BIBLIA JEST ANTYTRYNITARNA - Wewnętrznie sprzeczna definicja Trójcy Świętej

Transkrypt

Wewnętrznie sprzeczna definicja
Trójcy Świętej
Oto do jakich zawijasów pojęciowych muszą się uciekać wszelkiego rodzaju teologowie w celu
dopasowywania prawd zawartych w Słowie Bożym do prywatnych poglądów. Proponuję się
zastanowić, co tak na prawdę wynika z tego wywodu. Jest on jałowy pod względem poznawczym.
Typowo dziennikarska sztuczka: długi tekst przy zerowej zawartości istotnych treści. I w dodatku
naszpikowany sformułowaniami tautologicznymi w stylu: „masło maślane”
Cytat zaczerpnąłem z ‚Mały słownik teologiczny’ Karl Rahener i Herbert Vorgrimler, Instytut
Wydawniczy Pax, Warszawa 1987, słowo wstępne: Ksiądz profesor Alfons Skowronek, strona
501:
Na podstawie faktycznego rozwoju wiary w Trójcę Świętą i współczesnej teologii
systematycznej należy stwierdzić, że Bóg w absolutnym samoudzielaniu się stworzeniu
tak udzielił siebie, jako siebie, że „immanentna” (w samym Bogu istniejąca) Troistość
jest troistością „ekonomiczną (zbawczą wobec ludzi). I na odwrót: Troistość
postępowania Boga wobec nas jest rzeczywistością Boga, jakim jest On w sobie – Boga
„trójosobowego”. Możemy zatem na podstawie naszego doświadczenia wiary, którego
dostarcza nam samo Słowo Boże (Jezus-Pismo Święte) powiedzieć: Absolutne
samoudzielanie się Boga światu, udzielanie się jako tajemnicy zniżającej się do nas
nazywane jest w swojej absolutnej pierwotności Ojcem, jako zasady działającej w
historii – Synem, jako zasady darowanej nam – Duchem Świętym. W tym odnoszącym
się do nas, „jako” chodzi w rzeczy samej o samoudzielanie się Boga „w sobie” :
wypowiedziana troistość jest więc troistością Boga samego w sobie. Ponieważ zaś w
obu wypadkach chodzi o udzielanie się Boga, a nie o dwa różne działania, jak jest w
przypadku stworzeń, mamy do czynienia wciąż z tym samym Bogiem
A czego uczy nas doświadczenie wiary na podstawie Pisma Świętego?
Powt. Pr. 6:4 „Jehowa, nasz Bóg, to jeden Jehowa”.
Izajasza 42:8 „Jam jest Jehowa. To jest moje imię; i chwały mojej nie oddam nikomu
innemu ani mej sławy rytym wizerunkom.
Zachariasza 14:9 ” A Jehowa zostanie królem nad całą ziemią. W owym dniu Jehowa
będzie jeden i jego imię jedno.”
Marka 12:29 „Jezus odpowiedział: „Pierwsze jest: ‚Słuchaj, Izraelu, Jehowa, nasz Bóg,
to jeden Jehowa”
1 Koryntian 8:6 „Dla nas wszakże jest jeden Bóg, Ojciec, z którego jest wszystko, a my
dla niego; i jeden jest Pan, Jezus Chrystus, przez którego jest wszystko i my przez
niego.”
1 Tymoteusza 2:5 ” Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a
ludźmi, człowiek Chrystus Jezus”
Gal 3:20 „Otóż nie ma pośrednika, gdzie chodzi tylko o jedną osobę, a Bóg jest tylko
jeden.”
Prawdziwa definicja Trójcy Świętej to dla zwolenników Trójcy Świętej przeszkoda nie do
pokonania. Zacytuję najpierw powszechnie przyjęte definicje Trójcy Świętej, a później zobaczymy,
czy trynitarianie się ich konsekwentnie trzymają;
Wikipedia:
Trójca Święta, Święta Trójca – chrześcijański dogmat stwierdzający, że Bóg jest
Bogiem Trójjedynym, istniejącym jako trzy Osoby – po grecku hypostazy – pozostając
jednocześnie jednym Bytem. Wszystkie trzy Osoby są rozumiane jako mające tę samą
jedną istotę czyli naturę, a nie jedynie podobne natury. Od początku trzeciego wieku
doktryna Trójcy zaczęła być formułowana następująco: jest „jeden Bóg istniejący w
trzech Osobach i jednej substancji, Ojciec i Syn, i Duch Święty”. Wiara w Trójcę jest
wyznawana przez wszystkie Kościoły katolickie, prawosławne, oraz wszystkie główne
wyznania wyrastające z nurtu reformacji takie, jak luteranizm, kalwinizm, anglikanizm,
metodyzm i prezbiterianizm.
http://www.apologetyka.info/trojca-swieta,2/
Bóg jest wszechmocny, wieczny i nieskończony. Poszczególne Osoby są tożsame co do
natury i substancji (są [wszystkie te osoby stanowią jednego Boga] jednym i tym
samym Bogiem), ale są oddzielnymi osobami, różniącymi się pochodzeniem i
wzajemnymi relacjami. Bóg Ojciec nie pochodzi od nikogo, Syn Boży został zrodzony
przez Ojca (a nie stworzony), Duch Święty pochodzi od Ojca i Syna (katolicyzm) lub
tylko od Ojca (prawosławie).
Definicja Trójcy Świętej na podstawie Katechizmu Kościoła Katolickiego
Trynitarioanie jednak aby dopasować treść Biblii do swojej ideologii twierdzą, że Je Ojciec, Syn i
Duch Święty oprócz tego, że są Osobami Bożymi tworzącymi JEDNEGO BOGA W TRÓJCY, to
jeszcze są sami Bogami. To w końcu Jezus jest Bogiem czy osobą Bożą, która wespół z Ojcem i
Ducem świętym stanowią Jednego Boga Wszechmogącego? Jeżeli Ojciec jest Bogiem, Syn jest
Bogiem i Duch Święty jest Bogiem, to w takim razie nie ma jednego Boga, tylko jest trzech Bogów.
http://www.andrzejstruski.com/uploads/i
Jana 1 Na początku był Słowo, a Słowo był u Boga i Słowo był bogiem. 2Ten był na
początku u Boga.
Abo ten werset:
Hebrajczyków 9:24 Bo Chrystus wszedł nie do miejsca świętego uczynionego rękami,
będącego odbiciem rzeczywistości, ale do samego nieba, żeby się teraz na naszą rzecz
ukazywać przed osobą Boga.
Be różnicy czy frazę „osobą Boga” oddamy na „obliczem Boga” czy „maską Boga” (wszystkie są
prawidłowe), faktem jest jednak, że rzekoma Osoba Boska, Syn, wstawia się przed obliczem
[osobą] Boga, w którego skład rzekomo wchodzi. A więc trynitarianie w praktyce Trójcę definiują
jak im wygodnie. Jak się im zarzuci, że z ich argumentacji wynika, że jest trzech Bogów, to oni
twierdzą, że są trzy Osoby Boskie. Ale jak w Biblii w stosunku do Ojca i Syna używa się określenia
Bóg, to oni twierdzą, że:
1. Ojciec jest w pełni Bogiem.
2. Syn jest w pełni Bogiem.
3. Duch Święty jest w pełni Bogiem.
Ale, jak twierdzą, nie ma trzech Bogów, tylko jest jeden. Jak Ojciec, Syn i Duch Święty mogą być
w PEŁNI Bogami w świetle tej pokrętnej argumentacji skoro dopiero trójosobowy Bóg jest
rzekomo w pełni Bogiem?
Albo twierdzą, że:
1) Bóg Ojciec JHWH
2) Bóg Syn Boży JHWH
3) Bóg Duch Święty JHWH
Czyli z ich argumentacji nie tylko wynika, że jest trzech w pełni Bogów, a jednak jest JEDEN BÓG
W PEŁNI, ale jeszcze, że każda z tych trzech Osób Bożych/ Bogów w pełni nosi imię Jehowa
[JHWH]. To jest dopiero poplątanie z pomieszaniem.
Biblia uczy, że jest jeden Bóg Wszechmogący o tym imieniu:
Powtórzonego Prawa 6:4„Słuchaj, Izraelu: Jehowa, nasz Bóg, to jeden Jehowa.
Marka 12:28A jeden z uczonych w piśmie podszedł i usłyszał ich, jak się spierają, a
wiedząc, że on im wspaniale odpowiedział, zapytał go: „Które przykazanie jest
pierwsze ze wszystkich?” 29Jezus odpowiedział: „Pierwsze jest: ‚Słuchaj, Izraelu,
Jehowa, nasz Bóg, to jeden Jehowa, 30a ty masz miłować Jehowę, twojego Boga, całym
swym sercem i całą swą duszą, i całym swym umysłem, i całą swą siłą’. 31Drugie jest
to: ‚Masz miłować swego bliźniego jak samego siebie’. Nie ma żadnego innego
przykazania większego od tych”. 32Ów uczony w piśmie rzekł do niego: „Nauczycielu,
powiedziałeś dobrze, zgodnie z prawdą: ‚On jest Jeden i nie ma innego oprócz Niego’;
33a to miłowanie go całym sercem i całym zrozumieniem, i całą siłą oraz to miłowanie
bliźniego jak samego siebie jest warte daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary”.
34Wtedy Jezus, zauważywszy, że on odpowiedział rozumnie, rzekł do niego: „Nie
jesteś daleko od królestwa Bożego”.
Porównaj:
Jana 17:3 To znaczy życie wieczne: ich poznawanie ciebie, jedynego prawdziwego
Boga, oraz tego, któregoś posłał, Jezusa Chrystusa.
Przy pewnej okazji Jezus jasno pokazał kto to Jest Jehowa, Bóg Izraela:
Jana 8:To mój Ojciec otacza mnie chwałą, ten, o którym mówicie, że jest waszym
Bogiem
W związku z nauką o Trójcy pojawia się jeszcze szereg pytań:
Czy kiedy Syn był uniżony, jako człowiek, to czy nie ujęło to z potęgi Boga, w którego skład
rzekomo wchodzi, jako Osoba Boska? Czy, kiedy Syn był martwy, to czy Trójca nie była przez trzy
dni w pewnym sensie wybrakowana, a więc czy nie umniejszyło to potędze Boga jeszcze bardziej
niż, gdy Syn żył na ziemi w uniżeniu?
Albo:
Jak wiemy Jezus uznawany przez wielu za Boga w Trójcy umarł i po trzech dniach
zmartwychwstał. Jednak z Biblii wynika, że Bóg Wszechmogący Jehowa nie może umrzeć:
Habakuka1:12Czyż nie istniejesz od dawien dawna, Jehowo? Boże mój, Święty mój, ty
nie umierasz.
1 Tymoteusza 1:17 „Królowi wieków nieśmiertelnemu, niewidzialnemu, Bogu samemu
— cześć i chwała na wieki wieków. Amen”
Ewangelie pouczają nas, że Jezus był kuszony przez Diabła:
W Ewangelii według Mateusza 4:1 powiedziano o Jezusie, że „był kuszony przez
Diabła”. Szatan pokazał Jezusowi „wszystkie królestwa świata i chwałę ich”, po czym
rzekł: „Wszystko to dam tobie, jeśli upadniesz i oddasz mi cześć”.
Mateusza 4 Potem Jezus został zaprowadzony przez ducha na pustkowie, aby go kusił Diabeł.
Szatan próbował nakłonić Jezusa do nielojalności wobec Boga.
Ale co by to była za próba lojalności, gdyby Jezus był Bogiem? Czy Bóg mógłby się zbuntować
przeciw sobie samemu? Nie, natomiast aniołowie i ludzie mogą się zbuntować przeciwko Bogu i
tak zrobili. Kuszenie Jezusa mogło mieć sens jedynie w tym wypadku, jeśli Jezus nie był Bogiem,
tylko odrębną jednostką, jak anioł lub człowiek, który ma wolną wolę i może być nielojalny, gdy się
na to zdecyduje.
Z drugiej strony jest nie do pomyślenia, żeby Bóg mógł zgrzeszyć i być nielojalny wobec siebie.
„Doskonały jest w swych poczynaniach (…) Bóg wierności, (…) jest prawy i prostolinijny”
(Powtórzonego Prawa 32:4). Gdyby więc Jezus był Bogiem, w ogóle nie mógłby być kuszony.
Jakuba 1:13 Niech nikt, kto jest doświadczany, nie mówi: „Przez Boga jestem
doświadczany [kuszony]”. Bóg bowiem nie może być doświadczany [kuszony]przez
coś złego ani sam nikogo nie doświadcza [nie kusi].
Nauka o Trójcy Świętej nie wynika z Pisma Świętego, tylko z przysłowiowej „wielkiej tajemnicy
wiary”, która nie zawiera w sobie żadnych poznawczych i logicznych informacji. To zwykły
wytwór imaginacji na potrzeby danej chwili. Nie ma żadnej rzetelnie sformułowanej doktryny o
Trójcy Świętej. A poglądów na jej temat jest tyle, co jej wyznawców.
http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1101989276
Dlaczego ludzie oglądający w wizjach Boga nie widzieli Trójcy Świętej?
1. WIZJA JANA
Objawienie 4:1-11
” Potem ujrzałem, a oto w niebie otwarte drzwi; i pierwszy głos, który usłyszałem,
jakby głos trąby, mówiąc ze mną, rzekł: „Wstąp tu, a pokażę ci, co ma się stać”. Potem
natychmiast znalazłem się w mocy ducha: i oto w niebie był ustawiony tron, a na
tronie ktoś zasiada. A zasiadający jest z wyglądu podobny do kamienia jaspisu i do
drogocennego kamienia czerwonego, a wokoło tronu jest tęcza podobna z wyglądu
do szmaragdu.
A wokoło tronu są dwadzieścia cztery trony i na tych tronach ujrzałem zasiadających
dwudziestu czterech starszych, ubranych w białe szaty wierzchnie, a na ich głowach
złote korony. A z tronu wychodzą błyskawice i głosy, i gromy, a przed tronem płonie
siedem lamp ognistych i one oznaczają siedem duchów Bożych. A przed tronem jest jak
gdyby morze szklane podobne do kryształu.
A pośrodku tronu i wokół tronu są cztery żywe stworzenia,pełne oczu z przodu i z tyłu.
I pierwsze żywe stworzenie jest podobne do lwa, a drugie żywe stworzenie jest podobne
do młodego byka, a trzecie żywe stworzenie ma oblicze jakby człowieka, a czwarte
żywe stworzenie jest podobne do lecącego orła. A co do czterech żywych stworzeń,
każde z nich ma po sześć skrzydeł;wokoło i od spodu są pełne oczu. I nie mając
odpoczynku dniem ani nocą, mówią: „Święty, święty, święty jest Jehowa Bóg,
Wszechmocny, który był i który jest, i który przychodzi”.
A ilekroć żywe stworzenia oddadzą chwałę i szacunek, i dziękczynienie Zasiadającemu
na tronie,Temu, który żyje na wieki wieków, dwudziestu czterech starszych upada przed
Zasiadającym na tronie i oddaje cześć Żyjącemu na wieki wieków, i rzuca przed tron
swoje korony, mówiąc: „Godzien jesteś, Jehowo, Boże nasz, przyjąć chwałę i szacunek,
i moc, ponieważ tyś stworzył wszystko i z twojej woli wszystko zaistniało i zostało
stworzone”.”
Objawienie 5:6-14
„A pośrodku tronu i czterech żywych stworzeń i pośród starszych ujrzałem
stojącego baranka, jak gdyby zabitego, mającego siedem rogów i siedmioro oczu, a te
oczy oznaczają siedem duchów Bożych, które zostały posłane na całą ziemię. I poszedł,
i od razu wziął go z prawicy Zasiadającego na tronie. A gdy wziął ten zwój, cztery
żywe stworzenia i dwudziestu czterech starszych upadło przed Barankiem i każdy miał
harfę oraz złote czasze pełne kadzidła, a kadzidło oznacza modlitwy świętych. I
śpiewają nową pieśń, mówiąc: „Godzien jesteś wziąć zwój i otworzyć jego pieczęcie,
ponieważ zostałeś zabity i swoją krwią kupiłeś Bogu ludzi z każdego plemienia i
języka, i ludu, i narodu, i uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami, i mają
królowa nad ziemią”.
I ujrzałem, i usłyszałem głos wielu aniołów wokół tronu, żywych stworzeń i starszych, a
liczba ich była miriady miriadów i tysiące tysięcy, mówiących donośnym głosem:
„Baranek, który był zabity, jest godzien przyjąć moc i bogactwo, i mądrość, i siłę, i
szacunek, i chwałę, i błogosławieństwo”.
I usłyszałem, jak każde stworzenie, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i na
morzu, i wszystko, co w nich jest, mówiło: „Zasiadającemu na tronie i Barankowi
błogosławieństwo i szacunek, i chwała, i potęga na wieki wieków”. A cztery żywe
stworzenia mówiły: „Amen!”, starsi zaś upadli i oddali cześć.”
Porównaj:
2.WIZJA DANIELA
Daniela 7:13-14
„Patrzyłem w wizjach nocnych, a oto z obłokami niebios nadchodził ktoś podobny do syna
człowieczego; i uzyskał dostęp do Istniejącego od Dni Pradawnych, i przyprowadzono go tuż
przed Niego. I dano mu panowanie i dostojeństwo oraz królestwo, aby jemu służyły wszystkie
ludy, grupy narodowościowe i języki. Panowanie jego to panowanie po czas niezmierzony, które nie
przeminie, a jego królestwo nie będzie obrócone wniwecz.”
3. WIZJA SZCZEPANA
Biblijne wizje Boga a Trójca – Dzieje Apostolskie 7: 55-56
Szczepan jako pierwszy wspomniał o tym, że ujrzał w wizji Jezusa, który wrócił do
nieba i zajął miejsce po prawicy Boga, co zapowiadał Psalm 110:1 (Dz 7:55, 56)
Dzieje 7:55, 56
„On zaś, będąc pełen ducha świętego, wpatrzył się w niebo i ujrzał chwałę Bożą oraz Jezusa
stojącego po prawicy Boga, i rzekł: „Oto widzę niebiosa otwarte i Syna Człowieczego stojącego
po prawicy Boga”
Porównaj:
Psalm 110:1
„‚Wypowiedź Jehowy do mego Pana:’Siądź po mojej prawicy, aż położę twych nieprzyjaciół jako
podnóżek dla twoich stóp'”
Biblijne wizje Boga a Trójca – Dzieje Apostolskie 7: 55-56
W wersecie z Dziejów Apostolskich 7: 55-56 czytamy wg. BT
„A on pełen Ducha Świętego patrzył w niebo i ujrzał chwałę Bożą i Jezusa, stojącego
po prawicy Boga. I rzekł: Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po
prawicy Boga.”
Co ujrzał dzięki wizji Szczepan? Czy zobaczył w niebie Trójcę Świętą?
Jak podaje Pismo Święte Szczepan w niebie ujrzał Jezusa po prawicy Boga. Proszę
zwrócić uwagę, że nie czytamy tu po prawicy OJCA ale po prawicy Boga. Dlaczego
tylko jedną z osób nazwano w tym wersecie Bogiem? Dlaczego nie napisano, że ujrzał
Jezusa Boga i Ojca Boga? A dlaczego Szczepan nie ujrzał w niebie osoby Ducha
Świętego?
Na te pytania zwolennicy nauki o Trójcy koniecznie muszą sobie odpowiedzieć.
Drugie pytanie dotyczy tego, że Szczepan był NAPEŁNIONY Duchem Świętym. Czy
był napełniony osobą? Można być napełnionym radością, smutkiem, mocą ale czy
osobą? Ta kwestia dodatkowo pokazuje, że Duch Święty nie jest trzecią osobą Boga.
Inny zaszczyt oglądania w wizji chwały Boga mieli jeszcze między innymi : Mojżesz,
Ezechiel, Daniel czy apostoł Jan. Warto przeczytać rozdziały : Wyjścia 33, Ezechiela 1,
10 oraz Daniela 7 i Apokalipsy 4.
Czy z tych opisów wynika, że Bóg Biblii objawia się jako Bóg trój-jedyny?
CZY DOSTRZEGASZ W TYCH OPISACH TRZY OSOBY BOSKIE? Może
TRZY TRONY dla Trójcy Świętej?
Czy to normalne, że Bóg objawia się w Biblii zawsze jako „ niekompletny” ?
Takie pytanie w oparciu o te opisy biblijne muszą zadać sobie osoby wierzące w Trójcę! (wszak
oczekują objawienia chwały TRÓJ-JEDYNEGO Boga!)
Skoro w niektórych opisach (oprócz osoby Boga Ojca dostrzegamy osobę Syna Boga to dlaczego
nigdzie NIE MA osoby Ducha Świętego (ani trzeciego tronu)?
Nic z tych rzeczy! Wszystkie te opisy wyraźnie przeczą twierdzeniu, że Bóg jest Trójcą! Podobnie
jak przeczą nauce o rzekomej osobowości Ducha Świętego!
4.WIZJA IZAJASZA
„W roku śmierci króla Uzzjasza ujrzałem Jehowę, siedzącego na tronie wyniosłym
i wywyższonym, a poły jego szat wypełniały świątynię” (Izajasza 6:1). Od tych słów proroka
Izajasza zaczyna się 6 rozdział jego księgi. Jest rok 778 p.n.e.
„W roku śmierci króla Uzzjasza ujrzałem Jehowę, siedzącego na tronie wyniosłym
i wywyższonym, a poły jego szat wypełniały świątynię. Nad nim stali serafowie.
Każdy z nich miał sześć skrzydeł. Dwoma zakrywał swe oblicze i dwoma zakrywał
swe stopy, a na dwóch latał. I wołał jeden do drugiego, mówiąc: „Święty, święty,
święty jest Jehowa Zastępów. Cała ziemia pełna jest jego chwały”. A na głos
wołającego zaczęły drżeć czopy progów i dom stopniowo napełnił się dymem.
I powiedziałem: „Biada mi! Bo jestem wprost zmuszony do milczenia, gdyż jestem
człowiekiem o nieczystych wargach i mieszkam pośród ludu o wargach nieczystych; bo
oczy moje ujrzały Króla, Jehowę Zastępów!”
Wtedy przyleciał do mnie jeden z serafów, a w jego ręku był rozżarzony węgielek, który
on szczypcami wziął z ołtarza. I dotykając moich ust, rzekł: „Oto dotknęło to twoich
warg i odeszła twa wina, dokonano też zadośćuczynienia za twój grzech”.”
5.WIZJA EZECHIELA
Jehowa poprzez Biblię daje nam wgląd w niewidzialną część swojej organizacji! Z zapartym tchem
czytamy wzmianki o niej spisane przez Izajasza, Ezechiela, Daniela i Jana (Izaj. 6:1-4; Ezech. 1:414, 22-24; Dan. 7:9-14; Obj. 4:1-11).
Księga Ezechiela, 1
1. Działo się to roku trzydziestego, dnia piątego czwartego miesiąca, gdy się
znajdowałem wśród zesłańców nad rzeką Kebar. Otworzyły się niebiosa i
doświadczyłem widzenia Bożego.
2. Piątego dnia miesiąca – rok to był piąty od uprowadzenia do niewoli króla Jojakina –
3. Pan [Jehowa]skierował słowo do kapłana Ezechiela, syna Buziego, w ziemi
Chaldejczyków nad rzeką Kebar; była tam nad nim ręka Pańska.
4. Patrzyłem, a oto wiatr gwałtowny nadszedł od północy, wielki obłok i ogień płonący
„oraz blask dokoła niego”, a z jego środka [promieniowało coś] jakby połysk stopu
złota ze srebrem, „ze środka ognia”.
5. Pośrodku było coś, co było podobne do czterech istot żyjących. Oto ich wygląd:
miały one postać człowieka.
6. Każda z nich miała po cztery twarze i po cztery skrzydła.
7. Nogi ich były proste, stopy ich zaś były podobne do stóp cielca; lśniły jak brąz czysto
wygładzony.
8. Miały one pod skrzydłami ręce ludzkie po swych czterech bokach. Oblicza „i
skrzydła” owych czterech istot –
9. skrzydła ich mianowicie przylegały wzajemnie do siebie – nie odwracały się, gdy one
szły; każda szła prosto przed siebie.
10. Oblicza ich miały taki wygląd: każda z czterech istot miała z prawej strony oblicze
człowieka i oblicze lwa, z lewej zaś strony każda z czterech miała oblicze wołu i oblicze
orła,
11. „oblicza ich” i skrzydła ich były rozwinięte ku górze; dwa przylegały wzajemnie do
siebie, a dwa okrywały ich tułowie.
12. Każda posuwała się prosto przed siebie; szły tam, dokąd duch je prowadził; idąc nie
odwracały się.
13. W środku pomiędzy tymi istotami żyjącymi pojawiły się jakby żarzące się w ogniu
węgle, podobne do pochodni, poruszające się między owymi istotami żyjącymi. Ogień
rzucał jasny blask i z ognia wychodziły błyskawice.
14. Istoty żyjące biegały tam i z powrotem jak gdyby błyskawice.
15. Przypatrzyłem się tym istotom żyjącym, a oto przy każdej z tych czterech istot
żyjących znajdowało się na ziemi jedno koło.
16. Wygląd tych kół „i ich wykonanie” odznaczały się połyskiem tarsziszu, a wszystkie
cztery miały ten sam wygląd i wydawało się, jakby były wykonane tak, że jedno koło
było w drugim.
17. Mogły chodzić w czterech kierunkach; gdy zaś szły, nie odwracały się idąc.
18. Obręcz ich była ogromna; przypatrywałem się im i oto: obręcz u tych wszystkich
czterech była pełna oczu wokoło.
19. A gdy te istoty żyjące się posuwały, także koła posuwały się razem z nimi, gdy zaś
istoty podnosiły się z ziemi, podnosiły się również koła.
20. Dokądkolwiek poruszał je duch, tam szły także koła; równocześnie podnosiły się z
nimi, ponieważ duch życia znajdował się w kołach.
[…..]
26 Ponad sklepieniem, które było nad ich głowami, było coś, o miało wygląd
szafiru, a miało kształt tronu, a na nim jakby zarys postaci człowieka.
27 Następnie widziałem coś jakby połysk stopu złota ze srebrem, <który wyglądał jak
ogień wokół niego>. Ku górze od tego, co wyglądało jak biodra, i w dół od tego, co
wyglądało jak biodra, widziałem coś, co wyglądało jak ogień, a wokół niego
promieniował blask.
28 Jak pojawienie się tęczy na obłokach w dzień deszczowy, tak przedstawiał się ów
blask dokoła. Taki był widok tego, co było podobne do chwały Pańskiej. Oglądałem ją.
Następnie upadłem na twarz i usłyszałem głos Mówiącego.
6.WIZJA JANA – DROGA SŁUŻBOWA
Objawienie 1:1 Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał Mu Bóg, aby ukazać swym
sługom, co musi stać się niebawem1, a On wysławszy swojego anioła oznajmił przez
niego za pomocą znaków słudze swojemu Janowi.
Zobacz też:
SYN CZŁOWIECZY
1 Koryntian 8:6 „Dla nas wszakże jest jeden Bóg, Ojciec, z którego jest wszystko, a my
niego.”
1 Tymoteusza 2:5 ” Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a
ludźmi, człowiek Chrystus Jezus”
Gal 3:20 „Otóż nie ma pośrednika, gdzie chodzi tylko o jedną osobę, a Bóg jest tylko
jeden.” [….]
‚Moc Pańska’ czy ‚Moc Jehowy [JHWH]’?
Czym jest ta „moc Pańska”, która umożliwiała Jezusowi uzdrawianie? Kim jest ten Pan, który tą
mocą obdarzył Jezusa?
Rozwiązanie leży w tłumaczeniu tego wersetu w Piśmie Świętym w Przekładzie Nowego Świata,
gdzie wbrew protestom wrogów imienia Boga Ojca przywrócono to święte imię wszędzie tam,
gdzie powinno być. Zarówno w cytatach ze Starego Testamentu (Pism hebrajskich), gdzie
występuje po dziś dzień, jak i tam, gdzie sama logika podpowiada, że powinno zastępować słowo
„Pan”, którym je wcześniej zastąpili kopiści. Zobaczmy, jak ten werset brzmi w Przekładzie
Nowego Świata. Czy po jego przeczytaniu nie rozumiecie bardziej, kto obdarzył Jezusa mocą
potrzebną do uzdrawiania?:
http://www.jw.org/pl/publikacje/biblia/nwt/ksi%C4%99gi-biblijne/%C5%81ukasza/5/
Łukasza 5:17 „Pewnego dnia nauczał, a siedzieli tam faryzeusze oraz nauczyciele
prawa, którzy przyszli z każdej wioski w Galilei i z Judei, i z Jerozolimy; a była z nim
**moc Jehowy**, by mógł uzdrawiać.”
Czy usuwanie imienia Bożego z Biblii, które w oryginale występuje tam około 7 000 razy, i
zastępowanie go określeniem „Pan” (Jehowa jest oczywiście zarówno Bogiem jak i Panem) nie
pozbawia Wszechmogącego Boga niejako tożsamości? To tak, jakbyśmy widzieli tłum mężczyż i
mówili do konkretnej osoby z tego tłumu nazywając ją panem nie wskazując na nią palcem. Czy
ktoś zareaguje? Nie, ale jeżeli zawołamy po imieniu, to od razu ta osoba wyłoni się z tłumu.
Pozbawianie kogoś imienia, to pozbawianie go tożsamości w oczach rozumnych istot.
Zastępowanie imienia Boga innym wyrazem jest manipulacją Słowem Bożym. Oto jaki los
zapowiada takim ludziom ostatnia księba biblijna:
Objawienie 22:18-19 „Ja świadczę każdemu, kto słyszy słowa proroctwa tego zwoju:
Jeżeli ktoś doda coś do tych rzeczy, Bóg doda mu plag zapisanych w tym zwoju; a jeżeli
ktoś odejmie coś ze słów zwoju tego proroctwa, Bóg odejmie jego dział w drzewach
życia i w mieście świętym — rzeczach opisanych w tym zwoju.”
[Jezus] Miłował ludzi
http://www.jw.org/pl/publikacje/czasopisma/w20150615/jezus-milowal-ludzi/
http://www.biblijni.pl/%C5%81k,5,17-26
Koncepcja osobowości ducha świętego, a personifikacje biblijne
Gdyby nie brać pod uwagę personifikacji, to należałoby uznać, że życzliwość jest czwartą osobą
Trójcy Świętej:
Hebrajczyków 4:16
„Przystąpmy zatem ze swobodą mowy do tronu życzliwości niezasłużonej, aby dostąpić
miłosierdzia i znaleźć niezasłużoną życzliwość ku pomocy w stosownym czasie.”
CZYM JEST ZASMUCANIE DUCHA ŚWIĘTEGO?
Efezjan 4:30
Nie zasmucajcie Ducha Świętego
Nie zasmucajcie Ducha Świętego – Efezjan 4:30
[…….] Co ciekawe o zasmucaniu Ducha Świętego czytamy również w Starym
Testamencie w księdze Izajasza 63:10 (BT)
Lecz oni się zbuntowali i zasmucili Jego Świętego Ducha.
Jak wiadomo i jak wynika z wielu wypowiedzi ludzi badających Pisma Hebrajskie
„Stary Testament nie znał jeszcze prawdy o troistości Osób w Bogu” (Fragment
książki wydanej przez Papieski Wydział Teologiczny). Czy zatem Izajasz pisząc te
słowa myślał o Duchu Świętym jako trzeciej osobie Boga?
A Żydzi – czytelnicy tych słów? Czy jak odczytywali ten fragment to myśleli o
odrębnej od Jahwe osobie? Nie! Jeżeli nie myśleli o trzeciej osobie Boga, to co
rozumieli czytając o zasmucaniu Ducha?
Co ciekawe, Biblia mówi również o Duchu Pana Jezusa. Dla przykładu w Dziejach
Apostolskich 16:7 (BT) czytamy: ” …. ale Duch Jezusa nie pozwolił im”
Czy można wyciągnąć analogiczny wniosek jak, że chodzi tu o odrębna od Jezusa
OSOBĘ ? Jeżeli nie, to dlaczego w przypadku Ducha Bożego uważa ktoś, że chodzi o
kogoś innego od Ojca?
Biblia mówi również o duchu człowieka. We fragmencie z 2 do Tymoteusza 4:22 (BW)
czytamy: „Pan niech będzie z duchem twoim …”. Dlaczego nikt w tym fragmencie nie
docieka czy ten duch jest inną osoba niż adresat tych słów. […….]
Takie personifikacje są bardzo częste w potocznej mowie. Oto przykłady:
Nie obrażaj moich uczyć.
Nie zawiedź mojej miłości.
http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/2010364?q=zasmucanie&p=par
Gdybyśmy nie zachowywali czujności i nie prosili Boga o pomoc, moglibyśmy
dopuścić się czegoś nieczystego lub niegodziwego i w rezultacie zasmucić Jego ducha.
Ponieważ duch ten pozwala wydawać przymioty cechujące samego Boga, więc
zasmucanie ducha świętego to w rzeczywistości zasmucanie Jehowy. Z pewnością nie
chcemy tak postępować (Efez. 4:30). W I wieku żydowscy uczeni w piśmie obciążyli
się grzechem, oskarżając Jezusa, iż dokonuje cudów mocą Szatana (odczytaj Marka
3:22-30). Ci wrogowie Syna Bożego ‛bluźnili przeciwko duchowi świętemu’, toteż
popełnili grzech niewybaczalny. Obyśmy nigdy tak nie postąpili!
CZYM JESTGRZECH PRZECIWKO DUCHOWI ŚWIĘTEMU?
http://blog.antytrynitarianie.pl/grzech-przeciwko-duchowi/
Mateusza 12:31 (BT)
Dlatego powiadam wam: Każdy grzech i bluźnierstwo będą odpuszczone ludziom, ale
bluźnierstwo przeciwko Duchowi nie będzie odpuszczone
Podobny tekst znajdziemy u Łukasza 12:10 (BT)
Każdemu, kto mówi jakieś słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie przebaczone,
lecz temu, kto bluźni przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie przebaczone.
Ostatni cytat pochodzi z Marka 3:28,29 (BT):
Każdemu, kto mówi jakieś słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie przebaczone,
lecz temu, kto bluźni przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie przebaczone. Każdemu,
kto mówi jakieś słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie przebaczone, lecz temu,
kto bluźni przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie przebaczone.
Często się mówi:
Nie kąsaj ręki, która cię karmi
CZYM JEST OKŁAMYWANIE DUCHA ŚWIĘTEGO?
http://blog.antytrynitarianie.pl/grzech-przeciwko-duchowi/
W artykule „Kogo okłamali Ananiasz i Safira? ” wyjaśnialiśmy podobny temat
dotyczący okłamywania Ducha Świętego. Występuje tam podobna argumentacja
trynitarzy, mówiąca, że można okłamać tylko osobę więc Duch Święty jest osobą.
Jednakże zakładając, że Duch Święty jest trzecią osoba Boga to czy Ananiasz
zgrzeszyłby TYLKO przeciwko Duchowi Świętemu, a nie również Panu Jezusowi i
Bogu Ojcu? Czy logiczne jest to, że Piotr uważał, że Ananiasz zgrzeszył tylko części
Boga a nie całej Trójcy Świętej?
Zwróćmy uwagę na słowa Piotra, który w rozmowie z Ananiaszem, zanotowanej w
Dziejach Apostolskich 5:3-4 powiedział „Nie ludziom skłamałeś, lecz Bogu„.
Ananiasz w pełni świadomy patrząc Piotrowi prosto w oczy kłamał, że Bóg nie
widzi tego co zrobił on i jego żona. Zapomniał, że Piotr poprzez Ducha Świętego
zobaczył to co chciał mu ukazać Bóg. Ananiasz niejako zaprzeczał istnieniu Duch
Świętego, którego otrzymał Piotr.
Niektórzy mówią:
Kłamiesz przeciwko slowu świarogodnego świadka, które jest na moim języku?
Zobacz też:
https://www.jw.org/pl/nauki-biblijne/pytania/czym-jest-duch-%C5%9Bwi
%C4%99ty/
Czym jest duch święty?
Duch święty to moc Boga w działaniu, Jego czynna siła (Micheasza 3:8; Łukasza 1:35).
Gdy Bóg ‛posyła swego ducha’, oznacza to, że kieruje swoją energię w określone
miejsce, by zrealizować jakieś zamierzenie (Psalm 104:30; 139:7).
Występujący w Biblii wyraz „duch” jest tłumaczeniem hebrajskiego rúach i greckiego
pneúma. Najczęściej słowa te odnoszą się do czynnej siły Bożej, czyli ducha świętego
(Rodzaju 1:2). Czasami jednak są używane również w innych znaczeniach, takich jak:
• tchnienie, dech (Habakuka 2:19; Objawienie 13:15)
• wiatr (Rodzaju 8:1; Jana 3:8)
• siła ożywiająca ludzi i zwierzęta (Rodzaju 6:17)
• skłonności lub nastawienie człowieka (Liczb 14:24)
• istoty duchowe, w tym Bóg i aniołowie (1 Królów 22:21; Jana 4:24).
Wszystkie te znaczenia dotyczą czegoś, co jest dla ludzi niewidzialne, ale wywołuje
widoczne skutki. Podobnie ma się rzecz z duchem Bożym, który jest „jak wiatr — jest
niewidzialny, niematerialny i potężny” (W. E. Vine, An Expository Dictionary of New
Testament Words).
W Biblii duch święty bywa nazywany „rękami” albo „palcami” Boga (Psalm 8:3; 19:1;
Łukasza 11:20; porównaj Mateusza 12:28). Tak jak rzemieślnik używa rąk i palców do
wykonania jakiejś pracy, tak Bóg posługuje się swoim duchem, by dokonywać różnych
dzieł. Oto niektóre rezultaty działania tego ducha:
• wszechświat (Psalm 33:6; Izajasza 66:1, 2)
• Biblia (2 Piotra 1:20, 21)
• cuda dokonywane przez starożytnych sług Bożych oraz ich gorliwa działalność
kaznodziejska (Łukasza 4:18; Dzieje 1:8; 1 Koryntian 12:4-11)
• piękne przymioty przejawiane przez ludzi posłusznych Bogu (Galatów 5:22, 23).
Duch święty nie jest osobą
Fakt, że w Biblii ducha Bożego nazwano „rękami”, „palcami” czy „tchnieniem”,
wyraźnie świadczy, iż nie jest on osobą (Wyjścia 15:8, 10). Ręce rzemieślnika nie mogą
pracować niezależnie od jego umysłu i ciała. Również święty duch Boga działa
wyłącznie tak, jak On nim pokieruje (Łukasza 11:13). Co więcej, w Biblii przyrównano
tego ducha do wody i powiązano na przykład z wiarą i poznaniem. Wszystkie te
porównania wskazują na nieosobową naturę ducha świętego (Izajasza 44:3; Dzieje 6:5;
2 Koryntian 6:6).
Biblia wyjawia imię Jehowy Boga i Jego Syna, Jezusa Chrystusa, ale nigdzie w niej nie
znajdziemy imienia ducha świętego (Izajasza 42:8; Łukasza 1:31). Poza tym gdy
chrześcijański męczennik Szczepan otrzymał cudowną wizję nieba, zobaczył tylko dwie
osoby, a nie trzy. Biblia tak to relacjonuje: „On zaś, będąc pełen ducha świętego,
wpatrzył się w niebo i ujrzał chwałę Bożą oraz Jezusa stojącego po prawicy Boga”
(Dzieje 7:55). A jaką rolę odegrał duch święty? Umożliwił Szczepanowi ujrzenie tej
wizji. Była to moc Boża w działaniu.
Błędne poglądy na temat ducha świętego
Błędny pogląd: „Duch Święty” jest osobą i częścią Trójcy, co wynika z Listu 1 Jana
5:7, 8 według niektórych przekładów, takich jak Biblia gdańska.
Prawda: W przekładzie Biblii gdańskiej w 1 Jana 5:7, 8 czytamy: „Na niebie: Ojciec,
Słowo, i Duch Święty, a ci trzej jedno są. A trzej są, którzy świadczą na ziemi”. Jednak
uczeni doszli do wniosku, że fragment ten nie został napisany przez apostoła Jana i nie
należy do tekstu Pisma Świętego. Biblista Bruce M. Metzger stwierdził: „Nie ulega
wątpliwości, że słowa te są nieautentyczne i nie mają prawa znajdować się w Nowym
Testamencie” (A Textual Commentary on the Greek New Testament).
Błędny pogląd: Biblia personifikuje ducha świętego, co dowodzi, że jest on osobą.
Prawda: Rzeczywiście Biblia czasami przypisuje duchowi świętemu cechy osobowe,
ale to wcale nie znaczy, że jest on osobą. W Biblii spotykamy też personifikacje
mądrości, śmierci czy grzechu (Przysłów 1:20; Rzymian 5:17, 21). Czytamy na
przykład o „dziełach” i „dzieciach” mądrości albo o tym, że grzech bałamuci, zabija
i wzbudza pożądanie (Mateusza 11:19; Łukasza 7:35; Rzymian 7:8, 11).
Taką właśnie personifikację zastosował Jezus, gdy nazwał ducha świętego
„wspomożycielem”, który daje dowód, wprowadza, mówi, słyszy, oznajmia, otrzymuje
i otacza chwałą. Utrwalając słowa Jezusa o tym „wspomożycielu”, apostoł Jan użył
zaimków osobowych rodzaju męskiego (Jana 16:7-15). Ale zrobił tak ze względów
czysto gramatycznych. Ponieważ greckie słowo tłumaczone na „wspomożyciel”
(parákletos) jest rzeczownikiem rodzaju męskiego, Jan musiał dostosować do niego
rodzaj zaimków. A kiedy pisał o duchu, posługując się rzeczownikiem pneúma, który
ma rodzaj nijaki, używał zaimka rodzaju nijakiego (Jana 14:16, 17).
Błędny pogląd: Chrzest w imię ducha świętego potwierdza, że jest on osobą.
Prawda: W Biblii słowo „imię” nie zawsze oznacza imię własne jakiejś osoby —
czasami odnosi się do czyjejś władzy, mocy lub czyjegoś autorytetu (Powtórzonego
Prawa 18:5, 19-22; Estery 8:10). Podobne znaczenie ma w polskich wyrażeniach „w
imię wolności” czy „w imieniu prawa”, które rzecz jasna nie sugerują, że wolność albo
prawo to osoby noszące jakieś imię. Ktoś, kto zostaje ochrzczony „w imię” ducha
świętego, poświadcza w ten sposób, że uznaje jego moc i rolę w urzeczywistnianiu woli
Jehowy (Mateusza 28:19).
Błędny pogląd: Apostołowie i inni uczniowie Jezusa wierzyli, że duch święty jest
osobą.
Prawda: Taki pogląd nie ma potwierdzenia w Biblii. Jak podaje Encyclopædia
Britannica, „nauka o Duchu Świętym jako odrębnej Osobie boskiej (…) została
sformułowana na Soborze Konstantynopolitańskim w roku 381 n.e.”. Było to przeszło
250 lat po śmierci ostatniego z apostołów.
Czy istnieje grzech niewybaczalny? -Co to jest grzech przeciwko duchowi
świętemu?
Czy jest gorsza kara niż śmierć? Tak — śmierć bez nadziei na zmartwychwstanie,
będąca konsekwencją popełnienia niewybaczalnego grzechu. Jezus oznajmił, że pewien
rodzaj grzechu ‛nie będzie przebaczony’ (Mateusza 12:31).
Biblia podkreśla jednak, że Bóg jest gotów darować winy. Ludzie niejednokrotnie
chowają urazę i nie chcą puszczać krzywd w niepamięć, lecz On ‛hojnie przebacza’
(Izajasza 55:7-9). Jakże wiele Go kosztowało zesłanie na ziemię własnego ukochanego
syna, by stał się ofiarą przebłagalną — i to tak cenną, że umożliwia całkowite zmazanie
naszych grzechów! (Jana 3:16, 17; Dzieje 3:19; 1 Jana 2:1, 2).
W wyznaczonym czasie Bóg wskrzesi mnóstwo osób, które popełniły poważne grzechy.
Ale nie będzie ich rozliczał z tego, co robiły w przeszłości (Dzieje 24:15; Rzymian
6:23). W gruncie rzeczy, jak oświadczył Jezus, „wszelkiego rodzaju grzech
i bluźnierstwo będą ludziom przebaczone”, z wyjątkiem grzechu niewybaczalnego
(Mateusza 12:31). Nasuwa się więc pytanie: Jaki czyn mógłby być tak straszny, że Bóg
nie zamierza go wybaczyć?
Kiedy skrucha nie jest już możliwa
Przestroga Jezusa dotyczyła rozmyślnego „bluźnierstwa przeciw duchowi”. Jak dodał,
„ani w tym systemie rzeczy, ani w przyszłym” nie uzyskają przebaczenia ludzie winni
takiego grzechu (Mateusza 12:31, 32). Nie mogą też liczyć na zmartwychwstanie.
Czym jest bluźnierstwo przeciw duchowi? Wypływa ono z serca człowieka, ukazuje
nikczemność jego nastawienia i zamiarów. Okoliczność, że dana osoba celowo
sprzeciwia się świętemu duchowi Bożemu, dodatkowo zwiększa wagę grzechu.
Zilustrujmy to przykładem. W niektórych krajach prawo inaczej traktuje morderstwo
z premedytacją, a inaczej dokonane w afekcie — karę śmierci zasądza się tylko
w wypadku tego pierwszego.
Apostoł Paweł, który sam należał kiedyś do bluźnierców, wyznał: „Okazano mi
miłosierdzie, gdyż byłem nieświadomy” (1 Tymoteusza 1:13). Ktoś, kto grzeszy
przeciw duchowi świętemu, sprzeciwia mu się rozmyślnie. Jego serce jest tak
niegodziwe, że skrucha nie jest już możliwa.
Bez wątpienia Paweł nawiązał do takiego grzechu, kiedy napisał: „Jest bowiem
niemożliwe — jeśli chodzi o tych, którzy raz na zawsze zostali oświeceni i którzy
zakosztowali wspaniałomyślnego daru niebiańskiego, i stali się uczestnikami ducha
świętego, i zakosztowali wybornego słowa Bożego oraz mocy nadchodzącego systemu
rzeczy, a jednak odpadli — żeby ich znowu ożywić do skruchy” (Hebrajczyków 6:4-6).
Apostoł oznajmił też: „Jeśli rozmyślnie trwamy w grzechu po otrzymaniu dokładnego
poznania prawdy, to już nie pozostaje żadna ofiara za grzechy” (Hebrajczyków 10:26).
Do udzielenia przestrogi przed grzechem niewybaczalnym skłoniło Jezusa
postępowanie niektórych przywódców religijnych. Jednakże oni puścili jego słowa
mimo uszu. Co gorsza, w końcu go zabili. Później mieli niezaprzeczalne dowody, że za
sprawą ducha świętego nastąpił cud. Dowiedzieli się, iż Jezus został wzbudzony
z martwych! Było więc oczywiste, że jest Chrystusem! A mimo to niegodziwie
wystąpili przeciwko duchowi świętemu — przekupili rzymskich żołnierzy, by
opowiadali kłamstwa na temat tego zmartwychwstania (Mateusza 28:11-15).
Ostrzeżenie dla prawdziwych chrześcijan
Dlaczego prawdziwi chrześcijanie biorą sobie do serca przestrogę dotyczącą grzechu
niewybaczalnego? Chociaż posiedliśmy dokładną wiedzę o Bogu i o sposobie działania
Jego świętego ducha, mogłoby się w nas rozwinąć niegodziwe serce (Hebrajczyków
3:12). Nie powinniśmy mniemać, że nam się to nie przytrafi. Rozważmy przykład
Judasza Iskariota. Kiedyś był wiernym uczniem Jezusa. Został wybrany do grona 12
apostołów, zapewne więc wyróżniał się cennymi przymiotami. Niestety, w pewnym
momencie pozwolił, by w jego sercu zakiełkowały nikczemne myśli i pragnienia, które
w końcu nim owładnęły. Zaczął kraść pieniądze, choć przez cały ten czas był naocznym
świadkiem niezwykłych cudów Jezusa. Później, również dla pieniędzy, rozmyślnie
zdradził Syna Bożego.
Niektórzy w przeszłości byli wiernymi chrześcijanami, ale świadomie odsunęli się od
Boga, być może wskutek rozgoryczenia, pychy lub chciwości, i teraz jako odstępcy
przeciwstawiają się duchowi Bożemu. Z premedytacją zaprzeczają wyraźnym
dowodom oddziaływania tego ducha. Czy popełniają grzech niewybaczalny? Sprawę tę
rozstrzygnie najwyższy Sędzia, Jehowa (Rzymian 14:12).
Zamiast osądzać innych, uczynimy mądrze, gdy sami dołożymy starań, by wystrzegać
się skrytych grzechów, które mogłyby stopniowo zatwardzać nasze serca (Efezjan 4:30).
Możemy też czerpać pociechę z faktu, że nawet jeśli popełnimy poważny grzech, ale
okażemy szczerą skruchę, Jehowa hojnie nam przebaczy (Izajasza 1:18, 19).
https://pl.wikipedia.org/wiki/Grzech_przeciwko_Duchowi_%C5%9Awi%C4%99temu
Grzech przeciwko Duchowi Świętemu – w teologii chrześcijańskiej jedyny grzech, o
którym Jezus powiedział, że nie będzie odpuszczony.
Podstawą biblijną do zdefiniowania grzechu przeciwko Duchowi Świętemu i
konsekwencji z nim związanych stanowi przekaz zawarty w ewangeliach
synoptycznych, według którego Jezus, oskarżony przez faryzeuszy o działanie mocą
Belzebuba, użył w odpowiedzi następującego sformułowania:
• Ewangelia Mateusza: Dlatego powiadam wam: Każdy grzech i bluźnierstwo
będą odpuszczone ludziom, ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi nie będzie
odpuszczone. Jeśli ktoś powie słowo przeciw Synowi Człowieczemu, będzie mu
odpuszczone, lecz jeśli powie przeciw Duchowi Świętemu, nie będzie mu
odpuszczone ani w tym wieku, ani w przyszłym[1].
• Ewangelia Marka: Zaprawdę, powiadam wam: wszystkie grzechy i bluźnierstwa,
których by się ludzie dopuścili, będą im odpuszczone. Kto by jednak zbluźnił
przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest
grzechu wiecznego. – Każdemu, kto mówi jakieś słowo przeciw Synowi
Człowieczemu, będzie przebaczone, lecz temu, kto bluźni przeciw Duchowi
Świętemu, nie będzie przebaczone[2].
• Ewangelia Łukasza: Każdemu, kto mówi jakieś słowo przeciw Synowi
Człowieczemu, będzie przebaczone, lecz temu, kto bluźni przeciw Duchowi
Świętemu, nie będzie przebaczone[3].
„Zanim abraham był ja jestem” – czy te słowa jezusa zawarte w ewangelii według Jana 8:58
dowodzą tego, że jest on tym samym Bogiem, co JeHoVaH?
Ehjéh ’Aszér ’Ehjéh [‫[הֶיי[ה‬
‫א ְה‬
‫אֶשֶישא ר ֶי‬
‫[הֶיי[ה א‬
‫א ְה‬
‫„ ] ֶי‬OKAŻĘ SIĘ, KIM SIĘ OKAŻĘ” czy „JESTEM
KTORY JESTEM”?
„Jestem, który jestem” czy „Okaże się, kim jestem jakim się okażę” są formami prawidłowymi.
Jednak rozmawiając z Mojżeszem Bóg nie chciał mu powiedzieć, jak ma na imię, bo to imię
Mojżesz już znał i nie tej kwestii dotyczyło pytanie Mojżesza. Temu słudze Bożemu chodziło o to,
żeby Bóg więcej powiedział na temat swojego imienia, to znaczy wyjaśnił czego Izraelici mogą się
spodziewać w związku ze znaczeniem tego imienia, które znaczy: „On powoduje, że się staje”.
Więc JeHoVaH w odpowiedzi uświadomił Mojżeszowi, że aby spełnić swoje zamierzenie stanie się
kimkolwiek zechce. Tym samym dał mu do zrozumienia, że nie ma dla niego rzeczy niemożliwych
do zrealizowania i w tym celu staje się na przykład wojownikiem, Ojcem dla chłopca nie mającego
ojca, lub wybawcą.
W tym komentarzu żydowskim autor zwraca uwagę na trudności w jednoznacznym tłumaczeniu
zwrotu, jakiego JeHoVaH użył odpowiadając Mojżeszowi. Fraza ta posiada dużą głębię poznawczą
i dotyczy właśnie tego, kim Bóg się miał okazać w stosunku do Izarealitów. Stał się dla nich
Wojownikiem i Wybawcą [Zbawicielem]. Bóg nie chciał za pośrednictwem tych słów jedynie
poinformować Mojżesza, że istnieje:
http://www.the614thcs.com/40.753.0.0.1.0.phtml
„Podczas pierwszego spotkania Mojżesz zadaje pytanie: „Kiedy pójdę do synów Israela
i powiem im : ‚Bóg waszych ojców posłał mnie do was’, zapytają: ‚Jakie jest Jego
imię?’ – co im odpowiem?” (Szemot 3:13). Bóg odpowiada na to: „Jestem, który Jestem
(Ehjeh aszer Ehjeh). Tak powiesz synom Jisraela: Jestem (Ehjeh) posłał mnie do was”.
(tłumaczenie Tory Pardes Lauder)”
„[….]To tajemnicze imię nigdy już więcej nie pojawia się w Torze i przez następne 40
lat, aż do śmierci, Mojżesz nigdy nie wypowiada go ludziom. Nie wiadomo do końca,
jak dokonać precyzyjnego wyjaśnienia a nawet przetłumaczenia tych słów. „Jestem,
który Jestem”, ale być może „Jestem, kim Jestem”, a prawdopodobnie „Będę, kim
Będę”?
Ehjéh ’Aszér ’Ehjéh, nieraz tłumaczonym na „JESTEM, KTÓRY JESTEM”. Warto
jednak zauważyć, że hebrajski czasownik hajáh, od którego pochodzi ’Ehjéh, nie
oznacza po prostu „być”, ale raczej „stawać się” lub „okazywać się”. Nie jest to zatem
nawiązanie do istnienia Boga, lecz do tego, kim On zamierza się stać wobec innych.
Dlatego Przekład Nowego Świata słusznie tłumaczy ten hebrajski zwrot na „OKAŻĘ
SIĘ, KIM SIĘ OKAŻĘ”. Jehowa dodał jeszcze: „Oto, co masz powiedzieć synom
Izraela: ‚OKAŻĘ SIĘ posłał mnie do was’” (Wj 3:14; przyp. w NW). Przekład
Rotherhama oddaje te słowa następująco: „Stanę się, kimkolwiek zechcę”.
Tutaj jest komentarz oraz tlumaczenie Tory za pomocą translatora:
Oryginał:
http://tora.us.fm/tnk1/tora/jmot/jm-03-1315.html
‫להים אל‬-‫ „ויאמר א‬:(14 ‫כל ענה למשה תשובה קצרה על שתי השאלות )פסוק‬-‫ה’ קודם‬
‫( „כי אהיה עמך” – כך גם‬12 ‫ כמו שאמרתי לך )בפסוק‬:‫” כלומר‬.’‫ ‚אהיה אשר אהיה‬:‫משה‬
‫ אעזור לכם ואשכון‬,‫ מהות הקשר בינינו היא שאני אהיה עמכם תמיד‬.‫אהיה עם בני ישראל‬
(‫בתוככם )פירושים נוספים לפסוק זה‬.
‫לאחר מכן הסביר ה’ למשה בפירוט מה בדיוק הוא צריך לענות לבני ישראל על שתי‬
(15 ‫המשמעויות של השאלה שלהם )פסוק‬:
Tłumaczenie:
https://translate.google.pl/translate?hl=pl&sl=iw&u=http://tora.us.fm/tnk1/tora/jmot/jm03-1315.html&prev=search
„”Przede wszystkim [Bóg] udzielił Mojżeszowi krótkiej odpowiedzi na oba pytania
(werset 14):” I Bóg rzekł do Mojżesza: ***”Będę, który Będę”***. Innymi słowy, jak
już mówiłem (werset 12) „Ja będę z tobą – tak będę z synami Izraela. Relacja między
nami jest taka, że będę z wami i wewnątrz was.”
Ehjéh ’Aszér ’Ehjéh [‫[הֶיי[ה‬
‫א ְה‬
‫אֶשֶישא ר ֶי‬
‫[הֶיי[ה א‬
‫א ְה‬
‫„ ] ֶי‬OKAŻĘ SIĘ, KIM SIĘ OKAŻĘ” czy „JESTEM
KTORY JESTEM”?
Wracając do porównań wersetów, które mają tłumaczyć znaczenie imienia Bożego, to
najważniejszym wersetem do którego odwołują się zwolennicy Trójcy jest 2 Mojżeszowa 3:14.
Dlaczego? Ponieważ Bóg w tym konkretnym wersecie odpowiada Mojżeszowi na pytanie o
SWOJE IMIĘ ! Ale czy rzeczywiście powinno w tym fragmencie być tłumaczenie „JESTEM
KTÓRY JESTEM”?
Wszyscy którzy tak tłumaczą, opierają się na Septuagincie (LXX), ale gdyby sięgnęli do oryginału
hebrajskiego, to zobaczyliby w 2 Mojżeszowej 3:14 taki zwrot: „Ehjeh Aszer Ehjer” ( ‫היהא רשא‬
‫) היהא‬, który według wielu autorytetów powinien być tłumaczony jako: „BĘDĘ KTÓRY BĘDĘ”.
Potwierdzają to niektóre przekłady Biblii i oddają ten werset w ten sposób:
„Tedy rzekł Bóg do Mojżesza: Będę, który Będę. I rzekł: Tak powiesz synom Izraelskim Będę
posłał mię do was” (Biblia Gdańska).
Ponadto kilka tłumaczeń anglojęzycznych ze The Stone Edition na czele, a także Rotherham –
„ Stanę się czymkolwiek zechcę”, oraz greckie tłumaczenie Aqulli i Teodocjana – („esomai
esomai”) „będę, który będę”. Dodajmy jeszcze komentarz znanego biblisty trynitarnego Adama
Clarke – w Clark’s Commentary – Exodus 3:
„Wiersz 14 -. „JESTEM, że jestem” hyha ra hyha EHEYEH asher EHEYEH.
Słowa te były różnie rozumiane. Przekład Wulgaty – Ego Sum QUI SUM, jestem kim jestem. A
Septuaginta, – EGO EIMI HO ON, jestem tym, który istnieje… Jako, że oryginalne słowa
dosłownie oznaczają, BĘDĘ CZYM BĘDĘ, niektórzy przypuszczali, że Bóg po prostu zamyślał
poinformować Mojżesza, że czym był do jego ojców Abrahama, Izaaka i Jakuba, tym będzie dla
niego i Izraelitów i że spełni obietnice, które uczynił dla jego ojców, przez danie ich potomkom
ziemi obiecanej”. (….)Nawet jeśli oprzemy się na tłumaczeniu Septuaginty, to werset ten z 2 Mojż.
3:14 brzmi:
„A Bóg rzekł do Mojżesza: Jestem tym, który istnieje (Ego eimi ho on). I dodał: Tak powiesz do
synów izraelskich: Istniejący (Ho on) posłał mnie do was”. Dlatego ci którzy twierdzą, że słowo
„Jestem” (Ego eimi), która rzekomo jest formą imienia Bożego, oraz zamieszczają je w drugiej
części wersetu – 2 Mojż. 3:14 –„ „Jestem” posłał mnie do was” i łączą to z Jana 8:58, to po prostu
dokonują manipulacji na Słowie Bożym. Widać tu wyraźnie różnicę pomiędzy: „Istniejący” (Ho
on), które to słowo jest zamieszczone w Septuagincie, a stosowaniem w tłumaczeniach słowa
„Jestem” (Ego eimi). Nie można zatem się dziwić, że zwolennicy takich tłumaczeń, są
największymi krytykami Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata wydanego przez
Świadków Jehowy, gdzie werset ten oddano : „Wtedy Bóg rzekł do Mojżesza: „OKAŻĘ SIĘ, KIM
SIĘ OKAŻĘ”. I dodał: „Oto, co masz powiedzieć synom Izraela: ‚OKAŻĘ SIĘ posłał mnie do
was’” (…..)Na początku artykułu zostały przedstawione zestawienia wersetów, które rzekomo mają
potwierdzać, że Jezus jest Bogiem ze ST – Jehową (JHWH).
Jana 8:24 / Jana 8:58 > 5 Mojżeszowa 32:39 / Izajasza 43:10
5 Mojż. 32:39 – „Patrzcie teraz, że Ja jestem (Ego eimi w LXX), Ja jeden, i nie ma ze
Mną żadnego boga. Ja zabijam i Ja sam ożywiam, Ja ranię i Ja sam uzdrawiam, że nikt z
mojej ręki nie uwalnia” (BT)
Izaj. 43:10 – „Wy jesteście moimi świadkami mówi Pan – i moimi sługami, których
wybrałem, abyście poznali i wierzyli mi, i zrozumieli, że to Ja jestem (Ego eimi w
LXX), że przede mną Boga nie stworzono i po mnie się go nie stworzy” (BW).
Czy przytoczone wersety mają w sobie mistycyzm o imieniu Bożym w słowie – Ego eimi?, czy
raczej były częścią całości tekstu, który służył do podkreślenia o kim jest mowa? Niekiedy
wystarczy dla zrozumienia porównać podobne stwierdzenia.
Dla porównania zastosujmy porównanie Marka 13:6 i Mateusza 24:5:
Marka 13:6 – „Wielu przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Jam jest, i wielu zwiodą” (BT).
Mateusza 24:5 – „Albowiem wielu przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Jam jest Chrystus, i wielu
zwiodą” (BT).
Słowa „ Ja jestem” można więc śmiało uzupełnić np. w ten sposób:
Izaj. 43:10 –„ abyście poznali i wierzyli mi, i zrozumieli, że to Ja jestem ( tym Prawdziwym
Bogiem, tym Jedynym Bogiem, lub tym Jedynym i Prawdziwym Bogiem)”.
5 Mojż. 32:39 – „Patrzcie teraz, że Ja jestem ( wasz Prawdziwy Bóg Jehowa, ten który wyprowadził
was z Egiptu)”.
Czy kontekst tych wersetów nie wspomina o Jehowie (JHWH)? Tak właśnie należy to rozumieć,
ponieważ imię Boże występuje w bliskości (kontekście) tych wersetów. Bóg wyraźnie przedstawia
się z imienia jako Jehowa (JHWH), więc słowa „ Ja jestem” mają za zadanie , aby ludzie to
zrozumieli. Nie oznaczają imienia Bożego same w sobie, lecz podkreślają, że Prawdziwym Bogiem
jest noszący imię – JEHOWA (JHWH).
Polecam przeczytać te fragmenty w szerszym kontekstem, np. Izaj. 43:10-14, oraz 5 Mojż. 32:3640.
Odnośnie wersetów z Izajasza 43:10 i 5 Mojż. 32:39, to warto by dodać, ze skoro w
tłumaczeniu hebrajskim – 2 Mojż. 3:14 Bóg powiedział: „Będę kim Będę”, a w Septuagincie:
„Jestem tym Istniejącym”, to wersety te (Izajasza 43:10 i 5 Mojż. 32:39) na które powołują się
trynitaryści, tracą swoją moc porównawczą i tak naprawdę nie ma z czym ich porównać. Nie
ma zachowanego logicznego ciągu: 2 Mojż. 3:14 → 5 Mojż. 32:39 / Izaj. 43:10 → Jana 8.
Można to wyrazić obrazowo; wystarczyło wyjąć jeden element z tej układanki a obraz tego
rozumowania rozsypał się.
Ja JESTEM – Jana 8:58
„Imię JAHWE zobacz Wyjścia 3:14 ma zupełnie inną konstrukcję gramatyczną (w
języku hebrajskim i greckim), niż zwrot „ ja jestem” [po grecku: ego eimi], użyty przez
pana Jezusa w Jana8:58. Nie ma więc żadnego gramatycznego uzasadnienia pomysłu
trynitarzy jakoby Jezus utożsamił się w tej wypowiedzi z Bogiem JAHWE”
Zobacz też:
https://www.facebook.com/groups/spepiprzewodnicy777/permalink/539734716174535/
” Kolejną manipulacją tekstem biblijnym, przy czym niekiedy całkiem niezamierzoną i
nieświadomą przez niektórych, jest tym razem fragment z ew. św. Jana 8:58, gdzie
Jezus mówi o sobie że jest: „ego eimi” czyli „ja jestem”. Oczywiście nie chodzi tu o
jakiś żaden tytuł boski, co próbuje się w tym miejscu zasugerować, lecz o zwykłe
udzielenie odpowiedzi na oskarżenia Żydów pod adresem Jezusa, kiedy zapytali się go
„50 lat nie masz a Abrahama widziałeś?”. Na co Jezus zwyczajnie po człowieczemu
odrzekł im, że to on „jest” („ego eimi” = dosłownie „ja jestem”), ot i tyle, żadnej
sensacji tutaj mnie ma. Jednak bardziej precyzyjniej możnaby to również przetłumaczyć
jako „ja byłem już zanim Abraham się urodził”, co też czyni wiele przekładów PS.
Potem podchwytuje się podobne oświadczenie ze ST, mianowicie z ks. Wyj 3:14, gdzie
Bóg mówi „Ja jestem tym” i przez to niby że Jezus już jest tutaj tym samym Bogiem co
JHWH ze ST. Może i jakieś podobieństwo jest, lecz w jednym mamy wyraźnie do
czynienia z tytułem, a w drugim ze zwykłym stwierdzeniem odnośnie wieku.”
Zobacz też:
http://swiadkowiejehowy.com.pl/trojca/118-jana-8-58.html
” Kolejną manipulacją tekstem biblijnym, przy czym niekiedy całkiem niezamierzoną i
nieświadomą przez niektórych, jest tym razem fragment z ew. św. Jana 8:58, gdzie
Jezus mówi o sobie że jest: „ego eimi” czyli „ja jestem”. Oczywiście nie chodzi tu o
jakiś żaden tytuł boski, co próbuje się w tym miejscu zasugerować, lecz o zwykłe
udzielenie odpowiedzi na oskarżenia Żydów pod adresem Jezusa, kiedy zapytali się go
„50 lat nie masz a Abrahama widziałeś?”. Na co Jezus zwyczajnie po człowieczemu
odrzekł im, że to on „jest” („ego eimi” = dosłownie „ja jestem”), ot i tyle, żadnej
sensacji tutaj mnie ma. Jednak bardziej precyzyjniej możnaby to również przetłumaczyć
jako „ja byłem już zanim Abraham się urodził”, co też czyni wiele przekładów PS.
Potem podchwytuje się podobne oświadczenie ze ST, mianowicie z ks. Wyj 3:14, gdzie
Bóg mówi „Ja jestem tym” i przez to niby że Jezus już jest tutaj tym samym Bogiem co
JHWH ze ST. Może i jakieś podobieństwo jest, lecz w jednym mamy wyraźnie do
czynienia z tytułem, a w drugim ze zwykłym stwierdzeniem odnośnie wieku.”
Czy treść 1 rozdziału Listu do Hebrajczyków popiera tezę, że jezus jest bogiem
wszechmogącym – równym Bogu Ojcu Jehowie?
Zacytuję 1 rozdział Listu do Hebrajczyków i skomentuję. Koemntarze będą zamieszczone pod
cytatami:
Hebrajczyków 1: 1-4
„Bóg, który dawno temu przy wielu okazjach i wieloma sposobami przemawiał do
naszych praojców za pośrednictwem proroków, przy końcu tych dni przemówił do nas
za pośrednictwem Syna, którego ustanowił dziedzicem wszystkiego i przez którego
uczynił systemy rzeczy.
On jest odbiciem chwały Boga i dokładnym wyobrażeniem samej jego istoty
[(lustrzanym) „odbiciem” i „wyobrażeniem”, a nie tym samym Bogiem. Sprawdza się
tutaj przysłowie: ‚Jaki ojciec taki syn’], on też podtrzymuje wszystko słowem jego
mocy, a dokonawszy oczyszczenia za nasze grzechy, zasiadł po prawicy Majestatu w
miejscach wyniosłych.
O tyle zatem stał się lepszy od aniołów, o ile odziedziczył imię wspanialsze od ich
imienia.”
W tej części jest mowa o Jezusie. chyba nie ma co do tego wątpliwości? Jeżeli Jezus przed zejściem
na ziemię byłby Bogiem równym Ojcu JHWH, to nie musiałby dziedziczyć lepszego imienia od
aniołów, bo posiadałby je bez początku.
Hebrajczyków 1:5
„Na przykład do któregoż z aniołów [JeHoVaH] kiedykolwiek rzekł:
„Ty jesteś moim synem; ja dzisiaj zostałem twoim ojcem” [w innych przekładach: „ja
ciebie dziś zrodziłem” – obie formy są poprawne, ponieważ w Biblii słowa: „zrodził” i
„został ojcem” są wymienne. Porównaj: 1 Kronik 2:18 = 1 Kronik 1:10]?
I znowu: „Ja stanę się dla niego ojcem, a on stanie się dla mnie synem”?”
W tej części tekstu jest mowa o Bogu Jehowie [JHWH], który mówi do Jezusa. Te Boże słowa
powtórzył AUTOR PSALMU 2 (WERSET 7), z którego CYTOWAŁ Paweł. Przytoczę ten
fragment dla jasności:
Psalm 2:5 -7
„Wtedy [Bóg JeHoVaH] odezwie się do nich w swoim gniewie i zatrwoży ich w żarze
swego niezadowolenia, mówiąc:
„Ja ustanowiłem mego króla na Syjonie, mojej świętej górze”. Powołam się na
postanowienie Jehowy; rzekł do mnie: „Ty jesteś moim synem; ja dzisiaj zostałem
twoim ojcem.””
Hebrajczyków 1:6-7
„Lecz gdy znowu [Bóg Ojciec JeHoVaH] wprowadza swego Pierworodnego na
zamieszkaną ziemię, mówi:
„I niech mu [Jezusowi] złożą hołd wszyscy aniołowie Boży”. Ponadto w odniesieniu do
aniołów [autor Psalmu, z którego cytuje Paweł] mówi [o Jehowie Bogu]:
„I aniołów swoich czyni duchami, a swoich sług publicznych płomieniem ognia”.”
Fragment Psalmu, z którego cytował Paweł:
Psalm 104:1-5
„Błogosław Jehowę, duszo moja. Jehowo, Boże mój, okazałeś się bardzo wielki.
Dostojeństwem i wspaniałością się odziałeś, spowijając się światłem niby szatą,
rozpościerając niebiosa niczym tkaninę namiotową; On swe górne komnaty buduje z
belek pośród wód, czyni obłoki swym rydwanem, przechadza się na skrzydłach wiatru,
***aniołów swoich czyni duchami, swoich sług — ogniem trawiącym. ***
Założył ziemię na jej ustalonych miejscach; nic nią nie zachwieje po czas niezmierzony,
na zawsze.”
Hebrajczyków 1:8 -9
„Natomiast w odniesieniu do Syna [autor Psalmu napisał]:
„Bóg jest twoim tronem na wieki wieków [inne przekłady: „tron twój Boże na wieki”],
a berło twego królestwa jest berłem prostolinijności. Umiłowałeś prawość, a
znienawidziłeś bezprawie. Dlatego Bóg, twój Bóg [i Ojciec JeHoVaH], namaścił cię
olejkiem radosnego uniesienia bardziej niż twoich towarzyszy”.”
Powyżej Paweł CYTUJE SŁOWA PSALMISTY, który mówi [jak się z czasem okazało] proroczo
do Syna Bożego.
Przypis:
http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1101989276?q=tron+tw%C3%B3j+bo%C5%BCe&p=par
„Hebrajczyków 1:8:
W BT czytamy: „Do Syna zaś [mówi]: Tron Twój, Boże, na wieki wieków” (podobnie
Bw, Bp, Wp, Romaniuk, Kowalski, Dąbrowski). Tymczasem w NŚ powiedziano:
„Natomiast w odniesieniu do Syna: ‚Bóg jest twoim tronem na wieki wieków’”. (Tę
samą myśl zawiera AT, Mo, TC, By).
Które tłumaczenie jest zgodne z kontekstem? Z poprzednich wersetów wynika, że mówi
tu Bóg, a nie, że ktoś mówi do Niego; w następnym wersecie jest wyrażenie „Bóg, twój
Bóg” (Wp), co świadczy o tym, że adresatem tych słów nie jest Bóg Najwyższy, lecz
ktoś, kto temu Bogu oddaje cześć. W Hebrajczyków 1:8 przytoczone są słowa Psalmu
45:6 [45:7, BT i inne przekłady], skierowane pierwotnie do człowieczego króla
izraelskiego. Rzecz jasna pisarz tego psalmu nie uważał ludzkiego króla za Boga
Wszechmocnego. W przekładzie Miłosza Psalm 45:7 45:6 brzmi: „Tron twój: Bóg na
wieki wieków”, a u Cylkowa: „Tron twój, jak Pan wiecznie trwały”. O Salomonie, a
więc prawdopodobnie o tym królu, do którego pierwotnie odnosił się Psalm 45,
powiedziano, że zasiadł „na tronie Jehowy” (1 Kron. 29:23). Zgodnie z faktem, że Bóg
jest „tronem”, czyli Źródłem i Zachowawcą królestwa Chrystusa, w Daniela 7:13, 14
oraz Łukasza 1:32 wspomniano, iż Bóg daję mu taką władzę.
Biblista Brooke F. Westcott tak się wypowiada na temat wersetów 6 i 7 z Psalmu 45,
przytoczonych w Hebrajczyków 1:8, 9: „LXX [Septuaginta] dopuszcza dwie
możliwości tłumaczenia: (…) [ho theòs] można w obu wypadkach oddać jako wołacz
(Twój tron, Boże, […] dlatego, Boże, Twój Bóg) albo w pierwszym wypadku jako
podmiot (lub orzecznik) (Bóg jest Twoim tronem lub Tron Twój to Bóg), a w drugim
wypadku jako podmiot, po którym następuje dopowiedzenie (…) [ho theòs sou] (a
więc: dlatego Bóg, Twój Bóg). (…) Jest wysoce nieprawdopodobne, by użyte w
oryginale słowo (…) [’Elohím] odnosiło się do króla. Okoliczność ta przeczy więc
założeniu, że w LXX (…) [ho theòs] występuje w wołaczu. Biorąc to wszystko pod
uwagę, pierwszą część zdania chyba najlepiej byłoby przetłumaczyć następująco: Bóg
jest Twoim tronem (albo: Tron Twój to Bóg), to znaczy ‚Twoje królestwo jest
ugruntowane na Bogu, niewzruszonej Skale’” (The Epistle to the Hebrews, Londyn
1889, ss. 25, 26).”
Zobacz też:
Objawienie 3:21
„Zwyciężającemu dam zasiąść ze mną na moim tronie, jak i [na podobnych zasadach] ja
zwyciężyłem i zasiadłem z moim Ojcem na jego tronie.”
Pomazańcy wraz z Jezusem będą zasiadać na tronach i sądzić ludzi podczas tysiącletniego sądu nad
mieszkańcami ziemi [Mt 19:28; Łk 22:20, 28-30; Obj 3:21].
Porównaj:
http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/1200004391?q=tron&p=par
„Poprzez szczególny, obrazowy sposób traktowania Izraelitów Jehowa niejako umieścił
swój tron także na ziemi. Ponieważ władca Izraela miał być „królem, którego wybierze
Jehowa”, czyli panującym w Jego imieniu i zgodnie z Jego prawem, więc jego tron był
w gruncie rzeczy „tronem Jehowy” (Pwt 17:14-18; 1Kn 29:23).”
1 Kronik 29:23
” I zasiadł Salomon na tronie Jehowy jako król w miejsce Dawida, swego ojca, i
powodziło mu się, a wszyscy Izraelici byli mu posłuszni.”
Tron Boga i Baranka – Objawienie 22:1
http://blog.antytrynitarianie.pl/tron-boga/
Proszę się uważnie skupić na poniżej zacytowanym fragmencie.Teraz jest łącznik „ORAZ”. Jeżeli
w poprzednim wersecie psalmista – którego słowa cytuje Paweł – zwraca się proroczo do Jezusa, to
teraz można to zrozumieć tak:
Hebrajczyków 1:10-12
„ORAZ [cytowany Psalmista pisze dalej]
Tyś, Panie [Jehowo Boże], na początku założył fundamenty ziemi i dziełem twoich rąk
są niebiosa. One zginą, ty zaś będziesz wciąż trwał; i jak szata wierzchnia wszystkie się
zestarzeją, a ty je zwiniesz jak okrycie, jak szatę wierzchnią; i zostaną zmienione, ale ty
jesteś ten sam, a twoje lata nigdy nie przeminą”.
Zacytujmy z kontekstem Psalm, z którego cytował Paweł pisząc 1 List do Hebrajczyków 1:10-12:
Psalm 102:16-27
„Bo Jehowa odbuduje Syjon; ukaże się w swej chwale Zwróci się ku modlitwie
ogołoconych ze wszystkiego i nie wzgardzi ich modlitwą. Zapisano to dla przyszłego
pokolenia; i lud, który ma zostać stworzony, będzie wysławiał Jah. Bo spojrzał on ze
swej świętej wysokości, z niebios Jehowa popatrzył na ziemię, by usłyszeć wzdychanie
więźnia, by rozwiązać skazanych na śmierć tak by na Syjonie głoszono imię Jehowy, a
jego chwałę w Jerozolimie, gdy wespół się zbiorą wszystkie ludy, a także królestwa, aby
służyć Jehowie.[…..]
Rzekłem:
„Boże mój [Jehowo], nie zabieraj mnie w połowie moich dni; twoje lata trwają przez
wszystkie pokolenia.
***Tyś dawno temu założył fundamenty ziemi i dziełem twoich rąk są niebiosa.
One zginą, ty zaś pozostaniesz; i jak szata wszystkie zniszczeją. Niczym odzież je
wymienisz i zakończą swój bieg. Ale ty jesteś ten sam, a twoje lata się nie
skończą.***”
Porównaj z wcześniej cytowanym fragmentem:
Psalm 104:1-5
„Błogosław Jehowę, duszo moja. Jehowo, Boże mój, okazałeś się bardzo wielki.
Dostojeństwem i wspaniałością się odziałeś, spowijając się światłem niby szatą,
rozpościerając niebiosa niczym tkaninę namiotową; On (JeHoVaH) […..]
Założył ziemię na jej ustalonych miejscach; nic nią nie zachwieje po czas niezmierzony,
na zawsze.”
Teraz podam dodatkowe argumenty świadczące o tym, że autor Psalmu, z którego cytował Paweł
Jehowie Bogu, a nie Jezusowi przypisuje zasługę za stworzenie nieba i ziemi. Wskazują na to
również inne wersety biblijne, a przecież „Całe Pismo jest natchnione” [2 Tymoteusza 3:16] i nie
można wyrywać z jego kontekstu, jak to czynił Szatan, gdy kusił Jezusa [Mateusza 4:3]:
Izajasza 40:27-28
„Dlaczego mówisz, Jakubie, i powiadasz, Izraelu: ‚Droga moja jest ukryta przed
Jehową, a należna mi sprawiedliwość uchodzi uwagi mego Boga’? Czy się nie
dowiedziałeś ani nie słyszałeś? Jehowa, Stwórca krańców ziemi, jest Bogiem po czas
niezmierzony.”
Objawienie 4:11
„Godzien jesteś, Jehowo, Boże nasz, przyjąć chwałę i szacunek, i moc, ponieważ tyś
stworzył wszystko i z twojej woli wszystko zaistniało i zostało stworzone”.”
Z resztą sam 1 rozdział Listu do Hebrajczyków informuje nas, jaka była rola Jezusa w stwarzaniu
wszystkiego przez Boga Jehowę [JHWH]. Wróćmy do zacytowanego już fragmentu:
Hebrajczyków 1:1-2
„Bóg, który dawno temu przy wielu okazjach i wieloma sposobami przemawiał do
naszych praojców za pośrednictwem proroków, przy końcu tych dni przemówił do nas
za pośrednictwem Syna, którego ustanowił dziedzicem wszystkiego i ***przez którego
[za którego pośrednictwem] uczynił systemy rzeczy.***”
Zobacz też:
https://bioslawekblog.wordpress.com/2015/04/17/objawienia-314-a-do-aniola-zboru-w-laodyceinapisz-to-mowi-amen-swiadek-wierny-i-prawdziwy-poczatek-arche-stworzenia-bozego/
[…..]
Objawienia 3:14 „A do anioła zboru w Laodycei napisz: To mówi Amen, świadek wierny i
prawdziwy, początek [ARCHE] stworzenia Bożego”
Twierdzenie, że ten werset dowodzi jedynie tego, że Jezus był źródłem czy zasadą (ARCHE)
stworzenia Bożego stoi w sprzeczności z innymi wersetami, a przecież wiemy, że „Całe Pismo
przez Boga jest natchnione”. Jest to manipulacja, któtej efekt jest przeznaczony dla prób
uzasadniania z góry podjętych przekonań na temat natury Boga. Jezus nie był źródłem stworzenia,
tylko za jego pośrednictwem dokonało się stworzenie. I nawet jeżeli ktoś się upiera, że fraza „w
nim zostało stworzone” jest prawidłowa, a nie „za jego pośrednictwem zostało stworzone”, to i tak
takim tłumaczeniem nie dowodzi prawdziwości trynitarnych tez na temat natury Jezusa. Fraza: „w
nim ZOSTAŁO stworzone” nie jest przecież synonimem frazy: „On sam wszystko stworzył w
sobie„. Innymi słowy takie tłumaczenie również dowodzi, że to Bóg Ojciec stworzył wszystko „w
Jezusie”.
Kolosam 1: 15-16
„On jest obrazem niewidzialnego Boga, pierworodnym wszelkiego stworzenia; bo za
jego pośrednictwem [w nim] zostało stworzone wszystko [inne] w niebiosach i na
ziemi, co widzialne i co niewidzialne — czy to trony, czy zwierzchnictwa, czy rządy,
czy władze. Wszystko inne zostało stworzone poprzez niego i dla niego.
Jana 1:3
„Wszystko zaczęło istnieć przez niego, a bez niego nic nie zaczęło istnieć. Tym, co
zaczęło istnieć”
Jana 1:10
„Był na świecie i świat zaczął istnieć przez niego, ale świat go nie poznał.”
Hebrajczyków 1:13 -14
„W odniesieniu zaś do któregoż z aniołów kiedykolwiek powiedział: „Siądź po mojej
prawicy, aż położę twych nieprzyjaciół jako podnóżek dla twoich stóp”? Czyż oni
wszyscy nie są duchami do publicznej służby, posyłanymi w celu usługiwania tym,
którzy mają odziedziczyć wybawienie?”
Chyba nie mamy wątpliwości, kto kazał zasiąść Jezusowi po swojej prawicy? Ten sam, który
założył fundamenty ziemi. Ten, który stworzył wszystko za pośrednictwem Jezusa:
Psalm: 110:1
„Wypowiedź Jehowy do mego Pana: „Siądź po mojej prawicy, aż położę twych
nieprzyjaciół jako podnóżek dla twoich stóp”
Objawienia 3:14 „A do anioła zboru w Laodycei napisz: To mówi Amen, świadek wierny i
prawdziwy, początek [Arché] stworzenia Bożego”
Jezus jest zawsze podporządkowany Bogu Ojcu Jehowie. Był Mu poddany zanim przyszedł na
ziemię, na ziemi oraz jest podporządkowany po zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu. Jezus jest
jednorodzonym Synem Jehowy Boga (mono-genes), co znaczy, że jest Jego wyjątkowym (jedynym
w swoim rodzaju) potomkiem (mono-genes znaczy jedyny (wyjątkowy) potomek) -pierwszym
stworzeniem Bożym.
http://www.voxdomini.com.pl/valt/p-ew/04-j-01.htm
Ewangelia Jana 1 Na POCZĄTKU było Słowo a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono
było na POCZĄTKU u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się
stało. [….] A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę,
jaką JEDNORODZONY [Mono-genes, co dosłownie znaczy: jedyny potomek w swoim
rodzaju] OTRZYMUJE od Ojca, pełen łaski i prawdy. [……] Boga [Ojca JHWH] nikt nigdy nie
widział, Ten JEDNORODZONY Bóg [Jezus], który jest w łonie [na piersi] Ojca, [o Nim] pouczył.
Objawienia 3:14 „A do anioła zboru w Laodycei napisz: To mówi Amen, świadek
wierny i prawdziwy, początek [ARCHE] stworzenia Bożego”
Twierdzenie, że ten werset dowodzi jedynie tego, że Jezus był źródłem czy zasadą (ARCHE)
stworzenia Bożego stoi w sprzeczności z innymi wersetami, a przecież wiemy, że „Całe Pismo
przez Boga jest natchnione”. Jest to manipulacja, któtej efekt jest przeznaczony dla prób
uzasadniania z góry podjętych przekonań na temat natury Boga. Jezus nie był źródłem stworzenia,
tylko za jego pośrednictwem dokonało się stworzenie. I nawet jeżeli ktoś się upiera, że fraza „w
nim zostało stworzone” jest prawidłowa, a nie „za jego pośrednictwem zostało stworzone”, to i tak
takim tłumaczeniem nie dowodzi prawdziwości trynitarnych tez na temat natury Jezusa. Fraza: „w
nim ZOSTAŁO stworzone” nie jest przecież synonimem frazy: „On sam wszystko stworzył w
sobie„. Innymi słowy takie tłumaczenie również dowodzi, że to Bóg Ojciec stworzył wszystko „w
Jezusie”.
Kolosam 1: 15-16 On jest obrazem niewidzialnego Boga, pierworodnym wszelkiego
stworzenia; bo za jego pośrednictwem [w nim] zostało stworzone wszystko [inne]
w niebiosach i na ziemi, co widzialne i co niewidzialne — czy to trony, czy
zwierzchnictwa, czy rządy, czy władze. Wszystko inne zostało stworzone poprzez
niego i dla niego.
Jana 1:3 Wszystko zaczęło istnieć przez niego, a bez niego nic nie zaczęło istnieć. Tym,
co zaczęło istnieć
Jana 1:10 Był na świecie i świat zaczął istnieć przez niego, ale świat go nie poznał.
Hebrajczyków 1:2 przy końcu tych dni przemówił do nas za pośrednictwem Syna,
którego ustanowił dziedzicem wszystkiego i przez którego uczynił systemy rzeczy.
Hebrajczyków 1 dla porównania ten sam werset z Biblii Tysiąclecia:
Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a
w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem
wszystkich rzeczy, przez Niego [„przez którego”, „za jego pośrednictwem”] też
stworzył wszechświat. Ten [Syn], który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego
istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z
grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach. On o tyle stał się wyższym
od aniołów, o ile odziedziczył wyższe od nich imię.
Fraza καὶ χαρακτὴρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ – „jest dokładnym odwzorowaniem istoty Jego [Boga
Ojca]” – nie znaczy bycia tą samą osobą, czy osobą wchodzącą w skład tego samego Boga, ale
bycie podobnym do tego stopnia że kto widział Jezusa widział Ojca! . Rozważmy kolejny werset.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Arch%C3%A9
Arché, zasada, prazasada (gr. ἀρχή etymologicznie oznacza zasadę, przyczynę, władzę)
– w filozofii przedsokratejskiej[potrzebne źródło] termin oznaczający praprzyczynę
wszystkich bytów, zasadę oraz najbardziej zasadnicze tworzywo.
Pierwotna zasada kierująca światem (gr. κόσμος), wszechświatem. Istnienie tej zasady
postulowała jońska filozofia przyrody. Dla Talesa arché to woda, dla Anaksymandra
arché jest bezkresem (apeiron), dla Anaksymenesa arché jest powietrzem, dla Pitagorasa
liczbą.
http://www.stacja7.pl/article/1366/Arche,+czyli+pocz%C4%85tek
Słowo arche należy do najbardziej wieloznacznych terminów filozoficznych i nawet
jeśli zostanie wyjaśnione w bardzo wyczerpujący sposób, funkcjonuje w kontekście
języka starożytnego, którego dziś się nie używa. Dlatego trudno jest dociec, o czym tak
naprawdę myślał żyjący w czasach Chrystusa Grek, gdy mówił arche, a jeszcze trudniej,
co myślał piszący po grecku Żyd. Może więc warto trochę dłużej zatrzymać się nad
Prologiem, by „odpowiednie dać rzeczy słowo”.
http://tlumaczeniebiblii.blox.pl/2014/01/Jezus-zostal-stworzony-Kolosan-115-16.html
[….] Filipian 1:15,16 jest wykorzystywany jako podparcie dogmatu o boskości Syna Bożego. Z
niektórych przekładów Biblii wynika, że Jezus jest Stwórcą wszystkiego. Przykładem takiego
tłumaczenia jest Biblia Tysiąclecia :
On jest obrazem Boga niewidzialnego – Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo
w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty
widzialne i niewidzialne, czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze.
Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone.
Jednakże w innych przekładach możemy znaleźć w tym miejscu myśl zwracającą uwagę na to, że
sam Jezus został stworzony – inaczej mówiąc, że jest zaliczany do stworzenia. Przykładem takiego
tłumaczenia w języku polskim jest Pismo Święte w Przekładzie Nowego Świata :
On jest obrazem niewidzialnego Boga, pierworodnym wszelkiego stworzenia;bo za jego
pośrednictwem zostało stworzone wszystko inne w niebiosach i na ziemi, co widzialne i
co niewidzialne – czy to trony, czy zwierzchnictwa, czy rządy, czy władze. Wszystko
inne zostało stworzone poprzez niego i dla niego.
Arche, rozumiane, jako „władca stworzenia Bożego”
Władca stworzenia Bożego? W porządku, ale Bożego, a nie swojego. Więc i takie
zrozumienie będzie pokazywało, że Bóg to kto inny niż Jezus i że tak na prawdę to Bóg Ojciec jest
inicjatorem tego stworzenia, a Jezus narzędziem do ziszczenia tego planu. Sam Jezus wyjaśnił skąd
pochodzi jego władza nad Bożym stworzeniem:
Mt 28:18 Została mi dana władza w niebie i na ziemi.
Jeżeli ktoś komuś coś daje, to ten, co to otrzymał nie mógł mieć tego bez początku. Chyba to jest
logiczne?
Arche oznaczać też może władzę w sensie zasadniczym/ podstawowym (oznacza zasadę,
przyczynę), kogoś sprawującego władzę zasadniczą, a nawet w dogmacie o Trójcy Jezus takiej
władzy nie sprawuje, ponieważ z definicji trynitarian wszystkie osoby w Trójcy Świętej są równe.
Można też założyć, że Jezus jest początkiem stworzenia Bożego nie jako ten, który jest pierwszym
stworzeniem, ale jako ten, który je zapoczątkował. To też nieprawda, ponieważ Jezus nie
zapoczątkował stworzenia Bożego. One się jedynie za jego pośrednictwem dokonało.
Biorąc więc pod uwagę kontekst, sposoby użycia słowa Arche w NT i w Księdze Objawienia,
tłumaczenie w większości przekładów, w tym w NŚ, jest jak najbardziej prawidłowe.
Psalm 83:18 „Aby wiedziano, że ty, który masz na imię Jehowa,
ty sam jesteś Najwyższym nad całą ziemią.”
Powtórzonego Prawa 6:4 „Słuchaj, Izraelu: Jehowa, nasz Bóg, to jeden Jehowa.”
Izajasza 42:8 „Jam jest Jehowa. To jest moje imię; i chwały mojej nie oddam nikomu
innemu ani mej sławy rytym wizerunkom.”
Zachariasza 14:9 „A Jehowa zostanie królem nad całą ziemią. W owym dniu Jehowa
będzie jeden i jego imię jedno.”
Marka 12:29 „Jezus odpowiedział: „Pierwsze jest: ‚Słuchaj, Izraelu, Jehowa, nasz Bóg,
to jeden Jehowa”
1 Koryntian 8:6 „dla nas wszakże jest jeden Bóg, Ojciec, z którego jest wszystko, a my
niego”
Łukasza 1:30-33 „Anioł [Gabriel] rzekł do niej: „Nie bój się, Mario, znalazłaś bowiem
łaskę u Boga; i oto poczniesz w swym łonie, i urodzisz syna, i masz mu nadać imię
Jezus. Ten będzie wielki i zostanie nazwany Synem Najwyższego”
Jana 17:1- 3 „Jezus powiedział to i podniósłszy oczy ku niebu, rzekł: […] To znaczy
życie wieczne: ich poznawanie ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz tego, któregoś
posłał, Jezusa Chrystusa.””
Jana 20:17 „Jezus powiedział jej: „Przestań się mnie kurczowo trzymać. Jeszcze
bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Ale idź do moich braci i powiedz im: ‚Wstępuję do
Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego’”.
Hierarchia ustanowiona przez Boga Jehowę::
1 Koryntian 11:3 „Ale chcę, byście wiedzieli, że głową każdego mężczyzny jest
Chrystus, a głową kobiety jest mężczyzna, a głową Chrystusa jest Bóg.”
Gdy cel panowania Jezusa zostanie spełniony pokornie odda on władzę Bogu Jehowie:
1 Koryntian 15:28 „A gdy już wszystko będzie mu podporządkowane, wtedy również
sam Syn podporządkuje się temu, który mu wszystko podporządkował, tak by Bóg był
wszystkim dla każdego.”
Droga służbowa:
Objawienie 3:1 „Objawienie od Jezusa Chrystusa, które dał mu Bóg, aby pokazać swym
niewolnikom, co ma się stać wkrótce. A on posłał swojego anioła i przez niego
przedstawił je w znakach swemu niewolnikowi Janowi”
Po wniebowstąpieniu Jezusa jest on inną osobą niż Jehowa Bóg i ma inne imię. Jehowa jest w
niebie Bogiem Jezusa:
Objawienie 3:12 „Zwyciężającego uczynię filarem w świątyni Boga mojego i na pewno
już z niej nie wyjdzie, i napiszę na nim imię Boga mojego i imię miasta Boga mojego,
nowej Jerozolimy, która zstępuje z nieba od Boga mojego, i nowe imię moje”
Jaki zakres władzy otrzymał Jezus?
1. Albowiem Bóg „podporządkował wszystko pod jego stopy”. Ale gdy mówi, iż ‛wszystko
zostało podporządkowane’, jest oczywiste, że z wyjątkiem tego, który mu wszystko
podporządkował. 1 Kor 15:27 ->
2. Bóg głową Chrystusa 1 Kor 11:3
3. Królem z ramienia Boga JHWH
4. Władza nad życiem ludzi (J 17:2 – J 5:22-27) (Heb 7:25)
5. Władza nad ziemią (ludźmi) Hebr 2:5-9
6. Władza nad aniołami, zwierzchnościami i mocami (osobami duchowymi w niebie) 1 P 3:22
por Hebr 1:6
7. Władza dana przez Boga nad : rządem, władzą, mocą, zwierzchnictwem – Innymi
formami/przejawami władzy -Ef 1:19-23
8. Wielka władza (Obj 18:1-2)
9. Władza arcykapłana (Heb 3:1, 2; 4:14; 7:23-25; 8:1-3 -> por Dz 4;12)
Jehowa czy Jezus odnośnie wersetów z Dzieje 2:21 i Rzymian 10:13
Cz:1 wprowadzenie
Jak współcześni Jezusowi wymawiali jego imię? Nie wymawiamy go w oryginalnej formie i
ponadto inaczej niż Rosjanie czy Anglicy. Ale wszyscy wiemy o kogo chodzi. Kiedy mówię: Bog
Ojciec JHWH (nawet bez tych samogłosek JeHoWaH), to przecież każdy wie, że chodzi o „Boga
jedynego i prawdziwego” (Jana 17:3)!
Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauczania, do upominania, do
prostowania” (2 Tymoteusza 3:16).
ST (Pisma hebrajskie) jest natchniony w tej samej mierze, co NT (Chrześcijańskie Pisma greckie)
Na jakiej więc podstawie z niego usunięto tetragram JHWH i zastąpiono słowem Pan? Skoro imię
Boże występuje w Pismach hebrajskich, to dlaczego kopiści mają je usuwać z Chrześcijańskich
Pism greckich?
Tak poniższe wersety oddano w Przekładzie Nowego Świata:
Dzieje 2:21
A każdy, kto wzywa imienia Jehowy, będzie wybawiony”’.
Rzymian 10:13
Gdyż „każdy, kto wzywa imienia Jehowy, będzie wybawiony”.
Tak w większości Biblii:
Biblia Tysiąclecia:
Dzieje 2:21
Każdy, kto wzywać będzie imienia Pańskiego, będzie zbawiony.
Rzymian 10:13
Albowiem każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony.
Biorąc pod uwagę te różnice w oddawaniu treści tych wersetów spotkałem się z następującym
zarzutem:
Widać więc, że wymienione przekłady biblijne, poza Przekładem Nowego Świata, uzależniają
nasze zbawienie od wzywania imienia naszego Pana Jezusa Chrystusa.
Autor powyższego zarzutu (nie jest odosobniony) zdaje się uważać, że w miejsce imienia Jehowy, a
właściwie „PAN”, którym je zastąpiono w zacytowanych wersetach, należy wstawić imię JEZUS.
Tego typu argumenty są pozbawione sensu, ponieważ imię JEZUS znaczy JEHOWA (JHWH) JEST
ZBAWIENIEM. A więc werset w takim przypadku miałby taki sens:
Rzymian 10:13
Albowiem każdy, kto wezwie imienia [to] JEHOWA JEST ZBAWIENIEM, będzie
zbawiony.
Chociaż nawet takie tłumaczenie wskazuje na Jehowę, jako na Boga jedynego i prawdziwego –
rzeczywistego sprawcę naszego zbawienia, to czy nie będzie właściwiej i zgodnie z oryginałem,
mającym swe źródło w Pismach hebrajskich, oddać ten cytat dosłownie?:
Joela 2:28- 32
A potem stanie się, że wyleję mego ducha na wszelkie ciało i wasi synowie oraz wasze
córki na pewno będą prorokować. A waszym starcom śnić się będą sny. Młodzieńcy
wasi zaś będą mieć wizje.
I dam prorocze znaki na niebiosach oraz na ziemi — krew i ogień, i słupy dymu. Słońce zamieni się
w ciemność, a księżyc w krew, zanim nadejdzie wielki i napawający lękiem dzień Jehowy.
I stanie się, że każdy, kto wzywa imienia Jehowy, ujdzie cało; bo ci, którzy przeżyją, znajdą się
na górze Syjon i w Jerozolimie — jak powiedział Jehowa — i wśród ocalałych, których Jehowa
wzywa. ”
Porównaj:
Dzieje 2:16-21
[…..]właśnie to zostało powiedziane przez proroka Joela:
‚„A w dniach ostatnich — mówi Bóg — wyleję mego ducha na wszelkie ciało i wasi
synowie oraz wasze córki będą prorokować i wasi młodzieńcy będą mieć wizje, a
waszym starcom śnić się będą sny; i nawet na moich niewolników oraz na moje
niewolnice wyleję w owych dniach mego ducha i będą prorokować. 19 I dam prorocze
cuda na niebie w górze oraz znaki na ziemi nisko — krew i ogień, i dymny opar; słońce
zamieni się w ciemność, a księżyc w krew, zanim nadejdzie wielki i wspaniały dzień
Jehowy.
A każdy, kto wzywa imienia Jehowy, będzie wybawiony”’.
Rzymian 10:13
„Gdyż każdy, kto wzywa imienia Jehowy, będzie wybawiony”.
Czy biorąc pod uwagę kontekst oraz treść porównanych wersetów i założenie, kiedy zamiast
imienia JEHOWA (JHWH) użyjemy imienia JEZUS (JEHOWA JEST ZBAWIENIEM) możemy
zarzućić autorom Przekładu Nowego Świata niekonsekwencje w tłumaczeniu? Dodatkowe
argumenty dlaczego w Chrześcijańskich Pismach greckich powinno występować imię Boże Jehowa
(JHWH) można zlależć w dalszej części niniejszego komentarza oraz w zaadresowanym artykule.
Zobacz też:
Zbawca: Pismo Święte wielokrotnie nazywa Boga Zbawcą (lub Zbawicielem). W Izajasza 43:11
(BT) Bóg nawet mówi: „Poza Mną nie ma żadnego zbawcy”. Skoro jednak również Jezusa nazywa
się zbawcą, czy to znaczy, że Bóg i Jezus to jedno? Wcale nie. W Tytusa 1:3, 4 (BT) jest mowa o
„Bogu, Zbawicielu naszym”, a następnie o obu: ‛Bogu Ojcu i Chrystusie Jezusie, Zbawicielu
naszym’. W takim razie obaj są zbawicielami. Werset 25 z Listu Judy (Bw) wskazuje na ich
wzajemne powiązanie, mówiąc: „Bogu, Zbawicielowi naszemu przez Jezusa Chrystusa, Pana
naszego” (zob. też Dzieje 13:23). W Sędziów 3:9 (BT) to samo hebrajskie słowo (moszía,
tłumaczone na „wybawiciel” lub „zbawiciel”), którego użyto w Izajasza 43:11, dotyczy izraelskiego
sędziego Otniela, a przecież w żadnym wypadku nie znaczy to, że Otniel był Jehową. Gdy się czyta
Izajasza 43:1-12 w całości, znaczenie wersetu 11 staje się jasne: tylko Jehowa zapewniał Izraelowi
zbawienie, czyli wybawienie, a nie żaden bóg okolicznych narodów.
Cz:2 Rozwinięcie tematu
Pan Jezus urodził się pod Prawem Mojżeszowym, więc był zobowiązany do używania imienia
Bożego JHWH (Jahwe, Jehowa):
Łukasza 2:21 Kiedy się dopełniło osiem dni, żeby go obrzezano, nadała mu też imię
Jezus — imię, które mu nadał anioł, zanim został on poczęty w łonie.
http://www.jw.org/pl/publikacje/ksi%C4%85%C5%BCki/czego-uczy-biblia/imi%C4%99-bo
%C5%BCe-znaczenie-i-u%C5%BCycie/
Pomijanie w Biblii imienia Bożego ma związek ze starą tradycją żydowską, która w
ogóle nie pozwala go wypowiadać. Przekonanie to najwidoczniej opiera się na błędnym
zrozumieniu biblijnego przykazania: „Nie wolno ci używać imienia Jehowy, twego
Boga, w sposób niegodny, bo Jehowa nie pozostawi bez ukarania tego, kto używa jego
imienia w sposób niegodny” (Wyjścia 20:7).
Przykazanie to zabrania nadużywania imienia Bożego. Ale czy sugeruje, że nie wolno
go z szacunkiem wymawiać? Nic podobnego. Pisarze Pism Hebrajskich („Starego
Testamentu”) byli bogobojnymi ludźmi, którzy trzymali się Prawa nadanego przez Boga
starożytnym Izraelitom. A jednak często posługiwali się imieniem Bożym. Na przykład
zawarli je w wielu psalmach, głośno śpiewanych przez tłumy czcicieli Jehowy. On sam
zresztą polecił wzywać tego imienia i Jego wierni słudzy posłusznie to czynili (Joela
2:32; Dzieje 2:21). Dlatego dzisiaj prawdziwi chrześcijanie nie wahają się z szacunkiem
używać imienia Bożego, co też niewątpliwie robił Jezus (Jana 17:26).
Jezus za pomocą Słowa Bożego zwalczał herezje i ludzką tradycję, która usiłowała zastąpić Pismo
Święte. Jest nie do pomyślenia, żeby Jezus uległ żydowskim zabobonom, które wbrew nakazom
Bożym zakazywali używania imienia Bożego.
Mateusza 15:7 Obłudnicy, Izajasz trafnie prorokował o was, mówiąc: 8 ‚Lud ten
okazuje mi szacunek swoimi wargami, ale ich serce jest ode mnie bardzo oddalone. 9
Lecz na próżno mnie czczą, gdyż jako nauk uczą nakazów ludzkich’”.
Usuwanie tego imienia z przekładów Pisma Świętego jest łamaniem prawa Bożego. Przed takimi
praktykami ostrzega Księga Objawienia:
Objawienie 22:18 „Ja świadczę każdemu, kto słyszy słowa proroctwa tego zwoju: Jeżeli
ktoś doda coś do tych rzeczy, Bóg doda mu plag zapisanych w tym zwoju; 19 a jeżeli
ktoś odejmie coś ze słów zwoju tego proroctwa, Bóg odejmie jego dział w drzewach
życia i w mieście świętym — rzeczach opisanych w tym zwoju.
NŚ:
Bardzo popularna Biblia Tysiąclecia, wydanie drugie. Biblia Tysiąclecia jest podstawowym
przekładem używanym przez Kościół Katolicki
W całym Starym Testamencie ponad 6000 razy imię Boże JAHWE. Z uwag wstępnych
Kolegium Redakcyjnego do pierwszego wydania:
Troska o autentyzm kazała nam nie stylizować zbyt współcześnie hebrajskiego sposobu
opisywania, który tak się różni od dzisiejszego. Wprowadzamy dalej wszędzie Boże
imię Jahwe tam, gdzie dotąd w przekładach idących za Wujkiem, Wulgatą i Septuagintą
czytaliśmy zastępcze imię „Pan”, nie będące wcale przekładem tego Imienia Bożego.
Tutaj do ściągnięcia: http://chomikuj.pl/an.esword/Biblie++djvu*2c+pdf/Biblia+Tysi*c4*85clecia+-+wyd.+2,569508650.djvu
Przekład Nowego Świata:
Biblia Warszawska:
Często ludzie zadają pytanie: dlaczego w Nowym Testamencie nie ma imienia JHWH wszędzie
tam, gdzie są cytowane wersety ze Starego Testamentu, gdzie to imię występuje? Ponieważ zostało
usunięte przez odstępcze chrześcijaństwo. Gdyby za dwa tysiące lat nie znaleziono współczesnych
przekładów Biblii, gdzie to imię występuje, tylko na przykład Biblię Warszawską, czy nowsze
wydania Biblii Tysiąclecia, to też by myślano, że to imię tam nie występowało. Nielogiczny jest
wniosek tych, którzy twierdzą, że Bóg JHWH (Jahwe) zadbał o to, żeby jego imię tyle tysięcy razy
występowało w Starym Testamencie, a później zatroszczył się o to, żeby go zabrakło w Nowym
Testamencie. Choć wiadomo, że zachowało się ono w Księdze Objawienia:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Alleluja
Alleluja (hebr. ‫ה‬
‫ללוי ּה ָי ּה‬
‫ה ְל‬
‫ ה‬hallelujah czy też halelu-Jáh) – wychwalajcie Jahwe. Biblijna
aklamacja liturgiczna wychwalająca Jahwe i jednocześnie zwrot nawołujący do jego
wychwalania. Zwrot ten jest użyty dwadzieścia cztery razy w Starym Testamencie,
głównie w Księdze Psalmów oraz cztery razy w greckiej transliteracji w Nowym
Testamencie. Po raz pierwszy pojawia się w Psalmie 104:35. Z wyjątkiem Psalmu 135:3
wprowadza i (lub) kończy psalmy, w których się znajduje. W Apokalipsie św. Jana: „na
niebie mówiących: Allelu-Ja! Zbawienie i chwała i moc Bogu naszemu jest” (Ap. 19,1
Biblia Wujka 1599 r.), „jak gdyby głos wielkiego tłumu w niebie – mówiących:
Alleluja!” Apokalipsa św. Jana Biblia Tysiąclecia 1965 r.). Alleluja stanowi tu
wprowadzenie do serii hymnów.
http://tetragram.pl/imie
MIĘ — według pojęć starożytnych, nie tylko wyróżnia człowieka od innych ludzi, lecz stanowi
istotną część składową jego osobowości. Stąd, co nie ma imienia — nie istnieje, a człowiek bez
imienia jest jednostką bez znaczenia.”
septuaginta
Za czasów Jezusa w „Septuagincie” występowało imię Boże. Na powyższym skrawku — wśród
liter greckich — występuje ono dwa razy w całości i raz nadszarpnięte. Zapisane jest
starohebrajskim alfabetem.
Imię Boga ‫ יהוה‬było powszechnie znane w starożytności. Na dobre zadomowiło się Ono
jako część składowa wielu imion ludzkich. Formy te, na początku wyrazu brzmią
njaczęściej: JEHO, na końcu zaś: JEHU, JAHU.
Przykłady z Biblii:
Jehoszafat król Judy
Jehoram — król Izraela
Jehu — król Izraela
Jehonadab
Jehoszeba — córka króla Jehorama
Jehoasz — król Judy
Jehojada — kapłan
Jehoachaz i Jehoasz — królowe Izraela
Jehoachaz i Jehojakim — królowie Judy
Jehojachin — król Judy
czy też znane nam współcześnie nazwisko premiera Izraela Natanjahu
a także Jehohanan (współczesny Jan — „Jehowa obdarza łaską”)
Istotnym imieniem jest Jehoszua, tłumaczone w zależności od upodobań tłumacza jako
Jozue, Józef albo Jezus. Znaczy ono tyle co „Jehowa wybawia”.
Również nazwa własna (albo imię) Żyd (Jehudi) zawiera w sobie hebrajskiego
brzmienie imienia Boga.
W niektórych imionach środkowe ‘H’ pozostaje nieme, co tworzy Joszuę, Jotama,
Jozjasza, Jonasza, Jonadaba, Judytę (Jehudit)…
Wiele imion biblijnych wciąż cieszy się dużą popularnością. Niektóre z nich, w
oryginalnej wersji hebrajskiej, zawierają imię Boże. Oto kilka z nich oraz ich hebrajskie
znaczenia.
Jan — „Jehowa okazał łaskę”
Joanna — „Jehowa okazał łaskę”
Joel — „Jehowa jest Bogiem”
Jonatan — „Jehowa dał”
Jozue — „Jehowa jest wybawieniem”
Józef — „oby Jah dodał” [*]
Maciej — „dar Jah”
Mateusz — „dar Jah
http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/2013206?q=Ko%C5%9Bcio%C5%82y+chrze%C5%9Bcija
%C5%84stwa+w+zasadzie+od%C5%BCegnuj%C4%85+si%C4%99+od+imienia+Bo
%C5%BCego&p=par
Kościoły chrześcijaństwa w zasadzie odżegnują się od imienia Bożego. Na przykład w
części wstępnej do Biblii w przekładzie Jakuba Wujka (wyd. z roku 2000) napisano
między innymi: „Księża Biskupi wykazali się doskonałym wyczuciem, gdy zażądali,
aby w przekładzie [w Biblii Tysiąclecia] imię Jahwe zostało zastąpione słowem PAN.
Rzeczywiście, imię Jahwe było dla wiernych zupełnie obce, a nawet niezrozumiałe, a
nadto niezgodne z katolicką tradycją”. Natomiast Świadkowie Jehowy z dumą noszą to
imię i je wychwalają (Izaj. 43:10). Co więcej, poczytujemy sobie za zaszczyt, że
rozumiemy znaczenie tego imienia oraz powszechną kwestię sporną związaną z jego
uświęceniem (Mat. 6:9). Znać imię Boga to coś o wiele więcej, niż wiedzieć, że brzmi
ono „Jehowa”. Trzeba wiedzieć, jaki On jest — znać Jego przymioty, zamierzenie i
poczynania opisane w Biblii, na przykład to, jak traktuje swoich sług. Oczywiście
Jehowa wyjawia takie informacje stopniowo, w miarę realizacji swojego zamierzenia
(Prz. 4:18).
Kto tych biskupów upoważnił do zastępowania z Biblii imienia Bożego JHWH słowem PAN tego
nie wie nikt. Skoro Bóg zadbał o to, żeby tam było, to bez względu na ich stosunek do tego imienia
nie mieli prawa tego zrobić. Świadomie czy nie stali się wrogami imienia Bożego, bo ukrywają je
przed ludźmi.
W NT imię Boże (HalleluJAH) występuje tylko w Księdze Objawienia . W innych miejscach na
wzór katolickich biskupów (i nie tylko katolickich) usunięto je i zastąpiono to imię słowem Pan.
Jeżeli byłoby wolą Bożą, aby Jego wzniosłe imię usunąć z cytatów ze ST zamieszczonych w NT, to
przecież nie byłby tak niekonsekwentny, żeby nakazać je pozostawić w Księdze Objawienia. Ludzie
świadomie czy nie wołając „Alleluja” wymawiają imię Boże. Mało tego: za każdym razem, kiedy
wymawiają imię Jezus (Jehoszua) oznajmiają: JHWH (Jahwe, Jehowa) jest zbawieniem.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Jezus_Chrystus
Polska forma pierwszego członu imienia – Jezus – pochodzi od łacińskiego Iesus, które
z kolei pochodzi od greckiego Ἰησοῦς (Iesous). Grecka forma jest zhellenizowaną
formą hebrajskiego lub aramejskiego imienia ‫ע‬
‫ ; ישוע( י יששו ּה ה‬Yēšuaʿ, Joszua), które z kolei
jest skróconą formą hebrajskiego ‫ע‬
‫ ְליהו ושש ה‬lub ‫ע‬
‫ יהושע( ְליהו וששו ּה ה‬,‫ ;יהושוע‬Yehōšuaʿ, Jehoszua)
lub w języku polskim Joszua (alternatywne formy: Jeszua, Joszue). W języku
hebrajskim ‫ע‬
‫( ְליהו ושש ה‬Yehōšuaʿ ), gr. Ιησούς znaczy – Jahwe jest zbawieniem.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Jezus_%28imi%C4%99%29
Jezus (łac. Iesus, gr. Ἰησοῦς) – imię męskie pochodzenia hebrajskiego. Polska forma
imienia wywodzi się z formy łacińskiej i greckiej. Forma grecka jest przekształceniem
imienia hebrajskiego, ‫ישו‬, ‫ ישוע‬Jehoszua, w formie skróconej Jeszua. Imię hebrajskie
oznacza „Jahwe jest zbawieniem”. Forma aramejska ma postać ‫ܝܫܘ‬, ‫ ܝܫܘܥ‬Jeszua. W
niektórych kulturach używane jako imię własne, głównie w kręgu kulturowym języka
hiszpańskiego.[…]
Hebrajskie imię Jeszua (‫ע‬
‫)י יששו ּה ה‬, będące skrótem od Jehoszua (‫ע‬
‫)ְליהו ושש ה‬, należy do tzw.
imion teoforycznych co oznacza, że zawarte jest w nim imię własne Boga – JHWH.
Tłumaczone jest jako „Jahwe jest zbawieniem”. Jego grecką transkrypcją jest Ἰησοῦς
(Iēsous).
Równoznacznymi do imienia Jezus imionami biblijnymi są: Jozue i Ozeasz.
Innymi słowy, świadomie czy nie, kto jest wrogiem imienia JHWH (Jahwe) jest też wrogiem
imienia Jezus.
Kim był Immanuel z Księgi Izajasza?
W artykule, z którego pochodzi tekst dzienny bardzo zaciekawił mnie poniżej zacytowany
fragment. Po analizie tego proroctwa argumentacja autorów tekstu okazuje się krystalicznie
logiczna! :
[….] 4 Wkrótce po tym, jak Izajasz wyrzekł te zdumiewające słowa, jego żona poczęła i
urodziła mu syna, któremu nadano imię Maher-Szalal-Chasz-Baz. Możliwe, że właśnie
ten chłopiec był zapowiedzianym Immanuelem*. W czasach biblijnych przy
narodzinach niemowlęciu nieraz nadawano imię upamiętniające na przykład jakieś
ważne wydarzenie. Potem jednak rodzice i krewni mogli nazywać dziecko innym
imieniem (2 Sam. 12:24, 25). Nic nie wskazuje na to, żeby do Jezusa kiedykolwiek
zwracano się imieniem Immanuel.
Izajasza 7:13-17 „A on przemówił: „Posłuchaj, proszę, domu Dawidowy. Czy to dla
was taki drobiazg nużyć ludzi, żebyście mieli też nużyć mojego Boga? Dlatego Jehowa
sam da wam znak: Oto panna będzie brzemienna i urodzi syna, i nazwie go imieniem
Immanuel. Masło i miód będzie jadł, zanim jeszcze będzie umiał odrzucać zło, a
wybierać dobro. Zanim bowiem chłopiec będzie umiał odrzucać zło, a wybierać dobro,
ziemia, przed której **dwoma królami (królowie Izraela i Syrii)** odczuwasz okropny
strach, będzie całkowicie porzucona. Jehowa sprowadzi na ciebie i na twój lud, i na
dom twego ojca takie dni, jakich nie było od dnia, gdy Efraim odwrócił się od Judy —
mianowicie króla Asyrii.
Izajasza 8:3-4 Potem zbliżyłem się do prorokini i stała się brzemienna, a po jakimś
czasie urodziła syna. Wtedy Jehowa rzekł do mnie: „Nazwij go imieniem Maher-SzalalChasz-Baz, bo zanim chłopiec będzie umiał wołać: ‚Mój ojcze!’ i ‚Moja matko!’,
zasoby Damaszku i łupy Samarii zostaną wyniesione przed króla Asyrii”.
http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lp-p/2013846#h=6:0-9:0
Ziemia, przed której dwoma królami [syryjskim i izraelskim] odczuwasz okropny
strach, będzie całkowicie porzucona (Izaj. 7:16).
Pomiędzy 762 a 759 rokiem p.n.e. ** królowie Izraela i Syrii** wypowiedzieli wojnę Judzie. Co
było ich celem? Najechać Jerozolimę, zdetronizować Achaza i powierzyć władzę komuś innemu,
być może nie z linii rodowej Dawida (Izaj. 7:5, 6). Zwłaszcza król Izraela powinien był mieć więcej
rozsądku. Przecież sam Jehowa zadecydował, że na Jego tronie zawsze będzie zasiadał potomek
Dawida, a słowo Jehowy nigdy nie zawodzi (Joz. 23:14; 2 Sam. 7:16). Z początku wydawało się, że
sojusz syryjsko-izraelski zyskuje przewagę. W jednej tylko bitwie Achaz stracił 120 000 dzielnych
wojowników! Zabity został „syn królewski” Maasejasz (2 Kron. 28:6, 7). Ale Jehowa czuwał nad
biegiem spraw. Pamiętał o obietnicy złożonej Dawidowi; posłał więc proroka Izajasza z niezwykle
pokrzepiającym orędziem przytoczonym w dzisiejszym tekście dziennym.
Czy Jezus Chrystus To ta sama osoba, co Archanioł Michał?
Rozważmy najpierw, jakie jest znaczenie słowa „anioł”:
‚Hebrajski wyraz malʼách oraz jego grecki odpowiednik ággelos dosłownie znaczą „posłaniec”. W
całej Biblii pojawiają się one niemal 400 razy. Gdy odnoszą się do stworzeń duchowych, są
tłumaczone na ‛aniołowie’, a gdy wyraźnie chodzi o ludzi — na „posłańcy” .’
Jezus zanim przyszedł na ziemię proroczo został nazwany „aniołem”, to znaczy „posłańcem”:
Malachiasza 3
” Oto Ja wyślę anioła mego [Jana Chrzciciela], aby przygotował drogę przede Mną, a
potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy oczekujecie, i ***Anioł
Przymierza [Jezus Chrystus]***, którego pragniecie.”
‚Jako przepowiedziany „posłaniec przymierza” Jezus Chrystus przybył do świątyni i ją oczyścił (Mt
21:12, 13; Mk 11:15-17; Łk 19:45, 46). Najwyraźniej był posłańcem przymierza Abrahamowego,
gdyż właśnie na podstawie tego przymierza Żydzi pierwsi otrzymali sposobność wejścia w skład
grona dziedziców Królestwa. Na przymierze to powołał się Piotr, gdy wzywał Żydów do okazania
skruchy. I co godne uwagi, do tego samego przymierza nawiązał też Zachariasz, ojciec Jana
Chrzciciela, kiedy wspomniał, że Jehowa wzbudził ‛w domu Dawida róg wybawienia’, czyli
Mesjasza (por. Mt 10:5-7; 15:24; 21:31; Łk 1:69-75; Dz 3:12, 19-26).’
Jezus jest szczególnym posłańcem. Słowo archanioł znaczy naczelny [najważniejszy] anioł. Z
uwagi na rolę, jaką Jezus ma z woli Boga słusznie można go nazwać NACZELNYM
POSŁAŃCEM. Czyli Archaniołem [Michałem].
„aniołów swoich czyni duchami swoich sług -ogniem trawiącym”.
1.
Czy Jezus nie był nazwany sługą Bożym?
Izajasza 42:1
„Oto mój sługa ,którego mocno trzymam !
Mój wybrany ,którego moja dusza obdarzyła uznaniem !
Włożyłem w niego mego ducha .
On przyniesie narodom sprawiedliwość”.
Jezus jako największy sługa Boży został przez Boga wywyższony na prawice Boga.
Hebrajczyków 10:12
„Ale ten człowiek złożył na zawsze jedną ofiarę za grzechy i zasiadł po prawicy Boga”.
I co więcej?
I Koryntian 15:27
„Albowiem Bóg „podporządkował wszystko pod stopy jego .
Ale gdy mówi ,iż wszystko zostało podporządkowane ,jest oczywiste ,że z wyjątkiem
tego ,który mu wszystko podporządkował”.
Zatem Bóg podporządkował swemu Synowi również aniołów.Jezus stał się przywódcą tych aniołów
w niebie.Imię Syna Bożego zatem w niebie brzmi Michał.
A pozycja jaką zajmuje to archanioł ,czyli przywódca aniołów.
2.
Hbr 2:5 Bw
„Bo nie aniołom poddał świat, który ma przyjść, o którym mówimy.”
O kim mówi Paweł?
Czytajmy więc:
„Gdyż nie aniołom podporządkował przyszłą zamieszkaną ziemię ,o której mówimy.”
Komu więc ,jak nie aniołom?
Oczywiście ludziom chrześcijanom namaszczonym duchem ,którzy zasiadają na tronach w niebie
razem z Jezusem.
Objawienie 20:4
„I ujrzałem trony i byli ci,którzy zasiedli i dano im władzę sądzenia……Ozyli i
królowali z Chrystusem przez tysiąc lat.”
O nich własnie mówi tekst z Hebrajczyków.
3.
Hbr 2:7-9 Bw
„Uczyniłeś go na krótko nieco mniejszym od aniołów, chwałą i dostojeństwem
ukoronowałeś go,(8) wszystko poddałeś pod stopy jego. A poddawszy mu wszystko, nie
pozostawił niczego, co by mu poddane nie było. Teraz jednak nie widzimy jeszcze, że
mu wszystko jest poddane;(9) widzimy raczej tego, który na krótko uczyniony został
mniejszym od aniołów, Jezusa, ukoronowanego chwałą i dostojeństwem za cierpienia
śmierci, aby z łaski Bożej zakosztował śmierci za każdego.”
Czytając cały tekst listu do Hebrajczyków dowiadujemy się nie tylko o wyższości Jezusa nad
aniołami po jego wstąpieniu do nieba.Dowiadujemy się także ,że Jezus będąc tu na ziemi stał się we
wszystkim podobny do swych duchowych braci. Zaś kontekst wersetu 5 brzmi:
Hebrajczyków 2:5,6
„Gdyż nie aniołom podporzadkował przyszłą zamieszkaną ziemię o której
mówimy.Lecz pewien świadek dał gdzieś dowód mówiąc:
„Czymże jest człowiek ,że o nim pamietasz ,lub syn człowieczy ,że się o niego
troszczysz?
Uczyniłeś go niewiele niższym od aniołów ukoronowałes go chwałą i szacunkiem oraz
ustanowiłeś nad dziełami twoich rąk”.
Wyrażnie jest tutaj mowa o ludziach i o Jezusie ,który też był człowiekiem.
Bóg nie aniołom poddał przyszłą zamieszkaną ziemię ,tylko ludziom.To nie aniołowie mają
królować z Jezusem w niebie ,tylko ludzie wybrani przez Boga do tej zaszczytnej roli.
O nich czytamy w Objawieniu 14:1-5 oraz w Daniela 7:27
Królestwo dano ludowi świętych Najwyższego ,a tymi świetymi są ludzie.
Paweł nazywa ich braćmi świętymi uczestnikami powołania niebiańskiego.
Hebrajczyków 3:1
http://bibliaonline.pl/biblia,textus,receptus,nt,pierwszy,list,sw,pawla,do,tesaloniczan,rozdzial,4,wers,1,0,13,6,a.
html
http://www.literatura.hg.pl/greek/1th.htm
1Tes 4:16 WH „οτι αυτος ο κυριος εν κελευσματι εν φωνη αρχαγγελου και εν σαλπιγγι θεου
καταβησεται απ ουρανου και οι νεκροι εν χριστω αναστησονται πρωτον”
(„któż jest jak Bóg?”).
Jedyny poza Gabrielem święty anioł wymieniony w Biblii z imienia i jedyny nazwany
„archaniołem” (Judy 9). Po raz pierwszy wspomniano o nim w 10 rozdz. Daniela, gdzie
został przedstawiony jako „jeden z najprzedniejszych książąt”. Przyszedł na pomoc
niższemu rangą aniołowi, któremu przeciwstawiał się „książę królestwa perskiego”.
Dalej występuje też pod innymi określeniami: „Wasz [Izraelitów] książę” oraz „wielki
książę, który stoi dla dobra synów twego [Daniela] ludu” (Dn 10:13, 20, 21; 12:1).
Można stąd wysnuć wniosek, że to on był aniołem, który prowadził Izraelitów przez
pustkowie (Wj 23:20, 21, 23; 32:34; 33:2). Przemawia za tym również okoliczność, iż
„archanioł Michał miał zatarg z Diabłem i toczył spór co do ciała Mojżesza” (Judy 9).
Z Pisma Świętego wynika, że imię Michał nosił Syn Boży, zanim opuścił niebiosa, by
zostać Jezusem Chrystusem, a także gdy tam powrócił. Jedynie jego nazwano
„archaniołem”, czyli naczelnym, głównym aniołem. Tytuł ten występuje w Biblii
wyłącznie w liczbie pojedynczej. Najwyraźniej więc istnieje tylko jeden wyznaczony
przez Boga zwierzchnik czy naczelnik zastępów anielskich. O tym, iż zmartwychwstały
Pan Jezus Chrystus jest archaniołem, świadczy werset z 1 Tesaloniczan 4:16, gdzie
powiedziano, że zstąpi on z nieba „z nakazującym wołaniem, z głosem archanielskim”.
Nie ulega wątpliwości, iż jego głos nie zostałby określony słowem umniejszającym
ogromną władzę sprawowaną obecnie przez Chrystusa jako Króla królów i Pana panów
(Mt 28:18; Obj 17:14). Gdyby termin „archanioł” nie odnosił się do niego, lecz do
jakiegoś innego anioła, wówczas wzmianka o „głosie archanielskim” nie byłaby na
miejscu, gdyż nawiązywałaby do głosu osoby ustępującej rangą Synowi Bożemu.
Istnieją jeszcze inne przesłanki potwierdzające, że Michał to w rzeczywistości Syn
Boży. Po pierwszej wzmiance o Michale (Dn 10:13) Daniel zanotował proroctwo o
„czasie końca” (Dn 11:40), zapowiadające m.in.: „A w owym czasie powstanie Michał,
wielki książę, który stoi dla dobra synów twego [Daniela] ludu” (Dn 12:1). Miał wtedy
nastać „czas takiej udręki, jakiej nie sprowadzono, odkąd się pojawił którykolwiek
naród, aż do owego czasu” (Dn 12:1). W proroctwie Daniela czasownik ‛powstać’
często odnosi się do objęcia przez kogoś tronu lub do innych skutecznych posunięć
króla (Dn 11:2-4, 7, 16b, 20, 21). Płynie stąd wniosek, że Michał to Jezus Chrystus,
którego Jehowa ustanowił Królem i któremu wyznaczył zadanie zgładzenia wszystkich
narodów w Har-Magedonie (Obj 11:15; 16:14-16).
W Księdze Objawienia (12:7, 10, 12) wymieniono Michała w związku z narodzinami
Królestwa Bożego i okresem strasznej niedoli na ziemi: „I wybuchła wojna w niebie:
Michał i jego aniołowie toczyli bitwę ze smokiem i toczył bitwę smok i jego aniołowie.
I usłyszałem donośny głos w niebie, mówiący: ‚Teraz nastało wybawienie i moc, i
królestwo naszego Boga, i władza jego Chrystusa, ponieważ zrzucony został
oskarżyciel braci naszych (…) Dlatego weselcie się niebiosa i wy, którzy w nich
przebywacie! Biada ziemi i morzu’”. Później ukazano, jak Jezus Chrystus prowadzi
niebiańskie zastępy na wojnę przeciwko narodom ziemi (Obj 19:11-16). Miało to
oznaczać dla narodów udrękę, którą niewątpliwie można skojarzyć z ‛czasem udręki’
przepowiedzianym na okres, gdy „powstanie Michał” (Dn 12:1). Skoro Syn Boży ma
wyruszyć na wojnę z narodami, rozsądny jest wniosek, że właśnie on wraz ze swymi
aniołami stoczył wcześniej bitwę z symbolicznym smokiem, Szatanem Diabłem, i jego
aniołami.
Zanim Jezus stał się człowiekiem, był nazywany „Słowem” (Jn 1:1). Nosił też imię
Michał. Po zmartwychwstaniu zachował imię Jezus (Dz 9:5), co uwypukla fakt, iż jest
tym samym Synem Bożym, który przebywał na ziemi. A przywrócenie mu
niebiańskiego imienia Michał i tytułu (lub imienia) „Słowo Boga” (Obj 19:13)
nawiązuje do jego przedludzkiego bytu. Samo imię Michał, które oznacza „któż jest jak
Bóg?”, wskazuje na to, że nikt nie może się równać z Jehową Bogiem i że archanioł
Michał jest Jego wielkim Rzecznikiem i Obrońcą Jego czci.
—
Tutaj odbyła się ciekawa dyskusja na ten temat:
http://biblia.webd.pl/forum/viewtopic.php?t=1012
„Błędny i nie biblijny pogląd że Jezus jest Michałem. Sam Jezus temu zaprzeczył gdy
powiedział:Dan. 10:13
„Lecz książę anielski królestwa perskiego sprzeciwiał mi się przez dwadzieścia jeden
dni, lecz oto Michał, jeden z pierwszych książąt anielskich, przyszedł mi na pomoc,
dlatego ja zostawiłem go tam przy księciu anielskim królestwa perskiego,
(BW)”
Nie błędny …..
Kontekst brzmi:
Daniela 10:5
„podniosłem oczy i ujrzałem a oto pewien mąż odziany w lnianą szatę mający biodra
przepasane złotem z Ufaz………”
Dalszy opis tego anioła:
„ciało przypomina chryzolit oczy jego zaś ogniste pochodnie ramiona i miejsce jego
stóp jak polerowana miedż dżwięk jego słow przypomina odgłos tłumu”
Tenże anioł mówi:
„…a oto przybył mi z pomocą Michał jeden z najprzedniejszych książąt”………
Wygląd anioła niektórzy kojarzą z opisem Jezusa w wizji z Objawienia Jana 1:13-16
Jezus:
„odziany w szatę przepasaną złotym pasemjego włosy na głowie były białe jak wełna
oczy jak ognisty płomień stopy podobne do czystej miedzi głos jak odgłos wielu
wódmiał w ręku siedem gwiazd z ust wychodził długi miecz obosieczny
oblicze było jak słońce gdy świeci w swej mocy”
Zatem opisy te są tylko podobne nie takie same………….
Co więcej ini aniołowie opisani jako „wielka rzesza w niebie” Obj 19:1 mają podobny
głos……
Co więcej ten sam anioł pojawia się w Daniela 12:6, i wyjawia proroctwo o Jezusie w
Daniela 12:1
DLACZEGO W BIBLII NIE MA BEZPOŚREDNIEJ INFORMACJI O TYM, ŻE JEZUS
JEST ARCHANIOŁEM MICHAŁEM? CZY TO JEST DOWÓD PRZECIWKO TEJ
TEZIE?
W Biblii o wielu kwestiach nie napisano bezpośrednio, a jednak z jej kontekstu wynika, że pewne
konkluzje – choć oparte na wnioskowaniu pośrednim – są oczywiste. Na przykład, gdzie w Biblii
bezpośrednio jest napisane, że nie wolno brać narkotyków, stosować in vitro, usuwać ciąży czy
palić papierosów? Wniosek, że Jezus to Archanioł Michał jest negowany przez tych, którzy są
zwolennikami niebiblijnego dogmatu o Trójcy Świętej, a więc motywy są czysto ideologiczne, a nie
oparte na zdrowej analizie teologicznej -a tak przy okazji, gdzie w Słowie Bożym użyto pojęcia:
TRÓJCA ŚWIĘTA?
Zobacz też:
Wewnętrznie sprzeczna definicja Trójcy Świętej
https://bioslawekblog.wordpress.com/2014/12/20/wewnetrznie-sprzeczna-definicja-trojcy-swietej/
Kiepska to rodzina, gdzie ojciec mniejszy jest od syna
1 Koryntian 15:27-28
” Albowiem [Jehowa] Bóg „podporządkował wszystko pod jego [Jezusa] stopy. Ale gdy
mówi, iż ‛wszystko zostało podporządkowane’, jest oczywiste, że z wyjątkiem tego,
który mu wszystko podporządkował. A gdy już wszystko będzie mu podporządkowane,
wtedy również sam Syn podporządkuje się temu, który mu wszystko podporządkował,
tak by Bóg był wszystkim dla każdego.”
Zwolennicy dogmatu o Trójcy Świętej twierdzą, że Syn Boży Jezus Chrystus dorównuje chwałą
swojemu Ojcu Jehowie Bogu. Uczą, że Jezus tak, jak Jehowa nie miał początku, a więc, że jest
Bogiem Wszechmogącym (https://bioslawekblog.wordpress.com/2014/12/20/wewnetrzniesprzeczna-definicja-trojcy-swietej/). Biblia jednak uczy, że Jezus miał początek:
Objawienia 3:14
„A do anioła zboru w Laodycei napisz: To mówi Amen, świadek wierny i prawdziwy,
początek [Arché] stworzenia Bożego” (tutaj jest szersze uzasadnienie:
https://bioslawekblog.wordpress.com/2015/04/17/objawienia-314-a-do-aniola-zboru-wlaodycei-napisz-to-mowi-amen-swiadek-wierny-i-prawdziwy-poczatek-arche-
stworzenia-bozego/)
Gdyby rzeczywiście Jezus był równy Ojcu, to czy nie byłby nazywany raczej Bratem Jehowy
zamiast jego Synem? Samo imię JEZUS [JEHOszua] oznacza: „Jehowa jest zbawieniem”, więc
zwraca uwagę na to, komu tak naprawdę je zawdzięczamy. Świadkom Jehowy zarzuca się, że nie
oddają Jezusowi należnej czci, ponieważ nie nazywają siebie Świadkami Jezusa, tylko Jehowy.
Powołują się przy tym na kilka wersetów, które rzekomo mają dowodzić prawdziwości ich
zarzutów. Między innymiu na ten „Kto nie czci Syna, nie czci też Ojca”. Innymi słowy: „kto nie
okazuje szacunku Synowi, nie szanuje też Ojca”. Szacunek, to odpowiednia postawa, więc mamy
obowiązek okazywać go Jezusowi Chrystusowi, który reprezentuje władzę Jehowy:
Jezus powiedział do uczniów (zobacz też:
https://bioslawekblog.files.wordpress.com/2015/04/1422369_778823262212365_50530416477053
25106_n.jpg?w=743&h=578 )
Jana 16:27
„Sam Ojciec was kocha, ponieważ wy mnie ukochaliście i uwierzyliście, że ja
wyszedłem jako PRZEDSTAWICIEL Ojca.”
Jana 17:8
„Ponieważ wypowiedzi, które ty mi dałeś, ja dałem im, a oni je przyjęli i naprawdę
poznali, że wyszedłem jako twój przedstawiciel”
Porównaj:
Hebrajczyków 3:1
„A zatem, bracia święci, uczestnicy powołania niebiańskiego, zważajcie na APOSTOŁA
[POSŁAŃCA, REPREZENTANTA; http://wol.jw.org/pl/wol/d/r12/lpp/1200000310%5D i arcykapłana, którego wyznajemy — Jezusa.”
Dlatego też na ten werset można spojrzeć inaczej: „Kto nie szanuje OJCA, nie szanuje też Syna”. W
Biblii nakazano czcić [okazywać należny szacunek] nie tylko Jezusowi, ale też rodzicom (Ef 6:2;
Pwt 5:16), czy nawet królom tego świata
(https://bioslawekblog.files.wordpress.com/2014/12/88.jpg?w=576&h=565). Nie znaczy to jednak,
że pod jakimkolwiek względem dorównują oni Jehowie Bogu. Jehowa Bóg jest skłonny oddać
komuś pewną miarę władzy. Jezusowi podporządkował wszystko oprócz samego siebie (1
Koryntian 15:27-28). Może nakazać okazywanie komuś szacunku, jako swojemu reprezentatowi,
ale nikomu nie odda należniej tylko jemu chwały:
Izajasza 42:8
„Jam jest Jehowa. To jest moje imię; i chwały mojej nie oddam NIKOMU INNEMU ani
mej sławy rytym wizerunkom”
Dlatego też Bóg wyniósł go [Jezusa Chrystusa] na wyższe stanowisko i życzliwie dał mu imię,
które przewyższa wszelkie inne imię, żeby w imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano tych w niebie i
tych na ziemi, i tych pod ziemią i żeby wszelki język otwarcie uznał, że Jezus Chrystus jest Panem
ku chwale Boga, Ojca” (Filip. 2:9-11). Zauważmy, że zaznaczono tu różnicę między Jezusem
Chrystusem a Bogiem, jego Ojcem, któremu Jezus jest poddany.
SZACUNEK
Podstawowy hebrajski odpowiednik wyrazu „szacunek” to kawòd, dosłownie „ciężar”
(por. pokrewne słowa w 1Sm 4:18 i 2Sm 14:26). A zatem szacunek okazuje się osobie
uważanej za znaczną, ważną. Grecki wyraz timé kryje w sobie myśl o „szacunku”,
„poważaniu”, ale też o „wartości” i „drogocenności”. Dlatego czasownik timáo można
przetłumaczyć na „wyznaczyć cenę” (Mt 27:9), rzeczownik timé — na „zapłata” lub
„równowartość” (Mt 27:6; Dz 4:34), a przymiotnik tímios — na „poważany”, „drogi”
(wartościowy) czy „drogocenny” (Dz 5:34; 20:24; 1Ko 3:12).
Jehowa Bóg i Jego Syn. Jehowa Bóg jako Stwórca i Pan Wszechwładny zasługuje na
najgłębszy szacunek i cześć (1Tm 1:17; Heb 3:3, 4; Obj 4:9-11). Ludzie wyrażają taki
szacunek, gdy za przykładem Jezusa czynią to, co się Bogu podoba (Jn 8:29, 49).
Dopóki obowiązywało Prawo Mojżeszowe, Izraelici mogli okazywać Jehowie
szacunek, składając Mu w ofierze to, co mieli najlepszego (Prz 3:9; Mal 1:6-8).
Darzenie Wszechmocnego rzeczywistym szacunkiem nie polega na przestrzeganiu
jakichś form. Konieczne jest prawdziwe umiłowanie zasad Jehowy i szczere pragnienie
spełniania Jego woli. Niewątpliwie brakowało tego żydowskim przywódcom religijnym
w czasach ziemskiej służby Jezusa (Iz 29:13; Mk 7:6).
Jezus Chrystus dał doskonały wzór okazywania szacunku Bogu, bo sumiennie i z
radością spełnił Jego wolę, składając nawet w ofierze własne życie (Mt 26:39; Jn 10:17,
18). Dlatego Ojciec również okazał mu szacunek, potwierdzając, że uważa Go za
umiłowanego Syna (Mt 17:5; 2Pt 1:17). Kiedy Jezus zakończył ziemskie życie,
otrzymał od Boga jeszcze zaszczytniejsze stanowisko, niż miał przedtem (Flp 2:9-11).
Na przykładzie Jezusa Chrystusa widać, jak Najwyższy uszanuje tych, którzy Jego
szanują — wyrazi swą aprobatę i szczodrze im pobłogosławi (1Sm 2:30).
Ponieważ to Jehowa Bóg wywyższył swego Syna, każdy, kto nie chce uznać Jezusa
Chrystusa za nieśmiertelnego Króla królów i Pana panów, lekceważy jego Ojca. Syn
zasługuje na szacunek i lojalne poparcie ze względu na swą pozycję i dokonania (Jn
5:23; 1Tm 6:15, 16; Obj 5:11-13). Wszyscy, którzy pragną, by ich uszanował jako
swych uczniów, muszą ściśle trzymać się jego wzoru i nauk (Rz 2:7, 10).
Inne osoby godne szacunku. Jehowie Bogu i Jego Synowi należy się największy
szacunek, ale pewni ludzie z racji stanowiska również zasługują na poważanie. Dzieci
mają szanować rodziców i w związku z tym być im posłuszne (Pwt 5:16; Ef 6:1, 2).
Jeżeli rodzice znajdą się w potrzebie, dorosłe dzieci mogą dowieść szacunku przez
chętne udzielenie pomocy pod względem materialnym (Mt 15:4-6; 1Tm 5:3, 4). Mąż
szanuje żonę, gdy ją kocha i ceni, natomiast żona szanuje męża, gdy jest mu
podporządkowana i odnosi się do niego z głębokim respektem (1Pt 3:1-7). Starsi, którzy
‛ciężko pracowali, nauczając’, zasługiwali na „podwójny szacunek”, co najwyraźniej
obejmowało pomoc materialną (1Tm 5:17, 18). Chrześcijanie będący niewolnikami
mieli szanować swych właścicieli, skrupulatnie wywiązując się ze swych zadań (1Tm
6:1, 2). Szacunek należy się również władcom i innym osobom piastującym
odpowiedzialne stanowiska (Rz 13:7). Bez względu na sytuację życiową ludzie
wszelkiego pokroju zasługują na szacunek, ponieważ są stworzeniami Bożymi (1Pt
2:17).
Chrześcijanie mają przodować w okazywaniu szacunku współwyznawcom (Rz 12:10).
Powinni więc ‛szukać korzyści nie swojej własnej, lecz drugiego’ (1Ko 10:24), a także
być gotowi podejmować się nawet podrzędnych zadań (Łk 22:26; Jn 13:12-17). Łatwiej
zachować takie właściwe nastawienie, gdy się pamięta, że dla Boga każdy Jego sługa
jest cenny i że chrześcijanie tworzą organizm, w którym wszyscy są sobie nawzajem
potrzebni (1Ko 12:14-27).
Co prawda chrześcijanie nie szukają chwały dla siebie, ale pragną być darzeni
szacunkiem przez Jehowę Boga i Jego Syna. Dlatego wystrzegają się deprawującego
towarzystwa i dają odpór pragnieniom grzesznego ciała. Tylko dzięki czystości
moralnej i duchowej mogą okazać się naczyniami, których Bóg użyje do zaszczytnych
celów (1Ts 4:3-8; 2Tm 2:20-22; Heb 13:4). Właśnie tak rozumieją, co naprawdę znaczy
być godnym szacunku .
Jakuba 1:13 „Niechaj nikt, gdy wystawiony jest na pokusę, nie mówi: Przez Boga jestem kuszony;
Bóg bowiem nie jest podatny na pokusy [nie może być kuszony] do złego ani sam nikogo nie kusi.”
https://www.jw.org/pl/publikacje/czasopisma/wp20150101/czy-powinni%C5%9Bmy-modli
%C4%87-si%C4%99-do-jezusa/
Czy powinniśmy modlić się do Jezusa?
PEWIEN badacz przeprowadził ostatnio ankietę wśród około 800 młodych ludzi należących do
kilkunastu różnych wyznań. Znalazło się w niej pytanie, czy wierzą, że Jezus odpowiada na
modlitwy. Przeszło 60 procent zaznaczyło, że głęboko w to wierzy. Ale jedna młoda dziewczyna
wykreśliła z ankiety imię Jezus i wpisała w to miejsce słowo „Bóg”.
A co ty o tym sądzisz? Czy modlitwy powinniśmy kierować do Jezusa, czy do Boga? * Chcąc
znaleźć odpowiedź, rozważmy najpierw, czego na temat modlitwy uczył Jezus.
DO KOGO MAMY SIĘ MODLIĆ W MYŚL NAUK JEZUSA?
Jezus zarówno uczył, jak i pokazał, do kogo powinniśmy się modlić.
Kierując modlitwy do niebiańskiego Ojca, Jezus pozostawił nam wzór
NAUKI JEZUSA: Pewnego razu jeden z uczniów poprosił Jezusa: „Panie, naucz nas się modlić”.
Ten odpowiedział: „Kiedy się modlicie, mówcie: ‚Ojcze’” (Łukasza 11:1, 2). Później w słynnym
Kazaniu na Górze również zachęcał słuchaczy, by modlili się do Ojca. Zapewnił ich też: „Wasz
Ojciec wie, czego potrzebujecie, zanim go w ogóle poprosicie” (Mateusza 6:6, 8). Podczas swojej
ostatniej nocy na ziemi powiedział uczniom: „Jeżeli o coś poprosicie Ojca, da wam w imię moje”
(Jana 16:23). Tak więc Jezus uczył nas modlić się do Tego, który jest jego i naszym Ojcem — do
Jehowy Boga (Jana 20:17).
PRZYKŁAD JEZUSA: Jezus postępował zgodnie z tym, czego uczył o modlitwie. Sam modlił
się: „Publicznie wysławiam cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi” (Łukasza 10:21). Przy innej okazji
„wzniósł oczy ku niebu i rzekł: ‚Ojcze, dziękuję ci, żeś mnie wysłuchał’” (Jana 11:41). A gdy
umierał, zawołał: „Ojcze, w twoje ręce powierzam ducha mego” (Łukasza 23:46). Kierując
modlitwy do swego niebiańskiego Ojca — „Pana nieba i ziemi” — Jezus pozostawił wszystkim
wzór (Mateusza 11:25; 26:41, 42; 1 Jana 2:6). Czy pierwsi uczniowie Jezusa właśnie tak zrozumieli
jego wskazówki?
DO KOGO MODLILI SIĘ PIERWSI CHRZEŚCIJANIE?
Kilka tygodni po powrocie Jezusa do nieba jego uczniowie doświadczyli nękania i zastraszania ze
strony przeciwników (Dzieje 4:18). Oczywiście modlili się o pomoc. Ale do kogo? „Jednomyślnie
wznieśli głosy do Boga”, prosząc, by nadal im pomagał „przez imię (...) [swego] świętego sługi,
Jezusa” (Dzieje 4:24, 30). A zatem uczniowie usłuchali wskazówek swego Mistrza. Modlili się do
Boga, nie do Jezusa.
Wiele lat później apostoł Paweł opisał, w jaki sposób on i jego towarzysze zanosili modlitwy.
Oświadczył współwyznawcom: „Dziękujemy Bogu, Ojcu naszego Pana, Jezusa Chrystusa, zawsze,
gdy się za was modlimy” (Kolosan 1:3). Nawoływał również chrześcijan, by ‛zawsze składali za
wszystko podziękowania Bogu i Ojcu w imię Jezusa Chrystusa’ (Efezjan 5:20). Widać zatem, że
Paweł zachęcał drugich, aby kierowali modlitwy do Boga — ale w imię Jezusa (Kolosan 3:17).
Tak jak pierwsi chrześcijanie, możemy dowieść miłości do Jezusa, stosując się do jego rad
dotyczących modlitwy (Jana 14:15). Jeżeli będziemy modlić się do naszego niebiańskiego Ojca —
wyłącznie do Niego — nasze odczucia będą harmonizować z odczuciami wyrażonymi w Psalmie
116:1, 2: „Kocham Jehowę, gdyż słyszy mój głos, (...) będę wołał do Niego przez całe życie”
(NWT, 2013) *.
Czy modlili się do Jezusa?
Biblia wspomina o kilku sytuacjach, gdy wierni ludzie rozmawiali z Jezusem po jego powrocie do
nieba, a niekiedy też z aniołami (Dzieje 9:4, 5, 10-16; 10:3, 4; Objawienie 10:8, 9; 22:20). Ale czy
mężczyźni ci modlili się do tych niebiańskich istot? Nie. We wszystkich wypadkach to one
rozpoczynały rozmowę. Wierni mężczyźni i kobiety modlili się wyłącznie do Boga (Filipian 4:6).
http://blog.antytrynitarianie.pl/
Serwis antytrynitarny

BIBLIA JEST ANTYTRYNITARNA - Wewnętrznie sprzeczna definicja Trójcy Świętej

Transkrypt

Podobne dokumenty

ZA NICH SIEBIE