Zabawy integrujące zespół klasowy

Zabawy integrujące zespół klasowy
Zebrałam kilka zabaw integrujących zespół klasowy. Zabawy te mogą być
wykorzystane w każdej klasie .Z bawią się w nie zarówno młodsze jak i te starsze
dzieciaki.
"Mam czerwone serduszko ..."
Dzieci siadają na podłodze w kręgu. Jeden z uczestników trzyma w rękach przedmiot i mówi:
Mam czerwone serduszko na imię mam Ala, przekazuje je Tobie. Zadaniem kolejnej osoby
jest powiedzieć co ma w rękach, od kogo dostało czerwone serduszko i jak ma na imię.
"Moje prawe miejsce jest wolne zapraszam ..."
Dzieci stoją w miejscu, blisko siebie. Tylko w jednym miejscu krąg jest przerwany. Osoba,
która ma wolne miejsce z prawej strony rozpoczyna zabawę mówiąc: Moje prawe miejsce jest
puste, zapraszam Maćka jako koguta. Osoba zaproszona musi jak najszybciej zająć wolne
miejsce naśladując zwierzę. Teraz rozpoczyna zabawę ta osoba, która ma prawą stronę wolną.
"Niech staną pod płachtą wszyscy Ci, którzy tak jak ja lubią ..."
Dzieci stoją w kręgu, blisko siebie. Nad głowami trzymają płachtę lub prześcieradło. Grę
rozpoczyna ta osoba, która ma na imię np. A. Ala mówi: Niech staną pod płachtą wszyscy Ci,
którzy tak jak Ja lubią lody. Wszyscy Ci co lubią lody biegną pod płachtę. Pozostałe dzieci,
które nie lubią lodów trzymają płachtę. Kolejne zdanie wypowie osoba, która ma na imię np.
B. itd.
"Tratwa"
Dzieci biegają po sali. Na podłodze leżą rozłożone gazety - są to tratwy ratunkowe. Na hasło
"powódź" dzieci wskakują na gazetę. W trakcie zabawy stopniowo zabieramy kilka gazet.
Dzieci mogą stawać w kilka osób na jednej gazecie. Mówimy, że trwa "akcja ratownicza".
(nie wolno nikogo spychać! Trzeba sobie pomagać!).
"Krótkie polecenia w ruchu"
Dzieci poruszają się w takt muzyki. W krótkich odstępach czasu wyłączam muzykę i wydaję
krótkie polecenia, które uczestnicy wykonują. Gdy wszyscy zachowają się zgodnie z
poleceniem, włączam muzykę.
Polecenia:
•
•
•
•
•
•
•
•
uściśnij jak najwięcej dłoni,
popatrz w oczy kolegi lub koleżanki,
powiedź coś miłego koledze lub koleżance,
uściśnij jak najwięcej kostek u nogi,
złap kolegę lub koleżankę,
uściśnij jak najwięcej dłoni i powiedź: "Cześć",
naśladuj kelnerkę z pełną tacą szklanek,
podskocz do góry i krzyknij "Hura".
"Nitka włóczki i imiona"
Dzieci siedzą w kręgu. Jeden z uczestników ma w rękach włóczkę - jego zadaniem jest
rzucenie do innego dziecka i podanie swojego imienia. Prowadzący rozpoczyna zabawę,
podaje swoje imię rzuca kłębek włóczki do któregoś z uczestników. Gdy każde dziecko
trzyma w ręce nitkę włóczki, odplątujemy sieć tzn. ostatnie dziecko odrzuca włóczkę do
przedostatniego itd., mówiąc od kogo dostało kłębek i do kogo rzuca, aż dojdzie do
prowadzącego.
"Ludzie do Ludzi"
Wszyscy dobierają się w pary. Osoba bez pary inicjuje zabawę, mówiąc np. plecy do pleców,
ręka do ręki, itp. Uczestnicy zabawy muszą stanąć plecami do pleców koleżanki, itd. Na
hasło" "ludzie do ludzi" wszyscy zmieniają pary.
"Radość i smutek"
Dzieci siedzą w kręgu. Każde dziecko odpowiada na pytanie prowadzącego, a brzmi ono: "Co
czyni Cię szczęśliwym?". Uczestnik odpowiada: "Jestem szczęśliwy, gdy jeżdżę kolejką, jem
kurczaka, pogodzę się z przyjacielem po kłótni. Uczniowie nie mówią nic innego, ani nie
rozpoczynają rozmowy na inny temat. Tylko w ten sposób będą mogły dowiedzieć się, z
czego cieszy się kolega czy koleżanka.
Kolejne pytanie prowadzącego brzmi: "Co czyni Cię smutnym?". Uczestnicy odpowiadają
kolejno: "Jestem smutny, gdy rodzice wyjeżdżają. Po zabawie prowadzący zadaje pytania do
uczestników: Czy jakaś odpowiedź była dla was nieoczekiwana?; Na które pytanie było
łatwiej odpowiedzieć o radości, czy o smutku?; Czy znacie teraz waszych kolegów i
koleżanki lepiej, niż wcześniej?.
"Panorama uczuć III"
Dzieci dzielą się na dwa zespoły w zależności od, tego jaki wylosowały kolor cukierka.
Przedstawiciel grupy losuje karteczki z wypisanymi uczuciami (smutek i radość). Zadaniem
każdego zespołu jest pokazanie scenek pantomimicznych (tzn. pokazanie
za pomocą mimiki twarzy, gestów, ruchu ciała), które będą charakterystyczne dla danego
uczucia. Po zabawie prowadzący zadaje pytania do uczestników: Co sprawiło Wam
przyjemność?; Jak przygotowaliście się do sztuki?; Skąd wzięliście pomysł do waszych
improwizacji?; Jaki zespół zrobił na Was duże wrażenie swoją grą?.
"Panorama Uczuć III"
Dzieci dzielą się na dwa zespoły w zależności od, tego jaki wylosowały kolor cukierka.
Przedstawiciel grupy losuje 3 karteczki z wypisanymi uczuciami (np. czułość, strach, złość,
wściekłość, miłość, delikatność). Zadaniem każdego zespołu jest pokazanie scenek
pantomimicznych (tzn. pokazanie za pomocą mimiki twarzy, gestów, ruchu ciała), które będą
charakterystyczne dla danego uczucia.
Po zabawie prowadzący zadaje pytania do uczestników: Co sprawiło Wam przyjemność?; Jak
przygotowaliście się do sztuki?; Skąd wzięliście pomysł do waszych improwizacji?; Jaki
zespół zrobił na Was duże wrażenie swoją grą?.
"Panorama Uczuć IV"
Dzieci dzielą się na dwa zespoły w zależności od, tego jaki wylosowały kolor cukierka.
Przedstawiciel grupy losuje karteczkę z wypisanym uczuciem (np. lęk, gniew, szczęście,
czułość, strach, złość, miłość). Zadaniem każdego zespołu jest pokazanie scenki
dramatycznej, które będą charakterystyczne dla danego uczucia. Po zabawie prowadzący
zadaje pytania do uczestników: Co sprawiło Wam przyjemność?; Jak przygotowaliście się do
sztuki?; Skąd wzięliście pomysł do waszych improwizacji?; Jaki zespół zrobił na Was duże
wrażenie swoją grą?.
"Moja złość" - niedokończone zdanie
1.
2.
3.
4.
5.
6.
Złoszczę się, kiedy ...
Kiedy się bardzo gniewam, wtedy ...
Szczególnie złości mnie ...
W ostatnim tygodniu złościłem się ... razy.
Kiedy złoszczę się to moje ciało ...
Wtedy najchętniej ...
Zamiast tego zachowuję się następująco ...
7. Ciągle złoszczę się na ...
8. Nienawidzę chodzić do szkoły, gdy ...
9. Szczególnie złoszczą mnie dzieci, które ...
10. Kiedy chcę kogoś trochę zezłościć, to zachowuję się następująco: ...
"Obca złość - IV"
Dzieci siedzą w kręgu. Prowadzący wyjaśnia zabawę: Przypomnijcie sobie 5 sytuacji, w
których myśleliście, że ktoś był dla Was zły i nie porozmawialiście o tym z tą osobą. Np. Mój
kolega Darek. Sądzę, że był na mnie wczoraj zły, ponieważ nie chciałem się z nim bawić.
Prowadzący zapisuje zdarzenia na arkuszach papieru. Zadaje kolejne pytania: Czy zaistniało
coś, co pozwoliło Wam złościć się na wymienioną osobę. Spróbujcie dociec, czy byliście
wtedy w jakiś sposób wyprowadzeni z równowagi, źli lub zdenerwowani. Np. Byłem zły na
Darka, ponieważ rzucił we mnie piaskiem. Prowadzący rozmawia z dziećmi o
spostrzeżeniach związanych z tą zabawą.
"Obrazek mojej złości"
Ze zbioru obrazków znalezionych w czasopismach, każde dziecko wybiera sobie jeden, z
którym kojarzą mu się agresywne uczucia lub też który wywołuje u niego samego agresję.
Następnie dzieci siadają w kręgu i rozmawiają na temat kryteriów swojego wyboru.
Wszystkie obrazki przedstawiane są całej grupie z odpowiednim uzasadnieniem. Dzieci, które
swoje uzasadnienie wolałyby zachować tylko dla siebie, nie wolno w żadnym wypadku
zmuszać do mówienia. Kiedy przyjdzie ich kolej, po prostu wywołujemy kolejną osobę.
"Mapa Złości"
Każde dziecko otrzymuje kartkę papieru i pisak. Wypisuje na niej słowo "złość" i zatacza
wkoło niego kółko. Potem pisze ze wszystkich stron wszystkie skojarzenia, to znaczy wyrazy
w dowolnej formie, które mu tylko przychodzą do głowy.
Następnie każdy prezentuje swoje skojarzenia. Po prezentacji wszystkie dzieci wykonują
"Mapę Złości" na dużym arkuszu papieru. Mapa ta może być stopniowo uzupełniana: za
każdym razem, gdy któremuś z dzieci przyjdzie do głowy nowe skojarzenia. Zmiany w
skojarzeniach powinny być omawiane. Trzeba spróbować przerwać "łańcuchy złości".
"Kartki złości"
W jednym z kątów pomieszczenia wieszamy napis "Kartki złości". Są one do dyspozycji
zawsze, gdy jakieś dziecko czuje się urażone, jest zdenerwowane i kiedy nie potrafi lub nie
chce bezpośrednio mówić o swoich uczuciach - w takich przypadkach stanowią one pierwszą
pomoc do odreagowania się.
"Kartki złości" przygotowane są wspólnie przez grupę. Można im nadać szczególną formę, na
przykład brzegi wyciąć w zygzakowate linie, pomalować je na różne kolory, na przykład na
czerwony - jesteśmy "czerwoni" ze złości albo po prostu podpisujemy je: "kartki złości".
Zdenerwowane dziecko bierze jedną z nich, zapisuje spontanicznie, to co w danym momencie
czuje, takimi słowami, które właśnie przychodzą mu do głowy. Potem mnie tę kartkę i
wyrzuca swoją złość do specjalnego "kosza złości".
Przy pomocy "kartki złości" odreagowana jest jedynie pierwsza złość.
Związane z nią problemy nie znikają, ale ich rozwiązywanie zwykle dopiero wtedy staje się
możliwe.
"To mnie złości"
Dzieci siedzą w kole, każde z nich otrzymuje kartkę papieru. Malują na niej sytuacje, które
powodują, że staje się ono agresywne. Kiedy wszyscy już skończą, kładą obrazki na stole,
czystą stroną do góry i dokładnie mieszamy. Po kolei odkrywamy poszczególne rysunki, a
grupa próbuje odgadnąć, kto się w takiej sytuacji denerwuje.
Konieczne jest zaufanie w grupie, aby móc otwarcie ze sobą rozmawiać.
"Nić cierpliwości"
Aby dzieci mogły nauczyć się rozpoznawać, kiedy zapas cierpliwości u drugiej osoby jest na
wyczerpaniu, przymocowujemy do ściany zwisającą "nić cierpliwości", np. zwykłą wełnę.
Kiedy narasta napięcie w grupie można odrywać lub odciąć od niej kawałek po kawałku.
Pozostali widzą na pierwszy rzut oka: Uwaga, tutaj zaraz skończy się czyjaś cierpliwość, a
więc ostrożnie, nie wolno drażnić tej osoby!
"To mnie najbardziej denerwuje"
Każde dziecko rysuje na kartce papieru duże koło. Zapisuje w nim to, co go najbardziej
denerwuje w określonej sytuacji, albo w stosunkach z pewnymi osobami. Do koła nanosi owe
mniej lub bardziej istotne powody zdenerwowania. Rysunki te porównywane i omawiane są
najpierw w mniejszych grupach, a później na forum całego zespołu. W ten sposób uczestnicy
będą mogli dowiedzieć się, co denerwuje poszczególne osoby i powoduje u nich agresywne
reakcje - oraz co denerwuje wszystkich i powinno być natychmiast zmienione.
"Złości mnie ..."
Każde dziecko otrzymuje kartkę papieru i pisak. Zapisuje na niej litery swojego imienia jedna
pod drugą i szuka do każdej z nich dowolnego wyrazu - nazwy wydarzenia, które może
szczególnie rozłościć młodego człowieka, np.:
M matematyka S spóźnienie
O okropna pogoda A arytmetyka
N niespełnione marzenia B błąd w dyktandzie
I idiota I ironiczne spojrzenia
K karny rzut w meczu piłki nożnej N niedokończona praca domowa
A atak migreny A "a nie mówiłem ..."
Następnie uczestnicy jeśli mają ochotę rozmawiają o indywidualnych przyczynach wybuchów
złości. Być może znajdą się takie sytuacje, które denerwują całą grupę.
Można je ujawnić przy sporządzaniu "Alfabetu złości", np.:
A "a nie mówiłem ..." Ł łobuzerstwo
B beznadziejna pogoda M matematyka
C chamstwo N niepotrzebne narzekanie
D durnie, deszcz O okropne jedzenie
E ewentualna kara P płaczliwe dzieci
F fałszywi R reagowanie złością
G głupota, gadanie bzdur S skarżypyta
H humor nie na miejscu T tupanie nogami
I idioci U ustalanie czegoś
J jamniki W wykłady dorosłych
K klasówka Z złe stopnie
L lamentowanie z byle powodu
"Wypiszmy swoją złość"
Dzieci mają możliwość przelania na papier tego, co je denerwuje. W tym celu wyznaczamy
część pomieszczenia na "kącik pisarski". Kto chce, może swój tekst - wywiesić w specjalnie
do tego celu przeznaczonym miejscu. Autor listu jeśli chce może pokazać innym. Nikogo nie
można do tego zmuszać. W "poradni listowej" dzieci piszą - jeśli chcą, anonimowo - "list
wściekłości" zawsze wtedy, gdy mają taką potrzebę. Wrzucane są one do specjalnej skrzynki,
a doradca udziela na nie odpowiedzi. W każdym przypadku obowiązuje zasada "ściśle
poufne".
"Wściekłe początki zdania"
Dzieci otrzymują kartki z "wściekłymi" początkami zdań. Każde z nich uzupełnia je najpierw
dla siebie samego. Następnie dokończenia zdań omawiane są w małych grupkach i
porównywane. Zdania te mogą zaczynać się np. w taki sposób:
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
Kiedy jestem wściekły, wtedy ...
Mój najlepszy przyjaciel złości mnie, gdy ...
Moja najlepsza przyjaciółka złości mnie, gdy ...
Nienawidzę chodzić do szkoły, gdy ...
Najbardziej złości mnie, gdy ...
Kiedy inne dzieci mnie złoszczą, wtedy ...
Ciągle muszę ...
Kiedy inni są rozłoszczeni, wtedy ...
"Pójdziesz teraz ze mną"
Dzieci ustawiają się w dwóch rzędach, tak aby naprzeciwko siebie stały pary. Najpierw osoby
z jednego szeregu próbują przeciągnąć swoich partnerów - przy ich pasywnym oporze - przez
całe pomieszczenie. Wolno im przy tym prowadzić prosty dialog, np. Pójdziesz teraz ze mną!
Nie, ja nie chcę! Ale ja chcę, żebyś poszedł ze mną! Odczep się! Ale ty musisz! Po kilku
minutach następuje zamiana ról. Teraz ciągnie dziecko, które poprzednio było zmuszone do
pójścia za swoim partnerem.
"Papierowa wojna"
Prowadzący dzieli grupę na dwie podgrupy. Wszyscy otrzymują "amunicję" - gazety. Na znak
prowadzącego wszystkie dzieci zaczynają formować kule z papieru, później obrzucają się
nimi nawzajem. Tej grupie, która po zakończeniu starcia będzie miała
mniej papierowych kul na swoim polu, może zostać przyznany tytuł zwycięzcy. Również
atrakcyjną dla dzieci jest zabawa, w której wszyscy walczą przeciwko wszystkim. Po upływie
ustalonego wcześniej czasu kończy się "papierowa wojna". Wtedy można np. wspólnie
uformować ze wszystkich papierowych kulek wielką "piłkę pokoju". Papierowa wojna może
zostać przeprowadzona w kilku wariantach:
•
•
•
•
Dzieci mogą rzucać kulki jedynie na siedząco lub kucając;
Do rzucania muszą wykorzystywać zamiast rąk - stopy;
Wolno im rzucać tylko zza pleców lub pomiędzy nogami;
Wszyscy muszą rzucać lewą dłonią - leworęczni osoby prawą.
"Skarpeciarze"
Dla każdego dziecka, które chce wziąć udział w zabawie, potrzebna będzie co najmniej jedna
skarpeta, którą założy zamiast butów. Przy pomocy kredy rysujemy pole zabawy. Meble
muszą zostać tak przesunięte, by nie przeszkadzały. Każde dziecko musi spróbować teraz
zdjąć innemu uczestnikowi skarpetę i usunąć ją z pola gry, a jednocześnie zachować swoją
własną jak najdłużej na stopie. Ten, kto stracił skarpetę, opuszcza teren zabawy. Kto chce,
może poza jego granicami ponownie założyć skarpetę i jeszcze raz rzucić się w wir zabawy.
Ważne jest, by surowo przestrzegać zasady: skarpety można tylko ściągnąć komuś ze stopy;
kopanie, szczypanie i tym podobne sposoby są surowo zakazane. Okulary, pierścionki,
zegarki należy zdjąć i odłożyć na bok przed rozpoczęciem zabawy.
"Dziecko w studni"
Dzieci siedzą w kole. Jedna osoba stoi pośrodku. Nagle upada na ziemię i skarży się:
"Wpadłem do studni!" Pozostali uczestnicy pytają chórem: "Kto ma Cię uratować?" Osoba w
studni odpowiada np.:
•
•
•
•
Ten, kto potrafi najgłośniej krzyczeć; albo
Ten, kto potrafi najlepiej pocieszać innych; albo
Ten, kto potrafi najszybciej biegać; albo
Ten, kto ma niebieskie oczy; itd.
Kiedy podawane są określone sposoby zachowania, dzieci siedzące w kole próbują
zademonstrować je możliwie jak najbardziej przekonywująco. Osoba w studni decyduje sama kto najlepiej spełnia wymienione kryterium. Wybrany uczestnik
wyciąga dziecko ze studni, tzn. podaje rękę i pomaga wstać. Potem zostaje pośrodku koła i
sam "wpada" do studni. Zabawa ta może być jednocześnie wykorzystana do pokazywania
uczuć. Dziecko w studni podaje wówczas jako kryteria dla osoby, która ma je uratować,
przedstawienie uczucia w formie pantomimy, np.:
•
•
•
•
Ten, kto jest najweselszy; albo
Ten, kto jest najbardziej rozzłoszczony; albo
Ten, kto jest najbardziej ciekawski; albo
Ten, kto jest najsmutniejszy; itp.
"Taki sam i inny"
Dzieci siedzą w kole, po kolei otrzymują od prowadzącego polecenia np.:
•
•
•
•
Dotknij każdego, kto ma na nogach sandały,
Dotknij każdego, kto ma na ręce zegarek,
Dotknij każdego, kto jest taki jak ty dziewczynką lub chłopcem,
Dotknij każdego, kto ma włosy tego samego koloru, co ty.
Dzieci dostrzegą, że wszyscy mają coś wspólnego.
"Moje dobre strony"
Dzieci siedzą w kole. Każdy uczeń otrzymuje papier i pisak. Po krótki zastanowieniu się,
wszyscy zapisują trzy przymiotniki, które określają ich najlepsze strony (cechy),
np.:
wesoły albo szybki
inteligentny albo szczery
gotowy do pomocy albo wysportowany
Pismo powinno być zmienione, aby nie można było go łatwo zidentyfikować. Kartki zostają
złożone i dobrze pomieszane. Każde dziecko losuje po kolei jedną z nich, czyta wymienione
tam przymiotniki i próbuje rozpoznać ich autora, a następnie uzasadnia swoją decyzję. Jeśli
komuś nie udało się odgadną, reszta uczestników może mu pomóc.
"Uliczka przyjaźni"
Dzieci tworzą dwa, stojące naprzeciwko siebie rzędy. Od jednego końca tak powstałej uliczki
biegną przez nią po kolei wszystkie dzieci i ustawiają się ponownie na początku. Do osoby
przechodzącej pomiędzy rzędami, wszyscy się uśmiechają i przyjaźnie ją dotykają. Kiedy
ktoś zatrzyma się przed jakimś dzieckiem, np. przed tym, z którym właśnie się pokłócił, musi
on spojrzeć mu w oczy i powiedzieć coś naprawdę przyjemnego, np.:
•
•
•
jestem twoim przyjacielem,
lubię w tobie to, ze masz zawsze dobry humor,
czy chciałbyś pobawić się ze mną na przerwie?
Jeżeli komuś brakuje odpowiednich słów, może po prostu wziąć stojącego przed nim kolegą
w ramiona.
"Budowle z naszych ciał"
Dzieci dzielimy na sześć do ośmiu uczestników. Na sygnał prowadzącego wykonują
określone zadania, tworząc ze swoich ciał różne "budowle", np.:
•
•
•
•
•
zbudujcie robota,
zbudujcie pojazd, który będzie mógł się poruszać!,
zbudujcie zwierzę, które będzie potrafiło przepędzić innych!,
zbudujcie dom, który będzie mógł was chronić,
zbudujcie mur, który osłoni was przed ciekawskimi!.
Przy zabawie nie powinno zabraknąć pasujących do niektórych "budowli" odgłosów.
"Otwórz pięść"
Dzieci dobierają się parami. Jedna osoba w parze zaciska pięść, a druga stara się ją przekonać,
aby otworzyła rękę. Po pewnym czasie partnerzy zamieniają się rolami.
"Powiedź Nie"
Dzieci stoją w kręgu. Kolejno każde występuje i mówi - zgodnie ze swoim temperamentem "NIE", wspierając to ewentualnie odpowiednim ruchem głowy. Żeby mówienie "NIE" było
łatwiejsze, można także stawiać pytania, którym rzeczywiście wszyscy z przekonaniem
zaprzeczą, np.:
Czy chcesz mieć codziennie klasówkę z matematyki? Gdy wszyscy powiedzieli już swoje
"NIE", omawiamy w grupie, które z nich zabrzmiało szczególnie zdecydowanie. Należy przy
tym podkreślić, że siła głosu nie jest tu najważniejsza. Ciche "NIE" może być tak samo
przekonujące jak głośne. Ważne jest, żeby "NIE" wymówić jasno wyraźnie, z jednoznaczną
mimiką i postawą ciała.
Powyższe zabawy polecam wszystkim wychowawcom. Można je wykorzystać na lekcjach
wychowawczych, wycieczkach lub w wolnych chwilach. Należy pamiętać, że każdą
przedstawioną wyżej propozycję zabaw powinno się dobrać odpowiednio do zespołu
klasowego .Miłej zabawy!
Bożena Wójtowicz