Informacje o Unii, walucie

KSZTAŁTOWANIE SIĘ WSPÓLNEJ WALUTY
1950 rok
Z inicjatywy państw należących do Europejskiej Organizacji
Współpracy Gospodarczej, we wrześniu została
utworzona
Europejska Unia Płatnicza. Funkcjonowała do roku 1958, czyli do
momentu, gdy walutom krajów członkowskich Europejskiej Wspólnoty
Gospodarczej przywraca się wymienialność.
25 marca 1957
W Rzymie sześć krajów Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali
podpisało Traktaty Rzymskie. Na ich mocy powstała Europejska
Wspólnota Gospodarcza (EWG) i Europejska Wspólnota Energii
Atomowej (EURATOM). Traktaty Rzymskie niewiele wniosły do historii
Unii Gospodarczej i Walutowej. Postanowiono w nich jedynie
koordynować wewnętrzną politykę walutową.
1958
Europejską Unię Płatniczą zastąpił Europejski Układ Walutowy
istniejący do 1979 roku. Przywrócił on zewnętrzną wymienialność
walut .
1962
Opublikowanie tzw. Memorandum Marjolina, które przewidywało
konieczność powołania Komitetu Prezesów Banków Centralnych
Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej, aby koordynować politykę
walutową krajów członkowskich EWG.
Memorandum
stwierdzało, że po okresie przejściowym będzie
konieczne wyznaczenie stałych kursów wymiany walut państw
członkowskich EWG (wówczas sześciu) celem ograniczenia zakresu
wahań ich kursów.
1964
Powstanie Komitetu Prezesów Banków Centralnych EWG. Odpowiada
on za spójność narodowych polityk pieniężnych prowadzonych przez
państwa członkowskie EWG.
Wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej Raymond Barre przedstawił
plan harmonizacji polityki gospodarczej i walutowej szóstki krajów
członkowskich EWG (tzw. pierwszy plan Barre'a). Dotyczył on
opracowania etapowego planu utworzenia
Unii Gospodarczej i
Walutowej. Podczas szczytu w Hadze szefowie rządów państw
członkowskich zgodzili się co do pryncypiów, według których ma być
budowana Unia Gospodarcza i Walutowa.
1970
Opracowanie przez komitet Pierre'a Warnera planu sukcesywnego
wprowadzania w życie Unii Gospodarczej i Walutowej.
Zaproponowano etapowe wprowadzanie Europejskiej Unii Walutowej
w latach 1971-1980.
1971
Podjęcie decyzji o rozpoczęciu pierwszego etapu planu Wernera
(harmonizacja polityki gospodarczej wewnątrz EWG).
Realizacja planu została wstrzymana po dwóch latach z powodu
kryzysu walutowego wewnątrz systemu Bretton Woods pod koniec lat
sześćdziesiątych oraz kryzysu naftowego z początku lat
siedemdziesiątych.
1972
Powstanie "węża walutowego". Sześć państw członkowskich (Belgia,
Francja, Holandia, Luksemburg, Niemcy, Włochy) postanowiło
ograniczyć do 2,25% przedział wahań kursów swoich walut
narodowych w stosunku do dolara amerykańskiego.
1973
Powstanie Europejskiego Funduszu Współpracy Walutowej.
1979
Powstanie Europejskiego Systemu Walutowego (ESW)- European
Monetary System. "Wąż walutowy" przybiera formę bardziej
skomplikowanego mechanizmu kursowego. Zadaniem systemu jest
zapewnienie stabilności walutom państw członkowskich Wspólnoty.
W ramach ESW wykreowana została Europejska Jednostka
Walutowa- ECU.
1985
Podpisanie Jednolitego Aktu Europejskiego przewidującego
wprowadzenie jednolitego rynku europejskiego do 31 grudnia 1992 r.
1988
Rada Europejska powołała komitet, który pod kierunkiem
przewodniczącego Komisji Europejskiej miał opracować szczegóły
dochodzenia do Unii Gospodarczej i Walutowej.
1989
Publikacja raportu Delorsa prezentującego inicjatywę utworzenia Unii
Gospodarczej i Walutowej w trzech odrębnych etapach. Rozpoczęcie
pierwszego z nich zaplanowano na 1 sierpnia 1990 roku, drugiego na
1 stycznia 1994. Trzeci etap miał się rozpocząć nie wcześniej niż 1
stycznia 1996 roku i nie później niż 1 stycznia 1999 roku.
1991
Rozpoczęcie w Rzymie konferencji międzynarodowej dotyczącej
utworzenia Unii Gospodarczej i Walutowej oraz Unii Politycznej.
1992
Podczas szczytu w Maastricht przywódcy państw wspólnot
europejskich podjęli decyzję o utworzeniu Unii Europejskiej.
1995
W Madrycie przywódcy Unii Europejskiej podjęli decyzję
o wprowadzeniu od 1 stycznia 1999 roku wspólnej waluty - EURO.
1996
Rada Europejska w Dublinie przyjęła pakt stabilizacji i rozwoju. Jego
zadaniem było zdyscyplinowanie rządów w zakresie utrzymywania
deficytu budżetowego na poziomie 3% wartości produktu krajowego
brutto(PKB).
25 marca 1998
Komisja Europejska zarekomendowała 11 państw, które wprowadzą
wspólną walutę
30 kwietnia
Parlament Europejski głosował nad raportem dotyczącym krajów
spełniających kryteria konwergencji.
1maja
Ministrowie finansów Unii podjęli decyzję, które państwa wejdą do
Unii Walutowej, czyli znajdą się wewnątrz strefy euro w 1999 roku
(tzw.INS), a które państwa UE dołączą do Unii Walutowej później (tzw.
Pre-INS).
Prezesem Europejskiego Banku Centralnego, formalnie otwartego w
lipcu, został Wim Duisenberg. Europejski System Banków Centralnych
(ESBC) przygotował szczegóły technicznego planu wprowadzania w
życie UGW. Strategicznym celem makroekonomicznym polityki ESBC
pozostanie utrzymanie stabilności cen. Zapewniona zostanie pełna
niezależność polityczna od organizmów narodowych i wspólnotowych.
31 grudnia
Rozpoczął się trzeci etap realizacji Unii Gospodarczej i Walutowej.
1 stycznia 1999
Rozpoczął się trzeci etap realizacji Unii Gospodarczej i Walutowej.
Kurs wymiany walut narodowych państw członkowskich Unii
Europejskiej zakwalifikowanych do strefy euro został zablokowany.
Euro zostało wprowadzone jako „wirtualna” waluta do celów płatności
bezgotówkowej i rozliczeń rachunkowych.
1 stycznia 2002
1 stycznia europejski system banków centralnych rozpoczął
wprowadzanie euro do powszechnego obiegu . Był to początek
wymiany banknotów i monet walut narodowych na euro.
W ciągu sześciu miesięcy nastąpiło zakończenie procesu
wprowadzania euro do powszechnego obiegu w państwach strefy
wspólnej waluty europejskiej. Narodowe banknoty i monety straciły
status prawnego środka płatniczego. Banknoty i monety euro
uzyskały status jedynego prawnego środka płatniczego wewnątrz
strefy euro.
Europejski
Bank Centralny
Europejski Bank Centralny z siedzibą we Frankfurcie nad Menem
odpowiada za politykę walutową i monetarną krajów Unii, które
od 1 stycznia 2002 roku wprowadziły do obiegu euro. Bank ustala
m.in. wysokość obowiązkowych rezerw w bankach komercyjnych
i zarządza rezerwami szacowanymi na 340 mld dolarów.
Eurobankiem kieruje sześcioosobowy zarząd. Swój głos w określaniu
strategii tej instytucji mają też prezesi 17 banków centralnych
Eurolandu - wraz z zarządem tworzącym Radę Zarządzającą EBC. To
właśnie ona podejmuje kluczowe decyzje. Banki centralne wcielają w
życie politykę eurobanku, odpowiadają za druk banknotów i bicie
monet w nowej walucie.
Traktat o Unii Europejskiej przewiduje dla prezesa EBC
nieodnawialną ośmioletnią kadencję. Pierwszym prezesem EBC
był Holender Wim Duisenberg. Drugim , od 1 listopada 2003 r.,
Francuz Jean-Claude Trichet. Jego kadencja kończy się 1 listopada
2011 r. Nowym prezesem może zostać Włoch Mario Draghi, który
uzyskał poparcie ministrów finansów państw UE oraz eurogrupy czyli
ministrów państw strefy euro.
KORZYŚCI WPROWADZENIA EURO
* Wyeliminowanie kosztów wymiany walut
na rynku wspólnotowym
* Jednolity rynek wymaga jednolitego pieniądza
* Wspólna waluta usprawnia funkcjonowanie
zjednoczonego rynku ,a handel pomiędzy
państwami UE odbywa się tak łatwo jak na terenie
jednego państwa
* Jednolity pieniądz wymusza dyscyplinę finansową
co pomaga Unii w walce z międzynarodową
konkurencją
* Słabsze ekonomicznie państwa zyskają szansę
korzystania ze stabilnej waluty, niskiej inflacji
i niskich stóp procentowych
* Łatwość w porównywaniu cen w poszczególnych
krajach i zwiększenie ich „przejrzystości”
* Euro ułatwia życie turystom , którzy nie muszą
martwić się o wymianę waluty
KOSZTY WPROWADZENIA EURO
* Wykluczenie możliwości łatwego podniesienia
konkurencyjności eksportu i ograniczenia
nadmiernego importu w poszczególnych krajach
poprzez spadek wartości waluty krajowej
* Konieczność podporządkowania się przez państwa
strefy euro dyscyplinie finansów publicznych
* Dostosowanie poziomu stóp procentowych do
wspólnych wymogów , co może powodować
wzrost bezrobocia
* Znaczna zmienność kursu między euro i dolarem,
która może komplikować współpracę z krajami
spoza strefy euro
DO UNII WALUTOWEJ NALEŻĄ TE PAŃSTWA
CZŁONKOWSKIE UE , KTÓRE SPEŁNIŁY
SUROWE KRYTERIA
KONWERGENCJI
OKREŚLONE W TRAKTACIE Z
MAASTRICHT :
1.Roczny wskaźnik wzrostu cen w państwie członkowskim
nie może być wyższy niż 1,5 punktu procentowego od
średniej stopy inflacji w trzech krajach UE
o najlepszych pod tym względem wskaźnikach
2.Wysokość deficytu budżetowego nie może przekroczyć 3 %
PKB
3.Wysokość długu publicznego nie może przekroczyć 60 %
Produktu Krajowego Brutto
4.Wysokość średniej nominalnej , długookresowej stopy
procentowej nie może przekroczyć 2 punktów procentowych
średniej nominalnej , długookresowej stopy procentowej w
trzech krajach UE o najniższym rocznym wskaźnik inflacji
5.Państwo członkowskie w ramach mechanizmu kursowego
Europejskiego Systemu Walutowego przez co najmniej dwa
lata musi zachować normalny przedział wahań kursów
walut. W tym okresie waluta tego państwa nie może
być dewaluowana w stosunku do walut innych krajów UE .
WPROWADZANIE WSPÓLNEJ WALUTY :
OD 1999 roku :
AUSTRIA , BELGIA , FINLANDIA , FRANCJA
HISZPANIA , HOLANDIA , IRLANDIA
LUKSEMBURG , NIEMCY , PORTUGALIA
WŁOCHY
OD 2001 r.:
GRECJA
OD 2007 r.:
SŁOWENIA
OD 2008 r.:
CYPR
MALTA
OD 2009 r.:
SŁOWACJA
OD 2011 r.:
ESTONIA
SPOŚRÓD EUROPEJSKICH KRAJÓW
NIECZŁONKOWSKICH WSPÓLNĄ WALUTĘ
STOSUJE SZEŚĆ PAŃSTW :
- MONAKO
-SAN MARINO
-WATYKAN
-ANDORA
-CZARNOGÓRA
-KOSOWO
DO UNII WALUTOWEJ Z WŁASNEJ WOLI
NIE PRZYSTĄPIŁY :
DANIA , WIELKA BRYTANIA , SZWECJA
CO WARTO WIEDZIEĆ O BANKNOTACH
I MONETACH EURO ?
Przez pierwsze półrocze 2002 r. w Austrii ,Belgii
Finlandii,Francji,
Grecji ,Hiszpanii ,Holandii , Irlandii, Luksemburgu ,
Niemczech ,
Portugalii , Włoszech w obiegu były jednocześnie nowe i
stare
pieniądze, a 1 LIPCA 2002 r. EURO nieodwołalnie zastąpiło
waluty narodowe i stało się tam jedynym legalnym środkiem
płatniczym .
Pieniądze są oznakowane charakterystycznym symbolem-jest
to grecka litera epsilon.Podwójne poziome przekreślenie litery
symbolizuje stabilność waluty,która w założeniu twórców
koncepcji Unii Gospodarczo-Walutowej ma być najsilniejszą
walutą na świecie.
Role w zakresie emisji banknotów zostały szczegółowo
podzielone.
Europejski Bank Centralny dokładnie określił, ile banknotów w
poszczególnych nominałach ma wyprodukować każdy kraj.
Natomiast monety są bite w kraju macierzystym, ponieważ każdy
nominał monety ma narodowe rewersy.
Europejski Bank Centralny zapewnia, że nowe pieniądze są
doskonale zabezpieczone przed fałszerstwami. Koncepcja
wspólnych awersów i narodowych rewersów monet euro ma
odzwierciedlać ideę integracji europejskiej - jednoczenie się z
zachowaniem różnic narodowych.
Podobnie jak 1 zł składa się ze 100 groszy , tak 1 euro składa
się ze 100 centów. Cent to oficjalna nazwa. Potocznie„unijne
grosze” są już dziś nazywane”eurocentami”.
BANKNOTY
W obiegu jest siedem rodzajów banknotów o nominałach
5 , 10 , 20 , 50 , 100 , 200 i 500 euro.
Poszczególne nominały banknotów różnią się
wielkością i kolorem.
Jakkolwiek żaden z nominałów nie ma jednolitej barwy,
to każdy ma charakterystyczny dla siebie kolor dominujący .
5 euro – kolor szary
10 euro – kolor czerwony
20 euro – kolor niebieski
50 euro – kolor pomarańczowy
100 euro – kolor zielony
200 euro – kolor żółtobrązowy
500 euro – kolor purpurowy
Wielkość banknotów jest skorelowana z jego wartością.
Im niższy nominał , tym mniejszy banknot i odwrotnie.
Twórcy banknotów pomyśleli o ułatwieniach dla osób
niewidomych i niedowidzących. Znamiona banknotów
ułatwiają rozpoznanie poszczególnych nominałów. Osoby
niewidome mogą rozpoznać je po różnej wielkości
i wyczuwalnych elementach wypukłych, natomiast osoby
niedowidzące – po intensywnym kolorze dominującym
i wydrukowanych dużymi wyraźnymi cyframi nominałach
na każdej stronie w kilku miejscach.
MONETY
Monety euro występują w ośmiu nominałach. W obiegu są dwa
rodzaje monet euro i sześć rodzajów monet euro centowych :
- monety o nominałach 1 i 2 euro
- monety centowe o nominałach 1 , 2 , 5 , 10 , 20 i 50 centów
Podobnie jak banknoty , także monety mają różne wymiary
i różne kolory. Im wyższy nominał ,tym większa jest jego średnica
Wyjątek stanowią monety 1 euro i 50 centów.
1 euro jest minimalnie mniejsze niż 50 centów.
Największą z monet jest 2 euro. Warto wiedzieć , że żadna
z polskich monet nie jest tak duża jak ten nominał unijny.
Monety o nominałach 1 euro i 2 euro są dwukolorowe - srebrnozłote.
Pozostałe monety są jednobarwne. Kolor żółty został zastrzeżony
dla monet o nominale 10,20,50 centów .
Natomiast kolor miedziany (czerwony) dla monet o nominale
1,2,5 centów.
Wszystkie monety mają kształt koła. Tylko 20-centówka
jest inna niż pozostałe. Wyróżnia ją brzeg mający sześć wgłębień.
Podobnie jak banknoty, także monety dostosowano do potrzeb
osób niewidzących i niedowidzących. Zróżnicowane kolory,waga,
grubość mają ułatwić posługiwanie się nimi tej grupie osób.
W przeciwieństwie do banknotów na monetach zachowano
symbole narodowe. Każda moneta-bez względu na nominał
ma jedną stronę wspólną dla wszystkich krajów UGW, a drugą
krajową . Wspólny jest awers , różny rewers.
Na wszystkich awersach umieszczono 12 gwiazd z flagi UE
oraz kształt Europy , ale w różnym wyrażeniu graficznym.
Mimo że wygląd rewersu każdej krajowej wersji monet Unii jest
różny, to elementem wspólnym jest krąg obrzeża złożony z 12
gwiazd W nim każdy kraj członkowski UGW umieścił własny
symbol narodowy. Jednak każda moneta ,bez względu na
emitenta decydującego o stronie narodowej , jest prawnym
środkiem płatniczym
we wszystkich 17 krajach Unii Gospodarczo-Walutowej.
Wprowadzenie euro z początkiem 1999 r. obwieszczono
jako najważniejsze wydarzenie gospodarcze XX wieku. Wspólna
waluta była pierwszym poważnym wyzwaniem dla amerykańskiego dolara,
który od blisko 60 lat niepodzielnie pełnił funkcję światowej
waluty.
Dnia 9 maja 1950 r. Robert Schuman ogłosił plan /zwany odtąd planem Schumana / ,
który zapoczątkował pokojowy proces jednoczenia Europy.
Dzień 9 maja obchodzony jest jako Dzień Europy.
Jest to święto Wspólnot Europejskich i Unii Europejskiej od 1986 roku.
Nazwa „Dzień Europy” jest także stosowana dla oznaczenia święta Rady Europy , które
wypada 5 maja , w rocznicę utworzenia tej organizacji w 1949 roku.
Polska jest członkiem Rady Europy od 1991 r.
OJCOWIE ZJEDNOCZONEJ EUROPY
ROBERT SCHUMAN - (1886-1963)
urodzony w Luksemburgu. Żył i działał jednak we Francji.W latach 1919 –1940 deputowany
do parlamentu.Premier Francji w latach 1947-1948,
minister spraw zagranicznych
w latach 1948-1953. W latach1958-1960 był przewodniczącym
Europejskiego Zgromadzenia Parlamentarnego.Dążył do pojednania francuskoniemieckiego i współpracy zachodnioeuropejskiej w sferze gospodarczej,
społecznej
i politycznej.
PLAN SCHUMANA
9 maja 1950 r. R. Schuman przy wsparciu J.Monneta zaproponował ,
by niemiecka i francuska produkcja stali była pod kontrolą wspólnej władzy
ponadnarodowej. Plan ten w swoich początkach był głównie elementem pojednania
niemiecko-francuskiego. Kilka miesięcy później Schuman przedstawił swoją propozycję
przed Zgromadzeniem Konsultacyjnym Rady Europy.
Można stwierdzić, że ten Plan był początkiem integracji europejskiej i doprowadził do
powstania pierwszej z trzech Wspólnot –Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, posiadającą
ponadnarodową Władzę-zalążek Komisji Europejskiej.
ALCIDE DE GASPERI – (1881-1954)
Polityk włoski, aresztowany w 1927 r. za przeciwstawianie się faszyzmowi,zwolniony z
aresztu po 16 miesiącach za poręczeniem papieża Piusa XI. Inspiracją De Gasperiego do
działań zmierzających ku integracji europejskiej były przede wszystkim jego przekonania
religijne. W swoim życiu kierował się katolicką nauką społeczną. W 1993 r. w Trydencie
rozpoczął się proces beatyfikacyjny De Gasperiego. Prekursor włoskiej chadecji. Działacz
Włoskiej Partii Ludowej. Wielokrotny premier Włoch w latach 1946-1953. Uważał , że
europejska współpraca gospodarcza powinna się opierać na zacieśnianiu współpracy
obronnej. Zwolennik federalistycznej koncepcji integracji.
JEAN MONNET - (1888-1979)
Urodził się w miejscowości Cognac we Francji, w rodzinie zajmującej się produkcją
koniaku.W czasie I wojny światowej pracował w Londynie, gdzie zajmował się współpracą
gospodarczą między aliantami. W latach 1919-1923 pełnił funkcję zastępcy Sekretarza
Generalnego Ligi Narodów. Po II wojnie światowej został przewodniczącym komisji
przygotowującej plan rozwoju , unowocześnienia i restrukturyzacji francuskiej
gospodarki. Wspólnie z Robertem Schumanem doprowadził do powstania
Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali.Został pierwszym przewodniczącym Wysokiej Władzy
tej Wspólnoty /dziś Komisja Europejska/.
W 1955 r. stworzył Komitet na rzecz powołania Stanów Zjednoczonych Europy, który
działał do 1975 r. W swoim dziele ”Memoires” J. Monnet podkreślał , że tylko konkretne
czyny mają wartość w tak wielkim dokonaniu jak integracja Europy oraz że rację bytu mają
jedynie instytucje wspólne tworzące wspólne wartości a nie międzyrządowa współpraca.
Za swoją działalność w 1976 r. otrzymał od szefów rządów państw Europejskiej Wspólnoty
Gospodarczej tytuł OBYWATELA EUROPY.
KONRAD ADENAUER – (1876-1967)
Prawnik, w latach 1917-1933 był nadburmistrzem Kolonii i już wtedy postulował połączenie
przemysłu ciężkiego państw Europy Zachodniej.Był człowiekiem wielkiej odwagi- gdy
A.Hitler jako kanclerz Niemiec odwiedził Kolonię , na lotnisku zabrakło gospodarza miasta,
który zbojkotował wizytę przywódcy nazistów. Adenauer przypłacił to utratą wszystkich
funkcji.W latach 1949-1963 był kanclerzem RFN, jednocześnie w latach 1951-1955 pełnił
funkcję ministra spraw zagranicznych. Był także współzałożycielem , a od 1950 do 1966 r.
przewodniczącym Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej /CDU/.
W maju 1950 r. bez wahania opowiedział się za realizacją planu Schumana , a następnie
współtworzył EWG i Euratom.
PAUL HENRI SPAAK - (1899-1972)
Polityk belgijski , socjaldemokrata.W latach 1947-1949 był premierem , a także
dwukrotnym ministrem spraw zagranicznych /1938-1939,1946/.
Został pierwszym przewodniczącym Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów
Zjednoczonych. Był współtwórcą Beneluksu - unii gospodarczej Belgii, Holandii i
Luksemburga.W latach 1957-1961 był sekretarzem generalnym NATO .
Jeden z twórców raportu , który zawierał plan powołania EWG i Euratomu / tzw. raport
Spaaka/
PLAN SCHUMANA / fragmenty/
„Nie można zagwarantować światowego pokoju bez podejmowania twórczych wysiłków ,
proporcjonalnych do zagrażających mu niebezpieczeństw. Do utrzymania pokojowych
stosunków niezbędny jest wkład , jaki może wnieść w rozwój cywilizacji zorganizowana
i żyjąca Europa. Celem Francji, która przez ponad 20 lat czyniła największe starania na rzecz
zjednoczenia Europy , zawsze było służenie pokojowi. Idea zjednoczonej Europy nie została
osiągnięta i stanęliśmy w obliczu wojny.
Europa nie zostanie stworzona natychmiast ani według pojedynczego
planu. Będzie budowana poprzez konkretne działania , które najpierw stworzą autentyczną
solidarność. Współdziałanie narodów Europy wymaga eliminacji wiekowych konfliktów
między Francją i Niemcami.Podjęcie jakiegokolwiek działania musi w pierwszej kolejności
dotyczyć tych dwóch państw.”
„Mając na uwadze powyższy cel, rząd Francji proponuje podjęcie działania w jednym
ograniczonym, ale decydującym punkcie.Propozycja ta dotyczy oddania całości francuskoniemieckiej produkcji węgla i stali pod nadzór wspólnej Władzy Najwyższej, w ramach
organizacji , która będzie otwarta dla innych krajów Europy.
Połączenie produkcji węgla i stali powinno natychmiast umożliwić stworzenie podstaw
rozwoju gospodarczego , co będzie pierwszym krokiem na drodze ku federacji państw
Europy oraz zmienić los regionów od dawna zajmujących się produkcją zbrojeniową na
potrzeby wojny, której same były ofiarami. Współpraca tak zorganizowanej produkcji
sprawi , iż jakakolwiek wojna pomiędzy Francją i Niemcami stanie się nie tylko nie do
pomyślenia , ale będzie praktycznie niemożliwa.”
„Utworzenie silnej organizacji, otwartej dla wszystkich
państw pragnących w niej uczestniczyć oraz działać na rzecz zaopatrzenia wszystkich państw
członkowskich w podstawowe produkty przemysłowe na takich samych zasadach, stworzy
podstawy ich zjednoczenia gospodarczego. Cały świat , bez wyjątków i na równych
zasadach, będzie mógł wykorzystywać efekty tej produkcji w celu podnoszenia standardów
życia oraz propagowania pokojowych działań. W ten sposób, szybko i po prostu , zostanie
urzeczywistnione połączenie interesów , które jest niezbędne do utworzenia wspólnego
systemu gospodarczego, z którego powstanie szersza i ściślej powiązana wspólnota państw od
dawna podzielonych głębokimi konfliktami. Poprzez połączenie podstawowej produkcji
oraz ustanowienie Władzy Najwyższej, której decyzje będą wiążące dla Francji , Niemiec
i innych państw członkowskich , propozycja ta doprowadzi do stworzenia pierwszej
federacji europejskiej, niezbędnej do utrzymania pokoju.”
KONCEPCJE INTEGRACJI EUROPEJSKIEJ
Koncepcja federacyjna
- zakłada budowę tworu państwowego podobnego do Stanów Zjednoczonych Ameryki /
Stany Zjednoczone Europy/, zastąpienie narodowych struktur ponadnarodowymi organami
federacyjnymi.
Zwolennikami tej koncepcji byli m.in. W. Churchill, W.Hallstein,
P.H.Spaak oraz K.Adenauer
Koncepcja konfederacyjna
- zakłada budowę tzw. Europy Ojczyzn , a więc współpracę rządów bez tworzenia
ponadpaństwowych organów wspólnotowych. Zwolennikami tej koncepcji byli
Ch. de Gaulle oraz Pius XII
Koncepcja
unionistyczna
- postuluje ograniczenie integracji europejskiej do współdziałania między rządami
suwerennych państw. Jej zwolennikami byli E.Bevin oraz C.Attlee
Symbole
FLAGA
UNII
Unii Europejskiej
EUROPEJSKIEJ
Flaga UE została zaprojektowana przez hiszpańskiego dyplomatę Salvatore de Mandiaraga y
Rojo oraz francuskiego artystę Arsena Heitza, na zamówienie Rady Europy i zaakceptowana
przez nią 8 grudnia 1955 roku. A.Heitz przed śmiercią wyznał , że inspiracją dla niego był
wizerunek Matki Boskiej, która jest przedstawiana na lazurowym tle , a jej głowę okala 12
gwiazd. 12 gwiazd to symbol pełni i doskonałości. Liczba 12 to liczba miesięcy w roku ,
godzin na zegarze, tablic prawa rzymskiego, liczba plemion biblijnego Izraela oraz liczba
apostołów.
Koło to symbol doskonałości i jedności. Całość w sumie ma prezentować pojęcie jedności i
tożsamości europejskiej. Pomyślana została jako flaga dla wszystkich instytucji o charakterze
europejskim ,dlatego Rada Europy zaproponowała jej wykorzystanie Wspólnotom
Europejskim. Decyzja o przyjęciu flagi Rady Europy została podjęta na szczycie Rady
Europejskiej w Mediolanie w czerwcu 1985 r.
Liczba gwiazd nie zmienia się wraz ze wzrostem liczby członków UE. Gwiazdy są
jaskrawożółte , a tło ma kolor lazuru. Wieniec gwiazd powinien zajmować centralne 2/3
obszaru flagi o proporcjach 3:5. Wszystkie gwiazdy na fladze europejskiej są pięcioramienne
i równoramienne , mają jedno ramię zwrócone zawsze ku górze i rozmieszczone są
w miejscach na tarczy zegara.
HYMN UNII EUROPEJSKIEJ
Hymn Unii Europejskiej jest identyczny z hymnem Rady Europy. Jest to „Oda do radości”
z czwartej części IX symfonii Ludwika van Beethovena. „Oda do radości” została
skomponowana w roku 1823 do słów głoszącego idee braterstwa wiersza Fryderyka Schillera
„An der Freude”. Rada Europy przyjęła swój hymn w 1972 r., a Wspólnoty Europejskie , za
zgodą Rady Europy, w 1985 r.
Hymn jest utworem czysto instrumentalnym. Oficjalną wersją jest aranżacja na orkiestrę
napisana przez Herberta von Karajana. Śpiewanie słów „Ody do radości” Schillera
w dowolnej wersji językowej nie jest formalnie śpiewaniem hymnu Unii Europejskiej.
\
PASZPORT EUROPEJSKI
Symbolem Unii Europejskiej jest także paszport europejski w kolorze burgundzkiego
wina. Na jego okładce widnieje napis „Unia Europejska” i nazwa państwa , którego
obywatelem jest jego posiadacz. Został wprowadzony do użytku w 1985 roku.