biuletyn w formacie PDF - Szkoła Podstawowa nr 5 z Oddziałami

biuletyn w formacie PDF - Szkoła Podstawowa nr 5 z Oddziałami

WYCHOWUJEMY WSPÓLNIE
KOMPUTER I TELEWIZJA – DOBRODZIEJSTWO CZY
PRZEKLEŃSTWO?
"Dzieciństwo jest tak krótkie, a przy tym tak
otwarte i pouczające. Doświadczenia z dzieciństwa
przenosimy do dorosłego życia. Nie wierzę, że dzieci,
które poznały najlepszą literaturę, zadowolą się
kiedykolwiek mierzwą i tandetą. Dlatego należy im
się wszystko, co najlepsze- w trosce o ich
przyszłość."
Walter de la Mare
O wpływie telewizji, filmów video oraz gier komputerowych
na zdrowie i rozwój dzieci mówi się wiele, zarówno
pozytywnie, jak i negatywnie.
Podkreśla się takie zalety, jak wpływ na zasób wiedzy
dziecka, znajomość pojęć, rozwój słownictwa, emocji
i wyobraźni, a nawet rozwijanie zainteresowań. Telewizja
niewątpliwie oddziałuje na emocje, wyobraźnię i myślenie,
tylko nie zawsze we właściwy sposób.
Biuletyn dla rodziców
Szkoła Podstawowa Nr 5 z Oddziałami
Integracyjnymi
im.Jana Pawła II w Kołobrzegu.
MAJ 2O10
Dzieci, zwłaszcza małe, są nieprzystosowane do
odbioru pewnych oddziaływań. Nie odróżniają
prawdy od fikcji, przyjmując treść filmu i gier
komputerowych za rzeczywistość. Niekiedy budzą się
w nocy z lękiem, płaczem lub krzykiem. Nawet bajki
zawierają dzisiaj zbyt wiele elementów grozy - postaci,
stworów, kierujących się bezwzględną siłą, przemocą
i brutalnością.
Są programy, które rzeczywiście przyczyniają się do
pobudzenia wrażliwości i poszerzenia wiedzy, ale są też
programy bardzo szkodliwe.
Ważne jest właśnie, żeby zrozumieć to, że wpływ
komputera, Internetu oraz telewizji na rozwój dzieci
i młodzieży ma charakter wieloaspektowy.
Możemy wyróżnić pięć sfer rozwoju młodego człowieka,
których ten wpływ dotyczy:
rozwój fizyczny- wady postawy i pogorszenie się
wzroku,
• rozwój psychiczny- zaburzenia emocjonalne,
interpersonalne, uzależnienie od gier
komputerowych, od komputera, od Internetu,
• rozwój moralny- niekontrolowany dostęp do
demoralizujących, niebezpiecznych treści,
• rozwój społeczny- ograniczenie kontaktów
rówieśniczych, anonimowość wyzwalająca zachowania
nieetyczne i brak hamulców,
• rozwój intelektualny- szok informacyjny, informacje
niedostosowane do wieku i możliwości percepcyjnych
dziecka.
Szczególne zagrożenie dla psychiki dzieci występuje
wtedy, gdy oglądają one filmy czy grają w gry komputerowe
obfitujące w brutalne sceny przemocy i horroru. Dzieci
chłoną sceny - a im wcześniej to się dzieje, tym głębiej
zapadają one w psychikę jako należące do pierwszych
•
przeżyć. W wyniku tego, dzieci stają się agresywne - biją
się, gryzą, kopią - uczą się przemocy.
Wiele filmów rysunkowych i gier komp., oglądanych
i granych przez nasze dzieci, stworzonych jest na bazie
amerykańskich komiksów. Pokazują one przestępstwa,
kradzieże, morderstwa, terroryzm i nadają się raczej na
filmy kryminalne dla dorosłych.
Rodzice powinni wiedzieć, co dzieci oglądają i w co grają na
komputerze i rozmawiać z nimi na ten temat. Konieczne
jest także udzielenie pomocy dzieciom w wyborze
programów. Niestety dorośli, w wirze codziennych
obowiązków, zajęci różnymi sprawami, często nie zwracają
uwagi na swoje pociechy, przesiadujące przed telewizorem
lub komputerem nieraz całymi godzinami.
Ile czasu na dobę mogą dzieci oglądać telewizję bez
uszczerbku na zdrowiu? - Uważa się, że małe dzieci od pół
do najwyżej jednej godziny dziennie. Starsze do dwóch
godzin - łącznie z grami komputerowymi.
Niekorzystne jest oglądanie telewizji lub granie na
komputerze wcześnie rano, przed pójściem do szkoły czy
przedszkola, jak również tuż przed snem. Nie powinno się
włączać telewizora w czasie odrabiania lekcji, gdyż to
rozprasza i dekoncentruje.
Długotrwałe siedzenie przed telewizorem lub komputerem
powoduje, że dziecko nie zaspokaja swojej naturalnej
potrzeby ruchu, może także prowadzić do przemęczenia
oczu (objawia się to: sińcami pod oczami, częstym
mruganiem, słabszym wzrokiem, są blade), a także do
skrzywień kręgosłupa.
Dzieci nie powinny przebywać blisko ekranu odbiornika,
a pomieszczenie, w którym znajduje się telewizor czy
monitor nie powinno być całkiem ciemne. Należy je również
często wietrzyć. Korzystajmy, więc z osiągnięć, jakie niesie
cywilizacja, ale uważnie, świadomie i rozsądnie.
WNIOSKI:
- oglądać tv daleko od ekranu odbiornika,
- nie może być zbyt ciemno w pomieszczeniu, gdzie ogląda
się tv czy korzysta z komputera (najlepiej zapalić lampkę
boczną),
- często wietrzyć pomieszczenie, w którym ogląda się tv
czy korzysta z komputera,
- ograniczyć czas oglądania tv, grania na komputerze do
max 2 h,
- nie pozwolić oglądać tv przed pójściem do szkoły, przed
snem i w czasie odrabiania zadań domowych,
- pilnować tego, co dziecko ogląda i w jakie gry gra,
- wysyłać dziecko jak najczęściej na podwórko (na
powietrze).
Rodzice i wychowawcy powinni przede wszystkim mieć
świadomość, że dzieci nie potrzebują elektronicznych
zabawek, aby być szczęśliwymi. Najbardziej potrzebują
miłości, zrozumienia, życzliwości, troski i zainteresowania
ze strony dorosłych. I jest to chyba jedyny sposób na
uchronienie dziecka przed niekorzystnym wpływem gier
komputerowych oraz innych mediów.
Małgorzata Chmiel
Z PSYCHOLOGIĄ NA TY
DIETA W LECZENIU ADHD
Zespół ekspertów z Narodowego Instytutu Zdrowia w USA
w roku 1998 przygotował raport dotyczący ADHD .
Z raportu tego jednoznacznie wynika, że zbyt mało uwagi
poświęcane jest biochemii odżywiania w jej relacji do
funkcji fizjologicznych organizmu.
Lecz już ponad 30 lat temu wysunięto hipotezę, że zespół
nadmiernej pobudliwości psychoruchowej przebiegający
z zaburzeniami uczenia się może być spowodowany
spożyciem sztucznych barwników dodawanych do żywności
oraz niektórych owoców i warzyw zawierających salicylany
i cukier. Od tego czasu wielokrotnie poddawano badaniom
przedstawione powyżej związki, ale po dziś dzień dowody
na ich istnienie są ciągle niepewne.
Co to jest zespół nadpobudliwości psychoruchowej?
Często stosowana jest nazwa ADHD pochodząca od
anglojęzycznej nazwy choroby – AttentionDeficit/Hyperactivity Disorder. Zespół ADHD przeciętnie
występuje u jednego dziecka w każdej klasie. Objawia się
nadmierną impulsywnością, skłonnością do nadmiernych
ruchów oraz nadmiaru mówienia oraz niezdolnością do
utrzymywania uwagi i realizacji zorganizowanych celów.
Dzieci z ADHD mają poważne problemy z nauką w szkole,
a u połowy z nich problem utrzymuje się w wieku dorosłym,
co powoduje, że nie są w stanie wykonywać zadań
związanych z pracą a nawet utrzymać stanowiska pracy
Badania kliniczne potwierdziły, że na ryzyko wystąpienia
ADHD wpływają głównie czynniki genetyczne, jednak
nadpobudliwość psychoruchowa ma także swoje
uwarunkowania środowiskowe oraz metaboliczne, na co
wskazują, udokumentowane nieprawidłowości żywieniowe
i metaboliczne u osób z objawami ADHD. W związku z tym,
naukowcy stopniowo zmieniają swoje podejście do leczenia
ADHD zwracając uwagę na dietę u dzieci z ADHD.
Leczenie przez odżywianie rozwija się jako uzupełniająca
metoda leczenia w każdej dziedzinie ochrony zdrowia.
Badania potwierdzają, że pewne grupy pokarmów poważnie
wpływają na zachowanie dziecka.
Jakie znaczenie ma sposób żywienia?
Badania pochodzące z lat 70-tych dowodziły, że u 30 do
50% dzieci z nadpobudliwością psychoruchową można
uzyskać poprawę, gdy zastosuje się dietę bez zawartości
sztucznych barwników oraz salicylanów (salicylany są
w sposób naturalny obecne w wielu owocach i warzywach, na
przykład w jabłkach, wiśniach, winogronach, pomarańczach
i pomidorach.
Wpływ takiej diety oraz różnych dodatków żywieniowych
badano w latach 70-tych i 80-tych otrzymując rozbieżne
rezultaty – w niektórych badaniach wykazywano istotny
korzystny wpływ na zachowanie, w innych ten wpływ był
niewielki.
W 1982 r. amerykański Narodowy Instytut Zdrowia (NIH)
stwierdził, że ograniczenia dietetyczne przynoszą poprawę
tylko u niewielkiego odsetka dzieci z zespołem ADHD.
W swoim stanowisku zalecał przeprowadzenie następnych
badań oraz zauważał, że postęp w tej dziedzinie jest
utrudniony poprzez nasze ograniczone rozumienie istoty
ADHD oraz brak jednolitych standardów diagnostycznych.
Na przykład wiele dzieci z ADHD ma równocześnie alergię
pokarmową. Alergie pokarmowe mogą same w sobie być
przyczyną zaburzeń zachowania, więc niektóre dzieci
z diagnozą ADHD mogą w rzeczywistości pierwotnie
chorować na inną chorobę.
Współczesne badania i przeglądy wykryły jednak istotny
wpływ sposobu żywienia na przebieg zespołu ADHD.
W przeglądzie systematycznym dokonanym w 2004 r.
ocenie poddano sztuczne barwniki. Pod wpływem diety
pozbawionej sztucznych barwników dochodziło do poprawy
dotyczącej zachowania się dzieci, a efekt oceniono na 1/3 –
0/5 efektu osiągniętego za pomocą farmakoterapii.
Co więcej, podobną poprawę zaobserwowano przy
stosowaniu tej diety również u dzieci bez zespołu ADHD,
co zaprzecza wysuwanej hipotezie, że dzieci
„hyperaktywne” i „normalne” inaczej reagują na te związki.
W innym badaniu opublikowanym w 2004 r. potwierdzono
powyższe spostrzeżenia w grupie dzieci w wieku
przedszkolnym.
Czy powinniśmy martwić się wpływem sztucznych
barwników?
Obecnie nie można określić ostatecznej odpowiedzi
naukowej dotyczącej znaczenia sztucznych barwników
w zespole ADHD. Tym niemniej, osoby, które pragną unikać
ich spożywania mogą łatwo sprawdzić, czy znajdują się one
w tabeli składu odżywczego produktu. Wydaje się, że dla
przebiegu ADHD znaczenie mają również inne składniki
odżywcze, na przykład u niektórych chorych dzieci
stwierdzano niedobory długołańcuchowych nienasyconych
kwasów tłuszczowych omega-3 lub omega-6. Wielu rodziców
i niektórzy nauczyciele są przekonani, że istnieje związek
pomiędzy sposobem żywienia a ADHD – na przykład ci,
którzy dokładnie obserwują dzieci są w stanie dostrzec
zmiany zachowania na skutek modyfikacji diety, których nie
wychwytują stosowane przez lekarzy metody badań.
Okazało się jednak, że dieta hipoalergiczna, w której
wyeliminowano napoje takie jak coca-cola, kawa,
czekoladę, sztuczne środki słodzące (np. aspartam,
mannitol), szynkę, kiełbasę itp., wywołała poprawę
zachowania. Z całą pewnością istnieje potrzeba
przeprowadzenia następnych badań dotyczących
potencjalnego niekorzystnego wpływu niektórych
składników pożywienia na zachowanie dzieci.
Literatura: Europejska Rada Informacji o Żywności –
EUFIC.
Barbara Przychoćko
ZESPÓŁ ASPERGERA
Zespół Aspergera- całościowe zaburzenie rozwoju
mieszczące się w spektrum autyzmu. Zaburzenie to
obejmuje przede wszystkim upośledzenie umiejętności
społecznych, trudności w akceptowaniu zmian, ograniczoną
elastyczność myślenia przy braku upośledzenia umysłowego
oraz szczególnie pochłaniające, obsesyjne zainteresowania.
Po raz pierwszy termin Asperger’s Syndrome został użyty
w 1981 r. w publikacji Lorny Wing. Stwierdziła ona, że są to
zaburzenia opisane w 1944 r. przez Dr Hansa Aspergera.
Jest to obecnie farmakologicznie nieuleczalne
zaburzenie rozwojowe trwające przez okres całego życia,
od okresu niemowlęcego do późnej dorosłości. Chociaż
zespół Aspergera jest częściej spotykany niż autyzm
dziecięcy, nadal jest rzadko rozpoznawany, a wielu
specjalistów (między innymi w Polsce) ma ciągle znikomą
wiedzę o tym zaburzeniu. Jak inne zaburzenia ze spektrum
autystycznego zespół Aspergera występuje głównie (80%
przypadków) w męskiej części populacji. Wiele badań
przeprowadzonych dotychczas dowodzi, że Zespół
Aspergera występuje znacznie częściej niż „klasyczny
autyzm”. Podczas, gdy autyzm występuje u 4 na 10 000
dzieci, Zespół Aspergera wykrywa się aż u 20-25 dzieci na
10 000.
Prawdopodobnie, u podłoża wszystkich zaburzeń
spektrum autyzmu leżą defekty neurologiczne
o szczegółowo nieznanej etiologii.
Do najczęściej wymienianych przyczyn ich powstawania
należą:
•
genetyczne – uwarunkowane genem EN2 na
chromosomie 7, a także innymi genami znajdującymi
się na chromosomach 3, 4, 11;
•
wiek ojca od 40 i więcej lat zwiększa ryzyko
zachorowalności na autyzm
•
uszkodzenia centralnego układu nerwowego
•
toksoplazmoza (wrodzona)
•
dziecięce porażenie mózgowe
Mimo, że rodzice mogą zauważyć pierwsze objawy
autyzmu u swojego dziecka po pierwszych rutynowych
szczepieniach, a obawy niektórych doprowadziły do
zmniejszenia częstości stosowania szczepień u dzieci
(a w związku z tym zwiększenia prawdopodobieństwa
epidemii odry), nie ma dowodów naukowych wskazujących
na związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy stosowaniem
szczepionki przeciwko odrze, śwince i różyczkę,
a występowaniem autyzmu.
W badaniach genetycznych stwierdzono, że inne geny
mogą odpowiadać za predyspozycje do autyzmu u chłopców,
inne u dziewczynek - wynika z najnowszych badań
amerykańskich.
Osoba z zespołem Aspergera może sprawiać
wrażenie mniej lub bardziej inteligentnej niż inni
w zależności od sytuacji. Ludzie ci mają większą
podatność na psychozy. Osoby dorastające z tym
zespołem mogą wykazywać utrzymujące się problemy
z zajęciem się samym sobą, organizacją
i zaburzeniami związków społecznych, a także
partnerskich. Ludzie z Zespołem Aspergera mają
trudności z nawiązaniem kontaktów społecznych,
gdyż mają problem z werbalnym i niewerbalnym
porozumiewaniem się z drugim człowiekiem. Tym
samym „aspergerowcy” nie posiadają lub mają silnie
zaburzoną empatię, co rzutuje na umiejętność
niewerbalnego komunikowania się, widzenia
podtekstów kierowanych do nich przez innych.
Dodatkowo wielu ludzi z zespołem ma poważne
problemy z ekspresją własnych uczuć i emocji.
Występują też problemy z kontaktem wzrokowym,
osoba taka może albo go unikać, albo wpatrywać się
w twarz rozmówcy. Ma problemy z szybkim
zrozumieniem metafor interpretując je czasami
dosłownie. Ludzie ci mają często specyficzne, wąskie
a nieraz ekscentryczne i obsesyjne zainteresowania,
jednocześnie wykazując brak należytego
zainteresowania innymi sprawami z ich otoczenia.
Jednak zainteresowania te opierają się często
o zbieranie wiadomości na określony temat w taki
sposób, że stanowią one całość, gdzie istnieje prosty
system wyboru i układania tych informacji. Bardzo
często zainteresowania takie obracają się obecnie
wokół komputerów do tego stopnia, że zespół
Aspergera nazywany jest w krajach zachodnich
"geek syndrome", czyli chorobą maniaków
komputerowych. Ludzie tacy najlepiej się czują,
żyjąc w uporządkowanym otoczeniu z ustalonymi
schematami. Próba zmiany tego stanu rzeczy
wywołuje zwykle silną frustrację i może w skrajnych
przypadkach prowadzić nawet do zachowań
agresywnych. Dzieci z tym zespołem są bardzo
wyczulone na konsystencje, smak, zapach jedzenia.
Często same ograniczają swoją dietę, unikają wielu
produktów.
Przykłady zaburzeń mowy u osób z Zespołem
Aspergera:
•
•
•
trudności w dopasowaniu formy wypowiedzi do
kontekstu (dzieci z tym zespołem często nie
rozumieją, że do dorosłych zwracamy się nieco
inaczej niż do innych dzieci)
trudności w rozumieniu żartów, przenośni, mowa
nadmiernie konkretna, niekiedy skrajnie formalna
przywiązanie do niektórych słów, nadużywanie ich,
mowa niedbała – za szybka, połykanie głosek,
zaburzenia artykulacji, jąkanie itd.
Wrażliwość na bodźce objawia się w postaci zbyt
wysokiej lub niskiej wrażliwości na niektóre bodźce
zmysłowe jak światło, dźwięk, dotyk. Może być to
niebezpieczne zwłaszcza w przypadku dzieci z Zespołem
Aspergera, które nie skarżą się na ból ani zimno. Ludzie
z tym zespołem często mają także zaburzenia motoryczne
(dyspraksja). Objawia się to zazwyczaj jako niezdarność
fizyczna, także manualna. Dziś wielu dorosłych
zdiagnozowanych w kierunku Zespołu Aspergera lub
autyzmu, którzy osiągają wybitne sukcesy w różnych
dziedzinach, być może jako bezpośredni rezultat daru
intelektualnego oraz ponadprzeciętnego skupienia
i motywacji, które wynikają z syndromu Zespołu Aspergera
powiązano z wysokimi osiągnięciami matematyków, fizyków,
informatyków.
Dzieci z Zespołem Aspergera mogą wymagać
nauczania specjalnego z powodu ich trudności społecznych
i w zachowaniu, chociaż mogą uczęszczać do zwykłych klas.
Edukacja rodzin ma kluczowe znaczenie w rozwijaniu
strategii mających na celu uświadomienie słabych i mocnych
punktów.
Więcej:
http://www.eioba.pl/a72001/nasze_codzienne_zycie
_a_zespol_aspergera#ixzz0msdc5Ypb
http://www.rainman.wizytowka.pl/
Sylwia Kamecka
LUBIMY SIĘ UCZYĆ
Matematyka jest miarą wszystkiego.
/Arystoteles/
Mówi się, że matematyka jest królową nauk!
Nie można się z tym nie zgodzić… Ale jak każda królowa
jest zasadnicza! Zasady, którymi się kieruje są jasne, choć
nie dla każdego proste…
A przecież ogólnie wiadomo, że matematyka jest wokół nas
przez całe życie. Funkcjonujemy w systemach liczbowych,
działaniach arytmetycznych czy równaniach i proporcjach…
Czy można sobie wyobrazić człowieka, który na co dzień nie
styka się z matematyką?
Zapewniam! Nie można!
Matematyka to dziedzina życia najbardziej
oszczędna w słowach…
Uniwersalna…
Nie potrzeba jej słów, bowiem jej język jest rozumiany,
bez tłumaczeń, na całym świecie.
Ale!!!
Nie znaczy to, że matematyka jest nauką zimną
i niedostępną…
Jest w niej głębia, wyobraźnia i intuicja…
Jak można wyczytać w encyklopedii „ matematyka nie może
sensownie istnieć bez aparatu formalnego, ale formalizm
tworzy tylko ramy dla inwencji twórczego myślenia
matematyka, podobnie jak gramatyka języka tworzy ramy
dla inwencji pisarza. Formalizm choćby w praktyce tylko
przybliżony, jest metodą obiektywnego porozumiewania się
matematyków.”
Nie bójmy się matematyki!
Jest stosowana w różnych dziedzinach życia!
Uczy logicznego myślenia, znacznie ułatwia i skraca naukę.
Dzięki niej możemy formułować poprawne wnioski!
Uczy także wytrwałości w dążeniu do wyznaczonego celu!
I jedno, co nas zobowiązuje do niej, to systematyka
w nauce!!!
Systematyka, bo jest to dziedzina wiedzy, w której
informacje wynikają jedne z drugich, albo są kontynuacją
poprzednich.
Elżbieta Leszczyńska
GŁOS SPECJALISTY
WADY WYMOWY U DZIECI C.D.
Należy zaznaczyć, że bezdźwięczność jest trudna do
rozpoznania w wypowiedzi. O wiele częściej natomiast
można ją rozpoznać w piśmie, w którym znajduje
odzwierciedlenie w postaci trudnych do eliminowania
błędów, np.fota – zamiast woda , palon – zamiast balon.
W poprzednim numerze „Piątki na szóstkę” omówione
zostały najczęściej występujące u dzieci wady wymowy,
a mianowicie seplenienie(sygmatyzm) oraz
rotacyzm(reranie).
Stosunkowo często spotyka się taże u dzieci wadliwą
wymowę głosek k, ki, g, gi :
U dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym często
występuje także bezdźwięczność. Objawia się ona brakiem
realizacji spółgłosek dźwięcznych i zastępowaniem ich
odpowiednikami bezdźwięcznymi. Wymowa bezdźwięczna
dotyczy 13 głosek polskich występujacych w opozycji:
gammacyzm to zaburzona wymowa głosek g , gi
b-p , bi-pi , d-t , z-s , ż-sz , ź-ś , dz-c , dż-cz ,
dzi-ć , w-f , wi-fi , g-k , gi-ki.
Przyczynami ubezdźwięczniania mogą być:
1.zaburzenia słuchu mownego
kappacyzm to zaburzona wymowa głosek k , ki
Przyczyną tych wad wymowy może być:
1.niska sprawność ruchowa języka
2.zła praca języka zwłaszcza jego tylnej części wynikająca
z ograniczonych możliwości fizjologicznych.
Wyróżnia się trzy postaci wadliwej realizacji głosek k, ki, g,
gi :
•
2.upośledzenie słuchu, niedosłuch lub głuchota
3.brak koordynacji między pracą wiązadeł głosowych,
a pracą narządów jamy ustnej.
Na podstawie badań uczniów kl.I-III stwierdza się, że 2%7% uczniów wykazuje tendencję do ubezdźwięczniania.
•
kappacyzm właściwy( i gammacyzm właściwy)deformacja tych głosek jest wynikiem zwarcia
krtaniowego w rezultacie, którego powstają
brzmienia zbliżone do k, ki, g, gi
parakappacyzm ( i paragammacyzm)-zamiana k, ki, g,
gi na t, ti, d, di dziecko mówi „tot” zamiast kot,
”duma „ zamiast guma
•
mogikappacyzm (i mogigammacyzm) – opuszczanie
głosek (niewymawianie) k, ki, g, gi
Ostatnią wadą wymowy omówioną w tym numerze będzie
rynolalia.
Rynolalia - nosowanie, rynofonia, poszum nosowy polega na
mówieniu z nieprawidłowym rezonansem nosowym.
Wyróżniamy nosowanie otwarte, nosowanie zamknięte i
postać mieszaną.
Przyczyny:
1. Przyczyną nosowania otwartego są zwykle rozszczepy
podniebienia, któtkie podniebienie, a także nieprawidłowa
praca pierścienia zwierającego gardło. Wymowa jest
niewyraźna, gardłowa czasem nawet bardzo zakłócająca
rozumienie wypowiedzi.
2. Przyczyną nosowania zamkniętego może być niedrożność
jamy nosowo-gardłowej spowodowana przerostem śluzówki
nosa, obrzękiem śluzówki przy ostrych, przewlekłych
stanach kataralnych, przerostem trzeciego migdałka,
polipami, skrzywieniem przegrody nosowej, urazem nosa.
Warunkiem poprawy wymowy jest zlikwidowanie przyczyny
(leczenie farmakologiczne, zabieg operacyjny).
W przypadku rynolalii wszystkie głoski wymawiane są
z silnym rezonansem nosowy, dudniącym głosem.
Osoby z rozszczepem podniebienia i wargi mówiąc
wykonują niekontrolowane ruchy mimiczne. U dzieci
z rozszczepieniem podniebienia i wargi występują często
wady zgryzu.
W przypadku jakichkolwiek podejrzeń występowania
u dziecka nieprawidłowości artykulacyjnych należy
skonsultować się z logopedą.
W następnym numerze „Piątki na szóstkę” omówione
zostaną neurologiczne zaburzenia mowy występujące
u dzieci.
Izabela Kramarz logopeda
POLECAMY PRZECZYTAĆ
RECENZJA KSIĄŻKI GRZEGORZA KASDEPKE „BON
CZY TON SAVOIR VIVRE DLA DZIECI”
Zachowuj się! Jedz porządnie! Nie pokazuj języka! Nie
mlaskaj! Nie siorb! Jakże często, w ten sposób zwracamy
się do naszym dzieci. Nie zawsze także potrafimy
wytłumaczyć pociechom, dlaczego mają się tak, czy inaczej
zachowywać.
Każdy z nas chciałby od innych usłyszeć o swoim dziecku, że
jest dobrze wychowane. Pomóc w tym trudnym zadaniu
może lektura książki Grzegorza Kasdepke „Bon czy ton
savoir vivre dla dzieci”. Jest to zbiór ponad stu niezwykle
zabawnych króciutkich opowiadań o wiecznie kłócących się
bliźniakach, Kubie i Bubie, które poznają podstawowe
pojęcia i zasady savoir-vivre'u.
Te historyjki dla starszych przedszkolaków i dzieci z klas
1-3 pomogą nam - rodzicom nauczyć własne pociechy zasad
dobrego zachowania. Przy okazji książka leciutko wyśmiewa
hipokryzję dorosłych, którzy mówią jedno, a robią drugie
Dowiadujemy się, co to znaczy „wychodzić po angielsku”,
jak odkładać sztućce na talerz, jak dyskretnie ziewać i czy
pokazywać palcem.
Co to jest savoir-vivre? Mniej więcej to samo, co bon ton,
tylko, że trudniej to się wymawia. No dobrze, a co to jest
bon ton? Wiedza o tym, jak człowiek dobrze wychowany
zachowuje się w różnych sytuacjach. Hm..., a kto to
właściwie jest ten dobrze wychowany człowiek? Ktoś, kto
nie zachowuje się jak małpa i kogo nie trzeba chować do
szafy, gdy przychodzą goście. Czyli każdy, kto przeczyta
tę książkę i czegoś się z niej nauczy!
Książka ta w 2003r. zdobyła Nagrodę Edukacja XXI.
Gorąco polecam!
Małgorzata Chmiel
GŁOS RODZICA
SPOSOBY SPĘDZANIA WOLNEGO CZASU
Z DZIECKIEM
Odpowiednie wykorzystanie czasu wolnego z dzieckiem ma
szczególne znaczenie dla pozytywnego rozwoju małego
człowieka.
Od chwili urodzenia rodzice, a także środowisko, w jakim
egzystują, ich rola, jaką pełnią w życiu, zainteresowania,
mają wpływ na dalszy rozwój i kształtowanie wartościowej
jednostki. To dom – rodzina kreuje upodobania i kształtuje
nawyki dziecka.
Jako mama ośmioletniego Mikołaja wiem, jaka energia
i niespożyte siły drzemią w ciele dziecka. Po ciężkiej
i wytężonej nauce w szkolnych murach najlepszym
sposobem na relaks jest zwykły rodzinny spacer po lesie lub
nadmorskim parku. Świeże powietrze zadziała odprężająco
i wzmocni siły witalne potrzebne do popołudniowego
funkcjonowania, a wspólne przebywanie pomaga zbliżyć się
w rozmowie na temat trudnych sytuacji, które zaistniały
w szkole. Serdecznie namawiam do włączenia dziecka do
własnych zainteresowań, o ile je posiadamy.
Mikołaj uwielbia spędzać czas w garażu z tatusiem, który
mimo częstych sprzeciwów mamy, pozwala na pierwsze
próby spawania elementów do kolejnego motocykla. Ciekawą
formą spędzania czasu jest także wspólna wycieczka
rowerowa po okolicy, która posiada same zalety: tworzenie
szczególnej więzi i ruch na świeżym powietrzu.
współżycia i współdziałania. Szkoła za nas tego nie jest
w stanie wykonać.
Warto również w ramach wolnego czasu zachęcać dziecko
do tworzenia prac plastycznych, literackich na
proponowane w szkole konkursy. My zaś rodzice winniśmy
pomagać i współuczestniczyć w pracy twórczej naszych
milusińskich. Miło spędzimy czas, a jaka satysfakcja
z nagrody.
Dzięki umiejętnie zorganizowanym czynnościom związanym
z czasem wolnym, nasze dziecko będzie osiągało lepsze
wyniki w nauce, będzie bardziej aktywne społecznie i na
dłużej zachowa sprawność fizyczną i umysłową. Na pewno
będzie mniej chorowało, a rodzicom zmniejszą się wydatki
związane z leczeniem.
Czas wolny można przeznaczyć na pomoc w prowadzeniu
przydomowego ogrodu (nie wszyscy go mają – pozostają
nam doniczki na okiennym parapecie). Wiele radości sprawi
dziecku samodzielnie wyhodowana sałata, rzodkiewka,
pomidory.
Wolne chwile poświęcone własnemu dziecku to
najpiękniejszy dar, jaki mogą ofiarować rodzice. Nic i nikt
tego nie zastąpi. Oby ten czas nie był zmarnowany, a nasze
dzieci szczęśliwe.
No dobrze, ale co robić w zimowe wieczory, kiedy sypie
gęsty śnieg, a rtęć na termometrze wskazuje coraz niższą
temperaturę? Jest i na to rada. Najlepiej wziąć gorącą
kąpiel (nie przesadzajmy – można się poparzyć), zjeść
smaczną, lekką kolację, kawałek czekolady, ubrać ciepłą
piżamę i ...wziąć do ręki ulubioną książkę. W naszym domu
to ja pełnię rolę lektora. Polecam ukochanego przez mojego
syna „Mikołajka” Rene Goscinny i Jean-Jacques Sempe, lub
„Koszmarnego Karolka”.
Ten czas poświęcony dziecku nie jest czasem straconym, to
czas wyjątkowy w trakcie, którego tworzycie Państwo
szczególną, cudowną więź, rozwijacie uzdolnienia dziecka,
a także swoje własne. Dodatkowo kształtujecie umiejętność
Katarzyna Odyniec
mama Mikołaja z kl. IIa
ZESPÓŁ REDAKCYJNY
Małgorzata Chmiel
Sylwia Kamecka
Elżbieta Leszczyńska
Barbara Przychoćko