Jak odzyskać system Windows XP, którego nie można uruchomić z

ADWENT
Adwent (łac. adventus – przyjście) – w
kościołach chrześcijańskich okres trwający od
I nieszporów czwartej z kolei poprzedzającej Święto
Bożego Narodzenia niedzieli do 24 grudnia, okres
przypominający oczekiwanie na powtórne przyjście
Jezusa Chrystusa. Jednocześnie jest to czas
poprzedzający pamiątkę pierwszego przyjścia –
wcielenia, znanego pod nazwą narodzin Chrystusa.
Na adwent składają się cztery niedziele
adwentowe. W okresie adwentu kapłan zakłada do
Mszy świętej ornat w kolorze fioletowym,
symbolizującym czas pokuty i przygotowania się do
jednego z najważniejszych świąt, czasu pojednania z Bogiem i ludźmi. Adwent to także czas, w którym
ewangelicy i katolicy mają uświadomić sobie, że oczekują na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa.
Tradycją w Kościele katolickim są odprawiane w tym okresie o świcie msze, zwane roratami. Są to
msze ku czci Marii Panny, na pamiątkę tego, że przyjęła nowinę od archanioła Gabriela, zwiastującego, iż
zostanie Matką Syna Bożego. W pierwszą niedzielę adwentu – w Kościele katolickim – rozpoczyna się
rok liturgiczny.
Adwent, z punktu widzenia liturgii Kościoła katolickiego, można podzielić na dwa okresy: od
początku adwentu do 16 grudnia (czas szczególnego oczekiwania na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa
na końcu czasów); od 17 grudnia do 24 grudnia (czas bezpośredniego przygotowania do uroczystości
Narodzenia Pańskiego).
W liturgii Kościoła katolickiego pierwsze czytania pochodzą z Księgi proroka Izajasza i obrazują
wyczekiwanie na przyjście obiecanego Zbawiciela.
HISTORIA
Kalendarz adwentowyPoczątki adwentu należy łączyć z początkiem obchodzenia przez chrześcijan
świąt Bożego Narodzenia około II połowy IV wieku. Pierwsze ślady odkrywamy w liturgii hiszpańskiej i
galicyjskiej.
Synod w Saragossie, który odbył się w 380 roku, polecał wiernym codzienną, gorliwą obecność w
kościele, nie omijając ani jednego dnia w okresie między 17 grudnia, a 6 stycznia. Adwent miał tu
charakter pokutny i ascetyczny.
W V wieku podobne zalecenia wydał biskup w Galicji. Polecił on wiernym post trwający trzy dni
każdego tygodnia przez trzy tygodnie między wspomnieniem świętego Marcina (11 listopada), a świętami
Bożego Narodzenia.
W Rzymie ten okres zaczął być obchodzony dopiero pod koniec VI wieku. Adwent miał tu formę
radosnego oczekiwania na przyjście Pana, brak postów i innych praktyk pokutnych. Papież Grzegorz
Wielki ujednolicił zalecenia liturgiczne dotyczące adwentu. Od tego czasu adwent trwa cztery tygodnie i
staje się szczególnym okresem oczekiwania na święta Bożego Narodzenia. Z czasem przybiera również
charakter eschatologiczny i staje się czasem oczekiwania na przyjście
Symbole i zwyczaje adwentowe
Wieniec adwetowy
Wieniec adwentowy wykonuje się w kształcie koła z gałązek szlachetnych
drzew iglastych takich jak: świerk srebrzysty, jodła pospolita, daglezja
zielona lub sosna zwyczajna. Wieniec może być wykonany również z liści
laurowych lub machoniowych. Do dekoracji można użyć szyszek,
jesiennych liści, owoców głogu lub jarzębiny itp. Pośród wieńcowych
gałązek umieszcza się cztery świece symbolizujące cztery niedziele
adwentu. Trzy świece powinny być koloru fioletowego a jedna,
symbolizująca trzecią niedzielę adwentu - różowa, co odpowiada barwom
liturgicznym tego okresu.
Wieniec mogą też zdobić wstążki różnych kolorów np. w pierwszą niedzielę wstążki
czerwone, w drugą żółte, w trzecią srebrne, w czwartą złote. Każdą z poszczególnych
świec zapala się w kolejną niedzielę adwentu.
Przypominają one o upływającym czasie do narodzin Małego Boga i o naszym
obowiązku przygotowania się na spotkanie się z Nim.
Ich zapalanie to także stawianie sobie pytania - "czy jestem gotowy?" Pierwszą świecę
zapala się w I niedzielę adwentu - symbolizuje ona przebaczenie grzechu
nieposłuszeństwa Adamowi i Ewie przez Boga. Drugą zapala się w II niedzielę
adwentu - symbolizuje ona wiarę patriarchów Narodu Wybranego w dar Ziemi
Obiecanej.
Trzecią świecę zapala się w III niedzielę adwentu - symbolizuje ona radość króla
Dawida świętującego przymierze z Bogiem.
W IV czwarta niedzielę adwentu zapala się ostatnią ze świec - symbolizuje ona
nauczanie proroków zapowiadających przyjście Mesjasza i Jego Królestwa pokoju
i sprawiedliwości.
Wieniec adwentowy ma dość rozbudowaną symbolikę.
Jego kolisty kształt oznacza, że Bóg jest wieczny, nie ma początku ani końca. Wykonany z gałązek drzew
iglastych a więc wiecznie zielonych ma oznaczać życie wieczne jakie daje Chrystus wszystkim w niego
wierzącym.
Zapalanie świeczek jest symbolem światłości jaką nazwał się sam Jezus : "Jam jest światłość świata, kto
idzie za mną, nie chodzi w ciemnościach, ale będzie miał światłość żywota" (J. 8,12).
Wieniec jest także symbolem rodziny oczekującej i przygotowującej się na godne spotkanie z Jezusem w
Betlejem jak i w dniu jego powtórnego przyjścia na ziemię.
Wieniec adwentowy należy umieścić w domu na honorowym miejscu. Można go
postawić na stole bądź podwiesić pod sufitem.
Świece mogą się palić w czasie rodzinnej modlitwy, a także podczas wspólnych
spotkań i posiłków. Przy ich płomyku mogą zasypiać również dzieci.
W sobotę przed I niedzielą Adwentu można dokonać poświęcenia wieńca. Jeśli
istnieje taki zwyczaj w parafii, możemy dokonać błogosławieństwa wieńca w
kościele. Praktyczniej jest jednak dokonać tego obrzędu w gronie rodziny. Będzie to
najlepszy sposób rozpoczęcia przeżywania Adwentu w rodzinie jako domowym
Kościele.
Zwyczaj umieszczania w domu zielonego wieńca z czterema świecami zrodził się w
Niemczech w 1839 roku. Do Polski wieniec przywędrował w roku 1925, najpierw do
Wrocławia.
Wszystko jednak zaczęło się dzięki pomysłowi ewangelickiego teologa i działacza
społecznego z Hamburga, pastora Johann Hinrich Wichern (1808-1881). 12 września
1833 roku otworzył on w swym rodzinnym mieście szkołę-przytułek dla sierot i nazwał
ją Das Rauhe Haus. Było to pierwsze z jego dzieł charytatywnych. Później Wichern zasłynął z
organizowania tzw. misji wewnętrznej w Kościele ewangelickim i stworzył wiele podobnych instytucji.
Pastor bardzo troszczył się o wychowanie swych podopiecznych. Chciał, by dzieci czuły się jak w
rodzinie. W Adwencie 1839 roku wpadł na pomysł, jak zmienić wystrój świetlicy, by wprowadzić nastrój
sprzyjający modlitwie. Sporządził szczególny wieniec. Na obrzeżu koła o średnicy 2 metrów umieścił 24
małe świeczki. Każda miała być zapalana w kolejny zwyczajny dzień Adwentu. Wokół tego wieńca
podopieczni pastora gromadzili się codziennie na wspólne spotkania i śpiewy. Początkowo ozdabiano
zielenią tylko ściany sali. Potem zamiast ścian przystrajano wieniec.
Z czasem pastor swój pomysł przenosił do innych niemieckich miast. W
Adwencie zapraszał ludzi na coniedzielne rozważania. Dlatego zmienił
trochę wygląd wieńca. Zamiast 24 świec umieszczał tylko cztery,
oznaczające cztery niedziele Adwentu. Zwyczaj sporządzania wieńca
adwentowego (niem. Adventkranz) rozprzestrzenił się bardzo szybko w
całych Niemczech, również w części katolickiej, a wkrótce potem na
całym świecie.
Zwyczaj sporządzania wieńca adwentowego jest więc stosunkowo nowy, choć
jego korzenie tkwią prawdopodobnie w starogermańskich obrzędach
pogańskich. W środku zimy na okręgu z zielonych gałęzi, symbolizującym
słońce, zapalano ogień na znak nadziei, że przyjdzie wiosna i słońce znów
zaświeci mocniej. Nie wiadomo jednak, czy dla ks. Wicherna inspiracją był ten
stary zwyczaj, czy też judaistyczne, trwające osiem dni święto Chanuka.
Każdego dnia tego święta zapala się kolejną świecę na ośmioramiennym
świeczniku.
Podobna zasada, zapalania kolejno o jedną świecę więcej, obowiązuje w
wieńcu adwentowym...
Świeca roratnia - Roratka
Zazwyczaj jest to wysoka świeca koloru białego lub jasnożółtego,
przewiązana białą wstążką i udekorowana zielenią, najczęściej
mirtem. W kościołach umieszczana jest na ołtarzu i zapalana w
czasie roratnich mszy świętych. Na ich wstępie jest ona jedynym
płomieniem, które świeci się w kościele przy zgaszonych światłach;
zapalają się one dopiero podczas uroczystego hymnu "Chwała na
wysokości Bogu". Jest to jeden z nielicznych przypadków w roku
liturgicznym, kiedy hymn ten śpiewa się każdego dnia, chociaż
wyłącznie podczas rorat. W domach roratkę umieszcza się na
ołtarzyku domowym, w kąciku religijnym, bardzo często obok
figurki lub obrazu Matki Bożej. Zapalana jest w czasie wieczornic i
modlitw rodzinnych. Symbolizuje Maryję, która w mroczny czas
adwentowy w swoim łonie niesie światu Chrystusa - Światłość
Prawdziwą.
Lampion adwentowy
Lampion adwentowy - jest to rodzaj lampki, wykonanej w kształcie czworoboku
zamkniętego, którego ścianki przypominają gotyckie witraże z symbolami
chrześcijańskimi lub scenami biblijnymi.
Wewnątrz nich umieszcza się świece lub małą żarówkę na baterię.
Idąc na roraty dzieci zabierają je ze sobą do kościoła - oświetlają sobie drogę
pośród ciemności. Lampionami oświetla się pierwszą część mszy świętej
roratniej, podczas której w kościele pogaszone są światła i panuje symboliczna ciemność.
Lampion jest symbolem przypowieści Jezusa o roztropnych pannach, które z płonącymi lampami
oczekiwały na przyjście Oblubieńca. (Mt 25, 1-13).
Wędrująca figura Matki Bożej
Zwyczaj ten praktykowany jest w wielu polskich parafiach. Znany jest także w
Niemczech pod nazwą "Frauentragen". Polega na przyjmowaniu figury Matki Bożej
z kościoła po roratach przez to dziecko, którego serduszko, z zapisanymi dobrymi
uczynkami wykonanymi dnia poprzedniego, zostało wylosowane przez księdza
odprawiającego roraty.
Najczęściej rodzina ta wraz z dziećmi przyjmuje figurę Matki Bożej na jeden dzień.
Przyjmując posąg Matki Bożej celebrują wszyscy rodzinną liturgię, śpiewając
pieśni adwentowe i maryjne, czytając i rozważając Pismo Święte oraz odmawiając
różaniec i inne modlitwy. Ta forma adwentowego przeżycia daje bardzo dużo
możliwości wprowadzenia do rodziny ducha modlitwy i adwentowego nastroju.
Rodzina w znaku figury zaprasza Maryję do swego domu. W ten sposób ponawia
się scena sprzed 2000 lat, kiedy to Maryja udała się do domu Elżbiety i Zachariasza by przed przyjściem
na świat św. Jana Chrzciciela usłużyć swojej krewnej Elżbiecie.
PIEŃ ADWENTOWY
Zwyczaj pnia adwentowego pojawił się pod koniec XIX wieku i najprawdopodobniej jest pochodzenia
amerykańskiego. Dzisiaj szeroko praktykowany w Europie Zachodniej.
Pień adwentowy wykonany jest z surowego, nie korowanego kawałka drewna. Jest nacięty w ten sposób,
aby był stabilny i aby na całej jego długości można było zrobić otwory lub uchwyty na świece. Czasami są
to ucięte z okrągłego kawałka krążki z pięknymi słojami i artystycznym skosem. Na takim krążku można
również umieścić tylko jedną świecę adwentową. Mogą być na nich umieszczone cztery świece
symbolizujące niedziele adwentowe (trzy fioletowe i jedna różowa lub wszystkie czerwone) i w środku
najwyższa świeca koloru białego, symbolizująca Chrystusa. Czasami na tak przygotowanym pniu
adwentowym umieszczonych jest tyle świec, ile dni adwentowych w danym roku, a pośrodku najwyższa
świeca bożonarodzeniowa. Tak wykonany pień ze świecami ozdobiony jest szyszkami i gałązkami
ukazującymi piękno natury. Mówi on o życiu w jego naturalnym stanie i o pięknie i wspaniałości dzieła
stworzenia. Ukazuje on ścisły związek między stworzonym światem a Bogiem, który do niego
przychodzi. Pień adwentowy umieszczony jest w centralnym miejscu w domu, na stole, na pianinie lub na
ołtarzyku domowym. Coraz częściej, szczególnie na Zachodzie, pojawia się w sklepach jako dekoracja
adwentowa wykonana z kawałka drewna i z pięcioma świeczkami elektrycznymi. Umieszczane są one w
oknach domów na okres Adwentu. Najpiękniej jednak wygląda wykonany z surowego kawałka drewna z
umieszczonymi na nim świecami na każdy dzień Adwentu. Świece zapala się, kolejno każdego dnia:
jednego dnia z prawej strony, drugiego z lewej, a w wigilię Bożego Narodzenia zapalamy świecę
środkową, najwyższą. Świece tak przygotowane można pobłogosławić. Świece palą się w czasie modlitw,
wspólnych posiłków i spotkań rodzinnych. Raz przygotowany pień adwentowy może być używany
każdego roku po ułożeniu na nim nowych świec i gałązek.
KALENDARZ ADWENTOWY
Zbliżanie się Świąt Bożego Narodzenia w wielu rodzinach oznaczane jest
poprzez kalendarz adwentowy. Zwyczaj ten znany jest i pielęgnowany w
wielu krajach na całym świecie, nie tylko w rodzinach katolickich, lecz
także innych wyznań chrześcijańskich. Różnego rodzaju gotowe
kalendarze adwentowe możemy kupić w sklepach z dewocjonaliami.
Lepiej jest jednak aby każde dziecko wykonało samo tego rodzaju
kalendarz. Czasami wykonują je uczniowie na lekcji religii wraz z
katechetą w szkole. Każdy nowy dzień w kalendarzu wskazuje na zbliżanie się przyjścia Jezusa i budzi w
sercach uczucie radości.
Każdy dzień Adwentu zawiera drzwiczki lub okienko, które otwiera się każdego dnia ukazując obraz
sceny biblijnej , cytat na dany dzień z czytań biblijnych lub głęboką myśl. Mogą to być również puste
okienka, w których wpisywane będą adwentowe myśli i zobowiązania np. udział w roratach, rekolekcjach,
katechezach adwentowych, pomoc chorym, słabszym, potrzebującym.
Dzieci z niecierpliwością oczekują na otwarcie drzwiczek kalendarza adwentowego, który każdego dnia
wzywa do pełnienia uczynków miłości i do coraz większej radości. Kalendarze adwentowe, a także
świece kalendarzowe, dopomagają w realizacji słów św. Pawła Apostoła: "Radujcie się zawsze w Panu;
jeszcze raz powtarzam: radujcie się! Pan jest blisko " (Flp 4,4-5).
Kalendarz adwentowy wskazuje nie tylko na zbliżające się święta lecz na czas zbawienia dany nam
dzisiaj. Przypomina wypełnianie się czasu przed powtórnym przyjściem Zbawiciela i wypełnianie
proroctw z nim związanych.
Zobacz galerię kalendarzy adwentowych
RÓŻA ADWENTOWA
Ozdobny krzew o nazwie "róża adwentowa" lub czasami "róża Chrystusa" jest symbolem nadziei
mesjańskiej wypełniającej czas adwentowego oczekiwania. Jako symbolu adwentowego zaczęto używać
jej w Palestynie już w XIII wieku. Dzisiaj zwyczaj ten znany jest w wielu krajach europejskich i w
Ameryce. Róża adwentowa rozkwita w grudniu. Jej kwiat opisywany jest w literaturze jako nośnik
symboliki królewsko-mesjańskiej. Płatki w kolorze głębokiego żółcienia tworzą złotą koronę królewską;
białe końce płatków symbolizują niewinność Mesjasza: "On grzechu nie popełnił..." (1P 2,22); purpurowe
pręciki mówią o krwi przelanej w ofierze, której skutkiem jest pokój mesjański: "Zechciał bowiem Bóg,
...aby przez Niego znów pojednać wszystko z sobą: ...wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża"
(Kol 1,19-20), a zielone wypustki pomiędzy płatkami przypominają o adwentowej nadziei radosnego
spotkania z Panem.
Róża Chrystusa staje się coraz bardziej popularna na Zachodzie Europy. Często umieszczana jest na stole
lub ołtarzyku liturgicznym w połączeniu ze złotym świecznikiem podtrzymującym białą świecę. Ta
kombinacja wskazuje na wypełnienie starotestamentowych proroctw i obietnic Bożych w Chrystusie,
który jest dla nas "światłością świata" (J 8,12).
RÓŻDŻKA JESSEGO
Adwentowy zwyczaj tzw. "drzewka Jessego" nie jest znany w Polsce. Opisywany jest głównie w
literaturze pastoralnej rodzin w USA. Jest to bardzo ciekawa ilustracja mesjańskiego proroctwa Izajasza
zawartego w r.11,1-9. Tych kilka wersetów księgi Izajasza zawiera słynny poemat mesjański wskazujący
na istotne rysy sylwetki oczekiwanego Mesjasza. Otóż będzie On królem z rodu Dawidowego,
napełnionym pełnią darów Ducha Świętego, darami mądrości i rozumu, rady i męstwa, wiedzy i bojaźni
Pańskiej tak bardzo koniecznymi w wypełnianiu misji prorockiej czyli nauczycielskiej. Zapowiedziany
Mesjasz zaprowadzi wśród ludu tak bardzo upragnioną sprawiedliwość i powszechny pokój. Mesjasz
przynosząc ludziom odpuszczenie grzechów, przywróci pierwotną, utraconą przez grzech pierworodny
harmonię i pokój. "Pień Jessego" w proroctwie Izajasza oznacza ród królewski Dawida. Natomiast
różdżka, odrośl tego pnia wskazuje na Chrystusa, który pochodził z pokolenia Judy i rodu Dawida.
Podobnie jak dzieci pragną poznać swoje drzewo genealogiczne, czyli swoich rodziców, dziadków,
pradziadków i dalszych przodków oraz krewnych, tak również chrześcijanie powinni poznać drzewo
genealogiczne swego Zbawiciela Jezusa Chrystusa. Celowi temu służy adwentowy zwyczaj umieszczania
w domu "Różdżki Jessego". Jest to średnich rozmiarów gałązka jabłoni, wiśni, śliwy, gruszy, forsycji lub
innego drzewa kwitnącego, którą w sobotę przed I niedzielą Adwentu wkłada się do wazonu z wodą, a
następnie w czasie adwentowych wieczorów czyta się w gronie rodziny odpowiednie teksty Pisma
Świętego mówiące o przodkach Chrystusa Pana, wykonuje się symbole ich wyrażające i zawiesza się na
gałązkach począwszy od najniższych. Na samym szczycie rozkwitającej gałęzi zostanie w wigilię
umieszczony znak Chrystusa (Hi-ro: Pax). Symbole te możemy wykonać z brystolu, cienkiego kartonu lub
kolorowego dekoracyjnego papieru. Ten obrzęd adwentowy najbardziej nadaje się do przeprowadzenia z
dziećmi starszych klas szkoły podstawowej.
SIANO DOBRYCH UCZYNKÓW
Adwent jest okresem przemiany i przygotowania serc na przyjście Pana,
który zjednoczy całe stworzenie w swej chwale.
Najlepszym sposobem przemiany jest pełnienie dobra w swoim
środowisku, pełnienie czynów wynikających z miłości, zgodnie ze
słowami Chrystusa: "Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci
moich, mieście uczynili" (Mt 25,40). Temu celowi służy francuski zwyczaj
zbierania siana dobrych uczynków. W pierwszą niedzielę Adwentu każde
dziecko otrzymuje od rodziców pusty żłóbek. Odtąd każdego dnia,
wieczorem przy modlitwie, dziecko robi rachunek sumienia i za każdy dobry uczynek wkłada jedną
słomkę siana do żłóbka. Jest to dar dziecka dla Bożego Dzieciątka na pamiątkę Jego urodzin.