BEZPIECZNE ZABAWY

Małgorzata Kowalczyk i Ewa Rajewska
BEZPIECZNE ZABAWY
(scenariusz ten powstał na potrzeby pracy warsztatowej dramy prowadzonej
dla uczniów z niepełnosprawnością umiarkowanego i znacznego stopnia, działającej
w Specjalnym Ośrodku Szkolno – Wychowawczym w Stoku Lackim.
Układ i treść spektaklu edukacyjno - profilaktycznego podyktowany został przede
wszystkim potrzebami i możliwościami uczestników grupy teatralnej, a także ich
odbiorców – dzieci i młodzieży o specjalnych potrzebach edukacyjnych)
OSOBY:
Michał G. – 13 lat, spodnie dresowe, bluza z kapturem, rower trzykołowy
Mateusz Ch. – 14 lat, czapka z daszkiem, okulary, telefon komórkowy
Wiola B. – 14 lat, kucyki, wózek z lalką
Robert Dz. – 14 lat, sportowe ubranie, jo – jo
Zbyszek Ś. – 14 lat, sportowe ubranie (wspólna zabawa z Robertem)
Łukasz W. – 14 lat - samolot
SCENA 1
Rzecz dzieje się w plenerze, na placu zabaw. Scenerię tworzą
duże Mega Klocki, w oddali widoczne domy, bloki. Muzyka –
odgłosy natury. Na scenę wchodzą kolejno dzieciaki; swobodnie
i spontanicznie oddają się swojej zabawie. Pierwsza wchodzi
dziewczynka z wózkiem, następnie na rowerze wjeżdża Michał,
wchodzi Mateusz zafascynowany grą w telefonie, Robert ze
Zbyszkiem grają w jo –jo, a Łukasz inscenizuje lot samolotu.
Po pewnym czasie… Od wyliczanki zaczyna się wspólna zabawa.
Mateusz:
„Otwieram budkę, bo za minutkę zamykam budkę.”
(wszyscy wkładają palce „do budki”)
Robert:
(wskazując dzieci stojące w kole rozpoczyna wyliczankę)
„Entliczek, pętliczek, czerwony stoliczek, na kogo wypadnie, na tego bęc.”
Mateusz:
Wypadło na Michała, Michał kryje!
Michał:
(podchodzi do ściany klocków, zakrywa twarz rękami, liczy)
1,2,3,4, 5 ……20
„Pałka, zapałka, dwa kije, kto się nie schowa, ten kryje
przede mną, za mną po bokach nie wolno!” Szukam!
1
(zabawa w chowanego)
Zbyszek:
Ale nudy! Chodźcie grać w piłkę!
(wszyscy schodzą ze sceny)
SCENA 2
W głębi sceny poustawiane znaki drogowe i sygnalizator
świetlny. Muzyka – odgłosy ulicy. Dzieciaki wbiegają kopiąc
piłkę. Tworzą dwie drużyny piłkarskie. Rozpoczyna się mecz.
Przez pewien czas podają do siebie piłkę. W pewnym momencie
Zbyszek wykopuje mocno piłkę w stronę ulicy. Michał biegnie za
piłką. Pozostałe dzieci ustawiają się tyłem do widowni
zasłaniając Michała. W tym momencie słychać głośny, wyraźny
odgłos nadjeżdżającego samochodu, klakson, hamowanie i dźwięk
stłuczki. Michał upada na scenę. Nad leżącym chłopcem
pochylają się pozostałe dzieci. Mateusz wstając wyjmuje z
kieszeni komórkę.
Mateusz: (bardzo głośno)
Jeden, jeden, dwa. Halo, był wypadek, kolegę potrącił samochód, proszę przyjechać
na ul. Pałacową.
Stop klatka – zatrzymanie czasu. Prowadząca grupę, ubrana np.
na czarno, klaszcze w dłonie trzy razy. Podchodzi najpierw do
Michała, dotyka jego ramię (Michał ciągle leży na scenie) i
zadaje mu pytania.
Prowadząca:
Kim jesteś?
Michał:
Chłopcem.
Prowadząca:
Co teraz robisz?
Michał:
Leżę na ulicy
Prowadząca:
Dlaczego tu leżysz?
Michał:
Wbiegłem na ulicę, potrącił mnie samochód.
Prowadząca:
Co czujesz?
Michał:
Boję się, jest mi zimno, boli mnie noga
Prowadząca podchodzi teraz do chłopca z komórką, dotyka jego
ramienia i zadaje mu pytania.
2
Prowadząca:
Kim jesteś?
Mateusz:
Nazywam się Mateusz
Prowadząca:
Co teraz robisz?
Mateusz:
Dzwonię na pogotowie – jeden, jeden, dwa.
Prowadząca:
Dlaczego? Po co?
Mateusz:
Potrzebna jest pomoc, mój kolega miał wypadek, leży na ulicy.
Prowadząca:
Co czujesz?
Mateusz:
Martwię się
Prowadząca klaszcze w dłonie trzy razy – akcja
dalej. Słychać dźwięki nadjeżdżającej karetki.
toczy
się
KONIEC
Najważniejsze zadanie to nauczenie dzieci i młodzieży niepełnosprawnej intelektualnie odpowiednich
zachowań w różnych sytuacjach, w razie potrzeby wzywania pomocy, znajomości numerów
alarmowych.
Oczywiście można kontynuować realizację sceny drugiej – wchodzi dwóch sanitariuszy, wynoszą na
noszach potrąconego chłopca.
3