Rozmowa z Anną Ilczuk - Teatr Polski we Wrocławiu

Rozmowa z Anną Ilczuk - Teatr Polski we Wrocławiu

122
123
] Aneta Głowacka
Alternatywne życie
Rozmowa z Anną Ilczuk
William Shakespeare
Sen nocy letniej
fot. Mateusz Wajda
]
Anna
Ilczuk
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
...............................................................................................................
Aneta Głowacka: Jak trafiłaś do Teatru Polskiego?
Anna Ilczuk: Dostałam propozycję pracy od dyrektora Bogdana Toszy, który zobaczył mnie
w spektaklu dyplomowym w reżyserii Pawła Miśkiewicza Zabawy na podwórku. Dyrektor zgodził
się również – co było dla mnie bardzo ważne – na kontynuowanie mojej współpracy z teatrem
Ad Spectatores, z którym jestem związana prawie od początku szkoły teatralnej.
A.G.: W tym teatrze nie tylko grasz, ale również reżyserujesz.
A.I.: To prawda.
A.G.: Pamiętasz, jak zostałaś przyjęta przez zespół Teatru Polskiego?
A.I.: Zanim przyszłam do teatru, znałam wiele osób, które tu pracowały. Ponieważ jestem
po wrocławskiej szkole teatralnej, niektórzy aktorzy z Teatru Polskiego byli moimi profesorami, między innymi Krzesisława Dubielówna, Krzysztof Dracz, Miłogost Reczek i Teresa Sawicka.
Wydaje mi się, że to ona szepnęła za mną słówko i dzięki temu dostałam tę propozycję. Miłek
Reczek zawsze nas uczył, że jak przyjdziemy do teatru, powinniśmy się wszystkim przedstawić,
bo tego wymaga etykieta teatralna. Pamiętam, że gdy przyszłam na pierwszą próbę spektaklu
mit: kordian, byłam tak strasznie onieśmielona i zdenerwowana, że tego nie zrobiłam. Przedstawiłam się chyba tylko Andrzejowi Mrozkowi, ponieważ siedział najbliżej.
A.G.: To ciekawe, bo nie sprawiasz wrażenia osoby nieśmiałej. Poza tym grasz silne, przebojowe, wyraziste kobiety. Czujesz się specjalistką od silnych kobiet?
A.I.: Nie.
A.G.: Ale takie kobiety masz w swoim dorobku: Natasza z przedstawienia ONE według Trzech
sióstr Antona Czechowa w reżyserii Moniki Pęcikiewicz, Mada Müller z Ziemi obiecanej w reżyserii
Jana Klaty, Ofelia z Hamleta Pęcikiewicz.
A.I.: Wydaje mi się, że to, jakie gram kobiety, zależy od roli, którą dostaję, i od materiału,
na jakim pracuję. Wszystkie wspomniane postacie da się łatwo wytłumaczyć, usprawiedliwić,
dlaczego są silne. Chociaż równie dobrze można by dyskutować, czy one rzeczywiście takie są.
A.G.: Na pewno są odmienne od ich stereotypowych wyobrażeń, w których na przykład Ofelia
jest mimozą.
A.I.: To, że Ofelia jest mimozą, to kwestia interpretacji, pewnej tradycji wystawiania Hamleta.
W tekście nie jest zapisane, że ona jest właśnie taka. Raczej jest mało doświadczona życiowo.
Mimozą jest dla mnie Desdemona, chociaż poza nią Shakespeare stworzył bardzo ciekawe postacie kobiece do grania: Lady Makbet, Annę z Ryszarda III, Katarzynę z Poskromienia złośnicy.
A.G.: Praca z reżyserem, który jest kobietą, wpływa na to, jaką postać kobiecą stworzy aktorka?
A.I.: Na pewno praca z Moniką jest specyficzna, a zarazem w tej specyfice tkwi przyjemność.
Monika bardzo koncentruje się na postaciach kobiecych, analizuje je, stara się rozszyfrować
naturę kobiety. Może dlatego kobiety w jej spektaklach są nie tyle silne, co na pewno ciekawe,
charakterystyczne, dobrze pomyślane. Zazwyczaj reżyserzy-mężczyźni mają dosyć stereotypowe
wyobrażenia na temat kobiet.
A.G.: Ale u Klaty zagrałaś złożoną postać. Twoja Mada Müller jest nie tylko bardziej sympatyczna niż rezolutna i kiczowata bohaterka Bożeny Dykiel, jest chyba też bardziej wewnętrznie skomplikowana. Z jednej strony ograniczona, z drugiej – świadoma swojego ograniczenia i męskiej
gry, w której, nie z własnej woli, bierze udział.
124 Anna Ilczuk
A.I.: Klata bardzo nie chciał, żeby w tym spektaklu cokolwiek było kalką z filmu. Mnie
do stworzenia roli zainspirowały przede wszystkim adaptacja i sceny, które były do zagrania.
Tak naprawdę budowanie roli to wypadkowa bardzo wielu czynników. Po pierwsze, wizji reżysera. Po drugie, mojego pierwszego wrażenia po przeczytaniu tekstu. Wtedy zawsze wiem, czy
uda mi się stworzyć interesującą postać czy nie. Podchodzę do tego bardzo intuicyjnie. To jest
również wypadkowa etapu życia, na którym jestem. Nie ma co ukrywać – grane przez aktorów
postacie zależą od ich doświadczenia życiowego i sytuacji, w której akurat się znajdują. Aktor
zawsze buduje na sobie. Mnie bardzo inspiruje tekst. Kiedy przystąpiłam do pracy nad Madą
Müller, pomyślałam sobie, że taka małomówna osoba, która pyta o książki, kryje w sobie pewną
tajemnicę. I tak krok po kroku powstała moja bohaterka.
A.G.: W tym spektaklu jest bardzo piękna, dramatyczna scena...
A.I.: ...Cafe Müller. Tę scenę Janek przyniósł gotową, zainspirowany spektaklem Piny Bausch.
Mada Müller – Cafe Müller. W jego spektaklach jest bardzo dużo popkulturowych asocjacji tego
typu i to jest ciekawe. Wykorzystuje język, jakim porozumiewają się teraz młodzi ludzie, i sposób,
w jaki patrzą. Młodszy widz potrzebuje kilku bodźców naraz, dlatego te spektakle są fantastycznie odbierane przez publiczność.
A.G.: Szukasz w sobie granej przez ciebie postaci czy wolisz bohaterki, które są od ciebie odległe?
A.I.: Szczerze mówiąc, nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. W każdej postaci jest coś
ze mnie, ponieważ aktor zawsze bazuje na sobie. To jest moje ciało, moje myśli. Chyba najbardziej lubię postacie dobrze napisane. W teatrze Ad Spectatores gram taką postać w sztuce Trzy
+ dwa gruzińskiej autorki Manany Doiashvilli. To jest sześćdziesięcioletnia kobieta, która od trzydziestu lat jest sparaliżowana, i wydaje mi się, że ona jest bardzo blisko mnie mimo dzielącej nas
różnicy wieku i doświadczeń. Nie lubię natomiast postaci pomyślanych jako młoda, współczesna
dziewczyna, bo to jest hasło, które niczego nie mówi, niczego nie określa. Wiem, że z taką postacią będę się męczyła.
A.G.: W spektaklach Pęcikiewicz są sceny, w których aktorzy opuszczają swoje postacie
i na scenie są tylko aktorami. Korzystasz ze swojej prywatności?
A.I.: Na początku musimy ustalić, że wszystko, co się dzieje na scenie, jest kreacją. Nie
ma takiej możliwości, żeby aktor na scenie był prywatnie. Prywatnie można być w domu,
na scenie natomiast, mając świadomość, że patrzy na niego trzysta osób, aktor może być bardziej
zestresowany albo – jeśli ma większe doświadczenie – czuć się z tym bardziej komfortowo, ale
na pewno nie może być prywatnie. Prywatność w spektaklach Moniki też jest rodzajem kreacji.
Kreacji, która ma inną jakość. Umawiamy się na zupełnie inne założenia. Decydujemy, że nagle
wychodzimy z fabularnych założeń Hamleta i przechodzimy w założenia, według których gramy
prywatność. Oczywiście, to jest bycie na granicy 1:1, reagujemy na siebie i na to, co się dzieje
na scenie.
A.G.: W Hamlecie jest taki moment, w którym aktorka, czyli ty, odmawia grania. Zdarzają ci się
konflikty artystyczne z reżyserami?
A.I.: O to trzeba by zapytać reżyserów, ale wydaje mi się, że nie.
125
A.G.: Ale jesteś aktorką dociekliwą, która dokładnie chce wiedzieć, do czego dąży reżyser, czy
raczej, korzystając z jego luźnych sugestii, wolisz sama poszukać?
A.I.: To zależy od tego, u kogo gram. Wydaje mi się, że dobry aktor zagra u każdego i z każdym
się porozumie. Umiejętność dopasowania i wszechstronność to absolutna podstawa zawodu
i pewnej zawodowej etyki.
A.G.: A ty wolisz szukać i błądzić czy mieć wszystko określone?
A.I.: Wolę oczywiście błądzić, bo wynika to z mojej natury. Lubię nowe rzeczy, nowe smaki,
nowych ludzi, nowe doznania.
A.G.: Pęcikiewicz powiedziała kiedyś, że aktor na scenie jest w dwóch egzystencjach i relacjach: jako aktor w relacji z innym aktorem i jako postać wobec innej postaci scenicznej. Na scenie
chodzi o wyeliminowanie tego drugiego aktora. Czy takie myślenie o uprawianiu sztuki aktorskiej jako swego rodzaju konfliktu jest ci bliskie?
A.I.: To, o czym mówisz, to nie jest – jak mi się wydaje – definicja istnienia aktora na scenie,
tylko rodzaj gry, który dla Moniki jest alternatywną rzeczywistością dla fabuły. Ta rzeczywistość
jest zawsze świeżym elementem danego spektaklu. Przecież większość historii, które pokazujemy na scenie, jest nam znana. Wiadomo, że we Śnie nocy letniej Demetriusz odkocha się w Hermii
i ponownie zacznie kochać Helenę. Wszyscy wiemy, jak ta historia się skończy. Monika proponuje
nam grę, coś alternatywnego do świata dramatu, rodzaj wirtualnej rzeczywistości. To jest szalenie inspirujące zarówno w trakcie prób, jak i podczas grania spektakli.
A.G.: Jak to wygląda w praktyce?
A.I.: W praktyce wygląda to tak, że gdy myślimy o danej scenie, o rozkładzie napięć, zastanawiamy się, co się wtedy dzieje między postaciami. To się nie dzieje na zasadzie analizy przeciwnej do tekstu. Wyobraźmy sobie scenę Ofelii i Hamleta – co by było, gdyby grała ją para aktorów,
którzy byli ze sobą i nagle się rozstają? Jakie napięcia zyskuje wtedy ta scena? Nad tym zastanawiamy się na etapie prób. Później, podczas grania spektakli, możemy umawiać się na dowolne
sytuacje i w dowolny sposób je kreować. Ideałem byłoby, gdyby scena Ofelii i Hamleta za każdym
razem mogła wyglądać inaczej. Nie zawsze się tak dzieje. Do tego zawsze trzeba dobrać odpowiedni filtr. Wydaje mi się, że aktorką, która bardzo dobrze czuje się w tej metodzie, jest Ewa
Skibińska. Gra z nią w takich założeniach jest rzeczywiście przygodą.
A.G.: Masz aktora bądź aktorkę, którzy są dla ciebie wzorem, inspiracją?
A.I.: Szczerze mówiąc, wszyscy moi koledzy są dla mnie bardzo inspirujący. Ale inspiracją jest
też otoczenie, rodzina.
A.G.: Oglądasz ludzi na ulicy?
A.I.: Bardzo często.
A.G.: Naprawdę?
A.I.: Uwielbiam to robić i ciągle podsłuchuję. Jeżeli ktoś mnie spotka w tramwaju, może mieć
pewność, że każde słowo zostało usłyszane i zapamiętane.
A.G.: Czego oczekujesz na scenie od swoich partnerów?
A.I.: Tego, żeby im się chciało, i przede wszystkim, żeby mieli w sobie chęć przygody.
A.G.: A przygotowania? Dyscypliny?
126 Anna Ilczuk
A.I.: Absolutnie nie czuję się niczyją aktorką. Nienawidzę wszelkich etykietek, nawet na festiwalach nie noszę smyczy.
A.G.: Jest jakiś inny teatr, w którym również chciałabyś pracować?
A.I.: W myśleniu o pracy bardziej pociągają mnie reżyserzy niż teatry. Jest wielu twórców,
u których chciałabym zagrać. Na pewno jednym z nich jest Alvis Hermanis – widziałam jego dwa
spektakle By Gorky według Na dnie Maksima Gorkiego oraz autorskie Długie życie, i jestem w nich
absolutnie zakochana. Chciałabym również pracować z Árpádem Schillingiem, ponieważ bardzo
odpowiadają mi jego poczucie humoru i rodzaj skrótu myślowego, który stosuje. Oczywiście,
jak chyba większość aktorów, chciałabym zagrać u Krystiana Lupy i Krzysztofa Warlikowskiego,
których spektakle bardzo cenię.
A.G.: A wymarzona rola?
A.I.: Jest taka jedna rola... Wbrew utartemu poglądowi, że dziewczyny po szkole aktorskiej
chciałyby zagrać Julię albo Lady Makbet, całe życie chciałam zagrać Lafcadia z Lochów Watykanu
André Gide’a. Niestety, zrobił to już Marcin Czarnik.
A.G.: Gdybyś mogła wybierać jeszcze raz, wybrałabyś inny zawód?
A.I.: Absolutnie nie narzekam. Chociaż gdybym mogła wybierać jeszcze raz, to z ciekawości,
żeby poznać alternatywne życie, może zostałabym lekarzem? Na szczęście aktorstwo daje możliwość poznania życia innych i to jest bardzo fajne.
] Rozmawiała Aneta Głowacka
sierpień 2010
o b o k]
sceny
A.I.: Nie oczekuję ani przygotowania, ani dyscypliny. Jesteśmy aktorami, a dla mnie to zawód
artystyczny, chociaż można, oczywiście, patrzeć na niego jak na rzemiosło. Od partnerów wymagam przede wszystkim, żeby im się chciało, żeby mieli w sobie chęć tworzenia, chęć przygody
bycia na scenie i na próbach. Nie przeszkadza mi, jeśli aktor nie zna tekstu albo się spóźnia. Bardziej przeszkadza mi, jeśli swoją pracę traktuje jak przymus.
A.G.: Sen nocy letniej Pęcikiewicz jest bardziej spektaklem o robieniu filmu aniżeli historią
perypetii miłosnych bohaterów Szekspirowskich. Zaczyna się zresztą sceną castingu, w której
pojawiacie się jako aktorzy mający wziąć udział w nowym projekcie reżysera. Ta scena była kreacją zbiorową?
A.I.: Myślę, że zjawisko kreacji zbiorowej nie istnieje. To jest mit. Cóż to znaczy „kreacja zbiorowa”? Spektakl jest zawsze wypadkową pracy wielu osób, ale to reżyser bierze za całość odpowiedzialność i podpisuje się pod tym, co się dzieje na scenie. Nawet jeśli aktorzy coś wymyślą
i reżyser to zaakceptuje, to i tak powstaje to z jego inspiracji.
A.G.: Pęcikiewicz uchodzi za reżyserkę, która daje aktorom dużo wolności. To jest dla nich niebezpieczne?
A.I.: Taki typ reżyserii jest bardzo trudny dla aktora. Jeśli można wszystko, to bardzo trudno
wybrać to, co jest właściwe.
A.G.: Pomaga wybierać?
A.I.: Tak. Są momenty, kiedy szukamy sami, ale najpierw stara się nas zainspirować. Bardzo
dużo z nami rozmawia, opowiada różne historie albo zdarzenia, książki, które przeczytała. Czasami wydaje się to bez związku z pracą, ale w ten sposób buduje świat, w którym będziemy się
poruszali. Stara się przelać na nas pewien zakres emocji, sposób myślenia o temacie.
A.G.: Lubisz z nią pracować?
A.I.: Lubię, chociaż czasami nienawidzę.
A.G.: Dlaczego?!
A.I.: Bo bardzo się denerwuję, grając u niej w spektaklach. To jest taki reżyser, którego pragnę
zadowolić.
A.G.: Z innymi reżyserami zdarzało ci się podobnie?
A.I.: Z Miśkiewiczem.
A.G.: A z Klatą jak ci się pracuje?
A.I.: Z Jankiem jest troszkę inaczej. Też czasami się denerwuję, ale u niego jest bezpieczniej.
Ponieważ wszystkie sceny są raczej ułożone, znam teren, po którym się poruszam. Oczywiście,
zawsze można zagrać lepiej lub gorzej, ale nikt cię nie wrzuca na głęboką wodę do oceanu bez
koła ratunkowego.
A.G.: Aktor u Klaty jest bardziej partnerem czy narzędziem reżysera?
A.I.: Teraz muszę zburzyć mit Klaty jako terrorysty i despoty teatralnego. Oczywiście,
że u niego aktor też jest partnerem. Klata działa jak każdy dobry reżyser, czyli inspiruje aktora.
Nie przynosi gotowego schematu sceny, tylko razem nad nią pracujemy, zmieniamy. Bardziej niż
Monika ma natomiast sprecyzowany kształt przedstawienia i jeżeli sceny już są ułożone, dba,
żeby zachowały się w postaci ustalonej na próbach.
A.G.: Czujesz się aktorką Pęcikiewicz, Klaty albo aktorką Teatru Polskiego?
127
Stanisława Przybyszewska
Sprawa Dantona
fot. Bartosz Maz
Samsara Disco
wg Antona Czechowa i Wiktora Pielewina
fot. Krzysztof Bieliński
]
]
Wiesław
Cichy
anna
ilczuk
Tomasz
wygoda
Anna
ilczuk