Streszczenie. Katecheza X. Ks. Jan Klinkowski. Areopagi i arterie

Streszczenie. Katecheza X. Ks. Jan Klinkowski. Areopagi i arterie współczesności
w dziele kształtowania kultury chrześcijańskiej (nauka, sztuka, mass media).
Kultura jest aktywnym uczestnictwem w akcie stwórczym Bożego piękna.
Chrześcijanin stara się przy pomocy łaski Bożej zostać pięknym człowiekiem
i próbuje w miarę zdobywania zdolności tworzyć przestrzeń piękna w otaczającej
go rzeczywistości. Stąd wszystkie działania człowieka zmierzające do wyrażenia
piękna można wpisać w obszar kultury. Jan Paweł II w 1999 r., skierował do
artystów następujące słowa: „Jaka jest różnica między Stwórcą a twórcą? Ten, kto stwarza,
daje samo istnienie, wydobywa coś z nicości – i ten ściśle określony sposób działania jest właściwy
wyłącznie Wszechmogącemu. Twórca natomiast wykorzystuje coś, co już istnieje i czemu on
nadaje formę i znaczenie”. Taki sposób działania jest właściwy człowiekowi jako
obrazowi Boga. Bóg dopełnił dzieła stworzenia, stwierdził, że wszystko jest bardzo
piękne (Rdz 1,31). Człowiek został powołany, by w swoim życiu i w swoim
środowisku odzwierciedlać piękno Bożego stworzenia.
Nad pięknem pochylali się ludzie różnych epok i kultur. W tradycji greckiej
klasyczna równowaga ciała i ducha, wyrażona w pojęciu kalokagathia (kalos kai
agathos- piękny i dobry), ukazywała stan człowieka doskonałego fizycznie i pięknego
moralnie. Człowiek powinien odznaczać się siłą mięśni, ale także wielkodusznością,
odwagą, poczuciem godności, prostolinijnością, a nade wszystko poczuciem
wewnętrznej wolności.
W Starym Testamencie na wyrażenie piękna stosuje się termin tob, który wyraża trzy
przymiotniki: agathos – dobry, kalos – piękny, krestos – pożyteczny. W Nowym
Testamencie w pojęciu kalos jest ukryta idea dobra. Jezus przedstawia się jako
Dobry Pasterz, słyszymy o dobrym słudze, dobrym żołnierzu. Wielokrotnie rzeczy
nazywane są kalos, co oznacza po prostu dobre.
Symbolem tej wyjątkowej harmonii dobra i piękna jest obraz raju, gdzie stworzenia
żyją według woli Bożej. Ludzki grzech jednak złamał Bożą harmonię,
zdeformował piękno ukryte w stworzeniu. Grzech wprowadzający nieporządek
w stworzony świat domagał się interwencji Boga. Człowiek zostaje zaproszony do
odtwarzania Bożego piękna w świecie przy pomocy łaski Bożej. Wzór piękna został
nam dany w Jezusie Chrystusie. Nasze upodobanie do Chrystusa zbliża nas do
świętości. Paradoksalnie piękno najpełniej objawia się w wydarzeniu krzyża, gdy
Bóg z miłości do człowieka ofiaruje swojego Syna, by wyzwolić ludzi z grzechu.
Darowanie grzechu ludziom przywraca pierwotne piękno stworzeniu. Z tej
perspektywy możemy powiedzieć, że człowiek jest piękny. Każdy chrześcijanin jest
poniekąd artystą, gdy pokonuje w sobie grzech i odzwierciedla w sobie obraz
Chrystusa.
Istnieje jednak niebezpieczeństwo ubóstwienia piękna w rzeczywistości stworzonej.
Piękno dla wielu ludzi staje się celem życiowym. Ludzie przeżywają dramat, kiedy
ich wygląd odbiega od wzoru piękna prezentowanego w mediach. Nie potrafią
zaakceptować procesu starzenia się, choroby, bo nie odnajdują w życiu piękna
ducha. Wyznawca Chrystusa stara się łączyć troskę o ciało z pięknem moralnym.
Troszczy się o ciało, ponieważ Chrystus przyjął ludzką naturę, ale nade wszystko
zabiega o realizację wytycznych Ewangelii w swoim życiu, bo jego celem jest
świętość.