Pieśń miłosna

Pieśń miłosna
Święty Walenty, rzymski kapłan, wraz ze św. Mariuszem i jego rodziną
asystował męczennikom, którzy cierpieli za panowania cesarza Klaudiusza Gota II w III
wieku. Wkrótce sam został pojmany i odesłany do prefekta Rzymu, który rozkazał najpierw
bić go maczugami, a następnie ściąć. Poniósł śmierć męczeńską około roku 270.
Zwyczaj przesyłania w tym dniu podarków, listów i obrazków miłosnych jest
pozostałością starego pogańskiego obyczaju: chłopcy rysowali imiona swych ukochanych na
cześć bogini dziewcząt Februata Juno 15 lutego.
Adaptując tę praktykę, chrześcijaństwo podstawiło imiona świętych na rysowanych w tym
dniu obrazkach.
Utwory o tematyce miłosnej funkcjonowały od zawsze to znaczy odkąd
istnieje mężczyzna i kobieta. O czasach okresu pierwotnego i starożytności wiemy niewiele,
ale teksty żródłowe informują o tym, że taki rodzaj muzyki występował.
Zródłem kultury muzycznej jest muzyka ludowa, tworzona przez anonimowych artystów i
przekazywana ustnie z pokolenia na pokolenie, stanowiła natchnienie dla kompozytorów
zarówno w muzyce klasycznej jak i popularnej. Występują tu różne rodzaje pieśni np.
okolicznościowe, powszednie, zawodowe, miłosne i wiele innych.
W średniowieczu- epoce sztuki romańskiej i gotyckiej działali tak zwani trubadurzy na
południu Francji i truwerzy na północy Francji. Sztuka trubadurów to sztuka dworska,
wielbiąca kobiety, truwerzy uprawiali poezję epicką i dworską lirykę miłosną wzorując się na
trubadurach. Z Francji kunszt tworzenia takich pieśni przeniósł się do Portugalii i górnych
Włoch, do Anglii, na Sycylię a nawet na Węgry.
Muzyka w epoce odrodzenia była odbiciem filozofii epoki: kultu Boga, człowieka i radości
życia. Obok komponowanych nadal, skomplikowanych i wielogłosowych dzieł religijnych,
rozwijała się muzyka świecka pisana na chóry, o tematyce sielskiej, mitologicznej i miłosnej.
Mecenasami kultury byli królowie i książęta. Głównymi przedstawicielami tego okresu byli
Orlando di Lasso, Wacław z Szamotuł, Mikołaj Gomółka.
Muzyka klasycyzmu to epoka wielkich klasyków wiedeńskich- Haydna, Mozarta,
Beethovena.
Wolfgang Amadeusz Mozart był kompozytorem, który lubił swobodę i życie towarzyskie. W
jego utworach , szczególnie operach takich jak: „Czarodziejski flet”, „ Wesele Figara”, czy
„Uprowadzenie z seraju”, ukazuje miłosne historie, intrygi. Arie, pochodzące z tych oper to
piękne, pełne uczucia pieśni miłosne.
Beethoven zaś jest autorem przede wszystkim IX symfonii, ale i „Sonaty fortepianowej
zwanej Księżycową”. W czasie pisania tej sonaty był żarliwie zakochany w jednej ze swych
uczennic, hrabinie Giuliettcie, której zadedykował ten utwór. „ Dla Elizy” to kolejny utwór
zwany „bagatelą”, którą poświecił swojej uczennicy Teresie Malfatti zdają c sobie sprawę z
jej niewielkich umiejętności gry na fortepianie.
Można by jeszcze mnożyć wiele przykładów liryki miłosnej w muzyce na
przestrzeni kolejnych epok. Ludzie odkąd świat światem kochali się, kochają i kochać będą.
Dzisiaj jest wiele utworów znanych zespołów i solistów takich jak Cohen czy Chris de Burg,
którzy śpiewają o miłości.
Sylwia Kowalska