Spoinowanie okładzin na basenach {APP:TITLE}

Spoinowanie okładzin na basenach
Obiekty basenowe – szczególne wymagania dla spoin
Autor: Ceresit
Autor: Ceresit
Aby jednak obiekt basenowy – czy to pełnowymiarowy basen olimpijski czy też niewielki basen
prywatny – funkcjonował trwale i bez zakłóceń, należy od momentu projektowania aż do wykonania
zwrócić baczną uwagę na szereg aspektów technicznych. Procesem kończącym zazwyczaj prace
budowlane w basenach, a jednocześnie wymagającym dużej wiedzy i staranności jest spoinowanie
okładzin ceramicznych.
Spoina w niecce basenowej, szczególnie w strefie wahań zwierciadła wody, narażona jest na znaczne
obciążenia mechaniczne, a nierzadko również i chemiczne. Woda częstokroć powoduje powolne
wymywanie zaprawy ze spoiny, co nie tylko osłabia jej strukturę – tworzy się tzw. menisk wklęsły, w
którym może dochodzić do gromadzenia się brudu oraz mikroorganizmów. Należy również pamiętać o
obciążeniach związanych z okresowym myciem i czyszczeniem okładziny ceramicznej niecki –
korzystanie z mechanicznych urządzeń myjących dodatkowo obciąża powierzchnię spoin. Nie bez
wpływu pozostaje wciąż za często spotykane zjawisko polegające na niewłaściwym dozowaniu
(najczęściej przedawkowaniu) środków do uzdatniania wody basenowej.
Do spoinowania niecek basenowych stosuje się zaprawy cementowe lub na bazie żywic reaktywnych
(najczęściej epoksydowych). W basenach solankowych, z woda morską, leczniczych, itp. już
praktycznie bez wyjątku stosuje się zaprawy żywiczne. Również okładziny powierzchni takich jak plaże,
przelewy czy strefy falowania wody należy wypełniać reaktywnymi zaprawami fugowymi.
Z uwagi na charakter pracy oraz występujących obciążeń, zaprawa cementowa użyta do spoinowania
okładzin basenowych powinna charakteryzować się wysoką odpornością na ścieranie (≤ 1000 mm3) a
także zmniejszoną absorbcją wody (≤ 2 g po 30 min oraz ≤ 5 g po 240 min). Są to tzw. wymagania
dodatkowe określone w normie PN-EN 13888:2010 „Zaprawy do spoinowania płytek - Wymagania,
ocena zgodności, klasyfikacja i oznaczenie”. Zgodnie z postanowieniami powyższej normy cementowe
zaprawy do spoinowania stosowane w basenach powinny zostać sklasyfikowane, jako CG 2 AW (np.
Ceresit CE 43 Grand’Elit), tj. o zmniejszonej absorpcji wody oraz wysokiej odporności na ścieranie, lub
CG 2 W, czyli o zmniejszonej absorpcji wody. Niedopuszczalne jest stosowanie zapraw klasy CG 1.
Z kolei reaktywne zaprawy fugowe powinny wykazywać się odpornością na ścieranie nie większą niż
250 mm3 oraz absorbcją wody mniejszą lub równą 0,1 g (po 240 min), czyli muszą być sklasyfikowane
jako RG zgodnie z normą PN-EN 13888 (np. Ceresit CE 79).
Do wypełnienia spoin przewidzianych, jako trwale elastyczne należy stosować masy na bazie
poliuretanów (np. Ceresit CS 29), ewentualnie wielosiarczków (tiokoli) lub silikonów. Zastosowany
materiał powinien być sklasyfikowany jako kit konstrukcyjny typu F zgodnie z normą PN-EN ISO
11600:2004 „Konstrukcje budowlane - Wyroby do uszczelniania - Klasyfikacja i wymagania dotyczące
kitów”. Powinny się ponadto wykazywać zwiększoną odpornością na działanie wody basenowej, środki
czyszczące, korozję biologiczną, a także – co szczególnie istotne – umożliwiać przejęcie odkształceń
do 20% szerokości spoiny dylatacyjnej.
Obok wymagań stawianych samemu materiałowi do wypełniania spoin należy również pamiętać o
reżimach technologicznych dotyczących obróbki. Kluczowym jest, aby w momencie spoinowania fuga
była czysta i wolna nie tylko od substancji działających antyadhezyjnie, ale i resztek zaprawy klejowej,
tak, aby zaprawa mogła wypełnić całą objętość spoiny.
Często spotykanym błędem jest zbyt szybkie przystępowanie do spoinowania okładzin. Choć z
zapisów karty technicznej kleju do płytek wynikać może, iż do wypełnienia spoiny można przystąpić
czasem nawet po kilkunastu godzinach, praktyka wskazuje, iż w przypadku prac basenowych jest to
czas zbyt krótki, aby zaprawa klejąca uzyskała odpowiednią wytrzymałość. Do spoinowania należy,
zatem przystąpić po upływie ok. 4 do 7 dni od momentu przyklejenia płytek.
Czyszczenie okładzin, szczególnie w przypadku stosowania zapraw reaktywnych, należy
przeprowadzać przed upływem tzw. czasu obrabialności zaprawy. Próba późniejszego usunięcia
stwardniałej zaprawy z powierzchni płytek prowadzi zazwyczaj do uszkodzenia wspomnianej
powierzchni.
© 2013 Henkel Polska sp. z o.o.