dla rodzica - zespół placówek oświatowych nr 1

Dysleksja
obrazek ucznia przy biurku
Nie ma takiego problemu,
którego nie da się rozwiązad!
Niektóre z nich wymagają
jedynie więcej czasu
Specyficzne trudności w uczeniu Mark Selikowitz definiuje następująco:
„Niespodziewany i niewytłumaczalny stan u dziecka
o inteligencji, co najmniej w granicach normy,
wyrażający się znacznym opóźnieniem, w co najmniej
jednym zakresie uczenia się”
Dla określenia tych trudności przyjęło się używać trzech pojęć:
dysleksja, dysortografia i dysgrafia.
Marta Bogdanowicz definiuje je w sposób następujący:
- dysleksjato zaburzenie objawiające się trudnościami
w nauce czytania mimo stosowania obowiązujących
metod nauczania, normalnej inteligencji i sprzyjających
warunków społeczno-kulturowych. Jest spowodowana
zaburzeniami podstawowych funkcji poznawczych, co
częstouwarunkowano jest konstytucjonalnie,
- dysortografia to anologiczne, zaburzenie
manifestujące się trudnościami w nauce pisania,
-dysgrafia to trudnośd w zakresie technik pisania
i osiągnięcia dobrego poziomu graficznego pisma.
Jak sobie radzid
Tygodniowe dwiczenia poprawnej pisowni:
- samodzielna praca starszych uczniów.
*
Przygotowanie
- załóż zeszyt do dwiczeo ortograficznych
- powtórz i utrwalaj zasady pisowni
- na koocu zeszytu załóż „Słowniczek Trudnych
Wyrazów”
*
Pisanie z pamięci – co dzieo.
Przeczytaj uważnie wybrany przez siebie, lub wskazany przez
nauczyciela, fragment tekstu (ok. 5 zdao niezbyt długich, po 5
wyrazów w zdaniu)
- przeczytaj pierwsze zdanie pamiętając tekst i pisownię
wyrazów; uzasadnij pisownię trudnych wyrazów
- powiedz tekst z pamięci
- przeczytaj powtórnie zdanie sprawdzając, czy dobrze
zapamiętałeś
- napisz tekst z pamięci
- sprawdź zapis i nanieś poprawki
- porównaj zapis ze zdaniem wzorcowym i nanieś
poprawki
- zakryj zdanie wzorcowe i napisane
- napisz powtórnie to samo zdanie
- sprawdź zapis
*
Poprawa błędów.
- wypisz wyrazy, w których popełniłeś błędy i uzasadnij
poprawną pisownię
- wyrazy te zastosuj w krzyżówce, ułóż z nimi zdania,
utwórz rodzinę wyrazów pokrewnych, wykonaj
dwiczenie utrwalające pisownię (bibliografia)
- wpisz je do „Słownika Trudnych Wyrazów”
(na koocu zeszytu)
*
Sprawdzian - co tydzieo.
- pracuj codziennie, zapisując datę przy wykonywanych
dwiczeniach
- po tygodniu dwiczeo poproś kogoś, aby podyktował ci
zdania, które codziennie pisałeś
- sprawdź, o ile błędów mniej zrobiłeś niż poprzednio i
popraw je (wg wzoru).
Dyskalkulia
To strukturalne zaburzenie zdolności matematycznych, mające swe
źródło w genetycznych lub wrodzonych nieprawidłowościach tych
części mózgu, które są bezpośrednim anatomiczno – fizjologicznym
podłożem dojrzewania zdolności matematycznych zgodnie z
wiekiem; jest zaburzeniem występującym bez jednoczesnego
zaburzenia ogólnych funkcji umysłowych.
Diagnozę tę otrzymują dzieci, których umiejętności w zakresie przeliczania
obiektów oraz dokonywania pisemnie i w pamięci prostych działao
arytmetycznych są znacząco słabsze od oczekiwanych dla wieku i inteligencji
ogólnej – i nie jest to wynik zaniedbao edukacyjnych.
Izolowane specyficzne trudności w uczeniu się matematyki, które można by
nazywad „czystą dyskalkulią”, są jednak dośd rzadkie. Znacznie częściej
spotykamy się z zaburzeniem umiejętności matematycznych sprzężonych
z trudnościami w poprawnym czytaniu i pisaniu, czyli dysleksją
Obszary umiejętności matematycznych zaburzonych
u dzieci z dyskalkulią:
 przeliczanie obiektów;
 porównywanie liczebności zbiorów;
 zrozumienie pozycyjnego systemu liczbowego-szczególne
problemy sprawia zapis liczb wielocyfrowych z zerem (trudnośd
ze zrozumieniem, że np. 60 to nie to samo,
co 6);
 wykonywanie działao arytmetycznych w pamięci i pisemnieszczególne trudności sprawiają obliczenia wymagające
przekroczenia progu dziesiątkowego i na liczbach
wielocyfrowych (przeważnie stosowane są niedojrzałe strategie
liczenia na palcach);
 nieprawidłowe odczytywanie i zapisywanie liczb
wielocyfrowych-częstym błędem jest inwersja (mylenie np. 45
z 54), błędy przestrzennego odwrócenia symboli graficznych
(mylenie 6 i 9);
 automatyzacja liczenia-osoby z dyskalkulią wymagają
wielokrotnie więcej powtórzeo, aby opanowad schematy
liczenia. Często nie są w stanie zapamiętad tabliczki mnożenia
i za każdym razem muszą wykonywad podstawowe działania
(np.liczyd, ile jest 5x3);
 orientacja na zegarze-trudnośd z opanowaniem pojęcia czasu i
nauką odczytywania godzin na zegarze;
 mylenie pojęd „za pięd godzin X” i „pięd po godzinie X”;
 trudnośd z określeniem czasu potrzebnego na realizację
zadania, a w konsekwencji zła organizacja aktywności;
 transfer informacji zawartej w słowach na liczby, symbole
i operacje matematyczne-nie są w stanie go dokonad, co
uniemożliwia wykonanie tekstowych zadao tekstowych;
 opanowanie jednostek miary i wagi- dyskalkulicy kierują się
często wartością liczbową jednostki, a nie jest sensem, co
skutkuje np. oceną, że 10 g to więcej niż 1 kg;
Jest to zaburzenie szczególnie dotkliwe, ponieważ uniemożliwia
sprawne posługiwanie się pieniędzmi. Osoba z dyskalkulią
często nie jest w stanie określid, ile ma zapłacid, jaka odebrad
resztę.
1. Nie mówimy dzieciom, że są
mądre, piękne, kochane, że
świetnie coś robią. Uwagi
krytyczne natomiast
przekazujemy zbyt szybko
i chętnie;
2. Używamy drażniących zwrotów
– ty zawsze, - ty nigdy.
Pamiętajmy, że atak zwykle
wywołuję obronę, czasami
w postaci ataku/agresji;
3. Nie rozmawiamy z dziedmi;
Włączamy telewizor, komputer i mamy „je z głowy”
a one-uczą się agresji, niewłaściwego słownictwa
i nagannych postaw;
4. Traktujemy dziecko jak dziecko, nie człowieka- z góry, nie
ma równych prawnych z dorosłymi w wyrażaniu swoich
emocji, swojego zdania; dziecko wyrasta przekonaniu, że
jest mało ważne (ono, jego zdanie i uczucia);
5. Widzimy w dziecku Siódmy Cud Świata, jego zdanie, jego
potrzeby są najważniejsze: jednym słowem wychowujemy
egoistę i egocentryka;
6. Nie uczymy małych dzieci magicznych słów: Proszę,
Przepraszam, Dziękuję oraz Dzieo Dobry, Do widzenia itp.
7. Nie wyznaczamy i/lub niekonsekwentnie egzekwujemy
wykonywanie prac na rzecz rodziny np. zmywanie naczyo,
odkurzanie, sprzątanie własnego pokoju itp. Wymagamy
jedynie aby dziecko się uczyło;
8. W przypadku gdzie jest więcej dzieci w rodzinie karzemy
dzieci starsze za złe uczynki rodzeostwa np. gdy opiekują się
młodszym bratem/siostrą;
9. Zbyt często traktujemy swoje pociechy jak osoby dorosłe nie
zważając na to, że dziecko nie rozumie wielu rzeczy tak jak
dorosły i należy wręcz zniżyd się do poziomu dziecka i do
tego jak ona odbiera świat-bez naszych, przecież
doświadczeo
i wiedzy;
10. Największy, najważniejszy błąd wychowawczy to
NIEKONSEKWENCJA-nie tylko jednego z rodziców, ale
i w oddziaływaniach obojga rodziców.
SZANOWNY RODZICU !
ZAPRASZAM DO WSPÓŁPRACY
W NOWYM ROKU SZKOLNYM 2012/2013
Zwróć się do pedagoga szkolnego gdy:
 Niepokoi Cię zachowanie dziecka.
 Masz pytania dotyczące wyników w nauce
dziecka i jego funkcjonowania w szkole.
 Chcesz porozmawiać o dziecku i Twoich
z nim relacjach.
 Potrzebujesz wsparcia w procesie
wychowania.
 Masz pytania i nie wiesz do kogo się z nimi
zwrócić.
 Szukasz pomocy.
Rodzicu możesz liczyć na pomoc, wsparcie i dyskrecję
Jak pomóc dzieciom aby radziły
sobiez własnymi uczuciami
Dzieci potrzebują tego, aby ich uczucia były
akceptowane i doceniane.
1. Słuchaj dziecka
spokojnie i z uwagą
2. Zaakceptuj jego
uczucia słowami:
„ Och, mmmm,
rozumiem”
3. Określ te uczucia „To frustrujące”
4. Zamień pragnienia dziecka w fantazję
„ Pragnę dla ciebie natychmiast
wyczarować całą kiść bananów”
O ADHD
Chociaż każde dziecko z ADHD może prezentować nieco odmienny zestaw zachowań, wymieniam te,
które w ADHD obserwuje się najczęściej. Zastanów się, jak wiele z nich stanowi problem w Twoim
domu:
TYPOWE ZACHOWANIA DZIECI

























* stale wierci się na krześle
* macha rękami i nogami
* raczej biega niż chodzi
* ma kłopoty z pójściem spać
* ma kłopoty z zaśnięciem
* ma koszmary lub lęki nocne
* jest bardzo gadatliwe
* biega po całym domu
* psoci w szkole lub w domu
* dokucza innym dzieciom
* nieumyślnie psuje różne
rzeczy
* ulega częstym urazom i
wypadkom
* na krótko się koncentruje
* łatwo się rozprasza
* źle zapamiętuje szczegóły
* jest mniej poważane od
rówieśników
* często gubi lub zapomina
rzeczy
* nie znosi zmian
* wtrąca się do rozmowy
dorosłych
* nie czeka na swoją kolej








Jeżeli obserwujesz u swojego


dziecka wiele z wymienionych


zachowań być może ma ono


zespół nadpobudliwości
* trudno przewidzieć, co zrobi
* łatwo się zniechęca
* łatwo i często się denerwuje
* chce natychmiastowej pochwały
* wydaje się, że nie słucha
* nie kończy czynności
* ma kłopoty z przestrzeganiem
zasad
* jest nadwrażliwe na dźwięki
* wszystkiego musi dotknąć
* bywa agresywne
* łatwo się potyka
* wpada na różne przedmioty
* nie potrafi się skupić na jednym


zaburzeniamikoncentracji 


uwagi ADHD





psychoruchowej z
* śni na jawie
* nie przepisuje dokładnie z
tablicy
* ma kłopoty z planowaniem
* nie kończy rozpoczętych zadań
* nie przewiduje
niebezpieczeństw
* stara się przewodzić w grupie
* ma wieczny bałagan wokół
siebie
KSIĄŻKA W RODZINIE
Poniżej znajdziecie Państwo listę publikacji na temat zjawiska przemocy i agresji – nie tylko w szkole.
Polecam książki, które można przeczytać samemu oraz takie, które warto przeczytać razem ze swoim
dzieckiem.
RODZICU, PRZECZYTAJ SAM
Dieter Krowatschek
1. JAK SOBIE PORADZIĆ Z AGRESJĄ U DZIECI. PORADNIK DLA RODZICÓW
WAM 2005
Autor przedstawia przykłady i najczęstsze formy agresywnych zachowań u dzieci oraz wyjaśnia
ich przyczyny. Proponuje różnorodne metody, pozwalające na doraźne radzenie sobie z dziecięcą
i młodzieńczą agresją.
Arndt Stein
2.
KIEDY DZIECI SĄ AGRESYWNE ( Poradnik dla rodziców i wychowawców)
JEDNOŚĆ – Kielce 2003
Postawy rodzicielskie i styl wychowawczy ma istotny wpływ na kształtowaniesię osobowości dziecka. Proponowana
książka opisuje różnorodne przejawy dziecięcej agresji, a także sposoby radzenia sobie z nimi.
Joachim Rumpf
3. KRZYCZEĆ, BIĆ, NISZCZYĆ ( Agresja u dzieci w wieku do lat 13)
Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne – Gdańsk – 2003
Nie każde zachowanie agresywne jest przemocą. Gdzie leży granica pomiędzy nimi oraz jak radzić sobie z
przejawami dziecięcej złości, czytelnik dowiadujesię z omawianej pozycji.
Sarah Lawson
4. JAK POMÓC ZASTRASZONEMU DZIECKU(Poradnik dla rodziców i wychowawców)
JEDNOŚĆ 2006
Przemoc wśród najmłodszych to poważny problem, którego nie wolno bagatelizować. Autorka uświadamia czym
jest agresja, kim jest agresor, akim ofiara, jakie czynniki kształtują obie postawy oraz jak można skutecznie
z nimi walczyć, by agresja i przemoc nie miały nad młodymi ludźmi władzy.
RODZICU, PRZECZYTAJ RAZEM ZE SWOIM DZIECKIEM
Reider Katja
1.
NIE KŁÓĆMY SIĘ JUŻ!
Opowiadania, które pomogą pogodzić się dzieciom
JEDNOŚĆ 2005
Przy zawiązywaniu przyjaźni pojawiają się sytuacje konfliktowe, prowadzące do sprzeczek pomiędzy
rówieśnikami. Jak je w prosty sposóbrozwiązywać, podpowiadają opowiadania zawarte w tej książeczce.
Christine Adams, Robert J. Butch
2.
ŚWIETNY ZE MNIE DZIECIAK! (O poczuciu własnej wartości)
Edycja Św. Pawła 2003
Poczucie własnej wartości jest podstawą prawidłowego rozwoju osobowościdziecka. Proponowana publikacja
jest wspaniałą propozycją do wspólnejlektury, pogłębiającej więź pomiędzy dzieckiem a rodzicem.
Michaelene Mundy
3.
SZKOŁA MOŻE BYĆ FAJNA!
Edycja Św. Pawła 2003
Szkoła to podstawowe środowisko, mające wpływ na zachowanie dziecka.Od relacji jakie nawiązuje w niej, zależy
nie tylko jego samopoczucie oraz poziom osiągnięć edukacyjnych, ale także rozwój jego osobowości i wrażliwości.
Autorka daje młodemu czytelnikowi praktyczne wskazówki, pozwalające rozwiązać szkolne problemy. Promuje
wizerunek szkoły jako miejsca przyjaznego dla dziecka.
Erika Meyer – Glitza
4.
KIEDY PANI ZŁOŚĆ PRZYCHODZI Z WIZYTĄ(Terapeutyczne opowiadania dla impulsywnych dzieci)
JEDNOŚĆ – Kielce 2004
Niejednokrotne wybuchy złości, ataki buntu są wynikiem frustracji i brakuumiejętności komunikowania się.
Opowiadania zawarte w książce są próbąprzeobrażenia wewnętrznej agresji w cenną energię życiową.
dr Kathleen G. Nadeau, dr Hellen B. Dixo
5.
NAUCZ SIĘ OPANOWANIA I KONCENTRACJI - Poradnik dla dzieci z ADHD i ich rodziców,
wychowawców i pedagogów Seria: TA KSIĄŻKA CIĘ ROZUMIE
Wydawnictwo Euro – Edukacja, Warszawa 2006
Często przyczyną zachowań agresywnych są różne zaburzenia. Jednym z nich jest ADHD. Proponowana książka
jest wyjątkowa, ponieważ koncentruje się na dziecku i napisana jest z jego perspektywy widzenia świata i
myślenia o nim.
NAJMILSZE OBOWIĄZKI RODZICÓW 
Mam dziecko w szkole i będę się starać zawsze pamiętać:

By pytać je codziennie, jak mu się powiodło w szkole.

Słuchać uważnie o czym mówi, kiedy ma problemy i śmiać się szczerze, kiedy jest
rozradowane.

Cieszyć się ze wszystkich dobrych spraw, którymi ze mną się dzieli, martwić
pomyłkami, pamiętając jednak, że każdy uczy się na błędach, że tylko z aktywnych
działań czerpie się naukę życia - a więc będę zachęcać by szło do przodu,
doświadczało, ponieważ w ten sposób czegoś się nauczy.

Wspólnie z nim prowadzić dziennik rodzinnych wydarzeń, omawiać bieżące sprawy i
czytać głośno otrzymane listy.

Zachęcać je, by było sobą i oczekiwać od niego tego, co w nim najlepsze.

Przytulać je często, co najmniej raz dziennie, nawet jeżeli jest już duże.

Uważać za najwspanialsze dziecko w świecie, powiedzieć mu o tym i w ten sposób
traktować.

Przyłączyć się do niego, kiedy czyta lub uczy się; uczyć się samemu wszystkiego co
można zobaczyć, zrobić, osiągnąć i uświadomić sobie, że moje działanie przemawia
bardziej niż to, co mówię, co nakazuję.

Nie krytykować! Zauważyć kiedy jest schludne, kiedy samo założyło czyste ubranie,
nie trzaska drzwiami i ścisza radio.

Dać mu możliwości, by samo decydowało o wielu własnych sprawach - choćby o tym
w co ma się ubrać.

Rozwiesić jego prace ręczne, rysunki, testy, wypracowania, bohaterów i fotografie aby wszyscy w rodzinie cieszyli się nimi wspólnie; zatelefonować do dziadków, by
opowiedzieć o jego ostatnim osiągnięciu.

Często pytać jego nauczycieli i trenera jak sobie radzi w szkole i w drużynie.

Zgłosić się, kiedy trzeba pomóc w szkole i w tym utwierdzać je w przekonaniu, że
jego szkoła, nauka są ważną sprawą i dla mnie.

Zapomnieć o zmartwieniach i niepokojach osoby dorosłej, odprężyć się i cieszyć jego
dzieciństwem, pamiętając, że szybko mijają te lata kiedy ono jest małym dzieckiem.

Udzielać mu często pochwał, każdego dnia powiedzieć coś miłego.

Dzielić się z nim tym, co jest dla mnie ważne.

Czasami wyłączać telewizor po to, by z nim pomówić; zawsze rozmawiać podczas
obiadu, przed pójściem dziecka spać.

Stworzyć mu sytuację, by czuło się pomocne w domu, by pomagało w gotowaniu,
myciu naczyń, sprzątaniu, aby rozumiało, że jego obecność jest potrzebna i że na
niego liczymy.

Czekać cierpliwie, aż skończy rozpoczęte zajęcie - może być dzieckiem powolnym,
długo myślącym.

Pamiętać, że jestem jedną z ważniejszych osób w jego życiu, że moje cechy, mój
charakter są dla niego wzorem, które może potem naśladować.
Porady i wskazówki dla rodzica i ucznia klasy I-III,
dotyczące nauki szkolnej w domu.
Wspólnie przygotujcie miejsce do pracy:

biurko, szafki na materiały i przybory szkolne, tablicę do przyczepiania
ważnych informacji,

zadbajcie o dobre oświetlenie miejsca pracy (biurko przy oknie, ustawione
w taki sposób, aby światło nie świeciło dziecku w twarz; na biurku
oświetlenie z lewej strony),

podczas odrabiania lekcji zachowaj na biurku porządek (tak aby cię nic nie
rozpraszało)

biurko i krzesło dostosujcie do wzrostu dziecka: całe stopy dziecka muszą
być oparte na podłodze,

uczniu, pilnuj, aby trzymać głowę odpowiednio wysoko nad zeszytem
(ok.35 cm),

ustal, wspólnie z rodzicami rozkład dnia, czyli stałe godziny przeznaczone
na naukę i odpoczynek.

zaczynamy naukę od łatwych przedmiotów lub takich, które dziecko lubi
najbardziej
RODZICU PAMIĘTAJ ABY PRZED ODRABIANIEM LEKCJI DOBRZE
WYWIETRZYĆ POKÓJ
RODZICU POSTARAJ SIĘ WYTWORZYĆ PRZED OBRABIANIEM LEKCJI
POZYTYWNĄ ATMOSFERĘ POZBAWIONĄ POŚPIECHU, KRZYKU,
NERWOWOŚCI.
Oto propozycja, jak taki plan może wyglądać:
13.00-13.15 - przygotowuję książki i zeszyty, z których będę
się uczyć na następny dzień – bałagan rozprasza myśli;
zadbam o to, aby na biurku znalazły się tylko te przybory,
które są mi niezbędne do nauki,
13.15-14.30 - zjem obiad i odpocznę (wyjście na podwórko,
na spacer, zabawki i inne zajęcia , które lubię),
14.30-16.00 -16.30 -odrabiam zadanie domowe wg
schematu.
Staram się samodzielnie wykonać zadanie, lecz gdy mam
wątpliwości, korzystam z pomocy rodziców,
16.30-pakuję plecak na następny dzień, robię porządek na biurku.
Wskazane jest planowanie 20% czasu więcej na wykonanie danej
czynności niż sądzicie – plan nie może być zbyt napięty.
Bądź systematyczny.
Postaraj się, jeśli tylko możesz, nie odrabiać lekcji, nie pracować
umysłowo bezpośrednio przed snem.
Nie odrabiaj lekcji w niedzielę.
Czytanie od tego wszystko się zaczyna, jak pomagać
dziecku w rozwijaniu umiejętności czytania.
Bardzo ważne jest aby już od wieku niemowlęcegocodziennie
dzieckuczytać książeczki (wyjaśniać niezrozumiałe terminy) do
nastoletniego, aby przekonać dziecko, że jest to przyjemny sposób
spędzania czasu wolnego,
- ustalić stałe pory na czytanie oraz czas czytania (20-30 minut),
- zanim dziecko rozpocznie naukę w szkole warto przyzwyczaić je do
obcowania z książką: bajkami, opowiadaniami, historiami, wierszykami.
Umiejętność i nawyk wstępnego zapoznawania się z książką
będzie bardzo potrzebny również w starszych klasach,
DZIECKO POWINNO CZYTAĆ NA GŁOS, TAK ABY CZYTANY TEKST
MOGŁO PRAWIDŁOWO: ZROZUMIEĆ, PRZETWORZYĆ, ZAPAMIĘTAĆ.
- motywować, wdrażać dziecko do aktywnego czytania, czyli takiego,
które pozwoli mu na opowiedzenie czytanej treści ,,własnymi słowami”
W taki właśnie sposób uczymy dziecko czytania ze zrozumieniem(w czasie
lektury należy pozwolić dziecku na zadawanie pytań oraz samemu
dopytywać np.jaki jest temat książki, co się wydarzyło, jakie postacie
pojawiły się itp.),
- jeśli dziecko ma trudności z czytaniem zaleca się ,,czytanie w parach”
powinno ono odbywać się codziennie (ok.10 minut) – czytacie tekst
jednocześnie, wspólnie: rodzic i dziecko. Dorosły czyta spokojnie, niezbyt
głośno i bardzo powoli, całymi wyrazami bez sylabizowania. Dziecko stara
się nadążyć za dorosłym,
- warto mu pomóc poszukać najlepszego dla niego miejsce do czytania
(może to być jedno lub kilka miejsc); miejsce do czytania powinno być
przyjemne, spokojne (dobrze kojarzyć się dziecku),
- warto proponować dziecku, aby czytało innym np. babci, młodszemu
rodzeństwu, (nie będzie wstydziło się czytać na głos w klasie),
- przy czytaniu dłuższych tekstów, lektur zastanówcie się ile stron dziennie
należy przeczytać, aby zakończyć czytanie w terminie,
- zapisujcie kluczowe słowa, zdania, imiona, nazwy, które dalej ułatwią
zapamiętanie ważnych informacji.
- do nauki czytania wykorzystujcie teksty zapisane większa czcionką,
- stosujcie teksty z podziałem na sylaby za pomocą dwóch kolorów lub
pionowych kresek,
- ćwiczcie czytanie systematycznie, najlepiej codziennie przez 15-20
minut,
- odczytujcie w supermarkecie napisy i etykiety, odczytujcie szyldy na
ulicach,
- chodźcie z dzieckiem do biblioteki, księgarni i zachęcajcie je do tego, aby
samo wybierało książki,
- dziecko powinno również zobaczyć rodzica, który czyta książkę ( co
utwierdzi je w przekonaniu, że czytanie to przyjemność).
Ćwiczenia relaksacyjne przed i w trakcie czytania:
Ćwiczenia mięśni oka: wykonanie z zamkniętymi oczami rysunków
gałkami ocznymi:
Koło - 8 razy, Trójkąt – 8 razy,Kwadrat- 8 razy,Linie pionowe -8
razy,Linie poziome - 8 razy
Koncentracja wzroku na znaku ,,X”, narysowanym na kartce
formatu A-4, zawieszonym w miejscu przy biurku.
Jak pomagać dziecku w nauce pisania:
Kształtne, ładne pisanie:
- przygotujcie odpowiednie przybory do pisania (dość miękki i długi
ołówek).
Uwaga! Długopis nie jest dobrym narzędziem w pierwszych latach
nauki, ponieważ utrudnia wyćwiczenie ładnego charakteru pisma.
- pokażcie, jak prawidłowo trzymać ołówek: między kciukiem a palcem
środkowym; palce znajdują się poniżej linii, w której piszę,
- jeśli nieprawidłowo układasz palce użyj plastikowej nakładki na ołówek,
- pamiętajcie o prawidłowym kierunku kreślenia liter,
- zadbajcie o odpowiednie światło (z lewej strony lub z góry).
Zasady, o których warto pamiętać pomagając dziecku w nauce:
Najważniejszym czynnikiem wpływającym na łatwość przyswajania
informacji jest koncentracja. Bez umiejętności skupienia się żadna
z powyższych czynności nie przyniesie wymaganych rezultatów.
Czynniki negatywnie wpływające na koncentrację można podzielić na
zewnętrzne i wewnętrzne.
Do zewnętrznych czynników zaliczamy: złe oświetlenie, zła temperatura,
zgiełk za oknem, rozpraszające przedmioty, i dodatkowo w domu - radio,
TV, telefon, impreza w pokoju obok a nawet zbyt wygodny fotel lub
nieodpowiedni klimat miejsca, w którym się przebywa.
Do wewnętrznych: złe samopoczucie, brak motywacji, przemęczenie
psychiczne i nieodpowiednie zaplanowanie czasu nauki.
O ile na czynniki wewnętrzne wpływu przeważnie nie mamy to
czynniki zewnętrzne raczej można wyeliminować.

Rodzice powinni zachęcać swoje dzieci do tego, aby uczyły się
codziennie, systematycznie.

Lepiej jest wyznaczać sobie cel, co się chce osiągnąć niż wyznaczać
czas jaki poświęci się danemu przedmiotowi.

Choć dzieci często się rozpraszają, więcej osiągną, pracując
nieprzerwanie przez dłuższy czas – należy poświęcać nauce
wystarczająco dużo czasu, ale nigdy tyle, by stała się nudnym
i ciężkim obowiązkiem.
RODZICE MUSZĄ BYĆ DLA SWOJEGO DZIECKA ŻYWYM PRZYKŁADEM TEGO, CO
CHCĄ ABY SZANOWAŁO I NAŚLADOWAŁO
RODZICE MAJĄ OBOWIĄZEK AKTYWNEGO UDZIAŁU W EDUKACJI DZIECKA.
Szanowni Rodzice
życzymy powodzenia, radości i satysfakcji we wspólnym zdobywaniu
nowych umiejętności. Razem zawsze
Opracowały: Justyna Smulczyńska-Żabińska, pedagog szkolny,
Beata Olszewska, nauczyciel nauczania zintegrowanego
Zespołu Placówek Oświatowych Nr1
w Busku-Zdroju.