Wskazania dotyczące osób zaangażowanych w zrzeszenia katolickie

WSKAZANIA
DOTYCZĄCE OSÓB ZAANGAŻOWANYCH
W ZRZESZENIA KATOLICKIE
1. Celem wspólnoty Kościoła jest doprowadzenie wszystkich wiernych
do pełni zbawienia. Na tej drodze obecny jest Chrystus w swoim słowie, w życiu sakramentalnym oraz we wspólnocie modlących się.
W Chrystusie świeccy realizują swoje powołanie do świętości. Na
drodze ku świętości pomocą staje się formacja duchowa i doktrynalna. „Nie ulega wątpliwości, że w życiu każdego człowieka, który jest
wezwany do stałego pogłębiania zażyłości z Jezusem Chrystusem,
wierności woli Ojca oraz oddania się braciom w miłości i sprawiedliwości, miejsce uprzywilejowane winna zajmować formacja duchowa” (ChL 60). „Dzisiaj [również] coraz bardziej odczuwa się pilną potrzebę formacji doktrynalnej katolików świeckich, nie tylko ze
względu na naturalny proces pogłębiania ich wiary, ale także na wymóg uzasadnienia tej nadziei, która w nich jest, wobec świata i w obliczu jego poważnych i złożonych problemów. Wynika z tego bezwzględna konieczność katechezy, dostosowanej do wieku i różnych
sytuacji życiowych, oraz bardziej zdecydowana chrześcijańska promocja kultury, jako odpowiedź na odwieczne pytania nurtujące człowieka i współczesne społeczeństwo” (ChL 60). „Nadto świeccy, którzy
idąc za swoim powołaniem, wstąpili do któregoś ze stowarzyszeń lub
instytutów uznanych przez Kościół, niech starają się równocześnie
wiernie zachowywać im właściwe szczególne znamię życia duchowego. Niech również wysoko cenią kwalifikacje zawodowe, zmysł
rodzinny i obywatelski i owe cnoty, które odnoszą się do życia społecznego, to jest: uczciwość, ducha sprawiedliwości, szczerości, łagodności, siły ducha, bez których nie może istnieć prawdziwe życie
chrześcijańskie” (DA 4).
319
***
PROGRAM ODNOWY RELIGIJNO-MORALNEJ
***
2. Biorąc pod uwagę konkretne powołania osób należących do kościelnego stanu ludzi świeckich, należy uznać, że istnieje ogromna ilość
odrębnych indywidualnych duchowości. Każda bowiem osoba ludzka
jest wezwana przez Boga „po imieniu” do spełnienia konkretnego zadania, do którego realizacji jest odpowiednio wyposażona przez dary
naturalne i nadprzyrodzone. Uwzględniając tę autonomię duchowości
poszczególnych członków Kościoła, należy także budować komunię.
Ostateczną racją, dla której gromadzą się chrześcijanie jest fakt, że
uważają się za zgromadzonych przez Chrystusa, powołanych i ustanowionych przez Niego we wspólnocie.
3. Chrześcijanie powinni umieć łączyć codzienne obowiązki z modlitwą.
Zwłaszcza członkowie zrzeszeń katolickich powinni dawać świadectwo umiejętnego godzenia dojrzałego życia duchowego z podejmowaną pracą. Dzieło modlitewne „winni tak realizować, by przy właściwym spełnianiu zadań wobec świata w zwykłych warunkach życia,
związku z Chrystusem nie wykluczali ze swego życia, lecz wzrastali
w nim, spełniając obowiązki zgodnie z wolą Bożą” (DA 4). Świeckim
osobom zaangażowanym w zrzeszenia kościelne należy nieustannie
uświadamiać potrzebę czynnego udziału w świętej liturgii (zob. DA 4).
Jest to niewątpliwie środek najdoskonalszy, bo łączy w sobie czytanie
duchowne, modlitwę ustną i myślną oraz ofiarę, a przez to przyczynia
się do wzrastania miłości chrześcijańskiej. Centrum życia duchowego
świeckich jest Eucharystia, która właściwie przeżyta, staje się źródłem mocy ewangelizacyjnej.
4. Apostolstwo może być w pełni skuteczne tylko dzięki różnorodnej
i pełnej formacji: ludzkiej, duchowej, intelektualnej (przygotowanie
doktrynalne, tj. teologiczne, filozoficzne i humanistyczne), pastoralnej, czyli praktycznej. Formacja do apostolstwa rozpoczyna się z wychowaniem dzieci i trwa przez całe życie. Pierwszą szkołą apostolstwa
jest rodzina. Następnymi po rodzicach w formowaniu do apostolstwa
są księża, zwłaszcza przez katechezę oraz posługę słowa. W grupach,
ruchach i stowarzyszenia świeckich powinna mieć miejsce pogłębiona formacja doktrynalna, duchowa i praktyczna. Przygotowanie do
apostolstwa staje się szczególnie palące w wieku dojrzałym. Różne
formy apostolstwa wymagają także odpowiedniej formacji, dlatego
świeccy powinni:
– być formowani do nawiązywania dialogu z innymi,
– przyswoić sobie zasady życia chrześcijańskiego, a przede wszystkim naukę społeczną Kościoła,
320
***
Wskazania dotyczące osób zaangażowanych w zrzeszenia katolickie
***
– zdobyć umiejętność życia w miłości chrześcijańskiej oraz praktykowania postawy miłości i miłosierdzia wobec wszystkich potrzebujących.
Świeccy oddani apostolstwu mają do dyspozycji liczne formy pomocnicze: sesje, kongresy, konferencje, rekolekcje, ćwiczenia duchowe, dni skupienia, pielgrzymki, zjazdy, książki, prasę katolicką, programy katolickie w radiu i telewizji.
5. Duchowość każdego zrzeszenia religijnego często rodzi się w trakcie
wspólnej działalności, najczęściej w oparciu o charyzmat założyciela.
Istnieje jednak duże niebezpieczeństwo zamykania się poszczególnych
grup w kręgach własnej duchowości, co przejawia się poprzez włączanie do działalności wspólnoty tylko osób ze środowiska własnych
znajomych i przyjaciół. Wtedy członkowie ruchu czy stowarzyszenia
czują się dobrze we własnej grupie, ale jednocześnie gubią poczucie
odpowiedzialności za ewangelizację swoich środowisk. Wskazane jest
zatem, aby oprócz formacji w ramach grup, ruchów i stowarzyszeń
otwierać się również na inne formy pogłębiania więzi z Chrystusem,
które organizowane są w ramach duszpasterstwa ogólnego na szczeblu parafii i diecezji. Znakomitą płaszczyzną współdziałania jest Diecezjalna Rada Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich.
6. Każde zrzeszenie powinno dbać o właściwą formację intelektualną
ludzi świeckich. Ośrodkiem centralnym kształcenia laikatu jest Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu – studia w Legnicy. We
współpracy z tą uczelnią organizowane są różne formy kształcenia laikatu. W celu pogłębienia wiedzy religijnej laikatu, biskup legnicki
erygował Diecezjalne Centrum Edukacyjne. Zaleca się, aby członkowie grup, ruchów i stowarzyszeń korzystali z form kształcenia organizowanych w tym ośrodku. Członkowie wspólnot, a zwłaszcza liderzy,
powinni przejść przez formację biblijną, która jest oferowana w ramach Dzieła Biblijnego realizowanego w diecezji legnickiej. Osoby
starsze mogą dokształcać się na Uniwersytecie Trzeciego Wieku.
7. Powszechna formacja charytatywna powinna zawierać dwa istotne
elementy. Po pierwsze, musi ona kształtować w każdym chrześcijaninie postawę otwartości na potrzeby bliźnich, po drugie – postawę
odwagi i dynamizmu w działaniu. To wychowanie do miłości czynnej
należy podejmować w Kościele i poprzez Kościół, który jako instytucja zbawcza dysponuje nie tylko środkami naturalnymi, ale również
nadprzyrodzonymi. Trzeba przede wszystkim wskazać na inspirującą
rolę słowa Bożego, na liturgię Kościoła i na autentyczne świadectwo.
321
***
8.
9.
10.
11.
322
PROGRAM ODNOWY RELIGIJNO-MORALNEJ
***
W zakresie formacji charytatywnej szczególnie ważnym zadaniem jest
przygotowanie świeckich animatorów posługi charytatywnej.
W skali diecezji nad poszczególnymi zrzeszeniami czuwają prezbiterzy delegowani przez biskupa diecezjalnego. Zrzeszenia te powinny
aktywnie włączać się w spotkania organizowane na szczeblu diecezjalnym i weryfikować swoją działalność w oparciu o zalecenia kierowane przez przedstawicieli Kościoła. Na płaszczyźnie parafii proboszcz
powinien ciągle czuwać nad nauczaniem we wspólnotach oraz sądami
wygłaszanymi przez członków poszczególnych zrzeszeń.
Szczególną troską duszpasterską należy otoczyć liderów poszczególnych wspólnot. Od ich postawy, wiedzy i sposobu prowadzenia grupy
zależy w dużej mierze eklezjalność ruchów i stowarzyszeń. Należy
zadbać o ciągłą współpracę liderów z proboszczami oraz prezbiterami
odpowiedzialnymi za powierzone im wspólnoty. Na płaszczyźnie diecezjalnej należy prowadzić stałą formację liderów oraz poprzez cykliczne spotkania umożliwiać łączność z biskupem diecezjalnym.
Każde zrzeszenie uznane przez Kościół posiada własną specyfikę
funkcjonowania, co najczęściej reguluje statut lub dokument erygujący. Współpracę między ruchami koordynuje Diecezjalna Rada Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich oraz prezbiterzy odpowiedzialni na
płaszczyźnie diecezjalnej za odpowiednie zrzeszenia. W ramach parafii
działalność tę koordynuje proboszcz. Jednak dla skuteczności ewangelizacji środowiska parafialnego nie wystarcza koordynacja działań.
Konieczna jest forma wspólnego wypracowywania priorytetów potrzeb środowiska lokalnego. Poszczególne zrzeszenia nie powinny
koncentrować się tylko na własnych celach, stąd warto określać
wspólne cele dla wszystkich wspólnot w parafii. Dlatego też liderzy
zrzeszeń powinni czynnie uczestniczyć w pracach rad parafialnych.
Należy również pielęgnować wspólne spotkania z okazji odpustu parafialnego, spotkania opłatkowe, wielkanocne i inne specyficzne dla lokalnej wspólnoty.
W przypadku mniejszych parafii proboszcz zobowiązany jest otoczyć
troską duszpasterską wszystkie grupy w parafii. W większych parafiach może zlecić opiekę nad niektórymi grupami swoim współpracownikom, starając się koordynować ich współdziałanie w parafii.
Proboszcz może skorzystać również z pomocy odpowiedzialnych za
zrzeszenia katolickie na szczeblu diecezjalnym. Członkowie stowarzyszeń i ruchów w sposób sobie właściwy powinni czuć się odpowiedzialni za korzystanie z dóbr materialnych Kościoła.