Uchwała Nr 993/2004 Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w

Uchwała Nr 993/2004 Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w

Uchwała Nr 993/2004
Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Poznaniu
z dnia 8 grudnia 2004r.
Na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 5a i art. 25b ust. 2 ustawy z dnia 7 października 1992 r.
o regionalnych izbach obrachunkowych (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 55 poz. 577 ze zm.).
Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Poznaniu uchwala, co następuje:
§1
Oddalić, wniesione przez Burmistrza Gminy Pniewy, zastrzeżenie w całości.
§2
Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.
U z a s a d n i e n i e:
Regionalna Izba Obrachunkowa w Poznaniu - po przeprowadzonej kompleksowej
kontroli gospodarki finansowej Miasta i Gminy Pniewy za rok 2003 - skierowała w dniu
28.10.2004 r. do Burmistrza wystąpienie pokontrolne (znak WK - 0911/9/2004) zawierające
do realizacji 26 wniosków pokontrolnych, w tym wniosek Nr 20 o treści:
Wyegzekwować od osób nie będących pracownikami Urzędu Miejskiego w Pniewach
(żona Burmistrza, żona Przewodniczącego Rady) zwrot wydatków z tytułu zagranicznych
podróży służbowych poniesionych niezgodnie z przepisami art. 111 ust. 2 ustawy z dnia
26 listopada 1998 r. o finansach publicznych w niżej wymienionych kwotach:
a) wyjazd do Włoch:
- żona Przewodniczącego Rady 1150 zł,
- żona Burmistrza 1150 zł,
b) wyjazd do Francji (żona Burmistrza)
- dieta – 33,75 Euro
- ubezpieczenie Wojażer – 3,11 Euro
- razem – 36,86 Euro
- średni kurs Euro na dzień zakupu wynosił kwotę – 4,5326 zł
c) wyjazd do Turcji (żona Burmistrza):
- dieta – 43 Euro
- ubezpieczenie Wojażer – 5,41 Euro
- razem – 48,41 Euro
- opłata za wizę – 10 USD
- opłata za bilet kolejowy – 87,86 zł
- opłata za bilet lotniczy – 1585 zł
- średni kurs Euro na dzień zakupu wynosił kwotę – 4,4918 zł
W dniu 18.11.2004 r. do Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Poznaniu za
pośrednictwem Prezesa RIO w Poznaniu Burmistrz Gminy wniósł zastrzeżenia do wniosku
Nr 20 o następującej treści:
„Burmistrz Gminy Pniewy składa zastrzeżenia do Wystąpienia pokontrolnego z dnia
28 października 2004 r., dotyczące wniosku pokontrolnego zapisanego w punkcie 20. na
stronie 21. Z treści w/w wniosku pokontrolnego wynika, że Burmistrz winien wyegzekwować
od osób nie będących pracownikami Urzędu Miejskiego w Pniewach cyt. „zwrot wydatków z
tytułu zagranicznych podróży służbowych poniesionych niezgodnie z przepisami art. 111
ust. 2 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych”.
Wyjaśniamy, że wymienione we wniosku 20. podróże zagraniczne wskazanych osób
dotyczyły wytypowanej reprezentacji Gminy Pniewy, złożonej zarówno z pracowników
Urzędu Miejskiego, jak i innych zaproszonych reprezentantów Gminy. Środki finansowe na
pokrycie kosztów tychże podróży były zapisane w budżecie Gminy.
Nadto, nie znajduję podstawy prawnej umożliwiającej Gminie Pniewy
wyegzekwowanie wskazanych we wniosku kwot. Podana przez Pana Prezesa podstawa
prawna (art. 111 ust. 2 ustawy o finansach publicznych) nie zakazuje dokonywania z budżetu
Gminy wydatków celowo ujętych w budżecie.
W związku z powyższym uważam wniosek zapisany w punkcie 20. za nieuzasadniony
właściwą podstawą prawną, zakazującą pokrywanie z budżetu kosztów współpracy Gminy z
zagranicą oraz reprezentowanie Gminy przez osoby nie będące pracownikami Urzędu
Miejskiego.”
Zdaniem Kolegium Izby, z przedstawioną argumentacją strony wnoszącej zastrzeżenie nie
można się zgodzić w świetle dokonanych czynności kontrolnych oraz sporządzonego na ich
podstawie wystąpienia pokontrolnego – wniosku Nr 20. Kwestionowany wniosek został
sformułowany na podstawie ustaleń zawartych w protokole kontroli – str. 241-247. Ustalenia
kontroli w tej materii zostały poparte wyjaśnieniami Burmistrza.
Zgodnie z przepisem art. 111 ust. 2 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach
publicznych wydatki budżetów jednostek samorządu terytorialnego są przeznaczone na
realizację zadań określonych w ustawach, po czym w przepisie tym wymienia się pięć grup
zadań, na które przeznaczane są w/w wydatki, a mianowicie:
1) zadania własne jednostek samorządu terytorialnego,
2) zadania z zakresu administracji rządowej i inne zadania zlecone jednostkom
samorządu terytorialnego ustawami
3) zadania przejęte przez jednostki samorządu terytorialnego do realizacji w drodze
umowy lub porozumienia
4) zadania realizowane wspólnie z innymi jednostkami samorządu terytorialnego
5) pomoc rzeczową lub finansową dla innych jednostek samorządu terytorialnego
określoną przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego.
Kolegium Izby podkreśla, że kompetencje jednostek samorządu terytorialnego nie mogą być
interpretowane rozszerzająco, bowiem do działalności organów samorządowych w sferze
zobowiązań publicznoprawnych nie stosuje się zasady „co nie jest zakazane, jest dowolne”
(dozwolone) lecz zasadę „dozwolone jest tylko to, co prawo wyraźnie przewiduje” (wyrok
NSA z 24.05.1993r. III SA 2017/92, ONSA 1993/4/113).
Zgodnie z art. 51 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym gmina prowadzi gospodarkę
finansową samodzielnie na podstawie budżetu, nie oznacza to jednak, że samodzielność ta
jest zupełna, gdyż ograniczają ją przepisy szczególne rangi ustawowej. Nie może być zatem
dowolnych wydatków z budżetu gminy...(uchwała RIO w Opolu z 17.03.1995r. Nr 3/25/95,
publ. OSS 1995/3/115, System Informacji Prawnej LEX „OMEGA”, zwany dalej LEX, Nr
43094). Dochody budżetowe gmin przeznaczone są na realizację zadań publicznych (uchwała
RIO w Poznaniu Nr 643/95, publ. OSS 1996/2/68 i LEX nr 42771).
Jak z powyższego wynika, każdy wydatek dokonywany z budżetu jednostki
samorządu terytorialnego musi mieć podstawę prawną w postaci przepisu ustawy. Zgodnie
z art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78,
poz. 483) organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Natomiast
w myśl art. 216 ust. 1 Konstytucji środki finansowe na cele publiczne są gromadzone
2
i wydatkowane w sposób określony w ustawie. Z art. 92 ust. 1 Konstytucji wynika,
że rozporządzenia są wydawane na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego
w ustawie i w celu jej wykonania.
Kolegium Izby wskazuje, że wydane przez Burmistrza Gminy Pniewy w dniu
22 kwietnia 2003 roku zarządzenie Nr 25/2003 ustalające skład osobowy oficjalnej delegacji
biorącej udział w kanonizacji Błogosławionej Urszuli Ledóchowskiej w Rzymie oraz
odpłatność za udział, nie zostało wydane na podstawie przepisów prawa powszechnie
obowiązującego, a na podstawie postanowień wewnętrznego aktu organizacyjnego, jakim jest
Regulamin Organizacyjny Urzędu Miejskiego w Pniewach. Jest zatem rzeczą oczywistą,
że postanowienia takiego aktu nie mogą być podstawą prawną do dokonywania wydatków
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego.
Potwierdzeniem tego jest fakt, że Wojewoda Wielkopolski rozstrzygnięciem
nadzorczym z dnia 2 grudnia 2004 r. PN.2-II-0911-301/2004 orzekł nieważność § 2 pkt 2
zarządzenia, w którym określono odpłatność za udział w delegacji dla małżonek Burmistrza i
Przewodniczącego Rady Miejskiej – po 1.100,-zł. Organ nadzoru uznał, że jest to niezgodne
z art. 111 ust. 2 ustawy o finansach publicznych, co szczegółowo uzasadnił. Uznał,
że ponoszenie wydatków z tytułu zagranicznych podróży dla żon Burmistrza
i Przewodniczącego Rady Miejskiej jest niezgodne z wymienionym przepisem. Określenie
odpłatności za udział w/w osób w delegacji nie mieści się w zadaniach wymienionych w
art. 111 ust. 2. Możliwości takiej nie przewidują także inne przepisy prawa. Tym samym
organ nadzoru doszedł do wniosku, że uzasadnione jest stwierdzenie nieważności § 2 pkt 2
w/w zarządzenia.
Przepis art. 77 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r.
Nr 21, poz. 94 ze zm.) stanowi, że pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy
zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza
stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą
służbową.
Minister Pracy i Polityki Społecznej wydał w dniu 19 grudnia 2002 r. rozporządzenie
w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi
zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce budżetowej z tytułu podróży
służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991), które weszło w życie z dniem
1 stycznia 2003 r. W rozporządzeniu tym określono między innymi:
wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi
zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce budżetowej z
tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (§ 1).
wskazano, że w/w podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym
przez pracodawcę, pracownikowi przysługują (§ 2):
1) diety;
2) zwrot kosztów:
a) przejazdów i dojazdów,
b) noclegów,
c) innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do
uzasadnionych potrzeb.
Jak wynika z Kodeksu pracy:
Pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę,
powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę (art. 2).
Pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości
prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników (art. 3).
Zatem warunkiem wypłacenia przez państwową lub samorządową jednostkę
organizacyjną danej osobie świadczeń określonych w art. 775 § 1 i § 2 Kodeksu pracy oraz
3
w § 2 w/w rozporządzenia z dnia 19 grudnia 2002 r. jest to, aby osobę tę i jednostkę
organizacyjną wypłacającą świadczenie łączył stosunek pracy, to znaczy, aby osoba
otrzymująca w/w świadczenia była pracownikiem jednostki organizacyjnej wypłacającej jej
te świadczenia. Przepisy cytowane wyżej rozstrzygają to w sposób wyraźny i jednoznaczny.
Dowodzą tego sformułowania użyte w w/w przepisach takie jak:
Pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe.....
przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.
Należności przysługujące pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub
samorządowej jednostce budżetowej z tytułu podróży służbowej poza
granicami kraju.
Z tytułu w/w podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez
pracodawcę, pracownikowi przysługują.....
Inne wydatki, określone przez pracodawcę....
Kolegium Izby wskazuje, że trudno przy tak wyraźnych i jednoznacznych postanowieniach
przepisów przyjąć argumenty strony wnoszącej zastrzeżenia, że świadczenia, o których mowa
wyżej należą się również osobom nie będącym pracownikami danej jednostki organizacyjnej.
Niewątpliwie należy też zwrócić uwagę na postanowienia Statutu Gminy Pniewy,
przyjętego uchwałą Nr XLII/434/2002 Rady Miejskiej Pniewy z dnia 3 października 2002 r.
i opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Województwa Wielkopolskiego Nr 171
z 2002 r., poz. 5215.
Statut określa m.in. organizację wewnętrzną oraz tryb pracy Rady Miejskiej, a także
tryb pracy Burmistrza Gminy Pniewy (§ 1 pkt 3 i 4 Statutu oraz art. 22 ust. 1 ustawy z dnia
8 marca 1990 r.o samorządzie gminnym – Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.).
Zgodnie z przepisami § 20 Statutu:
Przewodniczący Rady jest upoważniony do reprezentowania Rady na
zewnątrz (ust. 1),
Rada, na wniosek Przewodniczącego, może upoważnić w drodze uchwały
inną, niż Przewodniczący osobę do reprezentowania jej na zewnątrz (ust. 2).
W myśl § 22 pod nieobecność Przewodniczącego Rady jego zadania wykonuje
Wiceprzewodniczący.
Z kolei § 121 przewiduje, że Zastępca Burmistrza przejmuje wykonywanie zadań
i kompetencji określonych w § 118-120 w przypadku uzyskania upoważnienia od Burmistrza.
Statut jako akt prawa miejscowego obowiązuje na obszarze gminy (art. 87 ust. 2
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 40 ustawy o samorządzie gminnym). Należy tutaj
podkreślić, ze zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym o ustroju gminy stanowi
jej statut.
W myśl tej ustawy organem wykonawczym gminy jest wójt (burmistrz, prezydent miasta) –
art. 26 ust. 1 i 3-4. Wójt (burmistrz) wykonuje uchwały rady gminy i zadania gminy określone
przepisami prawa (art. 30 ust. 1). Wójt (burmistrz) reprezentuje gmin ę na zewnątrz (art. 31).
Organem stanowiącym i kontrolnym w gminie jest rada gminy (art. 15 ust. 1). Na zasadach
ustalonych przez radę gminy radnemu przysługują diety oraz zwrot kosztów podróży
służbowych (art. 25 ust. 1).
Jak z powyższego wynika, to Przewodniczący Rady reprezentuje Radę na zewnątrz. Może ją
reprezentować również inna osoba pod warunkiem, że taka będzie wola Rady wyrażona w
formie uchwały. Burmistrz nie jest natomiast władny wyznaczyć osób, które reprezentują
Radę na zewnątrz, gdyż nie należy to do jego kompetencji. Nie można przyjąć też założenia,
że Radę na zewnątrz reprezentują wspólnie Przewodniczący Rady i jego żona, gdyż taki
wniosek nie wynika z żadnych przepisów. Również Burmistrz nie może ustalić wysokości
należności za podróż osobie, która ma reprezentować Radę na zewnątrz. Burmistrz nie jest
4
też władny zadecydować, że Gminę na zewnątrz reprezentują wspólnie Burmistrz i jego żona,
gdyż taki wniosek też nie wynika z jakichkolwiek przepisów.
Burmistrz działając w imieniu Rady może podejmować tylko działania mieszczące się
w ramach obowiązującego prawa. Przepisy Kodeksu pracy i przepisy rozporządzenia
wykonawczego pozwalają przyznać diety i zwrot kosztów podróży tylko pracownikom
wykonującym zadania służbowe. Prawo pracy traktuje podróż służbową jako działanie
pracownika na rzecz zakładu pracy wykonywane w ramach istniejącego między
pracownikiem a zakładem pracy stosunku pracy, który jest stosunkiem służbowym,
charakteryzującym się osobistym podporządkowaniem pracownika pracodawcy przez czas
wykonywania pracy. Działanie to nie jest wynikiem przyjęcia z własnej inicjatywy zlecenia
do wykonania, lecz następstwem otrzymanego od pracodawcy polecenia wyjazdu
służbowego. W tym stanie rzeczy pracownikowi z racji odbytej podróży służbowej nie należy
się żadne wynagrodzenie, ale też nie może być on w jakimkolwiek stopniu obciążony
poniesionymi w związku z nią kosztami, jeżeli są one uzasadnione, tj. zgodne z poleceniem
wyjazdu służbowego. Zasady te wynikają wprost z istoty stosunku pracy. Zasadą jest, że
koszty związane z podróżą służbową pracownika obciążają zakład pracy. Podsumowując:
w myśl przepisów prawa pracy podróżą służbową będzie podróż, jaką odbywa pracownik na
polecenie zatrudniającego go zakładu pracy i na jego koszt w celu świadczenia dla niego
pracy w innej miejscowości (w kraju lub za granicą) niż ta, w której znajduje się zakład pracy,
stanowiący dla pracownika miejsce stałego świadczenia pracy (R. Pyzel: Rozliczenie
zagranicznych podróży służbowych, Wyd.: „SeZaM” sp.c. Wyd. 2 poprawione i uzupełnione,
Warszawa 1993 r., s. 5-7).
Kolegium Izby wskazuje, że przepisy ustawy o samorządzie gminnym pozwalają radzie
gminy ustalić wysokość diet i zwrotu kosztów podróży służbowych tylko dla radnych. W
żadnej z tych grup podmiotów nie mieszczą się żony: Przewodniczącego Rady i Burmistrza
Miasta i Gminy Pniewy. Nie są one bowiem ani pracownikami Urzędu Miasta i Gminy
Pniewy, ani też radnymi tej Gminy. Stąd przyznane im świadczenia niewątpliwie były
świadczeniami nienależnymi. Mamy tu zatem do czynienia z przypadkiem bezpodstawnego
wzbogacenia.
Co do bezpodstawnego wzbogacenia i świadczenia nienależnego, to na jego temat wypowiada
się kodeks cywilny:
Kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby,
obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było
możliwe, do zwrotu jej wartości (art. 405).
Obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości wygasa, jeżeli ten, kto
korzyść uzyskał zużył ją lub utracił w taki sposób, że nie jest już
wzbogacony, chyba że wyzbywając się korzyści lub zużywając ją powinien
był liczyć się z obowiązkiem zwrotu (art. 409).
Przepisy powyższe stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego
(art. 410 §. 1).
Świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle
zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył,
albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie
został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do
świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia
(art. 410 § 2),
Nie można żądać zwrotu świadczenia (art. 411):
1) jeżeli spełniający świadczenie wiedział, że nie był do świadczenia
zobowiązany, chyba, że spełnienie świadczenia nastąpiło z zastrzeżeniem
5
zwrotu albo w celu uniknięcia przymusu lub wykonania nieważnej
czynności prawnej;
2) jeżeli spełnienie świadczenia czyni zadość zasadom współżycia
społecznego;
3) jeżeli świadczenie zostało spełnione w celu zadośćuczynienia
przedawnionemu roszczeniu;
4) jeżeli świadczenie zostało spełnione, zanim wierzytelność stała się
wymagalna.
Niewątpliwie wypłata diet i innych świadczeń wymienionych we wniosku nr 20
(str. 21) wystąpienia pokontrolnego dotyczących wyjazdów do Francji i Turcji jest wypłatą
nienależnego świadczenia i to świadczenia, co do którego spełniający świadczenie (Urząd
Miasta i Gminy Pniewy) nie wiedział, że nie był do świadczenia zobowiązany (co potwierdza
złożenie zastrzeżenia do wniosku pokontrolnego). Takie stwierdzenie można wywieść już
z samego tytułu powołanego wyżej rozporządzenia z dnia 19 grudnia 2002r. i z § 1 tego
rozporządzenia, gdzie mowa o wysokości oraz warunkach ustalania należności... z tytułu
podróży służbowej poza granicami kraju. Z kolei w § 2 mowa, o tym że z tytułu podróży
służbowej...pracownikowi przysługują diety i zwrot kosztów przejazdu (i potem podane jest
za co). Niewątpliwie należności: diety i zwrot kosztów przejazdu to świadczenia. Jeśli są
nienależne, są świadczeniami nienależnymi.
Z kolei zwolnienie żon Przewodniczącego Rady i Burmistrza z ponoszenia części
kosztów podróży do Rzymu, niewątpliwie jest wzbogaceniem tych osób. Bo osoby te w ten
sposób zaoszczędzają środki finansowe w wysokości części kosztów podróży do Rzymu,
których nie ponoszą (jak wynika z wystąpienia jest to 1150,-zł w przypadku każdej z tych
osób), które to środki tym samym pozostają w dyspozycji tych osób. Jeśli natomiast
wymienione wyżej wzbogacenie nie miało podstawy prawnej, to było bezpodstawnym
wzbogaceniem.
W tej sytuacji osoby bezpodstawnie wzbogacone (żony Przewodniczącego Rady
i Burmistrza) zobowiązane są w myśl art. 405 k.c. do zwrotu uzyskanej bez podstawy prawnej
korzyści majątkowej.
Tym samym wniosek nr 20 (str. 21) wystąpienia pokontrolnego zdaniem Kolegium
Izby jest prawidłowy i zgodny ze stanem prawnym i faktycznym.
Jest rzeczą oczywistą, że zwrotu uzyskanej bez podstawy prawnej korzyści
majątkowej można żądać w sytuacji, gdy osoba, która ją uzyskała jest nadal bezpodstawnie
wzbogacona, to znaczy gdy nie zużyła uzyskanej korzyści majątkowej.
Zatem roszczenie dotyczące uzyskanej bez podstawy prawnej korzyści majątkowej
można oprzeć na art. 405 k.c. Nie można obecnie wykluczyć tego, że osoby zobowiązane
dobrowolnie dokonają zwrotu uzyskanych bez podstawy prawnej korzyści majątkowych. Nie
można też z góry zakładać, że osoby te uzyskaną korzyść majątkową zużyły. Dopiero
wystąpienie wobec nich z żądaniem zwrotu uzyskanych korzyści majątkowych pozwoli
zorientować się, czy osoby te nadal są w posiadaniu uzyskanej korzyści majątkowej, czy też
ją zużyły. Jeśli są w posiadaniu uzyskanych korzyści majątkowych, to możliwe jest ich
wyegzekwowanie od nich, jeśli nie to ma zastosowanie przepis art. 409 k.c., cytowany wyżej.
Jednak Izba nie jest zobowiązana szczegółowo o tym informować podmiot kontrolowany.
Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 2 ustawy o regionalnych izbach obrachunkowych na podstawie
wyników kontroli izba kieruje do kontrolowanej jednostki wystąpienie pokontrolne,
wskazując m.in. wnioski zmierzające do usunięcia nieprawidłowości i usprawnienia badanej
działalności. Gmina, jako jednostka powołana do stosowania prawa powszechnie
obowiązującego, jest objęta domniemaniem znajomości prawa, a co za tym idzie Izba nie
może wyręczać jednostki kontrolowanej w zakresie wskazywania wszystkich działań, które
powinna ona podejmować celem wykonania wniosków pokontrolnych. Zresztą ustawodawca
6
nie nałożył na regionalne izby obrachunkowe takiego obowiązku. Zrozumiałym zatem jest,
że tak sformułowany wniosek pokontrolny zakłada znajomość przez jednostkę kontrolowaną
przepisów dotyczących bezpodstawnego wzbogacenia, w tym dotyczących przypadków,
w których można i przypadków, w których nie można od osób, które uzyskały bezpodstawnie
korzyści majątkowe żądać skutecznie wydania korzyści majątkowej lub zwrotu jej wartości.
Oczywistym jest też, że jeśli wystąpi sytuacja opisana w art. 409 k. c. i wyegzekwowanie
zwrotu korzyści majątkowej nie będzie możliwe, to obowiązkiem jednostki kontrolowanej
będzie obciążenie skutkami finansowymi podjętych decyzji o wydatkowaniu środków
finansowych bez podstawy prawnej osób, które zatwierdziły do wypłaty dokonanie takich,
nie posiadających podstawy prawnej, wydatków. Z powodów wyżej wymienionych nie
wymaga to jednak wyręczania przez Izbę jednostki kontrolowanej we wskazywaniu jej
wszystkich działań, jakie należy w sprawie podjąć w celu wykonania wniosku pokontrolnego.
Wydatkowanie z budżetu gminy kwoty 4.396,99 zł na wymienione w wystąpieniu
pokontrolnym wyjazdy zagraniczne jest również sprzeczne z art. 28 ust. 3 pkt.1 ustawy
o finansach publicznych, który określa, że wydatki publiczne powinny być dokonywane
w sposób celowy i oszczędny….
W tym stanie rzeczy zastrzeżenia do wniosku pokontrolnego należy uznać za
bezzasadne i jako takie oddalić.
Uchwała jest ostateczna i nie przysługuje na nią skarga.
Przewodniczący Kolegium
Regionalnej Izby Obrachunkowej
w Poznaniu
(–)Mieczysław Klupczyński
7