Ustalenia dotyczące strony edytorskiej przygotowywanego tekstu
Transkrypt
Ustalenia dotyczące strony edytorskiej przygotowywanego tekstu
UNIWERSYTET EKONOMICZNY W KRAKOWIE Katedra Gospodarki Regionalnej Kierunek: Gospodarka Przestrzenna PRACE DYPLOMOWE WYMOGI Spis treści Strona tytułowa pracy Rekomendacje dotyczące układu pracy dyplomowej Zasady przygotowania pracy dyplomowej – ustalenia edytorskie Załączniki: 1. Wskazówki dotyczące przygotowania pracy dyplomowej w wersji elektronicznej 2. Zasady składania prac dyplomowych 3. Regulamin studiów (wyciąg) 4. Egzemplarz archiwalny pracy dyplomowej 5. Wzór formularza recenzji pracy 6. Pytania egzaminu dyplomowego Niniejsze ustalenia uwzględniają przyjęte przez Radę Wydziału Finansów ustalenia pisania prac dyplomowych z dnia 16 listopada 2009 r. Strona tytułowa pracy: 2 UNIWERSYTET EKONOMICZNY W KRAKOWIE Wydział Finansów Kierunek: Gospodarka Przestrzenna Autor np.: Jan Kowalski Tytuł np.: Infrastruktura w zagospodarowaniu przestrzennym Nowego Sącza Praca magisterska/licencjacka Promotor np.: Dr Jerzy Wiśniewski Kraków 2011 3 Rekomendacje dotyczące układu pracy dyplomowej Każda praca dyplomowa (licencjacka, magisterska) powinna uwzględniać cztery następujące grupy zagadnień: 1. Jasno formułować cel i zakres pracy, a także krótko scharakteryzować sposób jego realizacji. Konieczne jest również sformułowanie hipotez, lub wiodących pytań, na które odpowiedzieć ma realizowana praca. Może to być ujęte w części wprowadzającej, lub też w wyodrębnionym podrozdziale o tytule sugerującym podjęcie wskazanych kwestii. 2. Konieczna jest część ogólnoteoretyczna, częściowo będąca wynikiem przeglądu literatury przedmiotu, częściowo zaś wiedzy studenta zdobytej w toku realizacji studiów. Ma ona, po pierwsze dokumentować posiadanie dostatecznej wiedzy, po drugie gwarantować oparcie przeprowadzanych dalej analiz empirycznych na teoretycznie uzasadnionym podejściu. Proponuje się poświęcenie temu zagadnieniu jednego rozdziału w pracy licencjackiej i dwóch rozdziałów w pracy magisterskiej. 3. Część analityczna (empiryczna) poświęcona rozwiązaniu postawionego zadania. Warto przestrzegać zasady, aby prezentacja empirii nie sprowadzała się do formuły „raportowania”, lecz była analizą wiążącą różne aspekty prezentowanych faktów i w efekcie prowadziła do stawiania ocen i wysuwania istotniejszych wniosków. 4. Część podsumowująca, w której przede wszystkim autor odnosi się do stawianych na wstępie celów pracy, napotkanych trudności ich realizacji oraz odpowiedzi na hipotezy i pytania. Wskazane są też wnioski i rekomendacje adresowane do „praktyki” (podmiotów polityki, instytucji, organizacji związanych z badanym wycinkiem rzeczywistości). 5. Pracę magisterską w stosunku do pracy licencjackiej wyróżnić powinno: a) zaawansowane opanowanie warsztatu pisania pracy naukowej, w szczególności w zakresie uzasadnienia postawionych tez, b) znajomość literatury przedmiotu, umiejętność jej doboru i wykorzystania oraz podjęcia krytycznej analizy i oceny dorobku teoretycznego w danej dyscyplinie, c) umiejętność analizy i syntezy podstawowych problemów teoretycznych i praktycznych, ze zwróceniem uwagi na dostrzeganie prawidłowości występujących w obrębie badanych zjawisk, d) umiejętność stosowania metod badawczych i naukowego ujmowania obserwowanych zjawisk, a także poszukiwania i wykorzystania informacji zawartych w dokumentach źródłowych, e) objętość – praca licencjacka minimum 70 stron, praca magisterska minimum 90 stron (nie wlicza się załączników). Temat pracy dyplomowej i sposób jego rozwiązania bezwzględnie muszą wiązać się z dziedziną wiedzy, którą reprezentuje Uczelnia, a przede wszystkim z przedstawianym na dyplomie tytułem zawodowym absolwenta. 4 Ustalenia dotyczące strony edytorskiej przygotowywanego tekstu pracy dyplomowej (magisterskiej, licencjackiej) Założenia: 1. Strona edytorska i językowa tekstu w istotnym zakresie rzutują na ostateczną wartość (ocenę) pracy. 2. Każdy fragment pracy przekazywany promotorowi musi odpowiadać przyjętym ustaleniom. Ustalenia: 1. Jako podstawową należy przyjąć czcionkę Times New Roman (dotyczy całości tekstu, a więc także przypisów, tabel, rysunków), rozmiar 12, przypisy 10. 2. Tekst podstawowy1 piszemy odstępem 1,5. 3. Marginesy w cm: 3 z lewej; 2 z prawej, góra i dół po 2,5 (chyba, że ustalenia promotora stanową inaczej) 4. Tekst podstawowy musi być „wyjustowany”. 5. Przypisy (dolny): czcionka rozmiar 10, odstępy 1 (pamiętać o czcionce Times NR). 6. Tytuł rozdziału piszemy dużymi literami, czcionka 14, bold. 7. Tytuł podrozdziału piszemy małymi literami, czcionka 14, bold. 8. Tytuł punktu podrozdziału piszemy małymi literami, czcionka 13, bold. 9. Po wszelkich tytułach fragmentów pracy nie stawiamy kropki. 10. Rozdziały numerujemy kolejnymi liczbami naturalnymi; podrozdziały dwudzielnie, a więc przykładowo: 1.1. 1.2. 3.1. 3.2. itd.; zaś punkty podrozdziału: 1.1.1. 1.1.2. 3.1.1. 3.1.2 itd. 11. W spisach treści (planach pracy) stosujemy czcionkę, jak dla tekstu podstawowego. Należy natomiast dokonać odpowiednich wcięć (tabulacji) dla tytułów podrozdziałów i ich punktów 12. Każdy akapit rozpoczynamy linią z odpowiednio wciętym (przesuniętym) tekstem. 13. Część „książkowa” („literaturowa”) pracy (tzw. rozdziały ogólnoteoretyczne) pisana jest na podstawie dostępnej literatury. Ostrzeżenie: nie może to jednak polegać na przepisywaniu tekstu. Jest to zabronione i grozi poważnymi konsekwencjami (byłoby to plagiatem). W ogólnym ujęciu korzystanie z literatury polega na wykorzystaniu cudzych myśli, ale redagowanych własnymi słowami. Wykorzystane fragmenty muszą być dokumentowane przypisami źródłowymi – koniecznie!!! (o nich poniżej). W pewnych przypadkach jest też dopuszczalne, a nawet wskazane, dosłowne przepisanie odpowiedniego fragmentu z literatury. Dotyczy to definicji oraz szczególnie istotnego problemu w świetle tytułu (tematu) danego fragmentu pracy, a także różnych klasyfikacji, 1 Przez tekst podstawowy należy rozumieć tekst kolejnych stron pracy z wyłączeniem tabel, rysunków, przypisów, tytułów poszczególnych części pracy, także ewentualnie, wyróżnianych fragmentów. 5 czy też wymieniania składowych czegoś (np. rozwoju lokalnego). Przy dosłownym przepisywaniu takich fragmentów, tekst musi być wyróżniony cudzysłowem (ewentualnie również kursywą). Nie dotyczy to klasyfikacji i wymieniania; w tych przypadkach nie stosujemy cudzysłowu. Podkreślić należy, że odwoływanie do źródeł powinno być częste. Można nawet przyjąć zasadę: im częściej tym lepiej. Z merytorycznego punktu widzenia ważne jest jednak różnicowanie literatury. Nie można ciągle powoływać się na jedną pozycję. Jest to źle widziane. 14. Odsyłacz do przypisu musi być stawiany w takim miejscu w tekście, aby jednoznacznie wskazywał jakiego fragmentu dotyczy. Przykładowo, często popełnianym błędem jest stawianie odsyłacza na końcu cytowanej listy (przedstawianej klasyfikacji). W tym przypadku odsyłacz musi być postawiony w miejscu zapowiedzi klasyfikacji. 15. W ogólnym ujęciu przypisy możemy podzielić na dwie grupy: jedna dotyczy tekstu będącego wyjaśnieniem lub komentarzem czegoś, co jest w tekście głównym (podstawowym), ale nie może być tam zamieszczane, gdyż w istotny sposób mogłoby gmatwać przejrzystość prezentowanego wywodu (przykładem może być przypis 1 na poprzedniej stronie niniejszych „wymogów”). Druga grupa to przypisy źródłowe (bibliograficzne), a więc literatura, na którą powołuje się autor. 16. W prezentowaniu przypisów źródłowych należy stosować się do następujących zasad: a) W przypadku cytowania książki danego autora, lub wielu równorzędnych autorów piszemy (z uwzględnieniem spacji): inicjał imienia (imion), kropka, nazwisko (jeżeli jest wielu autorów, po przecinku powtarzamy), przecinek, tytuł pracy, przecinek, wydawca, przecinek, miejsce wydania, rok, przecinek, strona tekstu do którego się odwołujemy (należy podkreślić konieczność tego ostatniego!). Przykład (italic nie jest konieczny): T. Kudłacz, Programowanie rozwoju regionalnego, PWN, Warszawa 1999, s.28. b) W przypadku cytowania książki pisanej pod redakcją, w której nie ma możliwości przypisywania konkretnego autora do danego fragmentu, piszemy: tytuł książki, przecinek, pod red., inicjał imienia (imion), kropka, nazwisko (jeżeli jest wielu autorów, po przecinku powtarzamy), przecinek, wydawca, itd. jak wyżej. Przykład: Rola Projektów Europejskich w rozwoju lokalnym i regionalnym, pod red. M. Adamowicza, SGGW, Warszawa 2004, s. 97-98. c) W przypadku cytowania książki pisanej pod redakcją, w której do poszczególnych części przypisani są konkretni autorzy piszemy: inicjał imienia (imion) autora cytowanej części, przecinek, nazwisko (jeżeli jest wielu autorów, po przecinku powtarzamy), przecinek, [w:] tytuł książki, przecinek, pod red., inicjał imienia (imion) redaktora, kropka, nazwisko (jeżeli jest wielu autorów, po przecinku powtarzamy), przecinek, wydawca, itd. jak wyżej. Przykład: T. Kudłacz, Rozwój regionalny polski lat dziewięćdziesiątych. Ocena dominujących procesów oraz spodziewanych tendencji, [w:] Polityka regionalna państwa. pośród uwikłań instytucjonalno-regulacyjnych, pod red. J. Szomburga, IBnGR, Gdańsk 2001, s.16-51. d) W przypadku cytowania opracowania zamieszczonego w czasopiśmie piszemy: inicjał imienia (imion) autora cytowanego artykułu, kropka, nazwisko (jeżeli jest wielu autorów, po przecinku powtarzamy), przecinek, nazwa czasopisma w cudzysłowie, przecinek, numer (zeszyt, volumin – zależnie od nadanej nazwy) czasopisma, przecinek, rok jego wydania, ewentualnie po przecinku strona. Dwie uwagi: 1) 6 wszystkie składowe nazwy czasopisma piszemy z dużej litery; 2) podawanie strony, z której pochodzi fragment niekiedy nie jest możliwe z uwagi na charakter czasopisma, np. „Rzeczpospolita”. Przykład: T. Kudłacz, Powiatowy system informacji gospodarczej (główne problemy tworzenia systemu wskaźników szczegółowych), „Samorząd Terytorialny”, nr 3, 2005, s.19-31. e) Jeżeli chcemy się powołać na źródło, które jest cytowane w jakiejś literaturze, wówczas odwołujemy się do tego źródła, a dalej piszemy: cytat za: i tu powołanie pełne na pozycję, gdzie źródło było przywołane. f) Jeżeli powtórnie powołujemy się na pozycję literatury już wcześniej cytowaną, należy stosować formułę op. cit. (np. T. Kudłacz, Programowanie …, op. cit., s. 14.), tzn. piszemy tylko początek, tak aby można było zidentyfikować o jaką pozycję chodzi, a następnie tę właśnie formułę: op. cit. Możemy też stosować formułę: Ibidem, wtedy, gdy odwołujemy się do pozycji bezpośrednio wcześniej (ostatnio) cytowanej; np.: Ibidem, s.33. g) W pracy można się powoływać na źródła internetowe. Może to jednak dotyczyć wyłącznie sytuacji, gdy przytaczana wiedza nie jest możliwa do pozyskania w literaturze w wersji „spisanej”. Powołując się na źródła internetowe, należy podać stosowny link, a na jego końcu (w nawiasie) podać datę odczytu. Ograniczenia w korzystaniu ze źródeł internetowych dotyczą szczególnie przypadków linków o nazwach, które nie umożliwiają zidentyfikowania podmiotów danej wiedzy. 17. Zestawienie wykorzystanych źródeł: „Literatura” zamieszczone na końcu pracy powinno zawierać pozycje, które były cytowane w tekście. Dopuszcza się jednak uwzględnienie najważniejszych pozycji, które okazały się przydatne w trakcie pisania, a które nie były cytowane. Zestawienie musi być sporządzone alfabetycznie. Zatem inicjał (inicjały) imion autorów muszą być umieszczone po nazwisku 18. Szczególną uwagę należy poświęcić odpowiedniemu redagowaniu tabel i rysunków. 19. Każda tabela musi mieć swój numer, tytuł i źródło. Powinna być wyśrodkowana (niekoniecznie zawartość wewnątrz tabeli musi być wyśrodkowana – to zależy od charakteru zawartości). Odstęp wewnątrz tabeli raczej 1, wielkość czcionki może być zmniejszona – to zależy od autorskiego wyboru. Nazwa tabeli oraz źródło powinny być pisane z odstępem 1. W przypadku źródła warto zmniejszyć czcionkę do 11 lub 10. Należy estetycznie rozłożyć zawartość w poszczególnych kolumnach. Kolumny i wiersze nie muszą być tego samego rozmiaru. Należy unikać dzielenia tabel między różnymi stronami. Jeżeli rozmiar tabeli pozwala, powinna ona być umieszczona na jednej stronie. Oznacza to, że tabelę niekoniecznie musimy umieszczać w miejscu, w którym powołujemy się na nią. Możemy bowiem napisać: „ ... obliczenia zamieszczono w tabeli 6”, i jeżeli w tym miejscu jej umieszczenie prowadziłoby do jej dzielenia między stronami, rezygnujemy z tego, pisząc dalej tekst, zaś tabelę umieszczamy na stronie następnej. Przykład podany jest w tabeli 1 (należy zwrócić uwagę na rozmieszczenie nr, tytułu, źródła): 20. Bardzo podobne uwagi dotyczą rysunków. Należy tu pamiętać, że rysunek jest graficzną ilustracją czegoś, co wcześniej lub później jest omawiane. Ma przemawiać do wyobraźni czytelnika. Strona graficzna znakomicie podnosi efektowność pracy, pod warunkiem, że 7 przemyślane są odpowiednie wybory: typ rysunku, jego rozmieszczenie, eksponowanie tego co najważniejsze, no i oczywiście czytelność. Graficzne ilustracje mogą być różnie nazywane: „rysunek”, wykres”, „schemat”, „mapa”, „model”. Można też zastosować jednolitą nazwę do wszystkich wymienianych, a mianowicie: „rycina”. Rozmieszczenie numeru, tytułu oraz źródła ryciny nie jest tak sztywne, jak w przypadku tabel. Nad tym trzeba się każdorazowo zastanawiać. Tabela 1 Czynniki rozwoju lokalnego Czynniki rozwoju Tradycyjny punkt widzenia Zatrudnienie Baza rozwojowa Korzyści miejsca Zasoby wiedzy więcej firm, to więcej miejsc pracy rozwój istniejących sektorów gospodarki korzyści komparatywne bazujące na aktywach fizycznych wiedza istniejących kadr Nowoczesny punkt widzenia firmy tworzące nowe miejsca pracy dopasowują je do kwalifikacji mieszkańców tworzenie nowych instytucji gospodarczych korzyści komparatywne bazujące na jakości środowiska wiedza jako operator rozwoju społeczno gospodarczego Źródło: Opracowanie własne na podstawie: J.Kot. Rozwój lokalny – jego istota, cele i czynniki. [w:] Ekonomiczne i środowiskowe aspekty zarządzania rozwojem miast i regionów, pod red. T.Markowskiego, D.Stawasz, UŁ, Łódź 2001s.157. 21. Często spotykanym mankamentem edytorskim jest stawianie spacji tam, gdzie nie powinny być. Proszę pamiętać, że spacji nie stawiamy przed znakami interpunkcji, muszą zaś być po tych znakach. Podobnie spacji nie powinno być po otwartym nawiasie, ani też przed zamykanym. Więcej niż jednej spacji nie powinno być między wyrazami. Warte uwagi są też spacje w przypisach bibliograficznych; należy zapoznać się z przykładami zamieszczonymi w punkcie dotyczącym przypisów źródłowych (powyższy punkt 16). 22. Należy z odpowiednią rozwagą stosować znaki wyliczania a) Przede wszystkim wyliczenia muszą być redagowane wg podpowiedzi edytora (nie mogą być wstawiane znaki wyliczania „ręcznie”). b) Musi być zapewniona logiczna hierarchia w rozbudowanych klasyfikacjach; np. najpierw numeracja: 1. 2. 3. itd, zaś w ramach tego poziomu a) b) c) itd.; to zaś może się dzielić wg odpowiednio dobranych znaków wyliczania. c) Należy pamiętać, że przy wyliczeniach, gdzie stosujemy numerację 1. 2. itd., musimy rozpoczynać z dużej litery, gdyż tak piszemy zawsze po kropce. W pozostałych przypadkach nie jest to konieczne, ale też zasady muszą być logiczne. Np. jeżeli w danym punkcie występuje wiele zdań, to logicznie ujmując, pierwsze z nich nie może zaczynać się z małej litery. 23. Przed oddaniem danego tekstu do czytania, należy z uwagą go przeczytać i udoskonalić językowo i edytorsko; m.in. wyeliminować tzw. „literówki”, np. a, zamiast ą; także niepotrzebne spacje, itd. 24. Minimalnym wymogiem jakości tekstu jest następująca zasada: autor rozumie to co w tekście jest opisywane. 8 Załączniki 9 Załącznik 1 WSKAZÓWKI DOTYCZĄCE PRZYGOTOWANIA PRACY DYPLOMOWEJ W WERSJI ELEKTRONICZNEJ 1. Wersja elektroniczna pracy dyplomowej (płyta CD), powinna być opatrzona etykietą, na której należy zamieścić następujące informacje: - imię i nazwisko autora - tytuł pracy, - nazwę specjalności, - tryb i formę studiów, - tytuł naukowy, imię i nazwisko promotora pracy, - nazwę i numer wersji edytora, - datę złożenia pracy. Przykład etykiety: Autor: Jan Nowak Tytuł pracy: Modernizacja infrastruktury komunalnej Tarnowa w świetle założeń strategii rozwoju Miasta Specjalność: Strategie rozwoju regionalnego Tryb studiów: stacjonarne Forma studiów: I stopnia, licencjat Promotor: prof. dr hab. Jan Kowalski Edytor: MS Word 6.0 Data złożenia pracy: 1-07-2010 r. 2. Etykieta, o której powyżej mowa, musi być przygotowana w wersji papierowej i naklejona na płytkę CD, zaś w wersji elektronicznej nagrana na płytkę w formie oddzielnego pliku pod nazwą „etykieta”. 3. Wersja elektroniczna musi zawierać całość pracy, łącznie ze stroną tytułową i wszystkimi zestawieniami końcowymi i załącznikami. 4. Jeżeli cała praca jest możliwa do ujęcia w jednym pliku, wówczas nazwa tego pliku musi zawierać nazwisko autora oraz kilka kluczowych wyrazów tytułu pracy. 5. Wersja elektroniczna pracy może jednak składać się z oddzielnych plików. Wówczas z nazwy tych plików musi wyłaniać się ich kolejność (np. rozdzial-1, rozdział 2, itd.). Wszystkie pliki, oprócz etykiety, muszą być zestawione w katalogu o nazwie ujmującej nazwisko autora oraz kilka kluczowych wyrazów tytułu pracy. 6. Wersja elektroniczna musi być przygotowana w edytorze Microsoft Office Word 2007. 10 Załącznik 2 ZASADY SKŁADANIA PRAC DYPLOMOWYCH NA STUDIACH STACJONARNYCH I NIESTACJONARNYCH WYDZIAŁU FINANSÓW UNIWERSYTETU EKONOMICZNEGO W KRAKOWIE 1. Zgodnie z § 23 ust. 1 Regulaminem Studiów UEK student kończący studia zobowiązany jest złożyć pracę dyplomową do końca sesji poprawkowej ostatniego semestru. Na wniosek studenta dziekan może – w uzasadnionych przypadkach – przesunąć termin złożenia pracy dyplomowej – maksymalnie o trzy miesiące (zob. § 23 Regulaminu Studiów). 2. Złożenie pracy. - Praca składana jest w trzech egzemplarzach (1 egz. dla promotora, 1 egz. dla recenzenta, 1 egz. archiwalny), oraz w wersji elektronicznej (płyta CD); - Warunkiem przyjęcia pracy przez Dziekanat jest adnotacja promotora na egzemplarzu archiwalnym, o tym że praca została przyjęta. - Egzemplarz archiwalny pracy dyplomowej – patrz Zarządzenie Rektora w załączeniu 11 Załącznik 3 Regulamin studiów Załącznik do Uchwały Senatu nr 15/2010 z dnia 19 kwietnia 2010 roku REGULAMIN STUDIÓW WYŻSZYCH W UNIWERSYTECIE EKONOMICZNYM W KRAKOWIE (wyciąg) Rozdział 5 Praca dyplomowa i egzamin dyplomowy 1. 2. 3. 4. 5. 1. 2. 3. 4. 1. 2. § 23 Student kończący studia zobowiązany jest złożyć pracę dyplomową do końca sesji poprawkowej ostatniego semestru. Na wniosek studenta dziekan może – w uzasadnionych przypadkach – przesunąć termin złożenia pracy dyplomowej – maksymalnie o trzy miesiące w stosunku do terminu, o którym mowa w ust.1. Podanie studenta o przedłużenie terminu składania pracy dyplomowej musi być zaopiniowane przez promotora. W razie dłuższej nieobecności promotora, mogącej mieć wpływ na opóźnienie terminu złożenia pracy dyplomowej przez studenta, dziekan zobowiązany jest do wyznaczenia osoby, która przejmie obowiązki promotora. Zaliczenie seminarium w ostatnim semestrze studiów jest równoznaczne z wyrażeniem zgody przez prowadzącego seminarium na złożenie w dziekanacie pracy dyplomowej. § 24 Student ma prawo wyboru promotora pracy dyplomowej. Promotorem pracy dyplomowej może być nauczyciel akademicki posiadający tytuł naukowy profesora lub stopień naukowy doktora habilitowanego, bądź – za zgodą rady wydziału – nauczyciel ze stopniem naukowym doktora. Wykaz osób prowadzących seminaria dyplomowe podawany jest do wiadomości studentów co najmniej na miesiąc przed terminem, w którym dokonywane są zapisy na seminaria dyplomowe. Za zgodą dziekana, student ma prawo do wyboru na promotora nauczyciela akademickiego posiadającego tytuł naukowy profesora lub stopień doktora habilitowanego, nie prowadzącego seminarium dyplomowego na danym kierunku studiów, pod warunkiem uzyskania jego zgody. § 25 Po uzyskaniu zgody dziekana praca dyplomowa może mieć charakter pracy zespołowej – w takim przypadku wkład pracy poszczególnych osób określa promotor. Oceny pracy dyplomowej dokonuje, w formie pisemnej recenzji, promotor pracy oraz jeden recenzent, wyznaczony przez dziekana. 12 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. Recenzentem pracy dyplomowej może być pracownik posiadający co najmniej stopień naukowy doktora, z zastrzeżeniem ust.4. W przypadku gdy promotorem pracy magisterskiej jest osoba ze stopniem naukowym doktora, recenzentem musi być pracownik posiadający stopień doktora habilitowanego. Recenzentem pracy nie może być pracownik tej samej dydaktycznej jednostki organizacyjnej, chyba że jedynie w tej jednostce zatrudnieni są specjaliści w zakresie obszaru wiedzy, którego dotyczy praca. Recenzentem pracy dyplomowej może być pracownik innej uczelni. Promotor i recenzent powinien złożyć recenzję w ciągu dwóch tygodni od daty otrzymania pracy dyplomowej do recenzji. Praca dyplomowa oceniana jest przez promotora i recenzenta według skali określonej w §13 ust.1,2. Ostateczną ocenę pracy dyplomowej stanowi średnia arytmetyczna ocen wystawionych przez promotora i recenzenta, sprowadzona do skali, o której mowa w §13 ust.1,2, w ten sposób, iż odcinana jest część nie stanowiąca pełnej połowy. Jeżeli recenzent oceni pracę dyplomową negatywnie, dziekan wyznacza drugiego recenzenta. W przypadku drugiej recenzji negatywnej student powinien przedstawić poprawioną wersję pracy w terminie ustalonym przez dziekana. Niezłożenie w terminie pracy dyplomowej lub egzaminu dyplomowego powoduje skreślenie z listy studentów. W razie uzasadnionego podejrzenia popełnienia przez studenta czynu polegającego na przypisaniu sobie autorstwa istotnego fragmentu lub innych elementów cudzego utworu, rektor zleca przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego na zasadach, o których mowa w §30. W sytuacji, o której mowa w ust.11, rektor jednocześnie z poleceniem przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego może zawiesić studenta w prawach studenta do czasu wydania orzeczenia przez komisję dyscyplinarną, o której mowa w §30 ust.2. Jeżeli w wyniku postępowania wyjaśniającego zebrany materiał potwierdza popełnienie czynu, o którym mowa w ust.11, rektor wstrzymuje postępowanie o nadanie tytułu zawodowego do czasu wydania orzeczenia przez komisję dyscyplinarną oraz składa zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. § 26 Warunkiem dopuszczenia do egzaminu dyplomowego jest: 1) uzyskanie zaliczeń z wszystkich przedmiotów i praktyk oraz zdanie wszystkich egzaminów przewidzianych w planie studiów i programie nauczania dla danego kierunku, z zastrzeżeniem różnic wynikających ze studiów odbywanych w trybie określonym w §6 ust.2, 2) uzyskanie pozytywnych ocen pracy dyplomowej, zarówno od promotora, jak i od recenzenta, 3) uregulowanie wszelkich zobowiązań, w tym również finansowych, wobec Uczelni. Przed przystąpieniem do egzaminu dyplomowego student ma prawo zapoznać się z treścią recenzji. Egzamin dyplomowy powinien odbyć się w terminie nieprzekraczającym trzech miesięcy od daty złożenia pracy dyplomowej. Egzamin dyplomowy jest egzaminem ustnym, odbywającym się przed komisją powołaną przez dziekana. W skład komisji wchodzą: dziekan lub prodziekan, bądź inny pracownik naukowy wskazany przez dziekana – jako przewodniczący, promotor i recenzent pracy – jako członkowie. Przedmiotem egzaminu jest obrona pracy dyplomowej oraz zagadnienia z zakresu problematyki danego kierunku studiów. Przy ocenie wyników egzaminu stosuje się oceny zgodne ze skalą ocen określoną w §13 ust. 1 i 2. W wypadku uzyskania z egzaminu dyplomowego oceny niedostatecznej lub nieusprawiedliwionego nieprzystąpienia do tego egzaminu w ustalonym terminie, dziekan wyznacza drugi termin egzaminu jako ostateczny. Powtórny egzamin nie może się odbyć wcześniej niż przed upływem jednego miesiąca i nie później niż po upływie trzech miesięcy od daty pierwszego egzaminu. Niezłożenie w terminie egzaminu dyplomowego w drugim terminie powoduje skreślenie z listy studentów. 13 1. 2. § 27 Ukończenie studiów następuje po złożeniu egzaminu dyplomowego z wynikiem co najmniej dostatecznym. Podstawą obliczenia ostatecznego wyniku studiów są: 1) średnia arytmetyczna wszystkich ocen uzyskanych w całym okresie studiów z zaliczeń i egzaminów, z uwzględnieniem ocen niedostatecznych, obliczona z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku; do średniej ocen nie wlicza się ocen z przedmiotów ponadprogramowych, z wyjątkiem ocen studentów studiujących według IPN, 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 2) średnia arytmetyczna ocen wystawionych przez promotora i recenzenta z pracy dyplomowej, obliczona z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku, 3) ocena z egzaminu dyplomowego, określona jako średnia arytmetyczna ocen uzyskanych z wszystkich pytań ocenianych w trakcie egzaminu dyplomowego, obliczona z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku. Wynik studiów stanowi sumę: 1) 60% oceny, o której mowa w ust.2 pkt.1, 2) 20% oceny, o której mowa w ust.2 pkt.2, 3) 20% oceny, o której mowa w ust.2 pkt.3. W przypadku gdy student wznawia studia, przy obliczaniu średniej ocen za okres studiów bierze się pod uwagę zarówno oceny uzyskane w okresie studiów przed wznowieniem, jak i po wznowieniu studiów. W przypadku przeniesienia się studenta w trakcie studiów na inny kierunek (w ramach Uczelni lub z innej szkoły wyższej), przy obliczaniu średniej ocen za cały okres studiów bierze się pod uwagę oceny uzyskane z przedmiotów: 1) zaliczonych przez studenta w ramach kierunku, na którym poprzednio studiował, jeżeli przedmioty te są również ujęte w planie studiów i programie nauczania kierunku, na który student się przeniósł, 2) zaleconych studentowi do uzupełnienia (w związku z różnicami programowymi), 3) pozostałych, ujętych w planie studiów i programie nauczania kierunku, na który student się przeniósł. Na dyplomie ukończenia studiów wpisuje się ostateczną ocenę studiów wyrównaną do pełnej oceny w następujący sposób: 1) do 3,79 – dostateczny, 2) od 3,80 do 4,49 – dobry, 3) od 4,50 i więcej – bardzo dobry. Wyrównanie do pełnej oceny dotyczy wpisu do dyplomu i protokołu komisji egzaminu dyplomowego, we wszystkich innych dokumentach określa się rzeczywisty wynik studiów, obliczony jak w ust.2,3. Komisja egzaminacyjna może podwyższyć ocenę, o której mowa w ust.6, o 0,1 stopnia, jeśli student z pracy dyplomowej oraz egzaminu dyplomowego otrzymał oceny bardzo dobre. Student, który uzyskał średnią ocen ze studiów poniżej 3,0, bez względu na oceny uzyskane z pracy dyplomowej oraz egzaminu dyplomowego otrzymuje ocenę dostateczną. 14 Załącznik 4 EGZEMPLARZ ARCHIWALNY PRACY DYPLOMOWEJ ZARZĄDZENIE nr R-0121/4/2003 REKTORA AKADEMII EKONOMICZNEJ z dnia 6 stycznia 2003 r. w sprawie archiwizowania prac dyplomowych: magisterskich, licencjackich i inżynierskich wykonanych w Akademii Ekonomicznej w Krakowie Na podstawie § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 20 września 2000 r. w sprawie dokumentacji przebiegu studiów (Dz. U. nr 81, poz. 907) oraz zasad oceny archiwalnej, miejsca i sposobu przechowywania prac dyplomowych w uczelni przekazanych przez Ministra Edukacji Narodowej do wiadomości, z propozycją stosowania z dnia 14 października 1994 r. (DNS-3-0141-74-2/AM/94) zarządzam, co następuje: 1. Wprowadza się obowiązek złożenia maszynopisu tekstu pracy magisterskiej, licencjackiej lub inżynierskiej przeznaczonej do przechowywania w Archiwum Uczelni zwanego dalej egzemplarzem archiwalnym pracy. 2. Objętość pracy wymienionej w pkt 1 należy maksymalnie zmniejszyć stosując następujące zalecenia (wzór w dziekanacie): o wydruk tekstu: dwustronny, o rodzaj czcionki: Times New Roman, w tytułach rozdziałów i podrozdziałów czcionka pogrubiona, o wielkość czcionki: tytuł rozdziału (duże litery) i podrozdziału (małe litery) -10 pt, tekst - 9 pt, o odstęp między wierszami: pojedynczy, akapity po tytule rozdziału i podrozdziału - 6 pt, o marginesy: górny, dolny, zewnętrzny, wewnętrzny - 1 cm oraz na oprawę 1,5 cm, o rodzaj papieru: standard, format A-4, o oprawa: grzbiet zaciskowy i okładki do bindowania. 3. We właściwym dziekanacie student składa egzemplarz archiwalny pracy oraz dwa egzemplarze maszynopisu pracy (dla promotora i recenzenta) formatowane i oprawione według zaleceń promotora, z pisemną zgodą promotora na złożenie pracy oraz propozycją recenzenta pracy zamieszczoną na jednym z tych egzemplarzy. 4. Promotor pracy i recenzent mogą zachować egzemplarz maszynopisu pracy. Jeśli nie wyrażają takiego życzenia te egzemplarze pracy są zwracane absolwentowi po obronie pracy. 5. Miejscem przechowywania egzemplarza archiwalnego pracy jest teczka akt osobowych studenta w Archiwum Uczelni. 6. Zbiór archiwalny jest zamknięty przed dostępem osób nieuprawnionych. Zgodę na dostęp do zbioru archiwalnego wydaje prorektor ds. studenckich i kształcenia. 7. Dostęp do prac magisterskich i dyplomowych jest wyłącznie poprzez zbiór archiwalny. 8. Zarządzenie wchodzi w życie z dniem podpisania. 9. Traci moc zarządzenie rektora nr R-014/1/2002 z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie zasad archiwizowania prac magisterskich i dyplomowych wykonanych w Akademii Ekonomicznej w Krakowie. 15 Załącznik 5: Wzór recenzji pracy OCENA PRACY DYPLOMOWEJ Temat pracy: ………………………………………………………………………………………. Imię i nazwisko: ………………………. Seminarium Profesora: ……………………….. Nr albumu:……………. Katedra: …….............. 1. Czy treść pracy odpowiada tematowi określonemu w tytule …………………………………………………………………………………………………………… …………………………………………………………………………………………………………... 2. Ocena układu pracy struktury podziału treści, kolejności rozdziałów, kompletności tez itp. …………………………………………………………………………………………………………… …………………………………………………………………………………………………………... 3. Merytoryczna ocena …………………………………………………………………………………………………………… …………………………………………………………………………………………………………... …………………………………………………………………………………………………………… …………………………………………………………………………………………………………... …………………………………………………………………………………………………………… …………………………………………………………………………………………………………... 4. Inne uwagi …………………………………………………………………………………………………………… …………………………………………………………………………………………………………... 5. Czy i w jakim zakresie praca stanowi nowe ujęcie problemu …………………………………………………………………………………………………………… …………………………………………………………………………………………………………... 6. Charakterystyka doboru wykorzystania źródeł …………………………………………………………………………………………………………… …………………………………………………………………………………………………………... 7. Ocena formalnej strony pracy (poprawność języka, opanowanie techniki pisania pracy, spis rzeczy, odsyłacze) …………………………………………………………………………………………………………… …………………………………………………………………………………………………………... 8. Sposób wykorzystania pracy (publikacja, udostępnienie instytucjom, materiał źródłowy) …………………………………………………………………………………………………………… …………………………………………………………………………………………………………... 9. Ocena pracy ………………………………………………… UWAGA: Dodatkowe uwagi nie mieszczące się w przeznaczonym na nie miejscu prosimy wpisywać na drugiej stronie tego druku .................................. data podpis 16 Załącznik 6: Pytania egzaminu dyplomowego (licencjackiego i magisterskiego) Pytania na egzamin licencjacki dla studentów kierunku Gospodarka Przestrzenna Pytania kierunkowe 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. 17. 18. 19. 20. 21. 22. 23. 24. 25. 26. 27. 28. 29. 30. 31. 32. 33. 34. 35. 36. 37. 38. 39. 40. 41. 42. 43. 44. 45. 46. 47. 48. 49. Pojęcie i struktura gospodarki przestrzennej Uwarunkowania organizacji przestrzeni Fazy programowania regionalnego Podmioty rozwoju zrównoważonego w skali regionalnej i lokalnej Istota i rodzaje polityki przestrzennej Budżet gminy Pojęcie, rodzaje i cechy przestrzeni Teorie gospodarki przestrzennej (według Webera, Löscha ,Thunena, Isarda) Instrumenty polityki przestrzennej Pojęcie i typy regionów ekonomicznych Metody regionalizacji gospodarczej Czynniki lokalizacji Kierunki polityki przestrzennej Polski Współpraca transgraniczna System planowania przestrzennego w Polsce Planowanie przestrzenne na poziomie gminy Awangarda i rozwój polskiej urbanistyki po II wojnie światowej Zasady kształtowania zespołów śródmiejskich Przestrzeń sąsiedzka Determinanty rozwoju regionalnego – istota, rodzaje, przykłady Rola diagnozy w budowie programu rozwoju regionu Wizja i misja w strategii rozwoju regionu Funkcje programów rozwoju regionalnego i lokalnego Cechy dobrej strategii rozwoju regionalnego (lokalnego) Wiodące cele planów strategicznych Ład przestrzenny – istota, przejawy, wartości Założenia Karty Ateńskiej i Nowej Karty Ateńskiej Historia planowania przestrzennego w Polsce Samorząd terytorialny jako forma władzy publicznej Europejska Karta Samorządu Terytorialnego Ustrój i zadania jednostek samorządu terytorialnego Dochody samorządu terytorialnego Urbanizacja – istota i etapy Warunki funkcjonowania i rozwoju miast w Polsce Funkcje miast i sposoby ich mierzenia Miasto i jego struktura przestrzenna Gospodarowanie majątkiem miasta Metropolizacja polskiej przestrzeni Przestrzeń publiczna w rozwoju miasta Zaspokajanie potrzeb indywidualnych i zbiorowych a sposoby Przemiany systemów wartości i stylów życia i ich przestrzenne odzwierciedlenie Obszary „problemowe” w polskiej przestrzeni Zasoby Ziemi, ich podział i znaczenie w gospodarce Gospodarka na terenach chronionych Plan Centralnego Okręgu Przemysłowego Zalety i wady polskiego systemu planowania przestrzennego Rola Koncepcji Przestrzennego Zagospodarowania Kraju Zasady kształtowania zabudowy mieszkaniowej Planowanie miejscowe 17 50. Przyrodnicze uwarunkowania społeczno-gospodarczej działalności człowieka Literatura zalecana: 1. R. Domański, Gospodarka przestrzenna. Podstawy teoretyczne, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006. 2. W.M. Gaczek, Zarządzanie w gospodarce przestrzennej, Wydawnictwo Branta, Bydgoszcz-Poznań 2003. 3. Gospodarka regionalna i lokalna, pod red. Z. Strzeleckiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008. 4. A. Harańczyk, Samorząd terytorialny, Organizacja i gospodarka, Wydawnictwo UEK, Kraków 2010. 5. A. Karwińska, Gospodarka przestrzenna. Uwarunkowania społeczno-kulturowe, Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 2008. 6. T. Kudłacz, Programowanie rozwoju regionalnego, PWN, Warszawa 1999. 7. B. Luchter, Przyrodnicze podstawy gospodarowania, Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie, Kraków 2009. 8. A. Potoczek, Polityka regionalna i gospodarka przestrzenna, Agencja TNOiK, Toruń 2003. 9. Z.Szymla, Determinanty rozwoju regionalnego, Ossolineum, Wrocław-WarszawaKraków 2000. 18 Pytania na egzamin licencjacki dla studentów kierunku Gospodarka Przestrzenna Pytania specjalnościowe: Strategie rozwoju regionalnego 1. Istota rozwoju zrównoważonego i cele jego wdrażania 2. Zasady rozwoju zrównoważonego 3. Skutki powiązań gospodarki ze środowiskiem naturalnym jako przesłanki wdrażania koncepcji rozwoju zrównoważonego 4. Narzędzia wdrażania założeń idei ekorozwoju 5. Czynniki kształtujące konsumpcję gospodarstw domowych 6. Wzrost gospodarczy a przemiany konsumpcji – wzajemne związki 7. Ekonomiczne i społeczno-kulturowe funkcje konsumpcji 8. Prawidłowości rozwoju konsumpcji 9. Nowe zjawiska i tendencje w konsumpcji społeczeństw wysoko rozwiniętych 10. Sprzężenia przestrzenne w turystyce 11. Efekty rozwoju turystyki na obszarach recepcji turystycznej 12. Mierniki rozwoju regionalnego 13. Efekty mnożnikowe w turystyce 14. Trendy współczesnej turystyki 15. Funkcja ekonomiczna turystyki i jej płaszczyzny 16. Polityka zatrudnienia – jej istota, cele i podmioty 17. Rynek pracy i jego segmentacja 18. Popyt na pracę i podaż świadczeń pracy – istota i czynniki 19. Europejska Strategia Zatrudnienia – geneza i cele 20. Instytucje i instrumenty rynku pracy 21. Istota polityki demograficznej i przykłady jej stosowania we współczesnym świecie 22. Mniejszości narodowościowe i etniczne w Polsce 23. Istota i cechy przedsiębiorstw publicznych 24. Istota metody GIS i możliwości jej wykorzystania 25. Pojęcie budżetu i jego podstawowe funkcje 26. Niewidzialny eksport w turystyce i jego zalety 27. Metody liczenia zagranicznego ruchu turystycznego 28. Regiony turystyczne świata i ich udział w ruchu turystycznym 29. Charakterystyka podatków i innych danin publicznych 30. Metody kartograficzne Literatura zalecana: 1. B. Fiedor, S. Czaja, A. Graczyk, Podstawy ekonomii środowiska i zasobów naturalnych, Wyd. C.H. BECK, Warszawa 2002. 2. Gospodarka regionalna i lokalna, pod red. Z. Strzeleckiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008 3. M. Kabaj, Strategie i programy przeciwdziałania bezrobociu w UE i w Polsce, Wyd. SCHOLAR, Warszawa 2004. 4. S. Owsiak, Finanse publiczne. Teoria i praktyka, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009. 5. B. Piontek, Koncepcja rozwoju zrównoważonego i trwałego Polski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002. 6. System finansowania ochrony środowiska w Polsce, pod red. J. Famielec, Wyd. AE, Kraków 2005. 7. T. Kudłacz, Programowanie rozwoju regionalnego, PWN, Warszawa 1999. 8. Turystyka, pod red. Wł. Kurka, PWN, Warszawa 2007. 9. J. Wrona, Geografia ludności świata i Polski, Wydawnictwo UEK, Kraków 2009 10. J. Wrona, Podstawowe metody kartografii społeczno-gospodarczej, Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej w Krakowie, Kraków 2004. 19 Pytania specjalnościowe: Zarządzanie miastem 1. Dobra publiczne a dobra prywatne 2. Usługi użyteczności publicznej – formy, dziedziny występowania 3. Pomoc publiczna – istota, formy i zasady jej pozyskiwania przez przedsiębiorstwa użyteczności publicznej 4. Podaż i popyt jako mechanizmy rynku turystycznego 5. Segmentacja rynku turystycznego 6. Koncepcje utopijne w poszukiwaniu miasta idealnego 7. Dawne i nowe czynniki rozwoju miasta 8. Społeczno-przestrzenne przemiany miast postsocjalistycznych w Polsce 9. Płaszczyzny i objawy kryzysu miasta 10. Działania na rzecz poprawy środowiska miejskiego – socjotechnika urbanistyczna 11. Koncepcja „Garden City” 12. Kształtowanie terenów otwartych w mieście 13. Dendryt wrocławski i jego zastosowanie 14. Metoda Czekanowskiego i jej zastosowanie 15. Cechy diagnostyczne – dobór i standaryzacja – w metodach analizy regionalnej 16. Metody kartograficzne 17. Metody taksonomiczne i ich zastosowanie 18. Cele marketingu terytorialnego 19. Terytorialny marketing - wewnętrzny i zewnętrzny 20. Główne grupy klientów w marketingu terytorialnym 21. Produkt terytorialny - koncepcja marketingowa 22. Instrumenty marketingu terytorialnego - koncepcja marketing-mix miasta/regionu 23. Zasady rozwoju zrównoważonego 24. Koncepcja rozwoju zrównoważonego 25. Narzędzia wdrażania założeń idei ekorozwoju 26. Modele struktury przestrzenno-gospodarczej miast 27. Podstawowe formy użytkowania ziemi w miastach 28. Czynniki wpływające na użytkowanie ziemi 29. Strefy użytkowania ziemi w miastach 30. Związki gospodarki gruntami (użytkowania ziemi, użytkowania terenów) z planowaniem przestrzennym Literatura zalecana: 1. W.M. Gaczek, Zarządzanie w gospodarce przestrzennej, Oficyna Wydawnicza Branta, Bydgoszcz-Poznań 2003. 2. T. Gruszecki, Współczesne teorie przedsiębiorstwa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001. 3. A. Harańczyk, Miasta Polski w procesie globalizacji gospodarki, Wydawnictwo Naukowe PWN PWN Warszawa 1998. 4. A. Karwińska, Gospodarka przestrzenna. Uwarunkowania społeczno-kulturowe, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008. 5. B. Piontek, Koncepcje rozwoju zrównoważonego i trwałego w Polsce, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002. 6. Podstawy teoretyczne gospodarki przestrzennej i zarządzania przestrzenią, pod red. T. Bajerowskiego. Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, Olsztyn 2003, 7. A. Potoczek, Polityka regionalna i gospodarka przestrzenna, Agencja TNOiK, Toruń 2003. 8. Systemy finansowania ochrony środowiska w Polsce, pod red. J. Famielec, Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej w Krakowie, Kraków 2005. 9. A. Szromnik, Marketing terytorialny. Miasto i region na rynku, Oficyna Wydawnicza a Wolters Kluwer business, Kraków 2007. 10. Turystyka, red. Wł. Kurka, PWN, Warszawa 2007. 20 Pytania na egzamin magisterski dla studentów kierunku Gospodarka Przestrzenna Pytania kierunkowe 1. Bariery rozwoju gospodarczego 2. Instrumenty polityki ochrony środowiska 3. Podatki i opłaty ekologiczne 4. Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego, 5. Jednolity Akt Europejski – znaczenie w formowaniu krajowej polityki regionalnej 6. Podstawowe zasady polityki spójności 7. Reformy funduszy strukturalnych 8. Istota marketingu terytorialnego 9. Podstawowe zadania marketingu terytorialnego 10. Cele marketingu terytorialnego 11. Terytorialny marketing wewnętrzny i zewnętrzny 12. Determinanty rozwoju społeczno – gospodarczego 13. Specjalne strefy ekonomiczne 14. Mierniki rozwoju regionalnego 15. Przestrzeń publiczna 16. System planowania przestrzennego w Polsce 17. Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego 18. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego 19. Interpretacje pojęcia „model” w gospodarce przestrzennej 20. Rodzaje modeli stosowanych w gospodarce przestrzennej 21. Modele opisowe 22. Modele prognostyczne 23. Modele analogowe 24. Istota modelu przepływów międzygałęziowych i międzyregionalnych 25. Istota i cele gospodarki regionalnej, lokalnej i przestrzennej 26. Metodyka regionalizacji 27. Rozwój regionalny – istota, mierniki 28. Mierniki funkcjonalności miasta i regionu 29. Główne cele polityki regionalnej 30. Instrumenty polityki regionalnej 31. Polityka regionalna a programowanie rozwoju regionalnego 32. Polityka regionalna a zarządzanie rozwojem regionu 33. Polityka – zarządzanie – programowanie rozwoju regionalnego 34. Polityka spójności i jej cele 35. Spójność terytorialna a europejski model społeczny 36. Istota i zasady subsydiarności w polityce spójności UE 37. Istota hasła „Europa regionów” 38. Rola Rady Europy w zakresie zagospodarowania przestrzeni europejskiej 39. Najważniejsze dokumenty UE dotyczące zagospodarowania przestrzennego Europy 40. Podstawowe zasady polityki regionalnej UE 41. Ewolucja celów europejskiej polityki regionalnej 42. Urban Sprawl – negatywne i pozytywne skutki 43. Przyszłość miast w cywilizacji informatycznej 44. „Kulturyzacja” planowania 45. Objawy kryzysu planowania przestrzennego miast 46. Obszary prawnie chronione ze względów przyrodniczych 47. Obszary prawnie chronione ze względu na dziedzictwo kulturowe 48. Bariery infrastrukturalne w rozwoju miast 49. Czynniki demograficzne w planowaniu rozwoju miast 50. Uwarunkowania fizjograficzne w planowaniu miast 21 Literatura zalecana: 1. A. Böhm, Planowanie przestrzenne dla architektów krajobrazu – o czynniku kompozycji, Politechnika Krakowska, Kraków 2006. 2. Gospodarka regionalna i lokalna, pod red. Z. Strzeleckiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008 3. T. Kudłacz, Programowanie rozwoju regionalnego, PWN, Warszawa 1999. 4. I. Pietrzyk, Polityka regionalna UE i regiony w państwach członkowskich, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007. 5. A. Szromnik, Marketing terytorialny. Miasto i region na rynku, Oficyna Wydawnicza Wolters Kluwer business, Kraków 2007. 6. Z. Szymla, Determinanty rozwoju regionalnego, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków 2000. 22 Pytania na egzamin magisterski dla studentów kierunku Gospodarka Przestrzenna Pytania specjalnościowe: Strategie rozwoju regionalnego 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. 17. 18. 19. 20. 21. 22. 23. 24. 25. 26. 27. 28. 29. 30. Pojęcie i rodzaje negocjacji Strategie negocjacyjne Strategie rozwiązywania konfliktów Proces planowania negocjacji Zasady podsumowania (oceny) negocjacji Ogólne i priorytetowe cele marketingu terytorialnego Podmioty - "aktorzy" marketingu terytorialnego Strategia marketingowa miasta lub regionu - etapy przygotowania Produkt - oferta marketingowa jednostki osadniczej Główni adresaci działań marketingowych miast lub regionów Formy i środki promocji miast oraz regionów Istota i cele public relations miast oraz regionów Marketingowe atrakcje - eventy w strategii marketingowej jednostek terytorialnych Marketingowy budżet miasta - sposoby i kryteria wyznaczania Czynniki rozwoju marketingowej orientacji miast oraz regionów Rzeczowy styl negocjowania Skład zespołu negocjacyjnego Techniki rozpoczynania negocjacji Techniki prowadzenia negocjacji (negocjacji właściwych) Techniki zamykania negocjacji Układ terytorialny kraju Miasta i ich typy Etapy budowy modelu w gospodarce przestrzennej Partycypacja społeczna – pozytywne i negatywne skutki Determinanty rozwoju regionalnego Elementy składowe polityki regionalnej Instrumenty zarządzania rozwojem regionalnym Finansowe instrumenty polityki UE Planistyczne instrumenty polityki regionalnej Współczesne problemy rozwoju regionalnego Polski Literatura zalecana: 1. R. Dawson, Sekrety udanych negocjacji, Zysk i S-ka - Wamex, Poznań 1995. 2. Gospodarka regionalna i lokalna, pod red. Z. Strzeleckiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008. 3. J. Kamiński , Negocjowanie. Techniki rozwiązywania konfliktów, Poltext, Warszawa 2003. 4. T. Kudłacz, Programowanie rozwoju regionalnego, PWN, Warszawa 1999. 5. R.J. Lewicki, D.M. Saunders, B. Barry, J.W Minton, Zasady negocjacji. Kompendium wiedzy dla trenerów i menedżerów, Rebis, Poznań 2005. 6. A. Szromnik, Marketing terytorialny. Miasto i region na rynku, Oficyna Wydawnicza a Wolters Kluwer business, Kraków 2007. 7. Z. Szymla, Determinanty rozwoju regionalnego, Ossolineum, Wrocław-WarszawaKraków 2000. 8. M. Watkins, Sztuka negocjacji w biznesie, Helion, Gliwice 2005. 23 Pytania specjalnościowe: Zarządzanie miastem 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. 17. 18. 19. 20. 21. 22. 23. 24. 25. 26. 27. 28. 29. 30. Cele programów rewitalizacji obszarów zurbanizowanych Pojęcie i współczesna koncepcja rewitalizacji zdegradowanych obszarów miejskich Metody i kryteria oceny programów rewitalizacji Obszary działania w programach rewitalizacji Procesy społeczno – przestrzennej segregacji i tworzenie się dzielnic zdegradowanych Problemy kryzysowych obszarów miejskich o funkcjach mieszkaniowych i mieszanych mieszkaniowo-usługowych Problemy przekształceń obszarów poprzemysłowych i ich szanse rozwojowe Metody finansowania programów rewitalizacji ze środków publicznych Pojęcie zabytku, rodzaje zabytków Zakres i formy ochrony zabytków w Polsce Prowadzenie prac budowlanych i konserwatorskich w obiektach i na obszarach objętych ochroną konserwatorską Uwarunkowania prawne rewitalizacji obszarów zurbanizowanych w Polsce Ogólne i priorytetowe cele marketingu terytorialnego Podmioty - "aktorzy" marketingu terytorialnego Strategia marketingowa miasta lub regionu - etapy przygotowania Produkt - oferta marketingowa jednostki osadniczej Główni adresaci działań marketingowych miast lub regionów Formy i środki promocji miast oraz regionów Istota i cele public relations miast oraz regionów Marketingowe atrakcje - eventy w strategii marketingowej jednostek terytorialnych Marketingowy budżet miasta - sposoby i kryteria wyznaczania Czynniki rozwoju marketingowej orientacji miast oraz regionów Pojęcie miasta i rodzaje miast Podstawowe elementy procesu/modelu komunikowania Rola public relations w komunikowaniu organizacji z pracownikami i z otoczeniem Zewnętrzne i wewnętrzne public relations Techniki i instrumenty public relations Zarządzanie public relations w firmie Podstawowe modele zarządzania public relations Projektowanie programów public relations i formułowanie strategicznej wartości komunikacyjnej Literatura zalecana: 1. S. Belniak, Rewitalizacja nieruchomości w procesie odnowy miast, Wydawnictwo UEK, Kraków 2009. 2. S. Black, Public relation, Wyd. Oficyna Ekonomiczna, Kraków, 2005 3. A. Harańczyk, Miasta Polski w procesie globalizacji gospodarki, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998. 4. Instytut Rozwoju Miast: Rewitalizacja Miast Polskich, IRM, Kraków 2010, tom: 4, 5, 6, 7. 5. Urban Regeneration. A handbook, edited by Peter Roberts and Hugh Sykes, SAGE Publications, London - Thousand Oaks - New Delhi, 2000. 24