Generuj PDF - Stołeczny Magazyn Policyjny

STOŁECZNY MAGAZYN POLICYJNY
Źródło:
http://magazyn.policja.waw.pl/mag/z-zycia-garnizonu/45797,Warszaty-komunikacji-miedzykulturowej-dla-policjantow.html
Wygenerowano: Środa, 1 marca 2017, 20:25
WARSZATY KOMUNIKACJI MIĘDZYKULTUROWEJ DLA
POLICJANTÓW
W grudniu ubiegłego roku z inicjatywy Pełnomocnika Komendanta Stołecznego Policji ds. Ochrony
Praw Człowieka podinsp. Marcina Szyndlera odbyły się warsztaty komunikacji międzykulturowej.
Wzięło w nich udział około 80 policjantów, m.in. z Wydziału Ochrony Placówek Dyplomatycznych,
Wydziału Ruchu Drogowego, ze Śródmieścia, Piaseczna i Komisariatu Policji Portu Lotniczego.
Założeniem projektu realizowanego przez pracowników Fundacji „Ocalenie” jest podwyższenie
kompetencji i wrażliwości międzykulturowej funkcjonariuszy mających w swojej pracy kontakt z
cudzoziemcami oraz zapobieganie ich dyskryminacji w Polsce.
Zajęcia odbywały się w 4 terminach. Każdy cykl składał się z trzech modułów
poświęconych komunikacji międzykulturowej, zagadnieniom prawnym dot.
cudzoziemców oraz społeczności Kaukazu i wspólnoty islamskiej.
Podczas pierwszego modułu kilkudziesięciu uczestników warsztatów podzielono na
dwie grupy. Jedna wcieliła się rolę gospodarzy, druga w rolę turystów. Obie grupy miały
realizować ustalone wcześniej założenia. W zajęciach tych ważne było, aby pobudzić
empatię uczestników, uświadomić sytuację i stan emocjonalny cudzoziemców, a także
umożliwić uczestnikom poznanie poszczególnych kultur, tradycji i zwyczajów
społeczności migranckich, z którymi mogą się spotkać.
Podsumowując ten moduł zwrócono uwagę na czynniki utrudniające komunikację międzykulturową. Należą do nich:
●
bariery językowe,
●
etnocentryzm (zakładane podobieństwo),
●
różny styl komunikacji werbalnej,
●
błędne interpretowanie sygnałów niewerbalnych,
●
stereotypy i uprzedzenia,
●
skłonność do formułowania sądów wartościujących.
Prowadząca zaprezentowała też przykłady podziałów kultur ze względu na: strukturę społeczną, relacje społeczne, role
społeczne, styl komunikacji, różnice w komunikacji niewerbalnej czy podejście do czasu oraz na czynniki pomagające w
komunikacji międzykulturowej, tj.:
●
więcej czasu,
●
uważność – świadomość własnych nawyków, oczekiwań, kontrola stereotypów i uprzedzeń, obserwowanie a nie ocenianie,
●
regulacje emocjonalne,
●
adekwatna wiedza kulturowa,
●
zindywidualizowane podejście.
Podczas modułu prawnego poruszono z kolei kwestie dotyczące m.in.: odpowiedzialności karnej i dyscyplinarnej
funkcjonariuszy publicznych (omówiono artykuły 132 ustawy o Policji, art. 194, 196, 216, 217a, 228-231, 246 i 247 kk),
poniżającego traktowania, szkód czy też unikania sytuacji konfliktowych.
!
art. 14 pkt. 3 Ustawy o Policji
Policjanci w toku wykonywania czynności służbowych mają obowiązek respektowania godności ludzkiej oraz przestrzegania i
ochrony praw człowieka.
Uczestnicy warsztatów mieli też możliwość w ramach trzeciego modułu zapoznać się z problematyką społeczności kaukaskiej
oraz zagadnieniami poświęconymi islamowi i kulturze arabskiej.
W trakcie trwania zajęć poznali tło kulturowe społeczności czeczeńskiej zamieszkującej Kaukaz Północny, obejmujące ich
historię, tradycję, kodeks etyczny oraz współczesną sytuację republik kaukaskich. Zaprezentowano zróżnicowanie etniczne,
religijne i społeczne regionu Kaukazu Północnego i Południowego. Przedstawiono rolę kobiet w społeczności czeczeńskiej,
gruzińskiej i azerskiej oraz zaprezentowano podejmowane przez nie próby przeniesienia tradycji kaukaskich na grunt
europejski.
Kaukaz Północny i Kobieta na Kaukazie
Czeczeni to jeden spośród 100 narodów zamieszkujących Kaukaz. Północną część Kaukazu zajmuje Czeczenia i Dagestan
(muzułmanie sunnicy), a region południowy – Azerbejdżan (głównie muzułmanie szyiccy), Armenia i Gruzja – (prawosławni).
Zarówno historia, jak i wydarzenia ostatnich kilkudziesięciu lat (I wojna rosyjsko czeczeńska 1994 – 1996, II wojno
rosyjsko-czeczeńska 1999-2006, ogłoszony w 2007 r. Emirat Północno-Kaukaski) odcisnęły głębokie piętno na kulturze tego
regionu. Zniszczona w czasie wojen stolica Grozny została w kilka lat odbudowana. Wielu mieszkańców zdecydowało się
jednak na opuszczenie kraju, w którym nadal dochodzi do zabójstw, porwań i zgwałceń.
Czeczeni żyją według dawno ustalonych zasad. W ich godle widnieje wizerunek wilka, to symbol nieugiętości i walki.
Najważniejszą rolę w społeczeństwie pełni mężczyzna, to on decyduje o wielu aspektach życia codziennego. Jeśli ktoś nazwie
go wilkiem, jest z tego niezwykle dumny, podobnie jak ze swojego pochodzenia.
Ogromne znaczenie dla Czeczenów ma rodzina. Zazwyczaj nie spotyka się rodzin mających mniej niż trójkę dzieci. Idealna
Czeczenka jest skromna, nie pali, nie pije, nie nosi spodni, słucha męża i nie podważa publicznie jego słów. Obowiązuje ją
noszenie tradycyjnych strojów (chustki na głowach, hidżaby – tradycyjnego stroju muzułmańskiego, nie dotyczy dzieci).
Mężczyzna z kolei nie może publicznie pokazywać się kobiecie w spodenkach. Gdy wchodzi osoba starsza, obowiązuje nakaz
wstawania,. Obowiązuje on także kobiety, gdy wchodzi mężczyzna (już powyżej 15 roku życia). Istnieje całkowity zakaz
kontaktów „sam na sam” przed ślubem. Naruszenie honoru kobiety, to naruszenie honoru mężczyzny, np. jej ojca, brata.
Wtedy plamę na honorze trzeba zmyć. Większość małżeństw jest aranżowana. Kobieta nie może pokazać się z innym
mężczyzną niż z mężem, narzeczonym. Jeśli jakiś mężczyzna jest zainteresowany dziewczyną, wówczas szuka kontaktu z
męskim przedstawicielem jej rodziny. Spotkania odbywają się wtedy w towarzystwie tzw. przyzwoitki.
Czeczeni, którzy migrują do Europy, najczęściej nie znają różnic kulturowych. Na przykład, kobiety, które ze swojej natury są
wstydliwe, o wielu tematach nie rozmawiają nawet z siostrą czy koleżanką. Gdy padają ofiarą przestępstwa (np. zgwałcenia)
w swoim kraju, a następnie uciekają do jednego z krajów europejskich, nie chcą zeznawać i mówić o tym. Problem powstaje
również, gdy od kobiety wymaga się, by publicznie zdjęła chustę. Uszanować należy także zasadę, zgodnie z którą
muzułmanie nie jedzą wieprzowiny.
Podczas zajęć zaprezentowano także podstawowe cechy charakterystyczne dla wspólnoty muzułmańskiej zamieszkującej
świat arabski. Uczestnicy zapoznali się z podstawowymi zasadami islamu. Omówiono różnice kulturowe między
społeczeństwem europejskim a przybyszami z terytorium krajów muzułmańskich. Poruszono też aspekt bycia muzułmaninem
migrantem w obcym dla siebie środowisku kulturowym.
Muzułmański i arabski świat
W państwie muzułmańskim to islam wyznacza styl życia i funkcjonowania mieszkańców. Dla Europejczyka może to być szok
kulturowy Wyznawców islamu, drugiej co do wielkości religii na świecie po chrześcijaństwie, obowiązuje 5 głównych zasad:
wyznanie wiary (Bóg jest jeden – Allah i Mahomet jest jego prorokiem), modlitwa pięć razy dziennie z twarzą zwróconą w
stronę Mekki, jałmużna, post w Ramadanie i pielgrzymka do Mekki (przynajmniej raz w życiu, jeśli sytuacja materialna na to
pozwala). Prawo islamu (Szariat) oparte jest na świętej księdze islamu Koranie.
Obecnie sytuacja kobiet muzułmańskich jest odmienna w różnych częściach świata islamu. W islamie zakazane są stosunki
pozamałżeńskie. Małżeństwo jest kontraktem, cywilną umową między dwojgiem, ma też znaczenie religijne. Wyznawca
islamu może posiadać kilka żon, ale musi je jednakowo traktować i w sferze emocjonalnej i materialnej. Ważnym
wydarzeniem, szczególnie dla kobiety jest ceremonia zaślubin. Wchodzi ona bowiem do rodziny męża. Koran zezwala na
rozwód tylko w ostateczności. Kobieta także ma prawo do rozwodu, ale jego uzyskanie nie jest takie łatwe, jak w przypadku
mężczyzny. Jeśli to mężczyzna decyduje się na rozwód to wypłaca małżonce cały posag. Jeśli to kobieta decyduje o
rozwodzie, to ona oddaje mahr.
Islam potępia spotkania sam na sam osób odmiennej płci. Prawo hidżabu nakazuje kobiecie zakrywanie ciała i zachowanie
skromności. Swoje wdzięki powinna okazywać tylko mężowi. Kobiety najczęściej zajmują się domem, muzułmanki w krajach
europejskich coraz częściej pracują zawodowo. Coraz więcej kobiet jest bardzo dumnych, że są muzułmankami. Podkreślają
to strojem i zachowaniem. W ten sposób podkreślają swoją odrębność.
wykorzystano materiały Fundacji „Ocalenie”
/ KOM. ANNA KĘDZIERZAWSKA /
ZAŁĄCZNIKI DO STRONY
Stołeczny Magazyn Policyjny - nr 02/2014 3.19 MB
Ocena: 0/5 (0)
Tweetnij