Raport nr 5 z rynku Zjednoczonych Emiratów Arabskich w zakresie

Raport nr 5 z rynku Zjednoczonych Emiratów Arabskich w zakresie

Raport nr 5
z rynku Zjednoczonych Emiratów Arabskich
w zakresie możliwości eksportu wody
mineralnej Jantar Premium
dla przedsiębiorstwa Jantar Sp. z o.o.
dokument opracowany przez
Biuro Doradztwa Inwestycyjnego Sp. z o.o.
www.bdi.info.pl
Gdańsk 20.09.2015
Wstęp :
Niniejszy raport jest opracowany w ramach Projektu Wdrażanie planu rozwoju eksportu
przedsiębiorstwa Jantar Wody Mineralne sp. z o.o. z siedzibą w Kołobrzegu. Projekt jest
realizowany z Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka działanie 6.1 paszport do
eksportu.
W Do Zjednoczonych Emiratów Arabskich należy 7 Emiratów, ale najbardziej rozwinięty jest
Dubaj i w tym Emiracie były przeprowadzone działania promocyjne. Jednym z działań był
udział, z własnym stoiskiem, w targach zdrowej żywności które odbywają się co roku w Dubaju.
Na tych targach okazało się, że jest duże zainteresowanie zakupem wody mineralnej Jantar, ale
ustalano, że proponowana cena jest za wysoka, są proponowane długie terminy płatności i
były pytania czy firma Jantar ma stałego przedstawiciela w Dubaju.
W ramach projektu , była zorganizowane podróże służbowe w ramach działania
Wyszukiwanie i dobór partnerów handlowych. W czasie targów i Podróży służbowej zostało
nawiązanie wiele kontaktów gospodarczych. Ustalono że jest duże zainteresowane zakupem
unikatowej wody mineralnej Jantar Premium, ale największą barierą jest zbyt niska cena
zakupu oferowana przez potencjalnych partnerów handlowych, oraz długie terminy płatności.
Ustalono, że w przepadku znacznego obniżenia kosztów produkcji wody mineralnej będą
możliwości sprzedaży wody mineralnej na rynek Emiratów Arabskich. Zaleca się zastosowanie
eksportu pośredniego lub przy wykorzystaniu przedstawiciela handlowego.
Najlepszym rozwiązaniem jest powołanie spółki pomocniczej w Dubaju, w której miejscowy
rezydent miałby 10 % udziałów, ale za to poszukiwał by odbiorców produktów firmy Jantar.
Wersja taka wiązała by się z opłatą ok. 10 000 USD, z przeznaczeniem na założenie spółki i
koszty marketingu.
Ustalono, że nie ma specjalnych przepisów w sprawie pozwolenia na sprzedaż wody
mineralnej w Dubaju. Polskie dokumenty tj. świadectwo pochodzenia oraz świadectwo
sanitarne, przetłumaczone na język angielski są wystarczającymi dokumentami.
Przy sprzedaży wody mineralnej należy posiadać :
- świadectwo pochodzenia [ wydanego jednorazowo - przez Polski Urząd Celny lub na stale
przez Krajową Izbę Gospodarczą ]
- świadectwo sanitarne wydane przez Polski Urząd Sanitarny
Natomiast dla potencjalnych odbiorców zaleca się posiadanie badań wody np. z Akademii
Górniczo – Hutniczej oraz normę ISO 22 000 - przetłumaczone na język angielski.
Wzory dokumentów i procedura ich uzyskania szczegółowo przedstawiono w raporcie na rynek
Belgii
Opis kraju eksportu
Informacje o Zjednoczonych Emiratach Arabskich
Położenie geograficzne Zjednoczonych Emiratów Arabskich
Zjednoczone Emiraty Arabskie/Państwo Zjednoczonych Emiratów Arabskich państwo
arabskie, leży na Bliskim Wschodzie w Azji Południowo - Zachodniej, nad Zatoką Perską i Omańską,
składające się z siedmiu emiratów ze stolicą w Abu Zabi o powierzchni 83 600 km². Graniczy z Arabią
Saudyjską, Omanem i Katarem. Jest to niewielkie państwo, które leży we wschodniej części Półwyspu
Arabskiego. Od północy oblewany wodami Zatoki Perskiej, od wschodu Cieśnina Ormuz i Zatoka
Omańska.
powierzchnia:
83 600 km2
liczba regionów
7 emiratów rządzonych przez emirów
ludność:
8 264 070
głowa państwa:
Prezydent szejk Khalifa bin Zayed Al.-Nahyan
Premier
szejk Muhammad ibn Rasheed al.-Maktoum
Charakterystyka Zjednoczonych Emiratów Arabskich
Zjednoczone Emiraty Arabskie są federacją siedmiu emiratów, z których każdy jest monarchią
absolutną, rządzoną tradycyjnie przez władców wywodzących się z określonego klanu/dynastii.
Poszczególne emiraty mają duży zakres autonomii wewnętrznej - szczególnie w sprawach
gospodarczych.
Organem ustawodawczym państwa, decydującym o podstawach jego funkcjonowania jest
siedmioosobowa Najwyższa Rada Federalna (NRF), której członkami są władcy poszczególnych
emiratów. NRF wybiera prezydenta i wiceprezydenta Federacji. Biorąc pod uwagę dominującą
ekonomiczną i ludnościową pozycję emiratów Abu Zabi i Dubaju, niepisaną zasadą jest, iż
prezydentem Federacji jest władca Abu Zabi, a wiceprezydentem i premierem - władca Dubaju.
Prezydent (w porozumieniu z NRF) mianuje premiera, który przedstawia prezydentowi do
zaakceptowania proponowany skład rządu. Premier stoi na czele rządu federalnego, spełniającego
główną funkcję wykonawczą. Na szczeblu emiratów funkcje o charakterze rządu pełnią Rady
Wykonawcze, mianowane przez poszczególnych władców.
Parlament Federacji stanowi 40-osobowa Federalna Rada Narodowa (FRN), która jest
organem doradczym i kontrolnym. Skład Rady jest w połowie mianowany bezpośrednio przez
władców emiratów, a w połowie wybierany przez kolegia elektorów wytypowanych przez władców.
FRN obraduje 4 razy w roku. Ostatnie wybory do FRN odbyły się w dniu 25 września 2011 roku.
Przedstawiciele emiratów Abu Zabi i Dubaju mają w Federalnej Radzie Narodowej realne prawo
weta. Podobne zgromadzenia o charakterze doradczym funkcjonują również na szczeblu
poszczególnych emiratów.
Partie polityczne ani związki zawodowe nie istnieją z uwagi na prawny zakaz ich
powoływania).
Administracja gospodarcza obejmuje resorty gospodarcze na szczeblu rządu federalnego (w
sumie 8) oraz departamenty właściwe dla spraw gospodarki i infrastruktury na szczeblu emiratów. W
poszczególnych emiratach ważną rolę odgrywają lokalne izby handlu i przemysłu (w każdym emiracie
jest jedna - nie ma poza tym żadnych izb regionalnych czy branżowych). Stanowią one zarówno
zrzeszenia przedsiębiorców (dla większości rodzajów działalności gospodarczej przynależność do izby
jest obowiązkowa), jak i pełnią pewne funkcje administracyjno-urzędowe. Izby zapewniają poza tym
m.in. takie usługi prawne, jak mediacja w sporach (nie arbitraż) czy ściąganie (egzekucja)
przeterminowanych należności. Poza systemem mediacji spory wynikłe z działalności gospodarczej
podlegają sądownictwu cywilnemu. System sądów gospodarczych znajduje się obecnie w fazie
tworzenia.
Wobec szczególnego znaczenia wydobycia i przeróbki ropy naftowej i gazu ziemnego zarówno z punktu widzenia całego państwa, jak i dysponujących tymi surowcami emiratów - nadzór
nad tym sektorem sprawują w poszczególnych emiratach specjalne autonomiczne organy. Np. w Abu
Zabi i Szarży jest to Najwyższa Rada Naftowa. Zasiadają w niej w większości przedstawiciele
rządzącej dynastii z władcą emiratu na czele (w Abu Zabi jest to szejk Khalifa Bin Zayed Al Nahyan,
będący jednocześnie prezydentem ZEA, jak i władcą emiratu Abu Zabi).
Kraj liczy około 4,8 miliona mieszkańców, z czego tylko około 20 % stanowią obywatele ZEA.
Pozostałą grupę stanowi ludność z innych państw arabskich (Liban, Syria, Jordania, Egipt, Palestyna) i
Iranu (razem ok. 23 %) oraz z południowej Azji (Indie, Pakistan, Filipiny, Sri Lanka, Bangladesz) 50%.
Wśród ludności zwanej tu " zachodnią" największą grupę stanowią Brytyjczycy (ok. 100 tyś),
natomiast polską społeczność ocenia się na okolo 2 tys.. Oficjalnym językiem jest arabski. W
powszechnym użyciu jest angielski, ale duża część społeczeństwa posługuje się takimi językami jak
hindi, urdu, tagalog, farsi i malayalam. Stolicą kraju i siedzibą polskiej placówki dyplomatycznej jest
Abu Zabi (Abu Dhabi) - położone na wyspie, drugie co do wielkości (po Dubaju ) miasto
Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Mają tutaj swoje siedziby główne organy władzy państwowej:
prezydent państwa, rząd federalny, a także ambasady i centrale emirackich firm naftowych. Jest to
miasto o nowoczesnej architekturze, z pieczołowicie pielęgnowanymi terenami zielonymi i
nowoczesną bazą hotelowo - turystyczną i gastronomiczną. Istniejące i nowo powstające centra
handlowe przypominają podobne kompleksy występujące w krajach zachodnich.
Gospodarka Zjednoczonych Emiratów Arabskich
Główne cele polityki gospodarczej państwa stanowią: dywersyfikacja struktury gałęziowej
gospodarki oraz nadanie systemowi gospodarczemu cech nowoczesności. Zgodnie z oficjalnymi
planami strategicznymi priorytety te mają Emiratom zapewnić do roku 2030 uniezależnienie się od
koniunktury na światowym rynku ropy naftowej oraz oparcie struktury gospodarczo-społecznej
państwa na dynamicznych gałęziach działających prorozwojowo: nowoczesnym przemyśle
przetwórczym, wykorzystującym własne zasoby energetyczne i surowcowe (petrochemia, hutnictwo
żelaza i aluminium, przemysł materiałów budowlanych) oraz szeroko rozumianych usługach
(hotelarstwo, turystyka, transport morski i lotniczy, usługi finansowe), zdolnych do konkurowania na
skalę międzynarodową. W wytwarzaniu produktu globalnego brutto dominuje przemysł naftowogazowy (29,2%), po którym następują: usługi (prywatne i publiczne - 13,8%, przemysł przetwórczy
(15%), handel ((9%).
Do roku 2008 realizacja przedstawionej wyżej wizji rozwoju przekładała się na dynamiczną
działalność inwestycyjno-budowlaną. Była ona przejawem utrzymującej się od 6 lat doskonałej
koniunktury gospodarczej, która oscylowała na granicy przegrzania (w 2008 roku stopę inflacji
szacowano na ponad 14%). Jednakże w III kwartale 2008 roku głęboki spadek światowych cen ropy
naftowej oraz ujawnienie się w całej pełni globalnego kryzysu kredytowego zmieniły całkowicie
sytuację, w jakiej dotychczas funkcjonowała gospodarka ZEA. Dopływ środków finansowania
działalności inwestycyjnej został w poważnym stopniu ograniczony. Działalność ta bowiem w
znacznie większej mierze, niż mogłoby się to wydawać, oparta była na kredycie, z którego korzystał
przede wszystkim sektor prywatny, ale również i inwestorzy realizujący zadania państwowe. Pod
koniec 2009 roku aktywa zagraniczne ZEA szacowano ostrożnie na 600 mld USD (z uwzględnieniem
kapitałów prywatnych), a rezerwy walutowe na 49,7 mld USD (187,9 mld AED, Bank centralny ZEA,
2012). Jednocześnie działalność inwestycyjna i konsumpcja finansowane były w większości poprzez
inwestycje zagranicznego kapitału na giełdach w Dubaju i Abu Zabi oraz z kredytów zaciąganych za
granicą, co umożliwiał doskonały rating emirackich kredytobiorców w obliczu stale rosnących
światowych cen ropy naftowej i cen nieruchomości w ZEA. W efekcie Emiraty stały się największym
międzynarodowym dłużnikiem spośród krajów Zatoki: na koniec 2011 roku zadłużenie zagraniczne
ZEA szacowano na ok. 158 mld USD. W 2010 roku spłaty zadłużenia wyniosły około 20 mld USD. Na
rok 2011 szacowano wymagalną ratę spłat zadłużenia zagranicznego Emiratów w wysokości 158,7
mld USD.
Załamanie się światowego systemu kredytowego i odpływ ok. 137 mld USD z emirackich giełd
za granicę przy jednoczesnej wstrzemięźliwości rodzimych banków do udzielania kredytów stały się
źródłem tzw. braku płynności, czyli ograniczonej dostępności środków finansowych na działalność
inwestycyjną. Nie bez znaczenia było również wstrzymanie napływu kapitałów z Rosji, które
dotychczas stanowiły 26% inwestycji w nieruchomościach. Spośród dwóch emiratów decydujących o
obliczu gospodarki kraju - Abu Zabi i Dubaju - zjawiska te dotknęły przede wszystkim Dubaj. Nie ma
on liczących się dochodów z ropy, lecz głównie z budownictwa i handlu nieruchomościami oraz usług
turystycznych i finansowych, a także z obsługi transportu międzynarodowego (linie żeglugowe, porty,
lotnictwo cywilne). Dekoniunktura w gospodarce światowej i wzrost kursu dolara amerykańskiego (a
zatem i związanego z nim sztywnym kursem emirackiego dirhama) w stosunku do większości innych
walut spowodowały spadek popytu właśnie w gałęziach decydujących o rozwoju Dubaju. Z
konieczności doszło tam do ograniczenia działalności inwestycyjnej - głównie na rynku
nieruchomości oraz w odniesieniu do większych przedsięwzięć o charakterze prestiżowym.
Wyrazem trudnej sytuacji finansowej Dubaju było wystąpienie w listopadzie 2009 roku
państwowego holdingu Dubai World, który zwrócił się do wierzycieli dwóch spośród kontrolowanych
przez niego spółek deweloperskich o odroczenie płatności zadłużenia szacowanego na kwotę 26,2
mld USD (według niezależnych analityków wynoszącego nawet 47 mld USD). Sytuacja ta potwierdziła,
iż środki zaradcze podjęte przez rząd ZEA i bank Centralny nie były wystarczająco skuteczne.
Natychmiastowe uruchomienie nieograniczonej gwarancji depozytów bankowych ze strony rządu
federalnego oraz pomoc finansowa ze strony emiratu Abu Zabi w postaci wykupu obligacji
wyemitowanych przez władze Dubaju, opiewające na łączną kwotę 25 mld USD przyczyniło się do
stopniowego uspokojenia rynków. Potwierdzeniem pozyskania ponownego zaufania
międzynarodowych rynków dla Emiratów było zawarcie w marcu 2011 roku umów dotyczących spłat
zadłużenia z wszystkimi wierzycielami Dubai World. Transakcja dotycząca zrestrukturyzowania długu
wynoszącego 25 mld USD została podzielona na dwa etapy. W pierwszej fazie, w ciągu pięciu lat,
zostanie wypłacona wierzycielom kwota 4,4 mld USD, w drugiej natomiast nastąpi wypłata 10,3 mld
USD (w ciągu ośmiu lat) przy stałym oprocentowaniu 2,4%. Powyższe kwoty obejmują dług wobec
banków, podczas gdy pozostałe zadłużenie istnieje wobec rządu Dubaju.
Kłopoty finansowe Dubaju od początku ich wstąpienia nie leżały w interesie Abu Zabi, gdyż
wpływały zarówno na wizerunek całej federacji, jak i samego Abu Zabi. Jednakże drastyczny spadek
cen ropy i światowy kryzys kredytowy nie wpłynęły w gruncie rzeczy na realizację planów
inwestycyjnych Abu Zabi, najsilniejszego gospodarczo spośród emiratów, w którym powstaje większa
część produktu globalnego ZEA (55,7% PKB). Na ten emirat przypada m.in. 95% wydobycia ropy
naftowej i gazu ziemnego całego kraju. Zasobność finansowa Abu Zabi (gdzie zarejestrowane są
największe na świecie fundusze majątku państwowego, w tym ADIA) stanowi obecnie filar, na którym
opiera się system gospodarczy Emiratów i regulująca go polityka gospodarcza.
Dla podejmowania kroków mających zapobiec negatywnemu oddziaływaniu sytuacji w
gospodarce światowej na gospodarkę Emiratów utworzony został rządowy komitet kryzysowy, w
którego skład weszli ministrowie finansów i gospodarki oraz gubernator Banku Centralnego.
Zadaniem komitetu jest monitorowanie sytuacji przede wszystkim w instytucjach finansowych oraz
formułowanie stosownych zaleceń dla rządu. Dla pobudzenia napływu kapitałów do systemu
bankowego rząd udzielił za pośrednictwem Banku Centralnego gwarancji na wszelkie depozyty w
emirackich bankach w pełnej ich wysokości. Jednocześnie skonsolidowano dwa banki inwestycyjne z
Abu Zabi i dwa z Dubaju w jeden potężny Emiracki Bank Rozwoju, za którego pośrednictwem zasilono
cały sektor bankowy kwotą niemal 33 mld USD. Bank Centralny wykupił również obligacje emiratów
Dubaj i Abu Zabi na łączną sumę 30 mld USD. Dla ułatwienia dostępności kredytu Bank Centralny
obniżył także bazowe stopy procentowe. Jest również opcja, iż w razie konieczności, aktywa
ulokowane obecnie przez emirackie fundusze majątku państwowego za granicą zostaną w znacznej
mierze udostępnione bankom i inwestorom w kraju..
Kluczową rolę w rozwoju gospodarczym Emiratów odgrywa wymiana handlowa z zagranicą.
W relacji do PKB eksport stanowi trwale ok. 70%, a import ponad 51% (potwierdzają to dane za 2011
rok). Dzięki utrzymującym się w ostatnich latach stabilnym cenom ropy naftowej oraz dużemu
reeksportowi obroty handlowe z zagranicą wykazują dodatnie saldo. Według wstępnych danych
eksport w 2011 roku ukształtował się na poziomie 252 mld dol. tj. wzrost o 18,72%. Pozwoliło to
pokryć znaczny deficyt bilansu usług, transferów i dochodów od inwestycji, pozostawiając jeszcze
nadwyżkę bilansu obrotów bieżących w wysokości 11,2 mld dol. Ok. 50% wartości eksportu
przypada na ropę naftową, gaz ziemny i produkty ropopochodne (oznacza to, iż udział środków
pochodzących z eksportu węglowodorów w PKB ZEA osiągnął poziom 29,2%), 30-33% to reeksport
towarów importowanych, a 20% przypada na eksport pozostały, z którego 4/5 pochodzi ze
specjalnych stref ekonomicznych. Eksport ropy naftowej skierowany jest głównie do Japonii, Korei
Południowej, ChRL i innych państw Azji Wschodniej. Główny przedmiot nie-węglowodorowego
eksportu ZEA to aluminium hutnicze, którego Emiraty są czołowym eksporterem na świecie. Drugą
ważną pozycją w tej grupie jest złoto, będące czołową pozycją reeksportu: przez Dubaj przechodzi
10% światowych obrotów tym metalem. Główni odbiorcy emirackiego eksportu to Japonia (24%),
Korea Południowa (9%), Tajlandia (5%) i Indie (4,8%) i Iran. Import pochodzi głównie z Chin (13%),
Indii (10%), USA (8,7%), Japonii (6,1%), Niemiec (ok. 6%), oraz Wielkiej Brytanii (5,3%), Włoch (4,6%) i
Turcji.
Dla nadania odpowiedniego impulsu rozwojowego kraje Rady Współpracy Państw Zatoki - a
wśród nich i ZEA - uznały za niezbędne zintegrowanie swych gospodarek w jeden system na wzór
Unii Europejskiej. Oznacza to utworzenie wspólnego rynku towarów, usług, kapitału i siły roboczej
oraz unii walutowej. Dojście do tych celów nie będzie procesem łatwym. Członkowie RWPZ to kraje o
gospodarkach strukturalnie do siebie podobnych, nie komplementarnych, a raczej konkurencyjnych
(na handel między nimi przypada tylko 7% ich obrotów, mimo ich taryfowego uprzywilejowania w
ramach porozumienia GAFTA), często związanych indywidualnymi umowami z krajami trzecimi.
Gospodarki te są w ogromnym stopniu uzależnione od siły roboczej pochodzącej z krajów, które nie
są członkami RWPZ. Trudno zatem np. zastosować do tych cudzoziemców postanowienia o
wspólnym rynku pracy. Trudności w procesie integracyjnym obrazuje rezygnacja w 2009 roku ZEA z
przystąpienia do unii walutowej. Był to protest przeciwko umiejscowieniu organów zarządzających
RWPZ w Arabii Saudyjskiej, a nie w Emiratach. Posunięcie to zostało odebrane jako nieprzyjazny krok
polityczny, nie uwzględniający faktu, iż ZEA są największym centrum finansowym na Półwyspie
Arabskim o niekwestionowanym znaczeniu globalnym oraz tego, iż dotychczas nie została na ich
terytorium ulokowana żadna z agend RWPZ. W świetle rezultatów grudniowego w 2012 roku szczytu
szefów państw tej unii w Bahrajnie wszystko wskazuje na to, że procesy integracyjne ulegną
opóźnieniu i zajmą prawdopodobnie jeszcze kilka lat.
Podstawowe wskaźniki makroekonomiczne Zjednoczonych Emiratów Arabskich
Wyszczególnienie
2008
2009
2010
2011
PKB wartość globalna – nomin.
(mln USD)
314.845
270.298
297.608
357.522
PKB / 1 mieszkańca nominalna
(USD)
55.266
56.944
56.503
56.311
Tempo wzrostu PKN (realne – w %) 3.3
-1.6
1.4
3.3
Relacja nadwyżki finansów publ.
Do PKB (w %)
b.d
9,8
b.d
47.2
51.2
43.6
b.d
Relacja całkowitego długu publ. Do 40.7
PKB (w %)
Inflacja (w %)
12.3
1.6
2.2
1.1
Bezrobocie (w %)
b.d
b.d
12
b.d
Obroty handlu zagranicznego (mln
USD)
468.5
341.4
373.8
437.9
Eksport (w mln USD)
248.8
191.7
212.2
252.3
Import (w mln USD)
19.7
149.7
161.4
185.6
Relacja nadwyżki obrotów bież.
Bilansu płatn. Do PKB (w %)
b.d
b.d
b.d
b.d
Roczny napływ zagr. Inwestycji
bezpośrednich (w mln. USD)
13.724
4.003
3.948
b.d
Roczny odpływ zagr. Inwestycji
bezpośrednich (w mln. USD)
15.820
2.723
2.015
b.d
73.422
76.175
b.d
Skumulowana wartość zagraniczna 69.420
inwestycji bezpośrednich w ZEA
(mln. USD)
Dwustronna współpraca gospodarcza z Polską
Zjednoczone Emiraty Arabskie są bardzo istotnym partnerem dla Rzeczypospolitej Polskiej w
regionie Bliskiego Wschodu. Współpraca z ZEA koncentruje się przede wszystkim, ale nie wyłącznie,
na płaszczyźnie gospodarczej. Emiraty są jednym z największych partnerów handlowych Polski na
obszarze obejmującym Afrykę Północną, Bliski i Środkowy Wschód. W 2011 r. obroty handlowe
między naszymi krajami osiągnęły poziom 452 mln USD. Obroty dwustronne z ZEA stanowią 38%
ogółu obrotów z krajami członkowskimi Rady Współpracy Państw Zatoki, przy czym po stronie
polskiego eksportu ta dominacja jest jeszcze wyraźniejsza – eksport do ZEA stanowi 48% ogółu
dostaw na obszar krajów RWPZ. Na płaszczyźnie politycznej nasze kraje współpracują m.in. na forum
Międzynarodowej Agencji Energii Odnawialnej (IRENA), która ma siedzibę w Abu Zabi. Polski eksport,
liczony w dolarach USA, w 2012 roku ukształtował się na poziomie 440.272.717,- USD, zaś import
osiągnął wartości 102.095.829,- USD. Oznacza to, iż dodatnie saldo polskiego handlu z tym krajem
wyniosło 338.176.888,- USD, przy łącznych obrotach w wysokości 542.368.546,- USD. Przy założeniu
utrzymania się tych tendencji rozwoju obrotów do końca roku 2013 można szacować, iż obroty te
osiągną wartość ok. 600 mln USD. Powyższe rozmiary obrotów kwalifikują Polskę jako średniej
wielkości partnera handlowego Emiratów wśród krajów Unii Europejskiej. Pod tym względem zarówno w zakresie eksportu, jak i importu - osiągnęliśmy pozycję takich krajów jak Szwecja czy
Austria, a wyprzedziliśmy górujące dotychczas nad nami Czechy i Węgry.
Wymiana handlowa między ZEA a Polską w latach 2010 -2011
Wyszczególnienie
2010
2011
Eksport
221.704
309.757
Import
63.68
91.04
Obroty
285.384
400.798
Saldo
158.025
218.717
Struktura towarowa importu z Emiratów zdominowana jest przez dostawy aluminium
hutniczego. Mimo spadku zakupów tego metalu do Polski o 9,5%, pozostał on główną pozycją w
naszym imporcie (69% importu ogółem). Drugą większą grupę towarową stanowią wyroby przemysłu
chemicznego (17%), a kolejną - urządzenia mechaniczne, elektryczne, optyczne, tabor pływający i
pojazdy - 7%.
Znacznie bardziej urozmaicony jest polski eksport, w którego strukturze towarowej zachodzą
korzystne zmiany. Wejście na rynek ZEA produkowanych w Polsce autobusów i samochodów
dostawczych spowodowało, że w strukturze eksportu wybiła się zdecydowanie grupa pojazdów
naziemnych, która stanowi obecnie 40,5% eksportu. Silną pozycję (29,2%) utrzymała grupa urządzeń
mechanicznych, elektrycznych i narzędzi, co świadczy, że wywóz z Polski tego asortymentu wzrósł
równie dynamicznie jak cały eksport. W dalszej kolejności 5,4% eksportu przypadło na szeroko
rozumiane wyroby chemiczne, a na kolejnych pozycjach z równym udziałem po ok. 4,5% znalazły się