Download: KnowGentoo

Gentoo Linux
KNOW HOW
Instalacja i zarządzanie dystrybucją Gentoo Linux
PORA NA GENTOO
Gentoo jest wydajną i elastyczną dystrybucją Linuksa,
którą można precyzyjnie dostosować
do własnych wymagań.
W naszym warsztacie opisujemy instalację Gentoo.
Pokazujemy także, jak zainstalować i zarządzać
oprogramowaniem w nowym systemie za pomocą
popularnego systemu zarządzania
pakietami Portage.
ALEXANDER REITERER
Instalacja w 12 krokach
Dla wielu osób Gentoo Linux jest synonimem trudnej instalacji i zabawki dla speców,
nieprzyjaznej nowicjuszom. Być może jest
w tym odrobina prawdy, ale uważamy, że nawet osoby dopiero poznające Linuksa powinny zainteresować się tą młodą dystrybucją.
W tym artykule spróbujemy oswoić Czytelników z Gentoo [1] i zachęcić ich do zapoznania się z tym systemem o wielu obliczach.
Zaczniemy od podstaw – przyjrzymy się
instalacji, która przebiega zupełnie inaczej
niż w innych, być może znanych już Czytelnikowi, dystrybucjach. Następnie pokażemy, jak w Gentoo zarządza się oprogramowaniem.
Osobliwości Gentoo
Gentoo można zainstalować z gotowych pakietów, ale typowa metoda instalacji polega
na zbudowaniu systemu bezpośrednio z kodu źródłowego. Tak zbudowany system jest
idealnie dostosowany do wymagań użytkownika. To dlatego Gentoo określa się często
mianem metadystrybucji. Przygotowanie samego systemu, a następnie instalacja programów, przebiegają całkiem inaczej niż w popularnych dystrybucjach.
Zanim przejdziemy do instalowania,
przyjrzyjmy się niektórym zaletom i wadom
Gentoo. O jednej z zalet już wiemy: użytkownik ma całkowitą kontrolę nad systemem.
Podobnie było w ogóle z systemem Linux
w początkowych latach jego istnienia; użytkownik był zmuszony w mniejszym lub
większym stopniu zgłębiać posiadany system, edytować pliki konfiguracyjne i poszukiwać rozwiązań problemów na forach dyskusyjnych. Graficzne kreatory instalacji
i centralne narzędzia do administrowania
(np. YaST w Suse Linux) ułatwiły instalowanie, konfigurowanie i zarządzanie współczesnym Linuksem. Narzędzia te ukrywają jednak przed użytkownikiem ważne procesy za-
WWW.LINUX-MAGAZINE.PL
chodzące w systemie. Natomiast Gentoo właśnie odsłania „wnętrze” systemu.
Oczywiście, elastyczność ma swoją cenę.
Ci, którzy chcą poznać Gentoo, muszą przygotować się na czytanie przydługich podręczników oraz bezpośrednie modyfikowanie plików konfiguracyjnych. Jednak w codziennej
pracy te wady są mniej dokuczliwe, niż można byłoby oczekiwać.
Etapy instalacji
Instalację systemu Gentoo Linux rozpoczynamy od pobrania obrazu płyty. Dla obecnej wersji (podczas pisania tego artykułu
była to wersja 2005.0) istnieją dwa różne nośniki instalacyjne: minimalny i uniwersalny. Nie interesuje nas obraz uniwersalny –
jest on przeznaczony dla tych, którzy nie
chcą budować systemu od zera. Proces instalacji składa się z trzech faz. To, od której
fazy zaczniemy, zależy od tego, czy zamierzamy budować system od samych podstaw,
NUMER 20 PAŹDZIERNIK 2005
41
KNOW HOW
Gentoo Linux
oraz które gotowe komponenty zamierzamy
wykorzystać.
W fazie 1 mamy do dyspozycji pełną gamę
opcji optymalizacji systemu; instalacja w tej
fazie trwa jednak długo. W fazie 2 opcji optymalizacyjnych jest mniej, a cała operacja
przebiega szybciej. Faza ta stanowi więc dobry kompromis między optymalizacją i szybkością. Faza 3 jest najszybszą metodą instalacji systemu Gentoo – użytkownik akceptuje tylko domyślne opcje optymalizacji systemu bazowego. Ponadto w fazie 3 system instalowany jest z wykorzystaniem gotowych
pakietów. W dalszym opisie zakładamy, że
Czytelnik używa obrazu minimalnej płyty
instalacyjnej i wybiera fazę 1 instalacji.
Do wystartowania systemu, wykrycia
sprzętu i skonfigurowania połączenia sieciowego potrzebna jest tylko minimalna płyta
instalacyjna. Dla łatwiejszej orientacji podzieliliśmy proces instalacji na 12 etapów.
wisz n, a następnie p. Przypisujemy nowej
partycji numer 1 i ustawiamy jej wielkość
(np. +32M, czyli 32 MB). Następnie tworzymy partycję wymiany. W tym celu wpisujemy
kolejno (po każdym wpisie naciskając klawisz Enter): n, 2, +512M, t, 2, 82. Teraz tworzymy partycję dla katalogu głównego – naciskamy kolejno p i 3. Na pytanie o wielkość
partycji naciskamy klawisz Enter, co spowoduje wykorzystanie maksymalnego dostępne-
http://www.gentoo.org. Listę serwerów lustrzanych znajdziemy na pasku nawigacji po
lewej stronie, klikając łącze Resources: | Download Mirrors.
Na wybranym serwerze lustrzanym przechodzimy do katalogu releases/x86/2005.0/stages/x86, wybieramy archiwum Stage 1 (faza 1)
i pobieramy zasoby, naciskając klawisz D.
Następnie przechodzimy do katalogu snapshots i pobieramy bieżące archiwum Portage;
Rozpoczynamy instalację
Pobieramy minimalny obraz ze strony [1],
wypalamy płytę CD z tym obrazem (można
to zrobić np. za pomocą programu k3b) i z tak
przygotowanej płyty uruchamiamy system.
Konfiguracja sieci
Po wystartowaniu systemu (Rysunek 1) powinniśmy zobaczyć znak zachęty. Zostaliśmy
automatycznie zalogowani jako użytkownik
root i możemy przystąpić do konfigurowania
ustawień sieciowych. Jeśli komputer pracuje
w sieci z serwerem DHCP, Gentoo zazwyczaj
sam wprowadza prawidłowe ustawienia.
Sprawdzamy, czy działa połączenie z Internetem, wpisując polecenie ping -c 3 www.google.pl. Jeśli nie, musimy uruchomić program
net-setup (z argumentem w postaci nazwy interfejsu sieciowego) lub adsl-setup (w przypadku
połączeń ADSL). Programy te służą do konfiguracji środowiska sieciowego. W razie potrzeby system Gentoo można także zainstalować
przez sieć WLAN; odpowiednie instrukcje
można znaleźć w dokumentacji online [2].
Przygotowanie dysku
twardego
Następną czynnością jest przygotowanie partycji dysku twardego. Zakładamy, że dysk jest
reprezentowany przez plik urządzenia
/dev/hda. Aby uruchomić narzędzie partycjonujące, wydajemy polecenie fdisk /dev/hda.
Aby wyświetlić bieżącą tabelę partycji, naciskamy klawisz p; aby usunąć wszystkie partycje dysku, naciskamy klawisz d. W celu utworzenia partycji rozruchowej naciskamy kla-
42
NUMER 20 PAŹDZIERNIK 2005
Rysunek 1: Gentoo Linux po wystartowaniu.
go miejsca na dysku. Po zakończeniu naciskamy klawisz W, co spowoduje zapisanie tablicy partycji.
podczas powstawania tego artykułu dostępna
była wersja portage-20050331.tar.bz2.
Formatowanie
Rozpakowujemy archiwum Stage poleceniem tar -xvjpf stage?-*.tar.bz2. Ważna jest tutaj opcja -p, która każe programowi tar zachować niezmienione prawa dostępu do rozpakowywanych plików. Następnie rozpakowujemy do odpowiedniego katalogu paczkę
Portage, wpisując polecenie tar -xvjpf portage-20041022.tar.bz2 -C /mnt/gentoo/usr.
Teraz nowo utworzone partycje formatujemy
z wykorzystaniem wybranego systemu plików.
Na przykład wpisujemy polecenie mke2fs
/dev/hda1 (partycja rozruchowa, system plików
ext2) lub mke2fs -j /dev/hda3 (partycja z katalogiem głównym, system ext3). Wreszcie tworzymy i uaktywniamy partycję wymiany: mkswap
/dev/hda2 i swapon /dev/hda2. Aby zamontować
utworzone wcześniej partycje w drzewie katalogów, wydajemy kolejno polecenia mount
/dev/hda3 /mnt/gentoo, mkdir /mnt/gentoo/boot
oraz mount /dev/hda1 /mnt/gentoo/boot.
Pobieranie archiwów
Przechodzimy do katalogu, w którym montowane są zasoby Gentoo (cd /mnt/gentoo) i wybieramy serwer lustrzany poleceniem links2
WWW.LINUX-MAGAZINE.PL
Faza 1 i Portage
Opcje kompilatora
Jak wspomnieliśmy, Gentoo udostępnia
liczne opcje optymalizacji systemu. Tutaj
napiszemy tylko o wybranych; szczegółowy
opis wszystkich można znaleźć w dokumentacji online pod adresem [2]. Aby wprowadzić zmiany w konfiguracji, wpisujemy polecenie nano -w /mnt/gentoo/etc/make.conf;
polecenie to otwiera plik make.conf do edy-
Gentoo Linux
cji. Upraszczając, można powiedzieć, że
plik ten zawiera wszystkie opcje optymalizacji systemu.
Zmienna CHOST określa typ procesora
(np. i686-pc-linux-gnu lub x86_64-pc-linux-gnu – w tym ostatnim przypadku chodzi
o AMD64). Zmienne CFLAGS i CXXFLAGS
definiują opcje optymalizacyjne kompilatorów C i C++. Na przykład użytkownicy procesorów AMD Athlon XP mogą zastosować
następujące ustawienia:
CFLAGS=”-march=athlon-xp -pipe -O2”
CXXFLAGS="${CFLAGS}"
W zmiennej MAKEOPTS można określić
liczbę procesorów w systemie. W przypadku
systemu jednoprocesorowego należy zastosować zapis MAKEOPTS=”-j2”.
Instalacja
systemu bazowego
Przed zbudowaniem systemu bazowego konieczne jest wybranie serwera lustrzanego,
z którego będą pobierane wymagane pakiety.
Następujące polecenie załatwia sprawę
w sposób automatyczny:
mirrorselect -a -s4 -o | grepU
'GENTOO_MIRRORS=' >> /mnt/U
gentoo/etc/make.conf
W systemie musimy jeszcze umieścić informacje o serwerach DNS i zamontować
system plików proc:
cp -L /etc/resolv.conf /mnt/U
gentoo/etc/resolv.conf
mount -t proc none /mnt/gentoo/proc
Możemy teraz przejść do utworzonego środowiska i uaktualnić zasób Portage. Wykonujemy te czynności następującymi poleceniami:
chroot /mnt/gentoo /bin/bash
env-update
source /etc/profile
emerge --sync
Teraz wprowadzamy dodatkowe zmiany,
używając zmiennej USE definiującej ogólne
opcje kompilatora. W tym celu znów otwieramy plik make.conf. Dla systemu działającego w środowisku KDE zmienna USE może
mieć następującą zawartość:
USE="-gtk -gnome qt kde dvd alsaU
cdr"
Kolejnym krokiem jest zbudowanie bazowego systemu Gentoo:
cd /usr/portage
scripts/bootstrap.sh
emerge system
Konfiguracja jądra
Do zbudowania jądra przede wszystkim potrzebny jest jego najnowszy kod źródłowy:
odpowiedni pakiet pobieramy poleceniem
emerge gentoo-sources. Oprócz standardowego
pakietu są też pakiety specjalne, takie jak
gentoo-dev-sources i vanilla-sources.
Następnie wpisujemy polecenia cd
/usr/src/Kernelquelle i make menuconfig; to ostatnie spowoduje uruchomienie programu konfiguracyjnego. W następujących poleceniach
zamiast słowa „kernelsource” należy wpisać
nazwę używanego pakietu z kodem źródłowym jądra. Budujemy i instalujemy jądro:
make && make modules_install
cp arch/i386/boot/bzImage /U
boot/kernelsource
cp System.map /boot/System.U
map-kernelsource
Konfiguracja systemu
Aby przygotować system do użycia, konieczne jest wykonanie jeszcze przynajmniej
dwóch ważnych kroków. Najpierw tworzymy
stałe powiązania partycji z katalogami –
w tym celu edytujemy plik /etc/fstab. Następnie konfigurujemy łącze sieciowe. Czynności
te są wykonywane tak samo, jak w każdym
systemie Linux, dlatego nie będziemy ich tutaj opisywać – odpowiednie informacje można znaleźć np. w przewodniku HOWTO [4].
Instalacja programu
ładującego
Program ładujący (bootloader), jak sama nazwa wskazuje, ładuje jądro podczas uruchamiania systemu. W tym przykładzie zastosujemy program Grub [5]. Najpierw budujemy
program ładujący poleceniem emerge grub,
a potem przechodzimy do jego konfiguracji
i instalacji:
nano -w /boot/grub/grub.conf
cp /proc/mounts /etc/mtab
grub-install -root-directory=U
/boot /dev/hda
Restart systemu
W ten sposób zakończyliśmy czynności wykonywane po pierwszym włożeniu płyty in-
WWW.LINUX-MAGAZINE.PL
KNOW HOW
stalacyjnej. Aby po raz pierwszy uruchomić
zainstalowany system, wydajemy następujące polecenia:
exit
cd
umount /mnt/gentoo/boot /mnt/U
gentoo/proc /mnt/gentoo
reboot
System powinien się teraz uruchomić bez
błędów, udostępniając nam konto użytkownika root. W ten sposób zakończyliśmy instalację bazowego systemu Gentoo.
Zarządzanie systemem
Po zainstalowaniu systemu Gentoo, za pomocą narzędzia Portage do zarządzania oprogramowaniem, możemy zainstalować dodatkowe pakiety (np. KDE, OpenOffice itp.).
Portage jest centralnym systemem zarządzania oprogramowaniem w dystrybucji Gentoo
Linux. Udostępnia mnóstwo opcji, a wiele
osób uważa Portage (nie bez powodów) za
najlepszą aplikację do zarządzania oprogramowaniem w systemach Linux.
Kiedy piszemy o „programach dostępnych w Gentoo”, mamy na myśli programy
dostępne w bieżącym zasobie Portage.
W żargonie Gentoo programy takie określa
się również nazwą „ebuild”. Ebuild zawiera
wszystkie informacje, jakich Portage potrzebuje do zarządzania danym programem
(zasób do pobrania, wersja itd.). Metryczki
ebuild są zapisane w systemie lokalnym
w katalogu /usr/portage; zawartość tego zasobu zmienia się w miarę powstawania nowych wersji programów. Przed rozpoczęciem zarządzania programami zawsze należy uaktualnić zasób Portage. Służy do tego
polecenie emerge --sync.
Po uaktualnieniu zasobu wybrany program można zainstalować poleceniem emerge
nazwa_programu (np. emerge kde); aby go odinstalować, wpiszemy emerge unmerge nazwa_programu. Aby znaleźć specyficzny pakiet z oprogramowaniem w zasobach Portage, wpisujemy emerge search nazwa_programu.
W odpowiedzi wyświetlana jest lista najnowszych wersji programów dostępnych w danym zasobie Portage oraz numery wersji zainstalowanych w systemie (Rysunek 2).
Ewentualnie programy można wyszukiwać
za pomocą interfejsu internetowego na stronach projektu Gentoo (Rysunek 3). Interfejs
ten daje także dostęp do informacji o stopniu
zaawansowania prac nad danym projektem od masked (wersja deweloperska) przez testing
NUMER 20 PAŹDZIERNIK 2005
43
KNOW HOW
Gentoo Linux
Rysunek 2: Wynik polecenia emerge search.
aż po stable (wersja stabilna). Są tam także
wygodne łącza związane z odpowiednimi
programami (strona projektu, licencja itp.).
Portage – zarządzanie
systemem
Jak wspomnieliśmy, standardowo w Gentoo
nie stosuje się gotowych pakietów. Zamiast
nich dostępne są metryczki ebuild zawierające
wszystkie informacje wymagane do obsługi poszczególnych programów (zasób do pobrania,
wersja itd.). W uproszczeniu zasób Portage jest
po prostu zbiorem wszystkich metryczek ebuild dostępnych dla dystrybucji Gentoo.
Narzędzie Portage do zarządzania oprogramowaniem jest bardzo elastyczne i udostępnia liczne opcje. Zanim zaczniemy z niego korzystać, musimy zrozumieć, że każda
wykonana czynność będzie zależała od zapisanego w systemie zasobu Portage; dlatego listę metryk ebuild należy uaktualniać regularnie (a przynajmniej przed zainstalowaniem nowego programu). Do uaktualnienia
zasobu metryczek ebuild służy polecenie
emerge --sync. Polecenie emerge nazwa_programu instaluje program. Aby zobaczyć, które
programy Portage zainstalowałby w celu rozwiązania zależności, można wpisać polecenie
emerge -pretend nazwa_programu
Na Rysunku 4 pokazano przykładowy wynik działania tego polecenia. Program wyświetla informacje o pakietach, które musiałyby zostać zainstalowane (w nawiasach prostokątnych). Poniżej przedstawiono znaczenie poszczególnych skrótów:
■ B (Blocks - blokuje): Pakiet po lewej
stronie uniemożliwia instalację pakietu po
stronie prawej.
■ N (New - nowy): emerge spowoduje zainstalowanie pakietu od nowa.
■ R (Reemerge - przeinstalowanie): Pakiet nie jest nowy, ale musi zostać przeinstalowany.
■ F (Fetch - pobierz): Do tego pakietu należy ręcznie pobrać kod źródłowy.
44
NUMER 20 PAŹDZIERNIK 2005
Rysunek 3: Wyszukiwanie programów za pomocą interfejsu internetowego na stronach projektu
Gentoo.
■ U (Update - uaktualnienie): Pakiet jest
zainstalowany w systemie, ale pojawiła się
nowa wersja.
■ UD (Downgrade - powrót do starszej
wersji): Pakiet jest zainstalowany w systemie,
ale emerge musi zainstalować starszą wersję.
■ U- (ostrzeżenie o konflikcie): Pakiet nie
będzie działał razem z inną wersją zainstalowaną w systemie. emerge zainstaluje nowy
i odinstaluje starszy pakiet.
Kiedy Portage ma zainstalować program, najpierw pobiera wymagane pliki
źródłowe z Internetu, po czym natychmiast przystępuje do ich kompilacji i instalacji. Jeśli użytkownik nie dysponuje
stałym łączem z Internetem, może najpierw pobrać wymagane pakiety, a kompilację i instalację odłożyć na później. Takie
działanie można osiągnąć następującym
poleceniem:
emerge -fetchonly nazwa_programu
Potem kompilację i instalację można wykonać w dowolnym czasie poleceniem emerge
nazwa_programu.
Czasem dobrze jest uaktualnić cały system, a nie tylko wybrany program. Takie
uaktualnianie przeprowadzamy poleceniem:
emerge -update world
Wykonanie powyższego polecenia powoduje uaktualnienie wszystkich programów
zainstalowanych w systemie, ale bez uaktualniania zależności. Aby uaktualnić także zależności, wpisujemy:
WWW.LINUX-MAGAZINE.PL
emerge -update -deep world
Portage umie także usuwać osierocone pakiety:
emerge -update -deep -newuse world
emerge depclean
revdep-rebuild
Aby możliwe było wykonanie polecenia revdep-rebuild, konieczne jest uprzednie zainstalowanie pakietu Gentoolkit.
Poza instalowaniem programów bezpośrednio z kodu źródłowego, Gentoo umożliwia również instalowanie gotowych pakietów. Taką instalację wykonujemy poleceniem:
emerge -usepkg -getbinpkgU
nazwa_programu
Aby odinstalować program, wpisujemy
emerge unmerge nazwa_programu. Portage nie
sprawdza, czy dany program jest wymagany
przez inne.
Aby uzyskać więcej informacji o poleceniu emerge, warto przeczytać podręcznik
systemowy (man emerge). Szczegółowe informacje można również znaleźć na stronach dokumentacji Gentoo [2]. Najczęściej
stosowane polecenia Portage wymieniono w
Tabeli 1.
Opcje optymalizujące
Na początku artykułu wspomniałem, że możliwość optymalizacji niemal całego systemu
jest jedną z najważniejszych zalet dystrybu-
Gentoo Linux
Aby zadeklarować tymczasowy znacznik
użycia dla potrzeb jednej operacji emerge, definiujemy go przed wydaniem samego polecenia emerge:
USE="-java" emerge php
Rysunek 4: Przykładowe uruchomienie pro-
Bieżące ustawienia znaczników użycia w
systemie można odczytać poleceniem emerge
info. Polecenie to powoduje wyświetlenie
szczegółowych informacji o wersji kompilatora, jądra, znacznikach użycia itp.
Można również wyświetlić znaczniki użycia specyficznego programu. Służy do tego
polecenie:
gramu emerge; widoczne są zależności, które
muszą zostać spełnione przed zainstalowaniem pakietu.
cji Gentoo. Optymalizację taką przeprowadza się za pomocą tzw. znaczników użycia
(use flags). Znaczniki użycia mogą być globalne lub lokalne.
Jak sama nazwa wskazuje, globalne
znaczniki użycia optymalizują parametry
wszystkich programów, zaś lokalne – znaczniki jednego programu. Listę wszystkich
znaczników globalnych można znaleźć
w pliku /usr/portage/profiles/use.desc. Ponadto w Gentoo zdefiniowano wartości domyślne wielu znaczników użycia. Wartości domyślne można znaleźć w pliku /etc/make.profile/make.defaults. Aby zmienić ustawienia domyślne, można dodać lub usunąć
odpowiednie słowa kluczowe znaczników
użycia. Odpowiednie zmienne są zdefiniowane w pliku /etc/make.conf.
Aby usunąć zmienną, wystarczy wpisać
przed nią znak minus, np. -gnome. Aby zdefiniować znaczniki użycia specyficznego programu, trzeba dokonać edycji pliku /etc/portage/package.use. Konieczne jest wskazanie
zarówno pakietu programu, jak i znacznika
użycia, który zamierzamy zdefiniować, np.
dev-php/php -java.
emerge -pretend -verboseU
nazwa_programu
Polecenie etcat uses nazwa_programu zwraca bardziej szczegółowe informacje; żeby je
wykonać, najpierw trzeba zainstalować pakiet Gentoolkit.
Plany rozwoju Gentoo
W 2004 r. wprowadzono nową metodę oznaczania wersji – oznaczenie składa się teraz
z roku i numeru wersji, np. 2004.3, 2005.0 itd.
Nowe wersje wydawane są co kwartał; należy
jednak pamiętać, że cykl ten obowiązuje tylko dla obrazów CD. Po zainstalowaniu dystrybucji Gentoo o jej aktualność dba program
Portage.
Miło widzieć, jak szybko najnowsze wersje
programów pojawiają się w zasobie Portage.
Na przykład nowa wersja KDE „dostaje się”
do stabilnego zasobu Portage najwyżej po
miesiącu.
Nowe oprogramowanie przechodzi trzy
etapy integracji z Gentoo: masked, testing oraz
stable. Program określany jest jako masked natychmiast po wprowadzeniu do zasobu Portage. Następnie przechodzi przez fazę testing;
jest tam dopóty, dopóki opiekunowie pakietu
nie uznają go za stabilny – stable. Oczywiście,
Tabela 1: Często używane polecenia Portage
Polecenie
Działanie
emerge --sync
Uaktualnia zasób Portage.
emerge nazwa_programu
Instaluje program.
emerge -pretend nazwa_programu
Sprawdza zależności.
emerge -fetchonly nazwa_programu
Pobiera kod źródłowy.
emerge unmerge nazwa_programu
Odinstalowuje program.
emerge -update world
Uaktualnia cały system.
emerge -update -deep world
Uaktualnia system i wszystkie zależności.
emerge -usepkg -getbinpkg nazwa_programu
Instaluje gotowy pakiet.
WWW.LINUX-MAGAZINE.PL
KNOW HOW
programy można instalować z dowolnego
z tych trzech etapów.
Obecnie programiści Gentoo pracują nad
kreatorem, który ma uprościć procedurę instalacji i przybliżyć tę dystrybucję linuksowym nowicjuszom. Wiele osób oczekuje takiego instalatora; jednak ci, którzy poważnie interesują się Linuksem, niechętnie
spoglądają na te prace. Obecnie instalacja
naprawdę wymaga od użytkownika poznania systemu; po zainstalowaniu systemu
nowy użytkownik siłą rzeczy zna wiele podstawowych poleceń specyficznych dla Gentoo i nie tylko. Instalatory graficzne znane z
dystrybucji Suse czy Fedora zwalniają nas z
konieczności zdobycia tej ważnej wiedzy.
Kiedy pojawi się nowy instalator Gentoo,
nie trzeba będzie zgłębiać tajemnic systemu, żeby móc zacząć w nim pracować.
Podsumowanie
Mam nadzieję, że to skrótowe przedstawienie
podsyciło apetyt Czytelnika na poznanie
dystrybucji Gentoo. Podkreślę raz jeszcze:
wspomnieliśmy tylko o wybranych zagadnieniach. Ci, którzy naprawdę chcą poznać Gentoo, stoją dopiero na początku drogi.
Mimo niełatwej instalacji, popularność
Gentoo stale rośnie, o czym świadczy coraz
większa liczba uczestników forów związanych z tą dystrybucją. Mam nadzieję, że
także Czytelnik złapał bakcyla Gentoo i postanowił wdrożyć tę dystrybucję w swoim
systemie.
INFO
[1] Strona Gentoo: http://www.gentoo.org
[2] Dokumentacja Gentoo: http://www.gentoo.org/doc/en
[3] Forum Gentoo: http://forums.gentoo.org
[4] Linux Installation, Configuration and Use.
Michael Kofler, wyd. Addison-Wesley, 2004 r.
[5] Grub: http://www.gnu.org/software/grub
[6] Planet Gentoo homepage: http://planet.gentoo.org
[7] Linux Installation and Getting Started.
Welsh, Dalheimer, Dawson i Kaufman. Wyd.
O'Reilly, 2003 r.
AUTOR
Dr Alexander Reiterer pracuje na Politechnice Wiedeńskiej. Można się z nim skontaktować, pisząc na adres [email protected].
NUMER 20 PAŹDZIERNIK 2005
45