D - Sąd Okręgowy w Zamościu

Sygn. akt II Ka 882/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 listopada 2013 r.
Sąd Okręgowy w Zamościu II Wydział Karny w składzie :
Przewodniczący: SSO Urszula Zwolak
Protokolant: st.sekr.sąd. Krystyna Duras
przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. Krzysztofa Borka oraz oskarżyciela publicznego funkcjonariusza z Urzędu
Celnego w Zamościu Artura Mazurka
po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2013 roku
sprawy A. S.
oskarżonego z art.305 ust.1 ustawy z dnia 30.06.200 r. Prawo własności przemysłowej
na skutek apelacji, wniesionej przez prokuratora
od wyroku Sądu Rejonowego w Biłgoraju
z dnia 17 września 2013 r. sygn. akt II K 590/13
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę A. S. przekazuje Sądowi Rejonowemu w Biłgoraju do ponownego rozpoznania.
/-/ Na oryginale właściwy podpis.
Sygn. akt II Ka 882/13
UZASADNIENIE
Uzasadnienie faktyczne:
Prokurator Rejonowy w Biłgoraju oskarżył A. S. o to, że:
w dniu 23 stycznia 2013 r. dokonał obrotu towarami w postaci 132 par skarpet (skarpety oznaczone marką (...) – 64
pary, skarpety oznaczone marką (...) – 68 par) oznaczonych podrobionym znakiem towarowym;
tj. o czyn z art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej.
Sąd Rejonowy w Biłgoraju wyrokiem z dnia 17 września 2013 roku wydanym w sprawie IIK 590/12 na podstawie art.
17 § 1 pkt 7 k.p.k. postępowanie wobec A. S. umorzył;
koszty postępowania Sąd przejął na rachunek Skarbu Państwa.
Apelację w tej sprawie wniósł Prokurator Rejonowy w Biłgoraju. Na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k.
zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego, zaś na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.
wyrokowi temu zarzucił:
1). obrazę przepisów postępowania w postaci art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. poprzez zastosowanie tegoż przepisu jako podstawy
umorzenia sprawy przeciwko A. S. z uwagi na powagę rzeczy osądzonej w sprawie o wykroczenie IIW 243/13 w
sytuacji, gdy przepis ten może mieć zastosowanie jedynie wówczas, gdy postępowanie karne co do tego samego czynu
tej samej osoby zostało już prawomocnie zakończone albo wcześniej wszczęte toczy się, a takim postępowaniem nie
jest postępowanie w sprawach o wykroczenia, które to uchybienie miało wpływ na treść wyroku;
2). błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iż czyn
zarzucony oskarżonemu wyczerpujący dyspozycję z art. 305 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej polegający na
dokonaniu obrotu towarami w postaci 132 par skarpet (skarpety oznaczone marką (...) – 64 pary, skarpety oznaczone
marką (...) – 68 par) oznaczonych podrobionymi znakami towarowymi był przedmiotem rozpoznania w sprawie o
wykroczenie prowadzonej pod sygn. akt IIW 243/13, gdzie został zakwalifikowany z innego przepisu, tj. art. 91 § 4
k.k.s. w zw. z art. 91 § 1 k.k.s. w zb. z art. 65 § 4 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s., które to błędne ustalenia Sądu doprowadziły
w konsekwencji do niesłusznego umorzenia postępowania karnego wobec A. S. na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.,
co miało wpływ na treść orzeczenia.
Skarżący podnosząc te zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wnosił o uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy oskarżonego A. S. Sądowi Rejonowemu w Biłgoraju do ponownego rozpoznania w innym
składzie.
Uzasadnienie prawne:
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja prokuratora jest całkowicie zasadna, gdyż podniesione zarzuty są celne i trafnie wskazują uchybienia i błędy
popełnione przez Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku.
Sąd Rejonowy błędnie zinterpretował przesłanki umorzenia postępowania ujęte w przepisie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k..
Faktem jest, że w stosunku do oskarżonego A. S. w sprawie o sygnaturze akt IIW 243/13 toczyło się i zakończyło
się prawomocnym wyrokiem postępowanie o zachowanie historycznie tożsame z czynem zarzuconym oskarżonemu
aktem oskarżenia w niniejszej sprawie, jednak było to postępowanie w sprawie o wykroczenie, tymczasem nawet
literalne brzmienie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. odnosi się do postępowania karnego. Mimo, że za wykroczenie i
przestępstwo wymierzane są w postępowaniach sądowych kary, to postępowania te nie są tożsame i nie można
ich obu uznawać za postępowania karne. Postępowanie karne bowiem, to prawnie uregulowana działalność
organów procesowych i innych uczestników procesu, zmierzająca do realizacji prawa karnego materialnego,
którego przedmiotem jest kwestia odpowiedzialności karnej określonej osoby za zarzucany jej czyn stanowiący
przestępstwo. W takim ujęciu postępowanie toczące się w sprawie o wykroczenie postępowaniem karnym nie jest.
Trafnie więc podnosi prokurator, iż prawomocne zakończenie postępowania toczącego się w sprawie o wykroczenie,
nie może stanowić przeszkody procesowej ujętej w art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. – powagi rzeczy osądzonej – dla postępowania
wszczętego wniesieniem aktu oskarżenia w sprawie karnej.
Postępowanie zmierzające do realizacji normy materialnej innej gałęzi prawa niż prawo karne nie może być uznane
za "postępowanie karne" w rozumieniu art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., a więc takim postępowaniem nie jest też postępowanie
w sprawach o wykroczenia.
Wcześniejsze zakończenie postępowania innego niż postępowanie karne, choćby co do tego samego czynu tej samej
osoby, nie powoduje powagi rzeczy osądzonej (art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.). (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2012
r. IV KK 392/11, opubl.: OSNKW 2012/5/50, Biul.SN 2012/5/15).
W tym zakresie orzecznictwo Sądu Najwyższego jest ustabilizowane i można już mówić o linii orzeczniczej,
również komentatorzy przepisów procedury nie wypracowali odmiennego stanowiska, a Sąd Okręgowy prezentowane
stanowisko Sądu Najwyższego w całości podziela.
W takiej sytuacji interpretację przesłanek art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. zaprezentowaną przez Sąd Rejonowy w Biłgoraju w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie sposób podzielić.
Sąd Okręgowy podziela w całej rozciągłości argumenty przywołane przez skarżącego zarówno w zarzutach
apelacyjnych, jak też w uzasadnieniu apelacji.
Powyżej przytoczone argumenty i wywody stały się podstawą uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy
do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy.
Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy przeprowadzi merytorycznie postępowanie karne jeśli nie ustali innych
procesowych przeszkód do rozpoznania sprawy.
/-/ Na oryginale właściwy podpis.