docKliknij - polfaces2016
download 
Reklamacja Transkrypt
Kliknij - polfaces2016
Sponsor Strategiczny Sponsorzy: 1 III Kongres Polskiego Towarzystwa Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Chirurgii Stomatologicznej i Implantologii Honorowy Patronat Patronat Honorowy nad Kongresem Polskiego Towarzystwa Chirurgii Czaszkowo-SzczękowoTwarzowej, Chirurgii Stomatologicznej i Implantologii objęli: Prof. dr hab. med. Marek Krawczyk JM Rektor Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego inż. Stanisław Kruszewski Burmistrz Miasta Józefów Dr Andrzej Sawoni Prezes Okręgowej Rady Lekarskiej, OIL w Warszawie Prof. dr hab. med. Janusz Wyzgał Dyrektor Szpitala Klinicznego Dzieciątka Jezus w Warszawie Hotel Holiday Inn, Warszawa Józefów 19-20 maja 2016 roku 2 Wielce Szanowni Państwo, Drogie Koleżanki i Koledzy, w imieniu Komitetu Organizacyjnego i Naukowego serdecznie witam Uczestników, Wykładowców i Gości III Kongresu Polskiego Towarzystwa Chirurgii Czaszkowo-SzczękowoTwarzowej, Chirurgii Stomatologicznej i Implantologii, który odbędzie się w dniach 18-20 maja 2016r. w Józefowie koło Warszawy. Nasz Kongres stanowi niepowtarzalną okazję dla promocji osiągnięć współczesnej nauki i nowych metod oraz leczenia i rozpoznawania schorzeń chirurgicznych. Podczas Kongresu omówimy wiele zagadnień, z którymi spotykają się Państwo w codziennej praktyce lekarskiej. Planujemy przedstawić aktualne osiągnięcia chirurgii czaszkowoszczękowo-twarzowej oraz wyzwania przed jakimi ona stoi. Praktyczna wiedza przekazywana w czasie wykładów będzie dodatkowo ugruntowana podczas dwuminutowej dyskusji przewidzianej po każdym referacie. Mam nadzieję, że Kongres da nam okazję do twórczego dialogu dotyczącego naszej wspólnej przyszłości, ponieważ znaczenie takich spotkań polega nie tylko na wymianie doświadczeń i poglądów, lecz także na nawiązaniu bliższych relacji koleżeńskich , szczególnie w gronie chirurgów szczękowo-twarzowych i stomatologicznych. Życzę wszystkim Uczestnikom Kongresu satysfakcji z dobrze wykorzystanego czasu na pogłębienie wiedzy. Wykładowcom dziękuję za trud przygotowania i wygłoszenia prezentacji. Życząc udanego pobytu w Józefowie pragnę, aby Kongres zapisał się w pamięci uczestników jako udane spotkanie nie tylko pod względem merytorycznym, lecz także i towarzyskim. Z koleżeńskimi pozdrowieniami dr hab. med. Danuta Samolczyk-Wanyura Prezes Polskiego Towarzystwa Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Chirurgii Stomatologicznej i Implantologii 3 Specjalistyczny Kurs Przedkongresowy Artroskopia Stawów Skroniowo-Żuchwowych Zaproszeni wykładowcy Prof. Gerhard Undt Klinika Chirurgii Czaszkowo-SzczękowoTwarzowej, Chirurgii Stomatologicznej, Uniwersytet Medyczny w Wiedniu, Austria Prof. Bogdan Ciszek Zakład Anatomii Prawidłowej w Warszawie Dr Włodzimierz Chmielewski Zakład Radiologii Klinicznej w Warszawie Dr hab. Artur Kamiński Klinika Chirurgii Czaszkowo-SzczękowoTwarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii w Warszawie Dr Zygmunt Stopa Klinika Chirurgii czaszkowo-SzczękowoTwarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii WUM III Kongres Polskiego Towarzystwa Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Chirurgii Stomatologicznej i Implantologii Zaproszeni wykładowcy Prof. Gerhard Undt Klinika Chirurgii Czaszkowo-SzczękowoTwarzowej, Chirurgii Stomatologicznej, Uniwersytet Medyczny w Wiedniu, Austria Prof. dr hab. med. Kazimierz Kobus Klinika Chirurgii Plastycznej, Polanica Zdrój Dr hab. med. Artur Kamiński Dyrektor Krajowego Centrum Bankowania Tkanek i Komórek, Kierownik Zakładu Transplantologii i Centralnego Banku Tkanek WUM, Klinika Chirurgii Czaszkowo-SzczękowoTwarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii WUM Dr med. Konrad Walerzak Klinika Chirurgii Czaszkowo-SzczękowoTwarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii WUM Dr med. Paweł Grabowski Klinika Nowotworów Głowy i Szyi, Centrum Onkologii w Warszawie 4 Komitet naukowy Prof. dr hab. med. Hanna Gerber Prof. dr hab. med. Zyta Grabowska Dr hab. med. Artur Kamiński Prof. dr hab. med. Marcin Kozakiewicz Prof. dr hab. med. Bogumił Lewandowski Prof. dr hab. med. Krzysztof Osmola Prof. dr hab. med. Tomasz Tomaszewski Dr hab. med. Danuta Samolczyk – Wanyura Dr n. med. Zygmunt Stopa Dr n. med. Mariusz Szuta Prof. dr hab. med. Hubert Wanyura Prof. dr hab. med. Jan Zapała Komitet organizacyjny Dr hab. n. med. Danuta Samolczyk-Wanyura Prof. dr hab. med. Hubert Wanyura Dr hab. med. Artur Kamiński Dr n. med. Zygmunt Stopa Lek. dent. Przemysław Skubich Lek. dent. Anna Mydlak Lek. dent. Karol Święch Tematy Zjazdu - Patologia stawów skroniowo-żuchwowych Złamania części twarzowej czaszki Nowotwory Chirurgia rekonstrukcyjna Chirurgia ortognatyczna Zapalenia w obrębie głowy i szyi Implantologia Patologia zatok obocznych nosa Choroby ślinianek Referaty – 10 minut i 2 minuty dyskusja Plakaty – drukowane w formacie A1 5 Program Kursu Artroskopia Stawów Skroniowo-Żuchwowych 18.5.2016 r. (środa) CEMED, Warszawa 08.30 - 09.00 – rejestracja uczestników (registration) 09.00 – 09.30 - Anatomia chirurgiczna stawów skroniowo-żuchwowych (Functional anatomy of the TMJ)– prof. Bogdan Ciszek 09.30 – 09.50 – Budowa histologiczna ssż (histology of the TMJ) – prof. Artur Kamiński 09.50 – 10.10 - Diagnostyka obrazowa stawów skroniowo-żuchwowych (Imaging of the TMJ) – dr Włodzimierz Chmielewski. 10.10 – 10.30 - Diagnostyka różnicowa choroby ssż i wskazania do zabiegów (Differential diagnosis of temporomandibular disorders and qualification for surgery) – prof. Gerhard Undt 10.30 - 10.45 - przerwa (break) 10.45 - 11.00 - Artrocenteza i płukanie ssż (Arthrocentesis and lavage of the TMJ) – dr Zygmunt Stopa 11.00 - 11:30 - Artroskopia górnego i dolnego piętra ssż (Arthroscopy of the upper and lower joint space)– prof. Gerhard Undt 11.30 - 11-45 - Zastosowanie kwasu hialuronowego w chorobie ssż (Infiltrations with hyaluronic acid)– dr Zygmunt Stopa 11.45 - 12-15 – Miejsca wkłucia i techniki wprowadzenia narzędzi do ssż (Portals of entry and puncturing techniques in arthroscopic surgery) – prof. Gerhard Undt 12.15 - 12.30 – Narzędzia chirurgiczne i urządzenia do artroskopii ssż (Surgical instruments and devices) – prof. Gerhard Undt 12.30 - 13.30 – Zajęcia praktyczne (Workshop) – zapoznanie się z instrumentarium (instruments), artrocenteza (Arthrocentesis) 13.30 - 14.30 – obiad (Lunch) 14.30 – 15.00 – Powikłania artroskopii ssż (complications in arthroscopic TMJ surgery) – prof. Gerhard Undt 15.00 - 16.30 - Zajęcia praktyczne (Workshop) – artroskopia ssż (Arthroscopy of the TMJ) 16.30 - 17.00 – Otwarta plastyka krążka stawowego (Open discopexy and discectomy) - prof. Gerhard Undt 17.00 - 18.00 – Zajęcia praktyczne (Workshop) - Otwarte dojście do ssż (Open approach to the TMJ) 18.00 – 18.30 Dyskusja (Discussion) 18.30 –Zakończenie kursu (End of course), rozdanie certyfikatów (certificates) 6 Program Kongresu 19-20.5.2016 r. 19 maja 2016 r. Czwartek (sala Constellation) 09.00 – 09.30 Uroczyste otwarcie Kongresu - dr hab. n. med. Danuta Samolczyk-Wanyura - dr hab. n. med. Artur Kamiński - dr n. med. Mariusz Szuta - dr n. med. Zygmunt Stopa 09.30 – 11.30 Sesja I – Patologia stawów skroniowo-żuchwowych Przewodniczący sesji: Gerhard Undt, Hubert Wanyura, Artur Kamiński 09.30 – 10.30 Surgery of the Temporomandibular Joint L01 - Gerhard Undt 10.30 – 10.42 Pacjenci z chorobą zwyrodnieniową stawów skroniowo-żuchwowych leczeni laseroterapią wysokoenergetyczną HILT i MLS O01 - Magdalena Czajkowska, Ewa Niemczyk, Błażej Gadziński, Zygmunt Stopa, Przemysław Skubich, Dariusz Białoszewski, Hubert Wanyura 10.42 – 10.54 Zastosowanie kwasu hialuronowego w leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawów skroniowo-żuchwowych - wstępne doświadczenia O02 - Magdalena Jodłowska 10.54 – 11.06 Porównanie artroskopii stawów skroniowo-żuchwowych w znieczuleniu ogólnym i miejscowym O03 - Marta Siewert-Gutowska, Zygmunt Stopa, Hubert Wanyura 11.06 – 11.30 kawa, herbata 11.30 – 12.30 Sesja II – Złamania części twarzowej czaszki Przewodniczący sesji: Krzysztof Osmola, Artur Kamiński 11.30 – 11.42 Ciężkie urazy przenikające głowy i szyi O04 - Krzysztof Osmola, Marian T. Nowaczyk 11.42 – 11.54 Wieloletnie własne doświadczenia w leczeniu złamania rozprężającego oczodołu O05 - Piotr Koryczan, Grażyna Wyszyńska-Pawelec, Jan Zapała 7 11.54 – 12.06 Rekonstrukcje oczodołów pourazowych materiałem z wykorzystaniem metody CAD/CAM O06 - Karol Dominiak, Anna Bromirska – Małyszko alloplastycznym 12.06 – 12.18 Ocena możliwości zespalania wysokich złamań wyrostków kłykciowych za pomocą śrub bikortykalnych O07 - Marcin Kozakiewicz, Jacek Świniarski 12.18 – 12.30 Endoskopowe, wewnątrzustne dojście kłykciowego żuchwy - 11 lat doświadczeń O08 - Zygmunt Stopa, Hubert Wanyura 12.30 – 13.18 w leczeniu złamań wyrostka Sesja III - Zapalenia w obrębie głowy i szyi Przewodniczący sesji: Jan Borys, Paweł Zawadzki 12.30 – 12.42 Mikrobiologia zakażeń tkanek miękkich twarzy i szyi O09 - Jan Borys, Dorota Olszańska, Piotr Botnik, Elżbieta A. Tryniszewska 12.42 – 12.54 Fascilitis necroticans czy pyodermia gangrenosa- rozwinięcie problemu klinicznego O10 - Tomasz Piętka, Krzysztof Zarzycki, Katarzyna Rzentała 12.54 – 13.06 Ocena czułości i swoistości markera stanu zapalnego (suPAR) w chirurgii szczękowo-twarzowej O11 - Magdalena Trzcińska, Marcin Kozakiewicz 13.06 – 13.18 Choroba IgG4-zależna w zakresie głowy i szyi - opis trzech przypadków O12 - Michał Gontarz, Grażyna Wyszyńska-Pawelec, Jan Zapała, Krystyna Gałązka, Romana Tomaszewska, Agata Lazar 13.18 – 14.30 Lunch 14.30 – 17.00 Sesja IV – Nowotwory Przewodniczący sesji: Grażyna Wyszyńska-Pawelec, Stanisław Starościak 14.30 – 14.42 Specjalistyczne postępowanie z chorym ze złośliwym, nieuleczalnym nowotworem głowy i szyi L02 - Paweł Grabowski 14.42 – 14.54 Zaawansowane nowotwory głowy i szyi. Możliwości leczenia chirurgicznego O13 - Stanisław Starościak, Maciej Rysz, Jacek Gałczyński, Romuald Krajewski, Adam Gałązka, Jakub Zawoliński 8 14.54 – 15.06 Metody i wyniki leczenia chorych na raka jamy ustnej w materiale Kliniki Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Onkologicznej i Rekonstrukcyjnej IS UJ CM w Krakowie O14 - Grażyna Wyszyńska-Pawelec, Jan Zapała, Mariusz Szuta, Marcin Czajka, Michał Gontarz, Magdalena Maciejowska, Oskar Skruńdź, Krzysztof Gąsiorowski 15.06 – 15.18 Wyniki leczenia mięsaków tkanek miękkich i kości rejonu głowy i szyi w materiale Oddziału Chirurgii Nowotworów Głowy i Szyi Centrum Onkologii w Warszawie O15 - Jacek Lenartowicz 15.18 – 15.30 Ocena metod i wyników leczenia chorych na raka zatoki szczękowej O16 - Agnieszka Biel-Wiendlocha, Jan Zapała, Grażyna Wyszyńska-Pawelec 15.30 – 15.42 Guzy gruczołów ślinowych w materiale Kliniki Chirurgii Czaszkowo-SzczękowoTwarzowej, Onkologicznej i Rekonstrukcyjnej w Krakowie O17 - Michał Gontarz, Grażyna Wyszyńska-Pawelec, Jan Zapała 15.42 – 15.54 Zaawansowane zmiany w jamie ustnej w przebiegu mięsaka Kaposiego O18 - Marian Nowaczyk 15.54 – 16.06 Czy wiek stanowi ograniczenie możliwości leczenia chirurgicznego chorych na raka jamy ustnej? O19 - Marcin Czajka, Grażyna Wyszyńska-Pawelec, Jan Zapała, Tomasz Marecik, Michał Gontarz 16.06 – 16.18 Żywienie kliniczne chorych z nowotworami głowy i szyi O20 - Aldona Chloupek 16.18 – 16.30 Ocena roli metaloproteinaz MMP-1, MMP-2 oraz ich inhibitorów TIMP-1, TIMP-2 w torbielach i nowotworach zębopochodnych O21 - Anna Starzyńska, Anna Walter, Aleksandra Sejda, Monika SakowiczBurkiewicz 16.30 – 17.00 kawa, herbata 17.00 – 19.00 Walne Zebranie Członków Polskiego Towarzystwa Chirurgii CzaszkowoSzczękowo-Twarzowej, Chirurgii Stomatologicznej i Implantologii 19.30 – 23.30 Kolacja Koleżeńska 9 20 maja 2016 r. Piątek (sala Constellation) 08.30 – 09.30 Sesja V – Plakatowa Przewodniczący sesji: Barbara Drogoszewska, Anna Boromirska-Małyszko P01 Wpływ metody leczenia złamań wyrostków kłykciowych na funkcjonowanie układu stomatognatycznego - Iwona Niedzielska, Jakub Krzemień, Łukasz Bańczyk, Bartłomiej Borowski P02 Trójścienne izolowane złamanie oczodołu - opis 2 przypadków - Paweł Kulesza, Zygmunt Stopa P03 Przezgłowowe prawostronne złamanie żuchwy u 29 letniego mężczyzny przebiegające z niemal całkowitym zaburzeniem rozwierania szczęk: leczenie otwarte z dojścia zausznego - Maciej Sikora, Agata Stąpor, Marcin Sielski, Dariusz Chlubek P04 Wybrane przypadki pacjentów z rozszczepami podniebienia pierwotnego i wtórnego współistniejące z mnogimi wadami - Jan Borys, Ewa Hubert, Józef S. Rybak, Alina T. Midro P05 Rola wolnych płatów skórnych pobranych z pachwiny u pacjentów po resekcji szczęki - Iwona Niedzielska, Daniel Ciapiński, Natalia Sitek-Ignac, Sebastian Pawelec P06 Zębopochodna Torbiel Gruczołowa jako przykład torbieli o agresywnym wzroście - Adam Polcyn, Barbara Drogoszewska, Szymon Wojtylak P07 Zębopochodny ropniak nadtwardówkowy u 17-letniej dziewczyny - Olga Olszewska-Sosińska, Beata Zielnik-Jurkiewicz, Zygmunt Stopa, Małgorzata Pysz-Kuć, Ewa Porembska, Bogdan Ciszek P08 Nawracające zapalenie chrząstek rozpoznane u pacjenta leczonego immunosupresyjnie po przeszczepieniu wątroby - opis przypadku - Anna Mydlak, Zygmunt Stopa, Dariusz Sołdacki, Krzysztof Mucha, Leszek Pączek P09 Badanie właściwości fizycznych fibryny bogatopłytkowej (PRF) - Piotr Oczkowski P10 Rekonstrukcja wyrostka zębodołowego szczęki przeszczepem autogennym kości - opis przypadku - Anna Mydlak, Zygmunt Stopa P11 5 letnie obserwacje leczenia implantoprotetycznego w przebiegu dysplazji ektodermalnej - Remigiusz Czerkies, Igor Kresa, Andrzej Wojtowicz, Ewa Czochrowska 10 P12 Komórki dendrytyczne - nowy kierunek w terapii raka płaskonabłonkowego krtani? - Eliza Trzaskowska-Komoń, Magdalena Wasiak, Tomasz Tomaszewski 09.30 – 10.54 Sesja VI – Chirurgia rekonstrukcyjna I Przewodniczący sesji: Kazimierz Kobus, Jan Zapała 09.30 – 10.30 Estetyka w chirurgii czaszkowo-szczękowo-twarzowej L03 – Kazimierz Kobus 10.30 – 10.42 Rekonstrukcje ubytków tkanek głowy i szyi przy użyciu wolnych unaczynionych przeszczepów w Oddziale Chirurgii Szczękowej MSZ w Olsztynie O22 - Kacper Pietruszka, Anna Bromirska-Małyszko, Sławomir Karwan, Krzysztof Dowgierd, Tomasz Szubzda, Karol Dominiak, Rafał Tymiński 10.42 – 10.54 Mikrochirurgiczne płaty złożone i mięśniowe w rekonstrukcji dolnego i środkowego piętra twarzy O23 - Grażyna Wyszyńska-Pawelec, Andrzej Pawelec, Paweł Maleta, Marian Kurek, Michał Gontarz, Marcin Czajka, Katarzyna Iwulska, Agnieszka BielWiendlocha, Jan Zapała 10.54 – 11.06 Płaty rekonstrukcyjne oparte na mięśniu skroniowym- doświadczenia własne O24 - Tomasz Piętka, Karol Chodkowski, Jarosław Dąbrowski 11.06 – 11.30 kawa, herbata 11.30 – 13.12 Sesja VII – Chirurgia rekonstrukcyjna II Przewodniczący sesji: Marcin Kozakiewicz, Mariusz Szuta 11.30 – 12.00 Wymogi prawne i dobra praktyka dotycząca stosowania ludzkich przeszczepów tkankowych i komórkowych oraz produktów leczniczych terapii zaawansowanej w chirurgii szczękowo-twarzowej i stomatologicznej L04 - Artur Kamiński 12.00 – 12.12 Przenoszenie wolnych płatów pomostowania żylnego O25 - Marcin Kos, Eva Gudewer, Lei Li mikrochirurgicznych z zastosowaniem 12.12 – 12.24 Zastosowanie skórno-mięśniowego płata z mięśnia prostego brzucha (DIEAF) w chirurgii rekonstrukcyjnej regionu głowy i szyi - doniesienie wstępne O26 - Marcin Czajka, Mariusz Szuta, Jarosław Kuzdrzał 11 12.24 – 12.36 Współczesne możliwości rekonstrukcji rozległych ubytków twarzy i jamy ustnej - gdzie byliśmy, gdzie jesteśmy i dokąd zmierzamy?... O27 - Mariusz Szuta, Marcin Czajka, Jan Zapała, Grażyna Wyszyńska-Pawelec, Andrzej Pawelec 12.36 – 12.48 Doświadczenia w rekonstrukcji połowiczych ubytków żuchwy O28 - Anna Bromirska-Małyszko 12.48 – 13.00 Zastosowanie trójwymiarowych wydruków celulozowych w codziennej praktyce klinicznej O29 - Marcin Kozakiewicz, Piotr Szymor, Raphael Olszewski 13.00 – 13.12 Zastosowanie materiałów kościozastępczych w leczeniu samotnej jamy w kości jako alternatywa dla kiretażu – na podstawie czterech przypadków O30 - Paweł Zawadzki, Marcin Socha, Barbara Obłoj, Karol Święch, Wit Obłoj, Błażej Bętkowski 13.12 – 14.15 lunch 14.15 – 15.33 Sesja VIII – Chirurgia ortognatyczna Przewodniczący sesji: Tomasz Tomaszewski, Konrad Walerzak 14.15 – 14.45 Współczesne kryteria kwalifikacji do zabiegów ortognatycznych L05 - Konrad Walerzak 14.45 - 14.57 Chirurgia ortognatyczna jako procedura ostateczna w wieloetapowej korekcji złożonych wad twarzoczaszki O31 - Krzysztof Dowgierd 14.57 – 15.09 Wielospecjalistyczne leczenie zespołowych kraniosynostoz przy zastosowaniu osteogenezy dystrakcyjnej środkowego piętra twarzy O32 - Krzysztof Dowgierd, Dawid Larysz 15.09– 15.21 Zastosowanie osteogenezy dystrakcyjnej w leczeniu wad poprzecznych szczęki przy pomocy urządzeń mocowanych do kości szczęk O33 - Krzysztof Dowgierd, Marcin Kozakiewicz 15.21 – 15.33 Osteogeneza dystrakcyjna (DO) regionu twarzoczaszki u dzieci i młodzieży O34 - Krzysztof Dowgierd 12 15.33 – 16.00 kawa, herbata 16.00 – 17.00 Sesja IX – Varia Przewodniczący sesji: Tomasz Piętka, Zygmunt Stopa 16.00 – 16.12 PET CT i SPECT CT w Chirurgii Szczękowo – Twarzowej O35 - Kacper Kalina, Paweł Zawadzki 16.12 – 16.24 Zmiany popromienne w tkankach szyi w obrazowaniu USG O36 - Marian Tomasz Nowaczyk, Iweta Kaczmarek, Marian Nowaczyk 16.24 – 16.36 Wzrost roszczeń pacjentów w chirurgii szczękowo-twarzowej O37 - Tomasz Piętka, Aldona Chloupek 16.36 – 17.00 Zakończenie Kongresu 13 Streszczenia Sesje ustne 14 O01 PACJENCI Z CHOROBĄ ZWYRODNIENIOWĄ STAWÓW SKRONIOWO-ŻUCHWOWYCH LECZENI LASEROTERAPIĄ WYSOKOENERGETYCZNĄ HILT I MLS Czajkowska M.1, Niemczyk E.1, Gadziński B.1, Stopa Z.2, Skubich P.2, Białoszewski D.1, Wanyura H.2 1 Oddział Fizjoterapii II WL, WUM, Polska Klinika Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej I Implantologii, WUM, Polska 2 Wstęp: wysokoenergetyczna biostymulacja laserowa MLS oraz HILT, to nowe metody wykorzystujące półprzewodnikowe i gazowe lasery, które są stosowane w leczeniu bólu. Celem pracy było porównanie wyników biostymulacji laserami MLS i HILT u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów skroniowo-żuchwowych (ssż). Materiał i metody: materiał stanowiło 152 pacjentów Ośrodka Artroskopii SSŻ przy Klinice Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej WUM leczonych z powodu choroby zwyrodnieniowej ssż. Pacjentów podzielono na dwie grupy. Grupę I stanowiło 87 chorych, u których zastosowano biostymulację MLS (Multiwave Locked System Therapy) z laserem półprzewodnikowym o średnicy wiązki 2cm, mocy 1,1W i długość fali 808 oraz 905 nm. Grupa II obejmowała 65 chorych, u których zastosowano biostymulację HILT (High Intensity Laser Therapy) laserem gazowym o średnicy wiązki 5mm, mocy 3kW w szczycie impulsu i długości fali 1064nm. Wyniki leczenia oceniano na podstawie wizualno-analogowej skali (VAS) oraz zmodyfikowanego kwestionariusza Laitinena. Do analizy statystycznej wykorzystano test Wilcoxona oraz test U Manna-Whitney’a. Za istotną statystycznie przyjęto wartość p<0,001 Wyniki: w obu grupach po leczeniu uzyskano znamienne statystycznie zmniejszenie dolegliwości bólowych oceniane za pomocą VAS, bez istotnej różnicy pomiędzy grupami. W obu grupach uzyskano zmniejszenie natężenia oraz częstotliwości bólu a także zmniejszenie dawki przyjmowanych leków przeciwbólowych. Wnioski: biostymulacja MLS i HILT u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów skroniowożuchwowych w porównywalnym stopniu powoduje istotne zmniejszenie dolegliwości bólowych i poprawia komfort życia a także pozwala na zmniejszenie dawki przyjmowanych środków analgetycznych. 15 O02 ZASTOSOWANIE KWASU HIALURONOWEGO W LECZENIU CHOROBY ZWYRODNIENIOWEJ STAWÓW SKRONIOWO-ŻUCHWOWYCH - WSTĘPNE DOŚWIADCZENIA Jodłowska M. Kliniczny Oddział Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Wojskowy Instytut Medyczny, Polska Dysfunkcje stawu skroniowo-żuchwowego (TMD) są relatywnie częste i dotykają 5-12% populacji, a wg. danych amerykańskich są drugim po przewlekłym bólu pleców, schorzeniem układu mięśniowo-szkieletowego powodującym przewlekły ból i inwalidztwo. Klasyfikacja schorzeń stawów skroniowo-żuchwowych, obejmuje dwie kategorie zaburzeń: tych, których źródło leży w samym stawie skroniowo-żuchwowym i tych, których źródło leży poza stawem skroniowo-żuchwowym i jest związane z mięśniami żucia. Wszystkie schorzenia stawów skroniowo-żuchwowych objawiają się dolegliwościami bólowymi oraz upośledzeniem zakresu ruchomości żuchwy. Dostawowe iniekcje z substancji przeciwzapalnych (kortykosterydy), lubrykujących (kwas hialuronowy) czy o właściwościach regeneracyjnych (bogatopłytkowe osocze PRP) są aktualnie ostatnią mało inwazyjną opcją terapeutyczną, kiedy metody zachowawczego leczenia są nie efektywne. Prezentuję wstępne wyniki leczenia pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów skroniowożuchwowych, serią dostawowych iniekcji kwasu hialuronowego, poprzedzonych artrozentezą, na Klinicznym Oddziale Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo Twarzowej CSK MON WIM. 16 O03 PORÓWNANIE ARTROSKOPII OGÓLNYM I MIEJSCOWYM STAWÓW SKRONIOWO-ŻUCHWOWYCH W ZNIECZULENIU Siewert-Gutowska M., Stopa Z., Wanyura H. Klinika Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii WUM, Polska Wstęp: artroskopia jest jedną z metod stosowanych w diagnostyce i leczeniu choroby stawów skroniowo-żuchwowych (ssż). Podczas zabiegu można ocenić morfologię stawu oraz wykonać procedury lecznicze. Zabieg można wykonać w znieczuleniu ogólnym jak i miejscowym. Cel: omówienie taktyki i porównanie zabiegu artroskopii ssż w znieczuleniu ogólnym i miejscowym. Materiał i metody: w latach 2012-2015 w Oddziale Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej wykonano 54 artroskopie ssż w znieczuleniu ogólnym i 192 w miejscowym. Wśród pacjentów zakwalifikowanych do znieczulenia ogólnego było 48 kobiet i 6 mężczyzn, natomiast do miejscowego 171 kobiet i 21 mężczyzn. Średni wiek pacjentów poddanych zabiegowi w znieczuleniu ogólnym wyniósł 54 lata, natomiast w miejscowym 48 lat. W obu przypadkach zastosowano 2 kaniule, które wprowadzono do górnego piętra ssż. W znieczuleniu ogólnym kaniula służąca do wprowadzenia optyki miała średnicę 2,3mm natomiast w miejscowym 1mm. W obu przypadkach na zakończenie zabiegu deponowano kwas hialuronowy do wnętrza ssż. Wyniki: artroskopię ssż w znieczuleniu miejscowym jak i ogólnym wykonano u wszystkich zakwalifikowanych pacjentów. Czas trwania zabiegu w znieczuleniu ogólnym wyniósł średnio 50 minut, w miejscowy 21 minut. Obraz wnętrza stawu uwidoczniony na monitorze przy optyce 2,3mm pozwalał na pełniejszą ocenę patologii. Dodatkowo w trakcie znieczulenia ogólnego można wykonać procedury lecznicze niemożliwe do wykonania w znieczuleniu miejscowym np. pobranie wycinka czy koagulacja pasma tylnego. Wnioski: artroskopia ssż jest możliwa do wykonania zarówno w znieczuleniu ogólnym jak i miejscowym. Za wykonanie zabiegu w narkozie przemawia lepsza jakość obrazu oraz większy wachlarz procedur leczniczych. Artroskopia w znieczuleniu miejscowym jest natomiast możliwa do wykonywania w warunkach procedury jednodniowej. 17 O04 CIĘŻKIE URAZY PRZENIKAJĄCE GŁOWY I SZYI Osmola K., Nowaczyk M. Klinika Chirurgii Szczękowo-Twarzowej, Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, Polska Wstęp: w traumatologii szczękowo-twarzowej dominują złamania spowodowane pobiciami i wypadkami komunikacyjnymi. W wielu przypadkach charakterystyczny przebieg linii złamań ułatwia ich klasyfikację i wybór metody leczenia. Rzadziej występują urazy spowodowane przez ciała obce głęboko wnikające w tkanki części twarzowej i szyi. Wśród nich można wyróżnić obrażenia spowodowane przez fragmenty narzędzi wirujących, które zwykle są stosunkowo niewielkie ale wnikają głęboko w tkanki oraz przypadki dużych elementów drewnianych lub metalowych powodujących przebicie powłok, uszkodzenie tkanek wewnętrznych i ponowne przebicie skóry. Właśnie te urazy powodują obrażenia znacznie trudniejsze w diagnostyce i leczeniu. Ponadto ciała obce pozostające w tkankach początkowo zacierają szereg objawów pomimo znacznego uszkodzenia narządów. Materiał i metody: w Klinice Chirurgii Szczękowo-Twarzowej w Poznaniu leczono kilkanaście osób z nietypowymi urazami powodującymi trudne do oceny obrażenia wewnętrzne, a co za tym idzie problemy z wyborem najefektywniejszego sposobu postępowania. Wyniki: analiza poszczególnych przypadków i doświadczenie zdobyte w tych trudnych sytuacjach klinicznych pozwoliły na opracowanie zasad postępowania z urazami przenikającymi. 18 O05 WIELOLETNIE WŁASNE DOŚWIADCZENIA W LECZENIU ZŁAMANIA ROZPRĘŻAJĄCEGO OCZODOŁU Koryczan P., Wyszyńska-Pawelec G., Zapała J. Klinika Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej Onkologicznej i Rekonstrukcyjnej IS UJ CM w Krakowie, Polska Cel: Celem pracy jest prezentacja ponad 40-letnich doświadczeń w zespołowym leczeniu chorych ze złamaniem rozprężającym oczodołu. Materiał i metody: w latach 1971-2013 w Klinice Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Onkologicznej i Rekonstrukcyjnej I.S. UJ CM w Krakowie leczono 744 chorych, w tym 221 dzieci ze złamaniem rozprężającym oczodołu (ZRO). Postępowanie diagnostyczne obejmowało badanie okulistyczne, łącznie z badaniami przyrządowymi, przeprowadzone w oparciu o specjalną kartę badania chorych po urazach układu wzrokowego oraz badania obrazowe. Postępowanie terapeutyczne obejmowało pierwotną rekonstrukcję oczodołu oraz rehabilitację ortoptyczną. Bezwzględnym wskazaniem do leczenia operacyjnego były: utrzymujące się podwójne widzenie przy zaburzonej biernej ruchomości gałki ocznej. Celem pierwotnej rekonstrukcji oczodołu było przywrócenie pełnej biernej ruchomości gałki ocznej poprzez uwolnienie zakleszczonych tkanek oraz odtworzenie ciągłości kości oczodołu. Optymalny czas od zabiegu do leczenie operacyjnego wynosił 14 dni ( po ustąpieniu obrażeń wewnątrzgałkowych). Wyniki: przyjęto następujące kryteria wyleczenia: pojedyncze obuoczne widzenie, pełną bierną i czynną ruchomość gałek ocznych, właściwe położenie gałek ocznych w oczodołach. Wyniki leczenia oceniano w zależności od: wieku chorych, typu diplopii, rodzaju i umiejscowienia złamania, położenia gałki ocznej, czasu od urazu do leczenia operacyjnego. Wyleczenie uzyskano u 51.8% chorych, znaczną poprawę u 31%, poprawę u 13% chorych, brak poprawy u 4.2%. Wnioski: 1. W diagnostyce i leczeniu chorych z ZRO konieczna jest ścisła współpraca chirurga szczękowo-twarzowego, okulisty i radiologa. 2. Leczenie chirurgiczne ZRO jest wskazane u chorych z utrzymującą się diplopią współistniejącą z ograniczeniem biernej ruchomości gałki ocznej. 3. Rokowanie w ZRO zależy od typu złamania i diplopii, wieku chorych, czasu od urazu do leczenia chirurgicznego, stopnia zapadnięcia gałki ocznej. 19 O06 REKONSTRUKCJE OCZODOŁÓW POURAZOWYCH Z WYKORZYSTANIEM METODY CAD/CAM MATERIAŁEM ALLOPLASTYCZNYM Dominiak K., Bromirska - Małyszko A. Chirurgia Szczękowa, Miejski Szpital Zespolony im. Mikołaja Kopernika w Olsztynie, Polska Wstęp: szybki rozwój technik przyrostowych umożliwił szerokie zastosowanie druku 3d w medycynie. Szczególną przydatność tej techniki wykazano w przygotowywaniu operacji z zakresu chirurgii szczękowo – twarzowej. Cel: w przedstawionej pracy oceniono możliwości poprawy wyników leczenia pacjentów z rozległym złamaniem oczodołu przy użyciu siatki tytanowej dogiętej indywidualnie na modelu stereolitograficznym. Analizę przeprowadzono na podstawie pięciu przypadków. Materiał i metody: u pacjentów z wieloodłamowym złamaniem dna oczodołu wykonano tomografię komputerową według standardowego protokołu. Na podstawie otrzymanych obrazów DICOM wykonano komputerowe modele trójwymiarowe twarzoczaszki pacjentów. Nieuszkodzony oczodół wydzielono z modelu i wykonano jego lustrzane odbicie. Tak powstały model komputerowy przygotowano do wydruku i wyprodukowano model fizyczny metodą FDM. Następnie model ten posłużył do dogięcia siatki tytanowej którą w czasie operacji zrekonstruowano oczodół. W badaniach kontrolnych stwierdzono zmniejszenie enoftalmii oraz zwiększenie pola prawidłowego widzenia obuocznego. Wykonano kontrolną tomografię komputerową. Na podstawie otrzymanych obrazów DICOM wykonano komputerowe modele trójwymiarowe zrekonstruowanych oczodołów i porównano je z modelami przedoperacyjnymi oraz z lustrzanymi odbiciami modeli oczodołów nieuszkodzonych. Oceniono prawidłowość położenia siatek tytanowych oraz zmierzono różnice objętości oczodołów. Wyniki: na podstawie przeprowadzonych analiz stwierdzono niewielkie przemieszczenia i odkształcenia tytanowych siatek rekonstrukcyjnych wynikające z problemów technicznych w trakcie operacji. Ponad to stwierdzono zbliżoną do prawidłowej objętość zrekonstruowanych oczodołów. W badaniach kontrolnych stwierdzono zmniejszenie enoftalmii oraz zwiększenie pola prawidłowego, obuocznego widzenia. Wnioski: rekonstrukcja oczodołu materiałem alloplastycznym – siatką tytanową jest jedną z najtańszych technik leczenia złamań oczodołu. Zastosowanie planowania cyfrowego i modeli stereolitograficznych ułatwia, w wybranych przypadkach, anatomiczną rekonstrukcję. Dzięki anatomicznej rekonstrukcji oczodołu możliwe jest przywrócenie prawidłowej pozycji gałki ocznej w oczodole oraz jej prawidłowa ruchomość. 20 O07 OCENA MOŻLIWOŚCI ZESPALANIA WYSOKICH ZŁAMAŃ WYROSTKÓW KŁYKCIOWYCH ZA POMOCĄ ŚRUB BIKORTYKALNYCH Kozakiewicz M.1, Świniarski J.2 1 2 Klinika Chirurgii Szczękowo-Twarzowej, UM w Łodzi, Polska Katedra Wytrzymałości Materiałów i Konstrukcji, PŁ, Polska Cel pracy: ocena jak stabilne mogą być zespolenia wysokich złamań wyrostków kłykciowych żuchwy Materiały i metody: analizę elementów skończonych została zastosowana do badania modelu żuchwy z wysokim złamaniem prawego wyrostka. Trzy metody zespolenia za pomocą długich śrub [średnica 2mm i długość 18mm] zostały zbadane: zastosowanie 1, 2 lub 3 śrub. Oceniano maksymalne naprężenia zredukowane (S) oraz przemieszczenia w szczelinie złamania (D). Wyniki: w zespoleniu jednośrubowym S=434MPa, w dwuśrubowym S=319MPa zaś w trzyśrubowym S=222MPa. Ruchomość w szczelinie złamania była odpowiednio 558±245µm, 218±81µm i 217±144µm, dal połączeń jedno- dwu– i trzyśrubowych. Wnioski: otwarte nastawienie i zespolenie za pomocą jednej długiej śruby jest wystarczające, ale znacznie stabilniejsze jest zastosowanie dwóch śrub. Pomimo najskuteczniejszej osteosyntezy wysokiego złamania wyrostka z zastosowaniem trzech śrub, rekomenduje się dwie śruby ponieważ jest to dużo łatwiejsze klinicznie a zapewnia wystarczająca sztywność połączenia i chroni przed rotacją odłamu proksymalnego. 21 O08 ENDOSKOPOWE, WEWNĄTRZUSTNE DOJŚCIE W LECZENIU ZŁAMAŃ WYROSTKA KŁYKCIOWEGO ŻUCHWY – 11 LAT DOŚWIADCZEŃ Stopa Z., Wanyura H. Klinika Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii, WUM, Polska Cel pracy: opisanie własnych 11-letnich doświadczeń w leczeniu złamań wyrostka kłykciowego żuchwy za pomocą endoskopowego, wewnątrzustnego dojścia. Materiał i metody: w latach 2005-2015 w Klinice Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo−Twarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii WUM u 436 pacjentów wykonano 461 endoskopowych, wewnątrzustnych dojść do złamań wyrostka kłykciowego żuchwy. Wśród chorych było 373 mężczyzn oraz 63 kobiet w wieku od 8 do 76 lat. Średnia wieku leczonych osób wyniosła 32,1 lat. Złamań podkłykciowych było 328, złamań szyjki 116, zaś głowy żuchwy 17. Zwichnięcie głowy żuchwy stwierdzono w 48 przypadkach. Towarzyszące złamania żuchwy w innych lokalizacjach niż wyrostek kłykciowy stwierdzono u 331 chorych. Wyniki: w 5 przypadkach konieczne było wykonanie dodatkowego zewnątrzustnego dojścia. U 2 chorych wykonano reoperację z powodu nieprawidłowej repozycji. Początkowo czas zabiegu wynosił około 90 minut. Kiedy dojście zostało standardową procedurą w leczeniu złamań wyrostka kłykciowego żuchwy, średni czas zabiegu zmalał do 30 minut. U wszystkich chorych uzyskano dobry ostateczny wynik morfologiczno-czynnościowy oraz estetyczny. U żadnego spośród 461 leczonych osób nie stwierdzono niedowładu bądź porażenia nerwu twarzowego. Wnioski: endoskopowe, wewnątrzustne dojście do złamań wyrostka kłykciowego żuchwy okazało się przydatne i zmniejszyło do minimum ryzyko uszkodzenia nerwu twarzowego. 22 O09 MIKROBIOLOGIA ZAKAŻEŃ TKANEK MIĘKKICH TWARZY I SZYI Borys J.1, Olszańska D.2, Botnik P.1, Tryniszewska E.2 1 Klinika Chirurgii Szczękowo-Twarzowej i Plastycznej Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku, Polska 2 Zakład Diagnostyki Mikrobiologicznej i Immunologii Infekcyjnej Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku, Polska Wstęp: stany zapalne tkanek miękkich twarzy i szyi nadal stanowią poważny problem kliniczny, szczególnie w dobie narastającej antybiotykoodporności. Cel: celem pracy była ocena flory bakteryjnej oraz jej wrażliwości na stosowane antybiotyki. Materiał i metody: materiał stanowiła dokumentacja medyczna 201 pacjentów w wieku od 3 do 79 lat leczonych w Klinice Chirurgii Szczękowo-Twarzowej i Plastycznej UM w Białymstoku w okresie 2013-2015r z powodu stanów zapalnych tkanek miękkich twarzy i szyi. Wyniki: w badanym materiale wśród bakterii tlenowych G(+) najczęściej izolowano paciorkowce i gronkowce, z G(-) ziarniniaki z rodziny Neisseria i pałeczki Enterobacteriacae. Z flory beztlenowej najczęściej hodowano bakterie G(-) z rodzaju Prevotella i Fusobacterium. Izolowane drobnoustroje stanowiły najczęściej szczepy fizjologicznej flory jamy ustnej, stosunkowo wrażliwe na tradycyjnie stosowane antybiotyki. Stwierdzono nadal wysoką skuteczność terapii z zastosowaniem Biseptolu. Wnioski: stany zapalne tkanek miękkich twarzy i szyi wymagające leczenia szpitalnego są nadal istotnym problemem klinicznym. Pomimo wzrastającej świadomości zdrowotnej społeczeństwa i dostępności leczenia stomatologicznego zaniedbania higieny jamy ustnej stanowią główną przyczynę hospitalizacji, co potwierdza również rodzaj izolowanych drobnoustrojów z ognisk zapalnych, gdzie dominowały szczepy bakterii charakterystyczne dla flory fizjologicznej jamy ustnej. 23 O10 FASCILITIS NECROTICANS CZY PYODERMIA GANGRENOSA - ROZWINIĘCIE PROBLEMU KLINICZNEGO Piętka T., Zarzycki K., Rzentała K. Kliniczny Oddział Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Wojskowy instytut Medyczny, Polska Najbardziej dramatycznie przebiegające stany zapalne tkanek miękkich głowy i szyi to martwicze zapalenie powięzi oraz pyodermia zgorzelinowa skóry. Obydwie jednostki chorobowe mają podobny obraz kliniczny przy skrajnie odmiennym sposobie leczenia. W pracy autorzy na podstawie przypadku klinicznego przedstawią trudności związane z diagnostyką i leczeniem wskazanych, agresywnych stanów zapalnych tkanek miękkich. Przeanalizują interdyscyplinarne wielomiesięczne leczenie pacjentki, w trakcie którego doszło do częściowej martwicy tchawicy, przełyku, jelita grubego, całkowitej martwicy nagłośni i krtani. 24 O11 OCENA CZUŁOŚCI I SWOISTOŚCI MARKERA STANU ZAPALNEGO (SUPAR) W CHIRURGII SZCZĘKOWO-TWARZOWEJ Trzcińska M., Kozakiewicz M. Klinika Chirurgii Szczękowo-Twarzowej, Uniwersytecki Szpital Kliniczny im. WAM, Polska Wstęp: suPAR czyli rozpuszczalna forma urokinazowego aktywatora plazminogenu jest jednym z biomarkerów stanu zapalnego, posiada ona receptory dla komórek układu immunologicznego w tym neutrofili, makrofagów i limfocytów T. Wykazano, że jego wartość jest dyktowana obecnością stanu zapalnego w organizmie i wprost proporcjonalnie wzrasta w przypadku zaawansowania choroby, a może być obniżona poprzez wdrożenie prawidłowego i efektywnego leczenia. Celem pracy była ocena przydatności oznaczeń nowego białka suPAR informującego o ogólnym stanie zapalnym i kondycji immunologicznej organizmu w chirurgii szczękowo-twarzowej. Oznaczenie stężenia tego białka może nieść informacje lepiej prognozujące przebieg całego procesu leczenia. Materiał i metody: uzyskano zgodę uczelnianej komisji bioetycznej na wykonanie badania. Przebadano 40. pacjentów hospitalizowanych w Klinice Chirurgii Szczękowo-Twarzowej. Materiał do badania stanowiła surowica pobrana na potrzeby rutynowych badań laboratoryjnych związanych z procesem leczenia pacjenta (morfologia, CRP). Probówki zostały zamrożone do chwili analizy (czyli do zebrania w sumie 80. probówek – 40. przed zabiegiem, 40. po zabiegu). Na podstawie wyników badań laboratoryjnych oraz badania klinicznego pacjenta po zabiegu postanowiono ocenić korelację między wzrostem wartości suPAR a klinicznie stwierdzonym stanem zapalnym u pacjenta. W interpretacji wyników uwzględnione zostało również znaczenie innych czynników mogących mieć wpływ na rozwój procesów zapalnych m.in. choroby współistniejące, nałogi i stan higieny jamy ustnej. Dane te zostały zebrane poprzez wypełnienie autorskiej ankiety i badanie stomatologiczne. Wyniki i wnioski: suPAR (rozpuszczalna forma urokinazowego aktywatora plazminogenu, ang. soluble urokinase Plasminogen Activator Receptor) wydaje się być istotnym biomarkerem w chirurgii szczękowo-twarzowej. Oznaczenie białka suPAR umożliwia monitorowanie stanu zapalnego u pacjenta, a także pozwala na odpowiednio wczesne wdrożenie właściwego leczenia. 25 O12 CHOROBA IGG4-ZALEŻNA W ZAKRESIE GŁOWY I SZYI - OPIS TRZECH PRZYPADKÓW Gontarz M.1, Wyszyńska-Pawelec G.1, Zapała J.1, Gałązka K.2, Tomaszewska R.2, Lazar A.2 1 Klinika Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Onkologicznej i Rekonstrukcyjnej IS UJ CM w Krakowie, Polska 2 Katedra Patomorfologii, UJ CM w Krakowie, Polska Choroba IgG4 zależna stanowi rzadką jednostkę chorobową o podłożu immunologicznym, charakteryzującą się zwłóknieniem oraz naciekami plazmocytów IgG4 dodatnich w obrębie jednego narządu lub w postaci uogólnionej. Klinicznie choroba IgG4 zależna może imitować nowotwór złośliwy lub stan zapalny. Zmiany w zakresie głowy i szyi stanowią drugi obszar pod względem częstości występowania tego schorzenia po trzustce i mogą dotyczyć gruczołów ślinowych, oczodołu, węzłów chłonnych, tarczycy, przysadki, górnych dróg oddechowych oraz skóry. W pracy przedstawiono przypadek 30-letniego pacjenta z zajęciem procesem chorobowym węzłów chłonnych szyi, zatoki szczękowej, sitowia po stronie lewej oraz dziąsła górnego po stronie lewej. Drugi przypadek stanowi 46 letni chory z guzem Kuttnera prawej ślinianki podżuchwowej. Trzeci przypadek dotyczył 53 letniego chorego z zajęciem oczodołu lewego. 26 O13 ZAAWANSOWANE NOWOTWORY GŁOWY I SZYI. MOŻLIWOŚCI LECZENIA CHIRURGICZNEGO Starościak S., Rysz M., Gałczyński J., Krajewski R., Gałązka A., Zawoliński J. Klinika Nowotworów Głowy i Szyi, Centrum Onkologii - Instytut im Marii Skłodowskiej - Curie w Warszawie, Polska Przedstawiono pacjentów z zaawansowanymi nowotworami głowy i szyi leczonych w Klinice Nowotworów Głowy i Szyi Centrum Onkologii w Warszawie. Wymagali oni indywidualnie zaplanowanego leczenia operacyjnego z zastosowaniem złożonych rekonstrukcji tkanek płatami uszypułowanymi lub płatami z zespoleniami naczyniowymi, również płatami typu chimera. Wykorzystano do rekonstrukcji płaty ze skalpu, mięśnia skroniowego, płaty wyspowe z mięśnia piersiowego większego, najszerszego grzbietu, z powłok brzucha, strzałki, przedramienia oraz ich połączenia. Ze względu na pojedyncze przypadki tak zaawansowanych nowotworów nie ma standardów postępowania. Obecnie techniki rekonstrukcji pozwalają na znaczne rozszerzenie wskazań do resekcji. 27 O14 METODY I WYNIKI LECZENIA CHORYCH NA RAKA JAMY USTNEJ W MATERIALE KLINIKI CHIRURGII CZASZKOWO-SZCZEKOWO-TWARZOWEJ, ONKOLOGICZNEJ I REKONSTRUKCYJNEJ IS UJ CM W KRAKOWIE Wyszyńska-Pawelec G., Zapała J., Szuta M., Czajka M., Gontarz M., Maciejowska M., Skruńdź O., Gąsiorowski K. Oddział Kliniczny Chirurgii Szczękowo-Twarzowej, Klinika Chirurgii Czaszkowo-SzczękowoTwarzowej, Onkologicznej i Rekonstrukcyjnej IS UJ CM, Polska Cel: przedstawiono metody i wyniki leczenia chorych na raka jamy ustnej w aspekcie współczesnych możliwości chirurgii onkologicznej i rekonstrukcyjnej oraz leczenia skojarzonego. Materiał i metody: w latach 2000-2014 w Klinice leczono 4746 chorych na nowotwory złośliwe głowy i szyi. Grupa badana obejmowała 404 (8,5%) chorych na raka jamy ustnej w wieku od 23 do 96 lat. Raka płaskonabłonkowego rozpoznano u 390 (96,5%) chorych, w obrębie języka u 117 (29%), w dnie jamy ustnej u 113 (28%) chorych. 320 osób zgłosiło się w III lub IV stopniu zaawansowania klinicznego. Leczenie chirurgiczne polegało na przeprowadzeniu operacji blokowych. Usunięcie układu chłonnego po stronie ogniska pierwotnego wykonano u 368 chorych, w tym RND/MRN u 220 (60%) pacjentów, obustronnie u 199. Resekcję żuchwy przeprowadzono u 263 (65%) chorych. Do rekonstrukcji tkanek miękkich stosowano: płat szyjny Bakamijana, płat wyspowy na mięśniu piersiowym większym, płat przedramienny na tętnicy promieniowej, żuchwę odtwarzano makropłytą rekonstrukcyjną, przeszczepem kości strzałkowej lub kości biodrowej na zespoleniach mikronaczyniowych z wykorzystaniem wyspy skórnej lub mięśnia do rekonstrukcji dna jamy ustnej. Histologiczną radykalność wycięcia potwierdzono u 227(56%) chorych, przerzuty do węzłów chłonnych szyjnych u 122 (33%) chorych. Radioterapię adjuwantową zastosowano u 32% chorych, chemioterapię neoadjuwantową u 14% chorych. Wyniki: wznowę miejscową stwierdzono u 68 (17%) chorych, wznowę węzłową w 60 (15%) przypadków. Przerzuty odległe wystąpiły u 4,5% chorych, drugie ognisko raka głowy i szyi u 14(6%) osób. Całkowite przeżycie 5-letnie (OS) wyniosło 53,3%, całkowite przeżycie 15-letnie 41,2%. Wnioski: nowoczesne techniki chirurgiczne i radioterapeutyczne wpływają na poprawę jakości życia, ale nie wpływają znacząco na przeżycia w tej grupie chorych. 28 O15 WYNIKI LECZENIA MIĘSAKÓW TKANEK MIĘKKICH I KOŚCI REJONU GŁOWY I SZYI W MATERIALE ODDZIAŁU CHIRURGII NOWOTWORÓW GŁOWY I SZYI CENTRUM ONKOLOGII W WARSZAWIE Lenartowicz J. Klinika Nowotworów Głowy i Szyi, Centrum Onkologii Warszawa, Polska Mięsaki rejonu głowy i szyi stanowią poważny problem kliniczny. Ze względu na rzadkie występowanie i niewielką liczbę pacjentów brak jest w piśmiennictwie wiążących zaleceń co do taktyki leczenia. Mięsaki umiejscowione w rejonie głowy i szyi nie mogą być traktowane na równi z guzami umiejscowionymi kończynowo lub na tułowiu. Specyfika anatomiczna tego rejonu nie pozwala na uzyskanie szerokich marginesów w czasie leczenia chirurgicznego. Wydaje się także, że biologia nowotworu w tym rejonie jest odmienna a niepomyślne rokowanie związane jest głównie z wznową miejscową a nie jak przy innych umiejscowieniach - przerzutami odległymi. Prezentacja przedstawia ponad 10 letnie doświadczenia KNGiS COI w leczeniu tych nowotworów. 29 O16 OCENA METOD I WYNIKÓW LECZENIA CHORYCH NA RAKA ZATOKI SZCZĘKOWEJ Biel-Wiendlocha A., Zapała J., Wyszyńska-Pawelec G. Klinika Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Onkologicznej I Rekonstrukcyjnej IS UJ CM w Krakowie, Polska Wstęp: raki zatoki szczękowej stanowią 3% nowotworów złośliwych okolicy głowy i szyi. Objawy kliniczne często są niecharakterystyczne, a nowotwory te najczęściej są diagnozowane w III i IV stopniu zaawansowania klinicznego. Cel: ocena metod i wyników leczenia chorych na raka zatoki szczękowej w Klinice, w aspekcie onkologicznym, w odniesieniu do: stopnia zaawansowania raka, typu budowy histologicznej, radykalności zabiegu operacyjnego, obecności przerzutów lokoregionalnych, wystąpienia wznowy miejscowej, regionalnej lub przerzutów odległych, zastosowania terapii uzupełniającej. Materiał i metoda: analiza retrospektywna metod i wyników leczenia 54 chorych hospitalizowanych w Klinice Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Onkologicznej i Rekonstrukcyjnej w Krakowie w latach 1997-2006 z powodu raka zatoki szczękowej. Wyniki: W analizowanej grupie chorzy najczęściej zgłaszali się do leczenia w IV stopniu zaawansowania klinicznego raka (68,5%). Radykalność histologiczną usunięcia nowotworu uzyskano u 46,3% chorych. U 52% stwierdzono wznowę miejscową, a u 20,4% wystąpiły przerzuty odległe. Wskaźnik 3-letniego przeżycia całkowitego wynosił 53,7%, 5-cio letniego 42,6%, a mediana 34 miesiące. U 50% chorych nawrót choroby nastąpił przed upływem 15 miesięcy od zakończenia leczenia. Wnioski: analiza statystyczna danych wykazała, iż do czynników niekorzystnych prognostycznie w raku zatoki szczękowej należą: lokalizacja w zakresie suprastruktury zatoki, wysoki stopień zaawansowania klinicznego, nieradykalność histologiczna zabiegu operacyjnego, wystąpienie wznowy miejscowej, obecność przerzutów węzłowych w chwili rozpoczęcia leczenia. Typ utkania histologicznego raka ma wpływ na przeżycie wolne od choroby, nie wykazując jednocześnie zależności z pozostałymi wynikami leczenia i rokowaniem. 30 O17 GUZY GRUCZOŁÓW ŚLINOWYCH W MATERIALE KLINIKI CHIRURGII CZASZKOWO-SZCZĘKOWOTWARZOWEJ, ONKOLOGICZNEJ I REKONSTRUKCYJNEJ W KRAKOWIE Gontarz M., Wyszyńska-Pawelec G., Zapała J. Klinika Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Onkologicznej i Rekonstrukcyjnej IS UJ CM w Krakowie, Polska Wstęp: nowotwory gruczołów ślinowych są rzadkie i stanowią 3- 6% nowotworów głowy i szyi. Cel: celem badania była analiza epidemiologiczna guzów gruczołów ślinowych na dużej reprezentatywnej grupie. Materiał i metody: w badaniu retrospektywnym przeanalizowano dokumentację medyczną 761 pacjentów z guzami gruczołów ślinowych operowanych od 1994 do sierpnia 2015 roku w Klinice. Wyniki: Odnotowano 511 przypadków łagodnych i 250 złośliwych guzów. Średni wiek pacjentów z guzami łagodnymi wynosił 50 lat a złośliwych 57 lat. Wśród kobiet częściej występowały guzy zarówno łagodne (60%), jak i złośliwe (56%). Większość guzów umiejscowiona była w śliniance przyusznej (554), a następnie w małych gruczołach ślinowych (179). Najczęstszym nowotworem łagodnym był gruczolak wielopostaciowy (298), który w dużych gruczołach ślinowych występował przede wszystkim w śliniance przyusznej, natomiast w drobnych gruczołach ślinowych w zakresie podniebienia. Z kolei najczęstszym nowotworem złośliwym był rak gruczołowato-torbielowaty lokalizujący się głównie na podniebieniu. Wnioski: analiza epidemiologiczna może wpłynąć na lepsze zrozumienie cech klinicznych i biologicznych oraz istotnych różnic w dystrybucji guzów gruczołów ślinowych. 31 O18 ZAAWANSOWANE ZMIANY W JAMIE USTNEJ W PRZEBIEGU MIĘSAKA KAPOSIEGO Nowaczyk M., Okła M., Bilska-Stokłosa J., Marcinkowski A., Osmola K. Klinika Chirurgii Szczękowo-Twarzowej, Poznań, Polska Choroba, wbrew nazwie, nie jest prawdziwym mięsakiem gdyż nowotwór powstaje jako rak śródbłonka limfatycznego. Klasyczna postać mięsaka Kaposiego została opisana w 1872 roku przez węgierskiego dermatologa, Moritza Kaposiego. Spotykana jest głównie u starszych mężczyzn w Europie Wschodniej i basenie Morza Śródziemnego. Klinicznie charakteryzuje się występowaniem licznych drobnych guzków, czerwonawej lub fioletowej barwy, na skórze obwodowych części kończyn. Postać mięsaka Kaposiego związana z AIDS jest bardziej agresywna co wiązano z nadkażeniami innymi wirusami. W latach 90 występowała u 10-15% homoseksualnych mężczyzn. Mięsak wcześnie rozwija się w narządach wewnętrznych: nerki , płuca, błona śluzowa przewodu pokarmowego oraz w węzłach chłonnych. Za patognomoniczne uważa się zmiany skórne na koniuszku nosa. Nowotwór ten może pojawić się na każdym etapie zakażenia HIV. Mięsak zwykle ustępuje po rozpoczęciu terapii antyretrowirusowej. W pracy przedstawiono nietypowy przypadek zaawansowanych zmian rozrostowych jamy ustnej, rzadko spotykanych w tej okolicy, które rozwinęły się już po rozpoczęciu terapii antyretrowirusowej. 32 O19 CZY WIEK STANOWI OGRANICZENIE MOŻLIWOŚCI LECZENIA CHIRURGICZNEGO CHORYCH NA RAKA JAMY USTNEJ? Czajka M., Wyszyńska-Pawelec G., Zapała J., Marecik T., Gontarz M. Klinika Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Onkologicznej i Rekonstrukcyjnej IS UJ CM w Krakowie, Polska Wstęp: w Polsce, podobnie jak i w innych krajach Europy, rośnie liczba osób w wieku senioralnym. Jednocześnie w tej grupie obserwuje się wyższą zapadalność na złośliwe nowotwory głowy i szyi, w tym na raka jamy ustnej. Cel: celem pracy jest przedstawienie problemów związanych ze skutecznym leczeniem raka jamy ustnej u chorych starszych. Materiał i metody: W oparciu o materiał kliniczny chorych leczonych w ciągu ostatnich 18 lat w Klinice Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Onkologicznej i Rekonstrukcyjnej IS UJ CM w Krakowie przeanalizowano typ histologiczny, umiejscowienie, zaawansowanie nowotworów jamy ustnej oraz zastosowane metody terapii, schorzenia współistniejące i ich wpływ na wynik leczenia u 474 pacjentów w wieku powyżej 60 lat. Wyniki: najczęściej występującym nowotworem złośliwym jamy ustnej był rak płaskonabłonkowy występujący głównie w dnie jamy ustnej, języku oraz na błonie śluzowej policzka. Chorzy zgłaszali się do leczenia w III i IV stopniu zaawansowania klinicznego nowotworu. Podstawową metodą terapii było leczenie chirurgiczne polegające na usunięciu okolicznych węzłów chłonnych i wycięciu pierwotnego ogniska nowotworu wraz z podłożem kostnym, z następową rekonstrukcją. Do najczęściej występujących chorób współistniejących w tej grupie wiekowej należały choroba niedokrwienna serca, nadciśnienie tętnicze i cukrzyca. Powikłania ogólne i miejscowe wystąpiły u 26.4% pacjentów. Wnioski: wiek nie jest przeciwwskazaniem do radykalnego chirurgicznego leczenia nowotworów jamy ustnej. Chorzy w wieku senioralnym wymagają przed leczeniem wnikliwej oceny stanu ogólnego oraz terapii schorzeń współistniejących, które mogą zwiększyć ryzyko operacji. Skrócenie hospitalizacji, wsparcie ze strony rodziny, osiągnięcie wysokiej jakości życia po zabiegu chirurgicznym mają istotne znaczenie w leczeniu onkologicznym starszych chorych na raka jamy ustnej. 33 O20 ŻYWIENIE KLINICZNE CHORYCH Z NOWOTWORAMI GŁOWY I SZYI Chloupek A. Kliniczny Oddział Chirurgii Twarzowo-Szczękowej, Wojskowy Instytut Medyczny, Polska Wstęp: leczenie żywieniowe jest to postępowanie medyczne mające na celu poprawę i utrzymanie stanu odżywienia pacjentów, które z przyczyn onkologicznych nie mogą pokryć zapotrzebowania dietą naturalną. Pacjenci z chorobami nowotworowymi w obrębie głowy i szyi już przed zabiegiem operacyjnym narażeni są na znacznego stopnia niedożywienie z powodu trudności w przyjmowaniu pokarmów ze względu na masę guza, jak również z powodu silnych dolegliwości bólowych. Problem ten nasila się po zabiegu operacyjnym i po uzupełniającej radioterapii. Materiał i metody: w materiale naszej kliniki od 2012 do 2016 roku żywienie kliniczne zastosowano u 61 chorych z powodu rozległych nowotworów głowy i szyi. Leczenie żywieniowe wprowadzane było u każdego pacjenta po zabiegu operacyjnym i u 10% przed zabiegiem operacyjnym. Wyniki: Zaobserwowaliśmy znaczącą poprawę gojenia ran, krótszy okres pobytu w szpitalu i mniej powikłań. 34 O21 OCENA ROLI METALOPROTEINAZ MMP-1, MMP-2 ORAZ ICH INHIBITORÓW TIMP-1, TIMP-2 W TORBIELACH I NOWOTWORACH ZEBOPOCHODNYCH Starzyńska A.1, Walter A.1, Sejda A.2, Sakowicz-Burkiewicz M.3 1 Klinika Chirurgii Szczękowo-Twarzowej, Gdański Uniwersytet Medyczny, Polska Zakład Patomorfologii, Gdański Uniwersytet Medyczny, Polska 3 Zakład Biologii Molekularnej, Gdański Uniwersytet Medyczny, Polska 2 Wstęp: nowotwory zębopochodne żuchwy i szczęki są rzadką i jednocześnie bardzo zróżnicowaną pod względem klinicznym i histologicznym grupą guzów. Torbiele zębopochodne są najczęstszą zmianą patologiczną rozwijającą w kości szczęki i żuchwy. Nowotwory i torbiele zębopochodne charakteryzują się resorpcją otaczającej kości. Metaloproteinazy (MMP) to proteazy posiadające zdolność do degradacji komponentów macierzy zewnątrzkomórkowej i błony podstawnej W patologicznych warunkach uczestniczą w destrukcji macierzy związanej z inwazją i przerzutami guza. Obecność tkankowych inhibitorów metaloproteinaz (TIMP) prowadzi do zmniejszenia agresywności i wzrostu guza, poprzez utrzymanie równowagi pomiędzy degradacją macierzy zewnątrzkomórkowej a jej produkcją. Zaburzenie układu MMP/TIMP powoduje patologiczną resorpcję kości. Cel: celem pracy była ocena ekspresji metaloproteinaz (MMP-1, MMP-2) i ich inhibitorów (TIMP-1, TIMP-2) w nowotworach i torbielach zębopochodnych szczęki i żuchwy oraz wyjaśnienie ich roli w procesie niszczenia kości. Wykazanie związku pomiędzy ich ekspresją w nowotworach i torbielach zębopochodnych szczęki i żuchwy oraz progresją tych guzów. Materiał i metody: materiał do badań stanowiły fragmenty guza pobrane od 109 chorych z nowotworami i torbielami zębopochodnymi, leczonych w Klinice Otolaryngologii z Oddziałem Chirurgii Szczękowo-Twarzowej UCK w latach 2000-2015. Materiał tkankowy poddano badaniu histopatologicznemu i immunohistochemicznemu. W badanich immunohistochemicznych oznaczono ekspresję czynników w nabłonku i podścielisku guzów zębopochodnych u 109 chorych: 25 szkliwiaków, 56 rogowaciejąco-torbielowatych guzów zębopochodnych, 28 torbieli korzeniowych. Otrzymane wyniki skorelowano z danymi kliniczno-patologicznymi oraz poddano analizie statystycznej. 35 O22 REKONSTRUKCJE UBYTKÓW TKANEK GŁOWY I SZYI PRZY UŻYCIU WOLNYCH UNACZYNIONYCH PRZESZCZEPÓW W ODDZIALE CHIRURGII SZCZĘKOWEJ MSZ W OLSZTYNIE Pietruszka K., Bromirska-Małyszko A., Karwan S., Dowgierd K., Szubzda T., Dominiak K., Tymiński R. Oddział Chirurgii Szczękowej, Miejski Szpital Zespolony im. Mikołaja Kopernika, Polska Wstęp: wolne unaczynione przeszczepy w ciągu ostatnich 30 lat zyskały ważne miejsce w rekonstrukcji ubytków tkanek w obrębie głowy i szyi. Choć ta metoda leczenia wydłuża czas zabiegu i wymaga odpowiedniego przeszkolenia i biegłości chirurgicznej personelu wykonującego to w wielu przypadkach zapewnia choremu optymalny efekt czynnościowy i estetyczny. Cel: celem pracy jest przedstawienie doświadczeń i wyników leczenia chorych ze złożonymi ubytkami tkanek z zakresu głowy i szyi przy pomocy płatów wolnych będących pacjentami Oddziału Chirurgii Szczękowej Miejskiego Szpitala Zespolonego w Olsztynie. Materiał i metody: materiał kliniczny stanowi grupa pacjentów Oddziału Chirurgii Szczękowej MSZ w Olsztynie, u których między 12.2013 a 02.2016 r. przeprowadzono rekonstrukcje ubytków tkanek głowy i szyi przy użyciu wolnych przeszczepów opartych na mikrozespoleniach naczyniowych. Grupę przeanalizowano pod kątem wieku, głównej przyczyny hospitalizacji, schorzeń towarzyszących , umiejscowienia ubytku, rodzaju użytego płata, czasu rekonstrukcji, wystąpienia powikłań i ich charakteru . Wyniki: wykonano 24 operacje tego typu. Średni wiek pacjenta wynosił 52 lata. Z różnych przyczyn konieczne było usunięcie 4 płatów. Odsetek niepowodzeń wynosił 16,6 %. Częściowa martwica płata wystąpiła w 5 przypadkach. Główną przyczyną leczenia był rak płaskonabłonkowy wywodzący się z dna jamy ustnej. Najczęściej stosowanym płatem był płat strzałkowy (10). U 52 % pacjentów występowały schorzenia dodatkowe lub inne czynniki ujemnie wpływające na efekt leczenia. Wnioski: wolne płaty oparte na mikrozespoleniach naczyniowych stają się niejednokrotnie leczeniem z wyboru dużych złożonych ubytków tkanek głowy i szyi. Jest to metoda przewidywalna, o względnie niskim stopniu ryzyka niepowodzenia. 36 O23 MIKROCHIRURGICZNE PŁATY ZŁOŻONE I ŚRODKOWEGO PIĘTRA TWARZY I MIĘŚNIOWE W REKONSTRUKCJI DOLNEGO Wyszyńska-Pawelec G., Pawelec A., Maleta P., Kurek M., Gontarz M., Czajka M., Iwulska K., Biel-Wiendlocha A., Zapała J. Oddział Kliniczne Chirurgii Szczękowo-Twarzowej, Klinika Chirurgii Czaszkowo-SzczękowoTwarzowej, Onkologicznej i Rekonstrukcyjnej IS UJ CM w Krakowie, Polska Wstęp: dążenie do zapewnienia chorym optymalnej jakości życia po rozległych operacjach onkologicznych, w tym ratujących, skłania do wprowadzania rozwiązań rekonstrukcyjnych z wykorzystaniem płatów perforatorowych, płatów złożonych (kostno-mięśniowych, kostnoskórnych, mięśniowo-skórnych) lub jednoczesnego stosowania kilku płatów mikrochirurgicznych u jednego pacjenta. Materiał i metody: w oparciu o własny materiał kliniczny przedstawiono rozwiązania zastosowane w rekonstrukcji dolnego piętra twarzy, w tym zalety płata z talerza kości biodrowej na tętnicy okalającej biodro głębokiej z mięśniem skośnym wewnętrznym brzucha jako alternatywy dla wyspy skórnej oraz jednoczesne wykorzystanie płata strzałkowego z wyspą skórną oraz płata promieniowego do odtworzenia żuchwy, dna jamy ustnej i 2/3 języka resekowanych w operacji typu "salvage". Po usunięciu szczeki, kości jarzmowej i egzenteracji oczodołu do wypełnienia jamy poresekcyjnej stosowano płat ALT z mięśnia obszernego bocznego na gałęzi zstępującej od tętnicy okalającej udo bocznej z wyspą skórną na perforatorze lub samą komponentą mięśniową w przypadku zachowanych powłok skórnych. Wnioski: postępy w zastosowaniu mikrochirurgicznych płatów złożonych i mięśniowych w chirurgii onkologicznej głowy i szyi pozwalają osiągnąć równowagę pomiędzy koniecznością szerokiej resekcji determinującej przeżycie chorego a uzyskaniem dobrego wyniku czynnościowego, estetycznego i jakości życia. 37 O24 PŁATY REKONSTRUKCYJNE OPARTE NA MIĘŚNIU SKRONIOWYM- DOŚWIADCZENIA WŁASNE Piętka T., Chodkowski K., Dąbrowski J. Kliniczny Oddział Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Wojskowy instytut Medyczny, Polska W okresie od 2007-2016 roku w Klinice Chirurgii Twarzowo-Szczękowej oraz w Klinicznym Oddziale Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej Wojskowego Instytutu Medycznego mięsień skroniowy wykorzystano w zabiegach rekonstrukcyjnych u 28 osób. We wszystkich przypadkach płaty oparte na mięśniu skroniowym były zastosowane do rekonstrukcji ubytków po usunięciu nowotworów. U 16 osób mięsień wykorzystano do odtworzenia podniebienia twardego i miękkiego, w 9 przypadkach do wypełnienia loży po egzenteracji oczodołu. W pojedynczych przypadkach zastosowano mięsień do rekonstrukcji ubytków w obszarze dolnego piętra twarzy lub jednocześnie wykorzystano dwa mięsnie skroniowe. Płat oparty na mięśniu skroniowym posłużył ponadto do statycznej rekonstrukcji mięśni twarzy po porażeniu nerwu twarzowego. Płaty oparte na mięśniu skroniowym dzięki znacznym rozmiarom i dobremu ukrwieniu rzadko ulegają martwicy. W naszych obserwacjach spotkaliśmy się wyłącznie z częściowa martwicą skrajnych fragmentów płata. 38 O25 PRZENOSZENIE WOLNYCH POMOSTOWANIA ZYLNEGO PLATOW MIKROCHIRURGICZNYCH Z ZASTOSOWANIEM Kos M., Gudewer E., Li L. Klinik fur Mund-, Kiefer-, Gesichtschirurgie und Plastische Operationen, Klinikum Oldenburg Medizinischer Campus Universitat Oldenburg, Germany Wstęp: podczas przenoszenia wolnych płatów tkankowych wykonanie zespolenia mikronaczyniowego może być problematyczne jeśli w pobliżu brak jest odpowiednich naczyń dawczych. Poprzez zastosowanie pomostowania żylnego można wydłużyć szypule przenoszonego płata, aż do uzyskania pożądanego dostępu naczyniowego. Materiał i metody: w okresie od maja 2008 do grudnia 2015 w Klinice Chirurgii SzczękowoTwarzowej i Operacji Plastycznych Uniwersytetu w Oldenburgu wykonano 716 operacji z użyciem wolnych płatów tkankowych. W tym czasie w 16 przypadkach, z powodu trudnych warunków anatomicznych będących wynikiem poprzednich operacji rekonstrukcyjnych (6 pts.), braku naczyń dawczych w pobliżu ubytku (6 pts.) lub spowodowanych złym ogólnym stanem naczyń (4pts.), konieczne było zastosowanie interponatów żylnych w obrębie: głowy i szyi (6 pts.), tułowia (5 pts.), kończyn (5 pts.). Jako naczyń dawczych używano v. saphena magna lub v. saphena parva (64%) lub v. cephalica. (36%). Wyniki: u ponad 87% pacjentów wynik leczenia był pomyślny. Wnioski: Na podstawie wybranych przypadków klinicznych zaprezentowane będą korzyści, ale również trudności i komplikacje, związane ze stosowaniem przęsłowania podczas rekonstrukcji mikrochirurgicznych. 39 O26 ZASTOSOWANIE SKÓRNO-MIĘŚNIOWEGO PŁATA Z MIĘŚNIA PROSTEGO BRZUCHA (DIEAF) W CHIRURGII REKONSTRUKCYJNEJ REGIONU GŁOWY I SZYI – DONIESIENIE WSTĘPNE Czajka M.1, Szuta M.1, Kuzdrzał J.2 1 Oddział Kliniczny Chirurgii Szczękowo-Twarzowej Szpitala im. L. Rydygiera w Krakowie, Klinika Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Onkologicznej i Rekonstrukcyjnej IS UJ CM w Krakowie, Polska 2 Klinika Chirurgii Klatki Piersiowej i Onkologicznej UJ CM w Krakowie, Polska Wstęp: radykalna chirurgia onkologiczna w zakresie głowy i szyi niejednokrotnie prowadzi do powstania rozległych ubytków oraz wielokierunkowych zaburzeń czynnościowych (mowa, połykanie, oddychanie). Wykorzystanie wolnych płatów opartych na zespoleniach mikronaczyniowych tj. płat promieniowy (RFFF), z przednio-bocznej powierzchni uda (ALTF) jest obecnie standardem w chirurgii odtwórczej regionu głowy i szyi. Niekiedy jednak konieczne jest zastosowanie płatów niosących dużą ilość masy tkankowej. Przykładem jest płat na mięśniu prostym brzucha oparty na tętnicy nabrzusznej dolnej (DIEAF). Zaletą tego płata jest łatwość jego wypreparowania oraz możliwość uzyskania długiej szypuły naczyniowej. Szerokość pobieranej wyspy skórnej może osiągać ponad 10cm a jej długość nawet 20-25cm, wielkość pobieranego mięśnia prostego brzucha może wynosić 30x10cm. Cel: celem pracy jest przedstawienie wskazań do zastosowania płata z mięśnia prostego brzucha (DIEAF) w chirurgii rekonstrukcyjnej regionu głowy i szyi, jego wad i zalet oraz techniki preparowania. Przedstawiono również przypadek chorego z rozległym ubytkiem tkanek szyi po wykonanej wcześniej laryngektomii z powodu zaawansowanego raka płaskonabłonkowego krtani powikłanej martwicą skóry. U chorego wykonano zabieg odtworzenia przełyku mikronaczyniowym płatem z jelita cienkiego (free jejunum flap) a tkanek miękkich płatem DIEA. Wnioski: płat DIEA może znaleźć zastosowanie w odtwarzaniu rozległych ubytków regionu głowy i szyi zwłaszcza u chorych poddawanych zabiegom chirurgii ratującej. 40 O27 WSPÓŁCZESNE MOŻLIWOŚCI REKONSTRUKCJI ROZLEGŁYCH UBYTKÓW TWARZY I JAMY USTNEJ GDZIE BYLIŚMY, GDZIE JESTEŚMY I DOKĄD ZMIERZAMY?... Szuta M., Czajka M., Zapała J., Wyszyńska-Pawelec G., Pawelec A. Klinika Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Onkologicznej i Rekonstrukcyjnej IS UJ CM w Krakowie, Polska Wstęp: radykalna chirurgia onkologiczna w zakresie głowy i szyi nieuchronnie prowadzi do powstawania rozległych ubytków i wielokierunkowych zaburzeń czynnościowych (mowa, żucie, połykanie, oddychanie). W przypadkach naciekania kości szczękowych przez nowotwór złośliwy lub rozwój guzów zębopochodnych w ich obrębie często konieczna jest całkowita lub odcinkowa resekcja zajętej procesem patologicznym kości. Odtworzenie utraconych tkanek ma zasadnicze znaczenia dla powrotu prawidłowych funkcji układu stomatognatycznego i poprawy jakości życia leczonych chorych. Cel: celem pracy jest ocena przydatności wolnych płatów w rekonstrukcji rozległych ubytków twarzy, jamy ustnej i szyi. Materiał i metody: w latach 2000- 2015 w Klinice Chirurgii Szczękowo-Twarzowej, Onkologicznej i Rekonstrukcyjnej IS UJ CM w Krakowie u 61 chorych posłużono się wolnymi celem rekonstrukcji ubytków obszaru twarzy i jamy ustnej. U 59 chorych zrekonstruowano ubytki pooperacyjne po wycięciu nowotworów a u 2 ubytki w następstwie urazów czołowo-podstawnych. Wykorzystywano w sumie 63 płaty: płat strzałkowy u 20 pacjentów, wolny płat z talerza kości biodrowej u 19, płat promieniowy u 14, płat na mięśniu prostym brzucha u 4, płat na mięśniu najszerszym grzbietu u 2, płat przednio-boczny z uda u 2 i wolny płat z jelita czczego u 1. Wnioski: Rekonstrukcje mikronaczyniowe z wykorzystaniem wolnych płatów pozwalają na optymalny powrót funkcji układu stomatognatycznego oraz akceptowalnego wyglądu chorego po leczeniu chirurgicznym, co ma zasadniczy wpływ na wysokie wskaźniki jakości życia chorych po rozległych zabiegach ablacyjnych w zakresie dolnego piętra twarzy. 41 O28 DOŚWIADCZENIA W REKONSTRUKCJI POŁOWICZYCH UBYTKÓW ŻUCHWY Bromirska-Małyszko A. Oddział Chirurgii Szczękowej, Miejski Szpital Zespolony im. Mikołaja Kopernika, Polska Wstęp: połowicze ubytki żuchwy, powstałe wskutek wady wrodzonej lub po resekcji nowotworowej, stanowią duży problem medyczny dla zespołu leczącego. Stosowane są różne techniki rekonstrukcyjne, od uzupełnienia płytką tytanową do odtworzenia anatomicznego kształtu żuchwy. Materiał i metody: na podstawie własnych doświadczeń zaprezentowano następujące rozwiązania chirurgiczne: (1) rekonstrukcję za pomocą protezy indywidualnej, (2) przeszczep kości biodrowej na mikrozespoleniach z zachowaniem własnego stawu skroniowo-żuchwowego, (3) przeszczep kości biodrowej na mikrozespoleniach z indywidualną protezą stawu. Przy projektowaniu anatomicznego kształtu żuchwy zastosowano cyfrową technikę obrazowania przestrzennego. Wnioski: wykorzystanie kilku nowoczesnych narzędzi daje bardzo dobre efekty estetyczne i funkcjonalne, ale wymaga współpracy interdyscyplinarnej i dużego zaangażowania zespołu leczącego. 42 O29 ZASTOSOWANIE TRÓJWYMIAROWYCH WYDRUKÓW CELULOZOWYCH W CODZIENNEJ PRAKTYCE KLINICZNEJ Kozakiewicz M.1, Szymor P.1, Olszewski R.2 1 Wydział Wojskowo-Lekarski, Klinika Chirurgii Szczękowo-Twarzowej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, Polska 2 Oral and Maxillofacial Surgery Research Lab, Université Catholique de Louvain, Belgium Cel: celem pracy była weryfikacja możliwości wykorzystania modeli trójwymiarowych wykonanych z papieru przy użyciu drukarki 3D Matrix 300 (MCor Technologies, Dunleer, Irlandia) w codziennej pracy klinicznej. Materiał i metody: uzyskano zgodę uczelnianej komisji bioetycznej na wykonanie badania. W celu weryfikacji dokładności wydruku wykonano modele żuchwy oraz czaszki ludzkiej na podstawie danych z CBCT. Następnie porównano wykonane modele z oryginalnymi preparatami anatomicznymi przy użyciu ramienia pomiarowego lub skanowania trójwymiarowego i analizy nałożonych wirtualnych modeli w oprogramowaniu GOM Inspect. Ponadto zbadano wpływ sterylizacji na stabilność kształtu modeli oraz wykonano badania cytotoksyczności. Uzyskane wyniki zostały poddane analizie statystycznej z p < 0,05. Wyniki: średnia różnica pomiędzy preparatem żuchwy a jej modelem wynosiła 0.36±0.29mm, zaś średnia różnica pomiędzy czaszką a jej modelem 0.20±0.14mm.Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic pomiędzy wymiarami bloczków przed i po sterylizacji niezależnie od zastosowanej metody sterylizacji. W badaniu XTT wszystkie próbki wykazały wysoką cytotoksyczność względem linii komórkowej pierwotnych ludzkich fibroblastów w porównaniu do próbki kontrolnej (+). Analiza wariancji ANOVA potwierdziła, że pokrycie próbek cyjanoakrylanem 2-oktylu pozwoliło w sposób istotny statystycznie poprawić efekty biologiczne. Wnioski: uzyskane rezultaty pozwalają na stwierdzenie, że model papierowy MCor Technologies nadaje się do użytku klinicznego w chirurgii szczękowo-twarzowej. 43 O30 ZASTOSOWANIE MATERIAŁÓW KOŚCIOZASTĘPCZYCH W LECZENIU SAMOTNEJ JAMY W KOŚCI JAKO ALTERNATYWA DLA KIRETAŻU – NA PODSTAWIE CZTERECH PRZYPADKÓW Zawadzki P.1, Socha M.1, Obłoj B.2, Święch K.1, Obłoj W.3, Bętkowski B.1 1 Klinika Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii, WUM, Polska 2 Poradnia Ortodontyczna, Instytut Matki i Dziecka w Warszawie, Polska 3 Centrum Ortodoncji i Implantologii ODENT w Warszawie, Polska Samotna torbiel (jama) kostna (solitary bone cavity/cyst) jest rzadko spotykaną patologią w obrębie kości szczękowych. Zazwyczaj lokalizuje się w żuchwie w odcinku bródkowym lub bocznym trzonu żuchwy, w obrazie radiologicznym ma postać owalnej lub stożkowatej zmiany. Wypełniona jest skąpą ilością tkanki łącznej lub płynem i nie posiada typowej dla torbieli wyściółki nabłonkowej. Niekiedy obraz kliniczny i radiologiczny odbiega znacząco od typowego przebiegu, sprawiając trudności diagnostyczne. Autorzy prezentują cztery przypadki zmian zdiagnozowanych jako SBC – u 18-letniej pacjentki, u której po zakończeniu leczenia ortodontycznego wykryto rozległa wielojamistą zmianę osteolityczną trzonu żuchwy, u 19-letniego pacjenta leczonego ortodontycznie ze stwierdzoną owalną osteolityczną zmianą trzonu żuchwy w odcinku bocznym, u 35 letniej kobiety, u której zmianę stwierdzono w trakcie diagnostyki radiologicznej podczas rutynowego badania stomatologicznego, u 12-letniej pacjentki, u której z powodu powtarzających się stanów zapalnych okolicy zatrzonowcowej w okolicy wyrzynającego się zęba 37 wykonano CBCT uwidaczniające owalną zmianę okolicy kresy skośnej żuchwy. Przedstawiono zastosowane metody leczenia z wykorzystaniem materiałów kościozastępczych i technik sterowanej regeneracji kości GBR i dokumentację radiologiczną (w tym kontrole radiologiczne) oraz histopatologiczną. Dokonano przeglądu piśmiennictwa oraz zaprezentowano obecne poglądy na etiopatogenezę i leczenie SBC. 44 O31 CHIRURGIA ORTOGNATYCZNA JAKO PROCEDURA OSTATECZNA W WIELOETAPOWEJ KOREKCJI ZŁOŻONYCH WAD TWARZOCZASZKI Dowgierd K. Oddział Chirurgii Szczękowo Twarzowej Rekonstrukcyjnej Specjalistyczny Szpital Dziecięcy w Olsztynie, Polska i Estetycznej, Wojewódzki Wstęp: większość wad czaszkowo twarzowych takich jak zespołowe kraniosynostozy, zespoły I i II łuku skrzelowego, rozszczepy twarzy, ankylozy i inne wady na tle genetycznym są leczone wieloetapowo i wielospecjalistycznie od urodzenia, aż do wieku dojrzałego . W większości przypadków wymagają one w końcowym etapie procesu leczniczego ostatecznej korekty ortognatycznej. Procedury ortognatyczna polegające na osteotomii dwu lub jednoszczękowej i inne osteotomie szkieletu twarzoczaszki są ostatecznym i niezbędnym elementem normalizującym deformację twarzoczaszki nadając proporcjonalny kształt i przywracający prawidłową funkcję żucia i oddychania. Cel: celem jest zobrazowanie skutecznego zastosowania procedur ortognatycznych w przypadkach złożonych deformacji czaszkowo twarzowych leczonych wieloetapowo. Materiał i metody: Wszyscy pacjenci kwalifikowani do leczenia zgłaszali zaburzenia przyjmowania pokarmów, zaburzenia oddychania, zaburzenia połykania, zaburzenia wymowy, przeszli wieloetapowe leczenie wady podstawowej. Kwalifikowani pacjenci leczeni byli z powodu wad wrodzonych i nabytych twarzoczaszki. Leczenie polegało na osteotomiach szczęki i środkowego piętra twarzy, osteotomii żuchwy, osteotomii bródki, osteodystrakcji, dodatkowych przeszczepach kostnych oraz dodatkowych procedurach jak miokroprzeszczepy tłuszczu, wszczepienie implantów korygujących kontur twarzy lub implantów zębowych. Ocena kliniczna efektów leczenia polegała na analizie proporcji twarzy, ocenie ruchomości żuchwy, funkcji połykania, drożności jamy nosowej, ocenie zaburzeń snu, ocenie pooperacyjnych zdjęć radiologicznych i tomografii komputerowej, ocenie funkcjonalnych warunków zgryzowych oraz na ocenie logopedycznej. Wyniki: u wszystkich pacjentów osiągnięto satysfakcjonujące efekty estetyczne, wyrównanie płaszczyzny zwarciowej, wyrównanie szpary ustnej, poprawę proporcji i symetrii twarzy. Uzyskano funkcjonalne zwarcie zębowe, poprawę drożności dróg oddechowych. Wnioski: na podstawie prezentowanych przypadków można stwierdzić, że zabiegi dwuszczękowe i osteodystrakcje w połączeniu z dodatkowymi procedurami są skutecznym sposobem korekty deformacji twarzy u pacjentów z wrodzonymi i nabytymi wadami wymagających wieloetapowego i wielospecjalistycznego leczenia. 45 O32 WIELOSPECJALISTYCZNE LECZENIE ZESPOŁOWYCH KRANIOSYNOSTOZ PRZY ZASTOSOWANIU OSTEOGENEZY DYSTRAKCYJNEJ ŚRODKOWEGO PIĘTRA TWARZY Dowgierd K., Larysz D. Oddział Chirurgii Szczękowo Twarzowej Rekonstrukcyjnej Specjalistyczny Szpital Dziecięcy w Olsztynie, Polska i Estetycznej, Wojewódzki Wstęp: osteogeneza dystrakcyjna typu LeFort III jest integralnym etapem w protokole leczenia dzieci z zespołowymi kraniosynostozami. Jest procedurą wykonywaną w przypadkach silnie nasilonej hipoplazji środkowego piętra twarzy z zajęciem dolnych części oczodołów. Wskazania do wykonywania wysunięcia środkowego piętra twarzy typu Le Fort III są hipoplazja powodująca zaburzenia oddychania w postaci bezdechów obturacyjnych oraz wytrzeszcz gałek ocznych spowodowany hipoplazją oczodołów. Cel: celem pracy jest ocena skuteczności zastosowanego leczenia w odniesieniu do powiększenia górnych dróg oddechowych. Materiał i metody: materiał obejmuje 14 leczonych pacjentów w wieku od 6 do 21 lat z powodu: 4 z. Crouzona, 3 z. Apperta, 2 hipoplazja twarzy, 1 z. Rubinstain Taybi syndrom, 1 z. Bindera, 1 achondroplasia, 1 z. Pfeifera. Analizowano boczne cefalogramy przed leczeniem i 8 tygodni po zakończeniu osteogenezy dystrakcyjnej. Na zdjęciach mierzono odległości i kąty struktur kostnych twarzoczaszki. Wykonano trójwymiarową analizę górnych dróg oddechowych porównując objętość i powierzchnię przed i po leczeniu. Wyniki: w prezentowanej grupie osiągnięto wysunięcie średnio 11,6 mm oraz poprawę oddychania u każdego z pacjentów. Objętość górnych dróg oddechowym powiększyła się o 69%, a powierzchnia o 42%.Zanotowano średnią zmianę kąta S-N-SNA z 72±140 na 88±60 , p<0.05 , S-NPNS z 32±70 na 42±40 , p<0.05 , odległości B-PNS przed leczeniem 28±0.5mm , po leczeniu 39,6±0.6mm. Wnioski: zastosowanie osteogenezy dystrakcyjnej typu Le Fort III skutkuje: zmianą wymiarów przednio - tylnych struktur środkowego piętra twarzy , powiększeniem górnych dróg oddechowych na poziomie nosogardła i na poziomie podniebienia miękkiego powodujące ustąpienie zaburzeń snu i oddychania. Koryguje wytrzeszcz gałek ocznych. Poprawia wygląd twarzy pacjenta i koryguje wadę zgryzu. 46 O33 ZASTOSOWANIE OSTEOGENEZY DYSTRAKCYJNEJ W LECZENIU WAD POPRZECZNYCH SZCZĘKI PRZY POMOCY URZĄDZEŃ MOCOWANYCH DO KOŚCI SZCZĘK Dowgierd K.1, Kozakiewicz M.2 1 Oddział Chirurgii Szczękowo Twarzowej Rekonstrukcyjnej i Estetycznej, Wojewódzki Specjalistyczny Szpital Dziecięcy w Olsztynie, Polska 2 Klinika Chirurgii Szczękowo Twarzowej, Łódzki Uniwersytet Medyczny, Polska Wstęp: poprzeczny niedorozwój szczęki jest często obserwowana deformacja twarzowo-zgryzowa. Ortodontyczne techniki leczenia obejmują: powolne rozszerzanie, wskazane w przypadkach niewielkich deformacji; rozszerzenie odbywa się głównie w wyniku wychylania zębów; szybkie rozszerzanie stosowane u pacjentów poniżej 12 lat, u których występuje zwężenie nieprzekraczające 4-5 mm. Aparaty są montowane na zębach. Aby uniknąć powikłań podczas leczenia ortopedycznego wprowadzono wspomagające techniki chirurgiczne, polegające na przecięciu i poszerzeniu kości szczęki się za pomocą aparatów osadzanych na zębach lub na kości. Cel: Ocena wyników leczenia pacjentów przy zastosowaniu chirurgicznego wspomagania rozszerzania szczęki za pomocą urządzenia montowanego na kości. Materiał i metoda: 79 pacjentów z wadami twarzowo zgryzowymi w wieku od 12 do 23 lat. Analizowano modele gipsowe, zdjęcia cefalometryczne boczne, zdjęcia PA. Na tomografii komputerowej oceniano zmiany w górnych drogach oddechowych. Pomiarów dokonano przed zabiegiem operacyjnym i 3 miesiące po leczeniu. Wnioski: Stosowanie dystrakcji poprzecznej jest obarczone niewielkim odsetkiem powikłań. Leczenie powoduje zmianę pojemności jamy nosowej, a przez to i powiększenie całych górnych dróg oddechowych. Najlepsza poprawę pojemności jamy nosowej uzyskuje się u pacjentów młodych. Powiększenie objętości jamy nosowej jest korzystne dla pacjentów z hipoplazją szczęki i wadą klasy III. Pacjenci z hipoplazją szczęki i wadą klasy II wymagają większego powiększenie jamy nosowej. Podczas leczenia szczęka wykonuje ruch w płaszczyźnie pionowej w odcinku przednim i płaszczyźnie strzałkowej. Ma na to największy wpływ powiększenie w okolicy kłów, co wpływa najistotniej na powiększenie dna jamy nosowej. Stosowanie aparatu z osteotomia szczęki typu LF I zapobiega występowaniu powikłań związanych z leczeniem aparatami ortodontycznymi bez wspomagania chirurgicznego. 47 O34 OSTEOGENEZA DYSTRAKCYJNA (DO) REGIONU TWARZOCZASZKI U DZIECI I MŁODZIEŻY Dowgierd K. Oddział Chirurgii Szczękowo Twarzowej Rekonstrukcyjnej i Est, Wojewódzki Specjalistyczny Szpital Dziecięcy w Olsztynie, Polska Wstęp: osteogeneza dystrakcyjna jest metodą powodującą powstanie nowej kość pomiędzy rozciąganymi fragmentami. Podstawowym założeniem DO jest uzyskanie wydłużenia odpowiedniej kości aby uzyskać zbliżony do anatomicznego kształt kość i pozycję kości w stosunku do otaczających ją tkanek. Osteogeneza dystrakcyjna staje się coraz popularniejsza i znajduje zastosowanie w obszarach gdzie tradycyjna chirurgia staje się nie w pełni możliwa do zastosowania. Jakkolwiek metoda początkowo stosowana do wydłużania kończyn obecnie znajduje poczesne miejsce w chirurgii twarzoczaszki. W prezentacji przedstawiono przegląd możliwości zastosowania DO w regionie środkowego piętra twarzy i żuchwy. Cel: celem jest zapoznanie z możliwościami DO w połączeniu z analizą wskazań i specyficznych jednostek chorobowych, w których jest możliwa DO. Materiał i metody: materiał obejmuje główne jednostki chorobowe i przykłady pacjentów leczonych za pomocą DO. Są to deformacja środkowego piętra twarzy związane z kraniosynostozami zespołowymi jak zespół Aperta, Crouzona, Bindera z deformacjami porozszczepowymi szczęki i środkowego piętra twarzy, deformacje żuchwy w połowiczym niedorozwoju twarzy, zespół Treacher Collinsa, zespół Negera, PRS dystrakcje noworodkowe, ankylozy – rekonstrukcje stawów skroniowo żuchwowych, Wyniki: analiza serii przypadków pod względem wskazań do zastosowania osteogenezy dystrakcyjnej oraz efektów leczenia. Wnioski: osiągane u pacjentów efekty od poprawy funkcji, oddychanie, żucie, mowa po poprawę estetyki twarzy potwierdzają skuteczność stosowania DO. Możliwość stosowania u pacjentów rosnących gdzie nie było możliwość interwencji chirurgicznej w przeszłości stanowi wielką zaletę i jest jednym z podstawowych wskazań do stosowania DO. Dzięki tej metodzie stało się możliwe leczenie wielu skomplikowanych patologii kostnych u dzieci i młodzieży . 48 O35 PET CT I SPECT CT W CHIRURGII SZCZĘKOWO – TWARZOWEJ Kalina K., Zawadzki P. Klinika Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii WUM, Polska W prezentacji zostaną omówione dwa rodzaje badań z dziedziny medycyny nuklearnej oraz możliwości ich zastosowania w diagnostyce pacjentów leczonych w Oddziale Chirurgii Szczękowo – Twarzowej. Badania PET są obecnie stosowane w diagnostyce wstępnej i ocenie stopnia zaawansowania choroby nowotworowej, ale również do kontroli wyników leczenia. Najczęściej stosowanym radiofarmaceutykiem jest 18FDG. Jego gromadzenie w obrębie ognisk nowotworowych odzwierciedla procesy metabolizmu glukozy. Procesy te ulegają znacznemu nasileniu w komórkach nowotworowych. Zastosowanie PET CT zostanie zaprezentowane na przykładzie dwóch pacjentów, leczonych z powodu nowotworów jamy ustnej. Badanie PET CT wykorzystano do oceny regionalnego zaawansowania zmiany oraz do wykrycia ewentualnych przerzutów do węzłów chłonnych szyi. SPECT CT jest techniką tomografii wykorzystującą promieniowanie gamma do tworzenia trójwymiarowego obrazu aktywności metabolicznej wybranego obszaru ciała lub narządu pacjenta. W diagnostyce schorzeń w obrębie twarzoczaszki może być wykorzystana do oceny aktywności metabolicznej tkanki kostnej. Najczęściej stosowanym radioizotopem jest w tym przypadku Technet-99m. Zastosowanie tej techniki również zostanie przedstawione na przykładzie dwóch pacjentów. Pierwszy przypadek wymagał dokładnej oceny zasięgu zapalenia kości, drugi zaś oceny aktywności ośrodków wzrostu przed planowanym leczeniem ortognatycznym. 49 O36 ZMIANY POPROMIENNE W TKANKACH SZYI W OBRAZOWANIU USG Nowaczyk M., Kaczmarek I., Nowaczyk M. Klinika Chirurgii Szczękowo-Twarzowej, Poznań, Polska Wstęp: Radioterapia (RTH) to uzupełniająca metoda leczenia w rakach jamy ustnej, która poza spodziewanymi korzyściami, pozostawia przejściowe lub trwałe następstwa u pacjentów poddanych tej formie terapii raka. Zaliczamy do nich zapalenie tkanki łącznej, włóknienie tkanek miękkich, zaburzenia unaczynienia, miażdżycę naczyń szyjnych, zmiany zwyrodnieniowe miąższu ślinianek, popromienne zmiany w węzłach chłonnych, osteoradionekrozę. Badanie USG umożliwia bezinwazyjne obrazowanie i ocenę tych zmian. Cel: ocena ultrasonograficzna zmian popromiennych wczesnych i późnych. Materiał i metody: w pracy przedstawiono wyniki analizy obrazów USG u 28 chorych poddanych radioterapii. Wyniki: wśród zmian wczesnych najczęściej obserwowane było zapalenie tkanek miękkich z współwystępującym obrzękiem chłonnym, wśród późnych zwyrodnienie ślinianek. Wnioski: zmiany popromienne tkanek miękkich szyi występują z różnym nasileniem w zależności od dawki, czasu napromieniania czy wrażliwości osobniczej. Mają charakter ustępujący lub trwały. Zaawansowane zmiany popromienne mogą powodować trudności diagnostyczne. Występowanie zmian asymetrycznych, ogniskowych, o niejednoznacznym charakterze powinno budzić niepokój onkologiczny. 50 O37 WZROST ROSZCZEŃ PACJENTÓW W CHIRURGII SZCZĘKOWO-TWARZOWEJ Piętka T., Chloupek A. Kliniczny Oddział Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Wojskowy instytut Medyczny, Polska Chirurgia szczękowo-twarzowa została przez firmy ubezpieczeniowe uznana za specjalizacje podwyższonego ryzyka. Poziom składek płaconych przez lekarzy tej specjalizacji należy do najwyższych w Polsce. Jest to spowodowane zauważalnym wzrostem roszczeniowości pacjentów z schorzeniami z zakresu chirurgii szczękowo-twarzowej. Skargi pacjentów kierowane są do licznych instytucji państwowych, organizacji pozarządowych a często także do organów unijnych. Zasadność skarg jest w większości przypadków wysoce kontrowersyjna, jednak przy determinacji pacjentów powoduje konieczność znacznego zaangażowania zespołu lekarskiego. W prezentacji autorzy przedstawią wybrane przypadki roszczeń pacjentów z zakresu chirurgii szczękowotwarzowej. 51 Sesja plakatowa 52 P01 WPŁYW METODY LECZENIA ZŁAMAŃ WYROSTKÓW KŁYKCIOWYCH NA FUNKCJONOWANIE UKŁADU STOMATOGNATYCZNEGO Niedzielska I., Krzemień J., Bańczyk Ł., Borowski B. Klinika Chirurgii Czaszkowo – Szczękowo – Twarzowej, Chirurgii Stomatologicznej i Implantologii, Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny im. A. Mielęckiego w Katowicach, Polska Wstęp: wśród złamań żuchwy można wyróżnić specyficzną grupę złamań wyrostków kłykciowych, stanowiącą statystycznie ok 25-35 % całej grupy. Wybór odpowiedniej metody leczenia złamań wyrostków kłykciowych nie jest jednoznaczny. Stosowane są metody zachowawczo-ortopedyczne lub chirurgiczne. Zespolenie chirurgiczne można przeprowadzić wewnątrz- lub zewnątrzustrojowo, kiedy dostęp do odłamanej głowy żuchwy jest utrudniony. Nadal szeroko dyskutowane są konsekwencje chirurgicznego leczenia złamań dla funkcjonowania układu stomatognatycznego, a zwłaszcza stawów skroniowo-żuchwowych. W celu oceny stanu funkcjonalnego ssż, a także dokładniejszego scharakteryzowania wzorca dynamicznego ruchów żuchwy można obecnie przeprowadzić analizę instrumentalną przy użyciu nowoczesnych urządzeń takich jak aksjograf. Cel: celem pracy była analiza zakresu drogi stawowej u chorych ze złamaniami wyrostków kłykciowych leczonych zachowawczo-ortopedycznie lub jedną z czterech metod chirurgicznych, a także próba określenia zależności pomiędzy funkcjonowaniem układu stomatognatycznego, a wybraną metodą leczenia. Materiał i metody: w badaniu udział wzięło 60 pacjentów w wieku 34,1±12,9 lat w tym 18 kobiet (30%) ze złamaniami wyrostków kłykciowych leczonych zachowawczo-ortopedycznie lub chirurgicznie poprzez wyłuszczenie głów żuchwy, wyłuszczenie głów żuchwy po przecięciu gałęzi żuchwy, zespolenie wewnątrzustrojowe, zespolenie zewnątrzustrojowe. U wszystkich pacjentów wykonywano badanie czynnościowe urnż oraz diagnostyką rtg, a następnie kwalifikowano do odpowiedniej metody leczenia. Po zabiegu operacyjnym stosowano fizykoterapię oraz zlecano mechanoterapię. Po 6 miesiącach u pacjentów wykonywano badanie aksjograficzne w celu rejestracji drogi stawowej w trójwymiarze. Porównywano zakresy ruchów w ssż w zależności od metody leczenia. Wyniki: wyniki oraz wnioski zostaną przedstawione na konferencji. 53 P02 TRÓJŚCIENNE IZOLOWANE ZŁAMANIE OCZODOŁU – OPIS 2 PRZYPADKÓW Kulesza P., Stopa Z. Klinika Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii, WUM, Polska Wstęp: złamanie izolowane dna oczodołu powstaje w wyniku niskiego urazu twarzowego. Wyróżniamy następujące typy: blow-out, en clapet oraz trap-door. Uszkodzenia kostne, obejmujące dno, rzadziej dno oraz ścianę przyśrodkową oczodołu niosą za sobą powikłania takie jak enoftalmia, zaburzenia ruchomości gałki ocznej z diplopią, zniesienie czucia w zakresie unerwienia nerwu podoczodołowego. Cel: omówienie nietypowego izolowanego złamania trzech ścian oczodołu, które rozpoznano u dwóch pacjentów leczonych w Klinice Chirurgii Czaszkowo Szczękowo Twarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii WUM. Materiał i metody: obserwacja 1 – 47 letni pacjent uderzony w okolicę lewego oczodołu twardym przedmiotem. W badaniu klinicznym stwierdzono obrzmienie i podbiegnięcia krwawe powiek oka lewego, enoftalmię oraz ptozę po stronie lewej. Jednocześnie występowała niedoczulica wargi górnej i skrzydła nosa po tej samej stronie. Obserwacja 2 –40 letnia pacjentka doznała urazu w wyniku upadku ze schodów. Badaniem klinicznym stwierdzono enoftalmię, diplopię we wszystkich kierunkach i niedoczulicę obszaru zaopatrywanego przez nerw podoczodołowy. Obraz TK w obu opisywanych przypadkach oprócz złamania dna oczodołu uwidocznił złamanie przyśrodkowej ściany i stropu oczodołu z wpuklaniem się tkanek do zatok obocznych nosa. Brzegi uszkodzonego oczodołu u opisywanych pacjentów były nienaruszone. Omówienie: opisano dwa mechanizmy prowadzące do ZIDO. Pierwszy, gdy siła urazu jest przyłożona na dolnym brzeg oczodołu, powoduje jego chwilowe odkształcenie z przekazaniem energii na dno oczodołu, które ulega złamaniu. Druga teoria, wzrostu ciśnienia w oczodole, opisuje mechanizm polegający na przyłożeniu siły do tkanek miękkich oczodołu. Podsumowanie: Oceniając złamania u opisywanych w niniejszej pracy pacjentów prawdopodobne wydaje się jednoczasowe zadziałanie obu wyżej wymienionych mechanizmów mogących powodować izolowane złamanie ścian oczodołu. 54 P03 PRZEZGŁOWOWE PRAWOSTRONNE ZŁAMANIE ŻUCHWY U 29 LETNIEGO MĘŻCZYZNY PRZEBIEGAJĄCE Z NIEMAL CAŁKOWITYM ZABURZENIEM ROZWIERANIA SZCZĘK – LECZENIE OTWARTE Z DOJŚCIA ZAUSZNEGO Sikora M.1,2, Stąpor A.1, Sielski M.1, Chlubek D.2 1 2 Oddział Chirurgii Szczękowo-Twarzowej, SP ZOZ MSW w Kielcach, Polska Katedra Biochemii i Chemii Medycznej, Pomorski Uniwersytet Medyczny w Szczecinie, Polska Wybór optymalnego sposobu leczenia złamań głowy stawowej żuchwy pozostaje wciąż przedmiotem kontrowersji. Wielu autorów jest zdania, że złamania tego typu powinny być leczone metodami zamkniętymi. Nie zalecają oni leczenia otwartego z uwagi na związane z ryzykiem uszkodzenia nerwu twarzowego trudności w dostępie do stawu skroniowo-żuchwowego. Wskazują także na problemy w odszukiwaniu, nastawianiu i zespalaniu odłamów kostnych głowy stawowej. Z drugiej strony należy pamiętać, że leczenie zamknięte tego rodzaju złamań bywa dość często obarczone powikłaniami. Należą do nich: deformacja głowy stawowej, zrost ze zwichnięciem głowy stawowej, utrata pionowej wysokości gałęzi żuchwy, przemieszczenie krążka stawowego, zaburzenia ruchomości żuchwy, a w szczególności zakresu i toru odwodzenia, zaburzenia zgryzowe zębów oraz ankyloza stawu skroniowo-żuchwowego. Leczenie otwarte złamań przezgłowowych pozwala na odtworzenie anatomicznego ustawienia odłamów kostnych oraz pozycji krążka stawowego i mięśnia skrzydłowego bocznego, a co za tym idzie umożliwia szybki powrót do prawidłowych warunków zgryzowych i umożliwia prawidłową ruchomość żuchwy. Czynniki te mają zasadnicze znaczenie we wczesnej fazie terapii funkcjonalnej i pozwalają uniknąć najpoważniejszego powikłania jakim jest ankyloza stawu skroniowo-żuchwowego. W naszej pracy przedstawiliśmy przypadek 29 letniego mężczyzny, który w następstwie pobicia doznał prawostronnego złamania głowy stawowej żuchwy. Pacjent zgłosił się do leczenia w 10 dobie po urazie, z powodu niemal całkowitego zaburzenia rozwierania szczęk. U chorego stwierdzono złamanie przezgłowowe żuchwy typu VIA wg klasyfikacji Spiessl i Schroll, rozszerzonej przez Neff’a i wsp. Wykonano zabieg operacyjny otwartego nastawienia i osteosyntezy stabilnej złamania z dojścia zausznego. 55 P04 WYBRANE PRZYPADKI PACJENTÓW Z ROZSZCZEPAMI I WTÓRNEGO WSPÓŁISTNIEJĄCE Z MNOGIMI WADAMI PODNIEBIENIA PIERWOTNEGO Borys J.1, Hubert E.1, Rybak J.1, Midro A.2 1 Klinika Chirurgii Szczękowo-Twarzowej i Plastycznej Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku, Polska 2 Zakład Genetyki Klinicznej Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku, Polska Wstęp: deformacje czaszkowo-twarzowe występują u około 2-3% noworodków z wadami wrodzonymi. Rozszczepy podniebienia pierwotnego i wtórnego stanowią około 50% wszystkich zaburzeń czaszkowo-twarzowych i są najczęstszą wadą wrodzoną twarzy. Wśród pacjentów z rozszczepem około 10-15% jest obarczonych innymi wadami morfologicznymi. Cel: Celem pracy jest przedstawienie wybranych pacjentów z rozszczepami podniebienia pierwotnego i wtórnego, u których współistniały inne wady wrodzone. Materiał i metody: materiał stanowiła dokumentacja medyczna pacjentów diagnozowanych i hospitalizowanych w Klinice Chirurgii Szczękowo-Twarzowej i Plastycznej w Białymstoku w latach 1972-2015. Wśród 683 pacjentów z różnymi rodzajami rozszczepów klasyfikowanych według podziału Kernahana i Starka dominowały rozszczepy niesyndromowe. Wyniki: współistnienie rozszczepów z różnymi zespołami o podłożu genetycznym stwierdzono u 16 chorych, a z sekwencjami u 8 pacjentów. Wnioski: występowanie mnogich wad wydłuża czasokres leczenia pacjentów, co może wpływać negatywnie na stan emocjonalno - psychiczny leczonych chorych. Dlatego też bardzo ważne jest ustalenie rozpoznania w jak najwcześniejszym wieku pacjenta w celu podjęcia właściwego i wczesnego leczenia. 56 P05 ROLA WOLNYCH PŁATÓW SKÓRNYCH POBRANYCH Z PACHWINY U PACJENTÓW PO RESEKCJI SZCZĘKI Niedzielska I., Ciapiński D., Sitek-Ignac N., Pawelec S. Klinika Chirurgii Czaszkowo – Szczękowo – Twarzowej, Chirurgii Stomatologicznej i Implantologii, Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny im. A. Mielęckiego w Katowicach, Polska Wstęp: głównym problemem pacjentów po zabiegach resekcji szczęki, jest stałe drażnienie obnażonych struktur tkankowych przez obturator. Zastosowanie Wolnych płatów pachwinowych zapewnia ochronę tkanek w obszarze operowanym oraz poprawia komfort pacjenta. Istnienie w piśmiennictwie tylko pojedynczych wzmianek o zastosowaniu wolnych płatów skórnych, stały się inspiracją do podjęcia badań nad ich zastosowaniem. Cel: celem pracy była ocena przydatności wolnego przeszczepu skórnego pobranego z okolicy pachwiny u pacjentów po resekcji szczęki zaopatrzonych obturatorem. Materiał i metody: badanie obejmowało 20 pacjentów w wieku 52-86 lat operowanych z powodu rozpoznania nowotworów szczęki T2N2M0, G2 operowanych w Klinice Chirurgii CzaszkowoSzczękowo-Twarzowej od stycznia 2011. Po resekcji szczęki wraz z strukturami tkanek w okolicy podniebienia miękkiego i twardego, pobierano wolny przeszczep skórny z okolicy pachwiny, który wszywano w obszar zoperowany, wpuklając go w światło zatoki szczękowej. Płat pokrywano setonem nasączonym Povidonem, całość mocowano płytą podniebienną przykręconą śrubami do wyrostka zębodołowego. Pacjenci odżywiani byli przez sondę alimentacyjną. Wyniki: wśród badanych pacjentów u 3 doszło do całkowitej utraty przeszczepu, natomiast u 3 do częściowej w okresie miesiąca po zabiegu, w 3 przypadkach do częściowej jego utraty w okresie do miesiąca po zabiegu. W 14 przypadkach doszło do utraty przeszczepu w okresie do 12 miesięcy od operacji. W 2 przypadkach doszło do całkowitej przebudowy płata. Natomiast w każdym przypadku osiągnięto sukces terapeutyczny, ponieważ nawet pod utraconym przeszczepem zaobserwowano prawidłowe gojenie tkanek miękkich. Wnioski: wolne przeszczepy skórne są dobrą alternatywą zwiększającą komfort pozabiegowy po resekcji szczęki u pacjentów zaopatrzonych obturatorami. 57 P06 ZĘBOPOCHODNA TORBIEL GRUCZOŁOWA JAKO PRZYKŁAD TORBIELI O AGRESYWNYM WZROŚCIE Polcyn A.1, Drogoszewska B.1, Wojtylak S.2 1 2 Katedra i Klinika Chirurgii Szczękowo-Twarzowej GUMed, Polska Katedra i Klinika Patomorfologii GUMed, Polska Gruczołowa torbiel zębopochodna jest niezwykle rzadko występującą zmianą. Stanowi ok 0,012% - 1,3% wszystkich torbieli zębopochodnych. Może ona występować w każdym wieku, natomiast szczyt zachorowania przypada na czwartą/piątą dekadę życia. Częściej rozpoznawana jest u mężczyzn. Najczęściej lokalizuje się w przednim odcinku żuchwy (w 85 %), oraz w przednim odcinku szczęki. Pozostałe lokalizacje stanowią pojedyncze przypadki. Autorzy prezentują przypadek mnogiego występowania gruczołowych torbieli zębopochodnych u 73 letniej kobiety. Jedna z nich zlokalizowana była w trzonie żuchwy natomiast druga w szczęce. U pacjentki wykonano zabieg jednoczasowego wyłuszczenia obu torbieli. Ze względu na wynik badania histopatologicznego i dużego ryzyka wznowy wynikającego w morfologii guza, pacjentka znajduję się pod stałą kontrolą Poradni Chirurgii Szczękowo-Twarzowej. Jak do tej pory jest to jedyny udokumentowany przypadek obuszczękowego występowania tego rzadkiego schorzenia. Dodatkowo obie zmiany zlokalizowane były w bocznym odcinku szczęki i żuchwy. Zarówno obraz kliniczny jak i radiologiczny GOC jest niecharakterystyczny. Wielokomorowe zmiany torbielowate należy w pierwszej kolejności różnicować z rogowaciejącotorbielowatymi guzami zębopochodnymi, centralnymi rakami śluzowo-naskórkowymi, centralnymi guzami olbrzymiokomórkowymi czy szkliwiakami. 58 P07 ZĘBOPOCHODNY ROPNIAK NADTWARDÓWKOWY U 17-LETNIEJ DZIEWCZYNY Olszewska-Sosińska O.1, Zielnik-Jurkiewicz B.1, Stopa Z.2, Pysz-Kuć M.1, Porembska E.1, Ciszek B.3 1 Oddział Laryngologiczny, Szpital Dziecięcy SPZOZ, ul. Niekłańska 4/24 03-924 Warszawa, Polska Klinika Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii, WUM, Polska 3 Oddział Neurochirurgiczny, Szpital Dziecięcy SPZOZ, ul. Niekłańska 4/24 03-924 Warszawa, Polska 2 Wstęp: zapalenie zatok przynosowych może prowadzić do powikłań wewnątrzczaszkowych. Ropniak nadtwardówkowy jest bardzo rzadkim powikłaniem ostrego zapalenia zatok u dzieci i młodzieży. Silne bóle głowy, gorączka i złe samopoczucie to niespecyficzne objawy nadtwardówkowego procesu ropnego. Wykonanie TK głowy i zatok przynosowych oraz MRI głowy umożliwia szybkie rozpoznanie tego powikłania. Materiał i metody: w pracy przedstawiamy przypadek 17- letniej dziewczyny z ropniakiem nadtwardówkowym w przebiegu zębopochodnego zapalenia zatok przynosowych, która trafiła do Oddziału Laryngologicznego Szpitala Dziecięcego w Warszawie w czerwcu 2014 roku. Dziewczyna była w trakcie leczenia endodontycznego zęba 17. Przy przyjęciu stwierdzono przymusowe ustawienie głowy, sztywność karku, mierny szczękościsk, przekrwienie spojówek oraz przyśrodkowe przemieszczenie bocznej ściany nosa po stronie prawej. W wykonanej TK zatok przynosowych i głowy stwierdzono całkowicie bezpowietrzną zatokę czołową, sitowie i zatokę szczękową po stronie prawej oraz płyn w przestrzeni nadtwardówkowej okolicy czołowej. Zastosowano antybiotykoterapię, leczenie przeciwzapalne i przeciwobrzękowe oraz wykonano punkcję i drenaż zatok szczękowych. Wykonano frontoethmoidectomię i drenaż ropniaka okolicy czołowej. Usunięto ząb 17 oraz korzenie zębów 26 i 46. Wyniki: w TK głowy i zatok wykonanej w 2 dobie po operacji, ropniak nadtwardówkowy uległ całkowitemu zdrenowaniu. Leczenie antybiotykiem zakończono po 28 dniach. W TK zatok i głowy wykonanych 2 i 6 miesięcy po leczeniu, zatoki przynosowe powietrzne i ich kompleksy ujściowoprzewodowe drożne. Wnioski: zębopochodne i zatokopochodne powikłania wewnątrzczaszkowe u dzieci wymagają leczenia interdyscyplinarnego. Szybka diagnoza, odbarczenie ropniaka, usunięcie ognisk zapalnych z jamy ustnej oraz antybiotykoterapia o szerokim spektrum umożliwiają wyleczenie ciężkich, zagrażających życiu powikłań jakimi są ropniaki nadtwardówkowe. 59 P08 NAWRACAJĄCE ZAPALENIE CHRZĄSTEK ROZPOZNANE U PACJENTA IMMUNOSUPRESYJNIE PO PRZESZCZEPIENIU WĄTROBY – OPIS PRZYPADKU LECZONEGO Mydlak A.1, Stopa Z.1, Sołdacki D.2, Mucha K.2, Pączek L.2 1 Klinika Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii, WUM, Polska 2 Klinika Immunologii, Transplantologii i Chorób Wewnętrznych, WUM, Polska Wstęp: nawracające zapalenie chrząstek (NZC) jest rzadką, przewlekłą chorobą o podłożu autoimmunologicznym, której ostre objawy trwają do kilku tygodni. Zespół występuje z częstością 3,5 przypadków na milion mieszkańców. Procesem chorobowym mogą być objęte wszystkie typy chrząstek, jak i struktury bogate w proteoglikany (gałka oczna, serce, naczynia krwionośne, ucho wewnętrzne, kłębuszki nerkowe). Opis przypadku: chory lat 59 został przyjęty do Oddziału Chirurgii Czaszkowo-SzczękowoTwarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii WUM w październiku 2015 r. z powodu zapalenia małżowiny usznej lewej. W 2005 r. u pacjenta wykonano przeszczep wątroby z powodu pierwotnego stwardniającego zapalenia dróg żółciowych. W badaniu histopatologicznym wycinka całość badania przemawiała za niespecyficznym przewlekłym stanem zapalnym - nie PTLD. W trakcie diagnostyki dołączyły się objawy zapalne małżowiny usznej po stronie przeciwnej. Regresję objawów zapalenia uzyskano dopiero po podaniu dożylnym dexamethasonu w dawce 3 x 8mg. Po ustąpieniu objawów ostrego procesu zapalnego stwierdzono zanik chrząstki małżowin usznych (wiotkość) oraz nos siodełkowaty. Omówienie: różnorodność objawów nawracającego zapalenia chrząstek sprawia, że pacjenci z tym zespołem zgłaszają się do lekarzy różnych specjalności. Rozpoznanie stawia się na podstawie objawów klinicznych, obrazu histopatologicznego oraz dobrej odpowiedzi na glikokortykosteroidy. W obrazie histopatologicznym nie ma patognomonicznych cech dla nawracającego zapalenia chrząstek. Pomocne w postawieniu rozpoznania nawracającego zapalenia chrząstek są kliniczne kryteria Mc’Adama. Podsumowanie: nawracające zapalenie chrząstek jest rzadką, systemową chorobą o podłożu autoimmunologicznym. Złożony, polimorficzny obraz choroby sprawia wiele trudności diagnostycznych. Wnikliwa obserwacja i szybkie włączenie odpowiedniego leczenia pozwalają na zmniejszenie następstw oraz ograniczenie nawrotów NZC. 60 P09 BADANIE WŁAŚCIWOŚCI FIZYCZNYCH FIBRYNY BOGATOPŁYTKOWEJ (PRF) Oczkowski P. Koło Naukowe Przy Klinice Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii WUM, Polska Wstęp: Fibryna bogatopłytkowa to materiał wytwarzany z krwi pacjenta w procesie wirowania w określonych warunkach. Jej matrycę stanowi siatka włókien fibryny. Poza tym zawiera ona płytki krwi oraz cytokiny takie jak PDGF, RGFb, IGF. Z tego względu wykazuje korzystne właściwości biologiczne w procesie różnicowanie komórek i gojenia ran. Właściwości Biologiczne PRF zostały sprawdzone w wielu badaniach klinicznych oraz przeprowadzonych in vitro. W chirurgii stomatologicznej oprócz doskonałych właściwości biologicznych szczególne znaczenie mają cechy fizyczne materiału ze względu na specyfikę zabiegów, w których jest stosowany takich jak: zaopatrzenia zębodołu po ekstrakcji, regeneracja tkanek wokół implant czy podnoszenia dna zatoki szczękowej. Cel: celem przeprowadzonych badań było sprawdzenie podstawowych cech fizycznych fibryny bogatopłytkowej wytrzymałości i rozciągliwości. Posiadanie takich informacji umożliwi porównanie błon PRF do błon zaporowych dostępnych na rynku. Materiał i metody: do badań za zgodą Komisji Bioetycznej WUM pozyskano po 60 ml krwi od trzech zdrowych ochotników. Następnie według określonego schematu wytworzony błony PRF, których właściwości bezpośrednio po wytworzeniu zostały sprawdzone za pomocą urządzenia MTS Tryton 250 należącego do Politechniki Warszawskiej. W identycznych warunkach zbadana została wytrzymałość jednej z komercyjnych błon zaporowych. Wyniki: w porównaniu błony autogenne okazały się 3-krotnie bardziej elastyczne od błony komercyjnej jednak siła potrzebna do ich rozerwania była 19-krotnie niższa. Wnioski: wyniki pracy wskazują na możliwość zastosowania błon PRF zamiast komercyjnej błony zaporowej jedynie w miejscach nienarażonych na działanie znacznych sił. Nawet w takich sytuacjach wydaje się to być kontrowersyjne ze względu na nie do końca poznaną zmianę wytrzymałości błon wszczepionych do żywej tkanki w funkcji czasu. Właściwości fizyczne badanego materiału powinny wystarczyć do przytwierdzenie go do tkanek za pomocą szwów chirurgicznych. 61 P10 REKONSTRUKCJA WYROSTKA ZĘBODOŁOWEGO SZCZĘKI PRZESZCZEPEM AUTOGENNYM KOŚCI OPIS PRZYPADKU Mydlak A., Stopa Z. Klinika Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii, WUM, Polska Wstęp: urazy części twarzowej czaszki niejednokrotnie prowadzą do utraty zębów wraz z kością wyrostka zębodołowego. Odbudowa protetyczna często wiąże się z koniecznością rekonstrukcji brakujących tkanek zarówno twardych jak i miękkich. Cel pracy: opis przypadku rekonstrukcji wyrostka zębodołowego szczęki za pomocą autogennego przeszczepu kości pobranego ze sklepienia czaszki. Opis przypadku: 25 letni pacjent zgłosił się miesiąc po urazie części twarzowej czaszki. Bezpośrednio po zdarzeniu w ramach SOR stwierdzono rany przedsionka jamy ustnej po stronie lewej, brak zębów 22, 23, 24 oraz zwichnięcie zęba 21. Wykonano diagnostykę radiologiczną i zaopatrzono chirurgicznie ranę przedsionka jamy ustnej usuwając wolne fragmenty kostne wyrostka zębodołowego i zwichnięty ząb 21. Przy przyjęciu do Kliniki Chirurgii CzaszkowoSzczękowo-Twarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii miesiąc po urazie stwierdzono brak zębów 21-24 oraz ubytek blaszki przedsionkowej wyrostka zębodołowej szczęki w odcinku przednio-bocznym. Zabieg odbudowy brakującej kości wyrostka zębodołowego przeszczepem autogennym pobranym ze sklepienia czaszki wykonano w znieczuleniu ogólnym. Przeszczep unieruchomiono jedną śrubą tytanową. Po upływie 4 miesięcy na podstawie badania CBCT potwierdzono prawidłowy obraz i wymiary kości wyrostka zębodołowego. W znieczuleniu przewodowym usunięto śrubę unieruchamiającą przeszczep i w miejsce brakujących zębów 21, 23, 24 wprowadzono 3 śródkostne wszczepy tytanowe. Odsłonięcie i obciążenie wszczepów zaplanowano 12 tygodni po implantacji. Podsumowanie: po zastosowaniu przeszczepu autogennego kości pobranej ze sklepienia czaszki u opisanego pacjenta uzyskano dobry morfologiczny wynik leczenia. 62 P11 5 LETNIE OBSERWACJE LECZENIA IMPLANTOPROTETYCZNEGO W PRZEBIEGU DYSPLAZJI EKTODERMALNEJ Czerkies R.1, Kresa I.2, Wojtowicz A.2, Czochrowska E.3 1 Klinika Chirurgii Szczękowo-Twarzowej, Lubelski Uniwersytet Medyczny, Polska Zakład Chirurgii Stomatologicznej, WUM, Polska 3 Zakład Ortodoncji, WUM, Polska 2 Pojęciem dysplazji ektodermalnej nazywamy grupę chorób związanych z zaburzeniami rozwojowymi tkanek pochodzenia ektodermalnego. Są one dziedziczone jako cecha autosomalna dominująca lub recesywna jak również mogą występować spontanicznie. Spośród opisywanych około 200 postaci w ponad 120 występują objawy dotyczące tkanek jamy ustnej. Zaburzenia kształtu i wymiarów zębów, braki zawiązków zębów, zaburzenia czasu i kolejności wyrzynania, następowe nieprawidłowości w budowie kośćca szczęki i żuchwy oraz wady zgryzu upośledzają funkcję układu stomatognatycznego. Proces leczenia takich pacjentów jest zazwyczaj wieloletni i wymaga współpracy lekarzy różnych specjalności. 63 P12 KOMÓRKI DENDRYTYCZNE - NOWY KIERUNEK W TERAPII RAKA PŁASKONABŁONKOWEGO KRTANI? Trzaskowska-Komoń E.1, Wasiak M.2, Tomaszewski T.1 1 Klinika Chirurgii Szczękowo- Twarzowej UM Lublin, Polska Państwowy Instytut Weterynaryjny. Państwowy Instytut Badawczy w Puławach. Zakład Anatomii Patologicznej , Polska 2 Wstęp: komórki dendrytyczne są komórkami najskuteczniej prezentującymi antygen (APC). Są zdolnymi aktywować wrodzone komórki T a tym samym mogą stać się dodatkową siłą do walki z komórkami rakowymi. Badania nad mechanizmami zachodzącymi pomiędzy komórkami guza a komórkami układu odpornościowego, ich wpływem na angiogenezę, apoptozę, cykl komórkowy, wydzielanie cytokin itd. mogą pozwolić na skuteczne uzupełnienie istniejących metod terapeutycznych i sposobów na walkę z rakiem. Skuteczność stosowanej immunoterapii może mieć wpływ na typ nowotworu, jego rozwój a także immunogenność mikrośrodowiska nowotworu. Cel: celem prowadzonych badań była ocena komórek dendrytycznych generowanych z monocytów krwi obwodowej(Mo-DC) chorych na raka krtani. Materiał i metody: oceniana była zdolność Mo-DC do minimalizowania zjawiska immunosupresji wywołanej przez nowotwór. Badaną grupę stanowiło 23 chorych na raka krtani (płaskonabłonkowy) w wieku 46-81 lat. W badanej grupie u 7 chorych guz znajdował się w stadium T4, u 12 w stadium T3, a u 4 osób w stadium T2.U 3 osób guz był w stopniu zróżnicowania histopatologicznego G1, u 15 osób w stopniu G2 i 5 osób w stopniu G3. Grupę kontrolną stanowiło 10 zdrowych dawców krwi w wieku 34-54 lat. Wnioski: na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że leczenie komórkami MoDC wymaga dodatkowego wsparcia farmakologicznego. Generowane Mo-DC są niewystarczające do przełamania silnej immunosupresji towarzyszącej chorobom nowotworowym. 64
