prof. J. Dobkowski - Wydział Prawa i Administracji

dr hab. Jarosław Dobkowski
prof. nadzw. Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie
Katedra Prawa Administracyjnego i Nauki o Administracji
Wydziału Prawa i Administracji
RECENZJA
rozprawy doktorskiej mgr Marty SAWICKIEJ
pt. Właściwość organu administracji publicznej w ogólnym postępowaniu
administracyjnym, ss. 394.
W wykonaniu uchwały nr 88/206/BiR Rady Wydziału Prawa i Administracji
Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie z dnia 24 czerwca 2016 r.,
powołującej mnie na recenzenta w przewodzie doktorskim Pani mgr Marty
Sawickiej,
pt.
mam
zaszczyt
przedstawić
recenzję
rozprawy
doktorskiej
Właściwość organu administracji publicznej w ogólnym postępowaniu
administracyjnym, napisanej pod kierunkiem i opieką naukową Pana Prof. zw. dr.
hab. Jacka Jagielskiego.
Po zapoznaniu się z treścią rozprawy stwierdzam, że:
1. rozprawa stanowi oryginalne rozwiązanie przez doktorantkę zagadnienia
naukowego,
2. autorka wykazała w rozprawie ogólną wiedzę teoretyczną w obszarze nauk
społecznych,
dziedzinie
nauk
prawnych,
w
dyscyplinie
prawo,
w specjalności prawo administracyjne,
3. przedstawioną rozprawą kandydatka do stopnia naukowego potwierdziła
posiadanie umiejętności do samodzielnego prowadzenia pracy naukowobadawczej.
1
Oznacza to w całokształcie, że oceniana rozprawa doktorska odpowiada
kryteriom określonym w art. 13 ustawy z 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych
i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki1.
Mając powyższe na uwadze opowiadam się za dopuszczeniem Pani mgr
Marty Sawickiej – po spełnieniu przez Nią pozostałych przewidzianych prawem
warunków – do publicznej obrony rozprawy doktorskiej.
W uzasadnieniu tego wniosku przedstawiam następujące argumenty, ale
także uwagi i spostrzeżenia, jakie nasunęły mi się w czasie analizy treści pracy i
opracowywania recenzji:
1. Wybór problemu badawczego i sformułowanie tematu dysertacji
Autorka recenzowanej rozprawy doktorskiej dokonała właściwego wyboru
przedmiotu swych badań. Podjęte zagadnienie naukowe jest bowiem aktualne.
Ustalenie i – w miarę możliwości dość jednoznaczne – określenie istoty oraz
charakterystyka prawna i klasyfikacja właściwości organu administracji publicznej
w ogólnym postępowaniu administracyjnym, pozostają niejednokrotnie dyskusyjne,
zarówno pod względem doktrynalnym, jak i aplikacyjnym. Występujące
zagadnienia
administracyjnoprawne
nie
zawsze
znajdują
swoje
pełne
odzwierciedlenie w piśmiennictwie. Stąd też problem badawczy został wybrany
trafnie. Jest on interesujący zarówno teoretycznie, jak i praktycznie. Stanowi przy
tym istotny fragment porządku prawnego – niedostatecznie głęboko rozpoznany i
spetryfikowany z perspektywy nauk prawno-administracyjnych.
Temat rozprawy doktorskiej Pani mgr Marty Sawickiej został sformułowany
prawidłowo – zarówno pod względem zgodności formalnoprawnej użytych pojęć,
jak i pod kątem poprawności logicznej i systemowej. Tytuł dysertacji odpowiada
zatem obszarowi podjętych i przeprowadzonych badań oraz jest zgodny z treścią
recenzowanej dysertacji.
2. Założenia rozprawy doktorskiej i metody badawcze
1
Tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r. poz. 882.
2
Założonym przedmiotem rozprawy jest problematyka właściwości organu
administracji publicznej w ogólnym postępowaniu administracyjnym, przede
wszystkim
w
kontekście
administracyjno-procesowym,
z
uwzględnieniem
związkowych aspektów wynikających z prawa administracyjnego ustrojowego i
prawa administracyjnego materialnego. Poza zakresem pozostaje pogłębiona
charakterystyka właściwości organu administracji publicznej w procedurach innych,
aniżeli ogólne postępowanie administracyjne. Rozważania są prowadzone z
perspektywy prawidłowości decyzji administracyjnej. Taki punkt widzenia jest
interesujący i twórczy. Stosunkowo rzadko bowiem taka optyka występuje w
literaturze przedmiotu.
Wskazanymi przez Autorkę głównymi celami dysertacji jest kompleksowa
analiza instytucji właściwości organu administracji publicznej jako instytucji
regulowanej prawem w ogólnym postępowaniu administracyjnym, a nadto ustalenie
treści terminu „właściwość organu administracji publicznej” zwłaszcza w
kontekście pojęć pokrewnych takich jak: kompetencja, zadanie, zakres działania.
Celem rozprawy jest również zbadanie czy w obecnie obowiązujące normy w
sposób wystarczający i zupełny pozwalają ustalić właściwość organu administracji
publicznej w danej sprawie oraz czy rozległe możliwości poszerzania [faktycznego]
zakresu właściwości organów nie prowadzą do powstania problemów z ustaleniem
organu właściwego.
Powiązane z powyższym są również sformułowane przez Autorkę
następujące cele szczegółowe:
1.
ustalenie skutków naruszenia właściwości przez organ administracji
publicznej
na
poszczególnych
etapach
postępowania
administracyjnego;
2.
ustalenie czy rozbudowana i (relatywnie) skomplikowana sieć
podziału kompetencji organów administracji publicznej sprzyja
ustaleniu organu właściwego w sprawie, czy wręcz przeciwnie;
3.
teoretyczne rozważania nad stabilnością, skutecznością i jakością
legislacji prawa administracyjnego;
3
4.
próba wykazania problemów towarzyszących ustaleniu właściwości
organu administracji publicznej w danej sprawie;
5.
sformułowanie wniosków de lege lata i de lege ferenda;
W związku z tym pozostają – stawiane przez Autorkę –ważkie pytania
badawcze o charakterze generalnym:
1.
Czy ustawodawca w wystarczający, zupełny i precyzyjny sposób
skonstruował przepisy odnoszące się do właściwości organu
administracji publicznej?
2.
Czy sytuacja wydawania decyzji administracyjnych przez organy w
sprawie niewłaściwe nie zaburza spójności, przejrzystości, a w efekcie
skuteczności prawa administracyjnego?
3.
Czy ewentualne wprowadzenie odpowiednich reguł interpretacyjnych
(wykładni) pomogłoby ustaleniu organu właściwego w sprawie?
4.
Czy i w jakim stopniu ustawodawca realizuje postulaty płynące z
zasady legalizmu?
Autorka wyraźne zatem wskazała pole badawcze i określiła płaszczyzny
rozpatrzenia tematu. Nie przyjmuje a priori założeń, lecz szuka odpowiedzi na
postawione pytania. Jest to słuszne podejście badawcze, gwarantujące pewien
obiektywizm dokonywanych ocen wpadkowych i formułowania konstatacji
końcowych. Do osiągniecia złożonych celów pracy nie potrzeba przeprowadzania
całościowych analiz, ale wystarczy skupienie uwagi na sprawach podstawowych.
Stąd
też
nastąpiło
ograniczenie
podejmowanych
kwestii
do
najbardziej
zasadniczych.
Powyższe miało wpływ również na zastosowany sposób badania zagadnienia
naukowego oraz wskazanych w spisie treści tez, składających się na jego całość. W
pracy obok klasycznej egzegezy aktów normatywnych, zastosowano również
analizę orzecznictwa oraz oparto się o wyniki studiów literatury, w tym także – co
należy odnotować – wypowiedzi przedstawicieli innych specjalności aniżeli nauka
prawa i postępowania administracyjnego. Taki sposób postępowania badawczego
pozostaje w realiach przeprowadzonych badań właściwy.
4
Powyższe założenia pracy, określenie jej celu, zakresu i przedmiotu, a także
przesłanki metodologiczne i zastosowane środki poznania naukowego rozprawy
zostały przekonywająco omówione we Wstępie dysertacji.
Określona tam koncepcja badań nie budzi wątpliwości. Za w pełni
adekwatne i prawidłowe uznaję przyjęte metody badawcze i położenie głównego
nacisku w pracy na analizy prawno-dogmatyczne. Ponadto uważam, że przekazana
mi do recenzji rozprawa jest interesująca nie tylko pod względem merytorycznym,
ale również – co istotne – w omawianym tu aspekcie metodologicznym.
Przyjęte założenia i metody badawcze lokują dysertację w kategorii prac
bardziej dogmatycznych (źródłowych), aniżeli teoretycznoprawnych. To wstępne
przekonanie ugruntowuje lektura recenzowanej pracy. Jest to opracowanie o
wyraźnych walorach dogmatycznych, uwzględniające i oceniające najważniejsze
rozwiązania normatywne, nie tylko przez pryzmat praktyki administracyjnej i
orzecznictwa sądowego, ale przede wszystkim istniejącego w badanym obszarze
stanu wiedzy naukowej.
3. Konstrukcja pracy
Fragmentacja treści dysertacji na rozdziały i podrozdziały nie jest dowolna, a
tytuły jednostek redakcyjnych odzwierciedlają zawarte w nich treści. Struktura
podziału rozważań jest przy tym odpowiednia do przedmiotu pracy, a tak
skomponowana całość jest pod tym względem logiczna i spójna. Zapoznanie się ze
spisem treści wywołuje pozytywne wrażenie nie tylko naukowe, ale także poniekąd
estetyczne. Praca pod tym względem jawi się jako
dość jednorodnie
usystematyzowana – rozdziały dzielą się na podrozdziały, które niekiedy – w
zależności od potrzeb – różnicują się na niewyodrębnione w spisie treści jednostki
redakcyjne niższego rzędu – porządkujące tok wywodu. Pod kątem struktury
wewnętrznej dysertację należy uznać za właściwie skonstruowaną i – w kontekście
podziału treści – za zachowaną w dość odpowiednich proporcjach.
Ponadto każda z głównych jednostek redakcyjnych rozpoczyna się od
pomocnych uwag ogólnych, a kończy swoistym resume. To częściowe
5
podsumowywanie rozważań powoduje, że zawarte w zakończeniu wnioski i
konstatacje posiadają odpowiedni stopień uogólnienia.
Analizując zagadnienie Autorka rozwinęła temat w pięciu rozdziałach
merytorycznych, w których tytuły i śródtytuły wewnętrznych części jasno obrazują
myśl przewodnią i drogę poznania naukowego.
W kolejnych rozdziałach Autorka przedstawia takie kwestie jak: Istota i
charakter właściwości organu administracji publicznej, Właściwość ustawowa
organu administracji publicznej, Właściwość delegacyjna organu administracji
publicznej, Spory o właściwość pomiędzy organami administracji publicznej,
Naruszenia właściwości przez organ administracji publicznej i ich konsekwencje w
ogólnym postępowaniu administracyjnym.
Rozwinięcie pracy, znajdujące się w powyższych w rozdziałach, zostało
poprzedzone
wprowadzeniem,
obejmującym
także
uwagi
metodologiczne,
zawartym we Wstępie. Całość zwieńcza podsumowanie, odnoszące się do celu
pracy oraz postawionych na wstępie pytań, zamieszczone we Wnioskach
końcowych.
W Bibliografii znajdują się stosowne wykazy, obrazujące wykorzystaną bazę
źródłową, na którą składa się literatura oraz zestawienie orzeczeń (w tym nie tylko
judykaty Trybunału Konstytucyjnego, ale rownież orzeczenia sądów polskich, a
także glosy). W Bibliografii nie ma jednak wykazu aktów prawnych. Podstawowe
źródła prawa można jednak zrekonstruować na podstawie zamieszczonego na
początku wykazu skrótów. Podane tam publikatory, w których ogłoszono teksty
jednolite tych aktów normatywnych zostały jednak przywołane błędnie. Ponadto,
niektóre z podanych tam źródeł prawa w ogóle nie posiadają tekstów jednolitych.
Podobna sytuacja występuje w przypisach. O ile referencje literatury nie wywołują
większych obiekcji, o tyle opisy bibliograficzne aktów normatywnych są często
wątpliwe.
Treść
poszczególnych
regulacji
przywołana
w
zasadniczych
rozważaniach odpowiada jednak aktualnemu stanowi prawnemu. Błędy te nie mają
zatem istotnego znaczenia merytorycznego. Pozostają zatem jedynie uchybieniami
natury formalnej.
6
Niemniej jednak, w odpowiednim wykazie Autorka wskazuje – nie licząc
glos – 446 publikacji naukowych. Spora jest też liczba przywołanych judykatów
istotnych dla opracowania rozprawy. Zdaniem recenzenta, zgromadzony i
wykorzystany materiał źródłowy jest znaczny, co należy ocenić pozytywnie.
Poglądy Autorki kształtowane są nie tylko na podstawie studiów literatury
przedmiotu, ale także analizy materiału normatywnego oraz orzecznictwa
sądowego.
W sposób dość umiejętny dostosowuje przy tym poglądy literatury spoza
nauki prawa i postępowania administracyjnego do zagadnienia będącego
przedmiotem rozprawy. Wszystko to łączy z własnymi stwierdzeniami. Świadczy to
o zdobyciu umiejętności samodzielnego prowadzenia pracy naukowej i posiadaniu
znajomości podstaw pisarstwa naukowego.
4. Ocena pracy pod względem formalnym
Od strony formalnej – biorąc pod uwagę dużą obszerność dysertacji – praca
została napisana prawidłowo. Język jakim napisano rozprawę jest w zasadzie
poprawny i zrozumiały. Wywody zaś są z reguły potoczyste, bez powtórzeń i
zbędnych reasumpcji. Autorka stara się nadać swym wypowiedziom postać opisów
i stwierdzeń.
W toku wielokrotnej lektury pracy rażących błędów formalnych i błędów
rzeczowych nie stwierdzono. Występują natomiast podniesione wyżej błędy w
przypisach i referowaniu źródeł. Jako uchybienia formalne można wskazać także
niezbyt liczne niezgrabności językowe i błędy maszynowe. W przekazanym do
recenzji egzemplarzu rozprawy razi natomiast błąd w samej intytulacji, zawarty na
stronie tytułowej („Właściowość”). Można to wytłumaczyć jedynie pośpiechem i
pobieżnością korekty redakcyjnej.
5. Uwagi szczegółowe
Sformułowana w osnowie recenzji ogólnie pozytywna ocena rozprawy
doktorskiej nie oznacza, że jako recenzent nie mam do niej uwag szczegółowych.
7
Zadaniem recenzenta jest również zwrócenie uwagi na kwestie budzące
wątpliwości, skłaniające do dyskusji oraz sprawy wymagające szerszego
oświetlenia czy też ponownego rozpatrzenia.
Za interesujące i ważne uważam rozważania dotyczące zasady legalizmu.
Jest to istotny punkt wyjścia. Można jednak zauważyć, że poprzez wskazanie w art.
6 ustawy z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego2, że
organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa można
dyskutować, czy nie są one w pewnej mierze „niewolnikami przepisów prawa”. Z
perspektywy zagadnienia właściwości organu administracji publicznej oznaczać to
może obowiązek ścisłego przestrzegania swojej właściwości. Na tym tle pojawia się
kontrowersyjne zagadnienie tzw. domniemania kompetencji. Podjęty temat pracy
daje doskonałe pole do szerszych rozważań teoretycznych i próby ustalenia
dokładniejszej odpowiedzi na pytanie: czy z tego punktu widzenia chodzi w
rzeczywistości o domniemanie właściwości organu administracji publicznej w
ogólnym postępowaniu administracyjnym, czy raczej może o pierwszeństwo w
wykonywaniu zadań (domniemanie zakresu działania organu), czy też tzw.
kompetencję ogólną (generalną, otwartą, inkluzywną), będącą swoistą regułą
kolizyjną w sferze wykładni przepisów prawa administracyjnego ustrojowego na tle
resortowej i terytorialnej budowy administracji publicznej.
Prezentowane spojrzenie na problem właściwości organu administracji
publicznej w ogólnym postępowaniu administracyjnym daje również podstawy do
takiej
rekonstrukcji
administracyjnego,
treści
którą
ogólnej
obrazuje
zasady
stwierdzenie:
legalizmu
postępowania
„w
postępowania
toku
administracyjnego organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów
prawa oraz rozpoznają i rozstrzygają sprawy w granicach swojej właściwości”.
Wtedy bowiem kwestia przestrzegania własnej właściwości z urzędu byłaby
faktycznie pochodną zasady legalizmu postępowania administracyjnego. Jest to
warte odnotowania, albowiem w jednej z pierwszych redakcji projektu Kodeksu
postępowania administracyjnego zasada ta miała być wyrażona następującymi
słowami: Organy administracji państwowej działają na podstawie przepisów prawa
2
Tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r., poz. 23, z późn. zm., dalej jako: K.p.a.
8
i w granicach przyznanej przez prawo kompetencji. Związek pomiędzy zasadą
legalizmu postępowania administracyjnego a właściwością organu administracji
publicznej jest zatem – co trafnie odnotowała Autorka – bardzo ścisły.
Dopuszczalność drogi ogólnego postępowania administracyjnego recenzent
widziałby nie tylko przez pryzmat ogólnej zdolności pewnych podmiotów do
prowadzenia postępowania
administracyjnego, ale również przez styk drogi
administracyjnej z drogą sadową. Sprawy indywidualne są załatwiane w Polsce
zarówno na drodze sądowej, jak i na drodze administracyjnej. Jurysdykcja sądowa i
jurysdykcja administracyjna nie są jednak obecnie wobec siebie konkurencyjne i nie
może dojść do sporów o właściwość między organami administracji publicznej i
sądami. Wbrew wszystkiemu jako zasadę należy traktować drogę sądową3 z
domniemaniem sprawy cywilnej4, co oznacza że droga administracyjna jest
dopuszczalna o tyle, o ile wynika to ze szczególnych przepisów ustawowych,
upoważniających do rozpoznania i rozstrzygnięcia danej kategorii spraw. Organy
administracji publicznej nie mają zatem wyłączności kompetencyjnej w sprawach
indywidualnych. Stąd też zgodnie z przywołanym wyżej art. 1991 K.p.c. sąd
powszechny nie może odrzucić pozwu z tego powodu, że do rozpoznania sprawy
właściwy jest organ administracji publicznej lub sąd administracyjny, jeżeli organ
administracji publicznej lub sąd administracyjny uznały się w tej sprawie za
niewłaściwe. Nie ma zatem potrzeby funkcjonowania Kolegium Kompetencyjnego
przy Sądzie Najwyższym, które do końca 2003 r. rozstrzygało spory o właściwość
między organami administracji publicznej a sądami. Istnieje jedynie konieczność
orzekania o zwrocie podania z tej przyczyny, ze właściwy w sprawie jest sąd w
drodze weryfikowalnego aktu administracyjnego. Z tego też punktu widzenia
instytucję właściwości organu administracji publicznej w ogólnym postępowaniu
administracyjnym należy postrzegać w kategoriach ius strictum.
Na kanwie rozważań dotyczących właściwości ustawowej, a zwłaszcza
ustalania właściwości miejscowej w oparciu o zasady wynikające z ustaw
3
Przepis art. 177 w zw. z art. 184 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr
78, poz. 483 z późn. zm.).
4
Z mocy art. 1991 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (tekst jednolity: Dz.
U. z 2014 r, poz. 101 z późn. zm.; dalej jako: K.p.c.).
9
zaliczanych do źródeł prawa administracyjnego materialnego można uzupełniająco
wskazać na regulacje wynikające z przepisów ustawy z dnia 28 listopada 2014 r. –
Prawo o aktach stanu cywilnego5, a dotyczące właściwości miejscowej w sprawach
rejestracji stanu cywilnego w zakresie zawarcia małżeństwa. Jeśli stosownie do art.
15 ust. 1 tej ustawy zawarcie małżeństwa następuje przed kierownikiem urzędu
stanu cywilnego wybranym przez osoby zamierzające zawrzeć małżeństwo, a
zgodnie z art. 2 ust. 6 odmowa dokonania czynności z zakresu rejestracji stanu
cywilnego następuje w formie decyzji administracyjnej, zachodzi pytanie: czy tak
określoną zdolność tego organu administracji publicznej można opisać za pomocą
pojęcia właściwości przemiennej, czy raczej nie powinno się jego tak określonej
kompetencji w ogóle odnosić się – podobnie jak w przypadku organów centralnych
– do kategorii właściwości miejscowej?
W sferze rozważań dotyczących właściwości delegacyjnej interesująca jest
kwestia właściwości organu udzielającego tzw. pomoc prawną z art. 52 K.p.a. W
ocenie recenzenta organ prowadzący postępowanie może zwrócić się jedynie do
innego organu administracji publicznej, posiadającego ogólną zdolność do
prowadzenia postępowania administracyjnego. Pomoc prawna nie ogranicza się
przy tym do wezwania osoby do złożenia wyjaśnień lub zeznań albo do dokonania
innych czynności, związanych z toczącym się postępowaniem, ale także twórczego
odebrania tych wyjaśnień lub zeznań. Organ udzielający pomocy prawnej może
przy tym wykroczyć poza oznaczone przez organ prowadzący postępowanie
okoliczności będące przedmiotem wyjaśnień lub zeznań. Musi dysponować zatem
określonym poziomem samodzielności jurysdykcyjnej. Dla przykładu: komendant
komisariatu Policji, choć zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o
Policji6 jest organem administracji rządowej, właściwym w sprawach ochrony
bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicznego, to
nie posiada ogólnej zdolności do prowadzenia postępowania jurysdykcyjnego, o
czym stanowi art. 6a tej ustawy. Komendant komisariatu Policji nie jest zatem
organem kodeksowym. Czy to oznacza, że jest pozbawiony jakiejkolwiek
5
6
Dz. U. poz. 1741, z późn. zm.
Tekst jednolity: Dz. U. z 2015 r. poz. 355, z późn. zm.
10
właściwości w ogólnym postępowaniu administracyjnym i nie może udzielać
pomocy prawnej organom prowadzącym postępowanie?
Koresponduje
z
tym
inne
istotne
zagadnienie,
warte
szerszego
potraktowania. Chodzi bowiem o problematykę tzw. nieaktów lub aktów
pozornych, czyli takich wypowiedzi organów administracji publicznej lub
urzędników administracji publicznej, które nie korzystają z domniemania
prawidłowości i legalności oraz nie wiążą innych organów administracji publicznej
i sądów. Wypowiedzi takie nie wymagają żadnego postępowania dla uznania ich za
niebyłe pod względem prawnym, albowiem są „nieważne bezwzględnie”. W tym
zakresie nie prowadzi się postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności,
albowiem brak jest przedmiotu zaskarżenia. Jedną z przesłanek uznania takiej
wypowiedzi za akt „Kapitana z Köpenick” jest to, że została podjęta przez organ
„oczywiście niewłaściwy”. Jak odczytywać taką „oczywistą niewłaściwość”. Czy
oznacza ona wydanie decyzji przez organ pozbawiony ogólnej zdolności do
prowadzenia postępowania jurysdykcyjnego, tak jak wskazany wyżej komendant
komisariatu Policji? Czy może oznacza wydanie decyzji w sprawie, w której
właściwy jest sąd powszechny, a wiec sytuację braku drogi administracyjnej? Czy
też może oznacza wydanie decyzji w sprawie, w której nie mają zastosowania
przepisy o postępowaniu jurysdykcyjnym? Są to istotne pytania związane z sankcją
naruszenia przepisów właściwości, wymagające dalszych pogłębionych badań.
Mimo tych uwag przeprowadzone badania doprowadziły Autorkę do
sformułowania ważkich spostrzeżeń, konkluzji i wniosków, które recenzent – mimo
niekiedy własnego poglądu – z perspektywy lektury pracy, jako prawidłowo
sformułowane i odpowiednio udowodnione, w pełni podziela.
6. Podsumowanie
W podsumowaniu uwag recenzyjnych stwierdzam, że przedłożona rozprawa
jest opracowaniem trudnego, a równocześnie bardzo istotnego i aktualnego
zagadnienia naukowego. Oczywiście, jak każda lektura, wywołuje pytania
i wątpliwości, które nie wpływają na pozytywną ocenę merytoryczną.
11
7. Konkluzja końcowa
Konkludując, rozprawa doktorska Pani mgr Marty Sawickiej pt. Właściwość
organu administracji publicznej w ogólnym postępowaniu administracyjnym, mimo
zgłoszonych uwag, zasługuje na pozytywną ocenę. Stanowi wzbogacenie nauki
prawa administracyjnego o samodzielne rozwiązanie aktualnego zagadnienia
naukowego. To wszystko uzasadnia stwierdzenie, że rozprawa odpowiada
ustawowym wymogom stawianym pracom doktorskim.
W związku z powyższym wnoszę o dopuszczenie Kandydatki do stopnia
naukowego do dalszych czynności w przewodzie doktorskim.
Olsztyn, dnia 18 sierpnia 2016 r.
12