The HairDX™ GENETIC TEST

The HairDX™ GENETIC TEST
W dokumencie tym omówiono wartość i przydatność kliniczną testu genetycznego dla
mężczyzn HairDX na łysienie androgenowe.
WSTĘP: GENETYCZNE BADANIA PRZESIEWOWE
Celem genetycznych badań przesiewowych jest testowanie populacji w celu wykrycia osób
narażonych na wystąpienie choroby i poddanie ich
leczenia zapobiegawczemu lub
rozszerzonego nadzorowi jeszcze przed wystąpieniem objawów. Dlatego też czułość testu
powinna być na tyle wysoka, aby większość z tych osób, miała szanse na wczesne rozpoznanie
problemu. Co więcej, wysoka jego specyficzność powoduje zwiększenie skuteczności badań
przesiewowych i minimalizuje liczbę osób, którym wdrożone zostanie niepotrzebne leczenie.
ANALIZA STATYSTYCZNA
Pokażemy kliniczną wartość testu genetycznego HairDX przy użyciu standardowych metod
statystycznych.
Zebraliśmy zbiorcze dane z czterech niezależnych, równorzędnych recenzji i opublikowanych
badań, które wykazały statystyczny, istotny związek pomiędzy wariantami genetycznymi
wykazywanymi w teście genetycznym HairDX i łysieniem androgenowym u mężczyzn.
W badaniach oceniono łącznie 1971 mężczyzn z Europy, Północnej Europy, Australii i
Bliskiego Wschodu.
Łysi mężczyźni stanowili grupę składającą się z mężczyzn w wieku lat 18 i powyżej z 3
stopniem (i wyżej) utraty włosów wg skali Hamiltona-Norwooda. Mężczyźni o owłosionej
skórze głowy stanowili grupę składającą się z mężczyzn w wieku lat 50 i powyżej z 2 stopniem
(lub niżej) utraty włosów wg skali Hamiltona-Norwooda.
Dane opracowane na podstawie badań przedstawiono w poniższej tabeli:
Użyte skróty: T = pozytywny wynik testu to znaczy allel G; ~T = ujemny wynik testu, to
znaczy allel A, D = osoba chora tj. łysa; ~D = osoba o owłosionej skórze głowy ; TP = wyniki
prawdziwie pozytywne; FN = wyniki fałszywie negatywne; FP = wyniki fałszywie pozytywne;
TN = wyniki prawdziwie negatywne
Na podstawie zebranych danych obliczono, co następuje:
Czułość = prawdopodobieństwo wyniku pozytywnego testu dla pacjenta = P (TǀD) = 93%
Specyfika = prawdopodobieństwo, wyniku negatywnego testu dla pacjenta o owłosionej
skórze głowy = P (~Tǀ~D) = 25%
Wartość kliniczną testu genetycznego HairDX należy interpretować w odniesieniu do
częstości występowania łysienia.
Wyselekcjonowaliśmy częstotliwość występowania łysienia = P (D) = 63%. Prewalencja ta jest
przytoczona w kilku badaniach populacji. Na przykład, Gan et al. przeprowadził analizę
australijskiej populacji i wykazał, że w wieku 60 lat, 63% mężczyzn było łysych. Natomiast
DeMuro-Mercon et al. dokonał analizy norweskiej populacji i wykazał, że 63% mężczyzn w
wieku od 20-50 lat odnotowało pewien stopień utraty włosów. Co więcej, Tang et.al. w
Singapurze odnalazł populację etniczną mieszanego pochodzenia wykazując, że 63%
mężczyzn w wieku od 17-86 lat doświadczyła pewnego stopnia łysienia androgenowego.
Częstość występowania łysienia może być regulowana, ale wynikająca z testu wartość
kliniczna badania jest podobna do tej przedstawionej w niniejszym dokumencie.
Szczególne znaczenie dla lekarzy ma prawdopodobieństwo, że u osoby która uzyskała
pozytywny wynik testu będzie postępować łysienie, a także prawdopodobieństwo, że u danej
osoby nie rozwinie się ono, jeśli uzyskała negatywny wynik testu.
Stosując w odniesieniu do danych twierdzenie Bayesa możemy stwierdzić:
Prawdopodobieństwo, że osoba, która otrzymała pozytywny wynik testu będzie łysa = P (DǀT)
= 68%
Prawdopodobieństwo, że osoba, która otrzymała negatywny wynik testu nie będzie łysa =
P (~ Dǀ ~ T) = 68%
Ostatecznie, ważnym miernikiem dla lekarza jest prawdopodobieństwo, że danej osobie nie
zostanie wdrożone niepotrzebne leczenie = P (~ DǀT) = 32%
WAŻNOŚĆ KLINICZNA
Lekarz za pomocą testu genetycznego HairDX może wiarygodnie przewidzieć, że
pacjent, który uzyska wynik dodatni ma w przybliżeniu 70% ryzyko wystąpienia u niego
łysienia; dlatego też, pacjent może skorzystać z wdrożenia wczesnego leczenia.
Podobnie, lekarz może przewidzieć, że pacjent, który uzyskał wynik ujemny posiada
około 70% szans na to, iż nie będzie łysiał; w ten sposób pacjent może uniknąć kosztownego
leczenia.
Jak każde badanie przesiewowe, test nie jest doskonały, około 30% osobom, które zostaną
poddane testowi genetycznemu HairDX może zostać wdrożone niepotrzebne leczenie.
Oczywiście, wyniki tego badania genetycznego powinny zawsze towarzyszyć diagnostyce
medycznej aby leczenie było efektywne.
Chociaż w dokumencie analiza statystyczna nie jest przeprowadzona, ekspert w
dziedzinie wypadania włosów może docenić, że procent osób, które będą niepotrzebnie
leczone będzie można znacznie zmniejszyć poprzez fachową diagnostykę medyczną, wywiad
rodzinny w połączeniu z badaniem skóry głowy.
WNIOSEK
Obecnie istnieją tylko dwa leki zatwierdzone przez FDA, stosowane w leczeniu łysienia
androgenowego u mężczyzn. Obydwa leki wykazują najlepsze działanie w powstrzymywaniu
wypadania włosów aniżeli w odrastaniu utraconych włosów. Ostatnie badania wykazały, że
jeden z leków, finasteryd, jest skuteczny przez okres dłuższy niż dziesięć lat.
Zważywszy, że ryzyko związane z leczeniem łysienia, zatwierdzonym przez FDA jest
bardzo niskie, a koszt testu genetycznego HairDX jest minimalny, test w połączeniu z
badaniem skóry głowy i wywiadem rodzinnym jest wartościowy klinicznie i stanowi
efektywne narzędzie do wczesnej interwencji w zapobieganiu łysienia androgenowego u
mężczyzn.
BIBLIOGRAFIA
1. Ellis, JA, et al. Polymorphism of the androgen receptor gene is associated with male pattern
baldness. J Invest Dermatol. 2001 Mar;1 16(3):452-5.
2. Levy-Nissenbaum, E, et al. Confirmation of the association between male pattern baldness
and the androgen receptor gene. Eur J Dermatol. 2005 Sep-Oct;1 5(5):339-40.
3. Hillmer, AM, et al. Genetic variation in the human androgen recptor gene is the major
determinant of common early-onset androgenetic alopecia. Am J Hurn Genet. 2005
Jul;77(1):140-8.
4. Prodi, DA, et al. EDA2R is associated with androgenetic alopecia. J lnvest Dermatol. 2008
Sep;1 28(9):2268-70.
5. Gan, DC, et al. Prevalence of male and female pattern hair loss in Maryborough. J lnvest
Dermatol Symp Proc. 2005 Dec;1 0(3):184-9.
6. DeMuro-Mercon, C, et al. Male-pattern hair loss in Norwegian men: A community-based
study. Dermatology. 2000;200(3):21 9-22.
7.Tang, PH, et al. A community study of male androgenetic alopecia in Bishan, Singapore.
Singapore Med J. 2000 May;41(5):202-5.
8. Bergfeld, WF, et al. Androgenetic alopecia: an autosomal dominant disorder. Am J Med.
1995 Jan;98(IA):95S-98S.