Jestem aktorem.

110
111
] Katarzyna Kamińska
Jestem aktorem.
Nie wiem, czy jestem artystą
Rozmowa z Jakubem Gielem
Fiodor Dostojewski
Biesy
fot. Krzysztof Bieliński
]
Jakub
Giel
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
...............................................................................................................
Katarzyna Kamińska: Debiutowałeś w Teatrze Polskim w Leworęcznej kobiecie, którą reżyserowała Monika Pęcikiewicz.
Jakub Giel: W Leworęcznej kobiecie zagrałem mały epizod jeszcze w czasie studiów. To był chyba rok 2001. Z kolegą i koleżanką doskakiwaliśmy na próby ze szkoły teatralnej. Był to mój pierwszy kontakt z profesjonalnym reżyserem. Byliśmy na scenie kilka czy kilkanaście sekund, ale
wydłużały się one dla nas w nieskończoność. Świetnie pamiętam ten spektakl, choć większość
czasu spędzałem w garderobie. Wtedy jeszcze, jako że Leworęczna kobieta powstawała na Scenie
na Świebodzkim, nie miałem kontaktu z bufetem i całym niewidzialnym dla widza życiem, które
toczy się za sceną.
K.K.: Jakie jest twoje ulubione miejsce w Teatrze Polskim?
J.G.: Poza sceną – bufet teatralny. To miejsce, gdzie życie prywatne i zawodowe mieszają się
ze sobą. Tu rozgrywają się dramaty, poważne rozmowy i zupełnie niezobowiązujące pogawędki.
Można tam spotkać Juliusza Cezara jedzącego na obiad kotleta schabowego z mizerią albo Ofelię
przechadzającą się spokojnie z nożem w brzuchu.
Ważna jest także pani bufetowa. Dużo o nas wie. Jest tam wystawka zdjęć pracowników
teatru z dzieciństwa, a ona jedyna wie, kto jest na którym obrazku. Niektórzy są do siebie zupełnie niepodobni, a ona i tak nas rozpoznaje.
K.K.: Przez trzy lata pracowałeś w Teatrze Jeleniogórskim im. C. Norwida, a do Polskiego wróciłeś dopiero pod koniec 2006 roku.
J.G.: Po raz drugi pojawiłem się tu zaproszony przez Monikę Strzępkę do pracy nad Dziadami. Ekshumacją. Grałem Rzecznika. Wcześniej spotkaliśmy się przy Honorze samuraja w Jeleniej Górze, więc chętnie przyjąłem tę propozycję. Powrót do Wrocławia był dla mnie ważny.
Od zawsze chciałem grać wyłącznie w Teatrze Polskim. W czasie studiów obserwowałem zespół,
śledziłem premiery i poczynania moich profesorów. Czułem, że chciałbym właśnie z nimi pracować, i przeczucie mnie nie zawiodło. Tu osiągam zawodową pełnię.
K.K.: Konfrontacja wyobrażeń o pracy aktora z rzeczywistością była bolesna?
J.G.: Studenci żyją pod kloszem: co semestr mają nowe zadania, profesorowie pracują intensywnie, żeby pomóc im zrobić dobrą rolę. W teatrze nikt już nie prowadzi za rękę, na przygotowanie jednej sceny nie ma się paru miesięcy. Wszystko jest bardziej skondensowane i szybsze, a role nie sypią się też tak jak w szkole. Dla mnie jako naiwnego studenta, przekonanego,
że sztuce poświęca się praktycznie całe swoje życie, było szokiem, że trzeba się zmieścić w ściśle
określonym czasie prób.
K.K.: W Polskim spotkałeś też liczny, wielopokoleniowy zespół.
J.G.: I świetnie się w tym odnalazłem. Udało mi się już ze wszystkimi spotkać. Pierwszym
spektaklem, który tu zobaczyłem, był Mayday – do dziś w repertuarze. Byłem wtedy w ostatniej
klasie podstawówki, patrzyłem z podziwem na Teresę Sawicką i Jerzego Schejbala. Dziś gram
w tym przedstawieniu.
K.K.: W zawodzie aktora istnieje konflikt pokoleń?
J.G.: Wynika on z tego, że starsi aktorzy czują się wypierani przez młodsze pokolenie, jednak
tego nie czuję. Patrzę na to z perspektywy tych „młodszych” i nie traktuję kolegów jak konkurentów.
112 jakub giel
K.K.: Czyli przyjaźń w teatrze jest możliwa?
J.G.: Mogę powiedzieć o sobie, że tak. Może to kwestia tego, że trafiłem na właściwych ludzi,
ale potrafimy się spotkać, pogadać, napić razem i nie czuć żadnej presji.
K.K.: I nawet iskierka zazdrości nie pojawia się, gdy ktoś inny dostaje rolę, o której marzyłeś?
J.G.: Praca jest pracą. Równie dobrze się czuję, kiedy mam coś więcej do zagrania, jak i wtedy,
gdy mam do przygotowania epizod. Dzięki temu jestem szczęśliwym człowiekiem. W tym sezonie chciałbym zagrać... w tym, co mi będzie dane. Nie znam jeszcze konkretów.
K.K.: Kto jest dla ciebie autorytetem?
J.G.: W naszym teatrze czy w Polsce nie mam autorytetów. Wciąż chyba oglądam się na amerykańskich artystów: Ala Pacino, Roberta De Niro, Dustina Hoffmana.
K.K.: To aktorzy przygotowujący się do roli miesiącami. Ty masz podobnie?
J.G.: Nie jestem tak szalony, żeby ćwicząc rolę pacjenta, zamykać się w szpitalu. Zakwalifikowałbym siebie do grupy aktorów rzemieślników. Obserwuję świat i ludzi, budując nową rolę,
składam te informacje w konsekwentną całość. Wystarczają mi próby, w czasie których tworzy
się głęboki obraz psychologiczny. Zawsze staram się dążyć do charakterystyczności postaci.
Nigdy nie poszedłem w myślenie o zawodzie jako o artystycznej misji. Wchodzę i wykonuję moją
pracę – daje to lepsze efekty. Jestem aktorem; nie wiem, czy jestem artystą.
K.K.: Podatnik wymachujący głosem wyborczym również powstał z obserwacji?
J.G.: Jasne. To najważniejsza i najbardziej różnorodna z moich ról. Byłem i mężczyzną, i kobietą
jednocześnie. Szczególnie zapamiętałem tę pracę, to spektakl bardzo skondensowany. Zawsze
miałem zaufanie do Moniki i Pawła. Wierzyłem, że wiedzą, co robią, choć wiedziałem, że próby
mogą wyglądać różnie. Często jest tak, że ciężko się zgodzić z reżyserem, ale zaufanie w takiej
sytuacji to podstawa.
K.K.: A co, kiedy w czasie pracy nad spektaklem czujesz, że powstaje katastrofa?
J.G.: Trzeba radzić sobie samemu, uprawiać swój kawałek roli. Na tym polega moja praca. Nie
wchodzę głęboko w kwestie poruszane w spektaklach, mogę mieć inne poglądy, skupiam się
na tym, co sam mam do przekazania, i realizuję własną wizję roli.
K.K.: Czy coś cię onieśmiela?
J.G.: Tak, choć trudno mi podać konkretny przykład. Praca nad rolą to dla mnie zmaganie się
ze sobą i często spotykam się na scenie z emocjami, których nie doświadczam w życiu. To bywa
trudne i onieśmielające. Moment takiego zawodowego zawahania miałem przy Samsarze Disco.
Głębokie, psychologiczne wchodzenie w rolę i poznawanie rejonów, które mnie przytłoczyły,
sprawiło, że straciłem dystans między życiem a rolą.
K.K.: A co z charakterystycznym dla teatru postdramatycznego graniem półprywatnym, odejściem od psychologii postaci?
J.G.: Teatr półprywatny, szczery, w pewnych miejscach połamany, do mnie przemawia. Myślę,
że jest zapotrzebowanie na takie właśnie spektakle.
K.K.: Pamiętasz jakieś śmieszne wydarzenia ze swojej pracy?
J.G.: Było to w trakcie jednego z ostatnich przedstawień Dziadów. Ekshumacji. Spektakl
w zasadzie się skończył, ale ja miałem jeszcze jeden monolog, który wygłaszałem w foyer, kiedy
widzowie odbierali swoje rzeczy z szatni. Jako wstawiony Rzecznik, z butelką wódki w jednej
113
ręce i ogórkiem kiszonym w drugiej, zaczepiałem ludzi i uskarżałem się na wszystko to, co działo
się wcześniej na scenie. Awanturowałem się, przepraszałem widzów, rozdawałem jakieś wizytówki. W pewnym momencie podszedł do mnie ochroniarz Sceny na Świebodzkim, który – jak
się później okazało – był nowy i nie znał ani spektaklu, ani aktorów. Wziął mnie za jakiegoś
gościa z ulicy, który wkradł się do teatru i zakłócał porządek. Zaczął mnie wyprowadzać z budynku, a ja oczywiście dalej grałem swoje i za nic nie chciałem wyjść. Później, kiedy się dowiedział,
że jestem aktorem i że to była część spektaklu, długo mnie przepraszał, ale ja dziękowałem
mu z całego serca za tę spontaniczną scenę. Do dziś się z tego śmiejemy.
K.K.: Podróżujesz pomiędzy teatralnymi biegunami: raz możemy cię oglądać w rozrywkowym
Wrocławskim Teatrze Komedia, a za chwilę w Teatrze Polskim, gdzie powstają spektakle zaangażowane.
J.G.: Potrafię rozgraniczyć te dwa światy, jestem otwarty na różne rodzaje teatru. Tu daję
śmiech, tam przemyślenia.
K.K.: Czy istnieje w tobie lojalność wobec macierzystej sceny?
J.G.: Poważnie traktuję mój teatr, a cała reszta propozycji jest dla mnie drugorzędna. Granie
poza macierzystą instytucją jest jednak znakiem naszych czasów – aktorzy imają się różnych
prac często ze względu na kwestie finansowe. Jestem wierny Teatrowi Polskiemu, ale czasem też
nie odmawiam sobie przyjemności pokazania się gdzie indziej.
K.K.: Jaką rolę odgrywa w twojej pracy widz?
J.G.: Bez niego nie ma mnie i odwrotnie. Chcę robić coś, co go poruszy, traktuję go poważnie.
Nasz kontakt to znacząca cisza, oklaski, ale też zwyczajne spotkania. Z drugiej strony pamiętam,
że są i ci, którym się nie podoba. Teatr ma w sobie magię, scena zmienia się codziennie w inny
świat. Świat równoległy do naszego. Mnie on przyciąga. Tyle. Wierzę, że teatr jest wymianą energii, że może dostarczać wzruszeń, dotykać głęboko.
K.K.: Ty odczułeś jego magię?
J.G.: W dniu śmierci naszego kolegi Tadzia Szymkowa graliśmy Hamleta. W jednej z ostatnich
scen zdarzyło się coś tak wymownego, że aż trudno w to uwierzyć. Podczas pogrzebu Ofelii Ewa
Skibińska jako Gertruda rzucała na scenę sztuczne kwiaty. I kiedy dwójka kolegów składała ciało
Ofelii do grobu, czyli do zapadni na scenie, i przykrywała zapadnię pokrywą, jeden z kwiatków
zahaczył się łodygą o pokrywę i stanął do pionu. W jednej chwili nad grobem wyrósł żółty żonkil.
W pierwszym odruchu jeden z aktorów próbował go wyrwać, ale kwiatek mocno się uczepił
i został tak do końca spektaklu. Zebraliśmy się w kulisie, to było coś niezwykle poruszającego.
Później inspicjentka miała ze sobą tego żonkila na pogrzebie Tadzia.
] Rozmawiała Katarzyna Kamińska
Paweł Demirski
Śmierć podatnika
fot. Bartosz Maz
]
Jakub
Giel