D - Sąd Rejonowy dla Wrocławia

WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 października 2016 roku
Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący SSR Anna Kegel
Protokolant: Katarzyna Kraska
po rozpoznaniu w dniu 19 października 2016 roku
sprawy M. B. syna J. i J. z domu H.
urodzonego (...) w miejscowości G.
obwinionego o to, że
w dniu 31.12.2015r. o godz. 14:13 we W. na ul. (...) kierujący pojazdem m-ki M. (...) o nr rej. (...) nie zachował
szczególnej ostrożności podczas wykonywania skrętu w lewo nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu innym
pojazdem zmuszając go do hamowania w celu uniknięcia kolizji, jednocześnie pomimo zakazu korzystał podczas jazdy
z telefonu komórkowego, wymagającego trzymania słuchawki w ręku stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu
drogowym.
tj. o czyn z art. 86 § 1 kw w związku z art. 9 § 1 kw
******************
I. uznaje obwinionego M. B. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art.
86 § 1 kw i art. 97 kw w zw. z art. 9 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw wymierza mu karę
grzywny w wysokości 300 (trzystu) złotych;
II. na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania
w wysokości 595,44 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł.
UZASADNIENIE
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 31 grudnia 2015 r. o godz. 14.13 J. T. jechał swoim samochodem prawym pasem jezdni ul. (...) we W., w
kierunku pl. (...). Na skrzyżowaniu z ul. (...) zauważył, poruszający się z przeciwnego kierunku, samochód marki M.,
którego kierujący zamierzał skręcić w lewo. Wykonując ten manewr, kierujący M. M. B., zajechał drogę – mającemu
pierwszeństwo - J. T., zmuszając go do hamowania w celu uniknięcia kolizji.
Obwiniony M. B. w czasie, gdy doszło do kolizji rozmawiał przez telefon komórkowy, trzymając go w ręce.
Dowód: zeznania świadka J. T. z dnia 31.08.2016 r.
informacja e-mail k. 6
nagranie z videorejestratora k. 18, 40
M. B. nie był karany za przestępstwa, był natomiast karany za wykroczenia w ruchu drogowym.
Dowód: informacja o karalności za wykroczenia k. 22
karta karna k. 23
Nagranie z videorejestratora nie nosiło śladów ingerencji; nie istniały żadne okoliczności wskazujące na nierzetelność
tego nagrania.
Dowód: opinia biegłego z zakresu informatyki k. 46 – 48
M. B. nie miał tempore criminis zniesionej, ani ograniczonej w znacznym stopniu zdolności rozpoznania znaczenia
czynu i pokierowania swoim postępowaniem.
Dowód: opinia sądowo - psychiatryczna
Przesłuchany w charakterze obwinionego M. B. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił,
że wykonał manewr skrętu w lewo, ponieważ obaj kierujący, którzy jechali z przeciwnego kierunku przepuścili go,
a ponadto auto znajdujące się na lewym pasie również skręcało w lewo, a zatem manewr ten kierowca tamtego
pojazdu i obwiniony mogli wykonać równocześnie. Zaprzeczył, aby w czasie jazdy rozmawiał przez telefon komórkowy,
wskazując, że posiada zestaw głośnomówiący. Dodał też, że z racji wykonywanego zawodu może być narażony na
pomówienia osób, wobec których podejmuje czynności windykacyjne, kwestionując jednocześnie rzetelność nagrania,
na którym utrwalono przebieg zdarzenia.
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, bowiem pozostawały one w sprzeczności z pozostałym materiałem
dowodowym, który walor wiarygodności – w ocenie Sądu – posiadał.
Świadek J. T. podał, że kiedy poruszał się ul. (...), mimo iż miał pierwszeństwo przejazdu, został zmuszony do
hamowania przez kierowcę M., który – skręcając w lewo – wymusił na nim pierwszeństwo przejazdu. Świadek dodał,
że kierowca M. rozmawiał w tym czasie przez telefon komórkowy.
Zeznania świadka w całej rozciągłości potwierdzało nagranie z samochodowego videorejestratora.
Nagranie to, którego rzetelność potwierdził biegły informatyk, w sposób obiektywny przedstawiało przebieg zdarzenia,
nie pozostawiając wątpliwości co do tego, że zachowanie kierującego M. M. B. stanowiło realizację znamion
wykroczenia z art. 86 § 1 kw i art. 97 kw.
Manewr skrętu w lewo, podjęty z naruszeniem przepisów ruchu drogowego przez M. B., doprowadził do powstania
realnego zagrożenia w ruchu drogowym. Skutku tego zagrożenia w postaci kolizji udało się uniknąć dzięki prawidłowej
reakcji świadka J. T. i podjęciu przezeń manewru obronnego – hamowania.
Zgodnie z przepisem art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, kierującemu
pojazdem zabrania się korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku.
Nagranie z videorejestratora, podobnie jak relacja J. T., nie pozostawiały wątpliwości, że obwiniony w czasie jazdy
rozmawiał przez aparat komórkowy, trzymany w ręce.
Naruszenie przez obwinionego zakazu, wynikającego z treści art. 45 ust. 1 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym, stanowiło
realizację znamion wykroczenia stypizowanego w art. 97 kw.
Rozważając kwestię wymiaru kary, Sąd miał na uwadze umyślność działania obwinionego oraz fakt, że uchybił on
podstawowym obowiązkom kierującego pojazdem, m. in. nie stosując się do zakazu expressis verbis wyrażonego przez
ustawodawcę w cytowanym powyżej przepisie.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, a ponadto bezkrytyczny stosunek obwinionego do popełnionego
wykroczenia, jak też jego wcześniejszą karalność za wykroczenia drogowe, Sąd nie dostrzegł możliwości orzeczenia
wobec M. B. kary łagodniejszej niż grzywna w wysokości 300 zł, uznając że jedynie taka kara skłoni obwinionego do
refleksji nad swoim postępowaniem oraz zapobiegnie powielaniu podobnych czynów w przyszłości.
Orzeczenie o kosztach zapadło w zgodzie z przepisem art. 118 § 1 kpw.