D - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Gdańsku

Sygn. akt III AUa 867/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 lipca 2016 r.
Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku
w składzie:
Przewodniczący:
SSA Grażyna Czyżak (spr.)
Sędziowie:
SA Bożena Grubba
SA Aleksandra Urban
Protokolant:
stażysta Anita Musijowska
po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2016 r. w Gdańsku
sprawy M. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.
o prawo do renty
na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.
od wyroku Sądu Okręgowego w Elblągu - IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 1 kwietnia 2016 r.,
sygn. akt IV U 485/15
oddala apelację.
SSA Bożena Grubba SSA Grażyna Czyżak SSA Aleksandra Urban
Sygn. akt III AUa 867/15
UZASADNIENIE
Ubezpieczony M. K. odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział E. z dnia 31 marca 2015r.,
odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że jest osobą
niezdolną do pracy i w jego ocenie lekarz orzecznik i komisja nieprawidłowo ustalili stan faktyczny. W 2014 r. był
uznany za niezdolnego do pracy i w chwili obecnej, by uznać go za zdolnego do pracy musiałaby powstać istotna
poprawa w jego stanie zdrowia, a tak się nie stało, jest nadal leczony, a w 2015r. był także hospitalizowany.
W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. wniósł o jego oddalenie. Organ rentowy
powołał przepisy ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j.
Dz.U.2015.748 ze zm., zwanej dalej ustawą emerytalną) wskazując, że Komisja Lekarska ZUS ustaliła, że skarżący
nie jest niezdolny do pracy, wobec czego nie spełnia przesłanek określonych w art. 57 ust. 1 ustawy emerytalnej,
niezbędnych do przyznania uprawnień do świadczenia rentowego.
Wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2016r. Sąd Okręgowy w Elblągu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił
zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy M. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do
pracy od dnia 1 kwietnia 2015r. do dnia 31 grudnia 2016r.
Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach:
Ubezpieczony M. K., ur. (...), miał przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 22.03.2014r.
tj. od daty zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego do 31.03.2015r. W dniu 02.02. 2015r. ubezpieczony
wniósł o ponowne ustalenie prawa do renty.
Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 23.02.2015r. uznał, po konsultacji psychiatrycznej, że ubezpieczony
jest zdolny do pracy. W wyniku złożonego sprzeciwu sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej, która
po rozpoznaniu: zaburzeń lękowych z objawami lęku uogólnionego, napadowego i objawami zaburzeń lękowodepresyjnych oraz nadciśnienia tętniczego uregulowanego, podtrzymała stanowisko Lekarza Orzecznika o zdolności
skarżącego do pracy.
Na tej podstawie pozwany organ rentowy decyzją z 31.03.2015r. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu
niezdolności do pracy.
Skarżący nie zgodził się z decyzją organu rentowego odmawiającą mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy
i wniósł odwołanie.
Sąd Okręgowy wskazał, iż stosownie do art. 57 ustawy emerytalnej, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje
ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:
1) jest niezdolny do pracy,
2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,
3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4, 6, 7 i 9, ust.
2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt 10 lit. a), pkt 11-12, 13 lit. a), pkt 14 lit a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a), pkt 6 i 12,
albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.
Zgodnie z ust. 2 powyższego przepisu, ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy
i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do
pracy.
Pojęcie niezdolności do pracy, ustalenie której jest podstawą przyznania renty precyzuje art. 12 ww. ustawy, stosownie
do którego to przepisu:
ust. 1. Niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do
pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po
przekwalifikowaniu.
ust. 2. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.
ust. 3 Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z
poziomem posiadanych kwalifikacji.
Stosownie do art. 13 ust. 1 ww. ustawy przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do
odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:
1/ stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia
i rehabilitacji,
2/ możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania
zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i
predyspozycje psychofizyczne.
Zważywszy na zakres wiadomości specjalistycznych niezbędnych do rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy dopuścił dowód z
opinii biegłych sądowych: psychiatry i internisty.
Biegły internista w osobie lek. med. K. P., po rozpoznaniu: nadciśnienia tętniczego, uznał ubezpieczonego za
zdolnego do pracy. W ocenie biegłego schorzenia internistyczne nie mają wpływu na zdolność skarżącego do
pracy, nadciśnienie tętnicze występuje bez udokumentowanych powikłań narządowych i wymaga modyfikacji leków
obniżających ciśnienie tętnicze krwi.
Kluczową była opinia biegłych lek. psychiatrów. Biegły psychiatra w osobie lek. med. R. Ł. (1) po rozpoznaniu:
zaburzenia depresyjne, na podstawie dokumentacji medycznej i wykonanego badania doszedł do wniosku, że
ubezpieczony cierpi na zaawansowane i przewlekłe zaburzenia depresyjne. W ocenie biegłego zaburzenia te nadal po
31.03.2015r. powodują częściową niezdolność do wykonywania pracy zawodowej do 31.12.2016r. Jak wskazał biegły
w ostatnim okresie z powodu zaostrzenia schorzenia musiał być poddany kolejnej hospitalizacji. Nie można więc –
zdaniem biegłego - uznać aby psychiczny stan ubezpieczonego uległ poprawie.
Z opinią biegłego psychiatry nie zgodził się organ rentowy, wskazując, że z terminów hospitalizacji wyraźnie widać
pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonego bezpośrednio przed badaniem orzeczniczym, dlatego skarżący został
skonsultowany przez specjalistę psychiatrę i lekarz ten nie stwierdził istotnych zaburzeń nastroju u ubezpieczonego,
a hospitalizację potwierdzają dominujące zaburzenia lękowe. W ocenie organu opisany w opinii stan psychiczny nie
wskazuje, aby ubezpieczony nie był niezdolny do pełnienia ról społecznych w tym aktywności zawodowej.
Biegły psychiatra, odnosząc się do zastrzeżeń, podtrzymał swoje stanowisko wskazując, że anhedonia, napęd
psychoruchowy, w wywiadzie myśli suicydalne, wyraźnie przemawiają za uznaniem badanego za częściowo
niezdolnego do pracy.
Strona pozwana podtrzymała swoje stanowisko, wnosząc o powołanie biegłego sądowego w nowej osobie.
Celem obiektywizacji zastrzeżeń, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego w nowej osobie. Biegła psychiatra w
osobie lek. med. D. W. (1) po rozpoznaniu zaburzeń depresyjnych także uznała skarżącego za częściowo niezdolnego
do pracy od 31.03.2015r. do końca roku 2016r. Jak wskazała biegła badanie sądowo psychiatryczne wskazuje, że na
początku ujawniały się u opiniowanego zaburzenia lękowe, a od około 2 lat dominuje przygnębienie, zaburzenie życia
popędowego. Aktualny obraz kliniczny wskazuje na spowolnienie psychoruchowe trudności z koncentracją uwagi,
zaburzenia afektywne stan niepokoju i lęku, bezsenność, utrata łaknienia myśli rezygnacyjne, nastawienie urojeniowe,
utrata aktywności, wzmożona wybuchowość z agresją.
Z opinią biegłego nie zgodził się organ rentowy, wskazując, że biegła dokonała oceny stanu psychicznego rok po
wydaniu decyzji przez ZUS i zdaniem organu stan stwierdzany w momencie wydania decyzji powinien być podstawą
opinii biegłej, a biegła nie odniosła się do dokumentacji medycznej ze spornego okresu.
Sąd I instancji nie podzielił zastrzeżeń organu rentowego. Dla oceny zdolności ubezpieczonego do pracy powołani
zostali biegli, których specjalizacje odpowiadały zakresem jego schorzeniom. Opinie zostały sporządzone w sposób
rzetelny, przy uwzględnieniu całości dokumentacji medycznej ubezpieczonego, a także po przeprowadzeniu jego
badania. Należy podkreślić, że opinie miały na celu ocenę zdolności skarżącego do pracy w kontekście posiadanych
przez niego kwalifikacji oraz z uwzględnieniem dotychczasowego doświadczenia zawodowego. Gdyby więc biegli
pominęli wskazane zastrzeżenie, Sąd z urzędu podjąłby decyzję o konieczności uzupełnienia ich opinii, bądź powołałby
biegłych w nowych osobach. W świetle bowiem art. 286 k.p.c. za zasadne należy przyjąć, że Sąd ma obowiązek
dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych, gdy opinia złożona w sprawie zawiera istotne braki, względnie
też, gdy nie wyjaśnia wszystkich istotnych okoliczności, bądź też, gdy w sprawie wypowiadali się już różni biegli
tej samej specjalności, ale ich opinie są ze sobą sprzeczne. W ocenie Sądu taka sytuacja nie miała miejsca w
przedmiotowej sprawie, opinie biegłych psychiatrów wzajemnie się uzupełniały były pełne, logiczne, sporządzone z
należytą starannością i w sposób wyczerpujący omawiały postawione zagadnienie.
W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy podkreślił, że zarówno pierwszy biegły jak i biegły w nowej osobie jednoznacznie
ocenili stan zdrowia psychicznego ubezpieczonego i wyciągnęli tożsame wnioski o jego niezdolności do pracy. Sąd nie
neguje, że biegła D. W. dokonała badania ubezpieczonego rok po wydaniu przez ZUS decyzji, niemniej jednak z opinii
tej wynika, że dokonała ona oceny stanu także na datę wydania decyzji. Z opinii tej wynika, że biegła zapoznała się
całością dokumentacji medycznej, z wniosków wynika, że oceną objęła ostatnie 2 lata stanu zdrowia ubezpieczonego.
Opinie biegłych wzajemnie się uzupełniają, są spójne, a wnioski przekonujące.
Sąd I instancji nie miał wątpliwości, przyjmując opinię biegłych psychiatrów jako podstawę rozstrzygnięcia. W ocenie
Sądu oboje biegli tj. lek. R. Ł. i lek. D. W. wyjaśnili wszystkie istotne dla postępowania okoliczności dotyczące
stanu zdrowia ubezpieczonego oraz jego zdolności do zatrudnienia. Z opinii biegłego Ł. wynikało, że anhedonia,
napęd psychoruchowy, w wywiadzie myśli suicydalne, wyraźnie przemawiają za uznaniem badanego za częściowo
niezdolnego do pracy, a biegła D. W. wskazywała na zaburzenia lękowe, dominuje przygnębienie, zaburzenie życia
popędowego, na spowolnienie psychoruchowe, trudności z koncentracją uwagi, zaburzenia afektywne, stan niepokoju
i lęku, bezsenność, utrata łaknienia myśli rezygnacyjne, nastawienie urojeniowe, utrata aktywności, wzmożona
wybuchowość z agresją. W kontekście powyższych ustaleń biegłych, w ocenie Sądu, za niezasadne należało uznać
stwierdzenie organu, że u ubezpieczonego widać „pogorszenie” stanu zdrowia ubezpieczonego bezpośrednio przed
badaniem orzeczniczym, albowiem to „pogorszenie” – w ocenie Sądu - było także zauważalne i stwierdzone zarówno
przez pierwszego jak i drugiego biegłego lek. psychiatrę.
Sad Okręgowy wskazał, że dla przyznania renty w myśl przepisów ustawy emerytalnej – spełnienie ustawowych
przesłanek koniecznych dla przyznania świadczenia należy potwierdzić (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
z 24.03.2015r. sygn. III AUa 554/14). Zdaniem Sądu badanie przedmiotowe biegłych psychiatrów potwierdziło
stanowisko ubezpieczonego w przedmiocie dalszej niezdolności do pracy. Wskutek przeprowadzonego postępowania
Sąd I instancji uznał, że zaskarżona decyzja nie odpowiada prawu, w związku z czym w myśl art. 47714 § 2 k.p.c. Sąd
zmienił i przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dalszy okres.
Apelacje od wyroku wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych, zaskarżając go w całości i zarzucając:
- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że ubezpieczony M. K. jest częściowo niezdolny do pracy w
okresie od dnia 1 kwietnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.;
- naruszenie prawa materialnego art. 57 oraz art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.) poprzez przyjęcie, iż skarżący jest częściowo
niezdolny do pracy i w konsekwencji przyznanie ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do
pracy na okres od dnia 1 kwietnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2016 r.
Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie
o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.
W uzasadnieniu apelujący podniósł, że w opiniach biegłych psychiatrów nie znalazł merytorycznego uzasadnienia
długotrwałej niezdolności do pracy u ubezpieczonego po zakończeniu świadczenia rehabilitacyjnego, gdyż zarówno
leczenie szpitalne w okresie 04-23.02.2015 r., jak i opinia specjalisty psychiatry z 19.02.2015 r., wskazują
jednoznacznie na poprawę stanu psychicznego skarżącego. Biegli sądowi badający ubezpieczonego w dniach
18.06.2015 r. oraz 20.01.2016 r.- czyli odpowiednio 3 i 10 miesięcy po wydaniu orzeczenia przez komisję lekarską ZUS,
powołując się na swoje badania stwierdzili u ubezpieczonego nowe schorzenia, jakimi były zaburzenia depresyjne.
Zaburzenia te zostały określone we wcześniejszym okresie w odmienny sposób, tj. jako zaburzenia lękowe, co wynika
ze znajdujących się w aktach sprawy kart leczenia szpitalnego w 13.02-13.03.2014 r., 02.02-23.02.2015 r. oraz z
konsultacji specjalisty psychiatry konsultanta ZUS z dnia 19.02.2015 r., a zatem brak jest podstaw do ustalenia
długotrwałej niezdolności do pracy.
W ocenie organu rentowego opinie biegłych psychiatrów nie zawierają należytego odniesienia do dokumentacji
medycznej dotyczącej stanu zdrowia ubezpieczonego za sporny okres oraz jej krytycznej analizy w zakresie pojęcia
długotrwałej niezdolności do pracy, na którą oprócz czynnika biologicznego wynikającego ze stanu zdrowia składa
się również czynnik ekonomiczno-zawodowy, będący oprócz oceny ranu zdrowia istotną składową orzekania sądowomedycznego.
W odpowiedzi na apelację ubezpieczony wniósł o jej oddalenie, podzielając stanowisko wyrażone w uzasadnieniu Sądu
I instancji.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja organu rentowego nie zasługuje na uwzględnienie, nie zawiera bowiem zarzutów uzasadniających
konieczność zmiany bądź uchylenia wyroku Sądu pierwszej instancji.
Przedmiotem niniejszej sprawy była kwestia czy ubezpieczony M. K. po 31 marca 2015 r. jest nadal częściowo niezdolny
do pracy, a tym samym czy nabył prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w oparciu o przepis art.
61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz.U. z 2015,
poz. 748 j.t. – dalej: „ustawa emerytalna”).
Niezdolność do pracy definiuje art. 12 ustawy, w myśl którego niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub
częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania
zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust. 1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność
do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2). Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu
utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3).
Stosownie natomiast do treści art. 13 ust. 1 pkt 1 - 2 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy
oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do zatrudnienia uwzględnia się również stopień naruszenia sprawności
organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia względnie rehabilitacji, a
także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania
zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i
predyspozycje psychofizyczne.
Dodać jeszcze należy, iż w sprawach o ubezpieczenia społeczne sąd bada legalność decyzji na dzień jej wydania (por.
wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 maja 2004 r., II UK 395/03, OSNP 2005 nr 3, poz. 43 oraz z dnia 7 lutego 2006 r.,
I UK 154/05, LEX nr 272581), co oznacza, iż oceny medycznej i zawodowej dla oceny zdolności/niezdolności do pracy
należy dokonywać również na tę datę. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym,
weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 9 maja
2007 r., I UZP 1/07, OSNP 2007 nr 21-22, poz. 323). Sąd nie ma obowiązku przeprowadzenia dowodów w celu
ustalenia niezdolności do pracy, która miała powstać po wydaniu zaskarżonej odwołaniem decyzji odmawiającej
prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2005 r., I UK 152/04,
OSNP 2005 nr 17, poz. 273). Biegli sądowi, przeprowadzający na zlecenie sądu badanie stanu zdrowia ubezpieczonego,
nie zastępują lekarza orzecznika ZUS, ani komisji lekarskiej ZUS. Jedynie zgodnie z posiadaną przez nich wiedzą
specjalistyczną poddają merytorycznej ocenie trafność wydanego orzeczenia o zdolności do pracy lub jej braku.
Jeśli chodzi o ustalenia co do stanu zdrowia wnioskodawcy, należy stwierdzić, iż Sąd Okręgowy prawidłowo poczynił
je po przeprowadzeniu postępowania dowodowego z udziałem biegłych sądowych o specjalnościach adekwatnych
do ujawnionych u wnioskodawcy schorzeń, czyli biegłych psychiatrów oraz internisty. Ze względu na specjalistyczny
charakter wiedzy wymaganej przy ocenie rodzaju schorzeń i stopnia ich zaawansowania decydujących o zdolności
danej osoby do pracy, sąd zobligowany jest bowiem oprzeć się na opinii biegłych i nie może dokonywać ustaleń we
wskazanym powyżej zakresie wbrew wnioskom wynikającym z prawidłowo sporządzonych i uzasadnionych opinii
biegłych sądowych (tak np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2007r., III UK 130/06, OSNP 2008/7-8/113;
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2010r., II UK 191/09, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2010r.,
I UK 204/09).
Kluczowe w niniejszej sprawie okazały się opinie biegłych psychiatrów. Biegły psychiatra R. Ł. (1) rozpoznał
u wnioskodawcy zaawansowane i przewlekłe zaburzenia depresyjne, uznając, iż zaburzenia te powodują nadal
po 31 marca 2015 r. częściową niezdolność do wykonywania pracy zawodowej do 31 grudnia 2016 r. W opinii
uzupełniającej biegły wyjaśnił, iż anhedonia, napęd psychoruchowy obniżony, myśli rezygnacyjne i samobójcze
wyraźnie przemawiają za uznaniem ubezpieczonego za częściowo niezdolnego do pracy.
Również biegła sądowa psychiatra D. W. (1) rozpoznała u wnioskodawcy zaburzenia depresyjne, uznając, iż jest on
nadal po 31 marca 2015 r. częściowo niezdolny do pracy do końca grudnia 2016 r. Biegła wyjaśniła, iż aktualny obraz
kliniczny wskazuje na spowolnienie psychoruchowe, trudności z koncentracją uwagi zaburzenia afektywne, stany
niepokoju i lęku, bezsenność, utratę łaknienia, myśli rezygnacyjne, nastawienie urojeniowe, utratę aktywności oraz
wzmożona wybuchowość z agresją.
Sąd Apelacyjny nie widzi podstaw, by kwestionować rzetelność i prawidłowość powyższych opinii, gdyż zostały one
wydane przez biegłych o specjalnościach adekwatnych
do dolegliwości leżących u podstaw przyznania ubezpieczonemu renty we wcześniejszym postępowaniu, zarówno w
oparciu o badanie przedmiotowe, jak i na podstawie znajdującej się w aktach dokumentacji medycznej. Powyższe
opinie odpowiadają również wymogom stawianym przez art. 285 § 1 k.p.c., albowiem zostały uzasadnione w sposób
przystępny i są zrozumiałe dla osób niedysponujących wiedzą medyczną, zaś wnioski swoje biegli sformułowali jasno
i czytelnie. Z opinii biegłych jednoznacznie wynika, iż stan zdrowia psychicznego wnioskodawcy nie poprawił się i
nadal nie jest on zdolny do wykonywania pracy zgodnej z kwalifikacjami.
Odnosząc się do apelacji skarżącego, wskazać trzeba, iż nie zawiera ona zarzutów mogących zmienić prawidłowe
rozstrzygnięcie Sądu I instancji. Pomimo bowiem że pozwany odnosi się do medycznych aspektów występujących
u wnioskodawcy schorzeń, to w istocie dokonuje on jedynie odmiennej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego i
nie podważa merytorycznie i formalnie prawidłowej opinii. Biegli bowiem szczegółowo wyjaśnili, jakie aspekty
występujących u wnioskodawcy schorzeń czynią go częściowo niezdolnym do pracy.
Nie zasługuje również na uwzględnienie podnoszony w apelacji zarzut, iż w karcie informacyjnej leczenia szpitalnego
z dnia 23 kwietnia 2015 r. wskazano na poprawę stanu psychicznego wnioskodawcy. zauważyć należy, iż jest to jedynie
poprawa w stosunku do stanu z dnia, kiedy wnioskodawca przyjmowany był na hospitalizację, a nie w stosunku do
stanu z poprzedniego orzekania niezdolności do pracy. Nadto, w karcie tej podkreślono, iż jest to poprawa bez pełnego
ustąpienia objawów zaburzeń.
Za niezasadne Sąd Apelacyjny uznał także odnoszenie się przez pozwanego do opinii lekarza konsultanta.
Powoływanie się przez stronę na odmienną ocenę stanu zdrowia stwierdzoną przez lekarzy działających w imieniu
tej strony nie może wywołać skutku w postaci odmowy wiarygodności opinii biegłych sądowych. Opinia lekarza
konsultanta współpracującego z organem rentowym traktowana jest bowiem jedynie jako wyrażenie stanowiska
pozwanego, a nie obiektywny i miarodajny dowód, jakim jest opinia bezstronnych biegłego sądowego.
Uznając zatem, iż wyrok Sądu Okręgowego jest prawidłowy, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił
apelację pozwanego.
SSA Grażyna Czyżak SSA Bożena Grubba SSA Aleksandra Urban