D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Łodzi

Sygn. akt III Ca 1100/14
UZASADNIENIE
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie
o sygn. akt II C 895/10 z powództwa D. G. skierowanego przeciwko Skarbowi Państwa – Ministrowi Zdrowia o
zadośćuczynienie i odszkodowanie zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 5.000 zł wraz z ustawowymi
odsetkami od dnia 12 października 2010 roku do dnia zapłaty, a także kwotę 2.650 zł oraz kwotę 552 zł tytułem
zwrotu kosztów procesu, oddalił powództwo w pozostałym zakresie i nie obciążył powódki nieuiszczonymi kosztami
sądowymi w zakresie oddalonego powództwa.
Powyższe orzeczenie zaskarżył apelacją pozwany Skarb Państwa – Minister Zdrowia w całości. Rozstrzygnięciu
skarżący zarzucił:
1. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału poprzez pominięcie tej części opinii
biegłego z dnia 7 marca 2012 roku, z której wynika, że dodatkowymi czynnikami uszkadzającymi wątrobę to negatywny
wpływ na miąższ wątroby leków zarówno onko-hematologicznych przyjmowanych w przeszłości w związku z ostrą
białaczką limfatyczną oraz zalecanych powódce leków w (...), za które pozwany nie ponosi najmniejszej winy,
parametry wątrobowe od czasu wyroku w sprawie II C 1373/98 nie zmieniły się, a mimo to Sąd Rejonowy dla Łodzi
– Śródmieścia w Łodzi zasądził jeszcze 7.650 zł;
2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, poprzez uznanie wszystkich innych
schorzeń powódki D. G., takich jak ostra białaczka limfatyczna, szereg schorzeń natury psychiatrycznej, a schorzenia
te nie mające związku z wzw typu C, to powódka żąda z tego tytułu dalszych kwot zadośćuczynienia i odszkodowania.
W następstwie tak sformułowanych zarzutów skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez
oddalenie powództwa, a także zmianę postanowienia o kosztach stosownie do wyników postępowania.
W odpowiedzi na apelację pozwanego powódka wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie od skarżącego
na rzecz powódki kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.
Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:
apelacja nie jest zasadna.
Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia
Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa
materialnego.
Już na wstępie podnieść należy, iż apelacja strony pozwanej stanowi jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z w pełni
trafnymi rozważaniami i w konsekwencji także ze słusznym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego i z tych też względów
nie mogła ona skutkować jej uwzględnieniem. Wbrew bowiem twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie
Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie
naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości
logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w
istocie jedynie niczym nieuzasadnioną próbę zwalczenia prawidłowych i nieobarczonych jakimkolwiek błędem ustaleń
Sądu pierwszej instancji.
Nie ma przede wszystkim racji skarżący podnosząc, iż Sąd Rejonowy niesłusznie zasądził na rzecz powódki
zadośćuczynienie, skoro w zasadzie w stanie zdrowia D. G. od czasu wydania przez Sąd Okręgowy w Łodzi
orzeczenia w sprawie II C 1373/98 nic nie uległo zmianie, a w szczególności nie nastąpiło pogorszenie w stopniu,
który nie byłby brany pod uwagę przez poprzednio orzekający Sąd w sprawie z powództwa wyżej wymienionej.
Taka argumentacja pozwanego, poparta nadto twierdzeniami o tym, iż negatywny wpływ na miąższ wątroby
powódki miały przede wszystkim leki zażywane przez D. G. w związku z leczeniem ostrej białaczki limfatycznej,
jak również leki zaordynowane powódce w (...), a nie zaś leczenie powódki interferonem, nie może zasługiwać
na uwzględnienie. Wymaga podkreślenia, iż Sąd Rejonowy istotnie dostrzegł, że u powódki występowały także
inne schorzenia wymagające specjalistycznego leczenia. Schorzeń tych jednakże i związanej z nimi terapii lekami
określonego rodzaju Sąd pierwszej instancji nie wziął pod uwagę, wyraźnie zaznaczając w uzasadnieniu zaskarżonego
orzeczenia, iż za szkodę niemajątkową podlegającą rekompensacie, a jednocześnie nieuwzględnioną w wyroku Sadu
Okręgowego w Łodzi z dnia 18 października 2000 roku (sygn. akt II C 1373/98), należy uznać negatywne doznania,
cierpienia i dolegliwości powódki związane wyłącznie z odbywaniem terapii interferonem. Zgodzić się należy ze
stanowiskiem Sądu Rejonowego, iż o rozmiarze krzywdy powódki, która nie istniała jeszcze w takiej postaci w
czasie poprzedniego orzekania przez Sąd Rejonowy, świadczy niewątpliwie rodzaj i charakter skutków ubocznych
związanych z zakwalifikowaniem powódki do leczenia interferonem w postaci uczulenia na skórze, dreszczy, bólów
głowy, czy też obniżonej temperatury ciała. Jak trafnie nadto zauważył Sąd Rejonowy, powódka niewątpliwie
odczuwała dolegliwości związane z długotrwałym, regularnym dojeżdżaniem na leczenie. Słusznie również Sąd
pierwszej instancji podkreślił, iż na stan psychiki powódki ma aktualnie niewątpliwie wpływ to, iż odczuwa ona silne
obawy, że leczenie kolejny, trzeci już raz okaże się nieskuteczne, a także obawia się, że kolejne leczenie (tym razem
trójlekowe) nie będzie refundowane, jej zaś nie będzie na nie stać. Przy ocenie rozmiaru krzywdy powódki nie można
było pominąć także takich okoliczności, jak fakt, iż D. G. z powodu swojego zakażenia spotyka się w życiu z sytuacjami,
kiedy czuje się gorzej traktowana, wykluczona, a także nie może korzystać z pewnych usług. W konsekwencji zgodzić się
należy ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, iż wszystkie powyższe okoliczności złożyły się na krzywdę powódki, która
powinna zostać zrekompensowana, a nie została w poprzednim postępowaniu, choćby dlatego, że powódka wówczas
nie tylko nie odbywała jeszcze leczenia, ale nawet nie wiadomo było, czy będzie do niego zakwalifikowana.
Sąd Rejonowy prawidłowo również orzekł o roszczeniu powódki o odszkodowanie w wysokości 2.650 zł. W
szczególności Sąd ten słusznie w kwocie powyższej uwzględnił koszt zakupu przez D. G. za cenę 250 zł specjalistycznej
lodówki do przewożenia interferonu. W świetle jednoznacznych wniosków zawartych w opinii biegłego sądowego z
zakresu chorób zakaźnych W. W., iż lek interferon stosowany przez powódkę w jej terapii wymaga przechowywania
oraz przewożenia w niskich temperaturach, czyli w lodówce, zaskakujące jest stanowisko skarżącego, że jego
wiedza nabyta przy okazji uczestniczenia w licznych sprawach, przedmiotem których były roszczenia majątkowe i
niemajątowe tego samego rodzaju, co w niniejszej, nie pozwala na akceptację stanowiska, iż transport interferonu
winien odbywać się w szczególnych warunkach, tj. w lodówce. Biegły stanowczo bowiem wskazał, iż opisany wyżej
lek powinien być przechowywany w niskiej temperaturze, wynoszącej około 40 C i w tym też celu pacjentom są
wydawane na czas kuracji specjalne torby – izotermy. Fakt zapotrzebowania powódki na zakup przedmiotowej torby
(lodówki) wydaje się zatem w niniejszej sprawie nie budzić wątpliwości. Słusznie również Sąd Rejonowy ocenił, iż
zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, że niecelowy był zakup przez powódkę
przedmiotowej specjalistycznej lodówki, gdyż mogła ona lodówkę tego typu uzyskać nieodpłatnie. Wprawdzie, jak
trafnie zauważył Sąd pierwszej instancji, biegły wypowiedział się, że zakup lodówki nie był konieczny, gdyż pacjentom
wydaje się specjalistyczne torby izotermiczne lub wystarczające jest przewiezienie leku w termosie np. jak do lodów,
w którym mogą się zmieścić 4 ampułkostrzykawki z lekiem, podkreślić jednak należy, iż powódce jak wynika z
przeprowadzonych dowodów w postaci zeznań świadków, żadnej torby nie wydano, jak również nie poinstruowano
jej, że może te leki przewozić w termosie. Ponadto, jak wskazała powódka, w zwykłym termosie ampułkostrzykawki
nie zmieściłyby się, a więc nawet gdyby powódka chciała przewozić je w termosie do lodów, to i tak musiałaby go
nabyć. Skoro zatem jest faktem niespornym, że przedmiotowy lek powinien być przechowywany w temperaturze
ok. 4 stopni, a powódce nie zapewniono torby izotermicznej na czas transportu, ani nie powiedziano, jak mogłaby
inaczej lek bezpiecznie przewieźć, staranności powódki w zakresie zapewnienia odpowiednich warunków przewozu
leku w postaci decyzji o zakupie lodówki samochodowej, nie należy oceniać - jak zdaje się to sugerować skarżący w kategoriach „niepotrzebnego pomysłu” powódki, ale wręcz przeciwnie – w kategoriach wydatku uzasadnionego,
będącego w bezpośrednim związku z faktem zakażenia. Z tego też względu za w pełni prawidłowe należało uznać
uwzględnienie w kwocie należnego powódce odszkodowania również kwoty 250 zł z tytułu zakupu lodówki.
Apelujący zaskarżył wyroku Sąd Rejonowego wprawdzie w całości, jednakże w żadnej części apelacji skarżący nie
przytoczył jakiejkolwiek argumentacji, która jego zdaniem wskazywać by miała na niezasadność zasądzenia na rzecz
powódki tytułem odszkodowania również zwrotu kosztów dojazdów do szpitala. Dlatego też jedynie na marginesie
należy wskazać, iż w ocenie Sądu odwoławczego w pełni trafna jest konstatacja Sądu pierwszej instancji, iż gdyby
nie zakażenie wzw typu C, odpowiedzialność za które została już prawomocnie przypisana pozwanemu, powódka nie
musiałaby dojeżdżać do szpitala w L.. Sąd Rejonowy prawidłowo również obliczył częstotliwość tychże dojazdów i
odległość, jaką D. G. każdorazowo musiała pokonać, a w konsekwencji prawidłowy jest również ustalony przez Sąd
pierwszej instancji ostateczny koszt tych podróży.
Mając na uwadze powyższe, a także fakt, że w postępowaniu apelacyjnym nie ujawniono okoliczności, które Sąd drugiej
instancji winien wziąć pod uwagę z urzędu, apelacja podlegała oddaleniu w oparciu o art. 385 k.p.c.
O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. i art. 99 k.p.c. zasadą
odpowiedzialności za wynik sporu zasądzając od strony pozwanego na rzecz powoda kwotę 600 zł. Na kwotę tę złożyło
się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika powódki w postępowaniu odwoławczym ustalone w oparciu o § 13 ust. 1 pkt
1 w zw. z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz.
1348 ze zm.).