Wykonywanie pomiarów realizacyjnych w terenie 311[10].Z2.05

Transkrypt

MINISTERSTWO EDUKACJI
NARODOWEJ
Agnieszka Kantor
Wykonywanie pomiarów realizacyjnych w terenie
311[10].Z2.05
Poradnik dla ucznia
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy
Radom 2007
„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
Recenzenci:
mgr inŜ. Adam Bielawa
mgr inŜ. Marek Rosa
Opracowanie redakcyjne:
mgr inŜ. Agnieszka Kantor
Konsultacja:
mgr Małgorzata Sienna
Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 311[10].Z2.05
„Wykonywanie pomiarów realizacyjnych w terenie”, zawartego w programie nauczania dla
zawodu technik geodeta.
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2007
1
SPIS TREŚCI
1.
2.
3.
4.
Wprowadzenie
Wymagania wstępne
Cele kształcenia
Materiał nauczania
4.1. Pomiary realizacyjne przy obsłudze trasy drogowej
4.1.1. Materiał nauczania
4.1.2. Pytania sprawdzające
4.1.3. Ćwiczenia
4.1.4. Sprawdzian postępów
4.2. Obsługa geodezyjna budowy budynku mieszkalnego
4.2.3. Ćwiczenia
5. Sprawdzian osiągnięć
6. Literatura
2
3
4
5
6
6
6
11
11
16
17
17
20
21
22
23
29
1. WPROWADZENIE
Poradnik będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy o pomiarach realizacyjnych
i kształtowaniu umiejętności tyczenia prostych odcinków i łuków, opracowywania szkiców
oraz wykonywania inwentaryzacji budynku. W poradniku znajdziesz:
– wymagania wstępne – wykaz umiejętności, jakie powinieneś mieć juŜ ukształtowane,
abyś bez problemów mógł korzystać z poradnika,
– cele kształcenia – wykaz umiejętności, jakie ukształtujesz podczas pracy z poradnikiem,
– materiał nauczania – wiadomości teoretyczne niezbędne do opanowania treści jednostki
modułowej,
– zestaw pytań, abyś mógł sprawdzić, czy juŜ opanowałeś określone treści,
– ćwiczenia, które pomogą Ci zweryfikować wiadomości teoretyczne oraz ukształtować
umiejętności praktyczne,
– sprawdzian postępów,
– sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw zadań. Zaliczenie testu potwierdzi
opanowanie materiału całej jednostki modułowej,
– literaturę uzupełniającą.
311[10].Z2
Geodezja inŜynieryjna
311[10].Z2.01
Projektowanie i wytyczanie osnowy
realizacyjnej
311[10].Z2.02
Prowadzenie geodezyjnej obsługi
budowy i eksploatacji obiektów
budowlanych
311[10].Z2.03
Prowadzenie geodezyjnej obsługi
budownictwa drogowego,
kolejowego i wodnego
311[10].Z2.04
Tyczenie i inwentaryzacja obiektów
sieci uzbrojenia terenu
311[10].Z2.05
Wykonywanie pomiarów
realizacyjnych w terenie
Schemat układu jednostek modułowych
3
2. WYMAGANIA WSTĘPNE
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
przeliczać jednostki,
wykonywać pomiar kąta poziomego oraz pomiar długości boku,
obsługiwać komputer w zakresie programów geodezyjnych komputerowych
obliczeniowych i graficznych,
wykonywać niwelację geometryczną i obliczyć wysokości punktów,
wykonywać pomiary przy pomocy tachimetru,
przetwarzać wyniki pomiaru terenowego na dane numeryczne i graficzne
z wykorzystaniem techniki komputerowej,
posługiwać się podstawowymi pojęciami z zakresu pomiarów realizacyjnych, tyczenia
tras,
posługiwać się instrukcjami technicznymi dotyczącymi obsługi inwestycji,
określać zasady projektowania osnów realizacyjnych,
dobierać sprzęt do pomiarów realizacyjnych,
obliczać współrzędne punktów projektu,
kontrolować poprawność obliczeń geodezyjnych,
określać wymagania dotyczące dokładności tyczenia,
opracowywać szkic dokumentacyjny,
stosować zasady bezpiecznej pracy podczas obsługi przyrządów geodezyjnych,
określać zasady kontroli pomiarów realizacyjnych,
organizować stanowisko pracy do wykonywania pomiarów realizacyjnych,
określać zasady pracy zespołu podczas wykonywania pomiarów realizacyjnych,
organizować stanowisko pracy zgodnie z wymaganiami ergonomii,
współpracować w grupie,
zabezpieczać przed uszkodzeniem i zniszczeniem sprzęt geodezyjny,
stosować zasady ochrony środowiska podczas pomiarów realizacyjnych,
stosować zasady bezpiecznej i higienicznej pracy podczas prac polowych,
stosować zasady bezpiecznej i higienicznej pracy z komputerem.
4
3. CELE KSZTAŁCENIA
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
zorganizować wykonanie prac terenowych w zespołach pomiarowych zgodnie
z obowiązującymi zasadami bhp oraz ochroną środowiska,
dobrać sprzęt i instrumenty do wykonania określonego zadania,
opracować geodezyjnie fragment planu realizacyjnego trasy drogowej z wykorzystaniem
geodezyjnych programów komputerowych,
zaprojektować i zrealizować w terenie osnowę do obsługi trasy drogowej,
opracować szkice dokumentacyjne i szkice tyczenia z wykorzystaniem geodezyjnych
programów komputerowych,
wytyczyć punkty osi trasy drogowej zawierającej łuk kołowy z krzywymi przejściowymi
(klotoidami),
wytyczyć przekrój poprzeczny trasy drogowej na odcinku prostoliniowym
i krzywoliniowym,
obliczyć z wykorzystaniem geodezyjnych programów komputerowych objętość mas
ziemnych w oparciu o własne pomiary,
wykonać inwentaryzację przewodu urządzenia podziemnego przy pomocy lokalizatora
elekromagnetycznego,
wykonać inwentaryzację przewodu urządzenia podziemnego przed zasypaniem,
wyznaczyć wychylenie krawędzi wysokiego budynku na podstawie przeprowadzonych
pomiarów,
opracować dokumentację geodezyjną wykonanych prac pomiarowych i obliczeniowych,
zastosować przepisy bezpieczeństwa higieny pracy, ochrony przeciwpoŜarowej oraz
ochrony środowiska podczas wykonywania pomiarów realizacyjnych.
5
4. MATERIAŁ NAUCZANIA
4.1. Pomiary realizacyjne przy obsłudze trasy drogowej
Zasady BHP stosowane w pomiarach realizacyjnych
Podczas wszystkich prac geodezyjnych zarówno polowych jak i kameralnych obowiązują
nas przepisy BHP. Obsługa inwestycji wymaga od nas stosowania takŜe przepisów
obowiązujących na placu budowy. Przepisy te nie są jednakowe, ze względu na inny proces
technologiczny dla kaŜdej inwestycji.
Zamawiający prace geodezyjne powinien udostępnić obowiązujące w zakładzie
szczegółowe przepisy BHP, zapoznać pracowników zespołów geodezyjnych z zagroŜeniami
występującymi na obiekcie i przeprowadzić szkolenie stanowiskowe z uwzględnieniem
szczególnych zagroŜeń na stanowisku pracy. NiezaleŜnie od tego kierownik zespołu jest
zobowiązany osobiście przeprowadzić instruktaŜ przed przystąpieniem do wykonania
czynności niebezpiecznych. Oprócz tego zamawiający powinien:
− wykonać urządzenia ochronne stanowisk na wysokości i naziemnych zlokalizowanych
w strefie zagroŜenia (np, upadkiem przedmiotów z wysokości),
− wykonać pomosty pod stanowiska instrumentu oraz usuwać przeszkody
uniemoŜliwiające wykonanie pomiaru,
− stosować środki eliminujące zagroŜenia wynikające z ruchu urządzeń,
− zapewnić fachowy nadzór techniczny podczas wykonywania prac niebezpiecznych,
− udostępnić zespołom geodezyjnym pomieszczenia do pracy, przechowywania sprzętu
i odzieŜy, pomieszczenia higieniczno-sanitarne i socjalne,
− umoŜliwić korzystanie z opieki lekarskiej,
− udostępnić specjalistyczny sprzęt ochronny i odzieŜ ochronną.
Pracownicy zespołów geodezyjnych są zobowiązani przestrzegać przepisów oraz
stosować się do poleceń kierownika zespołu. W czasie wykonywania prac pomiarowych
pracownikom zespołów pomiarowych zabrania się:
− przebywania w zasięgu pracy czynnych urządzeń transportowych i maszyn budowlanych,
− przeskakiwania przez wykopy, przechodzenia przez rozpory obudowy wykopów,
wchodzenia do wykopów niezabezpieczonych,
− uruchamiania maszyn i urządzeń, włączanie prądu elektrycznego,
− przenoszenia długiego sprzętu pomiarowego nieuwaŜnie, szczególnie pod przewodami
elektrycznymi, w wąskich przejściach, w miejscach o ograniczonej widoczności,
− usuwania przeszkód zasłaniających wizury.
6
Geodezyjne opracowanie projektu trasy drogowej
Opracowanie geodezyjne projektu trasy ma zadanie dostarczenie danych, które by
umoŜliwiły przeniesienie projektu z mapy w teren w nawiązaniu do osnowy geodezyjnej.
Geodezyjne opracowanie projektu trasy drogowej polega na:
ustaleniu układu współrzędnych osnowy realizacyjnej,
ustaleniu danych do lokalizacji punktów osnowy realizacyjnej,
przeniesieniu na szkice dokumentacyjne rysunku miar i współrzędnych elementów
podlegających wytyczeniu (punkty główne, punkty hektometrowe, punkty główne
skrzyŜowań itp.),
− sprawdzeniu zgodności wewnętrznej miar (długość odcinków prostoliniowych),
− obliczeniu współrzędnych punktów głównych trasy,
− obliczeniu miar realizacyjnych,
− obliczeniu miar kontrolnych.
Dane odczytane z projektu powinny mieć odzwierciedlenie na szkicu dokumentacyjnym,
który jest efektem opracowania geodezyjnego projektu kaŜdej inwestycji. Elementy tyczenia
(miary) mogą być naniesione na szkicu sytuacyjnym, wykonanym bez obowiązku zachowania
skali lub teŜ mogą one być zestawione w formie tabelarycznej. Szkice dokumentacyjne moŜna
sporządzić zarówno ręcznie jak i komputerowo.
Szkic dokumentacyjny moŜna wykonywać etapami. Pierwszy obejmuje przeniesienie
rysunku, miar i współrzędnych z planu realizacyjnego lub projektu technicznego, sprawdzenie
wewnętrznej zgodności miar i współrzędnych oraz obliczenie współrzędnych głównych
punktów budowli. Drugi etap pracy nad szkicem dokumentacyjnym wymaga danych osnowy
realizacyjnej.
Praca nad osnowa realizacyjną obejmuje czynności:
− zaprojektowanie,
− stabilizacja,
− wykonanie opisów topograficznych punktów osnowy,
− pomiar,
− obliczenie współrzędnych X, Y ,H.
Drugi etap opracowania szkicu dokumentacyjnego zaleca się wykonywać bezpośrednio
przed wyniesieniem punktów w teren i obejmuje on obliczenie i wpisanie na szkic miar
realizacyjnych i kontrolnych.
Podsumowując szkic dokumentacyjny zawiera:
1) rysunek lokalizowanego obiektu – oś trasy drogowej,
2) istniejące przewody i urządzenie podziemne,
3) punkty osnowy realizacyjnej i ich współrzędne,
4) punkty tyczone i ich współrzędne,
5) kierunek północy,
6) osie układu lokalnego,
7) obliczone dane realizacyjne,
8) dane dotyczące numeru projektu i sporządzającego ten szkic.
−
−
−
7
Rys. 1. Szkic dokumentacyjny
8
Tyczenie lokalizujące
Zadaniem geodezyjnego wytyczania obiektów budowlanych w terenie jest zapewnienie
tym obiektom przestrzennego usytuowania zgodnego z projektem, a w szczególności
zachowanie przewidzianego w projekcie usytuowania wytyczanych obiektów względem:
− sąsiednich obiektów istniejących,
− sąsiednich obiektów wznoszonych,
− granic działek.
Wytyczanie obiektów naleŜy opierać na szczegółowej osnowie realizacyjnej lub
istniejącej osnowie pomiarowej. JeŜeli plan realizacyjny opracowano na szkicu sytuacyjnym,
dane liczbowe do wytyczenia obiektu mogą być wyznaczone w stosunku do trwałych
szczegółów sytuacyjnych I grupy dokładnościowej, uwidocznionych na mapie zasadniczej lub
szkicu sytuacyjnym (istniejące budowle, trwałe granice itp.).
Przedmiotem wytyczania w szczególności są w odniesieniu do:
1) terenu zakładu przemysłowego – granice zewnętrzne zakładu, granice rezerwy terenowej
pozostającej poza aktualnymi granicami zakładu, granice obszarów przeznaczonych dla
poszczególnych wykonawców budowy,
2) kolei – granice zewnętrzne obszarów kolejowych, osie torów, rozjazdy i skrzyŜowania
torów oraz inne urządzenia techniczno-kolejowe, a takŜe towarzyszące obiekty
inŜynierskie,
3) dróg – granice zewnętrzne pasa drogowego, charakterystyczne punkty osi i korony drogi,
skrzyŜowania dróg, drogowe obiekty inŜynierskie, urządzenia techniczno-drogowe,
4) cieków wodnych – granice pasa cieku, oś i linie brzegowe kanału, linie zalewowe
zbiorników wodnych, linie brzegowe w przypadku regulacji rzeki, wodne budowle
inŜynierskie,
5) robót ziemnych – granice robót i poszczególnych działek, granice tarasów, punkty
charakterystyczne skarp, punkty wysokościowe,
6) przewodów podziemnych, naziemnych i napowietrznych – osie tras określone punktami
załamania w płaszczyźnie poziomej i pionowej, punkty rozgałęzień i podłączeń, punkty
(osie) ustawienia podpór,
7) budynków oraz budowli i urządzeń przemysłowych – punkty główne obiektów, to znaczy
punkty określające jednoznacznie połoŜenie obiektu w układzie współrzędnych osnowy
realizacyjnej i punkty określające jednoznacznie połoŜenie głównych osi obiektu i osi
elementów łączących funkcjonalnie obiekt z pozostałymi obiektami jako całością, punkty
wysokościowe wyznaczające jednoznacznie poziom zerowy budowli.
Punkty sytuacyjne moŜna lokalizować w oparciu o poziomą osnowę realizacyjną jedną
z następujących metod tyczenia:
a) metodą biegunową,
b) metodą wcięcia kątowego w przód,
c) metodą ortogonalną,
d) metodą przecięć,
e) metodą trygonometryczną.
Dobór metody tyczenia zaleŜy od:
a) rodzaju tyczonego obiektu,
b) typu osnowy realizacyjnej,
c) sposobu prowadzenia budowy.
Kontrola tyczenia lokalizującego
Kontrola tyczenia lokalizującego polega na porównaniu miar uzyskanych z pomiaru to
jest odległości lub kątów między wytyczonymi punktami a punktami osnowy lub szczegółami
istniejących obiektów z odpowiednimi miarami wykazanymi na szkicu dokumentacyjnym.
9
Wyniki pomiaru kontrolnego naleŜy wnieść na szkic tyczenia. Wynik kontroli uznaje się za
pozytywny, jeŜeli róŜnica pomiędzy wynikiem pomiaru kontrolnego, a wartością nominalną
(projektową) jest mniejsza od podwójnej wartości błędu średniego kontrolowanej wielkości
w przypadku pojedynczych elementów.
Dokumentem technicznym wykonanego wytyczenia jest szkic tyczenia.
Szkic tyczenia sporządza się jako dokument wycinkowy jednego, określonego etapu
wytyczenia. Szkic tyczenia moŜe być sporządzony na kopii szkicu dokumentacyjnego. Punkty
będące przedmiotem wytyczenia, a w szczególności punkty główne budowli, powinny być tak
rozmieszczone, aby w kaŜdym momencie budowy było moŜliwe tyczenie szczegółów
budowli z wymaganą dokładnością. W szczególności w tym celu naleŜy główne osie budowli
dodatkowo zastabilizować znakami (punktami zabezpieczającymi) usytuowanymi poza
zasięgiem robót ziemnych. Zadaniem geodezyjnego wytyczania szczegółów obiektów
budowlanych i urządzeń technicznych jest zapewnienie wzajemnego połoŜenia i połączenia
elementów tworzących obiekt, zgodnych z projektem technicznym, a w szczególności
zapewnienie zachowania przewidzianego w projekcie kształtu i wymiarów obiektu.
Tyczenie szczegółów
W zakres zadań geodezyjnych w trakcie prac budowlano - montaŜowych wchodzi
tyczenie tych szczegółów, które nie mogą być prawidłowo usytuowane bez pomiarów
geodezyjnych. Tyczenie szczegółów w poziomie naleŜy wykonywać w oparciu o osnowę
realizacyjną (osnowa budowlano-montaŜowa) utworzoną przez główne osie tyczonego
obiektu lub jednoznacznie związaną z tymi osiami.
Tyczenie elementów zespołów konstrukcyjnych i technicznych o mniejszych
wymaganiach dokładnościowych naleŜy opierać na układach osi konstrukcyjnych tych
zespołów oraz na uprzednio wytyczonych i skontrolowanych elementach.
Tyczenie wysokościowe naleŜy opierać na reperach roboczych wyznaczanych z reperów
wysokościowej osnowy realizacyjnej, umiejscowionych w moŜliwie najmniejszym oddaleniu
od tyczonego obiektu, lecz poza zasięgiem przemieszczeń podłoŜa spowodowanych przez
obiekt i w takiej liczbie, aby była zapewniona moŜliwość kontroli tyczenia.
Wykonanie kaŜdego z etapów robót geodezyjnych potwierdza się wpisem do dziennika
budowy. Kierownikowi budowy przekazuje się dwa egzemplarze szkiców tyczenia i kontroli
połoŜenia fundamentów i poszczególnych elementów obiektu budowlanego, zawierające dane
geodezyjne umoŜliwiające wznowienie lub kontrolę wyznaczenia. Wykonawca przechowuje
po jednym egzemplarzu w/w szkiców do chwili zakończenia budowy. W razie stwierdzenia
niedopuszczalnych rozbieŜności między wynikami pomiarów, a ustaleniami projektu obiektu
budowlanego, fakt ten naleŜy odnotować w dzienniku budowy.
Tyczenie osi trasy drogowej
Trasa (oś) drogi składa się z odcinków prostych i krzywoliniowych. Odcinki
krzywoliniowe mogą zawierać łuki kołowe, kombinacje łuków kołowych i krzywych
przejściowych. Tak jak dla innych inwestycji obowiązuje nas tyczenie punktów głównych osi
trasy jak i tyczenie szczegółów, punktów pośrednich osi trasy. Obecnie przy geodezyjnej
obsłudze tras drogowych stosuje się tyczenie metodą biegunową w oparciu o osnowę
realizacyjną zarówno dla punktów głównych jak i szczegółowych osi trasy.
Przekroje poprzeczne trasy drogowej
Etapy pracy związane z tyczeniem przekroju poprzecznego trasy drogowej następuje po
znalezieniu projektowanej osi trasy w terenie. Punkty charakterystyczne przekroju
poprzecznego wymagające tyczenia to punkty wyznaczające:
Granicę korony drogi,
Zasięg wykopów i nasypów,
10
Zmiana nachylenia skarp,
Początek środek i koniec rowu,
Granicę pasa drogowego.
Wyznaczenie punktów przekroju w terenie obejmuje tyczenie sytuacyjne
i wysokościowe. Punkty stabilizuje się palikami. Wbity palik obrazuje nam połoŜenie punktu
zgodnie z jego współrzędnymi X i Y. śeby wytyczyć wysokościowo punkt projektowany
naleŜy najpierw pomierzyć wysokość góry palika. Efektem tyczenia wysokościowego jest
zapisana na paliku róŜnica wysokości między rzędną palika a projektowaną rzędną
wyznaczanego punktu.
Tyczenie przekroju moŜna wykonywać w nawiązaniu do:
− punktów osi trasy,
− punktów osnowy realizacyjnej.
Nawiązując do punktów osi trasy – ustawiamy instrument na punkcie osi trasy,
nawiązujemy się na sąsiedni punkt osi trasy, wyznaczamy kierunek przekroju poprzecznego,
tyczymy sytuacyjnie i wysokościowo punkty charakterystyczne przekroju (dana odległość
punktu od osi trasy i projektowana wysokość).
Nawiązując do punktów osnowy realizacyjnej – ustawiamy instrument na punkcie
osnowy realizacyjnej, nawiązujemy się na sąsiedni punkt osnowy realizacyjnej, tyczymy
sytuacyjnie i wysokościowo punkty przekroju (dane współrzędne punktów osnowy
realizacyjnej i punktów tyczonych).
Ze względu na duŜą ilość wytyczonych punktów dla odróŜnienia punktów
charakterystycznych pasa drogowego stosuje się róŜne kolory palików np.
kolor pomarańczowy – krawędź korony drogi,
kolor niebieski – krawędź skarpy.
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonywania ćwiczeń.
Jakie dane odczytujemy z projektu trasy drogowej?
Co to są punkty główne trasy?
Jakie elementy znajdują się na szkicu dokumentacyjnym?
Jak opracowujemy szkic dokumentacyjny?
Na cym polega tyczenia lokalizujące?
Na czym polega tyczenie szczegółów?
Jakimi metodami moŜna tyczyć projektowane przekroje poprzeczne trasy drogowej?
Jakie są etapy pracy podczas tyczenia przekroju poprzecznego trasy?
Jak kontrolujemy tyczenie?
4.1.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Opracuj szkic dokumentacyjny (I etap) tyczenia odcinka prostoliniowego osi trasy
drogowej o długości 300,00 metrów oraz tyczenia przekroju poprzecznego na dowolnym
hektometrze Twojego odcinka.
Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) zapoznać się z projektem trasy drogowej – w wersji tradycyjnej lub w postaci pliku
komputerowego,
11
2) odszukać swój odcinek trasy (masz podany kilometraŜ),
3) ustalić punkty główne osi trasy,
4) odczytać z projektu dane potrzebne do opracowania szkicu dokumentacyjnego tyczenia
punktów głównych osi trasy,
5) wybrać przekrój poprzeczny trasy,
6) ustalić punkty charakterystyczne przekroju,
7) odczytać z projektu dane potrzebne do opracowania szkicu dokumentacyjnego tyczenia
punktów przekroju poprzecznego trasy,
8) ustalić sposób sprawdzenia miar wewnętrznych projektu,
9) opracować szkice dokumentacyjne,
10) wykonać sprawozdanie z wykonania tego ćwiczenia.
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
WyposaŜenie stanowiska pracy:
tachimetr,
komplet luster,
niwelator,
statywy,
łaty,
Ŝabki,
komplet tyczek,
ruletki,
szkicowniki,
dzienniki pomiarowe,
szpadel,
młotek,
komplet palików,
komplet znaków do trwałej stabilizacji,
kamizelki ochronne.
Ćwiczenie 2
Wyznacz w terenie punkty A, B, W o danych współrzędnych, gdzie punkt W jest punktem
wierzchołkowym osi trasy, natomiast linie AW i BW zawierają się w sobie styczne główne
łuku kołowego trasy. Dokonaj pomiaru kąta wierzchołkowego.
W
A
B
Rysunek do ćwiczenia 2
12
1) pobrać od nauczyciela dane dotyczące osnowy geodezyjnej poziomej znajdującej się na
terenie pomiaru (wykaz punktów, wykaz współrzędnych, mapy przeglądowe osnowy,
opisy topograficzne punktów osnowy geodezyjnej),
2) ustalić podział prac terenowych i kameralnych dla całego zespołu,
3) dobrać sprzęt do wykonania tego ćwiczenia,
4) odszukać znaki geodezyjne – nadziemne lub podziemne,
5) wykonać pomiary sprawdzające,
6) wykonać aktualizację opisów topograficznych punktów,
7) ustalić punkty osnowy wykorzystane do tyczenia zadanych punktów,
8) opracować szkic dokumentacyjny tyczenia,
9) zatwierdzić szkic dokumentacyjny u nauczyciela,
10) wykonać szkic potrzebny do wytyczenia punktów,
11) wytyczyć punkty A, W, B,
12) zastabilizować palikami wytyczone punkty,
13) sprawdzić poprawność tyczenia,
14) opracować szkic tyczenia,
15) pomierzyć kąt wierzchołkowy (dana potrzebna do następnego ćwiczenia).
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
tachimetr,
komplet luster,
niwelator,
statywy,
łaty,
Ŝabki,
komplet tyczek,
ruletki,
szkicowniki,
szpadel,
młotek,
komplet palików,
kamizelki ochronne.
Ćwiczenie 3
Opracuj szkic dokumentacyjny tyczenia 8 punktów pośrednich osi trasy drogowej
wyokrąglającej załamanie trasy A, W, B układem symetrycznym klotoida, krzywa
przejściowa, klotoida. Zastosuj metodę biegunową.
1) obliczyć współrzędne punktów osi trasy wyokrąglającej załamanie AWB (dane: wartość
kąta wierzchołkowego z pomiaru, długość klotoidy w układzie, promień łuku kołowego),
13
2) obliczyć dane do wytyczenia punktów pośrednich trasy drogowej w oparciu o punkty
główne układu,
3) obliczyć miary kontrolne dla tyczenia punktów pośrednich,
4) opracować przy uŜyciu programów komputerowych szkic dokumentacyjny tyczenia.
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
tachimetr,
komplet luster,
niwelator,
statywy,
łaty,
Ŝabki,
komplet tyczek,
ruletki,
szkicowniki,
szpadel,
młotek,
komplet palików,
kamizelki ochronne.
Ćwiczenie 4
Wytycz w terenie punktu pośrednie osi trasy na odcinku krzywoliniowym na podstawie
opracowanego szkicu dokumentacyjnego.
1)
2)
3)
4)
5)
6)
7)
ustalić podział prac przy pomiarze,
dobrać sprzęt do wykonania tego ćwiczenia,
wykonać szkic potrzebny do wytyczenia punktów,
wytyczyć w terenie punkty projektowanej trasy,
zastabilizoawać punkty pośrednie trasy,
wykonać pomiary kontrolne,
opracować szkic tyczenia.
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
tachimetr,
komplet luster,
niwelator,
statywy,
łaty,
Ŝabki,
komplet tyczek,
ruletki,
szkicowniki,
szpadel,
14
−
−
−
−
młotek,
komplet palików,
kamizelki ochronne.
Ćwiczenie 5
Oblicz objętość mas robót ziemnych na danym terenie na podstawie własnych pomiarów.
Wysokość projektowana jest stała dla całego terenu.
ustalić granice terenu objętego pomiarem objętości robót zimnych,
ustalić podział prac przy pomiarze,
ustalić gęstość stawianych pikiet,
dokonać pomiaru w oparciu o wcześniej odszukane punkty osnowy geodezyjnej metodą
tachimetryczną,
6) obliczyć współrzędne X, Y, H pomierzonych punktów,
7) obliczyć przy pomocy programu komputerowego objętość mas robót ziemnych na danym
terenie.
1)
2)
3)
4)
5)
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
−
tachimetr,
komplet luster,
niwelator,
statywy,
łaty,
Ŝabki,
komplet tyczek,
ruletki,
szkicowniki,
szpadel,
młotek,
komplet palików,
kamizelki ochronne.
15
Czy potrafisz:
1)
2)
3)
4)
5)
6)
7)
8)
9)
10)
11)
Tak
odczytać z projektu współrzędne dowolnego punktu?
dokonać analizy projektu trasy drogowej?
opracować szkic dokumentacyjny?
opracować szkic dokumentacyjny przy uŜyciu programów
komputerowych?
dobrać sprzęt do pomiarów realizacyjnych?
opracować szkic tyczenia?
wytyczyć punkt w oparciu o osnowę geodezyjną?
skontrolować tyczenie punktów projektu osi trasy drogowej?
zaplanować pomiar w celu uzyskania danych do obliczania mas robót
ziemnych?
wykonać pomiar w celu uzyskania danych do obliczania mas robót
ziemnych?
obliczyć objętość mas robót ziemnych przy uŜyciu programów
komputerowych?
16
Nie
4.2. Obsługa geodezyjna budowy budynku mieszkalnego
Geodezyjną obsługę budowy i montaŜu obiektu budowlanego wykonuje się na wniosek
inwestora lub innej zainteresowanej jednostki.
Obsługą geodezyjną naleŜy obejmować wszystkie zasadnicze etapy realizacji budowy,
a mianowicie:
− roboty ziemne i przygotowawcze z włączeniem podsypki i układania chudego betonu,
− budowę fundamentów wraz z ustawieniem szalunków (deskowań) i tyczenia śrub
kotwicznych (studzienek),
− budowę i montaŜ konstrukcji nośnej,
− instalację urządzeń technicznych.
Geodezyjne wytyczenie obiektów budowlanych w terenie słuŜy przestrzennemu
usytuowaniu tych obiektów zgodnie z projektem budowlanym, a w szczególności:
− zachowaniu przewidzianego w projekcie połoŜenia wyznaczonych obiektów względem
obiektów istniejących i wznoszonych oraz względem granic nieruchomości,
− wytyczeniu w terenie i utrwaleniu na gruncie, zgodnie z wymaganiami projektu
budowlanego, elementów określających usytuowanie w poziomie oraz posadowienie
wysokościowe takich jak:
- główne osie obiektów budowlanych naziemnych i podziemnych,
- charakterystyczne punkty projektowanego obiektu,
- stałe punkty wysokościowe – repery robocze.
Czynności geodezyjne w toku budowy obejmują: 1) geodezyjną obsługę budowy
i montaŜu obiektu budowlanego, która obejmuje tyczenie i pomiary kontrolne tych elementów
obiektu, których dokładność usytuowania bez pomiarów geodezyjnych nie zapewni
prawidłowego wykonania obiektu, 2) pomiary przemieszczeń obiektu i jego podłoŜa oraz
pomiary odkształceń obiektu, 3) geodezyjną inwentaryzację powykonawczą obiektów lub
elementów obiektów ulegających zakryciu. Czynności wymienione w pkt. 1 i 2 wykonuje się,
jeŜeli są one przewidziane w projekcie budowlanym lub na wniosek uczestnika procesu
budowlanego. Geodezyjne czynności po zakończeniu budowy. Po zakończeniu budowy
poszczególnych obiektów budowlanych sporządza się geodezyjną inwentaryzację
powykonawczą w celu zebrania danych o przestrzennym rozmieszczeniu elementów
zagospodarowania działki lub terenu.
Po zakończeniu prac budowlanych, a przed oddaniem obiektu do uŜytkowania, naleŜy
wykonać pomiar stanu wyjściowego obiektów wymagających w trakcie uŜytkowania
okresowego badania przemieszczeń i odkształceń.
Geodezyjna dokumentacja powykonawcza. Operat geodezyjny wchodzący w skład
dokumentacji budowy powinien zawierać dokumentację geodezyjną sporządzoną na
poszczególnych etapach budowy szkice tyczenia i kontroli połoŜenia poszczególnych
elementów obiektu budowlanego.
W wypadku pomiaru przemieszczeń i odkształceń obiektu lub jego podłoŜa, do
dokumentacji budowy naleŜy dołączyć operat z tych pomiarów.
Do dokumentacji budowy dołącza się kopię mapy powstałej w wyniku wykonania
geodezyjnej inwentaryzacji powykonawczej.
Szczególnym rodzajem prac związanym takŜe z obsługą geodezyjną budowy budynku
mieszkalnego jest inwentaryzacja urządzeń podziemnych. Istota inwentaryzacji polega na
ustaleniu w terenie usytuowania przewodów danego rodzaju sieci i wykonanie pomiarów ich
połoŜenia w odniesieniu do istniejącej sytuacji i osnowy geodezyjnej.
17
Pełny zakres prac związanych z inwentaryzacją sieci przewodów i urządzeń podziemnych
obejmuje:
1) inwentaryzację geodezyjną,
2) inwentaryzację branŜową,
3) inwentaryzację majątkową.
Metody pomiaru inwentaryzacyjnego
Metoda bezpośrednia
Jest to metoda, która w Prawie geodezyjnym i Kartograficznym została uznana jako
jedyna dopuszczalna w przypadku inwentaryzacji przewodów nowych. Zamierzyć naleŜy
przewód przed zasypaniem. Dopuszczalna jest teŜ metoda przy zastosowaniu przekopów
poprzecznych. Zamierzone punkty przewodu zostają zamierzone bezpośrednio, ale tylko one
nie zostają zasypane.
W rezultacie takich pomiarów sporządza się szkic polowy, który stanowi podstawę do
uaktualnienia mapy.
Metoda pośrednia
Drugim sposobem pomiaru inwentaryzacyjnego urządzeń podziemnych jest pomiar za
pomocą lokalizatorów elekromagnetycznych. W przewodzie znajdującym się pod
nawierzchnią ulicy wzbudza się prąd zmienny. Prąd ten wywołuje wokół przewodu pole
elektromagnetyczne. Lokalizator składa się z odbiornika i nadajnika. Odbiornik lokalizatora
ma za zadanie wykrycie zmiennego pola elektromagnetycznego, emitowanego przez
lokalizowany ciąg podziemny. Odbiornik zaopatrzony jest w antenę odbiorczą. Ze względu
na osiową symetrię pola wytwarzanego przez ciąg podziemny oraz kierunkową
charakterystykę anteny odbiorczej, wartość, jakość sygnału docierającego do odbiornika
lokalizatora zaleŜy od połoŜenia anteny odbiorczej względem ciągu.
Etapy inwentaryzacji urządzeń podziemnych:
1. Zgłoszenie roboty geodezyjnej.
2. Zaprojektowanie osnowy pomiarowej.
3. Odszukanie armatury naziemnej przewodów (na podstawie dostępnej dokumentacji
określa się równieŜ przewidywany przebieg).
4. Wykonanie pomiaru inwentaryzacyjnego sposobem pośrednim przy uŜyciu
elektromagnetycznego lokalizatora urządzeń podziemnych.
Pomiar naleŜy zaczynać od punktu, w którym przebieg jest niewątpliwy, tj. zasuwy,
skrzynki hydrantu, latarni.
5. Sygnalizacja przebiegu przewodu na powierzchni terenu palikami, szpilkami, tyczkami,
a na nawierzchni utwardzonej kredą.
Szczególnie starannie naleŜy lokalizować i sygnalizować punkty kolizji (skrzyŜowania)
przewodów oraz punkty załamania osi przewodów. Odcinki proste przewodów
sygnalizuje się co około 10 m.
6. Nawiązanie do osnowy pomiarowej.
7. Wykonanie pomiaru sytuacyjnego wcześniej zasygnalizowanych punktów przebiegu
urządzenia podziemnego.
Wynikiem inwentaryzacji jest szkic inwentaryzacyjny. Zawiera on następujące dane
o przewodzie:
1) rodzaj np. kanalizacyjny, gazowy, wodociągowy,
2) funkcje np. przewód magistralny, rozdzielczy, połączenie domowe,
3) uzbrojenie z podaniem nazw i symboli,
4) usytuowanie poziome,
5) usytuowania pionowego wraz z podaniem rzędnych,
18
6) długości poszczególnych odcinków i średnice,
7) usytuowania armatury naziemnej.
Przy opracowywaniu inwentaryzacji szczegółowej na podkładach mapowych naleŜy
wykazywać wszystkie przewody podziemne i nadziemne z pełnym ich uzbrojeniem.
Przy sieci cieplnej naleŜy wykazywać na mapach:
− osie przewodów i zewnętrzne krawędzie kanałów, w których ułoŜone są przewody,
− obrysy zewnętrzne studzienek,
− obrysy kanałów wentylacyjnych,
− osie przewodów i krawędzie zewnętrzne otuliny ciepłochłonnej dla przewodów
ułoŜonych bez kanałów (przy tzw. bezkanałowym ułoŜeniu przewodów),
− pokrywy włazów,
− słupy i podpory uŜywane przy przewodach nadziemnych.
Przy sieci kanalizacyjnej naleŜy wykazywać na mapach:
− osie i średnice przewodów (dla przewodów o średnicy do 500 mm),
− krawędzie przewodów (dla przewodów o średnicy ponad 500 mm),
− pełne uzbrojenie przewodów, jak np. komory rozgałęzieniowe.
Przy sieci wodociągowej i gazowej naleŜy wykazywać na mapach:
− osie i średnice przewodów (dla przewodów o średnicy do 300 mm),
− krawędzie przewodów (dla przewodów o średnicy ponad 300 mm),
− pełne uzbrojenie przewodów.
Przy sieci elektroenergetycznej i telekomunikacyjnej naleŜy wykazywać na mapach:
− osie pojedynczych kabli doziemnych,
− przy równoległym ułoŜeniu ściśle obok siebie kilku kabli doziemnych naleŜy wykazywać
tylko osie kabli zewnętrznych oraz ich ilość,
− osie kanałów kablowych.
W wyniku prac związanych z geodezyjną inwentaryzacją uzbrojenia terenu powstaje
operat techniczny. W jego skład wchodzą następujące dokumenty:
1. Zgłoszenie roboty.
2. Sprawozdanie techniczne.
3. Szkic osnowy pomiarowej.
4. Obliczenia współrzędnych i rzędnych wysokości punktów osnowy geodezyjnej.
5. Dzienniki pomiarów liniowych i kątowych, pomiarów metodą biegunową oraz pomiarów
wysokościowych.
6. Zestawienie szkiców polowych.
7. Szkice polowe z inwentaryzacji uzbrojenia terenu.
8. Kopie z wywiadu branŜowego.
9. Inne materiały pomocnicze.
Metody sprawdzania pionowości budowli wieŜowych
Usytuowanie budowli wieŜowych w płaszczyźnie poziomej i w pionie odbywa się na
podstawie danych z projektu technicznego oraz planu generalnego i w oparciu o istniejącą w
terenie osnowę sytuacyjno-wysokościową. RozróŜniamy sposoby sprawdzania pionowości
budowli wieŜowych:
a) metoda mechaniczna (uŜycie pionu sznurkowego),
b) niwelacja geometryczna reperów załoŜonych na obwodzie fundamentu budowli,
c) metoda fotogrametrii naziemnej,
d) metoda niwelacji trygonometrycznej.
Tok postępowania przy sprawdzaniu pionowości budowli na podstawie pomiaru
odchylenia od pionu ściany budynku.
19
Wybranie stanowisk obserwacyjnych.
Spoziomowanie i centrowanie instrumentu nad stanowiskiem.
Ustawienie odpowiednich parametrów tachimetru w zaleŜności od temperatury i ciśnienia
panującego w dniu pomiaru.
Zakodowanie wysokości stanowiska do pamięci instrumentu (w przypadku teodolitu pomiar
wysokości instrumentu).
Ustawienie instrumentu w płaszczyźnie powstałej z przedłuŜenia ścian.
Ustawienie poziomo łaty niwelacyjnej na wysokości np. podłogi parteru.
1.
2.
3.
4.
Pomiar na stanowisku:
Wycelowanie na lustro ustawione na 1 punkcie nawiązania (poprzedni punkt osnowy
w ciągu) – pomiar kierunku, pomiar odległości.
Nastawienie krzyŜa celowniczego w lunecie na punkty naroŜnika budynku– pomiar
kierunku, pomiar odległości.
Odrzutowanie w/w punktów na poziomo ustawioną łatę. W dwóch płaszczyznach dla
kaŜdej krawędzi. Czynności 2 i 3 powtarzamy aŜ „pomierzymy” wszystkie punkty
naroŜnika budynku odpowiadające poziomom stropów na poszczególnych
kondygnacjach.
Wycelowanie na lustro ustawione na 2 punkcie nawiązania (następny punkt osnowy
w ciągu) – pomiar kierunku, pomiar odległości.
Na podstawie obliczonych wysokości poszczególnych kondygnacji oraz odczytów z łaty
niwelacyjnej naleŜy opracować w dowolnych skalach wykresy:
a) wychylenie krawędzi w płaszczyźnie ZOX,
b) wychylenie krawędzi w płaszczyźnie ZOY,
c) rzutu wychylenia krawędzi na płaszczyznę poziomą XOY.
Efektem pomiaru jest:
– szkic polowy z rysunkiem i numeracją punktów „pomierzonych”,
– dziennik pomiarowy, w którym dla kaŜdego numeru punktu zapisuje się pomierzone:
odległość, kąt, wysokość, (w przypadku rejestratora danych w instrumencie nie
otrzymamy dziennika, a potrzebne dane moŜemy wydrukować bezpośrednio
z komputera).
1.
2.
3.
4.
Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.
Jakie prace naleŜą do geodezyjnej obsługi budowy budynku mieszkalnego?
Jakie rodzaje inwentaryzacji urządzeń podziemnych stosuje się w pomiarach
realizacyjnych?
Jakie znasz metody sprawdzania pionowości budowli wieŜowych?
Jaką metodę stosuje się do sprawdzania pionowości ścian?
20
4.2.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Opracuj szkic inwentaryzacyjny urządzeń podziemnych metodą pośrednią przy pomocy
lokalizatora elektromagnetycznego.
4)
5)
6)
7)
ustalić podział prac przy odszukiwaniu punktów osnowy dla całego zespołu,
wykonać wywiad w terenie w poszukiwaniu elementów naziemnych urządzeń
podziemnych,
ustalić kolejność prac przy poszukiwaniu urządzeń podziemnych,
ustalić sposób markowania odnalezionych punktów przewodu,
ustalić sposób pomiaru odnalezionych punktów osi przewodu podziemnego,
opracować szkic inwentaryzacyjny urządzeń podziemnych.
–
–
poradnik dla ucznia,
materiały piśmiennicze.
1)
2)
3)
Ćwiczenie 2
Sprawdź pionowość ściany budynku dwupiętrowego.
1)
2)
3)
4)
5)
6)
7)
8)
dobrać metodę pomiaru pionowości ściany budynku,
ustalić podział prac przy pomiarze dla całego zespołu,
dokonać pomiaru pionowości ściany budynku,
zapisać wyniki pomiaru w dziennikach pomiarowych,
opracować wyniki pomiaru w postaci analitycznej,
dobrać skalę dla opracowania graficznego pomiarów,
opracować wyniki pomiaru w postaci graficznej.
–
–
–
–
poradnik dla ucznia,
sprzęt,
dziennik pomiarowy,
materiały piśmiennicze.
21
Czy potrafisz:
Tak
1)
2)
3)
4)
5)
6)
posłuŜyć się lokalizatorem elektromagnetycznym?
wykonać inwentaryzację pośrednią urządzeń podziemnych?
opracować szkic inwentaryzacyjny?
dobrać metodę pomiaru pionowości ściany budynku?
dobrać sprzęt do pomiaru pionowości ścian budynku?
opracować wyniki pomiaru wychylenia ściany od pionu w postaci
analitycznej?
7) dobrać sprzęt do pomiarów realizacyjnych przy obsłudze geodezyjnej
budowy budynku?
8) ustalić podział prac dla zespołu podczas pomiarów realizacyjnych
geodezyjnej obsługi inwestycji?
22
Nie
5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ
INSTRUKCJA DLA UCZNIA
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
Przeczytaj uwaŜnie instrukcję.
Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.
Zapoznaj się z zestawem zadań testowych.
Test zawiera 30 zadań. Do kaŜdego zadania dołączone są 4 moŜliwości odpowiedzi.
Tylko jedna jest prawidłowa.
Udzielaj odpowiedzi na załączonej karcie odpowiedzi, stawiając w odpowiedniej rubryce
znak X. W przypadku pomyłki naleŜy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie
ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową.
Zadania wymagają stosunkowo prostych obliczeń, które powinieneś wykonać przed
wskazaniem poprawnego wyniku.
Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania.
Jeśli udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóŜ jego rozwiązanie
na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas.
Na rozwiązanie testu masz 60 min.
Powodzenia
ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH
1. O wydanie decyzji o warunkach zabudowy moŜe się ubiegać
a) właściciel nieruchomości.
b) dzierŜawca.
c) kaŜdy zainteresowany.
d) uŜytkownik.
2. Na placu budowy geodety nie obowiązują przepisy BHP dotyczące
a) stroju.
b) poruszania się.
c) pracy na wysokości.
d) składowania materiałów budowlanych.
3. Geodeta na placu budowy ma prawo do przestawiania materiałów budowlanych w celu
a) uzyskania wigury.
b) ustawienia instrumentu.
c) załoŜenia znaku osnowy realizacyjnej.
d) nie ma takiego prawa.
4. Efektem opracowania geodezyjnego projektu jest
a) szkic tyczenia.
b) szkic dokumentacyjny.
c) mapa do celów prawnych.
d) mapa sytuacyjno-wysokościowa.
23
5. Współrzędne (X i Y) punktów tyczonych znajdują się na
a) szkicu inwentaryzacyjnym.
b) szkicu dokumentacyjnym.
c) mapie zasadniczej.
d) mapie ewidencyjnej.
6. Wysokość osi celowej wynosi 115,200 m. Aby wysokość realizowanego punktu wyniosła
114,700 m, naleŜy łatę ustawić na odczycie
a) 0050 mm.
b) 2500 mm.
c) 1500 mm.
d) 0500 mm.
7. Przy zakładaniu osnowy realizacyjnej korzystamy z instrukcji
a) G-3.
b) K-1.
c) G-4.
d) O-3.
8. Dokumentem technicznym wykonanego tyczenia jest szkic
a) polowy.
b) dokumentacyjny.
c) tyczenia.
d) realizacyjny.
9. Elementy naziemne sieci uzbrojenia terenu naleŜą do
a) III grupy dokładnościowej.
b) I grupy dokładnościowej.
c) II grupy dokładnościowej.
d) II i III grupy dokładnościowej.
10. Rysunek przedstawia fragment
a) szkicu polowego.
b) mapy sytuacyjnej.
c) opisu topograficznego.
d) projektu osnowy realizacyjnej.
11. Tyczenie lokalizujące w pomiarach realizacyjnych ma na celu
a) ustalenie granic własności.
b) zaprojektowanie inwestycji.
c) ustalenie harmonogramu prac.
d) powiązanie projektu z granicami działek.
24
12. Obiektem budowlanym nie jest
a) budynek mieszkalny.
b) obiekt małej architektury.
c) autostrada.
d) stacja kolejowa.
13. Dobór metody tyczenia nie zaleŜy od
a) warunków atmosferycznych.
b) ukształtowania terenu.
c) rodzaju inwestycji.
d) posiadanego sprzętu.
14. JeŜeli występują rozbieŜności między wynikami pomiarów wykonywanych w trakcie
budowy a projektem, fakt ten naleŜy odnotować
a) na szkicu polowym.
b) na szkicu dokumentacyjnym.
c) w dzienniku budowy.
d) w dzienniku pomiaru.
15. Punkty charakterystyczne przekroju poprzecznego projektowanej trasy to punkty
a) leŜące na granicy pasa drogowego.
b) równomiernie rozłoŜone na przekroju poprzecznym.
c) zabezpieczające.
d) dowolnie ustalone przez geodetę.
16. Przewód gazowy na mapie zasadniczej kreśli się kolorem
a) pomarańczowym.
b) Ŝółtym.
c) brązowym.
d) niebieskim.
17. W czasie wykonywania pomiarów na drogach publicznych, geodeta musi być ubrany
w kamizelkę ochronną w kolorze
a) pomarańczowym.
b) Ŝółtym.
c) zielonym.
d) czerwonym.
18. Sprawozdanie techniczne opracowuje się
a) przed rozpoczęciem prac.
b) w trakcie trwania prac.
c) po zakończeniu prac.
d) po odbiorze pracy przez inwestora.
19. Przekrój poprzeczny projektowanej trasy wyznacza się w terenie
a) w trakcie wyznaczania punktów osi trasy.
b) przed wyznaczeniem punktów osi trasy.
c) po wyznaczeniu punktów osi trasy.
d) po umocnieniu skarp.
25
20. Długość odcinka trasy, którego końcami są punkty 12/1+30,00 i 15/3 ma długość
a) 27430 metrów.
b) 15300 metrów.
c) 12130 metrów.
d) 3170 metrów.
21. Punkty pośrednie projektu trasy drogowej leŜą na
a) przekroju poprzecznym trasy drogowej.
b) granicy pasa drogowego.
c) studzienkach kanalizacyjnych.
d) osi trasy drogowej.
22. Dane, które nie są potrzebne do obliczenia objętości robót ziemnych to
a) wysokości pikiet.
b) współrzędne X i Y pikiet.
c) kilometraŜ trasy.
d) obrys obszaru.
23. Inwentaryzację pośrednią urządzeń podziemnych wykonujemy
a) lokalizatorem.
b) teodolitem.
c) niwelatorem.
d) tachimetrem.
24. Inwentaryzację bezpośrednią urządzeń podziemnych wykonujemy
a) lokalizatorem.
b) teodolitem.
c) niwelatorem.
d) tachimetrem.
25. Inwentaryzacja urządzeń podziemnych wykonana metodą przekopów polega na pomiarze
przewodu gdy jest on
a) połoŜony i odsłonięty cały.
b) połoŜony i odsłonięty częściowo.
c) połoŜony i zasłonięty cały.
d) przygotowany do połoŜenia.
26. Lokalizatorem
a) poszukujemy punktów przewodu podziemnego.
b) stabilizujemy punkty główne osi trasy.
c) poszukujemy punktów osnowy.
d) wykonujemy tyczenie lokalizujące.
27. Daną ewidencji geodezyjnej dla przewodu podziemnego nie jest
a) średnica przewodu.
b) numer działki na której jest połoŜony.
c) wykonawca inwentaryzacji.
d) współrzędne armatury przewodu.
26
28. Obsługa geodezyjna budynku mieszkalnego to
a) wykonanie pomiaru granic działki.
b) sprawdzanie poziomu stropów.
c) obliczenie kubatury budynku.
d) sprawdzenie stanu prawnego działki.
29. Inwentaryzacja powykonawcza inwestycji wykonuje się w celu
a) podsumowania kosztorysu prac budowlanych.
b) naniesienia do projektu inwestycji poprawek.
c) przygotowania placu budowy do następnego etapu prac realizacyjnych.
d) naniesienia wybudowanego obiektu na mapę zasadniczą.
30. Pomiary przemieszczeń i odkształceń wykonujemy w nawiązaniu do
a) osnowy realizacyjnej.
b) specjalnie w tym celu załoŜonej osnowy pomiarowej.
c) szczegółów I grupy dokładnościowej.
d) punktów głównych projektu.
27
KARTA ODPOWIEDZI
Imię i nazwisko ...............................................................................
Wykonywanie pomiarów realizacyjnych w terenie
Zakreśl poprawną odpowiedź.
Nr
zadania
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
Punkty
Odpowiedź
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
a
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
c
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
d
Razem:
28
6. LITERATURA
1.
2.
3.
4.
Gocał J.: Geodezja inŜynieryjno-przemysłowa. Cz. I i II. AGH, Kraków 2005
Praca zbiorowa: Ćwiczenia terenowe z geodezji inŜynieryjnej i miejskiej. Wydawnictwo
Politechniki Warszawskiej, Warszawa 2003
Praca zbiorowa: Geodezja inŜynieryjna. Tom I, II i III. PPWK, Warszawa 1995
śurowski A.: Pomiary geodezyjne w budowie dróg, lotnisk i mostów. WKiŁ, Warszawa
1984
Czasopisma:
– Przegląd Geodezyjny
– Geodeta
– GPS World
29

Wykonywanie pomiarów realizacyjnych w terenie 311[10].Z2.05

Transkrypt

Podobne dokumenty

TRASY NARCIARSTWA BIEGOWEGO „POD ŻUKOWEM” Na

Co to jest AutoMapa? AutoMapa to zasadnicza część

Regulamin trasy rowerowej

TomTom 5 - Mapy Europy

przyłącze nn Model (1)