asystenckie warsztaty pedagogiczne jako element doskonalenia

asystenckie warsztaty pedagogiczne jako element doskonalenia

Grzegorz Polok
Katarzyna Wachstiel
Akademia Ekonomiczna w Katowicach
ASYSTENCKIE WARSZTATY PEDAGOGICZNE
JAKO ELEMENT DOSKONALENIA JAKOŚCI PROCESU DYDAKTYCZNEGO
W AKADEMII EKONOMICZNEJ W KATOWICACH
Motorem wysokiej jakości pracy dydaktycznej jest przede wszystkim kadra pedagogiczna.
Nauczyciele wysoką jakość swojej pracy uzyskują dzięki nieustającemu samokształceniu oraz
odpowiednim warunkom pracy (czas pracy, pomoce dydaktyczne, atmosferę, motywację, itp.). Jedną
z propozycji kierowanej dla młodych pracowników AE Katowice jest możliwości doskonalenia podczas
Asystenckich Warsztatów Pedagogicznych. Głównym celem AWP jest wyposażenie pracowników
naukowo-dydaktycznych w umiejętności dydaktyczne i w wiedzę pedagogiczną niezbędną do
nauczania przedmiotów ekonomicznych. Ponadto wdrożenie do samodzielnego planowania własnego
rozwoju zawodowego i wzmocnienie pozytywnych postaw etycznych.
Artykuł przybliża cele, metody pracy, program AWP i wskazuje kierunki doskonalenia, zgodnie
z przeprowadzoną ewaluacją warsztatów.
Kształcenie jest procesem niezmiernie skomplikowanym i złożonym, gdyż dotyczy
różnorodnych komponentów, których poznanie jest niezbędne w prowadzeniu procesu kształcenia.
Oczywistym wydaje się fakt, iż nie można w sposób właściwy kierować, stymulować, nadzorować
procesu kształcenia, jeżeli nie pozna się najważniejszych prawidłowości przebiegu owego procesu.
Istotą bowiem nauczania jest świadomość przebiegu tego procesu: świadomość nauczyciela co do
wpływania na jego jakość i treść i świadomość uczącego się – wpływania na proces nauczania
i uczenia się.
Uwarunkowania jakości procesu kształcenia
Proces dydaktyczny obejmuje zatem organizowanie uczenia się studenta w trakcie edukacji
w uczelni wyższej. Rozpoczyna się od ukazania studentom celów i zadań dydaktycznych oraz
zaznajomienia ich z nowym materiałem poprzez użycie odpowiednich środków technicznopoglądowych i słowa żywego lub drukowanego. Jednakże pełną skuteczność procesu gwarantuje
dopiero całościowa kontrola procesu, czyli kierowanie procesem uogólniania, utrwalanie wiadomości,
kształtowanie umiejętności, wiązanie teorii z praktyką oraz kontrola wyników1. Nie można przy tym
1
W. Okoń: Proces nauczania, wyd.5, Warszawa PZWS, s. 58-59.
1
lekceważyć wyposażania studentów w umiejętności, których zdobywanie odbywa się poprzez
umiejętne przekształcanie wiedzy deklaratywnej w proceduralną.
Stwarzanie studentom możliwości wykorzystania teoretycznych umiejętności w praktyce oraz
kreowanie okazji do prezentowania swojej wiedzy i umiejętności w różnej postaci (formułowania
odpowiedzi
na
pytania
prowadzącego,
rozwiązywania
zadań,
pisanie
wypracowań
czy
przygotowywanie referatów) odbywa się na zajęciach ćwiczeniowych, które towarzyszą wykładom
z danego przedmiotu.
Można więc powiedzieć, iż wiedza i umiejętności, które powinien posiadać nauczyciel
akademicki, aby w sposób właściwy prowadzić proces kształcenia, dotyczą obszaru przekazywania
wiedzy i stymulowania studentów do jej zrozumienia i stosowania.
Student jako podmiot nauczania
Wskazuje się, że student jako podmiot nauczania ma prawo dokonywania oceny pracy
nauczyciela akademickiego, szczególnie w zakresie:
−
oceny wartości dydaktycznej poszczególnych metod nauczania,
−
oceny optymalizacji efektywności stosowanych środków dydaktycznych,
−
oceny najkorzystniejszych form organizacyjnych nauczania,
−
oceny sposobu komunikacji,
−
oceny rzetelności w spełnianiu zadań towarzyszących zajęciom dydaktycznym, takich jak:
wywiązywanie się z terminów konsultacji i dostępności dla studenta.
Ocenie ankietą okresową poddawany jest każdy pracownik Akademii Ekonomicznej w Katowicach. Na
bazie ankiet kształtują się kierunki doskonalenia warsztatu pracy nauczycieli akademickich.
W świetle raportu sporządzonego przez parlament studencki2 wynika, iż najbardziej
preferowaną formą prowadzenia zajęć jest praca w grupach (ponad 30% głosów), następnie case
study (25 %) oraz wykład (22 %), na którym prowadzący nie powiela treści książek dostępnych dla
studentów. Najmniej efektywne metody przekazywania wiedzy w opinii studentów to pisanie referatów
i raportów. Należy zatem kształtować warsztat pracy nauczyciela akademickiego w
kierunku
poszerzania technik i metod pracy grupowej.
Warsztat metodyczny nauczyciela akademickiego
Niewątpliwie
nauczyciele
akademiccy
rozpoczynający
pracę
dydaktyczną
to
osoby
wykazujące pewne predyspozycje do pracy zarówno naukowej, jak i dydaktycznej. Istotna wydaje się
konieczność uzupełnienia wysokiej wiedzy merytorycznej w narzędzia i wiedzę, którymi dysponują
takie nauki, jak psychologia, dydaktyka czy etyka. Przekazywanie wiedzy to umiejętność,
a umiejętność zdobywa się w praktyce. Praktyką nauczania jest uczenie innych wsparte wiedzą
z zakresy psychologii kształcenia i dydaktyki.
Warsztat nauczyciela akademickiego powinien być wyposażony w komplementarne
umiejętności, których posiadanie umożliwi realizacje wszystkich zadań powierzonych nauczycielowi:
2
Raport z badań preferencji studentów w zakresie jakości i warunków studiowania na AE Katowice 2005.
2
nauczania, wychowywania i wspierania procesu uczenia się studentów. Umiejętności te wyróżniono
na poniższym schemacie.
Schemat 1
Układ komplementarnych umiejętności nauczycieli akademickich
Umiejętności
interpersonalne:
komunikacja,
autoprezentacja, emisja
głosu
Wiedza
specjalistyczna
Umiejętności rozwiązywania
problemów grupowych i
podejmowania decyzji
Źródło: opracowanie własne
Obok bardziej rozpoznanych i docenianych przez młodych pracowników nauki komponentów
z zakresu dydaktyki nauczania, do których należy zaliczyć stosowanie skutecznych form i metod
nauczania, korzystanie z pomocy naukowych, planowanie celów kształcenia, treści kształcenia itp.,
istnieje szereg umiejętności towarzyszących pracy nauczyciela akademickiego oraz wpływających na
postrzeganie jego pracy przez studentów. Wśród takich umiejętności wymienić należy: zdolność
rozumienia funkcjonowania grupy i jednostki, umiejętności komunikacyjne, opanowanie technik emisji
3
głosu, umiejętność autoprezentacji .
Najważniejszym
jednak aspektem jest wyzwolenie chęci i spowodowanie potrzeby
nieustannego doskonalenie zawodowego w dziedzinach niezwiązanych bezpośrednio z wiedzą
merytoryczną, a usprawniających i aktualizujących metodyczny warsztat pracy nauczyciela uczelni
wyższej. Motywacja nauczyciela akademickiego do poszerzania wiedzy z zakresu dydaktyki
i psychologii kształcenia jest celem nadrzędnym (strategicznym), misją Asystenckich Warsztatów
Pedagogicznych (AWP).
Cele AWP
Głównym celem AWP jest wyposażenie pracowników naukowo-dydaktycznych w umiejętności
dydaktyczne i w wiedzę pedagogiczną niezbędną do nauczania przedmiotów ekonomicznych.
3
J. Półturzycki, Dydaktyka dla nauczycieli, Wyd. Naukowe NOVUM, Płock 2002, s.254-257.
3
Ponadto wdrożenie do samodzielnego planowania własnego rozwoju zawodowego i wzmocnienie
pozytywnych postaw etycznych.
W trakcie warsztatów realizowane są cele szczegółowe:
•
poznanie i zrozumienie zadań nauczyciela akademickiego w organizacji i realizacji
kształcenia, kształtowanie postaw wobec zawodu nauczyciela akademickiego i jego ról
społecznych oraz wychowawczych,
•
wzmocnienie umiejętności decydujących o skuteczności pracy dydaktycznej, tj. systemowego
podejścia do analizy sytuacji związanych z procesem kształcenia, wyznaczania zadań
kształcenia stosownie do możliwości studentów, optymalnego planowania czynności,
organizowania działalności edukacyjnej, aktywizowania studentów w procesie edukacyjnym,
•
poszerzenie umiejętności niezbędnych dla sprawnego komunikowania się w procesie
edukacyjnym, formułowania zrozumiałego przekazu,
•
szersze poznanie czynności związanych z przygotowanie się nauczyciela do zajęć, doborem
metod i form pracy odpowiednio do realizowanych treści, z użyciem nowoczesnych metod
i technik pracy,
•
rozwijanie umiejętności planowania pracy nauczyciela, analizowania zajęć,
•
wzbogacanie własnych umiejętności uczenia się, studiowania i samokształcenia oraz
nowatorskiego, twórczego myślenia.
Cele towarzyszące AWP
Celem towarzyszącym realizacji zadań AWP jest m.in. poprawa wizerunku nauczycieli
akademickich w opinii studentów. Zakłada się przy tym ,że w trakcie warsztatów każdy nauczyciel
akademicki zostanie wyposażony w niezbędną wiedzę i narzędzia, które będzie umiał wykorzystać
w pracy dydaktycznej ze studentami.
Ponadto AWP realizuje cel promocji zagadnień związanych z szeroko rozumianym
doskonaleniem jakości procesu dydaktycznego poprzez organizowanie konferencji i uczestniczenie
w konferencjach swoich uczestników, forum dyskusyjne, zakup potrzebnych publikacji z zakresu
pedagogiki, psychologii, etyki, emisji głosu. Dotychczas promocja powyższych zagadnieniem była
elementem towarzyszącym i wspierającym. Promocja wizerunku AE na zewnątrz jako „organizacji
uczącej się” niesie ze sobą ideę wprowadzenia w codzienność potrzebę samodoskonalenia się
nauczycieli.
AWP w założeniach przewiduje integracje środowiska akademickiego, szczególnie młodych
pracowników nauki pozwalającego na wymianę doświadczeń dydaktycznych. Cele te realizowane są
poprzez spotkania integracyjne. Dzięki spotkaniom dokonuje się wzmocnienia zaangażowania grupy
oraz stwarza sytuacje do prezentowania własnych sukcesów oraz pozyskiwania informacji zwrotnych
o własnym zachowaniu.
Metody pracy na AWP
Praca metodą warsztatową sprzyja zdobywaniu doświadczeń. Uczenie się w znacznej mierze
jest procesem społecznym, który zachodzi dzięki relacjom jego uczestników. Zyskiwanie kompetencji
4
w pracy grupowej uświadamia, że aktywnym podmiotem w pracy nauczyciela akademickiego jest
właśnie student. Miarą sukcesów dydaktycznych nauczyciela akademickiego jest osiągniecie sukcesu
komunikacyjnego, który przejawia się w szeroko rozumianej aktywności studentów (podejmowanie
decyzji, rozwiązywanie konfliktów, odpowiedzialności za realizacje zadań grupowych, itp.), co
przekłada się na efektywność zdobywanej wiedzy. Właśnie poprzez uczestnictwo w dyskusjach,
obserwacje innych uczestników, wymianę myśli i spostrzeżeń jesteśmy w stanie wypróbować rezultaty
dotychczasowych przemyśleń na temat własnej pracy w praktyce. Praca metodą warsztatową
uświadamia nam jednocześnie, jak przebiega proces grupowy. Wskazuje na takie ważne jego
elementy, jak: refleksja nad przebiegiem pracy, zachowaniami wspierającymi i utrudniającymi
realizację zadania i relacjami uczestników4. Efektem końcowym pracy warsztatowej ma być
poznawanie swoich mocnych i słabych stron w komunikacji, wprowadzanie korekt i poszerzanie
repertuaru zachowań.
Praca metodą warsztatową ma swoje uzasadnienie również w sposobie rozważania
zagadnień, które bezpośrednio wypływają właśnie z praktyki. Ponieważ każdy uczestników posiada
pewne doświadczenia w pracy dydaktycznej wywołują one falę przemyśleń, które są poddawane
procesowi oceny i planowania podczas zajęć. Proces ten ilustruje schemat 2.
Schemat 2. Etapy pracy warsztatowej AWP
PRAKTYKA NAUCZYCIELSKA
PLANOWANIE
PRZEMYŚLENIA
OCENA
Źródło: Opracowanie własne
Szczegółowy program AWP
Program warsztatów obejmuje zajęcia obowiązkowe i zajęcia fakultatywne. Wyboru zajęć
fakultatywnych dokonuje słuchacz zgodnie z indywidualnymi potrzebami kształcenia.
4
M. Silberman: Metody aktywizujące w szkoleniach, Oficyna Ekonomiczna, Kraków 2004, s. 274-276.
5
Zajęcia obowiązkowe: 120 h
1. Sprawne komunikowanie się w procesie edukacyjnym,
2. Dydaktyka nauczania przedmiotów ekonomicznych,
3. Osobowość nauczyciela akademickiego,
4. Warsztat pracy nauczyciela akademickiego,
Zajęcia fakultatywne: po 12 h
5. Emisja głosu i praca z tekstem,
6. Multimedia w kształceniu,
Jakość nauczania
Motorem wysokiej jakości pracy dydaktycznej jest przede wszystkim kadra pedagogiczna.
Nauczyciele wysoką jakość swojej pracy uzyskują dzięki nieustającemu samokształceniu oraz
odpowiednim warunkom pracy (czas pracy, pomoce dydaktyczne, atmosferę, motywację, itp.).
Głównym założeniem warsztatów jest wyposażenie uczestników w wiedzę i umiejętności,
które w będą wpływały na jakość ich pracy zawodowej i tym samym na jakość kształcenia w Akademii
Ekonomicznej w Katowicach. Jakość wg E. Deminga to sposób myślenia, który powoduje, że stosuje
się i bez przerwy poszukuje najlepszych rozwiązań5. Dlatego priorytetową sprawą staje się
podniesienie jakości kształcenia przede wszystkim przez doskonalenie procesu kształcenia – jego
organizacji i przebiegu. Szczególny nacisk kładzie się na to, żeby kształcić studentów efektywnie,
sprawnie, trafnie i skutecznie.
Poszukując kierunków zmian, które miałyby podnieść jakość nauczania w AE Katowice, wyróżniono
kilka z nich, uświadamiając uczestnikom, konieczność dostosowania metod i form pracy oraz
doskonalenia własnych postaw. Niektóre z nich przedstawia tabela 1.
Tabela 1. Kierunki zmian w pracy nauczyciela akademickiego
PROCES DYDAKTYCZNY
KIERUNKI ZMIAN
metody podające
Ø
bierna
recepcja
wiedzy:
zapamiętywanie i odtwarzanie
metody poszukujące
aktywność, zaangażowanie ucznia w proces zdobywania
wiedzy,
umiejętności
badawcze:
komunikowanie,
negocjowanie, rozwiązywanie problemów, prezentacja
własnych poglądów
współpraca
umiejętność współpracy grupie, zdolność do kompromisów
poszukiwanie źródeł wiedzy, rozumienie własnego wkładu
i odpowiedzialności za proces nauczania
współzawodnictwo
nauka
indywidualna
podręcznikiem
5
Ø
z Ø
zajęcia grupowe
zdolność do przemyślanego działania i podziału pracy,
racjonalna organizacja pracy i odpowiedzialność za jej efekty
Cytat za: J. Zawadowska, Jakość edukacji, „Znak” 1999, nr 3.
6
Ø
motywacja zewnętrzna
ocena zewnętrzna ze strony
prowadzącego, nagrodą jest
pozytywny stopień
wielostronna motywacja
samoocena ( zdolność do oceny samodzielnej i krytycznej),
ocena rówieśników, ocena nauczyciela, nagrodą jest
wewnętrzne samozadowolenie, realizowanie własnych
zainteresowań i potrzeb intelektualnych
korzystanie
z
tradycyjnych Ø
środków nauczania
bogacenie technologii kształcenia
wykorzystywanie nowoczesnych środków dydaktycznych,
przedłużanie momentów zdobywania wiedzy również poza
zajęcia lekcyjne (praca z komputerem, wywiad, działalność w
organizacjach
społecznych,
zwiedzanie,
działalność
wytwórcza, itp.)
Ø
zdobycie wiedzy
znajomość pojęć i terminów
charakterystycznych w danej
dyscyplinie
przygotowanie do życia
zdobycie wiedzy i umiejętności jej nabywania, zastosowania
jej różnych sytuacjach (także pozaszkolnych)
Ø
ujednolicenie
POSTAWY
zróżnicowanie
wychowawczej
form
i
metod
pracy
dydaktyczno
–
KIERUNKI ZMIAN
sprostanie oczekiwaniom
Ø
sukces osobisty
Ø
tworzenie nowych osobistych wyzwań poprzez podejmowanie
czynności
związanych
z
samodoskonaleniem
i samokształceniem
sukces Uczelni, studentów jako miara sukcesu osobistego
uciekanie od odpowiedzialności
Ø
wpływanie na jakość kształcenia, współdecydowanie
wykorzystywanie „słabych” stron Ø
Uczelni np. zbyt liczne grupy,
brak
odpowiedniego
wyposażenia sal
nastawienie na własne potrzeby Ø
wykorzystywanie mocnych stron samego siebie np.
aktywizowanie zajęć, organizowanie własnych pomocy
dydaktycznych
nastawienie na wynik np. ocena Ø
zaliczeniowa
narzucanie wyboru
Ø
nastawienie na proces, np. sposób kształcenia i sposób oceny
uznawani
za
przeciętności
osiąganie celów
normę Ø
Ø
nastawienie na potrzeby studenta
stwarzanie możliwości wyboru studentom
uznawanie za normę doskonałości we wszystkim co robimy
przekraczanie celów
Źródło: opracowanie własne
Ewaluacja Warsztatów
Na podstawie wyników zebranych w procesie ewaluacji, opracowywana jest strategia
rozwojowa AWP, podnoszona jest świadomość pracowników AWP oraz budowane są instrumenty
kontroli efektywności pracy. W drodze ewaluacji zaistniała możliwość odkrycia rzeczywistych potrzeby
środowiska nauczycieli akademickich dotyczących m.in. doskonalenia. Ewaluacja zawsze wiąże się
z koniecznością interakcji pomiędzy ewaluatorem a klientem (uczestnikami AWP) na początku
7
procesu – w celu identyfikacji potrzeb ewaluacyjnych i na końcu – w celu przekazania wyników6.
Przeprowadzono ankietę wprowadzającą na temat oczekiwań wobec AWP oraz dwie ankiety
podsumowujące semestry. W takcie AWP zaistniała konieczność wprowadzenia ankiet oceniających
poszczególne zajęcia w układzie jednostki
lekcyjnej.
Powyższa ankieta dawała zarówno
prowadzącym, jak i uczestnikom możliwość wypowiedzenia się na temat trafności doboru treści
i metod pracy na warsztatach. W trakcie warsztatów prowadzono liczne dyskusje na tematy
dotyczące:
−
oceny sposobu prezentowanych zagadnień,
−
sposobu prowadzenia zajęć,
−
atmosfery panującej podczas warsztatów,
−
gotowości prowadzących do współpracy,
−
oceny przydatności realizowanych treści w szeroko rozumianym rozwoju zawodowym.
Proces ewaluacji dokonywał się w trzech fazach wg kroków E. Stufflebeama przedstawionych na
schemacie 3.
Schemat 3. Trzy kroki ewaluacji wg Stufflebeama
wyznaczanie zakresu
uzyskiwanie
Ø identyfikowanie kluczowych Ø gromadzenie
porządkowanie informacji
kwestii i zagadnień
Ø definiowanie kryteriów
Ø analizowanie
dostarczanie
rezultatów
i Ø przedstawienie
w formie uwag, raportu
Źródło: opracowanie własne na podstawie L. Korporowicz, dz.cyt., s.103.
Na etapie wyznaczania zakresu do celów szczegółowych, nieobjętych programem warsztatów
włączono:
−
umiejętność radzenia sobie ze stresem i reagowania w sytuacjach trudnych, które wiążą się
z pracą nauczyciela akademickiego,
−
umiejętność analizowania i oceny własnych doświadczeń zawodowych,
−
umiejętność dokonywania samooceny na tle grupy i oceny innych uczestników AWP.
Dokonano także analizy:
6
−
godzin odbywania się AWP,
−
liczby uczestników w grupie,
−
możliwości lepszego gospodarowania czasem na zajęciach,
−
możliwości połączenia warsztatów medialnych z zajęciami z dydaktyki,
−
możliwości udostępnienia uczestnikom materiałów z zajęć.
L. Korporowicz (red.), Ewaluacja w edukacji, Oficyna Naukowa, Warszawa 1997, s. 59.
8
Kierunki doskonalenia AWP
Obowiązek uczestniczenia w warsztatach jest obligatoryjny. Niektórzy z uczestników wykazują
zdecydowaną
niechęć
do
uczestnictwa
w
warsztatach.
Nieliczni
prezentują
postawy:
„wszystkowiedzący”, „za stary stażem”, „niechętny do zmiany”. W związku z powyższym jedynym
sposobem przełamania oporu do uczestnictwa w warsztatach jest przygotowanie jeszcze bardziej
angażującego i zindywidualizowanego do potrzeb grupy programu oraz uświadomienie uczestnikom,
że tego typu doskonalenie może być przydatne bez względu na okoliczności.
Ewaluacja zmierza do kontroli wyników edukacji w czasie i przestrzeni, koncentruje się na
wynikach pracy. Pożądanym kierunkiem doskonalenia procesu ewaluacyjnego byłyby hospitacje
tegorocznych absolwentów AWP podczas zajęć w przyszłym roku akademickim.
Byłoby to szczególnie pożądane w kontekście procedury ewaluacyjnej skupiającej się na jej „wartości
dodanej”, tj. na różnicy pomiędzy wiedzą, jaką uczestnicy posiadają i umiejętnościami, jakie faktycznie
będą umieli zaprezentować przygotowując zajęcia dydaktyczne i planując swój własny rozwój
zawodowy.
W wyniku ewaluacji tegorocznych AWP sporządzono uwagi, które wyznaczają kierunki
doskonalenia:
a) w zakresie treści
Uczestnicy pomimo tego, iż oceniają zagadnienia psychologiczne i etyczne jako ciekawe nie
dostrzegają ich związku ze swoja pracą zawodową. Istnieje zatem konieczność dobrania
odpowiednich sposobów powiązania zagadnień psychologicznych i etycznych z praktyką pracy
zawodowej. Praktyka daje bowiem obraz zależności rzeczy i procesów. W nauczaniu istnieje
konieczność uwzględnienia spostrzegania, myślenia i praktyki.
b) zakresie metod
Uczestnicy oceniają pozytywnie następujące sposoby prowadzenia zajęć warsztatowych:
−
praca zespołowa nad postawionym problemem
−
uczestnictwo w dyskusjach kierowanych
−
analiza dotychczasowych doświadczeń zawodowych
−
testy i autotesty.
Uczestnicy nie ocenili pozytywnie prezentacji jako jednego ze sposobów symulacji sytuacji
dydaktycznej. Prezentacja wymaga od uczestników zademonstrowania próbki swoich umiejętności
dydaktycznych w postaci wygłoszenia części referatu na temat związany z pracą zawodową. Kończy
się ona oceną osoby prezentującej przez prowadzącego i grupę. Ocenie poddawane są: plan
prezentacji, sposób komunikacji (mowa werbalna i niewerbalna), organizacja środowiska fizycznego
i dydaktycznego zajęć. Podstawowymi problemami, z jakimi borykają się uczestnicy to
przezwyciężenie
bariery
nieśmiałości
i
presji
czasu
nałożonego
na
prezentację.
Barierą
psychologiczną jest również konieczność poddania się ocenie i dokonania oceny innej osoby.
Koniecznością jest przeprowadzenie zajęć poprzedzających prezentację treningiem interpersonalnym.
9
c) w zakresie warunków
Atmosfera pracy została oceniona przez uczestników jako: niestresująca, pozytywna,
wyzwalająca dużo „pozytywnych emocji”, przyjazna i sprzyjająca aktywnej pracy. Uczestnicy docenili
możliwość swobodnej wymiany poglądów i walorów integracyjnych.
BIBLIOGRAFIA
L. Korporowicz (red.), Ewaluacja w edukacji, Oficyna Naukowa, Warszawa 1997.
W. Okoń, Proces nauczania, wyd. 5, PZWS, Warszawa 1965.
J. Półturzycki, Dydaktyka dla nauczycieli, Wyd. Naukowe NOVUM, Płock 2002.
J. Zawadowska, Jakość edukacji, „Znak” 1999, nr 3.
M. Silberman, Metody aktywizujące w szkoleniach, Oficyna Ekonomiczna, Kraków 2004.
Abstract
Essence of effective didactical activities in every University is pedagogical stuff. Basis of high
quality stuff's work is their self training, experience, skills and educational equipment. One of course
for young academics on University of Economics in Katowice is AWP (Pedagogical Workshops for
Young Academics). Major purpose of this course is self training of young academics in pedagogical
and didactical knowledge. AWP also increase ethics and self development.
This article shows purposes and methods of educational activities. Base of these activities is
evaluation of AWP workshops.
Nota o autorach
Ks. dr Grzegorz Polok jest pełnomocnikiem rektora ds. Asystenckich Warsztatów Pedagogicznych
oraz adiunktem w Katedrze Nauk Humanistycznych Akademii Ekonomicznej w Katowicach. Od 4 lat
zajmuje się problematyką związaną z etyką działalności gospodarczej, etyką w Public Relations oraz
etosem nauczyciela akademickiego. Ma na swoim koncie publikacje z zakresu etyki biznesu, etyki PR
oraz katolickiej nauki społecznej.
Mgr Katarzyna Wachstiel Współautorka referatu jest asystentem w Katedrze Nauk Humanistycznych
Akademii Ekonomicznej w Katowicach. Prowadzi zajęcia z dydaktyki nauczania przedmiotów
ekonomicznych na Asystenckich Warsztatach Pedagogicznych oraz zajęcia z zakresu Public
Realtions. Prowadzi treningi interpersonalne, negocjacji oraz integracji zespołu. Jej zainteresowania
naukowe koncentrują się wokół przedmiotów pedagogicznych, komunikacji w kształceniu oraz jakości
procesu dydaktycznego
10