docpismo sggw - Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w
download 
Reklamacja Transkrypt
pismo sggw - Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w
NR 77 – WRZESIEŃ 2010 PISMO SGGW ISSN 1640-4734 Centrum Wodne SGGW – laboratoria przyszłości Wielce Szanowna Społeczności Akademicka, Drodzy Przyjaciele i Sympatycy Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie! R ozpoczynamy kolejny rok akademicki – 65. w powojennej historii Uczelni. SGGW wyrosła na nowoczesny, znany w kraju i za granicą uniwersytet. Liczba studentów oscyluje wokół 25 000 – to stan optymalny, biorąc pod uwagę infrastrukturę techniczną Uczelni. Pomimo niżu demograficznego w Polsce, SGGW cieszy się nadal dużą popularnością. W rekrutacji podstawowej na studia stacjonarne I stopnia na rok akademicki 2010/2011 zarejestrowało się ponad 13,5 tys. kandydatów, czyli średnio dla wszystkich kierunków 4,1 kandydata na miejsce. Ta pomyślna sytuacja jest wynikiem ustawicznej pracy nad doskonaleniem poziomu badań naukowych i jakości kształcenia oraz otwarcia na potrzeby młodego pokolenia. W konkursie zorganizowanym przez Akademickie Centrum Informacyjne, w którym brano pod uwagę m.in. stopień wykorzystania nowoczesnych technologii wspierających proces nauczania oraz innowacyjnych działań realizowanych w sektorze szkolnictwa wyższego, SGGW uzyskała tytuł „Najbardziej innowacyjnej i kreatywnej uczelni w Polsce”. Obecnie, mając na uwadze jak najlepsze przygotowanie absolwentów do pracy zawodowej, przystąpiliśmy do projektu „Uczelnia przyjazna Pracodawcom”. Priorytetem naszych działań jest przede wszystkim modernizacja i rozbudowa infrastruktury badawczej oraz tworzenie nowoczesnych laboratoriów, które w dużo większym niż dotychczas stopniu będą wykorzystywane w kształceniu studentów. Ważnym elementem rozwoju Uczelni jest także intensyfikacja współpracy międzynarodowej i większy transfer wiedzy do gospodarki. Zgodnie z trendem naszych czasów poszerzamy ofertę kształcenia w formie e-learningu. Tworzone są nowe programy studiów magisterskich oferowanych w języku angielskim. Uczelnia oferuje już 278 przedmiotów i 7 modułów w tym języku. Od 1 października rozpoczyna działalność pierwsze z zaprojektowanych centrów naukowo-wdrożeniowych – Centrum Wodne Wydziału Inżynierii i Kształtowania Środowiska, stanowiące największą w Polsce bazę laboratoryjną zajmującą się problematyką wody. Miło mi poinformować, że Centrum Wodne SGGW zostało wyłonione przez kapitułę konkursu „Fundusze i Nauka” jako jedno z 9 najlepszych projektów współfinansowanych z funduszy europejskich i jedno z 3 najlepszych w kategorii infrastruktura szkolnictwa wyższego. Rozstrzygnięcie konkursu nastąpi w grudniu br. Zaawansowane są prace nad Centrum Żywienia i Żywności oraz Centrum Biologii Stosowanej. Jak pokazują światowe doświadczenia, kwestie wyżywienia ludzkości, gospodarki wodnej, deficytu wody oraz klęsk żywiołowych wymagają wzmożonego monitoringu i intensywnego poszukiwania konkretnych rozwiązań przez interdyscyplinarne zespoły badawcze. W tym kontekście warte podkreślenia są działania prowadzone przez SGGW wspólnie z Akademią Obrony Narodowej, Instytutem Technicznym Wojsk Lotniczych i innymi uczelniami, a także z ośrodkami z Niemiec, Czech, Słowacji i Austrii na rzecz wypracowania systemu przewidywania zagrożeń powodziowych, walki z powodzią oraz zarządzania w sytuacji kryzysowej. Moim marzeniem jest, by SGGW dorównała swoim poziomem najlepszym uniwersytetom krajów bogatych. Mamy określony cel, mamy doświadczoną kadrę naukowo-badawczą i zarządzającą, do SGGW przychodzą dobrzy kandydaci na studia. Uczelnia, zachowując swoją historyczną nazwę, jest dzisiaj uniwersytetem ogólnym, kształcącym na kierunkach inżynieryjnych, ale też i humanistycznych. Cechą szczególną SGGW jest jej ukierunkowanie na potrzeby obszarów niezurbanizowanych, skąd wywodzi się znaczna liczba studentów. Misją SGGW jest więc wielokierunkowe kształcenie w zakresach, które są niezbędne do rozwoju tych terenów. Poszerzamy ofertę edukacyjną. Ostatnio uruchomiliśmy makrokierunek – technologie energii odnawialnej, prowadzony przez Wydział Inżynierii i Kształtowania Środowiska oraz Wydział Inżynierii Produkcji. Bardzo liczymy na wsparcie i tak jak dotychczas dobrą współpracę z uniwersytetami Polski i świata. Serdecznie zapraszam koleżanki i kolegów rektorów oraz dyrektorów instytutów badawczych do współpracy z nami w zakresie wymiany studentów i młodej kadry naukowej. Nauka nie powinna znać barier i granic, mobilność i swobodna wymiana myśli i doświadczeń są nieodzowne dla postępu. Serdecznie zapraszam świat gospodarki do nawiązania i pogłębienia relacji z naszą Uczelnią. Gorąco proszę przedstawicieli zagranicznych placówek dyplomatycznych w Polsce o dalszą pomoc w zakresie intensyfikacji współpracy uniwersytetów ich krajów z SGGW i Polską. Szanowni Państwo! W nowym roku akademickim z całą serdecznością życzę Państwu pomyślności w życiu zawodowym i osobistym, uśmiechu i radości, zadowolenia z przełożonych i współpracowników. Życzę, by zawsze towarzyszyła Państwu świadomość wykonywania niezmiernie ważnej społecznie misji, by praca w SGGW nie była obowiązkiem, lecz wyzwaniem, które podejmą Państwo z prawdziwą satysfakcją. Praca w uczelni to powołanie i zaszczyt. Status pracownika nauki jest w Polsce wysoki, a to zobowiązuje. Jestem głęboko przekonany, że w działaniach pracowników SGGW człowiek, jego godność i dobro będą zawsze najważniejsze. Dla naukowca niezmiernie ważna jest stabilność rozwoju naukowego. Życzę więc Państwu szybkich karier naukowych i zawodowych, życzę też, byście Państwo bez przeszkód mogli zdobywać wiedzę i prowadzić badania w najlepszych ośrodkach akademickich świata. W sposób szczególny pozdrawiam studentów SGGW, którym gratuluję dotychczasowych osiągnięć i życzę sukcesów w nowym roku akademickim. Studentom I roku życzę zadowolenia z obranego kierunku studiów, umiejętnego wykorzystania czasu studiów na rozwój zainteresowań i aktywny udział w kulturalnym, naukowym i sportowym życiu studenckim. Niech ten rok pobudzi naszą ciekawość świata oraz wolę poszukiwania i odkrywania prawdy. To co jest szczęśliwe, pomyślne i korzystne niechaj się ziści! Z wyrazami szacunku Rektor Prof. dr hab. Alojzy Szymański AGRICOLA 1 KRONIKA WYDARZEŃ Z prac Senatu Akademickiego z 26 kwietnia 2010 roku odbyło się ósme posiedzenie Senatu Akademickiego. Rektor A. Szymański przypomniał o tragicznym dniu 10 kwietnia 2010 roku. W drodze na uroczystości z okazji 70. rocznicy zbrodni katyńskiej w katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem zginęli Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Lech Kaczyński i Jego Małżonka. Śmierć ponieśli wszyscy członkowie delegacji, w tym ostatni Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie oraz osiemnaścioro Posłów i Senatorów, wśród nich troje Wicemarszałków Sejmu i Senatu oraz Marszałek Sejmu III kadencji. Zginęli Rektor Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego ks. prof. Ryszard Rumianek, a także studentka III roku Wydziału Nauk o Zwierzętach SGGW Natalia Januszko. Senat minutą ciszy uczcił pamięć ofiar tragedii. Informacje Rektora prof. A. Szymańskiego – 9 kwietnia – XXXIV edycja Olimpiady Wiedzy i Umiejętności Rolniczych na terenie SGGW; – 11–17 kwietnia – udział władz Uczelni w mszach i uroczystościach w intencji ofiar katastrofy lotniczej pod Smoleńskiem; – 13 kwietnia – konferencja „Rozwój nauk ekonomicznych – ujęcie historyczne i współczesność” zorganizowana przez Wydział Nauk Ekonomicznych. Następnie Senat m.in.: – przyjął sprawozdanie z działalności naukowo-badawczej Uczelni w 2009 roku; – wysłuchał informacji o studiach doktoranckich i podyplomowych; – podjął uchwałę w sprawie warunków i trybu rekrutacji na studia trzeciego stopnia w roku akademickim 2011/2012; – podjął uchwałę w sprawie szczegółowych zasad pobierania opłat za usługi edukacyjne; – przyjął sprawozdanie ze współpracy międzynarodowej SGGW w 2009 roku; – przyjął informację dotyczącą jakości prowadzenia zajęć z języków obcych i wychowania fizycznego; – zapoznał się z aktualnym stanem i perspektywami rozwoju Międzywydziałowego Studium Gospodarki Przestrzennej; – przyjął informację o działalności Centrum Edukacji Multimedialnej SGGW; 2 AGRICOLA – poparł wnioski dziekanów o mianowanie na stanowisko profesora nadzwyczajnego na czas nieokreślony doktorów habilitowanych: Andrzeja Maxa, Jana Wołoszyna, Wiesława Przybylskiego. z 31 maja 2010 roku odbyło się dziewiąte posiedzenie Senatu Akademickiego. Senat minutą ciszy uczcił pamięć zmarłej 11 maja 2010 roku Danuty Miąsko – wieloletniego, zasłużonego pracownika Katedry Ochrony Lasu i Ekologii Wydziału Leśnego. Informacje Rektora prof. A. Szymańskiego – prof. Tomasz Borecki w dniu 28 maja otrzymał z rąk arcybiskupa Kazimierza Nycza medal „Zasłużony dla Archidiecezji Warszawskiej” za działalność na rzecz duszpasterstwa akademickiego; – 14 maja – finał II Konkursu Wiedzy o Ergonomii i Bezpieczeństwie Pracy w Rolnictwie zorganizowany pod patronatem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Rektora SGGW; – 15 maja – Juwenalia Warszawskie 2010 – wielka parada uczelni, wydziałów oraz organizacji studenckich; KRONIKA WYDARZEŃ – 16 maja – sesja naukowa z okazji jubileuszu 5-lecia Uniwersytetu Trzeciego Wieku pod patronatem Prezydent m.st. Warszawy Hanny Gronkiewicz-Waltz oraz Rektora SGGW; – 17 maja – Koncert Galowy Ludowego Zespołu Artystycznego „Promni” w Teatrze Polskim w Warszawie z gościnnym występem Zespołu Pieśni i Tańca „Ponitran” z Uniwersytetu Konstantyna Filozofa w Nitrze na Słowacji; – 25–27 maja – Dni Wydziału Inżynierii Produkcji. Konferencja pt. „Problemy inżynierii rolniczej i leśnej”; – 26 maja – Ogólnopolska konferencja naukowa „Bezpieczna Europa z perspektywy wschodniej” zorganizowana przez Zakład Nauk o Polityce i Stosunków Międzynarodowych Wydziału Nauk Humanistycznych; – 26 maja – jubileuszowe XXX spotkanie Międzyuczelnianego Klubu Profesorskiego „Dla Rolnictwa i Wsi”, na którym prelegentami byli prof. H. Jasiorowski oraz prof. F. Tomczak; – 26–27 maja – wystawa zagranicznych książek naukowych zorganizowana przez Bibliotekę Główną SGGW oraz International Publishing Service Sp. z o.o.; – 27 maja – interdyscyplinarna konferencja naukowa „Człowiek w wielkiej sieci” zorganizowana przez Wydział Nauk Humanistycznych oraz Mazowieckie Centrum Profilaktyki Uzależnień; – 27–28 maja – konferencja Warszawskie Dni Logistyki – „Nowoczesne metropolie wyzwaniem dla logistyki” zorganizowana przez Koło Naukowe Logistyków Wydziału Nauk Ekonomicznych. Następnie Senat m.in.: – wysłuchał informacji Dyrektora Europejskich Igrzysk Olimpiad Specjalnych 2010 Bogusława Gałązki nt. organizacji Olimpiady we wrześniu br., m.in. na terenie Uczelni; – dokonał oceny i zatwierdził sprawozdanie finansowe oraz wykonanie planu rzeczowo-finansowego Uczelni w roku 2009; – zatwierdził plan rzeczowo-finansowy na rok 2010; – przyjął sprawozdanie z działalności Leśnego i Rolniczych Zakładów Doświadczalnych SGGW w 2009 roku oraz gospodarki nieruchomościami; – powołał Uczelnianą Komisję Rekrutacyjną; – zatwierdził zasady rekrutacji na studia w roku akademickim 2011/2012; – podjął uchwałę w sprawie określenia planu i programu nauczania na makrokierunku technologie energii odnawialnej; – podjął uchwałę w sprawie zmian w regulaminie studiów podyplomowych; – zapoznał się z aktualnym stanem i perspektywami rozwoju Międzywydziałowego Studium Towaroznawstwa; – przyjął informację o działalności Centrum Analitycznego SGGW; – poparł wnioski dziekanów o mianowanie na stanowisko profesora nadzwyczajnego na czas nieokreślony doktorów habilitowanych: Bożeny Kaszak, Krystyny Krzyżanowskiej, Wandy Kaweckiej, Stanisława Gacha. z 21 czerwca 2010 roku odbyło się dziesiąte posiedzenie Senatu Akademickiego. Informacje Rektora prof. A. Szymańskiego – 28–30 maja – święto studentów – URSYNALIA; – 10 czerwca – II Sympozjum Inżynierii Żywności zorganizowane przez Katedrę Inżynierii Żywności i Organizacji Produkcji SGGW, Komisję Technologii i Biotechnologii Komitetu Nauk o Żywności PAN, Oddział Warszawski Polskiego Towarzystwa Technologów Żywności oraz Oddział Warszawski Polskiego Towarzystwa Agrofizycznego; – 10 czerwca – udział rektora i prorektor Krystyny Gutkowskiej w spotkaniu poświęconym promocji książek Ekslibrisy Ludwika Piosickiego i Wierzę w kismet prof. Teresy Zaniewskiej, kierownika Katedry Edukacji i Kultury Wydziału Nauk Humanistycznych; – 12 czerwca – uroczyste obchody 80-lecia Katedry Nauk Fizjologicznych Wydziału Medycyny Weterynaryjnej; – 14–18 czerwca – międzynarodowe sympozjum naukowe na Wydziale Inżynierii i Kształtowania Środowiska nt. „Sedyment Dynamics for a Changing Future”, z udziałem około 60 gości z zagranicy, m.in. z USA, Chin, Malezji, Kanady, Wielkiej Brytanii, Australii i Francji; – 16 czerwca – X Jubileuszowa Konferencja Wirtualny Uniwersytet 2010 zorganizowana przez Katedrę Informatyki i Centrum Edukacji Multimedialnej SGGW; – 18–20 czerwca – konferencja „Model funkcjonowania studiów doktoranckich. Doktoranci a obszary gospodarcze – szanse i zagrożenia współpracy” zorganizowana przez Radę Doktorantów SGGW, Warszawskie Porozumienie Doktorantów oraz Krajową Reprezentację Doktorantów. Następnie Senat m.in.: – przyjął sprawozdanie z działalności Uczelni w roku akademickim 2009/2010; – wyraził zgodę na zawarcie umowy o współpracy międzynarodowej SGGW z: a) Charkowskim Narodowym Uniwersytetem Agrotechnicznym, Ukraina, b) Buriackim Państwowym Uniwersytetem Rolniczym, Rosja; – przyjął informację o działalności agend studenckich; – zapoznał się z aktualnym stanem i perspektywami rozwoju Międzywydziałowego Studium Turystyki; – poparł wnioski dziekanów o mianowanie na stanowisko profesora nadzwyczajnego na czas nieokreślony doktorów habilitowanych: Wojciecha Dmuchowskiego, Zdzisława Wyszyńskiego, Michała Zasady, Wojciecha Wakulińskiego, Małgorzaty Gniewosz. mgr Irena Mioduszewska Sekretarz Uczelni AGRICOLA 3 KRONIKA WYDARZEŃ Dni SGGW 2010 Podczas uroczystego otwarcia tegorocznych Dni SGGW 14 maja w Auli Kryształowej nadano tytuł doktora honoris causa naszej Uczelni prof. dr. hab. Włodzimierzowi Klucińskiemu – rektorowi SGGW w latach 1996–2002 oraz wręczono 12 osobom Odznakę Honorową „Za Zasługi dla SGGW”. Na stronach 4–19 zamieszczamy obszerną dokumentację przebiegu jubileuszowego, bo obchodzonego już po raz 10., święta Uczelni. Przemówienie JM Rektora Alojzego Szymańskiego inaugurujące Dni SGGW 2010 Wielce Szanowni Państwo! Droga Społeczności Akademicka! Z wielką radością witam Państwa w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie na uroczystości otwierającej święto naszej Uczelni – Dni SGGW, uroczystości nadania tytułu doktora honoris causa Panu prof. dr. hab. Włodzimierzowi Klucińskiemu i wręczenia Odznaki Honorowej „Za Zasługi dla SGGW”. Wyjątkowość dzisiejszego święta podkreśla czas, w którym się spotykamy. Co roku w połowie maja, w dacie najbliższej 15 maja, obchodzimy Dni Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, ustanowione przez Senat Uczelni w 2000 roku. Wspólnie z naszymi absolwentami i przyjaciółmi z wielu instytucji świętujemy i radujemy się z sukcesów naszej Uczelni, prezentujemy jej osiągnięcia, ale też wspominamy trudne powojenne początki, walkę o przetrwanie i pierwszą inaugurację w gmachu przy ul. Rakowieckiej w dniu 15 maja 1945 roku. Wtedy to ówczesny rektor prof. Franciszek Staff powiedział do zebranych: Wolność i swoboda akademickich szkół wyższych – to wielka rzecz. Dla nas, profesorów, wolność akademicka to autonomia akademicka – to prawo urządzenia nauczania i badania naukowego niczym nie skrępowanego, według najlepszej naszej wiedzy i woli, to prawo głoszenia i poszukiwania prawdy, bez względu na panujący stan wiedzy, byle w zgodzie z naszym sumieniem i najgłębszym przekonaniem, że tę prawdę głosimy i jej poszukujemy. 4 AGRICOLA KRONIKA WYDARZEŃ Jakże pięknie te słowa wpisują się w myśl Papieża Jana Pawła II, który na spotkaniu ze światem nauki i kultury w Krakowie powiedział: Niewiele jest rzeczy równie ważnych w życiu człowieka i społeczeństwa, jak posługa myślenia. Posługa myślenia, o której mówię, to w swej istocie nic innego jak służba prawdzie w wymiarze społecznym. Każdy intelektualista, bez względu na przekonania, jest powołany do tego, by kierując się tym wzniosłym i trudnym ideałem, spełniał funkcję sumienia krytycznego wobec tego wszystkiego, co człowieczeństwu zagraża lub go pomniejsza. Być pracownikiem nauki zobowiązuje! Zobowiązuje przede wszystkim do szczególnej troski o rozwój własnego człowieczeństwa. Te słowa mają znaczenie ponadczasowe we wszystkich działaniach człowieka, w życiu osobistym, publicznym, uniwersyteckim, naukowym, i zawsze powinniśmy o nich pamiętać. Wielce Szanowni Państwo! Niezwykle rzadko (tylko w nadzwyczajnych okolicznościach) Senat SGGW nadaje swoją najwyższą akademicką godność przedstawicielowi własnej społeczności. Uchwałą z dnia 21 grudnia 2009 roku Senat SGGW – na wniosek rad wydziałów: Medycyny Weterynaryjnej, Leśnego oraz Inżynierii i Kształtowania Środowiska – nadał tytuł doktora honoris causa profesorowi zwyczajnemu doktorowi habilitowanemu Włodzimierzowi Klucińskiemu za: – wieloletnią i pełną poświęcenia pracę na rzecz rozwoju SGGW jako prodziekan, dziekan, prorektor, rektor oraz za znaczący wkład w jej rozbudowę i unowocześnianie; – wybitne osiągnięcia w zakresie kształcenia kadr naukowych i organizacji życia naukowego oraz podnoszenie prestiżu SGGW w kraju i za granicą; – działalność naukową w zakresie patofizjologii i immunologii, a w szczególności za badania nad odpornością komórkową u zwierząt. Pan Profesor Włodzimierz Kluciński jest wybitnym naukowcem, znanym i cenionym w kraju i na świecie. Jest absolwentem SGGW i wieloletnim jej pracownikiem. Doskonale zna naszą Uczelnię i jej społeczność, bo przez niemalże ćwierć wieku pełnił w SGGW kluczowe kierownicze funkcje, między innymi prodziekana i dziekana Wydziału Medycyny Weterynaryjnej oraz prorektora i rektora Uczelni w latach 1990–2002. Jako rektor SGGW dwóch kolejnych kadencji, kontynuując idee i dzieło swoich poprzedników rektorów: Henryka Jasiorowskiego, Marii Joanny Radomskiej, Wiesława Bareja i Jana Góreckiego, w znaczący sposób przyczynił się do umocnienia i rozwoju pozycji SGGW w świecie nauki i gospodarki. Jest rzeczą wielką i chwalebną, że w SGGW od wielu lat, można by powiedzieć „od zawsze”, kolejni rektorzy i pokolenia społeczności akademickiej wspomagają się i realizują jednolitą politykę w najważniejszych kwestiach dotyczących rozwoju Uczelni. Ta ciągłość stanowi wielką wartość i jest jednym z najważniejszych źródeł naszej pomyślności. Pan Profesor Włodzimierz Kluciński piastował funkcję rektora SGGW w czasie szczególnym, a mianowicie przygotowań Polski do wejścia w struktury Unii Europejskiej. Dlatego wielkie znaczenie miały w tym czasie współpraca międzynarodowa oraz dostosowanie dydaktyki i badań do wymogów europejskich, w tym wprowadzenie Europejskiego Systemu Transferu Punktów. Przypomnieć należy, że w 1996 roku w SGGW studiowało 10 000 osób, w 2002 roku ich liczba wzrosła do ponad 20 000, a to wymagało wprowadzenia wielu zmian w dydaktyce, zarówno w zakresie programu nauczania i oferty kształcenia, jak i jego jakości. W tym czasie miały też miejsce niezmiernie ważne dla Uczelni wydarzenia: rozstrzygnięto konkurs na koncepcję przestrzennego zagospodarowania kampusu SGGW w Ursynowie, w obecności Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego uroczyście wmurowano kamień węgielny pod rozbudowę obiektów naukowo-dydaktycznych, oddano do użytku wiele inwestycji, w tym obiekty naukowodydaktyczne dla kilku wydziałów i część dzisiejszych obiektów sportowych. Prace były na tyle dobrze prowadzone i zaplanowane, że już w 2003 roku działalność wszystkich wydziałów została przeniesiona na teren kampusu SGGW przy ulicy Nowoursynowskiej. W 2001 roku kampusowi SGGW nadano imię Edwarda hrabiego Raczyńskiego. W tym też roku z inicjatywy ówczesnego rektora Włodzimierza Klucińskiego Senat SGGW przyjął uchwałę o nadaniu Jego Świątobliwości Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II tytułu doktora honoris causa SGGW. Wszystkie te wydarzenia i działania były niezmiernie ważne dla rozwoju Uczelni oraz dalszej rozbudowy kampusu SGGW, kontynuowanej przez następcę Profesora Włodzimierza Klucińskiego na stanowisku rektora – Profesora Tomasza Boreckiego. Za te działania i wielką troskę o naszą Uczelnię AGRICOLA 5 KRONIKA WYDARZEŃ serdecznie dzisiaj Panu Profesorowi Włodzimierzowi Klucińskiemu dziękujemy, gratulujemy sukcesów i życzymy wiele pomyślności w życiu zawodowym i osobistym. Szanowni Państwo! Dzisiaj szczycimy się pięknym kampusem i doskonałą bazą materialną. Mamy profesjonalną kadrę, a liczba studentów przekroczyła 26 000. Niezmiernie cieszymy się z faktu, że SGGW zajmuje dziś wysokie miejsce wśród najpopularniejszych uczelni Warszawy, że jest uczelnią cenioną przez środowiska uniwersyteckie, w tym studentów. Wysiłki obecnych władz Uczelni koncentrują się na budowie i rozwoju infrastruktury naukowo-badawczej, dorównującej tej, jaką dysponują najlepsze uniwersytety Europy i świata, umożliwiającej prowadzenie badań naukowych na wysokim poziomie, stymulujących rozwój dydaktyki i powoływanie unikalnych kierunków studiów. Chcemy, żeby przepływ wyników badań do praktyki był w SGGW powszechnie stosowany. Niezmiernie ważnym elementem bieżącej strategii jest budowa zaprojektowanych centrów naukowo-badawczych: Centrum Wodnego, Centrum Żywności i Żywienia oraz Centrum Biologii Stosowanej. Z radością i całą serdecznością zapraszam Państwa na otwarcie pierwszego z nich: Centrum Wodnego SGGW, współfinansowanego ze środków Unii Europejskiej. Jego otwarcie odbędzie się 16 czerwca o godzinie 13.00. Dla ukończenia inwestycji kluczowa była decyzja Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego o objęciu zakupu nowoczesnej aparatury i urządzeń badawczych Centrum Wodnego finansowaniem ze środków unijnych i środków budżetu państwa, za co serdecznie dziękuję kierownictwom Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Ministerstwa Rozwoju Regionalnego. Pierwszym studentom oraz kadrze naukowo-dydaktycznej Centrum zostanie udostępnione z początkiem roku akademickiego 2010/2011. Działalność 20 specjalistycznych, wyposażonych w nowoczesną aparaturę naukowo-badawczą pracowni edukacyjno-badawczych pozwoli na podniesienie jakości kształcenia, a także na zwiększenie ilości i jakości badań w obszarze monitorowania zasobów wód powierzchniowych i podziemnych Polski oraz poprawy stanu środowiska naturalnego przez zabiegi techniczne służące retencjonowaniu wody i poprawie jej jakości. Wielce Szanowni Państwo! Wielkim naszym skarbem są pracownicy SGGW – rzetelnie i profesjonalnie wykonujący swoją powinność, oddani Uczelni, zabiegający o jej rozwój i godnie ją reprezentujący. Dzisiaj będziemy świadkami uhonorowania 9 osób wyróżnionych przez Senat SGGW Odznaką Honorową „Za Zasługi dla SGGW”, w tym 6 pracowników Uczelni. Serdecznie Państwu dziękuję za pracę na rzecz SGGW i gratuluję sukcesów. Życzę wiele pomyślności w życiu zawodowym i osobistym oraz wytrwałości w dalszej pracy dla dobra polskiej nauki i SGGW. Mamy więc dzisiaj powody do wielkiej dumy i radości. I możemy śmiało powiedzieć te słowa: Gaude Mater Polonia! Ciesz się Matko Polsko! Laudacja prof. dr. hab. Mariana Binka Jego Magnificencjo, Wysoki Senacie, Wielce Szanowny Panie Profesorze Włodzimierzu Kluciński, Szanowna Pani Jadwigo Klucińska, Szanowna Rodzino Profesora, Szanowni Przyjaciele Profesora Włodzimierza Klucińskiego, Droga młodzieży akademicka, Szanowni Państwo! Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie za kilka lat będzie obchodziła dwustulecie swojego istnienia. Powołana do życia jako wyraz miłości i szacunku do ziemi ojczystej, stawała się uniwersytetem o uznanym autorytecie w kraju i na świecie, ośrodkiem rozwoju nauki, myśli i kultury. Wśród ponad 70 jej doktorów honoris causa są między innymi: Jego Świątobliwość Ojciec Święty Jan Paweł II, Ignacy Mościcki – Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, ks. Józef Kardynał Glemp – Prymas Polski, laureaci Nagrody Nobla: Norman Ernest Borlaug, Peter C. Doherty, Rolf M. Zinkernagel, czy ostatnio jeden z twórców szczepionki przeciwko chorobie Heinego-Medina, znakomity polski uczony pracujący w Stanach Zjednoczonych Hilary Koprowski. Dzisiaj społeczność akademicka, uchwałami rad wydziałów Leśnego, Inżynierii i Kształtowania Środowiska i Medycyny 6 AGRICOLA Weterynaryjnej oraz Senatu SGGW, do grona najwybitniejszych z wybitnych, najzacniejszych z zacnych przyjmuje prof. dr. hab. nauk weterynaryjnych Włodzimierza Klucińskiego. W ten sposób może Mu okazać wyrazy szacunku i najwyższego uznania dla Jego zasług dla dobra i rozwoju kraju, nauki, miasta stołecznego Warszawy, a także Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego i środowiska akademickiego. Profesor Kluciński jest przedstawicielem tego pokolenia Polaków, którzy pokochali ojczyznę taką, jaka im była dana, tworzyli systematycznie i wytrwale jej materialne i intelektualne zręby, mając nadzieję, że będzie to oparciem i siłą dla kolejnych pokoleń niezależnie od ich politycznej etykiety. Ta postawa i droga życiowa jest mi niezwykle bliska, dlatego poczytuję sobie za wielki zaszczyt i przywilej możliwość wystąpienia przed doktorem honoris causa Panem Profesorem Włodzimierzem Klucińskim i znakomitym gremium zgromadzonym dzisiaj w Auli Kryształowej Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, onieśmielony świadomością, że mam mówić o człowieku, który nie żyje wyłącznie swoim życiem osobistym, ale życiem swojej epoki i swojego pokolenia, o człowieku bogatym poprzez dawanie innym. KRONIKA WYDARZEŃ Włodzimierz Kluciński urodził się Żyrardowie, w rodzinie o tradycjach społecznikowskich, co niewątpliwie miało wpływ na ukształtowanie charakteru dzisiejszego czcigodnego doktora honoris causa, uwrażliwiło Go na potrzeby innych i nauczyło postrzegania dobra wspólnego. W tym mieście dorastał i spędził młodość. Studia weterynaryjne odbywa w Warszawie na Wydziale Weterynaryjnym SGGW. Tu spotyka swoją miłość, żonę Jadwigę, rodowitą warszawiankę, i osiada w tym mieście na stałe. Już jako student odkrywa uroki nauki i jest zafascynowany jej aplikacyjnymi możliwościami. Było zatem oczywiste, że świeżo upieczony absolwent poświęci wybrany i piękny zawód lekarza weterynarii na rzecz laboratorium i pracy badacza. Pierwszą pracę podejmuje w Zakładzie Immunogenetyki Instytutu Genetyki i Hodowli Zwierząt PAN, gdzie zajmuje się zagadnieniami związanymi z polimorfizmem białek i enzymów surowicy krwi u wielu ras świń. Po roku przechodzi do pracy w Instytucie Hematologii w Warszawie, gdzie prowadzi badania nad fizjopatologią oparzeń, preparatami krwiozastępczymi i zmianami w stężeniu transferyny przy różnych zespołach hematologicznych u ludzi. Praca w Instytucie zaowocowała znakomitymi publikacjami w renomowanych czasopismach, obroną pracy doktorskiej w niespełna 3 lata po ukończeniu studiów oraz rozprawą habilitacyjną, której przewód został poprowadzony już na macierzystym Wydziale Weterynaryjnym, na który po 5 latach pracy w Instytucie Hematologii powrócił w sławie uznanego już naukowca. Inicjuje nowe kierunki badawcze oraz unowocześnia i rozwija służące do tego celu metody. Wprowadza nowe metody badań cytologicznych do przyżyciowej diagnostyki różnicowej wybranych chorób zakaźnych o etiologii wirusowej, atakujących układ limfatyczny kur. Organizuje zespół badawczy i nawiązuje współpracę z innymi ośrodkami naukowymi, w tym z Państwowym Instytutem Weterynaryjnym w Puławach, do badań nad białaczką limfatyczną u drobiu. Pasja badacza, niezwykła sumienność i pracowitość skutkują licznymi publikacjami, szybko zauważonymi przez innych naukowców w kraju i za granicą. Podejmowana tematyka badawcza jest ważna dla gospodarki kraju, a uzyskane wyniki spotykają się z uznaniem w postaci nagród Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Dla postępu prac i dalszego rozwoju młodego ambitnego naukowca życiodajnymi pozostają kontakty ze środowiskiem naukowym świata. Wkrótce nadarzają się takie okazje i wtedy docent Włodzimierz Kluciński wyjeżdża do Stanów Zjednoczonych, do College of Veterinary Medicine w Columbus, Ohio, a następnie do College of Veterinary Medicine w Ames, Iowa. Spotkanie tam z prof. Stanisławem Targowskim, lekarzem weterynarii pracującym w College of Veterinary Medicine w Columbus, znacząco wpłynęło na Jego dalszy naukowy rozwój i wybór tematyki badawczej związanej z immunologią weterynaryjną. Wiele opublikowanych z tego zakresu prac w czasopismach amerykańskich było cytowanych w znakomitym, znanym przez studentów i lekarzy weterynarii na całym świecie podręczniku pt. „Veterinary Immunology” wydanym przez J. Tizard i W.B. Suanders Company. Po powrocie do kraju kontynuuje tematykę badawczą nad zależnościami między zaburzeniami metabolicznymi a odpornością komórkową swoistą i nieswoistą, a także nad mechanizmami tzw. paradoksu immunologicznego w gruczole mlekowym i macicy u przeżuwaczy. Kolejny pobyt w Washington State University przyczynia się do pogłębienia podjętej wcześniej tematyki badawczej, a także do przeniesienia na grunt Wydziału Weterynaryjnego nowoczesnej techniki badań cytometrycznych i utworzenia pierwszej w Polsce weterynaryjnej pracowni cytometrii przepływowej do badań immunologicznych, genetycznych i innych. Profesor Włodzimierz Kluciński, jako uznany i spełniony naukowiec, promotor wielu doktoratów, wkrótce został dostrzeżony również jako błyskotliwy organizator życia akademickiego, doskonale znający zasady funkcjonowania tego środowiska i jego potrzeby. Zostaje prodziekanem, a następnie 2-krotnie dziekanem na macierzystym wydziale. Jego zaangażowanie i talent w zarządzaniu sprawiają, że rektor-elekt prof. dr hab. Jan Górecki przedstawia Jego kandydaturę na prorektora ds. nauki i współpracy z zagranicą. Funkcję tę pełni przez dwie kadencje. Uzyskane zaufanie i uznanie społeczności SGGW sprawiają, że w kolejnej kadencji zostaje wybrany na rektora Uczelni. Wielcy i wybitni ludzie potrzebują pewnej przestrzeni do zrealizowania w pełni swoich możliwości. Okres sprawowania funkcji rektora przez dwie kadencje należy do najbardziej znakomitych w działalności Profesora Włodzimierza Klucińskiego na rzecz kraju, Warszawy, SGGW i środowiska akademickiego. Ujawnił nieprzebrane pokłady energii, talentu organizatorskiego, prospołecznych postaw i przede wszystkim zaangażowania w pracy na rzecz dobra wspólnego i budowania zrębów przyszłości. Podobnie jak Jego poprzednicy sprawujący funkcję rektora, pragnie rozwoju SGGW i budowania jej wielkości. Zdaje sobie jednak sprawę, że ojczyzna będąca w okresie transformacji ustrojowej i reform gospodarczych sama potrzebuje pomocy i dlatego poszukuje innych dróg realizacji marzeń poprzedników i własnych wizji rozwoju Uczelni. Podejmuje więc odważną i przełomową w skutkach decyzję o zbyciu 188 ha gruntów w Wilanowie i za uzyskane środki wybudowanie dla wszystkich wydziałów SGGW kompleksu budynków dydaktyczno-naukowych w Ursynowie. Tę wielką wizję Profesor Włodzimierz Kluciński konsekwentnie realizuje, skupiając wokół siebie ludzi, którzy AGRICOLA 7 KRONIKA WYDARZEŃ podobnie jak On rozumieją historyczną szansę wybudowania nowoczesnej Uczelni, przystającej do reformującego się kraju, który ma aspiracje bycia równoprawnym członkiem społeczności europejskiej. Wizja nowoczesnego kampusu zlokalizowanego w Ursynowie zaczęła się urzeczywistniać pod koniec pierwszej kadencji sprawowania funkcji rektora, wraz z rozpoczęciem 24 sierpnia 1999 roku budowy pierwszych budynków przeznaczonych dla wydziałów: Technologii Żywności, Nauk o Żywieniu Człowieka i Konsumpcji, Nauk o Zwierzętach i Medycyny Weterynaryjnej. SGGW staje się popularna, wzbudza zainteresowanie lokalnej społeczności, studentów z całego kraju, a także miejscowych i centralnych władz państwowych. Profesor Kluciński zdaje sobie sprawę, że poparcie społeczne i przychylność władz to dar, który nie jest dany na zawsze i nie można go zmarnować. W dziele budowy małej ojczyzny zyskuje przychylność Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, a także doktorów honoris causa SGGW, którzy przyjmują patronat nad rozbudową dalszych obiektów naukowo-dydaktycznych. Okres drugiej kadencji rektorskiej to wytężony czas pracy nad nowymi obiektami, ale również czas radości i satysfakcji z oddawanych do użytkowania pierwszych gmachów, nazywanych imionami wybitnych profesorów SGGW. Wizja rektora Włodzimierza Klucińskiego stawała się rzeczywistością, do Ursynowa całkowicie przeniosły się wydziały Technologii Żywności i Nauk o Zwierzętach oraz kolejna część Wydziału Medycyny Weterynaryjnej. Otworzono Centrum Nauki Języków Obcych i Centrum Sportowe, krytą pływalnię, rozpoczęto budowę Kliniki Małych Zwierząt i innych budynków przeznaczonych dla kolejnych wydziałów SGGW. Profesor Kluciński wiedział, że o prestiżu i uznaniu wyższej uczelni w kraju i na świecie nie przesądza jedynie baza materialna, historia i tradycja, ale przede wszystkim bieżące osiągnięcia naukowe i dydaktyczne dostrzegane przez innych, a także dostosowanie zakresu kształcenia do wymogów i zapotrzebowania rynku pracy i współczesnych zainteresowań kandydatów na studentów. Dlatego ze swoimi współpracownikami inicjuje wiele programów restrukturyzujących tradycyjne kierunki nauczania na rzecz poszukiwanych przez młodzież i ważnych w rozwijającej się dynamicznie gospodarce kraju. Wpływa to również na zmianę wizerunku SGGW, która ze szkoły rolniczej zaczyna powoli przeistaczać się w uniwersytet przyrodniczy. Otwierająca się na Polskę Europa i wynikająca z tego coraz powszechniejsza wymiana i współpraca naukowa Polski z krajami zrzeszonymi w Unii Europejskiej wpływa na utworzenie w Uczelni Centrum Programów Europejskich koordynującego unijne programy badawcze i dydaktyczne. Czcigodny doktor honoris causa pełnił również wiele zaszczytnych funkcji w towarzystwach naukowych i komitetach PAN, między innymi był prezesem Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych, współzałożycielem i prezesem Polskiego Stowarzyszenia Bujatrycznego, przewodniczącym Komitetu Nauk Weterynaryjnych PAN. Z wdzięcznością i szacunkiem dla dokonań Profesora Klucińskiego odnoszą się pracownicy Jego macierzystego wydziału. Zakończona bądź zainicjowana budowa gmachów w Ursynowie wyznacza nową dla tego wydziału historię i jest spełnieniem marzeń wielu wywodzących się z tego środowiska rektorów, dziekanów i profesorów o lokalizacji wydziału w jednym miejscu. Reforma nauczania i utworzenie studiów dla studentów zagranicznych są dokonaniami wyprzedzającymi teraźniejszość i inwestycjami w przyszłość. Nawiązując do sentencji zaczerpniętej z wiersza ks. Jana Twardowskiego: „trzeba być takim, jakim się jest, zachować autentyzm, nie nakładać masek”, należy stwierdzić, że Profesor Kluciński jest człowiekiem autentycznym, pozostaje takim, jakim jest, prostolinijnym i skromnym. Nie musi zakładać 8 AGRICOLA masek, bo nie mają one czego skrywać. W bieg własnego życia włączył potrzebę pracy dla dobra wspólnego. Obdarza olbrzymim szacunkiem i uznaje zasługi swoich najbliższych i współpracowników. Podkreśla, że otrzymanie tego tytułu nie byłoby możliwe bez udziału Jego nauczycieli na wszystkich szczeblach edukacji, najbliższych współpracowników, społeczności akademickiej pracowników i studentów SGGW, a nade wszystko bez wsparcia ze strony najbliższych – małżonki i synów. Jego dążeniem był rozwój Ursynowa, zbudowanie nowoczesnego, zintegrowanego kampusu akademickiej uczelni południowej Warszawy – Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Pragnął, aby obiekty znajdujące się w miasteczku akademickim służyły zarówno mieszkańcom Ursynowa, jak i całej Warszawy. Czy to mu się udało? Niech za odpowiedź posłuży fragment z recenzji całokształtu dorobku czcigodnego doktora honoris causa przedstawionej przez prof. dr. hab. Marka Niemiałtowskiego, który napisał: „Jestem przekonany, że po wielu latach pracy prof. zw. dr hab. Włodzimierz Kluciński ma pełne prawo czuć się spełnionym – jako Człowiek, Polak i Obywatel oraz nauczyciel akademicki pod względem wybitnych osiągnięć naukowo-badawczych, dydaktycznych, w kształceniu młodej kadry pracowników naukowych oraz organizacyjnych. Za tę znakomitą działalność dla kraju, m.st. Warszawy i naszej Uczelni został wyróżniony wielokrotnie różnymi nagrodami i wysokimi odznaczeniami państwowymi, w tym między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (...). P.T. pracownicy Wydziału Medycyny Weterynaryjnej Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego mają szczególny powód do dumy z ich Profesora. Reprezentował godnie nasz wydział i naszą Uczelnię, pełniąc zaszczytne, najwyższe funkcje powierzone Mu przez społeczność akademicką. Będzie równie godnie reprezentował nas wszystkich jako doktor honoris causa Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego”. KRONIKA WYDARZEŃ Wystąpienie doktora honoris causa SGGW Włodzimierza Klucińskiego Magnificencjo, Wysoki Senacie, Panie Pośle, Panie Ministrze, Panowie Prezydenci Żyrardowa i Łomży, Pani Burmistrz Dzielnicy Ursynów, Panie Burmistrzu Dzielnicy Wilanów, Magnificencje i Panowie Dziekani, Dostojni Księża, Szanowni Państwo, Droga Młodzieży! Ze wzruszeniem przyjąłem dyplom nadania mi przez Senat Akademicki SGGW w Warszawie najwyższej godności, jaką może przyznać akademicka uczelnia. Wzruszenie jest tym większe, iż tytuł ten otrzymuję od mojej Uczelni, na której studiowałem, uzyskałem stopnie naukowe, która to Uczelnia wystąpiła z wnioskiem o nadanie mi tytułu profesora nauk weterynaryjnych i na której przepracowałem dotychczas 33 lata. Dlatego też proszę pozwolić mi z głębi serca podziękować za ten wyjątkowy dzień 14 maja 2010 roku: z Wysokiemu Senatowi Akademickiemu SGGW i Jego Magnificencji prof. Alojzemu Szymańskiemu za uchwałę o nadaniu tytułu i docenienie moich dotychczasowych osiągnięć w pracy naukowej, dydaktycznej i organizacyjnej, z Radom Wydziałów Inżynierii i Kształtowania Środowiska, Leśnego i Medycyny Weterynaryjnej oraz Dziekanom tych Wydziałów prof. Jerzemu Jeznachowi, dr. hab. Michałowi Zasadzie i prof. Marianowi Binkowi za wystąpienie z wnioskami do Senatu, z dziękuję również moim recenzentom w postępowaniu o nadanie tego honorowego tytułu: prof. dr. hab. dr. h.c. Janowi Góreckiemu – byłemu Rektorowi SGGW, prof. dr. hab. dr. h.c. Zygmuntowi Pejsakowi – czł. rzecz. PAN i prof. dr. hab. Markowi Niemiałtowskiemu za pozytywne oceny mojej pracy, z dziękuję mojemu Promotorowi i Dziekanowi Wydziału Medycyny Weterynaryjnej prof. Marianowi Binkowi za tak przychylne dla mnie słowa wygłoszone w laudacji, z dziękuję Panu Dziekanowi i Prezesowi PTNW prof. Andrzejowi Koncickiemu oraz Dziekanom Wydziałów Medycyny Weterynaryjnej profesorom Janowi Twardoniowi i Stanisławowi Winiarczykowi za przekazane mi gratulacje, z dziękuję Dostojnym Księżom z Warszawy, Żyrardowa i Broku za okazywaną mi życzliwość, z dziękuję Chórowi Akademickiemu, Ludowemu Zespołowi Artystycznemu „Promni”, Zespołowi Sygnalistów Myśliwskich SGGW „Akteon”, z dziękuję drogiej młodzieży, z dziękuję wszystkim tu obecnym, którzy towarzyszą mi dzisiaj w tym wyjątkowym dniu mojego życia, którzy trudząc się przybyli także z różnych miejscowości, których nie wymieniam z nazwiska, ale są bliscy mojemu sercu, za okazywaną mi życzliwość. Magnificencjo, Szanowni Państwo! Przygotowując się do dzisiejszej, wyjątkowej w moim życiu uroczystości zastanawiałem się, jakiemu tematowi poświęcić moje wystąpienie. Czy przedstawić problematykę jednego z moich obszarów badawczych? A może poświęcić je, z racji swojego wykształcenia, zwierzętom – naszym „braciom mniejszym” tak mi bliskim? Czy też może poświęcić je przemyśleniom na temat kierunków reform szkolnictwa wyższego tak potrzebnych w naszym kraju? Jednakże satysfakcja i szczęście, jakie odczuwam z racji otrzymania dzisiaj tego zaszczytnego tytułu, zainspirowały mnie do krótkiej refleksji nad pojęciem „szczęście” i próby odpowiedzi na dwa postawione sobie pytania: Czy w całym dotychczasowym moim życiu, zarówno zawodowym, jak i rodzinnym, byłem człowiekiem szczęśliwym? Czy w przyszłości mam szansę być człowiekiem szczęśliwym i jakie czynniki będą temu sprzyjały? Pojęcie „szczęście”, owe łacińskie „felicitas”, ma wymiar ogólny, albowiem kluczowym celem i sensem życia każdego człowieka jest dążenie do bycia szczęśliwym mimo posiadania pełnej świadomości o wielu otaczających nas nieszczęściach. Aby być szczęśliwym, zarówno w wymiarze subiektywnym jak i obiektywnym, to przede wszystkim trzeba się tego cały czas uczyć, trzeba poznawać drogi do szczęścia, choć kroczenie nimi kosztować musi wiele wysiłku. Należy również pamiętać o tym, że szczęścia nie można posiąść na zawsze. Szczęście w życiu człowieka sprawia, że daje się on porwać entuzjazmowi; umacnia ono w człowieku poczucie wolności i budzi w nim optymizm. Człowiek szczęśliwy zdolny jest ochronić w sobie i realizować najpiękniejsze ideały, aspiracje i pragnienia. Szanowni Państwo! Osiągnąłem wiek, w którym często powracam pamięcią do przeszłości. Przypominam sobie, jak w 1973 roku, po dwóch latach od ukończenia studiów, przygotowywałem się w przewodzie doktorskim do egzaminu z filozofii, który zdawałem u prof. Jana Legowicza na UW. Zajmowałem się wówczas m.in. zagadnieniem dotyczącym teorii i natury „szczęścia”, które to pojęcie na przestrzeni wieków było różnie AGRICOLA 9 KRONIKA WYDARZEŃ rozumiane i definiowane zarówno przez filozofów, teologów, jak i psychologów. Starożytni filozofowie, np. Sokrates, Platon, Arystoteles czy też Epikur, a potem św. Augustyn dociekali natury szczęścia i dróg jego osiągania. Streścić je można przywołując choćby kilka przykładowych maksym: – szczęśliwy jest ten, kto dobrze żyje i dobrze czyni, – szczęście polega na poszukiwaniu dobra i zaangażowaniu w nauczanie dobra swoich uczniów, – szczęśliwy jest ten, kto Boga posiada, – pierwszym warunkiem szczęścia jest rozsądek. W filozofii średniowiecza jeden z jej najwybitniejszych przedstawicieli św. Tomasz z Akwinu w definicji szczęścia posługiwał się łacińskim terminem „beatitudo”, w którym uwzględniał zarówno punkt widzenia życia doczesnego, jak i wiecznego. W doczesnym życiu człowiek jest w stanie o własnych siłach dążyć do szczęścia i je osiągać, ale wieczną szczęśliwością, która nigdy nie ustaje, może obdarzyć człowieka wyłącznie Łaska Boża. Współczesna filozofia poszczycić się może w Polsce istotnymi opracowaniami definiującymi szczęście, m.in. książką Władysława Tatarkiewicza pt. „O szczęściu” oraz pracą Karola Wojtyły „Osoba i czyn”. Według Władysława Tatarkiewicza, to, czy człowiek jest szczęśliwy czy też nie, zależy zasadniczo nie tylko od tego, co dobrego lub złego w życiu go spotyka, ale także i od tego, jak on sam na otaczającą go rzeczywistość reaguje. Szczęście nie może mieć tylko subiektywnego charakteru, lecz powinno mieć także swoją podstawę obiektywną w rzeczywistości pozapodmiotowej. Szczególnie doniosła w polskim piśmiennictwie jest praca Karola Wojtyły „Osoba i czyn” opublikowana w 1969 roku. Przyszły papież zakłada w niej, iż osiągnięcie przez człowieka pełni szczęścia wymaga spełnienia trzech zależnych od siebie warunków: – warunku samoposiadania, tj. odkrycia siebie przez poznanie, kim jestem, dokąd dążę, jak postępuję, – warunku samoopanowania, czyli panowania nad samym sobą poprzez wewnętrzną wolność, która jest człowiekowi zadana, – warunku samostanowienia siebie, które umożliwione jest zarówno przez samoposiadanie, jak i samoopanowanie. Człowiek staje się sobą, gdy podejmuje świadomy i wolny wybór dobra wiodącego do celu poprzez decyzje prowa- 10 AGRICOLA dzące do tworzenia siebie jako wolnego i rozumnego bytu osobowego na obraz i podobieństwo Boga. Biblijne rozumienie szczęścia określanego greckim pojęciem „makarios”, oznaczającym szczęśliwy, czyli błogosławiony – tzn. bezgranicznie szczęśliwy, jest stosowane w Starym Testamencie, by nazwać stan człowieka kierującego się Bożymi przykazaniami, a w Nowym Testamencie odnosi się do człowieka, który słucha słów Jezusa i zgodnie z nimi postępuje. Z opisami szczęścia spotykamy się także w wielu utworach literackich, np. w zakończeniu „Pana Tadeusza” przynoszącym obraz szczęścia polskiej zbiorowości w sławetnym „roku owym”, czyli 1812 roku, roku obudzonych nadziei niepodległościowych, czy też w „Boskiej komedii” Dantego z wizją Raju jako miejsca wiecznej szczęśliwości. Słowo „szczęście” jest także używane w różnego rodzaju życzeniach. Niech przykładem będzie znajdujące się w tej auli hasło powtarzane na początku każdego nowego roku akademickiego: „Quod felix faustum fortunatumque sit” – Niech będzie on szczęśliwy i pomyślny. Drodzy Państwo! Po krótkim przypomnieniu niektórych tylko aspektów natury „szczęścia” chcę powrócić do pierwszego postawionego na początku wystąpienia pytania o moje szczęście w dotychczasowym życiu zawodowym i rodzinnym. Mogę z pełnym przekonaniem stwierdzić, że byłem i jestem człowiekiem szczęśliwym, gdyż osiągnąłem w życiu powodzenie w realizacji stawianych przeze mnie celów, oraz że moje życie zawodowe i rodzinne było udane, wartościowe i sensowne, mimo okresów niepowodzeń, smutku, a czasami bólu. Oczywiste jest, że przechodzimy przez życie doświadczając bólu i cierpienia zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i ogólnym. Niech przykładem będzie tutaj wspomnienie tej wielkiej narodowej tragedii sprzed miesiąca, śmierci, którą ponieśli Prezydent RP wraz z Małżonką, a także wiele wybitnych osobistości, w tym rektor UKSW ks. prof. Ryszard Rumianek. Wychodząc z rozumienia natury szczęścia jako tego, które rodzi się w nas samych, a tylko po części zależy od zewnętrznych okoliczności – zawsze starałem się osiągać szczęście poprzez własną pracę, miłość i przyjaźń. Do szczęścia w moim dotychczasowym życiu bez wątpienia przyczyniły się pozytywne doświadczenia z pierwszych lat życia. Byłem dzieckiem szczęśliwym. Miałem kochających dziadków i rodziców, odczuwałem ich miłość. Wychowywali mnie w duchu uczciwości w stosunku do bliźniego i miłości do miasta mojego dzieciństwa – Żyrardowa, miasta o wielkich tradycjach przemysłu lniarskiego. Dlatego też Panu Andrzejowi Wilkowi – Prezydentowi Żyrardowa oraz Panu Grzegorzowi Obłękowskiemu – Wiceprezydentowi Żyrardowa składam dzisiaj głęboki ukłon dla tego zasłużonego miasta, z którym od wielu pokoleń związana była moja rodzina. KRONIKA WYDARZEŃ Myśl moja wraca także do początków edukacji w Żyrardowie, podczas której miałem szczęście do nauczycieli, którzy przybliżali mi wiedzę przygotowując do dalszej pracy. Niestety, większość z nich dzisiaj już nie żyje. Składam im hołd na ręce ich następców – obecnych tutaj Pani Genowefy Milczarek – Dyrektor Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Żeromskiego, Pani Magdaleny Muszyńskiej – Dyrektor Państwowej Szkoły Muzycznej I oraz II stopnia im. Ignacego Paderewskiego oraz Pani dr Lidii Strońskiej. Dziękuję młodzieży z moich żyrardowskich szkół za przybycie na dzisiejszą uroczystość. Szczęście lat dziecięcych stało się źródłem mojego szczęścia w życiu dorosłym. Odziedziczywszy rodzinne przywiązanie do zwierząt, wybrałem studia na Wydziale Weterynaryjnym SGGW w Warszawie. Warszawa poprzez studia, poznanie żony – studentki obecnej SGH i założenie rodziny stała się drugim moim ukochanym miastem, w którym mieszkam od 38 lat, w tym od 33 lat w dzielnicy Ursynów. Dzięki wspaniałym nauczycielom akademickim Wydziału Weterynaryjnego nie tylko zdobywałem wiedzę z zakresu weterynarii, ale nauczyłem się od nich także zamiłowania do badań naukowych. Od początku swojej pracy badawczej miałem szczęście spotykać przeważnie takich pracowników naukowych, których zawsze cechowała życzliwość. Wymienię tu promotora swojej pracy doktorskiej prof. Ewę Sitarską i prof. Konrada Malickiego. Miałem wyjątkowe szczęście osobistego poznania w 1981 roku, już po habilitacji, prof. Stanisława Targowskiego, który po zapoznaniu się z moim dorobkiem naukowym zaproponował mi pracę naukową w jednym z laboratoriów Wydziału Medycyny Weterynaryjnej Ohio State Uniwersity w Columbus w Stanach Zjednoczonych; w kraju tym łącznie spędziłem 2,5 roku. Nie miałem szczęścia, aby otrzymać takie stypendium ze strony polskiej. Dzisiaj, patrząc z perspektywy czasu, cieszę się, że nie przyjąłem złożonej mi propozycji stałej pracy w USA i powróciłem do Warszawy na mój Ursynów. Szczęśliwy jestem z faktu, że po powrocie do kraju w 1984 roku prof. Jerzy Kita, ówczesny dziekan-elekt Wydziału Weterynaryjnego, zaproponował mi u swego boku stanowisko prodziekana. Był to początek mojej nieprzerwanej 24-letniej pracy administracyjnej w SGGW, kolejno na stanowiskach dziekana, prorektora i rektora. Miałem szczęście pracować przez dwie kadencje, od 1990 roku, pod kierunkiem wyjątkowego człowieka, ówczesnego rektora SGGW prof. Jana Góreckiego, który zaproponował mi w swoim zespole pracę na stanowisku prorektora ds. nauki i współpracy z zagranicą. To dzięki rektorowi prof. J. Góreckiemu został uporządkowany w pierwszej połowie lat 90. stan prawny majątku Uczelni, który stworzył w następnych latach możliwość „wielkiej budowy” naszej Almae Matris na Ursynowie. Dzięki wyborowi w 1996 roku przez społeczność akademicką dostąpiłem zaszczytu pełnienia przez dwie kadencje funkcji rektora SGGW. Najbliższymi moimi współpracownikami w codziennej pracy byli prorektorzy, profesorowie Elżbieta Biernacka, Andrzej Pisula, Tomasz Borecki. Podczas pełnienia tej funkcji, odczuwając wsparcie społeczności akademickiej, w tym Senatu SGGW, nie zrażając się trudnościami, dążyłem do realizacji postawionych przed sobą celów. Tym podstawowym celem było pozyskanie w pierwszej kolejności z terenów będących w wieczystym użytkowaniu SGGW środków finansowych, które zapewniły możliwość budowy bądź modernizacji obiektów dla wielu wydziałów. Stanowczość i szybkość podejmowanych decyzji przyniosły wymierny efekt i spełnienie marzeń moich poprzedników rektorów SGGW o scaleniu Uczelni na Ursynowie, w miejscu, którego jednym z pierwszych właścicieli był Julian Ursyn Niemcewicz, a ostatnim Edward hr. Raczyński. W tym miejscu należą się władzom Ursynowa i Wilanowa słowa podziękowań, które składam dzisiaj na ręce Pani Urszuli Kierzkowskiej – Burmistrz Dzielnicy Ursynów i Pana Rafała Miastowskiego – Burmistrza Dzielnicy Wilanów. Za dużą satysfakcję poczytuję sobie zagwarantowanie – w podpisanym przeze mnie akcie notarialnym – ziemi, będącej w wieczystym użytkowaniu SGGW, dla Kościoła rzymskokatolickiego w Polsce pod budowę Świątyni Opatrzności Bożej w Wilanowie. Miałem wielkie i niepowtarzalne szczęście urzeczywistnienia mojej idei – przy poparciu wszystkich Rad Wydziałów i uchwały Senatu Akademickiego – o nadaniu najwybitniejszemu Polakowi wszech czasów Papieżowi Janowi Pawłowi II tytułu doktora honoris causa naszej Almae Matris. Wręczenie dyplomu Janowi Pawłowi II nastąpiło w styczniu 2002 roku podczas uroczystości w Watykanie, w której brała udział ponad 100-osobowa grupa pracowników SGGW wraz z ks. dziekanem Tadeuszem Wojdatem – proboszczem parafii pw. Wniebowstąpienia Pańskiego na Ursynowie oraz osobami towarzyszącymi. Do dzisiaj spotykam się z bardzo osobistymi relacjami osób, które wspominają tę niezwykłą uroczystość z wielkim wzruszeniem, twierdząc, że były to niezapomniane chwile w ich życiu i wielki zaszczyt dla naszej Uczelni. Zawsze powinniśmy o tym pamiętać i opierać się w naszej codziennej pracy naukowej i dydaktycznej na nauczaniu Papieża Jana Pawła II. Niech jednym z przykładów będą słowa rozpoczynające encyklikę „Fides et Ratio” o relacjach między wiarą a rozumem, skierowaną przede wszystkim do środowisk twórczych: Wiara i Rozum (Fides et Ratio) są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy. Sam Bóg zaszczepił w ludzkim sercu pragnienie poznania prawdy, którego ostatecznym celem jest poznanie Jego samego, aby człowiek – poznając Go i miłując – mógł dotrzeć także do pełnej prawdy o sobie. AGRICOLA 11 KRONIKA WYDARZEŃ Podczas dotychczasowej pracy zawodowej, pełniąc wiele funkcji społecznych w towarzystwach czy też komitetach naukowych, miałem szczęście współpracować z wieloma wspaniałymi ludźmi, z których część jest dzisiaj tutaj razem ze mną. Jako nauczyciel akademicki miałem satysfakcję nauczać i współpracować ze wspaniałą młodzieżą różnych kierunków studiów. Wspomnę tu przewodniczących Uczelnianego Samorządu Studenckiego, którzy pełnili tę funkcję w czasie moich kadencji rektorskich: Wojciecha Olejniczaka, Przemysława Kowalskiego i Wojciecha Sucheckiego. Za pełnię szczęścia poczytuję fakt, że przez całe swoje dorosłe życie starałem się godzić pracę zawodową z życiem rodzinnym. Starałem się myśleć o szczęściu dla rodziny – jako wyjątkowej wartości – i otrzymywałem to z wzajemnością. Szczęście w życiu rodzinnym nierozerwalnie wiąże się ze wzajemną miłością i spełnieniem podstawowego warunku „bycia dla drugiego człowieka”. Dlatego też mogę stwierdzić, że moje osiągnięcia zawodowe zawdzięczam mojej wspaniałej żonie i synom – dzisiaj także synowym i rosnącym wnukom. Szanowni Państwo! Poczucie szczęścia i radości życia idzie jednak w parze z trudnościami, kłopotami, przykrościami, z którymi przychodzi się zmierzyć każdemu z nas. Niestety powszechny jest bowiem fakt, że im bardziej człowiek stara się dążyć do osiągnięcia wyznaczonych celów i odnosi wymierne efekty, tym częściej napotyka – na każdym stanowisku – ludzi dwóch kategorii: krytykujących i takich, których nazwać należałoby krytykantami. Obcując z ludźmi konstruktywnie krytykującymi, zawsze odczuwałem szczęście i wdzięczność, albowiem uwagi tych osób i ich analizy wnosiły z reguły nowe elementy, przyczyniały się do pozytywnej modyfikacji pierwotnego projektu czy koncepcji współtworząc w ten sposób ich lepszą jakość. Wypadałoby teraz postawić pytanie: Czy można być szczęśliwym przy osobach atakujących i krytykujących niekonstruktywnie, krytykujących dla samej krytyki? Jest to niewątpliwie bardzo trudne, ale możliwe wówczas, kiedy posiada się umiejętność zmierzenia się z takim atakiem, stara się go odeprzeć i powstrzymać swoje emocje. I w takim przypadku można osiągnąć szczęście przez wyrozumiały stosunek do tych osób, przez rzeczową ocenę, która najczęściej pozwala stwierdzić, że atakujący nic konstruktywnego nie wnoszą do sprawy. Do tych osób można skierować powszechnie znane przesłanie: „Pracuj tak dużo, abyś nie miał czasu krytykować innych”. Drodzy Państwo! Drugie pytanie postawione na początku mojego wystąpienia brzmiało: Czy mam szansę dalej być człowiekiem szczęśliwym i jakie czynniki będą temu sprzyjały? Pierwszy warunek osiągnięcia szczęścia w przyszłości uważam za spełniony, skoro bowiem w dzieciństwie i w dotychczasowym życiu dorosłym byłem człowiekiem szczęśliwym, to mam nadzieję, że umiem postępować tak, aby dalej być szczęśliwym i zabiegać o to, aby przeszłość była źródłem, z którego można czerpać siły na przyszłość. Ponadto samo oczekiwanie na szczęście staje się szczęściem. Jak pisał jeden ze współczesnych filozofów, „w oczekiwaniu zawiera się spełniona nadzieja”. Oczekiwanie jest szczęściem tych, którzy potrafią marzyć i dążyć ku lepszemu światu. Nieodzownym elementem przyszłej radości jest szczęście mojej rodziny, aby nadal dominowały w niej miłość i zasada „bycia dla drugiego człowieka”. Koniecznym warunkiem przyszłego szczęścia jest także zdrowie, warunek, który wraz z upływem czasu jest coraz trudniejszy do zrealizowania. Kolejnym elementem mojego przyszłego szczęścia jest uczestniczenie w procesie kształcenia młodej kadry i współuczestniczenie w samorealizowaniu się naszych następców przez niesienie im merytorycznej pomocy w badaniach, wspieranie ich w jak najszybszych awansach i cieszenie się ich sukcesami. Przyszłe szczęście będzie także wtedy, kiedy z sukcesem będę uczestniczył w procesie edukacji i postępach w nauce naszej studiującej młodzieży, która stanowi awangardę narodu i od której zależy miejsce, jakie zajmie Polska wśród narodów UE. Naszym zadaniem jako nauczycieli, mających codzienny kontakt z młodzieżą, jest – jak mówił Jan Paweł II – bycie dla niej prawdziwymi mistrzami i przewodnikami, dzielenie się z nimi nie tylko zasobem własnej wiedzy, ale także bogactwem swego człowieczeństwa, aby pracować w blasku prawdy i przeciwstawiać się wszelkim formom zła. Szanowni Państwo! Oprócz poruszonych w moim wystąpieniu aspektów szczęścia powinniśmy w naszym codziennym życiu odczuwać także szczęście płynące z piękna wschodzącego lub zachodzącego słońca, z lektury wiersza, z towarzystwa ukochanej osoby, ze spacerów po lesie bądź z poruszającej serce muzyki, która budzi w nas pragnienie czynienia dobra. Na zakończenie chciałbym przytoczyć piękne i proste słowa wiersza Adama Asnyka, który – niezależnie od różnych wizji i definicji szczęścia – na tytułowe pytanie swojego wiersza „Gdzie się szczęście znajduje?” udziela stale aktualnej odpowiedzi: Siedzi ptaszek na drzewie I ludziom się dziwuje Że najmędrszy z nich nie wie Gdzie się szczęście znajduje? Bo szukają dookoła Tam, gdzie nigdy nie bywa Pot się leje im z czoła Cierń im stopy rozrywa Trwonią życia dzień jasny Na zabiegi i żale Tylko w sercu swym własnym Nie szukają go wcale. 12 AGRICOLA KRONIKA WYDARZEŃ Odznaka Honorowa „Za Zasługi dla SGGW” prof. dr hab. inż. Czesław SZAFRAŃSKI – Prorektor Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu prof. dr hab. inż. Janusz KINDLER – Profesor Politechniki Warszawskiej dr inż. Krzysztof SKIERKOWSKI – Dyrektor do spraw Naukowych i Certyfikacji Kraft Foods Wyróżnieni pracownicy SGGW dr inż. Andrzej GASIK dr hab. Marzena JEŻEWSKA-ZYCHOWICZ inż. Michalina MORAWIEC prof. dr hab. Anna REKIEL dr Małgorzata STĘPIŃSKA dr hab. inż. Janusz SZTYBER, prof. nadzw. SGGW Patronat Wydziału Nauk Ekonomicznych nad Dniami SGGW 2010 Zaszczyt patronatu Wydziału Nauk Ekonomicznych nad Dniami SGGW w tym roku sprawił, że było to dla nas wydarzenie szczególnie ważne. Motywem przewodnim WNE była prezentacja dorobku naukowo-badawczego i publikacyjnego oraz bazy i oferty dydaktycznej na stoisku wydziałowym, w aulach Wydziału oraz w Auli Kryształowej. Wystawa plakatów przygotowana w Auli Kryształowej prezentowała 19 propozycji studiów podyplomowych, skierowanych zarówno do studentów SGGW, jak i do szerokiego grona gości naszej Uczelni pragnących pogłębić lub poszerzyć swoją wiedzę i kwalifikacje o zagadnienia ekonomiczne i pokrewne. Na wystawie znalazły się także dwie propozycje studiów magisterskich w języku angielskim – studia MEO i 4V – oraz prezentacja punktowanych czasopism WNE. AGRICOLA 13 KRONIKA WYDARZEŃ Piękna oprawa Dni SGGW była znakomitą okazją do zaproszenia maturzystów z zaprzyjaźnionych szkół średnich z Warszawy oraz spoza stolicy. Ponad 250 młodych gości uczestniczyło w specjalnie dla nich przygotowanych wykładach dr. hab. Michała Pietrzaka pt. „Studiowanie jako forma przedsiębiorczości intelektualnej” oraz dr. Jarosława Gołębiewskiego, prodziekana WNE i dr Anny Milewskiej pt. „Wydział Nauk Ekonomicznych SGGW – historia, kierunki studiów, perspektywy zawodowe absolwentów”, którego kontynuacją były wycieczka w pięćdziesięcioosobowych grupach po Wydziale oraz spotkania z naszymi studentami, którzy chętnie odpowiadali na dociekliwe pytania młodszych kolegów dotyczące bardziej i mniej formalnej strony studiów oraz życia studenckiego. Stoisko wydziałowe cieszyło się ogromną popularnością wśród odwiedzających, zarówno z powodu możliwości uzyskania szczegółowych informacji o kierunkach i realizowanych programach studiów, jak i czteroetapowego konkursu dotyczącego zagadnień ekonomicznych, zarządczych, finansowych i logistycznych oraz wiedzy o WNE. Główną nagrodą był minilot balonem, który przy sprzyjającej pogodzie wznosił się na wysokość 25 m, dając pasażerom możliwość podziwiania pięknego widoku starego i nowego kampusu. Była to atrakcja budząca ogromne emocje u dzieci i dorosłych. Na stoisku można też było spotkać się i porozmawiać o WNE i jego działalności z przedstawicielami Samorządu Studenckiego WNE, doktorantów, kół naukowych, Studenckiego Zespołu ds. Promocji Wydziału, ze studentami niezrzeszonymi oraz z przedstawicielami władz Wydziału i kadry naukowo-dydaktycznej. Wydział przygotował również atrakcje dla najmłodszych: gry i zabawy w ramach Uniwersytetu Małego Ekonomisty oraz kolejkę elektryczną „Pociąg do Wiedzy”, wożącą dzieci do stacji „Ekonomia”, „Zarządzanie”, „Finanse i Rachunkowość”. Pomimo niesprzyjającej w piątkowe popołudnie aury, Dni SGGW przyciągnęły tłumy odwiedzających, co świadczy, że jest to wydarzenie bardzo atrakcyjne dla mieszkańców Warszawy i Ursynowa oraz dla gości spoza stolicy. Jest jednocześnie ogromnym wysiłkiem organizacyjnym wielu osób – władz, pracowników, doktorantów i studentów, którym chciałam serdecznie podziękować za ich zaangażowanie i współpracę w imieniu dziekana Wydziału Nauk Ekonomicznych prof. dr. hab. Bogdana Klepackiego oraz własnym. dr Joanna Rakowska Pełnomocnik Dziekana ds. Promocji Wydziału 14 AGRICOLA KRONIKA WYDARZEŃ X DNI SGGW – podsumowanie Dni SGGW należą do najmilszych wydarzeń w życiu akademickim. A ponieważ tak chętnie wracamy myślą do tego, co radosne i pozytywne, przeżyjmy to jeszcze raz oglądając zdjęcia z uczelnianego święta. Wielobarwny orszak rektorski z pocztem sztandarowym na czele wyrusza z Pałacu Rektorskiego do Auli Kryształowej przy dźwiękach poloneza. Uroczystość rozpoczyna hymn Polski, po którym Jego Magnificencja Rektor ogłasza otwarcie Dni SGGW i wygłasza okolicznościowe przemówienie. Rozpoczyna się podniosła uroczystość nadania tytułu doktora honoris causa prof. dr. hab. Włodzimierzowi Klucińskiemu, rektorowi SGGW w latach 1996–2002 oraz wręczenia Odznaki Honorowej „Za Zasługi dla SGGW”. Dni SGGW obchodziliśmy w tym roku po raz dziesiąty. Ich patronem był Wydział Nauk Ekonomicznych. Chcąc mieć dobre baczenie na wszystko, Wydział monitorował działania z unoszącego się na wysokość 25 metrów balonu, promując jednocześnie „studia najwyższych lotów”, jakie oferuje kandydatom na studia w SGGW. Uczestnicy święta mogli podziwiać AGRICOLA 15 KRONIKA WYDARZEŃ kampus SGGW z góry. Ale nic za darmo, wzniesienie balonem było nagrodą za udział w przygotowanych przez pracowników i studentów konkursach wiedzy. Było jak zwykle barwnie, bogato, fachowo, ale też, jak na majówkę przystało, zabawnie. Było dla najmłodszych i dla najstarszych. Można było zobaczyć Uczelnię z bliska, dotknąć jej materii, obejrzeć laboratoria i pracownie, maszyny i urządzenia pracujące w rolnictwie, nauczyć się technik ciesielskich, zobaczyć, jak wygląda wzorcowa miniszklarnia, spróbować, jak piękne i jak smaczne są wyhodowane w uczelnianych sadach jabłka, poszerzyć wiedzę na temat biotechnologii i GMO, dowiedzieć się, co nowego w nasiennictwie, przyjrzeć się bliżej pracy leśnika i drzewiarza, technologa żywności i dietetyka. Poznać bliżej las i jego mieszkańców. Obejrzeć wzorcowe okazy zwierząt, dowiedzieć się, co nowego dzieje się w świecie medycyny weterynaryjnej i posłuchać rad, jak dobrze opiekować się swoim czworonogiem. Podziwialiśmy przygotowane przez Wydział Nauk o Zwierzętach pokazy jazdy kawaleryjskiej i polskich owczarków nizinnych oraz uczestniczyliśmy w „Dniu Fretki”. Oglądaliśmy piękne zwierzęta. Po raz kolejny zachęcano nas do adopcji psów ze schronisk. Można też było zgłębić tajniki nowoczesnej inżynierii środowiska, kształtowania i ochrony przestrzeni przyrodniczej, uświadomić sobie, jak ważna jest w dzisiejszych czasach wiedza matematyczna i informatyczna, dowiedzieć się, czym zajmują się w SGGW socjologowie i pedagodzy, jak wygląda kształcenie w zakresie turystyki i rekreacji. 16 AGRICOLA KRONIKA WYDARZEŃ Przed skosztowaniem smakołyków przygotowanych na wielu stoiskach korzystaliśmy na wszelki wypadek z badań poziomu cukru, cholesterolu i ciśnienia na stoiskach Wydziału Nauk o Żywieniu Człowieka i Konsumpcji oraz goszczącej w SGGW z okazji Dni SGGW Maltańskiej Służby Medycznej. Wiele osób zostało przeszkolonych przez ratowników Ochotniczej Straży Pożarnej Warszawa-Ursynów z zakresu udzielania pierwszej pomocy medycznej. Dzięki udostępnieniu przez Stołeczną Policję symulatora zderzeń sprawdzaliśmy na własnym organizmie, co się dzieje, gdy dochodzi do wypadku samochodowego przy prędkości samochodu rzędu zaledwie 8 km/godzinę. Mogliśmy też dowiedzieć się od ekspertów o pracy laboratorium kryminalistycznego. Przede wszystkim zaś, dzięki obecności tych trzech służb, czuliśmy się nadzwyczaj bezpiecznie. Dni spełniły swoją rolę edukacyjną, promocyjną i upowszechnieniową, dostarczyły też dobrze pojmowanej rozrywki dzięki występom zespołów studenckich: Ludowego Zespołu Artystycznego „Promni”, Słowackiego Zespołu Pieśni i Tańca „Ponitran” z Uniwersytetu Konstantyna Filozofa w Nitrze, Orkiestry Reprezentacyjnej SGGW, Rewii Tańca SGGW, Zespołu Sygnalistów Myśliwskich SGGW „Akteon”. Wystawy i ekspozycje wydziałów: Nauk Ekonomicznych, Leśnego, Ogrodnictwa i Architektury Krajobrazu, oraz specjalny program „Dni SGGW na sportowo” z rozgrywkami w wielu dyscyplinach i pokazem aerobiku wzbogaciły i urozmaiciły nasz program. Młodzież szkół średnich jak co roku uczestniczyła w konkursie „Start po indeks”, zdobywając już w maju indeksy na studia w SGGW. Uwieńczeniem Dni SGGW był Koncert Galowy Ludowego Zespołu Artystycznego „Promni” w Teatrze Polskim w Warszawie – jak zwykle wspaniały i wzruszający. Uczestnicy Dni SGGW mieli odwieczny dylemat, co wybrać, bo zobaczyć wszystko nie sposób, tym bardziej że już tradycyjnie pogoda była przyczyną odwołania części pokazów i występów. W związku z wieloletnim uciążliwym doświadczeniem zapadła decyzja Jego Magnificencji Rektora o przesunięciu w przyszłym roku święta Uczelni o 1 tydzień od historycznej daty 15 maja. W 2011 roku Dni SGGW odbędą się w dniach 20–21 maja. Ich patronem będzie Wydział Nauk o Żywności. Liczymy więc na lepszą pogodę i „smakowite” Dni SGGW 2011. Serdecznie zapraszamy Państwa do udziału i czekamy na pomysły! Anna Żuchowska koordynator Dni SGGW 2010 AGRICOLA 17 KRONIKA WYDARZEŃ Podziękowania JM Rektora Alojzego Szymańskiego Wielce Szanowni Państwo! Dziękuję wszystkim Państwu – mieszkańcom stolicy, przyjaciołom i sympatykom SGGW za udział w naszym święcie. Gorąco dziękuję patronowi tegorocznego święta, organizatorowi licznych konkursów – Wydziałowi Nauk Ekonomicznych i osobiście Dziekanowi Wydziału Panu Profesorowi Bogdanowi Klepackiemu. Na ręce Pana Dziekana Profesora Piotra Brzozowskiego składam serdeczne podziękowania pracownikom i studentom Wydziału Nauk o Zwierzętach, którzy od lat organizują w czasie Dni SGGW wspaniałe pokazy zwierząt. Serdecznie dziękuję wszystkim organizatorom konkursu „Start po indeks” i osobiście Panu Profesorowi Kazimierzowi Tomali, który od wielu lat przewodniczy temu ważnemu przedsięwzięciu. Bardzo dziękuję organizatorom wizyt młodzieży szkolnej w obiektach SGGW. Dziękuję wydziałom SGGW za udostępnienie laboratoriów i prezentację swojej pracy badawczej oraz zaangażowanie i miłą atmosferę w trakcie zwiedzania. Bardzo serdecznie dziękuję koordynatorom uczelnianym i wydziałowym, dzięki którym Dni SGGW 2010 były sukcesem, przebiegały w atmosferze radości, uśmiechu i wspólnej zabawy. W sposób szczególny składam serdeczne podziękowania administracji SGGW i osobiście Kanclerzowi SGGW dr. inż. Władysławowi W. Skarżyńskiemu za wspaniałą organizację Dni SGGW i zapewnienie bezpieczeństwa ich uczestnikom. Dziękuję serdecznie koordynatorowi Dni SGGW 2010 Pani mgr Annie Żuchowskiej. Przygotowanie święta Uczelni wymaga co roku wielkiego zaangażowania wszystkich służb administracyjnych i technicznych, ich doskonałej współpracy, zrozumienia i życzliwości. Za ten wysiłek, odpowiedzialność i fachową pracę wielu zespołów i ludzi każdemu z Państwa bardzo dziękuję. Serdecznie dziękuję przedstawicielom instytucji i firm, które przyjęły zaproszenie do udziału w Dniach SGGW: z Komendzie Stołecznej Policji – w szczególności Wydziałowi Prewencji, Wydziałowi Ruchu Drogowego, Wydziałowi Wywiadowczo-Patrolowemu oraz Laboratorium Kryminalistycznemu. z Ochotniczej Straży Pożarnej Warszawa-Ursynów – za pomoc medyczną i konsultacje z zakresu pierwszej pomocy medycznej. z Stowarzyszeniu Maltańskiej Służby Medycznej – za konsultacje i badania medyczne. z Stowarzyszeniu Artylerii Dawnej „Arsenał” – za rekonstrukcję historyczną, ukazującą m.in. warunki życia i pracy w czasach Królestwa Polskiego. z Grupie Miłośników Fretek z Warszawy – za zorganizowanie „Dnia Fretki”. z Firmie ALPAKARNIA P&M Piotra Pietrzykowskiego – za prezentację alpak. z Firmie STUNT HORSE Jacka Kadłubowskiego – za prezentację zwierząt występujących w filmach. z Ochotniczemu Szwadronowi Kawalerii im. 1. Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego – za pokaz jazdy konnej. z Organizatorom pokazów polskich owczarków nizinnych. z Organizatorom wystawy myszy rasowych. 18 AGRICOLA KRONIKA WYDARZEŃ FIRMOM: z Zakłady Mięsne „Jadów” S.C. z Piekarnia „Bracia Kowalscy” z OSM Garwolin z ABW Agrocentrum z z z z Browar Konstancin Artplants Sp. z o.o. Zakład Polska Róża „Dary Natury” z Korycina na Podlasiu PATRONOM MEDIALNYM, którymi byli: Organizacjom i stowarzyszeniom studenckim, a w szczególności: z Studentom Wydziału Nauk Ekonomicznych – za przygotowanie i prowadzenie punktu informacyjnego Dni SGGW, obsługę medialną i przeprowadzanie konkursów. z Studentom Wydziału Nauk o Zwierzętach – za pomoc w przygotowaniu pokazów zwierząt. z Studentom Międzywydziałowego Studium Turystyki i Rekreacji – za pomoc w oprowadzaniu młodzieży po kampusie SGGW. z Studentom Wydziału Medycyny Weterynaryjnej – organizatorom akcji adopcji psów ze schronisk. z Studentom zrzeszonym w działającym przy SGGW Kole PCK – za akcję „Podaruj krew”. z Klubowi Uczelnianemu AZS SGGW – za przygotowanie „Dni SGGW na sportowo”, w tym pokazu aerobiku sportowego, sztafety pływackiej o puchar JM Rektora, turniejów piłki nożnej i siatkówki plażowej, turnieju 3 rakiet i siłowania na rękę. Za przygotowanie barwnego programu artystycznego: z Ludowemu Zespołowi Artystycznemu „Promni”, z Orkiestrze Reprezentacyjnej SGGW, z Zespołowi Sygnalistów Myśliwskich SGGW „Akteon”, z Rewii Tańca SGGW, z Zespołowi Pieśni i Tańca z Uniwersytetu Konstantyna Filozofa w Nitrze na Słowacji – „Ponitran”. Organizatorom wystaw: z Wydziałowi Nauk Ekonomicznych, z Wydziałowi Leśnemu za wystawę fotografii studentów leśnictwa, z Wydziałowi Ogrodnictwa i Architektury Krajobrazu za wystawę prac dyplomowych na kierunku architektura krajobrazu oraz projektów rabat allelopatycznych. Gorąco dziękuję wszystkim Państwu za ten rok i serdecznie zapraszam do udziału w Dniach SGGW w 2011 roku. Patronem święta będzie Wydział Nauk o Żywności. Rektor SGGW prof. dr hab. Alojzy Szymański AGRICOLA 19 KRONIKA WYDARZEŃ Centrum Wodne SGGW – laboratoria przyszłości 16 czerwca 2010 roku był bardzo ważnym dniem w historii naszej Uczelni. Najpierw odbyła się uroczystość nadania tytułu doktora honoris causa SGGW profesorowi Desmondowi E. Wallingowi z Uniwersytetu Exeter w Wielkiej Brytanii, następnie otwarto Centrum Naukowo-Dydaktyczne Wydziału Inżynierii i Kształtowania Środowiska – Centrum Wodne SGGW współfinansowane przez Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego w ramach programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko. Na stronach 20–31 zamieszczamy przemówienia wygłoszone podczas tych uroczystości oraz prezentujemy Centrum Wodne. Nadanie doktoratu honoris causa profesorowi Desmondowi E. Wallingowi Przemówienie JM Rektora Alojzego Szymańskiego Dostojni Goście, Panie Ministrze, Magnificencje, Droga Społeczności SGGW, Szanowni Państwo! Dzisiejszy dzień to wielkie święto w życiu naszej Uczelni. Senat Akademicki SGGW na wniosek Rady Wydziału Inżynierii i Kształtowania Środowiska uchwałą z dnia 20 AGRICOLA 25 stycznia 2010 roku postanowił o nadaniu najwyższej godności akademickiej – tytułu doktora honoris causa Panu Profesorowi Desmondowi Ericowi Wallingowi z Uniwersytetu Exeter w Wielkiej Brytanii. Uhonorował w ten sposób Pana Profesora za: z wybitne i uznane na forum międzynarodowym osiągnięcia z zakresu rozwoju nowoczesnych metod badania procesów hydrologicznych, w tym szczególnie procesów erozji i sedymentacji, KRONIKA WYDARZEŃ z doniosły wkład w rozwój edukacji i kształcenia kadr w zakresie hydrologii i procesów rzecznych, z wielki wkład w rozwój współpracy międzynarodowej w dziedzinie zasobów wodnych, w tym promowanie polskiego środowiska naukowego, a w szczególności za zasługi dla Wydziału Inżynierii i Kształtowania Środowiska oraz Uczelni. Za chwilę uroczyście wręczymy Panu Profesorowi dyplom. Z tą chwilą stanie się Pan, Panie Profesorze, członkiem społeczności Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, jej siedemdziesiątym dziewiątym doktorem honoris causa. Szanowni Państwo! Profesor Desmond Eric Walling jest współzałożycielem i aktywnym organizatorem prac Międzynarodowej Komisji Erozji Kontynentalnej (International Commission on Continental Erosion – ICCE), działającej w ramach Międzynarodowej Asocjacji Nauk Hydrologicznych (International Association of Hydrological Sciences – IAHS). W latach 1975–1983 pełnił funkcję sekretarza, w latach 1983–1991 – prezydenta tej organizacji, a w późniejszym okresie – wielokrotnie współorganizatora odbywanych co dwa lata międzynarodowych sympozjów i współredaktora tak zwanych czerwonych książek, wysoko notowanych w środowisku hydrologicznym monografii. Od 2002 roku jest honorowym prezydentem ICCE. Wielce Szanowny Panie Profesorze, jeszcze raz witamy Pana, cieszymy się z Pana obecności. Szanowni Państwo! Dzisiejsza uroczystość odbywa się w szczególnych okolicznościach. Jest to bowiem również dzień, w którym nastąpi oddanie do użytku Centrum Naukowo-Dydaktycznego Wydziału Inżynierii i Kształtowania Środowiska – Centrum Wodnego SGGW – inwestycji zrealizowanej w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko. Z tej okazji słowa serdecznych podziękowań kieruję do Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego pani prof. Barbary Kudryckiej i Ministra Rozwoju Regionalnego pani Elżbiety Bieńkowskiej. Otwarcie Centrum ma ogromne znaczenie dla Uczelni i rozwoju prowadzonych przez nią badań, ale też dla Polski. Tegoroczna klęska powodzi obnażyła wieloletnie zaniedbania w branży hydrotechnicznej. Dobitnie też wskazała bezwzględną konieczność poważnego traktowania natury i problematyki wodnej. O tym, jak ważne są to zagadnienia, specjaliści wiedzą doskonale. Losowy charakter zjawisk powodziowych, a zwłaszcza ich nieregularność, w tym długie okresy bez znaczących strat – powodują „uśpienie” decydentów i oszczędzanie na gospodarce wodnej! Duże wezbrania rzek to, z jednej strony, naturalne zjawiska hydrologiczne, które występowały w przeszłości, występują i będą występować, a z drugiej – groźny żywioł, powodujący zalewanie terenów zamieszkanych, olbrzymie straty i wielkie ludzkie tragedie. Powodzie należą do najbardziej groźnych i niszczycielskich w skutkach klęsk żywiołowych. Według szacunków UNESCO, w XX wieku wskutek powodzi na świecie mogło stracić życie około 9 mln osób. Według danych Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej, w Polsce po II wojnie światowej zanotowano ponad 600 przypadków powodzi. Wiele z nich miało wymiar katastrofalny – powodujący ofiary w ludziach i wysokie straty materialne. Szczególnie katastrofalne skutki miała powódź w 1997 roku na obszarze południowej i zachodniej Polski, wywołana opadami deszczu o dużym natężeniu, dużej wysokości i na rozległym obszarze. Straty powodziowe w dorzeczu górnej Wisły zostały wówczas znacząco zredukowane dzięki oddaniu do użytku dużego zbiornika wodnego Czorsztyn-Niedzica na Dunajcu, redukującego dopływającą falę powodziową o ponad 50%. Powódź tegoroczna, pod względem spowodowanych strat materialnych, oceniana jest ze wszystkich dotychczasowych jako najbardziej katastrofalna. Wezbrania, w tym powodzie, są zjawiskiem przyrodniczym i nie da się ich uniknąć. Ich rozmiar i częstotliwość mogą nadal rosnąć w wyniku „niekontrolowanych” zmian użytkowania terenu, w tym urbanizacji, a także w wyniku zmian klimatycznych. Jednocześnie musimy dążyć do redukcji AGRICOLA 21 KRONIKA WYDARZEŃ niekorzystnych skutków powodzi. Do działań prowadzących do redukcji strat powodziowych zaliczyć trzeba między innymi: opracowanie i stosowanie właściwych metod oceny przepływów maksymalnych prawdopodobnych, opracowanie planów zagospodarowania terenu, w tym map ryzyka powodziowego, i unikanie inwestowania na terenach potencjalnie narażonych na podtopienia, zagospodarowanie zlewni rzecznych prowadzące do zwiększania ich retencji, stosowanie nowoczesnych środków technicznych ochrony przed powodziami, jak zbiorniki retencyjne i obwałowania. Te wydawałoby się prozaiczne zagadnienia wymagają dalszych badań i nowatorskich zastosowań spełnienia rosnących i zmieniających się oczekiwań społecznych. Możliwość rozwoju takich badań i ich wdrożeń otrzymują specjaliści naszej Uczelni dzięki oddaniu do użytku Centrum Wodnego. Wiele mówi się w ostatnim czasie o konieczności przepływu wyników badań do praktyki. Aby uczelnie mogły stawić czoło wyzwaniom, niezbędne jest rozpoznanie rynku i jego potrzeb. Sygnał musi iść z gospodarki, z przedsiębiorstw. Potrzebny jest też bodziec instytucjonalny, a w tym względzie wiele zależy od państwa. Nie ma też wątpliwości co do tego, iż konieczne jest stałe zaangażowanie uczelni i naukowców na rzecz przygotowania gospodarki i społeczeństwa na nadchodzące zmiany. Szanowni Państwo, zwracam się z tego szczególnego miejsca do polityków i wysokich urzędników o współpracę z uczelniami przyrodniczymi w procesie podejmowania kluczowych dla rolnictwa decyzji. Nasze uczelnie chcą bowiem dobrze służyć społeczeństwu i mają ku temu możliwości. Serdecznie zapraszam specjalistów z innych ośrodków krajowych i zagranicznych do współpracy z nami, abyśmy wspólnie mogli zrobić coś dobrego i sprawić, aby Polska nigdy więcej nie stanęła w obliczu takiej jak obecnie katastrofy. Innym, ujawniającym się z coraz większą ostrością, problemem z zakresu obszaru gospodarki wodnej jest problem niedoborów wody – nazywany także „światowym kryzysem wodnym”. Stałe zasoby wodne globu ziemskiego przy wzrastającej liczbie ludności skutkują tym, że ilość wody na jednego mieszkańca ulega zmniejszeniu. Wzrost populacji oznacza zwiększone zapotrzebowanie wody na cele konsumpcyjne, higieniczne, sanitarne, na produkcję rolniczą i przemysłową. Jednocześnie zmiany klimatyczne intensyfikujące występowanie susz będą w wielu regionach świata problem deficytu wody znacząco potęgować. 22 AGRICOLA Aczkolwiek w Polsce nie przewiduje się bumu demograficznego, to jednak problem wody, z uwagi na lokalne uwarunkowania klimatyczne – a więc stosunkowo niskie opady i wysokie parowanie terenowe – jest niezwykle poważny. Wskaźnik odnawialnych zasobów wodnych przypadających na jednego mieszkańca, wynoszący w Polsce około 1580 m3/rok, wskazuje, że należymy do najuboższych w wodę krajów w Europie. Jedynie Malta i Belgia mają mniej wody w przeliczeniu na mieszkańca. Średnia europejska jest około 3 razy wyższa, a światowa około 4,5 razy wyższa od średniej w naszym kraju. Dzisiaj jest dla wszystkich sprawą oczywistą, że mamy do czynienia z deficytami wody w okresach susz i nadmiarem wody w okresach powodziowych. Można i trzeba to łagodzić przez magazynowanie wody w zbiornikach retencyjnych. Łączna pojemność zbiorników retencyjnych w Polsce stanowi około 6% objętości średniego rocznego odpływu z obszaru kraju. To mało zarówno w stosunku do potrzeb, w stosunku do innych krajów europejskich (bogatszych w wodę), jak i do realnych możliwości magazynowania wody. Niewątpliwym problemem jest także jakość zasobów wodnych. Zasoby wód powierzchniowych, a często także gruntowych są zanadto zanieczyszczone. Stąd przykładamy dużą wagę do wyników, przedstawianych na odbywającym się w tym tygodniu w naszej Uczelni, Międzynarodowego Sympozjum pt. „Sediment Dynamics for a Changing Future” z udziałem badaczy zrzeszonych w Międzynarodowej Komisji Erozji Kontynentalnej, będącej jedną z najważniejszych komisji wchodzących w skład Międzynarodowej Asocjacji Badań Hydrologicznych. Aktywne uczestnictwo w tym sympozjum ponad 60 naukowców z zagranicy, reprezentujących 23 kraje świata, wskazuje, iż problem ten jest jednakowo ważny na wszystkich kontynentach. Jeszcze raz serdecznie witam naszych miłych gości. Działaniom zmierzającym do poprawy sytuacji w branży gospodarowania wodami pomogą zapewne wprowadzane w życie przepisy unijne: Ramowa Dyrektywa Wodna, Dyrektywa Azotanowa i Dyrektywa Powodziowa. Szanowni Państwo! Dziękuję za uwagę. Zapraszam na otwarcie Centrum Wodnego, które odbędzie się dzisiaj o godzinie 13.00. Obecnie proszę prof. dr. hab. Kazimierza Banasika, promotora doktora honoris causa, o zabranie głosu. KRONIKA WYDARZEŃ Laudacja prof. dr. hab. Kazimierza Banasika Jego Magnificencjo, Wielce Szanowny Panie Profesorze Walling, Panie Ministrze, Magnificencje, Panowie Dziekani, Wysoki Senacie, Szanowni Goście, Szanowni Pracownicy i Studenci SGGW! Reprezentując tu Senat naszej Uczelni, a także społeczność akademicką Wydziału Inżynierii i Kształtowania Środowiska – wydziału obchodzącego dzisiaj wielką uroczystość związaną z oddaniem do użytku Centrum Wodnego i jednocześnie wydziału, którego działalność od ponad 60 lat jest silnie związana z gospodarowaniem wodą i jej obiegiem w środowisku – pragnę wyrazić podziękowanie Jego Magnificencji oraz Wysokiemu Senatowi za akceptację wniosku naszej Rady Wydziału o przyznanie godności doktora honoris causa SGGW wybitnemu specjaliście w dziedzinie hydrologii – profesorowi Desmondowi Ericowi Wallingowi. Jest dla mnie wielkim zaszczytem możliwość przedstawienia Państwu Jego sylwetki i dokonań. Desmond Eric Walling jest profesorem hydrologii na Uniwersytecie Exeter w Wielkiej Brytanii, specjalizuje się w problematyce erozji wodnej gleb i transportu rzecznego rumowiska unoszonego. Urodził się w Essex, na przedmieściach Londynu, 16 kwietnia 1945 roku. W 1966 roku ukończył studia, a w 1971 roku obronił pracę doktorską w Instytucie Geografii Fizycznej Uniwersytetu Exeter w Wielkiej Brytanii. Z uczelnią tą, położoną w bardzo malowniczej części hrabstwa Devon w południowo-zachodniej Anglii, związał się na stałe. W 1986 roku został profesorem w Instytucie Geografii, tam też w 1998 roku uzyskał tytuł honorowy „Reardon Smith Professor”. Od 2004 roku jest także profesorem wizytującym w Instytucie Redukcji Zagrożeń i Środowiska Gór Academia Sinica w Chengdu w Chinach. Profesor Walling jest prekursorem rozwijania i zastosowania nowoczesnych metod monitoringu i opisu procesów erozji wodnej gleb i transportu rzecznego rumowiska uno- szonego, w tym szczególnie wykorzystania radionuklidów środowiskowych (cezu 137, ołowiu 210) w badaniach procesów odspajania, transportu i sedymentacji cząstek glebowych w zlewniach rzecznych. Do najważniejszych osiągnięć naukowych profesora D.E. Wallinga należy zaliczyć opracowanie mapy wydatku rumowiska rzek globu ziemskiego oraz wprowadzenie nowych opisów dynamiki rumowiska rzecznego. O Jego zaangażowaniu w działalność naukową i edukacyjną świadczą także następujące fakty: z promotorstwo ponad 60 prac doktorskich, z autorstwo, redakcja bądź współautorstwo 30 książek, monografii i opracowań materiałów konferencyjnych, z autorstwo bądź współautorstwo ponad 480 artykułów naukowych. Jego międzynarodowa reputacja wynika także z zaangażowania we współpracę naukową z zespołami badawczymi z wielu krajów, w tym także z Polski. Profesor D.E. Walling jest współzałożycielem i aktywnym organizatorem prac Międzynarodowej Komisji Erozji Kontynentalnej działającej w ramach Międzynarodowej Asocjacji Nauk Hydrologicznych. W latach 1975–1983 pełnił funkcję sekretarza, w latach 1983–1991 – prezydenta tej organizacji, a w późniejszym okresie wielokrotnie współorganizatora odbywanych co dwa lata międzynarodowych Sympozjów tej Komisji. Sympozjum z tej serii pt. „Sediment Dynamics for a Changing Future” odbywa się właśnie po raz pierwszy w Polsce – w naszej Uczelni. Pragnę przy tej okazji pozdrowić obecnych na sali uczestników naszego sympozjum. Profesor D.E. Walling uczestniczył także w pracach wielu innych organizacji międzynarodowych i krajowych, pełniąc w kilku odpowiedzialne funkcje, w tym między innymi: z Prezydenta Światowej Asocjacji Badań Sedymentacyjnych i Rumowiskowych (2004–2010), z Prezydenta Międzynarodowej Asocjacji Nauk o Wodzie i Rumowisku (1993–1996), z Przewodniczącego Brytyjskiej Geomorfologicznej Grupy Badawczej (1990–1991), z Przewodniczącego Komitetu Nauk o Wodzie w Brytyjskiej Radzie ds. Badań Środowiska (1994–1997). AGRICOLA 23 KRONIKA WYDARZEŃ Profesor Walling od wielu lat uczestniczy w pracach Komitetu Sterującego UNESCO ds. Międzynarodowej Inicjatywy Rumowiskowej oraz kilku grup doradczych Instytutu Energii Atomowej i programów koordynacyjnych zajmujących się zastosowaniami radionuklidów środowiskowych w badaniach erozji gleb i określenia źródeł rumowiska. Za swą działalność i osiągnięcia naukowe Profesor Desmond E. Walling otrzymał w 2007 roku Międzynarodową Nagrodę Hydrologiczną, najbardziej prestiżowe wyróżnienie przyznawane raz na 4 lata w zakresie nauk hydrologicznych przez trzy organizacje międzynarodowe – IAHS (International Association of Hydrological Sciences), UNESCO i WMO (World Meteorological Organisation). Desmond E. Walling jest także laureatem: z nagrody Królewskiego Towarzystwa Geograficznego, z nagrody „Vollenweidera” Ministerstwa Środowiska Kanady, z nagrody Prezydenta Brytyjskiego Towarzystwa Naukowego, z Medalu Wiktoriańskiego Królewskiego Towarzystwa Geograficznego, z nagrody „Lintona” Brytyjskiego Towarzystwa Geomorfologii, z nagrody „Qian Ning” Światowej Asocjacji Badań nad Erozją i Sedymentacją, z nagrody Amerykańskiej Unii Geofizycznej. Profesor D.E. Walling od połowy lat 70. współpracuje z zespołami badawczymi i naukowcami z Polski, początkowo z Uniwersytetu Jagiellońskiego, później nieprzerwanie do chwili obecnej z Instytutu Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania im. S. Leszczyckiego PAN. Od ponad 20 lat współuczestniczy w działalności naukowo-badawczej oraz edukacyjnej Wydziału Inżynierii i Kształtowania Środowiska, realizując wspólne projekty badawcze, współuczestnicząc w organizacji konferencji i seminariów naukowych oraz wspierając rozwój kadry naukowej. W uznaniu zasług Senat SGGW przyznał profesorowi D.E. Wallingowi w 2002 roku Odznakę Honorową „Za Zasługi dla SGGW”. W procesie przygotowywania wniosku o nadanie godności doktora honoris causa opinie o działalności naukowej, dydaktycznej oraz w zakresie organizacji nauki i dydaktyki profesora Desmonda E. Wallinga przygotowali wybitni specjaliści z dziedziny hydrologii, panowie profesorowie: z Wojciech Froehlich z Instytutu Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania im. Stanisława Leszczyckiego PAN, kierownik Stacji Badawczej „Homerka” w Nowym Sączu, z Zbigniew Kundzewicz z Instytutu Środowiska Rolniczego i Leśnego PAN w Poznaniu, z Andrzej Byczkowski z naszej Uczelni. Wszyscy oni z wielkim uznaniem i wysoce pozytywnie wypowiedzieli się o aktywności naukowo-dydaktycznej i o osiągnięciach Profesora. Jego Magnificencjo, Szanowni Państwo! Nadanie najwyższej akademickiej godności – tytułu doktora honoris causa – wybitnemu specjaliście o renomie światowej z szeroko pojętej dziedziny hydrologii – panu profesorowi Wallingowi, z dziedziny będącej wiodącą w działalności naukowej i dydaktycznej wydziału przez ponad 60 lat jego istnienia, a także z uwagi na czas szczególny – kiedy dziedzina ta jest na ustach „czynników decydenckich” i zwykłych Polaków, poczytujemy sobie jako szczególne wyróżnienie i zaznaczenie istoty działalności Wydziału Inżynierii i Kształtowania Środowiska. Wielce Szanowny Panie Profesorze Walling! Będzie dla nas zaszczytem przyjęcie przez Pana godności doktora honoris causa naszej Uczelni. Dziękuję Państwu za uwagę. 24 AGRICOLA Wystąpienie doktora honoris causa SGGW Desmonda Erica Wallinga Wasza Magnificencjo, Wysoki Senacie, Panie i Panowie! Mam nadzieję, że wybaczą mi Państwo rozpoczęcie mojej krótkiej przemowy przeprosinami. Miałem zamiar rozpocząć kilkoma słowami po polsku – jak na slajdzie, ale niestety przegrałem z polską wymową. Dzięki nowym technologiom mogą Państwo przeczytać te słowa z ekranu, a reszta będzie niestety po angielsku. Przede wszystkim pragnę wyrazić moją ogromną wdzięczność za miłe słowa, które wpowiedzieli pod moim adresem Magnificencja Rektor, profesor Banasik i Pan Minister, oraz za wielki zaszczyt przyznania mi tytułu doktora honoris causa Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Bardzo wiele to dla mnie znaczy z trzech powodów. Po pierwsze, wzmacnia to moją więź z Polską. Po raz pierwszy przyjechałem do Polski ponad 30 lat temu, kiedy wszystko wyglądało zupełnie inaczej, i wracałem tu przy różnych okazjach. Dla mnie Polska jest bardzo wyjątkowym miejscem. Jestem pełen szacunku dla polskich naukowców i wysoko ceniłem sobie współpracę z profesorem Banasikiem z tej uczelni, z profesorem Froehlichem z Polskiej Akademii Nauk i z innymi profesorami z Polski. Po drugie, cementuje to moją wieloletnią relację z tą uczelnią. Zaczęło się od kontaktu sponsorowanego przez British Council ponad 20 lat temu, a w 2002 roku przyznano mi Odznakę Honorową „Za Zasługi dla SGGW”. Jestem bardzo dumny z tego, że jestem związany z uczelnią, która ma tak dobrą reputację w dziedzinie, w której ja się specjalizuję – w erozji i sedymentacji – i jest również bardzo znana i poważana na forum międzynarodowym. Odbyły się tu ważne konferencje międzynarodowe dotyczące erozji i sedymentacji w latach 1993, 2002 i teraz, w 2010 roku. Po trzecie, wiąże się to z dzisiejszym otwarciem Centrum Wodnego SGGW. To znaczący postęp, który niewątpliwie będzie przykładem dla reszty Europy i nie tylko. Szczególnie dobrze jest wiedzieć, że zagadnienia erozji i sedymentacji będą ważnymi dla Centrum obszarami badań. KRONIKA WYDARZEŃ Chciałbym powiedzieć jeszcze kilka słów o badaniach nad sedymentacją, które były ważną częścią mojego życia przez ostatnie 40 lat. W swojej przemowie profesor Banasik powiedział o mojej ścieżce zawodowej i pracy. Jednak mało brakowało, żeby nie było mnie tutaj i żebym nie odbierał tak zaszczytnego tytułu za pracę tego typu. Pamiętam ważne spotkanie naukowe w Londynie około 40 lat temu, kiedy dyskutowany był przyszły rozwój badań hydrologicznych w Wielkiej Brytanii. Poproszono mnie jako młodego naukowca o krótką prezentację dotyczącą mojej pracy związanej z erozją i rumowiskiem w zlewniach w Wielkiej Brytanii. Po mojej prezentacji dwóch wybitnych hydrologów stwierdziło, że praca tego typu nie ma zastosowania w Wielkiej Brytanii, ponieważ ani erozja gleby, ani sedymentacja zbiorników wodnych nie stanowią problemu. Nie był to zbyt zachęcający początek mojej kariery zawodowej. Jednak chciałem kontynuować pracę w tym zakresie. Nie zniechęciłem się. Czterdzieści lat później nadal pracuję w tej samej dziedzinie. Dobrze jest widzieć, że w SGGW ta dziedzina badań od dawna cieszy się uznaniem i że jej waga nie była nigdy w Polsce kwestionowana. W obliczu tego doświadczenia wiele satysfakcji dał mi dalszy przebieg mojej kariery, badania nad erozją i sedymentacją stają się coraz bardziej istotne, a znaczenie sedymentacji dla środowiska jest coraz częściej dostrzegane. Mam wrażenie, że ostatnio ta dziedzina nabrała rozpędu. Na przykład uznaje się teraz, że drobne unosiny mają kluczowy wpływ na habitaty wodne, do jakości których przykłada się dużą wagę w Ramowej Dyrektywie Wodnej Unii Europejskiej, jako miary przywrócenia cieków wodnych do dobrego stanu ekologicznego. Szkody dla środowiska spowodowane sedymentacją mogą być znaczne, a ostatnie szacunki rocznych kosztów szkód spowodowanych rumowiskiem i związanej z nim jakości wód wskazują, że wynoszą one od 20 do 50 miliardów dolarów. Rumowisko wpływa również w znaczący sposób na gospodarowanie zasobami wodnymi, głównie ze względu na problemy dotyczące sedymentacji w zbiornikach i zmniejszania ich pojemności. Wraz ze wzrostem zaludnienia i koniecznością zmierzenia się z efektami globalnego ocieplenia i zmian klimatycznych prawdopodobny jest wzrost znaczenia zbiorników retencyjnych jako rezerwy zasobów wodnych. Obecnie istnieje na świecie około 50 000 dużych zbiorników, a oszacowania, oparte na pierwotnej pojemności z okresu ich budowy, wskazują na to, że w 2010 roku całkowita ich pojemność wynosiłaby ok. 6 × 1012 m3 (sześć tysięcy km3). Szacuje się jednocześnie, że do 2050 roku w wyniku sedymentacji dopływającego rumowiska pojemność ta zmniejszy się o 4 × 1012 m3, czyli o około dwie trzecie. Trzeba będzie utraconą przestrzeń zastąpić, co może być kosztowne, natomiast może okazać się, że trudno będzie znaleźć miejsca na nowe zbiorniki. W skali globalnej transport rumowiska odgrywa istotną rolę w przemieszczaniu materii z lądu do oceanu, a więc w obiegu biochemicznym. Wiadomo jednak, że transport ten jest wrażliwy na zmieniające się czynniki globalne. Transport rumowiska wielu rzek na świecie zmniejsza się, co jest spowodowane zatrzymywaniem osadów w zbiornikach, a redukcja ilości rumowiska ma istotny wpływ na długoterminową stabilność koryt i delt rzek. W przypadku Missisipi, najdłuższej rzeki Stanów Zjednoczonych Ameryki, ładunek rumowiska w jej delcie zmniejszył się do zaledwie jednej trzeciej pierwotnej wartości z powodu zatrzymywania osadów w zbiornikach. Redukcja dostawy rumowiska i ilości odkładanego materiału w delcie rzeki powoduje w konsekwencji cofanie się linii brzegowej. Wpływ zmniejszającej się delty widać było przy okazji katastrofalnej powodzi w Nowym Orleanie towarzyszącej huraganowi Catrina w 2005 roku. Próba zwiększenia ilości rumowiska rzeki Missisipi niewątpliwie zmniejszyłaby problem cofania się linii brzegowej, jednakże mogłaby spowodować wzrost doprowadzenia składników odżywczych (nutrientów) do Zatoki Meksykańskiej, zwiększając tym samym problem deficytu tlenowego. Gospodarowanie rumowiskiem może być trudnym zadaniem! Na koniec chciałbym raz jeszcze wyrazić swoją wdzięczność za ogromny zaszczyt, jakiego dostąpiłem otrzymując godność doktora honoris causa tutejszej uczelni, oraz zachęcić zespoły badawcze SGGW do dalszej aktywności w tematyce erozji i sedymentacji. tłumaczenie Natalia Banasik AGRICOLA 25 KRONIKA WYDARZEŃ Przemówienie JM Rektora Alojzego Szymańskiego Wielce Szanowni Państwo! Dzisiejszy dzień jest dla nas wielce radosny i uroczysty. Otwieramy Centrum Naukowo-Dydaktyczne Wydziału Inżynierii i Kształtowania Środowiska – Centrum Wodne SGGW. Przed nami dzieło, które wieńczy kilkuletni wysiłek pracowników Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie i firm wykonawczych, realizujących projekt w latach 2007–2010. Szanowni Państwo! Cieszy nas niezmiernie przybycie wielu znamienitych gości. Witamy Państwa serdecznie w Szkole Głównej Gospodarstwa 26 AGRICOLA Wiejskiego w Warszawie na kampusie im. Edwarda hrabiego Raczyńskiego. Proszę pozwolić mi, że powitam: Panią profesor Barbarę Kudrycką – Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Pana Adama Zdziebło – Sekretarza Stanu w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego, Pana Olafa Gajla – Dyrektora Ośrodka Przetwarzania Informacji wraz z delegacją, Pana Mariana Zalewskiego – Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi. KRONIKA WYDARZEŃ Szanowna Pani Minister! Szanowni Panowie Ministrowie! Wielce Szanowni Państwo! Centrum Wodne SGGW to laboratoria przyszłości – 20 wysokospecjalistycznych pracowni, wyposażonych w najnowocześniejszą w skali Europy i świata aparaturę, sale edukacyjne, Park Wodny i stacja meteorologiczna będąca w sieci monitoringu kraju. Centrum Wodne SGGW jest jedynym w Polsce obiektem naukowo-dydaktycznym, gdzie w sposób kompleksowy będą prowadzone badania i dydaktyka dotyczące jakości i zasobów wody oraz jej obiegu w przyrodzie, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb gospodarki i zagwarantowania bezpieczeństwa zdrowotnego i żywnościowego mieszkańcom naszego kraju. Powierzchnia użytkowa obiektu wynosi około 4500 m2. Nowy budynek stylem nawiązuje do istniejących na terenie kampusu SGGW obiektów dydaktyczno-laboratoryjnych. Jest przystosowany dla osób niepełnosprawnych. Wyposażenie pracowni stanowi 310 zestawów nowoczesnej aparatury naukowo-badawczej. Oprócz pomieszczeń laboratoryjnych, w budynku znajdują się sale wykładowe i ekspozycyjne popularyzujące tematykę badawczą współczesnej inżynierii wodnej i sanitarnej. Jej oryginalnym elementem jest zdrój wody pitnej z wodą oligoceńską, plejstoceńską i z wodociągów miejskich oraz możliwość przeprowadzenia wybranych badań jakości wody. W otoczeniu Centrum Wodnego jest zlokalizowany ogród dydaktyczny o powierzchni około 6400 m2 z ciekiem wodnym obrazującym obieg wody w środowisku. Wielce Szanowni Państwo! Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego kształci ponad 25 000 studentów, zatrudnia ponad 1200 nauczycieli i badaczy. Otwierane dziś Centrum Wodne ma ogromne znaczenie dla wielu z nich, dla rozwoju prowadzonych w uczelni badań naukowych i zajęć dydaktycznych. W centrum odbywać będą zajęcia i prowadzić badania m.in. studenci i doktoranci kierunków: inżynieria środowiska, budownictwo, ochrona środowiska, gospodarka przestrzenna, architektura krajobrazu. Centrum Wodne będzie też otwarte dla kadry naukowej i studentów z innych wydziałów z kraju i zagranicy. Unikatowy w skali kraju i Europy Park Wodny będzie mógł być wykorzystywany jako uzupełnienie procesu dydaktycznego realizowanego w szkołach średnich. Otwierany dziś obiekt ma też ogromne znaczenie praktyczne. Kiedy przed wieloma miesiącami planowaliśmy datę otwarcia Centrum, nikt z nas nie przewidział strasznego scenariusza maja i czerwca bieżącego roku, tego, że Polska zostanie tak dotkliwie, jak nigdy dotąd w historii, dotknięta klęską powodzi. Dramat dziesiątek tysięcy ludzi unaocznił bezwzględną konieczność poważnego traktowania natury i problematyki wodnej. O tym, jak ważne są to zagadnienia, specjaliści wiedzą doskonale. Losowy charakter zjawisk powodziowych, a zwłaszcza ich nieregularność, w tym długie okresy bez znaczących strat – powodują „uśpienie” decydentów i oszczędzanie na gospodarce wodnej! To dramat, który dotyka cały świat. Cały świat ma też poważny problem niedoborów wody oraz jakości zasobów wodnych. Z tym wszystkim musimy się zmierzyć. Możliwości badawczo-rozwojowe SGGW od dzisiaj – od otwarcia Centrum Wodnego – są znacznie większe. Walka ze światowym kryzysem wody to również nasze zadanie i powinność. Serdecznie zapraszam specjalistów z kraju i zagranicy do współpracy z nami, byśmy mogli wspólnie zrobić coś dobrego, sprawić, by Polska i świat potrafiły skuteczniej chronić się przed niszczycielskim żywiołem wody, a z drugiej strony lepiej wykorzystać jej dobroczynne oddziaływanie. Woda to przecież życie! Wielce Szanowni Państwo! Jestem przekonany, że działalność oddawanego dzisiaj do użytku Centrum Naukowo-Dydaktycznego Wydziału Inżynierii i Kształtowania Środowiska – Centrum Wodnego SGGW przyniesie w efekcie większy transfer wiedzy do gospodarki, zaowocuje zwiększeniem liczby uzyskanych przez Uczelnię patentów i praw ochronnych, lepszym przygotowaniem absolwentów do pracy zawodowej i służby ojczyźnie. AGRICOLA 27 KRONIKA WYDARZEŃ Prezentacja Centrum Wodnego SGGW Inauguracja roku akademickiego 2010/2011 zbiegnie się z oddaniem do użytku nowego obiektu naukowo-dydaktycznego naszej Uczelni – Centrum Wodnego SGGW. Realizacja tej inwestycji była możliwa dzięki uzyskaniu dofinansowania w ramach Działania 13.1 Priorytetu XIII Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko. Projekt „Centrum Wodne” SGGW zlokalizowany został na powierzchni 1,5 ha i obejmuje budynek laboratoryjno-dydaktyczny o powierzchni całkowitej 5565 m2 wraz z wyposażeniem aparaturowym, obiekt dydaktyczny – Park Wodny o powierzchni 6400 m2 oraz stację meteorologiczną monitorującą jakość powietrza atmosferycznego. Realizacja projektu pozwoliła na rozszerzenie i unowocześnienie istniejącej już bazy laboratoryjnej, dydaktycznej i badawczej Wydziału Inżynierii i Kształtowania Środowiska. Wydział kształci studentów na kierunkach inżynieria środowiska i budownictwo na poziomie studiów I, II i III stopnia. Centrum Wodne SGGW będzie służyło studentom oraz pracownikom nauki. Zajęcia dydaktyczne obejmować będą studentów ww. kierunków, uczestników studiów doktoranckich z zakresu kształtowania środowiska oraz doktorantów w dyscyplinie budownictwo. Laboratoria, sale dydaktyczne i Park Wodny otwarte też będą dla studentów z innych wydziałów oraz studiów międzywydziałowych. Centrum Wodne SGGW jest jedynym w skali kraju obiektem umożliwiającym realizację dydaktyki i badań na bardzo wysokim poziomie w nowocześnie wyposażonych laboratoriach oraz na przyległym do budynku poligonie naukowo-dydaktycznym pozwalającym na praktyczną weryfikację uzyskanej wiedzy oraz realizowanie praktyk zawodowych. W budynku zlokalizowano 20 pracowni o powierzchni od 50 do 75 m2. Na ich wyposażenie składa się ergonomicznie zaprojektowane wyposażenie meblowe, 310 zestawów nowoczesnej aparatury naukowo-badawczej oraz ponad 80 komputerów wraz z oprogramowaniem i oprzyrządowaniem specjalistycznym. Poniżej krótka charakterystyka głównych zakresów realizacji dydaktyki i badań naukowych w poszczególnych pracowniach. Pracownia Monitorowania Wód Powierzchniowych – oceny jakości wód powierzchniowych i gruntowych, ze szczególnym uwzględnieniem wpływu jakości wód na bioróżnorodność mokradeł – dynamika procesów samooczyszczania wody w ciekach, oddziaływania zdegradowanych gleb torfowych na jakość wód powierzchniowych i podziemnych – zastosowania teledetekcji satelitarnej i GIS do oceny i monitoringu stanu środowiska przyrodniczego na wybranych obszarach polskich mokradeł Pracownia Monitorowania Wód Powierzchniowych 28 AGRICOLA Pracownia Monitorowania Przepływu Wód Podziemnych – badania przewodności hydraulicznej gruntów słabo przepuszczalnych i przeciwfiltracyjnych przesłon mineralnych w kontrolowanym stanie naprężenia – określanie parametrów hydraulicznych gruntów zanieczyszczonych oraz przepływu odcieków ze składowisk odpadów – badania niekorzystnych zjawisk filtracyjnych w budowlach ziemnych (sufozji, przebicia hydraulicznego) KRONIKA WYDARZEŃ Pracownia Monitorowania Przepływu Wód Podziemnych Pracownia Jakości Wody Pracownia Chemii Wód i Osadów Ściekowych Pracownia Jakości Wody – badania technologicznych procesów stosowanych w oczyszczaniu wody: odżelaziania i odmanganiania, filtracji i ultrafiltracji, wymiany jonowej, koagulacji i flokulacji, demineralizacji – analizy efektywności procesów sorpcyjnych na węglach aktywnych oraz innych sorbentach przy usuwaniu olejów, tłuszczów i substancji ropopochodnych – modelowanie kinetyki rozkładu mikrozanieczyszczeń organicznych i nieorganicznych w procesach sorpcji i biodegradacji na granulowanych węglach aktywnych Pracownia Chemii Wód i Osadów Ściekowych – rekultywacja wód odciekowych z wysypisk odpadów stałych – uzdatnianie do jakości wody pitnej wód zanieczyszczonych chemicznie i mikrobiologicznie – badania wpływu składowisk odpadów gospodarczo-komunalnych na stan sanitarny środowiska Pracownia Analityki Chemicznej Pracownia Analityki Chemicznej – badania stężenia pierwiastków chemicznych w próbkach stałych, ciekłych i gazowych z zastosowaniem techniki płomieniowej ASA – modelowanie zmian chemizmu wód podziemnych oraz analiza hydrogeochemiczna tych wód Pracownia Mechaniki Płynów – fizyczne modelowanie ruchu wody w przewodach, korytach i przez budowle, w tym m.in. hydrauliczne badania rozkładu prędkości wody w korytach nad elementami elastycznymi i sztywnymi, modelującymi roślinność, hydrauliczne warunki przepływu nad budowlami – matematyczne modelowanie ruchu wody w korytach i przez budowle oraz nad koroną budowli Pracownia Mechaniki Płynów Pracownia Sedymentologiczna – badania własności fizycznych i podstawowych chemicznych cząstek, m.in. ich rozkładu granulometrycznego za pomocą metody sitowej i laserowej – badania podstawowych własności fizycznych rumowiska oraz osadów rzecznych i jeziornych, m.in. ciężar właściwy osadów, lepkość, rozkład granulometryczny – modelowe badania procesów transportu rumowiska wleczonego w ciekach przy zastosowaniu modelu fizycznego Pracownia Nawodnień i Odwodnień – procesy transformacji opadu w spływ powierzchniowy – modelowanie i opis procesów erozyjnych – oceny obciążeń środowiska zanieczyszczeniami pochodzącymi od rolnictwa w kontekście technologii nawodnień i wymagań ochrony środowiska – przeciwdziałanie skutkom susz na obszarach rolniczych o dużym deficycie wody Pracownia Ekotechnologii – wykorzystanie systemów roślinnych i hydrofitowych do redukcji zanieczyszczeń pochodzenia punktowego i obszarowego – oceny możliwości wykorzystania systemów roślinnych i stawów ściekowych do oczyszczania ścieków opadowych – możliwości wykorzystania upraw energetycznych do poprawy jakości wód Pracownia Sedymentologiczna Pracownia Nawodnień i Odwodnień AGRICOLA 29 KRONIKA WYDARZEŃ Pracownia Ekologii Ekosystemów Wodnych – badania nad zmiennością zakresów tolerancji gatunków flory naczyniowej na potrzeby ochrony i rekultywacji ekosystemów wodnych – badania nad zmiennością zakresów tolerancji gatunków wskaźnikowych fauny na potrzeby ochrony i rekultywacji ekosystemów wodnych Pracownia Ekotechnologii Pracownia Fizyki Ośrodków Porowatych – oceny właściwości retencyjnych i hydraulicznych ośrodków porowatych przy stanie pełnego i niepełnego nasycenia – charakterystyki właściwości termicznych ośrodków glebowych i gruntowych – parametryzacja ośrodków glebowo-gruntowych na potrzeby modelowania ruchu wody, ciepła i zanieczyszczeń Pracownia Systemów Geoinformacyjnych – analizy i oceny ryzyka działań inżynierskich w krajobrazie, ze szczególnym uwzględnieniem obszarów chronionych, z wykorzystaniem bazy danych środowiskowych, pozyskiwanych bezpośrednio w terenie – zastosowania nowoczesnej techniki komputerowej, w tym programów z dziedziny Systemu Informacji Przestrzennej (SIP), do uzyskania aktualnej informacji o stanie środowiska i jego zagrożeniach, takich jak groźba powodzi czy suszy – projektowanie przestrzennych baz danych, projektowanie i tworzenie modeli numerycznych zjawisk środowiskowych Pracownia Ekologii Ekosystemów Wodnych Pracownia Geoinformacji i Metod Geodezyjnych – analizy dokładności numerycznych modeli terenu uzyskanych przy wykorzystaniu tachimetrii elektronicznej, metod fotogrametrycznych oraz technologii GPS – zastosowanie metod fotogrametrycznych do pozyskiwania geoinformacji na potrzeby systemu informatycznego gospodarki wodnej – wykorzystanie systemu mapy numerycznej w inżynierii środowiska oraz w budownictwie wodnym i lądowym Pracownia Badań Właściwości Fizycznych Gruntów i Skał – wyznaczanie parametrów fizycznych ośrodka gruntowo-wodnego, np. granice Attelberga, uziarnienie gruntów spoistych i niespoistych, wilgotność naturalna, wilgotność optymalna, gęstość właściwa, gęstość objętościowa, określenie maksymalnego zagęszczenia gruntów – prowadzenie badań na próbkach gruntów naturalnych o nienaruszonej strukturze oraz na próbkach gruntów sztucznych (tzw. pastach gruntowych) o znanej historii naprężenia Pracownia Fizyki Ośrodków Porowatych Pracownia Systemów Geoinformacyjnych Pracownia Geoinformacji i Metod Geodezyjnych 30 AGRICOLA Pracownia Badań Właściwości Mechanicznych Gruntów i Skał – modelowanie reakcji ośrodka gruntowego w złożonych warunkach obciążeń – badania właściwości reakcji ośrodka gruntowego na obciążenia monotoniczne zmieniające się w rozległych granicach – od bardzo małych deformacji do zniszczenia – badania wytrzymałościowe oraz odkształceniowe prowadzone w stanach przedzniszczeniowych – wyznaczanie charakterystyk materiałowych dla konstytutywnych modeli gruntowych Pracownia Badań Dynamicznych Gruntów i Skał – badania wpływu obciążeń dynamicznych na zachowanie się środowiska gruntowo-wodnego stanowiącego podłoże dróg kołowych, kolejowych i metra – badania wpływu oddziaływania obciążeń dynamicznych na obszary osuwiskowe – badania zachowania się zboczy w rejonie budowli hydrotechnicznych poddanych dynamicznym obciążeniom wywołanym falowaniem Pracownia Materiałów Geosyntetycznych – badania parametrów fizycznych geosyntetyków (skład surowcowy, masa powierzchniowa, zmiany grubości i parametry pełzania pod wpływem zadanych obciążeń, porowatość) – badania parametrów mechanicznych geosyntetyków (wytrzymałość doraźna i długoterminowa, wydłużenia, wytrzymałość na przebicie statyczne i dynamiczne) – badania parametrów hydraulicznych geotekstyliów i produktów pokrewnych geotekstyliom (wodoprzepuszczalność, kolmatacja mechaniczna, chemiczna i biologiczna) KRONIKA WYDARZEŃ Pracownia Badań Właściwości Fizycznych Gruntów i Skał Pracownia Badań Właściwości Mechanicznych Gruntów Pracownia Badań Dynamicznych Gruntów i Skał i Skał Pracownia Procesów Fizycznych w Budownictwie – badania procesów cieplnych (przewodnictwo cieplne, poznanie rzeczywistego rozkładu temperatur w przegrodach, osłona termiczna budynków, mrozoodporność elementów konstrukcyjnych) – badania zjawisk wilgotnościowych w komponentach budowlanych (rozpoznawanie struktury materiałów, poszukiwanie nowych sposobów regulowania wilgotności naturalnej, kondensacja wilgoci, kształtowanie punktu rosy) Pracownia Wytrzymałości Materiałów i Konstrukcji Budowlanych – badania materiałów pracujących w złożonym stanie naprężeń (określenie naprężeń normalnych i statycznych oraz odkształceń) poddanych obciążeniom: doraźnym, długotrwałym, cyklicznym i dynamicznym, wyznaczanie wytrzymałości doraźnej, reologicznej i quasi-zmęczeniowej – badania elementów konstrukcyjnych w skali naturalnej: elementy słupowe i prętowe do 5 m, belkowe do rozpiętości 10 m, tarczowe i płytowe o wymiarach do 5m Pracownia Materiałów Geosyntetycznych Pracownia Modelowania Numerycznego – zastosowania złożonych modeli gruntowych w obliczeniach inżynierskich – modelowanie przebiegu odkształceń podłoża budowli inżynierskich – obliczenia stateczności podłoża gruntowego, budowli ziemnych oraz hydrotechnicznych – modelowanie i obliczenia wytrzymałościowe gruntów zbrojonych Oprócz pracowni w budynku znajdują się dwie sale wykładowe mogące pomieścić łącznie około 250 osób. Sale wykładowe oprócz prowadzenia dydaktyki będą wykorzystywane na potrzeby organizacji sympozjów oraz konferencji naukowych ze szczególnym ukierunkowaniem na spotkania doktorantów oraz młodych pracowników nauki. Pracownie oraz sale wykładowe, oprócz wyposażenia standardowego, posiadają instalacje klimatyzacyjne, wysokiej klasy sieć strukturalną (okablowanie VII kategorii) oraz teleinformatyczną (ICT). W budynku Centrum Naukowo-Dydaktycznego, obok pomieszczeń laboratoryjnych, znajdują się pomieszczenia wystawowe, których celem jest ekspozycja i popularyzacja tematyki badawczej współczesnej inżynierii wodnej, sanitarnej i budowlanej. Park Wodny stanowi unikatowy w skali kraju ciąg dydaktyczny. Składa się on z modelu rzeki od źródeł do ujścia hydraulicznie pracującego w obiegu zamkniętym, reprezentującego odcinek rzeki górskiej wraz ze zlokalizowanymi wzdłuż niej przykładami budowli hydrotechnicznych, koryto wyżyny krasowej oraz odcinek rzeki nizinnej wyposażonej w modele jazów ruchomych. Rzeka jest połączona ze zbiornikami wodnymi, troficznymi, symbolizującymi jeziora oraz obszar bagienny, oczyszczający przepływającą wodę, i znajduje ujście do końcowego zbiornika wodnego. W zbiorniku znajduje się dok, zakończony szklaną ścianą, umożliwiający m.in. obserwację rozwoju strefy przybrzeżnej. Opracowana ścieżka dydaktyczna Parku Wodnego wraz z opisami poszczególnych obiektów hydrotechnicznych, zbiorników i siedlisk o zróżnicowanych warunkach wodnych jest wykorzystywana do prezentacji poszczególnych stanowisk badawczych. Zespół obiektów Centrum Wodnego SGGW będzie także wykorzystywany nieodpłatnie jako uzupełnienie procesu dydaktycznego, realizowanego w szkołach średnich oraz w akcjach promocyjnych Uczelni. dr Wojciech Sas prodziekan ds. rozwoju Wydziału Inżynierii i Kształtowania Środowiska Pracownia Procesów Fizycznych w Budownictwie Pracownia Wytrzymałości Materiałów i Konstrukcji Budowlanych Pracownia Modelowania Numerycznego AGRICOLA 31 KRONIKA WYDARZEŃ W dniach 28–30 maja bieżącego roku odbyła się 27. już edycja Juwenaliów SGGW – Ursynaliów, imprezy na stałe wpisującej się w kulturalne życie Warszawy. Impreza, która co roku odbywa się na terenie kampusu Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, od kilku ostatnich lat ewoluuje i przybiera iście festiwalową formę. N ajlepszym przykładem tego, że Ursynalia stały się festiwalem nie tylko studentów SGGW, ale i całej Warszawy, jest ich angielska nazwa – Warsaw Student Festival. Jednakże nie sama nazwa kształtuje obraz imprezy w mieście. Festiwal jest ceniony przede wszystkim za oprawę artystyczną oraz profesjonalne przygotowanie. W tym roku podczas trzech dni zabawy, na dwóch niezależnych scenach muzycznych, głównej i elektronicznej, zaprezentowało się w sumie ponad kilkudziesięciu wykonawców z Polski i Europy. Nie zabrakło czołowych nazwisk polskiej sceny muzycznej, jak: Strachy na Lachy, Kazik na Żywo, Coma, Ewa Farna czy nieśmiertelne Lady Pank. Organizatorom udało się także ściągnąć specjalnie na tę okazję dwie zagraniczne gwiazdy – The Futureheads z Wielkiej Brytanii oraz Parov Stelar Band z Austrii. Goście festiwalu mogli także spędzić czas w strefie Extreme Zone, miasteczku sportowym wraz z AZS SGGW czy miasteczku kultury studenckiej. Jednakże o prawdziwej sile Ursynaliów świadczą ludzie tworzący tę imprezę. To mieszanka młodości, zapału, jak i doświadczenia osób, które koordynują całe przedsięwzięcie. Przeszło 200 wolontariuszy zaangażowanych w projekt świadczy o randze tego wydarzenia i jego popularności wśród studentów. Ze względu na znaczny wzrost wartości artystycznych na tegorocznej edycji Ursynaliów organizatorzy zdecydowali się wprowadzić wzorem innych uczelni w Warszawie i Polsce symboliczny bilet wstępu na imprezę. Miał on na celu podwyższenie prestiżu imprezy przez dążenie do przekształcenia cyklu juwenaliów w profesjonalny festiwal muzyczny. Dodatkowo cały zysk ze sprzedaży biletów został przekazany na pomoc ofiarom niedawnej powodzi, która dotknęła zwłaszcza południową Polskę. Co zatem czeka nas podczas przyszłorocznej edycji? Na pewno tak jak co roku duża porcja gitarowych brzmień, klasycy polskiej sceny muzycznej, artyści z pierwszych stron gazet oraz topowi zagraniczni wykonawcy. Miejmy nadzieję, iż Ursynalia 2011 będą najlepszymi z dotychczasowych i podtrzymają tradycję, iż najlepsze i największe juwenalia w Warszawie odbywają się w maju na kampusie Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Łukasz Nowakowski 32 AGRICOLA KRONIKA WYDARZEŃ XXV Olimpiada Wiedzy Ekologicznej Nieprzypadkowo w prastarej Puszczy Białowieskiej w dniach 4–6 czerwca br. odbył się jubileuszowy finał centralny XXV Olimpiady Wiedzy Ekologicznej (OWE). Od wielu lat opiekę naukową nad tym zacnym i wielce zasłużonym konkursem pełni Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Do Białowieży przyjechali najlepsi uczniowie ze wszystkich województw Polski, ich opiekunowie, organizatorzy przedsięwzięcia i partnerzy Olimpiady. Finał pisemny odbył się w sobotę 5 czerwca w sali konferencyjnej Białowieskiego Parku Narodowego. Część oficjalną finału centralnego rozpoczęli sygnaliści z Zespołu Szkół Leśnych w Białowieży. Następnie Chór Leśników Białowieskich wykonał „Hymn leśników polskich”. Zgromadzonych licznie gości gorąco powitali przewodnicząca Komitetu Głównego Małgorzata Falęcka-Jabłońska, od samego początku związana z Olimpiadą, oraz Aleksander Bołbot – zastępca dyrektora Białowieskiego Parku Narodowego (BPN). W tym dniu naszą Uczelnię reprezentował prof. dr hab. Andrzej Grzywacz – długoletni współpracownik Komitetu Głównego Olimpiady Wiedzy Ekologicznej. Po części oficjalnej zaczęły się, trwające godzinę, eliminacje pisemne, które przebiegały pod czujnym okiem członków Komitetu Olimpiady i pracowników BPN. Po części pisemnej uczniowie i goście zwiedzili Muzeum Przyrodniczo-Leśne BPN, wędrowali po dzikich ostępach rezerwatu ścisłego, oglądali puszczańskie ssaki w rezerwacie pokazowym i wiekowe dęby na Szlaku Dębów Królewskich. AGRICOLA 33 KRONIKA WYDARZEŃ Dużą atrakcją sobotniego wieczoru okazała się biesiada urodzinowa z okazji jubileuszu Olimpiady przygotowana na terenie Ośrodka Edukacji Przyrodniczej ,,Jagiellońskie’’. Uczestnicy mieli możliwość spotkania oraz rozmów z nadleśniczymi Leśnego Kompleksu Promocyjnego Puszcza Białowieska. Wielkim powodzeniem cieszyły się tradycyjne mazurki, sękacze oraz pieczony dzik. Biesiadnikom towarzyszyły występy Chóru Leśników Białowieskich i Chóru „Tutti Cantare” z Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Hajnówce. W niedzielę 6 czerwca odbyła się część ustna finału XXV OWE. Poprzedził ją spektakl grupy teatralnej „Na Skraju” z I Liceum Ogólnokształcącego im. A. Mickiewicza w Białymstoku. „Smutna a zarazem wesoła historia pewnego mniszka” została przygotowana specjalnie na XXV Olimpiadę. Oklaskom nie było końca. Zmaganiom ustnym towarzyszyli m.in.: prof. dr hab. Krystyna Gutkowska – prorektor SGGW, Janusz Zaleski – Główny Konserwator Przyrody, Marek Masłowski – zastępca dyrektora RDLP w Białymstoku, Jerzy Kiszkiel – kurator oświaty województwa podlaskiego oraz przedstawiciele partnerów i sponsorów finału centralnego XXV OWE. Dziesięciu uczniów, którzy zdobyli w teście największą liczbę punktów, konkurowało o tytuł zwycięzcy Olimpiady. Zmaganiom towarzyszyło żywe zainteresowanie publiczności. Uczniowie odpowiadali na 5 pytań problemowych z zakresu ekologii, ochrony środowiska, zdrowia, prawa ochrony środowiska. Bardzo żywe reakcje publiczności wywołało zadanie polegające na prowadzeniu przez uczniów negocjacji z człowiekiem, który chce popełnić przestępstwo w stosunku do wybranych przedstawicieli fauny Polski. Najtrudniejszym zadaniem finału ustnego okazało się jednak rozpoznawanie głosów zwierząt. Drodzy uczniowie – więcej zajęć praktycznych w terenie! Końcowa klasyfikacja laureatów: 1. Wojciech Labuda – III LO w Gdyni 2. Michał Legutko – I LO w Starym Sączu 3. Michał Kania – III LO im. w Tarnowie 4. Emilia Rusinek – I LO w Łukowie 5. Małgorzata Nowicka – LO w Gilowicach 6. Adrian Orłowski – XIV LO w Szczecinie 7. Paweł Staszek – LO w Czechowicach-Dziedzicach 8. VIII. Paulina Turowska – I LO w Krośnie 9. Mateusz Tarnowski – II LO w Poznaniu 10. Bartosz Kulawinek – I LO w Ostrzeszowie Gratulujemy wszystkim zwycięzcom! Srebrny jubileusz Olimpiady był znakomitym momentem do licznych wspomnień, podziękowań, odznaczeń i podsumowań. Olimpiada Wiedzy Ekologicznej to największa pod względem liczby uczestników olimpiada przedmiotowa w Polsce – rokrocznie bierze w niej udział około 60 tys. uczniów. Jest to olimpiada interdyscyplinarna, łącząca treści ekologii i ochrony środowiska przyrodniczego z uwzględnieniem praktycznych sposobów przeciwdziałania procesom jego degradacji. O roli i randze jubileuszu XXV-lecia Olimpiady Wiedzy Ekologicznej może świadczyć list wystosowany do uczestników finału centralnego przez przewodniczącego Parlamentu Europejskiego prof. Jerzego Buzka. dr inż. Tomasz Mokrzycki wiceprzewodniczący Komitetu Głównego Olimpiady Wiedzy Ekologicznej 34 AGRICOLA Dnia 15 lipca 2010 r. w Rolniczym Zakładzie Doświadczalnym Wilanów-Obory (Gospodarstwo Obory) oddano do użytku nowoczesny magazyn zbożowy do przechowywania ziarna zbóż, kukurydzy i rzepaku. Uroczystego otwarcia dokonał rektor SGGW prof. dr hab. Alojzy Szymański wraz z dyrektorem RZD Wilanów-Obory Adamem Mroczkowskim. Magazyn zbożowy ma pojemność 3260 ton i składa się z 4 silosów typu BIN o pojemności 500 ton, 4 silosów o pojemności 250 ton oraz 2 silosów buforowych o pojemności 130 ton. Kompleks silosowy wyposażono również w nową suszarnię typu daszkowego oraz kosz przyjęciowy do szybkiego rozładunku. Inwestycja ta wpisuje się w politykę poprawy warunków gospodarowania w rolniczych zakładach doświadczalnych, stanowiących ważną bazę doświadczalną dla prowadzonych w SGGW badań naukowych i kształcenia studentów. Oddany do użytku magazyn rozwiązuje całkowicie problem magazynowania ziarna w tym gospodarstwie. Należy przypomnieć, że dotychczas użytkowany magazyn zbożowy miał zaledwie niecałe 10% pojemności nowego kompleksu. KRONIKA WYDARZEŃ Nowe silosy w RZD Wilanów-Obory AGRICOLA 35 KRONIKA WYDARZEŃ 100-lecie urodzin Zofii Janiszewskiej Konferencja w Jekaterynburgu Ganina Jama k. Jekaterynburga – miejsce pochowania w 1918 roku cara Mikołaja II i jego rodziny 36 AGRICOLA KRONIKA WYDARZEŃ Z prawdziwą przyjemnością informujemy Czytelników Agricoli, że 12 maja 2010 roku odbył się jubileusz setnych urodzin Pani mgr Zofii Janiszewskiej, absolwentki Wydziału Ogrodniczego SGGW, pracownika Katedry Fizjologii Roślin, Katedry Roślin Ozdobnych, a następnie Katedry Uprawy i Nawożenia Roli. Pani Zofia Janiszewska ukończyła Wydział Ogrodniczy w 1937 roku, wykonując pracę magisterską pod tytułem „Zagadnienie procentowego rozmieszczenia wody w roślinach” pod kierunkiem prof. M. Korczewskiego. Następnie jako pracownik Katedry Fizjologii Roślin prowadziła badania, mające stanowić Od jej pracę doktorską, której maszynopis niestety spłonął w czasie wojny. W 1947 roku ponownie została zatrudniona w Katedrze Fizjologii Roślin na stanowisku starszego asystenta, gdzie pracowała do 1951 roku, a w latach 1952–1955 – w Katedrze Roślin Ozdobnych. W Katedrze Uprawy i Nawożenia Roli była zatrudniona na pracach zleconych do przejścia na emeryturę w 1970 roku. Pani mgr Zofia Janiszewska do dziś utrzymuje kontakt z Uczelnią, uczestnicząc w spotkaniach dla seniorów i w innych uroczystościach. W dniu setnych urodzin kierownik Katedry Fizjologii Roślin prof. S. Pod- pierwszej połowy tej dekady prowadzę współpracę z Państwowym Uralskim Weterynaryjnym Instytutem Naukowo-Badawczym w Jekaterynburgu (Federacja Rosyjska), którego dyrektorem jest prof. dr Irina M. Donnik (z domu Stanisławska), członek Rosyjskiej Akademii Nauk w zakresie nauk rolniczo-weterynaryjnych. Dotychczasowa nasza współpraca zaowocowała moim kilkukrotnym pobytem w tym Instytucie oraz wizytą w Polsce prof. dr Iriny M. Donnik i dwojga Jej pracowników, którzy kilka lat temu odbyli miesięczny staż zawodowo-naukowy na naszym Wydziale. W dniach 19–21 maja 2010 roku uczestniczyłem w Jekaterynburgu w międzynarodowej konferencji naukowej „Modern Problems of Diagnostics, Treatment and Prophylaxis of the Diseases of Animals and Birds”, podczas której wygłosiłem przygotowany wspólnie z prof. Włodzimierzem Klucińskim wykład na temat współczesnych badań nad komórkowymi i molekularnymi mechanizmami odpornościowymi w gruczole mlekowym krowy podczas stanu zapalnego na tle zakaźnym. Konferencja ta została zorganizowana z okazji 80-lecia Instytutu i zgromadziła uczestników nie tylko z wielu ośrodków naukowych Federacji Rosyjskiej, ale i Polski oraz Niemiec. Konferencji towarzyszył bogaty program artystyczny i socjalny. Zwiedziliśmy miasto, które zostało założone w 1723 roku przez cara Piotra Wielkiego i nazwane Jekaterynburgiem na cześć żony cara Katarzyny. Położony na granicy Europy i Azji półtoramilionowy Jekaterynburg leży nad piękną rzeką Iset i jest jednym z najważniejszych centrów naukowo-edukacyjno-kulturalnych i ekonomiczno-przemysłowych Federacji Rosyjskiej. W latach 1924–1991 miasto nosiło nazwę Swier- laski zorganizował Jubilatce spotkanie z udziałem dziekan Wydziału Rolnictwa i Biologii prof. G. Garbaczewskiej oraz prodziekana prof. J. Chojnickiego. Uczestniczyli w nim również seniorzy Wydziału, koledzy i byli studenci Jubilatki. Pani Dziekan odczytała i wręczyła mgr Zofii Janiszewskiej list gratulacyjny od JM Rektora prof. A. Szymańskiego i Senatu SGGW. W serdecznej, koleżeńskiej atmosferze Jubilatka podzieliła się swymi wspomnieniami z okresu pracy na Uczelni. opracowała prof. dr hab. Zofia Starck zdjęcie Zofia Chrobak dłowsk i aż do 1990 roku było zamknięte dla świata zewnętrznego ze względów militarnych. Podczas II wojny światowej Swierdłowsk był wielkim centrum badań oraz przemysłu ciężkiego, w tym zbrojeniowego, i takim pozostał do dnia dzisiejszego. W Jekaterynburgu znajduje się siedziba Oddziału Uralskiego Rosyjskiej Akademii Nauk, ponadto działa 15 szkół wyższych, 100 instytutów badawczych, 35 szkół technicznych i 600 bibliotek. Na przestrzeni wieków z leżącym na dalekich jeszcze przedpolach Syberii Jekaterynburgiem/Swierdłowskiem, kluczowym węzłem komunikacyjnym, związany był wyjątkowo tragiczny los tysięcy Polaków. Obecnie istnieje wielka chęć współpracy między naukowcami i praktykami weterynaryjnymi Polski i Rosji. Uczestnicy konferencji wyrazili solidarność z Polakami po tragedii smoleńskiej. Konferencja była dużym sukcesem organizacyjno-naukowym Instytutu i osobiście prof. dr Iriny M. Donnik, a uczestniczenie w niej delegacji polskiej (również z Państwowego Instytutu Weterynaryjnego – Państwowego Instytutu Badawczego w Puławach) zostało dostrzeżone i bardzo pozytywnie ocenione. Jako pracownik SGGW współpracujący od kilku lat z kolegami z Jekaterynburga zostałem wyróżniony dyplomem honorowym z nadzieją na dalszą współpracę w zakresie nauki i praktyki. prof. dr hab. Marek Niemiałtowski Katedra Nauk Przedklinicznych Wydział Medycyny Weterynaryjnej SGGW AGRICOLA 37 STOWARZYSZENIE WYCHOWANKÓW SGGW Nasz jubileusz W maju 2010 roku minęło 50 lat od powstania Stowarzyszenia Wychowanków SGGW, które utworzono w wyniku uchwał zjazdów absolwentów trzech pierwszych wydziałów Uczelni (Rolniczego, Leśnego i Ogrodniczego). Zjazdy odbywały się w latach 1956–1957 z okazji 140-lecia Instytutu Agronomicznego w Marymoncie. Po kilkuletnich staraniach 24 maja 1960 r. zatwierdzono statut, a 28 maja tegoż roku odbyło się pierwsze zebranie członków Stowarzyszenia. Walne Zebranie Członków Stowarzyszenia w dniu 20 marca 2010 r. podjęło decyzję o zorganizowaniu w dniu 26 czerwca 2010 r. zjazdu i nadaniu temu spotkaniu charakteru jubileuszu 50-lecia Stowarzyszenia. J ednodniowy zjazd był dwuczęściowym spotkaniem wspomnieniowo-towarzyskim. Część pierwsza przy ul. Rakowieckiej rozpoczęła się mszą świętą w kościele pw. św. Andrzeja Boboli, a następnie w Auli I im. prof. Józefa Mikułowskiego-Pomorskiego w pawilonie I odbyła się część oficjalna, którą rozpoczęliśmy odśpiewaniem Gaudeamus igitur. Po powitaniu uczestników zjazdu i władz Uczelni z JM Rektorem SGGW prof. dr. hab. Alojzym Szymańskim i Kanclerzem dr. Władysławem W. Skarżyńskim przedstawiono krótki rys historyczny Stowarzyszenia, ze szczególnym zwróceniem uwagi na ostatnie 10 lat działalności. Pod nieobecność 38 A GRICOLA ciężko chorego prezesa prof. dr. hab. Witolda Dzbeńskiego zrobił to wiceprezes Stanisław Olkuśnik. Następnie JM Rektor powitał uczestników zjazdu, przekazał pozdrowienia dla Stowarzyszenia i specjalny list gratulacyjny, w którym wyraził serdeczne podziękowania tym wszystkim, którzy przyczynili się do rozwoju Stowarzyszenia, oraz poinformował zebranych o aktualnej działalności Uczelni. Tradycyjnie na tego rodzaju zjazdach wygłaszane są prelekcje na wiodące tematy o charakterze ogólnym. Tym razem niezwykle interesujący i aktualny wykład nt. „Las i człowiek” barwnie i zajmująco wygłosił prof. dr hab. STOWARZYSZENIE WYCHOWANKÓW SGGW Tomasz Borecki, były rektor SGGW i Honorowy Członek Stowarzyszenia. Zebrani przyjęli to wystąpienie z ogromnym aplauzem. W trakcie tego spotkania wręczono listy gratulacyjne z okazji 50-letniego stażu członkowskiego w Stowarzyszeniu. Listy otrzymały Pani dr Czesława Gibes i Pani prof. dr hab. Stanisława Roztropowicz, podobny list przekazano nieobecnej na Zjeździe Pani prof. dr hab. Marii J. Radomskiej. Wręczono specjalny list gratulacyjny Pani Jagodzie Drożdż, która przez 30 lat prowadzi biuro Stowarzyszenia. Pobyt przy ul. Rakowieckiej zakończyliśmy zwiedzaniem kompleksu obiektów SGGW, który obecnie odnowiono i zrewaloryzowano – pozostaje on własnością Uczelni, przynosząc jej dochód z tytułu wynajmu innym użytkownikom. Druga część zjazdu odbyła się w Ursynowie. Po uroczystym obiedzie (na 140 osób) uczestnicy zwiedzili „stary Ursynów” (oprowadzała nas Pani mgr Karolina Grobelska – kustosz Muzeum SGGW), do którego dotarliśmy po zwiedzeniu nowej części kampusu (ale tylko na zewnątrz), dłużej zatrzymując się w nowo otwartym Centrum Wodnym. Stanowi ono supernowoczesny ośrodek badawczo-dydaktyczny w zakresie gospodarki wodnej, będący przepustką w XXI wiek. Zwiedzanie kampusu zakończyliśmy w Muzeum SGGW. To jedno z najmłodszych muzeów akademickich w Polsce, powołane jako szeroko rozumiany ośrodek edukacyjny w dziedzinie historii, do powstania którego przyczyniło się Stowarzyszenie. Muzeum prężnie rozwija się i prowadzi szeroką działalność kulturotwórczą, szczególnie wśród studentów, pod profesjonalnym i pełnym pasji kierownictwem Pani mgr Karoliny Grobelskiej – kustosza. W muzeum, AGRICOLA 39 KRONIKA WYDARZEŃ Wspomnienie o Profesorze Witoldzie Dzbeńskim po którym oprowadzała Pani Karolina, uczestnicy zjazdu przypominali sobie i poznawali historię Uczelni – od Marymontu po Ursynów. Z odświeżoną wiedzą o swojej Alma Mater absolwenci przeszli do ogrodu na tyłach Pałacu Rektorskiego, gdzie na zakończenie zjazdu odbyło się przy grillu spotkanie towarzyskie, które ubarwiały i urozmaicały Orkiestra Reprezentacyjna SGGW i Grupa Taneczna Tańców Latynoamerykańskich „Tropicana”, w której występowały studentki SGGW. W zjeździe ogółem wzięło udział 167 osób. Uczestnicy wyrażali duże uznanie i zadowolenie z udanego – aczkolwiek bardzo intensywnego – pobytu. Chwalono program zjazdu, jego przebieg i atmosferę, dopytywano się, kiedy odbędzie się następne podobne spotkanie. W tym miejscu Zarząd Stowarzyszenia i Komitet Organizacyjny pragną wyrazić najserdeczniejsze podziękowanie za umożliwienie zorganizowania zjazdu i wsparcie JM Rektorowi prof. dr. hab. Alojzemu Szymańskiemu i Kanclerzowi dr. inż. Władysławowi W. Skarżyńskiemu, za pomoc zaś dziękujemy służbom administracyjnym i porządkowym Uczelni. opracował Stanisław Olkuśnik 40 AGRICOLA W dniu 12 lipca 2010 roku zmarł po ciężkiej chorobie profesor doktor habilitowany Witold Stanisław Dzbeński. Uroczystości pogrzebowe w kościele św. Katarzyny zgromadziły liczne grono Jego przyjaciół, współpracowników i członków Stowarzyszenia Wychowanków SGGW, którego Profesor był prezesem od 2001 roku. Nad trumną, otoczoną mnóstwem kwiatów, mszę świętą odprawili ksiądz prałat Józef Maj – proboszcz miejscowej parafii, oraz proboszcz archikatedry św. Jana Chrzciciela – ksiądz kanonik Bogdan Bartołd, z którym nasze Stowarzyszenie związane jest od lat serdecznymi, licznymi kontaktami. W pięknym, wzruszającym kazaniu ksiądz kanonik ciepło wspominał zmarłego Profesora, podkreślając zalety Jego charakteru, bezpośredniość i poczucie humoru. W kościele słowa pożegnania wygłosili: JM Rektor prof. Alojzy Szymański, Dziekan Wydziału Technologii Drewna prof. Adam Krajewski, a w imieniu Stowarzyszenia Wychowanków żegnał naszego prezesa kolega Jerzy Skrabek. Trudno jest w krótkich wystąpieniach opisać zasługi i życie Profesora, opowiedzieć o latach pracy, o sukcesach, o osiągnięciach naukowych i dydaktycznych, o rodzinie i pracy społecznej. Trudno przypomnieć wszystkie chwile dobre i złe, jakie bywają w życiu każdego człowieka. Trudno jest pisać o kimś w czasie przeszłym; był, odszedł – nie zobaczymy już znajomej twarzy, sylwetki, nie będziemy z nim rozmawiać i słuchać. Będziemy teraz tylko wspominać. Witka Dzbeńskiego poznałem na studiach w połowie lat pięćdziesiątych. Wydział Technologii Drewna, na którym studiował, i Wydział Rolniczy, którego słuchaczem byłem ja, miały wspólne zajęcia w Studium Wojskowym. Po latach Witek z wielkim poczuciem humoru potrafił przywoływać różne dykteryjki i anegdoty z zajęć i ćwiczeń w Studium. Ponownie los nas złączył w latach 1991–1993, kiedy już jako profesor pełnił funkcję prorektora do spraw rozwoju Uczelni. Pamiętam, z jakim ogromnym zaangażowaniem poznawał specyfikę pracy naszych zakładów doświadczalnych i jak zawsze starał się im pomóc w trudnych czasach transformacji gospodarczej i systemowej. W wielu wypadkach były to trudne decyzje i rozwiązania, ale zawsze podchodził do tych spraw w sposób przemyślany i rzeczowy. Pamiętam nasze liczne i częste wyjazdy do zakładów doświadczalnych. W sprawach rolniczych zdawał się na moje opinie i sugestie, ale w problematyce Leśnego Zakładu Doświadczalnego, a zwłaszcza tartaku wchodzącego w jego skład – to On był mentorem. Potem nastąpiła wieloletnia współpraca w Fundacji „Rozwój SGGW” i nasza wspólna działalność w Północno-Mazowieckim Oddziale Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”. I znów wspólne wyjazdy z pomocą dla Polonii w krajach za wschodnią granicą oraz na liczne zebrania i spotkania do STOWARZYSZENIE WYCHOWANKÓW SGGW Pułtuska, gdzie w zamku miał siedzibę oddział Wspólnoty. Witek był wielkim smakoszem i bardzo sobie cenił staropolską kuchnię „zamkową” oraz przednie nalewki pułtuskie. Jako człowiek niezwykle towarzyski, pogodny i z wielkim poczuciem humoru był zawsze duszą towarzystwa, a jego wiedza i oczytanie pozwalały Mu na prowadzenie konwersacji na wiele tematów i w różnych środowiskach. Niewątpliwie był typowym erudytą i gawędziarzem, zapominającym nieraz o upływającym czasie – tak wiele miał do powiedzenia! Następny etap współpracy miał miejsce po Jego wyborze na stanowisko prezesa Stowarzyszenia Wychowanków SGGW. Nastąpiło to w 2001 roku, kiedy z prezesury, w wyniku przewlekłej choroby, zrezygnował profesor Stanisław Moskal. Niełatwe obowiązki prezesa Stowarzyszenia Witold Dzbeński łączył z pracą na Wydziale Technologii Drewna, z którym był związany zawodowo i emocjonalnie od zakończenia studiów. Przeszedł tam wszystkie stopnie naukowe – od doktora po profesora zwyczajnego, jak również wszystkie szczeble pracy administracyjnej – od kierownika zakładu, katedry aż po funkcję dziekana Wydziału. Był wymagającym nauczycielem akademickim, a Jego studenci na pewno zapamiętają niełatwe egzaminy u Profesora. Trzeba było wyjątkowej pracowitości i poświęcenia całego swojego czasu, aby te wszystkie obowiązki zawodowe i społeczne pogodzić. Ale Witek właśnie taki był – wydział był Jego drugim domem. Miał liczne grono kolegów z branży drzewnej, z którymi spotykał się często z okazji różnych konferencji, sympozjów i kursów. Z rodziną i licznymi przyjaciółmi spędzał urlopy nad morzem lub nad mazurskimi jeziorami. Witek grał doskonale w brydża i lubił w miłym gronie spędzać czas przy brydżowym stoliku. Ciekawy świata i ludzi, chętnie uczestniczył w wielu wycieczkach krajowych i zagranicznych, jakie organizowały Uczelnia i Stowarzyszenie. Był kibicem wielu dyscyplin sportowych, ale chyba najbardziej interesował się piłką nożną; niestety, nie zdążył już obejrzeć ostatnich mistrzostw świata. W czasie Jego pracy w Stowarzyszeniu podjęto wiele nowych przedsięwzięć. Przede wszystkim nabrało odpowiedniego rytmu wydawanie „Zeszytów Historycznych”, do których prezes pisał słowo wstępne. Wzmocniły się kontakty z Zespołem Szkół w Lipniku noszącym imię prof. Józefa Mikułowskiego-Pomorskiego. Prawie zawsze prezes Dzbeński brał udział w wyjazdach do Lipnika i Malic Kościelnych, aby podkreślać więź Uczelni i Stowarzyszenia z miejscem urodzenia pierwszego rektora SGGW. Niezwykle aktywnie i emocjonalnie wspierał ideę powstania Muzeum SGGW i cieszył się z jego otwarcia. Właśnie na czas choroby prezesa przypadły uroczystości 50-lecia istnienia Stowarzyszenia Wychowanków SGGW. Już będąc w szpitalu, wysłuchiwał bieżących informacji o przygotowaniach, a potem o Zjeździe – widać było, jak się tym interesuje. Witek był „człowiekiem Solidarności”; zaangażowany w ten wielki ruch społeczno-odnowicielski, bardzo bolał nad późniejszymi rozłamami i podziałami polskiej demokracji. Tak wielu rzeczy nie zdążamy zrobić w życiu, zawsze na coś brakuje czasu, ale Witold Dzbeński zdążył zrobić bardzo wiele, a na pewno zdążył być dobrym, pogodnym i przyzwoitym człowiekiem i takim Go będziemy pamiętali. Żegnaj Profesorze, Prezesie i Przyjacielu! Józef Rzewuski AGRICOLA 41 KULTURA Co w pieśni ma ożyć, w życiu musi zginąć „Co w pieśni ma ożyć, w życiu musi zginąć”. Ta niemiecka maksyma mogłaby stanowić doskonałe motto towarzyszące promocji dwóch książek: Teresy Zaniewskiej (prof. SGGW, Wydział Nauk Humanistycznych) „Wierzę w kismet” oraz Ludwika Piosickiego „Ekslibrisy”, wydanych nakładem Wydawnictwa SGGW dzięki finansowemu wsparciu Jego Magnificencji Rektora Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, prof. dr. hab. Alojzego Szymańskiego, Muzułmańskiej Gminy Wyznaniowej w Białymstoku, Pani Heleny Radkiewicz oraz Państwa Haliny i Adama Szahidewiczów z Białegostoku. S potkanie promocyjne odbyło się 10 czerwca br. w Auli Kryształowej SGGW i zgromadziło wielu znamienitych gości. Była to uroczystość niezwykła, tak jak niezwykłe było życie bohaterki książki „Wierzę w kismet”, Dżennet Dżabagi-Skibniewskiej, pół Tatarki, pół Inguszki, która jako ojczyznę wybrała Polskę ze wszelkimi konse- 42 A GRICOLA kwencjami płynącymi z tego wyboru. Żaden scenarzysta nie zdołałby wymyślić takiego scenariusza, jaki napisało samo życie. Dżennet Dżabagi-Skibniewska, księżniczka kaukaska, oficer Wojska Polskiego, w czasie II wojny światowej związana z 2. Korpusem Polskim, w latach 1944-1947 redagowała we Włoszech, a później w Anglii, „Dziatwę”, pismo dla dzieci polskich, przez zawieruchę wojenną rozrzuconych po świecie. Miało im zastąpić szkołę, dostarczyć rozrywki i pomóc odbudować więzi brutalnie zerwane przez wojnę. Ludwik Piosicki, 96-letni dziś artysta malarz i znany ekslibrisista mieszkający w Szczecinie, wywieziony w 1943 roku na przymusowe roboty KULTURA do Niemiec, został skierowany do pracy przy budowie tunelu do Włoch. Nieludzkiemu wysiłkowi towarzyszyła nieustannie myśl o przedostaniu się do Wojska Polskiego dowodzonego przez generała Władysława Andersa. Zaprzyjaźnił się z pracującymi wraz z nim Włochami i wspólnie zaplanowali ucieczkę zakończoną sukcesem. W ten sposób w 1945 roku Ludwik Piosicki dotarł do obozów cywilnych w Trani i Motoli, gdzie spotkał wówczas porucznik Dżennet Dżabagi-Skibniewską, redaktorkę „Dziatwy”, która poszukiwała właśnie ilustratora pisma, gdyż poprzedni po zakończeniu wojny odnalazł rodzinę i opuścił Włochy. Ludwik Piosicki ilustrował „Dziatwę” do ostatniego numeru, który ukazał się w styczniu 1947 roku w Anglii, dokąd ewakuowano 2. Korpus Polski. Po sześćdziesięciu pięciu latach Dżennet Dżabagi-Skibniewska i Ludwik Piosicki spotkali się ponownie na kartach książki Teresy Zaniewskiej „Wierzę w kismet”. W rzeczywistości, po zakończeniu wojny, nie spotkali się nigdy, chociaż dzieliła ich stosunkowo niewielka odległość. Obydwoje mieszkali na Wybrzeżu, Dżennet Dżabagi-Skibniewska w Gdyni, Ludwik Piosicki w Szczecinie, gdzie mieszka do dziś. Gospodarzem spotkania promocyjnego książek był prof. dr hab. Alojzy Szymański, rektor SGGW, wspierający wiele inicjatyw kulturalnych podejmowanych przez pracowników Uczelni, nawiązując w swych poczynaniach do stanowiący część damskiego stroju kaukaskiego, od ponad dwóch stuleci będący w posiadaniu rodziny. Jej opowieść o historii tego rekwizytu, jego wędrówce i ogromnym znaczeniu dla rodziny Dżabagich, była punktem kulminacyjnym w dramaturgii tego spotkania. W promocji uczestniczył także jeden z bohaterów książki „Wierzę w kismet”, Aleksander Skibniewski, syn Dżennet Dżabagi, wówczas we Włoszech kilkuletni Alek, dziś emerytowany oficer Wojska Polskiego (nie mogło być inaczej!) mieszkający w Braniewie. Ze Szczecina przyjechał syn Ludwika Piosickiego, Sławomir Piosicki z rodziną, który dzielnie zastępował ojca. Ludwik Piosicki, 96-letni artysta, „lew morski” (woda to druga jego pasja), mimo bez wątpienia bogatej najlepszych tradycji wyższych uczelni, których powinnością – od stuleci – obok uprawiania nauki była zawsze działalność na rzecz środowiska. Promocję znakomicie poprowadziła Anna Żuchowska. Świetnie przygotowany przez nią scenariusz uroczystości, żywa konwersacja z autorką książki i przybyłymi na spotkanie gośćmi, wzbogacone materiałem ikonograficznym i muzyką, wzbudziły zainteresowanie publiczności. W tej niecodziennej uroczystości wzięły udział dzieci Dżennet Dżabagi-Skibniewskiej. Danuta Wolfram-Romanowska z Poznania przywiozła niezwykłą pamiątkę rodzinną – ręcznie haftowany srebrną nitką pas, AGRICOLA 43 KULTURA wyobraźni, nie przewidział skutków kąpieli morskiej, którą odbył w Bałtyku kilka dni przed planowaną promocją. I stało się tak, jak pisał Cyprian Kamil Norwid: niech zginie artysta, a żyje jego dzieło. Ludwik Piosicki, z woli sił wyższych, pozostał tego dnia na Wybrzeżu. Do Warszawy przybyły natomiast jego dzieła – przepiękne akwarele, którymi hojnie obdarował tych wszystkich, którzy dopomogli w realizacji jego marzenia, jakim od lat był album z wykonanymi przez artystę ekslibrisami (ponad 500). W promocji książek „Wierzę w kismet” i „Ekslibrisy” uczestniczyli także przewodniczący Najwyższego Kolegium Muzułmańskiego Związku Religijnego w Rzeczypospolitej Polskiej Tomasz Miśkiewicz wraz z małżonką, Helena Szahidewicz, przewodniąca Muzułmańskiej Gminy Wyznaniowej w Białymstoku, Dżemila SmajkiewiczMurman z Gdańska, córka ostatniego 44 AGRICOLA imama wileńskiego meczetu, była wieloletnia przewodnicząca Muzułmańskiej Gminy Wyznaniowej w Gdańsku, Issa Adajew z rodziną, uchodźca czeczeński, autor pięknej książki o historii i kulturze Czeczenii „Kamienie mówią”, Włodzimierz Cieszkowski, prezes Środowiska byłych Żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie oraz prof. dr hab. Maria Radomska z Wrocławia (w czasie II wojny światowej w Pomocniczej Służbie Kobiet, uczennica szkoły w Porto San Giorgio), która ze szczególnym wzruszeniem wysłuchała koncertu pieśni patriotycznych w wykonaniu Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego, jaki towarzyszył tej uroczystości, podczas której przeszłość, domagająca się wciąż uobecnienia, spotkała się z teraźniejszością. mgr inż. Jan Kiryjow dyrektor Wydawnictwa SGGW 528 s. 60 zł 304 s. 40 zł 240 s. 35 zł 228 s. 35 zł 552 s. 60 zł Wydawnictwo SGGW ul. Nowoursynowska 166, 02-787 Warszawa tel. 22 593 55 20, 22 593 55 22, -25 (sprzedaż) fax 22 593 55 21 e-mail: [email protected] Internet: www.wydawnictwosggw.pl 428 s. 40 zł Nasze publikacje oferujemy w sprzedaży bezpośredniej i wysyłkowej 224 s. 35 zł W sprzedaży wysyłkowej do cen detalicznych doliczamy koszty wysyłki. Płatników podatku VAT prosimy o podanie w zamówieniu numeru NIP oraz o upoważnienie do wystawienia faktury bez podpisu nabywcy. 296 s. 40 zł 252 s. 30 zł 260 s. 484 s. 40 zł 436 s. 35 zł 444 s. 50 zł 212 s. 30 zł 50 zł 260 s. 35 zł 232 s. 32 zł KULTURA L udowy Zespół Artystyczny PROMNI im. Zofii Solarzowej Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego uczcił święto swojej Alma Mater koncertem galowym, który odbył się na zamknięcie Dni SGGW 17 maja 2010 r. w Teatrze Polskim w Warszawie. Gości obecnych w teatrze powitał sam JM Rektor prof. dr hab. Alojzy Szymański, a na widowni nie zabrakło przedstawicieli władz naszej Uczelni, miasta stołecznego Warszawy, dzielnic Warszawa-Ursynów i Warszawa-Wilanów oraz reprezentantów placówek dyplomatycznych, instytucji i szkół wyższych zaprzyjaźnionych z SGGW. Specjalnie na ten wieczór PROMNI przygotowali program oparty na obyczaju zwanym Combrem Babskim (region krakowski). Scena teatru zmieniła się w ruchliwy jarmark, na który zjechali włościanie z okolic Gorlic, Rzeszowa i Lublina. Gościem specjalnym wieczoru był słowacki zespół studencki PONITRAN z Uniwersytetu Konstantyna Filozofa w Nitrze. Koncert zachwycił widzów wyjątkową inscenizacją, tańcem, śpiewem, muzyką oraz przepysznymi kostiumami i dekoracją. 46 AGRICOLA KULTURA Roztańczeni i rozśpiewani Promni Po zakończeniu Dni SGGW PROMNI nie próżnowali. Dawali koncerty w kraju i za granicą. Wzięli udział w międzynarodowych festiwalach w Czechach, Holandii i w Brańsku na Podlasiu. Nowy rok akademicki rozpoczęli przygotowaniami do wyjazdu do Meksyku na przełomie września i października. AGRICOLA 47 KULTURA Na początku roku akademickiego PROMNI otworzą swoje drzwi dla wszystkich tych, którzy zechcą dołączyć do zespołu. W dniach 4. i 5. października o godz. 19.00 zapraszają na nabór nowych członków do zespołu do swej siedziby w budynku nr 8 wszystkich tych, którzy wcześniej tańczyli i śpiewali, oraz tych, którzy jeszcze nigdy wcześniej nie mieli do tego sposobności. W PROMNYCH można nauczyć się tańczyć i śpiewać, zgłębić polskie tradycje, koncertować na największych scenach w kraju i za granicą. To jednak nie wszystko. To w PROMNYCH nawiązuje się najwspanialsze przyjaźnie, poznaje fascynujących ludzi, bawi do upadłego i zwiedza cały świat. Serdecznie zapraszamy i zachęcamy wszystkich zainteresowanych, zwłaszcza zaś studentów I roku studiów. [email protected] tel. 22 593 14 20 (-21) KRONIKA WYDARZEŃ Z prac Senatu Akademickiego ............................... 2 Dni SGGW 2010 ..................................................... 4 Przemówienie JM Rektora Alojzego Szymańskiego inaugurujące Dni SGGW 2010 ........................... 4 Laudacja prof. dr. hab. Mariana Binka ............... 6 Wystąpienie doktora honoris causa SGGW Włodzimierza Klucińskiego ................................. 9 Odznaka Honorowa „Za Zasługi dla SGGW” ....................................... 13 Patronat Wydziału Nauk Ekonomicznych nad Dniami SGGW 2010 ..................................... 13 X DNI SGGW – podsumowanie .......................... 15 Podziękowania JM Rektora Alojzego Szymańskiego ..................................... 18 Centrum Wodne SGGW – laboratoria przyszłości ........................................ 20 Nadanie doktoratu honoris causa profesorowi Desmondowi E. Wallingowi ............ 20 Przemówienie JM Rektora Alojzego Szymańskiego .................................. 20 Laudacja prof. dr. hab. Kazimierza Banasika ................. 23 Wystąpienie doktora honoris causa SGGW Desmonda Erica Wallinga ................... 24 Przemówienie JM Rektora Alojzego Szymańskiego .................................. 26 Prezentacja Centrum Wodnego SGGW ............. 28 Ursynalia 2010 ........................................................ 32 XXV Olimpiada Wiedzy Ekologicznej ..................... 33 Nowe silosy w RZD Wilanów-Obory ...................... 34 100-lecie urodzin Zofii Janiszewskiej ..................... 36 Konferencja w Jekaterynburgu .............................. 36 STOWARZYSZENIE WYCHOWANKÓW SGGW Nasz jubileusz ........................................................ 38 Wspomnienie o Profesorze Witoldzie Dzbeńskim .............................................. 40 KULTURA Co w pieśni ma ożyć, w życiu musi zginąć ........... 42 Roztańczeni i rozśpiewani Promni ......................... 46 Pismo Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie Nr 77 – WRZESIEŃ 2010 48 AGRICOLA Redaktor naczelny: Franciszek Kobryńczuk Zespół redakcyjny: Ewa Domańska-Ilkiewicz (grafik), Jan Kiryjow, Monika Kuźmicka, Irena Mioduszewska, Jadwiga Rydzewska, Tomasz Ruchniewicz, Elżbieta Wojnarowska, Anna Żuchowska Fotografie: Małgorzata Trzak, Wojciech Rozenek, autorzy artykułów, archiwum Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie Druk: Agencja Reklamowo-Wydawnicza A. Grzegorczyk, www.grzeg.com.pl Nakład: 2000 egz. Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych oraz zastrzega sobie prawo skrótów i opracowania redakcyjnego tekstów przyjętych do druku. Centrum Wodne SGGW – laboratoria przyszłości