D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Lublinie

Sygn. akt II Ca 479/13
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lipca 2013 roku
Sąd Okręgowy w Lublinie II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:
Przewodniczący Sądu Okręgowego Ewa Bazelan (spr.)
Protokolant Protokolant sądowy Katarzyna Szumiło
po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2013 roku w Lublinie
na rozprawie
sprawy ze skargi B. P.o wznowienie postępowania zakończonego nakazem zapłaty Sądu Rejonowego w Lublinie
wydanym w dniu 29 listopada 2010 roku w sprawie XVI Nc-e 532588/10 z powództwa Prokura Niestandaryzowanego
Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.przeciwko B. P.o zapłatę
na skutek apelacji pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie z dnia 11 marca 2013 roku,
sygn. akt VIII Nc 6484/12
postanawia:
I. uchylić zaskarżony wyrok w punkcie I i odrzucić skargę;
II. przyznać radcy prawnemu P. K.od Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie wynagrodzenie za pomoc prawną
świadczoną pozwanej B. P.w drugiej instancji w kwocie 492 zł (czterysta dziewięćdziesiąt dwa złote).
II Ca 479/13
UZASADNIENIE
W skardze o wznowienie postępowania pozwana B. P.wniosła o wznowienie postępowania w sprawie XVI Nc-e
532588/10 Sądu Rejonowego w Lublinie z powództwa Prokura Niestandaryzowanego S.Funduszu Inwestycyjnego
Zamkniętego w W.przeciwko B. P.o zapłatę zakończonego wydanym w dniu 29 listopada 2010 nakazem zapłaty oraz
o zmianę zaskarżonego orzeczenia i oddalenie powództwa z uwagi na przedawnienie.
Pozwana podniosła, że leczy się odwykowo i z powodu uzależnienia nie była w stanie kierować swoim postępowaniem.
Często przebywała poza domem w związku z uzależnieniem, nie odbierała korespondencji w sprawie, potem leczyła
się i nie miała możliwości bronić się i podnieść zarzutu przedawnienia.
Wyrokiem z dnia 11 marca 2013 roku Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie oddalił skargę (pkt I.) i przyznał radcy
prawnemu P. K. wynagrodzenie w kwocie 600 zł (sześćset złotych), które nakazał wypłacić z konta sum budżetowych
Skarbu Państwa (pkt II.).
Sąd Rejonowy uznał, że nie zachodzą przesłanki określone w art. 401 k.p.c.
Apelację od tego wyroku wniosła pozwana B. P.zaskarżając go w punkcie I i zarzucając: naruszenie art. 401 pkt 2 k.p.c.,
art. 401 1 k.p.c., art. 233 § 1 k.p.c., art. 328 § 2 k.p.c. i art. 5 k.c.. Pozwana domagała się zmiany zaskarżonego wyroku
poprzez wznowienia postępowania i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, ewentualnie
uchylenia zaskarżonego orzeczenia w zaskarżonej części i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego
rozpoznania.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Zaskarżony wyrok podlega uchyleniu a skarga pozwanej odrzuceniu.
Sąd Rejonowy oddalił skargę o wznowienie, co może sugerować, że doszło do wznowienia postępowania, ale Sąd uznał
skargę za merytorycznie nieuzasadnioną (art.412§ 2 k.p.c.), natomiast z uzasadnienia wyroku wynika, że faktycznie
Sąd uznał, iż nie zachodzą podstawy z art. 401 k.p.c. do wznowienia postępowania, co jednak winno skutkować
odrzuceniem skargi (art. 410 § 1 k.p.c.).
Zgodnie z art. 410 § 1 k.p.c.: sąd odrzuca skargę wniesioną po upływie przepisanego terminu, niedopuszczalną
lub nieopartą na ustawowej podstawie. Zadaniem Sądu Okręgowego skarga pozwanej jako nieoparta na ustawowej
podstawie podlega odrzuceniu.
Jak wynika z uzasadnienia skargi i pisma pozwanej z dnia 25 lutego 2013 roku (k.23, 64) B. P.powoływała się na
podstawę wznowienia z art. 401 § 2 k.p.c. wskazując, że z uwagi na chorobę alkoholową nie była w stanie kierować
swoim postępowaniem, w tym zaskarżyć nakazu zapłaty.
Jednakże jak to wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 października 1999 roku, II UKN 174/99 (OSNP
2001, z. 4, poz. 133) samo sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisom art. 401-404
k.p.c. nie oznacza oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli już z samego jej uzasadnienia wynika,
że podnoszona podstawa nie zachodzi.
Dlatego też dopuszczalność wznowienia postępowania uzależniona jest od tego, czy zachodziły przesłanki z art. 401
pkt 2 k.p.c. Zgodnie z tym unormowaniem można żądać wznowienia postępowania z powodu nieważności, m. in. jeżeli
wskutek naruszenia przepisów prawa strona była pozbawiona możności działania.
Jak wynika z wyraźnego sformułowania tego przepisu warunkiem wznowienia postępowania z powodu nieważności
jest to, aby pozbawienie strony możności działania wynikało z naruszenia przepisów prawa, tj. wadliwości
procesowych sądu lub strony przeciwnej. Natomiast podstawą wznowienia nie może być tylko sytuacja, że strona bez
swojej winy nie podjęła obrony – nie wniosła środka zaskarżenia od orzeczenia.
Pozwana nie podnosiła, aby pozbawienie jej możliwości działania wynikało z naruszenia przepisów prawa przez sąd
czy stronę przeciwną, a wiązała je ze swoim uzależnieniem alkoholowym i leczeniem odwykowym. Tego rodzaju
okoliczności mogły co najwyżej stanowić podstawę wniosku o przywrócenie terminu.
Dlatego też w niniejszej sprawie należy przyjąć, że skarga nie opiera się na ustawowej podstawie wznowienia pomimo,
że pozwana odwołuje się do brzmienia przepisu art. 401 pkt 2 k.p.c., określającego podstawy wznowienia i skarga
B. P.jako nieoparta na ustawowej podstawie wznowienia zgodnie z dyspozycją art. 410 § 1 k.p.c. winna podlegać
odrzuceniu.
W piśmie z dnia 25 lutego 2013 roku pełnomocnik pozwanej powołał się dodatkowo na drugą podstawę wznowienia–
wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 roku, sygn. akt P 1/10 orzekający o niezgodności z Konstytucją
art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych.
Zgodnie z art. 401 1 k.p.c.: można żądać wznowienia postępowania również w wypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny
orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na
podstawie którego zostało wydane orzeczenie. Niemniej jednak zgodnie z art. 407 § 2 k.p.c. w sytuacji określonej w
art. 4011 skargę o wznowienie wnosi się w terminie trzech miesięcy od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału
Konstytucyjnego. Powoływany wyrok Trybunału Konstytucyjnego został opublikowany w Dz. U. nr 152 z 2011 roku,
poz. 900 w dniu 25 lipca 2011 roku i wówczas wszedł w życie. Tym samym termin do wniesienia skargi o wznowienie
na tej podstawie upływał w dniu 25 października 2011 roku, natomiast skarga pozwanej została wniesiona dopiero 6
sierpnia 2012 roku, a podstawa wznowienia z art. 401 1 k.p.c. została powołana dopiero w piśmie z dnia 25 lutego 2013
roku (k.62), czyli także w tym wypadku skarga o wznowienie podlegała odrzuceniu jako wniesiona po terminie.
Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy na mocy art. 386 § 3 k.p.c. w zw. z art. 410 § 1 k.p.c. uchylił zaskarżony
wyrok w punkcie I i odrzucił skargę.
Na mocy § 15 ust. 1 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 3 i § 2 ust.3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z
dnia 28 września 2002 roku o w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu Sąd Okręgowy przyznał radcy
prawnemu P. K. od Skarbu Państwa wynagrodzenie za pomoc prawną świadczoną pozwanej z urzędu w postępowaniu
odwoławczym w kwocie 492 zł (400 zł + 92 zł VAT).