Efektywny trenerski język pisany - część X

Efektywny trenerski język pisany - część X
17 marca 2011
Po drugiej stronie ktoś czeka (pytania i zagajenia)
Jednym z najbardziej pospolitych błędów osób mówiących do
innych i piszących do innych jest zapominanie, że ci inni istnieją.
Może to paradoksalne, bo przecież bez świadomości istnienia
odbiorcy nie byłoby sensu się do niego zwracać, jednak łatwo
niektórym przychodzi wpadanie w trans monologu, w którym
umyka skuteczny styl, forma, a tym samym kontakt z odbiorcą.
Ktoś po drugiej stronie tymczasem szybko wyłapie ton
samouwielbienia nadawcy dla jego własnej wypowiedzi.
A przecież nie o to chodzi. Autorowi tekstu zależy na dobrym jego odbiorze, bo najczęściej celem
wypowiedzi jest apel, chęć wpłynięcia na odbiorcę. A ten, po drugiej stronie, czeka na
dowartościowanie, zainteresowanie i szacunek, żeby mógł zaufać nadawcy i być skłonnym do
realizacji jego apelu.
Budowaniu kontaktu z odbiorcą znakomicie służą pytania. Jak w życiu codziennym, kiedy pytamy,
interesuje nas druga osoba, bo albo chcemy uzyskać od niej informacje, albo opinie, albo skłonić do
refleksji.
Podzielimy je na dwie grupy: pytania retoryczne (dla przypomnienia - niewymagające odpowiedzi,
ponieważ zakładamy, że jest ona oczywista) i pytania aktywizujące, pełniące rolę intrygowania,
zagajenia. Czasem niektórzy mylą te rodzaje, a trzeba mieć świadomość różnicy między nimi, by je
skutecznie stosować. Np. pytanie: „Kto z was ostatnio analizował organizację swojego czasu/” (np.
przed wywodem dotyczącym metod organizacji czasu w artykule temu poświęconym) nie jest
pytaniem retorycznym (w domyśle jakoby: nikt). Część odbiorców może przecież dokonywać takich
analiz i stosować techniki wspomagające organizację swojego dnia, tygodnia itd. Wówczas
przytoczone pytanie ma skłaniać do refleksji, zachęcić do porównania własnych doświadczeń we
wspomnianym obszarze z propozycjami autora tekstu. Zwróćmy uwagę, jak często takie pytania
pojawiają się w reklamach. Natomiast w języku trenerskim mogą mieć zastosowanie w kilku formach
pisanych (nie wspominając już o języku mówionym):
●
●
●
„Od jak dawna nie wykorzystywałeś nowych narzędzi szkoleniowych?” - w zaproszeniu na warsztat
poświęcony np. nowej grze na rynku,
„Kiedy ostatnio sprezentowałeś swoim pracownikom szkolenie?” - w artykule mającym zachęcić
przedsiębiorców do organizacji szkoleń wewnętrznych,
„Jakie umiejętności możesz rozwijać w oparciu o przytoczone ćwiczenia?” - na podsumowanie
rozdziału w podręczniku szkoleniowym w celu naprowadzenia czytającego na praktyczne
wykorzystanie przeczytanej treści.
Z kolei pytania retoryczne nie wymagają zaangażowania od odbiorcy. Służą budowaniu bogatszego
(efektowniejszego) języka oraz tworzą wieź z odbiorcą (oczywistym jest bowiem, że i nadawca
Pobrano z: http://www.treco.pl/kariera/porady-szczegoly/id/62
i odbiorca mają tę samą odpowiedź na takie pytanie).
●
●
●
„Kto z nas nie oczekuje jasnych reguł współpracy?” - w artykule poświęconym standardom
w relacjach pracownik - pracodawca,
„Czy warto się rozwijać?” - np. w wystąpieniu przygotowanym na konferencję poświęconą tematowi
lub w publikacji pokonferencyjnej,
„Czy można nie skorzystać z możliwości uczestnictwa w tym sympozjum?” - w zaproszeniu
W ostatnim z pytań trzeba jednak uważać. To, co oczywiste jest dla nas, nie musi jednak być
oczywiste dla odbiorcy, który z pełnym przekonaniem (nie premedytacją) jest gotów odpowiedzieć:
„można!”. A jeżeli tak uważa, to pytanie (niby oczywiste) wyda mu się śmieszne.
Piotr Wiroński
Trener
Ocena:
0/6
autor:
Piotr Wiroński
Pobrano z: http://www.treco.pl/kariera/porady-szczegoly/id/62