Style strony Styl strony możemy zadeklarować umieszczając

Style strony
Styl strony możemy zadeklarować umieszczając w preambule polecenie
\pagestyle{nazwa stylu}
Standardowo dostępne są następujące:
- Plain – główka (head) strony jest pusta, stopka (foot) zawiera wycentrowany numer
strony. Ten styl przyjmowany jest jako domyślny, jeżeli żaden inny nie jest określony w
preambule
- empty – główka i stopka są puste nie drukują się numery stron
- headings – główka zawiera numer strony, nazwę i tytuł rozdziału (paragrafu, zależenie
od klasy dokumentu). Na stronie z tytułem główka jest pusta. Stopka jest zawsze pusta
- myheadings – tak samo jak w stylu headings , ale trzeba samemu podać treść jaka
ma być umieszczona w główce przy pomocy poleceń
\markright{tekst} nie zawsze działa, zwłaszcza w article one zwykle są puste
\markleft{tekst} nie zawsze działa
\markboth{tekst lewy}{tekst prawy}. Działa
Stopka tak jak w stylu headings jest pusta.
Brak
numeru na stronie zapewni nam umieszczenie gdziekolwiek na tej stronie
polecenie, następna strona będzie miała kolejny numer (poprzednia strona była liczona,
ale nie wyświetliła numeru – dziwne zdanie, ale dokładne).
\thispagestyle{empty}
\usepackage{lmodern} nadpisujemy fonty te co są fontami latin modern.
\usepackage{hyperref} [pozwala na chodzenie między Pufami
\hypersetup{pdfpagemode=FullScreen} od razu jak się odwołamy do czegoś to
pokaże się na całym ekranie, w pełnym oknie
\documentclass{twoside} np. w klasie report domyślnie jest jednostronnie
‘drukowanie’, a jak tak wpiszemy to będzie po obu stronach co widać chociażby po tym,
żę na stronach parzystych i nieparzystych są w różnych rogach numery stron. W article
też domyślnie jest jednostronnie.
\usepackage[T1]{fontenc} o tym nie było mowy, ale było napisane, wiec fajnie
byłoby sprawdzić co to
Np. w klasie book nazwisko autora jest na stronie parzystej a tytuł dokumentu na
nieparzystej w główce. Na pierwszej stronie jest tytuł, strona druga jest pusta i potem
każdy rozdział zaczyna się na stronie nieparzystej.
Zadziała nam
\markboth{\centerline{Zofia Walczak}}{{\sc Style strony}}
Wtedy na parzystych będzie hasło Zofia walczak wycentrowane, a na nieparzystych
kapitalikami napisane style strony do lewej.
Diagramy
Pisanie prostych diagramów umożliwia pakiet amscd, który wczytujemy poleceniem
\usepackage{amscd} Diagram otrzymujemy następująco
A
B
H
D
$$
\begin{CD}
A@>>>B\\
@VVV @VVV\\
D @= H
\end{CD}
$$
Strzałki poziome rysujemy:
- @>>> pozioma strzałka skierowana w prawo
- @<<< pozioma strzałka skierowana w lewo
-@= dwie linie poziome
- @| dwie linie pionowe
A strzałki poziome:
- @VVV – pionowa strzałka skierowana w dół
- @AAA - pionowa strzałka skierowana do góry
Etykietę umieszczamy między znakami > lub < oraz między literami V lub A.
Diagramy możemy również składać używając innych pakietów. Jednym z nich jest pakiet
diagrams autorstwa Paula Taylora. Jest to pakiet zawierający zestaw makr potrzebnych
do rysowania dość skomplikowanych diagramów, wczytuje się go poleceniem
\usepackage{diagrams}
W standardowej dystrybucji TeX-a nie ma tego pakietu (jak i wielu innych). Aby można
było go użyć najprościej jest umieścić plik diagrams.sty w tym samym katalogu w
którym jest nasz plik (pobieramy z CTAN-a)
PRZEPISAĆ ZE STRONY PRZYKŁADY DWÓCH FAJNYCH DIAGRAMÓW!!
Każda strzałka może być opatrzona etykietą, której miejsce zależy od użytego oznaczenia
i to:
^ na górze
_ na dole
< z lewej
> z prawej
~ pośrodku
Dla poszczególnych rodzajów strzałek wygląda to tak:
- dla strzałek poziomych polecenie \rTo^f_g and \rTo^f_g
- dla strzałek pionowych polecenia \dTo <f >g , \dTo^f_g i \dTo{f}{g}
Dobrze jest przed tym poleceniami umieszczać \verb bo wtedy najlepiej
wygląda
- dla strzałek ukośnych o dodatnim nachyleniu pisząc
- ale dla strzałek o nachyleniu ujemnym na górze = z prawej i na dole = a lewej więc
- użycie tyldy spowoduje, że etykieta UZUPEŁNIĆ
Poziome strzałki mogą być również umieszczane we wzorach w jednej linii. Wtedy
piszemy po prostu
$A \rTo^f \relax ^*B {}_s \1To_g$
Można również zmieniać wielkość fontu, który chcemy użyć do napisania wyrażenia nad
strzałką
\begin{displaymath}
\hss UZUPEŁNIC
\end{displaymath}
Tworzenie dużych dokumentów
Pracując nad dużym dokumentem wygodnie jest podzielić plik źródłowy na mniejsze
części, Mamy dwie instrukcje ułatwiające pracę z podzielonymi plikami. Pierwsza
\include{plik} lub \input{plik}
Włącza do dokumentu zawartość innego pliku. Możemy ją umieścić gdziekolwiek w treści
dokumentu.
Polecenie \include{plik} rozpoczyna skład dołączonego teksty od nowej strony.
Polecenie \input{plik} kontynuuje rozpoczętą stronę. Polecenia mogą znajdować się
tylko w głównym dokumencie podobnie jak spis treści, bibliografia, preambuła, wszelkie
ogólne rzeczy. Powyższe instrukcje umieszczaliśmy w treści dokumentu czyli po begin
dokument.
Poniższą instrukcję można umieścić tylko w preambule, pozwala ona wstawiać do tekstu
jedynie wybrane pliki
\includeonly{plik1,plik2,…}
Nazwy plików należy oddzielać przecinkiem, nie wolno zostawiać ostępów między
nazwami. To przydatne, gdy np. chcemy komuś wysłać tylko 3, 5, 7 rozdział z książki i
wtedy nie trzeba tworzyć nowego pliku.
Polecenie \include razem z \includeonly{PLIK1,PLIK2,…} umieszczonym w
preambule powoduje, że dołączone mogą być tylko pliki wymienione w tym drugim
poleceniu. Stosowanie obu tych poleceń ma tę zaletę , że informacje dotyczące
wszystkich rodzajów numeracji są zachowane. Bo tylko przy includeonly i trzech plikach
to nam się numeracja pomiesza. Plik wczytywany poleceniem \include lub \input NIE
MOŻE ZAWIERAĆ PREAMBUŁY ANI POLECEN \BEGIN{DOCUMENT} \END{DOCUMENT}
Argument poleceń \inopute, \include może zawierać pełną ścieżkę do pliku, Należy
pamiętać, że bez względy na używany system operacyjny katalogi oddzielamy znakiem /,
ale lepiej jednak mieć wszystkie te pliki w tym samym katalogu.
Fantomy
Fantomy są to niewidoczne odstępy poziome zajmujące dokładnie tyle miejsca co
argument umieszczony w nawiasach klamrowych. Wywołuje się jke poleceniem
\phantom{argument}
Polecenie \phantom pozwala zarezerwować miejsce na znaki, które nie mają się pojawić
w wydruku, np.
$$
\Gamma_{ij}^{\phantom{ij}k}
\qquad \textrm{i} \qquad
\Gamma_{ij}^{k}
$$
Wówczas pierwsze gamma będzie miało górny indeks oddalony od literki gamma, a dolna
gamma będzie miała indeks górny nad dolnym, wtedy jak używamy tego, to możemy
przesunąć o dokładną ilość w przeciwieństwie do np. \hspace.
Format AMS-Latex
Format ten powstał poprzez połączenie dwóch formatów AMS i Latex. Podstawowe klasy
w tym formacie to
- amsart – odpowiednik article
- amsbook – odpowiednik klasy book
- amsproc – do publikowania referatów z konferencji
Podstawową i najczęściej używaną jest klasa amsart
Różnice pomiędzy klasą article a amsart
\title podobnie
\author – zawiera tylko nazwisko autora
\address – nowe polecenie
\translator – tłumacz w sensie kto tłumaczył, nowe polecenie
\dedicatory – nowe polecenie, dedykacja\
\curraddr – nowe polecenie pozwalające na podanie aktualnego adresu, gdy ktoś pracuje
przez rok gdzie indziej i ma adres stały i tymczasowy
\email nowe poleccenie drukuje adres elektroniczny
\date podobnie
\subjclass i \keywords związane ściśle z matematyką
Klasa amsart ma więcej opcji i atrybutów niż tylko article. Na przykład można
zadeklarować rozmiar czcionki od 8pt do 12 pt a nie jak w article tylko od 10pt do 12pt.
Inne opcje
-letterpaper, legalpaper, a4paper
-Draft i final opcje drukowania
-numeracja równań leqno I reqno
- opcja fleqn – ustawia równania w stałej odległości od lewego marginesy a nie umieszcza
ich centralnie (używana razem z opcją reqno)
- numer w środowisku Split: opcje tbtags i centertags
- drukowanie jedno i dwustronne: twoside i oneside
- jedna lub dwie kolumny tekstu: onecolumn i twocolumn
- strona tytułowa titlepage i notitlepage
- fonty: można zablokować automatycznie wczytywanie fontów ams poleceniem
noamsfonts można wczytać specjalną wersję fontów postscriptowych poleceniem
psamsfonts oraz wyłączyć wczytywanie fontów matematycznych poleceniem nomach.
Pakiet amsthm
Pakiet ten udostepnia nam pewne style dla środowisk definiowanych za pomocą polcenia
\newtheorem są to
\theoremstyle{plain} – wszystkie środowiska są składane w taki sam sposób
\theoremstyle{definition}
\theoremstyle{remark}
Środowiska składane w tych stylach różnią się typograficznie.
Przyjęte jest ze w stylu Plain składa się twierdzenia lematy, wnioski, stwierdzenia, w
definition: definicje ,warunki, przykłady, a w remark składa się uwagi, notatki, przypadki.
W pakiecie amsthm mamy do dyspozycji tez polecenie \newtheorem* by nie numerował.
Można również zamienić miejscami numer twierdzenia z jego nazwą zazwyczaj wszystkie
środowiska typu twierdzenie SA numerowane w ten sam sposób wiec należy przed
definicjami tych środowisk umieścić polecenie \swapnumbers
W pakiecie amsthm mamy także definiowane środowisko proof. Używa się go tak jak
każde środowisko. Nagłówek jest słowem dowód z kropka pisany italickiem.
\begin{proof}[konieczność] gdy chcemy zmienić nagłówek.