VI P 494/11 - Sąd Rejonowy w Białymstoku

WYROK SĄDU REJONOWEGO W BIAŁYMSTOKU VI
WYDZIAŁ PRACY I UBEZPIECZEŃ SPOŁECZNYCH
z dnia 2 marca 2012r. w sprawie VIP 494/11
Przewodniczący
SSR Marta Kiszowara
Ławnicy:
Bogumiła Borowska
Tadeusz Matys
Sąd Rejonowy w Białymstoku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu
w dniu 2 marca 2012 roku w Białymstoku na rozprawie sprawy z powództwa X przeciwko
Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej w Y
o przywrócenie do pracy
I.
Przywraca
powoda
X
do
pracy
u
pozwanego
pracodawcy
Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Y na
poprzednich warunkach.
II.
Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 360 zł (trzysta
sześćdziesiąt
złotych)
tytułem
zwrotów
kosztów
zastępstwa
procesowego.
Sygn. akt VIP494/11
UZASADNIENIE
Powód X w pozwie skierowanym przeciwko Samodzielnemu Publicznemu
Zakładowi Opieki Zdrowotnej w Y , domagał się po ostatecznym sprecyzowaniu
powództwa (k.39) przywrócenia do pracy u pozwanego pracodawcy przy zachowaniu
dotychczasowych warunków pracy i płacy. W uzasadnieniu swojego stanowiska
podważył prawdziwość przyczyny wskazanej w wypowiedzeniu i podał, iż
rzeczywistą przesłanką rozwiązania stosunku pracy przez pracodawcę była postawa
powoda polegająca na wskazywaniu nieprawidłowości mających miejsce u pozwanego
oraz
kandydowaniu
do
pełnienia
funkcji
koordynatora.
Faktycznie
zatem
wypowiedzenie jest wyrazem działań mobbingowych. Nie jest zdaniem powoda
prawdą aby doszło do redukcji na podstawie art. 10 ustawy o tzw. zwolnieniach
grupowych. Powód na tle innych pracowników ma najwyższe kwalifikacje – wyższe
wykształcenie, najwyższą ilość punktów edukacyjnych, kursów i szkoleń. Ponadto w
ostatnim okresie zostało zatrudnionych trzech lub dwóch nowych ratowników
medycznych i to na czas nieokreślony. Przy czym ich wykształcenie, doświadczenie i
kwalifikacje są niższe od kwalifikacji powoda. Dodał, że istnieje rozróżnienie na
ratowników medycznych z uprawnieniami do kierowania pojazdami i bez nich.
Przerost
kadrowy
powstał
w
grupie
kierowców
niebędących
ratownikami
medycznymi. Powód uprawnienia do kierowania pojazdami uprzywilejowanymi
posiadał. Powód w trakcie zatrudnienia zmuszany był do pełnienia trzech funkcji
jednocześnie – ratownika, kierowcy i kierownika zespołu medycznego, co stwarzało
niebezpieczeństwa negatywnego oddziaływania na jakość usług medycznych.
„Nękanie” powoda trwało począwszy od powierzenia funkcji koordynatora pracy w
Zakładzie M. J. Wyrazem takiego traktowania było m.in. udzielenie powodowi kary
nagany (k. 2-4). Ponadto pozwany zadbał o takie skonstruowanie specyfikacji w
związku z konkursem ofert na udzielanie świadczeń zdrowotnych, że uniemożliwił
powodowi wykonywanie zawodu ratownika medycznego w miejscu zamieszkania
powoda – w efekcie jako że pozwany jest w tym względzie monopolistą regionalnym
– powód ma zablokowaną możliwość pracy na terenie całego województwa. Poza
podważeniem strony merytorycznej wypowiedzenia, tj. jej zasadności i prawdziwości,
powód wskazał na uchybienie formalne w postaci braku wskazania przez pozwanego
dlaczego to powód został wytypowany do zwolnienia. Pozwany powinien był
nawiązać do zastosowanego kryterium doboru pracowników (obiektywnego i
sprawiedliwego) i wskazać, ze wybór jest usprawiedliwiony niższymi kwalifikacjami
w porównaniu do innych pracowników, którzy są objęci oceną w związku
ograniczaniem zatrudniania (k. 24-26).
Pozwany Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w Y w odpowiedzi
na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na
swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Motywując swoje
stanowisko pozwany wskazał, że przyczyna rozwiązania umowy z powodem była
prawdziwa i konkretna (k. 18).
Sąd Rejonowy Sąd Pracy ustalił i zważył, co następuje:
Bezsporny w przedmiotowej sprawie jest fakt, iż powód był zatrudniony u
pozwanego w pełnym wymiarze czasu w oparciu o umowę na czas nieokreślony od
dnia 1.01.1995 r. i wykonywał ostatnio czynności młodszego asystenta ratownictwa
medycznego (k. 100, 1 akt osobowych powoda część B). Bezspornym też było, iż
pracodawca pismem z dnia 15.09.2011 r. rozwiązał z powodem umowę o pracę z
zastosowaniem
trzymiesięcznego
okresu
wypowiedzenia
upływającego
dnia
31.12.2011 r. i jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę wskazał redukcję
zatrudnienia w grupie zawodowej ratowników medycznych w Zakładzie Pomocy
Doraźnej w S. Jako podstawę prawną obrano zaś art. 10 ustawy z dnia 13.03.2003 r. o
szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn
niedotyczących pracowników /Dz.U. Nr 90, poz. 844 z 2003 r./. Zawarto pouczenie o
możliwości odwołania do Sądu pracy (k. 5).
Spornym miedzy stronami była zasadność dokonanego wypowiedzenia, tj.
prawdziwość wskazanej w nim przyczyny, w tym dokonania w ogóle tzw. zwolnień
grupowych oraz istnienia uzasadnionej przyczyny po stronie powoda, która pozwalała
pracodawcy wybrać właśnie powoda do zwolnienia, a nadto kwestionowana była
strona formalna wypowiedzenia w kontekście nie wskazania kryteriów doboru do
zwolnienia.
Przystępując do rozważań w pierwszej kolejności należy wskazać, że aby
skutecznie podważyć wypowiedzenie należy w myśl art. 45 k.p. wykazać, że było ono
dotknięte wadą formalną lub merytoryczną. W razie bowiem ustalenia, że
wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub
narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, Sąd pracy - stosownie do żądania
pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już
rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o
odszkodowaniu.
Analizując konstrukcję przedmiotowego wypowiedzenia stwierdzić należy, że
oświadczenie woli w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy za wypowiedzeniem
zostało sporządzone na piśmie i doręczone powodowi oraz, że wskazano w nim
pouczenie o odwołaniu do Sądu oraz - teoretycznie - przyczynę. Jakkolwiek, nie
mieści się ono zdaniem Sądu w formalnych wymogach zakreślonych przez
ustawodawcę. Przyczyna wypowiedzenia nie jest bowiem na tyle konkretna, aby nie
uchybiała art. 30 § 4 k.p.
W tym miejscu przywołać należy stanowisko Sądu Najwyższego wypowiedziane
w wyroku z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie I PK 86/08, publik.: w LEX nr 497682,
zgodnie z którym przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę - "zmniejszenie
zatrudnienia z przyczyn ekonomicznych, zmiany organizacyjne" jest w sposób
oczywisty nazbyt ogólnikowa, a przez to wadliwa, bo takie ułomne sformułowanie
wymusza na skarżącym pracowniku wszczęcie sądowej procedury odwoławczej w celu
poznania konkretnej i rzeczywistej przyczyny potencjalnie uzasadniającej dokonanie
wypowiedzenia umowy o pracę na czas nie określony. Pracodawca, który przy
dokonywaniu redukcji zatrudnienia z przyczyn organizacyjnych stosuje określone
zasady (kryteria) doboru pracowników do zwolnienia z pracy, powinien w odniesieniu
do wskazanej przyczyny wypowiedzenia nawiązać do zastosowanego kryterium doboru
pracownika do zwolnienia z pracy, a także wskazać, że ten wybór jest wywołany i
usprawiedliwiony znanymi pracownikowi jego niższymi kwalifikacjami zawodowymi w
porównaniu do wszystkich pracowników, których dotyczyły przyczyny zmuszające
pracodawcę do ograniczenia wielkości zatrudnienia.
Jak
podnosi
się
w
poglądach
doktryny
i
orzecznictwa
przyczyna
wypowiedzenia powinna być prawdziwa i konkretna. Konkretność przyczyny oznacza
konieczność jej precyzyjnego określenia, przy czym konkretność należy oceniać z
uwzględnieniem innych, znanych pracownikowi okoliczności uściślających tę
przyczynę ( por. wyr. SN z 02.09.1998 r., I PKN 271/98, OSNAPiUS 1999/18/577;
wyr. SN z 28.07.1999 r., I PKN 175/99, OSNAPiUS 2000/21/787 ). Wskazanie faktów
i rzeczowych okoliczności dotyczących osoby pracownika bądź jego zachowania w
procesie świadczenia pracy lub zdarzeń - także niezależnych od niego - mających
wpływ na decyzję pracodawcy, spełnia warunek podania konkretnej przyczyny
wypowiedzenia umowy o pracę ( art. 30 § 4 k.p.; uzas.wyr. SN z 14.05.1999 r., I PKN
47/99, OSNAPiUS 2000/14/548 ). Nie wystarczy zatem ogólny zwrot ( np. utrata
zaufania do pracownika ) lub powtórzenie wyrażeń ustawowych ( np. naruszenie
obowiązków pracowniczych ), jeżeli nie jest połączone ze wskazaniem konkretnych
okoliczności, które taki ogólny wniosek uzasadniają ( teza XI i uzasadnienie uchw. SN
z 27.06.1985 r., III PZP 10/85, OSN 1985/11/164 ). Naruszeniem art. 30 § 4 k.p. jest
brak wskazania przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę, ujęcie jej w sposób zbyt
ogólnikowy, a także podanie innej przyczyny niż uzasadniająca rozwiązanie umowy o
pracę, a więc wskazanie przyczyny "nierzeczywistej" (uzasadnienie wyroku SN z
07.04.1999 r., I PKN 645/98, OSNAPiUS 2000/11/420; wyrok SN z 13.04.1999 r., I
PKN 4/99, OSNAPiUS 2000/12/461). (…) Z oświadczenia pracodawcy powinno
jednak wynikać w sposób niebudzący wątpliwości, co jest istotą zarzutu stawianego
pracownikowi i usprawiedliwiającego rozwiązanie z nim stosunku pracy. Ocena
przyczyny podanej w oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę pod
względem jej konkretyzacji - a także rzeczywistości - dokonywana jest z perspektywy
adresata oświadczenia pracodawcy, czyli pracownika To pracownik ma wiedzieć i
rozumieć, z jakiego powodu pracodawca rozwiązał z nim umowę o pracę
(uzasadnienie wyroku SN z 09.03.2007 r., I PKN 175/09, LEX nr 585689.
Powyższy kierunek orzecznictwa zezwala zatem na zastosowanie ogólnego
zwrotu: „redukcja zatrudnienia” /oczywiście o ile jest ona rzeczywista/ o tyle, o ile
jednocześnie pracodawca wskazuje konkretne okoliczności, które uzasadniają wybór
danego pracownika do zwolnienia spośród wszystkich podlegających ocenie
pracowników. Pracodawca powinien nawiązać do konkretnego kryterium jakie
zastosował i wskazać dlaczego pracownik spełnia warunki zakreślone tym kryterium.
O tych konkretnych okolicznościach jako przesłankach decyzji pracodawcy powinien
pracownik zostać powiadomiony.
Tymczasem, analizując treść wypowiedzenia Sąd bez wątpliwości stwierdził, że
jedyną wskazaną przyczyną w wypowiedzeniu była „redukcja zatrudnienia w grupie
zawodowej ratowników medycznych w Zakładzie Pomocy Doraźnej w S”. O tym
jakie przesłanki kierowały pracodawcą w wyborze akurat powoda do zwolnienia w
ramach owej redukcji, brak jest jakichkolwiek informacji. Niewątpliwie zatem
pracownik nie uzyskał żadnej wiedzy dlaczego wybór pracownika do zwolnienia objął
właśnie powoda.
W tej sytuacji (wobec braku dowodu na to, że powód został powiadomiony o
przyczynie wyboru jego osoby do zwolnienia) ocena postawy powoda pod kątem
fachowości wykonywania pracy nie ma de facto racji bytu. Wypowiedzenie dotknięte
jest bowiem wadą formalną i już jako takie zostało skutecznie podważone przez
powoda. Ponadto, godzi się wskazać, iż wykazywanie istnienia ewentualnych
przyczyn po stronie powoda przez pozwanego w toku niniejszego procesu w ślad za
stanowiskiem Sądu Najwyższego zajętym w wyroku z dnia 19 lutego 1999 r., I PKN
571/98, publik.: w LEX 39556 jest niedopuszczalne - pracodawca nie może wykazać
zasadności wypowiedzenia umowy o pracę w oparciu o inną przyczynę, niż wskazaną
w wypowiedzeniu (art. 30 § 4 k.p.).
Dlatego należało oddalić w sposób usprawiedliwiony ekonomiką procesową
wniosek o przesłuchanie świadków M. M., M. T. i A. G. (postanowienie z k. 71),
mimo podnoszonej przez pełnomocnika pozwanego zasadności tych wniosków .
Podobnie Sąd postanowił wobec wniosków dowodowych strony pozwanej na k. 77.
Było to w szczególności uprawnione w kontekście zebranego materiału dowodowego
wskazującego, że nie istnieje dokumentacja u pozwanego dotycząca typowania
pracowników do zwolnienia.
Sąd pomimo faktu skutecznego wykazania, że przedmiotowe wypowiedzenie
nie odpowiada przepisom o wypowiadaniu umów o pracę dokonał jednak
przeprowadzenia w pewnym zakresie postępowania dowodowego zważywszy na
objęcie roszczeniem żądania przywrócenia do pracy. Przepis art. 45 w § 2 wskazuje
bowiem, że Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika przywrócenia do
pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe;
w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.
W przedmiotowej sprawie nie zaistniały żadne okoliczności wskazujące, iż
przywrócenie powoda do pracy byłoby niemożliwe lub niecelowe.
Otóż wskutek analizy materiału dowodowego Sąd uznał, iż przyczyna
wypowiedzenia nie tylko jest niewątpliwie co najmniej niepełna (niekonkretna), lecz
także nieprawdziwa. Zarówno nie miała miejsce redukcja oparta na ustawie o
zwolnieniach grupowych, jak i brak było przesłanek do uznania, że powód jako
pracownik reprezentuje sobą najniższe kwalifikacje i tym samym wykazuje najniższą
przydatność w pracy u pozwanego. Wręcz przeciwnie, bo z zeznań świadków
wywodzić należy, iż powód miał najwyższe kompetencje, a na gruncie mniejszej
sprawy jest to niezwykle ważkie, gdyż nie można tracić z pola widzenia, że charakter
stanowiska powoda i waga wykonywanych obowiązków – ratowanie zdrowia i życia –
wymagają
najwyższego
z
możliwych
poziomu
wiedzy,
doświadczenia
i
zaangażowania. Niekompetencja osoby świadczącej usługi medyczne może być
nieodwracalna w sowich skutkach.
I tak, po pierwsze nawet ze stanowiska pisemnego strony pozwanej wprost
wynika, że w okresie 15.08.2011 r. – 15.10.2012 r. nie było u pozwanego żadnych
zwolnień pracowników w trybie art. 10 ustawy o zwolnieniach grupowych (k. 53). Z
zeznań M. J. wynika, że redukcja nastąpiła kiedy powód został zwolniony, nikt więcej
poza powodem nie został zwolniony. Nadto świadek potwierdził nabór zewnętrzny w
drodze konkursu oraz to, że w sierpniu 2011 r. przedłużano ratownikom umowy na
czas nieokreślony, gdy mieli umowy okresowe. W 2011 r. zatrudnionych na umowę o
pracę było 4 ratowników, a na umowy cywilno - prawne 7. Świadek – przełożony
powoda - nie zgłaszał potrzeby redukcji w ZPD w S.
Następnie znamiennym jest, że nie wskazując na żadną przesłankę istniejącą po
stronie powoda, która czyniłaby go najmniej wartościowym pracownikiem, pozwany
przywołał wręcz argument odwrotny, bo odwołał się do największej zaradności
powoda, wielości jego źródeł dochodu, umiejętności szkoleniowych – a więc jego
dobrego przygotowania do wykonywania zawodu. Uznał mianowicie, że skoro powód
miał źródła dochodu, a inni takich dodatkowych źródeł nie mieli, to jest on najlepszym
pretendentem do zwolnienia. Sąd takowej argumentacji nie zaakceptował, prowadzi
ona do niedopuszczalnych wniosków, że ten kto wykazuje się przedsiębiorczością i
ambicjami,
podnoszeniem
swoich
kwalifikacji
i
poszerzaniem
własnego
doświadczenia „w nagrodę” zostaje zwolniony. Jest to o tyle rażące, że dotyczy
placówki medycznej, która wyjątkowo winna zadbać o poziom wykwalifikowania
sowich podwładnych mających kontakt z ludźmi chorymi często znajdujących się w
sytuacjach zagrożenia utraty życia.
Zeznania świadków J. N. i M. J. potwierdziły wydźwięk zeznań powoda (k. 7778) o jego wysokich kwalifikacjach. Mianowicie J. N. zeznał, że pracownicy zbierali
podpisy, w którym chcieli aby koordynującym został powód, świadek też złożył taki
podpis. Potwierdza to petycja jak na k. 11. Swoje poparcie świadek wyraził pismem z
k. 12 akt sprawy. Postawił tezę, iż M. J. mógł się poczuć zagrożony konkurencją ze
strony powoda, zwłaszcza, że popierali kandydaturę powoda praktycznie wszyscy
pracownicy pozwanego w S.. Powód był pod względem umiejętności w czołówce
pracowników (k. 71-74).
Nawet sam świadek M. J., który funkcję koordynującego objął w październiku
2010 r. i we wrześniu 2011 r. był bezpośrednim przełożonym powoda de facto
potwierdził wysoki poziom umiejętności powoda. Według niego w grupie ratowników
pod względem umiejętności powód lokował się w czołówce, przy tym ma wyższe
wykształcenie niż zatrudnieni pracownicy w S. Kiedy świadek już był koordynującym
załoga zwracała się, żeby to powód został koordynującym (k. 74-76).
Reasumując, brak jest wątpliwości Sądu, że u pozwanego nie miała miejsca
redukcja zatrudnienia. Sprzeciwia się temu utożsamianie przez świadka M. J. redukcji
z faktem zwolnienia samego powoda - okoliczność, że nikt poza powodem zwolniony
nie został, co więcej prowadzono nabór zewnętrzny, a umowy okresowe zamiast
wygaszać – co byłoby logiczne w sytuacji pogorszenia sytuacji ekonomicznej – były
zawierane na czas nieokreślony. Nie było planów redukcji, a koordynujący o takową
redukcję nie wnosił. Obok tej nieprawdziwości zwolnień grupowych, brak wykazania
aby to powód „zasłużył” na zwolnienie go jako najgorszy pracownik. Paradoksalnie
postępowanie dowodowe wykazało, że powód był w czołówce pracowników pod
względem swoich umiejętności.
W tym stanie rzeczy wypowiedzenie umowy o pracę było po pierwsze
dotknięte uchybieniem formalnym w postaci niekonkretności przyczyny, a nadto było
niezasadne. Jednocześnie pozwany nie wykazał jakichkolwiek przeszkód w
możliwości przywrócenie powoda do pracy. Sam powód stanowczo zaznaczył, że
możliwa jest dalsza współpraca z obecnym koordynującym (k. 78).
W tym stanie rzeczy Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.
O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono zgodnie z treścią art. 98 k.p.c.
mając na uwadze zasadę odpowiedzialności za wynik procesu i uznając za stronę
przegrywającą pozwanego, a ich wysokość ustalono w oparciu o § 12 ust. 1 pkt 1) w
zw. z § 2 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002
r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2002 r. Nr 163
poz. 1348 ze zm.) zasadzając sześciokrotność stawki minimalnej [6 x60 zł].
WYROK SĄDU OKRĘGOWEGO SĄDU PRACY W BIAŁYMSTOKU
z dnia 10 lipca 2012r. sygn. akt V Pa 57/12
Przewodniczący: SSO Urszula Płecha
Sędziowie:
SSO Wiesława Kruczkowska
SSR del. Tomasz Kałużny (spr. )
Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku V Wydział
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2012 roku w
Białymstoku sprawy z powództwa X przeciwko Samodzielnemu Publicznemu
Zakładowi Opieki Zdrowotnej w Y o przywrócenie do pracy na skutek apelacji
Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Y od wyroku Sądu
Rejonowego Sądu Pracy w Białymstoku z dnia 2 marca 2012 roku sygn. Akt VI P
494/11
I.
II.
III.
Oddala apelację.
Zasądza od pozwanego Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki
Zdrowotnej
w
Y
na
rzecz
powoda
X
kwotę
180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego powoda za drugą instancję.
Nakazuje pobrać od pozwanego Samodzielnego Publicznego Zakładu
Opieki
Zdrowotnej
w Y na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego
w Białymstoku kwotę 1481 (jeden tysiąc czterysta osiemdziesiąt
jeden) złotych tytułem opłaty sądowej, od której uiszczenia powód
był zwolniony.
Sygn. akt V Pa 57/12
Uzasadnienie:
Powód X pozwem skierowanym przeciwko Samodzielnemu Publicznemu
Zakładowi Opieki Zdrowotnej w Y, po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa wniósł
o przywrócenia do pracy. W uzasadnieniu podważył prawdziwość przyczyny
wypowiedzenia podnosząc, iż było wyrazem działań mobbingowych, a rzeczywistą
przesłanką rozwiązania stosunku pracy była jego postawa polegająca na wskazywaniu
nieprawidłowości mających miejsce u pozwanego oraz kandydowaniu do pełnienia
funkcji koordynatora. Powód zanegował nadto, iż w pozwanym zakładzie pracy
nastąpiła redukcja etatów podkreślając, iż na tle innych pracowników posiadał
najwyższe kwalifikacje, a pracodawca zatrudnił nowych ratowników z niższymi
kwalifikacjami. Powód wskazał także na uchybienie formalne wypowiedzenia w
postaci braku zastosowania kryteriów doboru do zwolnienia i wskazania, że wybór jest
usprawiedliwiony niższymi kwalifikacjami w porównaniu do innych pracowników,
którzy są objęci oceną w związku ograniczaniem zatrudniania.
Pozwany Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w Y wniósł o
oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu wskazują, iż przyczyna
rozwiązania umowy z powodem była prawdziwa i konkretna.
Sąd Rejonowy Sąd Pracy w Białymstoku wyrokiem z dnia 02.03.2012r.
przywrócił powoda do pracy u pozwanego pracodawcy na poprzednich warunkach
rozstrzygając o kosztach procesu. Sąd I instancji ustalił, iż powód był zatrudniony u
pozwanego w pełnym wymiarze czasu w oparciu o umowę na czas nieokreślony od
dnia 01.01.1995r. i wykonywał ostatnio czynności młodszego asystenta ratownictwa
medycznego. Pracodawca pismem z dnia 15.09.2011r. rozwiązał z powodem umowę o
pracę za wypowiedzeniem wskazując jako przyczynę redukcję zatrudnienia w grupie
zawodowej ratowników medycznych w Zakładzie Pomocy Doraźnej w S. (art.10
ustawy z dnia 13.03.2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami
stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. z 2003r. Nr 90, poz.
844 ze zm.).
Sąd Rejonowy w oparciu o analizę treści wypowiedzenia stwierdził, iż zostało
sporządzone na piśmie, doręczone powodowi wraz z pouczeniem o prawie do
odwołania do sądu pracy. Pomimo podania przyczyny rozwiązania umowy o pracę
Sąd I instancji wywiódł, iż nie była ona konkretna, a tym samym uchybiała art.30§4
KP. W oparciu o poglądy prezentowane w orzecznictwie, odnoszące się do
zmniejszenia zatrudnienia, jako przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę - Sąd
Rejonowy stwierdził, iż dopuszczalne jest zastosowanie ogólnego zwrotu: „redukcja
zatrudnienia” o tyle, o ile jednocześnie pracodawca wskazuje konkretne okoliczności,
które uzasadniają wybór danego pracownika do zwolnienia spośród wszystkich
podlegających
ocenie
pracowników.
Pracodawca
powinien
nawiązać
do
zastosowanego kryterium i wskazać dlaczego pracownik spełnia warunki zakreślone
tym kryterium, nadto o tych konkretnych okolicznościach, jako przesłankach decyzji
pracodawcy powinien pracownik zostać powiadomiony. Uwzględniając powyższe Sąd
Rejonowy uznał, iż pozwany pracodawca podając przyczynę wypowiedzenia nie
zastosował i nie odniósł się do żadnych kryteriów, powód nie miał zatem
świadomości, dlaczego rozwiązano z nim umowę o pracę. W związku z tym, iż
wypowiedzenie było dotknięte opisaną wadą formalną Sąd I instancji oddalił wnioski
dowodowe zmierzające do wykazania zasadności przyczyny. Pomimo wykazania w
toku postępowania, iż przedmiotowe wypowiedzenie umowy o pracę nie odpowiada
przepisom o wypowiadaniu umów Sąd I instancji przeprowadził w części
postępowanie dowodowe stwierdzając, iż w toku postępowania nie wykazano żadnych
okoliczności wskazujących, że przedmiotowe wypowiedzenie umowy o pracę można
uznać za niemożliwe lub niecelowe. Następnie Sąd I instancji wywiódł, że przyczyna
wypowiedzenia powodowi umowy o pracę nie tylko jest niekonkretna, lecz także
nieprawdziwa. W pozwanym zakładzie pracy nie miała bowiem miejsca redukcja
oparta na ustawie o zwolnieniach grupowych (nie przeprowadzono zwolnień
grupowych, a przeciwnie zatrudniono nowych ratowników), jak i nie wystąpiły
przesłanki do uznania, że powód jako pracownik reprezentuje najniższe kwalifikacje i
tym samym wykazuje najniższą przydatność w pracy u pozwanego. W oparciu o
analizę zeznań świadków Sąd Rejonowy wskazał, że powód miał najwyższe
kompetencje i podkreślił znaczenie wysokich kwalifikacji przy wykonywaniu
obowiązków związanych z ratowaniem zdrowia i życia.
Reasumując Sąd I instancji stwierdził, iż wypowiedzenie powodowi umowy o
pracę było po pierwsze dotknięte uchybieniem formalnym w postaci niekonkretności
przyczyny, a nadto było niezasadne. Nadto Sąd I instancji wywiódł, iż pozwany nie
wykazał jakichkolwiek przeszkód w możliwości przywrócenie powoda do pracy, zaś
powód potwierdził możliwość dalszej współpracy.
Apelację od wyroku, zaskarżając orzeczenie w całości, wniósł pozwany
zarzucając naruszenie prawa materialnego poprzez naruszenie przepisu art.45 KP
poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, iż wypowiedzenie dokonane powodowi
przez pozwanego dotknięte było wadą formalną w postaci niekonkretności przyczyny,
a nadto było niezasadne; naruszenie przepisu art. 45 § 2 KP poprzez jego pominięcie i
uznanie żądania powoda przywrócenia do pracy, pomimo, iż uwzględnienie tego
żądania jest niemożliwe i niecelowe i w taki wypadku zasadnym było orzeczenie o
odszkodowaniu; naruszenie przepisu art. 30 § 4 KP poprzez jego błędne zastosowanie
i uznanie, iż przyczyna rozwiązana z powodem umowy o pracę była na tyle
niekonkretna, że uchybiała wskazanemu przepisowi prawa; art. 45 § 1 KP przez jego
błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na naruszeniu przez Sąd I
instancji suwerenności pozwanego jako pracodawcy w podejmowaniu decyzji o
redukcji zatrudnienia; art. 45 § 1 KP przez jego błędną wykładnię polegającą na
odstąpieniu od zbadania istnienia rzeczywistej i konkretnej przyczyny leżącej po
stronie pozwanego i zaniechanie zbadania związku przyczynowego między przyczyną
organizacyjną a redukcją etatu powoda; art. 45 § 1 KP przez pominięcie okoliczności,
iż pozwany zastosował w doborze pracowników do wytypowania do zwolnienia
sprawiedliwego i konkretnego kryterium sytuacji zarobkowej i możliwości
uzyskiwania innych, poza wynagrodzeniem od pozwanego, dochodów; art. 30 § 4 KP i
art.45 § 1 KP przez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na
pominięciu, że treść oświadczenia o wypowiedzeniu czyni zadość wymogom
konkretyzacji przyczyny wypowiedzenia. Pozwany nadto zarzucił naruszenie
przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy: naruszenie przepisów
prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia przez
sprzeczność istotnych ustaleń z zebranym materiałem dowodowym w wyniku
ustalenia: że pracodawca nie zastosował wobec powoda kryterium doboru do
zwolnienia, podczas gdy z materiału akt sprawy wynika kryterium doboru - analiza
możliwości uzyskiwania przez pracowników dodatkowego dochodu; nierozpoznanie
istoty sporu, przez pominięcie ustalenia konkretnych rzeczywistych kryteriów doboru
pracowników do zwolnienia; naruszenie art. 233 § 1 KPC przez ustalanie stanu
faktycznego z pominięciem istotnych dowodów i oddalenie dowodu z przesłuchania
świadków M. M. A. G. M. T. i w charakterze strony Dyrektora pozwanego, na
okoliczność kryteriów doboru pracowników do zwolnienia, oraz na okoliczność
ustalenia, że przyczyna wypowiedzenia była konkretna i rzeczywista, pomimo
zgłoszenia przez pozwanego zastrzeżenia do protokołu na rozprawie w dniu 2 marca
2012r.); naruszenie przepisu art. 233 KPC poprzez błędną ocenę materiału
dowodowego akt sprawy i pominięcie interesu pracodawcy przy orzeczeniu o
przywróceniu powoda do pracy u pozwanego; naruszenie przepisu art.233 KPC
poprzez uznanie iż przyczyna rozwiązania z powodem umowy o pracę była
nieprawdziwa; naruszenie przepisu art. 316 § 1 KPC przez błędne zastosowanie,
polegające na pominięciu okoliczności faktycznych istniejących w chwili zamknięcia
rozprawy, mających wpływ na prawidłowy dobór pracowników pozwanego do
rozwiązania umowy o pracę.
Wskazując na powyższe pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i
oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego
kosztów procesu według norm przepisanych, ewentualnie o zasądzenie od pozwanego
na rzecz powoda w miejsce orzeczenia o przywróceniu do pracy - kwoty
odszkodowania, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu w
postępowaniu przed Sądem II instancji według norm przepisanych, ewentualnie o
uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do
ponownego rozpoznania. Pozwany wniósł również o dopuszczenie dowodu z zeznań
świadków M. M., kierownik Działu kadr i Płac u pozwanego, wzywając świadka na
adres pozwanego, M. T., z-ca dyrektora pozwanego ds. medycznych, wzywając
świadka na adres pozwanego, A. G. oraz przesłuchania dyrektora pozwanego w
charakterze strony, na okoliczność kryteriów doboru pracowników pozwanego do
rozwiązania umowy o prace oraz na okoliczność iż uwzględnienie żądania powoda jest
niemożliwe i niecelowe co uzasadnia orzeczenie o odszkodowaniu.
Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:
Apelacja pozwanego jako bezzasadna podlegała oddaleniu.
Wbrew podnoszonym w apelacji zarzutom Sąd I instancji dokonał w sprawie
prawidłowych ustaleń zarówno w odniesieniu do okoliczności bezspornych
(obejmujących przebieg zatrudnienia powoda), jak również wszechstronnego,
wnikliwego i należytego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego (w
tym oceny wskazanej powodowi przyczyny rozwiązania umowy o pracę, w
odniesieniu do okoliczności braku faktycznej redukcji zatrudnienia w pozwanym
zakładzie pracy), dokonując przy tym prawidłowej wykładni i zastosowania
wskazanych w uzasadnieniu rozstrzygnięcia przepisów. Wobec powyższego
poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne oraz wywody prawne Sąd
Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne bez potrzeby ponownego ich
przytaczania (podobnie uznał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 20
stycznia 2010 r., II PK 178/09, teza 2, Lex nr 577829).
W ocenie Sądu Okręgowego należy podkreślić, iż prawidłowo wywiódł Sądu I
instancji w zakresie stwierdzenia naruszenia przez pozwanego dyspozycji art.30§4 KP.
Należy przy tym wskazać, iż zgodnie z powołanym przepisem w oświadczeniu
pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony powinna
być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie umowy. Przyczyna to
powinna być prawdziwa (odwoływać się do danych okoliczności lub zdarzeń
uzasadniających rozwiązanie umowy o pracę) oraz konkretna (z oświadczenia
pracodawcy o wypowiedzeniu musi wynikać w sposób niebudzący wątpliwości istota
zarzutu stawianego pracownikowi usprawiedliwiającego rozwiązanie z nim stosunku
pracy). Dopuszcza się wprawdzie, aby przyczyna wypowiedzenia była sformułowana
w piśmie pracodawcy w sposób ogólny, lecz tylko wtedy, gdy okoliczności
zakończenia stosunku pracy są znane pracownikowi. Niewątpliwie również
zmniejszenie stanu zatrudnienia w zakładzie pracy stanowi uzasadnioną przyczynę
wypowiedzenia, zaś organ rozpatrujący spory pracownicze nie jest powołany do
badania zasadności i celowości zmniejszenia stanu zatrudnienia (pogląd wyrażony w
uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 27.06.1985r., III PZP 10/85; OSNC
1985/11/164 ). Zasadniczo likwidacja konkretnego (jedynego danego rodzaju)
stanowiska pracy, w której wyniku następuje zmiana struktury zakładu pracy
powodująca zmniejszenie zatrudnienia, uzasadnia zwolnienie pracownika, który był
zatrudniony na tym stanowisku pracy, bez potrzeby oceny przez pracodawcę
kwalifikacji, stażu pracy itp. zwalnianego pracownika i porównywania go z
pracownikami zatrudnionymi na stanowiskach innego rodzaju. Potrzeba porównania z
innymi pracownikami powstaje wówczas, gdy następuje likwidacja jednego lub kilku
spośród większej liczby jednakowych stanowisk i konieczne jest dokonanie wyboru
pracowników, z którymi zostanie zakończony stosunek pracy (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 3.11.2010 r., I PK 93/10, LEX nr 707852). Pracodawca, który
przy dokonywaniu redukcji zatrudnienia z przyczyn organizacyjnych stosuje określone
zasady (kryteria) doboru pracowników do zwolnienia z pracy, powinien w odniesieniu
do wskazanej przyczyny wypowiedzenia nawiązać do zastosowanego kryterium
doboru pracownika do zwolnienia z pracy, a także wskazać, że ten wybór jest
wywołany i usprawiedliwiony znanymi pracownikowi jego niższymi kwalifikacjami
zawodowymi w porównaniu do wszystkich pracowników, których dotyczyły
przyczyny zmuszające pracodawcę do ograniczenia wielkości zatrudnienia (pogląd
wyrażony w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16.12.2008r., I PK 86/08;
LEX nr 497682). Należy również wskazać, iż zastosowane kryteria wyboru
pracownika do zwolnienia nie są objęte obowiązkową treścią oświadczenia woli
pracodawcy określoną w art.30§4 KP, jednak okoliczności te (kryteria) podlegają
badaniu przez sąd w ramach kontroli zasadności wypowiedzenia (art.45§1 KP) (por.
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7.04.201 r., I PK 238/10, LEX nr 898415).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należało w pełni
podzielić wywody Sądu I instancji, iż wskazana przez pozwanego przyczyna
wypowiedzenia umowy o pracę w sposób oczywisty nie wypełniała wymagania
sprecyzowania konkretnej, weryfikowalnej oraz znanej i zrozumiałej dla powoda
przyczyny rozwiązania stosunku pracy. Dopiero bowiem w toku postępowania przed
Sądem I instancji pozwany wywiódł, iż typując powoda do zwolnienia kierował się
sytuacją zarobkową i możliwością uzyskiwania innych, poza wynagrodzeniem od
pozwanego, dochodów. Słusznie zatem uznał Sąd I instancji, iż brak precyzyjnego,
zrozumiałego i odpowiadającego prawu (art.30§4 KP) wskazania powodowi
przyczyny wypowiedzenia przez określenie „redukcja zatrudnienia w grupie
zawodowej ratowników medycznych w Zakładzie Pomocy Doraźnej w S.”, stanowiło
konstrukcyjną
wadę
wypowiedzenia
umowy
o
pracę
i
prowadziło
do
usprawiedliwionego wniosku, że tak dokonane wypowiedzenie naruszało przepisy o
wypowiadaniu umów o pracę (pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku Sądu
Najwyższego z dnia 24.10.2007r., I PK 116/07; LEX nr 465925). Skonkretyzowanie i
uzupełnienie przez pozwanego w trakcie postępowania sądowego przyczyny
wypowiedzenia o zastosowane kryterium doboru pracowników nie mogło zatem
usunąć wadliwości (niekonkretności) określenia jego przyczyny w oświadczeniu o
wypowiedzeniu (pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia
8.01.2008 r., PK 177/07; LEX nr 448827).
W ocenie Sądu Okręgowego nie zasługują na uwzględnienie sformułowane w
apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego w nawiązaniu do prawidłowych
ustaleń Sądu I instancji i poczynionych wywodów w zakresie naruszenia przepisów
art.30§4 KP i art.45 KP. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem, sąd nie
jest uprawniony do badania celowości i zasadności zmniejszania zatrudnienia w
ramach wprowadzanych zmian struktury organizacyjnej pozwanej jednostki, a jedynie
uprawniony jest do zbadania, czy zmniejszenie zatrudnienia i w konsekwencji
likwidacja stanowiska pracy jest autentyczna, czy też ma charakter pozorny, mający
uzasadniać rozwiązanie umowy o pracę z konkretnym pracownikiem (pogląd
wyrażony przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 15.12.1982r., w spawie
I PRN 130/82, OSNCP 1983/8/121). Należy również wskazać, iż w ramach
prowadzonego postępowania sądowego nie można skutecznie podważać zasadności
redukcji zatrudnienia, a jedynie wskazywać na kryteria doboru pracowników do
zwolnienia, przy uwzględnieniu, iż pracodawcy przysługuje uprawnienie wyboru
pracowników do zwolnienia, przy zastosowaniu obiektywnych i sprawiedliwych
kryteriów oceny pracowników i wyników ich pracy (pogląd wyrażony przez Sąd
Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 19.12.1997r. w sprawie I PKN 442/97,
OSNAP 1998/21/630). Słusznie na podstawie przeprowadzonego w sprawie
postępowania dowodowego wskazał Sąd I instancji, iż pozwany nie przeprowadzał
zwolnień grupowych, zwłaszcza przy uwzględnieniu okoliczności, iż w okresie
wypowiedzenia powodowi umowy o pracę, zatrudniono nowych pracowników oraz
przedłużono umowy na czas nieokreślony z osobami zatrudnionymi dotychczas w
oparciu o terminowe umowy o pracę. Prawidłowo także Sąd Rejonowy podkreślił
wysokie kwalifikacje powoda w odniesieniu do współpracowników oraz krytycznie
ocenił podnoszone przez pozwanego kryterium możliwości uzyskiwania przez
pracowników dodatkowego dochodu, w odniesieniu do logicznego doboru do
zwolnienia pracowników o najniższych kwalifikacjach i odpowiednio kontynuacji
zatrudnienia z najlepszymi pracownikami gwarantującymi najwyższy poziom usług
medycznych.
Zdaniem Sądu Okręgowego należy podkreślić, iż w przepisach Kodeksu pracy
istnieje wyraźna dystynkcja pomiędzy czysto formalnym wskazaniem przyczyny
wypowiedzenia, czego dotyczy art.30§4 KP, a zasadnością (prawdziwością,
rzeczywistością) tej przyczyny, o czym stanowi art.45§1 KP. Pracodawca nie
wywiązuje się z obowiązku podania w wypowiedzeniu umowy o pracę na czas nie
określony przyczyny wypowiedzenia, gdy albo nie wskazuje jej w ogóle, albo kiedy
wskazana przyczyna jest niejasna, niedostatecznie konkretna i niezrozumiała dla
pracownika (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 10.05.2000r., I PKN
641/99, Prawo Pracy 2001 nr 1, str. 33). Wobec powyższego stwierdzenie jednego z
naruszeń (tj. formalnych lub zasadności wypowiedzenia) pozwala na uwzględnienie
roszczeń pracownika, a zatem prawidłowo Sąd Rejonowy uznał, iż stwierdzenie
uchybień formalnych zwalniało Sąd z obowiązku prowadzenia dalszego postępowania
dowodowego w zakresie weryfikacji zasadności przyczyny wypowiedzenia, przy
jednoczesnym ustaleniu, czy nie istniały przesłanki uniemożliwiające przywrócenie
powoda do pracy. W odniesieniu do dyspozycji art.45§2 KP również prawidłowo Sąd i
instancji wywiódł, iż pozwany nie wykazał jakichkolwiek przeszkód w możliwości
przywrócenie powoda do pracy. Weryfikacja żądania pracownika przywrócenia do
pracy na poprzednich warunkach w zakresie niemożliwości lub niecelowości
przywrócenia do pracy
następuje bowiem zgodnie z zasadą kontradyktoryjności.
Nadto ocena, że przywrócenie do pracy jest niemożliwie lub niecelowe (art.45§2 KP)
winna być dokonana według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy
(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3.08.2011 r., I PK 30/11, LEX nr 1101326).
Niecelowość wydania orzeczenia o przywróceniu pracownika do pracy uzasadniają
zarówno okoliczności wiążące się z jednej strony z funkcjonowaniem zakładu pracy, z
drugiej zaś z osobą samego pracownika. Pozwany, wbrew swoim twierdzeniom nie
dokonał redukcji etatów w grupie zawodowej powoda, który bezspornie posiada
wysokie kwalifikacje zawodowe. Niewątpliwie, jak wskazał Sąd I instancji, w
interesie zarówno pozwanego, jak i osób korzystających z usług medycznych jest ich
świadczenie
przez
wysoko
wykwalifikowany personel
medyczny.
Podobnie
okoliczności zawarcia między stronami umowy cywilnoprawnej o udzielanie
świadczeń zdrowotnych nie sprzeciwia się orzeczeniu o przywróceniu do pracy.
Strony mają bowiem swobodę w wyborze formy zatrudnienia odpowiednio na
podstawie umowy o pracę (w warunkach wykonywania obowiązków pracowniczych
zgodnie z art.22 KP), bądź w ramach pozapracowniczego zatrudnienia (na zasadach
umowy cywilnoprawnej). Należy przy tym wskazać, iż na każdym etapie
pracowniczego zatrudnienia strony zgodnie mogą rozwiązać stosunek pracowniczy i
na zasadzie swobody umów zawrzeć umowę cywilnoprawną, przy czym wyłącznie w
warunkach wykonywania umowy w relacji pozapracowniczej. Na marginesie należy
podkreślić, iż pozwany pracodawca zawiera z pracownikami zarówno umowy o pracę,
jak również umowy cywilnoprawne, a więc skutecznie korzysta z obowiązujących
regulacji umożliwiających zatrudnianie pracowników w ramach pracowniczego i
pozapracowniczego zatrudnienia.
Sąd Okręgowy w odniesieniu do wywodów jak wyżej, nie znalazł również
podstaw do uwzględnienia zarzutów naruszenia prawa procesowego. Pozwany negując
ustalenia Sądu I instancji nie wskazał jednocześnie na przyczyny dyskwalifikujące
postępowanie prze Sądem I instnacji. Jeżeli bowiem z określonego materiału
dowodowego
sąd
wyprowadza
wnioski
logicznie
poprawne
i
zgodne
z
doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny
dowodów (art.233§1 KPC) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie
tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w
przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy
wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom
doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków
przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być
skutecznie podważona (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27.09.2002r. II CKN 817/00;
LEX nr 56906). Analogicznie bezpodstawny okazał się zarzut naruszenia art.316§1
KPC, pozwany w szczególności nie wskazał na konkretne zdarzenia, których Sąd
Rejonowy nie uwzględnił oraz wpływu tych zdarzeń na wynik sprawy. Wobec
powyższego, szczególnie poczynione w sprawie ustalenia w zakresie naruszenia
obowiązujących przepisów o wypowiadaniu umów (zwłaszcza naruszenie art.30§4
KP) podlegały oddaleniu zgłoszone przed Sądem II instancji wnioski dowodowe na
okoliczność kryteriów doboru pracowników pozwanego do wypowiedzenia oraz na
okoliczność, iż uwzględnienie żądania powoda jest niemożliwe i niecelowe.
Zasadniczo Sąd Okręgowy podzielił w pełni ustalenia oraz wywody Sądu I instancji i
stąd dalsze prowadzenie postępowania dowodowego należało uznać za zbędne.
Biorąc powyższe pod uwagę, zgodnie z art.385 KPC, w związku powołanymi
wyżej przepisami oraz uznaniu apelacji za bezzasadną, orzeczono jak w pkt. I
sentencji.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 KPC zgodnie z zasadą
odpowiedzialności za wynik procesu. W zakresie kosztów zastępstwa procesowego
rozstrzygnięcia na podstawie §12 ust.1 pkt.1 w zw. z §13 ust.1 pkt.1 i ust.3 w zw. z §2
ust.1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2003r. w sprawie opłat za
czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2002r. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) jak w
pkt.II sentencji. O opłacie sądowej rozstrzygnięto na podstawie art.113 ust. 1 w zw. z
art.13 ust.1 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
(Dz.U. z 2005r. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) odpowiednio jak w pkt.III sentencji, przy
uwzględnieniu stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w uzasadnieniu orzeczenia
z dnia 5 marca 2007 r. w sprawie I PZP 1/07 (OSNP 2008, nr 19-20, poz. 269).