Generuj PDF - Dolnośląski Urząd Wojewódzki

Dolnośląski Urząd Wojewódzki
Źródło: http://www.duw.pl/pl/obsluga-klienta/obywatelstwo/procedura-repatriacyjna/8217,Procedura-repatriacyjna.html
Wygenerowano: Środa, 1 marca 2017, 20:48
DOLNOŚLĄSKI
URZĄD WOJEWÓDZKI
we WROCŁAWIU
KARTA USŁUGI
Procedura repatriacyjna
Nr:
Data zatwierdzenia:
Repatriacja oznacza powrót do Ojczyzny osób pochodzenia polskiego, a także jest akcją prowadzoną przez Rząd Rzeczypospolitej Polskiej, mającą na celu
spełnienie etycznego obowiązku zadośćuczynienia historycznych krzywd Rodakom zamieszkałym w azjatyckiej części byłego ZSRR. W preambule ustawy z dnia 9
listopada 2000 r. o repatriacji ( Dz. U. z 2014 r. poz. 1392 z późn. zm.)można przeczytać, że „ ... powinnością Państwa Polskiego jest umożliwienie repatriacji
Polakom, którzy pozostali na Wschodzie, a zwłaszcza w azjatyckiej części byłego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, i na skutek deportacji, zesłań i
innych prześladowań narodowościowych lub politycznych nie mogli w Polsce nigdy się osiedlić, ... ". Ustawa o repatriacji umożliwia zatem powrót do kraju osobom,
Co to jest repatriacja ?
które na skutek historycznych uwarunkowań nie mogły się w Polsce nigdy osiedlić.
Repatriacja to także jeden ze sposobów nabycia obywatelstwa polskiego przez osoby pragnące przesiedlić się na stałe do Rzeczypospolitej Polskiej, bowiem
osoba przybywająca do Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie wizy krajowej w celu repatriacji nabywa obywatelstwo polskie z mocy prawa z dniem
przekroczenia granicy Rzeczypospolitej Polskiej.
Zasady nabycia obywatelstwa polskiego w drodze repatriacji, prawa repatrianta, zasady i tryb udzielania pomocy repatriantom i członkom ich rodzin określa
wcześniej cytowana ustawa o repatriacji.
Wizę krajową w celu repatriacji lub decyzję o przyrzeczeniu wydania wizy wjazdowej w celu repatriacji wydaje albo odmawia jej wydania konsul
właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się o jej wydanie, po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
Jeżeli przemawia za tym uzasadniony interes wnioskodawcy, minister właściwy do spraw zagranicznych może wyznaczyć innego konsula.
Wiza wjazdowa w celu repatriacji może być wydana osobie polskiego pochodzenia, która przed dniem wejścia w życie ustawy, tj. do dnia 1 stycznia 2001
roku zamieszkiwała na stałe na terytorium obecnej Republiki Armenii, Republiki Azerbejdżańskiej, Republiki Gruzji, Republiki Kazachstanu,
Republiki Kyrgyskiej, Republiki Tadżykistanu, Republiki Turkmenistanu, Republiki Uzbekistanu albo azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej.
Wiza krajowa w celu repatriacji nie może być wydana osobie, która:
1) utraciła obywatelstwo polskie nabyte w drodze repatriacji na podstawie ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji;
2) repatriowała się z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej na podstawie umów repatriacyjnych zawartych w latach
1944-1957 przez Rzeczpospolitą Polską albo przez Polską Rzeczpospolitą Ludową z Białoruską Socjalistyczną Republiką Radziecką, Ukraińską Socjalistyczną
Republiką Radziecką, Litewską Socjalistyczną Republiką Radziecką i Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich do jednego z państw będących stroną tych
umów, lub
3) w czasie pobytu poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej działała na szkodę podstawowych interesów Rzeczypospolitej Polskiej, lub
4) uczestniczyła lub uczestniczy w łamaniu praw człowieka.
Osoba ubiegająca się o wydanie wizy repatriacyjnej jest obowiązana złożyć konsulowi właściwemu ze względu na miejsce jej zamieszkania:
1. wniosek o wydanie wizy repatriacyjnej, wypełniony w języku polskim (do pobrania: wniosek o wydanie wizy)
2. osoba ubiegająca się o wydanie wizy krajowej w celu repatriacji, a także jej małżonek, jeżeli jest osobą polskiego pochodzenia, dołączają do wniosku
po dwie jednakowe kolorowe fotografie o wymiarach 35 x 45 mm, wykonane w ciągu ostatnich 6 miesięcy na jednolitym jasnym tle, mające dobrą ostrość
oraz pokazujące wyraźnie oczy i twarz od wierzchołka głowy do górnej części barków tak, aby twarz zajmowała 70–80% fotografii; fotografia ma przedstawiać
osobę bez nakrycia głowy i okularów z ciemnymi szkłami, patrzącą na wprost z otwartymi oczami, nieprzesłoniętymi włosami, z naturalnym wyrazem twarzy
i zamkniętymi ustami, jeżeli wnioskiem objęci są również małoletni pozostający pod władzą rodzicielską wnioskodawcy, do wniosku dołącza się ich fotografie;
3. akty urodzenia;
4. akty poświadczające stan cywilny;
5. dokumenty potwierdzające zapewnienie odpowiednich warunków lokalowych i źródeł utrzymania po przyjeździe do Rzeczypospolitej Polskiej;
6. dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji i umiejętności;
7. dokumenty potwierdzające miejsce stałego zamieszkania w azjatyckiej części byłego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich tj. na terytorium obecnej
Republiki Armenii, Republiki Azerbejdżańskiej, Republiki Gruzji, Republiki Kazachstanu, Republiki Kyrgyskiej, Republiki Tadżykistanu, Republiki Turkmenistanu,
Republiki Uzbekistanu albo azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej.
8. dowody potwierdzające polskie pochodzenie (co najmniej jedno z rodziców lub dziadków albo dwoje pradziadków winno być narodowości
polskiej), którymi mogą być dokumenty, wydane przez polskie władze państwowe lub kościelne, a także przez władze byłego Związku Socjalistycznych Republik
Radzieckich, dotyczące wnioskodawcy lub jego rodziców, dziadków lub pradziadków, a w szczególności:
• polskie dokumenty tożsamości;
• akty stanu cywilnego lub ich odpisy albo metryki chrztu poświadczające związek z polskością;
• dokumenty potwierdzające odbycie służby wojskowej w Wojsku Polskim, zawierające wpis informujący o narodowości polskiej;
• dokumenty potwierdzające fakt deportacji lub uwięzienia, zawierające wpis informujący o narodowości polskiej;
• dokumenty tożsamości lub inne dokumenty urzędowe zawierające wpis informujący o narodowości polskiej.
• o rehabilitacji osoby deportowanej, zawierające wpis informujący o jej narodowości polskiej;
• potwierdzające prześladowanie osoby ze względu na jej polskie pochodzenie;
1. inne dokumenty wskazane przez konsula, potwierdzające okoliczności wymienione we wniosku.
Podkreślenia wymaga fakt, że uznanie polskiego pochodzenia związane jest nie tylko z posiadaniem dokumentów potwierdzających pochodzenie rodziców,
dziadków i pradziadków. Zależy ono również od potwierdzenia związków z polskością kultywowanych w rodzinie, znajomości języka polskiego, wiedzy o Polsce,
jej kulturze i stanie współczesnym. Rozmowa w języku polskim z konsulem służy również przedstawieniu uzasadnienia zamiaru osiedlenia się w Polsce.
W kolejnym etapie konsul na podstawie przedstawionych dokumentów i faktów ustalonych w trakcie rozmowy z osobą ubiegającą się o wydanie wizy
repatriacyjnej oraz innych posiadanych informacji ocenia, czy warunki, o których mowa poniżej z art.5 ustawy o repatriacji, są spełnione, i wydaje decyzję o
Procedura repatriacyjna uznaniu bądź odmowie uznania wnioskodawcy za osobę polskiego pochodzenia.
Zgodnie z art.5 ustawy o repatriacji, za osobę polskiego pochodzenia konsul uznaje osobę deklarującą narodowość polską i spełniającą łącznie następujące
warunki:
1. co najmniej jedno z jej rodziców lub dziadków albo dwoje pradziadków było narodowości polskiej (warunek ten uważa się za spełniony, jeśli ww. przodkowie
potwierdzili swoją przynależność do Narodu Polskiego);
2. wykaże ona swój związek z polskością, w szczególności przez pielęgnowanie polskiej mowy, polskich tradycji i zwyczajów.
Za osobę polskiego pochodzenia uznaje się również osobę wykazującą związek z polskością i deklarującą narodowość polską, która posiadała w przeszłości
obywatelstwo polskie lub co najmniej jedno z jej rodziców lub dziadków albo dwoje pradziadków posiadało obywatelstwo polskie.
Następnie konsul przekazuje wniosek o wydanie wizy repatriacyjnej, wraz z decyzją o uznaniu wnioskodawcy za osobę polskiego pochodzenia do ministra
właściwego do spraw wewnętrznych, w celu uzyskania zgody.
Po uzyskaniu zgody konsul wydaje wizę krajową w celu repatriacji. Wiza jest wklejana do paszportu repatrianta i zachowuje ważność przez 12 miesięcy od dnia
wydania. Aby konsul mógł wydać wizę, wnioskodawca musi przedstawić dowód potwierdzający posiadanie przez niego lub zapewnienie mu przez inne osoby
lokalu mieszkalnego i źródeł utrzymania w Rzeczypospolitej Polskiej, zwanych warunkami do osiedlenia się.
Dowodem potwierdzającym zapewnienie warunków do osiedlenia się jest:
1. uchwała rady gminy, zawierająca zobowiązanie zapewnienia warunków do osiedlenia się przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy - powinna zawierać w
szczególności wskazanie lokalu mieszkalnego, formę udostępnienia tego lokalu oraz wskazanie źródeł utrzymania;
2. oświadczenie obywatela polskiego (w tym wypadku może je złożyć wyłącznie wstępny, zstępny lub rodzeństwa wnioskodawcy), osoby prawnej lub
jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej mających siedzibę w Polsce, sporządzone w formie aktu notarialnego, zawierające
zobowiązanie zapewnienia warunków do osiedlenia się przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy - powinno zawierać w szczególności wskazanie lokalu
mieszkalnego, formę udostępnienia tego lokalu oraz wskazanie źródeł utrzymania;
3. uchwała rady powiatu, zobowiązująca starostę do zapewnienia miejsca w domu pomocy społecznej na terenie powiatu.
Osoby, którym pozwala na to sytuacja materialna mogą również przedstawić jako dowód na posiadanie warunków do osiedlenia: akt własności mieszkania
w Polsce, lub umowę przedwstępną kupna /sprzedaży nieruchomości oraz posiadanie środków na jej zakup po przybyciu do Rzeczypospolitej Polskiej, lub umowę
najmu lokalu mieszkalnego. Ponadto źródłem utrzymania może być np.: wynagrodzenie otrzymywane za pracę w Polsce; inne środki finansowe (darowizny,
pieniądze otrzymane ze sprzedaży mieszkania za granicą, stypendia) pozwalające repatriantowi na zapewnienie utrzymania sobie i rodzinie.
Dowód potwierdzający źródła utrzymania nie jest wymagany od osób, którym przysługują uprawnienia emerytalne lub rentowe w rozumieniu
przepisów emerytalnych i rentowych Rzeczypospolitej Polskiej.
Osoby, które nie dysponują zaproszeniem i nie posiadają zapewnionego lokalu mieszkalnego i źródeł utrzymania w Polsce, a spełniają pozostałe warunki
do uzyskania wizy repatriacyjnej, mogą uzyskać od konsula przyrzeczenie wydania wizy repatriacyjnej (tzw. promesę) i są rejestrowane w bazie
„RODAK”. Wprowadzenie instytucji promesy ma na celu dotarcie do tych osób, które nie mają w Polsce rodziny, która mogłaby im pomóc, i nie potrafią same
dotrzeć do gmin, które mogłyby ich zaprosić
Głównymi podmiotami oferującymi repatriantom warunki do osiedlenia się w RP są gminy. Sporządzane przez gminy zaproszenia dla niewskazanych imiennie
osób są rejestrowane we wcześniej wspominanej - bazie „RODAK”, prowadzonej przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Pozwala ona na
ewidencjonowanie i kojarzenie: z jednej strony osób, które zamierzają repatriować się do Polski, a nie posiadają „warunków do osiedlenia się” i z drugiej strony
wolnych lokali mieszkalnych, i źródeł utrzymania oferowanych repatriantom przez gminy. Oferty gmin przydzielane są zgodnie z kolejnością złożenia wniosku,
przy czym jako pierwsze, udostępniane są osobom deportowanym i prześladowanym z przyczyn narodowościowych lub politycznych, których wiek i zły stan
zdrowia uzasadnia konieczność szybkiej repatriacji do Polski. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, przydzielając zaproszenia gmin, uwzględnia ich
oczekiwania co do liczby osób, jaką gmina gotowa jest przyjąć, a także co do wykształcenia, profesji bądź umiejętności osób, którym gmina może zapewnić
zatrudnienie.
W drodze repatriacji obywatelstwo polskie nabywa również małoletni pozostający pod władzą rodzicielską repatrianta. W przypadku, gdy repatriantem jest
tylko jedno z rodziców, małoletni nabywa obywatelstwo polskie jedynie za zgodą drugiego z rodziców, wyrażoną w oświadczeniu złożonym przed konsulem.
Nabycie obywatelstwa przez małoletniego, który ukończył 16 lat, może nastąpić jedynie za jego zgodą. W przypadku braku zgody małoletniemu
pozostającego pod władzą rodzicielską repatrianta oraz małoletniego dziecka współmałżonka pozostającego pod jego władzą rodzicielską zamierzającemu
osiedlić się wspólnie z wnioskodawcą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej udziela się zezwolenia na pobyt stały.
Zgodnie z ustawą o repatriacji małżonkowi osoby ubiegającej się o wizę w celu repatriacji, nie będącemu osobą pochodzenia polskiego, zamierzającemu
osiedlić się wspólnie z wnioskodawcą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, udziela się zezwolenia na pobyt stały.
W odróżnieniu od innych cudzoziemców, członkowie rodziny repatrianta uzyskują zezwolenie od Szefa Urzędu ds. Cudzoziemców za pośrednictwem
właściwego konsula. Wniosek o takie zezwolenie składa się w konsulacie właściwym ze względu na miejsce zamieszkania za granicą i dołącza się do wniosku o
wydanie wizy krajowej w celu repatriacji, składanego przez osobę polskiego pochodzenia.
Po przybyciu na miejsce osiedlenia repatriant musi uregulować sprawy związane ze swoim zamieszkaniem i zameldowaniem.
Na samym początku repatriant powinien zarejestrować w miejscowym Urzędzie Stanu Cywilnego zagraniczne odpisy aktów stanu cywilnego (urodzenia,
małżeństwa itp.) przetłumaczone na język polski przez tłumacza przysięgłego. Dokumenty obcojęzyczne powinny być oryginałami lub kopiami z adnotacją
konsula „za zgodność z oryginałem”.
Następnie repatriant musi udać się do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania Urzędu Wojewódzkiego, aby otrzymać od wojewody potwierdzenie
Pierwsze kroki
posiadania obywatelstwa polskiego. Potwierdzenie posiadania obywatelstwa polskiego jest wydawane na podstawie wniosku (do pobrania: wniosek o
po przyjeździe do Polski potwierdzenie posiadania obywatelstwa ), paszportu z wklejoną wizą repatriacyjną oraz po przedstawieniu odpisów aktów stanu cywilnego sporządzonych w
polskim USC, dokumentów potwierdzających miejsce zamieszkania na obszarze danego województwa. Kopie wszystkich dokumentów powinny być składane wraz
z udostępnieniem oryginałów do wglądu celem potwierdzenia ich zgodności przez pracownika przyjmującego wniosek bądź w postaci kserokopii potwierdzonych
za zgodność z oryginałem przez notariusza.
Kolejnym krokiem jest złożenie w urzędzie miasta lub gminy wniosku o wydanie dowodu osobistego, zameldowanie na pobyt stały oraz wystąpienie o nadanie
numeru ewidencyjnego PESEL.
Zasady pomocy dla repatriantów i przybyłych wraz z nimi członków najbliższej rodziny określone w rozdziale czwartym ustawy o repatriacji
przewidują możliwość udzielenia pomocy w następujący sposób.
Repatriant otrzymuje jednorazową pomoc finansową ze środków budżetu państwa, która obejmuje:
• zasiłek transportowy - jest to zwrot kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania za granicą do miejsca osiedlenia się w Polsce - cena biletu kolejowego II
klasy oraz równowartości ceny jednego biletu kolejowego drugiej klasy na pokrycie kosztów przewozu mienia;
• zasiłek na zagospodarowanie i bieżące utrzymanie – jest to pomoc finansowa, którą repatriant może przeznaczyć na dokonanie pierwszych niezbędnych
zakupów, np. mebli, sprzętu domowego itp., lub wykonanie drobnych prac związanych z odnowieniem;
• zasiłek szkolny - przeznaczony jest na pokrycie kosztów związanych z podjęciem nauki przez dzieci repatrianta- w wysokości przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia na każde dziecko.
Decyzje w sprawach dotyczących wymienionych powyżej trzech form pomocy podejmuje z urzędu Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, co oznacza, że
repatriant nie jest zobowiązany do składania wniosku o wypłatę powyższej pomocy finansowej.
Wypłaty zasiłków dokonuje starosta właściwy z uwagi na stałe miejsce zamieszkania repatrianta w terminie do 60 dni od dnia nabycia przez repatrianta
obywatelstwa polskiego.
Inną formą pomocy jest zwrot części kosztów związanych z remontem mieszkania. Repatriantowi, który przybył do Polski z terenów azjatyckich byłego ZSRR i
poniósł koszty związane z remontem lub adaptacją lokalu mieszkalnego w miejscu osiedlenia się w Rzeczypospolitej Polskiej udziela się pomocy ze środków
budżetu państwa na częściowe pokrycie poniesionych kosztów. Repatriantowi, który przybył z innych terenów, wspomniana pomoc może być udzielona,
jeśli znajduje się on w szczególnie trudnej sytuacji. Ubieganie się o częściowy zwrot poniesionych kosztów jest możliwe gdy, przeprowadzony remont
polega na wykonaniu w istniejącym mieszkaniu prac przywracających mu właściwy (pierwotny) stan techniczny. Adaptacja polega na przystosowaniu budynku
lub znajdujących się w nim pomieszczeń, budowanych z przeznaczeniem na cele gospodarcze, handlowe lub inne tak, aby spełniały one te wszystkie niezbędne
funkcje, jakie powinno spełniać standardowe mieszkanie. Poniesione koszty musza być udokumentowane rachunkami i rzeczywiście uzasadnione. Poniesione
koszty muszą być udokumentowane rachunkami być i rzeczywiście uzasadnione. Pomocy udziela się do wysokości 4120 zł (kwota ta jest corocznie
waloryzowana przy zastosowaniu wskaźnika wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych) – na repatrianta i każdego członka jego najbliższej rodziny. Repatriant
składa wniosek do starosty właściwego ze względu na miejsce zamieszkania w Polsce, aby zyskać zasiłek remontowy w terminie do 24 miesięcy od dnia
nabycia przez repatrianta obywatelstwa polskiego.
Kursy nauki języka polskiego i adaptacji w polskim społeczeństwie.
Udział w bezpłatnych kursach przysługuje repatriantowi oraz członkom jego najbliższej rodziny, w trakcie których mogą doskonalić swoją znajomość języka
polskiego, polskiej historii i kultury, poznają podstawy obowiązującego w Polsce porządku prawnego, ekonomicznego i socjalnego oraz dowiadują
Pomoc dla repatriantów o przysługujących im prawach. Kursy dla dzieci są przeprowadzane w przedszkolach lub szkołach, do których dziecko uczęszcza. Organem odpowiedzialnym za
organizację lub zlecenie organizacji kursów językowo-adaptacyjnych dla repatriantów jest Minister Edukacji Narodowej oraz Minister Nauki i Szkolnictwa
Wyższego.
Osobom, którym wydano decyzję o przyrzeczeniu wydania wizy w celu repatriacji oraz członkom ich najbliższej rodziny konsul może zapewnić pokrycie kosztów
uczestnictwa w kursie nauki języka polskiego w kraju zamieszkania.
Formy aktywizacji zawodowej repatriantów.
Z uwagi na problemu, z jakimi mogą spotkać się repatrianci poszukujący pracy, prawodawca przewidział kilka form aktywizacji zawodowej repatriantów
umożliwiających zwiększenie ich szans na uzyskanie zatrudnienia.
1. Podnoszenie kwalifikacji zawodowych przez repatrianta.
Repatriant może ubiegać się o zwrot części kosztów poniesionych na podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Umowę o zwrocie części kosztów na ten cel
repatriant zawiera ze starostą właściwym ze względu na miejsce swojego zamieszkania. Kosztami podnoszenia kwalifikacji zawodowych są: opłaty za naukę
oraz opłaty za uzyskanie świadectwa lub tytułu kwalifikacyjnego. Wysokość kwoty zwracanej na podstawie zawartej ze starostą umowy stanowi połowę
kosztów związanych odnoszeniem kwalifikacji zawodowych, nie więcej jednak niż równowartość dwukrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia umowy. Każdą z form aktywizacji zawodowej można zastosować jeden raz. Zwrot kosztów na podnoszenie
kwalifikacji zawodowych repatriant może uzyskać w okresie 5 lat od dnia nabycia obywatelstwa polskiego.
Emerytury i renty
1. Zatrudnienie repatrianta.
Pracodawca, który zatrudni repatrianta w pełnym wymiarze czasu pracy, na minimum 24 miesiące, może otrzymać od starosty zwrot części kosztów
poniesionych na:
• utworzenie stanowiska pracy (wyposażenie) – zwrot kosztów utworzenia stanowiska,
• przeszkolenie zawodowe repatrianta, przyuczenie do zawodu lub przekwalifikowanie repatrianta, podniesienie kwalifikacji zawodowych (w ramach stosunku
pracy) – zwrot kosztów przeszkolenia, które nie powinno trwać dłużej niż 6 miesięcy, a w przypadkach uzasadnionych programem nauczania – nie dłużej niż 12
miesięcy, następuje w wysokości do trzykrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia,
• wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenia społeczne – Zwrot kosztów obejmuje koszty do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę i może być
wypłacany w ciągu 12 miesięcy od dnia zawarcia umowy ze starostą.
Podstawę zwrotu kosztów stanowi umowa zawarta ze starostą. W okresie jej obowiązywania repatriant nie może korzystać z innych form aktywizacji zawodowej.
Łączna kwota zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę we wszystkich wymienionych wyżej formach nie może przekroczyć kwoty stanowiącej
równowartość dwunastokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia.
Repatrianci w wieku emerytalnym mają prawo do świadczeń emerytalnych i rentowych z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) właściwego ze względu na
miejsce osiedlenia.
Zasady nabywania prawa do świadczeń emerytalno-rentowych określa ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748 z późn. zm.). Zasady ustalania prawa do emerytury oraz jej wysokości są zróżnicowane w zależności od wieku
ubezpieczonych.
Aby otrzymać emeryturę, repatriant powinien zgłosić się do Wydziału Rent i Emerytur miejscowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i okazać następujące
dokumenty:
• wypełniony wniosek o emeryturę,
• polski dowód tożsamości (dowód osobisty),
• poświadczenie obywatelstwa polskiego,
• dokumenty poświadczające okresy zatrudnienia za granicą.
Szczegółowych informacji udzielają inspektoraty i oddziały Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Dodatkowe informacje
Dodatkowe informacje dostępne są na stronie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji .
oraz na stronach internetowych ambasad oraz konsulatów generalnych Rzeczpospolitej Polskiej.
Podstawy prawne
• ustawa z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji (Dz. U. z 2014 r. poz. 1392 z późn. zm.);
• rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 maja 2002 r. w sprawie rodzajów kursów języka polskiego i adaptacyjnych oraz sposobu ich organizacji dla repatrianta
i członków jego najbliższej rodziny przybyłych do Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2002 r. Nr 67, poz.613);
• rozporządzenie ministra spraw zagranicznych z dnia 15 listopada 2011 r. w sprawie wzoru formularza wniosku o wydanie wizy krajowej w celu repatriacji oraz
fotografii dołączanych do wniosku (Dz.U. z 2012 r. poz.46);
ustawa z dnia 2 kwietnia 2009r. o obywatelstwie polskim (Dz. U. z 2012 r. poz. 161 z późn. zm.).
Karta ma charakter informacyjny i nie stanowi wykładni prawa
Załączniki do strony
●
●
załącznik 1 - wniosek o wydanie wizy w celu repatriacji 682.87 KB
załącznik 2 - wniosek o potwierdzenie posiadania obywatelstwa polskiego 3.25 MB
Drukuj
Generuj PDF
Powiadom znajomego
Wstecz
liczba wejść: 4235