Hiszpania Kastylia - La Mancha

Hiszpania
Stolica:
Madryt
Powierzchnia:
504 645 km²
Ludność:
47 150 tys.
Waluta:
euro (EUR), 1 EUR = 100 centów
Napięcie:
230 V
Język:
hiszpański
Wiza:
wiza nie jest wymagana
Regiony:
Andaluzja, Andaluzja - Costa Almeria, Aragonia, Barcelona, Costa Azahar, Costa
Blanca, Costa Brava, Costa De La Luz, Costa del Sol, Costa Dorada, El Hierro,
Estremadura, Formentera, Fuerteventura, Galicja, Gran Canaria, Ibiza, Kastylia - La
Mancha, Kastylia - Leon, Katalonia, La Gomera, La Palma, Lanzarote, Madryt,
Majorka, Minorka, Teneryfa, Zielone Wybrzeże
Kastylia - La Mancha
Krótka informacja
Serce Hiszpanii, kraina wiatraków, błędnych rycerzy i niezwykłych zabytków.
Informacje ogólne
Kastylia-La Mancha to region będący kwintesencją Hiszpanii w całej jej okazałości. Co prawda ten malowniczy zakątek nie ma dostępu do
największych walorów kraju związanych z wybrzeżem, niemniej warto się tam udać, by poznać hiszpańską kulturę, zwiedzić niezwykłe zabytki i
spróbować wyśmienitej, hiszpańskiej kuchni.
Trzeci pod względem wielkości region położony w centralnej części Hiszpanii nie jest tak zaludniony jak pozostałe krainy, jego wyżynną część
otaczają Góry Kastylijskie oraz masywy Sierra Morena i Serrania Cuenca. W pozostałej części regionu, który charakteryzuje się klimatem
podzwrotnikowym kontynentalnym i suchym dominują faliste równiny usiane wiatrakami, gajami oliwnymi i winnicami. Spalone słońcem tereny
urozmaica przecinająca krainę najdłuższa rzeka Półwyspu Iberyjskiego, jaką jest Tag.
Z historią regionu najlepiej zapoznać się zwiedzając wspaniałe miasto i jego stolicę – Toledo, położone malowniczo nad rzeką Tag. Miasto stanowi
jeden z najcenniejszych skarbów architektury hiszpańskiej i jest siedzibą najwyższych władz kościelnych kraju. Dzięki strategicznemu położeniu było
celem najazdów wielu narodów – począwszy od Rzymian, Wizygotów (stało się wtedy centrum religijnym) oraz Maurów. Właśnie za panowania tych
ostatnich Toledo przeżywało swój "złoty wiek" jako ośrodek rzemiosła, handlu jedwabiem i bronią. Tereny te objęte były kalifatem kordobańskim, a
miasto słynęło z pokojowej koegzystencji muzułmanów, Żydów i chrześcijan. Mimo rozpadu kalifatu pozycja Toledo nadal rosła i miasto stało się
stolicą najbogatszej taify – muzułmańskiego państwa Al-Andalus. Po wkroczeniu chrześcijaństwa ludność różnych wyznań nastawiona do siebie
pokojowo nadal cieszyła się dobrobytem. Z czasem jednak zaczęły się szykanowania ludności żydowskiej, pod koniec XV w. została wygnana, a po jej
odejściu przyszedł czas na Maurów. Nastał wtedy kryzys gospodarczy. Sytuacja miasta pogorszyła się jeszcze bardziej, kiedy śmiałą decyzją króla
Filipa II dwór królewski i stolicę państwa przeniesiono do Madrytu. Właśnie w latach upadku miasta przybył tu grecki malarz El Greko. Miasto znacznie
straciło na znaczeniu politycznym, ale nadal jest stolica kościelną kraju, a zgodnie z tradycją arcybiskup Toledo jest prymasem Hiszpanii. Odwiedzając
to wspaniałe miasto nie można oprzeć się wrażeniu, że czas zatrzymał się tu w momencie opuszczenia tych ziem przez dwór królewski. Wąskie i kręte
uliczki pośród starych domów, majestatyczny Alcazar z XI w. z okazałym muzeum, pałac San Salwadoro oraz niezliczona ilość romańskich i gotyckich
kościołów sprawiają, że w mieście nadal panuje architektura średniowieczna. Bez wątpienia największym skarbem miasta jest okazała katedra, która
po katedrze w Burgos uznawana jest za najważniejszą budowlę gotycką Hiszpanii. Zabytkowe centrum wraz z Alcazarem i katedrą wpisane są na
Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO.
Kuchnia
Różnorodność regionalna, bogactwo smaków i aromaty hiszpańskiej kuchni sprawiają, że stała się ona jedną z najlepszych i najbardziej cenionych
na świecie. Bogactwo smaków i odmienność w menu można zauważyć nie tylko porównując potrawy regionów nadmorskich, równinnych czy
górskich, ale także między danymi prowincjami, a nawet sąsiednimi miastami. W wielu regionach, głównie centralnych pojawia się kilka takich
samych potraw jak gazpacho (chłodnik) czy ajo-arriero (duszony słony dorsz), ale jest wiele kuchni, które tylko w swoim regionie kultywują stare
tradycje kulinarne, jak Katalonia, Kastylia-Leon, Lewant oraz miasta Segowia, Cuenca lub San Sebastian.
Cechą charakterystyczną wszystkich kuchni regionalnych jest zamiłowanie do świeżości, a bardzo dobrze rozwinięty transport sprawia, że obrót
towarami jest stosunkowo szybki. Bogactwo owoców morza w menu centralnych regionów również nie jest przypadkiem, gdyż kilka godzin po
wyłowieniu ryby czy inne morskie specjały są dowożone już do miast środkowej Hiszpanii. Dla ciekawostki można dodać, że właśnie w oddalonym
znacznie od morza Madrycie mieści się druga, największa hurtownia ryb na świecie.
Niezwykle popularne w Hiszpanii są tapas – przekąski serwowane do wina, piwa czy jako niewielki danie między głównymi posiłkami. Pochodzą one
z Andaluzji i początkowo był to kawałek sera lub szynki kładziony przy szklance z winem, żeby nie dostał się do niej kurz. Dziś każdy region Hiszpanii
posiada swoje oryginalne i urozmaicone tapas, a nawet powstały niewielkie lokale gastronomiczne pod tą samą nazwą serwujące tylko przystawki i
wino. Za najlepsze tradycyjne przystawki ceniona jest Sevilla, a nowoczesne i wymyślne dostaniemy w San Sebastian. Bywa, że są one podawane w
małych ilościach za darmo jeżeli wybieramy wino do degustacji lub inne lokalne trunki.
Hiszpańskie wina znane są na świecie od wielu stuleci, jednak zwiedzając poszczególne regiony tego pięknego kraju odkryjemy lokalne specjały
Wydruk ze strony http://www.hubertus-wagrowiec.com/wyszukiwarka
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 1/6
dostępne tylko na małym obszarze przy pobliskich winnicach. Najbardziej znanym i cenionym gatunkiem wig hiszpańskich jest Rioja – czerwone wino
wytwarzane z soku owoców rosnących w różnych strefach w regionie o tej samej nazwie. Tradycje jego wytwarzania sięgają aż II w., kiedy to
Rzymianie zlecili uprawę winorośli z przeznaczeniem na wino dla legionistów. Istnieje również hipoteza, że szczepy tutejszych roślin dotarły dzięki
podbojom Rzymskim do Bordoux, gdzie również wytwarzane są z nich najlepsze wina. W średniowieczu, dzięki położeniu na szlaku do Santiago de
Compostella wino zaczęło zyskiwać większą sławę, a w XVI w. poprzez porty morskie w Bilbao oraz Santander eksportowane były do Holandii i
Anglii. Pod koniec XVIII w., zainspirowany podróżą do Bordoux ksiądz Don Manuel Quintano z Burgos wprowadził do produkcji dębowe beczki co
znacznie poprawiło jakość win i szybkość ich transportu. W połowie XIX w. pobliskie winnice w Galicji, a następnie większość francuskich dotknęły
epidemie chorób, co spowodowało przenoszenie się i zwiększenie produkcji regionu La Rioja. Rozwój i ekspansja na rynki światowe zostały
zahamowane przez klęskę głodu w latach 30 ubiegłego wieku, kiedy to wykarczowano większość winnic pod uprawy zboża. Wiele winnic działa
jednak do dnia dzisiejszego, a w 2 mieszczą się muzea przedstawiające procesy produkcji wina w dawnych latach.
Madryt znany jest z łączenia tradycyjnych potraw i domowej kuchni z nowoczesnymi rozwiązaniami kulinarnymi innych światowych kuchni. Niemniej
jednak posiada też swoje własne tradycje kulinarne i specjały, o które trudno na wybrzeżu.
Typowe śniadanie w Madrycie nie jest duże i składa się z cafe con leche con churros - kawy z mlekiem i paluszków z ciasta smażonego na głębokim
tłuszczu podawanych przeważnie na słodko. Kiedyś smażono je na specjalnych zwojach, które nadawały im zakręcony kształt, a dziś częściej
spotkać je można w formie pociętych paluszków. Najlepiej smakują one na świeżo, a bawiący się do wczesnych godzin rannych mieszkańcy miasta
często kończą swój dzień również tym ciastem – o świcie otwierane są tzw. Churrerias serwujące churros z gorącą czekoladą.
Największą popularnością w tapas i daniach głównych cieszą się owoce morza, które tradycyjnie podawane są na Boże Narodzenie i podczas innych
charakterystycznych świąt. W Madrycie znajduje się wiele tawern podających proste dania „frutti di mare” z niewielką ilością dodatków, a w menu
pojawiają się nie tylko specjały Morza Śródziemnego, ale też skarby Oceanu Atlantyckiego (z widocznie wyższą ceną).
Bardzo znanym, typowo madryckim daniem jest jedzony ok. południa gulasz jednogarnkowy cocido. Tradycyjne danie podawane było niegdyś w
trzech formach: wywaru, w którym osobno gotowały się warzywa z cieniutkim makaronem, dania warzywnego podawane czasem z mięsem
złożonego z ziemniaków, marchwi, kapusty, rzepy i ciecierzycy oraz półmisek z mięsem wołowym, cielęcym lub soloną wieprzowiną. Dziś wszystkie
potrawy miesza się w jednym garnku i podaje naraz. Do dań gulaszowych podawane jest zwykle czerwone wino i chrupkie pieczywo do namaczania.
Inne tradycyjne potrawy to callos a la madriena (flaki po madrycku), besugo al horno (pieczone ryby dorada), dorsze lub steki z rusztu. W menu
pojawiają się pochodzące z Andaluzji chłodniki gazpacho, jednak największą popularnością cieszy się tradycyjna czosnkowa zupa kastylijska.
Nie należy również zapomnieć o skosztowaniu madryckich słodkości, których jest ogromny wybór, a ich sława już dawno przekroczyła granice kraju.
Wyroby cukiernicze związane są głównie z różnymi krajowymi i lokalnymi świętami: Na Boże narodzenia królują marcepany i turron (nugat), w
Wielkim Tygodniu pojawiają się torrijas (francuskie tosty), a w Dniu Wszystkich Świętych pojawiają się huesos de santos, czyli „kości świętych” - rurki
z nadzieniem marcepanowym oraz bunuelos de todos los santos – małe kuleczki z ciasta ptysiowego smażone na głębokim tłuszczu. Na święto
Trzech Króli istnieje tradycja pieczenia Rascon de Reyes – ciasta o kształcie koła udekorowanego owocami i cukrem pudrem. Podczas święta
patrona miasta – San Izodoro, wszędzie pojawiają się barquillos i rosquillos (pączki i wafle).
Kuchnia Kastylii-la Manche zbliżona jest z racji położenia geograficznego do kuchni stolicy kraju, niemniej niektóre zakątki mają swoje apetyczne
specjały. Warto zajechać do Cuence, gdzie jada się jagnięcinę, wieprzowinę i dziczyznę, a także rodzaj leczo zwany pisto manchego czy potrawkę z
jagnięciny caldereta manchega. Regionalnym przysmakiem są pasztety określane mianem morteruelo z kuropatw, przepiórek czy kur. Warto również
zastanowić się nad skosztowaniem atascaburras – bezmięsnego pasztetu z ziemniaków, jaj, dorsza i bułki tartej z przyprawami. Na suto zastawionym
stole nie powinno zabraknąć likieru resoli, będącego mieszanką likieru kawowego, anyżu, koniaku, górskiej wódki, cynamonu i cukru. Jest zatem w
czym wybierać, więc warto poświęcić czas na zwiedzanie nie tylko zabytków, ale także restauracji.
Obyczaje
Hiszpanie to naród uwielbiający tłum i zabawę. Często spotykają się w barach na rozmowy czy wspólne zabawy uciekając od siedzenia w domu. W
większości, nawet niewielkich miast znakomitą porą spotkań są popołudnia, a po 20 ulice i bary zapełniają się ludźmi w każdym wieku, którzy
prowadzą konwersacje. Uwielbiają się również bawić, z czego słyną na całym świecie, a ogromna ilość festiwali i świąt jest to tego znakomitą
okazją.
Bez wątpienia najsłynniejszą tradycją hiszpańską jest korrida – widowisko walki człowieka z bykiem oglądane na specjalnie przystosowanych
arenach i ogromnymi wodowaniami. Ten rodzaj rozrywki przywędrował razem z plemionami arabskimi i stanowił widowisko tylko dla elity. Torreador
walczący z bykiem – z czasem posiadający bogato zdobione stroje i nakrycie głowy – drażni i zachęca byka do walki czerwoną płachtą (muletą), by
ostatecznie wbić mu w kark włócznię. Bycie torreadorem było niegdyś zajęciem dla wybrańców, a niezwykła odwaga i spryt były nagradzane pozycją
w społeczeństwie. W większości krajów, gdzie rozprzestrzeniły się hiszpańskie tradycje, ze względu na brutalność widowiska zamienione zostało ono
na przedstawienie teatralne, jednak w samej Hiszpanii od wielu lat coraz bardziej budzi sprzeciw różnych środowisk. Niektóre regiony Hiszpanii
jednak wycofują się z tradycyjnej korridy – jak. np. Parlament Katalonii rezygnujący z krwawych przedstawień od 1 stycznia 2012.
Najbardziej znanym tańcem hiszpańskim jest bez wątpienia flamenco – niezwykle ekspresyjny taniec nawiązujący do tradycji andaluzyjskich
cyganów. Związane są z nim nie tylko specyficzna muzyka i śpiew, ale również barwne stroje, mimika twarzy i gesty tancerzy. Panie dumnie
prezentują się w falbaniastych sukniach i kolorowych gorsetach, a panowie noszą czarne lub granatowe, obcisłe spodnie i białą koszulę z apaszką.
Taniec ten wykonywany jest zarówno w parze jak również solo najczęściej przy akompaniamencie gitary, ale zdarza się też, że dodatkowo w tle
brzmi flet lub wiolonczela. Najważniejszy we flamenco jest rytm – wygrywany na bębnach, kastanietach, obcasami butów, a do najczęstszych
rekwizytów należą wachlarze, kwiaty i chusty. Występy odbywają się w specjalnych barach, czasem w tawernach, na niewielkich scenach teatrów, a
czasem nawet na ulicach. Ekspresja, duma, żywiołowość i piękno tańca wymownie odzwierciedla przywiązanie Hiszpan do tradycji i potwierdzenia
swego pochodzenia.
Mieszkańcy różnych regionów kraju bardzo się od siebie różnią, na co wpłynęła długa historia kraju, dostęp do zasobów naturalnych czy uleganie
wpływom innych narodów. Dlatego często Hiszpanie mówią o sobie, że nie są jednolitym narodem, ale dzięki temu bardzo ciekawym i
zróżnicowanym. Większość cudzoziemców kojarzy Hiszpanię z gorącą Andaluzją, gdzie dumni i bardzo doświadczeni przez los Hiszpanie wyrażają
emocje poprzez rytmy flamenco. Z kolei Galicja to zielone wzgórza zasnute często mgłą, gdzie konserwatywni, ale gościnni mieszkańcy uwielbiają
wracać do przeszłości. Katalończycy i Baskijczycy marzą o zauważeniu ich odrębności politycznej, społecznej i kulturalnej, a nawet niezależności od
Hiszpanii. Tradycje regionalne tych terenów najlepiej uwidaczniają się w małych miejscowościach żyjących swoim powolnym życiem.
Dla Hiszpanów bardzo ważna jest rodzina, nie tylko jako duże, wielopokoleniowe zgromadzenie ale jako oparcie i siła społeczna. Wynikają z tego
cechy szczególne tego społeczeństwa - odwaga w głoszeniu swoich poglądów, dążenie do realizacji celów, otwartość na nowości i przystosowanie
do zmian. Mimo, że zazwyczaj największym autorytetem rodziny był mężczyzna, to właśnie kobieta wpływa najbardziej na życie rodziny. Radykalne
Wydruk ze strony http://www.hubertus-wagrowiec.com/wyszukiwarka
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 2/6
zmiany w modelu rodziny i roli kobiet nadeszły po śmierci Franco i obaleniu reżimu. Wcześniej, jeszcze w latach 70. ubiegłego stulecia kobieta chcąc
wyjechać z miast musiała posiadać pisemne upoważnienie męża do opuszczenia rodziny – oczywiście na krótko. Dziś liczba zawieranych
małżeństwa od tamtej pory spadła prawie o połowę, a emancypacja i zaczerpnięcie modeli rodzinnych z innych krajów rozwiniętych poskutkowały
lżejszym traktowaniem tradycji rodzinnych.
Cechą łączącą wszystkich Hiszpan jest luźne podejście do poczucia czasu. Radość płynąca z życia oraz spotkania z przyjaciółmi czy czas dla siebie
są w tej kulturze równie ważne jak praca, a słynne powiedzenie "manana" – czyli przekładanie wszystkiego na później stało się wręcz tradycją i
normalnym podejściem do załatwiania spraw. Umawiając się z Hiszpanem na spotkanie trzeba dokładnie ustalić godzinę, bo często podczas
spóźnień pojawia się wymówka, że godzina ma 60 minut. Takie podejście do życia sprawia, że osoby z innych krajów Europy często źle odbierają ich
niepunktualność, ale sami Hiszpanie podchodzą do tego jak do normalnego trybu życia.
Aktywny wypoczynek
Oprócz zwiedzania miast obfitujących w rozmaite zabytki i atrakcje turyści mogą wybrać się między innymi nad dwa ogromne zbiorniki wodne
Emblase de Entrepenas i Emblase de Buendia, które w lecie doskonale nadają się do uprawiania żeglarstwa, windsurfingu, kajakarstwa i
rekreacyjnego pływania rowerkami i łodziami motorowymi. Tzw. Morze Kastylii jest również doskonałym miejscem dla wędkarzy, miłośników dzikiej
przyrody oraz amatorów krajoznawczych wycieczek pieszych i wypraw rowerowych. Najlepszą bazą wypadową jest miejscowość Sacedon. Entuzjaści
pieszych wędrówek mogą z powodzeniem wybrać się w góry Guadrarrama wznoszące się między równinami La Mancha i Kastylią. Ciekawym
terenem spacerowym i widokowym jest również pasmo Montes de Toledo rozciągające się między Toledo a Ciudad Real.
Wycieczki Fakultatywne
Siguenza – atmosferę Kastylii-La Mancha najlepiej można odczuć w uliczkach przepięknego miasteczka położonego na lewym brzegu rzeki Henares.
Jego znaczenie strategiczne dostrzegli już w 195 r. p.n.e. Celtyberowie prowadzący wojnę z Rzymem oraz Wizygoci, za czasów których w osadzie
znajdowała się siedziba biskupa Bernarda z Agen. Czas świetności miasta przypadł na okres od XII do XVII w. i panowanie rodu Mendoza
sprawującego władzę świecką i duchową. Najwięcej turystów zbiera się na placu Plaza Mayor z przepięknymi rezydencjami i ratuszem, z którego
tarasów widokowych najlepiej podziwia się miasto. Spacerem z rynku można wybrać się w stronę zamku wzniesionego w XII w., w którego miejscu
początkowo warownie stawiali Rzymianie, Wizygoci i Arabowie, a widok ze wzniesienia może posłużyć za idealny punkt do zrobienia panoramicznych
zdjęć. Istotnym punktem w mieście, którego nie powinno się omijać jest późnoromańska katedra ukończona w XIV w. przypominająca twierdzę z
charakterystycznymi wieżami, zbudowana z kamienia o różowym odcieniu. W jej środku uwagę przyciąga grobowiec poległego w bitwie z Maurami
młodego szlachcica, w którym podkochiwała się Izabela Katolicka zwana Kastylijską – jest to jedyne tego typu dzieło w Europie. Nieopodal katedry
można zagłębić się w zbiory sztuki religijnej prezentowane przez Museo Diocesano, a na uwagę zasługuje również dom-twierdza Casa del Doncel
oraz kościół San Vincence.
Cifuentas – do niewielkiego miasteczka warto zajrzeć ze względu na potężny XIV-wieczny zamek Don Juana Manuela, malownicze uliczki
prowadzące do kościoła San Salvador, a także wrześniowe Fiestas Patronales z wydarzeniami kulturalnymi i gonitwami byków.
Cuenca – idealne miejsce dla turystów poszukujących malowniczych krajobrazów i niecodziennych zabytków. Sam przyjazd do miasteczka potrafi
wprawić w osłupienie za sprawą rzek Jucar i Huecar obmywających wysoką skałę, na której już w IX w. wzniesiono fortecę arabską zwaną Conca.
Strategiczne miejsce odegrało znaczącą rolę w czasie wojny o niepodległość Hiszpanii na początku XIX stulecia. Średniowieczna starówka i
niezwykłe, wiszące na skałach domy z balkonami zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, a najlepszy widok na nie rozpościera
się z doliny rzeki Huecar i mostu Puente de San Pablo. Starówki broni wieża Torre Mangana, która w przeszłości była częścią arabskiej warowni.
Samo serce miasta zachęca do spacerów wąskimi uliczkami pełnymi zaułków, placyków, asymetrycznych domów, sklepików i restauracji. Gdy już
dotrze się do Plaza Mayor można zasiąść w przyjemnej kawiarni i podziwiać piękny ratusz oraz katedrę z XIII w. Koniecznie trzeba obejrzeć słynne
wiszące domy Casas Colgadas, z mieszczącym się w jednym z nich Muzeum Sztuki Abstrakcyjnej prezentującym dzieła wybitnych hiszpańskich
twórców. Starówka oferuje turystom kilka ciekawych kościołów i muzeów tematycznych, a także liczne imprezy, z których najbardziej znane są
obchody Wielkiego Tygodnia oraz Fiestas de San Mateo upamiętniająca zdobycie miasta przez Alfonsa VIII.
Ciudad Encantada – niezwykłe i magiczne miejsce, w którym można podziwiać formy skalne od lat rzeźbione przez wodę, wiatr i lód. Niektóre z nich
przypominają postaci ludzkie i zwierzęce tworząc jednocześnie niecodzienny, skalny labirynt, którego zwiedzanie może być niezapomnianym
przeżyciem zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych.
Alarcon – wśród wielu hiszpańskich twierdz jedna z piękniejszych znajduje się niedaleko niewielkiego miasteczka na południe od Cuenki. Malowniczą
twierdzę Castillo de las Altas Torres położoną w otoczeniu dwóch rzek oraz miasteczka z ciekawą zabudową, kilkoma kościołami i zabytkowymi
murami odbijał z rąk muzułmanów w XIII w. król Alfons VIII.
Kraina Don Kichota– o błędnym rycerzu Don Kichocie walczącym z wiatrakami i jego wiernym giermku słyszał chyba każdy, dlatego warto bliżej
przyjrzeć się terenom położonym na południe od Toledo, na których toczy się znana z książki akcja. Najlepiej wybrać się do miasteczek położonych na
południowy-wschód od Toledo takich jak Almonacid de Toledo, Mora, Manzaneque, Orgaz czy Tembleque, w której pracował słynny giermek Sancho
Pansa. Z powieściowymi wiatrakami, w których mieszczą się niewielkie muzea można zmierzyć się w okolicach Campo de Criptana, warto zajechać
również do Museo Cervantino w El Toboso poświęconego fikcyjnym bohaterom oraz do Puerto Lapice z niebywałą, średniowieczną atmosferą.
Oznakowana trasa zaczyna się w miejscowości Belmonte, a kończy w Consuegrze.
Parque Nacional Las Tablas de Daimiel
– jeden z najcenniejszych ekosystemów w Europie, który można zwiedzić spacerując po wyznaczonych trasach przeprowadzonych kładkami i
mostami nad rozległymi mokradłami. Opcjonalnie można skorzystać z edukacyjnej przejażdżki samochodem terenowym z przewodnikiem, który
przybliża znaczenie ekosystemów i środowiska naturalnego Hiszpanii.
Plaza de Toros Las Virtudes
– miłośnicy corridy powinni wybrać się w okolicę miejscowości Santa Cruz de Mudela, gdzie znajduje się najstarsza w Hiszpanii arena pochodząca z
1641 r., mieszcząca kilka tysięcy widzów. Zobaczyć można nietypową, prostokątną arenę otoczoną drewnianymi galeriami, na której do dziś dochodzi
do starć między torreadorami i rozwścieczonymi bykami.
Alcala del Jucar – urocze miasteczko otoczone rzeką Jucar, którego wizerunkiem są białe domy oraz wykute w skale jaskinie z restauracjami,
muzeami i tarasami widokowymi. Na spacer warto wybrać się do ruin arabskiego zamku górującego nad okolicą, by podziwiać niezapomniane widoki
na okolicę.
Wydruk ze strony http://www.hubertus-wagrowiec.com/wyszukiwarka
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 3/6
Avila – znajdująca się ok. 100 km od Madrytu średniowieczne miasto zachwycające wysokimi murami obronnymi i okazałymi fortyfikacjami
wewnętrznymi. Część obwarowań łączy się z eklektyczną i piękną katedrą. Największymi skarbami miasta są jednak zabytki architektury romańskiej.
Miasto jest jednym z centrów pielgrzymkowych w Hiszpanii, ponieważ właśnie tutaj przyszła na świat wielka reformatorka klasztoru karmelitanek – św.
Teresa, a klasztor Monasterio de La Encarnacion, w którym przebywała istnieje do dziś.
Aranjuez – oddalony jest ok. 50 km od Madrytu i podobnie jak stolica do XVI w. był niewielką miejscowością o małym znaczeniu. Kiedy dwór
królewski został przeniesiony Madrytu, Aranjuez zostało wybrane na budowę wiosennej rezydencji madryckich królów. Kiedy podczas pożaru pałac
znacznie ucierpiał król Filip V Santiago Bonavia rozkazał przebudować zamek w modnym, francu-skim stylu. Do najbardziej okazałych komnat należą:
Sala Chińska wyłożona płytkami z porcelany, rokokowa Sala Tronowa oraz przepiękna Sala Arabska wzorowana na Alhambrze w Granadzie. Pałac
pełnił rolę królewskiej, okresowej rezydencji do XIX w.
El Eskurial – malowniczo położone u stóp gór Guadarrama miasto, którego największym i najcen-niejszym skarbem jest pałacowy zespół klasztorny
ufundowany w XVI w. przez króla Filipa II. Bu-dując kościół z potężnymi kryptami chciał on zbudować godne miejsce pochówku swego ojca – Karola V
i innych monarchów hiszpańskich. Szukał on również miejsca, gdzie mógłby odpocząć od dworskiego życia w ciszy i kontemplacji religii więc
wybudowany kompleks powierzył zgroma-dzeniu hieronimów. Główny kościół poświęcony jest św. Wawrzyńcowi (St. Lorenzo), a zbiory zgromadzone
w bibliotece i galeriach, jak również okazałe krypty królewskie z pięknymi pomnikami. Eskurial nazywany jest Panteonem Królów – pochowani są tutaj
hiszpańscy królowie z dynastii Habsburgów i Burbonów, a także ich małżonki ( o ile wydały na świat następcę tronu) i jedyna samotnie rządząca
królowa Izabela II (Burbon). Tutaj również spoczną ciała obecnych monarchów.
Segowia – jest malowniczo położonym na górskim płaskowyżu miastem, które uważa się za jedno z najpiękniejszych w kraju. Wjeżdżając do centrum
wita nas posąg wilczycy karmiącej Remusa i Romulusa postawiony tutaj jako symbol silnego związku miasta z Rzymem. Właśnie podczas pa-nowania
rzymskiego, kiedy powstało tu miasto i twierdza wybudowano potężny akwedukt, który doprowadzał wodę do miasta aż do lat 60. ubiegłego wieku. Za
nim znajduje się zabytkowe cen-trum z wąskimi, krętymi uliczkami kryjącymi wspaniałe romańskie i gotyckie kościółki, kamienice i place z
targowiskami. Dalej nad centrum góruje wspaniała gotycka katedra z małymi wieżyczkami wzniesiona przez mistrza Hintanon – twórcę katedry w
Salamance. Na skraju miasta nad wysokim urwiskiem znajduje się bajkowy Alcazar z przepięknymi wnętrzami. Z jego okiennic rozciąga się
przepiękny widok na wzgórza i ośnieżone szczyty Sierry. Cała starówka wraz z zamkiem wpisane są na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury
UNESCO.
Alcala de Henares – miasto jest jednym z najstarszych w Hiszpanii co sprawiło, że w całości wpi-sane jest na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury
UNESCO. W XV w. arcybiskup Toledo ufun-dował tu 13 kolegiów, z których powstał Uniwersytet Alcala, w którym rocznie do dziś kształci się wiele
tysięcy studentów, również z zagranicy. W mieście na każdym kroku można znaleźć pamiątki po czasach rzymskich, muzułmańskich oraz
poszczególnych europejskich nurtów w sztuce. Narodził się tu król Ferdynand I Habsburg, Katarzyna Aragońska, ale zdecydowanie najsłynniejszym
mieszkańcem był pisarz Miguel de Cervantes – autor Don Kichota, którego muzeum i pomniki bo-haterów powieści można spotkać w centrum miasta.
Salamanca – położone nad rzeką Tormes miasto prowincji Kastylia-Leon, które zostało założone przez Iberów w II w. p.n.e. W swojej historii
znajdowała się pod panowaniem Rzymian i Wizygo-tów a od VIII w. na zmianę przechodziła z rąk muzułmanów do chrześcijańskich. W XI w. założono
tu uniwersytet, który w późniejszych latach zaczął konkurować z Bolonią, Oxfordem i Paryżem. Miasto zawdzięcza swój obecny kształt i zabytki
budowane z rozmachem parze królewskiej - Fer-dynandowi II i Izabeli Kastylijskiej, którzy ufundowali tu wiele pięknych kościołów, pałaców i
klasztorów. Miasto zasłynęło jako miejsce pokonania Napoleona przez wojska brytyjskie, hiszpań-skie i portugalskie, a także jako kwatera główna
generała Franco podczas wojny domowej. Najważ-niejszym miejscem skupiającym życie społeczne miasta jest XVIII-wieczny Plaza Mayor - uważany
za jeden z najpiękniejszych w Hiszpanii. Znajdują się tu dwie katedry - Stara Katedra powstała w XII w. i do dziś zachwyca romańsko-gotyckim
ołtarzem, krużgankami i kopułą Torre del Gallo. Nowa Katedra jest ostatnią gotycką budowlą kraju, którego budowę rozpoczął w 1500 r. mistrz
Hontanon (twórca katedry w Segowii). Warto zobaczyć stary budynek uniwersytetu, klasztor domi-nikanów z grobowcem księcia Alby, Dom Muszli
symbolizujący pielgrzymkę do Santiago odbytą przez właściciela i pochodzący z czarów rzymskich most Puente Romano.
Walencja – przepiękne miasto o bogatej historii sięgającej czasów rzymskich, kiedy to założono tu wielką kolonię Vallentia Edetanorum. Okolice od
wieków słynęły z żyznych ziem, które wydawały plony 3-4 razy w roku, przez co stały się również celem wielu najeźdźców. Jednym z najważniejszych
miejsc Walencji jest skupiający życie społeczne rynek Plaza del Ayuntamiento nazywany "Placem Narodu Walenckiego". Mimo, że dążenia
separatystyczne regionu nie są tak znaczące jak w Katalonii czy Kraju Basków, to Waleńczycy odznaczają się indywidualnością i podkreślają, ze
główne miasto zdobyło sławę i prestiż na długo przed przyłączeniem go do Królestwa Hiszpanii. Historię, a zwłaszcza pamiątki po największych
czasach świetności można znaleźć w ratuszu i mieszczącym się w nim Muzeum Miejskim – zbiory pochodzą głównie z czasów króla Jakuba I, władcy
Aragonii, który powszechnie uważany jest za największego wybawcę Walencji. Walencja nazywana jest "Miastem Ceramiki", gdzie rzemiosło zostało
podniesione do rangi sztuki i bardzo widoczne jest w tradycjach regionu. Najciekawsze zbiory można podziwiać w Narodowym Muzeum Ceramiki
znajdującym się w pałacu del Marques de Dos Aguas. Inne ciekawe miejsce z bogatymi zbiorami to Instituto Valenciano de Arte Moderno, które
uważa się za najbardziej dynamicznie rozwijającą się galerię sztuki współczesnej w Hiszpanii. Warto zobaczyć tutejszą katedrę, którą wybudowano w
miejscu świątyni Diany i późniejszego meczetu. Najbardziej charakterystyczną jej częścią jest wysoka, XV-wieczna wieża znana jako Miguelete albo w
języku walońskim Micalet. W kaplicy katedralnej przechowywany jest purpurowy kielich z agatu, który uważany jest za Święty Gral. Stara część miasta
skupia się Barrio del Carmen – sieci wąskich uliczek z zabytkowymi domami, gdzie dziś kwitnie życie nocne miasta. Duże znaczenie dla miasta ma
również Plaza de la Virgen, gdzie od stuleci, w czwartki w południe, bez względu na okoliczności spotyka się Trybunał Wodny Walencji – jedna z
najbardziej niezwykłych i najstarszych instytucji prawnych świata. Zasiada w nim 8 sędziów reprezentujących jeden z kanałów irygacyjnych
wybudowanych ponad dwa tysiące lat temu przez Rzymian, które nadal doprowadzają wodę do wielu gospodarstw miejskich. Obrady odbywają się w
języku walenckim, a wszelkie wątpliwości związane z nawadnianiem pól i podziałem ziem zapadają bardzo szybko.
Kordoba – jedno z najważniejszych miast Hiszpanii, którego historia sięga III w. p.n.e. Kiedy wiek później niewielka osada dostała się pod panowanie
rzymskie zaczęła się rozwijać jako miasto handlowe i ośrodek kulturowy. Przyszli tutaj na świat wielcy rzymscy poeci i filozofowie, m.in. Seneka
Starszy i Młodszy oraz Lukan. Po burzliwych czasach przechodzenia z rąk do rąk stała się stolicą niezależnego emiratu arabskiego, a kiedy w X w.
ogłoszono mauretańską Hiszpanię Al-Adaluz niezależnym kalifatem Kordoba stała się największym miastem regionu Morza Śródziemnego i ważnym
ośrodkiem naukowym Europy. Znajdowało się tu wtedy ok. 300 meczetów, 300 łaźni publicznych, 80 szkół i ponad 20 bibliotek. Okresie tym panowało
również pokojowe współistnienie chrześcijaństwa, judaizmu i islamu. W XIII w. tereny te zostały jednak zajęte przez wojska chrześcijańskie pod wodzą
Ferdynanda III Kastylijskiego i od tego czasu zaczęły się prześladowania wyznaniowe. Do najważniejszych zabytków miasta należą: Mezquita czyli
katedra powstała z dawnego meczetu, będącego do dziś jednym z najwspanialszych dzieł islamu oraz Alcazar z pięknymi ogrodami i łaźniami. Warto
zobaczyć również liczne pałace z XV i XVI w., średniowieczną synagogę, kościół Iglesia del Carmen z retabulum i malowidłami poświęconymi
prorokowi Eliaszowi oraz wiele innych. Ok. 8 km od Kordoby mieści się Medina Azahara – pozostałości ogromnego pałacu Omajjadów z X w., do
którego budowy władca Abd-ar-Rahman III kazał sprowadzić 4300 kolum, a 140 z nich pochodzi z Konstantynopola.
Jaen – malowniczo położona miejscowość oddalona ok. 90 km od Granady i Kordoby, która znajduje się obok największego parku narodowego
Hiszpanii – Sierra de Cazorla y Segura. Szczególnie chronione są tutaj ptaki drapieżne i górskie ssaki jak unikalne gatunki kozic. Samo miasto
posiada bardzo bogatą i burzliwą historię, po której zachowało się wiele pamiątek architektonicznych jak: arabski zamek rozbudowany przez
katolickich królów, katedra z XVI w. uchodząca za jeden z najpiękniejszych kościołów Andaluzji przełomu renesansu i baroku, XVII-wieczny ratusz czy
Wydruk ze strony http://www.hubertus-wagrowiec.com/wyszukiwarka
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 4/6
też Banos Arabes – ruiny arabskiej łaźni z XI w.
Murcja – stolica prowincji o tej samej nazwie, która nazywana jest "miastem morw". Można tu znaleźć wiele cennych budowli sięgających czasów
założenia miasta przez Arabów, po rządy chrześcijańskie. Największym skarbem Murcji jest bez wątpienia przepieka i ogromna katedra Santa Maria,
której wieża (92 m wysokości), jest drugą po wieży w Sewilli najwyższą w Hiszpanii. 25 dzwonów katedralnych rozbrzmiewa codziennie o 13
ogłaszając czas posiłku. Znajduje się tu wiele cennych zabytków, a do ciekawszych należy eklektyczne Kasyno, które niegdyś było klubem wyłącznie
dla elit, a dziś można je zwiedzać.
Caravaca de la Cruz– miasto pielgrzymkowe słynące z cudów za sprawą spoczywających tu relikwii w postaci drzazg Świętego Krzyża. Jest to jedno
z pięciu najważniejszych miast dla chrześcijaństwa po Rzymie, Jerozolimie, Santiago de Compostella i Santo Toribio de Liebana, gdzie dekretem
papieskim przyznano przywilej odpustu wieczystego. Charakterystyczny relikwiarz, nazywany Krzyżem z Caravaca został zdobyty przez Ferdynanda
III Świętego, następnie przekazany templariuszom przeszedł w ręce Zakonu Rycerskiego Świętego Jakuba. Na początku maja w mieście odbywa się
barwna fiesta przypominająca o XIII-wiecznej legendzie, kiedy to podczas ataków na miasto Maurowie zatruli wodę by mieszkańcy nie mieli co pić.
Znaleźli oni jednak wiele bukłaków z winem, do którego włożyli niewielkie krzyże w podziękowaniu. Wino to nie tylko uratowało mieszkańców ale też
nabrało właściwości leczniczych. W czasie fiesty odbywają się tez przez 3 dni pokazy na udekorowanych koniach.
Madryt – stolica i największe hiszpańskie miasto położone w sercu Półwyspu Iberyjskiego na rozległym płaskowyżu, które jest dziś jednym z
najbardziej kosmopolitycznych miast Europy. Mimo niedługiej historii posiada swój unikalny charakter i niepowtarzalną atmosferę, która przyciąga
turystów z całego świata. Do połowy XVI w. była to jedynie osada znajdująca się niedaleko ówczesnej stolicy i siedziby arcybiskupa – Toledo.
Wszystko zmieniło się za sprawą kaprysu króla Filipa II, który zdecydował o przeniesieniu władzy królewskiej i kościelnej do Madrytu. Śmiały czyn
wywołał wiele kontrowersji, jednak wkrótce powstało nowe miasto pełne pięknych kamienic, pałacyków i kościołów. Kiedy w XVIII w. władzę przejęli
Burbonowie nie spodobał im się obraz miasta i okolic – pośpieszne wycinanie lasów spowodowało wzmożoną erozję i susze, w stolicy było brudno, a
na ulicach panowała przestępczość. Postanowili oni, wbrew wszelkim buntom zaprowadzić porządek i przekształcić stolicę i dzieło sztuki. Kolejnym
rozdziałem w historii i architekturze miasta jest początek XX w., kiedy Madryt bardzo się bogacił. Powstało wtedy wiele wzniosłych budynków,
szerokich bulwarów spacerowych, parków i fontann. Miejscem skupiającym życie społeczne jest Plaza Mayor – plac położony pośród wąskich uliczek,
który otoczony jest czerwoną fasadą kamienic z XVI i majestatycznym Casa de Panaderia z dwiema strzelistymi wieżami. Mimo że niegdyś płonęły tu
stosy, organizowano walki byków, a czasem odbywały się koronacje, dziś jest to spokojne centrum tzw. Starego Madrytu lub Madrytu Habsburgów,
gdzie pod arkadami kamienic znajduje się wiele małych sklepików, tawern i kawiarni, można odpocząć i posłuchać ulicznych grajków. Wąskie uliczki i
pewna surowość w architekturze są widoczne dookoła głównego placu, jednak mają one swój unikalny charakter i zachwycają niejednego. Nieopodal
znaleźć można wiele odrestaurowanych kamienic z XVI w., a najstarsze mają zaledwie dwie kondygnacje i czerwone dachy z okienkami na poddaszu.
W tej części miasta jest pełno tawern ze smacznym jedzeniem, barów tapas, kawiarni oraz sklepików z pamiątkami. Innym ważnym placem miasta
jest półkolisty Plaza Puerta del Sol (Brama Słońca), który był wielokrotnie tłem ważnych wydarzeń społecznych. Odchodzi od niego 10 ulic, a pod nim
mieści się najbardziej ruchliwa stacja madryckiego metra – Sol. Przy wyjściu z placu na ulicę Calle Arenal stoi niewielki posąg niedźwiedzia wspartego
o drzewko poziomkowe, który stał się symbolem miasta. Kierując się najszerszą ulicą – Calle Alcala zobaczymy wiele teatrów, banków i
charakterystyczny, narożny budynek Metropolis. Dalej za nim znajduje się wielki plac Plaza Cebeles będący jednym z największych węzłów
komunikacyjnych miasta i zarazem jednym z kilku podobnych położonych wzdłuż platanowej, szerokiej alei Paseo del Prado. Plac otoczony jest przez
wielki gmach Banco de Espana, Palacio del Buenavista z niewielkim ogrodem i majestatyczny, biały gmach Palacio de Comunicaciones, w którym od
ponad 100 lat mieści się Poczta. Pośrodku placu znajduje przepiękna fontanna z posągiem pogańskiej bogini Cebeles zasiadającej w rydwanie, który
ciągną dwa lwy. Paseo del Prado dzieli Madryt na część Habsburgów (na zachodzie) i Burbonów – powstałą w XVIII w. Sama aleja zachwyca
zarówno pojawiającymi się co pewien odcinek posągami, fontannami i majestatycznymi pałacami. Znajdują się tu trzy najważniejsze hiszpańskie
muzea będące często celem wycieczek do Madrytu – Prado, Thyssen-Bornemisza i Reina Sofia. Są one ciągle rozbudowywane, by udostępnić jak
najwięcej zbiorów zwiedzającym, a w wybrane dni organizują darmowe wstępy np. dla obywateli Unii Europejskiej lub studentów – nie tylko
hiszpańskich. Na wschód od Paseo znajduje się Ogród Botaniczny, a dalej jeden z największych europejskich parków – Retiro. Niegdyś był on
ogrodzony i poruszać mogła się po nim tylko szlachta, a dziś przychodzą tu wszyscy chcący na chwilę odpocząć od zgiełku miasta. Znajduje się tu
przepiękna, barokowa kolumnada z pomnikiem Alfonsa XII, która stanowi wspaniałe tło stawu, po którym w lecie pływają łódki z zakochanymi parami.
Dalej na południe między drzewami można odkryć orientalny Pałac Velazqueza i niesamowity Pałac Kryształowy zbudowany z metalu i szkła
tworzącego niezwykłą grę z rozproszonym światłem. Na zachód od Starego Madrytu, na skraju wzniesienia znajduje się jeden z najokazalszych
zabytków stolicy Hiszpanii – Palacio Real. Okazały pałac powstał w XVIII w. w modnym wówczas stylu francuskim i początkowo połączony był z
wcześniejszym gmachem Alcazaru Habsburgów – spłonął on jednak w wigilię Bożego Narodzenia w 1734 r. w tajemniczych okolicznościach, a
odnowiona fasada była przedłużeniem pałacu Burbonów. Nowoczesna część miasta to imponujące gmachy banków, licznych teatrów, kin, domów
handlowych a wzdłuż 10-pasmowej alei Paseo de la Castellana ciągnie się dzielnica luksusowych domów i galerii sztuki współczesnej. Znaleźć można
tu też wiele ciekawych muzeów jak: Narodowe Muzeum Archeologiczne, M. Lazaro Galdiano, Sorella i Nauk Przyrodniczych. Przy alei znajduje się też
tzw. „druga świątynia Madrytu” - stadion piłkarski Santiago Bernabeu należący do drużyny Real Madrid. Mieści się z w nim duże muzeum poświęcone
historii piłki nożnej i czołowej hiszpańskiej drużyny, a sama arena mieści 72 tys. widzów. Na końcu alei mieści się Plaza Castilia, na którym górują dwa
pochylone, bliźniacze wieżowce zbudowane ze szkła, metalu i granitu – Torres Puerta de Europa, nazywane też Torres Kio.
Najczęściej Zadawane Pytania
Kiedy najlepiej wybrać się do Kastylii-la Mancha?
By zwiedzić Kastylię-la Manche warto zaplanować podróż na wiosnę lub wczesną jesień gdyż panuje wtedy dobra pogoda, a temperatury nie są
uciążliwe. Wybierając się w tym okresie warto pamiętać, że w miastach otoczonych przez góry panuje znacznie niższa temperatura a od października
do kwietnia może pojawiać się śnieg. W zimie w centralnej Hiszpanii zdarzają się częste opady deszczu co nie sprzyja zwiedzaniu. Panujący w lecie
upał nie jest bardzo odczuwalny w parkach i między kamienicami zabytkowych części miast, gdzie koncentruje się ruch turystyczny. Jest tam jednak
wiele obiektów, które największe atrakcje skrywają w środku, przez co pogoda traci znaczenie.
Przed zwiedzaniem regionu warto zapoznać się z bogatym kalendarzem różnorodnych imprez, wśród których można znaleźć między innymi ciekawe
imprezy związane z obchodami Wielkanocy w Cuence, Festiwal La Tamborada w Hellin i Tobarra; ciekawe są także Zielone Świątki w Atienzy i Boże
Ciało w Toledo. Wielu turystów uczestniczy w lipcowym Festiwalu Klasycznego Dramatu Hiszpańskiego w Almagro i Fiestas La Puebla de Montalban.
Miłośników wina przyciąga każdego roku Fiesta del Vino w miejscowości Valdepenas.
Jaka waluta obowiązuje w Hiszpanii i jakie są orientacyjne ceny?
W Hiszpanii od 2002 r. obowiązuje wspólna dla całej Unii Europejskiej waluta – Euro. Konsekwencją tego są nieco wyższe ceny niż w Polsce,
zwłaszcza jeżeli chodzi o posiłki w restauracjach. Mimo dużej dostępności owoce morza należą do najdroższych morskich specjałów, jednak w
większości miejscowości jest wiele niewielkich tawern gdzie można spróbować taniej regionalnych potraw.
Gdzie i jakie pamiątki kupić w Kastylii-la Mancha?
Wśród pamiątek największą popularnością cieszą się wachlarze, zdobione kastaniety, biżuteria, ceramiczne wyroby oraz gadżety związane z
Wydruk ze strony http://www.hubertus-wagrowiec.com/wyszukiwarka
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 5/6
Madrytem. Często kupowane są wina, które nie są eksportowane za granicę, owoce i duże kawałki wędzonych szynek jamon, z których słyną
okoliczne regiony. W wielu miasteczkach jest bardzo wiele tradycyjnych, niewielkich sklepików, warsztatów rzemieślniczych i sklepów z artykułami
sakralnymi. Do innych najczęściej kupowanych pamiątek należą kolorowe suknie do flamenco, gitary, czarne byki i gadżety związane z
poszczególnymi miejscowościami i regionem.
Jaki czas obowiązuje w Hiszpanii?
Mimo dużej odległości od Polski, w Hiszpanii obowiązuje taki sam czas jak u nas.
Jak poruszać się po Kastylii-la Mancha?
Komunikacja w regionie jest dobrze rozwinięta ze względu na bliską odległość od Madrytu, dlatego stolica regionu Toledo ma dobre połączenie
drogowe i kolejowe ze stolicą kraju oraz sąsiednimi regionami, niemniej komunikacja działa najlepiej tylko w okolicy stolicy regionu. Między większymi
miastami można poruszać się płatnymi autostradami, drogi są dobrze utrzymane, aczkolwiek na prowincjonalnych odcinkach mogą być w nieco
gorszym stanie.
W większych miejscowościach turystycznych znajdują się wypożyczalnie samochodów, które ułatwiają indywidualne zwiedzanie regionu. Polskie
prawo jazdy jest wszędzie akceptowane, jednak należy pamiętać, że jeżeli poruszamy się samochodem z obcą rejestracją nie podlegamy
kredytowaniu mandatów, czyli mandat musi być zapłacony na miejscu lub przed wyjazdem z kraju, gdyż nie zezwala się na opuszczenie kraju z
długiem wobec państwa.
Jakie są ograniczenia celne w Hiszpanii?
Przewóz towarów podlega ograniczeniom ilościowym na zasadach obowiązujących w UE, co oznacza w praktyce, że rzeczy osobiste i sprzęt na
własny użytek nie podlega ograniczeniom celnym. W przypadku towarów można wwozić i wywozić: do 800 szt. papierosów, 200 szt. cygar, 10 l
spirytusu, 20 l mocniejszego alkoholu, 90 l wina i 110 l piwa.
Jakie dokumenty potrzebne są w razie konieczności skorzystania z służby zdrowia w Hiszpanii?
Publiczna służba zdrowia jest w Hiszpanii bezpłatna w podstawowym zakresie, o ile posiadamy wydaną przez NFZ Europejską Kartę Ubezpieczenia
Zdrowotnego (EKUZ), o którą należy postarać się przed wyjazdem. Nie obowiązuje ona jednak w przypadku prywatnych wizyt i szpitali
niepaństwowych gdzie należy mieć dodatkowe ubezpieczenie lub samemu opłacić leczenie. W zależności od ubezpieczyciela podawane są przed
wyjazdem dane firm współpracujących, do których należy się zwrócić w razie konieczności skorzystania z prywatnej pomocy lekarskiej.
Ze względu na inną florę bakteryjną należy starannie wybierać restauracje lub jadać w hotelach i przestrzegać podstawowych zasad higieny. Turyści
powinni pić wyłącznie wodę butelkowaną, ewentualnie gotowaną co najmniej 10 min. Szczepienia ochronne nie są wymagane i nie ma zagrożeń
sanitarno-epidemiologicznych, niemniej przed wyjazdem warto sprawdzić czy szczepienia nie są zalecane sezonowo.
Ważne informacje MSZ
Dokumentem uprawniającym nas do pobytu na terenie Hiszpanii jest dowód osobisty lub paszport (o ile nie posiadamy dowodu). Obowiązują nas te
same co w innych krajach Unii Europejskiej przepisy dewizowe oraz nie ma obowiązku meldunkowego, jeżeli nasz pobyt na terenie kraju nie
przekracza 90 dni.
Szczegółowe i aktualne informacje można znaleźć na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych: www.msz.gov.pl lub na stronie ambasad i
konsulatów w Hiszpanii.
Najbliższe ambasady i polskie placówki dyplomatyczne:
Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Królestwie Hiszpanii
Hiszpania, Madryt, Guisando 23 bis, 28035
Tel.: +34 913 736605 Tel. dyżurny: +34 913 769555
www.madryt.polemb.net
Wydział Konsularny Ambasady RP w Madrycie
Hiszpania, Madryt, Goya 15 4°, 28001
Tel.: +34 914 362 632 Faks: +34 913 736 62
Wydruk ze strony http://www.hubertus-wagrowiec.com/wyszukiwarka
Informacje przygotowane przez MerlinX
Powered by TCPDF (www.tcpdf.org)
Strona 6/6