Strój dolnośląski

RDZPiT Wrocław
Nasze Stroje - Strój dolnośląski
Strój łowicki
Strój rzeszowski
Strój dolnośląski
Strój księstwa warszawskiego
Strój krakowski
Strój opoczyński
Strój lubelski
Strój kujawski
Strój dolnośląski
Strój męski
Koszule męskie lniane, związywane bądź na karku, bądź też z przodu, miały wysoki kołnierz, wywijany na
zewnątrz. Spodnie skórzane żółte lub wełniane, krótkie do kolan, lub długie, były wiązane w kostkach. Przy krótkich
spodniach wdziewano białe pończochy i płytkie buty. Była to pozostałość mody rokoka. Do długich spodni zakładano
buty z cholewami. Częścią ubioru była również kamizelka z modnego manchesteru lub połyskliwego, kwiecistego
adamaszku. Jeśli była wykonana z sukna, dostosowywano jej kolor do barwy "kabatka", który nakładali mężczyźni na
kamizelkę w porze chłodnej. "Rabatek" był dopasowany do talii, o kroju wciętym i zapinany na metalowe guziki.
Uzupełnieniem uroczystego stroju był żupan z ciemnego sukna, o kroju frakowym, sięgający do ziemi. Harmonizował
z nim wysoki czarny cylinder, dawniej rozszerzający się u góry, opasany barwną wstążką z naszytymi cętkami.
Nakryciem głowy była też czapka rogatywka z granatowego sukna, obszyta u dołu czarnym psim futerkiem, dającym
się opuszczać na kark i uszy. W stroju męskim dominującymi kolorami jest granat i błękit. Ozdobnymi dodatkami do
stroju była laska z metalowa gałką, rozpięty na brzuchu łańcuch z wisiorami z talarów, podtrzymujący duży
kieszonkowy zegarek, oraz szalik – perkalowa ozdobna chustka wiązana pod brodą w węzeł. W zimie noszono zielone,
obszyte futrem kurtki, czasem barani serdak pod żupan. Najlepiej jednak chronił przed zimnem atuty- biały kożuch z
dużym, czarnym, baranim kołnierzem.
Strój kobiecy
Kobiecy strój dolnośląski jest najefektowniejszym strojem regionalnym na ziemiach zachodnich. Czepki, będące
nakryciem głowy mężatek charakteryzują się różnorodnością kroju, materiału, barw oraz bogatego przystrojenia w
hafty, riusze. Często uzupełnieniem świątecznych czepków były tiulowe lub koronkowe krezy noszone na szyi.
Koszula lniana z krótkimi bufiastymi rękawami była głęboko wycięta na piersiach. Spódnice były szyte z materiałów
kwiecistych, pasiastych lub jednobarwnych gładkich. Spódnice jednobarwne wykonywano z wełny, najczęściej w
kolorze czerwonym i obramowywano je u dołu szeroką jasnozieloną wstęgą wełnianą. Fałdziste z tyłu, sięgały do
połowy łydek. Spódnice jedwabne lub perkalowe, czasem wełniane granatowe, były obficie fałdowane, sięgające stópwidoczne to jest zwłaszcza w okolicach Wałbrzycha. Kobiety na co dzień przepasywały spódnicę zapaską,
wykonywano z perkalu i płótna lnianego barwionego. Do stroju świątecznego noszono białe zapaski, zdobione haftem.
Na plecy i ramiona zarzucano trójkątną chustkę, skrzyżowaną na piersiach, jej końce wpuszczano pod opaskę fartucha.
Aksamitne, czarne lub szafirowe gorsety usztywniono pod wpływem mody miejskiej, noszono do nich koszule z
bufiastymi rękawami. Kaftany, zwane regionalnie tołubkami lub katankami zaczerpnięto z mody renesansu. Miały one
duże wycięcie przy kołnierzu, wokół niego była zawiązywana czerwona, biała lub różowa chusteczka, skrzyżowana jak
szalik. Tołubek miał rękawy bufiaste od ramienia do łokcia, a od łokcia do przegubu dłoni obcisłe. Duży kołnierz,
sięgający do ramion, wycięty w duże zęby, ozdabiano naszyciem z zielonej tkaniny, wijącej się w meander.Spinano go
paskiem z tego samego materiału, szerokim na dwa palce. Buciki ze skóry lub aksamitu, w kształcie czółenek, noszono
na białych lub "modrych" pończochach bez ozdób.
strona 1 / 1