II Ns 2745/09 - Sąd Rejonowy w Białymstoku

POSTANOWIENIE SĄDU REJONOWEGO W BIAŁYMSTOKU
z dnia 29 marca 2010 roku, Sygn. akt II Ns 2745/09
Przewodniczący: SSR Piotr Kozłowski
Sąd Rejonowy w Białymstoku II Wydział Cywilny po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2010
roku w Białymstoku, na rozprawie sprawy z wniosku Niny A. z udziałem Andrzeja A. i
Gminy M. o podział majątku wspólnego postanawia
I.
II.
III.
IV.
V.
VI.
VII.
Ustalić, że w skład majątku wspólnego wnioskodawczyni Niny A. i uczestnika
postępowania Andrzeja A. wchodzą:
1) samochód UAZ 469 B, numer rejestracyjny BIA, rok produkcji 1979, o
wartości 1.200 złotych,
2) samochód osobowy marki Fiat Panda, numer rejestracyjny BIA, rok produkcji
2004, o wartości 9.600 złotych,
3) zestaw mebli kuchennych o wartości 3.074 złotych,
4) stół rozsuwany o wartości 899 złotych,
5) 12 sztuk krzeseł o wartości 1.433 złotych,
6) telewizor „Philips” o wartości 250 złotych,
7) kuchenka mikrofalowa o wartości 120 złotych,
8) kanapa narożna o wartości 441 złotych,
9) fotel dwuosobowy o wartości 390 złotych.
Ustalić, że uczestnik postępowania Andrzej A. uiścił dług obciążający majątek
wspólny w kwocie 15.619,12 złotych.
Dokonać podziału majątku wspólnego wnioskodawczyni Niny A. i uczestnika
postępowania Andrzeja A. szczegółowo opisanego w punkcie I postanowienia w ten
sposób, że przyznać go na wyłączną własność uczestnika postępowania Andrzeja A. w
całości.
Zasądzić od uczestnika postępowania Andrzeja A. na rzecz wnioskodawczyni Niny A.
tytułem spłaty kwotę 893,94 złote (osiemset dziewięćdziesiąt trzy złote 94/100) wraz
z ustawowymi odsetkami od daty uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia.
Nakazuje pobrać od uczestnika postępowania Andrzeja A. na rzecz Skarbu Państwa
(kasa Sądu Rejonowego w Białymstoku) kwotę 500 złotych tytułem połowy opłaty
sądowej od wniosku o podział majątku wspólnego oraz kwotę 754,51 złotych tytułem
brakujących wydatków w sprawie.
Stwierdzić, że brakujące koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.
Stwierdzić, że pozostałe koszty postępowania związane z udziałem w sprawie
zainteresowani ponoszą we własnym zakresie.
UZASADNIENIE
Wnioskodawczyni Nina A. wniosła o podział majątku wspólnego nabytego w trakcie
trwania małżeństwa z uczestnikiem postępowania Andrzejem A. Po ostatecznym
sprecyzowaniu wniosku do podziału majątku wspólnego wnioskodawczyni zgłosiła prawo
najmu lokalu mieszkalnego położonego w J. przy ulicy S. oraz ruchomości w postaci zestawu
mebli stanowiących wyposażenie ww. lokalu tj. zestaw mebli kuchennych, stół rozsuwany,
12 sztuk krzeseł, telewizor „Philips”, kuchenkę mikrofalową, kanapę narożną oraz fotel
dwuosobowy. Zgłosiła także dwa samochody osobowe tj. samochód osobowy marki Fiat
Panda oraz samochód osobowy marki UAZ. Wnosiła o wycenę lokalu mieszkalnego zgodnie
z zasadami obowiązującymi przy wycenie lokali służbowych. Wnioskowała także o
rozliczenie kwoty 3.351,30 złotych stanowiącej dług spłacony z tytułu kredytów
zaciągniętych na potrzeby rodziny w czasie trwania wspólności majątkowej, a spłaconych po
jej ustaniu. Zdecydowanie oponowała wnioskowi Andrzeja A. w przedmiocie rozliczenia
kwoty 14.660 złotych stanowiącej pokryty przez ww. z majątku osobistego dług obciążający
majątek wspólny. Odnośnie sposobu podziału wnioskodawczyni wniosła o przyznanie
wszystkich składników majątku wspólnego na rzecz uczestnika ze stosowną spłatą na swoją
rzecz stosownie do wartości przysługującego jej udziału.
Uczestnik postępowania Andrzej A. przychylił się do wniosku co do zasady, przyznał
skład majątku wspólnego co do wskazanych ruchomości. Podał, iż lokal położony w J. przy
ulicy Sz. stanowi jego majątek osobisty, gdyż jest mieszkaniem służbowym należnym mu z
tytułu pełnionej funkcji w Służbie Leśnej. W przypadku przyjęcia, iż lokal stanowi składnik
majątku wspólnego małżonków, wniósł o rozliczenie poniesionych przez niego kosztów jego
utrzymania w łącznej kwocie 6.663,81 złotych oraz kwoty 959,19 złotych uiszczonych
rachunków telefonicznych. Wniósł o rozliczenie uiszczonej przez niego kwoty 14.660 złotych
stanowiącej dług obciążający majątek wspólny małżonków z tytułu zaciągniętych w czasie
trwania małżeństwa kredytów przekształconych obecnie w jeden kredyt konsolidacyjny. Co
do sposobu podziału majątku wspólnego popierał stanowisko wnioskodawczyni. Wyraził
zgodę na dokonanie na jej rzecz spłaty stosownej do wysokości przysługującego mu udziału.
Uczestnik postępowania Gmina M. wezwana przez Sąd do udziału w sprawie nie
zajęła stanowiska.
Sąd ustalił i zważył, co następuje:
W dniu 6 sierpnia 2000 roku Nina i Andrzej małżonkowie A. zawarli związek
małżeński w Urzędzie Stanu Cywilnego w M. Ze związku tego mają dziewięcioletniego syna.
Wyrokiem Sądu Okręgowego I Wydziału Cywilnego w Białymstoku z dnia 2 kwietnia 2009
roku, związek małżeński stron uległ rozwiązaniu przez rozwód, wyrok ten uprawomocnił się
24 kwietnia 2009 roku.
Zgodnie z art. 31 § 1 k.r.o. z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między
małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca
przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego
z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do
majątku osobistego każdego z małżonków. § 2 tego artykułu stanowi nadto, że do majątku
wspólnego należą w szczególności: 1) pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej
działalności zarobkowej każdego z małżonków, 2) dochody z majątku wspólnego, jak
również z majątku osobistego każdego z małżonków, 3) środki zgromadzone na rachunku
otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków.
W niniejszej sprawie podkreślić należy, iż w czasie trwania małżeństwa małżonkowie
nie zawierali żadnej umowy majątkowej – rozszerzającej, ograniczającej albo ustanawiającej
rozdzielność majątkową. W związku z powyższym od dnia 6 sierpnia 2000 roku powstała
między nimi wspólność ustawowa, która ustała z dniem uprawomocnienia się orzeczenia
rozwiązującego związek małżeński zainteresowanych, tj. 24 kwietnia 2009 roku.
Bezspornym między zainteresowanymi było, iż w skład ich majątku wspólnego
wchodzą ruchomości stanowiące wyposażenie lokalu położonego w J. przy ulicy S. w
postaci: zestawu mebli kuchennych, stołu rozsuwanego, 12 sztuk krzeseł, telewizora
„Philips”, kuchenki mikrofalowej, kanapy narożnej oraz fotela dwuosobowego.
Zainteresowani przyznali, iż ww. ruchomości zostały nabyte w czasie trwania związku
małżeńskiego ze środków pochodzących z majątku wspólnego. Niewątpliwy był w sprawie
również fakt, iż w skład majątku wspólnego byłych małżonków wchodzą dwa samochody
osobowe - marki UAZ 469 B, numer rejestracyjny BIA, rok produkcji 1979 oraz marki Fiat
Panda, numer rejestracyjny BIA, rok produkcji 2004.
W celu ustalenia wartości wskazanych powyżej ruchomości Sąd dopuścił dowód z
opinii biegłego sądowego z zakresu meblarstwa i gospodarki materiałowej oraz biegłego
sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego. Biegły z zakresu meblarstwa
i gospodarki materiałowej po dokonaniu oględzin ruchomości szczegółowo ocenił ich stan,
opisał ich parametry techniczne i użytkowe, po czym dokonał ich wyceny na łączna kwotę
6.607 złotych. Również biegły sądowy z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego
dokonał oględzin samochodów i po ustaleniu ich stanu technicznego i stanu na datę ustania
wspólności majątkowej, wykorzystując komputerowy system do ustalenia wartości rynkowej
pojazdów „Info-Ekspert”, wycenił ich wartość - Fiat Panda, numer rejestracyjny BIA na
kwotę 9.600 złotych oraz UAZ 469 B, numer rejestracyjny BIA na kwotę 1.200 złotych.
Opinie biegłych sądowych nie były kwestionowane przez zainteresowanych.
W związku z tym Sąd przedstawione opinie obu biegłych uznał za sporządzone w
sposób fachowy i rzetelny. Nadto były one wyczerpujące, jasne, wewnętrznie niesprzeczne
oraz sporządzone w oparciu o wiedzę i doświadczenie biegłych, którzy w sposób logiczny i
konsekwentny uzasadnili swoje stanowisko. Wydane zostały po wszechstronnym rozważeniu
zagadnienia przedstawionego do opiniowania, w związku z tym Sąd oparł na nich swoje
ustalenia.
Spór między zainteresowanymi dotyczył lokalu mieszkalnego położonego w
miejscowości J. przy ulicy S. Zwrócić należy uwagę, iż ww. lokal został udostępniony przez
Skarb Państwa Nadleśnictwo Ż. w związku z piastowaną przez Andrzeja A. funkcją –
leśniczego Leśnictwa J. w Nadleśnictwie Ż. Zawarta między stronami umowa z dnia 31 lipca
2008 roku o udostępnienie bezpłatnego lokalu mieszkalnego wyraźnie precyzuje, że zakład
pracy udostępnia mieszkanie uczestnikowi postępowania, a jego małżonka wraz z dzieci są
osobami jedynie uprawnionymi do zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu. Umowa ta
wskazuje, iż lokal przysługuje wyłącznie na czas zatrudnienia uczestnika postępowania w
Służbie Leśnej Nadleśnictwa Ż. na stanowisku, które pozwala na przydział lokalu
mieszkalnego. Kwestie związane z trybem przyznawania lokali mieszkalnych i zwalnianie
tych mieszkań reguluje Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 14 marca 2007 roku w
sprawie określania stanowisk w Służbie Leśnej, na których zatrudnionym pracownikom
przysługuje bezpłatne mieszkanie albo równoważnik pieniężny oraz sposobu i trybu
przyznawania i zwalniania tych mieszkań, a także ustalania i wypłaty równoważnika
pieniężnego ( Dz.U. z 2007 Nr 58 poz. 398 z późn. zm). Z ww. przepisów jednoznacznie
wynika, że lokal mieszkalny przysługuje określonym osobom pełniącym ściśle wskazane
funkcje w Służbie Leśnej. Ponadto uprawnienie to przysługuje jedynie przez okres
zatrudnienia. Udostępniony więc w ten sposób lokal mieszkalny jest mieszkaniem
funkcyjnym związanym bezpośrednio z pełnionym stanowiskiem. Nie można się zatem
zgodzić z twierdzeniami wnioskodawczyni, że prawo do korzystania z tego lokalu należy
kwalifikować, jako prawo najmu, które wchodzi w skład majątku wspólnego
zainteresowanych i tym samym winno być objęte podziałem. Mieszkanie powyższe, jak
wskazano, stanowi mieszkanie służbowe ściśle związane z zajmowanym przez Andrzeja A.
stanowiskiem. Forma udostępnienia lokalu i korzystania z niego została szczegółowo
sprecyzowana przez przepisy prawa. Stąd też nie można temu stosunkowi tj. pomiędzy
uczestnikiem postępowania, a Skarbem Państwa Nadleśnictwem Ż., nadawać cech stosunku
najmu i wnosić o zaliczenie go do majątku wspólnego małżonków.
Sąd w niniejszym postępowaniu nie jest również uprawniony do orzekania w
przedmiocie ewentualnej eksmisji wnioskodawczyni, albowiem ocena jej tytułu prawnego do
przebywania w lokalu mieszkalnym nie podlega badaniu w postępowaniu dotyczącym
podziału majątku wspólnego.
W związku powyższym, jako niezasadny oceniony został wniosek uczestnika
postępowania w przedmiocie rozliczenie poniesionych przez niego kosztów utrzymania
lokalu mieszkalnego w łącznej kwocie 6.663,81 złotych, albowiem koszty te obciążają tylko i
wyłącznie dysponenta lokalu - Andrzeja A. Jako że wnioskodawczyni nie zaprzeczyła, iż po
ustaniu wspólności majątkowej nadal korzystała z telefonu należącego do stron i nie opłaciła
z tego tytułu rachunków, Sąd uwzględnił przy poczynionych rozliczeniach kwotę 959,12
złotych. Kwota powyższa wynika z załączonego do akt bilingu, tytułem spłaconego przez
Andrzeja A. długu obciążającego majątek wspólny.
Zarówno wnioskodawczyni, jak i uczestnik postępowania zgłosili do rozliczenia
kredyty zaciągnięte w czasie trwania małżeństwa, przeznaczone na utrzymanie rodziny, a
spłacone po ustaniu wspólności majątkowej. Wnioskodawczyni zgłosiła łącznie kwotę
3.351,30 złotych. Uczestnik postępowania wniósł zaś o rozliczenie kwoty 14.660 złotych
tytułem spłaconych przez niego rat kredytu konsolidacyjnego.
Podkreślić należy, iż zaciągniecie w czasie trwania małżeństwa zobowiązania za
zgodą drugiego małżonka powoduje, iż dług powyższy obciąża majątek wspólny stron (art.
41 k.r.o.). Ustanie wspólności majątkowej pomiędzy małżonkami nie pozostaje bez wpływu
na odpowiedzialność małżonków za zaciągnięte przez nich zobowiązania, aczkolwiek nie
zmienia charakteru zaciągniętego zobowiązania. Podkreślić bowiem należy, że z orzecznictwa
Sądu Najwyższego jednoznacznie wynika, iż jeżeli mamy do czynienia z długiem
zaciągniętym przez jednego z małżonków za zgodą i wiedzą drugiego z małżonków, w czasie
trwania wspólności ustawowej, zużytym na majątek wspólny, w tym potrzeby rodziny i
spłaconym w okresie pomiędzy ustaniem wspólności, a podziałem majątku wspólnego, to tak
spłacona należność jest długiem, który podlega rozliczeniu na podstawie art. 45 k.r.o.
(postanowienie z dnia 5 grudnia 1978 r, sygn. III CRN 194/78 , Komentarze Tematyczne,
Małżeńskie Prawo Majątkowe, B. Bieniek, A. Bieranowski, J. Ignaczewski, s. 140-142).
W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, nie ulega wątpliwości, iż
zainteresowani dokonali spłat wskazanych do rozliczenia kwot. Kluczowym dla ich
uwzględnienia jest ustalenie, czy zaciągnięte przez nich zobowiązania obciążają majątek
wspólny tj. czy zostały zaciągnięte za wiedzą i zgodą drugiego z małżonków i czy
przeznaczone zostały na potrzeby majątku wspólnego. Uczestnik postępowania wskazał, iż
kredyty, które zaciągał, przekształcone następnie w spłacany kredyt konsolidacyjny, w całości
przeznaczone zostały na potrzeby rodziny. Z pieniędzy tych został pokryty koszt dwóch
napraw samochodów, które rozbite zostały przez wnioskodawczynię. Faktu rozbicia
samochodów i ponoszenia kosztów ich naprawy przez uczestnika postępowania Nina A. nie
kwestionowała. W związku z tym Sąd uznał, iż wniosek Andrzeja A. podlega uwzględnieniu i
zasadnym jest rozliczenie zgłoszonej przez niego kwoty 14.660 złotych.
Sąd nie znalazł tymczasem w niniejszej sprawie podstaw, by uwzględnić wniosek
wnioskodawczyni i rozliczyć zgłoszoną przez nią kwotę 3.351,30 złotych. Przyczyną był brak
dowodów, które pozwoliłby w wiarygodny sposób ustalić, iż kredyty zaciągnięte przez
wnioskodawczynię rzeczywiście zostały przeznaczone na potrzeby rodziny. Przeznaczaniu
jakichkolwiek pieniędzy na potrzeby rodziny zdecydowanie zaprzeczał także uczestnik
postępowania. Nina A. nie potrafiła sprecyzować, na co konkretnie przeznaczyła powyższe
kwoty. Określenie bowiem, iż kwoty zostały przeznaczone na przeżycie tj. na zakup słodyczy
i picia dla syna, jest nieprecyzyjne, lakoniczne i w ocenie Sądu niewiarygodne.
Wnioskodawczyni winna była dokładnie wskazać na jakie potrzeby rodziny przeznaczyła
zaciągniętą kwotę kredytu (art. 6 kc). Powyższe było konieczne w sytuacji sporu między
zainteresowanymi i braku wiarygodnych dowodów na poparcie swego stanowiska.
Biorąc pod uwagę ustalenia w zakresie składu i wartości majątku wspólnego Sąd
obliczył, że łączna wartość jego składników wynosi 17.407 złotych, uczestnik postępowania
pokrył zaś z majątku osobistego dług w kwocie 15.619,12 złotych obciążający majątek
wspólny.
Przechodząc do kwestii związanych z podziałem majątku wspólnego małżonków,
podkreślić należy, iż w tej sytuacji znajdują odpowiednie zastosowanie przepisy o zniesieniu
współwłasności w częściach ułamkowych tj. 210-221 k.c. Stosuje się tu bowiem przepisy o
dziale spadku (art. 46 k.r.o.). Zatem wobec dalszego odesłania (z art. 1035 k.c.) stosujemy tu
odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. O wyborze sposobu
zniesienia współwłasności rozstrzyga Sąd, chociaż jest zobowiązany zasięgać stanowiska
uczestników postępowania, a w razie zgodnego wniosku jest związany ich stanowiskiem (art.
622 § 2 k.p.c.) chyba, że sprzeciwia się ono prawu i zasadom współżycia społecznego lub
narusza w sposób rażący interesy osób uprawnionych (art. 622 § 2 k.p.c.). Zniesienie
współwłasności może nastąpić z zastosowaniem różnorodnych „sposobów" technicznych
likwidacji stosunku współwłasności. W samym Kodeksie cywilnym (art. 211-214) oraz w
Kodeksie postępowania cywilnego (art. 621-625) wyróżniono i uregulowano - na użytek
postępowania sądowego - trzy sposoby zniesienia współwłasności, a mianowicie podział
rzeczy wspólnej, przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli, sprzedaż rzeczy wspólnej.
Wskazane uszeregowanie sposobów zniesienia współwłasności świadczy o wyraźnej
preferencji ustawodawcy. Bez wątpienia traktuje on jako pierwszorzędny sposób podział
rzeczy wspólnej (art. 211 k.c.). W dalszej kolejności aprobuje przyznanie rzeczy jednemu ze
współwłaścicieli (art. 212 § 2 in principio k.c.). Ostatecznością jest zaś sprzedaż rzeczy
wspólnej (art. 212 § 2 in fine k.c.).
Dokonując podziału majątku wspólnego, wobec zgody zainteresowanych, co do
sposobu podziału majątku wspólnego tj. przyznania składników majątku wspólnego
Andrzejowi A. ze stosowną spłatą na rzecz wnioskodawczyni, Sąd uwzględnił
zaproponowany przez nich sposób podziału majątku wspólnego. Zdaniem Sądu powyższy
sposób podział, jako zgodny z wolą stron, spełnia swoją rolę, gdyż uwzględnia ich
uzasadnione interesy i potrzeby.
Stosownie do art. 212 § 1 i § 2 k.c. jeżeli zniesienie współwłasności następuje na
mocy orzeczenia Sądu przez podział rzeczy lub też przyznanie jej jednemu ze
współwłaścicieli, to jednocześnie nakładany jest obowiązek dopłaty celem wyrównania
wartości przysługującego udziału, bądź też spłaty pozostałych. Tak więc współwłaściciel,
któremu nie przyznano własności rzeczy wspólnej uprawniony jest z mocy ustawy do żądania
spłaty stanowiącej równowartość całego swojego udziału lub jeżeli w ramach podziału
przyznano część rzeczy nieodzwierciedlającą w pełni wartości udziału, to wartość tę należy
wyrównać poprzez dopłaty pieniężne.
Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 43 § 1 k.r.o. oboje małżonkowie mają równe
udziały w majątku wspólnym. Taka zasada odpowiada normalnemu układowi wzajemnych
stosunków w małżeństwie, w którym majątek wspólny jest z reguły owocem wspólnych
starań obojga małżonków, niezależnie od tego w jakiej postaci starania te się przejawiają
(postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28.04.1972 r., III CRN 626/71). Stosownie do § 2
wskazanego przepisu, każdy z małżonków może z ważnych powodów żądać, aby ustalenie
udziałów w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem stopnia, w którym każde z nich
przyczyniło się do powstania tego majątku. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego
wyrażonym w postanowieniu dnia 6.01.2000 r. (I CKN 320/98, OSNC 2000/7-8/133) „jeżeli
trybie art. 43§ 2 k.r.o. nie dojdzie do pozbawienia małżonka udziału w majątku wspólnym, to
podział tego majątku nie może doprowadzić do pozbawienia małżonka prawa własności
przysługującej mu w wyniku podziału części tego majątku odpowiadającej wielkości jego
udziału w tym majątku. Reasumując, podkreślić należy, iż gdy w wyniku podziału małżonek
nie otrzyma żadnych przedmiotów majątkowych wchodzących w skład majątku wspólnego
albo otrzyma przedmioty o wartości niższej niż jego udział w majątku wspólnym, to
przysługuje mu odpowiednia spłata lub dopłata (art. 46 k.r.o. w związku z art. 1035 k.c. i art.
212 k.c.)”.
Wobec faktu, iż zainteresowani nie zgłaszali w sprawie wniosku w przedmiocie
ustalenia nierównych udziałów w majątku wspólnym Sąd uznając, że udziały w majątku
wspólnym są równe i wynoszą połowę wartości całego tego majątku, zasądził od Andrzeja A.
na rzecz Niny A. tytułem spłaty kwotę wynikającą z rozliczenia składników majątku
wspólnego z uwzględnieniem spłaconego przez uczestnika postępowania z majątku
osobistego długu obciążającego majątek wspólny.
W oparciu o przeprowadzone w sprawie czynności dowodowe Sąd ustalił, że wartość
majątku wspólnego byłych małżonków wynosi 17.407 złotych. Biorąc pod uwagę, że udziały
w majątku wspólnym zainteresowanych są równe, zarówno wartość udziału
wnioskodawczyni, jak i uczestnika postępowania wynosi 8.703,50 złotych. Ustalając
wysokość udziału należnego zainteresowanym Sąd zobowiązany był rozliczyć uiszczony
przez uczestnika postępowania z majątku osobistego dług obciążający majątek wspólny w
kwocie 15.619,12. Sąd po dokonaniu rozliczenia ww. kwoty stosowanie do udziałów
przypadających uczestnikom zasądził od Andrzeja A. na rzecz Niny A. kwotę 893,94 złote
tytułem spłaty. Zasądzając powyższą kwotę spłaty Sąd określił jej termin płatności, jako
płatnej w terminie daty uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia wraz z ustawowymi
odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności. Wysokość spłaty w niniejszym
postępowaniu jest niewielka, stąd kwota powyższa znajduje się w granicach możliwości
finansowych uczestnika postępowania. Powyższe warunki płatności uwzględniają sytuację
życiową i możliwości płatnicze obu zainteresowanych tj. uprawnionej oraz zobowiązanego i
tym samym realizują w pełni ich uzasadnione interesy. Sąd zasądził płatność tej kwoty wraz z
ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w płatnościach. O odsetkach orzeczono na
mocy art. 481 k.c.
Orzekając o kosztach sądowych Sąd uznał, że zainteresowani powinni w nich
partycypować stosownie do swych udziałów w majątku wspólnym, albowiem udziały te
odzwierciedlają ich stopień zainteresowania rozstrzygnięciem sprawy (art. 520 § 2 k.p.c.).
Wydatki w sprawie wyniosły 1.509,03 złotych. Stanowią je koszt wynagrodzenia
biegłych sądowych powoływanych w sprawie. Wobec faktu, iż wnioskodawczyni w toku
postępowania sądowego korzystała ze zwolnienia od kosztów sądowych i uznając podstawy
tego zwolnienia za nadal aktualne, z uwagi na trudną sytuację materialną ww., Sąd odstąpił
od obciążania jej kosztami sądowymi i przejął je w całości na rachunek Skarbu Państwa (art.
102 k.c.p. w zw. z art.13 § 2 k.p.c.). Od uczestnika postępowania zasądził zaś kwotę 500
złotych tytułem połowy opłaty sądowej od wniosku o podział majątku wspólnego oraz kwotę
754,51 złotych tytułem połowy wydatków poniesionych w sprawie.
Wysokość opłaty sądowej od wniosku o podział majątku wspólnego ustalono na
podstawie art. 38 ust 1 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych określono ( Dz.U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.).
W pozostałym zakresie tj. kosztów zastępstwa procesowego, zainteresowani ponoszą
koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie (art. 520 § 1 k.p.c.).