Równina w płomieniach

México
Wiktoria
Kómoch 1f
Ze względu na zróżnicowanie etniczne i podziały
społeczno-ekonomiczne kultura meksykańska
nie jest jednorodna. Na prowincji chłopi w
dalszym ciągu czują silny związek ze swoimi
małymi ojczyznami (patria chica) co pomaga
podtrzymać różnorodność kulturową. Do
obecnych czasów przetrwała duża liczba
języków oraz zwyczajów indiańskich (w
szczególności na południu). Rząd federalny
wspiera rękodzieło oraz sztukę ludową a także
sztukę klasyczną pochodzenia europejskiego.
Wysiłki te mają na celu wytworzenie jednolitego
wzorca kultury meksykańskiej.
W celu promowania kultury meksykańskiej
powołany został Narodowy Instytut Sztuk
Pięknych. Pod jego opieką odbywają się
pokazy międzynarodowe jak i krajowe
Narodowej Orkiestry Symfonicznej, tańca
ludowego i baletu klasycznego. Oprócz
tego działają różne agencje, których celem
jest zachowanie w nieskażonej formie
pierwotnej kultury i rzemiosła indiańskiego.
Stolica Meksyku posiada największą liczbę
instytucji kulturalnych. Znajudują się tu
Narodowe Muzeum Antropologii i Muzeum
Sztuki Ludowej
Narodowe Muzeum
Antropologiczne
Muzeum jest położone w parku stolicy Meksyku; zostało otwarte w 1967 roku.
Można odnaleźć tam m.in. zabytki kultury
Majów, Aztekow,Tolteków.
Jeden z eksponatów Narodowego Muzeum Antropologicznego.
Kamień Słońca zwany też Kalendarzem Azteków.
Literatura
Literatura meksykańska odgrywa ważną rolę w kulturze
Meksyku. Wielu uczonych i pisarzy działało w szczególności
podczas rewolucji meksykańskiej. W literaturze meksykańskiej
można wyróżnić kilka okresów:
-epokę prekolumbijską
-epokę kolonialną, charakteryzującą się wpływami barokowej
literatury hiszpańskiej;
-epokę niepodległości, ze szczególnym rozkwitem literatury w
drugiej połowie XIX wieku, zdominowaną wpływami rewolucji
francuskiej
-epokę rewolucji (1910-1960), z naciskiem na tematykę związaną
z socjalizmem i proletariatem
-epokę współczesną (od 1960).
Elena Poniatowska urodziła się w 1932 roku w Paryżu.Jest
meksykańską pisarką i dziennikarką polskiego pochodzenia.
Opublikowała 30 książek, tłumaczonych na kilkanaście języków.
Jedną z jej książek jest Noc Tlatelolco, które opisuje masakrę na
Placu Tlatelolco. Na język polski przetłumaczono dwie jej książki:
"Do sępów pójdę" oraz "Kochany Diego, całuję Cię. Quiela".
Poniatowska jest laureatką szeregu nagród literackich i doktorem
honoris causa kilku uniwersytetów meksykańskich i amerykańskich.
Nakładem Fondo de Cultura Economica, jednego z najważniejszych
wydawnictw Ameryki Łacińskiej, ukazał się wybór wierszy
Szymborskiej z jej przedmową.
Octavio Paz (ur. 31 marca 1914 w Meksyku, zm.
20 kwietnia 1998)- poeta meksykański,
dziennikarz, krytyk i eseista.
W latach (1945-1968) pracował w służbie
dyplomatycznej. Jego twórczość uległa wielu
wpływom, m.in. marksizmu, surrealizmu i
mitologii Azteków.
W poemacie Piedra de sol (Kamień słońca, 1957)
posługuje się kontrastowymi obrazami,
koncentrującymi się na azteckim kamieniu
kalendarzowym (przedstawiającym
wszechświat), symbolizującymi samotność
jednostki i jej poszukiwania więzi z innymi.
Wątkiem jego twórczości są rozważania nad
rolą poezji w świecie oraz analiza związku
między historią a charakterem.
Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za
rok 1990.
Mariano Azuela (ur. 1 stycznia 1873 - zm. 1 marca 1952) meksykański pisarz, znany głównie z cyklu powieści o
rewolucji meksykańskiej 1910 roku. Stworzył także liczne
nowele, sztuki teatralne i prace krytycznoliterackie.
Jest nazywany "pierwszym pisarzem rewolucji". Do jego
najbardziej znanych utworów należą Andrés Pérez,
maderista (1911) i Los de abajo (1915).
W czasie rewolucji zaangażowany po jej stronie Azuela
pisał o wojnie i jej wpływie na społeczeństwo Meksyku.
Służył prezydentowi Francisco Madero jako urzędnik w jego
rodzinnym mieście, Lagos de Moreno. Po śmierci
prezydenta dołączył do oddziałów Juliána Mediny, w
których został zatrudniony w chrakterze lekarza polowego.
W późniejszym okresie został zmuszony do emigracji i
osiadł w El Paso. Tam napisał Los de abajo, opis walk
rewolucyjnych oparty o własne doświadczenia. W 1917
roku wrócił do Meksyku, gdzie kontynuował pracę twórczą;
pracował także jako lekarz biedoty.
W 1942 roku otrzymał meksykańską narodową nagrodę
literacką. Zmarł w mieście Meksyk 1 marca 1952.
Juan Rulfo (ur. 16 maja 1917, zm. 7 stycznia 1986 w
Meksyku) – meksykański powieściopisarz i nowelista, fotograf.
Jeden z najwybitniejszych pisarzy hiszpańskiego kręgu
językowego drugiej połowy XX wieku.
Rulfo jest uważany za jednego z prekursorów realizmu magicznego, a jego
twórczość – skromna pod względem objętości – doczekała się szeregu
rozpraw krytycznych i została przetłumaczona na wiele języków. Swą
pozycję Rulfo zawdzięcza dwóm niewielkim tomom – zbiorowi opowiadań
Równina w płomieniach (El llano en llamas, 1953) i mikropowieści Pedro
Páramo (1955). Równina w płomieniach składa się z kilkunastu zwięzłych,
często zaledwie kilkustronicowych, tekstów obrazujących życie na
meksykańskiej prowincji po rewolucji. Meksyk Rulfo to świat biednych wsi
wystawionych nie tylko na pastwę żywiołów, ale także band
samozwańczych rewolucjonistów i ścigającego ich wojska. Opisywani
przez niego ludzie kierują się w swych działaniach honorem i
przekonaniem o prawie do osobistej zemsty, ważną funkcję w wiejskich
społecznościach pełni religia, zwłaszcza kult maryjny. Jest to świat
nieustającej migracji, kolejni bohaterowie opuszczają dom w poszukiwaniu
lepszego życia, niektórzy (opowiadanie Podróż na Północ) ruszają na
Północ – do Stanów Zjednoczonych.
Malarstwo, rzeźba, architektura
Najbardziej rozpoznawalną formą malarstwa
meksykańskiego są bez wątpienia murale. Mówi się
nawet o istnieniu szkoły muralistów meksykańskich
Legendarne stały się murale opisujące rewolucję
meksykańską, modernizację i walkę klas tworzone przez
Diego Riverę czy Davida Alfaro Siqueirosa. Z innych
znanych malarzy można wymienić Rufino Tamayo i
Juana Soriano. Dużą popularność zyskały też
wykonywane przez ludowego artystę José Clemente
Orozco gipsowe figury. Na współczesną architekturę
meksykańską duży wpływ wywarły funkcjonalizm i
ekspresjonizm. Widać w niej również pewne elementy
architektury amerykańskiej i europejskiej.
Frida Kahlo (1907-1954) Jej prace, często szokujące,
obrazują ból i surowe życie kobiet. Wiele z nich (55
spośród 143) to autoportrety, pełne osobistej
symboliki, często bazującej na odniesieniach do
anatomii. Widoczne są w nich wyraźnie wpływy
rdzennej kultury meksykańskiej, przedstawiane w
jasnych kolorach, z dodatkiem mieszaniny realizmu i
symbolizmu. Chociaż prace Kahlo są czasami
określane jako surrealistyczne, a sama Kahlo
wystawiała je kilkakrotnie wraz z surrealistami
europejskimi, ona sama nie uznawała tej estetyki. Jej
zainteresowanie tematyką kobiecą i szczerość
ekspresji, dostrzeżone przez ruch feministyczny,
spowodowały, że stała się jego symbolem w ostatnich
latach XX wieku.
Dzieła Fridy Kahlo
Dzieła Fridy Kahlo
Diego River (ur. 8 grudnia 1886, zm. 24 listopada 1957) meksykański malarz, grafik, architekt, działacz polityczny
ruchu komunistycznego, mąż Fridy Kahlo.
W jego twórczości występują różne etapy: kubizm,
malarstwo figuratywne, fowizm. Był twórcą wielu
meksykańskich murali. Współtwórca narodowego
programu sztuki meksykańskiej, nawiązującej do tradycji
prekolumbijskich.
Jako postać był ukazany w dwóch filmach: Cradle Will
Rock z 1999 roku, zagrany przez Rubena Bladesa i w
filmie biograficznym o jego żonie, Frida z 2002 roku,
zagrany przez Alfreda Molinę.
Dzieła Diego Rivera
Jose Maria Velasco (ur. 6 lipca 1840, zm. 26 sierpnia
1912) - meksykański malarz z okresu XIX w., tworzący
głównie pejzaże. Zajmował się także botaniką,
geologią i anatomią.
Autoportret
Muzyka
Muzyka odgrywa bardzo ważny element w życiu
Meksykanów szczególnie popularna jest muzyka
ludowa – ranchero i mariachi, która zyskała
popularność w wielu krajach na świecie. Muzykanci
obecni są wszędzie: na ulicach, w autobusach, w
restauracjach. Ubrani w ludowe stroje z
nieodłącznymi gitarami i mandolinami opowiadają
śpiewem historię swojego kraju.
Carlos Santana
muzyk, gitarzysta
rockowy i jazzowy,
długoletni lider i
jedyny stały
członek grupy
SANTANA rocka
latynoskiego .
Znany również z
solowej kariery.
Obecna muzyka Indian, ma wiele cech dawnej kultury
muzyki sprzed okresu kolonizacji europejskiej,
widocznych zwłaszcza w różnych gatunkach muzyki
obrzędowej, kultowej (pentatonika,
charakterystyczne rytmy, parzyste metra;
instrumenty: wysokie bębny szczelinowe,
grzechotki, flety podłużne, fletnie Pana, rogi, trąby
z muszli); są w niej także widoczne wpływy eur.
muzyki rel. i świeckiej (hiszpańskie rytmy taneczne,
gitary) oraz amerykańskiej muzyki jazzowej
i rozrywkowej.
Mariachi – rodzaj orkiestr popularnych w Meksyku.
Typowi mariachi mają w swoim składzie skrzypce,
różne rodzaje gitar, mandoliny i trąbki. Orkiestry
liczą od 3 do 12 członków, w swoim repertuarze
mają zarówno kompozycje współczesne, jak i
meksykańską muzykę ludową. Początków tego
typu muzykowania można się doszukiwać w wieku
XVIII w stanie Jalisco. Nazwa mariachi wzięła swój
rodowód prawdopodobnie od meksykańskiego
zniekształcenia francuskiego słowa mariage
(ślub). Mariachi byli początkowo kojarzeni właśnie
z imprezami weselnymi. W XIX w. ich członkowie
rekrutowali się głównie z wędrownych robotników
najemnych pracujących na hacjendach (stąd wziął
się ich charakterystyczny strój). Z biegiem czasu
się to zmieniło i obecnie można ich spotkać przy
rozmaitych okazjach. Ich muzyka jednak
zachowała typowo taneczny charakter. Słowo
mariachi oznacza także pojedynczego wykonawcę
muzyki ludowej.