Proleki w terapii nowotworów. Część I. Proleki, a celowany transport

Proleki w terapii nowotworów. Część I. Proleki, a celowany transport

&ARM0RZEGL.AUK†
0ROLEKIWTERAPIINOWOTWORÌW
#ZÃu¿)0ROLEKIACELOWANYTRANSPORTAKTYWNY
0RODRUGSINCANCERTHERAPY
0ART)0RODRUGSACTIVETARGETING
!NDRZEJ3TAÊCZAK-ARTA3ZUMILAK
:AKŒAD&ARMACJI3ZPITALNEJ7YDZIAŒU&ARMACEUTYCZNEGO5NIWERSYTETU-EDYCZNEGOW|ODZI
Streszczenie
Abstract
Leczenie nowotworów stanowi ogromne wyzwanie
współczesnej medycyny. Większość stosowanych obecnie
leków przeciwnowotworowych charakteryzuje wysoka
toksyczność systemowa i brak selektywności względem
tkanki nowotworowej. Jednym ze sposobów zwiększania
skuteczności terapii i ograniczania jej toksyczności jest
projektowanie proleków. Nowoczesne proleki tzw. Tumor
Activated Prodrugs projektuje się w oparciu o nieustająco
rosnącą wiedzę na temat budowy i funkcji tkanki nowotworowej. Szereg jej cech np. hipoksja, obecność specyficznych antygenów bądź receptorów, czy wadliwy system naczyniowy, stanowi punkt uchwytu umożliwiający
wybiórcze dostarczenie i aktywację proleku w obrębie
guza. Niniejsza praca przybliża koncepcję aktywnego,
celowanego transportu cząsteczek leku, opierającą się na
różnicach w ekspresji specyficznych dla komórek nowotworowych antygenów, bądź receptorów nieobecnych na
powierzchni komórek zdrowych. Głównym zadaniem tej
strategii jest opracowanie koniugatów leku z odpowiednimi nośnikami tj. przeciwciałami monoklonalnymi lub
antygenami, które umożliwiają wybiórczy transport leku
do tkanki nowotworowej.
Treatment of cancer is a major challenge for the contemporary medicine. Most currently used anticancer drugs are
characterized by high systemic toxicity and lack of tumor
selectivity. One way to increase effectiveness of treatment
and reduce its toxicity is prodrug design. Advanced prodrugs so-called Tumor Activated Prodrugs are designed on
the basis of ever-growing knowledge of the structure and
function of tumor tissue. Several of its features such as:
presence of specific antigens or receptors, vascular system
failure or hypoxia can be the targets allowing the selective
delivery and activation of prodrugs within the tumor. This
work describes active targeting strategy which is based on
differences in cell surface antigen or receptor expression
between normal and tumor tissue. The aim of this strategy
is to develop drug conjugates with monoclonal antibodies or receptor-affine ligands which allow selective drug
transport into the tumor tissue.
Key words: prodrugs, anticancer drugs, antibody-drug
conjugates, ligand-drug conjugates, active targeting
Słowa kluczowe: proleki, leki przeciwnowotworowe, koniugaty przeciwciało-lek, koniugaty ligand-lek, celowany
transport aktywny
Wprowadzenie
Leczenie nowotworów stanowi niewątpliwie ogromne wyzwanie współczesnej medycyny. Większość obecnie
stosowanych leków przeciwnowotworowych ma zdolność
preferencyjnego zabijania szybko dzielących się komórek
głównie poprzez uszkadzanie ich materiału genetycznego
i zaburzenia procesów zaangażowanych w podział komórkowy. Jednakże ich potencjał terapeutyczny jest ograniczony ze względu na brak selektywności wobec komórek
nowotworowych, co powoduje także zabijanie komórek
prawidłowych w szybko dzielących się tkankach, takich jak
szpik kostny, czy nabłonki oraz ograniczone działanie na
komórki guzów litych, które zwykle przestają się intensyw-
nie dzielić. Jednym ze sposobów zwiększania skuteczności
leków przeciwnowotworowych i ograniczania ich toksyczności jest projektowanie proleków w oparciu o charakterystykę komórek zmienionych nowotworowo [1].
Termin prodrug po raz pierwszy został wprowadzony
w 1958 roku przez Alberta. Określa on farmakologicznie
nieaktywną chemiczną pochodną leku przejściowo poprawiającą jej właściwości fizykochemiczne, obniżającą toksyczność i podnoszącą wartość terapeutyczną [2]. Zgodnie
z definicją IUPAC z 1998 roku prolekiem może być każdy
środek leczniczy zawierający nietoksyczne ugrupowania
ochronne, które są wprowadzone przejściowo, aby wyeliminować niepożądane właściwości związku macierzystego [3].
COPYRIGHT‚'RUPADR!2+WIECIÊSKIEGO)33.†
Wiele leków przeciwnowotworowych wpisuje się
w definicje proleku np. leki alkilujące, antymetabolity, kompleksy platyny i in. Klasyczny przykład stanowią kapecytabina (Xeloda), aktywowana w trzystopniowym procesie do
5-fluorouracylu [4], stosowana w monoterapii pierwszego
rzutu rozsianego raka jelita grubego [5], czy furflucil (Tegafur), cytostatyk z grupy fluoropirymidyn wykorzystywany
w chemioterapii nowotworów złośliwych układu pokarmowego zwłaszcza raka jelita grubego i wątroby oraz raka sutka [5]. Jednak proleki te zostały zsyntetyzowane po to, aby
poprawić właściwości farmakokinetyczne macierzystych
substancji czynnych poprzez zmianę ich cech fizykochemicznych np. lipofilowości i ze względu na niespecyficzną
aktywację w organizmie wykazują nadal toksyczność systemową [1].
Nowoczesne proleki tzw. Tumor Activated Prodrugs są
projektowane w oparciu o stale rosnącą wiedzę na temat budowy i funkcji tkanki nowotworowej. Wadliwie zbudowane naczynia krwionośne, znaczne niedotlenienie, obecność
specyficznych enzymów, nadekspresja charakterstycznych
antygenów, bądź receptorów na powierzchni komórek, to
szereg cech tkanki nowotworowej wykorzystywanych, jako
tzw. target w terapii celowanej, umożliwiający selektywne
dostarczanie i aktywację leku w obrębie tkanki nowotworowej. Nowoczesny prolek to nie tylko mała cząsteczka substancji leczniczej o zmodyfikowanych właściwościach farmakokinetycznych, lecz niejednokrotnie specjalny system
zapewniający jej selektywny transport do tkanki nowotworowej oraz chroniący ją przed aktywacją w obrębie układu
krwionośnego [1, 4].
Koncepcja aktywnego, celowanego transportu cząsteczki leku opiera się na różnicach w budowie powierzchni komórki zdrowej i zmienionej nowotworowo. Wykorzystuje
różnice ekspresji specyficznych dla komórki nowotworowej
receptorów bądź antygenów nieobecnych na powierzchni
komórek zdrowych [4].
Głównym zadaniem terapii celowanej jest opracowanie
koniugatów aktywnego leku z odpowiednimi nośnikami, którymi mogą być zarówno przeciwciała monoklonalne rozpoznające selektywnie wybrane antygeny obecne na powierzchni komórki nowotworowej, jak i ligandy, które mają wysokie
powinowactwo do receptorów komórek guza [4, 6].
Historycznie, przeciwciała były pierwszym intensywnie badanym nośnikiem w terapii celowanej nowotworów,
głównie ze względu na ich wysokie powinowactwo do odpowiednich antygenów na powierzchni komórek nowotworowych. Dodatkowym czynnikiem przyspieszającym badania w tej materii było opracowanie mysich przeciwciał monoklonalnych w 1975 roku przez Milsteina i Kohlera [4].
Przeciwciała monoklonalne należą do immunoglobulin klasy IgG i są używane w lecznictwie, jako leki same
w sobie [7] oraz jako nośniki substancji cytotoksycznych
(koniugaty przeciwciało monoklonalne-lek) lub enzymów
(ADEPT) [4, 8].
Koniugaty przeciwciało monoklonalne - lek
Pierwsza generacja koniugatów przeciwciał monoklonalnych z lekami przeciwnowotworowymi okazała się nieaktywna w badaniach klinicznych mimo obiecujących wy-
ników badań przedklinicznych [9, 10]. Wykazano, że użyte
do konstruowania koniugatów leki (metotreksat, mitomycyna C, alkaloidy Vinca) charakteryzowały się zbyt niską
toksycznością. W konsekwencji zarówno liczba molekuł
związanych z przeciwciałem, jak i ilość antygenów na powierzchni komórki nowotworowej wiążących przeciwciała,
były zbyt małe, aby leki te mogły wykazać swoją aktywność
cytotoksyczną. Nie bez znaczenia była również ograniczona
penetracja koniugatów do tkanki nowotworowej wynikająca ze słabego jej unaczynienia, nieefektywny proces ich
internalizacji, niepełne lub przedwczesne uwolnienie leku
z połączeń z przeciwciałem, które prowadziło do obniżenia
wybiórczości i zwiększenia toksyczności systemowej, oraz
ujawnienia się silnej odpowiedzi immunologicznej na mysie
przeciwciała (human anti-mouse antibody HAMA) użyte do
konstruowania tych koniugatów [6, 9, 10].
Nowoczesne koniugaty zostały opracowane na bazie
związków o wyższej cytotoksyczności (kalicheamicyna,
maytansinoidy, auristatyny), toksyn, radionuklidów, związanych z przeciwciałem za pośrednictwem stabilnych wiązań uwalniających substancję cytotoksyczną preferencyjnie
wewnątrz komórki docelowej, co czyniło je znacznie mniej
toksycznymi wobec zdrowych tkanek. Użycie humanizowanych lub chimeryzowanych przeciwciał monoklonalnych
umożliwiło znaczne obniżenie odpowiedzi immunologicznej [4, 10]. Badania kliniczne prowadzono z udziałem
m. in:
huN901-DM1 - koniugatu DM1 (pochodna maytansinoidu) z przeciwciałem anty-CD56 w leczeniu
drobnokomórkowego raka płuc [11],
MLN-2704-DM1 - koniugatu DM1 z humanizowanym przeciwciałem anty-PSA w leczeniu raka prostaty [9],
Cantuzumab mertansine (huC242-DM1) - koniugatu
DM1 z przeciwciałem huC242 anty-CanAg) stosowanym w leczeniu zaawansowanych guzów litych
[12, 13],
CMC-544 (Inotuzumab ozogamicynu) zawierającego cząsteczkę kalicheamicyny, wybiórczo wiążącego
się z antygenem CD22 na powierzchni limfocytów
B (białaczkowych), wykorzystywanego w leczeniu
chłoniaków nieziarniczych [14],
SGN-35 zbudowanego z auristatyny-E i przeciwciała
anty-CD30, wykorzystywanego w leczeniu choroby
Hodgkina i innych CD30 pozytywnych nowotworów
hematologicznych [15],
BR96-DOX będącego koniugatem doksorubicyny
i chimeryzowanego przeciwciała monoklonalnego
skierowanego przeciwko antygenowi Lewis-Y, znajdującemu się m. in. na powierzchni komórek raka
piersi [16, 17].
Na szczególną uwagę zasługują koniugaty zaaprobowane do leczenia nowotworów ludzkich: Mylotarg, Zevalin,
Bexxar [18, 19].
Mylotarg - gemtuzumab ozogamicynu składa się z rekombinowanego, humanizowanego przeciwciała monoklonalnego (gemtuzumabu) przeciwko CD33 (antygen występujący na powierzchni komórek ostrej białaczki szpikowej
u 80% pacjentów) oraz ozogamicynu, antybiotyku enodiy-
&ARM0RZEGL.AUK
nowego izolowanego z Micromonospora echinospora subs.
calichensis. Po przyłączeniu do CD33, gemtuzumab ozogamicynu ulega endocytozie, następnie dochodzi do uwolnienia ozogamicynu wewnątrz lizosomu i jego dyfuzja do jądra
komórkowego, prowadząca do letalnych uszkodzeń DNA
[19]. Wskazaniem do zastosowania Mylotargu jest pierwszy
nawrót ostrej białaczki szpikowej z ekspresją CD33 u pacjentów powyżej 60 r.ż. niekwalifikujących się do konwencjonalnej chemioterapii cytotoksycznej [4, 9, 19, 20].
Zevalin i Bexxar są przykładem przeciwciał znakowanych radioizotopami. Stosuje się je w radioimmunoterapii,
która wykorzystuje zdolność przeciwciał monoklonalnych
do selektywnego wiązania się z antygenami na powierzchni
komórek nowotworowych i w konsekwencji ich niszczenia
za pomocą radioizotopu związanego z przeciwciałem. Promieniowanie emitowane przez izotop nie jest ograniczone
tylko do komórki z ekspresją danego antygenu, ale obejmuje także komórki sąsiadujące, do których nie przyłączyło
się przeciwciało monoklonalne. Zjawisko to nazywane jest
efektem „ognia krzyżowego” (ang. cross-fire effect) [7, 21].
Ibritumomab tiuxetan znakowany radioizotopem [90Y]
(Zevalin) wiąże się specyficznie z komórkami B, w tym
z komórkami nowotworowymi posiadającymi ekspresję
antygenu CD20. Ibritumomab tiuxetan jest rekombinowanym mysim przeciwciałem monoklonalnym IgG1 typu
kappa. Izotop itru-90 emituje cząstki beta (elektrony), zaś
jego średni zakres oddziaływania wynosi około 5 mm.
W rezultacie posiada on zdolność niszczenia zarówno komórek docelowych, jak i komórek z nimi sąsiadujących. Zevalin jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów z oporną
na leczenie CD20+ postacią grudkowego B-komórkowego
chłoniaka nieziarniczego lub pacjentów z nawrotem choroby po leczeniu rituksymabem [18, 22, 23]. Preparat Zevalin
został dopuszczony do obrotu na terenie Unii Europejskiej
w 2004 roku [23].
Tositumomab znakowany radioizotopem [131I] (Bexxar)
jest mysim przeciwciałem monoklonalnym IgG2a typu lambda swoistym dla antygenu CD20 komórek B. Jod 131I emituje promieniowanie gamma, które może być wykorzystane
zarówno do obrazowania jak i terapii nowotworów [19].
Bexxar został zaaprobowany przez FDA w 2003 roku do leczenia pacjentów z grudkowym nieziarniczym chłoniakiem
CD20+ opornym na rituksymab [9, 24].
Koniugaty ligand-lek
Specyficzne antygeny występujące na powierzchni komórek nowotworowych, będące podstawą terapii celowanej
z użyciem przeciwciał monoklonalnych nie są jedynymi elementami struktury, które mogą być wykorzystane, jako tzw.
target dla koniugatów nośnik-lek. Podobną funkcję pełnią
receptory występujące na błonach komórkowych komórek
nowotworowych. W literaturze opisano wiele z nich m.in.
receptory selektynowe, integrynowe, receptor transferynowy, asjaloglikoproteinowy (ASGPR), GLUTs, receptor dla
kwasu hialuronowego oraz receptor folianowy [4].
Transport aktywny danego leku do komórek nowotworowych opiera się na zaprojektowaniu koniugatu, w którym
lek jest połączony wiązaniem kowalencyjnym z częścią
transportującą-ligandem mającym wysokie powinowactwo
do danego receptora na powierzchni komórki nowotworowej. Koniugat wiąże się specyficznie za pośrednictwem li-
gandu z receptorem, w wyniku, czego następuje endocytoza
i wewnątrzkomórkowe uwolnienie właściwego leku cytotoksycznego. Ligandami mogą być zarówno związki nisko
jak i wysokocząsteczkowe, np. witaminy, cukry, peptydy [4].
Kwas foliowy jest przykładem niezwykle użytecznego
ligandu, często używanego w projektowaniu systemów aktywnie dostarczających chemioterapeutyki do komórek nowotworowych. Wiąże się bowiem z receptorem folianowym
(FR), który ulega nadekspresji w komórkach wielu nowotworów (jajnika, mózgu, nerek, piersi, płuc itd.), przy czym
proces ten wydaje się postępować wraz z progresją nowotworu. Kwas foliowy wykazuje wiele korzystnych cech
takich, jak wysokie powinowactwo do receptora, niska immunogenność, niewielki rozmiar, stabilność, podatność na
modyfikacje i kompatybilność z wieloma rozpuszczalnikami. Typowy koniugat zbudowany jest z kwasu pterynowego
połączonego kowalencyjnie z ligandem za pośrednictwem
łącznika, który pozwala uniknąć zawady przestrzennej obniżającej powinowactwo rdzenia pterynowego do receptora folianowego. Łącznikiem jest zazwyczaj peptyd zawierający kwas glutaminowy połączony z lekiem wiązaniem
disiarczkowym. Niekiedy bywają nim także węglowodany,
czy polimery [8, 25].
Początkowe badania nad koniugatami kwasu foliowego
obejmowały łączenie go ze znakowanymi lub fluorescencyjnymi proteinami, a następnie poszerzono badania o koniugaty kwasu foliowego z radiofarmaceutykami, środkami
kontrastowymi używanymi w magnetycznym rezonansie
jądrowym, chemioterapeutykami niskocząsteczkowymi,
oligonukleotydami, rybozymami itd. [4, 8, 25].
Ciekawym przykładem koniugatu kwasu foliowego jest
niskocząsteczkowy prolek EC145 zbudowany z monohydrazydu dezacetylowinblastyny (DAVLBH) połączonego
z kwasem foliowym mostkiem disiarczkowym, warunkującym uwolnienie leku z koniugatu w endosomie. Odpowiednią rozpuszczalność koniugatu w wodzie zapewniło wprowadzenie do łącznika cząsteczek argininy i kwasu asparaginowego. Obecnie prowadzone są badania kliniczne II fazy
z udziałem EC145 w leczeniu pacjentów z zaawansowanymi nowotworami jajników, macicy i płuc [4, 26, 27].
Nie mniej interesujący wydaje się koniugat EC0225 zawierający dwa leki o różnym mechanizmie działania cytotoksycznego (alkaloid Vinca - hamujący mitozę w stadium
metafazy, oraz mitomycynę C - lek alkilujący) połączone
z jedną cząsteczką kwasu foliowego za pośrednictwem
hydrofilowego łącznika peptydowego i dwóch wiązań disiarczkowych. Obiecujące wyniki badań przedklinicznych
[28] doprowadziły do wprowadzenia EC0225 do badań klinicznych. Obecnie lek podlega badaniom klinicznym I fazy
w grupie pacjentów z przerzutowymi i nawracającymi nowotworami FR-pozytywnymi [29].
Teoretycznie zarówno receptor jak i antygen występujące na powierzchni komórek nowotworowych stanowią
idealną podstawę dla projektowania systemów wybiórczo
dostarczających aktywny lek w obręb tkanki nowotworowej. W praktyce istnieje wiele ograniczeń, które znacznie
upośledzają efektywny, wybiórczy transport proleków do
miejsca działania. Należy pamiętać, że zarówno ligandy
jak i przeciwciała nie są całkowicie specyficzne wobec komórek nowotworowych, co niesie ze sobą ryzyko oddzia-
COPYRIGHT‚'RUPADR!2+WIECIÊSKIEGO)33.†
ływania koniugatów także na zdrowe tkanki i możliwość
pojawienia się toksyczności systemowej. Nie mniej istotny
jest fakt, że ekspresja zarówno receptorów jak i antygenów
na powierzchni komórek nowotworowych zachodzi w różnym stopniu. Przyczynia się to do obniżenia liczby komórek
wrażliwych na dany typ terapii celowanej. Ponadto w pewnym zakresie receptory i antygeny są wydzielane do krwi
i są w stanie zneutralizować proleki już w obrębie układu
krążenia, przyczyniając się do znacznego obniżenia jego ilości dostarczanej do tkanki nowotworowej. Nie bez znaczenia jest także przedkliniczna ocena terapii, którą zazwyczaj
prowadzi się na mysich modelach ludzkich ksenoprzeszczepów, bowiem biodystrybucja zarówno przeciwciał, jak i
ligandów u myszy może znacznie odbiegać od tej jak zachodzi w organizmie ludzkim [4].
Próba pokonania tych ograniczeń wiąże się z powstaniem bardziej złożonego systemu dostarczania leków w
obręb tkanki nowotworowej nosząca nazwę ADEPT, który
zostanie opisany w części II.
Praca finansowana przez Uniwersytet Medyczny w Łodzi w ramach prac własnych nr 502-13-702.
Piśmiennictwo
1. Denny WA. Prodrugs strategies in cancer therapy. Eur J
Med Chem 2001; 36: 577-595.
2. Albert A. Chemical aspects of selective toxicity. Nature
1958; 182: 421-423.
3. IUPAC Pure & Appl. Chem., 1998; 70: 1129–1143.
4. Kratz F i wsp. Prodrugs strategies in anticancer chemotherapy. Chem Med Chem 2007; 3: 20-53.
5. Podlewski JK, Chwalibogowska-Podlewska A. Leki
współczesnej terapii, wyd. XVII. Warszawa 2005.
6. Jaracz S i wsp. Recent advances in tumor-targeting anticancer conjugates. Bioorg Med Chem 2005; 13: 5043-5054.
7. Sosińska-Mielczarek K, Jassem J. Przeciwciała monoklonalne w leczeniu nowotworów litych. Onkologia
w Praktyce Klinicznej 2005; 1: 225-232.
8. Avendano C, Menendez CJ. Medicinal Chemistry of
Anticancer Drugs. Elsevier B.V. Oxford 2008.
9. Schrama D, Reisfeld RA, Becker JC. Antibody targeted drugs as cancer therapeutics. Nat Rev Drug Discov
2006; 5: 147-159.
10. Chari RVJ. Targeted delivery of chemotherapeutics:
tumor-activated prodrug therapy. Adv Drug Deliv Rev
1998; 31: 89-104.
11. Fossella F i wsp. Phase II Trial of BB-10901 (huN901DM1) given weekly for consecutive weeks every 6 weeks in patients with relapsed SCLC and CD56-positive
small cell carcinoma. J Clin Oncol ASCO Annual Meeting Proceedings 2005; 23(suppl): abstract 7159.
12. Helft PR i wsp. A Phase I Study of Cantuzumab Mertansine Administered as a Single Intravenous Infusion
Once Weekly in Patients with Advanced Solid Tumors.
Clin Cancer Res 2004; 10: 4363-4368.
13. Tolcher AW i wsp. Cantuzumab Mertansine, a Maytansinoid Immunoconjugate Directed to the CanAg Antigen: A Phase I, Pharmacokinetic, and Biologic correlative Study. J Clin Oncol 2003; 21: 211-222.
14. DiJoseph JF i wsp. CMC-544 (inotuzumab ozogamicin): A CD22-targeted immunoconjugate of calicheamicin. Hematology Meeting Reports 2008; 5: 74-77.
15. Oflazoglu E i wsp. Combination of the anti-CD33auristatin-E antibody-drug conjugate (SGN-35) with
chemotherapy improves antitumor activity in Hodgkin
lymphoma. Br J Haematol 2008; 142: 69-73.
16. Saleh MN i wsp. Phase I Trial of the Anti-Lewis Y Drug
Immunoconjugate BR96-Doxorubicin In Patients With
Lewis Y-Expressing Epithelial Tumors. J Clin Oncol
2000; 18: 2282-2292.
17. Tolcher WA i wsp. Randomized Phase II Study of BR96
-Doxorubicin Conjugate in Patients With Metastatic
Breast Cancer. J Clin Oncol 1999; 17: 478-484
18. Sharkey RM, Goldenberg DM. Use of antibodies and
immunoconjugates for the therapy of more accessible
cancers. Adv Drug Deliv Rev 2008; 60: 1407-1420.
19. Brunton LL, Lazo JS, Parker KL. Goodman&Gilman’s
The Pharmacological Basis of Therapeutics. Mc GrawHill. USA 2006.
20. Van der Velden VHJ, Van Dongen JJM. Effectivenes of
gemtuzumab ozogamicin (Mylotarg) treatment: cellular and
systemic determinants. EJHP Science 2006; 6: 118-122.
21. Mazur G i wsp. Nowe kierunki leczenia chłoniaków nieziarniczych. Postępy Hig Med Dosw 2006; 60: 707-721.
22. http://www.zevalin.com/v3/home.htm
23. Europejskie Publiczne Sprawozdanie Oceniające
(EPAR) Zevalin. EMEA/H/C/547.
24. Vose JM. Bexxar®: Novel Radioimmunotherapy for the
Treatment of Low-Grade and transformed Low-Grade
Non-Hodgkin’s Lymphoma. The Oncologist 2004; 9:
160-172.
25. Leamon ChP, Reddy JA. Folate targeted chemotherapy.
Adv Drug Deliv Rev 2004; 56: 1127-1141.
26. Reddy JA i wsp. Preclinical Evaluation of EC145, a Folate-Vinca Alkaloid Conjugate. Cancer Res 2007; 67:
4434-4442.
27. http://clinicaltrials.gov/ct2/results?term=ec145 (stan na
1.02.2010)
28. Leamon CP i wsp. Preclinical antitumor activity of a
novel folate-targeted dual drug conjugate. Mol Pharm
2007; 4: 659-667.
29. http://clinicaltrials.gov/ct2/results?term=ec0225 (stan
na 1.02.2010)
data otrzymania pracy: 15.02.2010 r.
data akceptacji do druku: 31.03.2010 r.
Adres do korespondencji:
Andrzej Stańczak
Zakład Farmacji Szpitalnej Wydziału Farmaceutycznego UM w Łodzi, ul. Muszyńskiego 1, 91-151 Łódź;
tel. +48 42 677 92 52;
e-mail: [email protected]