15613/10 pa/DS/pb 1 EU SITCEN RADA UNII EUROPEJSKIEJ

15613/10 pa/DS/pb 1 EU SITCEN RADA UNII EUROPEJSKIEJ

RADA
UNII EUROPEJSKIEJ
Bruksela, 5 listopada 2010 r. (10.11)
(OR. en)
15613/10
COCON 40
PESC 1371
NOTA DO PUNKTU I/A
Od:
Sekretariat Generalny Rady
Do:
Komitet Stałych Przedstawicieli / Rada
Nr poprz. dok.: 10109/2/06 REV 2 PESC 534 COCON 14
Dotyczy:
WYTYCZNE W SPRAWIE OCHRONY KONSULARNEJ OBYWATELI UE
W PAŃSTWACH TRZECICH
Delegacje otrzymują w załączeniu zaktualizowane wytyczne konsularne w sprawie ochrony
obywateli UE w państwach trzecich (zob. załączniki IV i V), uzgodnione przez Grupę Roboczą do
Spraw Konsularnych i zatwierdzone przez Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa w dniu 5 listopada
2010 r.
Rada jest proszona o przyjęcie tych wytycznych – po zatwierdzeniu przez Coreper – jako punktu A
na posiedzeniu w dniu 17 listopada 2010 r.
____________________
15613/10
pa/DS/pb
EU SITCEN
1
PL
Same wytyczne nie mają charakteru prawnie wiąŜącego i w Ŝaden sposób nie wpływają na decyzję
Rady z dnia 19 grudnia 1995 r. dotyczącą ochrony obywateli Unii Europejskiej przez
przedstawicielstwa dyplomatyczne i konsularne czy związane z tą decyzją środki wykonawcze
(dok. 11107/96) ani decyzję Rady z dnia 25 czerwca 1996 r. w sprawie ustanowienia tymczasowego
dokumentu podróŜy. Wytyczne te są równieŜ zgodne z „Wytycznymi w sprawie współpracy
między misjami państw członkowskich a delegaturami Komisji w państwach trzecich
oraz współpracy w ramach organizacji międzynarodowych w kwestiach dotyczących wspólnej
polityki zagranicznej i bezpieczeństwa” (por. 12094/00) – zwłaszcza z pkt 6 i 7 – zatwierdzonymi
przez tymczasowy Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa w dniu 6 października 2000 r.
W stosownych przypadkach biorą one takŜe pod uwagę wzorcowe rozwiązania wskazane przez
grupę roboczą w marcu 2006 r.
15613/10
pa/DS/pb
EU SITCEN
2
PL
WYTYCZNE W SPRAWIE OCHRONY KONSULARNEJ OBYWATELI UE
W PAŃSTWACH TRZECICH
1.
Niniejsze wytyczne mają określać – nie naruszając jednak pierwotnej odpowiedzialności
poszczególnych państw w sprawach konsularnych – ramy współpracy konsularnej, zwłaszcza
wtedy, gdy zagroŜone jest bezpieczeństwo obywateli UE w państwie trzecim. Sformułowano
je w ramach wypełniania obowiązku wzajemnej ochrony, o którym mowa w art. 23 Traktatu
o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, oraz zadań odnoszących się do współpracy,
określonych w art. 35 Traktatu o UE; opierają się one na dwóch decyzjach przyjętych w roku
1995 (por. Dz.U. L 314 z 28.12.1995 i dokument 11107/95) i mają pogłębić solidarny
charakter Europy.
2.
Ich wdroŜenie – zaleŜnie od warunków lokalnych – pozostaje w gestii szefów misji lub
placówek. Na uŜytek niniejszych wytycznych obywatele państw przystępujących do UE
powinni być traktowani na równi z obywatelami państw będących juŜ członkami UE.
3.
Między niektórymi państwami członkowskimi a państwami trzecimi mogą obowiązywać
porozumienia dwustronne, zgodnie z którymi obywatele danych państw trzecich mogą
korzystać z ochrony dyplomatycznej odnośnych państw członkowskich. Obywatele takich
państw trzecich określani są w niniejszych wytycznych jako „osoby uprawnione do
korzystania z ochrony”. Odniesienia do misji państw członkowskich naleŜy rozumieć takŜe
jako odniesienia do misji państw przystępujących, na warunkach określonych
w odpowiednim akcie przystąpienia.
4.
Plany awaryjne powinny obejmować takŜe delegatury UE. Zakłada się, Ŝe na wniosek
jednego z państw członkowskich lub większej ich liczby i stosownie do okoliczności
delegatury UE mogłyby zapewniać misjom państw członkowskich wsparcie logistyczne,
zwłaszcza w sytuacjach kryzysowych.
5.
Niniejsze wytyczne absolutnie nie wykluczają dalszych inicjatyw, jakie szefowie misji
mogliby wysuwać w świetle konkretnych sytuacji, które mogą się pojawić w państwach
trzecich, zwłaszcza gdy władze lokalne mają ograniczone moŜliwości skutecznego
reagowania na powaŜne zdarzenia. Jednak zwaŜywszy na róŜnorodny charakter ewentualnych
zagroŜeń, Ŝaden region na świecie nie powinien być pomijany.
6.
Konsularne plany awaryjne
Doświadczenie w zarządzaniu kryzysowym oraz zapobieganiu kryzysom uczy, Ŝe najlepiej
przygotować plany awaryjne przed wystąpieniem sytuacji kryzysowej. Aby plany te były
skuteczne, muszą się w nie zaangaŜować wszystkie przedstawicielstwa dyplomatyczne
i konsularne państw członkowskich obecne w danym państwie trzecim. Plany takie mogą być
wzorowane na przykładowej liście czynności (załącznik I), czy teŜ na arkuszu informacyjnym
(załącznik II).
15613/10
pa/DS/pb
EU SITCEN
3
PL
7.
8.
Obowiązki
7.1.
W państwach zagroŜonych sytuacją kryzysową, w których nie wszystkie państwa
członkowskie mają swoje przedstawicielstwa, szefowie misji powinni w swoim gronie
tak rozdzielić obowiązki, by planami awaryjnymi objęci zostali obywatele wszystkich
państw członkowskich.
7.2.
Ich decyzja powinna opierać się na zasadach pragmatyzmu, elastyczności
i sprawiedliwego podziału pracy konsularnej. MoŜe to takŜe oznaczać, Ŝe na szczeblu
lokalnym szefowie misji postanawiają, by szukający pomocy obywatele określonych
państw członkowskich, które nie mają w danym państwie swoich przedstawicielstw,
byli kierowani do przedstawicielstw określonych państw członkowskich UE. Taki
system moŜe obejmować zalecenie skierowane do stolic, by zwróciły się do państw
członkowskich niemających przedstawicielstwa w danym państwie z wnioskiem
o partycypowanie w kosztach związanych z planami awaryjnymi (zestawy ratunkowe
zawierające sprzęt pierwszej pomocy, jedzenie, leki itp.) w imieniu swoich obywateli.
7.3.
Prace związane z koordynowaniem i powiązane z nimi obowiązki powinny
obejmować równieŜ określenie, która misja będzie koordynować działania z władzami
lokalnymi, z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi. Podział zadań
według tematów moŜe okazać się podejściem równie zasadnym co podział zadań
według instytucji (administracja lokalna, więzienia, szpitale, ONZ, organizacje
pozarządowe).
Informacje konsularne
8.1.
Konsularne plany awaryjne muszą opierać się na odpowiednich informacjach
o obywatelach UE, którzy mogą wymagać pomocy; informacje te powinny mieć
format przejrzysty dla wszystkich. Jest to szczególnie waŜne w sytuacjach, gdy misja
jednego państwa członkowskiego kończy swoją działalność i zwraca się do innej
o przejęcie jej obowiązków konsularnych.
8.2.
Misje państw członkowskich powinny zachęcać swoich obywateli – a takŜe innych
obywateli UE, nad którymi sprawują opiekę – by dobrowolnie składali o sobie
informacje do celów konsularnych1. Informacje te powinny w miarę moŜliwości
obejmować: nazwisko i imię, obywatelstwo, dane kontaktowe w danym państwie –
w tym: adres, numery telefonów (jeśli moŜliwe, takŜe dane pracodawcy), adres poczty
elektronicznej, dane kontaktowe najbliŜszej rodziny, dane osób w danym państwie
pozostających na utrzymaniu zgłaszającej się osoby, szczególne wymagania /
informacje na temat niepełnosprawności oraz zgodę na udostępnianie tych informacji
w sytuacjach kryzysowych przedstawicielstwom innych państw członkowskich.
Wzór arkusza informacyjnego znajduje się w załączniku III.
9.
Konsultacje
9.1.
1
W państwach, w których jest to uzasadnione warunkami lokalnymi, szefowie misji
dyplomatycznych i konsularnych będą organizować co najmniej raz na trzy miesiące
spotkanie słuŜące omówieniu bezpieczeństwa obywateli UE.
Co się tyczy przetwarzania danych osobowych występujących oraz gromadzonych
i rejestrowanych w związku ze stosowaniem tego punktu, zastosowanie znajdują właściwe
przepisy UE, w szczególności dyrektywa Rady i Parlamentu Europejskiego nr 95/46/WE.
15613/10
pa/DS/pb
EU SITCEN
4
PL
9.2.
W zwykłych okolicznościach podczas takich spotkań naleŜy zawsze omawiać takie
kwestie, jak warunki w więzieniach, problemy z dostępem konsularnym itp.
9.3
JeŜeli stolice nie postanowią inaczej, spotkaniom będzie przewodniczyło uzgodnione
na szczeblu lokalnym państwo członkowskie (państwo przewodniczące), które będzie
wspierane przez delegaturę UE.
9.4.
Państwo przewodniczące powinno prowadzić wykaz kontaktów przydatnych
w pomocy konsularnej, w tym imion i nazwisk personelu konsularnego państw
członkowskich UE wraz z danymi kontaktowymi, oraz wykaz danych kontaktowych
kluczowych miejscowych instytucji – policji, władz więziennych, kostnic, portów
lotniczych itp.
9.5.
Podczas tych spotkań naleŜy teŜ weryfikować skuteczność planów awaryjnych
przygotowywanych na szczeblu lokalnym przez misje państw członkowskich, w tym
ocenić potrzebę prowadzenia/aktualizowania arkuszy informacji kryzysowej. Misje
sprawujące opiekę nad obywatelami UE, którzy nie mają swoich przedstawicielstw
w danym państwie, będą przekazywać tym obywatelom takie same informacje, jakie
przekazują swoim własnym obywatelom (np. przez strony internetowe z zaleceniami
dotyczącymi podróŜy, powiadomienia poprzez sieć łączności z obywatelami
przebywającymi w danym państwie itp.).
9.6.
Państwo przewodniczące będzie składać wszystkim delegacjom sprawozdanie ze
spotkania. W sprawozdaniu tym naleŜy podkreślić wszelkie istotne kwestie, których
nie da się rozwiązać na miejscu.
9.7.
MoŜna takŜe organizować spotkania odpowiednich specjalistów zatrudnionych
w róŜnych misjach.
9.8.
Ponadto poŜytecznym forum wymiany informacji i pomysłów mogą być regularne
spotkania personelu zajmującego się sprawami konsularnymi, które powinny się
odbywać co 4–6 tygodni. Spotkania te mogą być poświęcone tematom pojawiającym
się w pracy konsularnej oraz omawianiu najlepszych sposobów postępowania
w róŜnych sytuacjach.
9.9.
Delegacje powinny wykorzystać Grupę Roboczą do Spraw Konsularnych jako forum,
na którym mogą weryfikować rozwiązania wzorcowe i strategie postępowania
w róŜnych sytuacjach (np. w przypadku śmierci, hospitalizacji). Powinno to pomóc
sprawić, Ŝe obywatele państw członkowskich bez przedstawicielstwa w danym
państwie będą obsługiwani w sposób jednolity przez placówki w państwach trzecich.
9.10. Placówki państw członkowskich i delegatury UE w państwach trzecich powinny takŜe
informować się o zmianach prawa miejscowego, które mają bezpośredni wpływ na
pracę konsularną, zwłaszcza gdy mogą one powodować zmiany w traktowaniu osób
zatrzymanych, procedurach sądowych, leczeniu itp.
9.11. W rejonach, w których odległości i transport mogą być źródłem problemów,
odwiedziny w więzieniach i szpitalach mogą być koordynowane dzięki
wcześniejszemu planowaniu, które pozwoli misjom państw członkowskich dzielić się
obowiązkami związanymi z odwiedzaniem własnych obywateli lub pozwoli im
zwiększyć liczbę wizyt u swoich obywateli.
9.12. Misje państw członkowskich i delegatury UE mogą informować się o miejscowych
doradcach prawnych, a zwłaszcza o prawnikach, którzy byliby skłonni bezpłatnie
udzielać porad prawnych obywatelom UE niebędacym w stanie opłacić
przedstawiciela prawnego.
15613/10
pa/DS/pb
EU SITCEN
5
PL
10.
Zalecenia dotyczące podróŜy
10.1. Państwa członkowskie są zachęcane do informowania się wzajemnie o nowych
zaleceniach dotyczących podróŜy do danego państwa trzeciego, jak tylko takie nowe
zalecenia zostaną wydane – takŜe przez państwo członkowskie bez przedstawicielstwa
w danym państwie.
10.2. W nowych informacjach naleŜy moŜliwie wyczerpująco opisać charakter zagroŜenia
oraz wskazać, czy dotyczy ono równieŜ obywateli innych państw członkowskich UE.
11.
Sieci łączności między misjami na falach ultrakrótkich i krótkich (VHF/UHF)
11.1. Aby zapewnić stały kontakt między misjami – tam gdzie uzasadnione jest to
warunkami lokalnymi – misje przeanalizują moŜliwość stworzenia niezaleŜnej sieci
łączności w państwach, w których sieć taka nie istnieje, lub w razie potrzeby –
zwiększenia skuteczności operacyjnej sieci istniejącej.
12.
Plany na wypadek sytuacji nadzwyczajnych a sytuacje kryzysowe
12.1. Plany na wypadek sytuacji nadzwyczajnych przygotowywane przez wszystkie
państwa członkowskie UE mające swoje przedstawicielstwo w stolicy państwa
trzeciego powinny być wzajemnie udostępniane. Praktyka taka nie tylko pomaga tym
państwom, które nie mają jeszcze własnego planu, opracować taki plan, ale sprzyja
większej jednolitości planów i tym samym skuteczniejszemu reagowaniu.
12.2. Plany na wypadek sytuacji nadzwyczajnych naleŜy regularnie weryfikować, tak by
aktualizacja jednego planu znajdowała odbicie w pozostałych.
12.3. Szefowie misji lub ich personel informują się wzajemnie o zmianie sytuacji swoich
obywateli, o rozmieszczeniu tych obywateli, zagroŜeniach dla ich bezpieczeństwa,
instrukcjach, jakie naleŜy im przekazać zwłaszcza w razie zbiórki lub ewakuacji,
a takŜe o wszystkich posiadanych zasobach. Informują się takŜe o stworzeniu rezerw
na wypadek sytuacji nadzwyczajnych i procedurach korzystania z nich.
12.4. Wspólne ćwiczenia i warsztaty ewakuacyjne, w których uczestniczą zarówno te
państwa członkowskie, które mają swoje przedstawicielstwo w danym państwie, jak
te, które takiego przedstawicielstwa nie mają, w tym ćwiczenia i warsztaty z udziałem
personelu wojskowego, są dobrą okazją do wymiany szczegółowych informacji
o planach krajowych oraz do identyfikowania wspólnych problematycznych kwestii.
12.5. Szczególne znaczenie ma koordynacja działań ze stronami trzecimi. Plany kaŜdego
z państw członkowskich powinny być spójne nie tylko z planami pozostałych państw,
ale teŜ względem planów opracowanych przez państwo przyjmujące (jeŜeli istnieją)
oraz przez innych kluczowych partnerów, takich jak zaprzyjaźnione państwa trzecie,
ONZ i organizacje pozarządowe. Wczesne spotkania koordynacyjne
z zainteresowanymi stronami trzecimi pozwolą zapewnić uwzględnienie wszystkich
istotnych informacji i optymalne wykorzystanie dostępnych zasobów.
15613/10
pa/DS/pb
EU SITCEN
6
PL
12.6. JeŜeli dla wszystkich obywateli UE wybrano jeden punkt zbiórki lub większą ich
liczbę (zwłaszcza z myślą o wspólnej ewakuacji), misje dyplomatyczne i konsularne
wyznaczą osobę odpowiedzialną za to miejsce (te miejsca) zbiórki.
12.7. JeŜeli wystąpi sytuacja kryzysowa, która wymaga zastosowania planów
bezpieczeństwa, państwo przewodniczące powinno zadbać o koordynowanie tych
planów, nawet jeŜeli samo nie bierze bezpośredniego udziału w ich realizacji.
12.8. Bez uszczerbku dla przepisów art. 6 decyzji Rady z dnia 19 grudnia 1995 r. dotyczącej
zwrotu kosztów itp. państwa członkowskie zrefundują – w pragmatyczny sposób –
koszty poniesione przez inne państwa członkowskie, działające w ich imieniu, na
zapewnienie bezpieczeństwa ich obywatelom (np. w razie konieczności zapewnienia
sieci radiowej, wynajmu samochodów do przetransportowania osób na bezpieczny
teren itp.).
12.9. Misje dyplomatyczne i konsularne będą ze sobą współpracować, tak by zadbać
o maksymalne wykorzystanie powierzchni transportowej do ewakuacji oraz
o optymalną rotację.
12.10. JeŜeli ewakuowani obywatele UE będą proszeni o opłacenie kosztów ewakuacji
oraz innych związanych z nią wydatków (patrz punkt 12.8 powyŜej), warunki
płatności dla poszczególnych państw członkowskich naleŜy ustalić indywidualnie
i proporcjonalnie. Dochodzenie spłaty od obywateli będzie wówczas leŜało w gestii
państwa członkowskiego zwracającego się o pomoc.
12.11. Państwa członkowskie zwracające się o ewakuację swoich obywateli i osób
uprawnionych do korzystania z ochrony:
13.
(a)
przekaŜą państwu przeprowadzającemu ewakuację (na szczeblu lokalnym
i centralnym) szczegółowe dane osób uprawnionych do korzystania z ochrony,
o których ewakuację proszą;
(b)
w miarę moŜliwości dopilnują, by osoby uprawnione do korzystania z ochrony
dotarły do punktu załadunku na środki transportu;
(c)
zapewnią weryfikację konsularną w punkcie załadunku na środki transportu, o ile
w danym państwie znajduje się ich przedstawicielstwo (lub wyślą – na wniosek
państwa przeprowadzającego ewakuację – personel z najbliŜszej misji
w regionie); oraz
(d)
w punkcie wyładunku ze środków transportu przejmą odpowiedzialność za osoby
uprawnione do korzystania z ochrony .
Wysłanie konsularnych i medycznych zespołów wsparcia
13.1. Państwo członkowskie moŜe podjąć decyzję o wysłaniu konsularnego i medycznego
zespołu wsparcia (złoŜonego z personelu dysponującego doświadczeniem w pracy
konsularnej oraz lekarzy medycyny ratunkowej, psychiatrów itp. oraz wyposaŜonego
w miarę moŜliwości w niezaleŜną łączność i sprzęt teleinformatyczny) w celu
ułatwienia pracy swojej misji poprzez umoŜliwienie przyjęcia swoich obywateli oraz
udzielenie im wsparcia psychologicznego.
15613/10
pa/DS/pb
EU SITCEN
7
PL
13.2. W takich przypadkach dane państwo członkowskie poinformuje swoich partnerów –
zarówno na szczeblu lokalnym, jak i centralnym – o wysłaniu zespołu, przydzielonych
mu zadaniach oraz dostępnych zasobach. Państwa członkowskie pragnące wejść do
takiego zespołu poczynią niezbędne ustalenia z zespołem prowadzącym.
13.3. Jeśli państwa członkowskie wyślą takie zespoły, obecne na miejscu misje państw
członkowskich lub delegatura UE udzielą im lokalnego wsparcia logistycznego
zgodnie z ustaleniami poczynionymi na szczeblu lokalnym.
14.
Łączność między stolicami
14.1. Skuteczna łączność między stolicami w sytuacjach kryzysowych stanowi istotne
uzupełnienie planowania na miejscu. Zachęca się państwa członkowskie
odpowiedzialne za ustalanie planów awaryjnych w imieniu państwa członkowskiego
niemającego swojego przedstawicielstwa w państwie trzecim, aby informowały
o podejmowaniu istotnych decyzji, odpowiednio stosując komunikaty COREU,
kierując pocztę elektroniczną do partnerów w konsularnych jednostkach kryzysowych
oraz uaktualniając portal Consular On Line (CoOL). Ma to szczególne znaczenie
w następujących sytuacjach: gdy poziom zagroŜenia obywateli z poszczególnych
państw członkowskich jest róŜny, gdy państwo członkowskie moŜe jednostronnie
zdecydować o ewakuacji swoich obywateli lub gdy przesyłane pilne informacje nie
mają charakteru poufnego. Państwa członkowskie powinny w pierwszej kolejności
kierować pocztę elektroniczną do odbiorców, którzy są dostępni 24 godziny na dobę
przez siedem dni w tygodniu. Zachęca się takŜe do korzystania z funkcji
telekonferencji do szybkiej wymiany informacji w sytuacjach kryzysowych oraz
z konsularnego forum internetowego w mniej naglących sprawach, takŜe w kwestii
zmian w zaleceniach dotyczących podróŜy.
14.2. Inne opcje opisano w załącznikach IV i V.
15613/10
pa/DS/pb
EU SITCEN
8
PL
ZAŁĄCZNIK I
RUTYNOWE CZYNNOŚCI MISJI W PAŃSTWACH TRZECICH
1. Zwoływanie posiedzeń w celu informowania o zmianach planów awaryjnych i ewakuacyjnych
w razie sytuacji kryzysowej. Określenie, na jak najwcześniejszym etapie, które państwo lub
państwa członkowskie będą koordynować ewentualną ewakuację, oraz ustalenie podziału
zadań.
2. Dystrybuowanie schematu planów awaryjnych. Schemat powinien między innymi zawierać
informacje opisane w załączniku II. W miarę moŜliwości naleŜy prowadzić wykaz głównych
punktów kontaktowych, a takŜe zapewnić stałe kontakty między nimi.
3. Prowadzenie rejestru obywateli UE, którzy dobrowolnie podali swój adres, numery telefonów
i inne przydatne informacje.
4. Stworzenie lub utrzymywanie awaryjnej sieci VHF/UHF lub innej, łączącej misje UE
z delegaturą/przedstawicielstwem UE w danym państwie – a w razie potrzeby lub zalecenia –
z misjami państw trzecich. NaleŜy zwrócić szczególną uwagę na zapewnienie kompatybilności
telefonów komórkowych uŜywanych przez róŜne podmioty.
5. Stworzenie skutecznej wymiany informacji na temat państw, których dotyczy dodatkowa
akredytacja, w celu przygotowania danych, które zostaną udostępnione państwu
przewodniczącemu.
6. Gromadzenie obywateli państw UE, którzy nie mają swojego przedstawicielstwa, w punktach
zbiórki określonych w planach awaryjnych.
7. Oszacowanie i zapewnienie personelu potrzebnego do dopełnienia procedur administracyjnych,
które dotyczą ich własnych obywateli oraz obywateli przez ten personel reprezentowanych.
8. W stosownych przypadkach zasięganie porad u konsulów honorowych oraz angaŜowanie ich
w działania.
15613/10
ZAŁĄCZNIK I
pa/DS/pb
EU SITCEN
9
PL
ZAŁĄCZNIK II
WZÓR ARKUSZA INFORMACYJNEGO
(mogą być do niego dołączone mapy, zdjęcia itp.)
Obywatele:
−
Liczba obywateli: zarejestrowanych / będących przejazdem (szacunki)
−
Miejsce pobytu (miasto lub rejon)
−
Społeczności odosobnione (społeczności religijne, spółki, organizacje pozarządowe)
−
Ustalenia o współpracy z innymi państwami zobowiązujące do zadbania o bezpieczeństwo
i ochronę ich obywateli. Cennymi informacjami byłyby: liczba osób, ich miejsce pobytu oraz
ich środki łączności.
Podział duŜych miast na strefy:
−
Liczba rodzin na strefę
−
Lokalizacja stref
−
Osoby odpowiedzialne za strefy: imię, nazwisko i dane kontaktowe
Miejsca zbiórki:
−
Dokładna lokalizacja oraz dostępne zasoby pozwalające na przyjmowanie obywateli w tych
miejscach (personel, artykuły pierwszej potrzeby, środki łączności itp.)
−
Osoba odpowiedzialna za punkt zbiórki (imię, nazwisko i dane kontaktowe)
−
Dostępne zapasy awaryjne
−
Racje Ŝywnościowe, Ŝywność o długim terminie waŜności, artykuły pierwszej potrzeby
−
Leki, cysterny i pompy wodne, cysterny z paliwem, pościel, koce
−
W razie potrzeby dostęp do opieki medycznej
15613/10
ZAŁĄCZNIK II
pa/DS/pb
EU SITCEN
10
PL
Awaryjne sieci radiowe:
(a)
W mieście:
−
Rodzaj urządzenia i opis sprzętu
−
Liczba przenośnych urządzeń radiowych
−
Kanał „społeczność narodowa”, częstotliwości i sygnały wywoławcze
−
Kanał „łączność między misjami państw członkowskich i delegaturą UE”,
częstotliwości i sygnały wywoławcze
(b)
Na duŜą odległość:
−
Sprzęt HF/SSB
−
Sygnały wywoławcze i częstotliwości
−
Sprzęt FM
−
Częstotliwość
−
Przenośne telefony satelitarne
−
Numery telefonów i identyfikatory
Inne środki łączności:
−
Numer(y) awaryjny(-e) ambasady i konsulatu
−
Numer(y) telefonu(-ów) komórkowego(-ych)
−
Numer(y) faksu(-ów)
15613/10
ZAŁĄCZNIK II
pa/DS/pb
EU SITCEN
11
PL
ZAŁĄCZNIK III
ARKUSZ DANYCH OSOBOWYCH
Informacje w tym arkuszu są podawane na zasadzie ścisłej dobrowolności. Mogą zostać
wykorzystane jedynie w sytuacjach kryzysowych. Osoba udostępniająca swoje dane wyraŜa zgodę
na przekazanie ich organom innych państw (członkowskich), tak by moŜna było lepiej
skoordynować planowanie lub ewakuację.
Imię i nazwisko:
Adres (na miejscu):
Telefon (na miejscu):
Adres (w państwie pochodzenia):
Telefon (w państwie pochodzenia):
Adres poczty elektronicznej:
Osoba(-y), z którą(-ymi) naleŜy się skontaktować w razie potrzeby:
Imię i nazwisko:
Adres:
Telefon:
Adres poczty elektronicznej:
Osoba ta została poinstruowana, by w razie ewakuacji udać się do punktu zbiórki: XXX
15505/10
ZAŁĄCZNIK III
pa/DS/jo
EU SITCEN
12
PL
ZAŁĄCZNIK IV
WEWNĘTRZNA STATEGIA INFORMACYJNA UE
DOTYCZĄCA SPRAW KONSULARNYCH
– skuteczne przekazywanie informacji misjom państw członkowskich za granicą
Niniejszy dokument przedstawia strategię wspólnych działań w obszarze konsularnym słuŜącą temu,
by misje były dobrze wyszkolone i poinformowane o obowiązkach związanych z UE oraz
o działaniach prowadzonych na szczeblu europejskim, które muszą być przez te misje brane pod
uwagę w codziennej pracy. Dokument zawiera takie elementy, jak nowe procedury dotyczące
portalu Consular On Line, zestaw szkoleniowy do wykorzystania w szkoleniu przygotowującym do
pracy personel oddelegowywany do państw trzecich, kontynuacja unijnego programu
szkoleniowego dotyczącego spraw konsularnych oraz regularne sesje informacyjne dla misji za
granicą.
Obowiązki konsularne związane z UE
Artykuł 23 TFUE [wcześniej art. 8c (Maastricht) lub art. 20 (Amsterdam, Nicea)] został
wprowadzony wraz z pojęciem ‘obywatelstwo Unii’, które uzupełnia obywatelstwo krajowe, ale go
nie zastępuje (art. 20 TFUE). Obywatelstwo UE pociąga za sobą „przynaleŜność” do pewnego
rodzaju ponadnarodowej struktury, która z kolei oznacza większą solidarność.
Aby być w stanie wypełniać obowiązki konsularne związane z UE, personel konsularny musi
otrzymać wystarczające informacje i przejść szkolenie pozwalające mu pomagać innym
obywatelom UE za granicą w przypadku, gdy nie mają oni do kogo zwrócić się o pomoc. Za stałe
szkolenie personelu misji i za informowanie go o kwestiach konsularnych i dokumentach mających
związek z UE odpowiadają przede wszystkim poszczególne państwa członkowskie. KaŜde państwo
członkowskie powinno ustanowić w tym celu odpowiednie procedury. RównieŜ na szczeblu UE
brak wspólnych środków i metod. Potrzeba zatem skutecznych procedur informowania misji za
granicą o nowych wytycznych i innych dokumentach uzgodnionych na szczeblu europejskim.
Nowe uzgodnienia muszą docierać do osób, które rzeczywiście odpowiadają za wdraŜanie
uzgodnionych polityk. (PoniŜej przedstawione zostały główne dokumenty UE w tej dziedzinie).
Grupa Robocza do Spraw Konsularnych uzgodniła następujące kierunki działania na
szczeblu UE:
1.
Korzystanie z portalu CoOL
Centrum Sytuacyjne Unii Europejskiej (Sitcen) powinno zapewnić urzędom konsularnym
w państwach trzecich dostęp do portalu CoOL. Portal moŜe być wykorzystywany zarówno
jako narzędzie informowania misji o nowych uzgodnieniach i głównych dokumentach
mających znaczenie dla ich pracy konsularnej, jak i jako archiwum unijnych dokumentów
w sprawach konsularnych, doświadczeń zdobytych w ramach ćwiczeń i/lub informacji
pochodzących z poszczególnych państw członkowskich. Do tego, by CoOL stał się
skutecznym narzędziem pracy, muszą się przyczynić wszystkie państwa członkowskie.
Nieodzowne jest zatem uczestniczenie w tym procesie.
Kierunki działania:
−
Zapewnienie misjom za granicą dostępu do CoOL (wyłącznie uprawnienia do
przeglądania). Wnioski o dane potrzebne do logowania są gromadzone na szczeblu
stolic, a następnie przekazywane do Centrum Sytuacyjnego Unii Europejskiej.
15613/10
ZAŁĄCZNIK IV
pa/DS/pb
EU SITCEN
13
PL
2.
Szkolenie
Na wszystkich szczeblach naleŜy rozwijać potencjał szkoleniowy.
Kierunki działania:
−
Komisja i Centrum Sytuacyjne UE powinny opracować „zestaw szkoleniowy”
dotyczący obowiązków związanych z UE, który mógłby być wykorzystywany
w stolicach państw członkowskich w szkoleniu przygotowującym do pracy personel
oddelegowywany za granicę. Po zatwierdzeniu przez państwa członkowskie zestaw ten
powinien zostać udostępniony na portalu CoOL.
−
Centrum Sytuacyjne UE jest proszone o zbadanie, czy moŜna by było zorganizować
szkolenie online poprzez portal CoOL.
−
W dalszym ciągu prowadzony jest – zgodnie z wytycznymi ustalonymi w ParyŜu –
unijny program szkoleń dotyczących spraw konsularnych.
−
Państwo przewodniczące powinno organizować regularne sesje informacyjne dla
przedstawicieli miejscowych ambasad (w państwach trzecich, w których często
dochodzi do klęsk Ŝywiołowych) z myślą o szerzeniu wiedzy o współpracy konsularnej
na szczeblu europejskim. Delegatury UE mogą zapewnić wsparcie logistyczne dla
takich spotkań. Ponadto moŜna organizować sesje wyjaśniające w drodze
wideokonferencji.
Głównymi dokumentami UE są:
−
Ochrona obywateli Unii Europejskiej przez przedstawicielstwa dyplomatyczne
i konsularne (decyzja 95/553/WE);
−
Ustanowienie tymczasowego dokumentu podróŜy (decyzja 96/409/WPZiB
przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w ramach Rady z dnia
25 czerwca 1996 r.);
−
Koncepcja państwa przewodniego (dok. 10715/07 PESC 758 COCON 19) zatwierdzona
przez KPiB w dniu 12 czerwca 2007 r.;
−
Wytyczne w sprawie dalszego wprowadzania w Ŝycie niektórych postanowień
zawartych w decyzji 95/553/WE (dok. 11113/08 PESC 833 COCON 10);
−
Wytyczne Unii Europejskiej dotyczące wdraŜania koncepcji „państwa wiodącego”
w kwestiach konsularnych (2008/C 317/06)
−
Niniejsze wytyczne.
15613/10
ZAŁĄCZNIK IV
pa/DS/pb
EU SITCEN
14
PL
ZAŁĄCZNIK V
KONSULARNE PLANY AWARYJNE I ZARZĄDZANIE KRYZYSOWE
– narzędzia i sposoby koordynacji pomiędzy stolicami UE
Niniejszy dokument przedstawia sposób koordynowania zasobów, którymi dysponują stolice państw
członkowskich UE w sytuacji kryzysowej, oraz precyzuje obowiązki kaŜdego z państw
członkowskich w przypadku dzielenia się informacjami – przed wystąpieniem sytuacji kryzysowej
i w trakcie.
Dokument składa się z dwóch części:
– w części pierwszej omówiono plany awaryjne, wymieniając waŜne działania słuŜące zadbaniu
o to, by skutecznie rozpowszechniane były informacje o uwarunkowaniach i środkach krajowych;
– w części drugiej wymieniono dostępne instrumenty – zwłaszcza te, którymi dysponuje prezydencja
– słuŜące koordynacji w sytuacji kryzysowej, a takŜe inne zasoby, które mogą być dostępne na
szczeblu UE.
1.
Faza przedkryzysowa: zalecenia dotyczące podróŜy i plany awaryjne
Zalecenia dotyczące podróŜy
Aby osiągnąć najwyŜszy poziom koordynacji w wydawaniu zaleceń dotyczących podróŜy,
państwo członkowskie lub Centrum Sytuacyjne UE moŜe – w potencjalnie krytycznej lub
niepewnej sytuacji – rozpocząć wymianę informacji (poprzez forum dyskusyjne w ramach
portalu CoOL lub w drodze mejlowej) w sprawie uwarunkowań krajowych, w tym
ewentualnych planów zmiany zaleceń dotyczących podróŜy.
W przypadku zmiany zaleceń dotyczących podróŜy państwa członkowskie powinny dąŜyć do
natychmiastowego uaktualnienia swoich wpisów na stronie CoOL poświęconej ocenie ryzyka
związanego z podróŜą.
Reprezentacja w państwach trzecich
W przypadku zmiany dotyczącej reprezentacji państwa członkowskie powinny dąŜyć do
natychmiastowego uaktualnienia swoich wpisów na stronie CoOL poświęconej ocenie ryzyka
związanego z podróŜą.
Regularne dyskusje na temat państw problematycznych
Prezydencja lub dowolne państwo członkowskie moŜe rozpocząć dyskusje na forum Grupy
Roboczej do Spraw Konsularnych na temat potencjalnych państw wysokiego ryzyka, tak aby
moŜna było ocenić ewentualne rozwiązania i kierunki działania w przypadku faktycznego
zdarzenia o kryzysowym/powaŜnym charakterze. Pomiędzy posiedzeniami takie dyskusje
mogą być równieŜ rozpoczynane w ramach forum na portalu CoOL.
15613/10
ZAŁĄCZNIK V
pa/DS/pb
EU SITCEN
15
PL
2.
Faza kryzysowa: koordynacja między stolicami i koordynowanie zasobów
2.1. Koordynacja między stolicami
Skuteczna łączność między stolicami w sytuacjach kryzysowych stanowi istotne uzupełnienie
planowania w na miejscu. PoŜądana jest wymiana informacji w następujących obszarach:
−
liczba obywateli UE na obszarze dotkniętym kryzysem;
−
uwarunkowania i ewentualne zmiany zaleceń dotyczących podróŜy;
−
środki krajowe – zaplanowane lub podjęte – słuŜące udzieleniu pomocy własnym
obywatelom, w tym ich ewakuacji.
W zaleŜności od sytuacji i dostępności informacji moŜna się zwrócić o inne dane, np. na
temat tego, gdzie konkretnie na danym obszarze znajdują się obywatele UE (jeśli wiadomo),
oraz na temat połoŜenia wyznaczonych na szczeblu krajowym punktów zbiórki i ewakuacji.
Konferencje telefoniczne
W przypadku powaŜnego zdarzenia lub (potencjalnego) kryzysu, który dotyka (moŜe
dotknąć) duŜą liczbę obywateli UE, w celu szybkiej wymiany informacji moŜna
zorganizować konferencje telefoniczne z udziałem państw członkowskich, Centrum
Sytuacyjnego UE, delegatury UE oraz ewentualnego państwa wiodącego / przewodniczącego.
Takie konferencje moŜna organizować przede wszystkim z inicjatywy prezydencji, jak
równieŜ ma wniosek państwa członkowskiego lub Centrum Sytuacyjnego UE.
W celu zorganizowania konferencji telefonicznej naleŜy się kontaktować z dyŜurującym
urzędnikiem Sitcenu (24 godziny na dobę):
tel.: +32 2 281 5000/5851.
Forum na portalu Consular On Line (CoOL)
CoOL, dzięki swoim moŜliwościom w zakresie wymiany informacji i gromadzenia danych,
moŜe stanowić w mniej pilnych sprawach uzupełnienie lub – w niektórych przypadkach –
właściwy zamiennik konferencji telefonicznych.
Forum na portalu Consular On Line (CoOL): https://cool.consilium.europa.eu.
Dane potrzebne do logowania moŜna otrzymać od Centrum Sytuacyjnego UE:
adres poczty elektronicznej: [email protected].
15613/10
ZAŁĄCZNIK V
pa/DS/pb
EU SITCEN
16
PL
Poczta elektroniczna
Zamiast forum na portalu CoOL do wymiany informacji niemających charakteru poufnego,
szybkiego gromadzenia informacji lub zachęcania państw członkowskich do zapisywania
informacji w ramach forum na portalu CoOL moŜna wykorzystywać pocztę elektroniczną.
Uaktualniony rozdzielnik z adresami poczty elektronicznej moŜna otrzymać od Centrum
Sytuacyjnego UE:
adres poczty elektronicznej: [email protected].
Krótkie wiadomości tekstowe (SMS-y)
W sytuacjach nadzwyczajnych, poza godzinami urzędowania, jednym ze sposobów
porozumiewania się z punktami kontaktowymi unijnych konsularnych jednostek
kryzysowych mogą być SMS-y.
Centrum Sytuacyjne UE posiada uaktualniony rozdzielnik i moŜe w krótkim terminie
przeprowadzić wysyłanie SMS-ów.
Z dyŜurującym urzędnikiem Sitcenu moŜna się skontaktować (24 godziny na dobę) pod
numerem telefonu: +32 2 281 5000/5851.
COREU
Do wymiany informacji niejawnych moŜna wykorzystać sieć COREU.
Dane kontaktowe
Wykaz punktów kontaktowych unijnych konsularnych jednostek kryzysowych jest dostępny
w ramach forum na portalu CoOL Centrum Sytuacyjnego UE; wykaz ten jest stale
aktualizowany.
2.2
Dodatkowe zasoby na szczeblu UE
W przypadku kryzysu konsularnego Centrum Sytuacyjne UE moŜe oddać do dyspozycji
państwa przewodniczącego personel (1–2 osoby), który będzie wspierał to państwo na
przykład w zarządzaniu lokalnym w czasie danej sytuacji kryzysowej.
Delegatury UE mogą zapewnić lokalne wsparcie logistyczne.
_________________
15613/10
ZAŁĄCZNIK V
pa/DS/pb
EU SITCEN
17
PL