Jak wejść w związek

Dzień 6. Ale jak tu się umówić na tą randkę?
Iwona: Z moich obserwacji wynika, że częściej koncentrujemy się na tym, że chcemy
kogoś znaleźć, niż na tym jak zrobić pierwszy krok w kierunku wyjścia do innych, czy z
innymi. Obecnie, jak pewnie każdy wie, dostępnych jest bardzo dużo „opcji”, aby na tą
pierwszą randkę czy spotkanie się umówić. Pamiętam jak kilka lat temu po kazaniu
księdza na temat fajnych osób miałam takie szybkie postanowienie, że zaproszę kogoś z
kościoła, kto akurat był wtedy na mszy i wydawał mi się fajny :) No... i umówiłam się na
piwo z wartościowym człowiekiem. Warto przełamywać takie niepotrzebne opory i uczyć
się otwartości wyjścia do kogoś zupełnie nieznanego. Ja stosowałam metodę wyjścia
tam, gdzie musiałam jak najwięcej włożyć pracy w otwartość na nowych ludzi. To
poszerza nam grono znajomych i uczy funkcjonowania w różnych miejscach,
środowiskach. Tylko wiąże się z większą odwagą i większym nakładem czasu, bo
wchodzimy w obszary zupełnie nam niezbadane. Ale wiem, że takie „ryzyko” się opłaca.
Dzień 7. Gdzie go poznać?
Basia: Od kiedy pamiętam, miałam pecha do poznawania fajnych facetów. W liceum
klasa biol-chem, same dziewczyny. W grupie teatralnej - same dziewczyny. Więc w
końcu wymyśliłyśmy z przyjaciółką wyjazd na obóz narciarski, gdzie będą przystojni
narciarze. Potem obozy żeglarskie, pielgrzymka, duszpasterstwo jedno, drugie, wyjazdy
Taize, wolontariat. Na studiach miałam już dobry, stały krąg znajomych, więc pojawiła
się myśl, że nie mam czasu na nowe znajomości: zajęcia na uczelni, praca, paczka
przyjaciół. Na szczęście kolega zachęcił mnie do wyjazdu z grupą, która potrzebowała
wolontariuszy. Wydaje mi się, że nigdy nie ma jednej motywacji - oczywiście chciałam
pomagać, ale taka myśl z tyłu głowy, że może poznam kogoś ciekawego, była
dodatkową zachętą. Tam też poznałam mojego męża. Myślę, że dzięki wszystkim innym
wyjazdom nie bałam się rozmawiać z nowo poznanymi osobami, byłam bardziej otwarta
i naturalna. Nie zestresowałam się, gdy do mnie zagadał, więc mogłam być sobą.
Choć zdarzają się sytuacje, że zakochasz się w kurierze lub dziewczynie z kawiarni, albo
w kumplu z paczki po wielu latach znajomości, to takie sytuacje są rzadkością. Żeby
kogoś poznać, warto pojawiać się tam, gdzie jest większe prawdopodobieństwo
spotkania nowych ludzi o podobnych wartościach lub zainteresowaniach.
facebook.com/WIO.PR
wio.org.pl
REKOLEKCJE W MIEŚCIE:
OD ZWIĄZKÓW ZŁEJ JAKOŚCI DO ZWIĄZKU MARZEŃ
TYDZIEŃ 6
Jak wejść w związek?
Dzień 1. W ogóle
Ula: Bardzo często spotykam się z postawą jakiegoś oporu wchodzenia w relacje, kiedy
od samego początku ta nowo poznana osoba nie wpisuje się w ideał, albo nie spełnia
jakichś konkretnych oczekiwań, albo nie „zaiskrzyło” na pierwszej randce. Słowem:
ludzie często czekają na nie wiadomo kogo. I nie chodzi mi o to, że ci księciowie i
księżniczki nie istnieją, to jest osobny temat. Chcę powiedzieć, że warto próbować. Czyli
po prostu wchodzić w relacje, które się nadarzają, a nawet powiem więcej: wchodzić w
związki, choć na początku nie mamy 100% przekonania. Powodów, by tak robić, jest
kilka.
Po pierwsze: nigdy nie wiadomo. Może się okazać, że ktoś, kto na początku nie wydawał
się zbyt ciekawy, przy głębszym poznaniu bardzo zyskuje.
Po drugie: ludzie się zmieniają. Nie zakładajmy, że jeżeli na pierwszej randce druga
osoba nie wykazała się pożądaną przez nas cechą, to nigdy się nią nie wykaże. Jest
duża szansa, że jak się zakocha, to się wykaże. A jak pokocha z wzajemnością, to
będzie potrafiła naprawdę wiele w sobie zmienić.
Po trzecie: nawet jeżeli ta relacja okaże się nieudana, to warto zdobywać
doświadczenie. Warto się nauczyć rozmawiać, randkować, flirtować, pracować nad
sobą… By kiedy spotkamy tego wymarzonego, nie okazało się, że mamy zbyt mało
umiejętności, by zbudować udany związek. Każda relacja uczy nas czegoś nowego i
pozwala wyciągać wnioski.
Czasem boimy się zranień, które niesie ze sobą zaangażowanie się w relację, z której nic
nie wyszło. Boimy się też ranić inne osoby. I z tym lękiem warto się rozprawić - każdy
ma prawo przeżyć rozczarowanie, zawód, niespełnioną miłość. Bogactwo relacji i
doświadczenia, jakie z takiej „porażki” możemy wynieść, jest jednak o wiele większą
wartością.
Wiem, o czym piszę, gdyż sama długo nie wchodziłam w związki. Nie dawałam facetom
szans, zawsze znalazłam coś, do czego można się było przyczepić. Bałam się
zaangażowania i rozczarowania. Czekałam na kogoś, kto idealnie wpasuje się w mój
ideał. W końcu zaryzykowałam. Okazało się, że chłopak był ciekawy, ale moje
umiejętności damsko-męskie były na tak niskim poziomie, że nie mogło się udać. Nie
praktykowałam, więc nie wiedziałam, jak to się robi. Wnioski wyciągnęłam za późno. A
może nie? Kolejna „próba” to mój obecny mąż.
Dzień 2. Kto Ci się podoba?
Łukasz: Mężczyzno, jakie kobiety Ci się podobają? Kobieto, jacy mężczyźni zwracają
Twoją uwagę? Uważam, że każdy z nas ma wewnętrzny filtr, który dzieli osoby
przeciwnej płci na dwie grupy: podoba mi się, nie podoba mi się. Pamiętam, dawno
temu, taką ciekawostkę, że podobały mi się dziewczyny już będące w innych związkach.
Niedostępne. A jak już zaczynały być dostępne, to przestawały mi się podobać. Ciekawe
jak ja wtedy mogłem wejść w związek? No jasne, że nie mogłem.
Wtedy wszedłem w okres próbowania wchodzenia w związek. Próbowałem i nie działało.
A jednocześnie bardzo chciałem. To spowodowało, że zacząłem szukać skutecznych
metod pracy nad sobą. Znalazłem takie metody, które były skuteczne dla mnie. I teraz
jestem w szczęśliwym związku.
Filtr, który każdy z nas ma w sobie, który mówi nam, kto się nam podoba, można jak
najbardziej modyfikować poprzez pracę nad sobą. Dlaczego by nie miał się nam
spodobać ktoś dostępny w naszym kręgu przyjaciół, ktoś fajny, z ambicjami i ideałami?
Wiadomo, nic na siłę. Ale jednocześnie jestem przekonany, że wiele z tych filtrów
wynika tak naprawdę z naszych nieujawnionych lęków. Że tak naprawdę gdzieś w
środku boimy się czegoś. Warto do tego lęku w nas się dobrać, porozmawiać z nim,
zastanowić się, przemyśleć.
No i najfajniejsze jest to, że jeżeli podobają się nam fajne, ładne, wesołe,
wysportowane, otwarte osoby płci przeciwnej, to warto nad sobą pracować, żeby się do
nich upodobnić. Znacznie zwiększamy wtedy szansę, że taka osoba zainteresuje się
nami.
Dzień 3. Ubranie
Łukasz: Od dawna obserwuję taką prawidłowość: jak dziewczyna zaczyna chodzić z
chłopakiem, od razu zaczyna się dużo lepiej ubierać i lepiej wyglądać. Fryzura,
dopasowane i dobrze wyglądające, kobiece ubranie, makijaż. Rozumiem, że chłopak
dopinguje. Ale dlaczego nie zrobić tego wcześniej, po to, by zwiększyć
prawdopodobieństwo znalezienia kogoś?
Byłem kiedyś na zajęciach z zawodową projektantką mody. Ona narysowała kobietę:
owal twarzy, sylwetka - dosłownie kilka kresek. Od razu pomyślałem: „ależ piękna!”. A to
było kilka kresek na papierze! Potem ta projektantka wytłumaczyła, jak to działa. Otóż
w naszym europejskim kręgu kulturowym mamy zakodowany w mózgu ideał piękna.
Polega on na tym, że postrzegamy kobietę jako piękną wtedy, gdy jej głowa wpisuje się
trzy razy w tułów i trzy razy w nogi. Idealne proporcje. (Wreszcie wiadomo, po co
kobietom buty na obcasach!) A potem ta projektantka powiedziała najwspanialszą
prawdę na temat ubierania się: ubranie należy tak dobierać, aby jak najlepiej „oszukać”
oko tak, żeby się wydawało, że kobieta idealnie wpisuje się w takie proporcje!
Potem były eksperymenty z ubraniami. Okazało się, że wystarczy przesunąć spódnicę
nieco w dół, a bluzkę nieco w górę, aby ubranie wydobywało piękno z kobiety. Czy to
nie jest super? Można z tego wyciągnąć następujące wnioski:
• istnieje ubranie, w którym super wyglądasz,
• ubranie, w którym super wygląda Twoja koleżanka (lub manekin na wystawie)
nie musi pasować do Ciebie,
• wystarczy wziąć życzliwą, otwartą osobę z szerokim gustem na zakupy
odzieżowe, aby wybrać fajne ubranie, które do Ciebie pasuje.
Wszystko jasne? Do dzieła!
Dzień 4. Szaleństwo
Łukasz: Gdyby nie odrobina szaleństwa, nie byłbym teraz w szczęśliwym małżeństwie.
A było to tak. Była wiosna, czyli pora roku, którą najmniej lubię. Po zimie myśli ciężko i
pesymistycznie suną po mojej głowie. I wtedy, na spotkaniu czwartkowym, ksiądz Jacek
wygłosił konferencję na temat szaleństwa. Była to historia o św. Franciszku, który w
przypływie emocji nakazał swojemu bratu biec nago do pobliskiego kościoła, aby
wygłosić kazanie. Po czym Franciszek zreflektował się i sam rozebrał się do naga, aby
wygłosić kazanie, którym wzbudził zachwyt w słuchaczach. Szaleństwo! To była
konferencja o tym, żeby zrobić czasem coś szalonego! Otworzyć się, zaryzykować!
Następnego dnia dostałem SMS of Gosi. Gosia też była na tej konferencji i chciała zrobić
coś szalonego. To było zaproszenie na wspólne spędzenie czasu. No randka, jak nic. A
tu myśli pesymistycznie suną po mojej głowie i kreślą czarne scenariusze.
No ale, szaleństwo! Wiem, że wiosna, wiem, że nie jestem gotowy. Ale co tam!
Szaleństwo! Zgodziłem się, i to była pierwsza z kilkuset randek. Najpierw randek
zwyczajnych, potem narzeczeńskich, a potem małżeńskich.
Tak sobie myślę, że największe szaleństwo to jest otworzyć się. Pokazać, kim się jest
naprawdę. Zaryzykować. Wyciągnąć rękę do kogoś, lub tą rękę przyjąć. Odsłonić swoje
pragnienia, marzenia. Pokazać, że na kimś mi zależy. Szaleństwo to zawsze ryzyko. Na
pewno można stracić tyle, że można się wygłupić. A ile można zyskać!
Dzień 5. Księżniczka, wieża i smok
Ksenia: To był ideał. Piękna, inteligentna, zaradna, absolutnie niedostępna. Nie wiem,
czemu liczyłam, że wszyscy będą się zabijać, żeby zdobyć w wielkiej walce taką
niesamowitą mnie. Chyba nie muszę mówić, że chętnych nie było zbyt wielu. Szczerze
mówiąc, to nie było ich wcale.
Zajęło mi trochę czasu, by oddać smoka do ZOO, sprzedać wieżę na giełdzie
nieruchomości i ściągnąwszy koronę z głowy postawić stopy na ziemi. Potem jakiś czas
jeszcze dreptałam po okolicy, czekając, że ktoś się jednak zainteresuje. Nic. No i w
końcu poszłam po rozum do głowy. Jak góra nie idzie do Mahometa, to chyba wiecie co
robi Mahomet. A więc zakasałam rękawy, zebrałam całą odwagę i… zagadywałam ludzi
wszędzie (ludzi… no, chodzi o facetów oczywiście). W pociągu, na ulicy, w sklepie… I
najstraszniejsze (o rany, ale wstyd!) czasem sama pierwsza pytałam, czy może chcieliby
się potem ze mną umówić. Stres to był nie z tej ziemi! Co sobie pomyśli? A co jeśli
powie, żebym spadała na drzewo? Odrzucenie boli. No i przecież kobiecie nie wypada
tak się narzucać… Trwało to jakiś czas i nie przyniosło nic ciekawego poza kilkoma
średnio udanymi spotkaniami.
Ogromną wartość tego wysiłku zrozumiałam dopiero później. Kiedy nagle odkryłam, że
przestałam się bać. Nie uciekałam wzrokiem, jak ktoś na mnie patrzył, a uśmiech i
zrobienie pierwszego kroku stało się naturalne, jeśli tylko tego chciałam. Nie
potrzebowałam udawać. Nie zastanawiałam się z przerażeniem „a co sobie pomyśli?”.
Stałam się otwarta! Sama pierwsza wchodziłam w relacje, jeśli tylko mnie interesowały,
nie czekając na jakieś wielkie uroczyste zaproszenie. Ale też zrozumiałam, że zrobienie
pierwszego kroku nie zabiera mi prawa wyjścia później z tej relacji, jeśli stwierdzę, że to
nie ma sensu.
Teraz to mnie zaczepiają na ulicy. Uśmiecham się wtedy z ciekawością nowego
spotkania w oczach. I nie mam najmniejszej ochoty wracać do wieży.