Afrykański sen, W. Jurkow Festiwal Filmów

Afrykański sen, W. Jurkow Festiwal Filmów

Afrykański sen, W. Jurkow
Festiwal Filmów Dokumentalnych HumanDoc “Globalny Rozwój w Kinie”
African Dream
reż. W. Jurkow
kraj produkcji: Polska
rok produkcji: 2008
czas trwania: 52 min.
Poruszający dokument o wyprawie w głąb Czarnego Lądu śladami polskiej
podróżniczki – Kingi Choszcz. Niezapomniane krajobrazy, dzikość przyrody,
egzotyczna kultura, a także obszar przerażającej nędzy i edukacyjnego zacofania
– Afryka. To właśnie tam polska podróżniczka, laureatka nagrody Kolosa,
zakończyła swoją wielką przygodę. Zmarła w wieku 33 lat na malarię. Jednak
pamięć o niej i jej niezwykłych wyprawach trwa dzięki matce Kingi, Krystynie
Choszcz, która wyrusza w podróż śladami córki. Chce zobaczyć ukochane
miejsca Kingi, poznać jej przyjaciół, a przede wszystkim odnaleźć 11-letnią
Malaikę, dziewczynkę, którą podróżniczka wykupiła z niewoli. Podczas
niezwykłej wyprawy m.in. po Wybrzeżu Kości Słoniowej i Ghanie, matka Kingi
na własne oczy widzi, w jakich warunkach żyją tam ludzie. Dostrzega, jaką
wartość stanowi dla nich dziecko, które od najmłodszych lat jest zmuszane do
ciężkiej pracy, niedożywione, chore i traktowane jak niewolnik. Malaika jest
wybranką, bowiem to właśnie ją „biała kobieta” zabierze do lepszego świata,
gdzie będzie mogła rozpocząć edukację. To dokument o Afryce bez tajemnic. O
ludziach, którzy żyją w skrajnej biedzie, o handlu dziećmi, które zmuszane są do
niewolniczej pracy. To także hołd złożony podróżniczce Kindze Choszcz.
Podróżowanie było celem i sensem jej życia. Dzięki byciu w ciągłej podróży
czuła się spełniona i szczęśliwa.
Dziecko wojny, K. Chrobog
Festiwal Filmów Dokumentalnych HumanDoc “Globalny Rozwój w Kinie”
War Child
reż. K. Chrobog
kraj produkcji: USA
rok produkcji: 2008
czas trwania: 92 min.
http://www.warchildmovie.com
Emmanuel Jal (urodzony około 1980 roku), kiedyś dziecko-żołnierz w Sudanie,
zdobył międzynarodowe uznanie dzięki unikalnemu stylowi hip-hopu, jaki
prezentuje i który wzywa do pokoju i pojednania. Emmanuela rozdzielono od
rodziny w 1987 roku, kiedy miał siedem lat i wysłano go na krwawą wojnę
domową w szeregach SPLA, sudańskiej armii rebelianckiej. Przez kilka lat
Emmanuel – tak jak dziesiątki tysięcy innych dzieci – nosił przy sobie karabin i
spał z Kałasznikowem. Walczył, strzelał, zabijał. Emmanuela wysłano do Etiopii i
do południowego Sudanu, aby walczył z tysiącami innych dzieci, które zostały
porwane ze swoich wiosek.
„Opuściłem dom jako siedmiolatek, rok później nosiłem już AK-47”. Dla
Emmanuela te słowa piosenki nie są tylko pustą pozą. Wyrażają one żal
człowieka, który „został zmuszony, by grzeszyć”, ale powziął decyzję, aby „nigdy
się nie poddawać i nigdy nie ustępować”. Dziś zraniony, ale wciąż pełen nadziei,
Emmanuel Jal prowadzi nową bitwę: chce nieść pokój swojemu ukochanemu
Sudanowi i budować szkoły w Afryce. Tym razem jego bronią jest mikrofon.
Zobacz, dlaczego widzowie od Nowego Jorku poprzez Berlin aż po Londyn
zachwycają się obsypanym nagrodami filmem „Dziecko wojny” i ujmują się za
artystą „z przerażającą przeszłością i piękną duszą”.
Eclipse, Mark Lapwood
Festiwal Filmów Dokumentalnych HumanDoc “Globalny Rozwój w Kinie”
reż. M. Lapwood
kraj produkcji: Indie
rok produkcji: 2007
czas trwania: 10 min.
Hipnotyzujące piękno i nędza Indii zostały uchwycone w przepięknych obrazach
w tym nieopisanym poemacie o impresjonistycznym tonie, który opowiada o
złożoności tego egzotycznego kraju. Kontrastując szorstkie warunki życia ludzi z
ulic Mumbaju z naturalnym pięknem, które ich otacza, „Eclipse” jawi się jako
wizualna podróż, cechująca się zapierającymi dech w piersiach obrazami i
hipnotyzującą muzyką. To film bez słów, zawierający zniewalające obrazy i
hipnotyzującą ścieżkę dźwiękową. Nie ma w nim ani aktorów, ani dialogów, a
jedynie prawdziwi ludzie i żywioły.
Hotel Sahara, B. Haasen
Festiwal Filmów Dokumentalnych HumanDoc “Globalny Rozwój w Kinie”
reż. B. Haasen
kraj produkcji: Niemcy
rok produkcji: 2008
czas trwania: 90 min.
http://www.hotelsahara.de
Czy zastanawiałeś się, kim są migranci z Afryki, przemierzający morza i oceany
w zatłoczonych do granic możliwości łodziach, których zdjęcia można czasami
zobaczyć w telewizji? Afryka, jaką trudno zaobserwować w innych filmach.
Temat z europejskiego punktu widzenia jeden z najważniejszych – fala masowej
migracji z Afryki do bogatej Europy.
Afrykańskie miasta na ogół tętnią życiem. Ale nie Nouathibou w Mauretanii,
które sprawia wrażenie, że życie zastygło tu w bezruchu i ciągłym oczekiwaniu.
Pewnie w Europie mało kto wie, że wciśnięte pomiędzy Saharę a Atlantyk
Nouathibou to niewidoczna granica Afryki z Europą, najważniejsze miejsce na
mapie dla tysięcy ludzi, przybywających tu z pobliskich krajów, których łączy
wspólne marzenie o lepszym jutrze. A lepsze jutro dla wszystkich ma to samo,
niekwestionowane imię: Europa.
Hotel Sahara to miejsce, w którym splatają się nadzieje, oczekiwania,
niespełnione marzenia, strach przed rozczarowaniem najbliższych, stan dosłownej
i duchowej bezdomności, prowizoryczne życie oraz przyjazdy – częstsze niż
odjazdy – a zarazem stagnacja. To przede wszystkim niezwykła metafora życia
"pomiędzy" – pomiędzy przeszłością a przyszłością, piekłem a rajem, punktem
wyjścia a celem podróży. Widzimy poruszające portrety ludzi, którzy kryją się za
liczbami przerażających statystyk, a których niewyraźne sylwetki widujemy
czasem w telewizyjnych ujęciach przeładowanych łodzi. Poznamy historie ludzi,
którzy utknęli w niekończącym się oczekiwaniu, w mieście, w którym czas
wydaje się stać w miejscu. Ten jednak bezlitośnie płynie nadal, pozostawiając
ślad na zmęczonych twarzach uciekinierów. Tylko marzenia pozostają
niezmienne. Bowiem marzenia to jedyne, co im zostało. To film o wszystkich,
którzy wyruszyli w podróż, ale jeszcze nie dotarli do celu. A im dłużej tkwią w
zawieszeniu, tym uporczywiej powraca pytanie – czy kiedykolwiek dotrą? To
również film o wytrwałości i o tych, którzy nie wierzą sceptykom, że lepsze jutro
było wczoraj. W końcu niektórym się przecież udaje.
Mężczyzna po czterdziestce woli być przemytnikiem, M. Mamoń
Festiwal Filmów Dokumentalnych HumanDoc “Globalny Rozwój w Kinie”
Man in His 40 Chooses to Smuggle
reż. M. Mamoń
kraj produkcji: Polska
rok produkcji: 2009
czas trwania: 56 min.
Bogactwo, tajemnica, magia, a jednocześnie głód, tląca się wojna i ludobójstwo:
Kongo. To stąd na europejskie giełdy trafiają diamenty. Nikt nie pyta, ile krwi
przelano, by je sprzedać. Czy w szalonym i mistycznym Kongo jest miejsce na
ludzkie uczucia? W podróż do Kongo zabiera nas kontrowersyjny bohater filmu:
Staszek – polski szmugler diamentów. Dla Staszka powrót do Afryki jest jak
narkotyk. Czy polski szmugler wykorzystuje Kongijczyków czy odwrotnie –
pomaga im przetrwać? Film Marcina Mamonia fantastycznie pokazuje
współzależności między Europą, w tym Polską, a afrykańską codziennością. Czy
kupując pierścionek z drogim kamieniem zastanawiałeś się, skąd on pochodzi, jak
trafił do polskiego sklepu i jaka ludzka historia za nim stoi? Zdecydowanie jeden
z najlepszych polskich filmów dokumentalnych z zakresu tematyki
międzynarodowej, polskie kino na najwyższym poziomie.
Słone rany, F. Castanotto
Festiwal Filmów Dokumentalnych HumanDoc “Globalny Rozwój w Kinie”
Salt in Scars
reż. F. Castanotto
kraj produkcji: Szwajcaria
rok produkcji: 2008
czas trwania: 17 min.
Solniska w Marakanam w południowych Indiach. Podążamy za Reeną, kobietą,
która zarabia na życie, zbierając sól morską. W czasach Imperium Brytyjskiego,
rdzenni mieszkańcy Indii walczyli o prawo pracy w solniskach. Jeden dzień z
życia Reeny pozwala nam zrozumieć, jaką stały się one pułapką dla ludzi takich
jak Reena. „Słone rany” to unikatowy dokument bez dialogów i bez głosu lektora,
taki komentarz nie jest tu potrzebny – obraz tłumaczy wszystko.
Szermierze dla Palestyny, U. Laskowska, M. Mularski
Festiwal Filmów Dokumentalnych HumanDoc “Globalny Rozwój w Kinie”
Fencers for Palestine
reż. U. Laskowska, M. Mularski
kraj produkcji: Polska
rok produkcji: 2009
czas trwania: 30 min.
Film opowiada o życiu w obozie uchodźców Al-Amari w Ramallach na
Zachodnim Brzegu. W reportażu obserwujemy codzienne życie mieszkańców
obozu, mamy szansę poznać ich historię, dowiedzieć się, jakie są ich problemy i
marzenia.
Jest to opowieść inna niż większość historii z tego regionu. Jej wyjątkowość
polega na tym, że nie dotyczy ona wojny ani bardzo skomplikowanej sytuacji
geopolitycznej. Jest to historia ludzi, którzy wbrew niesprzyjającej sytuacji
politycznej i życiowym przeciwnościom, mimo wszystko starają się realizować
swoje marzenia i ambicje. Jest to też historia o Polakach, którzy jadą do tego
niebezpiecznego zakątka świata, by pracować i żyć tam miesiącami, pomagając
innym tworzyć normalność w świecie, w którym wydawałoby się, nie ma dla niej
miejsca.
Jak dzieci zawiesiły słońce na niebie, J. Giermaziak, T. Wyciszkiewicz
Festiwal Filmów Dokumentalnych HumanDoc “Globalny Rozwój w Kinie”
How Children Put the Sun in the Sky
reż. J. Giermaziak, T. Wyciszkiewicz
kraj produkcji: Polska
rok produkcji: 2009
czas trwania: 25 min.
Środkowa Afryka to jeden z najbiedniejszych regionów świata. Oprócz
niewyobrażalnej biedy lokalna ludność musi walczyć z wieloma poważnymi
chorobami. Najbardziej przerażający jest fakt, że najczęstszymi ofiarami
zachorowań są dzieci. Jednym z podstawowych problemów Afryki jest także
głód. Największą pomoc mieszkańcom niosą od lat katolickie misje. Księża i
siostry zakonne pomagają najbardziej potrzebującym, prowadząc szkoły, kliniki
oraz sierocińce.