Pobierz - akademia 2020

,,Muzyka... mogłaby do pewnego stopnia istnieć, gdyby nawet nie było w ogóle świata”
Artur Schopenhauer, „Zeszyty 1957-1972”
Muzyka przestrzeni - urbanistyka i krajobraz.
Ten utwór trzeba dopiero napisać. Dookoła mnogość brzmień, dysonansów, brak stawiającego granice taktu. Przestrzeń, która ma potencjał nie
ma charakteru.
Nowa siedziba Akademi Muzycznej ukształtuje dynamikę terenu, nada okolicy metrum i melodię. Stanie się leitmotivem tej części miasta,
elementem, który skomponuje otoczenie jak nowy utwór.
Mimo, iż okolica jest zdegradowana i wymaga rewitalizacji, posiada też atuty, które stanowią o jej wyjątkowości.
Pocegielniana glinianka ogniskuje wszystkie ścieżki nowoczesnego parku. Rewitalizowany zbiornik przyciąga niczym magnes. Woda odbija
błękit nieba, latem tchnie od niej ożywczy chłód, a amatorzy południowo-zachodniego słońca wygrzewają się na drewnianych podestach i
stopniach. Dzieci, a często i studenci, urządzają zawody w kaczki - otoczaki wysypane pomiędzy kamiennymi płytami niektórych ścieżek cieszą
się dużym uznaniem mistrzów tej dyscypliny.
Dookoła rozpościerają się geometryczne, miejscami lekko wyniesione, kształty ogrodowych poletek. Tu kwitną maki i chabry, tam wybujała
“stepowa” trawa, a gdzie indziej zieleni się soczysty, przystrzyżony gazon. Wokół stawu gąszcz pałek naturalnie zmiękcza jego kontur. Fragmenty
dzikiego brzegu są dostępne dzięki delikatnie opadającej i wznoszącej się głównej ścieżce, będącej patchworkiem luźno ułożonych kamiennych
płyt, wrastającego pomiędzy nie mchu i grup wyższych traw łamiących matematyczną geometrię spacerowego traktu. Krajobraz domykają grupy
romantycznych, rozdygotanych na wietrze, brzóz.
Kolejnym walorem terenu jest jego lokalizacja na końcu urbanistycznej osi wytyczonej z centrum miasta. Założenie miejscowego planu
zagospodarowania podkreśla rangę nowego obiektu w skali metropolii i stanowi o jego miastotwórczym charakterze.
Dynamiczna bryła Akademii, połyskuje na horyzoncie już z ulicy Paderewskiego, ale dopiero u zbiegu Chodkiewicza poruszający się ulicą
przechodzień odkrywa, iż ten błysk to nie złudzenie, ani przypadek. Zaintrygowany podąża przed siebie. Chce zaspokoić kiełkującą ciekawość.
Wreszcie perspektywa otwiera się całkowicie, lecz nie ucieka po horyzont. Kilkuhektarowy park domyka połyskująca nad lustrem wody, pozioma
bryła. Akademia pochyla się nad wodą. Skośna ściana i załamana w strefie wejścia elewacja przyciągają do wnętrza. Skromna niegdyś glinianka
z dumą odbija lustrzaną fasadę. Lśnienie budynku nad wodą nie pozostawia obojętnym.
Brzmienie materii - piano i forte materiałów i form.
Forte, fortissimo.
Szklana fasada to mocny akord. Jest wyjątkowa, ze względu na swoją rolę w urbanistyce miasta, jak również, ze względu na rangę całego
obiektu. Ten zdecydowany zabieg wydał się wręcz nieunikniony, w momencie kiedy ze szkiców wyłonił się nowoczesny ogród, a glinianka dostała
drugie życie i stała się lustrem. Zwierciadłem, w którym kokieteryjnie przegląda się bryła nowej Akademii: raz wyrazista, słoneczna, raz
pomarszczona przez wiatr, innym razem spowita dywanem porannej mgły.
Ta miłość jest szczęśliwa i odwzajemniona. Jeziorko również może “stroić miny” i kokietować, ponieważ odbija się w szklanym pochylającym się
ku niej licu elewacji. Dyskretnie wkrada się tam również geometryczny ogród i plac przed budynkiem, a przed wieczornym koncertem
melomanów wydaje się być dwa razy więcej…W połyskującą z dala płaszczyznę nie wedrze się żaden przypadkowy element.
Szklany filtr fasady nie jest jednostajny, lecz rozedrgany rytmem elementów lustrzanych z przeziernymi. Zasada ta nawiązuje do pozostałych
elewacji budynku.
Piano, pianissimo.
Materiał pozostałych elewacji - cegła o jasnej, subtelnej barwie, poprzez swą “cichą” elegancję i klasyczną prostotę dyskretnie podkreśla wagę
projektowanego obiektu.
Inspirowana duszą miejsca – dawnej cegielni – oraz charakterystyczna dla regionu; zastosowana jednak nie w kolorycie tradycyjnym,
a nieco przetworzonym: jasnym, z domieszką kilku subtelnych, nieco ciemniejszych, pastelowych odcieni; gdzieniegdzie polerowana, nadająca
bryle charakter delikatnych, świetlistych refleksów, mieniących się w słońcu.
Obraz elewacji – wyłaniający się z taneczego rytmu płaszczyzn szklanych i wtórujących im wertykalnych pasów ceglanych przywodzi na myśl
radosną melodię igrającą wśród falującej fasady I wiatru hulającego po geometrycznych zakątkach ogrodu.
Jak klawiatura, zastygła w oczekiwaniu na pierwsze uderzenie.
Charakter rozwiązań architektonicznych inspirowany był graficznym zapisem rozchodzenia się fali dźwiękowej.Tafla szklanej elewacji
pochylona nad wodą – faluje – jakby już rozedrgana wybrzmiewającym echem muzyki, którą będzie gościła w swoim wnętrzu; jakby już
komponowała symfonię w harmonii z całym otoczeniem.
Niczym jeden z elementów współtworzących wielką orkiestrę, którą jest tętniące życiem miasto.
Nastrojony instrument, czyli układ funkcjonalny
Układ funkcjonalny obiektu zaczyna się już na zewnątrz budynku, jeszcze poza obszarem inwestycji. Silnie zdeterminowana w planie miejscowym
oś urbanistyczna jest wyrazistym drogowskazem. Z drugiej strony ulica Kamienna stanowi ważny ciąg komunikacyjny, stąd zapewne również
dotrze wielu melomanów. Skala obiektu jak i dychotomia ciążenia kierunków wyraźnie wskazują na konieczność zastosowania dwóch wejść, w
pewnym sensie równoważnych. Od strony miasta, wchodzimy wprost do foyer koncertowego. Odpowiednim przygotowaniem się do tego
momentu jest zbliżanie się do obiektu, zmiana perspektywy oraz przejście ogrodem nad dawną glinianką. Przełamanie bryły od strony
południowej, akcentuje jej szczególne miejsce – główne wejście reprezentacyjne. Zupełnie odmienny charakter ma wejście od ulicy Kamiennej;
jego znaczenie jest bardzo pragmatyczne. Możemy w ten rejon łatwo podjechać samochodem, zaparkować i szybko dotrzeć na miejsce pracy lub
nauki. Od tej strony zlokalizowano też niezależne wejście do strefy akademika oraz recepcję i ochronę obiektu. Pełną niezależność zyskał również
blok administracji (pomieszczeń biurowych do wynajęcia). Wzdłuż elewacji północno-wschodniej poprowadzono drogę pożarową, prowadzącą w
rejon zaplecza gastronomii oraz 2-giej części parkingu terenowego.
Kompozycja przestrzenna samego obiektu została podporządkowana dwóm podstawowym salom koncertowym. Układ sal: koncertowej
symfonicznej oraz teatralno-operowej podkreśla ich równoważną rangę. Ich zwornikiem funkcjonalnym jest przestrzenne foyer, nabierające
dynamiki wzdłuż szklanej elewacji zawieszonej nad lustrem wody. Foyer z jednego poziomu wejściowego obsługuje wszystkie sale koncertowe:
symfoniczną, kameralną oraz teatralno-operową i organową. Na samym jego końcu znajduje się strefa gastronomii z obszernym, zadaszonym
tarasem nad wodą, a na początku - wejście do strefy administracji uczelnianej. Rozwiązanie to ułatwia rozeznanie osobom odwiedzającym obiekt
po raz pierwszy, a wpadające przez świetliki naturalne światło, drgające na jasnych fakturach ścian i stropów sprawia, że przestrzeń parteru jest
czytelna i przyjazna. Wśród stonowanych, pastelowych odcieni wyróżniają się bursztynowe akcenty wejść do sal; nad nimi zwieszają się subtelne,
szklane lampy.
Dostępność poszczególnych bloków funkcjonalnych dla różnych grup użytkowników była drugą zasadniczą determinantą układu funkcjonalnego.
Niezwykle istotnym założeniem projektu było zlokalizowanie całego skrzydła kocertowego akademii na parterze, jako otwartego dla gości i jej
najważniejszej “wizytówki”.
Poziom -1 to w głównej mierze zaplecze strefy koncertowej. Powinno działać jak mechanizm szwajcarskiego zegarka dając optymalne wsparcie
funkcjonalne muzykom i aktorom wszystkich scen. Pokaźnych rozmiarów sala prób pozwoli orkiestrze na co dzień ćwiczyć na estradzie
analogicznej do koncertowej, a optymalne powiązanie funkcjonalne ze sceną symfoniczną umożliwia sprawne przejście na estradę przed samym
koncertem. Bezpośrednio do tej strefy zapewniono też możliwość dostaw instrumentów, sprzętu elektroakustycznego oraz dekoracji dla sceny
teatralno-operowej.
Na tym poziomie zlokalizowano również dwa mniejsze bloki funkcjonalne wymagające szczególnej separacji akustycznej: salę baletową,
gimnastyczną oraz kompleks sal perkusyjnych - z uwagi na generowany hałas i wibracje oraz w zupełnej opozycji kompleks pomieszczeń
reżyserii dźwięku (z pominięciem reżyserek sal koncertowych): studio foley, dolby 5.1 itd. – z uwagi na wyjątkową wrażliwość na hałasy i drgania
zewnętrzne.
Główny trzon komunikacji pionowej: otwarta klatka schodowa, blok windowy z windą towarową na gabaryt fortepianu koncertowego oraz klatka
ewakuacyjna, zlokalizowano w centrum obiektu obsługując tym samym wszystkie poziomy akademii. Poziomy +2 i +3 to przede wszystkim
skrzydło dydaktyki muzycznej. Sale zajęć indywidualnych i sale ćwiczeniowe uwzględniają specyficzne wymagania akustyczne dla
poszczególnych grup instrumentów. Poziom +3 to również przestrzeń złożonego organizmu biblioteki z fonoteką. Specyfika tej funkcji (brak hałasu
i drgań) pozwoliła umieścić ją nad salą prób orkiestry oraz salą kameralną przy wykorzystaniu szczególnie korzystnego dla tej funkcji doświetlenia
zenitalnego.
Poziom +4 jest ostatnim poziomem dydaktycznym. Na tym poziomie znalazły się sale zajęć teoretycznych (możliwa bezkolizyjna lokalizacja nad
salą koncertową), uczelniane audytorium oraz w części wschodniej część sal zajęć muzycznych.
I. AKADEMIK
Szczegółowa analiza tematu wskazała, że rozbudowany program funkcjonalny akademii wymaga bardzo oszczędnego „gospodarowania”
parametrami inwestycji zapisanymi w planie miejscowym. Ograniczona powierzchnia zabudowy do ~4500m2, wskazuje maksymalną
powierzchnię parteru, który musi pomieścić ogólnodostępną część koncertową oraz część reprezentacyjną obiektu.
Honorując jednoznaczne stanowisko Inwestora dotyczące niemożności budowy akademika jako niezależnego obiektu i jednocześnie mając na
uwadze specyfikę tej funkcji autorzy projektu uznali, że jest ona funkcją najodpowiedniejszą dla zajęcie poziomów +5 i +6.
Są one najmniej dostępne, a zatem najdogodniejsze dla stałych „mieszkańców” obiektu. Zakładana przez Inwestora opcjonalność budowy
skrzydła akademika, przy uwzględnieniu jego skali w odniesieniu do całości założenia, w każdym wypadku będzie wymagała zasadniczej korekty
w projekcie, szczególnie gdy nie jest on budynkiem w pełni niezależnym. Lokalizacja funkcji „opcjonalnej” na poziomach najwyższych zdaniem
autorów okaże się najmniej kolizyjna dla zasadniczej struktury funkcjonalnej obiektu Akademii.
II. SYMFONICZNA SALA KONCERTOWA
Niezawodny akustycznie, „shoe-box” z 350 miejscami dla melomanów (w tym 28 na balkonie). To pudełko koncertowe zostało wyizolowane od
drgań i hałasu poprzez zastosowanie pełnej dylatacji od konstrukcji obiektu - „pudełko w pudełku”. Charakterystyka tej sali koncertowej to podział
proporcji powierzchni widowni i estrady jako 1:1; komfortowo zorganizowane podesty pełnej orkiestry symfonicznej, podesty dla 120 osobowego
chóru, dyskretne wejścia w przestrzeń estrady z zascenia. Amfiteatralny układ widowni ze zmienną przewyższą widoczności (od 17cm w górę)
zapewni idealną widoczność całej estrady nawet z ostatnich rzędów. Techniczne wsparcie sceny odbywa się z reżyserki oświetlenia na poziomie
+2 oraz głównej reżyserki dźwiękowej na poziomie +3 z bezpośrednim wglądem na scenę. Akustyka sali opiera się na wzorowym spełnieniu
-
wyjściowych parametrów przestrzennych:
kubatura akustyczna sali wynosi 7780 m3, co daje ponad 13.64 m3 na osobę (350 os widowni + 100 osobową orkiestrą i 120os. chórem),
uniknięcie równoległości ścian bocznych, sufit akustyczny równomiernie dystrybuujący energię akustyczną na widownię – pod tym względem
główna sala koncertowa, to dobrze nastrojony instrument. We wnętrzu dominuje jasne, złotawe drewno w połączeniu z satynową czernią foteli i
sufitowych ustrojów akustycznych. Dzięki ograniczeniu kolorystyki i materiałów, nastrój i estetyka sali wytworzone są poprzez dynamiczne
operowanie kontrastem i formą. “Falujące” pochyłe, drewniane ściany wywołują efekt wizualnej miękkości, w pewnym stopniu nawiązując do
krajobrazu trzcin falujących na wietrze; tu, we wnętrzu, forma ta jest jednak jest przede wszystkim podporządkowana akustyce sali. Pod ażurem
drewnianych ścian kryje się pełne bogactwo ustrojów akustycznych; niepowtarzalnego uroku dodaje sali mieniący się“gąszcz” setek cienkich
szklanych lamp, tworzących tajemniczą mgłę nad głowami słuchaczy, niczym świetliki w rozkołysanej wiatrem przybrzeżnej trzcinie...
III. SALA TEATRALNO OPEROWA
Miejsce kreacji widowisk, przedstawień, spektakli... Głównym założeniem jest stworzenie sceny absolutnie profesjonalnej, gdzie adepci sztuki
operowej czy musicalowej oswoją się z funkcjonowaniem pełnej technologii teatralnej. Liczne sztankiety, mnogość świateł i projektorów, kulisy,
zapadnie, wyciągarki, ruchome wieże portalowe, fosa orkiestry i imponujący w swej wysokości komin strefy sceny – to całe bogactwo technologii
teatralnej staje się tu narzędziem pracy i nauki.
Maksymalny wymiar okna scenicznego przyjęto jako 12x8m, a wysokość komina sceny ponad 16m, co umożliwi skuteczne ukrycie dekoracji
przed widownią nawet pierwszych rzędów. Kieszenie boczne zaprojektowano jako asymetryczne, tak żeby kieszeń główna mogła pomieścić 4
wózki sceniczne sprowadzane odpowiednio do 4-ech zapadni. W tylnej części sceny przewidziano także magazyn prospektów scenicznych, jako
dodatkową, płytszą zapadnię.
Drugi świat to przestrzeń widowni. Utrzymane w prostej stylistyce drewniane ściany zostały lekko tylko lekko artykulowane dla likwidacji efektu
równoległości. Prosty układ widowni z wysoką zwyżką zapewnia doskonały widok na całą przestrzeń sceny z każdego miejsca.
AKUSTYKA – DANE TECHNICZNE:
I. OCHRONA PRZED HAŁASEM
-
-
dopuszczalne poziomy dźwięku w pomieszczeniach szczególnie chronionych akustycznie od wszystkich źródeł hałasu włączając
zakłócenia instalacyjne i technologiczne: wg krzywej NR20(sala koncertowa, sale kameralne), wg krzywej NR25(sale ćwiczeń
muzycznych), wg krzywej NR15( studio nagrań)
prędkość drgań konstrukcyjnych w Sali koncertowej, salach kameralnych nie większa od 0.001g
całkowite wyizolowanie akustyczne wg zasady ‘’pudełko w pudełku’ wszystkich pomieszczeń (lub grup pomieszczeń ) do produkcji
słowno- muzycznej, studia nagraniowego i hałaśliwych pomieszczeń technicznych, szczególne wydzielenie sali koncertowej, sali
kameralnej, organowej, sali teatralno koncertowej, sali prób orkiestry, studia nagraniowego, sal do ćwiczeń na instrumentach dętych i
perkusyjnych
specjalnie dobrane dylatacje i elementy wibroizolacyjne w kształtowaniu systemu konstrukcyjnego budynku
efektywne podłogi pływające we wszystkich pomieszczeniach szkoły
sufity i ściany dźwiękochłonno-izolacyjne w pomieszczeniach związanych z przebywaniem większej ilości ludzi (foyer, hole,
poczekalnie, kawiarnia, jadalnia, sala gimnastyczna, sale rytmiki) oraz w hałaśliwych pomieszczeniach technicznych i garażu
drzwi akustyczne podwójne z przedsionkiem izolacyjnym w sali koncertowej, kameralnej, koncertowo teatralnej, sali prób, studiu
nagrań, wszystkich salach ćwiczeń muzycznych, salach rytmiki, sali gimnastycznej
okna dźwiękoszczelne reżys
II. AKUSTYKA WNĘTRZ
1. Sala koncertowo-symfoniczna, parametry:
kubatura akustyczna 7780 m3 >= 13,6m3 / os.
czas pogłosu z publicznością - Tmid500-1000Hz = 1,8 - 2,0s
czas pogłosu, bez publiczności, Tmid500-1000Hz = 2,0 - 2,2s
charakterystyka czasu pogłosu w funkcji częstotliwości w zakresie 125-4000Hz zgodna z wytycznymi
czas pogłosu dla koncertów z użyciem nagłośnienia elektroakustycznego (projekty crossover): dla 500Hz maks. 1,5s,
dla 125Hz maks. 2,0s (parametry dla sali wypełnionej publicznością)
wskaźnik przejrzystości dźwięku (śr. częstotliwości 500 - 1000 Hz): -2 dB ≤ C80 ≤ 3 dB
siła dźwięku G mid500-1000Hz ≥ 3 dB, maks. deltaG= max 3 dB
-
współczynnik odbić bocznych: 20 % ≤ LEF ≤ 35 %
Adaptacja akustyczna:
ukształtowanie sali w układzie poziomym i pionowym dla równomiernego rozprowadzenia energii dźwiękowej z estrady na widownię
podwieszone sufitowe reflektory akustyczne odbijające dźwięk (drewno, gips,) , równomiernie nagłaśniające widownię parteru i balkony
dyfuzyjność akustyczna poprzez powierzchnie chropowate (np.cegła) umieszczone za “skórą” z pionowych elementów drewnianych
wysuwane ustroje akustyczne, umieszczone za “skórą” z pionowych elementów drewnianych, korygujące czas pogłosu dla koncertów
z wykorzystaniem systemu elektroakustycznego
wszystkie powierzchnie odbijające o gęstości min. 40kg/m2
rampa oświetleniowa zintegrowana z sufitem w sposób minimalizujący wpływ na akustykę
podłoga sceniczna – drewno na mobilnej konstrukcji stelażowej
fotele koncertowe, drewniane z obiciami optymalnymi akustycznie, absorbcyjność foteli zbliżona do tej wykazywanej przez siedzących
w fotelach ludzi
podłoga widowni- klepka
reżyserki światła i dźwięku przy sali (sufit i ściany dźwiękochłonne na bazie sprasowanej wełny, podłoga wykładzina dywanowa)
2. Sala koncertowo-kameralna, parametry:
kubatura akustyczna 2420 m3 >= 13,4m3 / os
czas pogłosu - Tmid500-1000Hz = 1,5 - 1,7s
-
czas pogłosu, bez publiczności, Tmid500-1000Hz = 1,7 - 1,9s
charakterystyka czasu pogłosu w funkcji częstotliwości w zakresie 125-4000Hz zgodna z wytycznymi
Adaptacja akustyczna:
sufit i ściany – mieszanka równomiernie rozłożonych ustrojów akustycznych odbijających, rozpraszających dźwięk,
dźwiękochłonnych rezonansowych (drewno, płyty G-K, fragmenty cegły)
dyfuzyjność akustyczne dzięki powierzchniom chropowatym, z wybrzuszeniami i wklęsłościami o głębokościach do 50cm
wszystkie powierzchnie odbijające o gęstości min. 30kg/m2
podłoga sceny i widowni drewniana
fotele koncertowe, drewniane z obiciami optymalnymi akustycznie, absorbcyjność foteli zbliżona do tej wykazywanej przez
siedzących w fotelach ludzi
3. Sala teatralno-widowiskowa, parametry:
kubatura akustyczna (bez komina scenicznego i sceny) 2220 m3, czyli 10m3/słuchacz, 50 m3/muzyk
czas pogłosu opera i musical: Tmid500-1000Hz = 1,3 - 1,4s
czas pogłosu spektakle, projekcje, pokazy: Tmid500-1000Hz = 0,8 - 1,2s
charakterystyka czasu pogłosu w zakresie 125-4000Hz zgodna z wytycznymi
wskaźnik zrozumiałości mowy śpiewaków i mówców : D50 ≥ 50%
-
Adaptacja akustyczna:
sufit i ściany – mieszanka równomiernie rozłożonych ustrojów akustycznych odbijających i rozpraszających dźwięk (gips, drewno)
wysuwane ustroje akustyczne korygujące czas pogłosu dla koncertów z wykorzystaniem systemu elektroakustycznego
powierzchnie odbijające o gęstości min. 30kg/m2
podłoga – drewno
fotele koncertowe, drewniane z obiciami optymalnymi akustycznie, absorbcyjność foteli zbliżona do tej wykazywanej przez
siedzących w fotelach ludzi
w fosie orkiestry ustroje akustyczne poprawiając wzajemną słyszalność muzyków
możliwość regulacji regulacji wysokości fosy
4. Sala koncertowo-organowa, parametry:
kubatura akustyczna: 1800m3, wskaźnik kubaturowy: min. 30m3 / słuchacz
-
czas pogłosu - Tmid500-1000Hz = 2,5 - 2,8s
czas pogłosu, bez publiczności, Tmid500-1000Hz = 2,7 - 3,1s
charakterystyka czasu pogłosu w funkcji częstotliwości w zakresie 125-4000Hz zgodna z wytycznymi
Adaptacja akustyczna:
sufit i ściany – mieszanka równomiernie rozłożonych ustrojów akustycznych odbijających i rozpraszających dźwięk (gips, drewno,
ewentualnie kamień, tynkowany mur)
wszystkie powierzchnie odbijające o gęstości min. 50kg/m2
dyfuzyjność akustyczne dzięki powierzchniom chropowatym, z wybrzuszeniami i wklęsłościami o głębokościach do 50cm
podłoga – drewno
fotele drewniane z obiciami optymalnymi akustycznie, absorbcyjność foteli zbliżona do tej wykazywanej przez
siedzących w fotelach ludzi
5. Sala prób orkiestry, parametry:
kubatura akustyczna: 3650 m3, wskaźnik kubaturowy: min. 40m3 / muzyk
czas pogłosu (regulowany ustrojami) - Tmid500-1000Hz = 1,2 - 1,8s
charakterystyka czasu pogłosu w funkcji częstotliwości w zakresie 125-4000Hz zgodna z założeniami
Adaptacja akustyczna:
sufit i ściany – mieszanka równomiernie rozłożonych ustrojów akustycznych odbijających i rozpraszających dźwięk
(gips, drewno, ewentualnie kamień, tynkowany mur)
regulowane ustroje akustyczne w obszarze ścian
-
absorbery w narożach i na krawędziach
podłoga sceniczna – drewno na mobilnej konstrukcji stelażowej
6. Sale ćwiczeń muzycznych (duże, średnie i małe), założenia:
optymalny czas pogłosu zróżnicowany w zależności od kubatury pomieszczenia i typu instrumentów
dla pomieszczeń prób instrumentalnych kubatura na osobę 30m3/os.
pomieszczenia prób chóru 20m3/os.
pomieszczenia prób indywidualnych min.50m3/os.
Adaptacja akustyczna:
ukształtowanie akustyczne sal poprzez wprowadzenie wewnętrznych ścian izolacyjnych niwelujących jednocześnie równoległość
ścian przeciwległych
sufit i ściany – mieszanka równomiernie rozłożonych ustrojów akustycznych rozpraszających dźwięk , dźwiękochłonnych i
rezonansowych ( drewno) dostosowanych do charakteru muzyki i instrumentów
kotary pochłaniające dźwięk, regulujące akustykę pomieszczeń
w większych salach składane sufity odbijające dźwięk
absorbery - pułapki basowe lub absorbery szerokopasmowe
podłoga - drewno
7. sale ćwiczeń muzycznych perkusyjnych i dętych (duże, średnie i małe), założenia:
optymalny czas pogłosu zróżnicowany w zależności od kubatury pomieszczenia)
adaptacja akustyczna:
ukształtowanie akustyczne sal poprzez wprowadzenie wewnętrznych ścian izolacyjnych niwelujących jednocześnie równoległość
ścian przeciwległych
sufit i ściany – kompozycja równomiernie rozłożonych ustrojów akustycznych szczególnie nisko częstotliwościowych i
dźwiękochłonnych w szerokim pasmie częstotliwości (drewno, wełna, tkanina akustyczna)
podłoga - drewno + wykładzina
8. studio nagrań , pracownia kształcenia słuchu, założenia:
optymalny czas pogłosu studia Topt = 0.4s, charakterystyka prostoliniowa w zakresie 125-4000Hz z dopuszczalnym
odchyleniem +/- 20%
adaptacja akustyczna:
-
ukształtowanie akustyczne poprzez wprowadzenie wewnętrznych ścian izolacyjnych niwelujących jednocześnie równoległość
ścian przeciwległych
sufit i ściany – kompozycja równomiernie rozłożonych ustrojów akustycznych rozpraszających dźwięk , dźwiękochłonnych i
rezonansowych( drewno)
podłoga - drewno + wykładzina
PASYWNOŚĆ OBIEKTU - WYTYCZNE TECHNICZNE:
I. GENEROWANIE ENERGI ELEKTRYCZNEJ ZE SŁOŃCA ZA POMOCĄ PANELEI SŁONECZNYCH.
Ogniwa fotowoltaicznezawarte w panelach słonecznych pod wpływem energii słonecznej podlegają tzw. efektowi fotowoltaicznemu, w wyniku
którego powstaje prąd stały. Za pomocą inwertera (falownika) zostaje on przekształcony na prąd zmienny o parametrach elektrycznych
odpowiadających sieci publicznej. Przewidywany roczny uzysk energii elektrycznej 14000 kWh.
Oznaczenia na schemacie: 1 - 8
II. ODZYSK WODY DESZCZOWEJ Z OPADÓW NA DACH
Wody deszczowe spływające zdachu budynku zostaną doprowadzone do zbiornika retencyjnego. Ich ewentualny nadmiar, poprzez przelew
awaryjny zbiornika, przedostanie się do kanału burzowego, lub do systemu rozsączającego wykonanego w gruncie. System rozsączania jest w
tym przypadku rozwiązaniem bardziej ekonomicznym, ponieważ mimo konieczności poniesienia początkowych nakładów inwestycyjnych,
docelowo pozwala na całkowite zwolnienie inwestora z kosztów związanych z opłatami za odprowadzaną do systemu kanalizacji wodę
deszczową.
Przy zastosowaniu odpowiednich urządzeń filtrujących i podnoszących ciśnienie, oprócz podlewania ogrodu, deszczówka będzie wykorzystywana
do spłukiwania toalet, prania (dom studencki) i systemów utrzymania czystości wbudynku. W tym celu wbudynku będzie wykonana dodatkowa
instalacja służąca do wykorzystania wody deszczowej, (zgodnie z obowiązującymi przepisami instalacja wody deszczowej nie może mieć
połączenia z instalacją wody pitnej). W okresach suszy lub zbyt małych opadów, automatyka sterująca zapewni rezerwowe zasilanie powyższej
instalacji wodą z miejskiej sieci wodociągowej.
Oznaczenia na schemacie: 9- 14
III. PODGRZEWANIE WODY UŻYTKOWEJ PRZEZ KOLEKTORY SŁONECZNE
Idea produkcji energii cieplnej ze słońca polega na tym, że promienie słoneczne padając na czarną powierzchnię wytwarzają w niej energię
cieplną, która następnie przekazywana jest czynnikowi grzewczemu – najczęściej jest nim glikol (posiada duże możliwości magazynowania
energii cieplnej).
Następnie w wymienniku ciepła energia cieplna glikolu przekazywana jest wodzie, którą wykorzystujmy do rożnych celów gospodarczych (mycie,
kąpanie, podgrzewanie wody do celów spożywczych.
Kolektory są bardzo istotnym elementem oszczędzającym energię, przede wszystkim ze względu na codzienne funkcjonowanie akademika.
Oznaczenia na schemacie: 13 - 15
IV. SYSTEMY ODZYSKU CIEPŁA Z WODY SZAREJ
System odzysku ciepła z wody szarej, z wykorzystaniem tego do wstępnego podgrzewu wody zimnej.
Oznaczenia na schemacie: 14, 16
V. WYKORZYSTANIE TEMPERATURY ZIEMI / WODY – POMPA CIEPŁA / CENTRALA WENTYLACYJNA
Wykorzystanie zintegrowanego systemu grzewczo-wentylacyjno-chłodzącym typu proklimasystem. Które wykorzystuje pompy ciepła i centrale
wentylacyjne do efektywnego ogrzewania, chłodzenia i wentylacji budynku.
Pompa ciepławykorzystuje niskotemperaturową energię zakumulowaną w gruncie, wodach podziemnych lub powietrzu stanowiących dolne źródło
ciepła, a następnie przekazuje energię cieplną o wyższej temperaturze do instalacji wewnętrznych budynku. Niskotemperaturowe ciepło
aerotermalne, geotermalne i hydrotermalne, za pomocą czynnika termodynamicznego charakteryzującego się niższą niż woda temperaturą
wrzenia i parowania przy określonych wartościach ciśnienia, przekazywane jest przez parownik do instalacji pompy ciepła. Wymienniki Gruntowe
pionowe - pozyskuje energię zmagazynowaną w dolnych partiach gruntu.
Pionowa sonda daje możliwość zastosowania na ograniczonych rozmiarowo powierzchniach gdzie rury znajdują się w pionowych odwiertach,
których głębokość i ilość zależna jest od mocy grzewczej danej pompy ciepła. Wymiennik poziomy w zbiorniku wodnym - pobiera energię
zmagazynowaną w zbiornikach wodnych.
Poziomy wymiennik w wodach powierzchniowych układany jest w formie wężownicy na dnie zbiornika wodnego. Idealny na działkach, na których
znajduje się jezioro lub staw.
Oznaczenia na schemacie: 19 - 24
15
1
1
1
23
23
9
9
24
15
2
24
4
8
20
19
14
10
11
12
7
13
16
6
- +
5
3
18
17
100m = 12°C
200m = 15°C
300m = 18°C
22
4°C
21