Uczniowie klasy II B (od lewej): Łukasz Kraska, Piotr Dziczek

Uczniowie klasy II B (od lewej): Łukasz Kraska,
Piotr Dziczek, Martyna Zyśk, Dariusz Grochocki
i Dawid Kurpiewski
Uczennice klasy III i II SP (od lewej): Natalia Kochanek, Łucja Kurpiewska, Julia Szczubełek, Natalia
Murach, Angelika Zadroga, Kinga Zadroga
Nasze wspólne zainteresowania i praca skupiły się głównie na historii, kulturze i tańcu irlandzkim.
Temat naszego projektu edukacyjnego brzmi: Jak muzyka celtycka odzwierciedla historię Irlandii?
Cele pracy grupowej :
Wprowadzenie uczniów w krąg wiedzy kulturoznawczej oraz oryginalności myślenia
Poznawanie przez uczniów samych siebie, swoich możliwości
Rozwijanie poczucia odpowiedzialności za własny rozwój oraz podjęte działania
Kształtowanie postaw tolerancji rówieśniczej
Praca w naszej grupie układała się wzorowo. Wspólnie
wykonywaliśmy zadania, dzieląc się rolami. Każdy z nas był
odpowiedzialny za wyznaczoną część projektu.
#Historia Irlandii i tańca celtyckiego – wszyscy członkowie
#Montaż folderu – D. Kurpiewski i D. Grochocki
#Podkład muzyczny – M. Zyśk
#Prezentacja multimedialna – Ł. Kraska i P. Dziczek
# Układ taneczny – wszyscy członkowie
W ramach projektu uczniowie naszej grupy pracowali z sześcioma dziewczętami z trzeciej klasy szkoły
podstawowej ucząc je tańca irlandzkiego. Dziewczęta z ogromnym entuzjazmem uczestniczyły w zajęciach,
przygotowując krótki układ taneczny, który zostanie zaprezentowany na Festynie Rodzinnym.
Nasze działania wspierała ubiegłoroczna stypendystka z języka angielskiego – Agnieszka Kwiatkowska,
uczennica klasy IIIA.
Opiekunowie: Dorota Śledzik i Dorota Piersa.
Historia tańca irlandzkiego ujawnia ciągłe zmiany ludności, jakie zachodziły przez migrację i inwazje.
Wszyscy przynosili ze sobą odmienny styl tańca i muzyki. Ponad 2000 lat temu Celtowie przybyli ze
środkowej Europy do Irlandii, przywiedli ze sobą swój własny narodowy taniec.
W połowie XVI w. tancerze występowali w wielkich salach nowo wybudowanych zamków. Niektóre
z tańców zostały przejęte przez angielskich najeźdźców i dotarły do dworu Królowej Elżbiety. Od tego
czasu wstąpił inny styl tańca, który był popularny, gdzie tancerki puszczają się wokół swoich partnerów.
W XVIII w. pojawili się w Irlandii Mistrzowie Tańca. Byli to wędrowni nauczyciele, którzy podróżując, uczyli
tańczyć prostych ludzi. Mieli żywiołowe charaktery, co przejawiało się w noszonych przez nich strojach
o jasnych barwach. Podróżowali od wioski do wioski mając za towarzystwo całe grono swoich uczniów.
Najmłodsi tancerze nie wiedzieli jeszcze jaka jest różnica między prawą a lewą nogą, więc żeby temu
zaradzić, nauczyciel wiązał źdźbło trawy lub siana na prawej lub lewej nodze i pouczał: "podnieś lewą
trawiastą nogę", "podnieś prawą sianową nogę" itd. Ci młodzi ludzie nauczeni byli wzajemnej pomocy
w tańcu, tak by nawet najmniej uzdolnieni mogli wynieść z niego radość.