Wprawdzie według przepisów austrjackiej procedury cywilnej z r

id: 20055
Wprawdzie według przepisów austrjackiej procedury cywilnej z r. 1895
było wątpliwe i sporne, czy zarzut, Ŝe sprawa ma być rozstrzygnięta przez sąd
polubowny,
jest
zarzutem
niedopuszczalności
drogi
sądowej,
czy
teŜ
niewłaściwości sądu, atoli ze stanowiska przepisów kodeksu postępowania
cywilnego nie ulega wątpliwości, Ŝe jest to innego rodzaju zarzut wstrzymujący
proces.
Orzeczenie Sądu NajwyŜszego
z dnia 15 października 1935 r.
C II 1682/35
Skład orzekający:
SSN J. Hroboni (przewodniczący)
SSN M. Wawrzkowicz (sprawozdawca)
SSN St. Staszewski
Sąd NajwyŜszy w sprawie z powództwa prot. firmy Samuel Sch. w Krakowie,
przeciwko nieobjętej masie spadkowej po b. p. Józefie Sch., o uznanie własności znaku
towarowego, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej pozwanej nieobjętej masy spadkowej po b. p.
Józefie Sch. na wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 31 maja 1935 r. […]:
zmienił ustępy I i III zaskarŜonego wyroku, oraz ustępy I do IV wyroku Sądu
pierwszej instancji i pozostawiając w mocy prawnej zawarte w ust. II zaskarŜonego wyroku
rozstrzygnięcie o kosztach kuratora pozwanej masy spadkowej, oddalił powództwo
o ustalenie, Ŝe powódce przysługuje prawo własności do znaku słownego „Potyczka”, jakoteŜ
do znaków obrazowych z wizerunkiem rycerza i dwóch pieszych, z których pierwszy znak
otrzymał w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej Nr 2411, drugi zaś Nr 4969,
o zakazanie pozwanej masie spadkowej uŜywania znaków towarowych wyŜej wymienionych i
rozporządzania niemi wreszcie o orzeczenie, Ŝe pozwana masa spadkowa winna zezwolić,
aŜeby prawa z rejestracji znaków towarowych wyŜej wymienionych zostały uznane jako
prawa powódki i w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej, zostały zarejestrowane
na rzecz powodowej firmy.
arbitraz.laszczuk.pl
Uzasadnienie:
Kurator pozwanej nieobjętej masy spadkowej przytoczył w skardze kasacyjnej
obydwie podstawy kasacyjne, przewidziane w art. 426 k. p. c. i przedstawił w niej
przedewszytkiem wniosek o uchylenie zaskarŜonego wyroku, jako niewaŜnego w myśl art.
409 p. 1 k. p. c. i odrzucenie pozwu z przyczyny niedopuszczalności drogi procesu cywilnego,
ze względu na to, Ŝe w myśl układu z dnia 15 listopada 1919 r. zawartego pomiędzy
stronami rozstrzygnięcie sprawy naleŜy do sądu polubownego. PowyŜszy wniosek skargi
kasacyjnej i jego uzasadnienie są jednak chybione. Wprawdzie według przepisów
austrjackiej procedury cywilnej z r. 1895 było wątpliwe i sporne, czy zarzut, Ŝe
sprawa
ma
być
rozstrzygnięta
przez
sąd
polubowny,
jest
zarzutem
niedopuszczalności drogi sądowej, czy teŜ niewłaściwości sądu, atoli ze
stanowiska przepisów kodeksu postępowania cywilnego nie ulega wątpliwości, Ŝe
jest to innego rodzaju zarzut wstrzymujący proces. Wynika to z zestawienia
przepisów art. 235, 236 i 237 k. p. c., które czynią wyraźną róŜnicę pomiędzy tymi trzema
rodzajami zarzutów. PoniewaŜ, jak to Sąd Apelacyjny trafnie zaznaczył, zarzut strony
pozwanej, Ŝe rozstrzygnięcie sprawy naleŜy do sądu polubownego, załatwił Sąd pierwszej
instancji zgodnie z przepisem art. 237 k. p. c. osobnem postanowieniem, które strona
pozwana uznała za prawomocne, podnoszenie w dalszym ciągu tego zarzutu jest wręcz
niedopuszczalne.
Omawianie dalszych wywodów skargi kasacyjnej i uzasadnienia przytoczonych w niej
podstaw jest zbędne, bo nie mają one istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia tej skargi.
Decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia sporu, a tem samem i skargi kasacyjnej, ma, jak
to słusznie zaznaczył w swym wyroku Sąd pierwszej instancji, jedynie kwestja, czy b. p. Józef
Sch. mógł waŜnie uzyskać w Urzędzie Patentowym przepisanie na swoje imię spornych
znaków towarowych, zarejestrowanych na rzecz prot. firmy „Samuel Sch.”, a raczej
jej właściciela Samuela Sch., chociaŜ nie objął wcale przedsiębiorstwa, dla którego znaki
te były przeznaczone i zapisane, zarówno bowiem według § 9 ustawy z dnia 6 stycznia 1890
r. (Dz. p. p. Nr. 19), jak i według art. 18 dekretu o ochronie znaków towarowych z dnia 4
lutego
1919
r.
(Dz.
Pr.
Nr
13
poz.
139),
prawo
do
znaku
jest
przynaleŜne
do przedsiębiorstwa i wraz z pozbyciem przedsiębiorstwa przechodzi na nabywcę.
Do rozstrzygnięcia tego pytania o waŜności rejestracji spornych znaków towarowych,
dokonanej na wniosek bp. Józefa Sch. powołany jest jednak w myśl art. 192, 203 i nast.
rozp. Prez. Rzplitej z dnia 22 marca 1928 r. o ochronie wynalazków, wzorów i znaków
arbitraz.laszczuk.pl
towarowych (Dz. U. Nr. 39 poz. 384) – Urząd Patentowy – wydział spraw spornych. ChociaŜ
bowiem Ŝądanie pozwu w ustępie I i II zostało przystosowane do przepisów art. 211 pow.
rozp., to jednak prejudycjalną w sprawie kwestją jest niewaŜność rejestracji znaku
towarowego, przewidziana w art. 192, a to dla braku istotnego warunku z art. 174 pow.
rozp., a mianowicie nienabycia przedsiębiorstwa, którego towary miały być znakiem tym
oznaczone, przez zgłaszającego wniosek o rejestrację.
Jak długo w tej kwestii prejudycjalnej dla rozstrzygnięcia sporu nie zapadło
orzeczenie
Urzędu
Patentowego
uniewaŜniające
rejestrację,
zarejestrowanie
znaku
towarowego wywiera pełne skutki w myśl art. 174 pow. rozp. i uŜywanie jego przez osobę,
która uzyskała rejestrację, nie moŜe być uwaŜane za uchybiające przepisom tego
rozporządzenia. Dochodzenie roszczeń objętych pozwem jest więc na razie przedwczesne i
stanie się moŜliwe dopiero po uniewaŜnieniu rejestracji odnośnych znaków towarowych przez
wydział spraw spornych Urzędu Patentowego. O ile zaś Sądy instancji merytorycznych wdały
się same w rozstrzygnięcie prejudycjalnej kwestji niewaŜności rejestracji spornych znaków
towarowych, to pogwałciły przez to istotne przepisy postępowania, gdyŜ powinny były
w myśl art. 197 § 1 p. 3 k. p. c. zawiesić postępowanie, aŜ do rozstrzygnięcia sprawy
rejestracji przez Urząd Patentowy, przy równoczesnem zakreśleniu w myśl art. 198 § 2 k. p.
c. stronie powodowej terminu do wszczęcia postępowania w tym Urzędzie. To pogwałcenie
istotnych przepisów postępowania, chociaŜ w kasacji nie wytknięte, musiał Sąd NajwyŜszy
w myśl art. 434 k. p. c. wziąć z urzędu pod rozwagę, a poniewaŜ postępowanie przed Sądem
NajwyŜszym moŜe być zawieszone jedynie na zgodny wniosek obu stron (art. 433 k. p. c.),
którego jednak nie przedstawiły, przeto uznając powództwo za przedwczesne na zasadzie
art. 434, 408 § 1 i 441 k. p. c., zmienił wyrok zaskarŜony i powództwo oddalił.
Źródło: Zb. O. 1936 poz. 135
arbitraz.laszczuk.pl