1. Ogólne informacje o DVD i Blu-ray • DVD – konsumencki nośnik

Transkrypt

1. Ogólne informacje o DVD i Blu-ray
•
DVD – konsumencki nośnik danych wprowadzony na rynek w 1996 roku w Japonii
o
Warianty:
DVD-Video
–
format
zapisu
na
płytach
DVD
materiału
audiowizualnego z możliwością dodania kilku ścieżek audio, napisów,
plansz menu oraz elementów interaktywnych.
DVD-Audio
–
(przeważnie
format
zapisywania
muzyki)
na
monofonicznego,
płytach
DVD
dźwięku
stereofonicznego
i
przestrzennego (5.1) z różną częstotliwością próbkowania (44,1 / 48 /
88,2 / 96 / 176,4 lub 192 kHz) oraz różną rozdzielczością bitową (16,
20 lub 24 bity).
DVD-ROM – format zapisu danych na płytach DVD
DVD-R, DVD+R – jednowarstwowe formaty (niegdyś konkurujące ze
sobą) jednokrotnie nagrywalnych płyt DVD
DVD-R DL, DVD+R DL– dwuwarstwowe formaty jednokrotnie
nagrywalnych płyt DVD
DVD-RW,
DVD+RW
-
jednowarstwowe
formaty
wielokrotnie
nagrywalnych płyt DVD
DVD-RAM – pierwszy wdrożony standard umożliwiający zapis na
płytach DVD, jednak w formacie niezgodnym ze czytnikami DVDROM/Video/Audio
o
Wymiary fizyczne: 8 cm lub 12 cm średnicy
o
Pojemność najczęściej spotykanych wariantów:
o
•
4.37 GiB – nośnik jednowarstwowy 12 cm
7.95 GiB – nośnik dwuwarstwowy 12 cm
Podstawowa prędkość odczytu (1x) – 1.29 MiB/s (10.80 Mbit/s)
Blu-ray - format zapisu optycznego, opracowany przez Blu-ray Disc Association
(BDA) i wprowadzony na rynek w 2006 roku. Następca formatu DVD. Wyróżnia się
większą pojemnością od płyt DVD, co jest możliwe dzięki zastosowaniu niebieskiego
lasera.
o
Warianty:
BD-ROM – tłoczona płyta Blu-ray zazwyczaj zawierająca dane
audiowizualne
1
BD-R – płyta Blu-ray jednokrotnego zapisu, może być jedno- lub
dwuwarstwowa (SL – single layer, DL – double layer)
BD-RE – płyta Blu-ray wielokrotnego zapisu, może być jedno- lub
dwuwarstwowa (SL – single layer, DL – double layer)
o
Wymiary fizyczne: 8 cm lub 12 cm średnicy
o
Pojemność najczęściej spotykanych wariantów:
o
46.6 GiB – nośnik dwuwarstwowy 12 cm
14.5 GiB – nośnik dwuwarstwowy 8mc
Podstawowa prędkość odczytu (1x) – 4.3 MiB/s (36 Mbit/s)
2. Programy do authoringu DVD oraz Blu-ray
o
Podzial na segmenty: consumer, prosumer, professional
Consumer – aplikacje dla przeciętnych użytkowników, maksymalnie
uproszczone, zautomatyzowane, bardzo często posiadające moduły
wciągania materiałów z kamer i innych źródeł, montażu, kompresji obrazu
i dźwięku oraz tworzenia menu i wypalania płyt;
Prosumer – aplikacje dla użytkowników zaawansowanych a także dla
profesjonalistów realizujących mniej wymagające zlecenia, posiadają
moduły tworzenia menu, kompresji i pozwalają na przygotowanie obrazu
płyty który można przekazać do tłoczni; w przypadku płyt Blu-ray, aplikacje
z tego segmenu (w tym Adobe Encore) nie obsługują formatu HD Audio
Professional – aplikacje dla firm zajmujących się profesjonalnym
authoringiem, nie posiadają ani modułów kompresji ani tworzenia menu
(muszą
być
tworzone
w
oddzielnym
programie),
pozwalają
na
przygotowanie obrazu płyty który można przekazać do tłoczni
o
Przykładowe aplikacje do authoringu DVD
o
Segment Consumer: Roxio Creator, CyberLink PowerProducer, MedioStream
neoDVD, Corel DVD MovieFactory, Corel Digital Studio, Nero Vision, Apple iDVD
(Mac), Roxio Toast (Mac), TMPEGEnc Authoring Works, ArcSoft TotalMedia
Studio 3, Pinnacle StudioHD
o
Segment Prosumer: Roxio DVDit, Adobe Encore, Mediachance DVDLab Pro,
Apple DVD Studio Pro (Mac)
o
Segment Professional: Sonic Scenarist SD
2
3. Programy do authoringu Blu-ray,
o
Segment Consumer: Nero Vision, CyberLink PowerProducer, Corel DVD
MovieFactory, TMPEGEnc Authoring Works, ArcSoft TotalMedia Studio 3,
Pinnacle StudioHD
o
Segment Prosumer: Sony Vegas Pro, Roxio DVDit HD, Defsoft BDSharp
o
Segment Professional: Sonic Scenarist, Sony Blu-print, Netblender DoStudio
4. Standardy telewizyjne SD i HD
o
Podział ze względu na rozdzielczość, częstotliwość odświeżania i polowość
(przeplot lub obraz progresywny)
o
Wywodzące się ze strefy 60Hz (potocznie NTSC)
SD: [email protected]
HD: 1280x720 oraz 1920x1080 przy wariantach częstotliwości
odświeżana: 23.976p, 24p, 29.97p, 30p, 59.94i/p, 60i/p
o
Wywodzące się ze strefy 50Hz (potocznie PAL/SECAM)
SD: 720x576@50i
HD: 1280x720 oraz 1920x1080 przy wariantach częstotliwości
odświeżana 25p, 50i/p
5. Nowe formaty kompresji dźwięku dostępne na płytach Blu-ray
Do niedawna standardem były dwa formaty przestrzennego dźwięku cyfrowego: Dolby
Digital oraz DTS. Ten pierwszy występował na płytach DVD z bitrate'em 384 albo 448 kbit/s
a standard przewidywał maksymalnie 640 kb/s (jednak na DVD max to 448). DTS zazwyczaj
występował na DVD z bitrate'em 768 kbit/s i czasami (ale raczej bardzo rzadko) z pełnym
bitrate'em czyli 1536 kbit/s. Ze względu na niskie bitrate'y były to formaty kompresji stratnej,
chociaż DTS w pełnym bitrate (1536) często kompresuje bezstratnie.
Na nośnikach HD (HD DVD/Blu-ray) wprowadzono nowe lepsze formaty zapisu dźwięku
przestrzennego i potocznie też nazwano to dźwiękiem HD. Wprowadzono dwa formaty
bezstratne: Dolby TrueHD oraz DTS-HD Master Audio (MA), nowe formaty stratne Dolby
Digital
Plus
oraz
DTS-HD
High
Resolution
(HR)
oraz
przestrzenny
dźwięk
nieskompresowany PCM (na DVD też był PCM, w specyfikacji teoretycznie nawet 5.1 ale w
praktyce tylko 2.0). Na nowych nośnikach można też stosować stare formaty dźwięku
przestrzennego.
3
Jednocześnie zapewniono pełną zgodność w dół ze starymi playerami i tak płyta Blu-ray, ze
ścieżką Dolby TrueHD na Blu-ray musi zawierać również ścieżkę w starym Dolby Digital
(odtwarzacze HD DVD zaś "w locie" zamieniały Dolby Digital Plus na Dolby Digital 640
kbit/s). Obydwa warianty DTS-HD (czyli MA i HR) mają zaś zaszyte ścieżki w starym DTS ie
z bitrate 1536 kbit/s. Tak więc niezależnie od tego jaka jest ścieżka na płycie, zawsze
dostaniemy z odtwarzacza dźwięk przestrzenny w jednym ze starych formatów i to w
najlepszej przewidywanej dla danego formatu jakości.
W odniesieniu do formatu DTS warto zauważyć, że w standardowej konfiguracji kanałów
(16/48 i 5.1) przy maksymalnym bitrate DTS przydziela średnio na jeden kanał 256 kb/s, co
daje kompresję zaledwie 3:1. Jak wiadomo dla audio to nie jest destrukcyjna kompresja. Jak
wiadomo ślepe odsłuchy MP3 przy 320 kbit/s (a więc 160 kbit/s na kanał) pokazują, że
zdecydowana
większość
słuchaczy
nie
odróżnia
takiej
"empetrójki"
od
dźwięku
bezkompresyjnego.
Wspominane 256 kb/s na kanał zdarza się tak naprawdę tylko w sytuacjach wyjątkowych
kiedy wszystkie kanały grają coś trudno kompresowalnego. Dzieje się tak, ponieważ format
DTS jako strumień ma stałą przepływowość bitową, ale wewnątrz pracuje ze zmienną
przepływowością bitową przydzielając poszczególnym kanałom bitrate zależnie od potrzeb.
W związku z tym filmowa ścieżka DTS 1536 kbit/s zazwyczaj przez około połowę jest tak
naprawdę skompresowana bezstratne albo prawie bezstratnie (nie do odróżnienia od
bezstratnego). Stąd stosowanie na nowych krążkach DTS-HR i DTS-MA pozwala
posiadaczom starych wzmacniaczy delektować się dźwiękiem o naprawdę wysokich
parametrach.
I jeszcze mała ciekawostka: bezstratne formaty i DTS z pełnym bitrate'em to nie wymysł
nośników Blu-ray czy DVD. W zamierzchłych czasach płyty Laserdisc miały zazwyczaj
ścieżki PCM Stereo oraz Dolby Digital 5.1. PCM z racji braku kompresji brzmiało według
większości miłośników Laserdisców o wiele lepiej niż Dolby Digital, mimo braku pełnej
przestrzenności (chociaż PCM zazwyczaj było kodowane w Dolby Surround a później w
Dolby Pro-logic). Na rynek trafiały też płyty Laserdisc z pełnobitrate'owym DTSem.
4
Dokładna lista formatów kompresji audio stosowanych na nośnikach Blu-ray:
•
Dolby
o
Dolby Digital do 5.1 - Max bitrate 640 kb/sec*
o
*DD obsługuje 6.1 przez rozszerzenie EX
Dolby Digital Plus aż do 7.1 - Max bitrate 1.7 Mbit/sec** - praktycznie nie
stosowany
** Na Bluray Dolby Digital Plus musi mieć ścieżkę DD core (5.1 640
kbit/s)
a pozostały bitrate może być
wykorzystany tylko do
przenoszenia dodatkowych kanałów (czyli rozszerzenia do 6.1 czy
7.1). Z tego wynika mniejszy opuszczalny birate niż na HD-DVD. Stąd
zazwyczaj brak ścieżek DD+ na Bluray. Zamiast tego mamy
standardowe Dolby Digital 5.1 640 kbit/s.
o
Dolby TrueHD aż do 7.1 - Max bitrate 18 Mbit/sec (Bezstratny)***
*** Teoretycznie do 14 kanałów (ale na Blu-ray do 7.1), obsługuje
24bit/96 kHz oraz też 24/192 kHz (ale nie na Blu-ray)
•
DTS
o
DTS Digital Surround - do 5.1 - Max bitrate do 1536 kbit/s *
* teoretycznie również 5.1 przy 24bit/96 kHz (w praktyce rzadko
wykorzystywane) oraz DTS-ES Matrix i DTS-ES Discrete 6.1
o
DTS-HD High Res - do 7.1 - Max bitrate 6.0 Mbit/sec
o
DTS-HD Master Audio - do 7.1 - Max bitrate 24.5 Mbit/sec (Bezstratny)**
** Specyfikacja DTS-HD MA pozwala na zapisanie więcej niż 8
kanałów (ale na Blu-ray do 7.1)
6. Kompresja obrazu (MPEG)
W kodowaniu materiałów wideo nie podaje się ile megabajtów będzie zajmować jedna
sekunda, ale ile megabitów (każdy bajt to 8 bitów) - tzw. bitrate (przepływowość bitowa).
Nieskompresowany strumień video w rozdzielczości HD zajmuje 142 MB na sekundę
odpowiada bitrate’owi rzędu 1140 megabitów na sekundę (Mb/s). Nośnik Blu-ray definiuje
maksymalny bitrate wideo na poziomie „zaledwie” 40 Mb/s. Większość wydań legitymuje się
strumieniem wideo rzędu 23-30 Mb/s (najczęściej zmienia się on dynamicznie, zależnie od
5
sceny – tzw. Variable Bit Rate). Jak widać, kompresja powinna być bardzo silna – minimum
15-krotna. W tym celu wykorzystuje się bardzo wydajne, nowoczesne algorytmy kompresji,
oczywiście stratnej.
Algorytmy te zastosowane poprawnie na strumieniu wideo dają bardzo dobre efekty a obraz
jest bardzo zbliżony do oryginału, jednak zastosowane niepoprawnie powodują powstawanie
tak zwanych artefaktów, czyli niepożądanych elementów w obrazie, których nie było w
oryginale. Jeżeli robiąc authoring przesadzimy z upakowaniem materiału na jednej płycie to
odbije się to negatywnie na jakości strumienia wideo. Dwugodzinny film na Blu-ray z
dźwiękiem bezstratnym, bez żadnych dodatków musi mieć średni bitrate na poziomie około
23 Mbit/s. Wówczas kompresja jest (średnio) 26-krotna.
Jak to się dzieje, że pomimo tak drastycznej kompresji jakość obrazu jest wciąż bardzo
dobra? Wyobraźmy sobie bardzo prostą sekwencję wideo – ciąg jednolitych plansz
trwających 1 sekundę każda. Do jej zakodowania (w rozdzielczości 1920x1080 pikseli), bez
względu na stopień złożoności planszy, wystarczyłby bitrate rzędu 48 Mbit/s. Wystarczy, że
dekoder wideo otrzyma pierwszą ramkę w postaci nieskompresowanej oraz polecenie
wyświetlenia tego samego obrazu kolejno 25 razy. W ten sposób kompresja osiąga czynnik
25:1 a mimo to jest bezstratna!
Oczywiście w realnym świecie wideo, takie sytuacje się nie zdarzają. Każda klatka (ramka)
wideo różni się, choćby we fragmencie, od sąsiednich. Dlatego obraz najpierw dzielony jest
na tzw. makrobloki o wielkości 16x16 pikseli, następnie analizowana jest ich zawartość
(kolory, kontrast) po to, by zostać porównana klatką następną / sąsiednią. W pierwszym
etapie kompresji algorytmy upraszczają obraz redukując szumy a następnie inne szczegóły
obrazu (im niższy bitrate tym więcej szczegółów jest wytracanych). Drugim etapem kompresji
jest analiza ruchu poszczególnych obiektów w sekwencji. Jeśli przykładowo sekwencja
składa się z kolorowej piłki poruszającej się na tle czystego nieba, kompresor stara się
dokładnie opisać ruch i szczegóły na piłce i na ten cel przeznacza więcej danych,
jednocześnie pozostawiając mniej bitów na opis nieba, które jest w przybliżeniu jednym i tym
samym kolorem zajmującym znaczną część ekranu. Co więcej niebo jest w tym przypadku
nieruchome, więc wystarczy opisać j raz i przez następne klatki ruchu piłki tylko wracać do
tego opisu. Jeżeli struktura obrazu się komplikuje a założony bitrate jest zbyt niski, wtedy
algorytm „nie ma wyjścia” i uproszczenia makrobloków stają się tak duże, że zostają one
wypełnione jednolitą barwą lub gradientem. Defekt ten można zobrazować na papierze
wykorzystując jako przykład obrazy w formacie JPEG ponieważ MPEG korzysta z bardzo
zbliżonego algorytmu kompresji.
Poniżej przykładowy obraz skompresowany z różnymi stopniami kompresji (współczynnik Q,
który można wybrać zapisując obraz JPEG w różnych programach, np. Adobe Photoshop):
6
Jakość: Q=100, Rozmiar: 83261 bajtów, Współczynnik kompresji: 2,6:1
Komentarz: Znikome, prawie niezauważalne artefakty
Jakość: Q=50, Rozmiar: 15138 bajtów, Współczynnik kompresji: 15:1
Komentarz: Pojawiają się pierwsze oznaki artefaktów, widoczne na konturach obiektów
7
Komentarz: Artefakty są coraz silniejsze, wyraźnie widoczne są bloki 8 x 8 i gradienty
charakterystyczne dla DCT, widoczna redukcja rozdzielczości obrazu
Komentarz: Duże straty rozciągłości tonalnej, rozdzielczości, niektóre obiekty stają się
nierozpoznawalne
8
Komentarz: Bardzo duża strata kolorów, kształtów i rozdzielczości. Niektóre obiekty niemalże
nierozpoznawalne.
Do innych artefaktów kompresji, których dokładniejsze omówienie wykracza poza szkolenie,
to posteryzacja, schodkowanie krawędzi oraz mosquito noise (efekt mrówek biegnących
wzdłuż konturów obiektów). Na niektóre z tych błędów istnieją lekarstwa w postaci
odpowiednich układów korekcyjnych w urządzeniach odtwarzających i wyświetlaczach, ale
oczywiście nie są one w 100% skuteczne.
Problem wyraźnych i widocznych artefaktów kompresji obrazu na ogół nie występuje na
nośnikach Blu-ray ze względu na dużą pojemność nośnika i zaawansowanie nowoczesnych
algorytmów kompresji (MPEG-4 AVC, VC-1). Nawet wtedy, gdy dysk zawiera kilka ścieżek
audio, w tym także bezstratne, oraz dodatki.
7. Zestawienie najważniejszych parametrów technicznych płyt DVD i Blu-ray w tabeli
9
Nośnik
Rozdzielczość
Kompresja
Video
DVD-Video
PAL: 720x576
NTSC:
720x480
MPEG-2
Blu-ray
HD:
1920x1080
1440x1080
1280x720
SD:
PAL: 720x576
NTSC:
720x480
MPEG-2
VC-1
MPEG-4
AVC
(h.264)
Max
Bitrate
Video
9.8
Mbps
40 Mbps
Kompresja
Audio (max ilość
kanałów)
MPEG-1 Layer II (2.0)
Dolby Digital (6.1*)
DTS (6.1**)
LPCM (2.0)
Parametry dźwięku
Bitrate Audio
48
48
48
48
do 384 kbit/s
do 448 kbit/s
768/1536
kbit/s
1536 kbit/s
* 6.1 tylko matrycowe
** 6.1 matrycowe lub
dyskretne
Dolby Digital (6.1*)
Dolby Digital+ (7.1)
Dolby TrueHD (7.1)
DTS** (6.1)
DTS-HD (HR/MA)
LPCM (7.1)
* w specjalnej odmianie
też 96 kHz/24-bit i 48
kHz/24-bit
48 kHz/16-bit
48 kHz/16-bit
max 192 kHz/24-bit*
48 kHz/24-bit
max 192 kHz/24-bit*
max 192 kHz/24-bit*
* 6.1 tylko matrycowe
** 6.1 matrycowe lub
dyskretne
*przy 192 kHz
ograniczenie do 6
kanałów
kHz/16-bit
kHz/16-bit
kHz/16-bit*
kHz/16-bit
do
do
do
do
do
do
640 kbit/s
4.736 Mbps
18.64 Mbps
1536 kbit/s
24.5 Mbps
27.6 Mbps
8. Interfejs użytkownika programu Adobe Encore CS5
Uchwyt
Ramka grupująca panele
Panel
Ekran programu Encore podzielony jest na Panele które są uporządkowane w Ramki.
Pojedynczy Panel grupuje w sobie opcje wspólne i tak na przykład w Panelu Project są
wyświetlane wszystkie składniki (ang. assets) których używamy w projekcie (takie jak klipy
wideo, audio, obrazki, menu, timeline’y itd.), a w Panelu Library jest lista dostępnych
gotowych menu, przycisków, teł itp. które możemy dodać do naszego projektu (z tegoż
Panelu poprzez dwuklik myszką.
Wielkość ramek można dowolnie regulować, można też dowolnie przenosić Panele
pomiędzy Ramkami a także tworzyć nowe Ramki. Panel można przenieść do innej ramki
poprzez kliknięcie na uchwyt Panelu, przytrzymanie przycisku myszy i przeciągnięcie
Panelu.
Ramka która jest aktualnie aktywna zyskuje złotą obwódkę. Aktywna ramkę można
powiększyć na całą powierzchnię interfejsu użytkownika naciskając znak tyldy (znajdujący
się zazwyczaj nad klawiszem Tab).
W konfiguracjach dwumonitorowych, zwłaszcza pracując z materiałem HD (i tworząc menu w
HD) warto „wyjąć” Panel Monitor (w którym znajduje się, zmieniający się dynamicznie przy
zmianie obiektu, podgląd aktualnie wybranego obiektu) z interfejsu użytkownika i jako
niezależne od głównego interfejsu użytkownika „pływające” okno przesunąć na drugi
monitor. Można to uzyskać poprzez kliknięcie na uchwyt Panelu, przytrzymanie przycisku
myszy i przeciągnięcie okna Panelu (które zostanie wydzielone z Ramki w trakcie
przeciągania) przy wciśniętym klawiszu CTRL (PC) lub CMD (Mac).
Do domyślnych ustawień można wrócić w każdej chwili poprzez wywołanie opcji Window ->
Workspace -> Reset „Default” (oczywiście, że wybrany Workspace to Default).
Kiedy chcemy przywołać Panel, którego nie ma w naszym Workspace lub przywrócić
zamknięty Panel, należy wybrać go z menu Window.
9. Tworzenie nowego projektu
Program Adobe Encore po uruchomieniu wita oknem w którym można wybrać otworzenie
jednego z kilku ostatnio otwartych projektów, stworzyć nowy projekt lub otworzyć zapisany
projekt. Bo wybraniu opcji tworzenia nowego projektu, Encore wyświetli okno dialogowe z
parametrami tworzonego projektu.
Tutaj możemy nadać projektowi nazwę, wybrać gdzie będzie zachowywany (musi to być
lokalizacja ma której będzie odpowiednia ilość miejsca, gdyż w niej będzie składowana
całość projektu, łącznie z przekodowanymi klipami audio i wideo), dokonać wyboru trybu
authoringu (DVD lub Blu-ray) oraz standardu telewizyjnego. Ten ostatni wybór jest bardzo
istotny, ponieważ po stworzeniu projektu nie można zmienić jego standardu, w
przeciwieństwie do trybu authoringu, który można zmieniać dowolnie w trakcie edycji
projektu.
12
Oprócz wyżej wymienionych opcji, możemy również ustalić domyślny format
transkodowania, jednak przy pierwszych projektach lepiej ten parametr zostawić w jego
wartości domyślnej.
Adobe Encore w podanej lokalizacji stworzy plik który z nazwie będzie miał nazwę projektu
oraz rozszerzenie „.ncor”, czyli na przykład nazwa projektu z ilustracji będzie wyglądał
następująco „Nowy Projekt.ncor”. Oprócz tego program stworzy folder również mający w
nazwie nazwę projektu. Tam będą trzymane wszystkie pliki projektu takie jak obiekty menu,
przekodowane klipy i inne.
Niektóre właściwości projektu (tryb authoringu oraz domyślne ustawienia transkodowania)
można edytować w trakcie pracy poprzez wywołanie opcji File -> Project Settings.
10. Importowanie składników (ang. Assets)
Składniki (ang. Assets) to będące klipami audio, klipami wideo lub obrazami części składowe
projektu. Lista wszystkich składników dostępna jest zawsze w Panelu Project. Ze składników
tworzone są obiekty takie jak: Timeline, Slideshow, czy plansze Menu.
Jak widać jak kilka typów składników, które postaram się przybliżyć:
•
Video file – plik wideo w formie źródłowej lub przekodowanej do docelowego formatu
DVD lub Blu-ray, Encore akceptuje natywnie szeroką gamę plików wideo MPEG
(MPEG-1, MPEG-2, MPEG-2 zarówno w postaci strumieni elementarnych jak i
zapakowane w kontenery) a także plików źródłowych korzystając zarówno z
własnego silnika (w przypadku plików FLV, F4V i MXF) jak i z powłoki multimedialnej
13
systemów operacyjnych (AVI, WMV i MOV w komputerach PC/Windows oraz MOV w
komputerach Apple).
•
Audio file – plik audio w formie źródłowej lub przekodowanej (ac3, dts), akceptowane
formaty natywnie to wave, aiff oraz MPEG Audio (mp3, mpa, m2a, mp2, m4a i aac),
systemach Windows również akceptowane są plik Windows Media Audio (wma)
•
Still Image – nieruchomy obraz, może to być JPEG, PNG, BMP, TIFF, GIF, TGA, ICO
lub PSD. Still Image ma kilka zastosowań, może być częścią pokazu slajdów
(Slideshow), może być też tłem lub częścią menu.
Oprócz składników w programie Adobe Encore wykorzystujemy obiekty (tworzone ze
składników)
•
Timeline – w Adobe Encore klipy wideo, uruchamiane przez użytkownika płyty
DVD/Blu-ray, budowane są na Timeline’ach. Każdy plik wideo który chcemy aby był
dostępny na płycie musi być najpierw położony na Timeline. Dopiero do Timeline’u
możemy odwołać się z Menu (przyporządkowując go na przykład do przycisku
„Odtwórz”). Timeline z Adobe Encore pozwala na układanie oddzielnie audio i wideo,
kilku klipów naraz i bardzo proste operacje przycinania klipów. Nie zastąpi on w
żadnym wypadku programu montażowego ale daje możliwość prostej ingerencji w
materiał.
•
Slideshow – podobnie jak Timeline który grupuje klipy wideo, tak Slideshow grupuje
obrazy nieruchome w „pokaz slajdów”; obrazy w takim „pokazie slajdów” układa się
w wybranej kolejności wyświetlania, przyporządkowuje im czas wyświetlania a także
sposób przejścia pomiędzy obrazami.
•
Menu – plansza z menu, którą możemy zaczerpnąć z obszernej bazy plansz
dostarczanej wraz z programem, stworzyć samemu w programie używając własnych
obrazów oraz za pomocą gotowych elementów z bazy programu
•
Playlist – lista grupująca kilka Timeline’ów ułożonych w dowolnej kolejności
•
Chapter Playlist – lista z ułożonymi rozdziałami Timeline’u w dowolnej kolejności.
Pliki można importować do projektu jako składniki a także od razu podczas importu
konwertować je na obiekty (oszczędzając sobie w ten sposób dodatkowego klikania w
programie), na przykład plik wideo można zaimportować od razu jako Timeline.
14

1. Ogólne informacje o DVD i Blu-ray • DVD – konsumencki nośnik

Transkrypt

Podobne dokumenty

FRONTIÈRE(S)

Dodatkowe wyposażenie kuchni Dodatkowe