Wyrok z dnia 25 maja 2010 roku, sygnatura akt:I C 1185/09

Wyrok z dnia 25 maja 2010 roku, sygnatura akt:I C 1185/09

WYROK SĄDU REJONOWEGO W BIAŁYMSTOKU
z dnia 25 maja 2010 r., Sygn. akt I C 1185/09
Przewodnicząca: SSR Katarzyna Pannert
Sąd Rejonowy w Białymstoku I Wydział Cywilny, po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2010 roku
w Białymstoku, na rozprawie prawy z powództwa Marka M. przeciwko M.B. o zapłatę
I. Oddala powództwo
II. Zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 180 złotych tytułem zwrotu kosztów
zastępstwa procesowego.
UZASADNIENIE
Powód Marek M. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwa P.W. Marek M. z
siedzibą w B. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. B. kwoty 1.000 zł wraz z ustawowymi
odsetkami od daty wniesienia pozwu do dnia zapłaty, nadto zasądzenia kosztów postępowania
w tym kosztów zastępstwa procesowego, jak też przeprowadzenie dowodów
zawnioskowanych w pozwie. Uzasadniając żądanie pozwu wskazał, iż w dniu 01.09.1994 r.
zawarł z P. S.A. Oddziałem Gospodarki Mieszkaniowej w B. (jako użytkownikiem
wieczystym działki nr 385) umowę dzierżawy nieruchomości przy ul. A. w B., na czas
określony do dnia 31.08.2014 roku. Tymczasem w dniu 08.09.2008 r. została wydana decyzja
o ustaleniu lokalizacji drogi (decyzja nr 1130/08, znak A.V. 7331-211/08) mocą której działka
nr 385 położona w B. przy ul. A. z mocy prawa stała się własnością M. B. Ostatecznie na
wniosek nowego właściciela powód wydał mu przedmiotową działkę co spowodowało
konieczność zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej na dzierżawionym gruncie
(prowadzenia stacji tankowania gazu i sklepu monopolowego), a tym samym pozbawiono
powoda możliwości osiągania dochodu z tej działalności, który to dochód powód oszacował
na kwotę 5.637,81 zł netto miesięcznie. Kwota ta stanowi szkodę po stronie powoda, nadto
wskazywał on na szkodę poniesioną w związku z zawarciem umów kredytowych z
założeniem, że dzierżawa nie wygaśnie do roku 2014. Na wezwanie powoda o wypłatę
stosownego odszkodowania pozwany odmówił żądaniu powołując się na przepisy ustawy z
dnia 10.04.2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie
dróg publicznych, w myśl których odszkodowanie takie służy jedynie dotychczasowym
właścicielom, użytkownikom wieczystym oraz osobom, którym przysługuje do
nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe.
Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o odrzucenie pozwu w całości i zasądzenie
od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
Nadto na wypadek nie uznania argumentacji przemawiającej za odrzuceniem pozwu z
ostrożności procesowej wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu w tym
kosztów zastępstwa procesowego. Uzasadniając wniosek o odrzucenie pozwu wskazano, iż
powód roszczenie o odszkodowanie za rozwiązanie umowy dzierżawy opiera na przepisach
ustawy z dnia 10.04.2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji w zakresie
dróg publicznych (Dz.U. z 2008 r., nr 193 poz. 1194 ze zm.). Tymczasem w świetle
przepisów owej ustawy odszkodowanie to ustala się w drodze decyzji a organem
uprawnionym do jej wydania jest organ, który wydał decyzją o zezwoleniu na realizację
inwestycji drogowej. Z racji tego, że ustawodawca w ustawie nie wskazał trybu i
ewentualnego organu określającego wysokość należnego odszkodowania brak przesłanek do
przyjęcia, by takie odszkodowanie ustalać w innym trybie niż ustalenie odszkodowania o
jakim mowa w art. 12 ustawy. Oszacowanie strat i ustalenie odszkodowania za straty
1
poniesione na skutek rozwiązania umowy dzierżawy należy do kompetencji organu, który
wydał decyzję, przy czym przybiera to formę decyzji administracyjnej. Za oddaleniem
powództwa zdaniem pozwanego przemawiał fakt, iż nabycie własności w drodze decyzji
lokalizacyjnej następuje bez obciążenia m.in. umowami obligacyjnymi, zawartymi przez
poprzedniego właściciela lub użytkownika wieczystego. Brak też możliwości wejścia nowych
właścicieli w stosunek dzierżawy, najmu lub użyczenia jako następców prawnych z uwagi na
pierwotny sposób nabycia własności nieruchomości przez podmiot wywłaszczający (k. 6466). Nadto strona pozwana wskazywała na poglądy prezentowane w literaturze przedmiotu, w
myśl których art. 19 ust. 2 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji w
zakresie dróg publicznych stanowi przepis szczególny w stosunku do art. 46 ust. 3 ustawy o
gospodarce nieruchomościami. Decyzja wydana w trybie tej ustawy stanowi podstawę do
wypowiedzenia umów obligacyjnych obciążających nieruchomość, zaś rozliczenie
wypowiedzenia (czy też jak stanowi art. 123 u.g.n. – wygaśnięcia praw) praw obligacyjnych
następuje pomiędzy byłym właścicielem i użytkownikiem wieczystym a osobami, którym
prawa te zostały wygaszone.
Postanowieniem z dnia 8 grudnia 2009 roku Sąd Rejonowy w Białymstoku na
podstawie art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. pozew odrzucił, jednakże orzeczenie to zostało uchylone
przez Sąd Okręgowy w Białymstoku postanowieniem z dn. 10 lutego 2010 r. sygn. akt II Cz
88/10 (k. 147).
Sąd ustalił, co następuje:
Powód prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą P.W. M. Marek
(zaświadczenie k. 10) podpisał z P. Oddziałem Gospodarki Mieszkaniowej w B. w dniu
01.09.1994 r. umowę dzierżawy terenu pod pijalnię piwa zlokalizowanego w B. przy ul. A., o
powierzchni 647 m2. Umowa miała obowiązywać strony przez 20 lat, czyli do 1 września
2014 r. (umowa k. 14-15, aneksy do w/w umowy k. 16-18, ustalenia poczynione w
prawomocnym wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku VIII Wydział Gospodarczy, sygn.
VIII GC 315/03 – k. 23-29 akt sprawy - wyrok wraz z uzasadnieniem). P. powołaną umowę
podpisało jako użytkownik wieczysty wymienionego w umowie gruntu, którego właścicielem
był S. P. (akta księgi BI1B/00119501/7 w tym k. 15 - decyzja stwierdzająca nabycie z mocy
prawa przez przedsiębiorstwo P. prawa użytkowania wieczystego gruntu oznaczonego
numerem geodezyjnym 385 o pow. 0,0647 ha, k.16 postanowienia o nabyciu w drodze
zasiedzenia przez S.P. z dniem 1.01.1985 własności ww. działki). W czasie obowiązywania
przedmiotowej umowy dzierżawy powód prowadził działalność gospodarczą na
dzierżawionym gruncie – stację gazu jak też sklep monopolowy (wyjaśnienia powoda k. 115).
W dniu 08.09.2008 roku Prezydent M. B., po rozpatrzeniu wniosku inwestora – M. B., na
podstawie art. 2 ust 1, art. 12 ustawy z dnia 10.04.2003 r. o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji w zakresie dróg publicznych (Dz.U. z 2008 r., nr 193 poz. 1194 –
tekst jednolity) ustalił lokalizację dróg powiatowych i gminnych położonych w B. m.in. na
działce o nr 385, dzierżawionej przez powoda. Zgodnie z powołaną decyzji z dniem, kiedy
stała się ona ostateczna (czyli z dniem 14.10.2008 r.) nieruchomości wydzielone liniami
rozgraniczającymi teren ustalonymi niniejszą decyzją stały się z mocy prawa własnością M.
B. Powód został wezwany do wydania zajmowanej nieruchomości, z powołaniem się przez
pozwanego na fakt nabycia działki nr 385 z mocy samego prawa i bez żadnych obciążeń.
Ostatecznie protokołem z dnia 17 kwietnia 2009 roku Marek M. wydał G. B. jako
przejmującemu przedmiot dzierżawy. Okoliczność ta zdaniem powoda jest podstawą do
ubiegania się od obecnego właściciela gruntu odszkodowania za wywłaszczoną na cele
inwestycji drogowej nieruchomość.
2
Sąd zważył, co następuje:
Wywłaszczenie nieruchomości o jakim mowa w ustawie z dnia 10.04.2003 r. o
szczególnych zasadach przygotowania i realizacji w zakresie dróg publicznych (Dz.U. z 2008
r., nr 193 poz. 1194 – tekst jednolity – dalej jako specustawa) jak też w rozumieniu art. 112
ustawy o gospodarce nieruchomościami, do których odpowiedniego stosowania odsyła art. 23
specustawy jest pozbawieniem i ograniczeniem praw rzeczowych dotyczących podmiotów
tych praw przysługujących do nieruchomości, w drodze decyzji administracyjnej jako
indywidualnego aktu władztwa publicznego, mającego jednocześnie charakter przymusu
publicznego. Z tych względów wywłaszczenie w żaden sposób nie zależy od woli podmiotu
podlegającego wywłaszczeniu z praw rzeczowych przysługujących mu do określonej
nieruchomości (brak zgody takiego podmiotu nie ma znaczenia). Przedmiotem pozbawienia
jest prawo rzeczowe, a skutkiem tego pozbawienia jest przeniesienie tego prawa w przypadku
specustawy na rzecz Skarbu Państwa bądź właściwej jednostki samorządu terytorialnego (art.
12 ust 4). W przedmiotowym pojęciu wywłaszczenia nieruchomości mieści się w istocie
odebranie i przeniesienie na inny podmiot praw rzeczowych przysługujących do
nieruchomości albo wygaszenie tych praw (poza prawem własności) oraz ograniczenie
wykonywania praw rzeczowych. Za odebranie owych praw zgodnie z zapisami zawartymi w
Konstytucji RP przysługuje słuszne odszkodowanie (art. 21 ust 2 Konstytucji). Pojęcie
słuszności odszkodowania należy odnieść nie tyle do jego formy, ile do stopnia jego
zamienności wobec odbieranego przedmiotu, którym jest określone prawo, w tym przypadku
prawa rzeczowe przysługujące do nieruchomości. Zarówno ustawa o gospodarce
nieruchomościami, jak też specustawa przewidując w swych przepisach odszkodowanie
wskazują wyraźnie komu ono służy, jak też w jaki sposób jest ustalane.
Dla porządku należy wskazać, iż mające odniesienie do stanu faktycznego zaistniałego
w niniejszej sprawie przepisy specustawy winny być stosowane w brzmieniu sprzed
10.09.2008 r., tj. wejścia w życie ustawy z dn. 25.07.2008 r. o zmianie ustawy o szczególnych
zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 154, poz. 958), albowiem zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy
dla przedsięwzięć drogowych, dla których przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy
została wydana decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi, stosuje się przepisy dotychczasowe.
Decyzja w niniejszej sprawie została zaś wydana 8.09.2008 r. (k. 30).
Zgodnie z art. 12 pkt 4 specustawy nieruchomości oznaczone w decyzji z dniem, w
którym staje się ona ostateczna przechodzą z mocy prawa na własność Skarbu Państwa (w
odniesieniu do dróg krajowych) bądź odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego (w
odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych). Kolejne punkty powołanego
przepisu regulują szczegółowo kwestie dotyczące odszkodowania za przejęte nieruchomości,
jak też zasad dotyczących wygaśnięcia praw rzeczowych obciążających te nieruchomości.
Dodatkowo w art. 19 ust 2 postanowiono, że w przypadku gdy przeznaczona na pasy drogowe
nieruchomość stanowiąca własność Skarbu Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego
została uprzednio wydzierżawiona, wynajęta lub użyczona, decyzja o ustaleniu lokalizacji
drogi stanowi podstawę do wypowiedzenia przez właściwego zarządcę drogi umowy
dzierżawy, najmu lub użyczenia ze skutkiem natychmiastowym. Za straty poniesione na
skutek rozwiązania umowy przysługuje odszkodowanie. W przepisie tym nie wskazano
jednak, w jakim trybie i w oparciu o jakie przepisy winno być ustalane to odszkodowanie, ani
jaki podmiot zobowiązany jest do jego uiszczenia.
W tym miejscy godzi się przypomnieć, iż w myśl art. 386 § 6 k.p.c. ocena prawna i
wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w uzasadnieniu wyroku Sądu drugiej
instancji wiążą zarówno Sąd, któremu sprawa została przekazana, jak i Sąd drugiej instancji,
przy ponownym rozpoznaniu sprawy, o ile zmianie nie uległ stan prawny.
3
W uzasadnieniu postanowienia z dn. 10.02.2010 r. Sąd Okręgowy w Białymstoku
wskazał, że ani art. 12, ani art. 19 specustawy nie dotyczą odszkodowania za straty poniesione
przez dzierżawcę, który zawarł umowę z innym podmiotem niż Skarb Państwa czy jednostka
samorządu terytorialnego. W tej sytuacji podstaw odpowiedzialności pozwanego (jego
legitymacji biernej) należało poszukiwać w innych aktach prawnych, niż wspomniana wyżej
ustawa z dn. 10.04.2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji w zakresie
dróg publicznych, aczkolwiek z uwzględnieniem niektórych jej postanowień.
Jednym z aktów prawnych, do których specustawa odsyła w kwestiach w niej
nieuregulowanych, jest ustawa z dn. 21.08.1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z
2004 r., nr 261, poz. 2603 t.j. ze zm.). Jej przepisy nie wskazują wprost w jakim trybie
ustalane i wypłacane jest odszkodowanie uprawnionym z tytułu umów obligacyjnych. Jedyna
regulacja zawarta w tej ustawie a dotycząca omawianego przedmiotu stanowi, iż najem,
dzierżawa lub użyczenie oraz trwały zarząd wywłaszczonej nieruchomości wygasają z
upływem 3 miesięcy od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna (art. 123
ust. 2 u.g.n.). Z powołanej regulacji wynika, iż przedmiotem decyzji o wywłaszczeniu nie są
prawa obligacyjne. Prawa te po prostu wygasają z upływem 3 miesięcy od dnia, w którym
decyzja stałą się ostateczna. Wygaśnięcie tych praw jest skutkiem prawnym decyzji o
wywłaszczeniu, powstającym z woli samego ustawodawcy, niezależnym od woli
dotychczasowych stron stosunku prawnego, ani nowego właściciela nieruchomości. W
przepisach ustawy o gospodarce nieruchomościami nie przewidziano jednak w ogóle
odszkodowania za wygaśnięcie wymienionych praw. W komentarzach do ustawy
prezentowany jest pogląd, iż rozliczenie wygaśnięcia praw o jakich mowa w art. 123 ust 2
następuje pomiędzy byłym właścicielem i użytkownikiem wieczystym a osobami, którym
prawa te zostały wygaszone (por. J. Jaworski, A. Prusaczyk, A. Tułodziecki, M. Wolanin,
Ustawa o gospodarce nieruchomościami. Komentarz, art. 123, Nb 6, Warszawa 2009 r., s.
775-776, art. 128 Nb 12 str. 848-849). Pytanie jednak, czy regulację tę można stosować do
rozwiązań zawartych w specustawie. Wydaje się to wątpliwe.
Porównanie treści art. 123 ust. 2 u.g.n. i art. 19 ust. 4 specustawy prowadzi do
wniosku, że przypadek opisany w tym pierwszym przepisie nie dotyczy nieruchomości
stanowiących własność Skarbu Państwa bądź jednostek samorządu terytorialnego oddanych w
użytkowanie wieczyste, albowiem materii tej w całości dotyczył art. 19 ust. 4 specustawy,
przewidujący wygaśnięcie prawa użytkowania wieczystego, co w myśl art. 241 k.c. pociąga
wygaśnięcie umowy dzierżawy zawartej przez użytkownika wieczystego z powodem. Nie
było w tym przypadku konieczne sięganie do regulacji art. 123 ust. 2 ug.n., albowiem jedynie
w przypadku wywłaszczenia nieruchomości nie będącej przedmiotem użytkowania
wieczystego, niezbędnym było uregulowanie stosunków obligacyjnych łączących właściciela
z dzierżawcami, najemcami bądź użytkownikami. Takiej potrzeby w przypadku
nieruchomości oddanych w wieczyste użytkowanie nie było, albowiem jak wyżej wskazano,
wraz z jego wygaśnięciem, gasły również wszystkie ustanowione na nim obciążenia. Pogląd
ten znajduje oparcie w doktrynie. Tak np. E. Gniewek [w:] E. Gniewek, Kodeks cywilny.
Księga druga. Własność i inne prawa rzeczowe. Komentarz, Zakamycze, 2001, powołując się
na K. Pietrzykowskiego i R. Rudnickiego pisze, iż wygaśnięcie użytkowania wieczystego
powoduje, że równocześnie wygasają ex lege ustanowione na nim obciążenia. Wygasają w
tym trybie wszelkie obciążenia, a więc w pierwszym rzędzie ograniczone prawa rzeczowe
(użytkowanie, służebności, hipoteka), a poza tym prawo najmu i dzierżawy oraz prawa i
roszczenia osobiste ujawnione w księdze wieczystej. Tak też A.T. Filipiak [w:] A. Kidyba
(red.), K.A. Dadańska, T.A. Filipiak, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom II. Własność i inne
prawa rzeczowe, LEX, 2009. Skutek ten, bez wyraźnego przepisu ustawy, nie nastąpiłby
natomiast w przypadku podlegającego wywłaszczeniu prawa własności. Poza tym przepisy
u.g.n. przewidują wygaśnięcie prawa użytkowania wieczystego jedynie w przypadku
4
konfuzji, tj. jeżeli wywłaszczenie następuje na rzecz podmiotu, na którego nieruchomości
ustanowione było prawo użytkowania wieczystego (art. 121 ust. 3 u.g.n.). Generalnie
natomiast dochodziło do przejścia samego prawa użytkowania wieczystego na Skarb Państwa
lub jednostkę samorządu terytorialnego, a więc inaczej niż w przypadku specustawy, prawo to
nie wygasało (art. 121 ust. 2 u.g.n.).
Użytkowanie wieczyste nieruchomości składającej się z działki gruntu o numerze
geodezyjnym 385 położonej w B. przy ul. A. wygasło z dniem 14.10.2008 r., kiedy decyzja o
ustaleniu lokalizacji drogi nr 1130/08 z dn. 8.09.2008 r. stała się ostateczna. W tym dniu
wygasła również umowa dzierżawy łącząca powoda z P. S.A. w W.
Powyższe prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż z chwilą uzyskania przez ww.
decyzję przymiotu ostateczności, stosunek prawny łączący powoda z wydzierżawiającym
wygasł, natomiast nie doszło w żaden sposób do powstania kolejnego węzła obligacyjnego, w
szczególności pomiędzy powodem i nowym właściciel działki – M. B. Brak po temu
jakichkolwiek podstaw prawnych. W szczególności nie sposób doszukać się tutaj jakiegoś
rodzaju sukcesji po stronie pozwanego, która byłaby oczywista w przypadku nabycia
przedmiotowej działki w drodze umownej (art. 694 k.c. w zw. z art. 678 § 1 k.c.).
Skoro brak jest podstaw prawnych dla poszukiwania odpowiedzialności pozwanego w
trybie przepisów statuujących odpowiedzialność ex contractu (art. 471 k.c. i nast.), to
pozostawało jedynie zbadanie, czy pozwany nie może odpowiadać względem powoda na
mocy przepisów o odpowiedzialności deliktowej. Przepisy te normują odpowiedzialność
opartą na winie sprawcy (art. 415 k.c. i nast.), dlatego czyn pociągający za sobą tę
odpowiedzialność musi wykazywać określone znamiona odnoszące się do strony
przedmiotowej i podmiotowej. Chodzi o znamiona niewłaściwości postępowania od strony
przedmiotowej, określane mianem bezprawności czynu, i od strony podmiotowej, określane
winą w znaczeniu subiektywnym. Dopiero czyn bezprawny może być oceniany w kategoriach
czynu zawinionego w rozumieniu art. 415 k.c. Bezprawność czynu oznacza jego sprzeczność
z obowiązującym porządkiem prawnym. Winę można natomiast przypisać sprawcy czynu w
sytuacji, w której istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania z punktu widzenia
zarówno obiektywnego, jak i subiektywnego (zob. wyroki SN z dn. 19 lutego 2003 r., sygn.
akt V CKN 1681/00, niepubl., i z dn. 26 września 2003 r., sygn. akt IV CK 32/02, niepubl.).
W działaniu pozwanego znamion powyższego zachowania brak, w szczególności stał
się on właścicielem nieruchomości z mocy ostatecznej, nie podważonej dotychczas z
jakiegokolwiek powodu decyzji administracyjnej i sam nie czynił żadnych starań w kierunku
zakończenia stosunku dzierżawy łączącego powoda z użytkownikiem wieczystym działki. To
sam ustawodawca zdecydował, że stosunek prawny łączący powoda z wydzierżawiającym
zakończy byt z dniem uzyskania przed decyzję lokalizacyjną przymiotu ostateczności. Zatem
ten sam ustawodawca, tak jak ma to miejsce w przypadku właścicieli, użytkowników
wieczystych i innych posiadających ograniczone prawa rzeczowe na nieruchomościach
podlegających wywłaszczeniu, winien ustanowić sposób ustalenia i wypłaty odszkodowania
również na rzecz podmiotów, które łączyły więzy obligacyjne z użytkownikami wieczystymi
wywłaszczanych nieruchomości. Jest to jednak postulat de lege lata, a w obecnym stanie
prawnym istnieje luka prawna, której wypełnienie nie jest możliwe przy udziale powszechnie
znanych metod wnioskowania ani wykładni. Można zatem pokusić się o stwierdzenie, że
mamy do czynienia z zaniechaniem legislacyjnym, za które jednak żadną miarą nie jest
odpowiedzialny pozwany. W tej sytuacji powództwo podlegało oddaleniu jako nie znajdujące
podstaw prawnych.
Rozstrzygnięcie nie uległoby żadnej zmianie, gdyby nawet hipotetycznie przyjąć, że w
sprawie miałaby zastosowanie dyspozycja art. 123 ust. 2 u.g.n. Przepis ten również
przewiduje wygaśnięcie umów dzierżawy z mocy prawa, a więc nie decyzją
wydzierżawiającego, czy też nowego właściciela nieruchomości, ale ustawodawcy, co jak
5
wyżej wskazano, pozbawia dotychczasowego dzierżawcę możliwości kierowania
jakichkolwiek roszczeń odszkodowawczych za zakończenie stosunku dzierżawnego przed
umówionym okresem. Sam powód nie potrafi wskazać podstawy prawnej, na której mógłby
oprzeć swoje roszczenie. Sąd takiej podstawy w chwili obecnej również nie znajduje.
Na marginesie należy wskazać, że nie wchodzi w grę również odpowiedzialność M. B.
jako osoby prawnej odpowiedzialnej za działania organu wydającego decyzję
wywłaszczeniową. Jego odpowiedzialności, w braku stosownego przepisu taką
odpowiedzialność statuującego, można poszukiwać jedynie w przepisie art. 4171 § 2 k.c. Nie
doszło jednakże do wypełnienia hipotezy tegoż przepisu zgodnie z którym jeżeli szkoda
została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej
naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z
prawem. Odnosi się to również do wypadku, gdy prawomocne orzeczenie lub ostateczna
decyzja zostały wydane na podstawie aktu normatywnego niezgodnego z Konstytucją,
ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą. Jak już wyżej wskazano, przedmiotowa
decyzja nadal funkcjonuje w obrocie prawnym i jak dotąd nie została przez nikogo
zaskarżona.
O kosztach postępowania, na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego strony
pozwanej (w kwocie 180 zł zgodnie z § 6 pkt 2 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę
prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), orzeczono na
podstawie art. 98 i 99 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.
6