ABB Records Aftermath Entertainment

Fragment tekstu: „Wytwórnie hiphopowe”, pochodzącego z książki „Beaty, Rymy, Życie.
Leksykon Muzyki Hip-Hop”. Autorzy tekstu: Andrzej Cała, Radek Miszczak, Tymon Smektała.
W pełnym tekście znajdują się profile następujących wytwórni:
ABB Records, Aftermath Entertainment, American Records, Asfalt Records, Babygrande
Records, Bad Boy Entertainment, Battle Axe Records, Baza Lebel, BBE Music, Big Dada
Recordings, Blend Records, Bomb Hip-Hop Records, Camey Studio, Cash Money Records, Cold
Chillin', D.P.G. Recordz, Death Row Records, Def Jam Recordings, Definitive Jux, Eastern
Conference Records, Embargo Nagrania, Enjoy! Records, Fat Beats Records, Fonografika, G
Unit Records, Gigant Records, Grand Royal, Groove Attack Productions, Interscope Records,
Jazz Fudge, Jive Records, Junoumi Records, LaFace Records, Landspeed Records, Loud
Records, Mo’Wax , Murder Inc. Records, Ninja Tune, No Limit Records, Noo Trybe Records,
OM Records, PRAWIDŁOWA PISOWNIA, Priority Records, Profile Records, Project Blowed
Recordings, Prosto Records, Rap-A-Lot Records, Raptivism Records, Rawkus Records, Roc-AFella Records, RRX Records, Ruthless Records, Shady Records, Sleepin Bag Records, So So Def
Recordings, SoleSides / Quannum Projects, Stones Throw Records, Sugar Hill Records, T1Teraz, Tommy Boy Records , Tuff City Records, UMC Records, Uncle Howie Records, Up
Above Records, Uptown Records, Wielkie Joł, Wild Pitch Records, XL Recordings
Oto krótkie profile najważniejszych dla gatunku hip-hop wytwórni płytowych, specjalizujących
się przede wszystkim w wydawaniu rapowych artystów. W opisie każdego labelu można znaleźć
jego historię, charakterystykę brzmienia promowanych artystów, a także listę pięciu
najważniejszych płyt, jakie ukazały się jego nakładem. Zdecydowana większość najważniejszych
wytwórni powstała w USA, stąd też ich dominacja w tekście. Z oczywistych powodów w
zestawieniu znalazły się także profile kilkunastu najważniejszych polskich labeli hiphopowych.
ABB Records
Wytwórnia założona w 1997 r. w Oakland (Kalifornia) przez Beni’ego B. Jej nazwa jest
akronimem wyrażenia „Always Bigger and Better”. Od początku swej działalności ABB stawiało
na podziemnych, oryginalnych twórców nagrywających hip-hop bliski jego klasycznym
założeniom. Większość katalogu labelu stanowią doskonałe single 12-calowe (tzw. 12’’), z
których kilka przeszło do klasyki rapu. Prężnie działa też sublabel ABB Records – ABB Soul,
stawiający na ciepłe brzmienie z pogranicza soulu, jazzu i nowoczesnej elektroniki. Wytwórnia
jest też „domem” organizacji Bay Area Hip Hop Coalition, zrzeszającej didżejów i prezenterów
radiowych szerzących kulturę hiphopową w jej prawdziwie oldskulowym wymiarze.
Andrzej Cała
Najważniejsze płyty:
•
Defari – Bionic/ Change And Switch (singiel) (1997)
•
Dilated Peoples – Third Degree/ Confidence/ Global Dynamic (singiel) (1997)
•
The Likwit Junkies – The L.J.’s (2005)
•
Little Brother – The Listening (2003)
•
Sound Providers – An Evening With Sound Providers (2004)
Aftermath Entertainment
Wytwórnia założona w Santa Monica (USA) przez legendarnego producenta Dr. Dre w 1996,
Radek Miszczak, Andrzej Cała. „Beaty, Rymy, Życie. Leksykon Muzyki Hip-Hop”.
Wydawnictwo KURPISZ. Wszelkie prawa zastrzeżone. www.leksykon.miszczak.pl
Fragment tekstu: „Wytwórnie hiphopowe”, pochodzącego z książki „Beaty, Rymy, Życie.
Leksykon Muzyki Hip-Hop”. Autorzy tekstu: Andrzej Cała, Radek Miszczak, Tymon Smektała.
tuż po odejściu z kultowego dla gangsta rapu labelu: Death Row Records. Choć pierwsze
produkcje wydane w Aftermath, jak składanka „Dr. Dre Presents The Aftermath” i „The Firm”
supergrupy The Firm, nie odniosły sukcesu adekwatnego do wysokich oczekiwań, w ciągu
kilkuletniej działalności firma wyrobiła sobie markę jednej z najważniejszych mainstreamowych
wytwórni na hiphopowej mapie USA. Skupiając się na jakości, a nie ilości, słynny producent
uważnie zasilał szeregi labelu nowymi artystami, nad których brzmieniem i promocją czuwał
wyjątkowo starannie. Przełomowymi wydawnictwami w historii Aftermath były: wydany w 1999
oficjalny debiut Eminema: „Slim Shady LP”, oraz drugie solowe dzieło Doktora – „2001”.
Kolejne multiplatynowe krążki białej gwiazdy rapu, jak i nowe odkrycia w postaci 50 Centa
(2003) i The Game (2005) pomogły zarobić firmie – tylko na dziewięciu wydanych tytułach –
prawdziwą fortunę. Oryginalne brzmienie beatów Dre’a i szeregu ghost-producerów (jak Scott
Storch, Mel Man), owocuje od wielu lat najstaranniej dopracowanymi hiphopowymi hitami. To
samo przebojowe brzmienie przewija się w twórczości blisko związanych z wytwórnią sublabeli,
jak Shady Records (zarządzana przez Eminema) i G Unit Records (50 Centa).
Pomimo licznych sukcesów komercyjnych materiałów z Aftermath, nad wytwórnią unosi się
rodzaj fatum, o którym boleśnie przekonała się pewna grupa wykonawców. Jak pokazują
biografie kilku raperów, chociażby Rakima, Knoc-Turn’Ala., The Last Emperora, Pharoahe
Moncha i Hitmana, momentem ich odejścia ze sceny było właśnie podpisanie kontraktu z
wytwórnią Dr. Dre. Wiele tytułów, których premiery zapowiadane są od lat, prawdopodobnie
nigdy się nie ukaże. Albumy najnowszych gwiazd labelu – Busta Rhymes, Eve, Stat Quo – mają
zdjąć tę swoistą klątwę z zachodniego labelu, powiązanego dystrybucyjnie z Interscope.
Radek Miszczak
Najważniejsze płyty:
•
50 Cent – Get Rich Or Die Tryin’ (2003)
•
Dr. Dre – 2001 (1999)
•
Eminem – Marhsall Mathers LP (2000)
•
Eminem – Slim Shady LP (1998)
•
The Game – The Documentary (2005)
American Records
Rick Rubin, producent odpowiedzialny za ostre brzmienie debiutów Beastie Boys, Public
Enemy i Run-D.M.C., był jednym z dwóch głównych założycieli legendarnej wytwórni Def Jam
Records. Trwająca od początku lat 80. współpraca z Russellem Simmonsem zakończyła się w
1988, kiedy Rubin zdecydował się założyć własną oficynę, w której jako wielki fan rocka i
metalu mógł wydawać także artystów, grających muzykę gitarową. W ten sposób, w szeregach
labelu znaleźli się tacy wykonawcy, jak Slayer, The Black Crowes i Danzig, którzy ustawili
profil wydawnictwa na rockowy. Dbający o brzmienie większości albumów Rubin nie porzucił
jednak wydawania twórców hiphopowych, o czym świadczy współpraca American Records z
takimi artystami, jak m.in. Kwest Tha Madd Ladd, Chino XL, Sir Mix-A-Lot i grupa Geto Boys.
American Records przez wiele lat podlegało bezpośrednio Island Def Jam Records,
hiphopowej dywizji grupy kapitałowej Universal Music Group. Obecnie oficyna powiązana jest
umową dystrybucyjną i promocyjną z Warner Brothers Records.
Radek Miszczak
Najważniejsze płyty:
•
DJ Kool – Let Me Clear My Throat (1996)
Radek Miszczak, Andrzej Cała. „Beaty, Rymy, Życie. Leksykon Muzyki Hip-Hop”.
Wydawnictwo KURPISZ. Wszelkie prawa zastrzeżone. www.leksykon.miszczak.pl
Fragment tekstu: „Wytwórnie hiphopowe”, pochodzącego z książki „Beaty, Rymy, Życie.
Leksykon Muzyki Hip-Hop”. Autorzy tekstu: Andrzej Cała, Radek Miszczak, Tymon Smektała.
•
Geto Boys – The Geto Boys (1990)
•
Kwest Tha Madd Lad – This Is My First Album (1996)
•
Sir Mix-A-Lot – Mack Daddy (1992)
•
Saul Williams – Amethyst Rock Star (2001)
Asfalt Records
Pierwszy niezależny label hiphopowy w Polsce, założony w Warszawie w 1998 roku, przez
Tytusa (Marcin Grabski), wcześniej twórcę jednej z pionierskich stron internetowych
poświęconych tej muzyce (enigma.art.pl). Pierwszym wydawnictwem firmowanym przez Asfalt
Records była płyta „Wilanów... zobacz różnicę” warszawskiego zespołu OMP. Początkowo
wytwórnia Asfalt Records wydawała nagrania młodych warszawskich raperów, jednak wkrótce
jej skład powiększył się o wykonawców spoza stolicy – Łonę ze Szczecina, Komę z Białegostoku
i O.S.T.R.a z Łodzi. To, co łączy wykonawców nagrywających dla Asfaltu, to poszukiwanie
nowych brzmień, form wyrazu i tematyki, wychodzenie poza hiphopowe schematy. Najwyraźniej
jest to widoczne w twórczości czołowego artysty Asfalt Records – Fisza, który jest
odpowiedzialny za najciekawsze płyty firmowane logiem wytwórni. Drugim jej filarem jest
mistrz freestyle’u, fenomenalny raper O.S.T.R., który również zaskakuje każdą kolejną płytą.
Warto dodać, że Asfalt Records jako pierwsza polska wytwórnia zaczęła wydawać płyty również
na krążkach analogowych.
Tymon Smektała
Najważniejsze płyty:
•
Fisz – Polepione dźwięki (2000)
•
Łona – Koniec żartów (2001)
•
O.S.T.R. – Tabasko (2002)
•
OMP – Wilanów... zobacz różnicę (1998)
•
Tworzywo Sztuczne – Na rzywo w mózgu (2004)
Babygrande Records
Kalifornijski label specjalizujący się w wydawaniu albumów niezależnych, ambitnych
twórców. W 2004 i 2005 roku wytwórni udało się pozyskać kilkoro znanych, szanowanych
twórców – m.in. Brand Nubian i Geniusa GZĘ. Choć albumy z logo Babygrande nie osiągają
zazwyczaj wysokich wyników sprzedaży, są najczęściej dużymi wydarzeniami na podziemnej
scenie. Nagrywający dla wytwórni: 7L & Esoteric, Jedi Mind Tricks czy Jean Grae, należą
równocześnie do grona najważniejszych postaci niezależnego rapu.
Andrzej Cała
Najważniejsze płyty:
•
7L & Esoteric – DC2: Bars Of Death (2004)
•
Brand Nubian – Fire In The Hole (2004)
Canibus – Rip The Jacker (2003)
•
•
Jedi Mind Tricks – Visions Of Ghandi (2003)
•
Supernatural – The Lost Freestyle Files (2003)
Bad Boy Entertainment
Założony przez Seana „Puff Daddy’ego” Combsa nowojorski label, który w ciągu kilku lat
Radek Miszczak, Andrzej Cała. „Beaty, Rymy, Życie. Leksykon Muzyki Hip-Hop”.
Wydawnictwo KURPISZ. Wszelkie prawa zastrzeżone. www.leksykon.miszczak.pl
Fragment tekstu: „Wytwórnie hiphopowe”, pochodzącego z książki „Beaty, Rymy, Życie.
Leksykon Muzyki Hip-Hop”. Autorzy tekstu: Andrzej Cała, Radek Miszczak, Tymon Smektała.
przeistoczył się z niewielkiej wytwórni w prawdziwe imperium rozrywkowe, przynoszące
rocznie miliony dolarów zysku. Bad Boy Entertainment powstało w 1993 z inicjatywy Puffy’ego,
tuż po tym jak zakończył on współpracę z Uptown Records, gdzie sprawował funkcję A&R. Bad
Boy Records, czyli część BBE odpowiedzialna bezpośrednio za wydawanie płyt, powstała w
1994. Połowę udziałów w założonej firmie objęła wytwórnia Arista, odpowiedzialna za wsparcie
promocyjne i dystrybucje nagrań z katalogu Bad Boy na całym świecie. Pierwszymi artystami,
którym Daddy umożliwił międzynarodowe kariery, zostali The Notorious B.I.G. oraz, związany z
EPMD, Craig Mack. Multimilionowa sprzedaż debiutu B.I.G. „Ready To Die” zapoczątkowała
pasmo wielkich sukcesów labelu.
W połowie lat 90. Bad Boy Records stał na głównym froncie głośno komentowanej
hiphopowej wojny pomiędzy Wschodnim i Zachodnim Wybrzeżem, której śmiertelnymi ofiarami
zostali czołowi raperzy obu stron – 2Pac (reprezentant Death Row Records) i The Notorious
B.I.G. – zamordowani w strzelaninach typu drive-by w do dziś niewyjaśnionych okolicznościach.
Puffy’emu udało się w 1997 pozbierać po utracie przyjaciela i najlepszego wykonawcy w
katalogu. Odniósł sukcesy wydając albumy ze współczesnym R&B (112, Faith Evans, Total, Carl
Thomas), hip-hopem (Black Rob, LOX, Mase) i rozpoczął udaną solową karierę jako raper i
producent. Pod koniec lat 90. Bad Boy był jednym z najsilniejszych obozów na hiphopowej
mapie USA, a zdecydowana większość wydawanych przez oficynę płyt pokrywała się złotem lub
platyną. Na początku kolejnej dekady pozycja labelu zaczęła słabnąć, w związku z coraz
częstszym opuszczaniem szeregów wytwórni przez jej czołowych twórców. Seanowi Combsowi
udało się jednak utrzymać dobre miejsce firmy na rynku. W roku 2002 odkupił od Aristy
pozostałe 50% udziałów w Bad Boy Records, po czym związał się umową dystrybucyjną z
Universalem, który w lutym 2005 – za kwotę 30 milionów dolarów, przejął połowę praw do
całego Bad Boy Entertainment. Imperium podlegają m.in. wytwórnia filmowa Bad Boy Films,
agencja muzyczna Justin Combs Music Publishing, wydawnictwo Bad Boy Books, charytatywna
instytucja Daddy’s House Social Programs, marka odzieżowa Sean John, firmy Bad Boy
Marketing i Bad Boy Productions, oraz restauracje Justin’s.
Do najnowszych nabytków stajni nowojorskiego labelu należą, pionierski dla brzmienia Dirty
South, duet Eightball & MJG, reaktywowana grupa R&B – New Edition oraz śpiewający Mario
Winans.
Radek Miszczak
Najważniejsze płyty:
•
Mase – Harlem World (1997)
•
The Notorious B.I.G. – Ready To Die (1994)
•
Puff Daddy & The Family – No Way Out (1997)
•
Różni wykonawcy – Bad Boy’s 10th Anniversary...The Hits (2004)
•
Różni wykonawcy – We Invented The Remix (2002)
Battle Axe Records
Wytwórnia założona w 1996 r. przez Madchilda z grupy Swollen Members. Początkowo
działające w Blaine (stan Waszyngton) Battle Axe miało być jedynie domem wydawniczym dla
jego zespołu i grupy zaprzyjaźnionych twórców. Z biegiem czasu wytwórnia, również dzięki
podpisanej z Jazz Fudge umowie dystrybucyjnej na teren Europy, bardzo się rozwinęła i stała
jednym z najprężniejszych podziemnych labeli w Stanach Zjednoczonych. Najbardziej
charakterystyczne dla Battle Axe są produkcje autorstwa Joey’a Chaveza i Roba The Viking,
wokal wspaniałego piosenkarza Moka Only i cieszące się od wielu lat niesłabnącą popularnością
Radek Miszczak, Andrzej Cała. „Beaty, Rymy, Życie. Leksykon Muzyki Hip-Hop”.
Wydawnictwo KURPISZ. Wszelkie prawa zastrzeżone. www.leksykon.miszczak.pl
Fragment tekstu: „Wytwórnie hiphopowe”, pochodzącego z książki „Beaty, Rymy, Życie.
Leksykon Muzyki Hip-Hop”. Autorzy tekstu: Andrzej Cała, Radek Miszczak, Tymon Smektała.
nagrania Swollen Members.
Andrzej Cała
Najważniejsze płyty:
•
Evidence – Yellow Tapes Instrumentals (2004)
•
Moka Only – Lowdown Suite (2003)
•
Son Doobie – Funk Superhero (2003)
•
Swollen Members – Bad Dreams (2001)
•
Swollen Members – Balance (1999)
Baza Lebel
Label założony w 2000 roku przez członków zespołu Molesta/ Ewenement, stanowiący część
koncernu Pomaton/ EMI. Początkowo powstały z myślą o wydawaniu płyt Ewenementu, w
krótkim czasie wzbogacił swój katalog o płyty nagrywane przez innych reprezentantów ulicznego
hop-hopu (Zipera, Fu, Mor W.A.), a nawet wykonawców reprezentujących inne nurty (m.in.
działający solo raper Onil oraz żeński, feminizujący zespół Parę Słów). Wykonawców
nagrywających dla wytwórni łączą raczej układy towarzyskie, niż wspólne, charakterystyczne
brzmienie, którego nie posiadają płyty wydawane przez Baza Label.
Tymon Smektała
Najważniejsze płyty:
•
Ewenement – ...taka płyta (2000)
•
Fu – N.O.C.C. (2001)
•
Parę Słów – Ironia (2003)
•
Vienio/ Pele – Autentyk (2002)
•
Vienio/ Pele – Autentyk 2 (2003)
•
B-Boy (1999)
Radek Miszczak, Andrzej Cała. „Beaty, Rymy, Życie. Leksykon Muzyki Hip-Hop”.
Wydawnictwo KURPISZ. Wszelkie prawa zastrzeżone. www.leksykon.miszczak.pl