Fryderyk Chopin - (ur. 22 lutego lub 1 marca 1810 r. w Żelazowej

Fryderyk Chopin - (ur. 22 lutego lub 1 marca 1810 r. w Żelazowej

Fryderyk Chopin - (ur. 22 lutego lub 1 marca 1810 r. w Żelazowej Woli,
zm. 17 października 1849 r. w Paryżu) – polski kompozytor i pianista. Fryderyk Chopin
przyszedł na świat w dworku będącym posiadłością hrabiów Skarbków, u których funkcję
guwernera pełnił w tym czasie spolonizowany Francuz, przybyły do Polski w 16 roku życia
i tu osiadły Mikołaj Chopin (1771–1844) – ojciec kompozytora. Już pół roku po urodzeniu
Fryderyka rodzina Chopinów przeniosła się do Warszawy. Od najwcześniejszych lat życia
Fryderyk miał styczność z muzyką. Atmosfera domu rodzinnego była ciepła i serdeczna. To
właśnie dom – prowadzony przez rodziców starannie, według najlepszych wzorów polskiej
arystokracji – pozostanie dla Chopina symbolem spokoju, bezpieczeństwa i miłości, swoistą
arkadią wcześnie utraconą, która miała pozostać w świadomości kompozytora przez całe jego
dorosłe życie.
Najprawdopodobniej pierwszy kontakt z fortepianem miał Chopin we wczesnym
dzieciństwie, gdy słuchał gry matki. W wieku lat sześciu rozpoczął regularną naukę gry
u prywatnego nauczyciela muzyki. 20 września 1818 odwiedziła Warszawę carowa Maria
Fiodorowna, której Chopin ofiarował dwa swoje tańce polskie. W latach 1823–1826 Chopin
uczył się w Liceum Warszawskim, gdzie pracował jego ojciec. W tych latach zwiedził
znaczną część Polski min. pomiędzy 10-20 lipca 1830 r., nocował w poczcie konnej
w Krasnymstawie w drodze do Poturzyna do rodziny Tytusa Woyciechowskiego. Wielu
biografów przekonuje, że Chopin był geniuszem uniwersalnym, ponieważ posiadał również
niezwykły talent literacki, czego dowodem są jego słynne listy, a także talent malarski
i aktorski. W latach 1826–1829 był studentem warszawskiej Szkoły Głównej Muzyki.
5 listopada 1830 Chopin na zawsze opuścił Polskę – wyjechał z Kalisza i przez Wrocław udał
się do Drezna. W Wiedniu usłyszał śpiewaną niegdyś przez Konstancję cavatinę Rossiniego
i rozpłakał się. Pojechał do Monachium i w końcu udał się do Paryża.
W czasie drogi Chopin napisał dziennik (zwany „Dziennikiem stuttgarckim”),
przedstawiający stan jego ducha podczas pobytu w Stuttgarcie, gdzie ogarnęła go rozpacz
z powodu upadku powstania listopadowego. Wedle tradycji, powstały wtedy pierwsze szkice
do Etiudy „Rewolucyjnej”. Utwory tego okresu wypełnione są dramatyzmem, który z wolna
zaczyna dominować w twórczości kompozytora. 26 lutego 1832 w salonie Pleyel przy 9 rue
Cadet dał pierwszy z dziewiętnastu publicznych koncertów w Paryżu. Chopin zaczął
prowadzić żywot wirtuoza, komponując utwory, które szybko stawały się modne na salonach.
Przyjaźnił się z wieloma wybitnymi muzykami. Jednak z powodu trudnej sytuacji
finansowej Chopin zaczął dawać coraz więcej lekcji gry na fortepianie. Oszałamiała go
ogromna liczba propozycji. Chopin uczył między innymi księżniczkę de Noailles, księżnę de
Chimay i de Beauvau, baronową Rothschild, hrabinę Peruzzi i Potocką. Wśród uczniów także
wielkie talenty – Karolina Hartmann, Karol Filtsch, a także wierny przyjaciel Chopina Adolf
Gutmann. Chopin jako nauczyciel znany był z niezwykłych wymagań i nerwowości. W latach
1835–1846 porzucił karierę wirtuoza na rzecz komponowania. Zaczął żyć życiem polskiej
emigracji, utrzymując ścisłe kontakty z głównymi intelektualistami polskimi. W 1836 r.
zaręczył się z Marią Wodzińską. Ostatecznie jednak rodzina sprzeciwiła się związkowi,
uważając, że Chopin jest zbyt chorowitym kandydatem na męża. W 1836 r. roku zaczął
poważnie chorować na gruźlicę.
W 1837 poznał starszą od siebie o 6 lat i dominującą nad nim George Sand, w której
zakochał się bez pamięci, wkrótce jednak ich miłość zamieniła się w nerwowy i chaotyczny
związek. Para istniała jednak jako związek jedynie w plotkach. Po rozstaniu z George Sand
Chopin popadł w głębokie przygnębienie, które z pewnością przyspieszyło jego śmierć. Po
wybuchu rewolucji w Paryżu w 1848 r. Chopin wyjechał do Anglii i Szkocji na bardzo
wyczerpującą jego siły podróż. Organizatorką i sponsorką pobytu była jego uczennica,
Szkotka Jane Stirling, zwana „wdową po Chopinie”. Kobieta obdarzyła kompozytora
miłością, zaproponowała mu nawet małżeństwo. Ten jednak czuł się zbyt chory, ponadto nie
odwzajemniał jej uczucia. Z listów Chopina wiemy, że czułość i opiekuńczość Jane działały
mu na nerwy. Po powrocie ze Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii
do Paryża stan zdrowia Fryderyka nie polepszył się.. Chopin coraz rzadziej udzielał lekcji.
W ostatnim tygodniu czerwca Chopinowi zaczęły puchnąć nogi, miał on również kilka
poważnych krwotoków. Zaniepokojona niańka poinformowała o tym księżną Sapieżynę,
która postanowiła wezwać Jeana Cruveilhiera. Lekarz rozpoznał ostatnie stadium choroby.
Z leków jakie przepisał Chopinowi artysta zrozumiał, że umiera.
Zmarł w otoczeniu kilkorga bliskich mu osób około 2 w nocy 17 października 1849,
a na świadectwie zgonu jako przyczynę lekarz wpisał gruźlicę. Auguste Clésinger wykonał
pośmiertny odlew twarzy i dłoni artysty, a następnie zaprojektował też i wykonał jego
nagrobek. Msza żałobna odbyła się dopiero 30 października w paryskim kościele Św.
Magdaleny Liczny kondukt żałobny, przeszedł na Cmentarz Père-Lachaise, gdzie zmarłego
artystę pożegnały dźwięki „Requiem” Mozarta oraz Marsza Żałobnego jego własnego
autorstwa. Koszty pogrzebu i pomnika nagrobnego pokryła Jane Stirling. Ona też opłaciła
powrót do Warszawy siostry Chopina Ludwiki, która przewiozła do kraju serce kompozytora.
Ostatecznie spoczęło ono w Bazylice Świętego Krzyża w Warszawie na Krakowskim
Przedmieściu.