docHIPER FIZYKA
download 
Reklamacja Transkrypt
HIPER FIZYKA
Joanna Rajska Jacek Czapiewski Monika Rajska MIĘDZY CHAOSEM A ŚWIADOMOŚCIĄ HIPERFIZYKA 1 Copyright by Joanna Rajska & Jacek Czapiewski & Monika Rajska, styczeń 2011 Tytuł Między Chaosem a Świadomością HIPERFIZYKA Autorzy Joanna Rajska, Jacek Czapiewski, Monika Rajska Projekt okładki oraz Rysunków Dorota RóŜańska Ilustracje Piotr Piątak Korekta Anna Brook Niniejsza ksiąŜka w całości, ani w Ŝadnej swojej części, nie moŜe być kopiowana, ani w jakikolwiek inny, moŜliwy, dostępny sposób reprodukowana, powielana, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody Autorów. Wykonywanie kopii niniejszej publikacji jakąkolwiek metodą, w tym: kserograficzną, fotograficzną, a takŜe kopiowanie całej ksiąŜki, bądź jej części na nośniku filmowym, cyfrowym, magnetycznym lub innym powoduje naruszenie praw autorskich oraz pokrewnych. Wszelkie prawa zastrzeŜone. Joanna Rajska & Jacek Czapiewski & Monika Rajska have asserted their rights under the Copyright, Designs and Patents Act 2011 to be identified as the authors of this work. All rights reserved. ISBN 978– 83– 932457– 0– 3 Wydanie I Gdynia 2011 www. ezoteryka– terapia– trojmiasto.pl email: rajska@ezoteryka– terapia– trojmiasto.pl 2 Podziękowania Autorzy dziękują naszym przyjaciołom Violecie i Krzysztofowi Pawlakom za sponsorowanie wydania tej ksiązki. Bez ich pomocy książka ta nie zostałaby wydana w tak krótkim czasie. 3 4 Spis Treści Wstęp Mentalne nonsensy.......................................................................16 Level I Wprowadzenie..............................................................................21 1. Wszechświat.............................................................................23 1.1. Rzut okiem na Wszechświat..................................................25 1.2. Gęstości..................................................................................31 1.3. Diamentowe Siatki Świadomości – wstęp.............................37 1.4. Siatki Strukturalne.................................................................40 1.5. Ciągłość – nieciągłość...........................................................42 1.6. Materia uniwersalna – wstęp.................................................43 1.7. Istota......................................................................................46 1.8. Istoty w gęstościach...............................................................49 1.9. Przestrzeń – wstęp.................................................................56 Level II Wprowadzenie..............................................................................58 2.1. Gęstość pierwsza...................................................................59 2.2. Gęstość druga........................................................................60 2,3. Gęstość trzecia.......................................................................78 2.4. Gęstość czwarta...................................................................111 2.5. Gęstość piąta........................................................................140 Level III Wprowadzenie............................................................................153 3.1. Wszechświat jako algorytm................................................155 3.2. Przestrzeń............................................................................168 3.3. Diamentowe Siatki Świadomości.......................................199 3.4. Informacja...........................................................................209 5 3.5. Wiedza................................................................................217 3.6. Świadomość........................................................................222 3.7. śywioły...............................................................................233 3.8. Czas.....................................................................................241 3.9. Postrzeganie.........................................................................251 3.10. Porządek i chaos................................................................262 3.11. Bloki zdarzeniowe – czyli, dlaczego rzeczy się dzieją......269 3.12. Myśl...................................................................................282 3.13. śycie..................................................................................288 3.14. Wymiary przestrzenne.......................................................297 3.15. Historia Wszechświata.......................................................302 3.16. Zasady fraktalne przestrzeni Wszechświata......................308 3.17. Atrybuty cząstek................................................................332 3.18. Atom..................................................................................335 3.19. Pojęcia współczesnej fizyki w zestawieniu z hiperfizyką.......................................................342 3.20. Nauka pozaziemska...........................................................359 3.21. Szósta gęstość....................................................................372 3.22. Siódma gęstość..................................................................378 3.23. Fala 2012...........................................................................380 3.24. Kim są autorzy i jak została napisana ta ksiąŜka...............391 Zakończenie................................................................................402 6 Wstęp Ta ksiąŜka jest ksiąŜką z przyszłości i dla przyszłości. Dla kogo jest przeznaczona? Kiedy autor podejmuje decyzję o napisaniu ksiąŜki tego typu, powinien zdecydować się na to, do kogo ją adresuje. Tutaj wyłonił się problem. Tytuł i temat ksiąŜki są powaŜne. W zasadzie chodzi o to, aby przedstawić nowy paradygmat naukowy i wręcz nową naukę. Jednak w skład tego paradygmatu wchodzi holistyczne podejście do świata. Znaczy to, Ŝe naleŜy połączyć wszystko ze wszystkim, bowiem róŜne dziedziny naukowe a nawet prozaiczne elementy Ŝycia, są z sobą spójne i nie moŜna ich rozdzielić. Z podstawowych praw natury, czyli praw fizyki, wynikają wszystkie pozostałe prawa przyrody, zachowania społeczne a nawet polityka. Ujęcie jednak wszystkiego na raz, w języku, który jest przekazem liniowym i w logicznym sposobie myślenia, jest niemoŜliwe. Dlatego zdecydowałam się połoŜyć nacisk na fizykę. Ta ksiąŜka ma być punktem wyjścia do ksiąŜek następnych, w których zagadnienia tutaj pominięte, zostaną dokładniej opracowane. KsiąŜka ta na pewno nie jest dla tych ludzi, którzy poszukują łatwych rozwiązań i recept. Rozczarują się Ci, którzy chcą Ŝyć w miłej iluzji przekonań, dających im nadzieję i poczucie bezpieczeństwa. Jeśli tacy ludzie ją przeczytają i przyjmą do wiadomości tezy w niej zawarte, będą na mnie źli, Ŝe wprowadziłam zwątpienie w ich dobrze ułoŜony światek. Nowy paradygmat towarzyszy nowemu poziomowi świadomości. KsiąŜka ta ma na celu równieŜ umoŜliwienie wejścia na wyŜszy poziom świadomości człowiekowi, który jest na jego progu. Ma być bodźcem dla rzeszy ludzi, którzy mają szansę na „przekroczenie Rubikonu”. Niestety, jednak poszukiwanie prawdy i wyŜszych poziomów świadomości jest trudne i nawet bolesne. Jest to droga przez „las czarownic”, w którym czeka mnóstwo 7 przykrych niespodzianek, zagadek i prób. Na końcu jednak okazuje się, Ŝe nie był diabeł taki straszny, a te wszystkie pułapki były iluzoryczne. Po osiągnięciu wyzwolenia od iluzji, człowiek staje się prawdziwie wolny i szczęśliwy. Strach i lęki poprzedniego poziomu wydają mu się teraz jak obrazy na wodzie, które jednym ruchem ręki moŜna zmazać. Jest to wiec ksiąŜka dla odwaŜnych poszukiwaczy prawdy i rozwoju. Dla nowoczesnych i prawdziwych intelektualistów przeczuwających, Ŝe obecna wiedza jest juŜ za słaba na wymagania rzeczywistości. Intelektualistów, którzy chcą rozszerzyć swój intelekt o nowe, holistyczne podejście. Niezadowolonych z narzucanych im ograniczeń myślowych. Starych przekonań, będącymi mieszanką religii i wynikającej z niej moralności, nacisku społecznego na kontynuowanie „normalnego”, czyli ustandaryzowanego sposobu myślenia i starych dogmatów naukowych, których nie wolno ruszyć, bo oparte są na uznanych autorytetach. Przypuszczam, Ŝe autorytety te nie zgodzą się z treścią tej ksiązki. Będą bronić swoich racji, za które biorą niemałe pieniądze. Kim są ludzie, którzy odwaŜyli się na taką bezczelność, aŜeby w bezceremonialny sposób zaprzeczyć wszystkim tabu i świętością na raz? Z jakiej racji stawiają tezy traktując je jako bezdyskusyjne pewniki? Skąd taka wiedza? Czy w ogóle jest to wiedza, czy są to wyssane z palca brednie? Zarzucać nam będą nieuzasadnioną pewność siebie i wybujałe „ego”. Autorzy doskonale zdają sobie sprawę z uprawnienia stawienia tego rodzaju pytań przez Czytelnika. Na domiar złego, na razie nie mogą wyjawić w pełni źródła tej wiedzy. Część wyjaśnienia będzie na końcu ksiąŜki. Do zrozumienia potrzebne są bowiem dane zawarte w treści ksiąŜki. Częściową odpowiedź da sama ta treść. Bardziej wyczerpujące CV autorów będzie mogło być podane nie wcześniej niŜ za dwa lata. Wtedy sytuacja polityczna, społeczna i mentalna powinna zmienić się na tyle, Ŝe tego rodzaju publikacja będzie moŜliwa. Do tej pory Czytelnik ma wybór pomiędzy uwierzeniem a odrzuceniem. Lepsze od wiary byłoby 8 zaufanie. Czytelnik powinien pozwolić sobie na udzielenie kredytu zaufania do autorów oraz zaufać własnej inteligencji i rozumowi. Nie ślepo wierzyć lub nie wierzyć zarówno w stare dogmaty jak i nowe teorie. Nie o wiarę, bowiem tu chodzi. Wręcz przeciwnie! Jednym z podstawowych załoŜeń wynikających z zawartych w ksiąŜce treści jest odrzucenie ślepej wiary. Gdyby Czytelnik tylko uwierzył, zaprzeczyłoby to najgłębszemu sensowi tej ksiąŜki. Dlaczego Czytelnik ma załoŜyć, Ŝe autorzy mają rację? Nie musi tego zakładać. Niech tylko weźmie pod uwagę fakt, Ŝe zawsze na Ziemi istnieli ludzie, którzy mieli „skądś” wiedzę. Za swojego Ŝycia byli najczęściej potępiani. Okazywało się jednak po czasie, Ŝe ta potępiona wiedza jest prawdziwa. Po latach zostawali uznani za prekursorów, wielkich odkrywców bądź proroków. Nie mamy zamiaru zostać prorokami – nie daj BoŜe! Zdecydowanie bardziej wolelibyśmy wziąć udział w doświadczalnym udowadnianiu tego, o czym mówimy. Rzetelna weryfikacja „u źródła” dla większości Czytelników jest niemoŜliwa, ale kaŜdy moŜe usiłować znaleźć zrozumiały dla siebie sens i logikę. Znaleźć wewnętrzną spójność podanej tutaj wiedzy. Szukać niedomówień. Stawiać pytania. Porównywać z tym co podają inni badacze. Pod tym względem w ksiąŜce tej Czytelnik znajdzie materiał do intelektualnej pracy na długie miesiące a nawet lata. Czy „rzucone” tutaj tezy są całkowicie bez pokrycia? Tak jak napisałam wyŜej – Czytelnik sam częściowo moŜe je zweryfikować. Autorzy chcą się obronić przez ewentualnymi zarzutami dotyczącymi braku wiarygodności. W ksiąŜce podane są doświadczenia, które mogą udowodnić podane tezy. Doświadczenia te nie zostały wykonane przez autorów, gdyŜ wymagają najwyŜszej, dostępnej obecnie technologii. Naturalnie autorzy nie mają do dyspozycji tego rodzaju moŜliwości. Za pomocą młotka i wiertarki (tylko to mamy do dyspozycji) nie da się tego zrobić. JeŜeli naukowcy zainteresują się zawartą w ksiąŜce wiedzą, to jesteśmy gotowi pomóc w tych 9 doświadczeniach. Nie podaliśmy parametrów dla nich, bo w tym opracowaniu nie ma to sensu. Nie ma na to miejsca, ani limitu poznawczego (wiedza musi być dostosowana do poziomu świadomości). Jeśli jednak ktoś zechce je wykonać, parametry te podamy. Do powstania tej ksiąŜki przyczynili się wszyscy podani autorzy. Jednak napisana została przeze mnie, czyli Joannę Rajską. Gdyby nie Jacek Czapiewski wiedza ta nie miała by szansy zaistnieć. Monika Rajska – moja córka równieŜ bardzo przyczyniła się do zebrania informacji i jej zrozumienia. Dalej będę wyraŜała się w swoim imieniu jednak Czytelnik powinien mieć w świadomości, Ŝe jest tu zawarta praca zbiorowa całej naszej trójki, wzajemnie uzupełniającej się. W ksiąŜce tej jest zastosowany sposób badania od ogółu do szczegółu. Jest to niezgodne ze sposobem badania do tej pory stosowanym, czyli od szczegółu do ogółu. Najpierw zwykle, zauwaŜa się zjawisko. Potem szczegółowo się je bada. Na końcu usiłuje dopasować do innych zjawisk i szuka się współzaleŜności. Badanie oddolne jest konieczne, jeśli nie zna się praw przyrody i dochodzi do ich poznania zaczynając od obserwacji środowiska. Jest to droga długa i Ŝmudna, pełna niezliczonych prób i błędów. W naszym przypadku jest odwrotnie. Znamy ogólne załoŜenia budowy i funkcjonowania Wszechświata, a praca polega na ich dostrzeŜeniu w środowisku, dokładnym zbadaniu i ewentualnym wykorzystaniu. Czy naprawdę wiemy jak funkcjonuje Wszechświat? Niech Czytelnik sam sprawdzi, czy tezy przez nas postawione nie zaprzeczają same sobie i czy odszuka w nich odpowiedzi na stawiane przez siebie pytania. Wielu Czytelników odetchnie z ulgą odnajdując te odpowiedzi. Nareszcie porozrzucane puzzle obrazka świata ułoŜą się prawidłowo. Tak będzie w przypadku Czytelników, którzy są prawdziwymi poszukiwaczami prawdy. Mającymi otwarte umysły, nie będącymi w okowach przekonań, oraz mającymi wątpliwości co do obrazu i organizacji tego świata. Przeczuwającymi, Ŝe „coś tutaj nie gra” i męczącymi się z szukaniem przyczyn tego 10 zjawiska. Czytelnicy, którzy „wiedzą” będą się oburzać. Jakim prawem ktoś śmie niszczyć im ich wygodny i pracowicie zbudowany domek przekonań. Ale po pierwsze: Nie musisz czytać i się oburzać – wrzuć tą ksiąŜkę w ogień. Po drugie: Jeśli wytrzymasz ten nacisk nowości, to wiedz, Ŝe... Najlepsze co mogę dla Ciebie zrobić to wprowadzić Ci konflikt poznawczy! Jest to, co prawda bardzo niewygodne ale za to rozwojowe. MoŜe Ci uratować Ŝycie i istnienie poza tym jedynym Twoim Ŝyciem. Świadomość jest biletem do wieczności – to jedna z tez tej ksiąŜki. Świadomości nie osiągniesz wiarą a wiedzą. Świadomość osiągniesz drogą poznania, a nie przez wyznawanie przekonań i dogmatów. Czytelnik równieŜ spotka się tutaj z zupełnie innym spojrzeniem na sprawy moralności. PodwaŜone zostanie równieŜ mniemanie ludzi o nadzwyczajnej swojej pozycji na Ziemi i we Wszechświecie. To podejście jest właściwie niczym nie uzasadnione. Ludzkość jeszcze nie wyleczyła się ze średniowiecznego antropocentryzmu. PodwaŜam tutaj ten pogląd. Dla wielu będzie to zapewne przykre i pesymistyczne, ale jednym z zadań tej ksiąŜki jest właśnie pokazanie tego absurdu. Jest on bowiem przyczyną podupadania cywilizacji. JuŜ niebawem i tak się o tym wszyscy przekonają. W ksiąŜce jest duŜo bardzo konkretnej wiedzy ale wszystkie tematy potraktowane są bardzo ogólnie i pobieŜnie. To moŜe budzić zastrzeŜenie dociekliwych badaczy. Jednak ta ksiązka ma za zadanie stworzenie ogólnego obrazu rzeczywistości. Badanie szczegółów jest etapem następnym. AŜeby tym sposobem, czyli od ogółu do szczegółu zbadać rzeczywistość, trzeba znać ten ogół. Dzięki temu uniknąć moŜna niekończących się badań po omacku, metodą prób i błędów. Celem i zadaniem tej ksiąŜki jest właśnie pokazanie tego ogółu i umoŜliwienie Czytelnikowi zrozumienia całości. W tym celu jest równieŜ zastosowana specjalna forma ksiąŜki. 11 Jak czytać ksiąŜkę? Treść jest ujęta w poziomy nazwane (z ang.) levelami – nazwa rodem z gier komputerowych. Czytelnik moŜe potraktować tę ksiąŜkę jako grę, w której przechodzi się do kolejnych leveli. Taki system pozwoli na utrzymanie w umyśle przez cały czas ogólnego obrazu, który jest stopniowo uszczegóławiany. Nie polecam wczytywania się w szczegóły i usiłowania zrozumienia kaŜdego zagadnienia od razu. Sensowniejsze będzie przeczytanie całości bez zrozumienia pojedynczych zagadnień, bowiem wyjaśnią się one same w trakcie czytania. Teksty są w większości bardzo trudne, napisane językiem zwięzłym, wręcz lakonicznym, wymagającym od Czytelnika duŜego skupienia. Nie da się bowiem tak skomplikowanych treści przekazać rozwlekle. Byłoby to jeszcze trudniejsze. Dla ułatwienia odbioru, co trudniejsze pojęcia są powtarzane przy okazjach omawiania kolejnych zagadnień. Jest to zrobione celowo, tak aby Czytelnik nie musiał powtórnie szukać w tekstach wyjaśnień juŜ podanych, ale zbyt skomplikowanych, aby je wszystkie na raz zapamiętać i połączyć. Trudne teksty są za to uzasadnione lŜejszymi w odbiorze opowieściami o tym, w jaki sposób prawa realizują się w konkretnym świecie. Dzięki temu równieŜ nauka jest od razu umieszczona w rzeczywistości. W ten sposób, pośrednio, udowadniam prawdziwość podanych praw i tłumaczę świat za ich pomocą. Staram się równieŜ odpowiedzieć na najczęściej zadawane pytania i wątpliwości. Wbrew pozorom, najtrudniejszy jest pierwszy rozdział, bo to w nim zawarta jest cała treść tej ksiąŜki. Kondensacja danych jest więc ogromna. Poza tym, to tutaj od razu Czytelnik jest zarzucony nowym podejściem. Drugi level jest łatwiejszy. Przedstawione są tam szczegółowe dane dotyczące fizyki, przedstawione według ziemskiego podejścia. Wiedza jest tutaj osadzona na znanych pojęciach naukowych. W trzecim levelu jest połączone wszystko ze wszystkim i to w dodatku często w 12 pojęciach i kategoriach „nie z tej Ziemi”. Zaczyna się tutaj prawdziwa hiperfizyka. Tekst nie jest w pełni uporządkowany, poniewaŜ obejmuje ogromny pakiet danych opartych na zupełnie nowych pojęciach, nie istniejących jeszcze w naukowym słowniku. Wiele z nich jest neologizmami, których Czytelnik nie znajdzie w Ŝadnej encyklopedii. Ponadto, informacje stale są zbierane, a wiedza jest w trakcie tworzenia. To nie pozwala na utrzymanie naukowej konsekwencji. Poza tym ksiąŜka jest przeznaczona dla ludzi, którzy niekoniecznie znają język nauk ścisłych. Dlatego czasami Czytelnik moŜe znaleźć niespójności w stylu i „cięŜarze gatunkowym” tekstu. Aby ułatwić zrozumienie uŜywam metafor i przenośni nawet z języka potocznego, poza tym w przekazaniu głębokich treści nie wystarczy zwykłe znaczenie słów. Trzeba szukać ich szerszego rozumienia. KsiąŜka została napisana w duŜym pospiechu, gdyŜ musiała ukazać się w określonym momencie czasowym. W jeszcze większym pośpiechu została wydana. W związku z tym z góry przepraszam Czytelników za błędy i uchybienia w tekście. Na korektę mieliśmy bowiem zaledwie kilka dni. Czytelnika czeka trudne zadanie, poniewaŜ aby zrozumieć i zaakceptować treści tu zawarte naleŜy zapomnieć prawie wszystkie reguły naukowe i społeczne przekonania. Jest to zupełnie nowy świat. Zupełnie inny paradygmat naukowy i społeczny. Świat z niedalekiej juŜ przyszłości. Zapanują w nim prawa, o których od dawna marzyliśmy. NaleŜy więc podejść do tej ksiąŜki jak dziecko, które nie ma jeszcze zaprogramowanego umysłu i wszystko jest dla niego nowe i dopiero do poznania. Naturalnie zabieg ten jest polecany dla chętnych. Nikt nie musi robić sobie rewolucji w głowie. Jego wybór. Jeśli Czytelnik przyjmie do wiadomości treść tej ksiązki i wewnętrznie ją zaakceptuje, to zawali mu się dotychczasowy sposób myślenia. Wiem, Ŝe nie jest to przyjemne. Sama przechodziłam takie procesy. Jednak wejście na wyŜszy poziom świadomości jest warte kaŜdego trudu, bowiem stawanie się mistrzem jest trudne ale… nie bycie nim jest jeszcze trudniejsze. 13 „Ludzie wielcy duchem zawsze spotykali się z brutalną opozycją ze strony miernot. Ci ostatni nie są w stanie zrozumieć, Ŝe moŜna nie poddawać się bezmyślnie odziedziczonym uprzedzeniom i odwaŜnie uŜywać własnej inteligencji” Albert Einstein Mentalne nonsensy Współczesny świat jest pełen kontrastów i przeciwieństw. Z jednej strony mamy zaawansowaną technikę na pograniczu sztucznej inteligencji, która bez zastrzeŜeń jest stosowana. Z drugiej strony pokutujące od Średniowiecza przekonania. A najdziwniejsze, Ŝe oba światopoglądy są reprezentowane przez tych samych ludzi. Taki człowiek, pisząc na klawiaturze komputera wyraŜa poglądy równe twierdzeniu, Ŝe Ziemia jest płaska, a planeta Ziemia liczy 8000 lat – bo tak jest napisane w Biblii. Taki osobnik potrafi usiąść za sterami potęŜnego samolotu po to, Ŝeby go rozbić, napędzany motywacją wiary w to, Ŝe władca raju będzie mu za to wdzięczny i nagrodzi w niebie tabunem kobiet do wykorzystania. Naukowcy zaglądający w kosmos i widzący miliardy, miliardów gwiazd i galaktyk twierdzą, Ŝe w tym przeogromnym kosmosie tylko Ziemię zaszczyciło Ŝycie. O dowodach na odwiedziny obcych istot nie chcą absolutnie wiedzieć. Będą wymyślali niedorzeczne teorie tylko po to, aby zaprzeczyć oczywistym faktom. Nie przyznają się, Ŝe ich nauka jest pełna sprzeczności i teorie wzajemnie się wykluczają. Za Ŝadne skarby nie chcą poruszać kwestii, które mogą podwaŜyć ich teorie panujące jak dogmaty religijne . Nic dziwnego zresztą, przecieŜ za ich głoszenie biorą ogromne pieniądze. Nie będą więc podcinać gałęzi na której siedzą. Wolą sporne kwestie przemilczeć a najlepiej wykpić, a tych, którzy mają czelność pokazać im ich „umysłowy beton”, pozbyć się jako zagraŜających „dysydentów”. 14 W największą panikę wpadają, gdy usłyszą o UFO. Taka reakcja ma jeszcze inne podłoŜe, polityczne i psychiczne, ale nie byłaby moŜliwa gdyby nie ich ograniczenie umysłowe. Nie do końca widać uznali teorię Kopernika, bo w ich mentalności nadal tkwi przekonanie, Ŝe Ziemia jest centrum wszechświata, a człowiek jedyną boską istotą. Tymczasem Ŝadnego elementu, czy zjawiska Wszechświata nie moŜna rozpatrywać nie uwzględniając istot. Jest to dziwaczne i nieprawdopodobne? Ale chyba jednak nikt z czytelników tej ksiązki nie wyznaje przekonania, Ŝe jedyną istotą we Wszechświecie jest człowiek! PrzecieŜ takie przekonanie jest kompletnie irracjonalne! Powiem więcej, nie znajduję adekwatnego przymiotnika do opisu takiego poziomu głupoty. Czy są dowody na istnienie innych istot? Oczywiście i to bez liku. Lecz jeśli jest się Ŝarliwym wyznawcą jakiegoś przekonania to nawet największe ilości dowodów nie są w stanie zrobić wyłomu w „Ŝelbetonowej konstrukcji” systemu myślowego. Jest nieomalŜe takie prawo, Ŝe im wydarzenie bardziej odbiega od tego, co jest standardowe, tym więcej dowodów potrzeba na jego udowodnienie. W ten sposób liczba potrzebnej ilości dowodów dąŜy do nieskończoności. Badacze, którzy usiłują badać tzw. zjawiska paranormalne najczęściej robią to tak, aby uzyskać z góry przewidziany wynik. Czyli zaprzeczyć ich istnieniu. Stosują do ich badania metody takie same jak np. do zbadania wytrzymałości belki stalowej. Dlaczego nie wezmą pod uwagę innej natury zjawiska? Zakładają, nie wiadomo dlaczego to, Ŝe Wszechświat jest wyłącznie taki toporny jak wspomniana belka, a ich kategorie myślowe są jedynymi moŜliwymi. Co zabawniejsze, ci sami „badacze” jednym tchem zaprzeczą teorii istnienia innych istot i zjawisk nietypowych jako nieracjonalną, a potwierdzą niepokalane poczęcie i wniebowstąpienie. W tym przypadku nieracjonalność jakoś im nie wadzi. Zachwycać się będą wielkością i mądrością Boga, jednocześnie ograniczą jego fantazję do stworzenia wyłącznie człowieka. CzyŜby to było wszystko, na co Boga stać? 15 Mówią, Ŝe człowiek stworzony jest na obraz i podobieństwo Boga. Tymczasem redukują Boga do swojego ograniczonego wyobraŜenia. CóŜ za bluźnierstwo! Są równieŜ badacze, którzy podchodzą do tematu z otwartymi umysłami, bez przekonań i uprzedzeń, ale ich zdanie się nie liczy.Proszę sobie wyobrazić taką hipotetyczną sytuację. Z jakiegoś dziwnego powodu ludzie zapomnieli, Ŝe moŜna zagrać muzykę na fortepianie. Ktoś nagle twierdzi, Ŝe istnieje takie „coś” jak Polonez AS– dur Chopina, słyszał ten utwór. Nikt mu nie wierzy. NaleŜy, więc poszukać dowodów. Jak naukowcy by się do tego zabrali? Wzięliby do przebadania przypadkową – tak jak to zwykle robią, próbkę populacji i kazali zagrać ten utwór. Okazałoby się, Ŝe po przebadaniu tysięcy, milionów a nawet miliardów ludzi nie trafiliby na nikogo, kto by to zrobił. Gdyby jednak, szczęśliwym trafem, znalazł się w próbce badawczej jakiś pianista wirtuoz i zagrałby Poloneza to i tak nie wystarczyłoby to. PoniewaŜ oczom i uszom wierzyć nie naleŜy, bo moŜe to być halucynacja lub zadziałać wyobraźnia. Trzeba, więc zweryfikować doznanie przyrządem. W tym wypadku nagrać. Jeden raz oczywiście nie wystarczy. Wymagana jest powtarzalność. NaleŜy nagranie kilkakrotnie powtórzyć, po czym porównać wyniki. Muszą być identyczne. Ale nie będą. Pianista za kaŜdym razem nieco inaczej wykona utwór. Wniosek musiałby być jeden. Polonez AS– dur Chopina –nie istnieje. W ten właśnie sposób badane są zjawiska umysłowe. Ludzi o wyjątkowych zdolnościach umysłowych jest jeszcze mniej niŜ wirtuozów pianistów. To, Ŝe przeciętny człowiek nie potrafi za pomocą umysłu badać rzeczywistości, nie znaczy, Ŝe to jest w ogóle niemoŜliwe. Nie naleŜy szukać równieŜ dowodów w tym przypadku gdziekolwiek i u kogokolwiek. To, Ŝe zdecydowana większość ludzi nie dysponuje takimi moŜliwościami to absolutnie nie znaczy, Ŝe one nie istnieją. W dodatku są to zjawiska niepowtarzalne z zasady. Nie ma dwóch takich samych stanów umysłu. Dlatego ogólnie stosowana metodologia badawcza kompletnie tutaj się nie nadaje. 16 AŜeby tego było mało, jest istna fobia i tabu dotyczące tych zagadnień. Zjawiska, w najlepszym wypadku, są ignorowane. W gorszym – ośmieszone. RównieŜ dowodów na ich istnienie się raczej nie szuka. Za to na obalenie szuka się obficie i w sposób często niedorzeczny. Widziałam w powaŜnej telewizji bardzo powaŜny program, w którym panowie badacze udowadniali, Ŝe butelka nie moŜe lewitować. Rzekomą lewitację spowodował inny badacz, na swoje nieszczęście, nie zrzeszony w Ŝadnym instytucie. Jakąś wymyśloną przez siebie metodą spowodował lewitację i ją zfilmował. Badacze weryfikujący to doświadczenie i ten film udowadniali, Ŝe moŜe być fałszywy. Cały program poświecony był temu, w jaki sposób moŜna oszukać kamerę. MoŜna butelkę powiesić na Ŝyłce! Oto dowód, Ŝe tamten film jest sfałszowany. Wniosek– butelka lewitować nie moŜe. MoŜe czy nie moŜe – to juŜ zupełnie inna sprawa, ale dowodem, Ŝe nie moŜe, na pewno nie jest to, Ŝe moŜna ją podwiesić na Ŝyłce. To, Ŝe ci panowie bawili się w zawieszanie butelki, to jeszcze pół biedy – ich sprawa. Ale, Ŝe taki ”eksperyment” został potraktowany jak najbardziej powaŜnie, i trafił jako wartościowy program do telewizji – to juŜ Ŝałosne. Ale jakoś mało kto, to widzi. Licznymi dowodami na nieistnienie UFO są sfingowane filmy. Czy to, Ŝe moŜna na filmie pokazać sztuczny „spodek” to znaczy, Ŝe prawdziwy statek istnieć nie moŜe? To, Ŝe deską moŜna zgnieść zboŜe na polu w określony wzór znaczy, Ŝe prawdziwe kręgi zboŜowe nie istnieją? To, Ŝe da się nakręcić film z „duchem” w tle jest dowodem na to, Ŝe nie ma filmów z duchami prawdziwymi? Doprawdy, w dobie filmowych efektów specjalnych fabrykowanie tego rodzaju dowodów (na nieistnienie) jest, co najmniej zabawne. Lecz przykre jest to, Ŝe ludzie się dają na to nabierać. To z kolei świadczy o ich nieracjonalności i bezmyślności. Twierdzenie, Ŝe jesteśmy sami we Wszechświecie i, Ŝe ludzka wiedza, szczególnie fizyka, osiągnęła swój szczyt i nie juŜ nic do odkrycia, to absurdalny bezsens. Byłoby to 17 śmieszne gdyby nie było kompromitujące. Państwo naukowcy! – cały kosmos się z Was śmieje! Czytelnik, który nigdy nie zetknął się z filozofią ezoteryczną, a przynajmniej z literaturą nurtu New Age i zwabiony tytułem tej ksiąŜki, ze zdziwieniem powie – CO TO JEST!!! Zapewniamy takiego Czytelnika, Ŝe WSZYSTKO, O CZYM PISZEMY W TEJ KSIĄśCE, ISTNIEJE NAPRAWDĘ!!! 18 LEVEL I Wprowadzenie Ta część jest najbardziej ogólna. Ujęte są w niej najwaŜniejsze tematy dotyczące całego Wszechświata. Czytelnik jest zapoznawany z podstawowymi terminami, na których oparte są następne terminy występujące w tekście ksiąŜki. Postawione są tutaj tezy bez ich wyjaśnienia i uzasadnienia. Jest nakreślony obraz ogólny, który czytelnik, jeśli zechce zrozumieć resztę wiedzy zawartej w tej ksiąŜce, powinien mieć w pamięci. Nie naleŜy jednak próbować gruntownie „przerobić” tej części, poniewaŜ w czasie czytania następnych tekstów zostaną one przyswojone samoistnie. Najtrudniejszy jest rozdział „Wszechświat”. Na kilku stronach jest tutaj skumulowana cała treść tej ksiąŜki. Rozdział ten moŜna potraktować jako wprowadzenie, jak i streszczenie i podsumowanie. Podczas czytania i levelu pojawi się zapewne mnóstwo pytań, na które na razie nie będzie odpowiedzi. Odpowiedzi będą się stopniowo wyłaniały w następnych częściach ksiąŜki. Ta ksiąŜka pisana jest tak jakby od końca. To specjalny zabieg aby ułatwić zrozumienie wszystkiego na raz. To jest poznanie – od ogółu do szczegółu. Wybrałam taką formę, bo w formie „normalnej” byłby to niezrozumiały bełkot. Bardzo trudne jest wyjaśnienie czegoś nieznanymi terminami. Wytłumaczenie tych terminów wymaga uŜycia dalszych terminów itd. W tym gąszczu zaginął by właściwy przekaz mający przynieść nie tylko informację ale przede wszystkim poszerzyć horyzonty myślenia a w konsekwencji doprowadzić do podwyŜszenia 19 poziomu świadomości. Przypominam, Ŝe przystępując do czytania naleŜy zapomnieć większość posiadanej wiedzy i przekonań. Otworzyć umysł i ... uwaga! Ruszamy w nieznane! śyczę udanej i zaskakującej przygody! 20 1. Wszechświat To, co napiszę o wszechświecie, będzie zupełnie inne od tego, co jest ogólnie znane. Przedstawiłam tu bardzo krótki i bardzo syntetyczny opis Wszechświata w wielu jego aspektach jednocześnie po to, aby Czytelnik stworzył sobie ogólny obraz i ogólne zrozumienie, bo tylko uchwycenie wszystkich aspektów jednocześnie prowadzi do zrozumienia prawdziwego. Jak sama nazwa wskazuje, Wszechświat to cały świat – wszystko co jest. Czy to, co za Wszechświat uwaŜamy naprawdę jest wszystkim? ChociaŜ astronomowie zaglądają w najdalsze zakątki kosmosu, odległe o miliardy lat świetlnych, a fizycy mają wgląd w najmniejszy jego fragmencik, to i tak widzą tylko maleńki kawałeczek Wszechświata. i to wcale nie dlatego, Ŝe patrzą za blisko albo za mało dokładnie lecz dlatego, Ŝe patrzą jednostronnie. 21 Poznawanie geografii kosmosu jest zajęciem chwalebnym, ale skatalogowanie następnych stu galaktyk jest jak policzenie kolejnych ziaren piasku na plaŜy. Nie zaprowadzi do odkrycia prawdziwej wielkości i złoŜoności Wszechświata. a na pewno nie zaprowadzi do zrozumienia go. Wszechświat, bowiem, to o wiele więcej niŜ widać za pomocą pięciu zmysłów, nawet tak wzmocnionych i poszerzonych jak za pomocą teleskopu czy akceleratora cząstek. Mamy tu do czynienia z paradoksem. To, co najistotniejsze i najdalsze we wszechświecie jest na wyciągniecie ręki…albo jeszcze bliŜej. Bowiem całą konstrukcję Wszechświata mamy w sobie. Jest to tak bliskie, a tak nieuchwytne. Tak oczywiste i tak nieosiągalne. Na tym polega piękno, potęga i ….okrucieństwo Wszechświata. Tak, niestety. Wszechświat jest surowym miejscem… ale nie ma innego. Przedstawienie Wszechświata w taki sposób, jaki tutaj został zawarty stało się moŜliwe dzięki informatyce. Informatyka nie jest wynalazkiem, jest odkryciem! Pojawienie się informatyki to przewrót porównywalny do rewolucji mentalnej jaki wywołały teoria Kopernika czy Einsteina. Rzeczywistością Wszechświata jest zakodowana w impulsach falowych informacja, wybierana za pomocą algorytmów. Dzięki temu odkryciu moŜliwe stało się przekazanie wiedzy w rzeczywistym jej obrazie. Do tej pory, róŜni myśliciele usiłowali zbudować modele odzwierciedlające rzeczywistość. Były to modele zbudowane na, dostępnych w danym okresie historycznym, pojęciach. W ten sposób powstały systemy filozoficzne i religijne. Rozumowo rozpatrywały intuicyjną wiedzę uŜywając symboli, przenośni, porównań, alegorii itp. Były one bardzo ogólne, mało dokładne i często naiwne. Dopiero informatyka wprowadziła pojęcia adekwatne do rzeczywistości. 22 Czytelnicy znający filozofię i ezoterykę znajdą w tej ksiąŜce elementy wspólne z tymi dziedzinami wiedzy. Nie jest to jednak ich rozszerzenie czy nawiązanie do nich. Podobieństwa wynikają z Prawdy. NiezaleŜnie od tego jakim językiem jest przekazana, Prawda jest zawsze taka sama. Wcale nie potrzeba jej szukać gdzieś daleko. Dostęp do Prawdy mamy w sobie. My, jako istoty, posiadamy najdoskonalszy portal na Wszechświat. śadna technologia go nie zastąpi. Zbudowanie tego portalu za pomocą technologii jest moŜliwe, ale zupełnie niepotrzebne i nie dorówna temu, naturalnemu, który mamy na swoim „wyposaŜeniu” Co to takiego, jak działa, dlaczego jedni go mają, inni nie, o tym między innymi jest ta ksiąŜka. 1.1. Rzut okiem na Wszechświat Zacząć naleŜy od początku, i niestety, w przypadku Wszechświata zacząć musimy od najtrudniejszych zagadnień. Zagadnień, których umysł ludzki nie jest w stanie zrozumieć nawet w najmniejszym stopniu. Prawdę, czasami potrafimy intuicyjnie wyczuć, ale konkretna wiedza na temat źródeł Wszechświata wymyka się kategoriom myślowym człowieka. Dla nas to całkowita abstrakcja na której opis nie ma pojęć naukowych. Będę się wobec tego czasami posługiwała modelem i językiem symbolicznym. Źródłem obecnego Wszechświata jest Rdzeń. On sam z kolei jest wygenerowany przez poprzednie Wszechświaty. To „coś”, co jest matrycą Wszechświata ma właściwości masy krytycznej. Istnieje i rozwija się do pewnego momentu liniowo aŜ nagle w sposób gwałtowny zmienia swoją jakość. Tą nową jakością było wygenerowanie Rdzenia. Od tego momentu to On przejął kontrolę i obecnie jest nie skutkiem a przyczyną. Rdzeń jest tym, co w religiach źródłowych (ezoterycznych) nazywane jest Bogiem. Celowo nie będę operowała słowem Bóg, 23 poniewaŜ jest to określenie nieprecyzyjne i kaŜdy je rozumie inaczej. W kaŜdym razie Bóg jedyny, najwyŜsza istota, mniej więcej odpowiada pojęciu Rdzenia. W religiach popularnych Bogiem jest wszystko, co wykracza poza percepcję człowieka. Religijny Bóg posiada cechy. Jest osobowy, kochający, miłosierny a nade wszystko troszczący się osobiście o swoje jedyne i najwspanialsze dzieci, czyli ludzi na planecie Ziemia. Rdzeń osobowy jest, ale pozostałych cech, niestety, nie posiada. Jak Rdzeń myśli, co myśli, co zamierza – tego nie wie nikt z mieszkańców Wszechświata. Istoty mogą jedynie obserwować jego poczynania i na tej podstawie spróbować go określić. Oto jest nad–inteligencją, nad–mądrością, wnioski: Rdzeń bezprzestrzenną. Jest doskonale nad–logiczny. Posiada intencję bez intencji. Intencja Rdzenia ma się tak do intencji w naszym rozumieniu jak świadomość do wiedzy. Rdzeń, w sposób metodyczny kopiuje siebie na przestrzeń będąc równocześnie tą przestrzenią. Przestrzeń jest następnym pojęciem nie do pojęcia. Jest czymś w rodzaju (dla nas) wirtualnej matrycy dla przejawionego Wszechświata. „Narzędziami” przestrzeni są czynniki kosmiczne: Czynnik istnienia, Ŝycia, myśli, informacji, przekazu i śmierci. Są one pierwotnymi siłami, którymi przestrzeń się posługuje stwarzając rzeczywistość i manipulując nią. W przestrzeni równieŜ jest „zatopiona” pierwotna informacja, na bazie której budowane są wartości nabywane przez istoty. Ale nie są to znane nam i obserwowane treści. Jest to zupełnie coś innego. Bezpośrednio w przestrzeni zatopiona jest równieŜ materia uniwersalna. To pierwszy podstawowy element przejawienia. Dla istot, pierwszy moŜliwy do rozumowego postrzegania. Są to elementy falowe będące surowcem dla wszystkiego, co jest. Następnym w hierarchii istnienia jest Główny Logos. To on wprogramowuje we Wszechświat zamierzenia Rdzenia. Wypromieniowuje strumień wewnętrzny Rdzenia, który stanowi „zawartość” Wszechświata, oraz strumień zewnętrzny stanowiący 24 czas liniowy. Działanie Głównego Logosa jest juŜ dla nas do zrozumienia. Posługuje się on elementami falowymi za pomocą których zapisuje informacje i algorytmy. Informacja, która wypływa z Rdzenia jest przekazywana do Głównego Logosa. Ten, informację tłumaczy na swój język. Są nim przestrzenne wzory zbudowane z elementów falowych. Informacja i algorytmy, w strumienie wypromieniowane w postaci zebrane są Diamentowych Siatek Świadomości. „Analogowy” język programowania jest nie do końca dokładny, co daje moŜliwość we wnętrzu Wszechświata samodzielnej kreacji. Ta niedokładność jest celowym zabiegiem Rdzenia szalenie waŜnym dla mieszkańców Wszechświata. W Diamentowych Siatkach Świadomości (skrót DSŚ) zawarta jest m.in. instrukcja na budowę materii, zasady fizyki dla światów, algorytmy budujące treści i sposoby funkcjonowania i wiele innych. Stanowią równieŜ kosmiczny internet, bo przepływa przez nie cała informacja krąŜąca we wszechświecie. DSŚ jest osiem. Siedem z nich buduje zawartość Wszechświata, a na ósmej jest odznaczona sekwencja wydarzeń. Nie jest to jednak scenariusz konkretnych wydarzeń z rozpisanymi rolami. Wydarzeniami tymi są polecenia minimalnej zmiany stanu fizycznego przestrzeni. Te zmiany stałych fizycznych kreują zjawiska, które postrzegamy jako wydarzenia. Siedem DSŚ wewnątrz Wszechświata buduje gęstości. Są to odrębne światy o zupełnie innych własnościach fizycznych. Gęstości jest siedem. Jednak nie jest tak, Ŝe dana gęstość odpowiada jednej siatce. Gęstości zbudowane są z róŜnych ilości siatek we wzajemnych kombinacjach. KaŜda gęstość ma inną ilość wymiarów przestrzennych. Ilość wymiarów zaleŜy od tego, na jakiej ilości siatek gęstość jest oparta. Pierwsza gęstość – na jednej siatce – jeden wymiar. Druga gęstość – na dwóch siatkach – dwa wymiary. Trzecia – na trzech – trzy wymiary itd. 25 Czyli, Ŝe poszczególne siatki nie są przyporządkowane określonym gęstością. KaŜda siatka „obsługuje” jednocześnie wszystkie gęstości a wzajemne kombinacje siatek budują wiele kosmosów. Gęstości są od siebie odseparowane fragmentami „pustej” przestrzeni. W poszczególnych rejonach kosmosu to odseparowanie wzajemne gęstości jest róŜne. Im większa separacja tym trudniej istotą dostrzec inne gęstości niŜ ta, na której przebywają. Tak właśnie jest z Ziemią. Ziemia jest bardzo mocno izolowana od reszty Wszechświata, dlatego Ziemianom się wydaje, Ŝe istnieje tylko świat, który postrzegają zmysłami fizycznymi. W poszczególnych gęstościach panują odmienne zasady fizyki. RóŜnią się one znacznie. MoŜna wręcz powiedzieć, Ŝe zupełnie do siebie nie przystają. Jakieś podobieństwa moŜna znaleźć między gęstością czwartą i piątą oraz szóstą i siódmą. Natomiast pomiędzy trzecią a wszystkimi innymi, nie ma Ŝadnych analogii. Na tej nieszczęsnej, trzeciej gęstości istnieje nasz świat i kosmos, który błędnie bierzemy za cały Wszechświat. Światy w poszczególnych gęstościach mają swoją strukturę. Gęstości od drugiej do piątej włącznie składają się z cząstek i siatek strukturalnych, które tworzą szkielet świata strukturalnego „zawieszonego” w przestrzeni. Gęstość pierwsza składa się tylko z elementów falowych stanowiących surowiec dla całego strukturalnego Wszechświata. Gęstość szósta i siódma nie składają się z cząstek i siatek strukturalnych. Są one zagęszczeniami DSŚ. To jest to, co nazywane jest w religiach i filozofiach, duchem. Nie mniej jednak są to bardzo konkretne światy. MoŜna wręcz powiedzieć, Ŝe konkretniejsze od tych strukturalnych. Są one nadrzędne w stosunku do nich i wbrew pozorom, bardzo stabilne. Jednak najwaŜniejszą częścią Wszechświata są istoty. To dla nich jest ta cała olbrzymia „reszta” To istoty są najwyŜszym wytworem Rdzenia i jego animatorem. Rdzeń, co prawda, determinuje istoty umieszczając je w zaaranŜowanym środowisku. Wyjściowo daje im określony potencjał, od którego nie ma 26 odwołania. Jednocześnie jednak pozostawia im pewną dozę swobody twórczej licząc wręcz na ich indywidualną kreację. Poprzez istoty Rdzeń sam siebie sprawdza i kreuje. Powstanie Ŝycia jest stymulowane czynnikami kosmicznymi, czyli bezpośrednio z przestrzeni. Czynnik, daje impuls do uruchomienia całego łańcucha reakcji, w wyniku, którego moŜe powstać Ŝycie. W obrębie kaŜdej gęstości Ŝycie wre. Najwięcej dzieje się na gęstości czwartej. Występuje tutaj niezliczona ilość najrozmaitszych istot. Niektóre z nich zorganizowane są w cywilizacje. Na trzeciej gęstości równieŜ jest obfitość Ŝycia, lecz znacznie mniejsza niŜ na czwartej. Na gęstości piątej jest juŜ spokojniej, poniewaŜ jest to świat przeselekcjonowany. Mają tu prawo przebywać istoty, które pretendują do nieśmiertelnych, czyli cennych dla Wszechświata i Rdzenia. Nie ma tutaj juŜ cywilizacji. KaŜdy jest indywidualną jednostką. Gęstość szósta i siódma to juŜ „dowództwo” Wszechświata. Na gęstości siódmej pilnowany jest balans całości. Stąd równieŜ wysyłany jest impuls do kreacji światów. Wysyłane stąd są bazowe algorytmy wyznaczające zasady fizyczne dla Wszechświata. Siódma gęstość jest „organem wykonawczym” Rdzenia. Na szóstej gęstości z dostarczonych algorytmów od gęstości siódmej, wymyśla się ścieŜki ewolucyjne dostosowując je do konkretnych warunków fizycznych panujących w określonych kosmosach i na planetach. Nie ma Ŝadnych powodów do tego, aby światy musiały być podobne do naszego. Skąd w ogóle wziął się taki absurdalny pomysł Ŝeby Ŝycia i inteligencji szukać tylko tam gdzie jest woda i takie warunki jak na Ziemi? To Ŝycie dostosowuje się do warunków a nie odwrotnie. Jest prawie nieskończona ilość istniejących we wszechświecie moŜliwości i ich wzajemnych kombinacji, jakie moŜna zastosować organizując jakieś istnienie. Opracowane przez istoty z szóstej gęstości ścieŜki ewolucyjne zostają przekazane do realizacji na piątą gęstość. To tutaj wytyczne przekształcają się na konkretne rzeczywistości. 27 ChociaŜ gęstości są od siebie odseparowane, nie jest to przeszkodą dla istot. Są istoty, które egzystują jednocześnie na wszystkich gęstościach (oprócz pierwszej) w ludzkich ciałach takie istoty teŜ przebywają. Jednak zdecydowana większość ludzi zajmuje gęstości od drugiej do piątej. Jak to moŜliwe? Człowiek na trzeciej gęstości ma ciało, na drugiej system zasilający w energię, na czwartej – umysł. Na piątej corpus supremum (ciało najwyŜsze) Wszystko to jest z sobą połączone i działa razem we wzajemnej koordynacji. Koordynacja ta realizuje się za pomocą specjalnych struktur między gęstościowych. Dlaczego człowiek nic nie wie o tym, Ŝe jest taką istotą? To dziwne, bo te części, niby niepostrzegalne, widać właściwie na pierwszy rzut oka. Trzeba duŜego samozaparcia, Ŝeby tego nie dostrzec. Wszechświat przez cały czas ewoluuje. Z form prostych powstają coraz bardziej złoŜone. Odbywa się to w procesie Ŝycia i umierania. Stara forma zostaje usunięta, a na jej miejsce powstaje nowa, wykorzystując dorobek poprzedniej. Ten proces moŜna nazwać reinkarnacją. Cały Wszechświat w ten sposób bezustannie reinkarnuje. Celem ewolucji jest wytwarzanie istot coraz bardziej świadomych, które wzbogacą jakość Wszechświata i stworzą oryginalne atrybuty dla Rdzenia. Te istoty zostaną nagrodzone nieśmiertelnością i osiągną jedność z Rdzeniem. Wszechświat jest wielkim placem zabaw stworzonym dla istot poddanych procesowi edukacji, której celem jest stworzenie świadomości. Zabawy dydaktyczne, istoty muszą wymyślać sobie same. Od ich inwencji zaleŜeć będzie ich osobisty sukces jak i sukces całych społeczności. Ich jakość Ŝycia, świadomość, jedność i nieśmiertelność. śycie jest zabawą, lecz śmiertelnie powaŜną i niebezpieczną. Gra, bowiem toczy się o wszystko – czyli o prawo do istnienia. Albo świadomość i Ŝycie wieczne, albo…kosmiczny kompost. Co wybierasz? 28 1.2. Gęstości Zrozumienie tego, czym są gęstości jest podstawą i punktem wyjścia do zrozumienia Wszechświata. Podział Wszechświata na gęstości jest jego pierwszym, podstawowym zróŜnicowaniem. Brak wiedzy o gęstościach uniemoŜliwia właściwe poznanie. To dlatego ludzie od wieków zastanawiają się nad tymi samymi pytaniami nie znajdując na nie odpowiedzi. Nie pomaga zdobyta wiedza szczegółowa. Ona tylko stała się narzędziem do ułatwiania Ŝycia, ale odpowiedzi na Wielkie Pytania nie dała. Nie moŜna otrzymać właściwej odpowiedzi, jeŜeli wychodzi się od złych przesłanek. Zdecydowanie złą przesłanką jest uznanie, Ŝe istnieje tylko świat widziany naszymi zmysłami. To, czego nie widać to m.in. inne gęstości. Czym są gęstości? Kiedy Rdzeń wypromieniowuje Wszechświat w postaci strumienia zewnętrznego i wewnętrznego a Główny Logos narzuca na niego Diamentowe Siatki Świadomości – od razu tworzą się gęstości. Gęstości są wydzielonymi przestrzeniami pomiędzy DSŚ. Rodzaj gęstości zaleŜy od tego, na ilu siatkach jest ona rozpostarta. Pierwsza gęstość – na jednej siatce. KaŜda siatka wobec tego ma swoją pierwszą gęstość. Druga gęstość – na dwóch siatkach Trzecia gęstość – na trzech siatkach itd. Jak łatwo zauwaŜyć, te same siatki tworzą róŜne gęstości. Gęstości, wobec tego, są efektem wzajemnych kombinacji siatek. KaŜdy rodzaj kombinacji daje inny rodzaj rzeczywistości, który określamy jako oddzielny kosmos. We wszechświecie wykorzystane są wszystkie moŜliwe kombinacje, które dają róŜne ilości kosmosów róŜnych gęstości. 29 Kosmosów na konkretnych gęstościach jest: – pierwszej – 7 – drugiej – 21 – trzeciej – 35 – czwartej – 35 – piątej – 21 – szóstej – 7 – siódmej – 1 To, co ludzie uwaŜają za cały Wszechświat jest tylko jednym z 35 kosmosów trzeciej gęstości. Tymczasem, we Wszechświecie jest jeszcze wszystko to, co zostało wymienione wyŜej. Poszczególne kosmosy na danych gęstościach są od siebie oddzielone częściowo lub całkowicie. JeŜeli kosmosy oparte są na róŜnych siatkach – to są wzajemnie zamknięte. JeŜeli mają jakąś siatkę wspólną, są wzajemnie otwarte. Ponumerujmy „roboczo” DSŚ od 1 do 7 i spróbujmy przykładowo wyznaczyć kilka kosmosów. Kosmos trzeciogęstościowy oparty na siatkach 1,2,3 i kosmos 4,5,6 – będą wzajemnie zamknięte. Ale kosmosy oparte na siatkach 1,2,3 i 3,4,5 mają jedną (3) siatkę wspólną i są dla siebie otwarte. Kosmosy czwartej gęstości oparte na siatkach 1,2,3,4 i 5,6,7,1 są wzajemnie otwarte. W czwartej gęstości nie ma kosmosów wzajemnie zamkniętych, bo nie da się wyznaczyć z siedmiu moŜliwości dwóch kombinacji składających się z czterech elementów, które byłyby niepowtarzalne. To samo dotyczy piątej i szóstej gęstości. To, czy kosmosy są wzajemnie otwarte czy zamknięte, dla nas ludzi, nie ma Ŝadnego praktycznego znaczenia. Jednak dla cywilizacji potrafiących poruszać się po Wszechświecie jest to bardzo istotne. Kosmosy wzajemnie zamknięte są kompletnie odizolowane od siebie i próby sforsowania ich granic są niezmiernie ryzykowne, a wręcz niemoŜliwe. 30 Z kombinacji tych widać równieŜ, Ŝe kosmosy róŜnych gęstości oparte są na tych samych siatkach, tylko na innej ich ilości. Jednak daje to efekt całkowitej oddzielności. Przestrzeń zabudowywana z wzajemnej relacji róŜnej ilości siatek daje zupełnie inne skutki. Poszczególne gęstości róŜnią się dosłownie wszystkim. Mają inne ilości wymiarów przestrzennych, zupełnie inne cząstki i całkiem inne panują w nich zasady fizyki. Między zasadami czwartej i piątej gęstości moŜna ewentualnie znaleźć jakieś podobieństwa, ale miedzy trzecią i czwartą a tym bardziej trzecią i piątą lub szóstą Ŝadnych podobieństw nie ma. Zasady fizyki równieŜ róŜnią się nieco w róŜnych kosmosach tej samej gęstości. RóŜnice są tym większe im bardziej odległe są od siebie kosmosy i im mniej siatek się w nich powtarza. Zasady fizyki mogą się równieŜ nieco róŜnić w tym samym kosmosie, ale w róŜnych jego galaktykach. Im odleglejsze od siebie galaktyki, tym większe mogą być róŜnice w ich fizyce. Jak nietrudno zauwaŜyć, kosmosy róŜnych gęstości oparte na tych samych siatkach, znajdują się w tym samym miejscu przestrzeni. Wręcz zawierają się w sobie. Trudno to sobie wyobrazić, jak „coś”, co jest wzajemnie oddzielone jednocześnie jest z tym zmieszane. No cóŜ – konstruktor przestrzeni miał duŜo większą wyobraźnię niŜ my, ludzie. Pomocą w wyobraŜeniu tego zjawiska moŜe być taki przykład. Do pojemnika nasypmy piasku. Następnie dolejmy wodę a potem jeszcze wtłoczmy tam gaz. Mamy teraz cztery elementy całkowicie róŜne (pojemnik, piasek, woda, gaz) zawierające się w sobie a jednocześnie wzajemnie niepomieszane (zakładam hipotetycznie, Ŝe gaz nie rozpuści się w wodzie i nie wejdzie z nią w reakcję). Całość znajduje się w tym samym miejscu przestrzeni. PoniewaŜ elementy są zupełnie róŜne, moŜemy uznać, Ŝe „nic nie wiedzą o sobie wzajemnie” Pojemnikowi jest wszystko jedno czy coś zawiera – nie odróŜnia zawierania od nie zawierania. Piasek i woda wprawdzie się dotykają, ale nie ma to ani na jedno, ani na drugie, Ŝadnego wpływu. Gaz swobodnie mieści się pomiędzy cząsteczkami i nic mu woda i piasek nie wadzą. 31 We wszechświecie siódma gęstość jest pojemnikiem, który zawiera po kolei wszystkie pozostałe gęstości jedna w drugiej, jak rosyjskie baby. Konfiguracja przestrzeni rzeczywistej jest oczywiście bardziej skomplikowana. Nie jest bowiem, cała ta konstrukcja taka przejrzysta. Są sfałdowania przestrzeni, zagięcia, zwinięcia, „dziury” itp. Wewnątrz tej baby jest raczej gniot w gniocie niŜ foremne babeczki. Poszczególne gęstości mają róŜną ilość wymiarów przestrzennych. Jest na to prosta reguła. Ilość wymiarów jest taka jak ilość siatek danej gęstości. Wobec tego: – 1 gęstość – 1 wymiar – 2 gęstość – 2 wymiary – 3 gęstość – 3 wymiary itd. Przestrzeń w gęstościach jest ograniczona określoną ilością siatek, które tworzą „ścianki” wymiarów. Daje to efekt lustrzanego odbicia. Dzięki temu, cztery wymiary stwarzają moŜliwość oglądania przedmiotu nieprzezroczystego ze wszystkich stron jednocześnie. Pięć wymiarów pozwala na, oprócz tego co w czterech wymiarach, oglądanie tego co w środku. Tak, Ŝe na piątej gęstości wszystko jest przezroczyste. Mało tego, manipulacja nie jest ograniczona do tego, co wewnątrz i na zewnątrz. Tam wszystko da się przenicować, przekręcić, przełoŜyć, w sposób dowolny. Szósta gęstość dzięki sześciu wymiarom postrzega cały Wszechświat w jego wnętrzu. Nie ma tu Ŝadnych ograniczeń manipulacji. Gdybyśmy sobie wyobrazili np. trzy sześciany jeden w drugim to w sześciu wymiarach, jednym ruchem moŜna spowodować, Ŝe ten wewnętrzny stanie się zewnętrznym. Jest to dla wyobraźni przyzwyczajonej do trzech wymiarów niemoŜliwe do wyobraŜenia a w rzeczywistości trójwymiarowej oczywiście równieŜ nie do wykonania. Siódma gęstość „widzi” cały Wszechświat wewnątrz i z zewnątrz. MoŜliwości sterowania są nieograniczone. Jest równieŜ teoretyczna moŜliwość manipulacji całym Wszechświatem. Stamtąd jest wszędzie dostęp. Jest to jednak 32 moŜliwość potencjalna, ale niekonieczne praktycznie wykonalna. KaŜda interwencja z pominięciem hierarchii gęstości narusza bowiem, delikatną równowagę Wszechświata. Druga gęstość to dwa wymiary, czyli płaszczyzna. Gęstości od drugiej do piątej są materialne, czyli składają się z cząstek. . Cząstki na nich jednak bardzo róŜnią się budową. Cząstka złoŜona jest z fragmentów falowych połączonych z sobą i tworzących konfiguracje przestrzenne. Na gęstościach, cząstki róŜnią się ilością fal, z których się składają. Cząstki na konkretnych gęstościach składają się z następującej ilości fal: – druga gęstość – (6 ~ 11 fal) – trzecia – (12 ~27 fal) – czwarta – (22 ~ 31 fal) – piąta – (35 ~ 52 fal) Jak więc widać, im wyŜsza gęstość tym większe zagęszczenie fal w cząstkach. Ma to oczywiście duŜe znaczenie dla właściwości samych cząstek jak i środowiska. Zagadnienie to będzie wyjaśnione w drugim levelu. Gęstość szósta i siódma nie są materialne, czyli nie są oparte na cząstkach. Gęstości te składają się wyłącznie z DSŚ. Jest tu ich większe zagęszczenie w przestrzeni ( sześć i siedem) i informacja nie musi zostać przeniesiona na cząstki tak, aby zagęścić środowisko. Ma to oczywiście jeszcze inne, waŜniejsze znaczenie, ale to równieŜ opisane będzie później. Jak wiadomo, na trzeciej, czyli „naszej” gęstości cząstki elementarne łączą się w atomy. Te z kolei w większe cząstki tworząc ogromną ilość moŜliwych kombinacji. Na innych gęstościach to zjawisko nie występuje. Tam cząstki nie łączą się we wzajemne związki czy pierwiastki tylko tworzą, co najwyŜej skupiska. To juŜ wystarczy do budowania struktur, które są bardzo plastyczne i poddające się energii myśli. Myśl i wola płynnie współpracują z czynnikami przestrzeni powodując to, Ŝe kreacja jest łatwa. Z tego powodu ciała istot, Ŝyjących na gęstościach czwartej i piątej, są łatwo modyfikowalne nawet do tego stopnia, 33 Ŝe mają nieustaloną formę. DuŜa moŜliwość modyfikacji ciał na trzeciej gęstości teŜ się zdarza, ale tylko w wyjątkowo zaawansowanych cywilizacjach o bardzo rozbudowanym DNA. JeŜeli ciała nie są oparte na DNA, to tym bardziej mogą przybierać najrozmaitsze formy. Nadmienię tutaj, Ŝe ciała ludzkie są bardzo prymitywne i w ogóle nie modyfikowalne. To jeden ze starszych modeli kosmicznych wycofywanych juŜ z uŜycia. Jak więc widać, zapoznanie się z najbardziej podstawową wiedzą o gęstościach całkowicie zmienia ogląd Wszechświata. Natychmiast wyjaśniają się najrozmaitsze zagadki i otwierają się wrota do wielkiego poznania. MoŜna by wręcz powiedzieć, Ŝe są to Gwiezdne Wrota. 34 1.3. Diamentowe Siatki Świadomości – wstęp DSŚ są objawem strumienia wewnętrznego Rdzenia. Wytwarza je jednak Główny Logos. MoŜna powiedzieć, Ŝe Rdzeń jest szefem wszystkiego i zarządza Wszechświatem. Robi to za pomocą programów. Programistą jego jest Główny Logos. Rdzeń, swoje projekty Wszechświata przekazuje do Głównego Logosa a ten rozpisuje je na programy i algorytmy. Następnie narzuca je na przestrzeń w postaci DSŚ. Siatki, wobec tego są strumieniami algorytmów i informacji. Stanowią „dysk twardy” Wszechświata. DSŚ mają określoną budowę. Składają się z elementów falowych płynących jak po światłowodzie. Konfiguracja przestrzenna tych elementów stanowi język programowania. Poszczególne strumienie w siatkach przecinają się pod kątami prostymi. Konstrukcja ta przypomina swoją budową siatkę kryształu diamentu. Zapewnia to idealną propagację informacji. Dzięki diamentowej strukturze informacja rozprzestrzenia się we wszystkich moŜliwych kierunkach równomiernie i dociera do kaŜdego zakątka przestrzeni. Siatki nie tworzą bałaganu węzłów i kumulacji a informacja nie zapętla się. Oka siatek są nieskończenie małe. W nich powstają cząstki, które następnie budują większe struktury. To właśnie z tych siatek cząstki pobierają przepis na swoją budowę. To na DSŚ znajdują się algorytmy wybierające fragmenty falowe i układające je w konkretne konfiguracje. Tymi konfiguracjami są właśnie cząstki oraz siatki strukturalne gęstości. Ponadto, znajdują się na nich algorytmy wyznaczające zasady wzajemnych oddziaływań elementów materii, czyli zasady fizyki. DSŚ jest siedem wewnątrz Wszechświata i jedna zewnętrzna, wyznaczająca oś czasu. Siatki między sobą róŜnią się przede wszystkim rodzajem zawartych algorytmów. Rodzaj algorytmów zaleŜy od ścieŜek ewolucyjnych przez nie formowanych i dojrzałości materii uniwersalnej (czyli wzajemnym stosunkiem ciągłości i nieciągłości) w określonych środowiskach. Z tego, z kolei, wynika świadomość istot 35 przynaleŜnych do siatki. Istoty i środowisko wtórnie siatkę przekształcają. Zachodzi tutaj sprzęŜenie zwrotne pomiędzy DSŚ a środowiskiem. WyobraŜenie Diamentowych Siatek Świadomości na trzeciej gęstości (wycinek) DSŚ oprócz tego, Ŝe zawierają zasady fizyki dla środowisk Wszechświata, niosą z sobą róŜnorakie informacje. Są kosmicznym internetem. Informacje te moŜna odczytać. Ten, kto to potrafi ma wszechwiedzę o przeszłości, teraźniejszości i wariantów przyszłości Wszechświata. Ponadto jakość podłączenia świadczy o poziomie świadomości istoty. Co prawda, podłączenie istoty do DSŚ świadomości automatycznie nie tworzy, ale umoŜliwia istocie zbieranie danych z duŜego obszaru, powiększając zasób informacji. Z niego istota tworzy wiedzę a wiedza pozwala stworzyć świadomość (Patrz rozdz. Świadomość). Do DSŚ podłączona jest kaŜda istota. Podłączenie to jest warunkiem bycia istotą. Lecz mało która istota potrafi informacje z siatek świadomie odczytać. Pełna moŜliwość odczytu jest 36 dopiero na szóstej gęstości. Znacznie częściej istoty korzystają z wariantu pośredniego tj. Z siatek strukturalnych. Zjawiska jasnowidzenia, snów proroczych, doświadczeń wglądu, intuicja itp. są spowodowane odczytaniem informacji właśnie z siatek strukturalnych. Odczyt z siatek strukturalnych jest znacznie łatwiejszy niŜ z DSŚ, ale ludzie i tak mają z tym ogromne trudności. W ludzkiej cywilizacji, jak wiadomo, tego rodzaju moŜliwości występują sporadycznie. Dlaczego tak jest i na czym polega ten proces będzie powiedziane w innych fragmentach tej ksiąŜki. 37 1.4. Siatki strukturalne Są na wszystkich gęstościach cząsteczkowych, czyli od drugiej do piątej. Budują zręb światów. Na nich wręcz osadzone są wszelkie inne struktury. To one przenoszą informacje z siatek świadomości na resztę materii. Określają fizykę światów. Siatki na wszystkich gęstościach zbudowane są z jednego rodzaju cząstek (oczywiście danej gęstości) KaŜda siatka ma swój specyficzny kształt i swoją funkcję. Wszystkie siatki przewodzą informację lecz robią to róŜną prędkością. KaŜda siatka spełnia kilka funkcji ale specjalizuje się w jednej. Na kaŜdej gęstości jest siatka spajająca, która „dźwiga” całą strukturę, utrzymuje jej formę, umoŜliwia jednocześnie przyciąganie cząstek do siebie i zapobiega zapadnięciu się struktury. Ta siatka niezbyt szybko przewodzi informację. Jest równieŜ siatka, która najlepiej przewodzi informację. To głównie z niej istoty korzystają jak z internetu. Przez nią przesyłane są informacje i na niej są gromadzone. Jest równieŜ siatka, która głównie „zajmuje” się realizowaniem specyficznych właściwości danego świata. Siatki zbudowane są z ciągów informacyjnych, cząstek i fragmentów falowych. Struktura siatki tworzy przecięcia. W duŜym uproszczeniu i schemacie moŜna powiedzieć, Ŝe tworzy kratkę z oczkami w środku. W miejscach przecięcia się „linii” siatki znajdują się zwykle cząstki. Reszta siatki jest równieŜ zbudowana z cząstek tego samego typu oraz z ciągów informacyjnych i fragmentów falowych. Całość skomponowana jest w pakiet informacyjny, który jest jednocześnie algorytmem. Elementy struktury Wszechświata są w stosunku do siebie wzajemnie algorytmami, nawet jeśli pełnią rolę budulca. To zagadnienie będzie wyjaśnione w III levelu. Siatki strukturalne odbierają informacje od DSŚ. Odbywa się to na drodze pośredniej lub bezpośredniej. Droga bezpośrednia to przekazanie informacji specjalnym algorytmem z DSŚ na siatkę strukturalną. Droga 38 pośrednia przechodzi przez przestrzeń za pośrednictwem czynników kosmicznych. Jest impuls z siatki świadomości do przestrzeni. Tam aktywuje czynnik kosmiczny, który wyładowuje się ponownie w przestrzeni aktywując inny czynnik. Ten juŜ przekazuje informacje na siatkę strukturalną. Jest określona sumaryczna ilość informacji na danej siatce dla danego kosmosu. JeŜeli ilość informacji odbiega od nadanego wzorca, to siatka się zaburza tworząc jednocześnie zachwiania praw fizyki w środowiskach, których to dotyczy. Takim zachwianiem jest np. czarna dziura. Następuje tutaj zagęszczenie i załamanie się siatki glue trzeciej gęstości. JeŜeli nastąpi przeładowanie siatki w jakimś obszarze to następuje wyładowanie tego nadmiaru w innym miejscu siatki. Ta właściwość jest wykorzystywana w technologii przez zaawansowane cywilizacje. 39 1.5. Ciągłość i nieciągłość Pojęcie ciągłości i jego przeciwieństwa – nieciągłości, jest waŜnym pojęciem, jakim będą opisywane zjawiska we wszechświecie. Nie tyle same faktyczne zjawiska, co raczej ich przyczyny a nawet przyczyny przyczyn. Ciągłości i nieciągłości są elementami balansu Wszechświata. Ciągłość jest wtedy, gdy ciągi informacyjne nie są przerwane. Daje to niezaburzony, czyli ciągły, przekaz danych a co za tym idzie, duŜą jego dokładność. JeŜeli wg takiego nie zaburzonego ciągu informacyjnego będzie „coś” budowane, to będzie to doskonałe. Ciągłość lub nieciągłość obserwować moŜna w przekazie informacji dotyczącej budowy struktury cząsteczkowej na poziomie mikro i makro, w układzie algorytmów, przekazie danych na siatkach strukturalnych i DSŚ. Ciągłość moŜe być zarówno strukturalna jak i funkcjonalna. Strukturalna jest wtedy, gdy w strukturze nie ma błędów, poniewaŜ jest zbudowana na podstawie ciągłości informacji. Funkcjonalna jest objawem ciągłości strukturalnej. Obserwujemy to jako prawidłowe funkcjonowanie systemu. Gdyby do opisu tych pojęć uŜyć porównania do obrazka ułoŜonego z puzzli, to ciągłość będzie wówczas, kiedy obrazek będzie kompletny. Nieciągłość będzie, kiedy w obrazku zabraknie jakichś elementów. Im więcej braków, tym większa nieciągłość. Na te pojęcia naleŜy spojrzeć dosłownie, jak na fizyczny obraz jak i filozoficznie. W tym drugim znaczeniu ciągłość jest stanem pełności i doskonałości. 40 1.6. Materia uniwersalna – wstęp Materia uniwersalna jest podstawowym, źródłowym budulcem wszystkiego, co jest. Bardziej podstawowa jest tylko przestrzeń, lecz ta jest dla nas wirtualna. Jeśli mówimy o podstawach Wszechświata, jako o konkretnym zjawisku, to mamy na myśli materię uniwersalną. Materia uniwersalna „wyrasta” bezpośrednio z przestrzeni i tworzy pierwszą gęstość. Są nią fragmenty falowe. Z nich powstają większe układy tworzące cząstki i siatki strukturalne poszczególnych gęstości. Fragmenty falowe natomiast, to najmniejsze, pojedyncze fale. MoŜna powiedzieć, Ŝe są one pojedynczymi drgnięciami przestrzeni. WaŜne jest, aby sobie uświadomić, Ŝe wszystko, co istnieje zbudowane jest z tych właśnie fragmentów falowych. Z nich powstaje materia, ale równieŜ układ sterowania Wszechświata, czyli algorytmy. Przyzwyczajeni jesteśmy myśleć o algorytmach jako o ciągu zero – jedynkowym, który wybiera kompatybilne do siebie układy cyfr. Gdyby Wszechświat miał w ten sposób przekazywać informacje to musiałby być bardzo skromny. Bowiem znany nam sposób cyfrowy jest mało wydajny. Bez porównania wydajniejsza jest wielowymiarowa forma. Polega ona na złoŜeniu fragmentów falowych w przestrzenne wzory – kształty. Tym sposobem uzyskuje się nieograniczoną moŜliwość kombinacji na małym odcinku przestrzenno – czasowym. Tym właśnie sposobem posługuje się Wszechświat. Za pomocą kształtów kodowana jest informacja o budowie cząstek, siatek strukturalnych i wzajemnych konfiguracji wszystkich elementów materii. Sterują tym algorytmy, równieŜ będące kształtami. Wszystko ze wszystkim się zazębia i wzajemnie, na bieŜąco dopasowuje według dopuszczalnych wzorów nadanych dla konkretnego świata. Tym światem jest określona gęstość i zawarte w niej kosmosy. Fizyka w róŜnych gęstościach jest zupełnie róŜna. Są teŜ pewne róŜnice w fizyce kosmosów na tej samej gęstości. 41 Materia uniwersalna jest zróŜnicowana. MoŜna powiedzieć, Ŝe tworzy róŜne jakości. W róŜnych częściach określonych kosmosów jest róŜny stopień jej zorganizowana. Wysokie zorganizowanie to przewaŜająca ilość kompletnych ciągów informacyjnych będących w stanie stworzyć stabilną materię. Taka materia posiada duŜą ciągłość i nazywać ją będziemy materią ciągłą. Skrajną jej przeciwnością jest materia chaotyczna, która ma maksymalnie niską ciągłość. Pomiędzy tymi skrajnościami są wszystkie stany pośrednie. Od stanu ciągłości zaleŜy jakość środowiska i jego moŜliwość tworzenia zaawansowanych struktur. Wysokie zorganizowanie powstaje w procesie ewolucji. Materia chaotyczna przechodzi przez pośrednie etapy zorganizowania „ucząc” się dopasowywać swoje własne elementy tak, aby w końcu zgrały się i stworzyły harmonijną całość. Proces ten trwa miliardy lat. Ukoronowaniem go, jest stworzenie istot. Te juŜ ewoluują znacznie szybciej. Im wyŜsza świadomość istot, tym szybsza ewolucja. Im materia wyŜej zorganizowana, tym szybciej się organizuje. Najtrudniejszy jest pierwszy etap, kiedy wszystko jeszcze jest w pełnym chaosie. Elementy falowe łączą się i rozpadają. Im mniejsza ich gęstość, tym mniejsze prawdopodobieństwo trafienia na kompatybilne układy. Formy się tworzą, trwają róŜnie długo, po czym rozpadają się. śadna forma nie jest wieczna. Nawet zaawansowane formy jakimi są istoty, są rozkładane na wszystkich gęstościach, a ich materia wraca do formy pierwotnej, czyli elementów falowych na pierwszej gęstości. Ten proces zapewnia balans Wszechświata. Tworzy się coś w rodzaju pompy ssąco – tłoczącej. Aby Wszechświat ewoluował do form bardziej złoŜonych, by ewolucja pięła się do góry, musi być zasilanie tego procesu od dołu i dostarczanie surowca. Formy rozpadają się z powodu swoich niedoskonałości. Ich resztki „spadają” z powrotem na pierwszą gęstość. Tylko nieliczne przetrwają względnie długo. Proces ten z punktu widzenia względnie świadomych istot pewnie wyda się bardzo brutalny. W wielu filozofiach istnieje przekonanie, Ŝe śmierci nie ma. śe istoty przechodzą do jakiegoś wiecznego 42 Ŝycia. Tymczasem z tego procesu wynika coś przeciwnego, mianowicie to, Ŝe jest głównie śmierć. Lecz z punktu widzenia Wszechświata to nie ma znaczenia. 43 1.7. Istota Istota to wydzielony fragment przestrzeni połączony z DSŚ. Za istotę uwaŜa się kaŜdy „drobiazg” kosmiczny jak i kaŜdą potęgę, która posiada połączenie z DSŚ. RóŜnice w budowie i funkcjach, miejsce przebywania istoty ani cokolwiek innego, nie ogranicza tego pojęcia. Istotą mógłby być mechaniczny robot, gdyby udało się go podłączyć do DSŚ. Sztuczna inteligencja, choćby była bardzo złoŜona, ale niepodłączona do siatki, istotą, nie jest. Połączenie z siatkami świadomości jest „metryczką” pochodzenia od Rdzenia. Poprzez siatki Rdzeń ma wpływ na istoty a istoty mają szansę korzystać z informacji Wszechświata. KaŜda istota musi być wyjściowo wyposaŜona w algorytmiczną i informacyjną ciągłość. To daje jej bazę do rozpoczęcia funkcjonowania i w miarę harmonijne osadzenie w środowisku. Dostaje równieŜ bazową wiedzę. Jeśli powstaje z egregora, to otrzymuje równieŜ bazowe programy tego egregora. KaŜde zwierzę, robak, najmniejsza roślina a nawet bakteria, posiada bazowy program i wie, co ma robić. Ten program w przypadku takich stworzeń znajduje się (na Ziemi) w DNA, ale wzór dla DNA jest na piątej gęstości. Istoty wyŜsze, oprócz ciała otrzymują jeszcze przestrzeń na czwartej gęstości na wytworzenie umysłu oraz bazowe programy dla tego umysłu. Istoty sięgające piątej gęstości posiadają jeszcze albo pre–corsup pochodzący z egregora – równieŜ z jego programami, albo corsup posiadający własne programy. Programy z wyŜszych gęstości są nadrzędne w stosunku do tych z gęstości niŜszych. Program corsupa nadaje „styl” i charakter istoty. PowyŜszy schemat jest najczęściej spotykany, ale jest jeszcze wiele innych moŜliwości. Te inne moŜliwości tworzą róŜne ścieŜki ewolucyjne. Niekoniecznie są one oparte na DNA. Poza tym istoty często zupełnie odbiegają od ludzkiego rozumienia tego pojęcia. 44 Istota oprócz programów lub tylko pojedynczych algorytmów oraz wiedzy, jest umiejscowiona w czasie i przynaleŜy do określonej ścieŜki ewolucyjnej. To wszystko, naturalnie, determinuje ją w znacznym stopniu. Wolnej woli zostaje w przypadku np. przeciętnego człowieka, ok. 0,5%. W dodatku pomimo odgórnego zaprogramowania istota nie rodzi się kompletna i doskonała. Posiada planowo wprogramowaną nieciągłość. To, zdawałoby się, jeszcze bardziej istotę ogranicza. ale paradoksalnie, ta właśnie nieciągłość daje jej odrobinę wolności. Bo od istoty zaleŜy jak tę nieciągłość wykorzysta i naprawi. MoŜe nie zrobić nic – wówczas nie wypełni swojego kosmicznego zadania a moŜe wnieść w nią nową wartość. O to właśnie chodzi. O wypełnienie nieciągłości własną kreacją. To jest mały udział kaŜdej istoty w tworzenie Wszechświata. Suma wszystkich nieciągłości we wszechświecie jest ogromna. W ich ramach tworzą się światy nieskończenie rozmaite. Tworzą się nowe wartości i powstają zaskakujące pomysły. Na tym polega ewolucja Wszechświata i Rdzenia. Sam Rdzeń i wyŜsze gęstości jak najmniej wtrącają się do twórczego procesu wewnątrz Wszechświata. Istoty równieŜ tworzą wiedzę. Co prawda są wyjściowo wyposaŜone w jakieś jej pakiety lecz i te są nieciągłe. Poza tym jest to wiedza, której my jako wiedze nie uznajemy. MoŜna powiedzieć, Ŝe wyraŜa ona tylko potencjały. Istoty budując własne struktury jednocześnie tworzą wiedzę. Czyli wiedza zawarta jest w strukturze istoty. Inaczej mówiąc, istota jest wiedzą. Pojęcia tej wiedzy i modele rzeczywistości zaleŜą od ścieŜki ewolucyjnej i jej zaawansowania jak i zaawansowania samej istoty. Konsekwencją zaawansowania natomiast, jest stopień podłączenia do DSŚ. Połączenie to tworzy się za pomocą mostu kwantowego, który łączy się z kompatybilnymi do algorytmów siatki, algorytmami istoty. Cała trudność dla istoty polega na wytworzeniu właśnie tych skomplikowanych algorytmów. Proces ten jest równoznaczny z tworzeniem świadomości. 45 1.8. Istoty w gęstościach śadnego elementu czy zjawiska Wszechświata nie moŜna opisywać nie uwzględniając przy tym istot. Cała przeogromna struktura Wszechświata nie istnieje tylko po to, Ŝeby być. To wszystko jest „maszyną” do wytwarzania świadomości. Świadomość ta, w dalekiej przyszłości zjednoczy się z Rdzeniem i stworzy wartość dla przyszłego Wszechświata. Tworzeniem nowych elementów świadomości zajmują się istoty. Kombinacja niezliczonej ilości sytuacji, doświadczeń, wraŜeń, jakim istoty są poddawane, tworzy dla Rdzenia nową jakość. Indywidualna istota równieŜ, na bieŜąco z tego korzysta. śyje, bowiem w świecie, który częściowo sama tworzy. Poza tym zgromadzona informacja i wiedza Wszechświata jest na bieŜąco dostępna. Odczytać ją mogą jednak tylko Ci, którzy wznieśli siebie na odpowiednio wysoki poziom i są w stanie wiedzę tę zasymilować. Gęstości tworzą oddzielne światy. śyją w nich istoty na bardzo róŜnych poziomach świadomości. Wcale nie jest tak jakby się mogło wydawać, Ŝe im wyŜsza gęstość tym wyŜszy poziom świadomości. To się tylko częściowo pokrywa i w pełni dotyczy tylko gęstości szóstej i siódmej. Tutaj rzeczywiście znajdują się istoty tylko o najwyŜszych poziomach świadomości, poniewaŜ te gęstości same w sobie są czystą świadomością. Na drugiej gęstości są istoty, które moglibyśmy nazwać płaszczakami. Ciała ich to róŜnokształtne płaszczyzny, wewnątrz posegregowane. Posiadają świadomość liniową (omówiona będzie później). W trzeciej gęstości mogą być one odbierane jako zjawiska typu świecenie, drganie. Spotkanie ich moŜe wywoływać uczucie zagęszczenia, „ciągnięcia” dławienia itp. Na trzeciej gęstości Ŝyją istoty trójwymiarowe. Wszystkie te, które widzimy na co dzień na naszej planecie, czyli bakterie, wirusy, wszystkie rośliny, wszystkie zwierzęta i ludzie. Na innych planetach jest równieŜ nieskończona ilość róŜnych form o róŜnej świadomości. Na 46 czwartej gęstości występuje jeszcze większa rozmaitość form i świadomości niŜ na trzeciej. Na piątej gęstości znajdują się egregory i ciała najwyŜsze istot przebywających równieŜ na innych gęstościach. Prócz tego przebywają tam istoty, które na piątej gęstości powstały i tylko tam Ŝyją. Na piątej gęstości decydują się losy niŜszych gęstości. Tutaj zapadają decyzje dotyczące sposobów realizacji polityki Wszechświata. Tutaj pracuje się nad konkretnymi rozwiązaniami problemów cywilizacji i pojedynczych istot. Wytyczne polityki długofalowej dla Wszechświata jako całości i dla pojedynczych światów powstają na szóstej gęstości. Jednak szósta gęstość nie steruje niŜszymi gęstościami. Nie wymusza i nie karze za niezrealizowanie zaleceń. Wtrąca się w realizację jak najmniej. Światy mają być takie, jakie same się stworzą. Jeśli środowisko nie jest w stanie wykonać zaleceń – to trudno. Między wytycznymi a ich realizacją jest delikatny balans i sprzęŜenie zwrotne. Oczekiwać moŜna od środowiska tylko tego, do czego jest przygotowane. Postęp dokonać musi się naturalnie, bez zbytniej ingerencji. Jeśli środowisko nie daje rady przetrwać i się przekształcić, to umrze śmiercią naturalną. Jako przykład tego rodzaju sytuacji moŜna podać planetę Ziemię i cywilizację ludzką. Samej planecie nic nie grozi, ale cywilizacji juŜ tak. Ta cywilizacja nie stworzyła wartości pozwalających jej przetrwać i dąŜy do niechybnej samozagłady. MoŜe uda się sporo infrastruktury uratować, ale sama cywilizacja tak się musi przekształcić, Ŝe nie będzie przypominała tej obecnej. MoŜna, więc powiedzieć, Ŝe ta cywilizacja skazana jest na zagładę. Sama się na to skazała i nikt nie będzie jej na siłę ratował, bo i tak nic by z tego nie wyszło. Jednak na jej miejsce postanie inna, w której istotom będzie się Ŝyło znacznie lepiej niŜ teraz. Niekoniecznie równieŜ musi się to odbyć poprzez całkowitą zagładę. Powinno udać się płynne przejście od tej cywilizacji do następnej. Piąta i szósta gęstość robią wszystko, co zrobić moŜna, aby cywilizację przekształcić i zachować ciągłość ewolucji na tej 47 ewolucyjnej ścieŜce. Środowisko niestety jest bardzo oporne i robi, co moŜe, aby do zmian nie dopuścić. Istoty Wszechświata często zajmują kilka gęstości jednocześnie. Tak jest np. na Ziemi. Tutaj nie ma istot wyłącznie trzecio gęstościowych. Istoty, które postrzegamy zmysłami są, co najmniej na dwóch gęstościach tzn. na trzeciej i drugiej. Gęstość druga jest źródłem „siły” Ŝyciowej. Zaopatruje system Ŝycia w energię. Takimi istotami są rośliny i zwierzęta niŜsze. Niektóre ssaki, które uwaŜamy za inteligentne mają, co nieco na gęstości czwartej. Ludzie sięgają do piątej gęstości. Na czwartej posiadają umysł a na piątej ciało najwyŜsze – corpus supremum. Gęstości w istotach są połączone systemem dyfrakcyjnym przekształcającym cząstki z gęstości na gęstość. System ten powoduje, Ŝe gęstości w istocie współpracują i są współzaleŜne. Corpus supremum – corsup Corpus supremum znaczy po łacinie ciało najwyŜsze. W skrócie będę uŜywała nazwy corsup wraz z polską odmianą. Jest to ciało na piątej gęstości składające się z materii tej gęstości. Ciało najwyŜsze, poniewaŜ na gęstościach wyŜszych nie występują juŜ materialne ciała. Tam wszystko składa się z DSŚ. Istota jest fragmentem przestrzeni i zagęszczeniem tych siatek. Corsup jest to konkretna konstrukcja, która rozrasta się i doskonali. Rozwój odbywa się najczęściej, (choć nie tylko) przez wcielenia w niŜsze gęstości. Doświadczenia z poszczególnych istnień słuŜą do zdobywania wiedzy, doświadczeń i nabywania mocy i świadomości. Poprzez podróŜ przez Wszechświat corsup rozwija się tworząc samodzielną jednostkę kosmiczną. O to właśnie chodzi Rdzeniowi, o tworzenie tych samodzielnych i samomyślących istot. Corsup w niŜszych gęstościach tworzy odrębne osobowości, które słuŜą do przeŜywania Ŝyć i dostarczania informacji z tego przeŜywania. Osobowości po Ŝyciu są rozkładane. Corsup, natomiast jest względnie nieśmiertelny. Trwa tak długo aŜ ukończy ten etap ewolucji, czyli osiągnie swoją maksymalną wartość na 48 piątej gęstości i przekształci ją w świadomość. Następuje wówczas kolaps. Corsup się rozpada a zdobyta przez niego świadomość przechodzi na szóstą gęstość. Istota z niego powstała ma na szóstej gęstości jego charakterystykę i jest jak najbardziej indywidualnym istnieniem. Pre–corsup To materialna konstrukcja na piątej gęstości, która w przeciwieństwie do corsupa właściwego jest śmiertelna. Powstaje z materii egregoru. To istota próbna. Jeśli się sprawdzi w Ŝyciu, otrzymuje corsup właściwy. Jeśli się nie sprawdzi, zostaje rozłoŜona i włączona ponownie do egregoru. Większość istot we wszechświecie, mających szanse na ewolucję świadomości, zaczyna swoje istnienie od pre–corsupa. Jeśli istota taka ma tendencję do rozwoju, zostanie nagrodzona nadaniem jej ciała najwyŜszego, a tym samym uzyska szansę na nieśmiertelność. Efekt starań istoty, w postaci dorobku umysłowego, jest oceniany według moŜliwości środowiska, w którym istota Ŝyje. Mniej waŜny jest dorobek intelektualny a bardziej doceniana jest moŜliwość i chęć zmiany. Tak, więc ślepa wierność w dogmaty nie będzie biletem wstępu do grona nieśmiertelnych. Egregor Egregory to wydzielone fragmenty przestrzeni, w której znajduje się masa danej gęstości przesycona nadanymi programami, informacją i algorytmami. Egregor nie jest istotą, lecz istoty powstają z jego materii. Programy zawarte w egregorze stanowią wzory dla istot tworzonych na niŜszych gęstościach. Takimi wzorami np. są instynkty i swoista wiedza, w którą zaopatrzone są wyjściowo istoty. Np. ptaki wiedzą jak mają budować gniazda, dokąd mają lecieć, jak opiekować się pisklętami itp. Wzory zachowań z egregorów posiadają wszystkie zwierzęta i rośliny. 49 Egregory dotyczą równieŜ ludzi. Z ich materii tworzone są pre–ciała najwyŜsze. To pierwsza forma, z której moŜe powstać corsup właściwy. Pre–corsupy z konkretnych egregorów mają określone preferencje. Ludzie wywodzący się z nich będą czuli związki z ideologiami i przekonaniami głębokie zaprogramowanymi w swoim egregorze. Będą Ŝyli tymi treściami uwaŜając je za jedyne właściwe. Praktyka pokazuje, Ŝe przeprogramowanie człowieka pochodzącego z egregoru jest prawie niemoŜliwe. Będzie on uwaŜał, Ŝe jego przekonania są tymi prawdziwymi a przekonania innych są fałszywe. Efektem tego są ciągłe walki między przedstawicielami róŜnych egregorów. Po śmierci ciała w trzeciej lub czwartej gęstości pre–corsup wraca do egregora. Zostaje rozłoŜony w róŜnym stopniu i włączony ponownie do jego masy. Stopień rozłoŜenia zaleŜy od zgodności treści i formy z nadanym wzorcem. Jeśli istota, która go posiadała wprowadziła w niego wiedzę, harmonię i świadomość ma szansę na przetrwanie w całości lub rozłoŜenie w minimalnym stopniu a nawet przekształcenie w prawdziwy corpus supremum. Jeśli istota się nie postarała, pre–corsup zostanie rozłoŜony na części pierwsze. To, Ŝe istota Ŝyje jednocześnie na kilku gęstościach moŜe wydać się dziwne i niezrozumiałe. Ale tak jest i Wszechświat sobie radzi z tym skomplikowaniem. Problem połączenia w istocie wielu gęstości został rozwiązany przez wprowadzenie powłok dyfrakcyjnych, w których znajdują się tzw. kształty przejścia. Są to wirtualne kanały w przestrzeni, na których cząstki są rozkładane i składane na nowo według wzoru dla innej gęstości. W ten sposób „materia” fal wraz z informacją zostaje przeniesiona. Powłoki dyfrakcyjne zapewniają równieŜ moŜliwość świadomego z nich korzystania. Poprzez uniwersalne „Ja” istota moŜe świadomie uczestniczyć w Ŝyciu na wszystkich gęstościach jednocześnie. Na Ziemi tego rodzaju bytowanie jest niezwykłą rzadkością. Tutaj za normę uznaje się całkowite zamknięcie wyłącznie na trzeciej 50 gęstości. Sporadyczne i spontaniczne „przecieki” z czwartej gęstości brane są za doświadczenia mistyczne albo wariactwo (nie wykluczam wariactwa jako takiego). Natomiast kontakt z corpus supremum uwaŜane jest za połączenie z samym Bogiem. Tymczasem są to prawidłowe i najnormalniejsze zjawiska, które powinny być wręcz powszechne. Powszechne i oczywiste jest korzystanie z umysłu na czwartej gęstości. KaŜdy to robi, choć większość w minimalnym stopniu. Wszystkie bardziej złoŜone procesy myślowe odbywają się w umyśle. Ich wynik transmitowany jest poprzez kształty przejścia do mózgu. Mózg jest w tym wypadku tylko jak ekran monitora, na którym wyświetla się to, co zadziało się w mechanizmach komputera. Mózg ma równieŜ swoje oddzielne funkcje i swoją świadomość, ale jest ona bardzo prosta i dotyczy głównie funkcji Ŝyciowych, instynktów i najprostszych reakcji pozwalających jako tako funkcjonować w tym świecie. Procesy myślenia wymagające analizy a tym bardziej syntezy, odbywają się w umyśle. MoŜliwość aktywnego korzystania ze swoich części, na innych gęstościach zaleŜy od rozwoju tychŜe części a to z kolei od poziomu rozwoju istoty. Dobrze rozwinięte umysły z duŜymi moŜliwościami twórczymi mają tylko istoty z równieŜ dobrze rozwiniętym corpus supremum. Istoty z pre–corpus supremum zwykle mają świadomość zbiorową i nie są zdolne do samodzielnego, krytycznego myślenia i prawdziwej twórczości. Te zasady dotyczą wszystkich istot we wszechświecie, nie tylko ludzi. ZaleŜności pomiędzy poszczególnymi częściami istoty będą omówione w tomie drugim. Na trzeciej i czwartej gęstości Ŝyją cywilizacje. Jest ich obecnie w naszej galaktyce ok. 300 000 000. Większość z nich ma niewyobraŜalną dla Ziemian technologię. Potrafią poruszać się po kosmosach, zmieniać gęstości, teleportować i wykonywać cuda, o których nam się nie śniło i śnić się dalej nie będzie dopóki nie zostanie zaakceptowana wiedza zawarta m.in. W tej ksiąŜce. Jednak technologia nie jest jedynym wyznacznikiem rozwoju. Mogą ją posiadać równieŜ cywilizacje na niŜszych poziomach. 51 Prawdziwym kryterium jest poziom samych istot. Rozwój ciał, umysłów i corsupów oraz moŜliwości operowania nimi. Czytelnik pewnie zada teraz pytanie” Dlaczego się z nami nie komunikują?” OtóŜ jest to nieprawda. Komunikują się. Lecz mogą to robić tylko z nielicznymi tutaj. Tymi, którzy ich zrozumieją. Bez zrozumienia kontakt będzie bez sensu. Przestraszy i zaburzy ścieŜkę ewolucyjną. Drogi Czytelniku! Zastanów się jak byś zareagował gdyby stanął przed Tobą kosmita? Jak zareagowałyby ziemskie siły zbrojne? Jaka panika by powstała? z kim mieli by rozmawiać i w jaki sposób? Kto zapewniłby im bezpieczeństwo bez konieczności samoobrony? Wreszcie – kto ma ich zaprosić? Bez zaproszenia nie mają prawa wylądować . To tylko niektóre zastrzeŜenia i komplikacje. Ale Oni o tym wiedzą i dlatego nie lądują. 52 1.9. Przestrzeń – wstęp Usiłując rozumem dotknąć przestrzeni dotykamy granice ludzkiego poznania. Nadaremne będą próby jej zrozumienia. Na temat przestrzeni moŜemy mieć jedynie informacje, które po prostu przyjmiemy jako aksjomaty bez moŜliwości ich weryfikowania. Tym bardziej nie uda się ich zastosować i wykonać symulacji. Na szczęście, bo przy tym poziomie świadomości, jaki ludzkość reprezentuje, Wszechświat byłby w niebezpieczeństwie. Przestrzeń jest emanacją strumienia wewnętrznego Rdzenia i jest jego „substancją”. Jest matrycą i sceną dla całego Wszechświata. To w przestrzeni odbywa się spektakl istnienia i Ŝycia. Wszechświat z całą swoją strukturą stanowi nijako zawiesinę w przestrzeni. Przestrzeń jest jednocześnie źródłem i celem. Początkiem i końcem. Jest czasem i ponadczasem. Jest wszystkim i niczym jednocześnie. Jest tym, co najwaŜniejsze i tym, co kompletnie niewaŜne. Jest tym, czym jest Wszechświat a Wszechświat jest tym, czym jest Rdzeń. Wszechświat jest równieŜ tym, co wytworzy przestrzeń i zmodyfikują istoty. Przy czym istoty teŜ są emanacją przestrzeni. Przestrzeń jest teraźniejszością, przeszłością i przyszłością jednocześnie. Przestrzeń ma swoje cechy, które jednocześnie cechami nie są. MoŜna w niej wyróŜnić warstwy hierarchizacji cech. Przy pierwszym wglądzie widać najogólniejszą zasadę. To doskonała anty logiczność. Polega ona na tym, Ŝe – nie moŜna dostrzec reguł – nie ma kwantowalności, czyli jest jednolitość – istnieją tylko ciągi niesymetryczne – brak nieciągłości. Przy głębszym wglądzie okazuje się, Ŝe punkty przestrzeni moŜna określić jeszcze innymi parametrami niŜ tylko antologiczność. Porównanie właściwości punktów nie pozwoli 53 jednak na dostrzeŜenie jakiejś reguły. KaŜdy wirtualny punkt jest inny. Następna warstwa pokazuje, ze ilość operacji w polu jest określona. Natomiast samo pole jest nie do wyseparowania. Wynikiem wglądów jest stwierdzenie, Ŝe nie do się wyznaczyć Ŝadnej reguły, choć moŜna zauwaŜyć powtarzalność. Przestrzeń jest ruchoma i wydaje się być przypadkowa. W przestrzeni znajduje się informacja dla Wszechświata. Dla naszego postrzegania informacja ta jest wirtualna. Są w niej wirtualne ciągi informacyjne i algorytmy. Na nich skanują się informacje i algorytmy falowe. Warstwa falowa jest juŜ tą „zawiesiną” Wszechświata dla nas postrzegalną rozumowo. Przy dostatecznie rozwiniętej technologii, moŜe być równieŜ dostrzeŜona w eksperymencie i praktycznie wykorzystana. Bezpośrednio w przestrzeni operują czynniki kosmiczne. Są one pierwotną siłą napędową Wszechświata. Wszystko co się dzieje jest wynikiem działania tych czynników. Przypomnę, Ŝe są to czynniki: Ŝycia, śmierci, informacji, myśli, istnienia i przekazu. Omówione będą szerzej w trzecim levelu. 54 LEVEL II Wprowadzenie W tej części przedstawiona jest podstawowa organizacja Wszechświata, którą są gęstości. Bardzo ogólnie opisana jest budowa materii i zasady fizyki na gęstościach od drugiej do piątej. Opisane są równieŜ formy Ŝycia na róŜnych poziomach bytu. Przedstawione są teŜ niektóre wzajemne zaleŜności pomiędzy gęstościami. Ta część jest stosunkowo łatwa w odbiorze. Trudne jedynie moŜe być zetknięcie się Czytelnika z podwaŜeniem obowiązującego światopoglądu i dotkanie wielu „świętych” tabu. 55 2.1. Gęstość pierwsza. Omówiona była w rozdz. Materia uniwersalna. Przypominam, Ŝe są to elementarne składniki przestrzeni, z których zbudowana jest cała materia wszystkich gęstości. Elementy te, to fragmenty falowe będące składnikami cząstek, siatek strukturalnych, Diamentowych Siatek Świadomości, algorytmów i płynącej przez Wszechświat informacji. Fragmenty falowe nie przynaleŜą do gęstości. Są uniwersalnym składnikiem przestrzeni. W uproszczeniu moŜna powiedzieć, Ŝe kaŜda siatka świadomości ma swoje fragmenty falowe. Pierwsza gęstość jest materią uniwersalną. Fizyka pierwszej gęstości jest najbardziej zaawansowaną fizyką przestrzeni. Wybiega ona poza poziom tej ksiąŜki. Zagadnienie materii uniwersalnej przewija się w tekstach III levelu. 56 2.2. Gęstość druga. Druga gęstość jest dwuwymiarowa. Nie znaczy to jednak, Ŝe Wszechświat rozpostarty jest na płaszczyźnie. Znaczy to tylko tyle, Ŝe punkty przestrzeni mają odniesienie do dwóch DSŚ. JednakŜe obiekty drugiej gęstości są płaszczyznami. Druga gęstość wygląda jak przenikające się płaszczyzny utworzone z siatek strukturalnych w obrębie których znajdują się wolne cząstki. Jest to pierwsza gęstość, która formuje materię uniwersalną, czyli pojedyncze fragmenty falowe, w zorganizowaną strukturę. Fale ułoŜone są w cząstki a te z kolei w siatki strukturalne. Wszystko buduje się według narzuconych reguł i sterowane jest algorytmami z DSŚ lub bezpośrednio z przestrzeni. Same cząstki są wobec siebie algorytmami i dopasowują się kształtami stworzonymi układem fal. Patrząc na Wszechświat jak na układ warstwowy, gdzie warstwy zawierają się w sobie, druga gęstość zawarta jest w trzeciej. Te same punkty przestrzeni w obu gęstościach mają swoje współrzędne na tych samych DSŚ. Czyli, Ŝe punkty przestrzeni naleŜące do drugiej gęstości naleŜą jednocześnie do trzeciej (wszystkich gęstości pozostałych równieŜ). Zaznaczam, Ŝe nie chodzi tu o konkretny obiekt–punkt z określonej gęstości, a abstrakcyjny punkt w przestrzeni Wszechświata. Druga gęstość z trzecią ma bezpośredni kontakt. WspółzaleŜność ta tworzy jeden z elementów grawitacji. To „siła” trzymająca trzecią gęstość od „dołu”. Drugim elementem spajającym jest czwarta gęstość naciskająca nijako na trzecią gęstość „od góry”. „Góra” i „dół” jest naturalnie umowna i wynika z punku widzenia trzeciej gęstości. Druga gęstość nie tylko tworzy podłoŜe grawitacyjne ale równieŜ zasila w energię systemy Ŝycia trzeciej gęstości. Sama równieŜ jest oddzielnym, własnym systemem Ŝycia pobierającym energię bezpośrednio z gęstości pierwszej. 57 Na Ziemi wszystkie istoty Ŝywe powiązane są z drugą gęstością. KaŜda istota ma powłokę dyfrakcyjną przekształcającą cząstki drugiej gęstości na cząstki trzeciej. Proces ten przebiega w specjalnych kształtach przejścia (patrz rozdz. Kształty przejścia). Powłoka dyfrakcyjna z drugiej gęstości na trzecią zwana jest eteryczną. MoŜna ją sfotografować fotografią kirljanowską lub zobaczyć tzw. trzecim okiem. To srebrzysto szara poświata wokół i wewnątrz istot Ŝywych. Materia drugiej gęstości tworzy zgrupowania i kanały. Prawidłowej byłoby określić je wstęgami, bo są dwuwymiarowe. Ale, poniewaŜ transportują materię będziemy nazywali je kanałami. W kanałach płyną wolne cząstki tzn. nie związane z siatkami strukturalnymi. Dobrze zorganizowana druga gęstość z duŜą ilością kanałów eterycznych, znajduje się tam, gdzie jest zorganizowane Ŝycie. Będzie więc występowała wraz z zagęszczeniami trzeciej i czwartej gęstości. Istoty na trzeciej gęstości, korzystając z siatek strukturalnych, uwalniają z nich wolne cząstki. Te właśnie kumulują się w kanałach. Dlatego kanałów jest duŜo tam gdzie jest teŜ duŜo istot. Ludzi, zwierząt, roślin. Ogromną kondensacją pola eterycznego są lasy i cała „Ŝywa” przyroda. KaŜda okolica w kosmosie ma swoją topografię rozkładu materii drugiej gęstości. Najmniej jest jej w otwartej przestrzeni kosmicznej, z dala od zagęszczeń masy. 58 Fizyka drugiej gęstości Cząstki Cząstki są kombinacją fal układających się w przestrzenne wzory. W przypadku drugiej gęstości wzory te będą płaskie. Będzie tutaj uŜywany termin atrybuty, który wyjaśniony jest obszerniej w trzecim levelu. Atrybuty to właściwości cząstek nadane przez przyłączanie lub oddawanie przez nie fragmentów falowych, lub ich inne modyfikacje. Od ilości i rodzaju atrybutów zaleŜy wielkość cząstki i jej oddziaływanie. Na drugiej gęstości są następujące cząstki: – przekazu – rozkazu – podwójnej informacji – rozdzielenia – wirowa – Ŝyciowa Cząstka przekazu – 8 fal Jest niezbędna w kształtach przejścia. Tam gdzie płyną strumienie cząstek mogłoby dochodzić do zatorów. Na to jednak nie pozwala ta cząstka. Przy duŜej ilości zderzeń, w zagęszczonym środowisku, odbiera od innych cząstek ich energię uśredniając potencjał. Działa tak dzięki swoim atrybutom, określającym jej właściwości. Cząstka przekazu 59 Cząstka rozkazu – 11 fal Jest mała i powolna. UmoŜliwia cząstkom innym zamieniać się miejscami. Działa jak karuzela przemieszczając cząstki na inne miejsca. Łapie cząstkę i razem z nią się przekręca. JeŜeli cząstek jest więcej to działają synchronicznie tworząc coś na kształt obrazu w kalejdoskopie. Powstają kształty o wielu osiach symetrii. Takimi formami są kształty przejścia. Cząstka rozkazu wraz z cząstką przekazu umoŜliwiają transport w kształtach przejścia. Cząstka rozkazu Cząstka podwójnej informacji – 8 fal Tworzy siatkę spełniającą rolę informacyjną. W siatce jest bardzo szybka. Jej ruch jest w zasadzie zaburzeniem siatki. Poza siatką jest wolna. Cząstka podwójnej informacji 60 Cząstka rozdzielenia – 6 fal Jest duŜa i szybka. Oddziela cząstki od siatek ujmując im atrybutów. Cząstka rozdzielenia Cząstka wirowa – 8 fal Budulec drugiej gęstości. Odpowiednik neutronu na trzeciej. Ma silne oddziaływanie. Cząstka wirowa Cząstka Ŝyciowa – 11 fal Tworzy siatkę globalną. Wchodzi w skład struktur. Odpowiednik protonu na trzeciej gęstości. W kształtach przejścia zamienia się właśnie w proton. 61 Cząstka Ŝyciowa Siatki strukturalne Wzajemnie na siebie oddziałują tylko poprzez cząstki związane z nimi. Na innych gęstościach siatki współgrają inaczej. Siatka informacyjna Zbudowana jest z cząstek podwójnej informacji. Przenosi informację zakodowaną kodem ósemkowym dlatego, Ŝe cząstka podwójnej informacji posiada 8 moŜliwych ustawień. siatka informacyjna 62 Siatka budulcowa Składa się z cząstek Ŝyciowych. Stanowi zręb drugiej gęstości. Przechowuje równieŜ pojedyncze informacje. Siatka budulcowa Zasady fizyki Odrębność siatek Na drugiej gęstości siatki strukturalne nie wchodzą z sobą we współpracę. Obie spełniają zupełnie inne role. Tak jest zaprojektowana ta gęstość. Synchronizacja siatek zdarza się w wyjątkowych przypadkach. Połączenie siatek jest spowodowane „mostem” cząsteczkowym. Cząstka łączy się wówczas z obiema siatkami i w ten pośredni sposób łączy teŜ siatki. Powstaje drugo gęstościowa struktura krystaliczna. W naturze jest to jednak połączenie nietrwałe. MoŜna wykonać je za pomocą technologii, która naturalnie, na Ziemi jest jeszcze nieznana. Taką właśnie budowę krystaliczną mogą mieć istoty na drugiej gęstości. Na trzeciej, strukturę tę moŜna odebrać dotykiem. Odczuje się wówczas świdrujące, mrowiące pole. 63 Zasada synchronizacji Bloki materii mogą wchodzić we wzajemne oddziaływania. MoŜna powiedzieć, Ŝe mieszają się. Podczas tego procesu synchronizują się z sobą. Mogą się równieŜ rozdzielić zachowując jednak nabytą synchronizację. Ten proces powoduje „uczenie się” materii doprowadzając do moŜliwości budowania zaawansowanych struktur. Zsynchronizowana materia lepiej wykonuje polecenia algorytmów i moŜe budować bardziej ciągłe struktury. Zasada porządkowania Informacja zakodowana na fragmentach siatki i cząstkach podwójnej informacji moŜe się zmieszać z informacją na innym fragmencie siatki. W takim przypadku informacja się skumuluje, czyli zostanie zachowana jedna i druga ale informacja powtarzająca się zostanie usunięta. Zasada antykumulacji Jest wprowadzonym ograniczeniem zapobiegającym tworzeniu się przerośniętych i nie mobilnych struktur. JeŜeli spotka się co najmniej 8 kanałów (wyjaśnienie poniŜej) w jednym miejscu to się one powielą ale i zmniejszą. Zasada rozszerzania Ma związek z właściwością siatek strukturalnych i cząstek przekazu. Zapobiega zapadnięciu się struktury przestrzeni dzięki temu, Ŝe siatki nie łączą się z sobą a cząstki przekazu nie pozwalają na kumulację. 64 Zasada unifikacji Cząstki mają ograniczoną ilość atrybutów. Mają ich mniej niŜ mogłyby mieć, niŜ pozwala na to ilość moŜliwości zawarta w wariantach układów. Gdyby miały więcej atrybutów mogłyby znikać w trzeciej gęstości, poniewaŜ wyłapywała by je trzecia DSŚ. Konstrukcja falowa jaką są, przekształciła by się w konstrukcję trzecio gęstościową. W unifikacji atrybutów biorą udział cząstki przekazu. Refrakcja pola Jest to odwrócenie procesu zagęszczania się materii. Po przekroczeniu masy krytycznej gęstości informacji (materii) algorytm kontrolujący to reaguje i odwraca kierunek ruchu cząstek. Zasada refrakcji istnieje na wszystkich gęstościach. To jeden z podstawowych procesów we wszechświecie. W trzeciej gęstości rozrzedzanie po przekroczeniu masy krytycznej ma charakter eksplozji. W drugiej gęstości jest rozprzestrzenianie liniowe. Zasada ograniczonego Ŝycia W jednym miejscu przestrzeni moŜe być ograniczona ilość istot. Liczebność istot ogranicza dostępność wolnych cząstek Ŝyciowych, które są im niezbędne do Ŝycia. Istoty drugiej gęstości często gromadzą się tam gdzie przebywają istoty trzeciej gęstości. Powłoka eteryczna korzysta głównie z siatki budulcowej. Przy przekształceniu tej siatki uwalniają się wolne cząstki Ŝyciowe. Z nich to właśnie korzystają istoty. Eteryczna powłoka dyfrakcyjna Mają ją wszystkie istoty trzeciej gęstości. Łączy istotę z drugą gęstością. Procesy w niej zachodzące zaopatrują w energię 65 istotę trzeciej gęstości. Dyfrakcja fal wchodzących w skład cząstki następuje w kształtach przejścia. Cząstka zostaje pozbawiona swoich atrybutów i układu fal. Fale z rozbitej cząstki wykorzystane są do stworzenia cząstki innej. W tym wypadku trzecio gęstościowej. Cząstka rozkazu zamienia się na cząstkę falową lub glue (wyjaśnienie w opisie trzeciej gęstości) – Cząstka przekazu na elektron. – Cząstka rozdzielenia na neutron. – Cząstka Ŝyciowa na proton. Powłoka dyfrakcyjna składa się z siatki budulcowej i rozproszonych róŜnych cząstek. Są trzy warstwy siatki. Jedna jest wewnątrz ciała i tworzy pierścień wewnętrzny. Dostarcza on głównie pozytonów. Druga warstwa przechodzi przez ciało w postaci trzech poziomo ustawianych pierścieni. Dostarczają one elektronów. Prócz tego jest kilka kanałów łączących pierścienie z siedmioma centrami dyfrakcyjnymi. Trzecia warstwa jest w pewnej odległości od ciała. Ta odległość jest bardzo róŜna. ZaleŜy od kondycji powłoki eterycznej i wynosi od kilkunastu centymetrów do kilkunastu metrów (nawet dziesiątków metrów). Jest jeszcze główny kanał transportujący cząstki wewnątrz ciała trzecio gęstościowego. Biegnie on wzdłuŜ kręgosłupa. Kształty przejścia znajdują się głównie w centrach dyfrakcyjnych. W kształtach przejścia mogą powstawać wszystkie cząstki trzecio gęstościowe. Z nich organizm teoretycznie moŜe tworzyć wszystkie rodzaje atomów zaopatrując się w budulec i energię. Jednak tak się nie dzieje, bowiem do kaŜdego procesu potrzeby jest odpowiedni zestaw algorytmów. Organizmy istot Ŝyjących na Ziemi (włącznie z człowiekiem) programowo nie posiadają takich algorytmów. Powłoka eteryczna zamienia głównie cząstki przekazu na elektrony. Głównie ten proces zasila mózg i układ nerwowy. Taka ułomność eterycznej powłoki została wprogramowana celowo. W tej ścieŜce ewolucyjnej podstawowym bodźcem do rozwoju jest odŜywianie, bez którego istota nie ma szans na przetrwanie. To z kolei wymaga duŜego zaangaŜowania 66 w zdobycie pokarmu. Jak wiadomo, trzeba nieźle kombinować aŜeby być najedzonym i dobrze odŜywionym. Gdyby „gołąbki same leciały do gąbki” to nie potrzeba by ruszyć się z miejsca Ŝeby przetrwać. Zdobywanie pokarmu jest więc tutaj motywacją do działania, a to z kolei gwarantuje postęp w rozwoju. Dopóki istoty nie osiągną poziomu na którym chcą bez przymusu coś kreować, potrzebny jest tego rodzaju bodziec, Ŝeby zmusić je do aktywności. Dopiero chęć tworzenia wypływająca z głębi rozwiniętej istoty jest bodźcem samym w sobie. Dopiero od tego momentu nie potrzebne są bodźce zewnętrzne. Są jednak ludzie, którzy nie muszą jeść. W naszym świecie to anomalia, ale istniejąca i najwyraźniej moŜliwa. Nie jest to Ŝaden cud czy boska interwencja. Nie musi to równieŜ świadczyć o ich nadzwyczajnym poziomie rozwoju. Ludzie ci są po prostu wyposaŜeni w zestaw algorytmów pozwalających czerpać z drugiej gęstości cały pakiet cząstek przerabianych na cząstki trzeciej gęstość, stanowiące surowiec potrzebny do odŜywienia organizmu. Algorytmy te mogli przynieść sobie z innych ścieŜek ewolucyjnych, w których wcielali się poprzednio. Pierścienie powłoki eterycznej wirują z róŜną prędkością. Im wyŜsza prędkość wirowania tym układ dostarcza więcej energii. Prędkość ta zaleŜy głównie od zapotrzebowania organizmu na energię i potencjału rozwojowego „właściciela” powłoki eterycznej. DuŜo równieŜ zaleŜy od wytrenowania ciała w zaopatrywaniu się w energię z drugiej gęstości. Uprawianie sportu czy choćby ruchu na świeŜym powietrzu sprzyja rozwojowi powłoki eterycznej. Bardzo stymulujące są równieŜ ćwiczenia celowe. NaleŜą do nich systemy jogi, chi–kungu, taj–chi, ćwiczenia oddechowe itp. Są to specjalnie opracowane sposoby na wzmocnienie powłoki eterycznej. Dobrze rozwinięta i funkcjonująca ta powłoka, zapewnia zdrowie, witalność, odporność na choroby i wypadki. Oprócz tego, Ŝe zaopatruje w energię, to jeszcze stanowi coś w rodzaju buforu i ochrony. Ludzie będący na wyŜszym poziomie rozwoju mają tę powlokę „wyjściowo” dobrze rozwiniętą. Ich pierścienie wirują 67 szybciej niŜ przeciętnego człowieka. Spowodowane jest to tym, Ŝe ich umysł na czwartej gęstości jest duŜo większy niŜ przeciętnie i intensywniej pracujący. Pobiera do swojej pracy cząstki z trzeciej gęstości zamieniając je w kształtach przejścia na cząstki czwartej. Jest to proces nie tyle zasilania w energię co raczej proces przenoszenia informacji. PoniewaŜ cząstki przechodzą z trzeciej na czwartą gęstość, powstaje zapotrzebowanie na nie. Pokrywane ono jest ciągiem z drugiej gęstości. W ten sposób umysł na czwartej gęstości staje się pompą ssącą drugą gęstość. Dzięki temu mechanizmowi moŜna równieŜ za pomocą umysłu regulować powłokę eteryczną. W otoczeniu ludzi o dobrze funkcjonującej powłoce eterycznej inni czują się dobrze. Niestety oni sami, często wręcz przeciwnie. Stykające się pierścienie róŜnych ludzi dąŜą do wzajemnego wyrównania potencjału. Więc te wolniejsze, dzięki tym szybszym, przyspieszą a te szybsze zwolnią. Jeden człowiek poczuje się lepiej, moŜe nawet wyzdrowieć, bo wzrośnie wydajność jego procesów Ŝyciowych, ten drugi jednak poczuje się gorzej i jego odporność spadnie. Jest to wyjaśnienie dlaczego w otoczeniu róŜnych ludzi samopoczucie zmienia się. Odbiera się to jako podbieranie energii. Złodziejami energii są ludzie starzy, chorzy, słabi i nerwowi. Stres bowiem pochłania mnóstwo energii, czyli w tym wypadku elektronów. RównieŜ duŜa róŜnica rozwojowa powoduje, Ŝe ten o niŜszym poziomie rozwoju zwolni pierścienie tego o wyŜszym. Tego procesu nie da się regulować. Co najwyŜej moŜna świadomie pilnować, Ŝeby pierścienie stale „podkręcać”. Jest to jednak męczące, niewygodne i bezcelowe, poniewaŜ im bardziej przyspieszy się pierścienie tym większa będzie róŜnica potencjałów i dalsze zaburzenie równowagi. Szczególnie niebezpieczne jest wspólne spanie, jeśli róŜnica potencjałów jest duŜa. Wielogodzinne przebywanie w takiej bliskości i w dodatku w czasie kiedy organizm ma się zregenerować, moŜe doprowadzić do cięŜkiej choroby tego człowieka, który ma stale zwalniany ruch pierścieni. Naturalnie upośledza to równieŜ funkcje umysłowe i rozwój. Przytoczone 68 powyŜej procesy tłumaczą dlaczego „w zdrowym ciele zdrowy duch” i to Ŝe jeśli umysł i pochodząca z niego psychika funkcjonują harmonijnie, to człowiek nie choruje. Wynikają z tych faktów równieŜ wnioski, Ŝe do uzdrowienia często wystarczają bardzo proste i łatwo dostępne sposoby. Aby podwyŜszyć sprawność procesów Ŝyciowych naleŜy zadbać o powlokę eteryczną i pobór drugiej gęstości z otoczenia. To moŜna zrobić po prostu zaŜywając ruchu na świeŜym powietrzu. Na pewno będzie to lepsze niŜ szukanie moŜliwości wampirowania na innych, którzy o to zadbali, czy być klientem słuŜby zdrowia. Starać się równieŜ utrzymać równowagę psychiczną, aŜeby nie zuŜywać na stres energii, której brak osłabi ciało. Zdawało by się, Ŝe tak odległa dziedzina jak dąŜenie do rozwoju świadomości, nie ma nic wspólnego ze zdrowiem. To jest nieprawda. Rozwój świadomości bowiem intensyfikuje i rozwija umysł oraz harmonizuje psychikę a to wpływa na stan ciała, chociaŜby właśnie dzięki dobremu stanowi powłoki eterycznej, pobudzanej pompą umysłową. Cząstki drugiej gęstości moŜna pobierać jeszcze z jedzenia. Oczywiście łatwo się domyśleć z jakiego jedzenia. Naturalnie będą to, najlepiej, świeŜe rośliny. Martwe mięso nie zawiera cząstek drugiej gęstości. MoŜna powiedzieć, Ŝe wręcz przeciwnie. Zamiast dodać energii pozbawia jej. Pochłaniając padlinę pobiera się jednocześnie Ŝywioł śmierci (Ŝywioły omówione są w trzecim levelu), który bynajmniej nie dodaje wigoru. Obróbka termiczna roślin nie pozbawia ich Ŝyciodajnej energii drugiej gęstości. Pozbawia natomiast jej kuchenka mikrofalowa. To iście diabelski wynalazek. Jedzenie wyciągnięte z takiej maszyny jest martwe. To samo dzieje się z produktami wysoko przetworzonymi. Pozostaje w nich tylko martwa, trzecio gęstościowa materia, która organizmu nie oŜywia a obciąŜa. Ponadto drugiej gęstości w produktach ubywa z biegiem czasu. Im starsze tym mniej wartościowe pod tym względem. ZaleŜności te zostały juŜ dawno zauwaŜone tylko nie znano ich przyczyn. Uwzględnienie drugiej gęstości wyjaśnia je 69 całkowicie. PoniewaŜ zasilanie powłoki eterycznej ma wręcz kluczowe znaczenia dla przeŜycia a zasilić ją moŜna tylko w obecności Ŝywych istot, praktycznie niemoŜliwe jest, aŜeby człowiek mógł przeŜyć gdziekolwiek w kosmosie poza Ziemią. Bez urządzeń kondensujących pole eteryczne w przestrzeni kosmicznej i na innych planetach, człowiek nie przeŜyje Ŝadnej podróŜy poza bezpośrednią okolicę Ziemi. Do tej pory ludzie pracujący nad organizowaniem lotów kosmicznych nie mieli okazji się o tym przekonać, poniewaŜ wysłano dopiero załogi najdalej na księŜyc. Pomiędzy Ziemią a księŜycem jest jeszcze pole eteryczne o charakterystyce i intensywności pola ziemskiego. Ale dalej juŜ ono nie sięga. Tak, Ŝe kosmonauci, którzy spróbują polecieć na Marsa, a taka wyprawa jest przygotowywana, nie przeŜyją tego. Jeśli uda im się uniknąć niezliczonej ilości niebezpieczeństw jakie na nich czyhają, a o których nie mają pojęcia organizatorzy misji, umrą po drodze z wycieńczenia. Powłoka eteryczna czasami moŜe przetrwać śmierć człowieka. Dzieje się to w przypadku, kiedy zostanie zajęta przez istoty drugiej gęstości zanim się rozłoŜy. Istoty te mogą nią dysponować nawet przez tysiące lat. Takie zjawisko moŜemy obserwować w postaci tzw. „duchów”. „Ducha” moŜna odebrać jako coś dziwnego, twardszego od otoczenia, wywołującego uczucie mrowienia, zimna lub gorąca. „Duch” taki moŜe równieŜ manifestować się na trzeciej gęstości wywołując hałasy, przemieszczenia przedmiotów lub zaburzając urządzenia elektryczne. WspółzaleŜność powłok eterycznych w relacjach istot. JeŜeli istoty, w tym wypadku ludzie, przebywają blisko siebie to ich powłoki są we wzajemnych relacjach opartych na zgodności bądź niezgodności algorytmów. JeŜeli miedzy dwojgiem ludzi związanych z sobą i często razem przebywających zachodzi zgodności treści algorytmów to ich powłoki będą 70 współpracowały i wytworzą wspólny kanał zasilający ciało w cząstki. Obie osoby w tym wypadku korzystają. Rozdzielenie takich ludzi będzie dla nich bolesne i moŜe odbić się na ich kondycji. JeŜeli algorytmy się róŜnią, to taka współpraca nie będzie miała miejsca. Jeśli róŜnica jest niewielka to stworzą układ neutralny. Kolizji nie będzie ale nie będzie teŜ i zysku. Jeśli róŜnią się bardzo, to będą z sobą w konflikcie. Takim ludziom będzie z sobą niewygodnie, będą się nawzajem draŜnić a nawet źle czuć się fizycznie. Mogą teŜ chorować. Rodzaje algorytmów zaleŜą od poziomu ewolucyjnego, od puli genowej i środowiska z którego się wywodzą. Kamienne kręgi Wielu ludzi interesuje się kamiennymi kręgami, traktując je bardzo powaŜnie. Mają rację, poniewaŜ kamienne kręgi rzeczywiście oddziaływują na przestrzeń. Są one naturalnym, wzmocnić technologicznym wybiegiem pozwalającym oddziaływanie drugiej gęstości na trzecią lub regulować siatki strukturalne obu tych gęsiości. Intensyfikują przejścia pomiędzy gęstościami (Patrz rozdz. „Kształty przejścia”). Mogą równieŜ wpływać bezpośrednio na organizmy Ŝywe. Rodzaj ich oddziaływania zaleŜy od miejsca w którym są ustawione oraz rodzaju i wielkości kamieni. ZaleŜy równieŜ od wielkości kręgu i sposobu ich ustawienia. Kręgi mogą być poŜyteczne w regulowaniu siatek strukturalnych, w ten sposób mogą wpływać na warunki fizyczne środowiska. Systemy kamiennych kręgów ułoŜonych odpowiednio mogą: zapobiegać ulewom, powodziom i trzęsieniom Ziemi oraz wpływać na uprawy. Jeśli ustawiło by się kamienne kręgi na całym globie w odpowiednią siatkę moŜna by uniknąć wielu kataklizmów. Natomiast kręgi ustawione źle, bądź jakkolwiek, mogą tylko zaszkodzić. Nie naleŜy więc stawiać kręgów bez porozumienia z innymi ich budowniczymi i konsultować się w tych sprawach z naprawdę dobrymi specjalistami. Kręgi mogą równieŜ bardzo 71 korzystnie wpływać na organizm ludzki. Stanowią bowiem kształty przejścia, zamieniające cząstki drugiej gęstości na cząstki trzeciej gęstości. To z kolei moŜe regulować przebieg kanałów energetycznych w ciele i dodawać energii. Jednak nieumiejętne korzystanie moŜe być szkodliwe. Krąg emitujący cząstki rozdzielenia będzie działał destrukcyjne na struktury, natomiast krąg emitujący cząstki Ŝyciowe będzie „doładowywał” i korzystnie wpływał na powlokę eteryczną. To z kolei moŜe uruchomić proces samoleczenia. PoniŜej przedstawiono przykładowy obieg materii w kamiennym kręgu na drugiej gęstości. 72 N W E C S Cząstki Ŝyciowe Cząstki przekazu Cząstki wirowa Cząstki podwójnej informacji Cząstki rozkazu Cząstki rozdzielenia Układ cząstek i strumieni cząstek drugiej gęstości w jednym z modeli uzdrawiającego kamiennego kręgu, usytuowanego na terenie zalesionym, w godzinach rannych. 73 Sceptycy wymagać będą dowodów na istnienie tych tajemniczych sił, zasad i cząstek. Dowodami juŜ są przykłady i objawy zaleŜności człowieka od drugiej gęstości, które wyŜej przytoczyłam. Jeśli weźmie się te zaleŜności pod uwagę to okaŜe się, Ŝe wiele niewytłumaczalnych zjawisk zostało wyjaśnionych. Eksperymentalnie drugą gęstość zaobserwować moŜna na wiele sposobów tylko nasza technologia nie ma jeszcze na to moŜliwości. MoŜna się jednak posłuŜyć pewnym doświadczeniem, na które stać naszą technologię. JeŜeli obiekt trzeciej gęstości posiadający powłokę eteryczną (czyli Ŝywa istota) przepuści się przez zagęszczoną, zjonizowaną materię, czyli plazmę, to wytworzy się zaburzenie o charakterze magnetycznym. Moc tego zaburzenia zaleŜy od potencjału plazmy i powłoki eterycznej. 74 2.3.Trzecia gęstość Trzecia gęstość to świat, który nas otacza. Na jego temat mamy stosunkowo duŜą wiedzę. Stosunkowo – bo na temat światów innych gęstości nie mamy Ŝadnej wiedzy. Tamtych światów bezpośrednio nie postrzegamy zmysłami, chociaŜ powinniśmy się ich przynajmniej domyślać. Do postrzegania trzeciej gęstości mamy dostosowane zmysły a do nich wzorce postrzegania (patrz rozdz. Postrzeganie) Współcześni ludzie, w większości, nie posiadają zmysłów ani wzorców do postrzegania innych gęstości. Współcześni – poniewaŜ nie zawsze tak było i nie zawsze tak będzie. W większości – bo są tacy, którzy operują szerszymi moŜliwościami percepcji. Wydaje się, Ŝe w zakresie trzeciej gęstości jesteśmy ekspertami. Potrafimy przecieŜ zajrzeć nawet w strukturę materii. Owszem, ale czy to spojrzenie jest prawidłowe? Chyba jednak nie, skoro pozostaje tak wiele pytań bez odpowiedzi. To jeszcze byłoby zrozumiałe. Odpowiedzi szuka się stopniowo. Ale w systemie wiedzy, którą operujemy jest mnóstwo wykluczających się wzajemnie interpretacji faktów. Nie moŜna znaleźć sensownych wyjaśnień na zasadnicze pytania. Teorie wykluczają się wzajemnie, a w najlepszym wypadku – nie uzupełniają. Nie moŜna znaleźć teorii jednoczącej cały świat materii. Nauka to zbiór porozrzucanych bezładnie puzzli. Nie udaje się ciągle ułoŜyć z nich całego obrazka. Powinno to naukowcom zasygnalizować, Ŝe coś jest powaŜnie nie w porządku z ich interpretacją rzeczywistości. Obrazka, bowiem, nie da się zmontować, jeśli brakuje zasadniczych jego elementów a te, które są, na siłę zostają „naciągane” do znanych wyobraŜeń i „chciejstwa” na temat – jak powinno być. Prawdziwi badacze domyślają się, Ŝe być moŜe, cała fizyka oparta jest na złych załoŜeniach. Nie moŜe tak być, Ŝe tylko część zjawisk da się 75 wytłumaczyć za pomocą danego modelu. Nie moŜna wnioskować, o prawidłowości teorii jeśli nie pasuje do wszystkich wariantów. Jako takie dopasowanie, zawsze jest moŜliwe. Epicykle Ptolemeusza w geocentrycznej teorii teŜ się jako tako zgadzały. Da się wykonać kilka zabiegów z kategorii ekwilibrystki matematycznej aŜeby udowodnić nieprawdę. Zawsze moŜna wymyślić (tak jak epicykle) jakieś liczby urojone, funkcję od funkcji, czy dodatniego minusa. Tak jak mawiają prawnicy – daj mi winnego a dowód się znajdzie. W tym rozdziale będzie przedstawiony zupełnie inny model budowy materii. Tylko częściowo będzie on potwierdzał to, co fizyka do tej pory odkryła. Wiele jego elementów zaprzecza dotychczasowej wiedzy. Za to wyjaśniają się w nim wszystkie zagadki, które do tej pory były wstydliwym pakietem niewiedzy, których nauka unikała, jak przysłowiowy diabeł święconej wody. Takimi pakietami są: zagadnienia UFO, umysł i świadomość, zjawiska tzw. paranormalne. Nauka woli nie dotykać tych tematów, bo są one wstydliwe, poniewaŜ dają powód do powątpiewania w prawidłowość podstawowych jej załoŜeń. Jest równieŜ mnóstwo zagadnień, które nauka tłumaczy w sposób niewystarczający, Ŝeby nie powiedzieć – naiwny i infantylny. Do takich zagadnień naleŜą: energia, siła, grawitacja, zjawiska pola i pola kwantowego, kosmologia a nawet astronomia. Czytelnik moŜe się zdziwić, Ŝe jak to – energia nie jest wyjaśniona? Cała fizyka się na niej opiera. Ale pojecie energii jest tylko wybiegiem i sprytną manipulacją matematyczną. Bo co to jest właściwie energia? To coś co pojawia się skądś i znika gdzieś, a po drodze narozrabia. Siła – to w ogóle jakieś nie widomo co. Jest i juŜ! Grawitacja – od wieków nie moŜna dojść do tego dlaczego działa i nie da się jej dopasować do innych teorii. W tym miejscu, naciągana matematyka nie daje juŜ rady. Zjawiska pola – cóŜ to takiego pole elekromagnetyczne? – tego nikt tak naprawdę nie wie. To prawdziwy śmietnik niewiedzy. Wszystko, czego nie da się wyjaśnić – to będzie składnik pola elektromagnetycznego. Pole 76 kwantowe – to dopiero jest kłopot! Jego obserwacja zaprzecza dotychczasowej, w miarę posłusznej fizyce. Istne miejsce cudów. Tu materia znika, klonuje się, wie o sobie na nieskończone odległości, prawa fizyki są negowane, czas przestaje istnieć itd. Bajkowy świat Alicji po drugiej stronie lustra. Kosmologia – jak moŜna uznać, Ŝe ma się wiedzę o wszechświecie nie wiedząc, Ŝe są inne kosmosy, a przede wszystkim inne gęstości. Astronomia – bada tylko jeden, nasz kosmos. Zjawiska kosmiczne są w dalszym ciągu w fazie domysłów, a nie dokładnie zbadanych zjawisk i modeli opisujących rzeczywistość. To tylko zagadnienia fizyki. Na to nakładają się jej pochodne z innych dziedzin nauki. Wyjaśnione są z grubsza tylko obserwacyjne fakty, ale rzadko kiedy znana jest ich przyczyna. Jeśli naukowcy zechcą rozpatrzyć przedstawiony tutaj model, to znajdą odpowiedzi na zasadnicze pytania, które chyba zadają. Tezy tu przedstawione są modelem, poniewaŜ nie da się przekazać w dwuwymiarowym języku rzeczywistości Wszechświata. Nikt chyba nie ma co do tego wątpliwości. Model ten jednak odzwierciedla tą rzeczywistość. Zakres podanej tutaj wiedzy oczywiście jest niewielki i bynajmniej nie wyczerpuje tematu. Wręcz przeciwnie! Sygnalizuje dopiero temat. Cała „zabawa” dopiero się zaczyna! W tym rozdziale będzie przedstawiona ogólna budowa materii trzeciej gęstości i jej zasadnicze prawa. Małe rozszerzenie zostanie podane w levelu III. Tam będzie pobieŜny opis działania rzeczywistości i pierwszy poziom odpowiedzi na pytanie „dlaczego” Podstawowe pytanie kaŜdego badacza. 77 Główne zasady trzeciej gęstości W przestrzeni trzeciej gęstości znajdujemy cząstki i siatki strukturalne. To te składowe tworzą „zawartość” przestrzeni. To z nich składa się cała materia. Niektóre cząstki znane są nauce. To: proton, neutron i elektron. Są takie, których nauka nie zna. To: cząstka glue, falowa i kwant. Za to nie ma tego mnóstwa cząstek, które nauka za cząstki uznaje. Cząstka to zbiór fal podlegających ściśle określonej organizacji. Elementy materii, które za cząstki są uznawane, w większości nie podlegają takim ścisłym regułom. Nie mogą być wobec tego cząstkami. Są to fragmenty falowe. To składowa pierwszej gęstości, czyli budulec kosmiczny. Są równieŜ resztkami po zderzeniach cząstek. Siatki strukturalne budują samą przestrzeń. To na nich „zawieszony” jest kosmos. Są trzy siatki: glue, falowa i kwantowa. Do tych siatek podpięte są cząstki. Widzialna przez nas materia to cząstki związane z siatką glue i falową. Z istnienia pozostałej materii fizyka nie zdaje sobie sprawy. To jest jedna z przyczyn niemoŜności odkrycia prawdy i sformułowania teorii wyjaśniających wszystkie zjawiska jednocześnie. Drugą główną przyczyną jest nie spostrzegane istnienia innych gęstości. To będzie kiedyś uznane za bardzo wstydliwy rozdział w historii nauki. Nie zauwaŜyć większości Wszechświata!!! To kuriozalne i absurdalne! Na usprawiedliwienie ludzi moŜna uznać to, Ŝe model postrzegania zawarty jest w ścieŜce ewolucyjnej (patrz rozdz. Postrzeganie) w związku z tym nie jesteśmy winni temu, Ŝe nie widzimy tego co przed nami ukryto. Jednak uparte nie dostrzeganie symptomów z większego spektrum rzeczywistości i odrzucanie rzucających się w oczy faktów, jest juŜ nabytą i wyćwiczoną głupotą. Ludzie postrzegają to, co oparte jest na dwóch siatkach. Cząstek wolnych ani związanych z trzema siatkami nie postrzega się. Widzimy więc (włącznie z fizyką kwantową) tylko mniej więcej 1/8 wariantów rozłoŜenia materii 78 trzeciej gęstości. Stąd tyle niejasności. Dlatego zjawiska pojawiają się znikąd i nie moŜna ich logicznie i kompleksowo wyjaśnić. Dlatego naukowcy wymyślili wybiegi typu; pojecie energii, siły i pola elektromagnetycznego. Pojęcia te jednak nie ilustrują rzeczywistości tylko są czymś w rodzaju epicykli Ptolemeusza, czyli sztucznym wzorem pozwalającym jakoś poruszać się w tym nieznanym świecie. Obrońcy dotychczasowego sposobu myślenia powiedzą, Ŝe przecieŜ fizyka jest skuteczna, skoro tyle. Wspaniałych, nieomalŜe magicznych rzeczy udało się dzięki niej stworzyć. Owszem, tyle dało się, więcej juŜ się nie da. Do tego czym operujemy, jeszcze ten sztuczny model wystarczył. To jest tak jak z chodzeniem. AŜeby chodzić nie potrzeba znać budowy i funkcjonowania nóg. Ale Ŝeby stworzyć sztuczną nogę, juŜ trzeba to wiedzieć. Materia w trzeciej gęstości moŜe być rozłoŜona w wariantach: – Cząstki osadzone na jednaj siatce (trzy moŜliwości). – Cząstki osadzone na dwóch siatkach (trzy moŜliwości). Nasz wariant – siatka glue i falowa. – Cząstki osadzone na trzech siatkach. – Cząstki wolne. Postrzegamy tylko materię osadzoną na siatce glue i falowej. Nie postrzegamy innych kombinacji ani samych siatek. Jednak te pozostałe układy materii nie pozostają bez wpływu na nasz świat. Dziwne zjawiska, które trudno wytłumaczyć mają swoje źródło właśnie w tym niewidzialnym dla nas świecie. Z powodu tej niewidzialności fizyka zmuszona była wymyślić róŜne karkołomne wybiegi w postaci praw, które niekoniecznie sprawdzają się, Ŝeby jakoś dać sobie radę z operowaniem 1/8 układów materii. Ostatnie sukcesy fizyki, to dostrzeŜenie ciemnej materii i energii. To są właśnie te niewidoczne dla nas inne warianty rozłoŜenia materii trzeciej gęstości, oraz same siatki. Materia osadzona na trzech siatkach jest gęstsza i ta, która jest na dwóch – przenika przez nią nie zauwaŜona. 79 Na dwóch siatkach oparty jest kod DNA. Są jednak w naszym kosmosie istoty na innym kodzie, w którym cząstki związane są z trzema siatkami. Jest równieŜ moŜliwość istnienia istot na jednej siatce. Tak, Ŝe juŜ w trzeciej gęstości moŜliwości jest duŜo. Istnieją w niej istoty, których nie zobaczymy, chociaŜ mieszkają w tym samym świecie dlatego, Ŝe ich materia jest inaczej ulokowana w przestrzeni niŜ nasza. Warianty osadzenia materii poza naszym postrzeganiem Poza naszą wiedzą i postrzeganiem jest 7/8 materii trzeciej gęstości. RozłoŜona jest ona w całym kosmosie. Teoretycznie moŜe przez siebie przenikać ale wówczas, przy większych jej skupiskach, wywołuje duŜe zaburzenia w kaŜdym z układów, poniewaŜ cała materia gęstości wchodzi z sobą w ścisłe relacje. Z tego powodu poszczególne, większe układy są od siebie odizolowane. Gdyby tak nie było, nie mogłyby istnieć. Cały kosmos byłby niestabilny. Rzeczywistość, która nas otacza zbudowana jest ze wszystkich kombinacji rozłoŜenia materii. To co widzimy w naszym świecie jest efektem współdziałania całości. Ale oprócz tego są jeszcze duŜe skupiska i organizacje tych innych układów. Większość ich jest w przestrzeni pomiędzy galaktykami, które widzimy. Tworzą one swoje galaktyki. RównieŜ w naszej galaktyce są ciała niebieskie zbudowane z tych innych wariantów materii. Mogą być one powodem niezrozumiałych dla astronomów niespodziewanych zachowań „naszej” materii. W drodze Mlecznej 11% masy galaktyki zawierają w sobie te niewidzialne ciała niebieskie. Wchodzą w skład ciemnej materii. Oprócz nich, ciemną materię stanowią siatki strukturalne i cząstki podpięte do niewidzialnych przez nas siatek. Ciemna energia to efekty przemian. Przeskakiwanie ciastek i struktur na inne fraktale (Patrz III level) 80 Siatki strukturalne Siatki strukturalne są strumieniami informacji i punktami jej realizacji. Siatki nadają przestrzeni formę. Gdyby nie siatki cała materia zapadła by się. Same siatki są równieŜ materią. Zbudowane są z cząstek jednego rodzaju, upakowanych w specyficznej konfiguracji. Oprócz cząstek samej siatki są doczepione do nich inne cząstki. Zjawiska materii są grą pomiędzy cząstkami a siatkami. Reguły tej gry określone są przez Rdzeń w przestrzeni i przez Głównego Logosa na DSŚ. To on dostarcza informację zawierającą kody ich tworzenia oraz kody, które mają przenosić informację dla budowy struktury światów. Siatki strukturalne w zakresie informacji dotyczącej zasad fizyki programowane są z DSŚ poprzez przestrzeń. Dokładniejszy opis tych procesów jest zawarty w trzecim levelu. Na siatkach strukturalnych znajdują się równieŜ informacje o konstrukcji istot. Siatki równieŜ słuŜą do przechowywania i przekazywania informacji. To głównie z nich korzystają istoty porozumiewając się. Są takim kosmicznym Internetem. Bazą danych i skypem. W kosmicznej bazie danych zakodowanych na siatkach strukturalnych, zawarta jest wiedza Wszechświata w zakresie pięciu gęstości. Siatki powstały jednocześnie z powstaniem kosmosu trzecio gęstościowego. Tylko, Ŝe niekoniecznie w takiej formie jaką obecnie prezentują. Mogło być w nich znacznie więcej nieciągłości.Siatki tworzą oczka, w których znajdują się cząstki, tak jak w przegródkach. Cząstki są w bezustannym ruchu i stale się odnawiają. Do tej odnowy potrzebują informacji i impulsu z siatki. Siatki strukturalne nie wchodzą we wzajemne relacje. Mają z sobą łączność przez cząstki. Siatki przechodzą jedna przez drugą. Przenikanie zachodzi na pograniczu oczek. W tych miejscach moŜe dojść do ich klinowania. Takie zjawisko zachodzi, jeśli nałoŜy się zbyt wiele nieciągłości, czyli niedokładności budowy 81 i informacji. Siatka w tym miejscu się usztywnia a zaburzenie zostaje zatrzymane. Jest to reguła wprowadzona do hamowania pobudzenia. Powoduje to równieŜ zahaczanie się wzajemne siatek tam gdzie nie ma dostatecznie dokładnej informacji do ich idealnego funkcjonowania. Zahaczenie to zapobiega rozjechaniu się siatek. Nasza fizyka, nie postrzega siatek strukturalnych. Dlatego nie widzi przyczyn zjawisk. MoŜe tylko rejestrować ich objawy. Siatki, zarówno strukturalne jak i świadomości są równieŜ przyczyną dziwnych zachowań materii, które rejestruje fizyka kwantowa, nie potrafiąc ich w Ŝaden sensowny sposób wyjaśnić. Nie wyjaśni, skoro nie zna podstawowej budowy i funkcjonowania całości. Fizyka, widzi materię w sposób jaki opisał Platon w alegorii o jaskini. Nie widzi prawdziwego świata tylko jego cienie na ścianie uznając je za prawdziwy świat. Siatka glue Zbudowana jest z cząstek glue. Cząstki układają się w tunele o czworokątnym przekroju. Czworokąt ma dwie ściany równoległe. Tunel jest zbudowany z segmentów. Segment to po prostu cząstki z małymi odstępami. Przez te odstępy mogą przechodzić inne siatki. Tunele tworzą długie, proste odcinki, czasami gwałtownie zmieniające kierunek. Tworzy więc ostre zakręty. Tunele są gęsto spakowane. Siatka ta jest mało plastyczna i łatwo się przerywa. Siatka ta jest jednym z elementów tworzących grawitację, poniewaŜ jest siłą spajającą. Mało wydajna pod względem przewodzenia informacji. 82 Siatka glue – widok ogólny, wycinek Siatka kwantowa Składa się z kwantów, więc z fragmentów falowych a nie cząstek. Jest więc jako materia niestabilna. Bardziej postrzegać ją moŜna jako oddziaływanie niŜ konkretną formę. Nie bierze udziału w budowaniu struktury kosmosów. Jest tylko elementem wspomagającym. Za to idealnie przenosi informację. Bardzo szybko, prawie bez czasowo. Siatka ta moŜe znikać z danej przestrzeni. Jej „masa” i informacja jednak nie zmieni się poniewaŜ w tym samym momencie przemieści się gdzie indziej. Nie wiąŜe w sposób trwały cząstek. Ale wszystkie cząstki mają prawo zahaczać się o nią. Siatka kwantowa 83 Siatka falowa Siatka wygląda jak łagodnie zagięte rureczki przypominające strączki fasolki. Ma gibkość i stabilność. Jest asynchroniczna względem innych siatek i samej siebie. Asynchroniczność wobec siebie wynika z właściwości cząstek falowych. Nie przekazuje informacji na duŜe odległości. Ponadto działa na zasadzie układu analogowego, czyli jest na niej pewna dowolność. Obserwacja: Siatkę tę, a właściwie cząstki z nią związane, obserwuje się przypadkowo, ale efekty obserwacji niewłaściwie się interpretuje. Wynik obserwacji wrzuca się do „śmietnika niewiedzy” jakim jest pojęcie pola kwantowego. JeŜeli będziemy kilkanaście punktów w przestrzeni bombardować promieniowaniem o róŜnych częstotliwościach (min. 3) to uzyskamy rezonans na siatce falowej. Rezonansu tego nie widzimy, ale objawi się, jeśli wtórnie zaburzy rezonans na siatce glue i falowej. Zobaczymy wówczas niespodziewany efekt, niezgodny z przewidywaniami. Będzie to rezonans z siatki falowej. Przekaz informacji przez siatkę falową ma miejsce w obserwowanym przypadku DNA oddzielonego od macierzystego organizmu, a reagującego na pobudzenie płynące z tego organizmu. (Jest to jeden z wariantów przekazywania tej informacji). Siatka falowa – widok ogólny, wycinek 84 Widziana przez nas materia jest rozmieszczona na siatce glue i falowej. Są to, znane nam, atomy tworzące materialną strukturę przestrzeni. Materię związaną z siatką glue i kwantową odbieramy jako magnetyzm. Materię związaną z siatkami falową i kwantową odbieramy jako pole elektromagnetyczne i zjawiska elektryczne. Cząstki elementarne Proton – składa się z 12 fal Ma kilka stanów. Są one wynikiem jego powiązań z siatkami strukturalnymi. MoŜna go rozpatrywać tylko w tych stanach. Do protonu podczepione są cząstki glue. Są one w stosunku do niego bardzo małe. Stanowią 2% w porównaniu z jego masą. JeŜeli proton posiada wiązania z cząstkami glue to jest zdolny do tworzenia kolektywów materialnych (wzajemny układ cząstek tworzący inną, spójną jakość np. atom). Proton moŜe przyłączyć od 5 do 16 cząstek glue. JeŜeli nie posiada cząstek glue to jest wolną cząstką nie połączoną ani z siatkami ani z innymi cząstkami. Proton – porównanie wielkości z cząstka glue. 85 Stany protonu Proton na siatce glue Tworzy niewielkie pola wirowe skupiające cząstki glue. Pola te powodują zapaść grawitacyjną. Zapaść grawitacyjna powoduje przepływ cząstek glue na inną siatkę. Pozwala to na stworzenie wiązań na siatce falowej lub kwantowej. W ten sposób proton łączy silnym wiązaniem cząstki na siatce, na której sam nie przebywa. Pozwala to cząstkom na tych siatkach stworzyć silne wiązania i kolektywy materialne. Jest to mechanizm dzięki któremu mogą zbudować się istoty egzystujące tylko na jednej siatce i to w dodatku na tak niestabilnej jak siatka kwantowa. Prędkość protonu na siatce glue wynosi 2/3 c (prędkości światła) Proton na siatce falowej Jest tutaj półprzewodnikiem. MoŜe zaabsorbować pakiet falowy i część jego przekazać dalej. Część tego pakietu zostanie zuŜyta na zmianę jego własnych atrybutów. Proton moŜe przyjąć tylko określoną ilość fal. Przy zbyt duŜej ich dawce rozpada się lub odczepia od siatki i wskakuje na inną siatkę lub staje się cząstką wolną. Wiedza na temat zachowania się protonu na siatce falowej byłaby bardzo przydatna do konstruowania komputerów kwantowych. Prędkość protonu na siatce falowej to ½ c. Proton na jednej siatce zaobserwować moŜna w następującym doświadczeniu: JeŜeli stworzy się koncentryczną wiązkę laserową o idealnej synchronizacji światła o tych samych parametrach, to na powierzchni będzie moŜna zaobserwować nieuzasadnione drgania. Będą to protony na jednej siatce, które zmieniają swoje atrybuty. 86 Proton na siatce kwantowej Spełnia tutaj dwie role: 1. Przekaźnik atrybutów: Po uderzeniu przez inną cząstkę pobiera jej atrybuty i przekazuje je dalej. 2. Kolektywizacja materii: JeŜeli proton znajdzie się na siatce kwantowej w otoczeniu innych, mniejszych cząstek – tzn. mających mniej atrybutów, to stanie się czymś w rodzaju jądra kondensacji. Stworzy kolektyw materialny – odpowiednik atomu. Kolektyw ten jest pseudo strukturą, która ma swoje centrum z dominującymi atrybutami protonu. Są one tymczasowo narzucone na cały kolektyw. Trwałość tej struktury jest róŜna i zaleŜy od róŜnicy między atrybutami protonu a resztą cząstek. Najtrwalszy jest gdy ilość atrybutów innych nie przekracza ilości od 1/10 do ½ atrybutów protonu. Prędkość protonu na siatce kwantowej to 5c. Proton na siatce glue i falowej Ta postać protonu jest obserwowalna przez nasze zmysły i instrumenty badawcze. Jest to jedyna postać uznana i zauwaŜona przez fizykę. Proton tutaj buduje kolektywy materialne, znane nam jako atomy. Przyłączony do siatki glue i falowej przyłącza do siebie cząstki glue w ilości 8–16. JeŜeli w atomie jest więcej niŜ jeden proton to suma wiązań wynosi od 2n – 3n+ 4n do 5n – 2n + 3n + 4n. Gdzie n – jest ilością protonów. Proton na dwóch siatkach ma atrybuty z nich obu. Im więcej ma z danej siatki tym bardziej jest z nią związany. Przewaga atrybutów z jakiejś siatki nadaje mu charakter. Odbieramy go jako ładunek cząstki. JeŜeli proton ma przewagę atrybutów z siatki glue, to ładunek jest dodatni. JeŜeli przewaga jest atrybutów z siatki falowej to ładunek jest ujemny. Proton ujemny duŜo rzadziej tworzy atomy. Są one nie postrzegane przez fizykę. Zalicza ona ich masę do ciemnej materii. 87 Proton na siatkach glue i kwantowej protonów w tej postaci uczestniczy Większość w zjawiskach grawitacyjnych. Jego właściwości zaleŜą od tego z której siatki pobiera więcej atrybutów 1. Przewaga atrybutów siatki glue: Jest cząstką cięŜką i częściowo unieruchomioną w ograniczonej strefie. Jeśli wypadnie z tej strefy – rozpada się. 2. Przewaga atrybutów z siatki kwantowej: Charakteryzuje się duŜą zmiennością i małą trwałością. Przenosi atrybuty między kolektywami masy znajdującymi się na tych siatkach. Proton na siatce falowej i kwantowej W tym układzie uczestniczy w zjawiskach magnetycznych hamując i je harmonizując. 1. Przewaga atrybutów z siatki kwantowej: Przypadek sporadyczny. Szybki, posiada duŜą moŜliwość interakcji z innymi cząstkami wymieniając się atrybutami. Ta właściwość powoduje, Ŝe rozbija kolektywy materialne znajdujące się na tych dwóch siatkach. 2. Przewaga atrybutów z siatki falowej: Jest szybki. W kolektywach materialnych tutaj występuje w roli elektronu, czyli jest poza jądrem. Poza kolektywami jest przewodnikiem fal i przenosi atrybuty. Często tworzy wiązania pomiędzy cząstkami. 3. Równowaga pomiędzy wartością atrybutów z obu siatek: Uczestniczy w załamaniach elektromagnetycznych – przeskok iskry. Uczestniczy w zapaściach magnetycznych na trzech siatkach. Zapaść magnetyczna to waŜne zjawisko w procesie formowania się istot osadzonych na trzech siatkach strukturalnych oraz dla powstawania duŜych ciał niebieskich na dwóch siatkach. 88 Proton na trzech siatkach Częściej łączy grupy cząstek niŜ same cząstki. Zwykle ma 3 wiązania. Ilość wiązań zaleŜy od ilości atrybutów. Im więcej proton ma atrybutów, tym więcej moŜe mieć wiązań. śeby mógł przebywać na trzech siatkach musi mieć duŜo atrybutów. Warianty przewagi atrybutów z danych siatek. Ilość atrybutów zmniejsza się: 1. Falowa > kwantowa >glueJest to powszechny przypadek. Ma niski stopień interakcji z innymi cząstkami. Jego rola podobna jest do roli neutronu. Bardzo powolny. 2. Falowa > glue > kwantowa. Jest tutaj przewodnikiem informacji. Szybko się rozpędza i jeśli trafi w inną cząstkę to przekazuje jej swój pakiet informacji, samemu go tracąc. Jeśli się nie rozpędzi, nie wchodzi w interakcje z innymi cząstkami. Nie tworzy wówczas wiązań. 3. Glue > kwantowa > falowa Tworzy bardzo duŜo wiązań. Czas istnienia długi (nawet kilka godzin), ale niestabilny. JeŜeli istniejące kolektywy materialne zostaną połączone takimi protonami, to zaczynają się wzajemnie zderzać. Zderzają się tak długo aŜ, albo się rozpadną, albo nastąpi zapaść. Jeśli wystąpi zapaść, to część cząstek straci wszystkie atrybuty z jednej siatki. Całość przeskakuje na dwie siatki, na inny kolektyw materialny. Na kombinacji siatek glue – falowej będzie to atom. Ulegnie on zniszczeniu, albo nastąpi fuzja jego jądra. Będzie to widoczne jako przyłączenie się nowych cząstek do jądra. Nowy atom powstaje bez udziału energii termicznej. Zwykle jest niestabilny. Szybko się rozpada z uwolnieniem duŜej ilości energii. Jest to zimna fuzja. Proces zimnej fuzji: Potrzebne jest duŜe skupisko materii na siatce glue – falowej. Muszą to być pierwiastki cięŜkie. Na skupisko podziałać falą elektromagnetyczną, grawitacją i światłem 89 (bombardowanie fotonami). Cząstki gwałtownie dostaną duŜą ilość atrybutów i część przeskoczy na trzy siatki. Tam zajdzie zjawisko fuzji – ze względu na zagęszczenie. W wyniku tego, cząstki z trzech siatek zapadną się ponownie na dwie tworząc nowe, cięŜsze atomy. Te, ze względu na swoją niestabilność, rozpadną się uwalniając energię jak w wybuchu jądrowym. Wolne protony Występują w dwóch stanach: 1. Stan trwały. To proton, który oderwał się od siatki lub siatek z powodu utraty atrybutów i teraz zasila się w informację z przestrzeni. Te protony uczestniczą w tworzeniu kolektywów materialnych opartych o trzy siatki. 2. Stan zmienny. Bardzo krótki, nieprzewidywalny czas Ŝycia. Ma mało atrybutów. Porusza się bardzo szybko, ale jeśli przekroczy prędkość 1/9 c szybko rozpada się. Ma wpływ na neutrony opisane na siatkach. Neutron pod jego wpływem moŜe zamienić się w proton i odwrotnie. Cząstka glue – 24 fale Jej wielkość to 2% wielkości protonu. Są to tajemnicze cząstki, których fizyka nie postrzega, ale ich istnienia się domyśla. To one częściowo odpowiedzialne są za wiązania jądrowe i grawitację. Hipotetyczny grawiton, którego istnienia nauka się domyśla, częściowo odpowiada charakterystyce cząstki glue. Cząstka glue 90 Tą cząstkę tak trudno zauwaŜyć gdyŜ, ma bardzo małą masę, podobną do masy elektronu, nie ma ładunku elektrycznego i jest schowana między duŜe cząstki – proton i neutron. Najczęściej jest związana z tymi cząstkami i moŜe być nieodróŜnialna. Odbierana jest jako odchylenia mieszczące się w granicach błędu obliczeniowego. WiąŜe cząstki, ale nie wiąŜe kolektywów materialnych. Cząstki te rzadko występują jako cząstki wolne. Zwykle związane są z siatką glue. Rzadko równieŜ przenoszą informacje i atrybuty. Proton zwykle przyłącza trzy cząsteczki glue. JeŜeli atrybuty protonu pozwalają na przyłączenie dodatkowych cząstek glue, to cząstki te wzmocnią wiązania juŜ istniejące, a nie sprowokują nowych. JeŜeli połączą się z wolnym protonem, to szybko utworzą kolektywy materialne, które przeskoczą na jedną siatkę. Cząstka glue na siatce glue Jedyna postać, w której ta cząstka intensywnie przewodzi atrybuty. Szybkość przenoszenia atrybutów na tej siatce jest nieograniczona i wynosi n–wielokrotność prędkości światła. Zachodzi tu relacja tej cząstki między przestrzenią i DSŚ, które m.in. tworzą oddziaływanie grawitacyjne. Przekazując atrybut na inną cząstkę, nie pobiera jednocześnie innego atrybutu. Tracąc atrybuty odpada od siatki stając się cząstką wolną. Dopiero w tej postaci pobiera atrybuty wracając na siatkę, tę lub inną. Jej średnia prędkość w tym układzie wynosi 1/2c Cząstka glue na siatce falowej Na tej siatce cząstka glue zachowuje się dość bezceremonialnie i agresywnie. Mianowicie wybija inne cząstki z ich pozycji i wchodzi na ich miejsce. Potrafi wybić nawet proton z kolektywu materialnego. Jednak nie wyskoczy on z jądra tylko zachwieje się i zostaje wciągnięty z powrotem. Tym razem, to on wybije glue a przy okazji jeszcze inne cząstki. Ta wojna między glue, a protonem owocuje promieniowaniem. Wybite cząstki mogą 91 być postrzegane jako promieniowanie rentgenowskie. Prędkość na tej siatce 2–3c Cząstka glue na siatce kwantowej Tutaj jest stymulatorem wielu procesów. Przenosi, bowiem informacje na krótkich dystansach. Pobiera atrybuty od cząstki, z którą się zderzyła i oddaje cząstce, w którą trafi. Tę właściwość moŜna by wykorzystać w komputerach kwantowych. Byłoby to lepsze wyjście niŜ wykorzystanie protonu na dwóch siatkach. Tylko, Ŝe taki komputer byłby, dla nas niewidzialny. Jej prędkość tutaj zaleŜy od tego, czy jest połączona z inną cząstką. Tak, czy inaczej, maksymalnie wynosi 1c. MoŜna ją zaobserwować badając lit podczas rozpadu. Cząstka glue z siatki kwantowej przeskoczy na trzy siatki lub na cząstkę wolną. ZauwaŜyć będzie moŜna zachwianie oddziaływania grawitacyjnego, którego teoretycznie nie powinno być. Cząstka glue na siatce glue i falowej Ma duŜą tendencję do przebywania w kolektywach materialnych, które tutaj nazywamy atomami. W atomie jest wzmacniaczem wiązań, a w jądrze atomowym tworzy wiązania. JeŜeli jest nie związana z atomem, to przenosi atrybuty innych cząstek. Przy zderzeniach nie wytraca swoich atrybutów tylko te, które nabyła. Prędkość – poza atomami 2/3c. W atomie od 1/3c do 1/4c. Cząstka glue na siatce glue i kwantowej Ma moŜliwość wiązać się w kolektywy materialne. JeŜeli nie jest związana z kolektywem to jest szybka i stabilna. Ma długi czas Ŝycia. W kolektywach przeŜyje nawet setki lat, poza nimi ok. godziny. Średnia prędkość 2,8c 92 Cząstka glue na siatce falowej i kwantowej Jest tutaj niestabilna. W tym układzie przebywa chwilowo. Przeskakując z siatki na siatkę przenosi atrybuty. Będąc w chwilowym układzie na tych dwóch siatkach atrybutów nie przenosi. Prędkość 1/28c Cząstka glue na trzech siatkach Tworzy tutaj bardzo stabilne struktury. Jest podstawą kolektywów materialnych na trzech siatkach. Zwykle jest powolna i stabilna. Raczej przechowuje atrybuty niŜ je przenosi. Istoty oparte na trzech siatkach mają ich duŜo. Prędkość bardzo róŜna. Od bardzo powolnej do 5c. Cząstka glue wolna Występuje w dwóch postaciach. Pierwsza postać to cząstka bardzo powolna, poruszająca się z prędkością zaledwie kilkudziesięciu km/h. Nie przyjmuje atrybutów i nie reaguje z innymi cząstkami. Jeśli atrybut przyjmie to natychmiast przeskoczy na jakąś siatkę. Druga postać to cząstka niekompletna. Ma o kilka (do 5) fal mniej niŜ powinna mieć. Cząstki te mają tendencję do gromadzenia się w grupy. Grupa tych cząstek moŜe zaburzyć kolektywy materialne będące w pobliŜu. Cząstki w grupach „naprawiają” się wzajemnie. Wymieniają fale i uzupełniają swoje braki. W wyniku przekazywania fal ilość cząstek się zmniejsza, ale ilość fal pozostaje taka sama. Prędkość w tej postaci moŜe wynosić nawet 20c. Obserwacja: JeŜeli rozpędzone z przeciwnych stron proton i neutron miną się w odległości trzech średnic neutronu – to w miejscu minięcia pojawi się dodatkowa cząstka. Będzie to prawdopodobnie glue. Jest ona czasami odbierana jako mion. 93 Elektron – 27 fal. Jest zwykle szybki, nieduŜy. Atrybuty mają znaczący wpływ na jego wielkość. Elektron Elektron na siatce glue Nie wchodzi w skład kolektywów materialnych. Rzadko zderza się z innymi cząstkami ale wystarczy, Ŝe zbliŜy się do innej cząstki aby nastąpiła wymiana atrybutów. Nie powoduje ona jednak zmiany ich wartości. Prędkość nie przekracza 1/2c. JeŜeli się zderzy z protonem na siatce glue to się rozpadnie na fragmenty falowe niosące z sobą atrybuty. JeŜeli te atrybuty zderzą się w specyficznym układzie z cząstkami na dwóch siatkach, to uwidoczni się to jako emisja fotonów. Elektron na siatce falowej W stanie nie wzbudzonym jest powolny – 1/20c. Jako wzbudzony osiąga 15c. Wzbudza się, gdy wpadnie do jądra kolektywu materialnego i zostanie stamtąd wyrzucony. Często występuje tu w kolektywach materialnych. Wzbudzone elektrony na tej siatce wywołują iskrę. Kiedy przeskakuje iskra elektrony występują na trzech kombinacjach siatek. Jeden elektron na siatce glue, jeden na siatce falowej i jeden na siatce glue i falowej. 94 Elektrony będące na siatce falowej mają wspólny atrybut. Jeśli wystąpi ten układ to elektrony będą wzbudzone. Objawi się to przeskokiem iskry. Elektron na siatce kwantowej Poza kolektywami materialnymi jest bardzo szybki – 4,5c lub więcej. Bardzo sprawnie transmituje informację, szczególnie pomiędzy neutronami. Obserwacja: podczas rozpadu jąder (w reakcji łańcuchowej) następuje emisja fal elektromagnetycznych a w niej dodatkowe spektrum na niskiej częstotliwości. To będzie właśnie efekt działania elektronu na siatce kwantowej. Elektron na siatce glue i falowej To znana nam postać elektronu. Występuje w stanie związanym z atomem, jak i niezwiązany. JeŜeli jest związany z atomem to moŜe przenosić atrybuty poza atom. Tak dzieje się, gdy bierze udział w wiązaniu jonowym. Pobiera atrybuty z jądra atomu, z którym jest związany i przekazuje je do jądra innego atomu. Ten drugi atom robi to samo. Poprzez elektrony następuje wymiana atrybutów pomiędzy jadrami róŜnych atomów. Elektron w atomie jest dobrze związany z całą konstrukcją atomową. Osiąga tutaj prędkość – statystycznie 2/3c. Poza atomami moŜe osiągnąć prędkość 1c. Elektron na siatce glue i kwantowej Zwykle nie występuje w kolektywach materialnych. Jego prędkość w tym podstawowym układzie wynosi ok. 1c. Skutecznie przyjmuje atrybuty od innych cząstek. Natomiast, kiedy odda pakiet atrybutów, to albo się rozpadnie albo odpadnie z jednej z siatek. 95 Kiedy przyjmie duŜą ilość atrybutów, to wejdzie w stan wysokiej aktywności. Zwiększa się równieŜ nawet ilość jego fal – od 6 do 8 więcej. Znacznie wzrasta jego interaktywność z innymi cząstkami. Stymuluje nawet powstanie jader w kolektywach materialnych, w tym atomów (poprzez siatkę glue). Jego prędkość w stanie podwyŜszonej reakcyjności moŜe przewyŜszać 6c. Elektron na siatce falowej i kwantowej JeŜeli jest nie wiązany z kolektywami materialnymi, to osiąga prędkość 3c. W kolektywach tworzy chmurę elektronową, która jest podstawową siłą utrzymująca jądro tego kolektywu. Te kolektywy wpływają na nasze atomy. Jeśli taki kolektyw wejdzie pomiędzy atomy, to zwiąŜe ich elektrony. Dzięki temu powstaje jon. Powoduje równieŜ powstanie dziur elektronowych co wpływa na przewodzenie elektronów, czyli przepływ prądu. (więcej na ten temat w level III) Elektron na trzech siatkach Wykazuje się tutaj bardzo duŜą interakcją z innymi cząstkami. Przemieszcza się szybko – 2–3c zarówno w kolektywach materialnych, jak i poza nimi. Przekazuje informację i atrybuty oraz właściwości falowe. Tu współpracuje z cząstką glue na trzech siatkach. Właściwości falowe to zdolność do drgań wykraczających poza oczka siatek. Elektron w tej pozycji jest stowarzyszony często z cząstką glue równieŜ na trzech siatkach. Przemieszczając się przemieszcza jednocześnie cząstkę glue, przez co przenosi swoje i jej właściwości. PoniewaŜ elektron na trzech siatkach jest jednocześnie na dwóch, czyli falowej i glue to efekt tych przemieszczeń będziemy obserwowali. Objawia się to w świecie 96 naszego postrzegania jako zmiana potencjału elektrycznego. Jak elektron przemieści się na trzech siatkach, to jego obecność na dwóch zamanifestuje się zmianą potencjału dodatniego na ujemny lub odwrotnie. Wolny elektron Gromadzi się w oku duŜych zagęszczeń na trzeciej gęstości. Zachodzi to przy zwiększonej ilości czynników kosmicznych będących w równowadze; czynnikiem Ŝycia i czynnikiem przekazu. Widać go w aurze człowieka na trzeciej gęstości. Taką aurę odbiera się jako białą. Cząstka falowa Jest to nieznana nauce cząstka. Być moŜe dlatego, Ŝe nie ma stałej formy. Ilość fal ją budujących jest zmienna. Jest to powód dla którego siatka falowa jest asynchroniczna wobec siebie. Cząstce tej, stałe pozostaje jej centrum ale na obrzeŜach ilość fal moŜe być róŜna. Poza tym nie ma masy i oddziaływań elektromagnetycznych i magnetycznych. Z naszego punktu widzenia bardzo rzadko objawia się jako cząstka korpuskularna. MoŜna ją jedynie obserwować jako falę. W tej postaci występuje w kaŜdym promieniowaniu. Bardzo dobrze przyjmuje atrybuty, gorzej oddaje. Nie buduje kolektywów materialnych. Cząstka falowa umoŜliwia dobrą wymianą atrybutów. Z tego względu bierze udział w wielu procesach. Z reguły nie nadaje się do przechowywania informacji ani jej przesyłania ale często procesy te wspomaga lub wręcz umoŜliwia. Chętnie występuje jako stowarzyszona z innymi cząstkami. Sama wiązań nie tworzy, ale podpina się pod wiązania. Np. podpięta pod elektron, przenosi informację. Pomaga to w tworzeniu struktur krystalicznych. W cieczach występuje samodzielnie, reagując z cząstką glue. Jej średnia szybkość to 1c. 97 Z połączenia neutronu z cząstką falową buduje się sztuczne kształty przejścia. Cząstka falowa Cząstka falowa na siatce falowej Jest tutaj składową siatki. Prędkości przemieszczania się cząstek na niej są wręcz nieograniczone, sięgające setek prędkości światła. Daje więc znakomitą moŜliwość przesyłania po niej informacji. Tak teŜ jest wykorzystywana. UŜywa się tego układu do przesyłania pakietów danych pomiędzy galaktykami. Nie koduje się na niej informacji, tylko za jej pomocą transportuje ją. Cząstka ta w tym układzie niezbyt łatwo wchodzi w relacje z innymi cząstkami, jest wiec odporna na zakłócenia. Cząstka falowa na siatce glue Występuje tu wyłącznie w kolektywach materialnych spełniając rolę elektronu lub cząstki glue. Wolna i mało aktywna. Cząstka falowa na siatce kwantowej W tym układzie bardzo dobrze przyjmuje atrybuty, ale słabo oddaje. JeŜeli ma mało atrybutów jest szybka. Jeśli ma duŜo jest powolna. Prawie nie występuje w kolektywach materialnych . Nie nadaje się do zapisu ani przekazywania informacji. Cześć zapisu DNA jest na tym układzie. Od treści informacji zapisanych 98 w ten sposób zaleŜy moŜliwość postrzegania drugiej gęstości. Na Ziemi lepiej potrafią to zwierzęta. W ich DNA zapis ten jest bogatszy niŜ w ludzkim. Dzięki temu zwierzęta potrafią wyczuć, czy wręcz zobaczyć groŜące kataklizmy. Są one bowiem często zapoczątkowane przez wahania drugiej gęstości i zawsze na tej gęstości są widoczne. Struktura posiadająca w swoim składzie duŜo cząstek falowych na siatce kwantowej jest odporna na działanie Ŝywiołu ognia, czyli jest niepalna. Cząstka falowa na siatce glue i falowej Posiada bardzo duŜy stopień interakcji z innymi cząstkami. Przekazuje informacje i atrybuty. Na kombinacji tych siatek jest w stanie kodować informacje, w przeciwieństwie do innych układów. Kod informacyjny w ten sposób zapisany jest kodem mobilnym. Ma niewielki udział w budowie atomu ale w atomach o duŜych jadrach pomaga utrzymać stabilność. Prędkość raczej nie przekracza 1c. Cząstka falowa na siatce glue i kwantowej Jest tutaj powolna. Jej szybkość nie przekracza ½ c. Właściwości podobne do układu takie jak na siatce glue–falowa. Jest więc bardzo reaktywna. Bierze udział w tworzeniu kolektywów materialnych. W tym układzie moŜe być uŜyta do zapisu informacji. Jest tu bardzo skuteczna. Za to w przesyłaniu informacji, mało wydajna. Cząstka falowa na siatce falowej i kwantowej Tutaj dopina się do innych cząstek modyfikując je i budując specyficzne struktury. Do jednej cząstki podłącza się kilka innych cząstek falowych. 99 Cząstka falowa wolna Jest bardzo szybka – ok. 5c. Mały stopień interakcji z innym cząstkami. Skutecznie przenosi atrybuty, nie przenosi informacji. JeŜeli zderza się, to więcej oddaje atrybutów niŜ przyjmuje. Zasila, więc w atrybuty inne cząstki. Rzadko więc wskakuje z powrotem na siatki. Robi to tylko wtedy, kiedy przyjmie atrybuty po zderzeniu z neutronem. Cząstka falowa na trzech siatkach WiąŜe się z kolektywami materialnymi na siatkach. Rodzaj wybranego kolektywu zaleŜy od tego, z której siatki ma przewagę atrybutów. Poziom interakcji średni. Łatwiej otrzymuje niŜ oddaje atrybuty. MoŜe tworzyć paczki i łańcuchy falowe przekazujące informację. Poprzez paczki falowe moŜna przesyłać bardzo złoŜone informacje. Obserwacja cząstki falowej Obserwacja jest trudna poniewaŜ cząstka ta nie bierze udziału w grawitacji ani w Ŝadnym, charakterystycznym promieniowaniu. Bierze tylko udział w przenoszeniu informacji, a tego nasza nauka nie obserwuje ani nawet nie bierze pod uwagę. NaleŜy wziąć dwa duŜe atomy (o duŜych jądrach) i identycznych izotopach. Ustawić je jak najbliŜej siebie ale poza granicami wzajemnych oddziaływań jonowych. NaleŜy odległość skalibrować dokładnie na granicy oddziaływania tak, aby był między nimi przepływ informacji. Oba atomy będą się wzajemnie lekko zaburzać. Pomiędzy atomami stworzyć ścianę z promieniowania o róŜnych częstotliwościach. Ściana nie ma zaburzać atomów. Ma stworzyć izolację między nimi. OkaŜe się, Ŝe izolacja nie jest do końca skuteczna. Zobaczyć będzie moŜna na niej zaburzenia falowe. Zaburzenia te wywołają cząstki falowe, które i tak będą się przemieszczały, przenosząc informację. 100 Neutron Cząstka duŜa i powolna. Jej standardowa prędkość to 1/10c. Dobrze przechowuje informacje. Posiada średni poziom interakcji z innymi cząstkami. Wymienia się atrybutami, a nie informacją. Mało podatna na duŜe modyfikacje. Neutron Neutron na siatce glue Tutaj ma bardzo duŜy stopień interakcji. Łatwo tworzy wiązania, stanowiąc podstawę kolektywów materialnych. Słabo łączy się z elektronem. Neutron na siatce falowej Tutaj tworzy kolektywy materialne podobne do atomu. Mają one jednak w jądrze więcej neutronów niŜ protonów. Porusza się tutaj, jak na neutron, szybko – ok. 1c. Są czasami wykorzystywane przez istoty z czwartej gęstości lub zaawansowanych trzecich gęstości do tworzenia połączenia trzeciej gęstości z ośrodkiem orofazyjnym (patrz. czwarta gęstość – budowa istot) na gęstości czwartej. 101 Neutron na siatce kwantowej Posiada słaby poziom interakcji, dlatego nadaje się do zapisu informacji. Byłby dobry do budowy komputera gdyby znalazł się sposób na zaobserwowanie go. Rzadko tworzy kolektywy materialne ale dobrze łączy się z elektronem. W kolektywach porusza się bardzo powoli. Neutron na siatce glue i siatce falowej „Nasz” neutron. Dobrze wiąŜe się z protonem w atomie i poza nim. Wiązanie następuję poprzez cząstkę glue. Średnio łączy się poprzez trzy cząstki glue. Jedna cząstką glue moŜe być wykorzystana do kilku wiązań. Im większe jadro, tym na kaŜdy proton i neutron przypada mniej cząstek glue. Liczbę cząstek glue w jądrze określa zaleŜność: P+ N + 1 = liczba glue P P – liczba protonów (liczba atomowa) N – liczba neutronów Poza atomami silnie reaguje z innymi cząstkami wymieniając atrybuty. Informacje wymienia słabiej. Z tych dwóch powodów nie nadaje się do budowania struktur informacyjnych. Teoretycznie moŜe osiągnąć prędkość 1c ale wtedy gdy jest holowany przez cząstkę falową. Przy duŜych prędkościach przeskakuje na trzy siatki, wtedy znika z naszego pola widzenia. Utrzyma się na dwóch siatkach jeśli jest połączony z duŜą ilością cząstek falowych. Neutron nie związany w jadrze i szybko poruszający się moŜe rozbijać inne jądra. Zachodzi to dzięki cząstką falowym, które odbiorą od niego cząstki glue i tym samym pozbawią go wiązań. Do rozpędzenia neutronu nie potrzeba by wielkich akceleratorów gdyby udało się połączyć je z cząstkami falowymi. Wówczas to one rozpędzą neutron. RównieŜ łatwo byłoby wywołać reakcję łańcuchową uŜywając wzbogaconego o 102 cząstki falowe neutronu. Przy odpowiednim manewrowaniu neutronem moŜna wywołać emisje wielu promieniowań. Przydałoby się to w technologiach bojowych i medycznych. Promienie neutronów byłyby lepsze od stosowanych w chirurgii laserów. Poza tym moŜna by tworzyć atomy zastosowując odpowiednie atrybuty. Neutron na siatce falowej i kwantowej Bardzo dobrze przewodzi atrybuty. Prędkości do 1/3c. W kolektywach materialnych dobrze przechowuje informacje. Poza nimi – nie. W zderzeniu z jądrem nie rozbija go lecz się do niego przyłącza. Jest bardzo waŜny dla innych rodzajów Ŝycia. Dla istot roślinnych obdarzonych inteligencją. Neutron na siatkach glue – kwantowa Nie występuje w kolektywach materialnych. Dobrze zapisuje informacje. W miarę dobrze przekazuje atrybuty dotyczące reakcji cząstek z siatkami strukturalnymi. W procesie fotosyntezy pozwala utrzymać pakiety elektronowe w momencie kiedy elektrony zostają wchłonięte przez atom. Neutron w atomie rośliny pozwala utrzymać kwanty, które wchodzą w skład atomu ( patrz rozdz. Atom). Proces fotosyntezy powoduje trudności w wiązaniu kwantów, poniewaŜ pojemność informacyjna rośliny jest zuŜywana na proces fotosyntezy. Pomagają w nim same właściwości neutronu pozwalające na ominięcie ograniczeń pojemności informacyjnej. Neutron na trzech siatkach MoŜe tworzyć kolektywy materialne ale głównie bierze udział w wiązaniach pomiędzy atomami przekazując atrybuty. W duŜych skupiskach wpływa na siatki. Dzieje się to głównie za pośrednictwem cząstki falowej i glue, które neutron przyłącza. 103 W ten sposób działa na siatki „naszego” świata powodując skupianie materii. Tam gdzie są skupiska neutronu na trzech siatkach powstaje równieŜ skupisko materii na siatce glue i falowej. W kosmosach bierze udział w tworzeniu gwiazd i planet. Wolny neutron Porusza się bardzo szybko. Jego potencjalna prędkość to 18c. Rzadko jednak występuje w tej formie. Dobrze zapisuje się na nim informacja. Atrybuty natomiast wiąŜe powoli i to po reakcji z inną cząstką. Kwant Kwanty to cząstki niepełne, o nie ustalonym składzie, bliŜsze fragmentom falowym niŜ cząstką. SłuŜą w naturze do przekazywania informacji. Zupełnie nie nadają się do jej przechowywania. Kwanty dobrze z sobą współgrają tworząc zorganizowane struktury – układy fraktalne (patrz III level Fraktale)Szybkość ich jest dowolnie duŜa dzięki rewersji fraktalnej. Nie biorą udziału w wymianie atrybutów pomiędzy innymi cząstkami. „interesują” je tylko atrybuty dotyczące ich samych. Są mało istotne dla atomów i struktur zbudowanych z innych kolektywów materialnych za to, mają kluczowe znaczenie dla przekazywania informacji i łączenia struktur z DSŚ – most kwantowy (patrz lev. III Diamentowe Siatki Świadomości) tworzą teŜ bazowe kształty przejścia. To są wszystkie cząstki jakie istnieją w trzeciej gęstości, opisane na wielu wariantach ich występowania. Inne niŜ znane nam warianty, teŜ tworzą skupiska materii bardzo róŜniące się od nam znanych. Ciała niebieskie na innych układach mają inne właściwości fizyczne i inaczej wyglądają. Trudno w ogóle to porównywać poniewaŜ nasz wzorzec poznawczy (patrz. rozdz. „Postrzeganie”) nie obejmuje tego rodzaju porównania. Gdyby 104 jednak hipotetycznie „dorobić” go, to prawdopodobnie ciała niebieskie wyglądałyby w taki sposób: 1. Na siatce kwantowej taśma lub smuga. Gęstość mniejsza niŜ w naszym układzie. 2. Na siatce falowej – nie ma gwiazd ale są bardzo duŜe i półpłynne planety, które są wielkości naszych gwiazd. Prędkość poruszania ich jest mniej więcej dwa razy mniejsza od prędkości ciał niebieskich w naszej trzeciej gęstości. 3. Na siatce glue – ciała niebieskie tworzą kształty płaskie przypominające niesymetryczne ciasteczka. Mają mniejszą gęstość niŜ nasza materia i duŜo wolniej się poruszają. 4. Na układzie glue–kwantowa – strzępiaste o podobnej gęstości do naszej. Poruszają się szybciej niŜ nasze ciała niebieskie. 5. Na układzie falowa–kwantowa – zapadające się i mające wiele wklęsłości. Poruszają się nieco szybciej niŜ nasze ciała niebieskie. 6. Na trzech siatkach – kuliste ale mają tendencję do tworzenia układów wielokrotnych, tzn., Ŝe skupiają się. Zasady fizyki trzeciej gęstości Zasada spójni kosmicznej Obszar kosmosów trzeciej gęstości jest ciągły. Nie ma dziur między kosmosami. JeŜeli kosmosy są na tych samych siatkach świadomości, to moŜna przemieścić się z kosmosu do kosmosu. Są wzajemnie otwarte. Jeśli zlokalizowane są na róŜnych siatkach to nie moŜna przejść z jednego do drugiego, nie moŜna go nawet dojrzeć. Kosmosy róŜnią się między sobą prawami fizyki, ilością i strukturalizacją materii. Kosmos, do którego naleŜymy nie jest jedynym rozwiązaniem na strukturalizacje trzeciej gęstości. 105 Zasada bierności Cząstka wpadająca w pole innej cząstki nie konieczne musi wejść z nią w relacje. Zakłóca tylko jej ruch. To w duŜej mierze wyjaśnia zasadę nieoznaczoności. Np. elektron pozostaje bierny, ale staje się niestabilny. Rejestrowany jest wówczas jako chmura. Jest to moŜliwe dzięki temu, Ŝe oka siatek strukturalnych są duŜe w stosunku do wielkości cząstek i cząstka ma tam duŜo miejsca na ruch. Jak się przekonamy, na wyŜszych gęstościach, nie występuje to zjawisko. Cząstki są tam większe, sztywno trzymane przez siatki i nie mają pola manewru. Zasada synchronizacji Cząstka podpięta pod siatkę strukturalną moŜe przekazać swoje parametry takiej samej, jak ona cząstce usadowionej na równoległym oku tej samej siatki. Manifestuje się to w zjawiskach lawinowych takich jak ogień i reakcja łańcuchowa. Są określone odległości przekazu danych. JeŜeli przyjmiemy jako jednostkę średnicę neutronu to: – na siatce glue – 3 jedn. – na siatce falowej – 3 ~ 6 jedn. – na siatce kwantowej – 100 i więcej jedn. Zasada maksymalizacji Cząstka moŜe pozostać sobą jeśli jest cały czas podpięta pod źródło informacji o samej sobie. Tym źródłem informacji jest siatka strukturalna. Prędkość przekazywania danych jest róŜna dla róŜnych siatek. Dla siatki glue i falowej prędkością maksymalną jest prędkość światła i to dla małej cząstki np. elektronu. Dla cząstki większej będzie to prędkość niŜsza. Dla siatki kwantowej maksymalna prędkość jest większa. Właściwość ta wynika z ograniczonej moŜliwości siatek do przekazywania informacji. 106 Cząstka aby pozostać cząstką musi być stale zasilana informacją o niej samej. Siatki mają ograniczone moŜliwości w tym względzie. Im mniejsza cząstka tym mniej informacji musi przekazać siatka, dzięki temu jej prędkość moŜe być wyŜsza. Prędkość cząstek zaleŜy równieŜ od gęstości materii. Im mniej cząstek jest podpiętych pod siatkę tym większa moŜe być ich prędkość poniewaŜ siatki nie są przeładowane informacją i radzą sobie z szybkim jej przekazem. JeŜeli cząstka gwałtownie odpadnie od siatek to przestaje być cząstką. Jeśli zrobi to stopniowo to zdąŜy zmienić swoje atrybuty pozostając czystką nadal, ale juŜ o innych właściwościach. Zasada ciągu reakcyjnego JeŜeli cząstka wypadnie z siatki lub przyspieszy i wyminie inne, to powstanie puste miejsce. W to miejsce wejdzie inna cząstka z sąsiedztwa. Na tej zasadzie jest przewodzony prąd. Elektrony ślizgające się po siatce zamieniają się miejscami. W dziurę po przemieszczonym elektronie wpada inny elektron. W ten sposób strumień elektronów przesuwa się po siatce. Zasada superfazji JeŜeli zderzają się takie same dwie cząstki na jednaj siatce, to powstanie z nich jedna, która przyjmuje atrybuty obu cząstek. Taka cząstka zapisze się na dwóch siatkach. JeŜeli suma atrybutów przekroczy ilość atrybutów tolerowanych w trzeciej gęstości, to nastąpi eksplozja i powstanie duŜo cząstek o minimalnej ilości atrybutów. Jest to podstawa zjawiska fotoelektrycznego. Hiperfala JeŜeli nałoŜą się na siebie co najmniej trzy pakiety kompatybilnych fal lub fragmentów falowych to powstaje hiperfala. Kompatybilne pakiety to: – znajdujące się na tej samej siatce strukturalnej 107 – składające się na ten sam rodzaj cząstki – te same układy fragmentów falowych tylko róŜnie ukierun– kowanych. Hiperfala to zjawisko fali kulistej. Obserwuje się go w wybuchu nuklearnym. Ma bardzo ograniczony zasięg. – Wybuch powoduje: multiplikacje dominującego algorytmu. – Zerwanie na moment siatek strukturalnych, które najdalej za 3s odbudowują się. MoŜna ją zaobserwować zderzając trzy cząstki. Energia hiperfali jest wyŜsza niŜ suma energii zderzonych cząstek. Jest tu zaburzona zasada termodynamiki. Zasada drgania Poruszająca się po siatce cząstka pozostawia za sobą wzbudzony fragment siatki – strunę. Na tę strunę łatwo wpisać się innej cząstce lub się z niej wydostać. Cząstka podpięta pod rozedrganą strunę łatwiej się modyfikuje. Zostały tutaj omówione podstawowe zasady fizyki trzeciej gęstości. Dla czytelnika, tego rodzaju obraz znanego mu świata, moŜe być szokiem. Naturalnie tylko dla tych, którzy zauwaŜą, Ŝe być moŜe przedstawiony tutaj model bardziej przystaje do rzeczywistości niŜ znana mu fizyka. Pozostali skwitują to zapewne, Ŝe moŜe jest to niczym nie poparta hipoteza. Rozwiniecie zaznaczonych tylko tutaj zagadnień, rozszerzone będzie w III levelu. Tam równieŜ znajdzie się wytłumaczenie niektórych zjawisk fizycznych przedstawionym tutaj modelem. 108 2.4.Czwarta gęstość AŜeby zrozumieć gęstości wyŜsze od trzeciej naleŜałoby zrezygnować całkowicie z ludzkiego sposobu myślenia. Umysł bowiem nie jest w stanie myśleć inaczej niŜ w trzech wymiarach przestrzennych. Jest to zrozumiałe gdyŜ nigdy nie miał okazji wprowadzić do siebie innego oprogramowania oprócz tego, które jest standardowo dostępne. ChociaŜ umysł przebywa na czwartej gęstości, to równieŜ programowo, nie ma narządów zmysłów do postrzegania swojego środowiska. Wydaje się to absurdalne ale jest na to wytłumaczenie. Tyle, Ŝe nie jest ono proste. Ta zagadka stopniowo będzie wyjaśniana w trakcie czytania tej ksiąŜki, ale aby teraz chociaŜ częściowo zaspokoić ciekawość Czytelnika podam wyjaśnienie bardzo uproszczone. Tego rodzaju konstrukcja umysłu została wprogramowana w tę ścieŜkę ewolucyjną. ŚcieŜka ta zakłada poprowadzenie ewolucji od form podstawowych do bardziej rozwiniętych w zamkniętym systemie planety. To dość nietypowa ścieŜka, wręcz eksperyment kosmiczny. Miał on na celu sprawdzenie w jaki sposób będzie przebiegała ewolucja w izolacji od Wszechświata. To jeden z aspektów „zaciemnienia” umysłów ludzkich. Człowiek współczesny, jest elementem pośrednim pomiędzy zwierzęciem, a rozwiniętą kosmiczną istotą. Człowiek ma na tyle prostą budowę, Ŝe nie mógłby obsłuŜyć bardziej rozbudowanego umysłu, potrafiącego postrzegać kilka gęstości na raz. Jak wiadomo, ludzie mają wielki kłopot aby rozeznać się w sposób właściwy tylko w tym świecie. Jeśli doda im się nieco postrzegania z innych gęstości to ich umysłowy „procesor” nie daje rady. Najzwyczajniej brakuje mu mocy obliczeniowej. Zdarzają się jednak istoty wcielone w ludzi mające moŜliwości postrzegania innych gęstości. Nie są to najczęściej jednak rdzenni ludzie, będący na standardowej ścieŜce 109 ewolucyjnej. Są oni najczęściej przybyszami z innych światów i nie obowiązują ich tutejsze ograniczenia. Taką istotą jest współautorka tej ksiąŜki Monika Rajska. Ona całą swoją ewolucję przeszła na czwartej gęstości. Zrozumiałe więc jest to, Ŝe postrzega ją doskonale. AŜeby zrozumieć cztery wymiary przestrzenne naleŜy zanegować ludzki sposób myślenia. Spróbujemy to zrobić w trzecim levelu. Teraz jednak przedstawię nieco sztuczny model na wyjaśnienie tego zjawiska, przystający do moŜliwości umysłowych człowieka. NaleŜy jednak pamiętać, Ŝe jest to tylko model a nie fizyczna rzeczywistość. Trójwymiarową trzecią gęstość moŜna przedstawić jako figurę o trzech ściankach. KaŜda ścianka to jeden wymiar ograniczający przestrzeń. Widzimy długość, szerokość i głębokość. Teraz w tę figurę wstawimy inną przestrzenną figurę Oglądając ją w trzech wymiarach widzimy prostopadle, czyli zgodnie z rzeczywistością, tylko jedną ściankę (albo Ŝadną). Ścianki tylnej nie widzimy wcale a pozostałe widzimy w perspektywie. Czwarty wymiar dodamy stawiając lustro za figurą. Widzimy teraz, oprócz przodu i boków, równieŜ tył i ewentualnie dół figury, jeśli podwiesimy ją w przestrzeni. Takie jest widzenie na czwartej gęstości. Ze wszystkich stron jednocześnie. MoŜna przyjąć jeszcze inne wyobraŜenie lub raczej wykonać doświadczenie z dwoma lusterkami ustawionymi w niewielkiej od siebie odległości. Przed lusterkami naleŜy postawić jakiś przedmiot. Teraz zbliŜając lusterka do siebie otrzymamy dodatkowe odbicia. Przy pierwszym odbiciu otrzymamy wraŜenie trójwymiarowe. Przy następnym (utworzy się kwadrat z odbić) będzie wraŜenie czterech wymiarów. Potem pięciu, sześciu itd. JuŜ po dwóch odbiciach zobaczymy przedmiot z czterech stron. Ze względu na to, Ŝe przedmiot leŜy na nieprzezroczystym podłoŜu, nie zobaczymy jego dołu. 110 Doświadczenie to dostarcza nam jedynie wiedzy na temat warunków postrzegania. NaleŜy je odróŜnić od fizycznych faktów wynikających z czterech współrzędnych przestrzennych kaŜdego punktu, jako relacje do czterech DSŚ. Czwarta gęstość tworzy przeogromne rozległe obszary kosmosów wzajemnie zazębiających się. W miejscach nakładania się kosmosów występują anomalie i załamania praw fizyki wynikające z zapętlenia się siatek strukturalnych. Kosmosy czwartogęstościowe zawierają w sobie kosmosy trzeciej i drugiej gęstości. Nie widzi się ich jednak tak jak wewnątrz tych światów. Trzecia gęstość jest postrzegana jako strumienie informacji nie obleczone w materię. Strumienie te widać jak kłębowisko wzburzonych fal. Druga gęstość jest postrzegana jako przenikające się kręgi. W obu przypadkach trudno równieŜ odwzorować kształt obiektów. Na czwartej gęstości nie ma ciał niebieskich. Są jedynie obiekty sferyczne przypominające planety. Są to jednak tylko zagięcia siatek strukturalnych. Nie posiadają wewnątrz siebie zagęszczeń materii. Niektóre planety trzeciej gęstości mają swoją warstwę na gęstości czwartej. Szczególnie te, na których istnieje zaawansowane Ŝycie tworzące czwartogęstościowy umysł. Warstwa umysłu przynaleŜąca do planety ma istotne znaczenie dla fizyki trzeciej gęstości. Gęsty i zwarty umysł składający się z cząstek astralnych (wyjaśnienie niŜej) zaburza pierwotną, właściwą grawitację, ściskając siatki strukturalne trzeciej gęstości. Siatki „dusząc” się będą powodowały ruchy materii wewnątrz planety, a to oczywiście, kataklizmy. TakŜe mówienie o tym, Ŝe świadomość istot ma wpływ na zachowanie się planety, nie jest bezpodstawne. Umysły lepiej rozwinięte składają się z cząstek synchronizacyjnych, które nie mają wpływu na grawitację. Wynika z tego wniosek, Ŝe duŜa liczebność populacji jest moŜliwa przy wysokim poziomie świadomości. Przy niskim poziomie, planeta sama zniszczy swoich mieszkańców stwarzając im istne piekło. Niezbyt rozgarnięte istoty, rozmnaŜając się beztrosko, 111 nieświadomie wydają na siebie wyrok śmierci. Liczebność populacji musi być dostosowana do warunków środowiska. Jeśli nie jest to regulowane świadomie, zostanie wyregulowane sprzęŜeniem zwrotnym. Znaczy to, Ŝe problem sam siebie zlikwiduje. W tej chwili wręcz nakłania się ludzi do rozmnaŜania to starzeniem się społeczeństw i tym, uzasadniając Ŝe w przyszłości nie będzie miał kto zarabiać na emerytury. Jest to kompletnie idiotyczne. Doprowadzi to do sytuacji, Ŝe emerytur prawie nikt nie doczeka. Fizyka czwartej gęstości Materia czwartej gęstości składa się z cząstek i siatek strukturalnych. Cząstki nie tworzą typowych kolektywów materialnych. Sposoby łączenia się cząstek z sobą będą na razie pominięte. Podane zostaną tutaj tylko najwaŜniejsze zasady fizyki. Naturalnie temat moŜna by zgłębiać prawie w nieskończoność, ale to nie w tym opracowaniu. Cząstki czwartej gęstości Astralna – 25 fal. Występują na najniŜszej warstwie czwartej gęstości. Nazywam tę warstwę „podszewką” czwartej gęstości. W tą warstwę przechodzi trzecia gęstość i ma z nią największe powiązania. Standardowe umysły istot trzeciej gęstości składają się głównie z tych cząstek. Zbudowane są równieŜ z nich prymitywne istoty „podszewki” mające powiązania ze światem trzeciej gęstości. Są szybkie i przenoszą informacje lecz na poziomie najniŜszym moŜliwym na czwartej gęstości. 112 Cząstka astralna Bazowego budulca – 26 fal. Jedyne cząstki zdolne do tworzenia stabilnych struktur. Tworzą szkielety i nadają formę ciałom. Są bardzo wolne. Słabo łączą się z siatkami, występują w formie swobodnej. Cząstka bazowego budulca Cząstka rozrywająca – 22 fale. Zapobiegają zlepianiu się cząstek i zapadaniu się gęstości. 113 Cząstka rozrywająca Cząstka Pędzące - 22 fal. Odpowiada na czwartej gęstości cząstkom falowym z trzeciej gęstości. Jest szybka gdy nie są podłączona do siatek. Cząstki odpowiadają za propagacje informacji poza siatkami. Przenoszą proste informacje – pojedyncze bity. Cząstka pędząca Cząstka Wielokrotnego scalenia – 31 fal. Odpowiednik cząstek glue z trzeciej gęstości tylko, Ŝe tutaj ta cząstka jest duŜa. Tworzy siatkę łączącą 114 i jednocześnie zapobiega zapadnięciu się struktury gęstości. Nie pozwala równieŜ materii się rozrzedzić. Jest pośrednim łącznikiem pomiędzy cząstkami chociaŜby dlatego, Ŝe tworzy siatkę. Buduje szkielety istot. Ma małą prędkość. Cząstka wielokrotnego scalenia Cząstka Cykliczna – 28 fal Cząstki te tworzą siatkę, która z kolei buduje formy cykliczne. Biorą udział w łączeniu gęstości trzeciej z czwartą i czwartej z piątą. Ich obecność w środowisku umoŜliwia innym cząstkom zlepianie się i tworzenie struktur. Cząstka cykliczna 115 Cząstka adaptacyjna – 37 fal. Cząstki te porządkują gęstość. Wyłapują cząstki wpadające z innych gęstości, te które nie rozbiły się na siatkach i dostosowują je do czwartej gęstości. Biorą udział w teleportacji z trzeciej gęstości. (teleportacja prostych struktur) Cząstka adaptacyjna Cząstka synchronizacyjna – 37 fal Najszybsza na czwartej gęstości. Z niej są zbudowane drogi i tunele do szybkiego przemieszczania się. MoŜe „holować” inne cząstki. Z tych cząstek zbudowane są umysły bardziej rozwinięte. Tworzą siatkę. Podpięcie do niej jest niezbędne do dobrej percepcji na czwartej gęstości. Cząstka synchronizacyjna 116 Wielkość cząstek Ma ona duŜe znaczenie gdyŜ jest waŜnym atrybutem określającym funkcje cząstki. JeŜeli przyjmiemy liczbę 1 jako jednostkę to cząstki będą w następujących stosunkach wielkości: 1 ~ 3 – bazowego budulca 3 – rozrywające 2 – pędzące 7 ~ 8 – wielokrotnego scalenia 5 – cykliczne 4 – adaptacyjne 7 – synchronizacyjne 6~7 – astralne Siatki strukturalne Siatki na czwartej gęstości są bardziej stabilne niŜ na trzeciej. Stabilność ta wynika ze znacznie słabiej działającej zasady nieoznaczoności. Wszelkie struktury falowe są bardziej konkretne i nie podlegają takim wahaniom jak na gęstości trzeciej. To z kolei wynika z ilości atrybutów jakimi są obdarzone. Cząstka im więcej ma atrybutów tym jest lepiej uchwytna. Cząstki bardziej złoŜone dłuŜej ładują się na siatkach świadomości i wówczas moŜna je uchwycić. Siatka wielokrotnego scalenia Jest utworzona z cząstek wielokrotnego scalenia. Są one duŜe i cięŜkie. Jest odpowiednikiem siatki glue na trzeciej gęstości, czyli pełni rolę łączenia i podtrzymywania struktury. Nie spełnia jednak roli grawitacyjnej. Wręcz przeciwnie. Zapobiega zapadaniu się materii nie pozwalając cząstkom łączyć się z sobą. Posiada algorytmy zabraniające cząstkom zbliŜać się do siebie. Za to silnie przyciąga na małych odległościach stwarzając siły podobne do jądrowych w trzeciej gęstości. Nie pełni roli informacyjnej. 117 Propagacja informacji jest na niej powolna. Bierze udział w przemieszczeniach istot na niewielkie odległości. Drgania siatki przenoszą się liniowo miejsce po miejscu. Cząstki przekazują sobie drgania jedna za drugą. Siatka cykliczna Jest podstawą dla tworzenia form cyklicznych w tym tych najwaŜniejszych, czyli kształtów przejścia. Prawie nigdy nie składają się one z linii prostych. Siatka ta nie ma symetrii, ale nie jest zbudowana chaotycznie. Siatka synchronizacyjna Wygląda jak skupiska włókien mięśniowych. Posiada duŜo osi symetrii, czyli jest bardzo regularna. Przenosi lekkie cząstki. Nie nadaje się do przenoszenia cząstek cięŜkich takich jak astralne czy wielokrotnego scalenia. Istoty wyŜej rozwinięte wykorzystują ją do budowy swoich ciał. Nie nadaje się do budowy duŜych struktur. Zasady fizyki czwartej gęstości Na czwartej gęstości obowiązują zupełnie inne zasady fizyki niŜ na gęstości trzeciej. Na pierwszy rzut oka widać, Ŝe materia na gęstości czwartej jest znacznie bardziej plastyczna i podatna niŜ na gęstości trzeciej. Tu materia jest oporna, toporna i niestabilna, pomimo swojej sztywności. Czwarta gęstość jest nieporównywalnie bardziej podatna na wpływ woli i myśli. W znanym nam świecie prawie w ogóle nie obserwuje się takiego wpływu. Tutaj wszystko trzeba zrobić ręcznie przestawiając elementy w sposób fizyczny. Na czwartej gęstości jest wprost przeciwnie. Istoty nie mają rąk, bo są one im niepotrzebne. Tu 118 bowiem, wszystko tworzy się za pomocą myśli. Impuls myśli wywołuje natychmiastową reakcję cząstek i siatek strukturalnych układając je w zaplanowaną przez istotę strukturę. Właściwość ta jest ujęta w: Zasadzie światłocentryzmu Umysły istot czwartej gęstości potrafią generować kształty, które powodują koncentrację cząstek. Kształty te to skoncentrowane i uformowane w ciągi informacyjne. Zasada autokreacji Dzięki cząstkom cyklicznym moŜna formować materię czwartej gęstości. Cząstki te wirują jak bączek przekazując innym, sąsiednim cząstkom atrybuty zmieniające ich właściwości. Robią to w taki sposób, Ŝe te inne cząstki stają się „lepkie” co umoŜliwia tworzenie skupisk. Wykorzystywane jest to do budowania struktur. Megaplastyczność Siatki strukturalne reagują wspólnie. Ta właściwość jest zaprogramowana bazowo w czwartej gęstości. Realizuje się poprzez przestrzeń. Wirtualne algorytmy przestrzeni ”karzą” siatkom współpracować z sobą. W związku z tym, zmiany na jednej siatce powodują automatycznie dostosowanie się do tej zmiany pozostałych siatek. Dzięki temu wszystkie obiekty, nawet te największe, są plastyczne. 119 Zasada antypercepcji Dotyczy istot bo to one mają świadomą percepcję. Z poprzedniej zasady wynika, Ŝe jest bardzo duŜa łatwość tworzenia plastycznych obiektów, równieŜ istot. Wielkie rozmiary nie upośledzają mobilności i moŜliwości funkcjonowania. Zaburzają za to percepcję. Nie jest to wina samych rozmiarów, a właściwości środowiska. Na czwartej gęstości bowiem, jest duŜa zmienność warunków środowiska na stosunkowo niewielkich obszarach przestrzeni. Ogromna istota ma wówczas problem z interpretacją widzenia swojego otoczenia, bo jest ono w kaŜdym miejscu inne. Ograniczenie to zostało wprowadzone, aby istoty nadmiernie się nie rozrastały. Poza tym niekoniecznie istota posiada dostateczną moŜliwość umysłowej obróbki bodźców z wielu punktów wejścia. RównieŜ w celu ograniczenia nadmiernego rozrastania się form i istot została wprowadzona: Zasada fragmentowania JeŜeli istota lub forma przekroczy graniczną wielkość i przekroczy próg wartości krytycznej, rozpada się na mniejsze fragmenty. Zasada przenikalności Dotyczy cząstek. Cząstki przy zderzeniach mają moŜliwość przeniknięcia przez siebie nie tracąc swoich atrybutów. Na trzeciej gęstości cząstki zderzając się albo odskakują od siebie pod róŜnymi kątami, albo rozpadają się. Tutaj mogą przelecieć przez siebie. Zachowanie się cząstek zaleŜy od gęstości informacji. Jest gęstość minimalna, potrzebna do utrzymania struktury i jest gęstość informacji zbyt duŜa, powodująca rozpad struktury. Wytrzymałość struktury na gęstość informacji zaleŜy równieŜ od czasu utrzymywania się tej gęstości. JeŜeli wolna cząstka uderzy 120 w cząstkę związaną z siatką, a obie cząstki nie mają kompletu swojej informacji i ich kontakt nie trwa dłuŜej niŜ jeden impuls, to cząstki się nie rozpadną, a przenikną przez siebie. Elementom czwartej gęstości daje to moŜliwość wzajemnego przenikania.1 impuls to 1,5 do 10s naszego czasu. Zasada ultra trwałości Cząstka osadzona na wszystkich siatkach jednocześnie i mająca komplet swoich atrybutów jest trwała. Jest niewraŜliwa na zderzenia. Trwa dowolnie długo. Cząstki te są przydatne do tworzenia osnowy szkieletów istot i innych trwałych struktur. Zasada meta reakcji Cząstki na czwartej gęstości nie tworzą związków, ale w inny sposób reagują z sobą. Jeśli chmura jakichś cząstek napotka chmurę innych cząstek, to następuje gwałtowna reakcja.Cząstki reagują na swoją wielkość. Im większa róŜnica rozmiaru cząstek tym reakcja będzie bardziej dąŜyła do eksplozji. Powoduje to powstanie czegoś w rodzaju balonu pustego w środku. Im większa róŜnica wielkości cząstek, tym równieŜ większa róŜnica ilości i rodzaju atrybutów. Cząstki w związku z tym nie mieszają się z sobą i nie synchronizują swoich właściwości. Informacja się zapętlą chaotycznie. Cząstki wirując, odskakują od siebie powodując efekty eksplozji. Odwrotny skutek daje mała róŜnica wielkości cząstek, która powoduje reakcję implozji. Tutaj cząstki zlepiają się w wyniku podobieństwa atrybutów. Informacja miesza się i zlewa, a cząstki sklejają się i zapadają. Jeśli implozja zostanie przeprowadzona do końca, to struktura naturalnie się rozpadnie. Jeśli jednak będzie odpowiednio sterowana, doprowadzi tylko do zamiany atrybutów i osadzenia ich na większej ilości siatek. To z kolei stwarza cząstki ultra trwałe, z których buduje się 121 konstrukcje na czwartej gęstości. Takimi konstrukcjami są np. statki do poruszania się na duŜe odległości. Czasza Falowa Statki kosmiczne czwartej gęstości poruszają się z ogromnymi prędkościami. Prędkości liczone są w impulsach. Statek taki potrafi przelecieć cały kosmos czwartej gęstości w…10 impulsach. Jest to moŜliwe dzięki właściwości czaszy falowej. Rozpędzający się statek napierając na siatki strukturalne powoduje ich reakcję. Jest nią zawirowanie tychŜe siatek tworząc pole śrubowe, które pcha statek od tyłu. ChociaŜ przodem statek na siatki napiera zwiększając ich opór, ale z tyłu jest pchany. W ten sposób siły w przestrzeni się wyrównują i nie stawia ona oporu. Zasada zawahania cięŜkości Ta zasada teŜ jest związana z poruszaniem się przez czwartą gęstość. Obiekt osiągając duŜą prędkość odpina się od siatek uzyskując niewaŜkość. Siatki przestają stawiać opór „wpuszczając” go w wolną przestrzeń. Dzięki tej zasadzie istoty na czwartej gęstości poruszają się błyskawicznie pokonując odległości kosmiczne w prawie zerowym czasie. Zasada zamienności Mówi o podmienianiu cząstek w róŜnych miejscach przestrzeni. Istota przemieszczając się korzysta ze strug cząstek pędzących. Wycofuje cząstki z miejsca gdzie się wpasowuje. Wytwarza próŜnię i podciśnienie. To zjawisko wykorzystywane jest w teleportacji. Teleportacja – to poruszanie się przez czwartą gęstość i przenoszenie między trzecią i czwartą gęstością prostych struktur. MoŜe nim być obiekt czwartej gęstości albo statek trzeciej gęstości lecący przez czwartą gęstość. W czwartej gęstości znajdują się kanały teleportacyjne zbudowane 122 z materii czwartej gęstości. W kanałach tych jest moŜliwość przeniesienia warunków trzeciej gęstości. Trzecio gęstościowy statek kosmiczny jest w specjalnej powłoce cząsteczkowej, która umoŜliwia mu wytrzymanie ogromnych prędkości. Ponadto statek „rozpina” siatki strukturalne dzięki czemu nie stawiają one oporu i nie wytwarzają tarcia. AŜeby istota trzeciej gęstości przeŜyła taką prędkość musi zabrać z sobą ustabilizowane, swoje środowisko. Jest to moŜliwe dzięki specjalnym technologią. Statek, wyposaŜony jest w powłoki izolujące go od czwartej gęstości. Nie przesuwa się równieŜ na siatkach trzeciej. Dzięki temu cząstki nie dewastują się (mają ograniczony czas ładowania informacji potrzebnej do swojego istnienia. Za pomocą teleportacji poruszają się wszystkie zaawansowane cywilizacje. Czas przelotu przez kosmos jest prawie niezauwaŜalny. W układzie słonecznym jednak nie ma wylotu kanału teleportacyjnego. Zagęszczenie tych kanałów jest bliŜej centrum galaktyki. Tam jest istna metropolia, w której mieszkają istoty z zaawansowanych cywilizacji. Zasada swobody UmoŜliwia podróŜowanie między kosmosami czwartej gęstości. Istota moŜe się podpiąć pod wiązkę cząstek pędzących za pomocą cząstek cyklicznych i utworzyć formę falową, która dopasuje ją do cząstek adaptacyjnych w innym kosmosie i na zasadzie zamienności podmienia cząstki kreując swoją inną postać w innym miejscu rzeczywistości. Mogą to robić istoty, które mają przewagę cząstek synchronizacyjnych nad astralnymi. Stłumienie fali W celu tłumienia fali na siatkach, wywołanej szybkim poruszaniem się, zostało wprowadzone ograniczenie przenoszenia drgań. Jest to regulowane odpowiednimi algorytmami. 123 Zasada załamania MoŜna wybrać płaszczyznę na czwartej gęstości i swobodnie nią manewrować. Jedną z moŜliwości manewru jest rolowanie. W wyniku tej operacji, w rogach płaszczyzny powstaje wyrwa, odsłaniająca przestrzeń bez jakiejkolwiek struktury. PoniewaŜ przestrzeń bez struktury jest uniwersalna dla całego Wszechświata, to moŜna się po niej prawie swobodnie przemieszczać do dowolnego punktu rzeczywistości. W ten sposób tworzone są m.in. portale przejścia pomiędzy odizolowanymi normalnie obszarami. Jest to rozwiązanie pochodzące z algorytmu Głównego Logosa. Zasada ograniczenia mocy Zasada ta jest wprogramowana we wszystkie gęstości, ale na czwartej jest szczególnie widoczna. Ograniczeniem tym rządzą specjalne algorytmy. Jeśli one zawiodą, to włączają się programy Głównego Logosa umieszczone na DSŚ. Moc na czwartej gęstości zaleŜy od tego, jak duŜy obszar jest pod władaniem jednego centrum „dowodzenia”. Do tego centrum zbiegają się algorytmy. Pamiętać naleŜy, Ŝe tutaj tworzenie zachodzi pod wpływem skoncentrowanego impulsu myśli i woli. Jeśli algorytmów jest za duŜo to cały układ zatyka się. Pierwszym objawem destrukcji jest odpinanie się cząstek od siatek. Później dochodzi do niekontrolowanych zderzeń cząstek w wyniku których uszkadzają się one gubiąc fragmenty falowe. Następnym etapem jest rozrywanie siatek strukturalnych. To prowadzi do unicestwienia struktury. Zasada czystości cząstek Wolnych cząstek na czwartej gęstości nie obowiązuje zasada nieoznaczoności. Posiadają więcej atrybutów i składają się z większej ilości fragmentów falowych niŜ na gęstości trzeciej. 124 W związku z tym potrzebują więcej czasu na załadowanie programu na siatkach strukturalnych. MoŜna je w tym czasie „przyłapać” na względnym bezruchu. Ta właściwość umoŜliwia na gęstości czwartej i piątej wykonanie teletransmisji. Teletransmisja to przeniesienie informacji o strukturze i jej zmaterializowanie w innym miejscu przestrzeni przy jednoczesnym usunięciu tej struktury z poprzedniego miejsca jej przebywania. Dokładna teletransmisja jest moŜliwa wtedy, gdy da się określić połoŜenie cząstek. Na trzeciej gęstości, ze względu na duŜą swobodę cząstek w siatkach strukturalnych, wyraŜoną w zasadzie nieoznaczoności, nie da się tego zrobić precyzyjnie. Teletransmitowanie skomplikowanych struktur takich np. jak człowiek jest prawie niemoŜliwe. Samo ciało dałoby się od biedy poskładać ale przeniesienie połączeń (czyli kształty przejścia i powłoki dyfrakcyjne) trzeciej gęstości z drugą i czwartą juŜ byłoby tak trudne, Ŝe aŜ niemoŜliwe. Tak, Ŝe marzenia o znikaniu pojawianiu się w innym miejscu przestrzeni muszą zostać tylko marzeniami. Chyba, Ŝe ktoś chciałby zaryzykować częściowe tylko złoŜenie swojej istoty. Wątpię, Ŝe wówczas poznałby się. Nie tylko ze względu na brak jakichś części ciała, ale bardziej z powodu utraty pamięci i moŜliwości myślenia. Rykoszet cząsteczkowy JeŜeli wolna cząstka uderzy w cząstkę na siatce strukturalnej, to ta z siatki zostanie wybita. Lecz drogę jej odbicia określają wkodowane w cząstkę jej atrybuty, a nie tak jak na trzeciej gęstości, zasady dynamiki. 125 Zasada blokady rezonansowej Jeśli się zdarzy, Ŝe w ciągu informacyjnym załadują się dwie cząstki identyczne to „wyczują” się na zasadzie rezonansu. Po upływie czasu od jednej czwartej do połowy impulsu jedna z nich rozpadnie się. To ograniczenie jest potrzebne do tego aby nie zablokował się ciąg informacyjny. Powtórzenie się identycznej cząstki powoduje blokowanie się algorytmu. Zasada analogii Obiekty na czwartej gęstości muszą mieć jakieś odbicie na którejś gęstości sąsiedniej. Istoty wyŜsze mają najczęściej swoją matrycę na piątej. Te niŜsze mogą mieć „coś” na gęstości trzeciej. MoŜe to być choćby kamień. Tak Ŝe, nie bezpodstawne są dawne legendy nadające „duszę” i Ŝycie niby martwym elementom natury. Wiara w magiczne moce kamieni, miejsc drzew, zwierząt nie jest wcale tylko wiarą. MoŜe mieć konkretne uzasadnienie. Co nie znaczy naturalnie, Ŝe wszystkie legendy nie są tylko legendami ani to, Ŝe mamy czcić kamienie. Choć na pewno przydałoby się inaczej spojrzeć na świat i naturze oddać naleŜny jej szacunek a nie traktować ją przedmiotowo. Sfery czwartej gęstości KaŜda gęstość podzielona jest na sfery. Poszczególne sfery na gęstościach odpowiadają sobie wzajemnie. Jest to waŜne dla istot, poniewaŜ tworzy ich hierarchię. W kosmosie nie ma demokracji. Przeciwnie, jest ścisła hierarchia poziomów i kompetencji. Jest to rygorystycznie przestrzegane. Dostęp do informacji, a przede wszystkim do mocy mogących przeformowywać środowiska w sposób faktyczny, jest ściśle uzaleŜniony od poziomu świadomości istoty. Do rzeczywistej mocy dostęp mają dopiero istoty, które są co najmniej na najwyŜszym poziomie piątej gęstości. NaleŜy tę moc odróŜnić od 126 wpływów w ludzkim świecie. Obecnie, najczęściej ma się to dokładnie odwrotnie. Tym światem teraz rządzą ci, którzy według kosmicznych praw powinni zajmować ostatnie pozycje. Efekt tego rodzaju pogwałcenia praw kosmosu nie dał na siebie długo czekać. Cywilizacja właśnie sama się likwiduje dzięki skandalicznie złemu zarządzaniu, niewiedzy, beztrosce i głupocie. Istota zajmująca np. najwyŜszy poziom na piątej gęstości, na czwartej teŜ będzie lokalizowała się na analogicznym poziomie. W trzeciej gęstości nie jest to widoczne – przynajmniej w tym świecie, gołym okiem. Jest tak dlatego, Ŝe tutaj istnieje jeden typ ciał i na pierwszy rzut oka mędrzec od głupca jest nie do odróŜnienia. Z tego powodu Ŝyją obok siebie, a głupiec, w swojej głupocie, rządzi mędrcem. W dodatku na Ziemi została juŜ przekroczona wartość krytyczna głupoty i tylko patrzeć jak cywilizacja zapadnie się. W wysoko rozwiniętych cywilizacjach są inne typy ciał dla istot z corpus supremum i pre–corpus supremum. Poza tym, istoty wiedzą, kto jaką pozycję zajmuje na gęstościach i do takiej sfery społecznej zostaje przydzielony. Dzięki temu zostaje zachowany porządek kosmiczny, czyli hierarchia kompetencji i świadomości. Jest to oczywiste i sprawiedliwe. Kuriozalnym jest bowiem to, Ŝeby mędrcem rządził głupiec. Poza tym planeta i cywilizacja nie są zabawką dla kosmicznych niemowląt. Podział hierarchiczny jest w kosmosach realizowany samoistnie. Istota nie moŜe przebywać w sferze wyŜszej niŜ jej się to naleŜy. Natomiast istota ze sfery wysokiej moŜe swobodnie poruszać się po całych kosmosach. Nie ma jednak granic pilnowanych przez bezwzględnych straŜników. Nie ma równieŜ paszportów i wiz. Nie moŜna w związku z tym „załatwić” sobie nielegalnie dostępu. Sfery w gęstościach róŜnią się warunkami fizycznymi. Występują w nich róŜne cząstki, algorytmy, kształty przejścia itd. Jest to wszystko dopasowane do budowy istoty (lub odwrotnie), a ta z kolei zaleŜy od jej poziomu ewolucyjnego. Istota niŜej rozwinięta nie przeŜyje w środowisku przeznaczonym dla istot 127 wyŜszych. Odwrotnie jest to moŜliwe. Jednak istota schodzącą do sfery niŜszej nie czuje się tam komfortowo. Sfery niŜsze postrzegane są jako bardziej gęste. W czwartej gęstości odbiór najwyŜszej sfery moŜna porównać do przebywania w czystym i lekkim powietrzu. Im niŜej tym bardziej gęsto. W środkowej sferze opór środowiska jest taki jak opór wody. NajniŜsza sfera jest jak Ŝel lub nawet błoto. To sfera tuŜ przy trzeciej gęstości. Pasuje do niej określenie – podszewka czwartej gęstości. Jej forma i „zaludnienie” zaleŜy od planety i ewentualnie poziomu cywilizacji jaka na danej planecie przebywa. Na Ziemi podszewka jest gęsta i cięŜka. Znajduje się na niej przewaŜająca większość ludzkich umysłów. Po śmierci fizycznych ciał tych ludzi, umysły rozkładają się uwalniając do przestrzeni informację zebraną w tzw. myślokształty. Mogą być one odebrane przez umysły ludzi Ŝywych i zamanifestowane w ich Ŝyciu. PoniewaŜ proces rozkładu w podszewce przechodzą umysły na niskim poziomie ewolucji, takie teŜ będą z siebie uwalniały treści. Jak łatwo się domyśleć są to treści raczej niepoŜądane – złość, agresja, nienawiść. Wcale nierzadko się zdarza, Ŝe opętują one Ŝywych wywołując analogiczne zachowania. Tłumaczy to niektóre dziwne sytuacje kiedy człowiek staje się zdolny do nietypowych dla niego zachowań. i tak spokojny i niewadzący nikomu obywatel wbija ni stąd ni zowąd innemu nóŜ w plecy. Potem sam nie potrafi wyjaśnić i zrozumieć swojego zachowania. MoŜe być to wpływ myśloksztaltu lub nawet istoty z czwartej gęstości. Rozkładające się umysły mogą przybrać postać, którą my nazywamy duchami. Duch to umysł byłego człowieka, który miał silną osobowość mocno związaną z materialnym Ŝyciem. Umysł taki jest pod wpływem silnej motywacji i nadal pobiera z przestrzeni czynnik Ŝycia. To powoduje, Ŝe nie rozpada się zaraz po śmierci ciała. Umysł trwa dalej i usiłuje nawiązać kontakt z materią, poniewaŜ nie wie co się stało. Nie wie, Ŝe teraz nie ma ciała i nie moŜe robić tego co poprzednio. Sytuacja taka jest nieprawidłowa a sprzyja jej „zła” śmierć. Śmierć nagła np. 128 W wyniku wypadku lub wojny. RównieŜ śmierć poprzedzona wielkim cierpieniem w czasie cięŜkiej choroby bądź tortur. Duchy mogą być obserwowane w miejscach zagęszczenia siatek strukturalnych, szczególnie siatki glue. Dlatego w miejscach obserwacji duchów występuje zwiększone natęŜenie pola magnetycznego. Z drugiej strony mogą one takie zagęszczenia i zagięcia powodować. Umysły lepiej rozwinięte, mające w swoim składzie mniej cząstek astralnych a więcej synchronizacyjnych i naleŜące niegdyś do ludzi o silnej osobowości tworzą po śmierci ciała, aspekty umysłowe. Takie, trwające wieki całe, aspekty przebywają jednak, w wyŜszych sferach czwartej gęstości i nie wtrącają się do Ŝycia ludzi. Mogą mieć wpływ na osobowość Ŝyjącą w trzeciej gęstości i pochodzącą od tego samego corpus supremum, czyli po prostu innego wcielenia tej samej jednostki. Na podszewce, czyli w tzw. astralu Ŝyją istoty ze swojej natury przynaleŜne do niej. To istoty nie wykazujące się wysokim poziomem. Jest ich wiele rodzajów i gatunków. Całe to towarzystwo Ŝywi się materią trzeciej gęstości i bardzo chętnie korzysta z energii ludzi. Podłączając się do umysłu korzystają automatycznie z kształtów przejścia tego umysłu. Oprócz tego urządzają istne polowania na ludzkie umysły chętnie je opanowując i przejmując jednocześnie równieŜ ciało. To idealna sytuacja dla demona. Dla człowieka to typowe opętanie. Sytuacji takiej sprzyja niski poziom umysłowy, osłabienie człowieka w wyniku wielkiego stresu i sytuacji traumatycznych, załamania zdrowia, zaŜywania narkotyków, czy alkoholizmu. Sprzyja temu równieŜ przywrócenie do Ŝycia przez reanimację. Szczególnie starzy ludzie, którzy nigdy nie wykazywali się imponującym poziomem umysłowym, po przejściu zawału czy udaru mózgu i przez reanimację przywróceni do Ŝycia, bardzo często opanowani są przez obcy byt. Demonom bardzo zaleŜy na takiej sytuacji poniewaŜ przedłuŜają sobie w ten sposób Ŝycie. Bez tego uległy by rozkładowi. Nierzadko w postaci babci, która nagle stała się bezmyślna i agresywna, nielegalnie przedłuŜa sobie Ŝycie „podszewkowy” byt. Babcia dawno juŜ została skreślona z listy 129 Ŝywych. a za pomocą jej szczątków karmi się demon. Opętaniu ulega człowiek, gdy kilka sprzyjających temu sytuacji zbiegnie się. Kiedy w takim momencie znajdzie się w odpowiednim miejscu. MoŜe to być sąsiedztwo, które karmi demony np. towarzystwo alkoholików, narkomanów, psychicznie chorych. Bardzo dobrym do opętania miejscem są cmentarze i zgromadzenia ludzi, szczególnie w kościołach. Atmosfera w kościołach bynajmniej demonów nie odstrasza, a kształty kościoła i zgromadzony w nim tłum powodują zagięcia i kumulacje siatek strukturalnych. Jak wspomniałam wyŜej, to sprzyjające warunki do przenikania przez barierę gęstości. Jest kilka mechanizmów opętania: Mechanizm „na pasoŜyta” Umysł ma swoje bariery. WyposaŜony jest w mechanizmy, które wpuszczają lub blokują dostęp informacji z zewnątrz. Im umysł bardziej zaawansowany tym lepszy ma filtr. Trudniej go oszukać i sforsować barierę przez obce siły. Lecz kiedy mało rozwinięty umysł zostanie owładniemy silną emocją, wyrzuca z siebie materię. Wręcz cale ciągi informacyjne. Istota czwartej gęstości potrafi odczytać ich treść. Buduje macki, w których znajduje się informacja pasująca do umysłu, taka, którą umysł wpuści. W ten sposób pokonują barierę umysłu. Zapuszczając w niego macki wyciągają cząstki wzbogacone czynnikiem Ŝycia. To umoŜliwia takiej istocie przedłuŜenie swojego trwania. Musi ona to robić wtedy gdy jej czas Ŝycia dobiegł końca i nie moŜe samodzielnie pobierać czynnika Ŝycia a na śmierć nie ma ochoty. PasoŜytuje wówczas na innych istotach. Wejście do pustej skorupy Umysły mają określony czas trwania. Jest to odgórnie zaprogramowane juŜ w momencie powstawania umysłu. Dopuszczalny czas istnienia umysłu zaleŜy od jego jakości. Z reguły umysły ludzi z pre–corsupem zaprogramowane są na 60 130 lat. Dla ludzi z corsupem właściwym czas trwania umysłu wynosi min. 90 lat. Po upływie tego czasu, jeŜeli umysł nie jest poddawany intensywnemu treningowi, zaczyna się rozpadać. Objawia się to niesprawnością intelektualną zwaną demencją starczą. Człowiek stopniowo traci wszystkie funkcje umysłowe. Podstawowy szkielet umysłu jednak pozostaje. Ale jeśli zacznie się proces umierania i zostanie przerwany np. W wyniku reanimacji, to szkielet równieŜ się rozpadnie. Impuls umierania wyzwala z przestrzeni czynnik śmierci i nic go nie powstrzyma przed dokonaniem rozkładu. Po rozłoŜeniu zawartości umysłu, przy jednoczesnym istnieniu jeszcze ciała, sztucznie podtrzymywanego przy Ŝyciu, pusta skorupa umysłu jest do wykorzystania przez byty czwartej gęstości. Jeśli taką skorupą zajmie się istota, która zmieści się w niej w całości to mamy pełne opętanie. Osoba opętana staje się zupełnie inna. Jej ciałem zarządza teraz zupełnie ktoś inny. Ona sama w rejestrach kosmicznych juŜ nie istnieje. Ciało bowiem nie wystarczy do potwierdzenia bytu jako człowiek. JeŜeli skorupom po umyśle zajmie się istota większa od niej to zdoła umieścić w nim tylko swój umysł lub fragment ciała. W pierwszym przypadku osoba opętana w ten sposób wykaŜe niewielkie zmiany osobowości – stanie się sprytniejsza, wręcz cwana i będzie wykorzystywać swoje otoczenie. W drugim przypadku powstanie typowe zombie, czyli człowiek kompletnie bezrozumny. Przypadków takich w tej chwili są tysiące, poniewaŜ nagminnym jest sztuczne podtrzymywanie ciała przy Ŝyciu w dodatku, nie rzadko, po przerwanym procesie umierania. Opętanie przez myślokształt Myślokształty to pakiety danych składające się z informacji tworzących mniej lub bardziej spójną całość. Kształty – poniewaŜ widać to jako konkretną formację materii. Myśli – poniewaŜ odtworzone zademonstrują konkretną treść. Myślokształty są tworzone przez umysły. W przestrzeni czwartej gęstości jest ich 131 mnóstwo. JeŜeli osoba napotka myślokształt, który będzie rezonował z nią, to umysł go wpuści i uzna za swój. Objawia się to koszmarami, napadami agresji lub przeciwnie, depresją. Osoba moŜe wykazywać nietypowe dla siebie zachowania. Jej wola jednak nie jest upośledzona. Opętanych w ten sposób jest ok. 30% ludzi. Myślokształt moŜna unieczynnić stosując psychoterapię. Natomiast usuwanie istot z umysłu jest bardzo trudne. Człowiek z trzeciej gęstości nie ma mocy Ŝeby to zrobić. Potrafią to tylko specjalne istoty z czwartej gęstości. Tylko one zrobią to względnie skutecznie. Ludzie usiłują przepędzać istoty z umysłów za pomocą egzorcyzmów ale jest to skuteczne tylko wtedy, kiedy egzorcysta ma odpowiednie istoty z czwartej gęstości. Sam tego nie zrobi. Poza tym, jeśli bariera umysłu raz zostanie złamana to trudno ją przywrócić i opętania będą się powtarzały. Środkowa sfera czwartej gęstości to miejsce gdzie realizuje się Ŝycie istot wcielonych w czwartą gęstość. Nie jest to miejsce zlokalizowane geograficznie, choć takie miejsca teŜ są. Chodzi o przestrzeń, w której panują warunki typowe dla wymagań konkretnych istot. W tej sferze przebywają cywilizacje Ŝyjące Ŝyciem wyznaczonym przez swoją ścieŜkę ewolucyjną. Mają swoje problemy, bodźce ewolucyjne, zabawy, zajęcia i wszystko inne co towarzyszy Ŝyciu. Cywilizacje nie potrzebują do swojego istnienia obiektów tak jak na trzeciej gęstości. Wystarczy im „zawieszenie” w przestrzeni o odpowiedniej charakterystyce. Na warunki środowiska składają się: – wzajemny stosunek i charakterystyka cząstek, – rodzaje algorytmów, – rodzaje programów, – dojrzałość materii uniwersalnej, – sfera gęstości, – obecność innych istot, – obecność umysłów trzeciej gęstości. Szczególnie ten ostatni punkt jest interesujący, poniewaŜ okazuje się, Ŝe umysły np. ludzi, mogą być poddane wpływowi 132 obcej cywilizacji z czwartej gęstości. Tak rzeczywiście jest. Cywilizacje te mogą wręcz urządzać sobie coś w rodzaju hodowli umysłów będących pod ich wpływem. Wprowadzają do tych umysłów swoje programy za pomocą mechanizmów wyŜej opisanych. Wprowadzenie programu do innego umysłu jest dość proste, pod warunkiem, Ŝe nie jest to umysł wysokiej jakości. Programy są tak skonstruowane, aŜeby powodowały fiksację, czyli intensywne skupienie na jednym temacie. Program wówczas „wiruje” zuŜywając materię i przemieniając jej atrybuty. MoŜna powiedzieć, Ŝe zachodzi tu przemiana materii. Umysł wytwarza „coś”, co interesuje autorów programu. JeŜeli zafiksowany program będzie działał intensywnie, wytworzy nadmiar produktów przemiany materii, która będzie wydalana na zewnątrz umysłu. Oto właśnie chodzi. Umysł moŜna zafiksować na czymkolwiek. Jeśli chodzi o ludzkie fiksacje to jest tutaj ogrom moŜliwości. Najczęściej spotykane to: – patologiczne zakochanie się lub uzaleŜnienie od jakiejś osoby – uzaleŜnienie od ideologii (religie, sekty, polityka), – zafiksowanie na karierze i sukcesie, – patologiczne skupianie się na wyglądzie, – dąŜenie do posiadania czegoś. Konkretnym, uŜywanym programem do fiksacji jest program „Zaimponuj swoim samochodem” Najbardziej nieprzyjemne i niosące negatywne skutki są programy pobudzające ludzi do negatywnych emocji. Programy władzy, sukcesu, posiadania. RównieŜ forsowanie za wszelką cenę „jedynych”, „właściwych” przekonań. To znakomite warunki do generowania intensywnych emocji złości, nienawiści, agresji. Istoty czwarto gęstościowe mogą być karmione równieŜ emocjami uznanymi za pozytywne. Tzw. miłość, sentymentalizm, ckliwość, litość, egzaltacja itp. ChociaŜ, jak widać, manipulacje umysłami ludzkimi przez inne istot są na porządku dziennym, to 133 jednak moŜna się przed nimi obronić. Najpewniejszym sposobem na to, aby nie stać się ogniwem (nie ostatnim) łańcucha pokarmowego, jest zrównowaŜenie emocjonalne, rozsądek, dąŜenie do umysłowego rozwoju i świadomość, równieŜ świadomość istniejącego zagroŜenia. Musimy wiedzieć jakie jest niebezpieczeństwo aŜeby móc temu zaradzić. Jednak czytelnikowi tej bardzo trudnej ksiąŜki raczej nie grozi tego rodzaju manipulacja, bo ma umysł wysokiej klasy a taki jest nie do sforsowania przez pasoŜytnicze istoty czwartej gęstości. Budowa istoty czwartej gęstości Na znanej nam trzeciej gęstości widzimy, Ŝe moŜliwa jest nieomalŜe nieskończona rozmaitość form. Takie same, albo nawet większe, moŜliwości są na gęstości czwartej. Podam tutaj najbardziej typowy schemat budowy, który moŜe występować w wielu wariantach. Istoty przybierają ciała o róŜnym wyglądzie. MoŜe to być forma przypominająca formę z trzeciej gęstości, a moŜe to być bezkształtna masa. Ponadto ciała tych istot mogą się modyfikować. Budowa wewnętrzna Istota ma zróŜnicowaną budowę wewnętrzną. Składa się ona z kilku ośrodków specjalizujących się w róŜnych zadaniach. Są to: centrum umysłu, antyfazji, dezaltacji, kopiowania, luminacji, balkatyczne, orofazyjne. Centrum umysłu Jest oparte na Ŝywiole wody, w związku z tym jest płynne. Składa się z cząstek astralnych, synchronizacyjnych, wielokrotnego scalenia i cyklicznych. Zajmuje do 23% objętości istoty. Specjalizacje ośrodków umysłu są podobne do umysłów istot trzeciej gęstości. Tzn. posiada ośrodki: analityczny, 134 emocjonalny, świadomości. empatyczny, równowagi energetycznej, Centrum dezaltacji Odpowiada za ruch cząstek wewnątrz istoty. Zapewnia transport wewnętrzny. Jest odpowiednikiem układu krwionośnego. Oparty jest na Ŝywiole metalu i ognia. To centrum róŜni się bardzo w poszczególnych istotach. Centrum antyfazji Odpowiedzialne jest za separację centrów. Coś w rodzaju błony. Zawarte są w nim algorytmy róŜnicujące cząstki i ich układy. Proces oddzielania warstw podobny jest do tego, który odbywa się w zarodku podczas róŜnicowania listków zarodkowych. Centrum kopiowania Powiela algorytmy i programy. Centrum luminacji Jest to otoczka zewnętrzna wytwarzająca aurę. Istota czwartej gęstości emituje światło. Jego siła zaleŜy od wysycenia tej otoczki jej własnymi atrybutami. Tak, Ŝe im istota jest na wyŜszym poziomie (ma w sobie więcej wartości i jakości), tym mocniejszym światłem świeci. Centrum balkatyczne Pozwala na odczucie przestrzeni. Odpowiednik w trzeciej gęstości takich moŜliwości jak orientacja w terenie, wyczucie odległości, równowagi itp. JeŜeli centrum to jest kontrolowane 135 przez ośrodek świadomości pozwala na wyuczycie i odróŜnianie rodzajów przestrzeni np. Wyczucie i odróŜnienie przestrzeni fazowej. (Patrz rozdz. Przestrzeń) Centrum orofazyjne Zarządza budową i przebudową struktury. Dzięki temu istota na czwartej gęstości moŜe modyfikować swoje ciało. Rodzaje istot czwartej gęstości Jest ich ogromna róŜnorodność. Więcej niŜ jest istot na trzeciej gęstości. Wymienienie ich wszystkich jest niemoŜliwe. Podzielimy je wobec tego na główne kategorie i ograniczymy się do tych, które mają bezpośredni wpływ na nasze Ŝycie: – istoty opiekuńcze – tutaj występują istoty egzystujące wyłącznie na czwartej gęstości. Do tej kategorii naleŜą np. anioły, – istoty pasoŜytnicze np. demony, poltergaisty, resztki po umysłach istot, w tym wypadku ludzi, – istoty wcielone na czwartą gęstość np. przedstawiciele cywilizacji czwartych gęstości, – istoty porządkujące np. takie, które reagują na wezwania egzorcystów (nie mylić z aniołami), – elementale – są to bardzo waŜne dla planet, w tym równieŜ dla Ziemi, tym samym waŜne dla człowieka. Są to istoty opiekujące się poszczególnymi strukturami planety i sferami Ŝycia. Utrzymują równowagę i homeostazę całości. Zwane są duchami natury. Są inteligentne i mają gotowe przepisy na balansowanie fizycznych parametrów planety. One same określają się jako opiekunowie mórz, lasów, gór, rzek, skał, pustyń, bagien itd. Są one bohaterami wielu legend. Np. Posejdon – król mórz nie jest wcale bajkową istotą. Jego rzeczywisty odpowiednik jest na czwartej gęstości i faktycznie opiekuje się morzami. Ludowe 136 legendy mówiące o nimfach, gnomach, duchach gór i jezior itp. są literacką personifikacją rzeczywistych istot. Elementale nie lubią ludzi, poniewaŜ ci traktują ich planetę jak rzecz, bezceremonialnie niszcząc ją. Oni juŜ nie nadąŜają z naprawianiem tego, co człowiek w coraz większym tempie, dewastuje. Obserwacja czwartej gęstości. Obserwacja jest prawie niemoŜliwa dla naszej technologii. Jednak czwartą gęstość widać często gołym okiem, np. liczne obserwacje tzw. duchów. Ponadto powinniśmy odczuwać nasze umysły. Naukowcy badający procesy psychiczne człowieka uparcie szukają ich w mózgu. Nic to nie daje ale oni kontynuują wciąŜ ten sam błędny sposób myślenia. Wystarczyłoby przenieść uwagę na czwartą gęstość i prawie wszystkie zagadki się nagle wyjaśnią. Istnienie tych czwarto gęstościowych zaleŜności jest pośrednim dowodem na jej istnienie. Chcąc mimo wszystko sprawdzić namacalnie jej istnienie moŜna wykonać tego typu doświadczenie. Sprawdzić „przewodnictwo elektryczne” wyŜej rozwiniętego ssaka (małpy) a najlepiej człowieka podczesz jego normalnego funkcjonowania. Potem zmierzyć je podczas snu. OkaŜe się, Ŝe w czasie snu więcej „pochłonie” prądu. Elektrony zostają zuŜyte na tworzenie kształtów przejścia do czwartej gęstości. (Patrz rozdz. Przestrzeń). Czwarta gęstość tworzy światy bardzo ciekawe i róŜnorodne. Wielka szkoda, Ŝe nie moŜemy brać świadomego udziału w ich istnieniu. Szkoda równieŜ, Ŝe umysły wielu ludzi nie swoich moŜliwości i zamiast wzbogacać wykorzystują świadomość planety budują barierę uniemoŜliwiającą swobodny balans siatek strukturalnych. KaŜdy jednak moŜe i powinien zrobić co w jego mocy, aby lepiej wykorzystać swoje potencjalne moŜliwości, bo są one znacznie większe niŜ sobie wyobraŜa. 137 2.5. Piąta gęstość Piątą gęstość trudno sobie wyobrazić, bo zupełnie odbiega od znanego nam świata. Przede wszystkim posiada pięć wymiarów przestrzennych. Wytłumaczenie ich jest prawie niemoŜliwe. Przypomnę tylko, Ŝe w pięciu wymiarach obiekty widzi się jednocześnie ze wszystkich stron oraz wewnątrz. Poza tym, moŜna na nich wykonywać wszelkiego rodzaju operacje przekładania przenicowania, przenikania. Te moŜliwości wynikają z właściwości siatek strukturalnych. Przestrzeń, tutaj, postrzega się jako krystalicznie przezroczystą. Dokładnie tak, jakby patrzyło się w szlifowany kryształ o wielu fasetach odbijających światło w róŜnych kierunkach. Inne porównanie – to, tak jakby nałoŜenie na siebie wielu przezroczystości. Ale to jest tylko postrzeganie, a nie wyjaśnienie samej konstrukcji wymiarów. Konstrukcje buduje się tu bardzo szybko, operując tylko myślą. Myśl i wola są czynnikami sprawczymi i wykonawczymi. Naturalnie, za nimi kryje się cały potęŜny mechanizm, dzięki któremu tak moŜe się dziać. Mechanizm ten omówiony będzie w trzecim levelu. Piąta gęstość jest światem wyłącznie dla istot. Nie ma tutaj obiektów materialnych (z materii piątej gęstości) w naszym pojęciu, czyli ciał niebieskich. Są natomiast przeogromne przestrzenie, pozornie puste. Pozornie, bo niby nie ma w nich konkretnych obiektów, nawet istot, ale pełne są one informacji zakodowanej na siatkach i dostępnej dla kaŜdego kto, potrafi ją odczytać. Kosmosy piątej gęstości zawierają w sobie kosmosy czwartej, trzeciej i drugiej gęstości. PoniewaŜ kosmosów drugiej gęstości jest tyle samo, co piątej, to przypada jeden na jeden. Kosmosów czwartej i trzeciej jest po 35 a kosmosów piątej jest 21, znaczy to, Ŝe na jeden kosmos piątej gęstości przypadają jeden lub dwa kosmosy gęstości trzeciej i czwartej. Wynika z tego, Ŝe spotykają się tutaj istoty z róŜnych światów i ścieŜek ewolucyjnych. Jest więc, tu ogromna róŜnorodność 138 indywidualności. Właśnie indywidualności, poniewaŜ ta gęstość jest światem, gdzie przebywają świadome, indywidualne istoty. Mogą one się od siebie bardzo róŜnić. Nie ma tu juŜ cywilizacji. Cywilizacje są na gęstości trzeciej i czwartej. Istoty pochodzące z podobnych ścieŜek rozwojowych, a tym bardziej podobnych cywilizacji, z łatwością się z sobą porozumiewają. Porozumienie jest utrudnione, gdy ścieŜki ewolucyjne bardzo się róŜnią. Wówczas, najczęściej, operują innymi odczuciami, pojęciami, inaczej interpretują i odbierają rzeczywistość. Co innego jest dla nich waŜne i widoczne. Jeśli jednak istoty są na wysokim poziomie rozwoju i w dodatku cywilizacje, z których pochodzą, dysponują zaawansowaną technologią, to i tak porozumieją się uŜywając choćby metod translacyjnych. Na piątej gęstości Ŝyją równieŜ istoty, które tylko tutaj funkcjonują, istoty z szóstej gęstości przybierające chwilowe ciała piątogęstościowe oraz istoty wcielające się na niŜszych gęstościach. Na piątej mają swoje formy corpus supremum, czyli ciało, które jest względnie trwałe. To ciało przekazuje swoją informację do osobowości Ŝyjącej na gęstości trzeciej lub czwartej. Osobowość jest jego wcieleniem. Są tu równieŜ egregory przygotowujące dla niŜszych gęstości pre– corsupy. Piąta gęstość dzieli się na trzy sfery. NajniŜszą sferę zajmują właśnie egregory. Działają w nich selektorzy. Są to specjalne istoty, które tworzą i oceniają pre– cosupy i corsupy właściwe. To od nich zaleŜy, która istota z pre– corsupem dostanie awans na względną nieśmiertelność. W tej sferze równieŜ przebywają tzw. śpiący. Są to istoty początkujące jako corpus supremum. W tym stanie nie mają jeszcze samoświadomości. Ciało najwyŜsze uzyskuje jako taką samoświadomość dopiero mniej więcej w 1/3 swojej ewolucji. W drugiej sferze przebywają Ci, którzy się juŜ przebudzili i są tak zwanymi samodzielnymi. Czyli istoty, które mają świadomość samych siebie i mogą juŜ decydować o sobie. Samodzielność 139 polega tylko na usamodzielnieniu się od egregora. Istota samodzielna jest poza wpływem programów i treści egregora, z którego się wywodzi. Tą samodzielność widać równieŜ we wcieleniu. Osobowość jest niezaleŜna od religii, ideologii i systemu przekonań, nawet wtedy, gdy urodziła się pod ich wpływem. Postrzega je jako względne a nie jako obowiązujący i jedyny sposób myślenia. Na najwyŜszej sferze przebywają tzw. samomyślący. To kategoria istot, które liczą się w hierarchii kosmicznej. Ich nieśmiertelność jest juŜ wielce prawdopodobna. Awans do istoty samomyślącej to najwyŜsze oświecenie przed kolapsem corpus supremum i przejściem na szóstą gęstość. Istota taka jest doświadczona i mądra, potrafiąca podejmować decyzje o sobie i innych. Potrafi samodzielnie czytać informacje z Wszechświata, zdobywać wiedzę, porozumiewać się z innymi istotami. Przede wszystkim jednak, potrafi przeprowadzać zaawansowane procesy umysłowe złoŜonej analizy i syntezy wielowymiarowej. Te istoty biorą udział w zarządzaniu kosmosami i tworzą dla nich wzory form. W podsferze najwyŜszej sfery przebywają istoty z szóstej gęstości, które na czas przebywania tutaj tworzą tymczasowe ciała– fantomy. Sfery róŜnią się znacznie od siebie. Prawa fizyki tu panujące utrudniają lub ułatwiają operowanie materią. Na niŜszych poziomach wprowadzone są ograniczenia, aby uniemoŜliwić nieodpowiedzialne działanie. Im wyŜszy poziom, tym większe moŜliwości manewrowania. RóŜnicuje to choćby budowa cząsteczkowa materii w poszczególnych sferach. Na piątej gęstości materia bardzo łatwo poddaje się działaniu myśli. Właściwie to nie ma tu innego sposobu tworzenia, jak samo myślenie. Akt woli wyzwala czynniki kosmiczne z przestrzeni, które realizują tę wolę. Czynniki modyfikują siatki strukturalne i uruchamiają cząstki. W ten sposób tworzy się struktury. Podobnie jest na czwartej gęstości. Tylko, Ŝe jest tam mniejsza ciągłość niŜ tutaj. Ponadto, na piątej 140 gęstości projektuje się światy. Tutaj zachodzą procesy decyzyjne dotyczące całych kosmosów, więc sprawność działania musi być wysoka. Z samego załoŜenia światy piątej gęstości są doskonalsze, niŜ te poniŜej. Fizyka piątej gęstości Przestrzeń składa się tutaj, tak jak na gęstościach drugiej, trzeciej i czwartej, z siatek strukturalnych i cząstek. Gęstość materii jest, jednak, większa niŜ na niŜszych gęstościach. Cząstki składają się z większej ilości fal. Z naszego punktu widzenia wskazywać to będzie na większą częstotliwość drgań. Na kaŜdej sferze są inne cząstki lub inne ich wzajemne proporcje. Cząstki nie tworzą kolektywów materialnych Zlepiają się w inny sposób. Jednak tak daleko w fizykę piątej gęstości zaglądać w tym opracowaniu nie będziemy. Na piątej gęstości nie ma tego, co zostało określone jako zasada nieoznaczoności Heinsenberga. Cząstki tutaj są duŜe i sztywno osadzone w okach siatek. Dlatego, nie mogą swobodnie się poruszać. Właściwości cząstek i siatek strukturalnych omówione zostaną tutaj pobieŜnie. Podanych będzie równieŜ kilka podstawowych zasad fizyki. Cząstki Cząstki nie zostaną tutaj przedstawione graficznie, poniewaŜ mają pięć wymiarów przestrzennych i niemoŜliwe jest odzwierciadlenie ich obrazu na płaszczyźnie. 141 Pierwsza sfera piątej gęstości Cząstki: – niezwlekłe – podwójnie dynamiczne – asynchroniczne – wielociągłe Charakterystyka tych cząstek Niezwlekłe. Fal 35 – 38 – 35 fal – w stanie swobodnym, – 36 fal – w stanie wzbudzonym, – 37 fal – jeśli wchodzi w reakcje, – 38 fal – przy zetknięciu z rdzeniem istoty, jeśli jest związana przez siatki strukturalne. Na tej sferze nie ma moŜliwości bezpośredniego manipulowania siatkami strukturalnymi. Z tego powodu ta cząstka się przydaje, bo przenosi informację. Jest bardzo szybka, jak na tę sferę. Występuje teŜ w sferach wyŜszych, ale istoty samomyślące z niej nie korzystają. Podwójnie dynamiczna – 53 fale Występuje we wszystkich sferach. Jest duŜa i cięŜka. Ma silne oddziaływanie. Jest w ciągłym ruchu, gdyŜ nie wiąŜe się z siatkami. Przenosi informację na małe odległości. Z tego względu jest istotna w procesach wewnętrznej komunikacji istoty. Asynchroniczna – 33 fale (26+7) Występuje na wszystkich sferach. Jest duŜa i ma wysoką amplitudę drgań. Występuje w strukturze istot. Jest tam wypełniaczem. UŜywa się ją takŜe do budowy np. fantomów 142 i chwilowych form istot z szóstej gęstości, poniewaŜ buduje się z niej bardzo szybko. Wielociągła – 26 ~ 28 fal Występuje w roli algorytmu modyfikującego, gdyŜ zmienia atrybuty innym cząstkom. Poza siatkami jest szybka. Wolna – jeśli nie związana jest z siatkami. Cząstki typowe dla drugiej sfery – – – – baliazalne, skaczące, multiinformacyjne, niszczące Charakterystyka tych cząstek Baliazalne – 38 lub 57 fal Są duŜe i powolne. Spełniają rolę stabilizatora informacji falowej. Informację nieciągłą zamieniają na ciągłą. Przewodnikiem informacji jednak nie są. W kształtach przejścia teŜ nie występują. Są natomiast przydatne do tworzenia egregorów, bo porządkują informację. Skacząca – 57 fal Jest szybka w strukturach i uŜywana przez istoty do realizowania przemian wewnętrznych. Działa jak prąd elektryczny na trzeciej gęstości, umoŜliwiając innym cząstkom transport. Jest ich holownikiem. Wybija cząstki z siatek robiąc dziury, w które następnie wpadają inne cząstki, te, które są holowane. PodąŜają one za cząstką skaczącą ciągnięte algorytmem karzącym im to 143 robić. W ten sposób istota moŜe przemieszczać lub zmieniać elementy własnej struktury. Multiinformacyjna – 56 fal Nie reaguje z innymi cząstkami. To znaczy, Ŝe zderzenia z nią są obojętne. Przekodowuje i transmituje informację. Ma duŜą pojemność informacyjną (min. 8x56 fal) oraz moŜliwość jej kompresowania. Jest w kształtach przejścia przekodowując wiązkę informacji z czwartej gęstości na piątą, tzn. robi kompresję informacji. Niszczącą – 36, 55, 56 fal. Jest mała i ruchliwa, z niczym nie związana i nie występuje w strukturach. Ma właściwości rozbijania innych cząstek. Wykorzystuje się ją do wykonywania operacji na formach. Ze strumienia tych cząstek moŜna wykonać urządzenie tnące, coś w rodzaju lasera. W zagęszczonych strukturach ta cząstka będzie jedyną wolną cząstką. Czynnik śmierci, wprost z przestrzeni, w postaci strumienia moŜna nakierować tak, aby cząstki ułoŜyły się w formę potrójnej helisy. Strumień ten jak świder, kroi strukturę. Ta metoda wykorzystywana jest m.in. przy modyfikacjach rdzenia corsupów i przy aktualizowaniu danych w bibliotece na piątej gęstości. Cząstki trzeciej sfery – niematerialna – łącząca – wielokrotna – działowa Charakterystyka tych cząstek 144 Niematerialna Nie jest typową cząstką, bo nie ma jakiejś stałej struktury. Skupia w sobie fragmenty falowe nie pasujące do innych cząstek. Jej funkcją jest przenoszenie informacji z czynników kosmicznych na materię i odwrotnie. Dzięki temu, moŜna świadomie kierować czynnikami kosmicznymi. Jest to moŜliwe dla istoty będącej juŜ na najwyŜszej sferze piątej gęstości. „NiŜej” nie moŜna operować czynnikami. Łącząca – 52 fale Najmniejsza z cząstek. Najszybsza w strukturach. W stanie wolnym – prędkość przeciętna. Jest uniwersalnym spójnikiem dla róŜnych algorytmów. Sama posiada takie atrybuty, które pozwalają na dostosowanie się do róŜnych układów fal. Wielokrotna Jest właściwie grupą zlepionych ze sobą cząstek o podobnych atrybutach. Nie tworzą one związku, ale stanowią jedność. Buduje się z niej trwałe programy bazowe, nie ulegające łatwo modyfikacji. Działowa – kombinacja fal 26+1+26 Występuje w siatkach strukturalnych. Poza siatkami rzadko. Jej właściwości zaleŜą od jej własnych atrybutów, a nie właściwości siatek. Silnie oddziaływuje z innymi cząstkami dopasowując wiązania. Czasami sama staje się wiązaniem. Jej stosunek „do wiązania” zaleŜy od cząstki, z którą weszła w koligacje. JeŜeli cząstka jest silna – to utknie we wiązaniu. JeŜeli cząstki, które wiąŜe są słabe to, spełni rolę katalizatora nie pozostając w wiązaniu. Za pomocą tych cząstek moŜna przesuwać 145 całe bloki konstrukcyjne. Reagują one na czynnik przekazu i Ŝycia. Siatki strukturalne - to siatki: – tymczasowego budulca, – ciągłego budulca, – informacyjna. Siatka tymczasowego budulca Wygląda jak pudełka włoŜone jedno w drugie. MoŜna z nich budować „rury” które słuŜą m.in. do budowania kanałów przeznaczonych do porozumiewania się. Jest elastyczna, dynamiczna i tworzy nietrwałe struktury. Cząstki w niej posiadają własne drgania. Buduje się z niej tymczasowe struktury, np. ciał istot z szóstej gęstości, które chwilowo przebywają na piątej. Siatka ciągłego budulca Nadaje szkielet i formę piątej gęstości. Jest wszędzie tworząc coś w rodzaju półek ułoŜonych w pasma dynamiczne i rozszczepiające się. Jest płynna, dzięki czemu utrzymuje balans w strukturach. Tam gdzie jest rzadka, struktury się rozpływają. Współpracuje dobrze z czynnikiem śmierci, dzięki czemu łatwo moŜna ją modyfikować. Nie występuje tylko tam, gdzie jest duŜe zagęszczenie czynnika Ŝycia. Siatka informacyjna Tworzy trwałe struktury, na których zapisane są informacje dotyczące Wszechświata. Stanowi pamięć i bazę danych, z której czerpać moŜna wszelkie informacje. Zbudowana z niej jest np. biblioteka. W niej zgromadzona jest informacja o wszystkich istotach i zdarzeniach, jakie miały miejsce do tej pory w zasięgu danego kosmosu piątej gęstości. Zawiera równieŜ 146 wszelkie dane naukowe. Wiedza zebrana w tej ksiąŜce pochodzi m.in. z biblioteki. Zasady fizyki Zakaz klonowania Na piątej gęstości siatki strukturalne są bardzo wraŜliwe na powtórzenie tej samej informacji. Kiedy te same ciągi informacyjne trafią na siebie, to fiksują się. Efektem tego jest zapętlenie się siatek, a w następstwie, ich zerwanie. To oznacza zapadnięcie się całej struktury. Proces ten jest błyskawiczny i doprowadza zwykle do katastrofalnych następstw zapadnięcia się całych obszarów kosmosu. Zasada idealnej transmisji i zasada nieistnienia. Na piątej gęstości cząstki związane z siatkami strukturalnymi są nieruchome. Nie istnieje tutaj zasada nieoznaczoności Heinsenberga. Cząstkę moŜna dokładnie opisać. Mało tego, cząstka stale się odnawia utrzymując swój idealny algorytm. Bez przerwy pobiera informację dotyczącą swoich atrybutów i wszelkie niezgodności są natychmiast usuwane. Właściwie to cząstka stale powstaje na nowo z nowych fragmentów falowych, ale ciągłość informacji o niej jest utrzymywana. Dzięki, tym właściwościom moŜna dokładnie uchwycić cały pakiet informacji o strukturze. UmoŜliwia to idealną teletransmisję. Jest to zresztą główny, jak nie jedyny, sposób przenoszenia się na większe odległości na piątej gęstości. Jest tylko małe ograniczenie teletransmisji. Jest to moŜliwe, nie częściej niŜ raz na …10s. 147 Zasada ekspresji pola Nie ma tu wartości ukrytych. Wszystko, co moŜe się zrealizować – zrobi to. Na niŜszych gęstościach bloki zdarzeniowe (algorytmy prowadzące do jakiejś zmiany) niekoniecznie się realizują. Szczególnie widać to na trzeciej gęstości. Ze względu na duŜe nieciągłości i zasadę nieoznaczoności, realizacja bloków zdarzeniowych jest tam istną loterią. Przeforsowanie realizacji zamierzenia wymaga całego szeregu konsekwentnych działań i powtórzeń, tak aby zwiększyć prawdopodobieństwo zdarzenia. Na piątej gęstości realizacja jest natychmiastowa. Oczywiście nie zawsze jest to korzystne. Nie daje moŜliwości zastanowienia. Operowanie taką mocą wymaga mądrości i odpowiedzialności. Dlatego, istoty niedojrzałe nie mają tutaj świadomości (śpią) i w związku z tym, nie mają moŜliwości „narozrabiania.” Strefy krystalizacji To rodzaj obiektów na piątej gęstości. Są to obszary zamknięte, oparte na jednej siatce strukturalnej. Jest w nich duŜa jednoznaczność i stabilność materii. Są zbudowane w celu tworzenia struktur egregorów i pre– corsupów. Działają tutaj selektorzy. Ilość tych obszarów nie jest stała. Najwięcej jest ich na najniŜszej sferze piątej gęstości. Zasada zmian z niŜszej gęstości Zasada ta wyjaśnia i uzasadnia konieczność wcielania się. Corsup posiada rdzeń składający się z samych DSŚ. Siatkom towarzyszy duŜa ilość czynnika Ŝycia. W religiach i filozofiach ezoterycznych ten fakt jest przyczyną twierdzenia, Ŝe dusza pochodzi od samego Boga. Rdzeń corsupa, bowiem wyłącznie 148 składa się z elementów będących w gestii samego Rdzenia i Głównego Logosa. Corsup nie moŜe modyfikować bezpośrednio swojego rdzenia, bo ten nie ma połączenia z siatkami strukturalnymi, z których istota się składa. MoŜe natomiast modyfikować się za pomocą ośrodka świadomości, który ma połączenie z DSŚ. Ale, aŜeby ośrodek świadomości takie połączenie zrealizował, musi stworzyć wiedzę, która jest warunkiem połączenia z DSŚ. (Patrz rozdz. Wiedza, Świadomość) Dlatego potrzebna jest cała ewolucja, bo corsup zdobywa wiedzę za pomocą wcieleń. Zasada ekspresji pola Brak wartości ukrytych. JeŜeli jakaś wartość moŜe się zrealizować, to na pewno to zrobi. Takiego bezpośredniego przełoŜenia przyczyny na skutek, nie ma na niŜszych gęstościach. Ta właśnie zasada gwarantuje natychmiastową realizacje myśli. Jednak realizacja dotyczy samej istoty, gdyŜ następuje w jej prywatnej strefie. Niekoniecznie realizacja „rozchodzi się” po całej okolicy. ChociaŜ, teŜ tak moŜe być, ale nie jest to automatyczne. Zasada nieistnienia Czas Ŝycia cząstki wynosi kilkanaście sekund. Dzięki temu struktury są stabilne, bo cząstka stale rozładowuje się i ładuje ponownie „świeŜą” informacją. Zabezpiecza to cząstkę przed degeneracją. Zasada niestrumieniowości Cząstki tworzą płynne struktury, ale nigdy nie ustawiają się w strumienie. 149 Zasada czarnych przestrzeni JeŜeli na danym obszarze zgromadzi się duŜo cząstek nie związanych z siatkami, to stworzą one zagęszczenia o duŜych drganiach. Zakłóca to przebieg fal. Drganie pochodzi od wzajemnego przyciągania i odpychania się cząstek. Nie tak, jak na trzeciej gęstości, kiedy cząstka porusza się w oku siatki. Ten obszar jest dobrym środowiskiem dla czynnika śmierci. Kiedy istota dostanie się w czarną przestrzeń, moŜe zostać uszkodzona. Przedstawiłam tu kilka zasad fizyki piątej gęstości, aŜeby zobrazować na czym polega Ŝycie na piątej gęstości. To świat corsupów. Jest tu spokojnie, a czasami wręcz nudno. Szczególnie dla śpiących. Jednak corsup nie potrzebuje ciągłych bodźców i atrakcji. Do pewnego momentu swojego rozwoju, nawet nie wie, Ŝe moŜe być inaczej (niŜ nudno). Dla tzw. przebudzonych jest bardzo interesująco, a jednocześnie spokojnie. Nie ma tutaj bólu, zmartwień, kary, a nagrodą jest postęp w rozwoju. Rozwój jest tu najcenniejszy. Na wyŜszych poziomach piątej gęstości nie ma równieŜ śmierci. Istoty tutaj mają prawie zagwarantowaną wieczność istnienia. Ten świat jest tym, co nazywamy „niebem”. Dalsze zagłębianie się w fizykę piątej gęstości jest dla obecnego człowieka zupełnie nieprzydatne. Jeszcze długo cywilizacja nie będzie mogła skorzystać z takiej wiedzy. Natomiast wiedza na temat Ŝycia i rozwoju corsupów, pre– corsupów i egregorów jest waŜna dla człowieka. Jest to jednak oddzielny, ogromny temat, którym zajmę się w następnej ksiąŜce. Ciekawa jest równieŜ polityka galaktyczna, którą uprawia się głównie na piątej gęstości. To teŜ, jednak, jest temat na inną rozprawę. 150 LEVEL III Wprowadzenie W tej części zawarta jest juŜ powaŜna fizyka oparta na zaleŜnościach przestrzeni. Tu „zaczynają się schody”. Przyznaję, Ŝe wiedza ta jest trudna. To połączenie wszystkiego ze wszystkim, w dodatku osadzone na czymś, co jest właściwie niepostrzegalne. Na domiar złego, wkraczamy na dziewiczy teren, na którym Ŝaden Ziemianin jeszcze nie był. Wprowadzam tutaj kategorie myślowe z pogranicza sfery piątej i szóstej gęstości. Jeśli czytelnik będzie miał trudności ze zrozumieniem i „złapaniem” wszystkiego na raz, niech nie podejrzewa siebie o brak inteligencji. Drogi czytelniku! Jesteś usprawiedliwiony! Niekoniecznie brakuje Ci inteligencji. To po prostu jest takie trudne. Nam, autorom zbadanie tych zagadnień, ich zrozumienie i uświadomienie, zajęło dwa lata. Przy czym, przystępując do tej pracy, mieliśmy juŜ przygotowaną bazę pojęciową i odpowiedni poziom świadomości. Operowanie „wartościami kosmicznymi” nie było dla nas nowością. Czytelnik moŜe ma o tyle łatwiej niŜ my mieliśmy, Ŝe nie musi sam wydobywać wiedzy z czeluści Wszechświata. Dostaje ją tutaj gotową. Za to większość, zapewne nie posiada odpowiednich elementów pośrednich do zrozumienia tych zagadnień. Taka jest wada poznania odgórnego, czyli od ogółu do szczegółu. Jest wiedza, ale nie ma jej na czym „wyświetlić” i z czego zbudować własnej jej struktury. KaŜde pojęcie zastosowane w tej części, na dobrą sprawę, wymaga oddzielnej ksiąŜki, w której z kolei, pojawiłyby się pojęcia wymagające wyjaśnień w kolejnych ksiąŜkach .... i tak nieomalŜe bez końca. Dla jednych jest przytłaczające, dla innych fascynujące to, Ŝe poznanie nie ma kresu. Im głębiej istota sięga, tym większa głębia jej się objawia. 151 Tak, Ŝe nie wymagaj od siebie zrozumienia zaraz po przeczytaniu. Jak napisałam we wstępie, jest to materiał do analizy na miesiące a nawet lata. Znajdziesz jednak tutaj odpowiedzi na wiele swoich pytań, równieŜ odpowiedzi na pytania, których nigdy nie zadałeś. 152 3.1. Wszechświat jako algorytm Nadszedł czas, aby wreszcie wyjaśnić, na czym polega działanie algorytmów i jakie jest ich miejsce w mechanizmach Wszechświata. Do tej pory, w tym opracowaniu, pojęcie algorytmu podane było bez dokładniejszego wyjaśnienia, w rozumieniu raczej intuicyjnym niŜ naukowym i technicznym. Co to jest algorytm? Zacytuję definicję z Wielkiej Encyklopedii Powszechnej PWN. Algorytm to przepis postępowania prowadzący do rozwiązania określonego zadania; zbiór poleceń dotyczących pewnych obiektów (danych) – ze wskazaniem kolejności, w jakiej mają być wykonane; wykonawcą jest układ, który na sygnały reprezentujące polecenia reaguje ich realizowaniem – moŜe nim być człowiek lub urządzenie automatyczne np. komputer. Pojęcie algorytmu weszło do popularnego języka w erze informatyki i najczęściej kojarzy się z nią. Na bazie algorytmów budowane są programy komputerowe. W tym przypadku algorytmem jest układ zer i jedynek budujących jakieś znaczenie. Tak jak w alfabecie Morsea układy kropek i kresek oznaczają litery, tak w języku informatycznym układy zer i jedynek oznaczają najrozmaitsze znaki (litery teŜ) i polecenia. To, jaki układ 0 i 1 co będzie oznaczał zaleŜy od języka programowania. MoŜna np. się umówić, Ŝe 110 będzie oznaczało „a” a 001 „b” ; i np. 10101– oznacza przejdź do 001101 itd. Na kaŜde kliknięcie myszką uruchamia się program, w tym wypadku złoŜony z wielu algorytmów, typu: – jeśli klikniesz tutaj algorytmy otworzą ten konkretny plik na jaki jest ustawiony. Pobudzenie elektryczne zostanie przepuszczone do wybranego pliku, aby go uruchomić. To są proste algorytmy „komputerowe,” powiedzmy – sztuczne, wymyślone przez człowieka dla potrzeb techniki. 153 Ale algorytmem jest równieŜ zachowanie człowieka np. W sklepie – mówiące: Wybieraj spodnie a nie spódnice, w kolorze brązowym lub czarnym. Nie wybieraj kolorów czerwonego i Ŝółtego. Algorytm kieruje kiełkowaniem roślin. Jest np. ustawieniem parametrów kiełkowania na określoną temperaturę w połączeniu z innymi czynnikami. Jeśli warunki zostaną spełnione, odpowiedni algorytm daje rozkaz rozpoczęcia procesu kiełkowania. Przykład hipotetyczny: Algorytm sterujący, stawia warunek, Ŝe np. jeśli dobowe wahania temperatury dnia i nocy nie przekroczą 10% w zakresie temperatury dodatniej – to moŜna kiełkować. JeŜeli warunki nie zostaną spełnione, kiełkowanie nie rozpocznie się. Algorytm sterujący wybiera odpowiednią temperaturę i czas jej trwania. Inny algorytm jest czujnikiem temperatury, jeszcze inny odmierza czas. Algorytm sterujący otrzyma dane od algorytmów przyjmujących bodźce. Jeśli spełniają one warunki, podane wyŜej, „zaskoczy” na funkcję – 154 rozpocząć kiełkowanie. Tu zaczyna się długa lista następnych poleceń uruchamiających i kontynuujących proces. Woda zamieniając się w lód czy parę działa według algorytmów wyznaczających jej graniczne temperatury stanów skupienia. Przykłady algorytmów w świecie moŜna podawać nieomalŜe w nieskończoność (pomijając fakt, Ŝe nieskończoność nie istnieje) Gdzie nie spojrzymy, tam znajdziemy algorytm. Algorytmy mikro – kierujące elementarnymi procesami i algorytmy makro rządzące wielkimi, złoŜonymi procesami na skalę kosmiczną. Wszechświat jest algorytmem i jednocześnie zbiorem algorytmów. Cała istniejąca rzeczywistość od podstaw, czyli od przestrzeni, to algorytmy w algorytmach. Algorytmy są rozmaite. MoŜna je poklasyfikować według róŜnych kategorii. Kategoria funkcji: budujące, hamujące, scalające, rozdzielające, wiąŜące, kończące, zaczynające, zapadnięcia, graniczne, nieegzystencjalne, antyegzystencjalne itp. Dokładne omówienie ich funkcji jest poza zakresem wiedzy zawartej w tej ksiąŜce. Zostały tu tylko podane przykłady rodzajów algorytmów dla unaocznienia rodzajów operacji jakie są nimi regulowane. Kategoria budowy: 1. Proste – wykonują działania do kilku operacji na kaŜdym poziomie fraktala. (Patrz rozdz. Fraktalna budowa przestrzeni egzystencjalnej). Na wysokich poziomach fraktala ich pojemność kalkulacyjna wzrasta, ale moŜliwość operacji – nie. 2. ZłoŜone – wykonują dowolnie duŜo operacji. 3. Wielokrotnie złoŜone – więcej niŜ raz weryfikują swój własny wynik. 4. Wielozmienne – opracowują wiele czynników doprowadzając do jednego wyniku. 5. Multizmienne – z wielu czynników mogą wygenerować jedną lub wiele odpowiedzi. Z jednego czynnika równieŜ mogą dać jedną lub więcej odpowiedzi. 6. Przestrzenne – algorytmy metaprzestrzeni. 5. Poza przestrzenne – są poza przestrzenią. Jest ich niewiele. Jest 155 to kategoria dla nas niezrozumiała. Algorytmami prostymi są regulowane działania na cząstkach, ale same cząstki są algorytmami złoŜonymi. RównieŜ zjawiska pogodowe to regulacja duŜą ilością algorytmów prostych. Przemiana materii i reakcje chemiczne to teŜ algorytmy proste. Budowa roślin i ich funkcjonowanie równieŜ są tymi algorytmami, ale ścieŜka ewolucyjna to juŜ algorytmy złoŜone. Przykładem algorytmu prostego w umyśle jest reakcja: Dotknąłeś > parzy > puść. Większość relacji w kosmosie to są jednak algorytmy złoŜone na róŜnym poziomie tego złoŜenia. Naturalne algorytmy Wszechświata to kształty zbudowane z fal. To są elementarne cegiełki materii. Z tych cegiełek budują się coraz większe układy w sposób warstwowy. KaŜda warstwa jest jakimś układem odzwierciedlającym układ podstawowy. Jest to system fraktalny. Fraktal to ułoŜenie elementów w taki sposób, Ŝe kaŜda figura z nich złoŜona jest elementem figury takiej samej jak ta podstawowa tylko, Ŝe na następnej warstwie. Czyli, Ŝe kaŜda warstwa zawiera w sobie wszystkie warstwy poprzednie zbudowane podobnie. KaŜda warstwa zawiera zasadniczą informację o całości. Obojętnie jaki fragment i z jakiej warstwy będziemy rozpatrywali, będzie on miał takie same właściwości jak fragmenty elementarne czy zbiorcze z dowolnej innej warstwy. To jest klucz do zrozumienia Wszechświata. Dzięki tej właściwości Wszechświata moŜemy wnioskować o zasadach jego funkcjonowania obserwując i badając dowolny jego fragment. Bez względu na to, czy jest to świat mikro cząstek czy makrokosmos, czy jest to istota czy system społeczny, dostrzeŜemy w kaŜdym, tak odległym elemencie, te same zasady budowy i funkcjonowania. 156 Ta zasada od zawsze była znana ludzkości ale funkcjonowała tylko w ezoteryce. Uzasadnia ona takie powiedzenia jak: „Jak na górze tak i na dole,” czy „Poznaj siebie a poznasz cały kosmos”. AŜeby powstał fraktal elementy muszą do siebie pasować. Nie mogą być przypadkowe. Muszą wzajemnie się dopełniać. Elementy fraktala są algorytmami umoŜliwiającymi połączenie się tylko tych układów, które wzajemnie pasują. Inaczej fraktal nie powstanie. Poszczególne elementy fraktala są dla siebie algorytmami kompatybilnymi. W opisie tym nie tyle chodzi o same fraktale co raczej o zasadę fraktalnej budowy. Fraktal jest figurą dwuwymiarową a wszystko w kosmosie, poza drugą gęstością, posiada więcej wymiarów. Dochodząc do wyobraŜenia sobie dosłownego obrazu rzeczywistości zobaczymy wszystko, co jest w postaci figur geometrycznych pasujących jedna do drugiej, zawierających się wzajemnie, zazębiających się i wchodzących we wszelkie moŜliwe interakcje. Takimi kombinacjami figur jest Ziemia, powietrze, my sami, woda, galaktyka, kosmosy, gęstości, systemy społeczne, cykle wydarzeń i wszystkie moŜliwe obiekty zawarte w całym wszechświecie. Wszechświat wobec tego jest jednym monolitem, w którym kaŜda cząstka zaleŜna jest od kaŜdej innej cząstki. Zmieniając cokolwiek i gdziekolwiek zmuszamy wszystko inne do dopasowania się do tej zmiany. Wszechświat jest układem będącym w stałej, dynamicznej równowadze. Algorytmy „rodzą” się jako proste konstrukcje falowe. Takimi algorytmami są np. cząstki. Te proste algorytmy (proste na miarę Wszechświata) dopasowują się wzajemnie i po wielu próbach i kombinacjach udaje się stworzyć algorytm złoŜony z wielu algorytmów prostych. Taki zlepek musi tworzyć sensowną całość, prowadzącą do wygenerowania nowej, spójnej treści. To 157 będzie algorytm drugiej generacji. Generacje algorytmów to następna kategoria ich klasyfikacji. Algorytm trzeciej generacji to algorytm złoŜony z algorytmów drugiej generacji. AŜeby taki powstał musi dojść do wielu wzajemnych dopasowań. Są to juŜ skomplikowane struktury potrafiące szeregować inne skomplikowane struktury. KaŜda warstwa fraktala ma własne algorytmy trzeciej generacji. Wraz z wzrostem poziomu fraktala algorytmy te komplikują się. To co było algorytmem trzeciej generacji na poprzednim poziomie, staje się dla następnego, punktem wyjścia, czyli algorytmem pierwszej generacji. Ta klasyfikacja ma niewiele wspólnego z klasyfikacją na algorytmy proste i złoŜone, poniewaŜ chodzi tutaj nie o ich komplikacje budowy a o moŜliwość operacyjną. Jeśli czytelnik chciałby na własne oczy, a właściwie uszy, zaobserwować powstawanie generacji algorytmów to proponuję przesłuchać pod tym katem VII symfonię Beethovena. Dźwięki zawarte w muzyce tworzą algorytmy. Muzyka jest zbiorem algorytmów i z nich wynika. W VII symfonii szczególnie dobrze to słychać, poniewaŜ jest jednym z nielicznych utworów, w których kompozytor doprowadził do stworzenia algorytmów trzeciej generacji. Zwykle, nawet ci najwięksi kompozytorzy w swoich utworach, operują dwoma kategoriami algorytmów. VII symfonia Beethovena jest pod tym względem wyjątkowa. W częściach od i do III Beethoven łączy algorytmy proste, będące poszczególnymi tematami melodycznymi, w rozmaite, wzajemne kombinacje. Są to algorytmy drugiej generacji. Połączenia tych tematów dają inną, większą wartość, ale słychać w nich poszczególne tematy (algorytmy proste). W części IV złoŜone kombinacje z poprzednich części są połączone w nad–kombinację. Daje to efekt syntezy wszystkiego ze wszystkim, jednocześnie tworząc powiększoną wartość. Nie są to te same algorytmy, są zupełnie inne niŜ te z których powstały. Słychać jednak elementy wszystkich generacji algorytmów czyli odtworzyć moŜna drogę powstania tych potrójnie złoŜonych. Jeśli uda się czytelnikowi 158 wyłapać te struktury muzyczne, to „zobaczy” na czym polega tworzenie generacji algorytmów i przyrost wartości. Nie będzie to jednak proste, szczególnie dla kogoś kto nie ma doświadczenia w słuchaniu muzyki przez wielkie „M”. Kiedy powstanie algorytm trzeciej generacji następuje przeskok kwantowy pomiędzy algorytmem a siatkami świadomości. Przeskok ten to most kwantowy łączący strukturę z DSŚ. Umysł bogaty w algorytmy trzeciej generacji wykazuje duŜą moŜliwość rozumienia. Jest pozbawiony lęków i moŜe dojść do głębi myślenia. Pozwala na to właśnie duŜa moŜliwość wzajemnych kombinacji treściami w nim zawartymi i kontakt z DSŚ, które są nijako nieograniczonym rozszerzeniem umysłu. Szersze wyjaśnienie tych skomplikowanych zaleŜności będzie podane w następnych rozdziałach. Struktury dopasowują się wzajemnie według kształtów. Wiadomo jak trudno jest dopasować kształty tak, aby do siebie dokładnie przylegały. Człowiek obserwując świat nie zdaje sobie sprawy, jaka praca została wykonana przez przestrzeń aŜeby stworzyć to, co jest. Przyjmuje to jako punkt wyjścia i jako tło. Mało, kto się zastanawia, co się za tym kryje. W jaki sposób powstało i funkcjonuje ciało. W jaki sposób myśli i skąd się biorą myśli. Dlaczego widzi świat tak jak widzi? Wydaje mu się, Ŝe jego widzenie jest jedynym moŜliwym. a to „tylko” jest gra kombinacji algorytmów. Z jednej strony algorytmów środowiska, z drugiej algorytmów jego zmysłów i systemu zarządzającego, czyli w szerokim pojęciu – umysłu. We wszechświecie jest nieskończona wręcz moŜliwość tworzenia kształtów z fal i wzajemnych ich kombinacji. W związku z tym równieŜ, nieskończona moŜliwość tworzenia środowisk i interpretacji ich przez istoty. To, Ŝe w odbiorze człowieka jest zasób wraŜeń o określonej treści nie znaczy, Ŝe nie moŜe być istoty, która odbiera zupełnie inne wraŜenia o zupełnie innej treści rejestrując to samo zjawisko. 159 Jednak pomimo moŜliwości tak wielkiej róŜnorodności, istoty zamieszkujące okoliczne rejony Wszechświata, mają podobne zestawy algorytmów, w związku z tym podobnie odbierają świat, operują podobnymi myślami, pojęciami, wraŜeniami. Tak, Ŝe wcale nie jest trudno porozumieć się wzajemnie. Istoty zamieszkujące skrajnie róŜne okolice kosmosów lub wręcz inne kosmosy mają, zwykle teŜ zupełnie inne zestawy algorytmiczne. W takiej sytuacji trudno się porozumieć a jeszcze trudniej polubić. Kiedy algorytmy bardzo się róŜnią, to wzajemny odbiór istot jest nieprzyjemny. Wymaga duŜej dozy tolerancji i dobrej woli aŜeby to pokonać. Dlatego w takich wypadkach kontaktować mogą się tylko istoty o wysokim poziomie świadomości. Na tych najwyŜszych poziomach świadomość się unifikuje i pomimo duŜych róŜnic strukturalnych istoty mogą porozumieć się poza nimi (róŜnicami strukturalnymi) językiem uniwersalnym samej, czystej świadomości. Istoty o świadomości w zakresie tylko struktur, ( bez moŜliwości korzystania z DSŚ, jako nośnika informacji) nie mają moŜliwości kontaktowania się wzajemnego, chociaŜby z powodu barier kosmicznych, których nie potrafią pokonać. To zapewnia bezpieczeństwo, bo w przypadku bliŜszych kontaktów tego rodzaju istot nie dałoby się uniknąć bezustannych gwiezdnych wojen. Wiemy ze swojego, ludzkiego doświadczenia, Ŝe wystarczy inny kolor skóry, wyznanie czy inna orientacja seksualna lub nietypowy wygląd a juŜ niektórzy ludzie zachowują się wobec tych innych agresywnie i poddają ich społecznemu ostracyzmowi. CóŜ dopiero byłoby gdyby zobaczyli kogoś na kształt owada albo kuli ognia. Poza tym przybysze z kosmosu tylko dlatego, Ŝe są z kosmosu, nie gwarantują wysokiego poziomu i zrozumienia. Wcale nie muszą doceniać naszych wymagań, oczekiwań i uczuć. Mogą oceniać nas według własnych kryteriów. Co byłoby gdyby taki kosmita chciał, w dobrej nawet wierze, sprawić przyjemność Ziemianinowi tym samym co jemu sprawia przyjemność? a byłoby to np. „popieszczenie” polem magnetycznym o nieznośnym dla nas natęŜeniu. Czy „zaszczycenie” człowieka pokrojeniem go 160 w plasterki – bo tego rodzaju poświecenie dla niego (kosmity) byłoby zaszczytem. Jeśli mają mniemanie takie jak Ziemianie, Ŝe wszyscy inni powinni być tacy jak my, Ŝeby byli normalni i godni boskiej istoty, to mogą tak postępować. Ziemianin na obcej planecie by tak zrobił. Nie tylko mogą tak postępować ale tak postępują. Zanotowano duŜe ilości porwań ludzi, którym uszkodzono ciało i umysł. W wielu przypadkach ludzie ci są fizycznymi i psychicznymi inwalidami. Wielu nie powróciło wcale z tych kosmicznych eskapad. W opinii tych porywających wszystko jest w porządku. Nie mają oni Ŝadnych skrupułów przed wykonywaniem tego rodzaju rzeczy. Wedle ich mniemania postępują słusznie. Mało tego, człowiek poddany ich eksperymentom powinien czuć się zaszczycony. Jest to podejście podobne do tego jakie my mamy w stosunku do zwierząt. W opinii większości ludzi zwierzęta mają słuŜyć do jedzenia i wypróbowywania na nich technologicznych nowinek. Dobro samych zwierząt rzadko komu przyjdzie na myśl. Tak postępujemy z całą planetą. Uwarzmy, Ŝe człowiek jest najwaŜniejszy i tylko jego dobro się liczy. Sami mamy barbarzyński sposób myślenia, nie dziwmy się wobec tego, Ŝe inni traktują nas według tego jak my traktujemy inne istoty. Ponadto, to, Ŝe nas niektóre rzeczy zabijają nie znaczy, Ŝe dotyczy to równieŜ istot zupełnie innych niŜ my. My nie moŜemy Ŝyć bez tlenu i wody a dla innych te substancje są zabójcze za to Ŝyciodajny jest np. siarkowodór. Na innych planetach istoty przechodzą podobne fazy ewolucyjne. Nie powstają od razu maksymalnie mądrzy. Dlatego naleŜy liczyć się z tym, Ŝe mogą reagować w sposób równie prymitywny, jak niektórzy Ziemianie. Dlatego te ogromne odległości w kosmosie, dla cywilizacji początkujących, są korzystne, poniewaŜ zapewniają izolację. Cywilizacje zaawansowane, odległości te pokonują bez Ŝadnego problemu. 161 Przykłady algorytmów Algorytmami jest wszystko co nas otacza. Większość jest jednak trudna do zauwaŜenia, bo nie odbieramy ich jako matematycznych wielkości a jako wartości psychiczne i procesy składające się na świat. Nauka jednak dostarcza juŜ konkretnych przykładów algorytmów. Są nimi np. białka. Znamy ich budowę i wiemy, Ŝe mają konkretne kształty. Kształtami tymi się rozpoznają i dopasowują. Nie jest to proces sterowany jakąś nadzwyczajną siłą. To po prostu układanka kształtów. Połączyć się mogą tylko te, które pasują do siebie na zasadzie klucza i zamka. Schematyczny przykład łączenia się algorytmów. Jak klucz do zamka. Struktura czwartorzędowa białka – jest przykładem na łączenie się naturalnych algorytmów. 162 Cała przemiana materii funkcjonuje w ten sposób. Aminokwasy, białka, enzymy itd. Lawirują miedzy sobą szukając swoich odpowiedników. Niekoniecznie szukanie to odbywa się przypadkowo. Zaopatrzone są one w atrybuty, które pozwalają im wzajemnie się przyciągać i odnajdywać w środowisku. Przekazywanie atrybutów odbywa się na elementarnym poziomie struktury. Wszystko to regulowane jest zasadami fizyki narzuconymi środowisku. Wzory zasad fizyki są teŜ algorytmami strukturalnymi przenoszonymi przez DSŚ i siatki strukturalne oraz algorytmami samej przestrzeni. Rysunek przedstawia widok algorytmów przestrzeni wyglądem zbliŜonych do algorytmów rzeczywistych. Jest to rzut na płaszczyznę. Następnym poziomem skomplikowania są programy Wszechświata. Programy składają się z algorytmów i informacji. MoŜna wiec powiedzieć, Ŝe są nad–algorytmami. Tak samo jak algorytmy, muszą być zatwierdzone przez Rdzeń. Sposoby weryfikacji programów i algorytmów podane są w dalszych częściach ksiązki. Informacja i algorytmy są „wpuszczone” we Wszechświat w postaci algorytmów i programów przestrzeni i DSŚ, ale mogą równieŜ być tworzone przez same istoty. Programy, podobnie jak znane nam programy komputerowe, 163 analizują poszczególne fazy procesu doprowadzania do konkretnego zachowania się struktury lub istoty. Programy rządzą bardzo skomplikowanymi procesami kosmicznymi. Od rodzajów programów zaleŜy równieŜ sposób myślenia i funkcjonowania kaŜdej istoty w kosmosie do piątej gęstości włącznie. Jako przykład podam jeden z algorytmów umysłu, który rozporządza bodźcami, skierowując je do programów umysłowych. 1. Weź od 1–5 bodźców i zbadaj je recesywnie. 2. Weź pojedynczy bodziec i przekaŜ do obróbki najszerszemu, dostępnemu programowi. Operacje powtórz dla wszystkich bodźców. 3. Otrzymane wartości zwrotne zsumuj. 4. Porównaj zsumowane wartości z sumą wartości bodźców przed ich przeliczeniem. 5. Otrzymany wynik daj do obróbki najszerszemu, dostępnemu programowi. 6. Otrzymaną wartość zwrotną porównaj z otrzymanymi poprzednio sumami. 7. Porównanie miedzy wynikiem drugim a trzecim przekaŜ z powrotem do miejsca, z którego pochodzą bodźce czyli do algorytmu, który przyczynił się do ich wygenerowania. 8. Porównaj między wartością pierwszą a trzecią i przekaŜ do ośrodka, z którego pochodzą. 9. JeŜeli była więcej niŜ jedna wartość to przekaŜ wartość zwrotną do tych ośrodków, z których pochodzą. 10. Zbierz wartości sumy bodźców z tych wszystkich miejsc, z których pochodziły. 11. Porównaj wartości: pierwszą, drugą i trzecią. 12. Wartość czwartą porównaj do pierwszej i trzeciej. 13. PrzekaŜ wynik do zanalizowania do innych ośrodków. 14. Kiedy kaŜdy z ośrodków wyliczy swoją ostateczną wartość, zsumuj wynik i przekaŜ do ośrodka świadomości. 15. JeŜeli nie da się – zakończ proces. 164 WyobraŜenie sobie świata jako składanki kształtów, które są jednocześnie algorytmami jest moŜe dziwne i trudne do przyjęcia. Przyzwyczajeni jesteśmy do oglądu Wszechświata jako niezrozumiałego, potęŜnego, enigmatycznego zjawiska. Ale w tej wszechpotęŜnej konstrukcji przecieŜ rzeczy jakoś muszą się wydarzać. Mają przyczynę i prawdopodobnie cel. Jedni twierdzą, Ŝe dzieją przypadkowo, drudzy, Ŝe kierowane są „ręcznie” przez Boga. Ani jedni, ani drudzy nie potrafią wyjaśnić jak Wszechświat działa, bez względu na to, co jest tego powodem. Jednak przedstawione tutaj podejście godzi oba światopoglądy i jednocześnie wyjaśnia mechanizmy działania i tworzenia. 165 3.2. Przestrzeń Wracamy teraz znowu do przestrzeni, bo to w niej jest przyczyna tego, co dzieje się światach materialnych. Próbując zajrzeć w przestrzeń, sięgamy granic poznania dla istot poniŜej szóstej gęstości. Nawet istota oparta na samych DSŚ ma problem z „dotknięciem” istoty przestrzeni. Nam pozostaje tylko jej ogląd z uŜyciem symbolicznego opisu. Przestrzeń jest strumieniem wewnętrznym Rdzenia. Jest tym, co tworzy wszystko. Jest „substancją” dla nas nie postrzegalną jako substancja, poniewaŜ nie potrafimy się od niej odróŜnić. Jeśli wysilimy się na jakieś jej postrzeganie, to ukaŜe się ona jako napręŜenie podobne do napięcia powierzchniowego, jako rozpuszczalnik wszystkiego, jako pole siłowe. NapręŜenia wywołują coś w rodzaju zagięć i załamań. Pomimo tego przestrzeń jest jednolita. Tutaj spotykamy się z paradoksem. Jak coś, co jest jednolite moŜe mieć załamania i róŜnice struktury? Ze względu na ten paradoks przestrzeń jest nielogiczna. Przestrzeń jest równieŜ doskonale niesymetryczna i w pełni ciągła. To kolejny, pozorny paradoks. Ale nie jest to takie dziwne, jak się na pierwszy rzut oka wydaje. Antysymetria bowiem, jest tutaj rozumiana nie jako brak lustrzanego odbicia, ale jako niepowtarzalność informacji. W Ŝadnym miejscu przestrzeni informacja nie powtarza się. Niesymetryczność przestrzeni gwarantuje właśnie niepowtarzalność informacji. Przestrzeń jest doskonała, poniewaŜ nie ma w niej błędów. Błędem byłoby powtórzenie takiej samej informacji w innym miejscu. PoniewaŜ kaŜdy punkt przestrzeni ma kontakt z kaŜdym innym punktem, to powtórzenie informacji spowodowało by coś w rodzaju informacyjnego zatoru. Powstałaby nieciągłość. W strukturze piątej gęstości taka sytuacja – sklonowanie informacji, wywołuje katastrofę na skalę kosmiczną. W przestrzeni byłyby jeszcze większe efekty. Warunek niesymetryczności zapobiega przydarzeniu się sytuacji, kiedy przypadkowo układ punktów się powtórzy. Wewnętrzny warunek 166 przestrzeni – zachowanie asymetryczności, zapobiega temu. Woda ma charakterystykę elektryczną. Cząstki jej zwierają się razem dzięki przyciąganiu jonowemu tworząc jednolitą ciągłość. Jeśli w wodzie jest zawiesina, to robi ona wyłomy w jej ciągłej strukturze. Przestrzeń równieŜ ma coś w rodzaju napięcia elektrycznego utrzymującego zwartość a wszystko co zawiera jest w niej zawiesiną. W przestrzeni punkty innego napręŜenia niŜ tło rysują wzory, które są informacją. Czyli informacja „narysowana” jest w/na przestrzeni właśnie za pomocą tych punktów. MoŜna to porównać do karty perforowanej, która jest wzorem i algorytmem będącym poleceniem i instrukcją wykonania jakiejś czynności np. dla maszyny. Tylko, Ŝe przestrzeń naturalnie nie jest płaska. Rzeczywisty widok przestrzeni egzystencjalnej na styku dwóch gęstości. Treść informacji, która zawarta jest w przestrzeni dotyczy struktur i czasu. Konkretna treść dotyczącą struktur jest dla nas na razie nieznana. Nie ma teŜ większego sensu rozszyfrowywania jej, gdyŜ i tak nie jesteśmy w stanie takiej informacji w Ŝaden sposób wykorzystać. W języku przestrzeni jest jednak zawarta zagadka czasu. Jest on odliczany i uwalniany strumieniem zewnętrznym Rdzenia. JeŜeli strumień wewnętrzny zgra się z zewnętrznym, to wydarzenie jest uwalniane. Jak to dokładnie się dzieje – pozostaje tajemnicą Rdzenia. Są we wszechświecie istoty, które dobrze 167 rozumieją ten mechanizm, ale nam daleko do takiego zrozumienia. Więcej informacji na ten temat będzie w dalszych rozdziałach. Te wzory „narysowane” w przestrzeni są algorytmami dla nas wirtualnymi. Językiem programowania ich jest mechanika zakrzywień i zaburzeń przestrzeni. Na nich skanowane są algorytmy falowe będące juŜ materialną frakcją konstrukcji Wszechświata. Ta przestrzeń, w której algorytmy te się znajdują jest metaprzestrzenią. To z niej powstaje wszystko. Efekt działania meta– przestrzeni, to przestrzeń egzystencjalna. Przestrzeń egzystencjalna jest środowiskiem dla struktury Wszechświata materialnego. Powinno się powiedzieć, Ŝe jest światem materialnym. Ale nie do końca. Wszystko, co jest materialne: fale, cząstki, siatki i reszta struktury z nich zbudowana jest wydzielona z przestrzeni egzystencjalnej, chociaŜ wygenerowana jest przez nią. Ta z kolei, jest właściwie metaprzestrzenią, bo to ona wytwarza impulsy, które składne są w strukturę. RóŜnica pomiędzy przestrzenią egzystencjalną, a metaprzestrzenią jest właściwie tylko w nazwie. Jest to sposób na odróŜnienie tego, co jest przyczyną od tego co jest skutkiem działania tej przyczyny. WyróŜnia się jeszcze przestrzeń nieegzystencjalną. Jest to przestrzeń pozbawiona struktur, w której nie zachodzi proces twórczy.Tam, gdzie jest przestrzeń egzystencjalna raczej nie występuje nieegzystencjalna. Przestrzeń egzystencjalna powstaje przez wypełnienie strukturą przestrzeni, która była nieegzystencjalna. Przestrzeń rządzi strukturami za pomocą zasady samo atrakcji. Wyznacza ona wzorzec wzajemnego przyciągania się elementów struktury jednocześnie określając granice ekspansji struktury. Zasada samo atrakcji wyjaśnia dlaczego powstaje materia. Dlaczego elementy się przyciągają. Równie dobrze mogłyby się odpychać. Zasada ta jest podłoŜem oddziaływań grawitacyjnych. Konsekwencją jej jest równieŜ powstanie Ŝycia. (Patrz rozdz. śycie) 168 Algorytmy metaprzestrzeni tworzą ciągi informacyjne zwane ciągami podprzestrzennymi. Ciąg podprzestrzenny to ułoŜenie się informacji według zasad przypisanych do strumienia wewnętrznego a nie do DSŚ. Czyli ciągi podprzestrzenne zapisane są bezpośrednio na przestrzeni poza strukturą falową. Ciągi mogą być ciągami o informacji synchronicznej. Wówczas są ciągami liniowymi. Jeśli ciągi posiadają informację z sobą niesynchroniczną są ciągami szczeblowymi. Z tych ciągów składa się strumień wewnętrzny Rdzenia. Jest on podstawą i bazą wszelkiego istnienia. Ciągi informacyjne przenoszą informację o warunkach łączenia się elementów struktury, czyli informacje przestrzeni. Poprzez nie Rdzeń moŜe równieŜ interweniować na bieŜąco i zmieniać warunki nadane przez przestrzeń. Ciągami tymi potrafią jednak operować niektóre istoty. Są to istoty z szóstej i siódmej gęstości. Nawet one jednak mają swoje kompetencje, których nie wolno im przekraczać. Operowanie, bowiem ciągami jest operacją brzemienną w skutki. Jest to ogromna moc, która moŜe zarówno budować jak i niszczyć. Za pomocą ciągów podprzestrzennych moŜna sterować Wszechświatem pod jego strukturą i niezaleŜnie od czasu liniowego. Czyli są one poza czasem i poza przestrzenią egzystencjalną. Podstawową właściwością przestrzeni jest jej brak ściśliwości. Pozostańmy przy porównaniu do wody. Przestrzeń jest jak wodny materac. Jeśli naciśnie się ją w jakimś miejscu to pozornie ugnie się, ale to ugięcie spowoduje wyciśniecie nadmiaru w innym miejscu. Tę właściwość wykorzystuje się do sterowania przestrzenią. Chcąc zmienić warunki w jakimś miejscu naleŜy wywrzeć presję w innym miejscu. Znając geografię ciągów podprzestrzennych moŜna sterować rzeczywistością Wszechświata. 169 Inną właściwością przestrzeni jest równomierne rozłoŜenie informacji na duŜych jej obszarach. Znaczy to, Ŝe w wybranych rejonach kosmosów ilość informacji jest taka sama, jak w innych rejonach. W całym wszechświecie informacja jest sprawiedliwie rozłoŜona. Ale nie znaczy to, Ŝe jej rozkład jest symetryczny i jednolity. Lokalnie występują granulacje informacji. Takimi lokalnymi zagęszczeniami są istoty, zgrupowania materii gęstości i cywilizacje. Kierujący Wszechświatem muszą brać tę właściwość pod uwagę, poniewaŜ nie moŜna „upchnąć” więcej informacji, niŜ to jest dopuszczalne. Jeśli przekroczy się limit, efekty mogą być katastrofalne. MoŜe dojść do zapaści przestrzeni egzystencjalnej. Dlatego nie moŜna sterować dowolnie środowiskami. Wspominałam wcześniej, Ŝe ingerencja ma swoje granice, a środowisko moŜe wytrzymać określoną dawkę zmian. W dodatku naleŜy wziąć pod uwagę środowisko szeroko pojęte. To znaczy, Ŝe naleŜy rozpatrzeć rozłoŜenie informacji na wszystkich gęstościach i w szerszym kosmosie. Jeśli gdzieś się doda, gdzie indziej trzeba ująć. Odjęcie informacji, jak łatwo się domyśleć, powoduje nieciągłości. Jeśli tych jest za duŜo moŜe nawet dojść do likwidacji środowiska. Nie moŜna, więc dowolnie poprawiać i manewrować środowiskiem dodając informacji i poprawiając w jednym miejscu ciągłość a w innym jej ujmując. Dlatego w obliczu kłopotów z przetrwaniem, niektórzy niesłusznie liczą na boską opatrzność, która ma wybawić ich z kłopotów i wyręczyć z osobistego starania się o stan własny i środowiska. „Opatrzność” niekoniecznie zadziała, bo zadziałać nie moŜe. Musiałaby to zrobić kosztem innego środowiska. Środowisko samo musi przerobić posiadaną informację tak, aby zlikwidować swoje nieciągłości i wzbogacić informację wewnętrzną wprowadzając harmonię. W tym i głównie w tym, moŜna środowisku pomóc. Środowisko nie tylko ma prawo do uporządkowania swojej informacji i wprowadzenia ciągłości, lecz wręcz ma taki obowiązek. Jest to cel jego istnienia. Ma w miejsce nieciągłości wprowadzić ciągłość według własnego pomysłu. To ma być jego wkład w rozwój Wszechświata i jednocześnie manifestacja wolnej woli. 170 Punkty przestrzeni są czymś w rodzaju punktów skupienia i załamania napręŜenia przestrzeni. Pomiędzy punktami o róŜnym napręŜeniu, potencjale, załamaniu przestrzeni powstaje przeskok „napięcia”. Jest to fala. Fala to róŜnica potencjału napręŜeniowego między punktami przestrzeni. Jest to podstawowy, elementarny składnik przestrzeni egzystencjalnej. Zbiór wszystkich fal tworzy pierwszą gęstość. Z tychŜe fal tworzy się wszystko, co jest materialne, włącznie, z Diamentowymi Siatkami Świadomości. Wbrew pozorom DSŚ teŜ są materialne w takim pojęciu materialności. Właściwie, materialne jest wszystko to, co składa się z fal przestrzeni egzystencjalnej powstałej na matrycy metaprzestrzeni. W potocznym pojęciu jednak, za materialne uchodzi dopiero następny poziom strukturalizacji, czyli cząsteczki. Fale zebrane w DSŚ budują bazową informację całego Wszechświata a to, co nie jest związane na siatkach – to fragmenty falowe. One z kolei na bazie algorytmów DSŚ organizują się w cząsteczki, czyli widzialną materię. Materia jest po to, aby zebrać fragmenty falowe w siatki świadomości. Taki jest proces wprowadzania nowej informacji na siatki. Wszechświat w danym momencie swojego rozwoju posiada określony zasób informacji, wiedzy i świadomości. Chodzi o to, aby stale ten zasób powiększać. Robią to istoty w długim cyklu ewolucji od form prostych do wysoko zorganizowanej świadomości. Istoty zbierają strukturę falową tworząc siebie, po czym przenoszą jej część, jako swoją świadomość, na DSŚ. To jest duŜy skrót myślowy, który będzie stopniowo wyjaśniany. Celem Wszechświata, lub Rdzenia, jest zebranie wolnych fragmentów falowych w Diamentowe Siatki Świadomości. Jest to inaczej mówiąc, skumulowanie chaotycznej masy przestrzeni w zorganizowaną całość, czyli przetworzenie chaosu w świadomość. 171 Na bazie algorytmów i informacji metaprzestrzeni, koduje się informacja falowa, a z niej powstaje cała materia wszystkich gęstości. Działanie przestrzeni moŜna porównać do sił pola magnetycznego działającego na opiłki metalu rozsypanego na kartce. KaŜdy widział to zjawisko, w którym, w tajemniczy sposób, opiłki układają się we wzór. Powoduje to pole magnetyczne podłoŜone pod kartkę, a generowane przez magnes. W przypadku Wszechświata tą tajemną siłą, dzięki której tworzą się światy, jest metaprzestrzeń, a konkretnie, jej informacje i algorytmy, na których skanują się informacje i algorytmy strukturalne, czyli falowe. Te juŜ są uchwytne i postrzegalne. To Wszechświat w całej swojej okazałości. DSŚ narzucane są na przestrzeń przez Główny Logos, który ustawia fragmenty falowe w przestrzenne konfiguracje niosące z sobą informacje o strukturach mających powstać w kosmosach. Struktury te natomiast mają stworzyć następne struktury, które rozbudują zasoby Wszechświata, itd. Nasuwa się tutaj oczywiście pytanie, – w jaki sposób stworzyły się obecne zasoby. W jaki sposób Wszechświat doszedł do tego miejsca, w którym jest teraz. Nie chodzi tu tylko o historię, ale o dojrzenie elementarnych czynników, z których powstawały obecne mechanizmy zarządzające. Dojrzenie pierwszych składowych obecnego skomplikowanego systemu i prześledzenie rozbudowywania go do obecnej formy. Lecz tego nie moŜna juŜ zaobserwować. Poszczególne etapy ginęły wraz ze zmianą stanu. Wszechświat i Rdzeń dochodził do tego, co jest, przez niewyobraŜalną ilość czasu i wiele etapów. KaŜdy etap to oddzielny Wszechświat. Było ich juŜ 7832. Zajrzenie w tak odległą historię w celu zaobserwowania poszczególnych etapów tworzenia się tej organizacji, jaką w tej chwili obserwujemy, jest dla mnie niemoŜliwe. Tylko istoty z siódmej gęstości mają do tego bezpośredni wgląd. Nam pozostaje przyjąć a priori organizację juŜ 172 gotową i narzuconą przez Rdzeń, a bezpośrednio objawioną na DSŚ. Materia uniwersalna Strumień wewnętrzny Rdzenia tworzący wnętrze Wszechświata zatacza koło. Wychodzi z Rdzenia jako pierwsza gęstość. Powraca do Rdzenia jako siódma gęstość. Droga przemiany to właśnie przekształcanie chaosu w świadomość. W tym przekształceniu pomaga strumień zewnętrzny, który wyznacza bazowe wydarzenia dla Wszechświata tzw. bloki zdarzeniowe (Patrz rozdz. Dlaczego rzeczy się zdarzają) – Strumień zewnętrzny Rdzenia to funkcja czasu. – Strumień wewnętrzny Rdzenia to funkcja materii. – Strumień zewnętrzny – to ramowy scenariusz dziania się we wszechświecie. Strumień zewnętrzny jest jednocześnie czasem liniowym dla Wszechświata. MoŜna więc powiedzieć, Ŝe czas jest kolejnością wydarzeń. Nie jest on mierzony jakąś miarą. Ludzka miara czasu to dodatkowa, sztuczna sekwencja wprowadzona dla udogodnienia organizacji świata. Takie sztuczne sekwencje wprowadzają równieŜ inne cywilizacje, ale robią to na innych zasadach, bliŜszych naturze niŜ ziemskie zegary. Wynika z tego, Ŝe to, co dzieje się we wszechświecie nie jest przypadkowe. Jest z góry zaprogramowane przez Rdzeń. Obecny stan Wszechświata odzwierciedla równieŜ obecny stan Rdzenia. Jednak to, na co stać Rdzeń, niekoniecznie jest widoczne w danym momencie historii Wszechświata. Trudno byłoby uznać, Ŝe stan niektórych rejonów kosmosu, młodych i burzliwych, stan świadomości istot, choćby ziemskich, jest wszystkim, na co stać Rdzeń. Marna kondycja naszego świata nie wynika z aktualnego stanu Rdzenia. Wynika z tego, Ŝe kaŜdy rejon Wszechświata przechodzi całą ewolucję od początku. Stan Rdzenia będzie moŜna określić na końcu istnienia danego Wszechświata, kiedy ten osiągnie swoje maksimum moŜliwości i zrealizują się wszystkie 173 zaprojektowane bloki zdarzeniowe. Blok zdarzeniowy realizowany jest wtedy, kiedy strumień wewnętrzny zsynchronizuje się z zewnętrznym. To z kolei uzaleŜnione jest od dojrzałości materii uniwersalnej. „Dojrzałość” – to stan wyŜszej komplikacji wzajemnych połączeń. JeŜeli wartość chaosu jest wysoka to taka materia nie jest zdolna do stworzenia skomplikowanych struktur. JeŜeli materia uniwersalna „dojrzeje” do stanu, w którym będzie zdolna do „załapania” algorytmów bloku, to ten zacznie się realizować. W jaki sposób się to dzieje? Na bazie przestrzennych kodów i DSŚ skanują się informacje i algorytmy falowe, czyli materia przez nas postrzegana. Elementarnym składnikiem tej materii są fragmenty falowe, z których tworzą się cząstki. Zasób fragmentów falowych tworzy pierwszą gęstość Wszechświata. Jest to materia uniwersalna. JeŜeli fragmenty są całkowicie chaotyczne, to taki stan będziemy nazywać materią chaotyczną. JeŜeli fragmenty zorganizują się juŜ na tyle, aŜeby tworzyć cząstki – to taką materię będziemy nazywali materią ciągłą. Stan Wszechświata z materią ciągłą jest stanem zaawansowanym, gotowym do tworzenia podwalin dla Ŝycia i struktur Ŝycia. Stan dojrzałości materii uniwersalnej na danym obszarze przestrzeni jest spójnością pola. Cząstki organizują się w siatki strukturalne i pojedyncze algorytmy strukturalne. Połączenie wszystkiego na raz moŜe stworzyć zawansowaną strukturę. JeŜeli ta struktura „dorobi” się osobistego, bezpośredniego kontaktu z DSŚ to powstaje istota. Materia uniwersalna łączy się z DSŚ poprzez punkty diamentowe. Punkty diamentowe są jednocześnie punktami świadomości. Punkt diamentowy to miejsce przecięcia zbiegających się i przecinających pod kątem prostym strumieni siatek świadomości. Im więcej takich punktów tym mniej chaosu w przestrzeni. Zanim powstaną te połączenia musi dojść do uzyskania względnej symetrii tego chaosu. Wówczas uzyskana zostanie 174 ciągłość przestrzeni egzystencjalnej. W niej dopiero mogą tworzyć się bardziej zaawansowane struktury materii. Kiedy nastąpi połączenie materii z DSŚ? W obecnym wszechświecie warunkiem jest powstanie algorytmów trzeciej generacji. Tylko takie są kompatybilne z DSŚ. Struktura algorytmiczna musi osiągnąć pewien poziom skomplikowania, aby mogła być zakwalifikowana jako istota. Rodzaj materii moŜna określić na podstawie jej wibracji. To jest nam dostępny sposób. Wibracja, czyli gęstość fal, jest liczona przez nasze przyrządy. Im większe zagęszczenie fal tym większa częstotliwość a mniejsza długość fali. Wynika to właśnie z gęstości fal w danym środowisku. Jak jest gęsto, to są mniejsze odległości pomiędzy falami. Nasze przyrządy odbierają to jako wysoką częstotliwość. Czyli częstotliwość zaleŜy od stanu materii uniwersalnej. Im wyŜsza częstotliwość, tym bardziej ciągła jest materia. Bardziej ciągła materia, tym jest bardziej doskonała. Stąd wzięło się ezoteryczne kreślenie poziomu rozwoju – częstotliwością. Podniesienie częstotliwości wskazuje na większą doskonałość materii.Częstotliwość moŜe być przełoŜona na dźwięki. MoŜna więc Wszechświat przedstawić w postaci muzyki. Mówi się zresztą o muzyce sfer. Bardziej zsynchronizowane dźwięki skomponowane w konsonansową całość, świadczą o wysokim stanie ciągłości materii. Jeśli dźwięki stanowią dysonans, to wskazuje to, na brak ciągłości. Materię moŜna równieŜ odebrać umysłem. WraŜenie gładkości występuje w przypadku odbioru materii ciągłej. WraŜenie ostrości – w przypadku istoty. WraŜenie napręŜenia – w przypadku występowania algorytmów gotowych do realizacji. Materię ciągłą odbiera się jako: duŜą gładkość, średnią ostrość, napręŜenie albo zerowe, albo maksymalne. Materę chaotyczną odbiera się jako małą gładkość, małą ostrość, duŜe napręŜenie. 175 WraŜenia te wcale nie są subiektywne. Indywidualne jest, i to tylko częściowo, określenie co jest duŜe a co małe. Natomiast rodzaj wraŜeń jest wynikiem relacji algorytmów odbioru z algorytmami środowiska. Dany typ istot algorytmy ma te same lub bardzo podobne do siebie. Określenie więc co jest gładkie, ostre itp. kaŜdy rozumie bardzo podobnie. Opis, który tutaj przedstawiłam, jest nadal bardzo powierzchownym opisem przestrzeni i jej mechanizmów. Teraz zajrzymy jeszcze głębiej. W przestrzeni, wyodrębnia się dwie frakcje: przestrzeń niefazową i przestrzeń fazową. Ta druga zajmuje znacznie mniej objętości przestrzeni. Jest czymś w rodzaju siatki informacyjnej samej przestrzeni. Coś w rodzaju nitek przechodzących przez przestrzeń. Przestrzeń niefazowa jest tym, co jest poza przestrzenią fazową. Przestrzeń fazowa i niefazowa moŜe być jednocześnie fazowa nieegzystencjalna i egzystencjalna. Przestrzeń egzystencjalna to taka, w której przestrzeń fazowa przenika przez egzystencjalną. Przestrzeń fazowa to taka, w której przestrzeń egzystencjalna jest nią otoczona, czyli przestrzeń fazowa nie przenika przez egzystencjalną. Przestrzeń egzystencjalna jest tam, gdzie przekaz z Rdzenia wchodzi do Wszechświata bezpośrednio. Przestrzeń fazowa jest tam, gdzie wchodzi bezpośrednio przekaz z Głównego Logosa. KaŜdy punkt przestrzeni fazowej ma połączenie z kaŜdym innym punktem tej przestrzeni. Pozwala to samej przestrzeni „wiedzieć” o tym, co dzieje się w kaŜdym, innym jej miejscu. W dodatku dzieje się to poza czasem. Czyli przestrzeń jest monolitem. Dla niej samej nie ma czasu ani odległości.Przestrzeń fazowa „oplata” strumienie przestrzeni niefazowej wywierając na nią nacisk. Poprzez te naciski przekazywana jest informacja na przestrzeń niefazową. W przestrzeni fazowej jest spoiwo przestrzeni. 176 Spoiwo to pobudzona do maksimum materia uniwersalna. Jest tak szybka, Ŝe jej ruch jest nie zauwaŜalny kategorią przestrzeni jest przestrzeń Odrębną preegzystencjalna. To jest dopiero dziwo! PoniewaŜ właściwie jej nie ma. Nie zajmuje Ŝadnego obszaru a jej wymiar to 0. Jest tylko wtedy, kiedy Rdzeń „wchodzi” na przestrzeń egzystencjalną. Przestrzeń preegzystencjalna jest czymś w rodzaju algorytmu Rdzenia, jego sposobem działania. Jest rozkazem od Rdzenia uruchamiającym przestrzeń. Preegzystencjalność to działanie Rdzenia przygotowujące przestrzeń do twórczego działania. Jest samym impulsem Rdzenia. Przestrzeń preegzystencjalna jest doskonale symetryczna. W niej, to czego nie ma fizycznie, istniejące tylko teoretycznie, jest doskonale jednolite i jednorodne. UŜyję znowu porównania przestrzeni do wody, aby przybliŜyć wyobraŜenie przestrzeni i jej elementów. Woda – to przestrzeń egzystencjalna. NapręŜenie wewnątrz akwenu – przestrzeń fazowa. Coś w rodzaju ciśnienia wody samej na siebie. NapręŜenie na całym obszarze akwenu to przestrzeń preegzystencjalna. Określa abstrakcyjnie warunek napręŜeń. Drganie wody – to strumień wewnętrzny Rdzenia. „Zamkniętość” akwenu – to strumień zewnętrzny Rdzenia. Nie jest to równoznaczne z granicami akwenu. Strumień zewnętrzny powoduje, Ŝe znika nieograniczoność. 177 Strefy nulifikacji Obszary przestrzeni określane są strefami nulifikacji. Strefa nulifikacji jest wyizolowanym obszarem przestrzeni, gdzie granica między doskonałą symetrią a antysymetrią, jest niewidoczna. Jest to więc obszar, w którym jest doskonała realizacja poleceń Rdzenia, gdyŜ płynnie przechodzi pomiędzy przestrzenią preegzystencjalną do egzystencjalnej. Jest to obszar, w którym toczą się procesy charakterystyczne tylko dla tego miejsca. Strefy nulifikacji układają się fraktalnie. Są więc maksymalnie małe, jak i obejmujące makroobszary Wszechświata. Swoją strefę nulifiakcji ma cząstka, istota, kosmos, gęstość, Wszechświat. Przekładając skomplikowane zaleŜności między przestrzeniami na praktykę istnienia – strefy nulifikacji są wyseperowanymi obszarami o swojej własnej charakterystyce. Z definicji nulifikacji wynika, Ŝe kaŜdy element Wszechświata jest sankcjonowany przez sam Rdzeń. KaŜda istota ma swoją strefę nulifikacji. Nawiązując do znanych pojęć, strefie nulifikacji odpowiada pojęcie „Ja”. Jest to obszar przekazany istocie do jej własnej dyspozycji, w którym zapisuje informację (doświadczenia) zebraną przez siebie. Ten obszar jest „twardym dyskiem” istniejącym przez całą ewolucję istoty. Pojecie „duszy” najbardziej odpowiada strefie nulifikacji „Ja”. Dusza, znaczy – tchnienie. Nie jest to w takim razie Ŝadna struktura. Jest to „coś”, nadane przez samego Boga. Temu terminowi jak najbardziej odpowiada strefa nulifikacji, jako fragment przestrzeni wydzielonej dla istoty przez samego Rdzenia. Nadanie strefy nulifikacji istocie nie jest jednak indywidualnym aktem Rdzenia. To zjawisko jest automatycznym mechanizmem naleŜącym do podstawowych „obowiązków” przestrzeni. Zawarty jest on w warunkach przestrzeni. Strefę nulifikacji, czyli „Ja”,(duszę), jak wspominałam wyŜej, posiada kaŜdy element Wszechświata. Jeśli istota się rozpadnie to jej strefa nulifikacji przechodzi na „własność” przestrzeni. MoŜe powstać 178 w niej inna istota, lub granice strefy zostaną przesunięte a informacja będzie w przestrzeni zachowana i rozłoŜona na inne strefy. JeŜeli nulifikacja jest na przestrzeni preegzystencjalnej – to jest to subnulifikacja. Znowu uŜyję porównania z wodą. Subnulifikacja jest rozchodzącym się prądem w wodzie – jeśli taki podłączymy. Rozwój i rozkład Warunkiem działania przestrzeni jest ruch. Lecz nie jest on ruchem w naszym pojęciu, czyli przemieszczaniem czegoś pod wpływem działania energii. Przestrzeń działa jak perpetuum mobile. Nie jest do niej dostarczana Ŝadna energia. Zasila się sama własnym ruchem wewnętrznym. Jest nim wzajemna gra rozwoju i rozkładu. Rozwój to tworzenie w niej coraz bardziej złoŜonych struktur egzystencjalnych. Rozkład – to rozkładanie tych struktur i cofanie materii falowej do pierwszej gęstości. Rozwój i rozkład powodują zmiany wielkości frakcji przestrzeni egzystencjalnej. Zmiany te wywołują drgania przestrzeni fazowej. Rozedrgana przestrzeń fazowa powoduje zmiany nacisku na przestrzeń niefazową. Dzięki temu wewnątrz Wszechświata wywołuje ruch. Gdyby przestrzeń egzystencjalna wyłącznie rozwijała się lub rozpadała, przestrzeń fazowa zaciskałaby się na niej i ruchu by nie było. Rdzeń promuje w zasadzie rozwój i sama przestrzeń na rozwój jest zaprogramowana. Ale rozwój odbywa się jednocześnie z rozpadem. MoŜna to sobie wyobrazić jako falę, która gubi swój tył. Czoło fali prze do przodu zagarniając to, co przed nią ale sama fala nie wydłuŜa się, poniewaŜ jej tył niknie. Przed sobą buduje stale nowe struktury, jednocześnie niszczy to, co stare i nieaktualne. Nie gromadzi śmieci. Nie tylko chodzi o struktury, ale równieŜ o „plany architektoniczne”. Stare wzorce po prostu 179 zanikają. Ten proces moŜna dojrzeć nawet gołym okiem i we wszystkim, co nas otacza. Planeta się przekształca nie zostawiając poprzedniego swojego obrazu. Giną gatunki, a na ich miejsce pojawiają się nowe. Stare konstrukty mentalne odchodzą w przeszłość, aby juŜ nigdy nie powrócić. Dziecko zmienia się dosłownie z kaŜdym dniem, a jego oblicze z „wczoraj” ginie bezpowrotnie. Taka kolej rzeczy, która wydaje nam się oczywista, bo jest równieŜ naszą własną konstrukcją, wynika z podstawowych załoŜeń tego Wszechświata. Przyjęliśmy to, jako coś normalnego i nie wyobraŜamy sobie świadomie, jakby miało być inaczej. Ale nie do końca chcemy się z tym pogodzić. Nie podoba nam się umieranie. Nawet zmiana naszej formy fizycznej i psychicznej. Staramy się ją zatrzymać wszystkimi moŜliwymi metodami. Z rozrzewnieniem wspominamy przeszłość i chcemy ją uwiecznić. Nie lubimy Ŝegnać się ze starymi przekonaniami. Wcale nie podoba nam się ciągła zmiana świata. Jest to obrona przed nieuchronnym rozkładem. Obrona przed tym, Ŝe za chwilę juŜ nas nie będzie. Właściwie jest to okrutne ze strony Rdzenia, Ŝe tak to skonstruował. Ale chyba nie ma innego wyjścia. Nie moŜe Wszechświat być pełen starych śmieci. Jednak kaŜdy, kto w tym wszechświecie pojawił się na pozycji istoty sięgającej do piątej gęstości, czyli takiej jak człowiek, ma teoretyczne szanse na nieśmiertelność, pod warunkiem, Ŝe będzie się rozwijał razem z przestrzenią. Będzie elementem naleŜącym do czoła fali. Będzie się zmieniał i bez Ŝalu zostawiał swoje stare formy. Ten, kto opiera się rozwojowi, stale spogląda z rozrzewnieniem do tyłu, pretenduje do rozkładu. Z oczywistego względu Rdzeń rozkładu promować nie moŜe. Przestrzeń, która się nie rozwija, zapada się w sobie i przechodzi do stanu nieegzystencjalnego. 180 Fraktale Przestrzeń zbudowana jest fraktalnie. Właściwie fraktalność Wszechświata ma swój początek w takiej mniej więcej budowie samej przestrzeni. Mniej więcej, bo do opisu przestrzeni nie pasują Ŝadne określenia zaczerpnięte z naszego świata. Fraktal składa się z pod fraktali. Są nimi jego elementy, które teŜ są fraktalami posiadającymi podfraktale. Podfraktale danego fraktala po osiągnięciu odpowiedniej ich liczby tworzą strukturę zamkniętą – cykliczną. To jest zamknięta warstwa. Przekładając fraktal na konkretną rzeczywistość otrzymamy rzeczywiste światy i ich elementy. KaŜda sfera świata to podfraktal większej całości. Łączenie się podfraktali w następny poziom fraktalny (zawieranie się fraktali). Rdzeń na przestrzeń działa w postaci wielostopniowego, wtórnego cyklu zamkniętego. Tzn., Ŝe kaŜdy następny cykl zaczyna się w punkcie początku poprzedniego, lecz inaczej weryfikuje wieloznaczności. Powstaje następna warstwa fraktala, która oparta jest na tej samej informacji, ale wzbogaconej. W kaŜdej następnej warstwie przybywa informacji szczegółowych, nie tylko dlatego, Ŝe moŜe ona dokładniej odzwierciedlać informacje przestrzeni. Informacji równieŜ przybywa dzięki róŜnorodności i tworzeniu w trakcie narastania struktury. Dodawanie informacji jest moŜliwe dzięki 181 wprogramowanym nieciągłością. Nieciągłości są bardzo waŜne dla Rdzenia i ewolucji Wszechświata. Gdyby nie nieciągłości Wszechświat byłby stałą strukturą, w której odbywa się wyłącznie ściśle wyreŜyserowany i narzucony spektakl. Nieciągłości pozwalają na indywidualne i autentyczne tworzenie. W nich się realizuje wolna wola. ChociaŜ dla istot mogą być nieprzyjemnym wyzwaniem, bo tworzą niedoskonałości w ich światach, z którymi mają duŜe problemy. WyŜszy poziom fraktala pozwala na spojrzenie „z góry.” Wspomniana inna weryfikacja, objawia się tym, Ŝe spoglądający ma wgląd w uogólnienie i syntezę tego, co poniŜej. To, z reguły daje inny pogląd i inną ocenę tego, co dzieje się wewnątrz struktury. MoŜliwość czerpania informacji z wyŜszego piętra fraktala, daje wyŜszy poziom świadomości, właśnie ze względu, na tę inną weryfikację. Spojrzenie o jedno piętro wyŜej pozwala na uogólniony wgląd ale nie zmienia gruntownie poglądu i oceny. Spojrzenie o dwa piętra wyŜej moŜe juŜ całkowicie odmienić pogląd, czyli zupełnie inaczej zweryfikować rzeczywistość w strukturze. Takim dobrym a jednocześnie drastycznym przykładem, jest stosunek do Ŝycia jednostki. Z niskiego piętra fraktala, czyli z niskiego pułapu świadomości (poziom ludzkiego pre–corsupa) Ŝycie człowieka jest najwyŜszą wartością. Następny poziom, wartość Ŝycia określa jako podrzędną w stosunku do celów( spojrzenie z wyŜszej sfery piątej gęstości). Jeszcze wyŜszy poziom, widzi Ŝycie jednostki jako chwilową materializację fragmentu przestrzeni, powołaną do istnienia tylko po to, aby wprowadzić większą ciągłość w przestrzeń egzystencjalną. To jest spojrzenie z szóstej gęstości. Przy okazji omawiania fraktalności przestrzeni, chcę zająć się stanem pod fraktala przynaleŜącego do gatunku ludzkiego. OtóŜ jest on w wielkim niebezpieczeństwie. Grozi zapadnięcie się tego rejonu przestrzeni. Nie znaczy to, Ŝe zrobi się tu jakaś dziura. Znaczy, Ŝe wartości wpisane na przestrzeń w tym rejonie, mogą ulec zagładzie. Algorytmy z przestrzeni egzystencjalnej, stanowiące ludzkość, mogą zniknąć. Tym samym gatunek ludzki 182 zostanie zlikwidowany. Zadziać się to moŜe z powodu nierównowagi pomiędzy rozwojem i rozkładem tej części przestrzeni. Ludzie są bardzo zadowoleni z postępów rozwojowych swojej cywilizacji. Tymczasem przewaŜa w niej rozpad. Zdawało by się, Ŝe postęp techniczny gwarantuje rozwój. Dynamiczny skok technologiczny i ekonomiczny powinien był zapewnić rozwój. Stało się odwrotnie. Technologie tworzą jednostki. Miliardy zaś tylko bezmyślnie z niej korzystają. Nie rozwija to świadomości. Klikać na obrazki na ekranie potrafi nawet małpa. Często robi to nawet lepiej od człowieka. Tymczasem rozwojem jest nabudowywanie coraz bardziej złoŜonych algorytmów i łączenie ich z DSŚ, czyli zagospodarowywanie fragmentów falowych i tworzenie coraz bardziej skomplikowanej struktury. Rozpadem jest rozkładanie algorytmów na części pierwsze, czyli cofanie struktury na pierwszą gęstość. Co robią umysły zdecydowanej większości ludzi? Rozkładają się! Spowodowane jest to zbyt szybkim przyrostem liczebności populacji kosztem jej jakości. W cywilizacji ludzkiej jest 90% ludzi z pre–corpus supremum. To gwarantuje poraŜkę cywilizacyjną. AŜeby cywilizacja rozwijała się, potrzebny jest stosunek następujący. Max. 50% istot z pre– corpus supremum. Pozostałe 50% to istoty z corpus supremum. W tym co najmniej kilka procent istot wysoko rozwiniętych, które przewodzą cywilizacji. Ludzie z pre–corsupem nie powinni mieć dostępu do decydowania o istotnych, strategicznych posunięciach cywilizacji. W zasadzie jest tak, Ŝe jeśli ilość istot z pre–corsupem przekroczy 70% to cywilizacja skazana jest na zagładę. Istoty wyŜej rozwinięte nie mają tu czego szukać, nie ma dla nich miejsca i warunków. Reszta ich zmiaŜdŜy swoją masą. Bez nich natomiast, cywilizacja sama się wykończy własną głupotą. To się dzieje teraz z cywilizacją ludzką. Na siłę zasilane są procesy rozkładu przez sztuczne podtrzymywanie przy Ŝyciu ludzi, których umysły rozpadają się. Umysły niskiej jakości, swoją masą i naciskiem blokują równieŜ 183 rozwój umysłów mających szansę się rozwijać. W ten sposób nie dość, Ŝe obciąŜają przestrzeń to jeszcze skazują na śmierć ewolucyjną całe rzesze tych, którzy mieliby szansę awansu na nieśmiertelność. AŜeby przestrzeń się rozwijała potrzebny jest postęp. Tymczasem wypracowane zasoby cywilizacyjne cofane są do podtrzymywania rozkładu. W jaki sposób? To bardzo proste. Proszę przeanalizować podejście do zdrowia, choroby, starości, edukacji, ochrony środowiska, nowych technologii. Na co przeznaczanych jest najwięcej pieniędzy? Okazuje się, Ŝe choroba i degeneracja są traktowane nieomalŜe jak dobro narodowe i świętość. To jest priorytet w wydatkach. Na resztę jest tyle, ile zostanie po zaspokojeniu tamtych potrzeb. Powinno być odwrotnie. Do czego przede wszystkim wykorzystywane są innowacje techniczne? Broń i medycyna. Nie wiadomo, co gorsze! Skutecznych technologii pozyskiwania czystych energii, jak nie było, tak nie ma. BudŜety instytutów zajmujących się naukami teoretycznymi są stopniowo redukowane. Fundusze przesuwane są do diagnostyki medycznej i na bieŜącą konsumpcję. Efektem jest coraz większe zapotrzebowanie na dalszą konsumpcję i jeszcze więcej i coraz więcej na słuŜbę zdrowia. W ten sposób postępuje degeneracja. Zjazd po równi pochyłej jest w toku. Nie widać równieŜ Ŝadnego opamiętania. Redukcja liczebności populacji, głównie poprzez ograniczenie sztucznego podtrzymywania ludzi przy Ŝyciu, to myśl, której nie wolno pomyśleć. A jak wygląda postęp mentalny? Równie kiepsko. Ilu ludzi otwiera się na nowe paradygmaty naukowe? Na nową moralność? Na wiedzę zamiast wiary? Jak moŜna nawiązać kontakt z kosmosem, jeŜeli ludzkość myśli, Ŝe człowiek jest jedyną „myślącą” istotą we wszechświecie? Jaki to postęp mentalny jeśli wierzy się w zmartwychwstanie i domniemane zbawienie, a odrzuca się oczywiste dowody na istnienie innych cywilizacji i inną konstrukcję Wszechświata niŜ podają to wierzenia religijne i „ naukowe”? Stan ludzkości jest beznadziejny i albo uda się 184 jeszcze odpowiedniej ilości ludzi pchnąć tą machinę nieco do przodu, w kierunku rozwoju, albo gatunek ludzki zniknie z powierzchni Ziemi. Ci postępowi zrobią to dla siebie, bo cała reszta i tak odejdzie szybko w zapomnienie. Ebolatacja Związana jest z poziomami weryfikacji informacji w stosunku do informacji wzorcowej. Informacją wzorcową jest strumień wewnętrzny Rdzenia, czyli informacja metaprzestrzeni. Punkty przestrzeni, które są załamaniami jej napręŜenia, niosą kod informacyjny. Ten kod jest językiem Rdzenia, którym ten przekazuje wzorcowe informacje. Kodu tego nie rozszyfrujemy – to jest zbyt trudne i zbędne, bo nikt nie ma do niego dostępu. Nawet gdybyśmy go znali, nic z tą wiedzą nie moglibyśmy zrobić. W kaŜdym razie nie są to gotowe treści. To jest coś w rodzaju porównywania przeciwstawności. Porównywana jest wartość nabyta we wszechświecie do wzorcowej informacji Rdzenia. Rdzeń podaje informację wzorcową. Ebolatacja porównuje sygnaturę tej informacji z tym, co jest wprowadzone na DSŚ Ebolatacja to badanie wskazujące na stopień zgodności informacji z wartościami Rdzenia. Odbywa się to na siatkach świadomości, a właściwie „pod” siatkami. Porównywane są wartości Rdzenia lub ich sygnatury z wartościami wprowadzonymi na DSŚ. DSŚ są stale kontrolowane przez ebolatację. Im bardziej informacja zbliŜa się do wzorcowej, tym większe jej przyciąganie i większa wartość dla Rdzenia. Taki proces odbywa się w rdzeniach corpus supremum istot. Punkty o wysokiej ebolatacji zostają zaakceptowane i zaliczane do rozwoju. RównieŜ punkty o skrajnie niskiej ebolatacji są wysoko cenione, bo wskazują na wartość zupełnie nową – wykreowaną przez istotę lub strukturę. Jak juŜ wielokrotnie wspominałam, Rdzeniowi chodzi o to, aby Wszechświat kreował nowe wartości i nowe pomysły. Wysoka niezgodność z wartościami Rdzenia, czyli niska ebolatacja, zapewniają Rdzeniowi nowe pomysły. Wysoka zgodność 185 z wartościami Rdzenia, czyli wysoka wartość ebolatacji, zapewnia wysoką jakość, przynajmniej taką, jaką obecnie reprezentuje Rdzeń. JeŜeli wśród tych weryfikowanych informacji nie będzie dostatecznej zgodności lub niezgodności, to taka informacja nie zostanie zaliczona do cennych dla Rdzenia. Ebolatacja w postaci wartości przełoŜonej na algorytmy zwana jest symbiozą mocy. Jest to zmaterializowany przekaz, odbierany przez zmysły i świadomość istot. Istoty odbierają grę algorytmów środowiska z algorytmami własnego odbioru. Efektem tej gry jest odbiór informacji w postaci treści. Bazowe treści są dla człowieka wartościami. To juŜ jest to, czym na codzień operujemy. To są nasze pojęcia, język, zasady moralne, to, co uwaŜamy za niepodwaŜalne i absolutne. To, co odbieramy jako zasady a priori. Jednak tak, jak zmienia się weryfikacja w zaleŜności od poziomu fraktala, tak równieŜ zmienia się odbiór symbiozy mocy. KaŜdy poziom odczuwa to inaczej. Oczywiście im wyŜszy poziom, tym głębiej i dosłowniej odbiera się wartości Rdzenia. Czytelnik pewnie jest bardzo ciekawy jakie są to wartości. Na ten temat naleŜałoby napisać oddzielną rozprawę. Byłaby to bardziej filozofia niŜ fizyka. Opis wartości Rdzenia nie bardzo pasuje do tego opracowania, ale aŜeby zaspokoić ciekawość Czytelnika pokrótce opiszę te wartości. NaleŜy jednak pamiętać, Ŝe jest subtelna granica pomiędzy właściwym odbiorem tych wzniosłych treści, a ich skrajnym wypaczeniem. Poczucie dumy i wzniosłości. Jest to uczucie zasługiwania na wielkość. Bycie dumnym, Ŝe jest się częścią wspaniałego Wszechświata i istotą Rdzenia. Bycie dumnym z tego, Ŝe moŜna słuŜyć Rdzeniowi i poczucie misji, którą jest budowanie siebie, tak aby, dojść do wspaniałości Rdzenia. Karykaturą tego jest odczucie dumy jako pychy, a poczucie własnej wielkości jako pragnienie wielkości i sztuczne jej wymuszanie. Czym innym jest, autentyczne poczucie własnej 186 wielkości, które nie domaga się dowodów płynących z otoczenia, niŜ kreowanie się na wielkiego, za pomocą środków zewnętrznych. Ujarzmienie To wyjątkowo delikatna wartość, w której subtelna granica pomiędzy nią, a jej przeciwieństwem, moŜe zostać łatwo przekroczona. Jest to poczucie odpowiedzialności za moc oraz chęć jej uŜycia. Czyli naturalne domaganie się władzy. Czuje się, Ŝe ma się prawo sięgnąć po władzę po to, by uŜywać jej z pełną odpowiedzialnością i poświęceniem. Odczucie, Ŝe jest się kompetentnym do jej sprawowania. To wartość odczuwana przez heroicznych bohaterów, którzy nie zwaŜają na ustalony porządek władzy. Bezceremonialnie sięgają po nią i w ten sposób zmieniają historię. Tutaj władza jest władzą słuŜenia, a nie władzą władania. Spirytualizm To odczucie jest wyjątkowo trudne do opisania, bo balansuje na cienkiej granicy przeciwieństw. Jest to poczucie mocy i władania nią. MoŜe budzić oczekiwania i roszczenia, co do moŜliwości uŜywania jej. Czujesz kim jesteś i wiesz czego moŜesz oczekiwać. Pokrewne jest z poprzednią wartością. Jednak bardziej tu chodzi o wielkość i moc niŜ o władzę. Odczuwa się tutaj napływającą, autentyczną moc. OdróŜnić to odczucie naleŜy od egzaltacji i uniesienia. Nie jest odczuciem władania mocą. To są tylko emocje pochodzące od indywidualnego umysłu. Spirytualizm to wielki przekaz od wielkiego Rdzenia. W tym odczuciu moŜna równieŜ odnaleźć poczucie swojej śmiertelności i nieśmiertelności. Nieskończoność głębi Daje poczucie nieskończonych i wieloznacznych treści. Nigdy nie zadowala świadomości i zmusza do bezustannego szukania odpowiedzi na niekończące się pytania. Na wyŜszym 187 poziomie, daje poczucie zanurzenia się w odmętach wieloznaczności, ale bez poczucia bezradności. Pokazuje wielkość i potęgę, oraz nieskończone zasoby myśli i świadomości. Ta wartość pozwala na wyraŜanie się indywidualności, właśnie ze względu na moŜliwość wyboru w tej nieskończonej róŜnorodności. Gdyby tej treści nie było, świadomość byłaby klarowna i jednoznaczna. Istota czuje głębię wtedy, gdy kontaktuje się z tą wartością i ma ciągłość własnej świadomości. Pozwala to na „zanurkowanie” w głębię Wszechświata, na kontakt przez DSŚ z kaŜdym jego zakamarkiem. PrzynaleŜność mocy Czuje się własną moc i to, jak wolno i nie wolno jej uŜywać. Pozwala równieŜ określić źródło mocy. MoŜe nim być: sama istota, Rdzeń, strumień zewnętrzny i związany z nim czas. Źródłami mocy nie są Ŝywioły, czynniki kosmiczne i DSŚ. Moce dzięki nim uzyskane są mocami czarnoksięskimi a nie płynącymi prosto z Rdzenia. Niewielkość Jest to poczucie pokrewne jedności, ale jedności nie określa. To moŜliwość odczuwania innej istoty bez względu na odległość jaka je dzieli. Jest to odczucie poza percepcyjne. W przybliŜeniu moŜna powiedzieć, Ŝe jest to intuicyjny odbiór innych istot. Objawiać się moŜe jako moŜliwość odczucia bliskości, intymności, jedności z Wszechświatem. Od tego wzorca pochodzi moŜliwość empatii. Odczucie przeznaczenia Odczucie przynaleŜności do kosmosu i znalezienie w tym poczucia bezpieczeństwa i zaufania. 188 Świętość Poczucie prawa do działania. Istota czuje, Ŝe ma prawo kreować rzeczywistość i wpływać na inne istoty. Jest to prawidłowo rozumiana charyzma. To oczywiście łatwo pomylić (temu kto tej wartości nie odczuwa) z dyktatorstwem i przemocą. Niezgoda Jest to konstruktywne łamanie zasad nawet tych pochodzących od samego Rdzenia. Rdzeń oczekuje takiego zachowania od istot, poniewaŜ daje to moŜliwość wytworzenia nowych treści. Ta zasada pozwala na manifestację wolnej woli. Pozwala na skrajnie niską wartość ebolatacji, która dla Rdzenia ma wartość wysoką. Istota, która odczuwa niezgodę nie wytrzyma stagnacji. To daje równieŜ ewolucyjny napęd Umiłowanie To poczucie szacunku do tego co wygeneruje Wszechświat. To akceptacja wszystkiego co we wszechświecie naturalne. Przy odczuwaniu tej wartości zanika klasyfikacja na dobro i zło. Zanika chęć pomagania i ratowania za wszelką cenę, bo widać, Ŝe wszystko jest tak jak ma być. To pogodzenie się z istniejącym stanem rzeczy. To zrozumienie i wybaczenie. Brak buntu. Zdawało by się, Ŝe jest to przeciwstawna wartość do tej poprzedniej, czyli niezgody. Umiłowanie jednak nie wyklucza konstruktywnej kreacji. Uczucie piękna Jest to moŜliwość odebrania doskonałości formy. Zobaczenia w formie piękna. WiąŜe się to w naszym świecie 189 z moŜliwością odbioru sztuki i „wiedzenia” co jest sztuką a co nie. Pojęcie sztuki przestaje być względne. Lepiej odbierają to istoty rozwinięte od nierozwiniętych. Ale w miarę rozwoju rosną teŜ wymagania. Im istota wyŜej rozwinięta tym doskonalszej formy wymaga aby się zachwycić. Emocja towarzysząca czasami temu odbiorowi jest pochodną umysłową tego odczucia a nie samym tym odczuciem. Anaboliczność To poczucie siebie ale jako elementu Rdzenia. Poczucie swojej oddzielności i indywidualności pomimo tego, Ŝe istnieje świadomość bycia w Rdzeniu. Oddzielenie i indywidualność narastają wraz ze wzrostem poziomu świadomości. Wzrasta jednocześnie poczucie jedności. Obie te rzeczy się nie wykluczają. Anaholiczność pozwala równieŜ na odczucie samoświadomości. Metamorficzność Odczuwanie zmienności i stałości jednocześnie. Prawidłowe odczucie tej wartości jest moŜliwe dopiero na szóstej gęstości. Nieograniczoność Istota odczuwa nieskończony potencjał wszystkiego. Odczucie tego, teŜ moŜliwe jest dopiero na wyŜszych gęstościach. Jak bardzo róŜnią się te wartości od tego co w religiach uchodzi za boskie i święte! Nie ma tu mowy o pokorze, posłuszeństwie, uniŜoności i świętoszkowatości. Zupełnie to nie religijne. W takim razie naleŜy się zastanowić skąd pochodzi religia i w czyim jest interesie? Jeśli ktoś uznał by, Ŝe to ja się mylę w określeniu boskich wartości to niech przyrówna oba te systemy do wielkiego, wspaniałego Boga. Który lepiej do Niego pasuje? 190 Czynniki kosmiczne Czynniki kosmiczne są narzędziami metaprzestrzeni dla przestrzeni egzystencjalnej. Za ich pomocą manewruje się strukturami. Ich uŜycie jest jednym z głównych sposobów manewrowania, dostępnym dla istot. Czynnikami moŜna manewrować świadomie, ale działają one równieŜ całkowicie poza wiedzą i świadomością istoty. Czynniki odpowiadają na ruchy algorytmów w środowisku. Środowiskiem moŜe być np. umysł. Algorytmy strukturalne, działające w danym momencie, uruchamiają za pomocą swoich właściwości odpowiednie algorytmy przestrzeni. Te juŜ są właśnie czynnikami. Proces ten odbywa się za pośrednictwem DSŚ. Właściwie to przestrzeń reaguje na zachowania struktury. Czynnikami kosmicznymi jest reakcja przestrzeni na nacisk algorytmów z DSŚ. Te z kolei uruchamiane są algorytmami struktury. MoŜna to porównać do otwarcia zaworu. Przy odpowiednim ustawieniu algorytmów strukturalnych zawór się otwiera i wpływają algorytmy przestrzeni dając moŜliwość modyfikacji struktury, poniewaŜ to na nich skanuje się strukturalna rzeczywistość. Właściwiej byłoby powiedzieć, Ŝe struktura skanuje się na wzorze przestrzeni, który został udostępniony przez wyzwolenie czynnika.Czynniki są tutaj balansem i jednocześnie dają moŜliwość zmian. To dzięki czynnikom kosmicznym myśl i wola mają moc sprawczą. Gdyby nie było tego mechanizmu, to algorytmy kręciłyby się w kółko nie tworząc niczego nowego. Jednym słowem jest to siła podąŜająca za naszymi myślami po to, aby je realizować. Głównie jednak chodzi o wywołanie zmian wewnętrznych umysłu i świadomości, a nie np. wygranej w toto– lotka. Ludzie kosmiczne moce natychmiast chcą zaprząc do zdobywania pieniędzy, zdrowia lub „miłości” To trzy najczęstsze Ŝyczenia. Tymczasem takie kategorie w przestrzeni w ogóle nie istnieją. Przestrzeń moŜe umoŜliwić zdobycie nam wiedzy, świadomości, spokoju, rozwoju, cech symbiozy mocy. Ale nie da nam pieniędzy. Pieniądze mogą być co najwyŜej wartością 191 uboczną wynikającą z działania wymienionych cech. Ale tylko wtedy, gdy cechy te są w środowisku cenione. a cenione są niekoniecznie. W tym świecie, pieniędzy, wykorzystując te cechy, raczej nie zdobędzie się. Jest sześć czynników kosmicznych: czynnik Ŝycia, śmierci, myśli, informacji, przekazu, istnienia. Czynnik Ŝycia Towarzyszy DSŚ. Powoduje przeskok impulsu z siatek na przestrzeń a za jej pośrednictwem, na strukturę, uruchamiając algorytmy. MoŜna powiedzieć, Ŝe jest katalizatorem procesu tworzenia struktury a w efekcie skomplikowanej struktury istot Ŝywych. Jego obecność w zaawansowanej materii ciągłej uruchamia samoczynne tworzenie się Ŝycia. Czynnik Ŝycia jest „klejem” powodującym zlepianie się elementów struktury. W tej roli – animatora Ŝycia, występuje głównie na drugiej gęstości. JeŜeli na drugiej gęstości struktura osiągnie odpowiedni stopień nasycenia, to następuje przeskok na trzecią gęstość. Jednak proces tworzenia Ŝycia od zera a tym bardziej zaawansowanej inteligencji, jest niesamowicie długi. W obecnym wszechświecie ciała trzecio gęstościowe dla zaawansowanych istot są sztucznie tworzone z gotowych modeli DNA. Modele te są następnie implantowane na planety. Ten proces na Ziemi odbył się juŜ wielokrotnie. Na czynnik Ŝycia wpływ ma tylko Rdzeń. On posyła go tam, gdzie Ŝycie ma powstać. Poza tym czynnik ten występuje w istotach. Im istota jest na wyŜszym poziomie tym więcej ma go w sobie. Związane jest to z zagęszczeniem siatek świadomości w istocie. Na piątej gęstości czynnik Ŝycia wraz z DSŚ znajdują się w rdzeniach corsupa. Na szóstej gęstości istota składa się tylko z siatek świadomości i towarzyszącego im czynnika Ŝycia. Czynnik ten wywołuje mocne poczucie własnego „Ja”. Poczucie to wzrasta wraz z poziomem świadomości. Jest to oczywiste, poniewaŜ świadomość towarzyszy DSŚ, a im z kolei czynnik Ŝycia. Czynnik ten umoŜliwia równieŜ głębię świadomości, czyli uruchamia cechy 192 symbiozy mocy. Dla fizycznego ciała nadmiar tego czynnika moŜe być niebezpieczny. Jest on tak silny, Ŝe uszkadza struktury. UŜywać go moŜna tylko w iście homeopatycznych ilościach. Stymuluje wtedy procesy Ŝyciowe. MoŜe leczyć i odmładzać. Ale praca z nim, to tak jak zabawa granatem. Zdawało by się, Ŝe uczucie pragnienia Ŝycia i sił witalnych jest pochodną tego czynnika. Nie jest tak. Pragnienie Ŝycia jest działaniem programu umysłowego a siły witalne pochodzą z drugiej gęstości. Jak wspomniałam, czynnik ten jest związany z czystą świadomością a nie z siłami pochodzącymi ze struktury. W odbiorze sensorycznym (ale głównie na piątej gęstości) czuje się go jako siłę twardą, ostrą, „kryształową”. Czynnik śmierci To ciąg algorytmów przestrzeni repolaryzujących cząstki struktury. Zmienia atrybuty cząstek w taki sposób, Ŝe stają się one niezdolne do utrzymania swoich związków. W wyniku działania tego czynnika struktury są rozkładane. Proces ten moŜna z powodzeniem porównać do trawienia. Wbrew pozorom, z czynnika śmierci moŜe powstać Ŝycie. RozłoŜona bowiem struktura ponownie moŜe zawrzeć nowe związki. Ten proces widzimy na kaŜdym kroku. Materia pozbawiona czynnika Ŝycia rozkłada się za pomocą czynnika śmierci, a z produktów rozkładu budowane jest nowe Ŝycie. Tyle, Ŝe powstaje ono z produktów pośrednich, a nie od samego początku. Dzięki temu proces tworzenia jest szybki. Czynnik śmierci umoŜliwia zuŜytej strukturze nowe Ŝycie rozkładając ją tylko częściowo. Czynnik śmierci w odbiorze jest miękki i „gumowy”. 193 Czynnik myśli Czynnik myśli to nie to samo, co myśl. W myśl zamienia się dopiero na DSŚ, kiedy zaangaŜowane zostaną algorytmy strukturalne. Właściwie to czynnik tylko jest katalizatorem procesu interakcji algorytmów przestrzeni ze strukturalnymi. Tą interakcją jest myśl. Czynnik myśli korzysta z asymetrii przestrzeni łamiąc schematy w relacji struktury istoty z DSŚ. Jest dzięki temu przyczyną kreacji myśli. W strukturach istot, czynnik myśli umoŜliwia inne ustawienie wzajemne algorytmów i inne ich połączenie. Tym samym pozwala na zmiany w systemie, szczególnie w systemie myślenia. Czynnik ten działa na same algorytmy „uplastyczniając” je. Stają się one wtedy, zdolne do zawierania innych połączeń między sobą. Zmienia więc treść myśli i wzajemne ich kombinacje. Czynnik ten jest stymulowany samym procesem myślenia. Kiedy umysł jest aktywny, wpływa do niego, zmieniając środowisko działania algorytmów. Przestają one być sztywne i mogą się w inny sposób z sobą łączyć. Istota odbiera to jako olśnienia, rozwiązuje problemy, wpada na nowe pomysły. Czynnik jednak reaguje na aktywność własną umysłu. Nie wpłynie, gdy takiej aktywności nie ma. Nadmierna aktywność, natomiast, działać moŜe destrukcyjnie, równieŜ z powodu tego czynnika. Jego nadmiar, zamiast stać się tylko katalizatorem, moŜe zadziałać podobnie jak czynnik śmierci. W odbiorze jest podobny do czynnika śmierci, czyli jest miękki i „gumowy”. Czynnik informacji W historii Wszechświata był pierwszym konkretnym czynnikiem. Jest zaburzeniem na DSŚ, a konkretniej siłą tego zaburzenia. Przechodzi swobodnie przez wszystkie gęstości. Informacja, w której przenoszeniu pośredniczy nie musi być 194 przekodowywana z gęstości na gęstość, bo jest na DSŚ. Informacja jest fizycznym bytem, a czynnik informacji jest zasadą dla niej. Stanowi coś w rodzaju „etykiety” algorytmów. Wykreśla zasady, według których algorytmom wolno się łączyć. Jest katalizatorem, ale jednocześnie pilnuje, aŜeby łączenie odbywało się w ramach wyznaczonych zasad. Czynnik informacji działa w tym samym zakresie kompetencji, co czynnik myśli jednak są naturalnie róŜnice. Czynnik myśli wyznacza to, co ma się dziać, a czynnik informacji pilnuje reguł, według których ma się dziać. Czynnik myśli „rozmiękcza” algorytmy, a czynnik informacji pilnuje aby nie połączyły się one jakkolwiek. Gdyby tak się stało to zamiast budowania struktury otrzymałoby się jej destrukcję. Czynnik informacji wyznacza sposób realizacji a czynnik myśli jest realizacją. W odbiorze odczuciem, czynnik informacji jest delikatnie twardy. Czynnik przekazu Jest inny od pozostałych czynników. Wszechświat posługuje się nim w sposób doraźny. Powołuje go do działania w celu „załatania” duŜych nieciągłości DSŚ. Działa więc naprawczo. W małych strukturach i lokalnie działa jak magnez przyciągający dwa końce do siebie i jednocześnie jak klej, sklejając te końce. Uchwycenie sposobu działania czynnika przekazu jest trudne, bo operuje on wielkością nieuchwytną. Mianowicie róŜnicami napręŜeń przestrzeni wydzielając strefy nulifikacji i realizuje ich separację. Dzięki temu jest równieŜ uŜywany do określenia odległości w przestrzeni. Odległości tam nie są mierzone miarą przebytej drogi, ale wyznaczane są za pomocą róŜnic napręŜeń przestrzeni. Czynnik przekazu określa te róŜnice. Bada równieŜ wzajemne odniesienia punktów, czyli ebolatację. SłuŜy do selekcjonowania informacji podczas składania jej w większe pakiety. Odbiera się go jako strumień. 195 Czynnik istnienia Był pierwotną siłą we wczesnych Wszechświatach. Jest najstarszym czynnikiem. Łączy DSŚ z metaprzestrzenią. Nie łączy ze strukturą istot. Nie współpracuje równieŜ z czynnikiem Ŝycia. Wymaga pełnej kompatybilności strumienia wewnętrznego z pre– przestrzenią i metaprzestrzenią. Teraz taka sytuacja występuje tylko na siódmej gęstości. Czynnik istnienia wprowadzić moŜe w głąb Wszechświata istota zwana boskim przewodnikiem. Sensem tego zabiegu jest bezpośrednia ingerencja Rdzenia lub Głównego Logosa w niŜsze gęstości, właśnie za pośrednictwem takiej istoty. Istoty oparte na czynniku istnienia są istotami wzorcowymi. W obecnym wszechświecie to istoty na siódmej gęstości. Są one idealne, bo w pełni odzwierciedlają kompletność Rdzenia. Dzięki temu są w pełni nieśmiertelne. Po zakończeniu istnienia Wszechświata, są absorbowane do Rdzenia. Przestrzeń jest matrycą całego Wszechświata. Jej przyczyną jest Rdzeń i odzwierciedla ona Jego stan i plany . W przestrzeni ukryte są wzory tego co było, jest i będzie. Jest wyznaczony równieŜ czas, czyli kolejność wydarzeń. Przestrzeń w swojej idealności wyznacza równieŜ nieidealności, czyli nieciągłości, które pozwalają, wręcz wymuszają, własną aktywność „produktów” jej emanacji. 196 3.3. Diamentowe Siatki Świadomości Diamentowe Siatki Świadomości są elementem pośrednim między strumieniami Rdzenia a materialną częścią Wszechświata. Przenoszą informację Głównego Logosa, która jest instrukcją na budowę Wszechświata. Są „przymocowane” do przestrzeni za pomocą czynnika istnienia. DSŚ, jak wszystko we wszechświecie, zbudowane są według zasady fraktalnej, czyli tworzą warstwy. KaŜda warstwa odpowiada za odnośną warstwę Wszechświata. Wszechświat rozbudowuje się fraktalnie we wszystkich swoich częściach, a fraktalna budowa DSŚ stanowi podstawę do tworzenia się jego fraktalnych struktur. Siatki świadomości z kolei, odzwierciedlają strumień wewnętrzny Rdzenia. To, Ŝe są „wypuszczone” z Głównego Logosa nie znaczy, Ŝe są samodzielne. Odwzorowują przestrzeń i są kompatybilne z jej algorytmami. Informację metaprzestrzeni uruchamia strumień zewnętrzny Rdzenia. JeŜeli odpowiednia informacja obu strumieni spotka się, to uruchamiane są mechanizmy twórcze. Strumień zewnętrzny wyznacza zatem sekwencję wydarzeń. Ma to równieŜ znaczenie dla samych siatek. DSŚ odwzorowują równieŜ antysymetryczność przestrzeni. Poszczególne warstwy siatek ustawione są w stosunku do siebie w specjalnej konfiguracji. Dwie warstwy sąsiednie potwierdzają swoją informację, a warstwa następna jest odwrotnością pierwszej. Wynika to z działania strumienia zewnętrznego i fraktalnej budowy siatek. Strumień, przechodząc przez warstwy siatek, odwraca sekwencję ich informacji, „skręcając po drodze”. Po dwóch skrętach, czyli po przejściu przez dwie warstwy, zmienia kierunek. Tak, Ŝe trzecia warstwa siatki w stosunku do warstwy pierwszej jest odwrócona. Ale to nie siatka jest odwrócona, tylko informacja na niej biegnie w odwrotnym kierunku. UŜywam tutaj takich nieprecyzyjnych określeń, bo inaczej się nie da. Odwzorowanie bowiem przestrzeni w języku liniowym jest niemoŜliwe. Poza tym, samo właściwe zrozumienie przestrzeni jest 197 poza zasięgiem ludzkich moŜliwości. Dlatego jedyne, co mi pozostaje, to posługiwanie się metaforami. Ta antysymetryczność jest widoczna w makrobudowie kosmosów. i tak, np. trzecia gęstość ma elementy wspólne z drugą i czwartą (bo są sąsiednie), ale czwarta z drugą juŜ nie. Warstwy DSŚ, w przeciwieństwie do warstw struktury Wszechświata, płynnie przechodzą w siebie. Warstwy w poszczególnych pasmach róŜnią się nieciągłościami. Jest równieŜ róŜny zakres szerokości poszczególnych pasm. To teŜ podlega fraktalności. W tej samej warstwie np. gęstości lub jej sfer, występują pasma na róŜnych jej poziomach makro i mikro strukturalnych. Największe pasmo jest szerokości duŜej galaktyki. Najmniejsze – ok. ¾ średnicy elektronu. W zaleŜności od warstwy, róŜnie działa strumień zewnętrzny. Jest on pośrednikiem pomiędzy siatkami a przestrzenią egzystencjalną i uruchamia proces tworzenia materii. Im na mniejszej „objętości” działa strumień zewnętrzny, tym szybciej mogą zachodzić zmiany, czyli tworzenie. Im mniejszy strumień, tym łatwiej jest zmienić szybkość zmian pomiędzy przestrzenią fazową a egzystencjalną. Od gry napręŜeń pomiędzy przestrzeniami zaleŜy szybkość tworzenia i przekazywania. Trwa to od ns (nano sekundy)w przypadku cząstek, do tysięcy lat w przypadku makrostruktury kosmosów. DSŚ nie dotyczy fizyka „struktur” panująca we Wszechświecie. One fizykę dyktują, nie podlegając jej. Są strukturą zbudowaną z fragmentów falowych, powinny być więc zaliczane do struktur. Jednak mają inną pozycję niŜ reszta struktur. Wszystkie struktury we wszechświecie budują się same, według moŜliwości jakie dają kosmiczne moce. DSŚ nadane są odgórnie i stanowią jeden z elementów tych kosmicznych mocy. ChociaŜ są nadane, to nie są jednak niezmienne. One dyktują warunki środowisku, ale jednocześnie, środowisko ma prawo i siłę zmienić je. Jak juŜ wielokrotnie wspomniałam, o to chodzi Rdzeniowi, aŜeby wprowadzać do Wszechświata nowe wartości. Sposobem na to jest wprogramowanie w siatki świadomości, nieciągłości. 198 Nieciągłości są w samych strukturach siatek. Pozwala to na wślizgnięcie się w to miejsce nowej informacji. Poza tym, siatki niosą czasami niekompletną informację o tym jak naleŜy budować światy. Skompletować informację ma sam świat. Na kaŜdej warstwie siatek są inne algorytmy. Jest to oczywiste, gdy chodzi o makro struktury kosmosów i gęstości. Ale równieŜ warstwowy układ dotyczy kaŜdego najmniejszego nawet poziomu (fraktalna budowa) W tym samym świecie inne algorytmy są na poziomie cząstek, inne na poziomie struktur Ŝycia, inne na poziomie świadomości istot. i tutaj teŜ są warstwy. W zaleŜności od poziomu istoty, funkcjonuje ona na odnośnych algorytmach. Im wyŜszy poziom świadomości, tym większe wymagania dotyczące jakości samych algorytmów. Dlatego są wartości, które będą lub nie będą preferowane przez poszczególnych ludzi. Dotyczy to równieŜ wydarzeń ( o tym szerzej w rozdziale Bloki zdarzeniowe). DSŚ są, tak jak przestrzeń, antysymetryczne. Znaczy to, Ŝe informacja na nich się nie powtarza. W kaŜdym miejscu siatek jest inna. Wyjątkowo moŜe zdarzyć się powtórzenie informacji w dwóch róŜnych punktach. Dzieje się to jednak za specjalną interwencją strumienia zewnętrznego Rdzenia. Punkty mogą się powtórzyć na tej samej siatce i tej samej warstwie. Jest to jednak, wyjątek a nie reguła. Antysymetryczność gwarantuje płynność przepływu informacji. Powtarzające się ciągi blokują przepływ. Na takie okoliczności przestrzeń nie jest przygotowana. Nie wie co ma robić, w przypadku napotkania tej samej informacji. Warstwowość zapewnia róŜnorodność. Gdyby informacja wyłącznie się potwierdzała na kaŜdej następnej warstwie, Wszechświat byłby jednorodny i jednolity. Wzrost byłby liniowy. Ale wzajemne zaprzeczenia burzą liniowość zmieniając całkowicie kierunek rozwoju i rodzaj stworzenia. W przypadku jednolitości moŜe Wszechświat byłby prostszy, łatwiejszy do zrozumienia i przyjemniejszy w odbiorze dla istot. Ale nie wiadomo. Rdzeń ma swoje doświadczenia, których my nie znamy. Nie wiemy jakie 199 pułapki kryłyby się w tej jednolitości. W kaŜdym razie nie pozostaje nam nic innego jak przyjąć to, co jest, i nauczyć się w tym egzystować. Zapewne poznanie i nauka dostarcza nam moŜliwości rozwojowych, z których naleŜy skorzystać. Teraz podam informację chyba najciekawszą i najistotniejszą. Mianowicie: jaki rodzaj informacji jest wkodowany na siatki. Do tej pory powiedziane było, Ŝe jest na nich przepis na budowę Wszechświata. Ale nie jest to przepis dosłowny. Siatki niosą ze sobą nie gotową receptę na budowę, a tylko warunki łączenia się algorytmów. Mówią o tym, w jaki sposób algorytmy mogą się ze sobą łączyć, a w jaki – nie. Które do siebie pasują, a które nie pasują. Określają warunki wzajemnego działania atrybutów cząstek i układów przestrzennych fal. Określają warunek: jeŜeli wystąpi układ – i tu określenie układu, to moŜe do niego przyłączyć się układ (określenie układu) a nie moŜe – układ, warunkowo– układ, lub inny układ odpowiadający zasadom, itd. Jednym słowem określają: JeŜeli wystąpi „to”, konsekwencją musi być „tamto” lub „tamto”. Tych zastrzeŜeń i dopuszczeń jest wiele. Takie uwarunkowanie daje pewną wolność programowania, bo nie nakazuje sztywnych, warunków jednoznacznego łączenia. Jeśli algorytm zmieści się w określonych ramach, moŜe odbiegać od jakiegoś poprzedniego wzorca, a i tak zostanie zaakceptowany. To daje pewną wolność programowania, ale jednocześnie tłumaczy Ŝmudny i długi proces tworzenia światów, obfitujący w błędne i nietrafione posunięcia. Gdyby był jednoznaczny przepis, to łączenie byłoby szybkie i precyzyjne ale wówczas światy odgrywałyby sztywny, z góry zaprogramowany, scenariusz. To nie miałoby większego sensu. Wszystko byłoby przewidywalne i z pewnością nie byłoby dla istot ciekawie i twórczo. Algorytmy łączą się i rozłączają tak długo, aŜ znajdą optymalny układ. NajwyŜszą formą dla algorytmów są algorytmy trzeciej generacji. KaŜda warstwa siatek ma swoje algorytmy trzeciej generacji. Oczywiście wraz z przechodzeniem na coraz 200 wyŜsze warstwy, algorytmy się komplikują. Inne będą dla cząstek elementarnych a inne będą dla świadomości. Informacja na siatkach jest umieszczona w postaci ciągów informacyjnych. Ciągi separują się dzięki róŜnicy napręŜeń przestrzeni. Jeśli jest duŜa róŜnica w napręŜeniach między ciągami, to takie ciągi nie zmieszają się. Drugą metodą przestrzeni na odizolowanie poszczególnych ciągów jest ustawienie informacji na gwałtownych przejściach pomiędzy przestrzenią fazową a niefazową. JeŜeli nie ma obok siebie róŜnych ciągów informacyjnych, to przejście jest płynne. Jeśli potrafilibyśmy podejrzeć napręŜenia przestrzeni i odczytać zawartą w nich informację, to moglibyśmy odczytać historię Wszechświata. Przed egzystencjalny etap jego istnienia. Jest ona zapisana na „starych” DSŚ, z których obecne struktury juŜ nie czytają informacji, bo są z nimi nie kompatybilne. „Starą” informację widać na siatkach w postaci nieciągłości na duŜych róŜnicach napręŜeń przestrzeni. Nieciągłości było wówczas Ciągłość dopiero została nieporównywalnie więcej. wprogramowana w wyniku długotrwałej pracy przestrzeni i dopasowywania elementów metodą prób i błędów. Tego rodzaju proces przekształca materię uniwersalną, czyli pierwszą gęstość, która była na etapie materii chaotycznej, w materię ciągłą. Ta jest juŜ zdolna do tworzenia skomplikowanych struktur, takich np. jak Ŝycie. Przenoszenie informacji na DSŚ (rewersja fraktalna) Przenoszenie informacji na siatkach świadomości, z punktu widzenia obserwatora, jest praktycznie bezczasowe. Zostało to osiągnięte za pomocą sprytnego zabiegu przeniesienia informacji nie liniowo, z punktu do punktu, ale za pomocą przeniesienia jej na inny poziom fraktala, najczęściej wyŜszy. Stamtąd informacja „celuje” w odpowiedni, dowolny punkt siatek. Jest to rewersja fraktalna, odbywająca się zwykle, na przestrzeni fazowej. 201 Rewersja fraktalna moŜe dojść do skutku gdy w obrębie jakiejś strefy nulifikacji nastąpi celowy ruch algorytmów, które będą zbiegały się do określonego ciągu informacyjnego. Powoduje to układ napięć w przestrzeni na konkretnych bitach uruchamiających reakcję na strumieniu wewnętrznym. Rodzaj pobudzenia wywoła odpowiednią reakcję. MoŜe nią być rewersja fraktalna. Proces ten najczęściej zachodzi w strefie nulifikacji „ja” istoty. „Ja” to obszar przestrzeni otaczającej istotę oddany do jej dyspozycji. To jej strefa nulifikacji. „Ja” odpowiada na kaŜdy ruch algorytmów istoty. KaŜde zaburzenie przestrzeni, „Ja” usiłuje zbalansować. Szuka kombinacji równowagi poprzez budowanie róŜnych algorytmicznych. UmoŜliwiają to czynniki kosmiczne, które reagują na ruchy algorytmów. Rodzaj reakcji przestrzeni i czynników kosmicznych zaleŜy od tego, jakie algorytmy zostały pobudzone. „Ja” szukając równowagi, chcąc, nie chcąc, przebudowuje swoją strukturę. Jest to uniwersalny mechanizm reagowania i przekazywania bodźców. Rewersja fraktalna jest tylko jednym z moŜliwych zachowań przestrzeni „Ja”. Przestrzeń odpowie adekwatnie do potrzeb, czyli odpowie algorytmami kompatybilnymi do tych, które pobudziła istota. W ten sposób istota otrzyma odpowiedź na swoje zapotrzebowanie. Jest to mechanizm „chcesz – masz”. Proces ten zachodzi przede wszystkim w rdzeniach istot, urządzeniach kosmicznych takich, jak np. biblioteka na wszystkich gęstościach, w niebytach występujących w dziurach miedzy kosmosami. Niebyty to antyistoty w przestrzeni nieegzystencjalnej niefazowej, występujące w dziurach między kosmosami. Język programowania DSŚ Językiem programowania dwudziałowa realizacji kształtów. 202 na DSŚ jest indukcja Kształty wzajemnie mogą się indukować jeśli występują w tej samej strefie nulifikacji a ich oddziaływanie występuje w tej samej strefie pre–nulifikacji. Weźmy dla przykładu cztery kształty A’, A’’ B’, B’’, gdzie A’ jest podobne do A’’, a B’ podobne do B’’. Mogą one reprezentować zbiory na siatkach. Zbiór moŜe być szeregiem ciągów informacyjnych, jednym ciągiem, jednym algorytmem, dowolnym, pojedynczym skupiskiem jednej wartości przekraczającej poziom preegzystencjalny. Indukcja wprost wystąpi jeŜeli: A’ oddziałuje na B’ i A’’ oddziałuje na B’’ i te oddziaływania są identyczne. Indukcja rewersyjna JeŜeli A’ jest w stanie skuteczniej oddziaływać na B’’ niŜ na B’ oraz A’’ jest w stanie skuteczniej oddziaływać na B’ niŜ na B’’, to nastąpi rewersja. Cykl się powtarza, aŜ spójność oddziaływań osiągnie 100%. Wtedy A’, A’’, B’, B’’ przestają istnieć, a powstają A’’’, B’’’ i oddziaływują: A’’’ na B’’’, przy czym A’’’ nie jest sumą A’ i A’’, ani B’’’ nie jest sumą B’ i B’’. Posiadają one inną jakość. Ten proces jest elementem nieliniowego przyrostu wartości, która ma miejsce przy wzajemnych oddziaływaniach elementów Wszechświata. Zastały tutaj podane dwa przykładowe oddziaływania. Jest ich (podstawowych) 80. W ten sposób porównywane są treści na DSŚ i następuje ciągła weryfikacja tego, co wprogramowuje się na siatki DSŚ a czynniki kosmiczne Siatki świadomości mają jeszcze jedną warstwowość. Są nimi ciągi informacyjne, zbiory informacji, pojedyncze algorytmy, zbiory algorytmów, itp. odpowiadające za róŜne rodzaje informacji. Pobudzenie określonego rejonu siatek daje określony efekt. W ten sposób powstają czynniki kosmiczne – podstawowe kosmiczne moce działające z samej metaprzestrzeni. 203 Po „naciśnięciu” odpowiednim algorytmem na odpowiedni fragment siatki, pobudza się go. Ta „nić” siatki zaczyna wibrować. Na wibracje odpowiada metaprzestrzeń, uaktywniając swoje algorytmy. Ta odpowiedź przestrzeni jest juŜ czynnikiem kosmicznym. Czynnik z przestrzenią egzystencjalną właściwie robi co chce. Na tej wibracji metaprzestrzeni układają się algorytmy przestrzeni egzystencjalnej jak na matrycy. MoŜna to porównać do blatu z rowkami, posypanego piaskiem. JeŜeli blat ten wprawimy w wibrację to po jakimś czasie piasek usypie się do tych rowków. Tak samo jest z algorytmami strukturalnymi. Czynnik sprawia, Ŝe układają się one według wzoru przestrzeni. a dokładniej, czynnik uruchamia ten wzór. Czynniki działają w obrębie strefy nulifikacji, ale moŜna indukować je poza określoną strefę. Oddziaływanie jednak ma określony zasięg. ZaleŜy on od mocy pobudzenia. Diamentowe Siatki Świadomości przez współczesną fizykę są postrzegane jako element pola kwantowego. Fizyka nie moŜe zrozumieć dziwności zachowania się materii na jej najbardziej podstawowym poziomie. Wszystkie te „dziwactwa” nie podlegające prawom fizyki klasycznej zostały wrzucone we wspólny „śmietnik niewiedzy” nazwany właśnie polem kwantowym. Znajdują się w nim zachowania materii, przestrzeni fazowej i egzystencjalnej. Są to róŜne procesy odbywające się na róŜnych poziomach egzystencji Wszechświata, wobec których obecna fizyka jest całkowicie bezradna. MoŜe je tylko obserwować i dziwić się. Pośrednim dowodem na istnienie DSŚ jest zaobserwowane, dziwne zjawisko zachowania się DNA. Odizolowane od swojego właściciela DNA i będące od niego, nawet w sporej odległości, reaguje na pobudzenia, którym poddana jest istota – źródło tego DNA. Informacja jest przekazywana poprzez siatki świadomości za pomocą wspomnianej rewersji fraktalnej w przestrzeni fazowej. JeŜeli środowisko byłoby jednolite, to pobudzenie byłoby odbierane na dowolnie duŜą odległość. Ale nieciągłości siatek 204 i róŜnice przestrzeni egzystencjalnej nie pozwalają na idealną transmisję danych o tak małej wartości pobudzenia. W przekazywaniu informacji na małe odległości biorą równieŜ udział siatki strukturalne. Most kwantowy Wspominałam, Ŝe DSŚ połączone są ze strukturą istoty właśnie tym tajemniczym mostem kwantowym. To od rozległości tego połączenia zaleŜy świadomość istoty. Most kwantowy umoŜliwia przepływ informacji z siatek do istoty i dzięki temu pozwala na wgląd we Wszechświat. RównieŜ jego obecność wskazuje na dojrzałość struktury istoty. Ponadto, jest tym, co gwarantuje istocie nieśmiertelność. Struktura na niŜszych gęstościach rozpadnie się, a most kwantowy przeniesie informacje o niej do świadomości struktury następnej, zachowując ciągłość informacyjną. W wypadku standardowej ścieŜki ewolucyjnej, tą strukturą przechowująca informację o istocie, w ciągu całej jej ewolucji, jest corsup. Most kwantowy moŜe powstać w przypadku duŜej kondensacji i ciągłości informacji, struktury i algorytmów. Poza tym, musi być w równowadze czynnik Ŝycia z czynnikiem istnienia. Warunki te są wyznaczone przez metaprzestrzeń. JeŜeli zostaną spełnione, to wyzwoli się czynnik informacji, który „zagospodaruje” okoliczne kwanty układając je w kształt zamkniętej helisy, która łączy strukturę istoty z DSŚ. Helisa ta jest jednocześnie fraktalem. Istnienie mosty kwantowego jest przewidziane w warunkach przestrzeni i samych siatek. Świadomość zaleŜy więc od czysto prozaicznych warunków. Warunków, które wyznacza fizyka przestrzeni. Istota jednak ma moŜliwość wpływania na powstanie mostu kwantowego. Jej rolą jest zdobywanie informacji i przebudowywanie algorytmów tak, aby umoŜliwić przekroczenie wartości krytycznej przestrzeni i wyzwolenie mechanizmu powstania mostu kwantowego. „Przepis” na osiągniecie tego warunku jest jednocześnie prosty 205 i skomplikowany. To dostarczanie sobie bodźców poznawczych i róŜnorodnych doświadczeń. Korzystanie z nich w pełni i wyciąganie wniosków. Jest to więc czynne i świadome Ŝycie. Na czym ono polega i jakie są warunki dla optymalnego wykorzystania szansy – to temat na inną ksiąŜkę. a Symboliczne pokazanie połączenia wycinka struktury z punktami diamentowymi DSŚ. Diamentowe Siatki Świadomości są emanacją Głównego Logosa. Ten z kolei jest stworzony przez Rdzeń. Siatki są programem dla przestrzeni egzystencjalnej, stanowiąc równocześnie jej osnowę (na nich oparte są gęstości i kosmosy). Informacja na DSŚ wyznacza we Wszechświecie warunki tworzenia struktur i ich wewnętrznego współgrania. Informacja na siatkach jest kompatybilna z informacją metaprzestrzeni. DSŚ mają warstwy, które wyznaczają poziomy świadomości środowiska i istot. Im wyŜszej jakości jest struktura tym moŜe mieć kontakt z wyŜszym poziomem siatek. Rozległość 206 i jakość połączenia z siatkami świadczy o poziomie i moŜliwościach istoty lub środowiska i odwrotnie – umoŜliwia wysoki poziom świadomości. 3.4. Informacja Informacja jest materiałem, z którego jest zbudowany Wszechświat. Rdzeń wypromieniowując strumień wewnętrzny i zewnętrzny wypromieniowuje nie gotową materię a informację na jej tworzenie. Sama materia równieŜ jest informacją dla siebie samej. MoŜna powiedzieć, Ŝe wszystko co dzieje się we wszechświecie jest kombinacją informacji. Informacja zapisana jest na przestrzeni, DSŚ i materii uniwersalnej. Informacja w przestrzeni występuje w postaci ciągów informacyjnych. Ciąg informacyjny to realizacja meta zakrzywień przestrzeni powstałych w wyniku interakcji samej przestrzeni z materią ciągłą w kontekście strumienia zewnętrznego Rdzenia. Informacja ma róŜne stopnie ciągłości. To znaczy, Ŝe nie zawsze jest kompletna. Przypominam, Ŝe nieciągłości są istotnym elementem Wszechświata. Pozwalają na manewrowanie informacją i zmienianie jej. Dzięki temu równieŜ wprogramowanie nowych treści. Informacja na DSŚ jest na tyle ciągła, na ile ciągłe są same siatki. W przestrzeni jest nieciągła poniewaŜ przestrzeń jest nielogiczna i niesymetryczna. W materii uniwersalnej jej ciągłość zaleŜy od ciągłości samej materii. W materii ciągłej informacja jest ciągła. Są to trzy stopnie komplikacji złoŜenia informacji. Informacja jest pojedynczym elementem. ZłoŜeniem i współgraniem poszczególnych informacji jest wiedza. Nadbudową wiedzy jest świadomość. Pozwala na swobodne 207 operowanie wiedzą i daje moŜliwość łączenia nie przystających do siebie jej elementów. Informacja jest pojedynczą strukturą kodującą w postaci kombinacji fal na DSŚ lub siatkach strukturalnych albo bezpośrednio w przestrzeni w postaci kodu meta– przestrzeni. W metaprzestrzeni informacja przekazywana jest pomiędzy drganiami przestrzeni. Tak, Ŝe informacja nie jest kodem samych drgań tylko kodem przerw miedzy nimi. W przestrzeni strukturalnej jest sekwencją i kształtem fal. Informacja moŜe nieść z sobą sporo treści. Nie muszą to być pojedyncze bity. Tylko informacją będzie np.: Obiekt a jest w miejscu X. Znalazł się tam z powodu:…..i tu moŜe być całkiem długi wywód. Informacja niesiona jest po siatkach za pomocą sekwencji fal. Ciągi sekwencji fal są ciągami informacyjnymi. Odebrana moŜe być przez wszystkich, którzy są w stanie impulsy z siatek odczytać. Zrozumiana, natomiast jest tylko przez tych, którzy mają kod odbioru pozwalający ją odczytać. Kodem tym są algorytmy w strukturze i świadomości istoty. JeŜeli informacja nadana jest kodem, który jest wyłapywany przez algorytmy, które posiada istota – to informacja będzie odczytana. JeŜeli algorytmy nie „łapią” się na ciąg informacyjny to taka informacja będzie obojętna. MoŜna to porównać do fal np. telewizyjnych. Informacją jest emitowany przez nadajnik program a odbiornikiem jest telewizor. Jeśli jest on dostosowany do informacji nadawanej to ta odkoduje się i moŜemy oglądać ją na ekranie. Człowiek informacji telewizyjnej swoim mózgiem i umysłem nie odbierze bo nie ma w tych strukturach odpowiednich dekoderów. Człowiek za to moŜe odczytać informację płynącą z kosmosu, jeŜeli jego struktura będzie odpowiednio rozwiniętą. Co to znaczy? Musi posiadać zestaw algorytmów w umyśle do których informacja pasuje. Algorytmy te w praktyce są pojęciami. JeŜeli zakres pojęć nie wystarcza do odbioru informacji zostanie ona odebrana w karykaturalnej formie, lub wcale. Nie odbierzemy informacji np. 208 dotyczącej technologii teletransmisji nadawanej przez inną cywilizację. Nie mamy bowiem prawie Ŝadnych adekwatnych pojęć aby to odebrać. Nawet gdybyśmy posiadali swój system takiej technologii to byłaby ona „ubrana” w inne pojęcia i system ich zapisywania. Jednak pojęcia podstawowe dotyczące elementarnego bytu są podobne w bliskich strefach kosmosu. Chodzi tu o odbiór pojęć typu: ruch, odczuwanie przestrzeni, istnienie, Ŝycie, śmierć itp. Pojęcia naukowe są pojęciami dodanymi, sztucznymi, które istoty tworzą na własny uŜytek. Nie są to pierwotnie wkodowane we Wszechświat wielkości i wartości. Pojęcia te zawierają prawdy o funkcjonowaniu Wszechświata uchwycone w pakiety, którymi istotą jest łatwo operować. Naturalnie jakość odzwierciedlania prawd natury w pojęciach wskazuje na poziom rozwoju istot i cywilizacji. Dawniej, kiedy ludzkość nie miała pojęcia o fizyce, prawdy o wszechświecie usiłowano ująć i przekazać w dostępnej postaci. Były to porównania, symbole zaczerpnięte z Ŝycia codziennego, czyli z tego co człowieka otacza i co odbiera zmysłami. Nie było jak zajrzeć w głąb materii ani w dal kosmosu, więc posługiwano się tym, czym moŜna było się posłuŜyć. Tak powstały religie i religijne mity. W stopniu mniej lub bardziej dokładnym przekazywały prawdę o wszechświecie. O moŜliwość wyŜszej analizy i syntezy wzbogacona jest filozofia. Lecz ta dalej nie operuje adekwatnymi do rzeczywistości pojęciami. Dopiero fizyka XX wieku nieco udoskonaliła sposób oglądu. ChociaŜ to, czym operuje to tylko domniemane modele, takie, na jakie ją stać. Wcale nie znaczy, Ŝe modele te odzwierciedlają rzeczywistość. Są one tymczasowymi, roboczymi modelami słuŜącymi do dalszego poszukiwania. To, Ŝe w ramach modelu teoria mniej więcej się potwierdza nie znaczy to wcale, Ŝe model jest tym jedynym, właściwym. Prawie kaŜdy, w miarę sensowny i logiczny model znajdzie swoje potwierdzenie w rzeczywistości. Tak jest skonstruowana rzeczywistość. To fraktal, w którym na kaŜdym 209 jego poziomie inaczej weryfikuje się ta sama rzeczywistość. JeŜeli model rzeczywistości jest przynajmniej logiczny i wewnątrz siebie nie ma sprzeczności, to moŜna go uznać za prawidłowy. Nie da się bowiem wymyślić czegoś co nie istnieje. Nie pozwoli na to zestaw algorytmów w umyśle. Myślimy tylko tym co mamy wewnątrz. a mamy to co jest dostępne w przestrzeni. Naturalnie pozostaje problem dokładności przekazu i poziomu weryfikacji zgodnej z poziomem fraktala. To z kolei jest toŜsame z poziomem świadomości. Na bardzo podstawowych poziomach świadomości znajduje się podstawowa informacja i bardzo skromne moŜliwości jej składnia. Na najwyŜszych poziomach informacja i manipulacja nią, czyli składanie jej w wiedzę i świadomość jest tak duŜa, Ŝe moŜe odzwierciedlić rzeczywistość w pełni. W historii myśli ludzkiej obserwujemy róŜne próby wytłumaczenia świata. Są one czynione na róŜnych poziomach adekwatnych do poziomów tłumaczących i ich odbiorców a takŜe adekwatne do zasobu pojęć, jakimi dysponowano w danym czasie. i tak np: Materializacją informacji w mitologii greckiej jest bóg Merkury. W chrześcijaństwie – duch święty. W filozofii – dane zebrane dzięki intuicji i to co wie się a priori. W fizyce – np. odczyt danych w języku cyfrowym. W pojęciach, które zawarte są w tym opracowaniu informacja jest kodem zapisanym układem fal na DSŚ i siatkach strukturalnych lub kodem w metaprzestrzeni. Ten model jest najbliŜszy rzeczywistości. Odczytujący informację musi posiadać połączenia z DSŚ i siatkami strukturalnymi. Wytworzenie tych połączeń jest dorobkiem ewolucyjnym. Nie jest to takie proste bo ilość połączeń wskazuje na poziom świadomości. Na kaŜdej gęstości są oddzielne połączenia. W związku z tym rodzaj dostępnej informacji zaleŜy od tego, czy jest moŜliwość świadomego operowania na poszczególnych poziomach. Na poziomie mózgu – to trzecia gęstość, umysłu – czwarta, corsupa – piąta. Naturalnie na kaŜdym tym poziomie jest inny zakres informacji. 210 W rozdziale „Przestrzeń” powiedziane było, Ŝe na kaŜdym poziomie fraktala jest inna weryfikacja informacji, wiedzy i świadomości. Dlatego na róŜnych tych poziomach bardzo róŜny jest odbiór informacji. Coraz szerszy, głębszy i mniej jednoznaczny. Dane zbierane są bowiem z szerszego spektrum rzeczywistości i porównywane w szerszym zakresie. Wychodzi z tego wieloznaczność i wielo zaleŜność. KaŜde zagadnienie ma wiele odnośników, wariantów i współzaleŜności. „Tam” nigdy nie moŜna stwierdzić, Ŝe coś jest „takie”. Stwierdza się, Ŝe jest „takie”…ale….i tu znajdujemy ogromną ilość róŜnych wariantów. Odbierana na wyŜszych gęstościach wieloznaczność – w porównaniu z normami odbioru z tego świata, jest równieŜ wynikiem większej pojemności algorytmów i pakietów informacyjnych. Na piątej gęstości pakiet informacyjny jest w stanie pomieścić informację zawierającą róŜne warianty treści. RównieŜ algorytmy mają większą mobilność i tolerancję. DuŜo większą moŜliwość róŜnorakich wyborów. Na piątej gęstości nie ma podziału na dobre i złe rozwiązania. Tam są po prostu rozwiązania. Cały pakiet „wszystkiego na ten temat” Nie ma w tym równieŜ oceny tego co lepsze i gorsze. Są natomiast prawdopodobieństwa konsekwencji róŜnych posunięć. Chcąc informację przetransponować na niŜszą gęstość trzeba ją rozdzielić na poszczególne ciągi informacyjne, poniewaŜ na kaŜdej niŜszej gęstości pojemność pakietów informacyjnych i algorytmów jest mniejsza. Mówiąc językiem informatycznym trzeba pakiet rozpakować, czyli rozszerzyć wiązkę przekazu. Z gęstości na gęstość wykonuje się redukcję wiązki na korzyść właśnie jej rozszerzenia. Przy takim zabiegu informacja zostaje podzielona na fragmenty. OkaŜe się, Ŝe to co na piątej gęstości było razem, tu będzie oddzielnymi informacjami, które kompilowane są w wartości. Na tym etapie – rozczłonkowania informacji, poszczególne jej elementy, stają się juŜ oddzielnymi i odbierane są jako róŜne wartości. Stąd bierze się co najmniej dualizm myślowy. Rozdzielenie na dobro i zło, ładne – brzydkie, przyjemne–nieprzyjemne i cała reszta kategoryzowania. Pozbycie 211 się dualizmu, o którym mówią filozofie i religie to właśnie wejście na wyŜszy poziom odczytu informacji a nie, jak niektórzy sadzą, wprogramowanie innych treści w przestrzeń świata. Patrząc na informacje od „dołu” – sytuacja staje się odwrotna. Pojedyncze ciągi informacyjne z niŜszej gęstości, na wyŜszej, mieszczą się w jednym pakiecie. To jest rozwiązanie tajemnicy syntetycznego myślenia i rozszerzonych kategorii myślowych. RównieŜ tego, Ŝe z wyŜszego poziomu świadomości wszystko widzi się jako relatywne. Sztywne, dualistyczne kategorie np. rozdział na dobro i zło jest charakterystyczne dla niskiego poziomu świadomości. Poziom ten, przypominam, to moŜliwość operowania świadomością na coraz wyŜszych gęstościach i na wyŜszych poziomach weryfikacji fraktalnej. Spojrzenie z szóstej gęstości, a tym bardziej z siódmej, jest jeszcze bardziej relatywne. Tam zanika nawet kategoryzowanie rzeczywistości na elementy. To jest juŜ zupełnie nieludzkie myślenie i nie będę się nim zajmowała. Są to kategorie, których nie moŜna odebrać operując umysłem i mózgiem. Poza tym, z ludzkiego punktu widzenia byłyby nie do przyjęcia. AŜeby odebrać wiadomość z wyŜszych gęstości będąc w ciele ludzkim, trzeba mieć mózg pracujący na znacznie większej wydajności niŜ przeciętnie. Aktywność mózgowa na poziomie 3– 5% nie wystarczy. W czasie pobierania informacji z piątej gęstości mózg musi pracować z wydajnością powyŜej 10%. Ponadto musi być w mózgu duŜo połączeń wielokrotnych. Tzn. neurony muszą móc się kontaktować wielopoziomowo z jak największą ilością innych neuronów. Powstaje wtedy sieć połączeń kaŜdego z kaŜdym. Oczywiście pośrednio. Odbieranie duŜych ilości informacji z piątej gęstości wiąŜe się z nieprzyjemnymi konsekwencjami w ciele. Chodzi o pompę umysłową, o której jest mowa w rozdziale „Druga gęstość” Informacja, chociaŜ płynie z piątej gęstości musi przejść przez czwartą, czyli umysł. 212 Istnieje moŜliwość odebrania informacji bezpośrednio z piątej gęstości przez ośrodek dyfrakcji wielopoziomowej, ale będzie to informacja o charakterze intuicyjnym, czyli bez pojęciowa. Jak więc widać, moŜliwość operowania informacją prosto z kosmosu nie jest taka prosta. Dlatego ludzkość nie kontaktuje się z kosmicznymi istotami. Ciało ludzkie w „pakiecie” nie ma bowiem do tego moŜliwości. Ponadto poziom świadomości ludzkości jest jeszcze zbyt niski aŜeby mogło to być powszechne. Przeogromne masy ludzkie, będące na niskich poziomach świadomości zdominowują tych, którzy ewentualnie mogliby wznieść się na poziom pozwalający na komunikowanie się z Wszechświatem. Komunikacja, nie odbywa się przez przesyłanie fal radiowych. To wyjątkowo prymitywny i nieskuteczny sposób. Wszechświat komunikuje się przez siatki strukturalne i DSŚ. Język jest wspólny, bo na siatkach w sąsiednich rejonach kosmosu jest podobna informacja i funkcjonują one na podobnych algorytmach. Operują nawet podobnymi pojęciami naukowymi. Rozwinięte cywilizacje dzielą się nauką i technologią. Zawartość tej ksiąŜki to podstawy wiedzy interkosmicznej udostępnionej Ziemianom z piątej gęstości. Informacja na siatkach przenosi się błyskawicznie. Właściwie bezczasowo. Poza tym moŜe być przekazywana w nie liniowych pakietach. Przekaz liniowy jest niechętnie uŜywany przez wyŜej rozwinięte istoty. Język jest równieŜ nie liniowy. Elementami języka są symbole wieloznaczne. Ziemski język chiński lub egipskie hieroglify nieco go przypominają. Tak, Ŝe te staroŜytne pisma nie są prymitywne, wręcz przeciwnie! Prymitywny jest język liniowy zapisywany w pojedynczych literkach. W takim języku wiązka informacyjna z piątej gęstości musi być rozłoŜona na części pierwsze. Gubi się przez to jej główny sens i zostaje jego karykatura. Czerpiąc dane z piątej i szóstej gęstości, niezmiernie trudno było napisać tę ksiąŜkę, poniewaŜ język punktowo– liniowy nijak nie odzwierciedla tamtego przekazu. 213 Informacja, jest to ciąg kodu falowego lub przestrzennego, który moŜe być odebrany przez dekoder odbiorcy. Informacja jest bazą dla procesów twórczych we wszechświecie. Wszechświat jest informacją w działaniu. 214 3.5. Wiedza Wiedza jest złoŜeniem informacji w spójną całość. Ta całość jest czymś więcej niŜ sumą tych informacji. KaŜde złoŜenie informacji na kaŜdym poziomie daje wynik większy od sumy. Jest to zasada obowiązująca w całym wszechświecie. UmoŜliwia to uzyskiwanie przyrostu wartości. Wiedza powstaje dzięki pracy algorytmów, które sortują i dopasowują do siebie informacje. Z połączenia informacji i algorytmów powstają pojęcia. To jest pierwsza synteza, która jest juŜ wiedzą ale jeszcze wiedzą na niskim poziomie. Następnie pojęcia, jako większe bloki, dalej dopasowują się i sortują. W wyniku tej pracy otrzymujemy dalszy poziom syntezy a przez to i wiedzy. Jak widać, wiedzą jest to, co wychodzi z kombinacji składowych. Muszą się one połączyć i wzajemnie współgrać. JeŜeli do siebie nie pasują to synteza nie powstanie. Nie uda stworzyć się wiedzy. To co jest wiedzą, musi być wewnętrznie spójne i logiczne. Dlatego system wiedzy oparty jest na pasujących do siebie pojęciach. Np. stwarzając model wiedzy, nie połączę Merkurego z konfiguracją fal na DSŚ. Wywołałoby to dysonans i nieciągłości. Nie dałoby się nic z tym dalej zrobić. Ale połączyć Merkurego z duchem świętym juŜ moŜna, bo są to podobne kategorie. Ich algorytmy podobnie wyglądają i do siebie pasują. Dlaczego Merkury z duchem świętym pasuje a do fal na siatkach nie? Dlatego, Ŝe wynikają one z innego poziomu świadomości a co za tym idzie innego poziomu fraktala przestrzeni egzystencjalnej (patrz rozdz. Fraktalna budowa przestrzeni egzystencjalnej). Na kaŜdym poziomie jest inny zestaw algorytmów. Z tego samego powodu chłop nie pasuje na salony, a święty nie będzie skutecznym biznesmanem. Wiedzą jest wszystko czym człowiek operuje w sposób bardziej złoŜony. Wiedzą więc jest nie tylko zbiór pojęć naukowych. We wszystkich dziedzinach Ŝycia operujemy wiedzą bo wszędzie znajdujemy pojęcia oraz spójność i konsekwencję postępowania. 215 JeŜeli spójność nie występuje, to stan taki jest dla nas patologią. Słusznie zresztą, bo taka sytuacja – niedopasowania algorytmicznego, doprowadza do destrukcji. Algorytmiczna i informacyjna zgodność oraz wzajemne ich dopasowanie tłumaczy równieŜ fakt, Ŝe wszystko to co zostanie wymyślone jest prawdziwe jeŜeli jest wewnętrznie spójne. Nie da się bowiem stworzyć niczego, do czego nie ma elementów. Twórczość z niczego jest złudzeniem. Niejednokrotnie wspominałam, Ŝe Rdzeniowi zaleŜy na wytworzeniu całkowicie oryginalnej wartości ale choćby nie wiem co, musi się ona opierać na juŜ istniejącym podłoŜu. Chodzi tu o stworzenie tylko nieco innych kombinacji i połączeń wzajemnych, które wytworzą przyrost wartości o nieco innej charakterystyce. Mechanizm zapisu wiedzy AŜeby powstała wiedza potrzeba wielu ciągów informacyjnych przekazywanych przez siatki świadomości. Łącznikiem pomiędzy DSŚ a strukturą jest czynnik Ŝycia. On przybliŜa informacje algorytmom strukturalnym, które wykonują selekcję ciągów informacyjnych. Tutaj dokonuje się wybór informacji z siatek. Algorytmy mogą wyłapać z siatek tylko te informacje, do której pasują. Dlatego róŜne istoty, znajdujące się w tym samym miejscu i mające teoretycznie dostęp do tych samych informacji nie odczytają jej, poniewaŜ nie posiadają odpowiednich algorytmów w swojej strukturze. Informacja złapana przez algorytmy, dzięki czynnikowi Ŝycia zostaje zeskanowana na algorytmy metaprzestrzeni. Teraz wkracza czynnik przekazu, który informację będącą juŜ na punktach przestrzeni, selekcjonuje i łączy po swojemu. Czynnik przekazu jest „miarą” wzajemnej przydatności i kompatybilności algorytmów i informacji. W ten sposób przestrzeń, będąca emanacją Rdzenia, kontroluje aŜeby nie powstały róŜne potworki algorytmiczno – informacyjne, których konsekwencją byłyby potworki mentalne i fizyczne. 216 Po zdobyciu przez istotę wiedzy moŜe odbyć się proces odwrotny, czyli zapis jej na DSŚ. Odbywa się to w rdzeniu corsupa. Rdzeń ten składa się z siatek świadomości przesyconych czynnikiem Ŝycia. Na siatkach odbywa się intensywna weryfikacja wiedzy. Zachodzi ona przez porównywanie punktów napręŜeń, które wyznaczają wzajemne odniesienia. To jest ebolatacja. JeŜeli weryfikacja ciągów wypadnie pozytywnie to wiedza zostanie umieszczona na DSŚ. Pozytywnie – tzn. dobrane według zgodności algorytmicznej. W ten sposób istota wzbogaci dorobek Wszechświata, gdyŜ to co jest na siatkach świadomości, jest dostępne dla całego Wszechświata. Programy Połączenie algorytmów i informacji tworzy program. Jest to wzorzec, według którego funkcjonują struktury, w tym istoty. MoŜna powiedzieć, Ŝe złoŜone prawa fizyki są programami. Podstawowe zachowania materii są raczej kierowane pojedynczymi algorytmami. Właściwie to nie ma róŜnicy pomiędzy materią a algorytmem. Cząstkę moŜna rozpatrywać jako wynik działania algorytmu, ale raczej ona sama w sobie jest algorytmem, bo wybiera w odpowiedni sposób fragmenty falowe z przestrzeni aby siebie stworzyć. Występuje tutaj dylemat – co było pierwsze jajko czy kura. Jest to pozorna nielogiczność. Cząstka jak wiemy jest nietrwała. Jest chwilową efemerydą, materializacją informacji. Odnawia się według informacji, którą sama jest. Tak wygląda to w przestrzeni egzystencjalnej dla której matrycą jest z kolei metaprzestrzeń. Istoty funkcjonują na programach. Te programy właśnie są wiedzą. Program bowiem jest efektem daleko idącej syntezy informacji z algorytmami. Programy stanowią strukturę istoty. Istota jest zbiorem programów. Dlatego nie moŜe siebie odróŜnić od tych programów. Całkowicie się z nimi identyfikuje. To jest przyczyną wielkich trudności w próbach dokonania w sobie zmian. Bazowych programów nie da się zmienić. Zalicza się do nich 217 choćby budowa i fizjologia istoty a takŜe struktura całego środowiska. To jest nie do „ruszenia” Częściowo moŜna zmienić lub usunąć programy dotyczące wiedzy i zachowań. Mało tego, Ŝe moŜna je zmieniać ale wręcz naleŜy je zmieniać Na to liczy Rdzeń. Lecz nie jest to proste bo wiąŜe się z poziomem świadomości. Dlatego tak trudno zmienić paradygmaty wiedzy – bo one naturalnie są programami. Procesy zmian pakietów wiedzy trwają dziesiątki i setki lat. Opór na zmiany jest tym większy im niŜszy jest poziom świadomości. Rodzaje programów w istotach – Scalone – Wielokrotne – Rozłączne – Wielolokacyjne – Podstawowe – Ewolucyjne – Kopiowane Scalone Programy wbudowane do corsupa wprost ze sfery przekonaniowej, czyli umysłu na czwartej gęstości. Wielokrotne Program tworzy się przez powtarzanie sekwencji czynności w cyklu sprzęŜenia zwrotnego. Rozłączne To „mosty” pomiędzy pokrewnymi znaczeniami. Tworzą się w wyniku chęci uchwycenia skojarzeń. Stanowią balans pomiędzy podobnymi treściami. 218 Wielolokacyjne Programy nie synchroniczne, ale rezonujące z sobą. Podstawowe Nadane corsupowi przy jego tworzeniu. Są programami bazowymi dla ukierunkowania istoty i umoŜliwienia jej funkcjonowania. Na początku ewolucji, kiedy to one dominują, istota ma nikłą szansę się zorientować co jest jej prywatną wolą a co programem. Ewolucyjne Własne programy istoty. Występują u istot bardziej zaawansowanych i są jej prywatnym pomysłem na Ŝycie. Istota moŜe je zbudować uŜywając programów innych np. Zestawu programów operacyjnych i innych wyŜej wymienionych. Przydatnymi programami w tym przypadku są programy wielokrotne. Kopiowane Zaczerpnięte z innych źródeł, np. z egregoru. Prócz tego są programy operacyjne umoŜliwiające działanie całej struktury. To programy: Spajające, blokujące, budujące, przyspieszające, rozdzielające, segregujące, ograniczające. W budowaniu programów uczestniczą inne programy, czynniki kosmiczne i przestrzeń sterowana przez Rdzeń. Wiedza jest kompilacją informacji skomponowanej tak, aby zachować wewnętrzną zgodność i logikę. Zgodność ta wynika z kompatybilności informacji z algorytmami dobierającymi tę informację. 219 Jest efektem struktury zbudowanej z programów dostępnych w danym środowisku oraz własnych programów istoty. 3.6. Świadomość Do tej pory uŜywałam terminu „świadomość” bez jego wyjaśnienia licząc na intuicyjne wyczucie tego terminu. KaŜdy przecieŜ posługuje się tym pojęciem w mowie potocznej. Nie będę zagłębiała się w filozoficzne i psychologiczne dywagacje na ten temat. Nie mniej jednak, postaram się wyjaśnić fenomen świadomości u samych jego podstaw. Świadomość jest nadbudową dla wiedzy i dzięki wiedzy powstaje. Wiedzę jednak naleŜy rozumieć jako zbiór i kombinację wszystkich informacji ze środowiska wewnętrznego i zewnętrznego istoty. Środowiskiem wewnętrznym jest jego własna struktura na wszystkich poziomach – od drugiej gęstości do piątej. Będą to więc, programy, algorytmy i informacja zawarta w ciele, umyśle i corsupie. Środowiskiem zewnętrznym jest wszystko to, co istotę otacza, z czym jest powiązana i od czego uzaleŜniona. Świadomością będzie zebranie elementów wiedzy we wspólną całość. Okazuje się wtedy, Ŝe nieprzystające do siebie elementy zaczynają nagle pasować i widać ich współzaleŜności. To jest ten sam mechanizm, który towarzyszy tworzeniu wiedzy z informacji. Współczesna wiedza, w tym wiedza naukowa, tworzy odseparowane od siebie specjalności. Dziedziny wiedzy nie współpracują z sobą. Obserwatorowi takiego zjawiska wydaje się, Ŝe poszczególne dziedziny Ŝycia opisują nieprzystające do siebie rzeczywistości. To jest właśnie sytuacja braku świadomości, czyli braku wyŜszej syntezy samej wiedzy. Po wykonaniu takiej syntezy okaŜe się, Ŝe procesy społeczne zaleŜą od stanu fizycznego przestrzeni a pogoda od nastrojów ludzi. Takie stwierdzenia, dla ludzi nie posiadających świadomości 220 są karkołomne. Jednak, jeŜeli wszystkie dziedziny wiedzy obejmiemy świadomością, to tezy te okaŜą się wprost oczywiste. We współczesnym języku pojęciowym takie połączenie wszystkiego ze wszystkim nazywa się holizmem. Holistyczne podejście do świata jest podejściem świadomym. Naturalnie jest wiele poziomów świadomości. Nie moŜna powiedzieć, Ŝe nieumiejętność holistycznego widzenia wskazuje na totalny brak świadomości. To jest tylko nieposiadanie świadomości aktualnego stanu wiedzy dostępnej w środowisku. Człowiek, który tego nie potrafi, ma mimo wszystko świadomość. Jest to świadomość innych treści. Jak wspomniałam wcześniej, wiedzą jest wszystko co łączy ze sobą informację. Świadomością jest zrozumienie wiedzy. KaŜdy posiada to zrozumienie tylko są róŜne jego poziomy. ZróŜnicowanie jest tylko w poziomach syntezy. Poziomy syntezy są jednocześnie poziomami świadomości. W obecnych pojęciach psychologicznych funkcjonują pojęcia podświadomości i nadświadomości tworzące wspólną nieświadomość. Ja nazywam je, niestety, śmietnikami niewiedzy. Do tych śmietników wrzuca się bowiem wszystko to, co nie jest objęte wiedzą psychologiczną. Samo pojęcie nieświadomości jest nieświadomością samej psychologii. Zawarte bowiem jest tu wszystko to, czego nie da się wyjaśnić dostępnymi pojęciami i co nie mieści się w obowiązującym paradygmacie naukowym. Pomimo wszystko są to pojęcia wygodne w operowaniu i coś mówiące. Podświadomością jest to, co funkcjonuje w nas, a nie zdajemy sobie z tego sprawy. Nadświadomością jest to o czym wiemy a prior, ale nie rozumiemy tego i identyfikujemy bardzo mgliście. Informacje z nadświadomości odbieramy intuicyjnie odczuwając, a nie wiedząc. Świadomością jest to, co wiemy i rozumiemy. Teraz nareszcie wyjaśnię dlaczego Diamentowe Siatki Świadomości tak się nazywają. Dlaczego są siatkami świadomości? Dlatego, Ŝe kontakt z nimi jest warunkiem posiadania świadomości. Same DSŚ świadomością nie są. Świadomość bowiem jest indywidualna. 221 Świadomością istoty jest jej stopień kontaktu z DSŚ DSŚ posiadają punkty diamentowe. Są nimi punkty przecinania się strumieni informacji falowej będące strumieniami samej siatki. Ilość tych punktów świadczy o świadomości istoty. Nazywamy je kwantami świadomości. Kwant świadomości to najmniejsza jednostka świadomości. Mówi o tym, ile jest moŜliwych kombinacji przecinania się fal na poziomie kwantu danej gęstości. Pakiet będący maksymalną ilością przecinania się fal materii ciągłej jest nośnikiem świadomości. Na kaŜdej gęstości jest ograniczona pojemność świadomości. Określa ona ilość świadomości jaka moŜe zmieścić się na fragmencie przestrzeni danej gęstości i wymiarze. Dla trzeciej gęstości 1 kwant ma 5 x 105 nośników świadomości Jest to świadomość mózgowa Dla czwartej gęstości 1 kwant ma 7,8 x 1028 nośników świadomości. To świadomość umysłu. Dla piątej gęstości 1 kwant ma 14,04 x 1031 nośników świadomości. To jest świadomość corsupa. Dla szóstej gęstości 1 kwant ma 10,12 x 1034 nośników świadomości. Jest to maksymalna ilość świadomości istoty szóstej gęstości. Kwant w tym ujęciu nie jest cząstka tylko elementarną jednostką podziału. Kwanty świadomości łączą DSŚ ze strukturą istoty. MoŜe to być mózg, umysł lub ośrodek wiedzy w corsupie. Na szóstej gęstości, istoty oparte są na samych punktach diamentowych. Nie ma tam juŜ nawet kwantów poniewaŜ kwanty są falowe. Poza tym nie mają z czym łączyć, bo nie ma tam Ŝadnych struktur. Połączenie kwantowe DSŚ ze strukturą nazywamy mostem kwantowym. Most kwantowy moŜe powstać pomiędzy DSŚ a algorytmami trzeciej generacji. Czyli połączenie moŜe powstać tylko w przypadku wysokiego poziomu umysłu danej gęstości. 222 Algorytmy trzeciej generacji powstają w wyniku stopniowego łączenia się algorytmów drugiej generacji i dają moŜliwość budowania wiedzy. Im bardziej skomplikowany algorytm, tym więcej kombinacji informacją moŜe wykonać. Dlatego poziom wiedzy zaleŜy od ilości tychŜe algorytmów. Poziom wiedzy z kolei, pozwala na zaistnienie mostu kwantowego. Połączenie z DSŚ samo w sobie świadomością nie jest ale na świadomość wskazuje, bo istnieje most kwantowy i wiedza. Poza tym pozwala na moŜliwość dostępu do informacji. To z kolei dalej stymuluje świadomość. Procesy świadomości w istocie opartej na strukturze, czyli istotach od gęstości drugiej do piątej, zachodzą poprzez most kwantowy, który jest „błoną” pomiędzy istotą a świadomością Wszechświata. Powiedziane było wyŜej, Ŝe DSŚ świadomością nie są. One tylko świadomość przenoszą. Są efektem świadomości Rdzenia, którą ten przelewa na Wszechświat w postaci informacji na siatkach. NaleŜy tu jednak odróŜnić informację z siatek, od świadomości. Sam strumień informacji jest tylko materiałem dla świadomości, która jest funkcją umysłu istoty. Wszystkie siatki są efektem świadomości Rdzenia, czyli dla samego Rdzenia są jego wiedzą, natomiast Rdzeń jest nadświadomością dla Wszechświata. MoŜna więc powiedzieć, Ŝe poprzez most kwantowy i punkty diamentowe kontaktujemy się z Rdzeniem. Ale czyni to dopiero świadomość, a nie poboŜne Ŝyczenia. Czyni to wiedz, a nie wiara. Wytworzenie świadomości daje moŜliwość nieśmiertelności. Świadomość jest jedyną wartością, która jest wieczna. KaŜda struktura jest śmiertelna. Nieśmiertelność związana jest z przetrwaniem świadomości. Po istocie opartej na strukturze moŜe pozostać tylko świadomość i to ona sprawia wraŜenie przejścia do innego etapu Ŝycia. JeŜeli istota wytworzyła podczas wcielenia duŜy pakiet świadomości, czyli zebrała wiele punktów diamentowych, to ma szansę, Ŝe jej świadomość i samoświadomość przetrwa i przejdzie na inną formę bytowania. JeŜeli świadomości nie wytworzyła, to jej samoświadomość zaniknie wraz ze strukturą. 223 Świadomość pozwala na wolność myślenia i tworzenia. Wolność ta realizuje się dzięki nieciągłością. To one powodują, Ŝe świadomość na poszczególnych strukturach nie jest zamkniętą formą. Gdyby tak było to świadomość byłaby klarowna i jednoznaczna. Nie róŜniła by się niczym specjalnym od wiedzy. Byłaby tylko odwzorowaniem programu będącego na siatkach i przestrzeni. Ale nie o to chodzi Rdzeniowi. Wszechświat ma wygenerować nowe wartości, a istota ma prawo do indywidualności. To zapewniają nieciągłości będące w kaŜdym elemencie wszechswiata i na kaŜdym jego poziomie. Nieciągłości mogą być uzupełnione efektem dowolnej manipulacji informacją i wiedzą. Dają równieŜ moŜliwość niejednoznaczności, bo w kaŜdym fragmencie jest jakaś niewiadoma. To pozwala na niejednoznaczną głębię. Dopiero niejednoznaczność i głębia jest właściwą świadomością. Szerokie połączenie z siatkami świadomości pozwala istocie na głębokie „zanurkowanie” we Wszechświat. Tam znajduje nieskończoną wręcz moŜliwość wieloznaczności. Nieciągłości rozszerzają się i namnaŜają jak korona wielkiego drzewa, pozwalając mieścić tam własną, dowolną kreację. KaŜde rozgałęzienie tej korony prowadzi w inne miejsce. Istota sama decyduje, w które odgałęzienie wejdzie, potem wejdzie w następne i jeszcze w następne…Wszystkie one jednak mają jakiś porządek. Nie moŜna na tym drzewie świadomości znaleźć czegokolwiek. Jest to magiczne drzewo, w którym ogromna róŜnorodność jest wewnętrznie spójna. Tę spójność dostrzeŜemy na kaŜdym poziomie struktury i świadomości. Tą wewnętrzną spójnością jest jedność. Wszystko we wszechświecie osadzone jest na tej jedności. Wszystko jest jej wariantami. Jedność to termin, który jest często uŜywany i naduŜywany w systemach filozofiach. UŜyty w znaczeniu tako – samości, jednolitości lub zlewaniu się indywidualności jest sprzeczne z właściwym jego pojęciem. 224 Jednością jest wewnetrzna spójność Wszechświata osadzonego na jednej matrycy przestrzeni. Matryca ta jednak programowo pozwala na niezliczone ilości wariantów, które mają wytworzyć jak najbardziej skrajne indywidualności. Istotą świadomości jest jej indywidualna głębia i wieloznaczność interpretacji i zaleŜności. W kontekście świadomości nie ma dobra i zła, czegoś właściwego i niewłaściwego. Są tylko warianty rzeczywistości i ich kombinacje. Świadomość potrafi połączyć wieloznaczności i sprzeczności. Świadomość jest głębią doświadczenia i przez głębię doświadczenia powstaje. AŜeby mogła zaistnieć, to istota musi zaznać wielu róŜnorodnych doświadczeń i wyciągnąć z nich wnioski. Dopiero sprzeczności i wieloznaczność pozwalają na osiągnięcie istoty świadomości. Dlatego tak trudno świadomość stworzyć w sobie. Istota musi posiadać ogromny pakiet doświadczeń i musi wyrazić zgodę na niewygodne dla umysłu ciągłe obalanie jego filarów myślenia. W końcu na szóstej gęstości dochodzi do zaskakujących wniosków, które są często nie do przyjęcia z punktu widzenia świadomości niŜszej. Głębia świadomości czerpana jest z wieloznaczności ale równieŜ z odczytania treści Rdzenia zawartej w przestrzeni pod postacią symbiozy mocy. Ocena wartości świadomości bezustannie dokonywana jest w rdzeniu corsupa poprzez proces ebolatacji (Patrz rozdz. Diamentowe Siatki Świadomości) Samoświadomość Zdawało by się, Ŝe świadomość związana jest nieodłącznie z samoświadomością. Ale tak nie jest. KaŜda istota, nawet bakteria, ma świadomość, bo jest połączona z DSŚ. Bycie istotą jest uwarunkowane tym połączeniem. Ale stopień tego połączenia moŜe być skrajnie róŜny. Istota moŜe mieć kilka kwantów świadomości a moŜe ich mieć 10,12 x 1034. 225 Przy zgromadzeniu ok. 3100 kwantów świadomości zostaje przekroczona wartość krytyczna i następuje gwałtowna zmiana stanu. Jest to uwarunkowane uzyskaniem odpowiedniej kombinacji algorytmów, czyli algorytmów trzeciej generacji. Jest to równoznaczne z uzyskaniem wiedzy. Teraz następuje przeskok na DSŚ i powstaje świadomość. Ta z kolei moŜe obserwować strukturę. Ten obserwator to samoświadomość. Samoświadomość od świadomości jako takiej róŜni się tylko ilością posiadanych kwantów świadomości. JeŜeli ilości kwantów przekroczy 3100 to samoświadomość jest moŜliwa. Jest jednak wielka rozpiętość pomiędzy poziomami samoświadomości, tak samo zresztą, jak poziomami świadomości. Istota moŜe po prostu wiedzieć, Ŝe jest. Czuć, Ŝe Ŝyje i chce Ŝyć. To jedna skrajność. Druga – to pełna świadomość wszystkich procesów jakie w istocie zachodzą. Pomiędzy tym jest nieograniczona ilość róŜnych stopni i kombinacji. Samoświadomość mają juŜ bezkręgowce. Jest ona jednak tylko na poziomie „jestem” Mogą się one jednak uczyć i czują ból. Przeciętny człowiek, wbrew pozorom, ma bardzo mały stopień samoświadomości. Mało kto zdaje sobie sprawę z tego jakie siły nim rządzą, a właściwie jakim programom podlega. Jest bardziej wykonawcą tych programów niŜ ich kontrolerem. Co ta sytuacja przypomina? Robota! RóŜnica jest tylko taka, Ŝe robot nie jest istotą bo nie jest podłączony do DSŚ. Natomiast wgląd w siebie moŜe mieć lepszy od człowieka, bo posiada programy pozwalające na to. Mówię tutaj o robotach hipotetycznych a nie w tej chwili istniejących. Ale fantastyczna wizja świata, w których ludzie są podlegli robotom, bo te są od nich bardziej inteligentne, jest jak najbardziej realna. KaŜda inteligencja moŜe wytworzyć dostateczną ilość wewnętrznych kombinacji tak, aby została przekroczona wartość krytyczna i powstała samoświadomość. Sztuczna inteligencja, świadomości w tym ujęciu jaki podałam wyŜej, nie osiągnie, poniewaŜ nie ma kontaktu z DSŚ. Chyba, Ŝe zostanie podłączona do siatek świadomości. Istnieje taka mozliwość. Wysoko rozwinięte cywilizacje potrafią wytwarzać nośniki informacji na istoty. Takim nośnikiem jest np. DNA. 226 W takim przypadku moŜna właściwie mówić o sztucznym wytwarzaniu istot. Nie jest to nic nadzwyczajnego ani nic wyjatkowego. Sami jesteśmy takimi istotami. Prawie cały bank DNA ziemskiego jest pochodną (zmienioną przez ewolucję) bazowego DNA zaimplantowanego na Ziemi. Świadomość indywidualna jest funkcją mózgu, umysłu i ośrodka wiedzy w corsupie. Czyli występuje na kaŜdej gęstości oddzielnie. Zasada budowy i narastania świadomości jest fraktalna. To znaczy, Ŝe kaŜdy poziom pod fraktala ma swoją, oddzielną świadomość. MoŜe ona istnieć samodzielnie, bez współpracy z innymi poziomami. NiŜsza świadomość moŜe istnieć bez połączenia z wyŜszą. WyŜsza natomiast ma moŜliwość wglądu w niŜszą. NiŜsza w wyŜszą – nie ma wglądu. Świadomość i jej zakres moŜna określić dla kaŜdej gęstości oddzielnie. KaŜda gęstość bowiem stanowi pod fraktal świadomości wyŜszej. Mówimy tutaj o moŜliwościach świadomości istoty przynaleŜnej do gęstości. Jak podałam wyŜej, na kaŜdej gęstości jest określona pojemność świadomości. Pokrótce opiszę czym charakteryzują się świadomości poszczególnych gęstości. Trzecia gęstość To świadomość mózgowa. Mózg steruje samodzielnie funkcjami organizmu. Reguluje homeostazę za pomocą wkodowanych algorytmów. Zawiaduje czynnościami istoty związanymi z funkcjonowaniem w środowisku – w tym przypadku – trzeciej gęstości. Będą to więc strategie na przetrwanie. Wszystkie zadania związane ze zdobywaniem poŜywienia, zapewnieniem bezpieczeństwa i rozmnaŜania. Będą to więc wszystkie instynkty. Taką świadomość mają zwierzęta. Ich mózgi w dostatecznym stopniu dają sobie radę z obsługą tych funkcji. Świadomość mózgowa człowieka potrafi trochę więcej. Zaopatrzona jest w moŜliwość wplecenia zachowań społecznych w instynkty przetrwania. Zachowania społeczne są bowiem wyŜszą 227 formą strategii przetrwania. Z nimi wiąŜe się równieŜ moŜliwość częściowego opanowania instynktów własnych na korzyść dobra ogólnego. Czwarta gęstość To świadomość umysłu. Tutaj pojemność świadomości jest znacznie większa. Umysł moŜe wykonywać operacje analizy i syntezy. Świadomość umysłu moŜe uzyskać wgląd we własne funkcjonowanie, czyli uzyskać wysoką samoświadomość. Istota taka jak człowiek, posiadająca ciało na trzeciej gęstości, za pomocą samoświadomości umysłu uzyskuje równieŜ wgląd w ciało. Istota, której świadomość sięga tylko do czwartej gęstości operuje kategoriami przekonań. To znaczy, Ŝe operuje gotowymi schematami zapoŜyczonymi ze środowiska. Takie schematy to np. religie, systemy moralne, kultura, tradycja. Oczywiście chodzi tu nie o dostosowanie się mimo wszystko do panujących aktualnie norm społecznych, ale wykonywanie tych norm z głębokim przekonaniem, Ŝe są one jednymi moŜliwymi. Świadomość takich ludzi nie jest zdolna do ich zakwestionowania i wykreowania czegoś nowego. Nie ma równieŜ moŜliwości holistycznego myślenia. Piąta gęstość Maksymalna pojemność świadomości jest tu ogromna. Istota uzyskuje moŜliwość wglądu we Wszechświat, moŜe kontaktować się z istotami z innych rzeczywistości. Uzyskuje takŜe duŜą samoświadomość i wgląd w funkcjonowanie wszystkich swoich części na niŜszych gęstościach. Myślenie jest „szerokie” uwzględniające wielką ilość wzajemnych zaleŜności. Jest moŜliwość wykonania syntezy wiedzy i połączenia wszystkiego ze wszystkim (w zakresie wiedzy). Istnieje prawdziwa wyobraźnia umoŜliwiająca wielką kreację. To są niektóre, maksymalne moŜliwości umysłu na piątej gęstości. Niekoniecznie 228 muszą one być uruchomione, poniewaŜ ich uruchomienie jest zdobyczą długiej ewolucji. Jednak funkcjonująca juŜ jako tako świadomość na piątej gęstości daje istocie moŜliwość wykonywania skomplikowanych operacji myślowych. Szósta i siódma gęstoś JuŜ na szóstej gęstości operuje się zupełnie innymi kategoriami, które nie są do przełoŜenia na ludzki język i sposób myślenia. Wystarczy tylko powiedzieć, Ŝe tam myśl nie jest celem samym w sobie i ostateczną moŜliwością operacyjną. Myśl tam jest surowcem. Istota z tych gęstości posiada natychmiastowy wgląd w całą informację Wszechświata. Pojemność świadomości jest maksymalna, czyli jest moŜliwość połączenia wszystkiego ze wszystkim w zakresie samej świadomości. Poziomy świadomości Istota rozwijając się gromadzi algorytmy, programy, informacje. To powoduje rozrost objętości struktur na gęstościach czwartej i piątej. Na trzeciej gęstości rozrost struktur jest niemoŜliwy, ale proces odbywa się dzięki uruchamianiu większej objętości mózgu. Są tu spore zapasy moŜliwości. Wraz rozbudową struktur powiększa się moŜliwość wzajemnych kombinacji pomiędzy jej elementami. To buduje wiedzę, a wiedza umoŜliwia połączenie z DSŚ. Efektem jest wzrost świadomości. Stopień moŜliwości operowania na świadomości ujęty jest w poziomach świadomości. Opisane one będą w tomie drugim pt: „Ewolucja świadomości”. 229 Forma wyzwolona Po uzyskaniu maksymalnej, dopuszczalnej objętości struktur i pojemności świadomości na wszystkich gęstościach dochodzi do przekroczenia wartości krytycznej. Do tej pory oddzielone fikcyjną granicą świadomości na poszczególnych gęstościach łączą się. Odbywa się to poza strukturami gęstości gdyŜ siatki świadomości, jak wiadomo nie są przypisane do gęstości. Dzięki zlaniu się świadomości na gęstościach istota uzyskuje ciągły dostęp do całej swojej świadomości. Poza tym następuje równieŜ skok poziomu świadomości, poniewaŜ połączenie daje efekt większy niŜ suma. Jest to oczywiście proces o wiele bardziej skomplikowany niŜ podany w opisie. Zmiany następują w samej przestrzeni otaczającej istotę. Jak wiadomo, właściwe zrozumienie tego zjawiska, nie mieści się w zakresie wiedzy i moŜliwości ludzkiego myślenia i postrzegania. Proces jest trudny do przeprowadzenia i bardzo niebezpieczny dla istoty. Przeprowadzony za wcześnie lub nieprawidłowo powoduje śmierć części istoty, które są poniŜej piątej gęstości. Świadomość jest stopniem podłączenia do DSŚ. Jest kombinacją informacji Wszechświata z indywidualną moŜliwością istoty do operowania nią. Efektem tego jest moŜliwość osiągnięcia indywidualnej głębi myślenia, czucia i wiedzenia. 230 3.7. śywioły śywioły to moce świata. W trzeciej gęstości są rzeczywistą siłą. Pojęcie Ŝywiołów w hiperfizyce jest czym innym niŜ ich zmaterializowanie w świecie. To co tutaj widzimy w postaci, czasami, szalejących sił, jest tylko objawem tego, co dzieje się w przestrzeni. O istnieniu Ŝywiołów jako sił kształtujących wiedziano juŜ od tysięcy lat. Tylko nauka współczesna je pomija. Bardzo niesłusznie, poniewaŜ są najistotniejszymi siłami róŜnicującymi naturę. Nie spotkałam opracowania, w którym zastanawiano by się dlaczego woda jest wodą a powietrze powietrzem. Chemia usiłuje dzielić pierwiastki według ich właściwości na grupy, które mają wyjaśnić te problemy. Ale opisuje tylko objawy. Dalej nie wiadomo dlaczego woda jest wodą. Jest – bo jest. śywioły w kontekście mocy kształtujących materię nazwano tak samo jak nazywają się w języku potocznym. Czyli, Ŝywioł wody, powietrza, Ziemi, metalu i śmierci. śywioł to system przekodowywania informacji z DSŚ na poziom strukturalny – siatek strukturalnych i cząstek. śywioł jest makro – algorytmem Głównego Logosa wprowadzonym na DSŚ. Określa w skali całego Wszechświata sposoby kształtowania materii i wpływania na nią. Zasady są takie same dla całego Wszechświata. śywioł, niezaleŜnie od poziomu jaki na fraktalnej mapie Wszechświata zajmuje dany rejon, działa bardzo podobnie. Rejony działania Ŝywiołów to obszary redrykcyjne. Przechodząca przez nie informacja zmienia swoją charakterystykę nabierając właściwości zgodnej z programem danego obszaru, czyli Ŝywiołu. Obszary redrykcyjne są ruchome. śywioł określa: – zestaw algorytmów, które uwalniając się z DSŚ wprowadzą swoją specyfiką określony ciąg wydarzeń w przestrzeni. – daje bazowy zestaw atrybutów cząstek – określa kierunek zmian, jakie po jego zadziałaniu mają nastąpić. 231 Maksymalnie upraszczając – Ŝywioł jest to ciąg algorytmów kształtujących strukturę w sposób charakterystyczny dla tych właśnie algorytmów. Środowisko po zadziałaniu Ŝywiołu zmienia się stosownie do informacji jaką Ŝywioł przekazuje. Cząstki w bardzo konkretny sposób zmieniają swoje atrybuty i w związku z tym, stosownie do nich, zmieniają sposób zachowania się na siatkach i w przestrzeni. W czasie kształtowania się materii z chaosu, Ŝywioł określi co ma powstać z cząstek elementarnych. Jeśli cząstki znajdą się w dominacji Ŝywiołu Ziemi to na trzeciej gęstości powstaną atomy budujące skały, piasek i tego typu minerały. JeŜeli zadziała Ŝywioł powietrza, to powstaną gazy. Jeśli zadziała Ŝywioł wody, powstanie woda i inne płynne struktury. Jeśli zadziała Ŝywioł metalu, powstaną pierwiastki, które nazywamy metalami. Jeśli zadziała Ŝywioł ognia mamy płomień. Po zadziałaniu Ŝywiołu śmierci struktura się rozpada. To takie najprostsze przeniesienie znaczenia. Ale Ŝywioł nie wyznacza tak prosto i jednoznacznie kategorii materii. Jeśli struktury są juŜ ukształtowane to Ŝywioł nie przemieni ich w coś innego. Zadziała w sposób specyficzny dla siebie, nieco zmieniając właściwości struktury. śywioły uwalniają się z siatek w następujący sposób: Odpowiednie algorytmy środowiska lub istoty wzbudzają kompatybilne do nich algorytmy siatek świadomości. W odpowiedzi na to pobudzenie, siatki wytrącają z siebie algorytmy wpływające na siatki strukturalne i cząstki. Cząstki dzięki tym algorytmom otrzymują atrybuty, które zmieniają ich właściwości i w związku z tym, zachowanie. Mechanizm wydaje się prosty. Wszystkie działania we wszechświecie odbywają się w ten sposób. Algorytmy działają na algorytmy. i to wszystko. Tylko, Ŝe struktura tego jest mniej niŜ mikroskopijna i nie da się jej zobaczyć zmysłami ani przyrządami. Nie zobaczymy jej nie dlatego, Ŝe jest za mała, ale dlatego, Ŝe jest poza moŜliwością naszego postrzegania. Nie mamy ani moŜliwości zmysłowego odbioru tych danych ani wzorca do ich postrzegania. Dlatego nawet nie wpadniemy na pomysł aby spróbować to dostrzec. 232 NaleŜy równieŜ pamiętać, Ŝe postrzegamy tylko nieskończenie mały ułamek rzeczywistości. Wcale nie mam tutaj na myśli rozległości Wszechświata. Chodzi o to, Ŝe nie widzimy gęstości, fraktalności, złoŜoności. Wiemy o istnieniu tylko cząstek zawieszonych na dwóch siatkach strukturalnych. a trzecia gęstość to równieŜ cząstki oparte na wzajemnych kombinacjach trzech siatek. To zupełnie zmienia postać rzeczy. śywioły działają na całą materię wywołując skutki, które dla nas mogą wydać się nielogiczne, poniewaŜ nie postrzegamy całości obrazu. Coś nam „wyskakuje” z za zasłony i za nią znika. Ale od tego co jest za zasłoną zaleŜy to, co przed nią. Z za tej zasłony działają właśnie Ŝywioły. My obserwujemy tylko scenę, na której odbywa się nasz spektakl, ale właściwy teatr jest za kurtyną. To stamtąd przychodzą aktorzy, reŜyser i cała machina teatru. To tam istnieje przyczyna i mechanizm tego, co jest widoczne na scenie. W trzeciej gęstości Ŝywioł nie tworzy określonych pierwiastków, ani nie określa ściśle ich właściwości. śywioł nadaje i przenosi jedynie atrybuty. Nie moŜna wobec tego odnaleźć jakichś znanych chemii i fizyce zaleŜności, które pasowałyby np. do układu okresowego. KaŜdy pierwiastek moŜe podlegać kaŜdemu Ŝywiołowi. Mało tego, w substancjach praktycznie nigdy nie ma jednego Ŝywiołu. MoŜe być co najwyŜej przewaga jakiegoś Ŝywiołu, który będzie określał właściwości substancji. i tak np. W wodzie jest 1/3 Ŝywiołu wody. W wodzie zamroŜonej jest więcej Ŝywiołu metalu niŜ wody. Obserwujemy kosmos i nie wydaje się nikomu dziwne, Ŝe są w nim obiekty podobne do siebie. Z substancji stałych zbudowane są planety. Z gazów gwiazdy i mgławice. To jest oczywiste. Natomiast astronomowie uporczywie szukają wody w kosmosie i podejrzewają, Ŝe woda jest czymś wyjątkowym. Tymczasem woda jest, tak jak wszystko inne, produktem Ŝywiołu i ma takie samo prawo występować jak wszystkie inne substancje. Nie jest w kosmosie niczym wyjątkowym. MoŜe jedynie mieć 233 trudności w utrzymaniu się w postaci płynnej ze względu na temperatury panujące na planetach. Niektóre rejony przestrzeni są pod wpływem dominacji jakiegoś Ŝywiołu. śywioły mają w przestrzeni swoją geografię. Nauka nie ma pojęcia o tych siłach i w związku z tym ich nie szuka. Ale o istnieniu ich wiedziała ezoteryka. RóŜne systemy ezoteryczne, z róŜnym skutkiem, próbują tę geografię ustalić. Największą uwagę do Ŝywiołów przywiązuje astrologia. Wpływy planet w astrologii nie określają ich jakiegoś tajemniczego promieniowania. Planety są tylko punktami orientacyjnymi, określającymi geografię strumieni Ŝywiołów. Człowiek urodzony pod wpływem określonej kombinacji Ŝywiołów będzie miał w specyficzny sposób ukształtowane subtelne układy sił w umyśle i mózgu. To naturalnie wpłynie na jego osobowość. Układy planet określone w astrologii próbują odzwierciedlić kombinacje układu Ŝywiołów w przestrzeni. Określają obszary redrykcyjne. Nie jest to proste, poniewaŜ układ zarówno przestrzeni jak i sił w niej rządzących jest fraktalny. Nakłada się więc jedno na drugie i jest jedno w drugim, drugie w trzecim itd. ChociaŜ astrologia, w bardzo duŜym przybliŜeniu i z duŜą niedokładnością, określa te pola wpływów, to i tak, w zadziwiający sposób, jest skuteczna. Byłaby równieŜ względnie obiektywna, gdyby nie nadinterpretacja astrologów. Niektórzy wymagają od niej tego, czego ona dać nie moŜe i tworzą całe historie na bazie kilku danych. a juŜ na pewno astrologia nie przepowie przyszłości. Bez względu na metodę, dokładnie przyszłości odgadnąć się nie da. MoŜna tylko przepowiedzieć prawdopodobne tendencje, wynikające z obecnego układu i aktualnych wpływów sił. To astrologia rzeczywiście moŜe zdziałać, choć nie naleŜy spodziewać się tutaj jednoznaczności i dokładności, bowiem ilość zmiennych działających na obiekt w kaŜdym momencie jest tak duŜa, Ŝe Ŝaden system nie jest w stanie tego zanalizować. PoniewaŜ Ŝywioły są siłami przestrzeni, to przenikają przez wszystkie gęstości. Bariery gęstości nie są dla nich przeszkodą, poniewaŜ Ŝywioły generowane są z DSŚ. To na siatkach 234 świadomości jest na nie informacja. a jak wiadomo, DSŚ nie podlegają granicom gęstości. One są ich bazą poza strukturą. Informacja nieco róŜni się w róŜnych rejonach Wszechświata, przez który siatka przechodzi. Bez względu jednak na gęstości, Ŝywioły mają taki sam wpływ, tylko inaczej się on objawi w zaleŜności od tego, na jaką materię podziała. Charakterystyka Ŝywiołów śywioł ziemi Pod wpływem Ŝywiołu ziemi budują się stabilne i trwałe struktury np. krystaliczne. Wszystkie inne struktury Ŝywioł ten stabilizuje. Słabo przewodzi informację. Nie ma powiązań z siatkami świadomości. śywioł ziemi generuje się tam, gdzie przepływy informacyjne nie są chaotyczne. Cząstki w Ŝywiole ziemi budują na wszystkich gęstościach stałe struktury, w tym szkielety istot. Pod wpływem tego Ŝywiołu cząstki wchodzą we wzajemne, silne wiązania i stają się mniej reaktywne w stosunku do cząstek, do tej pory nie związanych z nimi. śywioł metalu Tworzy stabilne struktury. Musi się wiązać przynajmniej z jedną siatką strukturalną. Tworzy struktury przeznaczone do przewodzenia informacji, tj. kanały energetyczne w ciałach na wszystkich gęstościach, centra dyfrakcyjne w ciele człowieka, przewodzące informacje z gęstości trzeciej na czwartą i odwrotnie. W ciałach istot najlepiej przewodzi informację na krótkich dystansach. Przewodzenie informacji jest szybkie, ale niekoniecznie płynne. W trzeciej gęstości cząstki w Ŝywiole metalu przewodzą ładunki i elektrony. Prawdziwe przewodnictwo elektryczne odbywa się za pomocą cząstek pod wpływem Ŝywiołu metalu związanych z siatką kwantową. Elektrony na siatce kwantowej są najszybsze. 235 śywioł wody Tworzy struktury płynne i półpłynne. Nie przewodzi informacji bezpośrednio, ale za pomocą cząstek. Ma ciągłe i harmonijne przepływy. Działa jak taśmociąg. Przesyła się za jego pomocą duŜe i stabilne ciągi informacyjne. Cząstki w Ŝywiole wody, nie muszą ale mogą, wiązać się z siatkami strukturalnymi. śywioł ten rozluźnia wiązania i pod jego wpływem struktura rozpuszcza się, lub rozluźnia, ale nie rozdrabnia. Jest przyczyną pływania kontynentów i procesów górotwórczych. To właśnie Ŝywioł wody powoduje, Ŝe podstawa kontynentów jest półpłynna. Gdyby nie rozluźnienie materii, to nie wypiętrzały by się góry bo konstrukcja kontynentów byłaby sztywna i twarda. śywioł ognia Dotyczy cząstek, które tworzą siatki strukturalne ale Ŝywioł ognia „dotyka” tylko cząstek nie związanych z nimi. Takimi cząstkami są np. kwanty. Odpowiada za przekazywanie informacji, ale poza siatkami strukturalnymi. Zjawisko „ogień” ma w sobie duŜo Ŝywiołu ognia – co nie znaczy, Ŝe jest tym Ŝywiołem. RównieŜ temperatura nie jest Ŝywiołem ognia. śywioł ten jedynie sprzyja podniesieniu temperatury, ale nie jest to warunek konieczny i zawsze obserwowany. Ogień jest wytrąconymi z atomów cząstkami falowymi, kwantami, fragmentami falowymi i fotonami. To, Ŝe postrzegamy to zjawisko tak jak postrzegamy, to zasługa naszych wybiorczych zmysłów i wzorca do ich interpretacji. śywioł powietrza śywioł ten znacząco ułatwia cząstkom zdolność do reakcji, która jest przenoszeniem atrybutów. Czyli cząstkom nie związanym ułatwia wzajemne reagowanie. Ale na wiązania nie ma 236 wpływu. Nie tworzy nowych wiązań i nie niszczy juŜ istniejących. Substancje w postaci gazowej mają przewagę Ŝywiołu powietrza. Przenosi informację na krótkim i długim dystansie. Na piątej gęstości są na nim zapisane egregory. śywioł śmierci Zmniejsza wzajemne interakcje cząstek. Niszczy wiązania, odbiera atrybuty, zmniejsza ich zdolność przekazywania. śywioł śmierci ma mały zakres atrybutów. „Rozbraja” to cząstkę. Staje się ona mało aktywna. Przez to zmniejsza stabilność struktur lub je wręcz rozkłada. Słabo przewodzi informację. Ułatwia działanie czynników kosmicznych. śywiołami moŜna świadomie operować wpływając przez to na środowisko. Jeśli działania są silne, to moŜna wywołać zjawiska określane jako paranormalne. Dzięki moŜliwości generowania Ŝywiołów moŜna wpływać na pogodę. Poza tym – materię podgrzać, schłodzić, przesunąć, rozluźnić, aŜ do rozpuszczenia. Wykonywać najrozmaitsze tego typu sztuczki. Polega to na naciśnięciu za pomocą woli na odpowiednią grupę algorytmów, które „otworzą zawór” na DSŚ. Te wypuszczą algorytmy do przestrzeni pobudzając siatki strukturalne. Wykonanie takich sztuczek w trzeciej gęstości wymaga duŜo energii, jeśli nie ma się gotowych zestawów algorytmów. Posiadanie ich jest jednak bardzo obciąŜające dla systemu człowieka. Dlatego te zjawiska mało kto potrafi wywołać. Natomiast operowanie nimi na czwartej gęstości jest stosunkowo łatwe. Za ich pomocą moŜna budować myślokształty, bloki zdarzeniowe, wpływać na umysły. MoŜna wykonać coś w rodzaju chirurgii umysłu. Algorytmy i programy z umysłu wyrzucić, dodać, przemieścić. Takie zabiegi bardzo szybko i skutecznie leczą umysł. śywioły słuŜą tutaj za narzędzie. Oprócz tego do takich operacji uŜywa się czynników kosmicznych. Wbrew pozorom są to zabiegi bezpieczne, poniewaŜ przestrzeń ma swoje normy i mechanizmy zabezpieczające przed naduŜyciami. 237 Poza tym operować tymi mocami nie moŜe kaŜdy. Trzeba mieć umysł odpowiedniej klasy. Odpowiednio „cięŜki”, aŜeby móc wywrzeć presję na DSŚ. Szczególnie duŜej mocy wymaga operowanie czynnikami kosmicznymi. Takie umysły mają istoty na bardzo zaawansowanym poziomie rozwoju corsupa na piątej gęstości, lub istoty z szóstej gęstości. Przepisy magii i alchemii operują w większości na Ŝywiołach. Ich skuteczności zaleŜy od algorytmicznego wyposaŜenia maga. RównieŜ dzięki świadomości i wiedzy, nawet bez tego wyposaŜenia, moŜna Ŝywiołami operować. Jednak uŜywając ich naleŜy pamiętać, Ŝe są to kosmiczne moce i zachować duŜą ostroŜność oraz respekt. 238 3.8. Czas Czas to jedno z trudniejszych zagadnień współczesnej fizyki. Jest trudne, bo fizyka robi z tego abstrakcję i mentalną ekwilibrystykę. To podejście wynika z niewiedzy na temat konstrukcji Wszechświata. Czas, bowiem, wcale nie jest abstrakcją, a jego pojęcie nie jest takie trudne, za jakie uchodzi. AŜeby rozpatrywać czas, naleŜy przede wszystkim zapomnieć o zegarach. RównieŜ traktowanie go jako czwartego wymiaru jest niewłaściwe. Natomiast przypisanie go do przestrzeni jest jak najbardziej słuszne. Termin czasoprzestrzeń jest wskazaniem na to, Ŝe czas jest składnikiem przestrzeni. Nasz czas zegarowy jest tylko umowną podziałką pomiędzy wydarzeniami kosmicznymi. i tak np. rok, to pełny obieg Ziemi wokół słońca. Godzina – 1/24 obrotu Ziemi wokół własnej osi. Tylko, Ŝe dotyczy to czasu zegarowego. Jest on abstraktem wymyślonym przez człowieka, nie mającym nic wspólnego z rzeczywistością Wszechświata. Potraktowanie tej abstrakcji jako wielkości fizycznej jest błędne. Tę abstrakcyjną i umowną klasyfikację moŜemy sobie podarować w rozpatrywaniu prawdziwego zjawiska czasu. Jest niczym więcej jak tylko pułapką umysłową. Czas nie jest równieŜ wymiarem przestrzennym. To jest jeden z absurdów ziemskiej fizyki, który ją psuje. Jeśli jednak wycofamy czas z obliczeń fizycznych, to pewnie prawie cała fizyka się zawali. OkaŜe się w tym momencie – ile jest warta. Wycofanie z obliczeń czasu, pociągnęłoby usuniecie wielkości: drogi, prędkości i wszystkich pochodnych. Zostałoby wobec tego nie wiele moŜliwości obliczeń. Mówię tutaj o fizyce mającej ambicje rozszyfrowywania źródłowych procesów kosmicznych. Natomiast funkcje czasu są jak najbardziej przydatne do obliczania podstawowych zaleŜności w rozwiązywaniu problemów technicznych na poziomie obecnym. Tutaj, tego rodzaju matematyka jest uŜyteczna. JeŜeli jednak chcielibyśmy wprowadzić technologię opartą na rzeczywistości Wszechświata, 239 która pozwoliłaby na zupełnie inne rozwiązania, musielibyśmy z tej nieprawidłowej matematyki zrezygnować. Nie da się na bazie obecnej fizyki i matematyki stworzyć technologii, która pozwoliłaby na podróŜowanie po kosmosach, skorzystanie z nieograniczonych zasobów energetycznych Wszechświata, obronienie się przed ewentualną inwazją obcej cywilizacji. Nie potrafilibyśmy nawet tej inwazji zauwaŜyć! Nie jesteśmy w stanie, przy obecnej wiedzy i technologii, oprzeć się niezauwaŜalnej dla nas manipulacji z kosmosu. Zjawiska będące objawami juŜ manipulacji i inwazji, traktujemy jak lekkie anomalie, które jesteśmy skłonni zaliczyć do zmieniającej się normy. Związanie czasu z przestrzenią jest prawidłowe, poniewaŜ czas jest związany ze strumieniem zewnętrznym Rdzenia. Wielokrotnie w tekście była o tym mowa. NajwyŜsza pora to wytłumaczyć. Rdzeń wypromieniowując Wszechświat, czyli strumień wewnętrzny, wyznacza dla niego kluczowe załoŜenia , które objawiając się i materializując w rzeczywistości, przybierają dla obserwatora postać wydarzeń. Jednak warunki przestrzeni tylko istnieją jako potencjał. AŜeby się ujawniły trzeba je włączyć. Tym czynnikiem włączającym jest strumień zewnętrzny. Oprócz tego, Ŝe uruchamia wydarzenia, to jeszcze pilnuje ich kolejności. Jest „taśmą”, na której odliczają się zdarzenia. Strumień zewnętrzny nie jest strumieniem w sensie dosłownym, tak jak my sobie strumień wyobraŜamy. Jest wewnątrz przestrzeni jako „uruchamiacz” procesów samej przestrzeni. Włączy się w danym miejscu, jednocześnie włączając wydarzenie, wtedy gdy materia uniwersalna dojrzeje do tego wydarzenia. Dojrzeje, to znaczy, Ŝe nabędzie odpowiedniego stopnia komplikacji, aby mogła zahaczyć się na tym konkretnym fragmencie strumienia. Materia uniwersalna musi być w stanie zrealizować algorytmiczne polecenia metaprzestrzeni. Jeśli się to stanie, wówczas zaczyna się tworzenie struktury. Powstanie czegokolwiek jest właśnie wydarzeniem. Inaczej mówiąc, wydarzeniem jest stworzenie algorytmów. Przejście od algorytmu do innego algorytmu, jest 240 czasem. Oczywiście moŜemy sobie to przejście podzielić na fragmenty dla naszej wygody i określić miarę. Umówić się, Ŝe odległością między algorytmami jest np. sekunda czy wiek. Jednak to nie te miary są czasem. Czas to zsynchronizowana róŜnica pomiędzy zmianami potencjałów zdarzeniowych. Potencjały zdarzeniowe są rygorami narzuconymi przez Rdzeń zwykle za pośrednictwem strumienia zewnętrznego. Potencjały zdarzeniowe zaleŜą od potencjałów algorytmów skomponowanych w bloki zdarzeniowe. Odległości czasowe w praktyce widać za pomocą róŜnic w odległościach pomiędzy blokami na siatkach strukturalnych i świadomości. Jeśli chce się te odległości dopasować do linearnego czasu liczonego w danej cywilizacji, naleŜy punkty orientacyjne na siatkach porównać do miejsca, w którym lokalizuje się blok zdarzeniowy. Na przykład dany blok zdarzeniowy jest zsynchronizowany z określoną pozycją planety wobec gwiazdy. Ten moment określa się jako moment czasowy. Czas zaleŜy od umiejscowienia bloku, a nie od pozycji planety. Ta pozycja określa tylko czas zegarowy. MoŜe być równieŜ sytuacja odwrotna. MoŜna umieścić dany blok w miejscu czasowym – umownym, tak aby wypadł w konkretnym, chcianym przez nas momencie. Ciekawy jest rozkład czasu na róŜnych gęstościach. Czas liniowy taki, jaki znamy, jest tylko na trzeciej gęstości. Na drugiej jest czas punktowy. Na czwartej czas rozkłada się jak helisa. W rozkładzie tym mają swój udział wymiary przestrzenne. Rozkład punktów przestrzeni w układzie helisy sprzyja tworzeniu się pętli czasowych. Tam gdzie zbliŜają się siatki do siebie, mogą spotkać się zdarzenia umiejscowione na nich. Zdarzenia te, to właściwie jest jedno i to samo zdarzenie tylko na innej pozycji fraktala. To stwierdzenie wymaga dalszego wyjaśnienia. Jedną z podstawowych właściwości fraktala jest to, Ŝe zmiana wywołana na jednej warstwie odbija się na wszystkich pozostałych. Działa to w pionie. W poziomie, czyli w róŜnych odgałęzieniach tego samego fraktala ta zasada nie obowiązuje ściśle. Dlatego, jeśli fraktale zwijają się ruchem helisy, to mogą się 241 spotkać warstwy tego samego fraktala na róŜnych jego poziomach. Wydarzenie nałoŜone jest na nich wszystkich. MoŜna je wobec tego spotkać wielokrotnie, przemieszczając się po poziomach fraktala. Przemieszczanie się informacji po poziomach jest rewersją fraktalną. Przypomnę, Ŝe jest to przeniesienie impulsu na wyŜszy poziom fraktala, po to, aby stamtąd wysłać go w dowolne miejsce. Oszczędza się w ten sposób drogi poziomej, która jest znacznie dłuŜsza. Porównując do znanej nam rzeczywistości, jest to tak jakby celować z góry w odpowiednie miejsce. Tak działa GPS. Dzięki temu, Ŝe „patrzy” z trzeciego wymiaru, w jednym momencie zbiera informację o naszym połoŜeniu i wysyła nam odpowiedź. W poziomie jego działanie byłoby niemoŜliwe. Czytelnik moŜe się zapytać w jaki sposób przemieszczać się na poziomach fraktala? Czy trzeba mieć wehikuł czasu, czy specjalny statek kosmiczny do gonienia poziomów fraktalnych? Niekoniecznie. To zjawisko teoretycznie, w kaŜdej chwili jest nam dostępne dzięki temu, Ŝe sami jesteśmy tymi fraktalami. Umysłem na czwartej gęstości moŜna odebrać wydarzenia, które jeszcze nie wgrały się w trzecią gęstość. Przykładem na to jest zjawisko de’ja` vu. Polega ono na tym, Ŝe wydarza się w świecie na trzeciej gęstości coś, co juŜ przeŜyliśmy. Takie przynamniej mamy przekonanie. Dlaczego to się dzieje jeŜeli w trzeciej gęstości czas jest liniowy? w trzeciej gęstości to wydarzenie zachodzi rzeczywiście po raz pierwszy i jedyny, tylko, Ŝe juŜ je odebraliśmy umysłem na czwartej gęstości. Mogło to nam się nawet przyśnić. Na tym teŜ polegają prorocze sny. Podobnie jest kiedy wyłapujemy wydarzenie na piątej gęstości. Wówczas moŜemy równieŜ mieć prorocze sny, albo odebrać to jako przeczucie czy intuicję. Wyjątkowo, przy dobrym kontakcie umysłu z corsupem, moŜna blok zdarzeniowy odebrać dosłownie. MoŜna teŜ blok zdarzeniowy samemu zbudować i umieścić go w odpowiednim miejscu. Na piątej gęstości moŜna się poruszać pomiędzy wydarzeniami nie odczuwając czasu ani nie 242 czekając na wydarzenia. Tam moŜna cofać się do poprzednich wydarzeń i przejść do następnych. Ale tylko tych, które są juŜ wgrane na siatki strukturalne. Spotkanie się wydarzeń, czyli pętle czasowe na piątej gęstości są często spotykane poniewaŜ tam fraktal zagęszcza się i składa jak wstąŜka. Jest tam pięć wymiarów przestrzennych, co nie jest bez znaczenia dla przestrzeni fraktalnej. Dlatego patrząc przez piątą gęstość moŜna przewidzieć wydarzenia. Na tym polega jasnowidzenie. Jest to zobaczenie wydarzenia na wyŜszej gęstości, czyli na wyŜszym poziomie fraktala, zanim ono wgra się w siatki strukturalne trzeciej gęstości. Jednak bloki zdarzeniowe, które są na piątej gęstości niekonieczne zainstalują się w siatkach strukturalnych trzeciej gęstości. Przypominam, Ŝe dopiero dobre zgranie bloku z siatkami strukturalnymi powoduje zmaterializowanie wydarzenia. Jest jeszcze inny rodzaj wydarzeń. Są to zmiany struktury corsupa i umysłu. Przejście na inny poziom fraktala i inną warstwę algorytmów. To są wydarzenia najwaŜniejsze – te o które chodzi w ewolucji. Pojedyncze bloki zdarzeniowe, przekładające się na sytuacje w trzeciej gęstości są dla tych istotnych tylko materiałem doświadczalnym i efektem zmian. Te zmiany poziomu i strukturalne indukują się na wszystkie poziomy. Istota zmienia się wszędzie. Zmienia się poziom cosupa, umysłu i ciała. Do tego stopniowo dopasowują się bloki zdarzeniowe, które będą oparte na innych algorytmach niŜ do tej pory. Tego rodzaju wydarzenie na pewno powieli się na poziomach fraktala. Małe bloki zdarzeniowe – niekoniecznie. Dlatego tak trudno precyzyjnie przewidzieć przyszłość, poniewaŜ jest ona kombinacją ogromnej ilości zmiennych, których nikt nie jest wstanie dostrzec i zanalizować. Istnieje tylko prawdopodobieństwo przyszłości oparte na potencjałach rozwojowych. Znając potencjał algorytmiczny moŜna skalkulować do czego ten zestaw będzie predysponował. Istnieje jeszcze jedna ciekawa zaleŜność czasowa związana z fraktalnością. Pionowy fraktal istoty ma do dyspozycji zestaw wydarzeń. JeŜeli istota będzie „pobierała” szybko te wydarzenia, będzie się szybko rozwijała. Związane jest to równieŜ z szybszym 243 realizowaniem się w czasie programu na Ŝycie i szybszym odrzucaniem niepotrzebnych struktur. JeŜeli jest to Ŝycie w trzeciej gęstości, czyli ciało, to przy szybkim przeŜyciu przypisanych do niego wydarzeń, umrze. Jeśli za pomocą medycyny będzie przedłuŜać sobie Ŝycie, to i tak takiego człowieka nic ciekawego juŜ nie spotka. Na wszystkich gęstościach będzie się degenerował. Chyba, Ŝe jest istotą wyjątkową i zostanie mu przydzielony następny zestaw wydarzeń. Będzie to tak jakby przechodził następne wcielenie w tym samym ciele. MoŜe to być zupełnie inne Ŝycie. Ale to się zdarza nieczęsto. Subiektywny odbiór czasu. Człowiek odbierający świat poprzez ciało, odczuwa czas jako mijające chwile. Ma świadomość kaŜdej z nich. Odczuwa to dlatego, Ŝe tutaj czas jest stale odliczany, nie tylko zegarami, ale przede wszystkim cyklami natury. Poza tym mózg i umysł są w stałym ruchu. Bez przerwy coś się w nich dzieje. Jest bezustanna wymiana algorytmów. KaŜdy ruch algorytmów jest odliczoną sekwencją czasową. Człowiek zapomina o upływie czasu tylko wtedy, kiedy głęboko śpi. Ale i tak zegar tyka, bo tykają algorytmy w ciele. Występuje równieŜ subiektywne odczucie, Ŝe jak wydarzenia szybko się zmieniają to mamy wraŜenie, Ŝe upłynęło duŜo czasu. Tak rzeczywiście jest. Przesunęliśmy się bliŜej punktu docelowego, czyli zuŜycia potencjału. JeŜeli nic się nie dzieje, mamy wraŜenie, Ŝe czas nam uciekł. Zegary pokazują upływ czasu a myśmy go nie zauwaŜyli, bo nie było ruchu w wydarzeniach. Mamy wraŜenie utraconego, czy zagubionego czasu. Na czwartej gęstości moŜna tym procesem regulować. Nie ma tam upływu czasu poza świadomością. Z jednego punktu czasowego moŜna przemieścić się w inny. Dlatego bardzo trudno porównywać czas dla gęstości wzajemne. Nie ma bowiem czasu obiektywnego dla całego Wszechświata. 244 MoŜliwość przesuwania się pomiędzy punktami wydarzeń zwiększa się wraz z gęstością. Większa taka moŜliwość jest na piątej gęstości niŜ na czwartej. Na szóstej jest jeszcze większa. Tutaj moŜna swobodnie oglądać wszystkie wydarzenia przeszłe i potencjały przyszłych. Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość jest pomieszana. Tyle, Ŝe przeszłość jest jednoznaczna a przyszłość, nie. Widać równieŜ potencjały przeszłości, które się nie zrealizowały. Na szóstej gęstości w ogóle nie ma odczuwania czasu. MoŜna się swobodnie przemieszczać do dowolnych wydarzeń. Na siódmej gęstości widoczne są zamierzenia Rdzenia. Wyznaczony cel, który będzie na pewno osiągnięty. Zajmijmy się teraz eksperymentami myślowymi związanymi z czasem. Czas w nich często łączymy z prędkością światła. Uznajemy, Ŝe jest to największa prędkość we Wszechświecie. Po pierwsze, nie we Wszechświecie, jeśli mowa jest tylko o trzeciej gęstości. Po drugie, nieprawda, Ŝe obiekt materialny nie moŜe się poruszać szybciej niŜ prędkość światła. Takim obiektem moŜe być proton, który na siatce kwantowej moŜe osiągnąć prędkość 5c. Natomiast prawdą jest, Ŝe duŜe obiekty nie mogą poruszać się z takimi prędkościami. Dlaczego? Wszystko, co porusza się w rozbudowanej przestrzeni egzystencjalnej, tam gdzie są cząstki i siatki strukturalne, przemieszcza się przesuwając się po tych siatkach. Cząstka, aby trwać jako cząstka, musi stale odnawiać swoją informację, pobierając ją z siatek. MoŜe równieŜ informację odebrać z przestrzeni, ale wówczas przestaje być cząstką z naszego świata. Przypomnę, Ŝe materia, z której jesteśmy zbudowani jest osadzona na dwóch siatkach strukturalnych. Jeśli cząstka wypada z tej struktury robi się dziura w materii. JeŜeli spojrzymy na całość trzeciej gęstości i dostrzeŜemy wszystkie warianty połoŜenia cząstek, to nic się złego nie dzieje. Cząstka po prostu zmieniła swoje połoŜenie, albo zamieniła się w coś innego. Z naszego świata, osadzonego na dwóch siatkach, cząstka jednak zniknęła. JeŜeli obiekt materialny porusza się szybciej niŜ cząstki są w stanie pobierać informację z siatek strukturalnych, gubi je. 245 Odpadają one od siatki. Przestają być cząstkami z tej kategorii materii. Wobec tego, im szybciej obiekt się porusza, tym więcej cząstek nie nadąŜa z załadowywaniem informacji. Z prędkością światła zdąŜą się tylko ładować fotony, które cząstkami nie są. AŜeby unaocznić relatywizm czasowy wykonuje się róŜne eksperymenty mentalne. Najbardziej znanym jest eksperyment Einsteina z braćmi bliźniakami. Jeden z nich wyrusza w kosmos i podróŜuje z prędkością światła a drugi zostaje na Ziemi. Po wielu latach brat podróŜnik wraca i zastaje brata bliźniaka znacznie starszego od siebie. Dlaczego dla podróŜnika czas nie upłynął? Czy taka sytuacja moŜe się zdarzyć? JeŜeli potraktujemy podróŜ „szybkiego” brata symbolicznie, to częściowo jest to moŜliwe. JeŜeli chcielibyśmy jednak potraktować to zdarzenie dosłownie, to nic z tego. „Szybki” brat doŜyje tylko do czasu osiągnięcia prędkości ok. 200 000 km/h. Przy tej prędkości materia jego ciała rozpłynie się. Będzie miała miejsce sytuacja, w której cząstki nie nadąŜą się ładować. JeŜeli jednak rozpatrzymy prostą materię, tzw. nieoŜywioną, to rzeczywiście moŜe się ona odmłodzić. Dlaczego? Cząstki poruszając się z duŜą prędkością będą otrzymywały zwiększoną ilość atrybutów i będą przeskakiwały na trzecią siatkę (będą jednocześnie na trzech siatkach). Z kolei, po ponownej utracie tych atrybutów, wrócą na dwie siatki. W ten sposób materia będzie odmładzana. Oczywiście jest to sytuacja hipotetyczna i dotyczy prostych struktur. Przy skomplikowanych, struktura nie utrzyma swojej organizacji. Dlatego człowiek nie przeŜyje takich prędkości. RównieŜ z tego powodu materia nie moŜe osiągnąć prędkości światła. Materia widziana na dwóch siatkach. Bo materia, w ogóle, osiąga prędkości duŜo większe. Czy wobec powyŜszego moŜna podróŜować z ogromnymi prędkościami lub uŜywając teleportacji (podróŜ przez czwartą gęstość)?. W jednym i drugim przypadku – tak. Wymaga to jednak odpowiedniego „opakowania” Zabrania z sobą strefy nulifikacji. Przy pomocy odpowiedniej technologii moŜna zbudować wydzieloną z przestrzeni strefę nulifikacji, w której będą 246 utrzymane stałe warunki. Coś w rodzaju przestrzennego bombla. W trzeciej gęstości, strefa ta pozwoli na indywidualne programowanie cząstek na bazie przestrzeni, która zawarta jest w tej strefie i podróŜuje z nami. Na czwartej gęstości jest to „zabranie z sobą” fragmentu trzeciej gęstości. Technologia na to pozwalająca jest dla ludzi wręcz niewyobraŜalna. JeŜeli ludzie będą upierali się przy obecnych przekonaniach naukowych i społecznych, to technologie te będą dalej niewyobraŜalne. Jeśli jednak zechcą przekształcić swoje wyobraŜenia i strukturę mentalną oraz przyjąć nową wiedzę, to ta technologia stanie się dostępna. MoŜemy ją nawet dostać w prezencie od bardziej zawansowanych cywilizacji. Nie nastąpi to jednak dopóki będziemy tkwić w starych, fałszywych przekonaniach i dogmatach. Jeśli jednak znajdą się odwaŜni, którzy przeciwstawią się społecznemu i mentalnemu betonowi i zmienią naukę, to moŜe jeszcze za ich Ŝycia ludzie polecą w daleki kosmos. Czy moŜe istnieć wehikuł czasu, za pomocą którego moŜna ciało fizyczne przenosić w przeszłość i przyszłość? Nie wiadomo. W tej chwili, w naszej galaktyce nie ma takiej technologii. Natomiast przenoszenie się świadomością w róŜne momenty czasowe Wszechświata jest oczywiste. Zdawałoby się, Ŝe popełniam niekonsekwencję myślową zaprzeczając istnienia czasu, w rozumieniu ludzkim a jednocześnie mówię o prędkości. Są to przecieŜ pojęcia sprzęŜone. Właśnie dlatego! Nie ma moŜliwości i bazy pojęciowej w ludzkim języku, która pozwoliłaby mówić o czasie w sposób właściwy. Muszę się wobec tego posługiwać, tym co jest. RównieŜ Czytelnik nic nie zrozumiałby, gdybym nie oparła rozumowania o znane mu konstrukcje myślowe (zestawy algorytmów) i pojęcia. Jednak ludzkie pojmowanie czasu ma niewiele wspólnego z czasem rzeczywistym. Przywiązanie do bezustannego tykania zegara i odbierania kaŜdej chwili, wynika z bezustannego ruchu 247 algorytmów w ciele i mózgu. Ruch ten stale odlicza momenty i nie da się tego zatrzymać. Zatrzymanie to śmierć ciała. Na wyŜszych gęstościach to zjawisko nie występuje aŜ w takim nasileniu. Postrzeganie czasu na czwartej gęstości jest nieco podobne do tego na trzeciej. Ale na piątej juŜ nie. Tam moŜna przechodzić bezpośrednio od wydarzenia do wydarzenia bądź zawiesić się w czasie. Na szóstej gęstości jest wyłącznie takie postrzeganie. Natomiast z punktu widzenia Wszechświata jest tylko strumień zewnętrzny uruchamiający wydarzenia, a czas „zegarowy” nie jest odliczany. Wszechświat równieŜ czasu nie postrzega. 248 3.9. Postrzeganie Nietrudno zauwaŜyć, Ŝe wiedza zaleŜy od postrzegania. Wielu myślicieli próbowało rozwiązać problem oddzielenia obiektywnej prawdy od subiektywnego postrzegania. RównieŜ całe sztaby naukowców się nad tym trudzą wykonując niezliczone ilości badań. Wyniki są dyskusyjne i nie dające odpowiedzi na pytanie o prawdziwą naturę tego zjawiska. Potwierdzają tylko obserwowalne gołym okiem fakty, Ŝe postrzeganie jest do pewnego stopnia obiektywne, a do pewnego stopnia subiektywne. Ale od czego zaleŜy jedno i drugie?! – nie wiadomo. AŜeby rozwiązać tę zagadkę naleŜy spojrzeć na zjawisko u samych jego podstaw. Nie wystarczy obserwowanie tylko objawów. Podstawą jest, jak zwykle, rozpatrzenie zjawiska na bazie samej przestrzeni. Wszechświat jest układanką kształtów, które są jednocześnie algorytmami, więc i postrzeganie jest „tym”. Postrzeganiem jest kombinacja algorytmów środowiska z algorytmami postrzegającego. JeŜeli algorytmy środowiska zareagują z algorytmami, które ma na swoim wyposaŜeniu odbiorca, to ten je odbierze. JeŜeli nie ma kompatybilnych algorytmów do tych, które są w środowisku, to ich nie odbierze. Biologia działanie algorytmów środowiska nazwała bodźcami. Bodziec, którym jest np. światło, działa na komórki czuciowe siatkówki oka. Te reagują wyzwalając impuls elektryczny, który drogą nerwową, czyli przenoszeniem bodźca za pomocą reakcji jonowych, doprowadza go do mózgu. Bodziec trafia do ośrodka wzroku. Tam jest analizowany i odzwierciedla się jako obraz. Stwierdzono, Ŝe obraz ten jest montowany ze znanych mózgowi, kombinacji wzorów. Jest równieŜ „naciągany” do tych wzorów. Mózg nie potrafi pokazać innego obrazu niŜ ten, który moŜe być z złoŜony z istniejących w nim danych. Dlaczego tak jest? Dlatego, Ŝe mogą wzajemnie „zagrać” tylko algorytmy kompatybilne. 249 RozłóŜmy ten proces na elementy. Fotony, ( w nomenklaturze hiperfizyki, będą to fragmenty falowe), które są światłem, układają się w ciąg informacyjny, który jest konfiguracją przestrzenną fal, jak wszystko we Wszechświecie. KaŜda tzw. częstotliwość fal ma swój przestrzenny układ, który moŜe spełniać jednocześnie rolę algorytmu i informacji. Fotonowa informacja algorytmiczna trafia na komórki światłoczułe w siatkówce, czyli trafia na kompatybilne do nich algorytmy. Nie całą informację światła siatkówka wyłapuje, poniewaŜ nie ma stosownych algorytmów. Nie ma, bo są dla jej właściciela mało istotne. Nie potrzeba, bowiem dla zachowania bezpieczeństwa wiedzieć o całym spektrum światła. Co byłoby gdyby człowiek zaczął widzieć np. fale emitowane przez telefony, czy wnętrze własnych komórek, a jeszcze lepiej to wszystko na raz i... duŜo więcej. Takiej ilości bodźców mózg by nie obrobił. Jak widomo, ma ograniczoną pojemność świadomości. Dalej następują reakcje chemiczne, które równieŜ są wzajemnym dopasowaniem algorytmów związków chemicznych biorących udział w reakcjach. Kiedy kombinacja łączenia się i rozdzielania struktur cząsteczkowych doprowadzi informację do odpowiedniego miejsca w mózgu, uruchamia się (równieŜ jako dopasowanie figur, którymi są cząsteczki związków) program analizujący kombinację bodźców. Następuje konkretyzacja wzajemnej relacji kształtów. Program w mózgu dobiera kształty w sposób, jaki jest zaprojektowany w samym programie. Bodźcami dla programu widzenia są: – róŜnica i intensywność natęŜenia bodźca wynikające z natęŜenia światła, – przemieszczanie się natęŜenia, – częstotliwość bodźców, – badanie spójności i rozbieŜności elementów bodźca, – dopasowanie wzajemne elementów. RóŜne ciała fizyczne mają róŜne charakterystyki odbijania światła i „zagęszczania” go. Ciało stałe poda dla wzroku inną gęstość niŜ, np. powietrze. Program nie widzi kształtu tylko 250 punkty o charakterystyce podanej wyŜej. Gdybyśmy na tym etapie „podejrzeli” analizę bodźców wzrokowych, zobaczylibyśmy mapę nic nam nie mówiących punktów. Dopiero porównanie ich do wzorca jaki jest w mózgu, da efekt widzenia, taki jaki znamy. JeŜeli analizowany przez mózg obiekt nie pasuje do wzorca, to jest albo do niego dopasowywany albo niezauwaŜany. Podany tutaj był przykład analizy bodźców wzrokowych. Te same zasady dotyczą wszystkich innych zmysłów. PoniewaŜ moŜemy widzieć tylko to, na co mamy algorytmy odbioru, naleŜy załoŜyć, Ŝe jakiejś części otaczającego nas świata nie postrzegamy. To takie oczywiste i kaŜdy o tym wie, ale większość ludzi nie chce przyjąć do wiadomości tego, Ŝe moŜe istnieć wiele zjawisk, których kompletnie nie postrzegają. To wielka nielogiczność i niekonsekwencja w myśleniu przydarzająca się nawet osobom inteligentnym i twórczym. Z tego właśnie powodu m.in. treści tej ksiąŜki będą podwaŜane, gdyŜ wielu ludziom trudno będzie uznać, Ŝe inni zobaczyli to, czego oni nie widzą. Wnioskują, całkowicie nie logicznie, Ŝe tego, czego oni nie widzą, tego nie ma. W dodatku uznają tego rodzaju myślenie za prawidłowe, racjonalne i właśnie logiczne. Tymczasem to jest! Tak samo jak istnieje niepostrzegalne pasmo światła. Nie widzą tylko dlatego, Ŝe nie mają algorytmów 251 odbioru. Dlaczego ich nie mają? To juŜ jest zupełnie inne zagadnienie, które będzie wyjaśnione w drugim tomie tego opracowania. Z tego samego powodu trudno przyjąć do wiadomości prawdziwą konstrukcję Wszechświata. Człowiek przywykł do oglądania świata jako zwartej materii. Mówiąc prawidłowo, takie ma wzorce mózgowe i umysłowe. Tymczasem, okazało się, Ŝe materia jest pusta w środku. Pusta, bo w materii jest mało materii. Składa się ona głównie z pustki. Konsekwencją tego odkrycia są dywagacje na temat pustki i niebytu. To, czego nie postrzegamy, według naszych mózgowych programów na postrzeganie, zostało sklasyfikowane jako niebyt. Ludzie wykonują mentalną ekwilibrystykę, Ŝeby wybrnąć z kłopotu, jaki sprawia im mózgowy program postrzegania. Wszechświat nie jest niebytem. Jest bytem takim właśnie jak jest. Pustka nie jest pustką. To co dla ludzi jest pustką zawiera po prostu niepostrzegalne zmysłami treści. Nawet, jeśli przyjęlibyśmy, Ŝe w pustce rzeczywiście nic nie ma, to się okaŜe, Ŝe to ta pustka jest „tym.” Postrzeganie odbywa się za pomocą zmysłów, które istota posiada na kaŜdej swojej strukturze oddzielnie, czyli na kaŜdej gęstości. Zmysłami na trzeciej gęstości jest wzrok, słuch, dotyk, węch, smak. Na gęstościach czwartej i piątej jest odpowiednik wzroku i dotyku. Są to struktury, w których znajdują się algorytmy odbioru informacji z danej gęstości. To są formy bezpośredniego odbioru środowiska strukturalnego. Oprócz tego istota moŜe odbierać informacje bez jej ilustracji w jakiejkolwiek formie. Jest to wiedzenie, przez ludzi nazywane intuicją. Poza tym istota moŜe odebrać informacje bezpośrednio z przestrzeni za pośrednictwem siatek świadomości. Odbywa się to według tych samych zasad, czyli widzenia, czucia i wiedzenia. KaŜda z tych form jest odbiorem innej części przestrzeni. 252 i tak: jeŜeli jest pełne widzenie to jest to odbiór z przestrzeni fazowej egzystencjalnej. Czucie – z przestrzeni egzystencjalnej. Wiedzenie – z przestrzeni fazowej Tak, Ŝe moŜna widzieć, czuć i wiedzieć nie posiadając lub nie uŜywając zmysłów do bezpośredniego odbioru środowiska. Informację w takim wypadku pobiera się z siatek świadomości lub z siatek strukturalnych. Istoty bardzo rozwinięte, np. na szóstej gęstości odbierają dane bezpośrednio z metaprzestrzeni. Daje to moŜliwość oglądu potencjalnej myśli jeszcze przed jej powstaniem. To oczywiście umoŜliwia zapanowanie nad treścią myśli. Dlatego na szóstej gęstości myśl jest surowcem. MoŜna manipulując nią, zarządzać Wszechświatem. JeŜeli nie potrafi się obserwować manewrów metaprzestrzeni, jest się skazanym na przyjmowanie myśli będących efektem tej manipulacji. Istota nie ma nawet świadomości tego, Ŝe jej myśl jest nadana przez przestrzeń i nie jest jej własną. Faktyczna wolność myśli jest minimalna. Dla przeciętnego człowieka jest to 0.5%. albo wcale. W miarę rozwoju wzrasta do 7% , wyjątkowo do 12%. Na szóstej gęstości moŜe dochodzić do 45%. Nie wygląda to optymistycznie, bo człowiek jest przekonany, Ŝe to jego myśli tworzą świat, a nie odwrotnie. Tymczasem okazuje się, Ŝe jest tylko ich konsumentem. Ale przewrotnie, jest to nie prawda. Fakt, Ŝe reguły gry są prawie ściśle określone. Gdyby tak nie było, Wszechświat byłby niestabilny. Ale przestrzeń ma ogromną ilość wariantów do dyspozycji. Wybór tych wariantów jest wolnością istoty. ChociaŜ nie wymyśla ona ich sama, lecz kombinować dostępnymi klockami moŜe dowolnie. Mało tego, Rdzeń oczekuje inicjatyw istot. Za stworzenie oryginalnej myśli czeka nagroda. Znalezienie rozwiązania o niskiej wartości ebolatacji jest zyskiem istoty. Tak, Ŝe wybór pomiędzy byciem twórcą, czy tylko konsumentem – naleŜy do Ciebie. Ze względu na to, skąd pochodzą bodźce rozróŜniamy postrzeganie: – wewnętrzne – to „czucie” bez uŜycia zmysłów, 253 – zewnętrzne – odbiór ze środowiska za pomocą zmysłów. W przypadku człowieka równieŜ z wnętrza ciała, np. ból. Ze względu na sposób analizy: – oddolne – porównanie do modelu pochodzącego ze środowiska – odgórne – bez porównania do modelu Uściślając, mowa jest tutaj oczywiście o postrzeganiu na wszystkich gęstościach. Postrzeganie środowiska zmysłami jest postrzeganiem oddolnym zewnętrznym. Jest to odczyt bodźców ze środowiska za pomocą zmysłów. Bodźce są porównywane do modelu, który powstał w wyniku doświadczeń istoty i nadanych wzorców. Model to wzór jaki jest wkodowany w istotę. Rodzaj modelu ustalony jest w ścieŜce ewolucyjnej. Jest to układ algorytmów składających kształty w odpowiednich, wzajemnych relacjach. Obrazek, jaki w wyniku opracowania bodźca, otrzymuje istota, zaleŜy od zmysłów i od wprogramowanych treści. Od zmysłów zaleŜy rodzaj odbieranych bodźców i ich minimalne natęŜenie (wraŜliwość zmysłów) oraz szybkość przekazywania. Gotowe, wprogramowane treści, czyli program opracowujący te bodźce, buduje z nich określony obraz. Bodźce, naturalnie, są dostarczane ze środowiska od początku Ŝycia danej struktury istoty, ale sposób ich interpretacji jest nadany istocie tak samo jak jej budowa. Obraz następnie jest porównywany do wiedzy, jaką istota na dany temat dysponuje. JeŜeli obraz w jakimś stopniu się nie zgadza z wiedzą, jest albo do niej dopasowywany albo odrzucany. Im mniej wiedzy i świadomości, tym bardziej dosłowny musi być obraz, aŜeby został zaakceptowany. Brak moŜliwości akceptacji obrazu wywołuje, lęk bo istota nie wie, co się dzieje i nie wie jak zareagować. Z tego bierze się strach przed wszystkim co nieznane i inne. 254 Tak, Ŝe sposób postrzegania i interpretacja bodźców jest narzucona w ścieŜce ewolucyjnej ale wiedza jest zdobyczą jednostki i cywilizacji. Oczywiście ta wiedza jest równieŜ oparta na dostępnym postrzeganiu. Te zasady postrzegania zmysłowego przekładają się równieŜ na stosunek do nieznanej, nowej, innej wiedzy. JeŜeli dany model wiedzy mieści się w modelu postrzegania, to wszystko co jest w jego obrębie zostaje zaakceptowane bezkrytycznie. Takimi modelami wiedzy (w odróŜnieniu od modeli postrzegania) są przekonania. Przekonania to narzucony system wiedzy stosowany jako odnośnik i wzorzec do porównywania tego, co jest do zaakceptowania, a co nie. Silne, narzucone, niepodwaŜalne przekonania to dogmaty. Człowiek nie zdaje sobie z tego sprawy, Ŝe informacje porównuje do wzorca. JeŜeli pasuje do wzorca, informacja jest przyjęta. Jeśli nie pasuje – zostaje odrzucona. Nijak się ma tutaj logiczne myślenie i racjonalizm, bowiem to, co zostało wprogramowane jako wiedza jest wzorcem i mało kto się pyta o to, czy wprogramowana treść jest sensowna. Dowody i antydowody na jej istnienie są niewaŜne. Nikt nigdy nie widział atomu, ale jeśli podwaŜyłoby się wiedzę na temat jego budowy, to większość się oburzy. Mają bowiem zaprogramowaną wiedzę, do której porównują informacje. Jak się nie zgadza – to jest do odrzucenia. System postrzegania działa jak automat. Dopiero jeszcze większą wiedzą i świadomością moŜna nad tym automatem zapanować. Rozległa wiedza pozwala na rozszerzenie modelu, a świadomość daje ogląd zewnętrzny na działanie tego automatu i pozwala go zidentyfikować. Zawiłości i pułapki postrzegania naleŜy uwzględnić przy kontaktach z istotami z innych ścieŜek ewolucyjnych. Nie naleŜy się spodziewać, Ŝe istoty z innych światów będą, to samo postrzegały, co my. Przy ewentualnym spotkaniu innych istot naleŜy przyjąć postawę zrozumienia, a nie oceniania i porównywania do naszych treści i wartości. 255 Ciało ludzkie na trzeciej gęstości głównie, jak nie wyłącznie, odbiera bodźce za pomocą postrzegania zewnętrznego oddolnego. Postrzeganie odgórne nie tworzy modelu. Istota sama nakreśla jak ma być odebrany bodziec. To postrzeganie jest wolne od narzuconych wzorców. MoŜna powiedzieć, Ŝe pod tym względem jest obiektywne bo odbiera rzeczywistość taką, jaką ona jest. W ten sposób odebrać moŜna bodźce z metaprzestrzeni. Jest to odbiór zewnętrzny odgórny. Istota musi być w strumieniu danych przestrzeni i odbiera je całą sobą. Nie przez zmysły. Odbiera tylko te informacje, do których ma kompatybilne algorytmy. Rodzaj algorytmów jakimi dysponuje zaleŜy od wielkości przestrzeni, jaką zajmuje i szczególnych powiązań i zadań. Czyli zaleŜy od konstrukcji i kompetencji istoty. Dlatego bardzo łatwo utajnić informacje, bo nikt jej nie odbierze, kto nie jest wyposaŜony w odbiornik, którym są stosowne algorytmy. To jest równieŜ odpowiedź na pytanie, dlaczego jedni mogą wiedzieć, a inni nie. To, Ŝe ci inni nie wiedzą nie znaczy, Ŝe zagadnienie nie istnieje. Znaczy to tylko tyle, Ŝe oni nie wiedzą. Postrzeganie wewnętrzne oddolne to postrzeganie z DSŚ. Jest to odbiór poza zmysłowy ale z porównaniem do modelu. Postrzeganie bezpośrednio z DSŚ jest trudne. Ściśle wiąŜe się z poziomem świadomości i wiedzy. Przypominam, Ŝe poziom świadomości to stopień połączenia mostem kwantowym z DSŚ a to z kolei zaleŜy od poziomu wiedzy. Postrzeganie wewnętrzne oddolne jest moŜliwe dopiero przy wysokim poziomie świadomości i szerokiej wiedzy. Gwarantuje to duŜy obiektywizm, poniewaŜ model jest szeroki, oraz dzięki kontroli świadomości istota bierze pod uwagę ograniczenia samego modelu. Informacje z DSŚ odbierane są poza jakimikolwiek zmysłami, wyłącznie za pomocą odpowiednich algorytmów. Ten rodzaj postrzegania jest dostępny tylko dla istot z najwyŜszej sfery piątej gęstości i to w sposób bardzo ograniczony. Odbiór jest 256 najczęściej tylko wybiórczy i to z jednej siatki w danym momencie. Dopiero istota z szóstej gęstości moŜe odbierać jednocześnie z sześciu siatek. Istota z siódmej – z siedmiu siatek. Najtrudniejszym sposobem postrzegania jest wewnętrzny odgórny. Jest to wiedzenie bez zilustrowania jakimkolwiek wzorem. To jest odbiór zupełnie innymi kategoriami myślowymi, zbliŜonymi juŜ do kategorii szóstej gęstości. MoŜe on się wydawać skrajnie subiektywny, bo nie poparty, dla samej nawet istoty, Ŝadnymi dowodami w postaci choćby umysłowej ilustracji. Tymczasem jest to odbiór najbardziej obiektywny, bo właśnie nie zakłócony subiektywnymi wzorcami. Ten rodzaj postrzegania jest moŜliwy tylko dla niektórych istot z najwyŜszej sfery piątej gęstości. Istota, która nie ma świadomości, wiedzy i odnośników dotyczących postrzegania, moŜe łatwo pomylić postrzeganie wewnętrzne z działaniem automatów postrzegania, czyli programów własnego umysłu i wkodowanych wzorców przekonań. Konieczność realizacji programów odbiera wówczas jako najwyŜszą intuicję pochodzącą nieomalŜe od samego Boga. Daje to groteskowy obraz nawiedzeń jakąś ideą. Przy czym nie jest ona niczym oryginalnym tylko spotęgowanym, ogólnie znanym przekonaniem. Najczęściej dotyczy to przekonań religijnych. Postrzeganie zewnętrzne na poszczególnych gęstościach. W jaki sposób postrzega się na trzeciej gęstości – to kaŜdy wie, poniewaŜ trzecia gęstość jest codzienne przez nas oglądanym światem. Na gęstości czwartej istota postrzega światło i jego kolory, widzi obiekty. Odczuwa przestrzeń a nawet moŜe odróŜnić jej rodzaje. Odbiera zagęszczenie myśli innej istoty. Tak istoty się rozpoznają. Rodzaj istoty i jej jakość zaleŜy od gęstości struktury. Ta z kolei zbudowana jest z algorytmów, które mogą tworzyć myśli. Dlatego na czwartej gęstości moŜna odczytać myśli innych 257 istot. Jest to naturalna umiejętność, którą potencjalnie posiada równieŜ umysł ludzki. Na gęstości piątej zmysłami moŜna obejrzeć przedmiot ze wszystkich stron oraz wewnątrz. Mało tego, tym samym zmysłem moŜna widzieć świat cząstek jak i daleki kosmos. Czuje się ruch i zmienność. Zmienność mówi o tym, czy oglądany obiekt ma moŜliwość modyfikacji. Odbiera się równieŜ gęstość materii, która objawia się intensywnością świecenia. Im gęstsza, tym intensywniejsze światło. Na szóstej gęstości nie ma juŜ postrzegania środowiska, poniewaŜ nie ma tam czego postrzegać. Istota zbiera informację prosto z przestrzeni i DSŚ, czyli postrzega wewnętrznie oddolnie i odgórnie. Postrzeganie nie jest funkcją jednoznaczną i prostą. Trzeba wziąć pod uwagę wszystkie jego warianty. Efekty będą równieŜ zaleŜały od: – źródła informacji, – sposobu obioru (wymienione wyŜej), – rodzaju wzorca umysłowego zaleŜnego od ścieŜki ewolucyjnej, – zasobu wiedzy i rodzaju pojęć postrzegającego, – poziomu świadomości postrzegającego. JeŜeli postrzegający nie ma zasobu pojęciowego z zakresu nauk ścisłych, chociaŜby nauki ziemskiej, to informacji w języku naukowych pojęć nie odbierze, choćby postrzeganie miał dobrze rozwinięte. JeŜeli ma zasób pojęć wiedzy filozoficzno–religijnej, co najczęściej się zdarza, tę samą informację odbierze w postaci symboli, przenośni, pojęć filozoficznych. Jednak informacja ta będzie pochodziła z innego źródła, podrzędnego w stosunku do tej naukowej. Dlaczego wiedza tego typu jest mniej warta? ( Patrz rozdz. „Informacja i Wiedza”). Wszechświat ze względu na budowę fraktalną jest warstwowy a poziomy fraktala są jednocześnie poziomami świadomości. Sięganie istoty do coraz wyŜszych warstw daje świadomość i dostęp do szerszego zakresu wiedzy. Jest to powód, 258 dla którego wiedza pochodząca z wyŜszych poziomów, jest dla zdecydowanej większości nie do zweryfikowania. Mogą w nią tylko uwierzyć lub nie. RównieŜ ocena czyichś efektów postrzegania moŜe być dokonana tylko przez istotę o wyŜszym poziomie świadomości od tej ocenianej. Zła weryfikacja i niepotrzebne odrzucanie wiedzy wynika właśnie z pochopnej oceny z niskiego poziomu. Jest wynikiem myślenia, Ŝe skoro ja tego nie widzę to znaczy, Ŝe tego nie ma. 259 3.10. Porządek i chaos JuŜ staroŜytni zastanawiali się, czy Wszechświat jest przejrzystą, dobrze wyregulowana maszyną, czy rzeczy dzieją się przypadkowo. Te dwa skrajne punkty widzenia zostały określone jako determinizm, którego autorem był Demokryt i indeterminizm Epikura. Spór ten trwał przez całą historię ludzkości. W średniowieczu spierano się w konspiracji, gdyŜ wówczas panowała jedyna słuszna teoria. MoŜna ją w skrócie określić: Światem rządzi „ręcznie” Bóg, koniecznie chrześcijański a śmiertelnikom nic do tego. Na tym stwierdzeniu zaczyna się i jednocześnie kończy cała nauka. Kiedy Bóg i ludzkość mieli juŜ serdecznie dosyć tego skrajnego ograniczenia umysłowego, pojawiły się rewolucyjne prądy. Najpierw nastąpił renesans, potem oświecenie. W oświeceniu Kartezjusz chwilowo rozwiązał ten problem stwierdzając, Ŝe Wszechświat jest maszyną, tak jak zegarek, w związku z tym musi działać regularnie. Potwierdził to Newton (jak dotąd, źle rozumiany) formułując podstawy fizyki, która określiła reguły rządzące naturą. Nazwano ją mechaniką Newtona. JuŜ samo określenie „mechanika” narzuca sposób rozumienia. Tymczasem Newton wcale nie miał zamiaru zmechanizowania natury. Oprócz tego, Ŝe był fizykiem w naszym pojęciu, to był jeszcze filozofem, alchemikiem i okultystą. UwaŜał naturę za podmiot, a nie przedmiot i domyślał się istnienia nadrzędnego systemu regulacyjnego Wszechświata. Był przekonany, Ŝe wszystkim rządzi Bóg. Owszem, robi to za pomocą jakiegoś mechanizmu, ale równieŜ czasami ingeruje osobiście. Po epoce oświecenia oficjalne spory ustały. Ludzkość miała inne zmartwienia. Wojny, rewolucje i zmiany systemów społecznych. Przyjęto filozofię kartezjańską za obowiązujący trend myślowy. Kartezjańskie podejście wsparte uŜyteczną mechaniką, zaowocowało boomem technologicznym. Spory na nowo rozgorzały w pierwszej połowie XX wieku. Pojawiła się fizyka kwantowa, której owocem jest zauwaŜenie 260 przypadkowości. Efektami fizyki kwantowej zbulwersowany był sam Einstein. W sławnym sporze kopenhaskim z Nilsem Bohrem powiedział, Ŝe „Bóg nie gra w kości” …i miał częściowo rację. Prawda pewnie, jak zwykle, jest po środku i wszyscy częściowo mają rację. Zgodnie z modelem podanym w tej ksiąŜce i przypadkowość. Wszechświat został jest celowość skonstruowany według planu, który jest wkodowany na DSŚ i przestrzeń, ale są równieŜ nieciągłości. One pozwalają na kreację. Jeśli jest ciągłość w przekazie informacji, to algorytmy realizują się płynnie i bez przeszkód. Zjawiska w takiej sytuacji zachodzą równieŜ płynnie. MoŜna teŜ przewidzieć ich przebieg. WyraŜa się to w cykliczności i dokładnym następowaniu przewidzianych skutków. Obserwuje się to jako zmiany liniowe. Inną regularnością prawie liniową jest sprzęŜenie zwrotne. Po przewidzianym przebiegu zjawiska zachodzi jego zatrzymanie lub cofnięcie. Większość procesów w świecie i wszechświecie zachodzi prawie regularnie. Dzięki temu świat stabilnie funkcjonuje. Trudno tego nie zauwaŜyć. Dlatego pomysł, Ŝe wszystko jest zdeterminowane jest jak najbardziej zasadny. Jednak widać równieŜ, Ŝe mimo wszystko środowisko i sytuacja zmienia się. Więc mówienie o stabilności i całkowitej determinacji nie jest do końca prawdą. Poziom stabilności jest wkodowany w przestrzeń. Jest określany jako spójność pola. Jest ona róŜna dla róŜnych środowisk. ZaleŜy od specyficznych właściwości lokalnego pola. Oprócz lokalnej specyfiki są wyznaczone, globalne wartości spójności pola. Podam tu wielkości dla poszczególnych gęstości. Pierwsza gęstość – 97,6% Druga gęstość – 98,62% Trzecia gęstość – 99,11% Czwarta gęstość – 99,34% Piąta gęstość – 98% Szósta gęstość 97,3% 261 Jak więc widać, dowolność jest niewielka. Dlatego mamy złudzenie, Ŝe wszystko jest idealnie regularne. To złudzenie nie jest złudzeniem w krótkich odstępach czasowych. Ale nakładanie się małych zmian długo i systematycznie, doprowadza w końcu do zmiany zasadniczej. ZauwaŜono to i określono efektem motyla. Bardzo mała zmiana na początku wydarzania się, wytworzy po wielokrotnym powtórzeniu duŜy efekt. Bardziej obrazowy jest efekt krzywej ściany. Ściana odchylona od pionu na samym dole o 1 cm spowoduje po kilku metrach odchylenie kilku centymetrowe. Po wielu dziesiątkach metrów stworzyłaby łuk i zamiast piąć się w górę wróciła by do punktu wyjścia z przesunięciem w poziomie. Tak, Ŝe wystarczy taka mała dowolność, aby gruntowne zmiany mogły zachodzić. W tych ułamkach procenta zawarte są nieciągłości. Są to tak małe wartości, poniewaŜ, jeŜeli spójność pola spadnie poniŜej 95% to środowisko staje się niestabilne do tego stopnia, Ŝe tworzą się alternatywne rzeczywistości. Tendencja środowiska do tworzenia nazywa się poziomem alternatywnych rzeczywistości rozstąpienia. Lokalnie jednak, spójność pola moŜe być znacznie mniejsza. Mogą być w niej duŜo większe nieciągłości. One jednak, jeśli nie zostaną wyrównane, doprowadzą do likwidacji obiektu, którego dotyczą. Nie wyrównywanie nieciągłości doprowadza do pogłębiania się niestabilności. Po przekroczeniu wartości krytycznej, tzn. Wartości powyŜej, której środowisko bądź obiekt nie moŜe juŜ utrzymać formy, następuje załamanie i gwałtowne dąŜenie do chaosu. Nieciągłości są niedoborem funkcjonalnych algorytmów. Jeśli w układance kształtów zabraknie jakiegoś kawałka, to całość nie moŜe się złoŜyć. Przykładem na takie zjawisko jest choroba. Uporczywe braki w algorytmach tzn. białkach, enzymach, witaminach i mnóstwie innych składników potrzebnych do funkcjonowania człowieka jako całości (na wszystkich gęstościach) doprowadzają do zatrzymania się procesów. JeŜeli nie 262 zostanie przywrócona równowaga to poziom rozstąpienia w obrębie pola organizmu będzie za duŜy, aŜeby utrzymać funkcjonowanie. JeŜeli nie ma nieciągłości, to algorytmy nabudowują rzeczywistość w porządku fraktalnym. Tak jest to skonstruowane. JeŜeli jednak wystąpi zaburzenie ciągu algorytmicznego, które nie pozwoli ciągowi zrealizować się, to układ staje się chaotyczny. Napierające ciągi wpadają w dziurę nieciągłości i proces staje, bo za dziurą ciąg czeka na te nie dochodzące algorytmy. Jeśli ich nie dostaje, on teŜ zatrzyma się stwarzając kolejną dziurę. W ten sposób struktura, z której wyciąga się kolejne cegiełki staje się najpierw niestabilna. Gdy przekroczy moment krytyczny, zawali się. Mamy wówczas chaos. W stanie pełnego chaosu nie moŜna dostrzec Ŝadnego porządku. Jednak, okazuje się, Ŝe stan taki nie utrzyma się długo. ZauwaŜono, Ŝe zaczyna nabudowywać się struktura. MoŜe być teŜ sam ruch, na bazie którego się ona układa. Nie układa się jednak jakkolwiek. Nabudowuje się według porządku fraktalnego. Z chaosu najpierw wyłania się tendencja do zorganizowanego przebiegu nabudowywania lub ruchu. Ta tendencja została określona atraktorem. Czym właściwie jest atraktor? Podam tutaj oryginalna definicję fizyki przestrzeni z pozaziemskiej nauki, przełoŜoną na znane nam pojęcia. Atraktor, to działanie przestrzeni uporządkowujące chaos. Atraktorem jest ruch ciągu informacyjnego na siatkach świadomości w przestrzeni egzystencjalnej, w stosunku do strumienia zewnętrznego. JeŜeli ciąg informacyjny spotka się w punkcie (w swojej kontrfazie) względem strumienia zewnętrznego, razem z pełnym ciągiem, który w swojej podciągłości ma swoje nieciągłości i jest na przestrzeni nieegzystencjalnej, to moŜna do tego punktu z róŜnych pozycji strumienia zewnętrznego poprowadzić nieharmoniczne linie będące osiami doskonałej antysymetrii na przestrzeni fazowej. 263 Tłumacząc tę skomplikowaną definicję na język bardziej zrozumiały otrzymamy opis sytuacji: JeŜeli przestrzeń jest chaotyczna, to nie ma w niej struktur. Jest wówczas przestrzenią nieegzystencjalną. Taki jest stan chaosu. W tej postaci zaczynają działać algorytmy metaprzestrzeni, które są uruchamiane strumieniem zewnętrznym – określającym czas. Odczyt strumienia jest odwrotny, bo tylko w odwrotną stronę moŜna go czytać w przestrzeni egzystencjalnej. Przyszłość na strumieniu jest niewidoczna. Pełny ciąg informacyjny na metaprzestrzeni musi mieć nieciągłości (jest to chaos), aŜeby był wraŜliwy na działanie z zewnątrz. Do punktu nieciągłości będą się zbiegać algorytmy meta przestrzeni, które pociągną za sobą organizację przestrzeni egzystencjalnej. Prawo to funkcjonuje bez względu na to, czym zabudowana jest przestrzeń egzystencjalna. Dotyczy to zarówno cząstek elementarnych, zdarzeń w Ŝyciu osobistym, mieszania cukru w herbacie, społecznych rewolucji, kształtowania się galaktyk i kosmosów. NaleŜy bowiem pamiętać o fraktalnej budowie rzeczywistości. Elementarna przestrzeń (metaprzestrzeń) przenika wszystko. Jest taka sama w miejscu gdzie dotyka cząstki jak i mentalu objawiającego się w postaci polityki, kultury, przekonań. W tym samym miejscu znajdują się algorytmy na układ fal w cząstce jak i te kształtujące myśl. RóŜnicowanie tylko polega na tym, Ŝe algorytmy te są niekompatybilne i wzajemnie nie wchodzą sobie w drogę. Sytuacja na poziomie elementarnego chaosu czy zorganizowania jest zasadniczo taka sama dla wszystkich kategorii algorytmów. Algorytmy róŜnią się w zaleŜności od poziomu fraktala. Na elementarnych poziomach będą duŜo prostsze niŜ na wysokich poziomach. Fraktalność rozpatrywana na bazie przestrzeni polega więc na złoŜoności algorytmów. W tych bardziej złoŜonych odnajdziemy te mniej złoŜone (ale zmodyfikowane) jako ich elementy. Z tego prawa wynikają powaŜne konsekwencje dotyczące strategii kierowania przestrzenią. Atraktor chaosu włączy się 264 dopiero wtedy, gdy wytworzy się nieciągłość w algorytmach metaprzestrzeni. Nie wystarczą nieciągłości w przestrzeni egzystencjalnej. W przypadku takich nieciągłości będą one reperowane siłami algorytmów strukturalnych, które przywrócą dawny porządek lub tylko nieco go zmodyfikują. Nie jest to sposób na dokonanie rewolucyjnych zmian. Atraktor działa na chaosie. Wtedy moŜe zainterweniować strumień zewnętrzny włączając nowy blok zdarzeniowy zbudowany na innych warunkach przestrzeni. AŜeby do tego doszło przestrzeń egzystencjalna musi być doprowadzona do ruiny, czyli do chaosu. Wyjaśnia to wiele zjawisk fizycznych i społecznych. Rewolucyjne zmiany mogą zajść dopiero wtedy gdy stary porządek zostanie kompletnie zniszczony. Obserwowaliśmy to juŜ wielokrotnie. Nigdy nie udało się zmienić systemu społecznego bez całkowitego zrujnowania systemu poprzedniego. Jeśli się to nie stało, to zmiany były tylko chwilowe i kosmetyczne. Mówi się, Ŝe stara elita nie odda dobrowolnie władzy, ale to jest tylko objaw zjawiska. Prawdziwą, pierwotną przyczyną jest fizyka przestrzeni. Niewłączanie się atraktora oraz niemoŜność zbudowania nowej struktury ze starego budulca. Tą samą zasadę obserwujemy na bazie materii. Jeśli atomy ukształtowane są w jakąś strukturę, to nie wyciągniemy ich z tej struktury bez jej zniszczenia. Nie wydostaniemy atomów węgla z np. drewna. śeby to zrobić musimy drewno spalić. Ale jest to doprowadzenie materii drewna do całkowitego chaosu. Jeśli resztki po spaleniu zostawić samym sobie, to zadziała atraktor chaosu i ukształtuje popiół w coś innego. Będzie to struktura pasująca do danego środowiska, ale na pewno nie będzie to z powrotem drewno. Są to oczywiste fakty, które obserwowane są bez przerwy i w kaŜdej dziedzinie. Tylko mało kto odwaŜy się szukać dla nich wspólnego mianownika. Jeśli jednak przyjmiemy fraktalną budowę wszystkiego, stanie się to oczywiste. Jeśli ta oczywistość zostanie włączona w sposób myślenia – będzie moŜna przewidywać przyszłość na kaŜdym poziomie środowiska, badając 265 jego dowolny fragment. Mało tego, będzie moŜna sterować przyszłością. Jeśli zaakceptujemy fakt, Ŝe ewolucją nie zmieni się świata w poŜądanym czasie i stare wartości muszą być zlikwidowane, aŜeby stworzyć nowe, to moŜe uda się tym posterować zanim środowisko wpadnie w kompletny chaos. MoŜe orędownicy starego odpuszczą, poznając nieubłagane zasady fizyki. Będą na tyle odpowiedzialni, aby nie bronić Boga, honoru i ojczyzny do ostatniej kropli krwi, i póki stoi ostatni kamień na kamieniu. Dopiero wtedy cywilizacja będzie mogła się rozwijać harmonijnie, świadomie i bez katastrof. 266 3.11. Bloki zdarzeniowe – czyli, dlaczego rzeczy się dzieją? Dlaczego rzeczy się dzieją? To bardzo frapujące pytanie, na które odpowiedzi szuka się od wieków. Istnieje wiele teorii usiłujących wyjaśnić to waŜne zagadnienie, ale nie dotykają one rzeczywistej przyczyny. „Ślizgają” się tylko po objawach. Teorie oscylują od jednej skrajności, Ŝe wszystko zaleŜy od tego co człowiek myśli i jak myśli – to są teorie New Age o pozytywnym myśleniu. Druga skrajność to głównie domena religii, w naszym przypadku chrześcijańskiej, Ŝe podlegamy nieubłaganemu losowi i naleŜy z pokorą go znosić. Nic z tym nie robić, cierpieć w milczeniu i szukać w tym satysfakcji. W jednej i drugiej teorii jest nieco prawdy, bo prawda jak zwykle, jest po środku. Postaram się nieco przybliŜyć mechanizm dziania się. Jak łatwo się domyśleć, rzecz nie jest taka prosta. Aczkolwiek zaglądając głęboko w przestrzeń da się prześledzić procesy generowania zjawisk materialnych. Ten temat oczywiście wiąŜe się z moŜliwością przewidywania zdarzeń. Czyli moŜe uda się odpowiedzieć na odwieczne pytania, czy jest moŜliwe przewidywanie przyszłości i czy przyszłość jest zdeterminowana. Jeśli tak, to w jakim stopniu, a w jakim nie. Na to drugie pytanie odpowiedź juŜ częściowo jest w tekście tej ksiąŜki. Mowa o wprogramowanych nieciągłościach, które Wszechświat na bieŜąco uzupełnia swoją aktywnością. Zachowania się struktur i algorytmów są częściowo zaskakujące. Bowiem bazowy program Wszechświata wkodowany na DSŚ nie przewiduje łączenia się algorytmów z matematyczną dokładnością i według ścisłych reguł. W programie postawione są jedynie ramowe warunki łączenia się, co daje pewną mobilność układów. Na pierwsze pytanie: Czy jest moŜliwe przewidywanie przyszłości, moŜna odpowiedzieć: tak – ale…tylko jej prawdopodobieństwo. Prawdopodobieństwo prawidłowej oceny przyszłości zaleŜy z jakiego poziomu oglądamy jej warunki. Im 267 wyŜszy poziom – tym dokładniejsza ocena. Przy czym długoterminowe przewidywania mają sens jedynie w przypadku ocen z szóstej gęstości. Przyczyną tego jest, jak zwykle, fraktalna budowa Wszechświata. Na szóstej gęstości widać pierwotne załoŜenia, które jeszcze nie są przekształcone przez kolejne środowiska, przez które przechodzi promień fraktalnego rozbudowywania. W środowiskach tych nakładają się nieciągłości zmieniające pierwotne załoŜenia. Nie moŜna więc z niŜszej pozycji dojrzeć tych załoŜeń. Jeśli załoŜenia są pryncypialne to i tak się zrealizują. Jeśli nie siłami środowiska, to pomoŜe w tym Rdzeń. Na szóstej gęstości widać to. MoŜna teŜ zrobić kalkulacje prawdopodobieństw. Poza tym odczytać moŜna tam czas liniowy. Ale zacznijmy od początku. Wszystko we wszechświecie jest informacją, algorytmami lub ich kombinacją. Efektem dotychczasowej konfiguracji, która jest stanem materii w danym momencie, jest wzajemna relacja struktur, którą postrzegamy jako istniejący fakt i wydarzające się rzeczy. Jeśli dodamy do istniejącej struktury złoŜoną kombinację algorytmów, to ta zaburzy jej działanie i stworzy inną rzeczywistość. Ta kombinacja algorytmów, zmieniająca rzeczywistość, zwana jest blokiem zdarzeniowym. Bardzo dawno temu, kiedy Wszechświat się dopiero strukturalizował, bloki zdarzeniowe były przypadkowe i powstawały z jakiegokolwiek zlepku algorytmów. Dotyczyły równieŜ stosunkowo prostych spraw: budowy cząstek, siatek strukturalnych, związków między nimi. Ustalała się wzajemna relacja wszystkiego ze wszystkim. Potem powstały świadome istoty. Rozwijały się od form prostych do coraz wyŜszej inteligencji. W końcu zaczęły rozszyfrowywać tajemnice Wszechświata. Teraz to one Wszechświatem częściowo kierują, budując równieŜ bloki zdarzeniowe. Mimo wszystko, Rdzeń zastrzegł sobie decyzje co do kluczowych wydarzeń dotyczących całego Wszechświata. Pomniejsze wydarzenia dotyczące lokalnych środowisk, istoty tworzą same. Rdzeń, natomiast, odlicza czas, w którym mają zadziać się przeskoki rozwojowe. Są one 268 skoordynowane ze stanem dojrzałości materii uniwersalnej. Jednak Rdzeń nie zajmuje się drobiazgami. On określa tylko zmiany w bazie przestrzeni, która generuje modyfikacje praw fizyki. Zmiany w bazie podstawowych danych zmieniają zasadniczo środowiska. Takimi modyfikacjami są np. modyfikacje kształtów przejścia. To ustala warunki połączeń między gęstościami. Od tych warunków zaleŜy moŜliwość funkcjonowania istot na róŜnych gęstościach jednocześnie. Jakie jest to waŜne, wiedzą – nie wiedzą, Ziemianie. Jednym z warunków tej niewiedzy jest to, Ŝe nie mają odpowiednich kształtów przejścia nawet na czwartą gęstość. Nie wiedzą nawet, Ŝe mają tam umysł. Myślą, Ŝe są tylko istotami takimi, jakimi widzą się w lustrze, a umysł lokalizują w mózgu. Ten stan niewiedzy jest efektem m.in. braku skutecznych kształtów przejścia. To, Ŝe ten brak zaleŜy od mnóstwa innych rzeczy, to juŜ zupełnie inna sprawa. Kiedy strumień zewnętrzny uruchomi algorytmy metaprzestrzeni, czyli strumienia wewnętrznego, rozpoczyna się zmiana. Punkt zmiany na strumieniu zewnętrznym jest blokiem zdarzeniowym. To są makro zmiany dla Wszechświata. Ale blokiem zdarzeniowym jest równieŜ kombinacja algorytmów i kosmicznych sił działających na skalę lokalną. Tymi kosmicznymi siłami są Ŝywioły i czynniki kosmiczne. Bloków zdarzeniowych jest mnóstwo. Tworzą się one same, tzn. bez świadomego udziału istot lub komponowane są specjalnie w celu wywołania określonych skutków. Pierwszy wariant, czyli samoczynne tworzenie się bloków zdarzeniowych nie jest wcale wynikiem przypadkowej gry sił przestrzeni. To istoty swoją działalnością, nieświadomie, „naciskają” na przestrzeń w określony sposób wyzwalając czynniki kosmiczne i Ŝywioły. Kombinacja Ŝywiołów i czynników kosmicznych wyzwala impulsy w przestrzeni i wysyła algorytmy, które łączą się z ciągami informacyjnymi. Kompilacja tych wszystkich elementów jest blokiem zdarzeniowym. Blok zdarzeniowy oddziaływuje na siatki strukturalne, a te juŜ wpływają bezpośrednio na zjawiska jakie obserwujemy. Np. taki 269 blok, który ma w sobie określony ciąg informacyjny moŜe zadziałać na jakiś umysł wywołując jego reakcję zgodną z informacją tego „załapanego” ciągu. W ten sposób ktoś moŜe dostać przysłowiowej „głupawki” i spowodować np. Wypadek albo nieodpowiednio się zakochać. Ktoś kto często myśli o śmierci, cierpieniu i treściach z tego pakietu znaczeń, powoduje generowanie czynnika i Ŝywiołu śmierci. Treści w umyśle budujące znaczenie „śmierć” to kombinacje algorytmiczne pobudzające DSŚ w zakresie czynnika śmierci. Efektem będą kłopoty i nieprzyjemne wydarzenia. Jednak nic w kosmosie nie jest jednoznaczne. Nasycenie się czynnikiem śmierci burzy dotychczasowe struktury i daje podwaliny dla nowej konstrukcji. Rozbrojenie starych programów i źle skombinowanych algorytmów uwalnia od przekonań i fiksacji umoŜliwiając przekonstruowanie swojego umysłu i „Ja” Kombinacje na bazie czynnika Ŝycia wywołują bardzo aktywne Ŝycie i „ruch w interesie”. Na bazie czynnika informacji budują się bloki zdarzeniowe z kategorii – „Ŝycie towarzyskie”. Z czynnikiem myśli – działania w kierunku badania, dociekania, nauki. Bloki budowane na czynniku przekazu powodują wpływ na ciało fizyczne powodując zmiany całej struktury w sposób bardzo nieprzyjemny np. W postaci choroby. Za to powstają inne, ratujące umysł, połączenia. Działanie czynników budujących „coś” po prostu buduje ze struktur (algorytmów i informacji) dostępnych w otoczeniu. Nie jest tutaj określony cel dalszy i konsekwencje. Nie naleŜy się łudzić, Ŝe jeśli uŜyjemy źródłowych mocy kosmicznych, pochodzących od samego Rdzenia, to zbuduje nam się idylliczny świat i przyszłość, bo sam Bóg maczał w tym swój święty palec. Nic z tego. Po pierwsze, nie jest istotne (głownie dla samego Boga) czy sytuacja nam się spodoba. Po drugie, to co nam by się podobało jest niekoniecznie korzystne z punktu widzenia rozwoju naszego i środowiska. Po trzecie, moŜe wydarzyć się tylko to, na co stać środowisko. 270 Po czwarte, moŜemy dołączyć do siebie blok zdarzeniowy, z którym jesteśmy homologiczni. MoŜna sobie marzyć i planować, Ŝe zostanie się prezydentem Stanów Zjednoczonych. Ale jeśli nie jesteś obywatelem USA, tam urodzonym, nie znasz angielskiego, nie przeszedłeś odpowiedniej edukacji, nie jesteś działaczem politycznym – to nic z tego. Chyba, Ŝe w między czasie będzie jakaś zasadnicza rewolucja i wszystko co było dotychczas, zawali się. Fakt, Ŝe rzeczy się nieco zmieniają. Do tej pory, do tych zastrzeŜeń trzeba było jeszcze dodać, Ŝe naleŜy być białym i męŜczyzną. Obecnie te dwa ostatnie zastrzeŜenia nie obowiązują. W tym względzie – duŜo się zmieniło. Manipulacja blokami zdarzeniowymi to manipulacja czynnikami kosmicznymi. Dzieje się to samoczynnie i w kaŜdym momencie działalności umysłu. To, jakie czynniki zostaną pobudzone zaleŜy od tego, gdzie w umyśle zachodzi ruch algorytmów. W praktyce, człowiek postrzega to jako rodzaj myśli. Pobudzenie określonego rejonu umysłu jest jednoznaczne z wprawieniem w ruch określonego pakietu algorytmów. Te z kolei odbierane są przez człowieka po przyrównaniu do wzorca umysłowego, jako treści. Zachodzi równieŜ sytuacja odwrotna. Myślenie określonymi treściami pobudza algorytmy za nie odpowiadające. Jest tymi algorytmami. To jest właśnie ten mechanizm chcesz – masz. Ludzie zaobserwowali skutki tego zjawiska i wymyślili sposób na jego wykorzystanie. Nazwali je pozytywnym myśleniem. Jednak komplikacja Ŝycia przekracza moŜliwość ludzkiej, pobieŜnej obserwacji i strategia pozytywnego myślenia nie sprawdza się w całości. Jakkolwiek zmuszalibyśmy umysł do określonego myślenia to i tak treści w nim zawarte ujawnią się. Udawanie przed sobą tego, Ŝe ich tam nie ma i sztuczne przekierowywanie myśli na inne tory, niewiele daje. To jest czymś w rodzaju sztucznego tworzenia bloków zdarzeniowych. Taki na siłę wygenerowany blok moŜe przynieść więcej szkody niŜ poŜytku. NaleŜy raczej zbadać jak najwięcej wzajemnych 271 zaleŜności w umyśle i zrozumieć tę kombinację. Dopiero po jak najszerszym uświadomieniu sobie zaleŜności, moŜna decydować o tym, co dalej zrobić i na co przekierować myśli. Nigdy nie jest tak, Ŝe coś jest jednoznacznie dobre lub złe. KaŜdy wariant rozwiązania niesie z sobą róŜne konsekwencje. Te przez nas poŜądane i niepoŜądane. Mechanizm budowania bloków zdarzeniowych i przeszkadzania w tym procesie, jest mniej więcej taki: JeŜeli w odtwarzaniu algorytmów w umyśle nie ma nieciągłości, to ciąg algorytmiczno – informacyjny będzie się płynnie realizował. Działając zgodnie z wzorcem przestrzeni, za pomocą jej mechanizmów, czyli czynników kosmicznych i Ŝywiołów, zbuduje lub przyciągnie blok zdarzeniowy. Będzie on oddziaływał na rzeczywistość (siatki strukturalne) i jeśli nie jest zbyt egzotyczny, czyli róŜnica miedzy adarpacją a inotorią (wyjaśnienie poniŜej) będzie standardowa, to ma szanse się zrealizować. Jeśli jednak jest w umyśle nieciągłość dotycząca tego fragmentu ciągu myślenia, proces ten zajść nie moŜe. Nieciągłość tą powodują braki odpowiednich algorytmów albo, co gorsza, ich wzajemne sprzeczności. Te sprzeczności są odbierane jako wątpliwości i konflikty. Ale znowu sprawa nie jest taka prosta. Nie naleŜy bowiem mechanicznie konfliktów starać się usuwać. Nie da się tego zrobić samym chciejstwem i „włoŜeniem” innego programu. MoŜna je jedynie usunąć przesuwając je do świadomości (dokładniejsze wyjaśnienie w następnej ksiąŜce „Ewolucja świadomości”). Świadomość zbuduje ciąg algorytmów trzeciej generacji, które pomieszczą ciągi podrzędne, tworząc nową jakość. W ten sposób sprzeczności zostaną połączone i pogodzone. Na tej podstawie moŜna juŜ budować blok zdarzeniowy, a człowiek wzbogaci się o pakiet świadomości. Tworzeniem bloków zdarzeniowych na Ŝądanie zajmuje się magia. Magiczne rytuały zostały wykpione niesłusznie. Są to sposoby na koncentrację Ŝywiołów i czynników kosmicznych oraz połączenie ich z informacją. Jednak prawidłowe stworzenie bloku 272 jest bardzo trudne i wymaga duŜo wiedzy i mocy. Moc ta wynika z: – zagęszczenia algorytmów i programów w umyśle, – rozległości mostu kwantowego (nacisk na DSŚ podczas generowania czynnika kosmicznego), – wypełnieniu przestrzeni w obrębie swojej strefy nulifikacji, – statusu kosmicznego. To z kolei są elementy poziomu świadomości. Szczytowym osiągnięciem magii jest alchemia. Nie są to Ŝadne bzdury tylko konkretne receptury na budowę elementów przestrzeni. Terminów „magia” i „alchemia” uŜyłam tutaj w ich prawdziwym znaczeniu, a nie w infantylnym i zdeprecjonowanym, czyli w takim, jakim się je potocznie rozumie. Magia i alchemia operują innymi terminami, jak dla nas, mocno przestarzałymi, ale nie zmienia to faktu, Ŝe receptury są prawidłowe. Rodzajem magii są równieŜ rytuały i liturgie religijne. Jeśli wykonane są prawidłowo i przez ludzi o wysokim poziomie świadomości i mocy, mogą zadziałać skutecznie. Modlitwa działa na zasadzie skupienia myśli na poŜądanej treści, czyli jest wywołaniem nacisku na algorytmy i reakcji przestrzeni na ten nacisk. Jeśli skupienia myśli nie ma, to modlitwa nie ma sensu. Poza tym równie dobrze skupienie to moŜna osiągnąć kaŜdą inną metodą. Odwoływanie się do Boga teŜ nie ma znaczenia, poniewaŜ jedyny udział Boga w tym procesie to stworzenie przestrzeni z jej moŜliwościami i ograniczeniami. Rdzeń, bynajmniej, nie odwoła praw fizyki dla zachcianki człowieka. Jeśli to czego chcemy jest dostępne w danej strefie nulifikacji, jak się postaramy i wykonamy precyzyjne procesy uruchamiające przestrzeń, to jest duŜe prawdopodobieństwo, Ŝe wydarzy się. Zadzieje się to niezaleŜnie od zastosowanej metody. Przestrzeń dysponuje luźnymi algorytmami, które moŜna sobie przywłaszczyć i zastosować. MoŜna to zrobić przypadkowo ale i celowo. Znalezienie odpowiedniego algorytmu nie jest trudne. Przestrzeń działa jak internet. Wystarczy tylko kliknąć i juŜ Ŝądany 273 algorytm się pojawi. Trzeba tylko wiedzieć na co kliknąć i czego się szuka. Od razu zainteresowanych rozczaruję, Ŝe nie ma algorytmu na pieniądze, miłość i zdrowie – bo to byłyby najczęstsze Ŝądania. Te „precjoza” są efektami całokształtu kombinacji algorytmicznych danego człowieka, a nie pojedynczymi blokami zdarzeniowymi. Po przyciągnięciu algorytmu naleŜy go zweryfikować z własną strukturą. Musi być kompatybilny. Kompatybilność, w tym przypadku, oznacza wykluczenie sprzeczności i nieciągłości. JeŜeli wydaje nam się, Ŝe np. chcemy robić karierę zawodową, a z drugiej strony boimy się odpowiedzialności, to algorytm wybierający wyzwania i napięcia nie będzie z nami kompatybilny. Banie się odpowiedzialności z kolei jest wywołane całym szeregiem programów i zaleŜności, czasami sięgających setki lat wstecz. MoŜe być teŜ spowodowane niską samooceną. Ta z kolei bywa uzasadniona, bo rzeczywiście jesteśmy niekompetentni. Czasami jednak jest konsekwencją wtłoczonych w nas kompleksów w wyniku złego traktowania. Innym przykładem, równieŜ dość popularnym, jest nacisk na posiadanie rodziny. Jest taki zwyczaj, wręcz przymus społeczny, Ŝe człowiek powinien mieć rodzinę. Nie wszyscy jednak „czują” to. Wywoływanie wbrew sobie wydarzenia „zakładam rodzinę”, wcześniej czy później, źle się skończy dla człowieka jak i dla jego rodziny. Blok zdarzeniowy zaaranŜowany na siłę, bez uzyskania pełnej wewnętrznej zgody, nie przyniesie nic dobrego. Tak, Ŝe uniwersalną zasadą wszystkich „doradzających” powinno być powiedzenie „Ja tobie radzę, rób co chcesz”. Słuchanie rad równieŜ powinno się skończyć na stwierdzeniu: „Posłucham twojej rady ale i tak zrobię co uwaŜam” Nikt, bowiem, poza zainteresowanym nie ma wiedzy o tym, co mu w„duszy gra”. Najgorsze jednak jest to, Ŝe sam zainteresowany teŜ tego nie wie. Wiedzenie – nie wiedzenie jest poziomem świadomości i samoświadomości. Nabycie z kolei tej wiedzy jest trudne i długotrwałe. Jest to cała ewolucja, w której istota musi podejmować samodzielnie decyzje. Mądrość w wyborze pomiędzy 274 decyzją własną a zasugerowaną polega na właściwej ocenie swoich moŜliwości. Dysonansy pomiędzy nieuzasadnionym „chceniem” a faktyczną zawartością naszego umysłu jest przyczyną niepowodzeń Ŝyciowych i nie potwierdzania się teorii tzw. pozytywnego myślenia. Jeśli juŜ stwierdzimy, Ŝe algorytm jest z nami kompatybilny, Ŝe naprawdę chcemy tego wydarzenia, to naleŜy nasycić go odpowiednimi czynnikami i wypuścić w przestrzeń. Algorytm będzie wyszukiwał pasujących do niego odpowiedzi. Jeśli znajdzie, to połączy informację odbiorcy z nadawcą. Działa to jak linia telefoniczna. W momencie pobudzenia siatek strukturalnych, wirtualne do tej pory zjawisko, zmaterializuje się. Proces ten odbywa się na kaŜdej gęstości oddzielnie. AŜeby wywołać skutek typowo trzeciogęstościowy, trzeba algorytm wypuścić po siatce kwantowej. NaleŜy zwrócić uwagę na to, Ŝe zjawiska i relacje w ludzkim świecie odbywają się na płaszczyźnie umysłowej. Stąd wzięło się powiedzenie, Ŝe myśl tworzy rzeczywistość. Jednak nie dzieje się to na trzeciej gęstości. Tutaj myśl wygenerowana z mózgu niewiele moŜe. Człowiek, jeśli nie jest upośledzony umysłowo, zaczyna swoje działania od myśli. Działania w materii są skutkiem działań umysłu na czwartej gęstości. Dlatego wszelkie działania w przestrzeni robi się poprzez czwartą, a nawet piątą gęstość. Skutek w trzeciej, osiąga się poprzez ciało, którym umysł nakazuje wykonanie określonych czynności. Jeśli działa się bezpośrednio na gęstości trzeciej, to moŜna wykonać rzeczy pozornie niemoŜliwe jak np. lewitacja, telekineza, wpływanie na pogodę. Polega to na uŜyciu algorytmów działających na siatki strukturalne i przekształcających te siatki w sposób pozwalający na zamanifestowanie się danego zjawiska. JeŜeli człowiek nie ma „gotowców” algorytmicznych, to musi się tego długo uczyć. Ale jest to do nauczenia – dla człowieka o wysokim poziomie moŜliwości. JeŜeli jest wyposaŜony w gotowe zestawy algorytmów, to rzecz się dzieje bardzo łatwo, czasami nawet poza 275 jego świadomą wolą. Wówczas nie jest to zaleŜne od jego poziomu. Niektórzy ludzie z najrozmaitszych powodów są wyposaŜeni w takie zestawy algorytmów. Wszelkie działania mają swoje ograniczenia. MoŜliwości zaleŜą od środowiska. Od tego jakimi algorytmami operuje. JeŜeli w środowisku nie ma algorytmów, o które nam chodzi – to nie ma moŜliwości pozyskania ich. Przekłada się to na rzeczywistość materialną. Nie moŜna ze środowiska wyciągnąć tego, czego tam nie ma. Nie wszystko o czym zamarzymy jest dostępne. To tak, jak chcielibyśmy kupić pomarańcze w sklepie gdzie są tylko ziemniaki. Nie ma i juŜ! Jest jeszcze jedno ograniczenie wynikające z fraktalności i poziomów istot. Jak juŜ było powiedziane, kaŜda gęstość ma swoje sfery. Są one innymi podfraktalami danego fraktala. Na kaŜdym poziomie inaczej weryfikuje się rzeczywistość. W związku z tym inne panują tam „normy” i inne są algorytmy. To z kolei zaleŜy od stanu materii uniwersalnej, czyli od tego jakiego rodzaju oczekiwania jest w stanie spełnić przestrzeń egzystencjalna. Jakiego rodzaju algorytmy moŜna z niej zbudować. Jakość i rodzaj algorytmów w środowisku jest zaleŜny od sfery fraktala. W geograficznie tym samym środowisku są róŜne warstwy, które wytwarzają inne warunki. To, na jakie warunki istota się „załapie” czyli z jakiej warstwy czerpie, zaleŜy od jej poziomu świadomości, który odzwierciedlony jest w jej strukturze. Istota im jest większa, tym szerszą zajmuje strefę nulifikacji i „zagarnia” więcej poziomów fraktala. Zastaje więc tam inne algorytmy niŜ są „niŜej.” Sama, równieŜ nabywa właściwości wyŜszej sfery. Wówczas algorytmy sfery niŜszej są z nią niekompatybilne. Przekładając to na konkretne sytuacje, osoba z wyŜszej sfery ma trudności z funkcjonowaniem w tzw. normalnym świecie. Jeśli główne warunki tego świata są oparte o sferę niŜszą w stosunku do niej. Jej struktura nie przyjmuje algorytmów ze sfery niŜszej. W naszym obecnym świecie sfera niŜsza narzuca warunki. Demokracja sprawiła, Ŝe ludzie z wyŜszych sfer (autentycznych, kosmicznych) nie mają nic do 276 powiedzenia. Nawet mają problem z przeŜyciem w rzeczywistości zdominowanej przez ludzi z Ŝenująco niskim poziomem. Taka sytuacja jest przyczyną podupadania cywilizacji. Demokracja jest ciągłym równaniem w dół. Rządy nisko rozwiniętej większości podporządkowują świat pod swoje potrzeby, eliminując tych, którzy z natury są lokomotywami dla niego. Taka sytuacja doprowadza cywilizacje do samozagłady. To właśnie obserwujemy w naszej cywilizacji. To, Ŝe technologia bardzo się rozwinęła nie świadczy o ogólnym podwyŜszaniu się poziomu. Procesy w przestrzeni zachodzą i tak po swojemu a niewiedza o nich powoduje, Ŝe uzyskany poziom technologiczny obraca się przeciwko cywilizacji. Dlaczego tak się to dzieje? Wynika to z fizyki. Bloki zdarzeniowe są zbudowane z algorytmów. Jakość tych algorytmów zaleŜy od środowiska. Jeśli środowisko jest na niskim poziomie będzie wytwarzało i promowało algorytmy stare ( starsze algorytmy są podrzędne w stosunku do nowszych) i niskiej kategorii. Nowe algorytmy w tym gąszczu nie mają szansy zaistnieć. Dlaczego? To związane jest z następnym prawem przestrzeni. Wiązanie się bloków zdarzeniowych z siatkami strukturalnymi jest regulowane prawami fizyki przestrzeni. PokaŜę teraz małą próbkę tej fizyki w opisie działania bloków zdarzeniowych. Dwie reguły, które zabrzmią dość dziwnie, ale ta fizyka bierze pod uwagę dynamiczne stany przestrzeni, a nie definiuje jej w postaci zkwantowanej. Inotoria – najwolniejsza z najszybszych zmian. Adarpacja – średnia zmiana zagęszczenia reakcji siatek strukturalnych wywołana zmianami antyinterakcji pomiędzy czynnikami kosmicznymi. Blok zdarzeniowy wgra się na siatki strukturalne jeŜeli: 1. Adarpacja będzie większa od inotorii. 2. JeŜeli blok lokalny (jeden z wielu) znajduje się w strefie nulifikacji bloku globalnego to zrealizuje się ten blok, 277 w którym jest najmniejsza róŜnica pomiędzy adarpacją a inotorią. Tłumacząc to w bardzo uproszczonej formie na ludzki sposób myślenia oznacza to: Inotoria to nieco wyŜsza od średniej aktywność bloku, oczywiście w danej strefie nulifikacji, w porównaniu z innymi blokami. Adarpacja Siatki strukturalne są w przestrzeni dynamiczne. Zagęszczenie reakcji to miejsce gdzie są bardziej dynamiczne niŜ gdzie indziej. Zmianę tę wywołują czynniki kosmiczne działające z zewnątrz i będące w konflikcie z czynnikami wewnątrz bloku. RóŜnica pomiędzy wartością inotorii i adarpacji mówi o stopniu pobudzenia bloku i jego inności. W zakresie danego środowiska – czyli strefie nulifikacji (przypominam o układzie fraktalnym) ma większą szansę zrealizowania się ten blok, który jest w harmonii ze środowiskiem. Bloki egzotyczne mają małą szansę zaistnienia. To tłumaczy małą wraŜliwość środowiska na zmiany rewolucyjne. Promowana jest przez przestrzeń ewolucja. To nadaje stabilność środowisku. Rewolucja moŜe się zadziać, kiedy strumień zewnętrzny wprowadzi zmiany w warunki fizyki przestrzeni, czyli zmieni globalny blok zdarzeniowy. To z kolei moŜe się zadziać po przejściu środowiska przez chaos i włączeniu atraktora przestrzeni. To prawo jest widoczne w rzeczywistości. Nowe idee „giną w tłumie” dopóki coś nadzwyczajnego się nie zadzieje. Wówczas nagle stają się popularne a nawet wygrywają, często krwawe batalie, ze starym. Natomiast „stare” nie ma moŜliwości powrotu do łask. Zmienione bowiem zostały warunki przestrzeni i dawne algorytmy i bloki zdarzeniowe nie pasują do nich. Strumień zewnętrzny Rdzenia interweniuje czasami, jeŜeli środowisko nie daje sobie rady. Wówczas zmiany mogą być spektakularne. Przed takimi zmianami w tej chwili stoi świat. Zaczątki nowego są juŜ 278 widoczne ale na wdroŜenie ewolucyjne nie mają szans. Zostaną wprowadzone rewolucyjnie z gwałtownym usunięciem starego. Globalny blok zdarzeniowy jest w trakcie wgrywania się. Ekstrahowanie starych i nowych wartości równieŜ jest w toku. Widać to na kaŜdym kroku. Jednak za późno jest na ewolucyjne zmiany. Rozwój jest zbyt wolny, bo hamowany przez przytłaczającą masę stagnacji. Manewr uwolnienia nowych wartości będzie polegał na jednoczesnym dodaniu czynnika Ŝycia i Ŝywiołu śmierci. To zbalansuje sytuację. Czynnik Ŝycia pchnie rozwój, a Ŝywioł śmierci usunie odpady ewolucyjne. Musi to być zrobione precyzyjnie, bo przewaga którejś ze stron spowoduje zapadniecie się przestrzeni. Ostateczne przestrojenie odbędzie się pod koniec roku 2012. Zjawisko, które to przestrojenie wywołuje nazywa się falą. Więcej na ten temat w rozdz. Fala 2012. Bloki zdarzeniowe są kombinacją algorytmów i informacji takiej jakości na jaką pozwala aktualny stan materii uniwersalnej i na jaki zezwala strumień zewnętrzny Rdzenia. Bloki zdarzeniowe wybierane są przez istotę równieŜ odpowiednio do jej poziomu, czyli do składu algorytmicznego. Wydarzanie się jest więc relacją pomiędzy moŜliwościami środowiska a stanem i moŜliwościami istoty. 3.12. Myśl Myśl i myślenie nie jest aŜ tak skomplikowanym procesem, jak by się mogło wydawać. To jeden z wariantów zczytywania informacji i jej porównywania. Myślą jest akt realizacji wzajemnej relacji, bądź jej braku, pomiędzy poziomem strukturalnym, a meta– przestrzenią. AŜeby zaistniała myśl potrzebna jest zarówno relacja, jak i jej brak. Myśl to kombinacja tych dwóch stanów. Relacja „myśl” zachodzi pomiędzy istotą a przestrzenią. Istota porównuje swoje algorytmy do algorytmów przestrzeni. Treść myśli tworzona jest na wzorcu 279 umysłowym istoty. Jest to podobny wzorzec do wzorca postrzegania. Do zaistnienia myśli potrzebne są dwa stany, relacji i jej braku. Brak relacji tworzy nieciągłość, która musi wystąpić, poniewaŜ w przypadku pełnej ciągłości nie ma aktywności własnej. Jest tylko odgrywanie informacji. Myślenie to sczytywanie ciągów podprzestrzennych za pomocą własnych algorytmów. Bierze w tym udział czynnik myśli. Myślenie, więc jest aktywnością angaŜującą „kosmiczne moce”. Im większa aktywność myślenia, tym więcej uruchamia się czynnika myśli. Im więcej czynnika myśli, tym lepsze łączenie algorytmów. Przekłada się to na kojarzenie, wnioskowanie i łączenie informacji w wiedzę, a potem na wiedzę w świadomość. Bez uprzedniej wiedzy nie ma świadomości. Jest to sprzeczne z wieloma teoriami pseudopsychologicznymi mówiącymi o tym, Ŝe rozwój polega na ograniczaniu myślenia. Wręcz przeciwnie. Myślenie jest podstawowym czynnikiem rozwojowym i podstawową aktywnością umysłową. Ograniczać, co najwyŜej, naleŜy myśli zafiksowane i proste, dotyczące najbardziej podstawowych funkcji. Umysł zajęty ciągłym „mieleniem” tych samych, prymitywnych myśli nie ma moŜliwości zająć się myśleniem na głębszym poziomie. Wyłączyć naleŜy właśnie to mielenie, aŜeby dopuścić myślenie właściwe. Drugą, niewłaściwie pojmowaną zasadą jest zasada odczuwania, a nie analizowania. Odczuwanie jest formą myślenia, poniewaŜ w jego odbiorze następuje porównywanie tego, co w nas, z tym, co poza nami. Jest to jak najbardziej rodzaj myśli. Odczuwanie bez przełoŜenia na konkretne myśli występuje, gdy struktura nie potrafi odzwierciedlić tego odczucia. Czucie jest rodzajem postrzegania, ale moŜe podlegać analizie myślowej. Znowu, chodzi tutaj nie o całkowite wyłączenie analizy, a pogłębienie jej. Sięgniecie poza rutynowy szlak. AŜeby to osiągnąć, wyłączyć naleŜy wyuczoną, automatyczną analizę, która zawsze daje ten sam wynik. W tym przypadku myśl biegnie z góry ustalonym torem. Tak funkcjonują przekonania, nawyki i dogmaty. 280 Jest to pseudomyślenie odtwarzające istniejący schemat. Schemat natomiast, jest dobrze dopracowany, w związku z tym ciągły. Mamy wtedy dzień świra. Dopiero jak ciąg zostanie zaburzony i wkrada się nieciągłość, uruchamia się prawdziwe myślenie. Ale dla większości ludzi jest to sytuacja niepoŜądana. Tracą komfort psychiczny, a nowa sytuacja nie mieści im się w głowie. Takimi wstrząsami, zmuszającymi do prawdziwego myślenia, są kontrowersyjne, jak dla nich, zachowania innych ludzi – najczęściej młodszego pokolenia, rodzące się nowe teorie, zmiany środowiska wymuszające zmianę postępowania i oceny sytuacji. Będą jednak wszystko robić, aŜeby utrzymać dotychczasowe status quo umysłu. Przykładem takiego zachowania jest hołdowanie tradycji. Poza tym, Ŝe tradycja moŜe być przyjemną dekoracją, to przede wszystkim jest kontynuowaniem zachowania, które moŜe być nieadekwatne do aktualnej rzeczywistości. Rodzaj myśli zaleŜy od algorytmów jakie istota ma do dyspozycji wewnątrz swojego umysłu. Drugą składową myśli są algorytmy przestrzeni, ale tych jest zwykle pod dostatkiem. Istota natomiast, wybiera je za pomocą algorytmów swoich. Wybieranie przez algorytmy istoty algorytmów przestrzeni. Nie wszystkie algorytmy przestrzeni są kompatybilne z algorytmami istoty. Kształty algorytmów tu przedstawionych podobne są do kształtów rzeczywistych, w rzucie tych na płaszczyznę. 281 Im wyŜsza kategoria umysłu, tym bardziej złoŜone będą myśli, czyli lepsze kojarzenie, dostrzeganie subtelności, rozumienie, moŜliwość objęcia jedną myślą szerokiego spektrum zaleŜności, samorozumienie. Jakość myśli zaleŜy równieŜ od rozległości mostu kwantowego. Im większe podpięcie pod DSŚ, tym większa moŜliwość operowania złoŜonymi myślami. Wynika to z posiadania algorytmów trzeciej generacji, które wybierają homologiczne do siebie, skomplikowane algorytmy przestrzeni. Pobierania ciągów informacyjnych z siatek świadomości i sięganie warstwami własnego fraktala do wyŜszych warstw fraktala siatek. Na kaŜdej warstwie jest inna weryfikacja danych. Coraz bardziej niejednoznaczna. Komplikacja myśli to właśnie wyjście poza jednoznaczność i dualność. Dostrzeganie coraz więcej zaleŜności i wyjście poza kategorie tak lub nie, źle – dobrze, ładnie – brzydko itp. Myślenie nie dotyczy tylko umysłu na czwartej gęstości. Ten sam proces odbywa się na piątej gęstości w corsupie i na trzeciej gęstości w mózgu. RóŜnią się te procesy tylko jakością, a nie zasadą działania. Mózg ma moŜliwość operowania myślami związanymi z podstawowymi strategiami przeŜycia i instynktów. Corsup zaś, z samego swojego połoŜenia ma szerokie moŜliwości. Niekoniecznie je wykorzystuje, gdyŜ przez większość czasu ewolucji na piątej gęstości jest prawie nieświadomy. Natomiast jeśli jest w pełni świadomy, to myślenie jest szerokie i głębokie, daleko poza kategoriami dualności. Myśli moŜna przesyłać na odległość i odczytywać przesłane. Jest to telepatia. MoŜna równieŜ odczytać myśli z innego umysłu. Odczyt następuje równieŜ za pomocą myśli, ale w tych dwóch przypadkach zachodzą róŜne procesy. Przesłać myśl moŜna w postaci ciągu informacyjnego. Jest w tym przypadku celowo zbudowany ciąg i „nagrany” na algorytmach strukturalnych. Przesyła się go po siatkach strukturalnych lub wyjątkowo, siatkach świadomości. Jest to tak, jak wysłanie maila przez internet. Wysłaną myśl moŜna odczytać w dowolnym czasie. W ten sposób wysyła się w kosmosie informacje. RównieŜ całe pakiety wiedzy. LeŜą one u umyśle i czekają na rozkodowanie. 282 MoŜna je szyfrować, utajniać, bądź rozpowszechniać po całym Kosmosie. Odczytuje się pakiety zasobem własnych algorytmów i porównuje je do własnego wzorca. Jeśli wiadomość nadana jest w innym zestawie algorytmów niŜ nasze, lub nie pasuje do wzorca, to nie zostanie odczytana. MoŜna równieŜ rozmawiać na dowolne odległości przesyłając myśli. Transportują je siatki strukturalne. Bez względu na odległości w kosmosie taka komunikacja zachodzi praktycznie bez czasowo. Sprawna komunikacji jest moŜliwa przez czwartą i piątą gęstość. Na gęstości trzeciej jest trudna i mało precyzyjna. Porozumienie istot posiadających ciała na trzeciej gęstości odbywa się przez czwartą lub piątą gęstość. Naturalnie proces zachodzi za pomocą umysłu lub corsupa. Myśl jest równieŜ podłoŜem dla działania woli. Wola – to skomplikowany mechanizm, w którym udział biorą róŜne „kosmiczne moce” Nie będę teraz tłumaczyła tego zjawiska, jest ono bardzo trudne. W kaŜdym razie pomiędzy wolą, a myślą zachodzi, coś w rodzaju sprzęŜenia zwrotnego. Wola powoduje pojawienie się myśli a myśl wywołuje akt woli. To zjawisko zostało zaobserwowane i na jego podstawie zbudowane zostały teorie o wpływie myśli na rzeczywistość. Jednak to nie myśl działa, a wola. Myśl jest tylko odczytem informacji. Rodzaj myśli kieruje wolę w określoną stronę. W działaniu woli biorą udział czynniki kosmiczne. Tak, Ŝe w zaleŜności od tego jakiego rodzaju algorytmy w postaci myśli zostaną zaangaŜowane, takiego rodzaju siły będą uruchomiane. Jeśli będziemy intensywnie myśleć nad np. Zdrowiem, w kontekście, czy przypadkiem nie jesteśmy chorzy, to w efekcie myślimy o chorobie. Zostaną w ten sposób poruszone adekwatne algorytmy do tej treści. To z kolei wyzwoli czynniki kosmiczne, które zadziałają na strukturę. Jeśli będą to myśli destrukcji (tym jest choroba), to pobudzą czynnik śmierci, który destrukcję wywoła. Jeśli będziemy myśleć o radosnym Ŝyciu towarzyskim to „naciśniemy” na odpowiednie miejsce w zestawie algorytmów i zostanie wyzwolony czynnik informacji i czynnik Ŝycia, które to, podłączą nas z odpowiednimi algorytmami lub blokami zdarzeniowymi w przestrzeni. Przypomnę tutaj, Ŝe to, co 283 odbieramy jako treść myśli jest kombinacją algorytmów przyrównywanych do wzorca umysłowego. Skuteczność działania myśli i woli zaleŜy od klasy umysłu. Umysły ludzi z pre–corsupem mają bardzo małe moŜliwości wywołania czynników kosmicznych. Ale proces naturalny i tak się dzieje. MoŜe nie w sposób spektakularny ale jeśli nurt myśli będzie konsekwentny i zrównowaŜony, to zadziała. W oczekiwaniu na skutki kształtowania swojego otoczenia myślą (a raczej wolą), naleŜy wziąć pod uwagę cały szereg zastrzeŜeń. Jedno z nich zostało juŜ wymienione, to klasa umysłu. Poza tym: – Plan corsupa na Ŝycie, które niekoniecznie musi się podobać osobowości. Takie ograniczenia mają istoty z zaawansowanym w rozwoju corsupem. Wbrew pozorom, im wyŜej rozwinięta istota, tym mniejszą wolnością dysponuje jej osobowość. – Ograniczenia matrycy genetycznej. Nie da się zrobić nic więcej ponad to, na co pozwala wspomniana matryca. – Zawartość programów w umyśle, które są silniejsze od naszej świadomej woli. Bojkotują one świadome zamierzenia. Czasami robią to ze stuprocentową skutecznością. Programów tych jednak moŜna się pozbyć. – Ograniczenia środowiska nie pozwalające na realizację naszych planów. RóŜnica miedzy adarpacją a inotorią (patrz rozdz. „Dlaczego rzeczy się zdarzają”) Podane tutaj wyjaśnienie procesu myślenia nie tłumaczą do końca całego mechanizmu. Jednak na dzisiejszą wiedzę i wymagania oraz moŜliwości rozumienia, powinny wystarczyć. Następnym etapem dekodowania szyfru myśli byłoby zaobserwowanie samego porównywania algorytmów. Rozszyfrowania kodu tego porównywania. MoŜna by się pokusić o zbadanie tego, ale wątpię, Ŝeby miało to w tej chwili jakiekolwiek praktyczne zastosowanie. 284 3.13. śycie Czym jest Ŝycie? Nad tym pytaniem zastanawiali się myśliciele od zawsze. W dzisiejszym świecie, w którym światopogląd kształtuje rozbudowana nauka, nadal nie ma odpowiedzi na to pytanie. Tym bardziej, Ŝe nauka jest podzielona na odrębne dziedziny, które z sobą słabo współpracują. Naukowcy skupiają się tylko na dobrze sobie znanym, wąskim kawałku świata. Mało popularne i z trudnością akceptowane jest pomieszanie w nauce wszystkiego ze wszystkim. a dopiero właśnie takie podejście daje prawdziwy obraz. Rzeczywistość przecieŜ nie jest wyizolowanymi kawałkami świata. Wszystko ze wszystkim jest powiązane i wzajemnie zaleŜne. Teoretycznie z takim podejściem mało kto się nie godzi. Ale w praktyce jakoś tego nie widać. No cóŜ, chyba dlatego, Ŝe jest to trudne i wymaga świadomości. Teraz, za Ŝycie, uwaŜa się tylko jego biologiczny aspekt. Mało komu przyjdzie na myśl, Ŝeby za Ŝycie wziąć coś innego, niŜ naszą, jego biologiczna formę. W świetle przedstawionego w tej rozprawie podejścia, Ŝyciem we wszechświecie jest właściwie wszystko. Wszystko bowiem jest tym samym. Jest kombinacją algorytmów Wszechświata. śyciem jest wszystko, w czym występuje czynnik Ŝycia. RóŜnica polega tylko na jego ilości. PoniewaŜ występuje w powiązaniu z DSŚ, jego ilość zaleŜy od zagęszczenia tych siatek. Zagęszczenie siatek świadomości natomiast zaleŜy od poziomu fraktalnego i wielkości strefy nulifikacji. Im większa jest strefa nulifikacji przestrzeni jaką zajmuje dana struktura, tym więcej poziomów fraktalnych obejmuje i tym samym więcej jest w niej siatek świadomości i czynnika Ŝycia. Wobec tego np. atom, czyli prawie elementarna składowa, jest na elementarnym podfraktalu i ma zdecydowanie mniej w sobie siatek i czynnika Ŝycia niŜ np. człowiek zajmujący poziomy fraktalne od cząstek elementarnych na drugiej gęstości, 285 do gęstości piątej włącznie. Lecz nie zmienia to faktu, Ŝe Ŝycie obejmuje cały Wszechświat. Wszystkie jego struktury są tworzone w ten sam sposób i z tych samych elementów. To tylko nasze, wąskie i ograniczone wyobraŜenia, kwalifikują Ŝycie jako biologiczną formę na trzeciej gęstości. Naturalnie najbardziej złoŜonymi strukturami z największą ilością Ŝycia w Ŝyciu są zaawansowane istoty. Istota charakteryzuje się tym, Ŝe jest podłączona do DSŚ. Stopień tego podłączenia mówi o jej świadomości i zarazem wielkości. Wielkości zarówno pod kątem zajmowanej przestrzeni jak i znaczenia dla Wszechświata. Jednak jest niczym innym jak „tylko” złoŜeniem algorytmów i programów. Nawet tam, gdzie nie ma juŜ struktur cząsteczkowych, czyli w tak zwanych sferach czystego ducha, Ŝycie istnieje nadal bo tam właśnie jest największe zagęszczenie DSŚ i czynnika Ŝycia. Dopiero na siódmej gęstości czynnik Ŝycia nie występuje. Tutaj moŜna mówić o wystąpieniu innej niŜ Ŝycie, formy istnienia. Ale jest to dopiero siódma gęstość, do której nie mamy z reguły Ŝadnego dostępu. Jest poza jakimikolwiek kategoriami dostępnymi dla takich istot jakimi jesteśmy. JeŜeli do tego punktu widzenia przyłoŜymy spojrzenie jakie mają ludzie, na to czym jest Ŝycie to okaŜe się, Ŝe nie ma róŜnicy pomiędzy Ŝyciem, a nie Ŝyciem. Uznajemy, Ŝe Ŝywe jest to, co jest ubrane w trzecio gęstościową powłokę, odŜywia się, oddycha i ma własną, wyizolowaną równowagę wewnętrzną. NieŜywe jest to, co nie odpowiada tym kategoriom. Nawet jeśli przed chwilą jeszcze odpowiadało. Mówimy, Ŝe jeśli procesy przemiany materii ustały to Ŝycie umarło. Tymczasem z punktu widzenia Wszechświata została tylko nieco przesunięta granica pomiędzy jego strukturami, na tej malutkiej strefie nulifikacji jaką istota zajmowała. Strefa ta albo zostanie zajęta przez inną strukturę, która w tym miejscu się nabuduje, zapewne inną istotą, albo włączona zostanie do powtórnego obiegu materii na róŜnym stopniu jej komplikacji. Czynnik śmierci, ten kawałek struktury przystosuje do ponownego jej uŜycia. Jest to podstawowy proces kosmiczny. Przechodzenie formy w formę, z wykorzystaniem jej 286 poprzedniej informacji. Nowa forma powstaje na bazie zastanej, w danej przestrzeni, informacji. Dawni myśliciele wiedzieli o tym procesie, nie opisując go jednak tym językiem, który wówczas był nieznany. Proces ten nazwali reinkarnacją. Jednak róŜnica pomiędzy Ŝyciem, a nie Ŝyciem jest niewidoczna. Właściwie jej nie ma. Jest to tylko mieszanie się materii Wszechświata. Przechodzenie formy w formę. Pomiędzy istnieniem jednej formy, a jej następstwem jest śmierć. Jednak fakt śmierci jest wkalkulowany w procesy Ŝycia. Jest jednym z jego etapów. Wszechświat widzi tu ciągłość. Poszczególne istoty zastępujące siebie nawzajem w tym procesie są jak koraliki, nanizane na sznurki ciągłego procesu Ŝycia. Tak to wygląda z punktu widzenia Wszechświata i wyŜszych gęstości. Istota jest tu tylko chwilową formą, efemerydą, granulacją materii. Zupełnie inaczej wygląda to z punktu widzenia samej istoty. Ona jako „ona” w przypadku przejścia przez śmierć, przestaje jednak istnieć. Tak jak dla Wszechświata obojętne jest w jaką formę wejdzie materia, czy akurat ta struktura się utrzyma, czy przejdzie w inną, tak dla konkretnej istoty jest to sprawa być albo nie być. Przetrwanie struktury zaleŜy od specyficznych właściwości samej struktury jak i przestrzeni jaką ona zajmuje. JeŜeli struktura ma dostateczne połączenie z DSŚ na to, aby uzyskać samoświadomości tyle, Ŝeby zadbać o własne przetrwanie – to zostanie oszczędzona przed rozpadem. Otrzyma moŜliwość indywidualnej reinkarnacji. Taką samoświadomość moŜe posiąść dopiero struktura na piątej gęstości. Struktury poniŜej mają zbyt małą pojemność świadomości, aby uzyskać samoświadomość na dostatecznym poziomie. Dla ukształtowanej, samodzielnej istoty na piątej gęstości Ŝycie jej własnych form (czyli ciał, które zmienia w trakcie procesu reinkarnacji), na gęstościach niŜszych ma znaczenie wyłącznie słuŜebne. Przerabiają one przestrzeń i przeprogramowują osobistą informację. Zostają likwidowane wtedy, gdy wykonały plan na wcielenie lub z jakichś powodów, np. uszkodzenie ciała, stały się juŜ nieuŜyteczne. Istota nie mająca 287 prywatnej reinkarnacji przekształca materię i informację egregoru. Po Ŝyciu jej ciało i umysł zasila przestrzeń swoimi elementami, a forma na piątej gęstości w róŜnym stopniu rozpada się. Stopień rozpadu zaleŜy od rozległości mostu kwantowego. Ta struktura, która jest połączona z DSŚ mostem kwantowym, przetrwa. Ta która nie jest bezpośrednio połączona – rozpadnie się. Ale to juŜ są szczegóły, które będą szerzej omówione w części „Ewolucja świadomości”. Takie szerokie pojęcie Ŝycia jest wprawdzie prawidłowe, ale mało wygodne, poniewaŜ nie róŜnicuje form. AŜeby odróŜnić istotę Ŝywą od reszty „mniej Ŝywej” stosuje się pewne kryteria. Pierwszym kryterium jest podział na formy tylko przewodzące Ŝycie i formy przetwarzające Ŝycie. Te pierwsze są zwykle elementami tych drugich. Powstają z programów przestrzeni niesionych na DSŚ i są stymulowane czynnikiem Ŝycia. Ale one nie biorą samodzielnego udziału w modyfikacji przestrzeni i struktur. One tylko je tworzą. śycie „prawdziwe” musi odpowiadać kryteriom: – zawiera fragment ciągłości i nieciągłości informacji Wszechświata – zawiera niekompletną wiedzę (bez znaczenia na jakim poziomie) – połączenie z DSŚ (choćby tylko jednym pkt. diamentowym) – powiązanie z jakimś algorytmem – umiejscowienie w czasie. Okazuje się, Ŝe tym kryteriom odpowiada nawet cząstka elementarna w niektórych swoich wariantach. Cząstki mają swoje nieciągłości. Mają równieŜ ciągłość. Bez niej cząstka nie byłyby formą. Cząstka jest algorytmem i ma powiązanie z innymi algorytmami. Cząstki są umiejscowione w czasie. Jedyny problem to bezpośrednie połączenie z DSŚ. Większość cząstek tego nie ma, ale cząstki wolne pobierają informację bezpośrednio z przestrzeni lub siatek świadomości. Nie tworzą tylko mostu kwantowego. W takiej sytuacji z pomocą przychodzi nam kryterium pierwszej 288 kwalifikacji Ŝycia. Mianowicie to, Ŝe cząstka jest tylko jego przewodnikiem, a nie transformatorem. W tym kontekście zadam kontrowersyjne pytanie, które spędza sen z powiek naukowcom i moralistom. Czy ludzki zarodek jest istotą ludzką? Nie jest, bo w momencie bycia zarodkiem nie jest nawet Ŝywy. Dlaczego? PoniewaŜ nie przekształca Ŝycia. Jest tylko jego przewodnikiem. Przekształcać Ŝycie zaczyna dopiero od momentu pojawienia się układu nerwowego. Za ten moment moŜna uznać dopiero pojawienie się pierwszej komórki tego układu. Ta pierwsza komórka pojawia się, gdy zarodek ma ok. 100 komórek. To zagadnienie waŜne jest dla niektórych ludzi z powodu aborcji i in vitro. W przypadku in vitro nie potrzeba zarodka traktować z wielkim pietyzmem, poniewaŜ nie jest nawet istotą. Ma status jedynie materii oŜywionej. Przewodnika Ŝycia, a nie istoty Ŝywej – podobnie jak cząstka elementarna. Zarodek po staniu się istotą, nadal nie jest jeszcze człowiekiem i długo jeszcze nim nie będzie. Stanie się nim kiedy zostanie na jego DNA wprogramowany zapis konkretnej istoty z piątej gęstości. W przypadku pre–corsupa następuje to w 72 dniu po zapłodnieniu. W przypadku corsupa w 104 dniu. Do tego czasu moŜna wykonać aborcję. Po wprogramowaniu treści z piątej gęstości i połączeniu corsupa z płodem, aborcji wykonać nie wolno. Przerwanie wcielenia jest dla istoty bardzo bolesną sprawą. PoniewaŜ nie wiemy kto się ma wcielić, naleŜy ewentualną aborcję wykonać do 70 dnia ciąŜy. Są naturalnie wyjątki od tego schematu. W niektórych przypadkach zarodek jest manipulowany zanim jeszcze powstanie. Tak czasami się robi chcąc przygotować ciało dla wyjątkowej istoty. Ale o takie sytuacje nie ma co się martwić, poniewaŜ nie robi się takich rzeczy na zarodku i płodzie, których istnienie jest zagroŜone. W przypadkach wyjątkowych, wcielenie jest dokładnie przygotowane, nawet kilka pokoleń wcześniej. śycie dostosowuje się do warunków panujących w środowisku. Powstaje z tego czym środowisko dysponuje. Nie ma Ŝadnych ograniczeń co do form i wariantów Ŝycia. JeŜeli formy 289 są podobne, to z zupełnie innych powodów niŜ ograniczenie spowodowane środowiskiem. Pierwsze, pierwotne Ŝycie powstaje bezpośrednio z przestrzeni egzystencjalnej. Z punktu widzenia takiego obserwatora jakim jest człowiek, z jego obecną wiedzą, wygląda to jakby tworzyło się z niczego. Nagle z pustki wyłania się „coś” Jest nim materia gotowa do tworzenia związków. Dopiero to jest uchwytne. Z tych związków moŜe stworzyć się cokolwiek, równieŜ to, co kwalifikujemy jako Ŝycie. To „coś” nie wyłania się z niczego tylko z przestrzeni egzystencjalnej, która bynajmniej nie jest „niczym”. W niej zachodzi następujący proces: JeŜeli w metaprzestrzeni znajdą się algorytmy na stworzenie zagęszczenia DSŚ wraz z czynnikiem Ŝycia i odpowiednią ilością punktów diamentowych, to proces zainicjuje się. Warunki przestrzeni zaleŜą od dojrzałości materii uniwersalnej, a ta z kolei jest wynikiem wielu procesów jakim przestrzeń została poddana. Wszystko to razem zaleŜy od harmonizacji strumienia wewnętrznego z zewnętrznym. MoŜna powiedzieć, Ŝe zaleŜy od stanu materii i czasu. JeŜeli stan materii uniwersalnej uzyska odpowiedni poziom, to zostanie osiągnięty równieŜ czas. W momencie spotkania się czasu z dojrzałością materii, aktywują się algorytmy formujące fragmenty falowe w cząstki. Te z kolei, równieŜ za pomocą odpowiedniej informacji przestrzeni zawartej na siatkach świadomości, budują siatki strukturalne. Teraz mamy juŜ strukturę materii gotową do tworzenia dalszych, wzajemnych wariantów. JeŜeli Ŝycie tworzy się od podstaw, to proces ten zachodzi na drugiej gęstości. Tworzy to fundament dla Ŝycia na trzeciej gęstości. JeŜeli zagęszczenie cząstek na drugiej gęstości przekroczy wartość krytyczną, czyli struktura drugogęstościowa nie utrzyma więcej materii, następuje przechwycenie cząstek przez drugą siatkę świadomości. W tym momencie cząstka pojawia się na trzeciej gęstości (przypominam, Ŝe cząstki dla nas widoczne na trzeciej gęstości połączone są z dwiema siatkami). Cząstka drugiej gęstości zostaje zniekształcona w kształcie przejścia i w nim stworzona cząstka nowa, trzeciej gęstości. Na jedną cząstkę trzeciej gęstości 290 przypada kilka cząstek drugiej. PoniewaŜ procesów drugiej gęstości nie widzimy, cząstki z niej wpadające do trzeciej pojawiają się dla nas z nikąd. Odbieramy je jako energię, Czyli „coś” co pojawia się z skądś i znika gdzieś. Teraz juŜ zachodzi rutynowa praca czynnika Ŝycia, stymulującego materię, oraz czynnika przekazu łączącego cząstki. Następuje dalsze łączenie. Proces ten jest sterowany programami, jakie znajdują się na DSŚ w danym miejscu przestrzeni. Najczęściej nie znajdują się tam one przypadkowo. JeŜeli powstają skomplikowane struktury, jakimi są istoty to znaczy, Ŝe na DSŚ jest program ścieŜki ewolucyjnej. ŚcieŜka wymyślona jest przez istoty szóstej gęstości. Dostosowana jest do warunków materii danego środowiska. Tak jest we współczesnym wszechświecie, w którym, na wszystkich gęstościach jest duŜa ilość istot świadomych, mogących sterować ewolucją. Na początku istnienia Wszechświata, kiedy jeszcze nie było tych istot, procesy trwały bardzo długo. Co prawda Wszechświat miał swój wyjściowy program, dzięki któremu w ogóle zaczęło coś się dziać, ale procesy te trwały bardzo długo zanim, w sposób przypadkowy algorytmy połączyły się w sensowne konfiguracje. Wiemy to z historii naszego Wszechświata. Etap strukturalnego kosmosu jest stosunkowo krótki, w porównaniu do wieku Wszechświata. Etapy wstępnej strukturalizacji trwały duŜo dłuŜej niŜ zawansowana ewolucja form juŜ skomplikowanych. DuŜo szybciej niŜ z czynnika Ŝycia – od początku, powstaje Ŝycie z form juŜ gotowych. MoŜna powiedzieć, Ŝe z półproduktów. Takie Ŝycie jest spadkobiercą rozkładu Ŝycia poprzedniego. Stare struktury zostają rozłoŜone czynnikiem śmierci. Ich Ŝycie zostaje wygaszone. Polega to na rozpuszczeniu wiązań pomiędzy algorytmami, przez co struktura się rozpada. Podobny efekt moŜe dać czynnik myśli. Ten równieŜ rozmiękcza wiązania. Z przywróconych przestrzeni, gotowych algorytmów, powstaje nowe Ŝycie. Jeszcze szybciej tworzone są istoty z gotowych modeli DNA. Zajmują się tym zaawansowane cywilizacje. Stworzenie nowego DNA lub dopasowanie istniejącego do specyficznych 291 warunków dla danego środowiska, jest dla nich proste. Zajmują się rozprzestrzenianiem róŜnych modeli DNA, i nie tylko DNA, w całym kosmosie. Z tego powodu wcale nie jest wykluczone, Ŝe znajdą się w naszej galaktyce istoty podobne do ludzi. ChociaŜ ten typ DNA jest juŜ likwidowany. Mało kto w galaktyce ma dwie nici DNA na trzeciej gęstości. Standardem jest posiadanie czterech nici. Zaznaczam, Ŝe DNA nie jest jedyną formą zapisu programu na istotę. DNA jest kodem cząsteczkowym opartym na dwóch siatkach strukturalnych. Równie dobrze mogą być kody zupełnie inne. W naszej galaktyce większość cywilizacji jest jednak oparta na tym kodzie. Dzięki temu podobieństwu moŜna się nawzajem porozumieć. śycie na Ziemi zostało w całości zaimplantowane przez zaawansowaną cywilizację, która jest w tej chwili na niewyobraŜalnie dla nas, wysokim poziomie rozwoju. Cywilizacja ta przedstawia się jako „StaroŜytni” lub „Ogrodnicy Ziemi”. Stwarzanie Ŝycia z czynnika Ŝycia, czyli od podstaw, jest domeną Rdzenia. Do tego, przynajmniej obecnie, Rdzeń zastrzegł sobie wyłączność. Natomiast tworzenie i modyfikowanie kodów Ŝycia, jego implantowanie na planetach, jest zajęciem popularnym i powszechnie akceptowanym w kosmosach. Eksperymenty na istotach, tworzenie hybryd, zasiedlanie planet jest normalną praktyką. To, Ŝe ludzie nad inŜynierią genetyczną „drą szaty”, jest czymś dziwnym dla kosmosu. Sami bowiem są efektem takiego eksperymentu. Inna sprawa, Ŝe „gdzie indziej” akceptowane są inności. Hybryda nie musi być okropnym, nieszczęśliwym dziwolągiem dla reszty. To Ziemianie Ŝyją w przekonaniu, Ŝe jak istota nie odpowiada przyjętemu standardowi to jest to coś strasznego. Jest wykpiona, odepchnięta, nie akceptowana. Jest często ofiarą agresji. Przez to jest nieszczęśliwa. W związku z tym, Ziemianie wyciągają wniosek, Ŝe nie naleŜy ingerować w DNA, aby nie tworzyć takich nieszczęsnych stworzeń. Inna sprawa, Ŝe ludzie nie mają jeszcze elementarnej wiedzy dotyczącej DNA, biologii, fizyki, kosmologii, aby brać się za takie eksperymenty. 292 Ten brak wiedzy i niemoŜność jej zdobycia wynikają m.in. właśnie z tych, tylko, dwóch nici DNA. Jednak trzeba będzie zaakceptować manipulacje genetyczne, bo taka jest kolej rzeczy i postęp w rozwoju. Zamiast oburzać się na tworzenie inności, naleŜy ją zaakceptować. Dlaczego istota, która jest inna ode mnie ma być gorsza? MoŜe jest wręcz przeciwnie? Zamiast sztucznie blokować rozwój, zmieńmy raczej przekonania dotyczące odmienności! To będzie znacznie bardziej twórcze. i tak nasze własne DNA jest do gruntownej modyfikacji. Chyba nie chcemy zostać przy ciałach, które się psują, nie znoszą warunków na swojej własnej planecie, wymagają ciągłej troski, nie odbierają podstawowych bodźców, nie potrafią skutecznie stworzyć świadomości, są kompletnie niewraŜliwe na wpływy innych gęstości ( chyba, Ŝe są przerobione genetycznie), nie potrafią obsłuŜyć rozwiniętego umysłu….itd. Doprawdy, nie ma czego Ŝałować! 293 3.14. Wymiary przestrzenne Zaraz na początku tego rozdziału uprzedzę Czytelnika, Ŝe temat tu poruszony, jest nie do zrozumienia. Dlatego, Ŝe zrozumienie wymiarów jest praktycznie niemoŜliwe. Trzy wymiary, ewentualnie dałoby się jakoś zrozumieć ale więcej, zdecydowanie – nie. Dlaczego nie moŜemy zrozumieć nawet trzech wymiarów? PrzecieŜ to jest świat, w którym Ŝyjemy i wymiary oglądamy na co dzień? Nie oglądamy wymiarów w ich rzeczywistej postaci. Odtwarzamy tylko wzór naszej percepcji, który został nam wkodowany w pakiecie informacyjnym ścieŜki ewolucyjnej. Widzimy tylko efekt. Widzimy to, co jest nam potrzebne do wygodnego bytowania w świecie i nie przeciąŜania układów analizujących bodźce. Widzenie wymiarów bardzo zmieniłoby sposób naszego Ŝycia, a to byłaby juŜ inna ścieŜka ewolucyjna. Nie widzimy działania tego mechanizmu, który powoduje, Ŝe świat wygląda jak wygląda. Postrzeganie jest przyrównywaniem bodźców do wzorca. Wzorzec mamy nadany. KaŜda istota określonego gatunku ma, oprócz innych cech typowych dla gatunku, równieŜ wzorzec postrzegania. Tak, Ŝe nie łudźmy się, Ŝe nasz świat widzimy takim jakim on jest. Widzimy tylko niezmiernie mały jego wycinek i w sposób jaki nadaje nam nasz wzorzec. Tym, czego nie widzimy jest m.in. mechanizm wymiarów przestrzennych. Jeszcze inną kategorią jest rozumienie. Nie jest ono jednak oderwane od postrzegania. Wzorców i kategorii, za pomocą których odbywa się proces myślenia, dostarczają nam zmysły, wzorzec postrzegania i moŜliwość „wejścia w głębię” To jest „tajemniczy” trzeci element, dzięki któremu moŜemy poszerzać swoją wiedzę i wyjść poza wzorce. Ale dostęp do głębi mają tylko istoty o bardzo rozbudowanych strukturach, czyli będące na wysokich poziomach świadomości. Trzy wymiary jako tako moglibyśmy zrozumieć, ale na więcej nie pozwoli, chociaŜby moc obliczeniowa naszych mózgów. Mózg jest najsłabszym ogniwem 294 w systemie myślenia człowieka. Nawet jeśli zdołamy zrozumieć skomplikowane zagadnienia na czwartej i piątej gęstości i zdołamy je bezpośrednio obserwować, to i tak wraŜeń tych mózg nie przerobi. Aby wraŜenie było odebrane przez człowieka cielesnego, musi zostać „wyświetlone” na ekranie mózgu. W zrozumieniu wymiarów bardzo przeszkadza wzorzec nadany przez naukę. Jest to, znany wszystkim, kartezjański układ współrzędnych. Robi on prawdziwe spustoszenie w umyśle. Redukowanie zjawisk do modelu mieszczącego się w układzie współrzędnych i matematyce ogromnie ogranicza naukę i moŜliwości poznawcze. Zaprogramowanie umysłu dziecka na sztywny model tego układu – współrzędnych matematycznych, wprost rujnuje zdolności poznawcze i zakleszcza raz na zawsze sposób myślenia. Mnie osobiście teŜ zrobiono tą krzywdę i jako takie zrozumienie wymiarów było dla mnie ogromnym wysiłkiem. Zapomnienienie o układzie współrzędnych było prawie jak samobójstwo. Umysł wpadł w panikę na wieść o tym, Ŝe chcę wykreślić z niego spory pakiet „ja” Ta rzecz wcale nie udała mi się do końca. Ilość wymiarów przestrzennych jest uzaleŜniona od gęstości. Czyli od ilości DSŚ wyznaczających daną gęstość. Pierwsza gęstość – 1 siatka, 1 wymiar. Druga gęstość – 2 siatki, 2 wymiary. Trzecia gęstość – 3 siatki, 3 wymiary. Czwarta gęstość – 4 siatki, 4 wymiary itd. ... aŜ do siódmej gęstości. Jednak to nie DSŚ tworzą wymiary. One tylko przenoszą informację o zasadach fizyki. ZłoŜenie informacji z coraz większej ilości siatek powoduje powiększanie się zasobu informacji wewnątrz układu. Zwiększający się zasób informacji powiększa moŜliwości wzajemnych kombinacji, co pozwala na zwiększenie równieŜ ilości wymiarów przestrzennych. Siatek świadomości nie widać. NaleŜą one do tła, czyli do przestrzeni. Wymiary tworzy dopiero struktura danej gęstości. Strukturą tą są siatki strukturalne 295 z osadzonymi na nich cząstkami. To one tworzą płaszczyzny, które są czymś w rodzaju płaszczyzn odbicia. Wymiar jest tworzony z płaszczyzn ograniczających i głębi, która nie jest ograniczona. MoŜna powiedzieć, Ŝe z wyznaczających płaszczyzn prostych (obraz nieszczęsnego układu współrzędnych) Na pierwszej gęstości jest to punkt – nie ma tam bowiem siatek strukturalnych. Jest to zasób fragmentów falowych kaŜdej siatki z osobna. Na drugiej gęstości jest jedna płaszczyzna, czyli dwie proste. Na trzeciej gęstości są dwie płaszczyzny i jedna prosta wyznaczająca głębię. Na czwartej gęstości zaczyna się istotna komplikacja. Płaszczyzn bowiem przybywa zgodnie z regułą fraktalności. W przejściu na czwartą gęstość zamyka się podfraktal tworząc następną warstwę fraktala. Fraktal jest trójkowy. Z jednej prostej teraz robią się trzy. Mamy więc nie płaszczyzny tylko tetrapłaszyzny i to aŜ trzy, plus jedną płaszczyznę. Niby płaszczyzna składająca się z trzech prostych, razy trzy, plus płaszczyzna i wzajemne ich kombinacje. Do tego równieŜ fraktalnie rozbudowana wewnętrzna konstrukcja rzeczywistości. Proszę to sobie wyobrazić! śyczę powodzenia. To jest jeszcze proste w porównaniu z tym, co jest na piątej gęstości. Cztery kwadropłaszczyzny plus 2 tetrapłaszczyzny plus prosta czyli głębia. Jest to równieŜ wynik rozbudowania następnej warstwy fraktala. PoniewaŜ i tak, powyŜszy model jest tylko uproszczonym modelem postrzegania wymiarów przestrzennych gęstości strukturalnych, to moŜna załoŜyć, Ŝe fraktalna zasada generacji kolejnych „płaszczyzn” wymiarów da się przedstawić za pomocą liczb naturalnych. Jeśli przyjmiemy operacje jednostkowe, to moŜemy załoŜyć, Ŝe kaŜda płaszczyzna to dwie proste, kaŜda tetrapłaszczyzna to trzy proste, a kaŜde kwadropłaszczyzna to cztery proste. W takim razie na kaŜdej gęstości zliczmy sumaryczną wartość (ilość prostych): 296 2 gęstość 1 + 1= 2 3 gęstość 2 + 2 + 1= 5 4 gęstość 3 + 3 + 3 + 2= 11 5 gęstość 4 + 4 + 4 + 4 + 3 + 3 + 1= 23 Jak łatwo zauwaŜyć, przyrosty kolejnych sum prostych na gęstościach, oparte są na liczbie trzy, gdyŜ przyrost z gęstości drugiej na trzecią wynosi 3, z gęstości trzeciej na czwartą wynosi 6 (2 x 3), a z gęstości czwartej na piątą wynosi 12 (4 x 3). Tak więc, sumę prostych budujących model postrzegania na konkretnych gęstościach moŜna uzyskać podstawiając pod wzór: P= 3 x 2n–2 – 1 gdzie „P” to liczba prostych zaś za „n” naleŜy podstawić numer gęstości. Szósta i siódma gęstość nie posiadają struktury. Tam wymiary są skonstruowane z gęstych siatek świadomości. Mają zupełnie inny obraz i znaczenie. Jest to tak daleko od naszych kategorii myślenia, Ŝe nie ma sensu się tym zajmować. W Ŝaden sposób nie da się tego zrozumieć. Wewnątrz struktury wymiarowej rzeczywistość nabudowuje się fraktalnie. KaŜdy poziom fraktala i podfraktala ma swoje odzwierciedlenie w wymiarach. Czyli bez względu jak mały, czy jak duŜy jest obiekt podlega on regułą rozkładu na płaszczyzny siatek. Rozkład wymiarowy jest lokalny. Chciałoby się tutaj przytoczyć porównanie do jakiegoś obrazu, ale nie moŜna tego zrobić, poniewaŜ nie mówimy o postrzeganiu i jego wybiórczości, ale o faktycznym stanie przestrzeni. Płaszczyzny siatek grają ze sobą tworząc system zaleŜności. W rzeczywistości kosmosów to właściwie jest całe wyjaśnienie. To, Ŝe istoty postrzegają w jakiś sposób tę rzeczywistość, nijak się ma samej rzeczywistości. 297 3.15. Historia Wszechświata Dla nikogo nie będzie zaskoczeniem, Ŝe Wszechświat to dość skomplikowana konstrukcja. Proszę się wobec tego nie nastawiać na łatwość zrozumienia ani na to, Ŝe uda mi się budowę Wszechświata wystarczająco dobrze wyłoŜyć. Sama mam problem z ujęciem i operowaniem takim ogromem danych. Objęcie całego Wszechświata jednym aktem zrozumienia jest niemoŜliwe dla istoty ludzkiej. Ja równieŜ nie łudzę się, Ŝe potrafię to zrobić. Wręcz przeciwnie. Mam pełną świadomość tego, Ŝe wiem niewiele. Dzięki studiom, których doświadczyłam, zorientowałam się raczej o stanie mojej niewiedzy niŜ wiedzy. Ten rozdział powinien być zaliczony juŜ do levelu czwartego, poniewaŜ robimy tutaj następny krok w głąb wiedzy o przestrzeni i o następny krok oddalamy się od standardowego ludzkiego sposobu myślenia. Jak juŜ się czytelnik zorientował, wiedza zawarta w tej ksiąŜce, łączy dwa skrajnie róŜne światopoglądy. Religijny i naukowy; kreacjonizm i ewolucjonizm. Nie miałam bynajmniej jakichś „ekumenicznych” celów. Zostało to tak przedstawione poniewaŜ takim jest. Tylko ze względu na dualizm myślowy, charakterystyczny dla trzeciej gęstości i niski poziom świadomości, poglądy zostały tak podzielone. Racja nie jest po Ŝadnej ze stron. Wszechświat został stworzony przez Rdzeń, ale sam Rdzeń jest efektem rozwoju Wszechświata. Rdzeń daje początek Wszechświatowi, ale powstawanie struktur odbywa się na drodze ewolucji. Jest przez Rdzeń nadana ramowa konstrukcja, ale są równieŜ nieciągłości, które pozwalają na indywidualną kreację. Rdzeń liczy na te kreacje. Jest on najdoskonalszym elementem całości, ale sam się rozwija. Rdzeń narzuca rodzaj wydarzeń i ich kolejność, ale samo wydarzanie się, niesie z sobą mnóstwo niespodzianek, poniewaŜ jest dostępnych wiele opcji na kaŜdą sytuację. Opcji często skrajnie róŜnych. Tak, Ŝe niby mamy do wyboru tylko to co jest nam zaproponowane, lecz Wszechświat 298 jest lepiej zaopatrzony niŜ najlepszy hipermarket i jest z czego wybierać. Co prawda, działa to tylko globalnie, bo pojedyncza jednostka ma do wyboru tylko to, co jest w jej okolicy, a wybrać moŜe tylko to na co ją stać. MoŜna powiedzieć, Ŝe pecha mają ci, którzy urodzili się głupi, biedni i chorzy, w dodatku w miejscu zapomnianym przez Boga – takie miejsca we wszechświecie niestety są. Nie jest to bynajmniej niedbalstwo czy skleroza Rdzenia. Jest to celowe posuniecie. Rdzeń osobiście nie przejmuje się tym, Ŝe jakaś istota nie ma komfortu czy cierpi. Taki stan teŜ jest dla Niego opcją do przećwiczenia. ChociaŜ widzimy równieŜ, Ŝe czasami interweniuje aby podtrzymać ewolucję i środowisko. Sami w tej chwili doświadczamy takiej interwencji. Rdzeń posiada z góry załoŜone sposoby na wkroczenie do akcji. Ponadto, światy są tak prowadzone aby z jednej strony wykorzystać wszystkie moŜliwe opcje a z drugiej, aby udało im się to wykonać. Ten temat na pewno bardzo interesował by czytelników. Niestety, niewiele moŜna o nim wiedzieć. Istota będąca „produktem” Rdzenia, moŜe tylko obserwować efekty Jego działania. Nie moŜe mieć Ŝadnej wiedzy o Jego motywacjach (podobno takich nawet nie ma) i zamiarach. Nawet Główny Logos dowiaduje się o nich dopiero wtedy, gdy są juŜ w trakcie realizowania. Obraz powstania Wszechświata bliŜszy jest wersji religijnej niŜ naukowej. Wielki Wybuch jest tylko jego etapem. To powstanie naszego trzecio gęstościowego kosmosu. „Na początku było Słowo” Jesteśmy na początku tworzenia się wielkiej, największej historii. Początek wszystkiego. Przed czasem i przed przestrzenią. Na początku był Rdzeń i nie–przestrzeń, nie–pustka, nie–czas. Nie znamy tego i nie moŜemy poznać. Nie dlatego, Ŝe nam nie wolno. Dlatego, Ŝe jesteśmy podróŜującymi w czasie dziećmi przestrzeni i nie potrafimy poczuć tego co było przed nią. Niektórzy mogą znać historię przed historią, ale jej nie pamiętają. Większość 299 jednak zna tylko to co widzi i czuje tu i teraz. Dlatego to, o czym mowa, długo dla nich pozostanie niepoznawalne i niezrozumiałe. Na początku wcale nie było słowa, a było skupienie i nieskupienie Rdzenia. Nie wiemy jak i co Rdzeń sobie wyobraŜa, i czym jest. Nieporównywalna jest do niczego jego aktywność. Musimy jednak jakoś to ująć w nasze pojęcia, w nasze rozumienie i nasze słowa, choć są one naiwne i nieadekwatne do treści jakie usiłują opisać. Rdzeń wybiera obszar w pustce na utworzenie strefy nulifikacji dla Wszechświata. Jeden punkt rozdziela na skupienie i nieskupienie. Czyli tworzy za pomocą własnej mocy. Skupienie moŜna wyrazić jako coś w rodzaju koncentracji woli. Z pełnego skupienia powstaje strumień wewnętrzny, a z nieskupienia strumień zewnętrzny. Rdzeń „wrzuca” oba strumienie w tzw. rzutach ciągłości. Jest ich siedem. Tamtędy, w czasie juŜ istnienia Wszechświata, Rdzeń ma do niego bezpośredni dostąp. Strumień wewnętrzny w niektórych miejscach wychodzi poza obręb strumienia zewnętrznego, czyli poza strefę nulifikacji Wszechświata. Wracając, rozdziela się na wiele mniejszych strumieni. W ten sposób „rozmnaŜa” przestrzeń. Jest to faza preprzestrzeni. Czyli jest to przestrzeń nasycona skupieniem, ale nie ma w niej jeszcze Ŝadnych dyrektyw. Zanim strumienie wejdą w interakcję, Rdzeń wydziela fragment przestrzeni i tworzy w nim Głównego Logosa. Jest on instrumentem Rdzenia, w którym Jego zamierzenia zamieniane są na konkretny język programowania. Przypominam, Ŝe tym językiem są kształty. Główny Logos zostaje stworzony dzięki temu, Ŝe Rdzeń udzielił mu uwagi. Uwaga Rdzenia to, w przenośni, myśli, kreacja. Gdy GL (Główny Logos) powstanie, natychmiast strumienie wchodzą z sobą w interakcję i powstaje metaprzestrzeń. Jest to jeden moment. Teraz metaprzestrzeni przydziela uwagę i tworzy, za pomocą GL, Diamentowe Siatki Świadomości. Zwiększa na nich uwagę i zaczynają one wchodzić z sobą w interakcję. Potem Rdzeń skupia się na strumieniu zewnętrznym do tego momentu, aŜ straci uwagę 300 na nim. Gdy to skończy, powstaje pierwszy zarys czasu. Potem strumień zewnętrzny wchodzi w interakcję z GL tworząc punkty czasowe, które są momentami przełomowymi dla Wszechświata. Są to globalne bloki zdarzeniowe. Teraz Rdzeń zabiera uwagę i skupienie ze strumienia wewnętrznego i kieruje go do GL. Ten tworzy algorytmy i programy a później, w efekcie, istoty. Następnie Rdzeń ponownie skupia uwagę na strumieniu zewnętrznym i tworzy istoty niezaleŜne od strumienia wewnętrznego. Są to waŜne istoty dla Wszechświata. „prawa ręka” Rdzenia. Ich właściwości i forma są dla nas trudne do pojęcia. Jedną z tych istot była istota znana na Ziemi jako Kronos. Według mitologii greckiej oddzielił on Niebo od Ziemii. DuŜo w tym racji, poniewaŜ te pierwsze istoty były potrzebne do wydzielenia gęstości. Zapewne Kronos brał w tym udział. Przed powstaniem gęstości Rdzeń skondensował informacje w przestrzeni egzystencjalnej. Powstały z niej bazowe wzorce siatek strukturalnych. Teraz punkty czasowe łączą się z DSŚ i powstają gęstości. Najpierw gęstość pierwsza i siódma. Są one z sobą połączone w Rdzeniu. Jest między nimi relacja taka, jak pomiędzy biegunami magnesu. Istnieje taki symbol w ezoteryce – wąŜ poŜerający swój własny ogon. Przedstawia on relację jednocześnie bazy wszystkiego, jak i drogi wszystkiego. Jest to przejście materii uniwersalnej do absolutnej świadomości, czyli przedstawia drogę między chaosem a świadomością. Siatki strukturalne zostały zmaterializowane w wyniku kilku impulsów (3–9). Po powstaniu pierwszych wersji siatek, w wydzielonych obszarach na gęstościach, wyseparowały się kosmosy. Jednocześnie powstały następne istoty niestrukturalne – na szóstej i siódmej gęstości. Było ich zaledwie kilka. Po powstaniu siatek strukturalnych, masowo zaczęły tworzyć się istoty w gęstościach. Były one bardzo prymitywne. Nie 301 przypominały w niczym istot obecnie Ŝyjących. Teraz Rdzeń skupia uwagę na metaprzestrzeni, pomiędzy gęstościami pierwszą i siódmą, zbierając potencjał. Polega on na gromadzeniu Ŝywiołów i wprowadzaniu ich do przestrzeni. Następnie Ŝywioły ustawiają się na swoich pozycjach w przestrzeni i klasyfikują fragmenty falowe w odpowiedni rodzaj materii. W tym momencie włączają się czynniki kosmiczne tworząc strefy nulifikacji. W jednym akcie separują się pozostałe gęstości. Teraz juŜ rozpoczyna się Ŝmudna praca wewnątrz Wszechświata, polegająca na rozbudowywaniu struktur i tworzeniu coraz bardziej skom– plikowanych form. Jest to ewolucja. Materia rozbudowuje się po to, aby stworzyć istoty bo, to właśnie one mają doprowadzić chaos do świadomości. Przestrzeń wchodzi w interakcje z DSŚ. Siatki ściągają do siebie fragmenty falowe i według programu zawartego w sobie, tworzą strefy nulifikacji kosmosów. Przestrzeń, kosmosy wzajemnie dopasowuje i rozprowadza. JeŜeli gdzieś jest zbyt duŜe zagęszczenie materii, dochodzi do implozji a potem ponownej eksplozji. To jest właśnie Wielki Wybuch. Nasz kosmos miał pecha znalazłszy się w nieodpowiednim miejscu i czasie, w wyniku czego, został w ten sposób potraktowany. Przestrzeń go pochłonęła a następnie gwałtownie wyrzuciła w innym czasie i miejscu. Ale nie wszystkie kosmosy miały tak burzliwą historię. Czas tych procesów jest nie do określenia. Jak bowiem moŜna określić cokolwiek, jeśli nie ma do czego porównać? Czas kosmosu liczony przez astrofizyków jest nieadekwatny do niczego. Jak moŜna liczyć wiek czegoś w latach, czyli porównywać do obiegu Ziemi wokół słońca, zanim jeszcze słońce i Ziemia powstały? Nie moŜna równieŜ określać czasu na podstawie ilości i jakości cząstek, bo te dawne cząstki nie istnieją. Były one zupełnie inne niŜ współczesne. Jeśli chcielibyśmy w jakiś sposób określić czas, jaki upłynął od początków Wszechświata do stworzenia materii jaką znamy, będzie to – 1,5 czasu dotychczasowego istnienia naszego kosmosu. 302 Wszechświat zakończy swoje istnienie poprzez kurczenie się. Ostateczne „zwinięcie” przestrzeni i materii odbędzie się w jednym momencie. Proces zostanie zapoczątkowany zapadnięciem się pierwszej gęstości. Nie będzie juŜ wtedy istot. Czas tego zwinięcia jest nie do policzenia. MoŜe to być ułamek chwili albo miliardy lat. Nie będzie jednak miał kto tego policzyć. Kosmosy zostaną usunięte na dwojaki sposób. Mogą się albo rozproszyć albo skurczyć. Nasz kosmos się zapadnie. Zapadanie będzie polegało na zagęszczaniu materii drugiej gęstości, od strony zewnętrznej kosmosu do wewnętrznej. Teraz jest odwrotnie. Materii przybywa z drugiej gęstości w taki sposób, ze rozpycha ona kosmos na zewnątrz. Dlatego ten się rozszerza. Kiedy dojdzie do granicy tolerowanej przez przestrzeń, zacznie się kurczyć. Nasz kosmos ma za sobą ok. 30% swojego Ŝycia. Mamy więc jeszcze sporo czasu. 303 3.16. Zasady fraktalne przestrzeni. Wszechświata To, o czym do tej pory była mowa, odbiega bardzo od dotychczasowych pojęć i modeli myślowych, ale treści są jeszcze na tyle proste aby moŜna je było zrozumieć. W tym momencie wkraczamy jednak na teren całkowicie nieznany, który ostro pnie się w górę i kroczenie po nim staje się bardzo trudne i wymagające ogromnego wysiłku i skupienia. Jest to właściwie wstęp do następnego levelu i przejście na inne kategorie myślenia. Zobaczenie całości Wszechświata w jego rzeczywistej postaci, wymaga myślenia prawie na poziomie szóstej gęstości. Wszechświat, jak było juŜ powiedziane, zbudowany jest z wielowymiarowych fraktali. Będzie tutaj mowa o zasadach fraktalnych i fraktalnej budowie przestrzeni egzystencjalnej. Temat w tym opracowaniu jest zaledwie zaznaczony. Nie jesteśmy bowiem jeszcze upowaŜnieni do otrzymania wyŜszej wiedzy z tego zakresu, ani nie potrafilibyśmy jej zrozumieć. Ta wiedza jest zarezerwowana dla istot będących co najmniej na szóstej gęstości i dostępna dla cywilizacji, które są odpowiedzialne za swoje czyny. Czyli cywilizacji rządzonej przez istoty wysoko rozwinięte, a nie przez władze wybrane w demokratycznych wyborach. Ludzie otumanieni reklamą „wybierają” na zasadzie – jak bądź i kto da więcej, kierując się danymi z giełdy egoistycznych, nieodpowiedzialnych i hedonistycznych dąŜeń. Poza tym, ziemska cywilizacja nie jest uwaŜana za cywilizację, poniewaŜ nie ma jednego, wspólnego przedstawicielstwa, które mogłoby ją reprezentować we władzach galaktyki. Na Ziemi są dziesiątki odrębnych cywilizacji, które konkurują i walczą z sobą. Taka „cywilizacja” nie moŜe posiadać wiedzy dającej autentyczną moc i pozwalającej na stworzenie technologii zagraŜającej sobie, planecie i innym. Dokładne bowiem poznanie i zrozumienie budowy fraktalnej i odczytanie algorytmów Wszechświata jest jednocześnie rozszyfrowaniem formuły Boga. 304 Fraktale przestrzenne nie są tym samym, co zwykliśmy rozumieć pod tym pojęciem. Fraktal jest figurą dwuwymiarową. Fraktale Wszechświata są figurami wielowymiarowymi. Mają tyle wymiarów na ilu siatkach świadomości są oparte, czyli na jakiej są gęstości. Jeśli komuś się wydaje, Ŝe jest w stanie wyobrazić sobie i zrozumieć fraktale Wszechświata – to gratuluję wysokiej samooceny. Według mnie nie jest moŜliwe, dla człowieka, zobaczenie i zrozumienie siedmiowymiarowych fraktali przestrzeni. To co widzimy jako fraktale, to tylko fragment trójwymiarowych struktur naszej gęstości opartej na dwóch siatkach strukturalnych. Poza tym fraktale te są z kategorii i (patrz pod koniec rozdziału). Fraktalna budowa ma swój początek w samej przestrzeni. Tam układ załamań napręŜeń jest fraktalny. Z drugiej strony nabudowywanie struktur jest kierowane przez DSŚ, które równieŜ mają układ fraktalny. W ten sposób przestrzeń egzystencjalna jest ujęta w ryzy programu nakazującego powielać się w porządku fraktalnym. Metaprzestrzeń i DSŚ są dla struktur jak magnes, który zmusza opiłki do konkretnego ułoŜenia. Struktury wpasowują się pomiędzy fraktalną przestrzeń i fraktalne DSŚ. Fraktal nabudowuje się według wzoru przestrzeni. Elementy struktury – cząstki i kolektywy materialne układają się na „liniach” wyznaczonych im przez przestrzeń. Tworzą one bardziej rozbudowane struktury, które znowu ułoŜą się według rysunku przestrzeni takiego samego, jak ten malutki dla cząstek i np.atomów. Większe struktury stworzą jeszcze większe itd. Takimi „liniami” są przedstawione niŜej formy, według których nabudowuje się przestrzeń egzystencjalna. 305 Model siódemkowy Model ornamentowy Model helisa Model ósemkowy Rysunki przedstawiają modele kształtów według których narastają fraktale strukturalne przestrzeni egzystencjalnej. Na modelu siódemkowym budowane są stabilne struktury. Dobrze wypełnia przestrzeń, w której się namnaŜa. Często uzupełnia miejsca nie zabudowane przez inne fraktale. Ma długą ścieŜkę weryfikacji z przestrzenią fazową, dlatego trudno mu przeskakiwać granice poziomów. (Weryfikacja – patrz rozdz. 306 „Atom”). Ósemkowy – wykorzystywany jest do łączenia fraktali ze sobą bardziej, niŜ do ich budowy. Lepiej odwzorowuje „szerokie” wzorce niŜ szczegółowe. Dlatego nie występuję w cząstkach elementarnych i atomach. Helisa – Długa ścieŜka weryfikacji z przestrzenią egzystencjalną a krótka z fazową. Buduje struktury zagęszczone i nie do końca zdeterminowane, takie np. jak istoty. DNA jest oparte na tym fraktalu. Ornamentowy – buduje struktury rozrzedzone. Częściej niŜ inne fraktale występuję w Ŝywiole wody. Pozwala dokładnie wykonać zalecenia strumienia zewnętrznego. Jest mniej związany ze strumieniem wewnętrznym i występuje równieŜ na przestrzeniach nieegzystencjalnych. Z istnienia tych kształtów ludzkość zdawała sobie sprawę od dawna. Pojawiają się one w niektórych dziedzinach wiedzy ezoterycznej. Fraktal siatek świadomości nabudowuje się „od góry”, czyli od GL i jest pierwotny w stosunku do fraktali strukturalnych. Te natomiast budują się oddolnie z pierwszej gęstości. Inicjatorem tego procesu jest czynnik Ŝycia. Na tym etapie jego działalności, czyli zapoczątkowania budowy materii, jest on w gestii zarządzania Rdzenia. Potem proces namnaŜa się juŜ bez specjalnej ingerencji, ale według wcześniej nadanych norm. Procesy Ŝycia inicjowane są w wielu miejscach jednocześnie. Procesy Ŝycia – bo budowanie struktur elementarnych nieuchronnie prowadzi do powstania Ŝycia. Same struktury juŜ są Ŝyciem. (Patrz rozdz. śycie) Budowa fraktala strukturalnego startuje od łączenia się fragmentów falowych w cząstki. Cząstki przechodzą trójstopniową ewolucję. Najpierw powstają algorytmy proste. Te łączą się tworząc algorytmy drugiej generacji. Te dalej dopasowują się do 307 siebie tworząc algorytmy trzeciej generacji. Ten schemat dotyczy wszystkich poziomów fraktalnych, nie tylko cząstek. Współczesne cząstki nie są tymi samymi, które istniały na początku. Po tych pierwotnych nie zostało nawet śladu. Naukowcy myślą, Ŝe pędzące przez kosmos neutrina są pozostałościami po Wielkim Wybuchu. To nieprawda. Są one na bieŜąco i obficie wytwarzane przez przestrzeń egzystencjalną w procesie standardowych zderzeń cząstek. Naturalnie jest ich więcej w miejscach zagęszczenia masy. Im cząstka ma więcej atrybutów, tym jest na wyŜszym poziomie fraktala. Cząstka na trzech siatkach strukturalnych zajmuje wyŜszą pozycję fraktala niŜ ta na dwóch. Fraktal oddolny łączy się z odgórnym, czyli z DSŚ. Algorytmy poszczególnych generacji są kompatybilne z coraz wyŜszymi warstwami siatek świadomości. W ten sposób odpowiednie warstwy fraktala oddolnego i odgórnego zazębiają się. To jest mechanizm podwyŜszania poziomów świadomości. Im struktura lepiej rozwinięta, tym moŜe mieć kontakt z wyŜszym poziomem fraktala odgórnego. Pojedyncze fraktale nabudowujące się w róŜnych miejscach przestrzeni, w końcu spotykają się. Miesza się informacja i algorytmy. W tym momencie zaczyna się proces tworzenia algorytmów trzeciej generacji. Po uzyskaniu zlania się, czyli utworzenia tych algorytmów, następuje przeskok do kolejnej warstwy fraktala. Algorytmy trzeciej generacji na poprzedniej warstwie stają się teraz algorytmami pierwszej generacji, dla nowej warstwy. Nowa warstwa startuje ze znacznie wyŜszego poziomu niŜ poprzednia. Następna warstwa rozrasta się w róŜnych kierunkach, wypełniając określony fragment przestrzeni, tak długo, aŜ się znowu fragmenty fraktala wzajemnie zazębią. Następuje kolejny przeskok itd. AŜ osiągnięty zostanie najwyŜszy dla struktury poziom warstw DSŚ. Będzie to koniec piątej gęstości. Tam Fraktal strukturalny kończy się. Fraktale róŜnych momentów czasowych nie współistnieją. JeŜeli struktura osiągnie poziom trzeciej generacji algorytmów i połączenia swoich stref nulifikacji, następuje zjednoczenie 308 i powstanie nowej jakości. Przestrzeń ma swoją pojemność i nie moŜe utrzymać wszystkich poziomów fraktala. NiŜsze poziomy zanikają. Gdyby pozostały, doprowadziłoby to do straszliwego bałaganu i współistnienia kompletnie róŜnych światów. Trudno sobie wyobrazić istnienie np. Wszystkich gatunków roślin i zwierząt od momentu powstania Ŝycia na Ziemi. Współistnieć musiałyby kambryjskie paprocie z jarzębiną, dinozaury z ludźmi. Nie dałoby się zbudować cywilizacji w sąsiedztwie takich potworów. Zestawienia tego rodzaju byłyby kuriozalne ale równieŜ, niemoŜliwe. Algorytmy następnego poziomu powstają z algorytmów niŜszego poziomu, wchłaniając je w siebie. W związku z tym światy przez nie budowane giną. Zasada ta nie dotyczy tylko poziomów czysto materialnych. Za takie uwaŜamy materię trzeciej gęstości. Dotyczy ona równieŜ poziomu umysłu na czwartej gęstości i poziomu corsupa lub pre–corsupa na piątej., Ich poziom zaleŜy od struktury na tamtych gęstościach. Ludzie, z pozycji trzeciej gęstości odbierają informacje z tamtych poziomów jako duchową. Nie wiedzą, Ŝe to teŜ jest struktura, tylko na innym poziomie fraktala. Poziom umysłu i corsupa zaleŜy od rozbudowania ich struktury. Tam teŜ obowiązują poziomy fraktalne. Wewnątrz umysłu, a tym bardziej corsupa jest wiele poziomów fraktala, które mają kolejne swoje poziomy. Na tych wielu poziomach zachodzą te same procesy. Zlewania się informacji, tworzenia generacji algorytmów, zanikania niŜszych generacji. Jest to układanka w układance, a kaŜda jej warstwa Ŝyje częściowo własnym Ŝyciem. Fraktale składowe ciał istot na róŜnych gęstościach, przechodzą ewolucję, która polega na wzajemnym łączeniu poszczególnych elementów – stref nulifikacji elementów struktury na danych poziomach. W konsekwencji, łączeniu algorytmów, tworząc ich generacje. Trzecia generacja kwalifikuje do podłączenia pod wyŜszą warstwę DSŚ. W ten sposób podwyŜsza się poziom świadomości. Tak, Ŝe to, co z Ziemi wygląda na duchowe, jest w gruncie rzeczy materialne, ale zbudowane z materii innych gęstości. To, co uwaŜamy za postęp umysłowy, duchowy, społeczny, psychiczny, polityczny to nic 309 innego, jak przeskakiwanie poziomów fraktalnych na wszystkich gęstościach. Zmiana na jednej z gęstości powoduje zmiany na wszystkich. Dowolny akt zmiany poziomu fraktala moŜe nąstąpić wtedy, jeśli ma on gotowość przeskoku na wszystkich poziomach. Ma to oczywiście praktyczne znaczenie. Jeśli wszystkie warstwy fraktalne są harmonijnie rozwinięte, to jeśli zmienimy poziom umysłu, zmieni się poziom Ŝycia i tzw. duchowy. Jeśli zmienimy poziom Ŝycia powinien równieŜ zmienić się poziom umysłowy i duchowy. Jeśli zmienimy poziom duchowy, to pozostałe równieŜ się zmienią. Jeśli rozwój jest nieharmonijny – nie ma kompatybilności poziomów fraktalnych, to zmiana na innych poziomach nie nastąpi. Za to przerost jednego poziomu moŜe spowodować duŜe zaburzenia, włącznie ze zniszczeniem całej gałęzi fraktala. PoniewaŜ tym fraktalem jest człowiek, to taki patologiczny układ moŜe prowadzić do zniszczenia części lub całości gałęzi fraktala, czyli zniszczenia człowieka na jednej lub na wszystkich gęstościach. To samo dotyczy układów politycznych i społecznych. Są niŜsze i wyŜsze poziomy. NiŜsze zanikają na korzyść wyŜszych. NiŜszym poziomem jest mentalność oparta na rywalizacji, walce, nienawiści, segregacji rasowej i narodowej, dogmatycznej religijności i wiary, w stosunku do mentalności opartej na współpracy, tolerancji, jednoczeniu ras i narodów, wiedzy i świadomości, solidarności globalnej (a nie rodzinnej, plemiennej, narodowej) Nacjonalizm i jego łagodniejsza wersja – patriotyzm, są wartościami, które powinny zniknąć wraz ze zniknięciem tego poziomu fraktala ze sfer ziemskich. To samo dotyczy religii. Wiara w dogmaty jest niŜszą formą w stosunku do wiedzy i świadomości. Proces zanikania tych niŜszych warstw jest w tej chwili w toku. Tendencje prawicowe (bo to głównie w nich są reprezentowane przestarzałe wartości) zostaną z Ziemi usunięte. To juŜ ostatnie chwile skrajnej prawicy i przedostatnie, liberalnej 310 prawicy. Obecne uaktywnienie prawicy to jest juŜ „rzut na taśmę” w tym wyścigu szczurów. Nie znaczy to wcale, Ŝe zapanują porządki lewicowe. Ale to juŜ temat na inną rozprawę. Dowolny, kompletny cykl fraktalny da się rozłoŜyć na wiele mniejszych cykli podfraktalnych. Suma wszystkich cykli podfraktalnych znajdujących się w danym cyklu nie skompensuje cyklu. Wartość cyklu jest większa niŜ suma pod–cykli. Czyli występuje tutaj zjawisko, Ŝe 2+2 > 4. Jest to zauwaŜalna właściwość Wszechświata. Przyrost wartości nie jest liniowy. Uzyskiwany jest dzięki innym właściwościom przestrzeni wyraŜonym w następnej zasadzie. Aby we wszechświecie mogła istnieć wiedza, potrzebne jest skojarzenie co najmniej dwóch cykli podfraktalnych. Aby zaistniała świadomość, niezbędne jest istnienie niekompletnych cykli fraktalnych. Aby istniała myśl, niezbędne są rozdzielne (nie skojarzone z sobą) cykle podfraktalne. Wiedza: powstaje z połączenia informacji w jedną, spójną całość. W róŜnych podfraktalach są róŜne informacje. JeŜeli te informacje są z podobnych poziomów podfraktala, da się je połączyć tworząc wiedzę. Wiedza obejmuje teraz informacje z większego obszaru. MoŜna powiedzieć, Ŝe róŜne dziedziny nauki reprezentują róŜne podfraktale. Połączenie ich spowoduje powstanie szerokiej wiedzy holistycznej. Świadomość – kompletny, zamknięty cykl, spowoduje coś w rodzaju zafiksowania. Świadomość potrzebuje „odejścia” i głębi. MoŜliwości wyjścia poza mechaniczny cykl odtwarzający. Myśl – jest zestawieniem róŜnych algorytmów – przestrzeni i algorytmów strukturalnych istoty. Powstaje, kiedy jest aktywne porównywanie, a nie tylko kopiowanie. Jeśli cykle byłyby identyczne nie zaistniałoby porównywanie. Byłaby symetria, w której nic się nie dzieje. 311 Dowolna ilość szczebli fraktala da się zamknąć w jednym ciągłym cyklu tak długo, jak długo istnieje synchronizacja strumienia wewnętrznego z zewnętrznym. Znaczy to, Ŝe Rdzeń sterujący strumieniem zewnętrznym pozwala bądź nie, na tworzenie poziomów fraktala. On decyduje o tym, kiedy proces ma się zatrzymać. Kiedy kończy się dla niego wzór przestrzeni i czas, czyli nie będzie więcej bloków zdarzeniowych. Ta zasada istnieje dzięki zasadzie następnej. Generacje kolejnych poziomów fraktalnych są zaleŜne od rozluźnienia więzów nacisku nad–woli Rdzenia. Zmniejszenie ingerencji Rdzenia we Wszechświat powoduje powstanie większej ilości poziomów fraktalnych. Wszechświat sam z siebie ma takie parcie na rozwój, Ŝe trzeba ten spontaniczny ruch ograniczać. Bez ograniczenia rozwija się zbyt chaotycznie, szybko, ale niedbale. W takim wypadku występuje skłonność do tworzenia alternatywnych rzeczywistości, szczególnie tam, gdzie spójność pola jest niska. O warunkach tworzenia alternatywnych rzeczywistości mówi następna zasada. Alternatywne rzeczywistości mogą zaistnieć tylko wtedy, jeśli da się dokonać indukcji z ciągłej fraktalności przestrzeni egzystencjalnej do ciągłej fraktalności przestrzeni fazowej, a jednocześnie da się zredukować cykl podfraktalny przestrzeni fazowej do cyklu podfaktalnego przestrzeni egzystencjalnej. Czyli, jeśli przestrzeń egzystencjalna, czyli fraktal strukturalny (oddolny), da się wtórnie skopiować na metaprzestrzeń, a w niej przestrzeń fazową to, ta przestrzeń moŜe zainicjować stworzenie swojego podfraktala według nadanego wzoru. Ten nowy wzór przestrzeni z kolei zaindukuje tworzenie przestrzeni egzystencjalnej. Powstanie świat nieprzewidziany 312 w strumieniu zewnętrznym Rdzenia. Będzie to własna inicjatywa przestrzeni. Takie światy są nowotworem i zostają likwidowane. Jako ciekawostkę podam, Ŝe na wiosnę 2010 roku była akcja na piątej gęstości, likwidowania alternatywnych rzeczywistości tego sektora naszego kosmosu. Przestrzeń egzystencjalna moŜe uzyskać pełną ciągłość wtedy, kiedy jest w pełni indukowana z cyklu podfraktalnego przestrzeni fazowej. Ta zasada mówi o prawidłowym indukowaniu przestrzeni egzystencjalnej. Ma to się odbywać z przestrzeni fazowej bezpośrednio, a nie tak jak w poprzednim przypadku, w której przestrzeń fazowa jest pośrednikiem. Tylko jeśli tworzenie jest sankcjonowane przez Rdzeń moŜe uzyskać ciągłość. Pole budulcowe Pole budulcowe fraktala jest zaleŜne od strefy nulifikacji, w której byt się znajduje i zwykle zajmuje cześć obszaru tej strefy. Pole budulcowe to określona reguła (przez GL) na system rozprzestrzeniania się fraktala wewnątrz strefy nulifikacji. Wzrost fraktala o jeden poziom wewnątrz strefy nulifikacji, jest wprost proporcjonalny do sumy spójności poprzednich poziomów tego fraktala. Spójność to zgodność nabudowywanej struktury z programem przestrzeni. Im większa jest zgodność budowanej struktury z przestrzenią, tym skuteczniej fraktal moŜe się rozprzestrzeniać wewnątrz strefy nulifikacji, czyli wypełniać ją strukturą. Skuteczność rośnie wprost proporcjonalnie. Nie nastąpi zogniskowanie przestrzeni do tworzenia, jeŜeli poziomy fraktalne są sobie równe. 313 AŜeby mogło cokolwiek zadziać się w przestrzeni, potrzebne są nieciągłości i wymiana informacji. Tylko w nieciągłość moŜna coś nowego włoŜyć. Wymiana informacji musi zachodzić chociaŜby pomiędzy metaprzestrzenią a DSŚ. Jeśli przestrzeń jest szczelnie zapełniona juŜ istniejącymi ciągłymi, skończonymi fraktalami nie ma gdzie „upchnąć” jeszcze czegoś. KaŜdy etap nadbudowy fraktala ma indywidualne zasady. Zwykle podlegają one zmianą dualnym albo innym n–krotnym. Jednak najczęściej trzykrotnym. Kolejna warstwa jest zaprzeczeniem poprzedniej. Co drugi poziom jest zmiana kierunkowo– jakościowa. Co trzeci poziom jest zmiana jakościowa. Warstwy fraktala nakładają się na siebie tak jak wstąŜka. Następna warstwa wstąŜki ma kierunek nakładania odwrotny do poprzedniego. Za to trzecia warstwa wraca do kierunku pierwszej warstwy. Kierunki wyznaczone są strumieniem zewnętrznym. Fraktal nawarstwia się raz z prądem, raz pod prąd strumienia zewnętrznego. Zaznaczam, Ŝe jest to metafora, bo nie chodzi o jakieś płynięcie tylko o kierunek odczytywania informacji. To składanie się wstąŜki jest przyczyną cykliczności. Fraktal, budując się, przechodzi przez strumień zewnętrzny, na którym osadzone są bloki zdarzeniowe. W pewnym momencie zawraca i buduje się w odwrotnym kierunku. Spotyka te same bloki zdarzeniowe, tylko „podchodzi” do nich z przeciwnej strony. Cykliczność widać na kaŜdym kroku. Oczywista jest ona kiedy mówimy o porach roku czy cyklach planetarnych, geologicznych itd. Mniej oczywista i zrozumiała jest kiedy zdarzeń psychicznych, społecznych dotyczy równieŜ i politycznych. Nietrudno zauwaŜyć, Ŝe w mniej więcej w równych odstępach czasu przydarzają nam się podobne historie. Czasami są prawie dosłownym odwzorowaniem zdarzenia sprzed wielu lat, a czasami tylko częściowo je przypominają. ZaleŜy to od zmiany jakościowej, jaka w między czasie nastąpiła w człowieku i od ewentualnej nieciągłości bloku zdarzeniowego. Zmiana jakościowa 314 powoduje, Ŝe te same algorytmy bloku zdarzeniowego będą działały inaczej na człowieka, a czasami w ogóle się „nie załapią” Na nieciągłość bloku niewiele poradzimy. JeŜeli jest on w dodatku pozahaczany o inne nieciągłości, to będzie stanowił problem trudny do uniknięcia. Bloki zdarzeniowe oczywiście nie są tylko takie, których chcielibyśmy uniknąć. Przyjemne wydarzenia chętnie przyjmujemy w sposób cykliczny. Jednak za kaŜdym razem, czyli kolejnym przejściem przez ten sam odcinek strumienia, inaczej odbierzemy wydarzenie. Cykliczność bloków zdarzeniowych na strumieniu zewnętrznym dobrze obrazuje astrologia i numerologia. Poza nadinterpretacją, którą często się stosuje, moŜna się tymi technikami posłuŜyć rozkodowując ścieŜki Ŝyciowe, Ŝeby móc świadomie nimi pokierować. W astrologii, w tym przypadku, planety i ich wzajemne układy orientują punkty fraktala. W numerologii, za pomocą liczb, wyznaczone są odcinki czasowe pomiędzy punktami fraktala. Inną, równieŜ skuteczną metodą jest kalendarz Majów i chiński I – Ching. Zadziwiające z punktu widzenia tzw. racjonalistów, jest to, Ŝe metody te powstały wiele wieków temu, kiedy nie istniała jeszcze nauka. Ci dawni „prymitywni” ludzie wiedzieli więcej o wszechświecie niŜ obecni naukowcy. NaleŜało by się zastanowić jaka jest przyczyna takiego stanu rzeczy i skąd dawni ludzie mieli taką wiedzę, w niektórych aspektach, znacznie przewyŜszającą wiedzę współczesną, a z drugiej strony, współcześni naukowcy, dysponujący zaawansowanymi metodami badawczymi nie potrafią zbadać a nawet zauwaŜyć, tak oczywistych faktów. Zmiana jakościowa następuje na kaŜdym poziomie ze względu na zmianę generacji algorytmów. KaŜda następna warstwa startuje z wyŜszego poziomu skomplikowania. To co było szczytowym osiągnięciem na poprzednim poziomie jest punktem wyjścia na następnym. Bardzo wyraźnie jest to odczuwalne, kiedy przeskakuje się poziomy świadomości. Po osiągnięciu 315 najwyŜszego pod–poziomu na danym poziomie, człowiekowi wydaje się, Ŝe wie juŜ wszystko. Kiedy przeskoczy na poziom następny, staje się w stosunku do niego jak noworodek. Jego szczytowa wiedza tam, tutaj okazała się niczym – punktem wyjścia. Takie wraŜenie moŜe mieć czytelnik tej ksiąŜki. To, co do tej pory wiedział stało się nieaktualne. W dodatku, jeśli udało się do tej pory ksiąŜkę zrozumieć – w obliczu tego rozdziału znowu staje się bezradny. Proszę się tym nie przejmować – to jest normalna procedura, która nie ma końca. Człowiek rozwijający się musi stawić czoło stałym rewolucjom mentalnym, moralnym, fizycznym oraz świadomości. Ciągłość linii czasu (z punktu widzenia istot) istnieje, jeŜeli preegzystencja płynnie przechodzi do manifestacji przestrzeni egzystencjalnej. AŜeby istota była ciągła czasowo, przestrzeń egzystencjalna musi w sposób ciągły przechodzić pomiędzy warstwami fraktala DSŚ tak, Ŝe nie istnieje przerwa między nią a przestrzenią fazową. Istota będąca w pełni w przestrzeni egzystencjalnej jest ciągła czasowo jeŜeli ww. Warunek ma całe spektrum fraktalności DSŚ. Przestrzeń fazowa jest informacyjną matrycą dla fraktala oddolnego. Struktura jest istotą wtedy gdy ma kontakt z DSŚ. Te z kolei przekazują swoje dane na strukturę poprzez metaprzestrzeń, w tym przestrzeń fazową. Strumień zewnętrzny Rdzenia (wyznaczający czas) jest składową metaprzestrzeni. Utrzymanie ciągłości czasowej wymaga stałego zasilania istoty jednocześnie z obu stron; przestrzeni i DSŚ. JeŜeli struktura oddzieli się od DSŚ przestanie być istotą. Straci swoje właściwości. JeŜeli odłączy się od przestrzeni fazowej straci swoją strukturę. Jest to waŜne z punktu widzenia reinkarnacji. Wyjaśnia to, dlaczego niektóre istoty podlegają indywidualnej reinkarnacji, a inne nie. Dlaczego jedni mają pamięć wcieleń, a inni nie mają. Ciągłość, istota moŜe utrzymać tylko poprzez most kwantowy łączący jej strukturę 316 z DSŚ. (Jest to wariant dotyczący ludzi a nie wszystkich istot we wszechświecie) TenŜe most kwantowy jest względnie nieśmiertelny i moŜe przejść na wyŜszy poziom fraktala siatek świadomości. Tym wyŜszym poziomem jest świadomość na piątej i szóstej gęstości. Podczas gdy niŜsze struktury rozpadają się (ciało i umysł), most kwantowy przechodzi do corsupa i tam pozostaje jako indywidualna pamięć, samoświadomość i świadomość. W ten sposób istota na piątej gęstości ma pamięć i świadomość swoich wcieleń, a świadomość zakończonego wcielenia przenosi się do corsupa. W ten sposób zostaje zachowana ciągłość czasowa. Zarówno obiektywna jak i subiektywna. Subiektywna – bo istnieje samoświadomość procesu. Obiektywna – bo dorobek istoty zostaje zachowany i wykorzystany do stworzenia kolejnej manifestacji w strukturze. Jeśli istota nie wytworzy mostu kwantowego, to po rozpadzie struktury, czyli warstw fraktala na trzeciej i czwartej gęstości (w przypadku człowieka) ciągłość bycia się urywa. Takie przypadki dotyczą ludzi z pre–corsupem na niskim poziomie rozwoju. Struktura na trzeciej i czwartej gęstości się rozpada, a na piątej rozpada się równieŜ pre–corsup. Stracił bowiem swoją ciągłość fraktalną. Istota przestaje być istotą. W przypadku corsupa – wytworzone przez niego wcielenie przewaŜnie zawsze wytworzy jakąś świadomość, czyli most kwantowy. Jednak samoświadomość tej świadomości moŜe być niewystarczająca, aŜeby zaobserwowała ciągłość swojej egzystencji. Nawet sam corsup tego moŜe nie zauwaŜyć, jeśli sam nie ma dostatecznej samoświadomości. Pełna świadomość przechodzenia świadomości wcielenia jest moŜliwa dopiero pod koniec ewolucji na piątej gęstości. Dlatego mało kto pamięta swoje wcielenia i mało kto rejestruje swoje „dokowanie” w corsupie po śmierci niŜszych struktur. Nie przeszkadza to jednak w utrzymaniu ciągłości istnienia, poniewaŜ dorobek wcielenia przechodzi do następnej struktury. Fraktal moŜe rozrastać się na zewnątrz, ale równieŜ do swojego środka. W pierwszym przypadku dokłada kolejne swoje części nakładając je na siebie. W drugim przypadku posiada 317 zaznaczoną granicę i wypełnia się do środka. Kiedy wypełni się całkowicie, następuje przeskok na nowy poziom i znowu narasta na zewnątrz tworząc. Poziomy narastania na zewnątrz i do wewnątrz są inaczej ustawione, w stosunku do kierunku przebiegu informacji na strumieniu zewnętrznym. Stąd wspomniana wyŜej cykliczność. Fraktal przechodzi przez te same punkty na strumieniu, tylko dochodzi do nich z przeciwnych stron. Fraktale tego samego poziomu są fraktalami równoległymi. Schemat narastania fraktala do wewnątrz i na zewnątrz. Rysunek równieŜ pokazuje zmianę kierunku ciągu informacyjnego w stosunku do strumienia zewnętrznego. Z ułoŜenia fraktala wobec kierunku przebiegu informacji zaleŜą jego inne właściwości. Wszystkie procesy w przestrzeni egzystencjalnej są stale weryfikowane na bazowym programie przestrzeni fazowej. Wobec tego zbiegają się róŜne cięgi informacyjne z róŜnych kierunków. Zachodzą miedzy nimi róŜne relacje. Jedna z nich jest następująca: Koncentryczność fraktalna – występuje wtedy, gdy niewielki szereg fraktali w pionie jest wobec siebie zbieŜny na przestrzeni egzystencjalnej, a rozbieŜny względem przestrzeni fazowej. ZbieŜność oznacza przeniesienie 318 ciągu informacyjnego w sposób liniowy z poziomu na poziom. RozbieŜność – wymuszenie zmiany kierunku ciągu informacyjnego co poziom. Kształty przejścia Ciągłość istoty na wszystkich gęstościach jest zapewniona dzięki kształtom przejścia. Powstają one dzięki zasadzie spójności. Suma zasad wewnętrznej organizacji wielu równoległych sobie fraktali kompatybilnych względem tej samej przestrzeni egzystencjalnej, będzie równa spójnemu, zespolonemu działaniu przestrzeni fazowej na wykonalność tej przestrzeni egzystencjalnej. JeŜeli spójność tych fraktali jest na tyle duŜa, aby zaistniała moŜliwość świadomej ingerencji Rdzenia ( np. istota posiadająca „Ja”) to suma tych wzajemnych oddziaływań nie przekroczy napręŜeń przestrzeni, na których są oparte. JeŜeli spójność jest mniejsza, to rozkład sumy oddziaływań wystąpi według zasad antysymetrii. Fraktale mogą tworzyć struktury tylko w zakresie tego, na co pozwalają warunki przestrzeni fazowej. Nie ma prawa zadziać się nic, co nie jest sankcjonowane przez Rdzeń, chyba, Ŝe rzeczywistość alternatywna, która jest nieprawidłowością. Jednocześnie moŜliwość realizacji zamierzeń Rdzenia (wkodowanych w przestrzeń fazową) zaleŜy od stanu ciągłości materii uniwersalnej. JeŜeli jest wystarczająca ciągłość, wyraŜająca się w duŜej spójności pola, to taka sytuacja moŜe pozwolić na powstanie istoty. Istota jest częściowo ciągła na wielu gęstościach jednocześnie. UmoŜliwiają to kształty przejścia, które są moŜliwością nadaną przez Rdzeń. Mogą powstać, gdy przestrzeń uzyska dostateczną spójność pola. Kształty przejścia to fraktale pomiędzy fraktalami. Są to kształty odpowiadające optymalnym układom napręŜeń w danym rejonie przestrzeni. Dla trzeciej gęstości jest to głównie trójkąt 319 i okrąg. KaŜde przejście pomiędzy fraktalami jest stworzeniem nowej formy egzystencjalnej. Musi to być sankcjonowane przez Rdzeń. Jeśli nie jest – jest patologią. Warunki powstania czegokolwiek są wprogramowane w przestrzeń fazową i strumień zewnętrzny. Tutaj wyjaśnia się zagadka, dlaczego wszelkie przebudowy struktur muszą być zsynchronizowane z czasem. JeŜeli bowiem nie ma kompatybilności pomiędzy próbami ingerencji w rozwój, a programem strumienia zewnętrznego – a co za tym idzie przestrzeni fazowej i ciągłości materii uniwersalnej, nowe struktury nie powstaną lub stare nie przetrwają. Kształty przejścia umoŜliwiają przedostanie się informacji z gęstości na gęstość. Informacja jest przekazywana w postaci ciągu zapisanego na cząstkach. Jeśli taki ciąg trafi na strukturę kształtu przejścia, to informacja przestrzeni fazowej, na której jest on oparty przemieni cząstki jednej gęstości na cząstki drugiej, zachowując informację. Cząstki czwartej gęstości zamieniają się na fragmenty falowe i kwanty trzeciej gęstości. Te zostają częściowo odkodowane przez mózg. Z fragmentów falowych budowane są elektrony, których sekwencje są kodem informacyjnym dla mózgu. Wszystko odbywa się według kodu przestrzeni. Jednak ilość informacji zostaje zachowana gdyŜ jest przekazywana falami materii uniwersalnej. Materia ta w zaleŜności od tego, na jaką informację przestrzeni trafi, w takie cząstki się uformuje. Dlatego przekształcenie cząstki w cząstkę nie jest niemoŜliwe. Dzieje się to jednak przez rozłoŜenie cząstki poprzedniej na części pierwsze i ponowne jej ułoŜenie w nową organizację. Uzyskane z rozkładu fragmenty falowe wchodzą w skład drugiej cząstki. Nowe cząstki budowane są tylko z dostępnej ilości fal. W ten sposób ilość informacji zostaje zachowana, zmienia się tylko jej rozkład, czyli specyfika kodu danej gęstości. Odwrotnie, czyli z mózgu do umysłu: elektrony w kształtach przejścia zamieniane są na kwanty czwartej gęstości. Te z kolei układane są w ciągi informacyjne zbudowane z kwantów, fragmentów falowych i cząstek z nich powstałych. Pojemność informacyjna maleje wraz z gęstością, poniewaŜ 320 cząstki są coraz mniejsze (zawierają coraz mniej fal). Informacja wobec tego z wyŜszej gęstości na niŜszą, musi być przekazana za pomocą większej ilości cząstek. Musi to spowodować rozszerzenie wiązki. Rzut informacji z gęstości wyŜszej na niŜszą, odbywa się przez rozszerzenie wiązki a z gęstości niŜszej na wyŜszą – zwęŜeniem wiązki. Przy intensywnej pracy umysłu i intensywnym przesyłaniu danych z umysłu do mózgu, moŜe dojść do bólów głowy właśnie z powodu zatkania kształtów przejścia. Dlatego mówi się, Ŝe myślenie boli. Bo moŜe boleć rzeczywiście. Przekaz informacji jest w odbiorze przyjemny, kiedy jego ilość jest zsynchronizowana z moŜliwością mózgu. Jeśli jest większy – to zachodzi właśnie proces zatykania kształtów przejścia a nawet uszkadzania przez kwanty neutronów. Z czwartej gęstości , czyli z umysłu do mózgu jest rzutowana informacja, która ma wgrać się w strukturze trzeciej gęstości. Myślenie odbywa się w umyśle, ale jego efekty przekazywane są do mózgu w postaci ciągów informacyjnych przechodzących przez kształty przejścia i „wyświetlane” są w jego odpowiednich rejonach. Mózg jest mało zróŜnicowaną strukturą i nie ma do końca odseparowanych funkcji. Dlatego informacja z określonych kształtów przejścia moŜe być rzutowana na prawie dowolne części mózgu. Co prawda dzieje się to w wyjątkowych okolicznościach, po cięŜkich urazach mózgu. Wówczas inna część mózgu przejmuje funkcje tej uszkodzonej. To wyjaśnia fakt prawie poprawnego funkcjonowania ludzi z bardzo uszkodzonym mózgiem np. po resekcji całej półkuli. Kształty przejścia się modyfikują i rzutują umysł na funkcjonującą część mózgu. W sytuacji normalnej, istnieje geografia standardowych układów fraktalnych i odpowiednie rejony umysłu są zrzutowywane na odpowiednie części mózgu. Dlatego w mózgu moŜna zaobserwować ośrodki specjalizujące się w obsłudze konkretnych funkcji. RównieŜ informacja z mózgu przechodzi do umysłu. W ten sposób umysł jest informowany o skuteczności swoich działań i zbiera in formacje ze środowiska. PoniŜszy rysunek, powtarzający się w kilku miejscach ksiąŜki, jest kształtem, który 321 przenosi informację z mózgu do umysłu. Rysunki umieszczone są po to, aby czytelnikowi ułatwić rozumienie czytanego tekstu. AŜeby rysunek spełnił swoje zadanie, trzeba się chwilę w niego wpatrywać. Podobny mechanizm funkcjonuje na przejściu piątej gęstości na czwartą i odwrotnie. Tą drogą corsup programuje umysł i zarządza osobowością, a jednocześnie otrzymuje informację zwrotną o skutkach swoich zabiegów. W ten sposób wcielenie umoŜliwia rozwijanie się corsupa. Poziomy fraktalne Fraktal startuje juŜ od preprzestrzeni. Jednak tego etapu nie zaobserwujemy. To co moŜe być zauwaŜalne, to fraktale na bazie przestrzeni fazowej. Te fraktale nakreślają program tworzenia fraktalności strukturalnej na przestrzeni egzystencjalnej. Nie ma stałej ilości poziomów fraktala. Jest ich jednak bardzo duŜo. Ich ilość mieści się w granicach od 50 000 do 127000 poziomów. Granice poziomów fraktali egzystencjalnych wynikają z pofragmentowania samej przestrzeni. Na wyŜszych poziomach granicę określa strefa nulifikacji (np. gęstości). Poziomy fraktali, szczególnie na tych pierwszych poziomach, niekoniecznie zaleŜą głównie od generacji algorytmów. ZaleŜą bardziej właśnie od fragmentowania przestrzeni, nawet tej preegzystencjalnej. Dzięki temu otrzymuje się większą róŜnorodność. ChociaŜ wszystkie 322 fraktale Wszechświata wyrastają z tej samej przestrzeni, na kaŜdym odrębnym jego obszarze, wyrastają według innego programu. Dlatego kaŜda gęstość ma swoje fraktale, począwszy od tych elementarnych. Poziomy dzielą się na dwie kategorie: I kategoria Poziomy wzrostu Poziomy budowy Poziomy budowy regresyjnej Te poziomy osiąga ok. 80% istot we wszechświecie. Kategoria II Poziom progresji wtórnej Złączenia nulifikacyjnego Unifikacyjne Sublimacji unifikacyjnej Te poziomy osiąga ok. 20% wszystkich istot Wszechświata. Przy czym im wyŜszy poziom z tej kategorii tym mniej istot go osiągnie. Kategoria I Poziomy wzrostu Tutaj Fraktal swobodnie przyrasta i nie dokonuje samoingerencji w siebie. Samoingerencja to zmiana wewnątrz układu spowodowana wpływem tego układu na samego siebie. Przykładem na samoingerencję jest rozpychanie struktury na zewnątrz pod wpływem nacisku od wewnątrz. Nacisk z kolei spowodowany jest przyrostem fraktala od środka – np. pogrubianie się pnia drzewa. Tyle, Ŝe przyrost drzewa to jest juŜ poziom budowy. Na poziomie wzrostu fraktale są tylko w przestrzeni 323 i przyrastają swobodnie właśnie bez samo ingerencji. MoŜna ten rodzaj przyrastania fraktala porównać do tworzenia się piany. Bąbelki piany po prostu narastają rozpychając strukturę na wszystkie strony. Poziom budowy Obejmuje (na Ziemi) 116 poziomów. Od cząstek elementarnych a nawet samych atrybutów i niektórych fragmentów falowych – jak choćby kwant, do planety jako całość. Czyli w tym zakresie znajdziemy wszystkie znane nam struktury. Na tym poziomie jest równieŜ ludzkie ciało, lecz cały człowiek osiąga wyŜsze poziomy fraktalne. Dla przykładu podam, w duŜym uproszczeniu, rozkład poziomów fraktalnych na elementarnym pozimie materii trzeciej gęstości. 1. wolna cząstka 2. cząstka na jednej siatce strukturalnej 3. kolektyw materialny na jednej siatce 4. wolna cząstka na dwóch siatkach 5. cząstka związana na dwóch siatkach 6. kolektyw materialny na dwóch siatkach 7. wolna cząstka na trzech siatkach 8. cząstka związaną na trzech siatkach 9. kolektyw materialny na trzech siatkach. Klasyfikacja ta jest poprawna w ok. 52%. Poziomy fraktalne przy takim skomplikowaniu i wzajemnych zaleŜnościach zazębiają się i wzajemnie przenikają. Podana kolejność jest tylko orientacyjna. Poziom budowy regresyjnej. Tutaj struktury są bardziej zmienne. Mogą same na siebie wpływać. Jednak proces ten jest nieświadomy. Struktury rozwijają 324 się lub rozpadają. Czasami taka struktura nabywa moŜliwości przekroczenia swojej strefy nulifikacji. Od tego momentu moŜe wprowadzić nową wartość do Wszechświata. Ma moŜliwość tworzenia swojej własnej świadomości i przeniesienie jej wtórnie na DSŚ. Na tym poziomie jest istota z pre–cosupem. Kategoria II Poziom progresji wtórnej Fraktal tworzy względnie samoświadomą strukturę. Sam się weryfikuje i dopasowuje kształt. Jak zapełni przestrzeń strukturą, to zapada się w sobie i „wychodzi z powrotem w górę”. Tak tworzy się jego następna warstwa, unifikując poprzednią. Algorytmy się reorganizują tworząc wyŜszą generację. Ten proces jest przeskoczeniem poziomu świadomości. Odbierany jest przez człowieka jako oświecenie. Pierwsze tego rodzaju przejście otwiera jednocześnie przejście fraktalne między poziomami i gęstością trzecią i czwartą. W istocie jest to powstanie nowego kształtu przejścia. U człowieka jest to otwarcie zbioru kształtów przejścia zwanych centrum dyfrakcyjnym, które jest na wysokości Ŝołądka. W dawnej nomenklaturze jest to czakra splotu słonecznego. Na tym poziomie są ludzie z corsupem na niskim i średnim poziomie jego rozwoju. Poziom złączenia nulifikacyjnego Od tego momentu fraktal jest powiązany ze strefami nulifikacji. Jest to waŜne dla istoty, gdyŜ otrzymuje ona fragment przestrzeni do własnej dyspozycji, mogącą być niezaleŜną od fraktali ją otaczających. Uzyskuje przez to pełną indywidualność. Dany podfraktal, kiedy rozszerza się w poziomie, zajmuje coraz więcej stref nulifikacji. JeŜeli zajmie maksymalnie duŜo stref to przeskakuje poziom. Regulowane jest to programem przestrzeni. Przestrzeń określa warunki narastania fraktala. Od tego momentu 325 moŜliwe jest ślizganie się w czasie. Przechodzenie od danego punktu czasowego do punktu, w którym wydarzenie się zrealizuje. Odbywa się to dzięki rewersji fraktalnej. Poziom unifikacji Występuje dopiero na szóstej gęstości. Fraktale na niŜszych gęstościach są dla niego podfraktalami. Tak, Ŝe istota zajmująca ten poziom fraktala składa się jednocześnie ze wszystkich fraktali poniŜej. Dzięki temu ma wgląd w cały Wszechświat. Istota, nawet gdy nie jest wcielona, ma zarezerwowany fragment przestrzeni na przekroju Wszechświata. Z szóstej gęstości jest wykonany rzut geometryczny na niŜsze poziomy. Ten rzut jest ścieŜką ewolucyjną. Istota wciela się tam gdzie ma powinowadztwo algorytmiczne lub (i) moŜe wyrównać swoje nieciągłości. Ten poziom fraktala wymaga precyzyjnego balansu napręŜeń przestrzeni poprzez równowagę czynników kosmicznych. Strefy nulifikacji mogą się zazębiać i zachodzić na siebie nie wywołując zaburzeń. Ten stan nazywany jest jednością. Zostało tu przedstawionych kilka przykładowych zasad fraktalnych. Zasady te są jednocześnie zasadami, według których buduje się przestrzeń egzystencjalna. Przestrzeń ta jest w „kleszczach” przestrzeni fazowej z jednej strony, a DSŚ z drugiej strony. Na obu tych ograniczeniach musi się weryfikować, czyli aktualizować swój program. Cały czas ma być on zgodny z programami przestrzeni fazowej i DSŚ. Wszystkie składniki przestrzeni są podlegle strumieniowi zewnętrznemu, który jest ich „włącznikiem” i „wyłącznikiem”. Strumień zewnętrzny włączy wydarzenie, jeśli materia uniwersalna dojrzeje do zrealizowania jego poleceń. Właściwie proces jest odwrotny. Jeśli materia uniwersalna „wskoczy” na program strumienia, to ten się uruchomi. Procesy są realizowane i materializowane w postaci algorytmów. Te przekształcając się, wpływają jednocześnie na wyŜszy poziom weryfikacji na DSŚ. To 326 wtórnie działa na materię uniwersalną oraz przestrzeń fazową i „przesuwa” całość układu na inny zakres strumienia zewnętrznego. To z kolei uruchamia następny proces budowania, juŜ na wyŜszym poziomie. Tym samym zasadą podlegają elementarne struktury (cząstki elementarne), jak i świadomość oraz jej procesy. Wobec tego fraktalnym zasadom podporządkowują się równieŜ zjawiska psychiczne, społeczne, kulturowe i polityczne. Znajomość ich moŜe wyjaśnić wiele zagadek i niewiadomych. Pozwoli w sposób świadomy kierować Ŝyciem czyniąc je pewniejszym i bezpieczniejszym. 3.17. Atrybuty cząstek Najprościej mówiąc są to właściwości cząstek. To jest jednak określenie prawie nic nie mówiące. W fizyce przestrzeni atrybut to: Wieloprzestrzenne kierunki realizacji fal na cząstkę. Atrybut jest częścią fragmentu falowego. Jest minifalą, która podczepiając się pod cząstkę nieco zmienia jej charakterystykę nie zmieniając głównych cech cząstki, które zaliczają ją do odpowiedniej kategorii. JeŜeli cząstka otrzymuje zbyt duŜo atrybutów i nie moŜe juŜ utrzymać swojej indywidualności, to się rozpada. Atrybuty są generowane przez metaprzestrzeń ale w uzgodnieniu z DSŚ. Są relacją metaprzestrzeni z siatkami świadomości. Atrybut określa najrozmaitsze rzeczy. Określa rodzaj fali, jej kierunek, połączenie z innymi falami, ustawienie w stosunku do przestrzeni, siatek świadomości, siatek strukturalnych, czynników kosmicznych, Ŝywiołów, wzajemne stosunki przestrzenne z cząstkami sąsiednimi itd. Atrybutów są dziesiątki. Są atrybuty wspólne dla wszystkich gęstości i są atrybuty specyficzne dla danej gęstości. Tutaj przedstawię kilka najwaŜniejszych dla trzeciej gęstości. 327 Rodzaje atrybutów: Adaptacyjność Określa stopień zagięcia się fal danej cząstki w zbliŜeniu do innej cząstki. Nie określa wiązania. Jest to interakcja na poziomie wzniesień spadającej fali. Pociągłość Określa stopień realizacji algorytmu na cząstkę pochodzącego z DSŚ. Algorytm ładuje się z siatek strukturalnych i dopiero na ten algorytm wchodzi ciąg informacyjny z DSŚ. W trzeciej gęstości przekłada się to na czas Ŝycia cząstki. Cząstka pozostaje cząstką dopóki informacja na nią się ładuje. JeŜeli ciąg informacyjny z jakichś powodów zostanie przerwany, to cząstka rozpada się. Droga ładowania z DSŚ 1. Spójny ciąg informacyjny trafia na strefę nulifikacji. 2. Jeśli ta strefa ma podstrefy i nieciągłości to ten ciąg moŜe się załadować. 3. JeŜeli ciąg załaduje się na strefę lokalną to wpłynie ona na podstrefę. 4. JeŜeli któraś z podstref ma nieciągłość to ciąg moŜe ją uzupełnić. Wówczas cząstka ładuje się atrybutem. Jeśli nie ma nieciągłości to ten ciąg informacyjny rozbija się. Atrybut się nie ładuje. Kalkulacyjność Określa podatność cząstki na czynnik informacji. Charakteryzuje poziom interakcji z innymi cząstkami w zakresie wymiany atrybutów. Hamuje wymianę atrybutów określających właściwości fizyczne przypisane do danego rodzaju cząstki. Nie rozbija więc cząstki. 328 Określając pojemność na czynnik informacji, określa jednocześnie ile innych czynników moŜe być z niej wypartych. Ta cecha stabilizuje DNA, poniewaŜ jest ono przesycone czynnikiem informacji. Pozwala na duŜy poziom tego czynnika bez destrukcji cząstek DNA. Przenikalność Atrybut ten określa czas Ŝycia cząstki o wysokiej minorescencji fragmentarycznej. Minorescsncja określa ilość nieciągłości zbiegających się do jednego punktu w danej strefie nulifikacji. Im większa minorescencja, tym więcej nieciągłości. Przy wysokiej minorescencji cząstki słabo oddziałują ze sobą. Środowiska z duŜą minorescencją są chaotyczne i trudniej w nich powstają struktury. Wysoka minorescencja wskazuje na małą dojrzałość materii uniwersalnej. Generyczność Suma faz przed realizacyjnych wynikających ze strumienia zewnętrznego lub Głównego Logosa danego poziomu fraktalnego jest równa sumie faz porealizacyjnych następnego poziomu. Faza to ilość informacji na wejściu i wyjściu. Informacja nie musi być taka sama, jednak jej ilość tak. Objawia się to ilością wzbudzonej materii uniwersalnej. Przenicowalność Atrybut tylko dla cząstek trzeciej gęstości. Występuje tylko na siatce falowej. Powoduje wirownie cząstki ale w bardzo specyficzny sposób. Mianowicie cząstka przenicowuje się. Powierzchnia wciąga się do środka i przechodzi na drugą stronę. 329 SprzeęŜeniowość Wyznacza ilość obrotów informacji, jakie ta moŜe wykonać w cząstce. Zwykle są to setki tysięcy razy. Pośrednio, ten atrybut wyznacza długość Ŝycia cząstki. Ciągiem informacyjnym dla cząstki jest jej własny algorytm. MoŜe być równieŜ atrybut lub zlepki innych, przypadkowych informacji. Jednocześnie wpływa to na reakcyjność cząstki względem przestrzeni fazowej. Przestrzeń fazowa wyznacza ilość cyklów przebiegu informacji. Bazowalność cząstek w konfiguracje Ułatwia ustawianie się umoŜliwiające uzyskanie sum fraktalnych. Suma fraktalna to skonfigurowanie wewnętrzne fraktala, pozwalające na samowypełnienie. To z kolei rozkłada równomiernie materię w przestrzeni. 3.18. Atom Jak zapewne czytelnik się domyśla, nie zostanie tu przedstawiany znany wszystkim model atomu Bohra. Zasadnicza róŜnica pomiędzy tym, co znane jest fizyce, a modelem poniŜej przedstawionym polega, chociaŜby na uwzględnieniu innych cząstek. Chodzi o cząstkę falową, glue i kwant. Klasyfikacja atomów jest równieŜ róŜna. W podejściu ziemskiej nauki, głównym kryterium odróŜniającym atomy jest liczba atomowa określająca ilość protonów w jądrze. To wyznacza rodzaj atomu i zarazem pierwiastka. W skład jądra wchodzą równieŜ neutrony, których liczba moŜe być róŜna. Atomy o tej samej liczbie protonów, a róŜnej ilości neutronów są dla siebie izotopami. Fizyka uwaŜa, Ŝe aby atom był w równowadze powinna krąŜyć wokół jego jądra podobna do ilości protonów, ilość elektronów. Jeśli liczba elektronów nie równa się ilości protonów, to taki atom 330 jest jonem. Nadmiar elektronów – jon ujemny. Mniej elektronów niŜ protonów – jon dodatni. W klasyfikacji, którą podam, inne aspekty określają rodzaj atomu. Przede wszystkim atom posiada swoją strefę nulifikacji, czyli jest dla niego przygotowane miejsce w przestrzeni o określonej charakterystyce. Jeśli atom powstaje, to „energia” utrzymująca go w określonej organizacji pochodzi z programu przestrzeni, która wydziela dla niego oddzielną strefę, dzięki której moŜe on utrzymać swoją formę. Zostaje nijako zamknięty lub „przyłapany” na układzie, jaki odpowiada przestrzeni. Kiedy strefa nulifikacji jest pod działaniem czynnika Ŝycia, następuje wzajemne przyciąganie cząstek. Dokładniej naleŜałoby powiedzieć, Ŝe czynnik Ŝycia tworzy matrycę wzajemnego wiązania (Patrz rozdz. DSŚ a czynniki kosmiczne). Atom jest kolektywem materialnym trzeciej gęstości opartym na siatce glue i falowej. Jest pojedynczym, zamkniętym fraktalem ale podfraktalem większego fraktala. Atom jest zbiorem cząstek, które mają te same atrybuty i podobną informację. Wiązanie powstaje przez wzajemną wymianę takich samych i bardzo zbliŜonych do siebie atrybutów. Zwykle ma to miejsce w jądrze, za pośrednictwem cząstki glue. Im więcej cząstki są w stanie uwspólnić atrybutów, tym więcej cząstek moŜe się wzajemnie połączyć, czyli moŜe powstać większe jądro. Prawie kaŜdy atom jest na jednym głównym ciągu informacyjnym, ale ma przynajmniej cztery róŜne podciągi biegnące w róŜnych kierunkach. Weryfikacja wewnątrz atomu Cząstki są formami złoŜonymi z fal. Cząstka ma określony kształt, który jest jednocześnie algorytmem. Wewnątrz strefy nulifikacji atomu jest ograniczona przestrzeń. Cząstki w tę przestrzeń musza się wpasować. Niekoniecznie jest to takie łatwe. Cząstka próbuje, czy się zmieści w dane miejsce, czy jest w stanie 331 wypaczyć swoje elementy bez uszczerbku dla zasadniczego kształtu. Jest to jeden wariant weryfikacji. Drugi wariant polega na ciągłym odnawianiu swojego wzorca na DSŚ. Odbywa się to poprzez rewersję fraktalną (Patrz rozdz. „Diamentowe Siatki Świadomości”). Cząstka musi sobie co chwilę „przypominać”, o tym czym jest. Tym bardziej, Ŝe często przechodzi przez punkty chaosu znajdujące się w przestrzeni i będące nieciągłościami dla atomu. Ilość punktów chaosu zaleŜy od spójności pola. Jeśli cząstka po przejściu przez nieciągłość odpowiada jeszcze wzorcowi z DSŚ, to przetrwa i zostanie „naprawiona”; jeśli odchylenia są za duŜe, zostanie rozłoŜona na fragmenty falowe. Rodzaje atomów W skład atomu wchodzą wszystkie wymienione cząstki. Średnia ilość cząstek w atomach jest następująca: Na jeden proton przypada (średnio) 1,5 neutronu; 1,126 elektronu; ok. 3,88 cząstki glue; ok. 2,5 cząstki falowej i 0,8 kwantu. Atom Zamknięty Atomy, w których jest więcej protonów niŜ neutronów. Mają trzy powłoki: – pierwsza powłoka to jądro – składające się z protonów, neutronów, cząstek glue, kwantów i ewentualnie cząstek falowych. Średnie ilości cząstek są następujące: Na jeden proton przypada: 0,72 neutronu; 3~3,5 cząstki glue; 1,3 cząstki falowej; 1 elektron; 2,53 kwanty. – powłoka z cząstek falowych – powłoka z elektronów, cząstek glue, cząstek falowych i kwantów. Taki atom jest obojętny. Nie reaguje z innymi atomami i cząstkami. Nadaje się do prostych struktur. Większość tego rodzaju atomów, obserwowanych przez naszą naukę, to izotopy pierwiastków. 332 Model atomu zamkniętego Atom ten przewaŜnie zajmuje trzy poziomy fraktalne. Rysunek przedstawia ornamentowy model narastania fraktala. Atom Zapadnięty Posiada 1,5 powłoki: – pierwsza powłoka – jądro: zbliŜona ilość protonów i neutronów; cząstki falowe – tyle samo co neutronów, trzy razy więcej cząstek glue niŜ protonów. – druga powłoka: Elektrony i kwanty. Ilość elektronów równa jest ilości protonów a ilość kwantów ilości cząstek falowych w jądrze. Ta powłoka jest mocno związana z jądrem i częściowo wchodzi do niego. Nie jest w pełni oddzielną powłoką. Do tej grupy zaliczają się atomy, które nie są jonami. W ziemskiej nomenklaturze będą to gazy szlachetne, złoto, srebro, czyli atomy słabo reagujące lub będące w stanie słabego reagowania, czyli mające przejściowo tego rodzaju konfigurację. 333 Model atomu zapadniętego Atom ten przewaŜnie zajmuje dwa do czterech poziomów fraktala. Przyrasta z modelu narastania – helisa. Atom Otwarty Posiada zawsze więcej neutronów niŜ protonów. Zwykle ma cztery powłoki. – jądro: średnio na jeden proton przypadają 2 neutrony; 3 cząstki falowe; 2,5 cząstki glue. – druga powłoka: kwanty – trzecia: kwanty i elektrony – czwarta: elektrony Są w tej grupie pierwiastki o duŜej liczbie atomowej, radioaktywne. Słabo przewodzą ciągi informacyjne. Dlatego pierwiastki składające się z tych atomów są raczej izolatorami oraz słabo się palą. 334 Model atomu otwartego Atom ten przewaŜnie zajmuje dwa poziomy fraktala. Przyrasta z modelu siódemkowego narastania fraktala.. Atom w oglądzie zewnętrznym wygląda jak kulka, poniewaŜ jego wewnętrzne fraktale mieszczą się w jego strefie nulifikacji, która zamyka się w kuli. Zasady rządzące atomem Zasada spójnego rozpadu Atom, jak wszystkie inne twory przestrzeni egzystencjalnej musi weryfikować swoją informację z wzorem przestrzeni i siatek świadomości. JeŜeli informacja weryfikuje się w stopniu duŜym, to taki atom moŜe sam sobie dobrać do swojego składu brakujący fragment ciągu informacyjnego. MoŜe to być nawet inna cząstka. Jeśli jednak, to, co włączy do swojego składu, przekroczy moŜliwość tolerowania przez przestrzeń, czyli przekroczy wartość krytyczną ilości informacji – to się rozpadnie. Ten proces zachodzi w reakcji łańcuchowej. Rozpad moŜe być łagodny, kiedy rozpadają się pojedyncze atomy. Tę właściwość moŜna wykorzystać w technologii do regeneracji maszyn. Odpowiednio nacelowanymi ciągami algorytmów moŜna doprowadzić do całkowitego rozkładu struktury – do cząstek elementarnych. Z nich, znowu dostarczając odpowiednich informacji, złoŜyć ponownie atomy. Wbrew pozorom łatwiej jest zbudować nowy atom z cząstek niŜ atomy 335 naprawić. Takimi rozkładającymi algorytmami dysponują niektóre istoty. W efekcie daje to moŜliwości regeneracyjne. Zasada skończonej osi Dotyczy wszystkich struktur, w tym równieŜ atomów. Jest to graniczna wartość odchylenia od osi informacji. JeŜeli struktura zbyt się odchyli od osi informacyjnej, straci zasilanie w informację i przestanie istnieć. Zasada końcowego zapisu Informacja w strefie nulifikacji atomu utrzymuje się nawet po jego rozpadzie. Na jej podstawie moŜe odtworzyć się ten sam atom w tym samym miejscu. W sferze ziemskiej, taka sytuacja przydarza się 1 na 125000 atomów. Informacja w strefie nulifikacji atomu moŜe się utrzymać w czasie 1 impulsu trzeciej gęstości. Jest to czas od 1/78s do 1,381s. Dzięki temu struktury mogą się wolniej rozpadać. W istotach ta zasada moŜe powodować duŜą zdolność do regeneracji. Kiedyś ludzkie ciała dysponowały takimi moŜliwościami. Zasada masy własnej W określonej strefie nulifikacji przewidziana jest określona ilość informacji. Jeśli zostanie przekroczona, to jakaś struktura musi się rozpaść. JeŜeli atom otrzyma dodatkową cząstkę i jeśli ta cząstka podwyŜszy poziom informacyjny ponad miarę, to jakaś cząstka w atomie musi się rozpaść, aby obniŜyć ilość informacji w jego strefie nulifikacji. Punkt krytyczny Wyjaśnia dlaczego moŜe być ograniczona wielkość jądra atomu, a atomy z bardzo duŜym jądrem (powyŜej L.at. 82) są 336 niestabilne. Atom musi zmieścić się w określonej strefie nulifikacji. Jadro nabudowuje się fraktalnie. Jeśli nie ma juŜ miejsca na następne fraktale, to coraz trudniej je tam „upchnąć”. Dlatego struktura ma ograniczone moŜliwości rozrostu i utrzymania się w równowadze. Zasada koordynacji Dotyczy relacji pomiędzy atomami. Atomy związane powłokami pozajądrowymi wchodzą z sobą w rezonans. Polega on na uzyskaniu przez zewnętrzne powłoki wielokrotności swoich układów fraktalnych. Polega to na tym, Ŝe „rysunek” fraktala jaki zaznacza cząstka, drga, stwarzając pozorne fraktale. Sumaryczna jednak ich ilość jest taka sama, jak we wzorze nadanym atomom. Zasada ta dotyczy zarówno układów miedzy atomami jak i wewnątrz atomów – pomiędzy jego powłokami. Zasada wartości krytycznej Atomy nie połączą się w stałe wiązania jeśli miałoby to spowodować przekroczenie masy egzystencjalnej, czyli przekroczenie punktu krytycznego dla przestrzeni. Na trzeciej gęstości związane jest to z obecnością czynnika Ŝycia. Wielkość i gęstość kolektywów masy jest zaleŜna od ilości czynnika Ŝycia związanego z nimi. Najwięcej tego czynnika posiadają istoty. Dlatego ich struktura nie moŜe być zbyt gęsta. Przy tak duŜej ilości czynnika, gęsta struktura zapadła by się w sobie. Przypominam, Ŝe czynnik Ŝycia działa jak klej i magnes spajający elementy. 337 3.19. Pojęcia współczesnej fizyki w zestawieniu. z hiperfizyką. Proces poznawania ma swoje reguły. Odbywa się stopniowo, zgodnie z postępem ewolucji. Ewolucji biologicznej, czyli w tym wypadku, procesu uzyskiwania moŜliwości poznawczych dzięki rozwojowi zmysłów, jak i zdolności analizy obserwacji. Poziom tej analizy zaleŜy od ewolucji na czwartej i piątej gęstości. ZaleŜy, więc od stanu umysłu i corsupa. Poziom cywilizacji uzaleŜniony jest od jakości egregorów, z których pochodzą istoty z pre–corsupem, jak i moŜliwości przyjęcia w swoje szeregi istot z zaawansowanym corsupem. Istoty takie na Ziemi są rzadkością. Nawet często traktowane były jako bogowie. Istocie wysoko rozwiniętej trudno się tutaj odnaleźć. Nie moŜe być ich duŜo, poniewaŜ nie pozwoli na to środowisko, którego średnia rozwoju jest niska. Taka istota jest dla środowiska zbyt „cięŜka” i je zaburza. Natomiast od ilości takich istot zaleŜy jego poziom, bo to właśnie one są lokomotywami kaŜdej cywilizacji. Istoty z pre–corsupem nie budują cywilizacji. Są tylko jej konsumentem. Nie są one bowiem twórcze. Potrafią tylko odwzorowywać to, co jest w środowisku. AŜeby cywilizacja rozwijała się, potrzebny jest odpowiedni stosunek istot z corsupem do istot z pre–corsupem. W tym odpowiednia ilość istot z bardzo rozwiniętym corsupem i istot z szóstej gęstości. Mało tego – cywilizacja, która ma ten stosunek nieodpowiedni nie ma statusu kosmicznego i nie wolno jej posiadać rozwiniętej nauki i technologii. Ich poziom jest wręcz sztucznie ograniczany. Pozom cywilizacji ludzkiej jest pod tym względem opłakany. Ilość ludzi z pre–corsupem, to ok. 90%. Ludzi z corsupem jest ok.10% w tym tylko 25000 zaawansowanych ewolucyjnie. W tym zalewie kilkadziesiąt osób z szóstej gęstości. Przy czym osoby te nie zajmują kluczowych pozycji w cywilizacji. Cywilizację prowadzą ludzie o Ŝenująco niskim poziomie i bez Ŝadnego statusu kosmicznego. Mało, Ŝe z pre–corsupem to jeszcze często na bardzo niskim jego poziomie. 338 Status kosmiczny jest najwaŜniejszym czynnikiem pozwalającym na otrzymanie zezwoleń na udział w Ŝyciu kosmicznej wspólnoty. Taka cywilizacja jak nasza nie ma Ŝadnego statusu i Ŝadnej ochrony ze strony kosmicznego prawa. Jest wykorzystywana przez wszystkich, którzy mają na to ochotę. Ludzie są masowo porywani i wykorzystywani do róŜnych doświadczeń. W tej chwili porywanych jest ok. 50 osób na dobę. Dobrze jeśli pobierany jest od nich tylko materiał biologiczny. Takie osoby są „oddawane” po wykorzystaniu. Gorzej jeśli zostały przekazane do doświadczeń. Nigdy juŜ nie wracają i lepiej nie wspominać jaki jest ich los jako królików doświadczalnych. Ludzie są traktowani przez obcych tak jak my traktujemy zwierzęta. Nie widzą oni specjalnej róŜnicy pomiędzy ludźmi a zwierzętami. Wiele kosmicznych istot nie podziela wysokiego mniemania ludzi o sobie. Porwania to nie jedyny problem wynikający z braku ochrony i szacunku ze strony innych istot. Na znacznie większą skalę jest prowadzone wykorzystywanie na czwartej gęstości. Umysły ludzi są prowadzone jak w hodowli i programowane do produkowania określonych związków dla obcych. Takimi programami objęta jest praktycznie cała cywilizacja. Specjalnie wprowadza się programy umysłowe dające podwaliny do podtrzymywania np. cierpienia. Cierpiący człowiek jest niczym dojna krowa, emitując z własnego umysłu cenne dla nich składniki. Programy są bardzo sprytnie konstruowane tak, aby pozornie zawierały szlachetne podstawy. Bardzo przydatne do tego celu są religie. Bezwarunkowy nakaz Ŝycia za wszelka cenę, przedłuŜania śmiertelnej choroby przez wprowadzenie zakazu eutanazji jest jednym z tego rodzaju posunięć. Wykorzystując cienką granicę między cechami symbiozy mocy a skrajnym ich wypaczeniem, osadzają tego rodzaju programy, które wydają się być szlachetne. Tak jak np. poszanowanie Ŝycia. To, co jest niewątpliwym moralnym osiągnięciem, zostaje skrajnie wypaczone w idei przedłuŜanie na siłę Ŝycia biologicznego. śycie ponad miarę wytrzymałości umysłu, prowadzi do całkowitej jego 339 dewastacji a człowieka doprowadza do stanu urągającemu jego człowieczeństwu. RównieŜ zmuszanie ludzi do beznadziejnego cierpienia w śmiertelnej chorobie nie jest bynajmniej niczym szlachetnym a raczej potwornym sadyzmem. Nie róŜni się wiele od stosowania tortur. Zakaz aborcji i antykoncepcji to tworzenie środowisk, które są wylęgarnią wszelkiego cierpienia. Mało tego, prowadzi to do niekontrolowanego rozmnaŜania. To z kolei do tak beznadziejnego stanu cywilizacji jaki teraz mamy. Sprytnym posunięciem dostarczającym stałego źródła konfliktów a zatem i cierpienia, było wprowadzenie religii, narodów i języków. Prowadzone są wieczne bitwy o władzę nad „moim” kawałkiem świata, który jest naturalnie lepszy od „twojego” , o „moją” religię, która jest jedyna właściwa, o „moją” tradycję, która jest lepsza od „twojej”. Dzięki róŜnym językom, nie moŜna się porozumieć. „Wspaniała” ideologia patriotyzmu, karząca wałczyć właśnie o to „moje jest najwaŜniejsze” równieŜ zapewnia ciągły powód do produkowania cierpienia. To tylko niektóre aspekty pseudo szlachetnej kultury europejskiej wyrosłej na ideologii pseudo chrześcijańskiej. Właściwe bowiem chrześcijaństwo zostało wytępione zaraz po jego powstaniu. Ocalałe niedobitki doszczętnie zniszczono w XII w. Od tej pory szerzy się chrześcijaństwo polityczne będące na usługach wykorzystujących nas obcych. W innych kulturach jest podobnie, lecz nie byli oni (dopóki nie zetknęli się z kulturą europejską) tak bardzo toksyczni dla całej planety jak właśnie kultura europejska. Walczyli po zwierzęcemu o terytorium, wadząc tylko w lokalnym zakresie. MoŜna by długo wyliczać implikacje manipulacji z czwartej gęstości. Wiele z nich poruszyłam w innych miejscach tej ksiąŜki, lecz nie jest to miejsce i czas aŜeby zajmować się szczegółowo tymi zagadnieniami. Poruszam je ze względu na to, Ŝe mają one równieŜ wpływ na naukę. Na kierunek badań, ich styl i przekonania naukowe. Istotą wykorzystującym ludzkość zaleŜało na tym, Ŝeby ludzie nie dowiedzieli się o swojej sytuacji. Jest oczywiste, Ŝe manipulator zrobi wszystko aŜeby o jego manipulacji nie dowiedziały się jego 340 ofiary. Jest to podstawowy powód dla którego nie uznaje się innego kierunku badań jak empiryczne doświadczenie, które w dodatku musi być powtarzalne i powszechne. To przeświadczenie zostało ludziom zaaplikowane jako niepodwaŜalne przekonanie i prawda absolutna. Przekonanie to powstało po skompromitowaniu się religii i uzyskaniu przez naukę znaczących sukcesów. Religie, co prawda, mówią o tym, Ŝe jest coś więcej niŜ moŜna zobaczyć za pomocą „szkiełka i oka” ale nie mają juŜ autorytetu, gdyŜ operują infantylnymi argumentami. Zdecydowanie są juŜ przeŜytkiem, o czym wie świadomie lub nieświadomie kaŜdy obywatel cywilizowanego świata. Pozostaje czysta, empiryczna nauka. Ta z kolei upiera się przy równieŜ starych, dogmatycznych przekonaniach właśnie o typie badań. Nie moŜe jednak zbadać w ten sposób całego spektrum rzeczywistości, poniewaŜ nie pozwala na to wzorzec postrzegania. Wzorzec ten jest ograniczony częściowo dlatego, Ŝe struktury jakie człowiek ma do dyspozycji (ciało, mózg, umysł) nie są w stanie, na tym poziomie ewolucji, obsłuŜyć i zanalizować bodźców z większego zakresu rzeczywistości. Częściowo z powodu wspomnianej manipulacji z czwartej gęstości. Wiadomo, Ŝe istotami nieświadomymi łatwo się manipuluje. RównieŜ wolno to robić, bo są nieświadome. Im wyŜsza świadomość tym wyŜszy status kosmiczny. Tym samym istota ma większe prawa i wolę. Empiria jest oczywiście wyznacznikiem prawidłowym. Tylko, Ŝe jest zbyt wąsko pojęta. Empiryczne są równieŜ doświadczenia umysłowe i tzw. duchowe. Ale ich nauka nie uznaje. W rozumieniu naukowym empiria ogranicza się do tego co moŜna dotknąć i zobaczyć. Tak jakby doświadczenia zmysłów fizycznych były niepodwaŜalne. Widać tu szaloną niekonsekwencję i brak logiki w myśleniu. Z jednej strony bowiem wiadomo, jakim ograniczeniom podlegają zmysły a z drugiej strony tylko na tym się polega. Z jednej strony na co dzień doświadcza się umysłowych zjawisk (jak choćby myślenie, emocje, uczucia) których dotknąć nie moŜna, a z drugiej strony nie uznaje ich się za miarodajne źródła informacji. Przyznam, Ŝe jest to absurd. Jak to 341 moŜliwe Ŝeby taki absurd był niezauwaŜony! Tą nielogiczność moŜna uznać za dowód na to, Ŝe człowiek i jego umysł są programem. Potrafią zobaczyć, poznać i myśleć tylko w jego zakresie. Nawet jeśli ten program jest absurdalny i wewnętrznie niespójny, to nie są w stanie tego zauwaŜyć, bo zauwaŜenie wykracza poza moŜliwości programu. Oponenci zapewne powiedzą, Ŝe przecieŜ nasze skomplikowane urządzenia badawcze nie są zmysłami. Są czymś innym i niewątpliwie lepszym. Ale przecieŜ ich konstrukcja i przeznaczenie zostały opracowane według zmysłowego obrazu jaki ma człowiek i do badania tego co człowiek im wyznaczył. Nie zbadają niczego, do czego nie zostały przeznaczone. Nawet, jeŜeli pokaŜą nieoczekiwany wynik, to i tak zostanie on „podciągnięty” pod znane wyznaczniki. W ten sposób człowiek zamknął się w mentalnej pułapce. Mam nadzieję, Ŝe ta ksiąŜka będzie jednym z kluczy, którym pułapkę tę się otworzy. Fizyka musi zmienić całkowicie swoje paradygmaty. W ograniczeniu błędnych przekonań nie zajdzie juŜ dalej. Sami fizycy wiedzą, Ŝe jeśli nie dojdzie do tej zmiany, to nic nowego w fizyce juŜ się nie wydarzy. DłuŜej i więcej natury nie da się naciągnąć do wymyślonych przez człowieka, abstrakcyjnych zasad. Fizyka uparła się na stosowanie metamatematyki zamiast odtworzenia natury w jej rzeczywistej postaci. PrzecieŜ natura nie jest matematyką! Owszem, matematyka moŜe być wygodnym narzędziem do operowania technicznego ale nie jest naturą samą w sobie. Tymczasem fizycy chyba o tym zapomnieli. Usiłują naciągnąć naturę do wymyślonych przez siebie matematycznych reguł. Zaprzeczą istnienia zjawiska, bo nie pasuje do wzoru. W obliczu przedstawionych w tej ksiąŜce danych prawie wszystkie obecnie stosowane zasady fizyki są błędne. Kilka z nich omówię. 342 Energia Jak juŜ wspomniałam, według fizyki jest to „coś” co pojawia się „skądś” i znika „gdzieś” a po drodze coś zmieni. Abstrakcyjne pojęcie, które jest tylko pojęciem. Wybiegiem mentalnym stosowanym w celu uchwycenia nieznanych zjawisk, które objawiając się szczątkowo, wyglądają na nielogiczne. Nic dziwnego, Ŝe dzieci w szkołach nie chcą uczyć się fizyki i z takim trudem „wchodzi im ona do głowy”. Dzieci mają jeszcze umysły nie „zaorane” przez nieprawdziwe przekonania. Trudno jest bowiem nauczyć się czegoś co jest niezgodne z naturą. Nie istnieje coś takiego jak energia. To jest puste, abstrakcyjne pojecie. To, co jest dla fizyki energią – czyli skutkiem działania czegoś, to po prostu wzajemne relacje cząstek. Z ich powodu dzieją się rzeczy, które wyglądają na abstrakcyjne. DuŜo pracy wymagało przeliczenie wszystkich zaleŜności cząsteczkowych w widzialnym przez nas kawałeczku świata. Doprawdy imponujące to osiągnięcie. Wcale nie mówię tego ironicznie. Powiem wręcz, Ŝe pojecie energii jest genialną ekwilibrystyką mentalną. Szkoda tylko, Ŝe nie oddaje rzeczywistości. Nie karze to jednak, przynajmniej na razie, zrezygnowania z tego wygodnego wybiegu stosowanego w obliczeniach technicznych. Jednak, jeśli fizyka zechce odkrywać resztę świata, to musi z tego pojęcia zrezygnować. Szukając głębiej źródeł napędu rzeczywistości – znajdziemy przestrzeń, która jest dla Wszechświata czymś w rodzaju perpetum mobile. Zasila się sama własnym ruchem. MoŜna by powiedzieć, Ŝe to jest energia. Lecz takie stwierdzenie mało wyjaśnia a wiele komplikuje. Energia w znaczeniu ezoterycznym, jest chętnie uŜywanym terminem i bardzo naduŜywanym. Energią określa się tu wszystko co wybiega poza znane pojęcia. Jak nie wiemy co jest czym – to zapewne jest to energia. Dość infantylne podejście. To co jest brane za bioenergię – są to cząstki drugiej gęstości, które w kształtach przejścia zamieniają się na elektrony i pozytony. W pojęciu fizyki i biologii rzeczywiście pozwalają na powstanie energii kinetycznej 343 w organizmie. To co jest uwaŜane za energię duchową – to są cząstki z czwartej gęstości wpadające przez kształty przejścia. Informacja łącząca umysł z ciąłem transportowana jest za pomocą kwantów trzeciej i czwartej gęstości. W kształt przejścia w umyśle wpada strumień kwantów, który się tu przekształca na kwanty trzeciej gęstości. W ciele z nich „montowane” są elektrony. To one tworzą prądy mózgowe przenoszące informacje. Ten sam mechanizm zachodzi w odwrotna stronę. Tzn. elektrony zamieniane są na kwanty trzeciej gęstości. Te na kwanty czwartej gęstości – z nich korzysta umysł odbierając informacje ze środowiska trzeciej oraz informację zwrotną jako odpowiedź ciała, szczególnie mózgu, na swoje polecenie. Promieniowanie reliktowe Wszechświata Zarejestrowane neutrina pędzące przez Wszechświat zostały zinterpretowane jako pozostałość po wielkim wybuchu. Jednak neutrina tworzą się na bieŜąco i wcale nie pochodzą z tych bardzo odległych czasów. Neutrino to fragment falowy powstały ze zderzenia wolnego elektronu z siatką kwantową. JeŜeli wolny elektron ( nie związany z Ŝadną siatką) wbije się w siatkę kwantową to jednocześnie wybije z niej jakiś fragment falowy. Sam zostanie na siatce. Tym fragmentem jest właśnie neutrino. JeŜeli przeskoczy ono na siatki postrzegane przez nas – to dla nas pojawia się znikąd i nie wiadomo dlaczego. Neutrina pojawiają się w sąsiedztwie większych mas, bo tam jest większe zagęszczenie materii i przez to większe moŜliwości zderzeń. Wybuch Głównym „aktorem” spektaklu wybuchu jest cząstka falowa znajdującą się na siatce falowej i glue. JeŜeli forma osadzona jest w określonej strefie nulifikacji na obszarze jakiegoś fraktala, to musi się informacja o niej zmieścić na tym obszarze. Przypominam, Ŝe przestrzeń ma ograniczoną pojemność informacyjną. Jeśli forma zostanie przeładowana informacją, to 344 struktura nie pomieści jej. Cząstki i siatki mają ograniczone moŜliwości przyjęcia informacji i atrybutów. Jeśli mimo napełnienia, informacja będzie dalej dostarczana – np. temperatura lub jakiś promieniowanie (fragmenty falowe), to forma ulegnie destrukcji. Jest to mechanizm przestrzeni zapobiegający patologicznemu rozrastaniu się struktur obecny na całej przestrzeni egzystencjalnej (wszystkich gęstościach). Gwałtowne przeładowanie przestrzeni na trzeciej gęstości powoduje eksplozję. Mechanizm polega na odebraniu informacji przez bardzo reaktywną cząstkę falową i jej szybkim przekazaniu na struktury sąsiednie. W ten sposób całe otoczenie miejsca przeładowania odbiera informacje i dalej się przeładowuje. Bodziec zostaje przekazany dalej, tak długo, aŜ informacja zostanie równo rozłoŜona w całej strefie nulifikacji. Wyrównanie poziomu informacji danego obszaru odbywa się (jak na nasze postrzeganie) szybko i gwałtownie. Obserwujemy to jako wybuch. Temperatura Kiedy, według naszego oglądu, coś staje się coraz cieplejsze lub zimniejsze, wzbudza nasz niepokój. Jesteśmy uwraŜliwieni na ten aspekt rzeczywistości bo zagraŜa on naszym strukturą. Dla naszych zmysłów zmiana temperatury jest niepokojąca. Tak został zaprogramowany nasz wzorzec postrzegania, poniewaŜ rzeczywiście ciało ludzkie ma bardzo małą tolerancję na temperaturę. Gdyby nie taki właśnie wzorzec postrzegania, ta zmiana stanu jednego z parametrów środowiska mogłaby być postrzegana rozmaicie albo nie postrzegana wcale. Jesteśmy na tego rodzaju zmiany wraŜliwi bo zagraŜają one naszym własnym strukturą. Omówienie istoty temperatury poprzedziłam takim zawiłym wstępem, Ŝeby zwrócić uwagę na fakt względności postrzegania. Akurat na tą zmianę w środowisku jesteśmy dość wraŜliwi a tysięcy innych zmian nie postrzegamy w ogóle. Temperatura w ziemskiej fizyce zajmuje czołowe miejsce wśród 345 parametrów rzeczywistość. Zostało to tak określone tylko dlatego, Ŝe temperatura dla nas jest bardziej istotna niŜ inne parametry a nie dlatego, Ŝe jest jednym z niewielu istniejących parametrów. To teŜ prowadzi do błędów mentalnych i wypaczeń nauki. Nauka odnosi się do tego, co rzuca się człowiekowi w oczy (zmysły) a niekoniecznie do całego spektrum rzeczywistości. Temperatura to przyspieszenie wibracji cząstek pod wpływem energii – tak mówi fizyka. W ujęciu paradygmatu jaki został przyjęty w tym opracowaniu: Temperatura to międzycząsteczkowe przekazywanie niespójnej informacji. W trzeciej gęstości struktury poddane napływowi ciągów informacyjnych, których struktura nie moŜe przyjąć w sposób laminarny, zostają rozchwiane. Nie pasujące atrybuty, fragmenty falowe czy wręcz inne cząstki wtłaczane do zbalansowanej struktury, będą ją rozpychały. PoniewaŜ w materii trzeciej gęstości jest „duŜo luzu” cząstki mają gdzie „uciec”. Te „uniki” cząstek przed napływem strumienia innych cząstek, fragmentów falowych i atrybutów, odbieramy jako drgania. Pod wpływem ciągu informacyjnego struktura będzie rozszerzała się tak długo aŜ nie wystarczy jej miejsca w przestrzeni, którą zajmuje lub, pod wpływem intruzów, zostaną zerwane wiązania. Jeśli to się stanie, struktura rozpadnie się. Takimi intruzami dla zharmonizowanej struktury moŜe stać się strumień elektronów (w przybliŜeniu określany prądem). Jak wiadomo przewodnik przez który przepuszczamy prąd, nagrzewa się. Im prąd ma mniej miejsca (duŜy prąd w cienkim kablu) tym szybciej się nagrzewa przewodnik. Jeśli ilość przepuszczanych elektronów przekroczy ilość wolnego miejsca w strukturze przewodnika, to ten się rozleci, konkretniej – spali. Drugim przykładem podgrzewania, czyli dokładania do struktury informacji jest ogień. Ogień to strumień cząstek falowych, kwantów i innych resztek po strukturze. Strumień tych cząstek dostarczony gwałtownie, tak bardzo rozpycha strukturę, Ŝe aŜ powoduje jej błyskawiczną dewastację. Jest to spalenie. Zostają w strukturze zerwane wiązania i następuje 346 szybka zmiana w strukturze z chaotycznym wyrzuceniem jej elementów. Przeskok iskry Iskra przeskakuje wtedy, gdy elektrony występują w specyficznej kombinacji. Do przeskoku iskry potrzebne są trzy elektrony w układzie: elektron na siatce falowej, elektron na siatce glue, elektron na siatkach glue–falowa posiadających atrybut – bazowalność – dąŜenie do sumy fraktalnej. Przy tej konfiguracji następuje konieczność (wynikająca z warunków przestrzeni) do skompletowania fraktala. Elektron na siatkach glue–falowa zmienia pozycję. Objawia się nam to jako przeskok iskry. Elektrony konfigurują się tak, aby skompletować fraktale. Dlatego „szukają” takiego ułoŜenia Ŝeby wykonać polecenie przestrzeni. W naszym oglądzie widzimy jak elektrony przeskakują „pustą” przestrzeń, poza przewodnikiem. W rzeczywistości jest tak, Ŝe cały układ jest większy niŜ przewodnik. Obejmuje bowiem inne warianty rozłoŜenia materii. Fraktal „łata” się właśnie tym przeskokiem na siatkach glue– falowa Przepływ prądu Przepływ prądu nastąpi, jeśli struktura zostanie przeładowana informacją. W strukturach atomowych – opartych na siatkach glue i falowej, przeładownie to rozładowują elektrony, poniewaŜ to one znajdują się na zewnętrznych powłokach atomów. Rozładowanie w ten sposób jest nieszkodliwe dla samych atomów. Jest optymalnym wyjściem dla struktury. Prąd przepłynie, kiedy elektrony będą miały duŜo wspólnych atrybutów (przynajmniej 71%) i będą w następującej konfiguracji: elektron na trzech siatkach, elektron na siatce falowej, elektron na siatkach glue– falowej. 347 Na siatce falowej elektron jest związany z cząstka falową. Na trzech siatkach z kwantem lub (i) z cząstka glue, na siatkach glue– falowa, jest na powłokach atomów. Struktura chce pozbyć się nadmiaru informacji szukając dla niej innego miejsca. Przesuwa, wobec tego, cały ten układ. Jeśli nie ograniczymy miejsca, to informacja się rozproszy. Jeśli „wciśniemy” ją w przewód – to układ będzie się przesuwał. Otrzymamy przepływ prądu. Takie wzajemne układy elektronów mogą zaistnieć w strukturze pochodzącej z Ŝywiołu metalu. śywioł ten jest algorytmem przestrzeni ułatwiającym wymianę atrybutów pomiędzy siatkami i ułatwia powstanie ciągłości algorytmicznej na poziomie fraktali równoległych. W innych strukturach nadmiar informacji jest rozładowywany poprzez przekazanie temperatury, wybuch, spalenie, promieniowanie. Magnetyzm Jest to ruch cząstek falowych na poziomie fraktalnym o jeden poziom wyŜszym niŜ przepływ elektronów na układzie siatek glue– falowa. Magnetyzm jest ściśle związany z ruchem elektronów postrzeganych przez nas jako prąd. Relacja pomiędzy magnetyzmem a przepływem prądu jest sprzęŜeniem zwrotnym. Pole magnetyczne Ziemi jest indukowane ruchem elektronów na kombinacji siatek glue–falowa, falowa i glue– falowa–kwantowa. Ruch wzglądem siebie sąsiednich powłok planety o róŜnych temperaturach, powoduje indukowanie przepływu informacji ( temperatura to informacja), która rozładowuje się m.in. przez ruch elektronów. PoniewaŜ róŜnice temperatur nie są stałe, elektrony emitowane są pulsacyjnie i wzbudzają pole magnetyczne, które dlatego jest polem zmiennym. 348 Pole elektromagnetyczne Układ magnetyzm – prąd, jest wzajemnie zaleŜny. Wobec tego moment od którego zaczniemy omawiać cały proces, jest umowny. Zacznijmy więc od ruchu elektronów na układzie siatek glue–falowa. Atrybuty od poruszającego się elektronu na tych dwóch siatkach są przejmowane przez cząstki glue na siatce glue. W tym momencie proces się rozgałęzia na siatkę glue i kwantową. Cząstki glue, które odebrały od elektronów atrybuty rozprzestrzeniają je gwiaździście po siatce glue, jednocześnie kwanty na siatce kwantowej odbierają atrybut rezonansowość od elektronów na siatce falowej, przekazując go wprost do kwantu na układzie glue–falowa a cząstki falowe stowarzyszone wcześniej z elektronem wchodzą na układ glue–falowa. Jednocześnie cząstki glue, które gwiaździście rozprowadziły informację, po utracie atrybutów, wracają na siatki glue–falowa. W ten sposób na siatkach glue–falowa cząstka falowa łączy się z kwantem. PoniewaŜ układ ten posiada atrybuty od dwóch elektronów, to jest on wyŜszym poziomem fraktala od fraktala, na którym odbywa się ruch elektronów. Ten poziom fraktala (cząstka falowa+kwant) jest połączony rewersją fraktalną z następnym poziomem. Ten następny poziom jest na trzech siatkach. Na nim znajduje się proton + cząstka falowa. W momencie „zaskoczenia” układu falowa+kwant z układem proton+falowa zaczyna się ruch obu tych układów. MoŜna powiedzieć, Ŝe jedno drugie holuje. Cząstka falowa tworzy konglomerat zwany paczką falową. Ta pociąga za sobą większą liczbę protonów. Cała rzecz się dzieje na trzech siatkach. Jest to układ nietrwały. Po przekroczeniu tolerancji układu na informację, zaczyna on oddawać protony. Odpadające protony mają dwa wyjścia. Jeden proton zostaje z atrybutami cząstki falowej a drugi bez nich. Pierwszy, zderza się z układem elektron+glue, drugi z elektronem stowarzyszonym z kwantem wywołując ruch elektronów. Oba elektrony na tym poziomie fraktala (trzech siatek) są połączone rewersją fraktalną z niŜszym poziomem fraktala, czyli układem – elektron na siatce glue– 349 falowa. Impuls rewersji fraktalnej z trzech siatek na dwie (glue– falowa) porusza elektron na tych siatkach. Postrzegamy to jako ruch elektronów, który dla nas jest przepływem prądu. z er Zd z ie e en g+ od re eb zo r a na nie no a so try w bu oś t u ci tu bu ry ści t a ie w o an oso z ka n ze na Pr ezo r 350 Grawitacja Grawitacja jest podobnym pojęciem jak energia czyli abstrakcyjnym. Fizycy i matematycy nie maja się co łudzić, Ŝe znajdą na określenie tego pojęcia matematyczny wzór. Grawitacja jest, bowiem zjawiskiem wynikającym z wielu oddziaływań nie tylko na trzeciej gęstości. Skomplikowanie tego zjawiska zaskoczyło nas. Myśleliśmy, Ŝe uda nam się w sposób krótki i wyczerpującym je wyjaśnić. Tymczasem okazało się, Ŝe do pełnego jego wyjaśnienia nie wystarczy wiedza, którą w tej chwili posiadamy. Przedstawione poniŜej wyjaśnienie jest bardzo pobieŜne, ogólnikowe i daleko nie oddaje poziomu skompliko– wania zjawiska. AŜeby dokładnie wyjaśnić grawitację naleŜy znać zasady fraktalne i fizykę przestrzeni. Jak Czytelnik zapewne się domyśla, w ksiąŜce tej przedstawiony jest wąski zakres fizyki przestrzeni. Grawitacja dotyczy nie tylko trzeciej gęstości ale całego Wszechświata, przy czym na kaŜdej gęstości polega na nieco innych zasadach, bo zasady fizyki są nieco inne na kaŜdej z nich. NaleŜy tutaj uwzględnić odróŜnienie gęstości cząsteczkowych od niecząsteczkowych. Czyli innego typu będą to oddziaływania na gęstościach od drugiej do piątej, a innego typu na gęstościach pierwszej, szóstej i siódmej oraz samej przestrzeni. Zajmiemy się tutaj grawitacją gęstości cząsteczkowych. Zjawisko grawitacji będzie równieŜ rozpatrywane z punktu widzenia trzeciej gęstości. Na grawitację składają się głównie: – nacisk drugiej i czwartej gęstości na trzecią, – rewersja fraktalna na poziomach fraktala dotyczących cząstek, – oddziaływania siatek strukturalnych, – oddziaływania cząstek, na trzeciej gęstości cząstki glue, na czwartej gęstości cząstek astralnych, synchronizacyjnych i cyklicznych, na piątej cząstek łączących i niezwlekłych, na drugiej cząstek Ŝyciowych, – działanie czynnika Ŝycia. 351 Ponadto grawitacja rozumiana jako współzaleŜność pomiędzy ciałami niebieskimi w układach gwiezdnych a takŜe ich zbiorach, czyli galaktykach, jest dodatkowym zjawiskiem nałoŜonym na grawitację podstawową, czyli zlepianie się materii. Ciała niebieskie wchodzące w skład galaktyki połączone są tzw. nićmi grawitacyjnymi z centrum galaktyki. Nici grawitacyjne są sumą cząstkowych oddziaływań grawitacyjnych między ciałami, poniewaŜ oddziaływania te zachodzą na wyŜszych poziomach fraktala. Na tych samych zasadach oparta jest grawitacja w poszczególnych układach gwiezdnych. Nici grawita– cyjne zbiegają się wówczas w centrum gwiazdy na której oparty jest układ. RównieŜ zbiory galaktyk mają swoje centrum w danym kosmosie. W oddziaływania grawitacyjne w kosmosie, wchodzi równieŜ materia i galaktyki oparte na innych układach rozłoŜenia materii niŜ na „naszym” układzie siatek, czyli glue–falowa. Nici grawitacyjne mają określoną „wytrzymałość”. Przestrzeń zawiera kod określający maksymalną wielkość kosmosu. Do tego miejsca i momentu kosmos moŜe się rozszerzać. Po osiągnięciu tego punktu krytycznego nici grawitacyjne zaczynają kosmos „zbierać”. Czyli od tego momentu kosmos będzie się kurczył. Rozszerzanie się kosmosu jest spowodowane rozpychaniem przestrzeni egzystencjalnej kosmosu trzeciogęstosciowego przez narastanie fraktali. Materia natomiast pochodzi z przejścia materii drugiej gęstości na trzecią. Na drugiej gęstości, materia pojawia się w wyniku łączenia się fragmentów falowych z pierwszej gęstości. Materia powstaje z programu zawartego w przestrzeni i DSŚ. Stymulatorem tego procesu jest głównie czynnik Ŝycia który w tym wypadku jest w gestii samego Rdzenia. Oddziaływanie grawitacyjne na trzeciej gęstości, z naszego punktu widzenia, czyli istot zbudowanych na siatce glue–falowej, w duŜym uproszczeniu opiera się na siatce glue z udziałem siatki kwantowej, poniewaŜ bierze w nim udział cząstka glue na układzie glue–kwantowa. Siatka kwantowa „pomaga” w rewersji fraktalnej, poniewaŜ głównie z niej są zbudowane kształty przejścia. Dotyczy to rewersji fraktalnej pomiędzy gęstościami. Kształty przejścia 352 będące fraktalami łączącymi gęstości, przekazują impuls do kosmosu innej gęstości. To jest mechanizm przenoszenia oddziaływania na inną gęstość. Siły spajające materię są to właściwie wszystkie wzajemne oddziaływania pomiędzy cząstkami elementarnymi na wszystkich trzech siatkach, ale rewersja fraktalna na poziomie cząstek jest realizowana głównie za pomocą cząstki glue. Cząstka glue posiada atrybut generyczność (patrz rozdział atrybuty cząstek) który umoŜliwia jej wykonanie rewersji fraktalnej. Sama rewersja zachodzi i tak w określonych okolicznościach i podlega zasadzie koncentryczności fraktalnej. Występuje wtedy, kiedy układ fraktalny wypełnia się do „środka”, czyli przeciwnie do kierunku ciągu informacyjnego na przestrzeni fazowej. RozbieŜność względem przestrzeni fazowej powoduje, Ŝe w pewnym momencie ciągi informacyjne przestrzeni fazowej i egzystencjalnej (fraktala o którym mowa) zbiegają się w jednym punkcie. Powoduje to powstanie impulsu, który wywołuje rezonans powłok fraktalnych i przekazanie informacji na pewną odległość. Impuls zostaje przekazany na trzeci i (lub) czwarty poziom od poziomu fraktalnego siatki glue w przypadku niekoncentryczności fraktali wobec siebie. JeŜeli fraktale byłyby koncentryczne (jednokierunkowy ciąg informacyjny) impuls mógłby zostać przekazany liniowo. W przypadku niekoncetryczności czyli nakładania się warstwowego fraktali jak wstąŜka, na kaŜdym poziomie zachodzi zmiana kierunku informacji. Przy takim zaburzeniu informacja moŜe się wytracać. Zapobiega temu atrybut generyczność. Posiadająca go cząstka glue przekazuje pełną informację o sobie na inne poziomy fraktala. Jednocześnie wystąpienie tego atrybutu świadczy o ciągłości materii uniwersa– lnej, czyli materii mogącej budować złoŜone struktury. Grawitacja więc, powstaje tam, gdzie występuje materia ciągła. Reasumując: grawitacja jest oddziaływaniem przekracza– jącym układ zamknięty, w którym elementy połączone są wzajemnymi relacjami kształtów (algorytmów). Atrybut genery– czność jest obejściem przestrzeni umoŜliwiającym wzajemne 353 oddziaływania pomiędzy niezaleŜnymi układami zamkniętymi. Cząstka glue uaktywnia inną cząstkę glue na innym poziomie fraktalnym. W przypadku gdy materia będzie miała zbyt wiele nieciągłości, oddziaływania grawitacyjne będą równieŜ nieciągłe i struktura się rozpadnie – entropia. Entropia jest efektem oddziaływania czynnika śmierci. Ze względu na to, Ŝe grawitacja jest wynikiem wzajemnych oddziaływań pomiędzy cząstkami, jej natęŜenie zaleŜy od ilości cząstek. Ta przekłada się na masę. Dlatego ciało o duŜej masie wykazuje się duŜą grawitacją. Oczywiście siły grawitacyjne są mniejsze tam, gdzie materia jest rozrzedzona i posiada duŜe nieciągłości, i gdzie jest mała zwartość fraktali. 354 3.20. Nauka pozaziemska Z kontekstu tej ksiąŜki wynika, Ŝe istnienie cywilizacji poza Ziemią jest oczywiste. Do tej pory wypowiadałam się na ten temat nie jednoznacznie, teraz powiem wprost, Ŝe cywilizacji pozaziemskich jest bardzo duŜo. W naszej galaktyce jest ich: 300 mln. Są one zjednoczone w Federacji Galaktycznej. Wiele z obcych cywilizacji wielokrotnie odwiedziło Ziemię i ingerowało w Ŝycie planety i ludzkości. Są na to pośrednie i bezpośrednie dowody. Nie miejsce, aby je w tej chwili przytaczać. Na ten temat jest bardzo duŜo najrozmaitszych publikacji. W tej chwili Ziemię teŜ odwiedzają, a raczej nawiedzają obce cywilizacje, gdyŜ robią to nie legalnie. Dopóki bowiem, cywilizacja Ziemian nie nawiąŜe oficjalnych stosunków z Federacją Galaktyczną, dopóty nie wolno z cywilizacją nawiązywać bezpośrednich kontaktów. Cywilizacje, które działają zgodnie z prawem i nie mają złych zamiarów, Ziemi nie odwiedzają. Przybywają tutaj tylko kosmiczni rozbójnicy, którzy wykorzystują Ziemian. Wie o tym wielu ludzi i są na to bezpośrednie dowody. Cywilizacja ziemska nie nawiąŜe kontaktu z Federacją Galaktyczną, dopóki nie stanie się zjednoczoną cywilizacją. W tej chwili na tej małej planecie istnieje nie jedna, a dziesiątki odrębnych cywilizacji. Według prawa galaktycznego samodzielne grupy istot, tak np. jak nasze państwa i narody, wzajemnie ze sobą konkurujące i wałczące, są traktowane jak oddzielne cywilizacje. Cywilizacje mają bardzo róŜny poziom nauki, techniki, moralny, społeczny, umysłowy. Niektóre tak jak my, nie mają Ŝadnego znaczenia w galaktyce, inne to imperia galaktyczne. Te cywilizacje mają niewyobraŜalny dla nas poziom naukowy i techniczny. Tu spotykamy się z paradoksem. Zwykle im wyŜszy poziom cywilizacji, pod kaŜdym, wyŜej wymienionym względem, tym mniej uŜywa ona technologii na co dzień. Technologia jest im niepotrzebna, poniewaŜ posiadają ciała i umysły, które nie 355 wymagają „oprawy” technologicznej. Nie potrzebują się odŜywiać (tak jak my rozumiemy odŜywianie), w związku z tym, zbędne są wszelkie zabiegi towarzyszące produkcji Ŝywności. Mają ciała doskonale dopasowane do warunków panujących na planecie, na jakiej Ŝyją – nie potrzebują w takim razie schronienia. Wszystko, co jest im potrzebne do funkcjonowania, komunikacji i zdobywania wiedzy jest w zakresie moŜliwości ich umysłów. Nie potrzebują przyrządów badawczych, poniewaŜ mają wgląd własnym umysłem w najgłębszą strukturę przestrzeni. Mają dostęp do kaŜdej wiedzy, która jest dostępna w kosmosie dzięki moŜliwości podłączenia się umysłem do siatek strukturalnych i biblioteki kosmicznej. Technologii uŜywają jedynie do poruszania się po Wszechświecie. Naturalnie nie wszystkie cywilizacje są na aŜ tak wysokim poziomie rozwoju. Te inne, w których istoty posiadają ciała i umysły mniej doskonałe, technologią się posługują. Te cywilizacje traktują naukę i technologię jako produkt handlowy, którym się wzajemnie wymieniają. Cywilizacje, o których do tej pory była mowa, to cywilizacje Ŝyjące na trzeciej gęstości lub na pograniczu gęstości trzeciej i czwartej. Te z pogranicza gęstości są cywilizacjami najbardziej rozwiniętymi. Ich „bycie” pomiędzy gęstościami polega na tym, Ŝe posiadają ciała trzecio gęstościowe, a umysły mają właściwości istot czwartogęstościowych. To pozwala na doskonały wgląd w strukturę przestrzeni i moŜliwość operowania myślą, charakterystyczny dla istot Ŝyjących tyko na czwartej gęstości. Są równieŜ cywilizacje, w których istoty mają ciała na czwartej gęstości, a na piątej corsupa. Na czwartej gęstości jest duŜo więcej cywilizacji niŜ na trzeciej. Te cywilizacje nie stosują technologii i nauki prawie w ogóle. Pracują wyłącznie umysłem, tworząc za pomocą myśli wszystko to, czego potrzebują. Materia czwartej gęstości jest tak skonstruowana, Ŝe bardzo łatwo poddaje się takiemu formowaniu. Wysoko rozwinięte cywilizacje Ŝyjące na pograniczu gęstości posiadają naukę opartą o wiedzę pochodzącą z bezpośredniego, 356 zmysłowego lub umysłowego wglądu w przestrzeń. Potrafią widzieć algorytmy strukturalne w pełnej ich okazałości. Mogą nimi operować za pomocą Ŝywiołów i czynników kosmicznych oraz materializować obiekty na trzeciej gęstości z materii czwartej gęstości. Samym tylko umysłem tak manewrują przestrzenią i kształtami przejścia, Ŝe są w stanie zmaterializować dowolnie skomplikowany obiekt. Takie, prawie nieograniczone, moŜliwości tworzenia mają jednak tylko niektóre istoty, te o najbardziej zaawansowanym poziomie rozwoju (czynnikami kosmicznymi mogą operować dopiero samomyślący z piątej gęstości). Pomimo, Ŝe dla wielu są to tylko moŜliwości potencjalne, to i tak kaŜdy z nich potrafi wystarczająco duŜo, aŜeby dla nas wyglądało to na cuda. Oglądania i operowania algorytmami uczą się juŜ bardzo młode osobniki, odpowiednik naszych dzieci. Nie ucztą się one na pamięć jakiś hipotetycznych, naukowych załoŜeń ale trenują umysł do bezpośredniego wglądu. Podam tutaj dwa przykładowe ćwiczenia jakie wykonują tam „dzieci”. Pierwsze ćwiczenie: Wyobraź sobie (w czterech wymiarach przestrzennych) zimną, czarną i szorstką kulę. Przetocz ją po przestrzeni i „po drodze” zamień na gorący, czerwony, przezroczysty sześcian. Drugie ćwiczenie: Wyobraź sobie zamknięte pudełko, w którym znajdują się dwa kolejne pudełka zamknięte jedno w drugim. Teraz jednym ruchem zamień je miejscami tak, aby najbardziej wewnętrzne pudełko stało się tym zewnętrznym, a zewnętrzne wewnętrznym. To ćwiczenie ma kilka rozwiązań. Ponadto kosmiczne dzieci uczą się od razu oglądania i manewrowania algorytmami, przesyłania informacji ciągami informacyjnymi, rozpakowywania pakietów informacyjnych, oglądania zmysłowego na czwartej i piątej gęstości, odbioru treści Rdzenia itp. Jak się to ma do naszego programu nauczania, w którym naczelne miejsce zajmuje dwuwymiarowy układ współrzędnych, którym to zamyka się dzieciom umysły? Potem, nie ma się co dziwić, Ŝe dorośli nie są w stanie, nawet tylko przyjąć do wiadomości, Ŝe świat nie jest wyłącznie taki, jakim widzą go swoim ułomnym zmysłem wzroku. 357 Zaawansowane w rozwoju cywilizacje, zupełnie nie uŜywają takich pojęć naukowych jak my. Operują bezpośrednio na przestrzeni egzystencjalnej. Jako przykład mogę podać ich strategię postępowania w przypadku dopasowywania poszczególnych elementów do siebie. Nie korzystają z obliczeń pola, objętości, wysokości itp. tylko w wyobraźni, z wielką precyzją zestawiają ze sobą elementy. Nauka „ogranicza się” do geometrii algorytmicznej i fraktalnej – operacji na bryłach, kształtach i odnajdywaniu symetrii i antysymetrii. RóŜnicują umysłem kształty między sobą, badają ich wzajemne stosunki symetrii i antysymetrii. Nie uŜywają takŜe pisma liniowego. Pismo, takie jak my uŜywamy jest metodą bardzo prymitywną i archaiczną. Przesyłają sobie informacje prosto z umysłu do umysłu w postaci pakietów informacyjnych i hologramów. Pakiet informacyjny odczytują, tak jak my odczytujemy e– maila z dysku komputerowego. My klikamy myszką, tam gdzie trzeba, a oni klikają w odpowiedni punkt umysłu swoją wyobraźnią. Informacja jest zapisywana i przekazywana w postaci wyobraŜanych kształtów. Przedstawiony powyŜej znak, jest symbolem, w nauce poza– ziemskiej oznaczającym nieciągłość. Istoty będące na najwyŜszych poziomach świadomości posługują się oglądem wynikającym z odczuwania wartości Rdzenia. Jest to najtrudniejsza, ale i najskuteczniejsza metoda, poniewaŜ odwzorowuje bez zniekształceń matrycę Wszechświata. 358 Technologia uŜywana jest głównie do wytwarzania statków kosmicznych, broni oraz duŜych obiektów potrzebnych na planetach. Na przykład napęd antygrawitacyjny oparty jest na manipulowaniu siatkami strukturalnymi. Wykonuje się tzw. rolowanie przestrzeni. Polega ono na wysyłaniu ciągów podprze– strzennych o bardzo podobnej informacji. Ciągi ułoŜone są na kształt walca. Klonowanie informacji powoduje kolaps przestrzeni egzystencjalnej na małej odległości i zerwanie siatek struktu– ralnych. Efektem tego jest zanik grawitacji na małym obszarze. Nie jest to groźne, poniewaŜ siatki odbudowują się po jednym impulsie. Impuls, to odległość algorytmiczna pomiędzy momentami pełnej weryfikacji przestrzeni egzystencjalnej na przestrzeni fazowej. W róŜnych przestrzeniach impuls jest róŜny. Istnieją nawet cywilizacje, ale poza naszą Galaktyką, które posiadają maszyny zjednoczone z ich świadomością. Na ten temat jednak, na razie, niewiele wiemy. Porównanie niektórych naszych pojęciami nauki rozwiniętych cywilizacji. pojęć fizyki z Czas Nie funkcjonuje jako wielkość fizyczna, odczuwają upływ czasu poprzez sekwencję wydarzeń. Czas rozumieją jako wielkość abstrakcyjną, subiektywną, nieistniejącą. Masa Dla nas masa uwzględnia część cząstek na układzie glue– falowa. Masa według nas jest wielkością mającą odzwierciedlać gęstość przestrzeni. Dla „nich” wskaźnikiem gęstości przestrzeni jest zgęszczenie DSŚ i siatek strukturalnych. 359 Prędkość Wielkość nieuŜywana. Jest nią ewentualnie (uŜywając naszych kategorii umysłowych) odległość pomiędzy punktami w przestrzeni liczona ilościami impulsów danej gęstości przeŜytych w czasie przemieszczania się. Impulsy na róŜnych gęstościach mają róŜą częstotliwość. Stąd wynikają zagięcia czasowe. Badanie odległości wykonuje się rewersją fraktalną, wysyłając kształty i po ich powrocie badając ich zniekształcenia. Im więcej zniekształceń, tym jest dalej. Praca Choć wedle naszej nauki, jest to bardzo istotna wielkość, to jest ona jednak ściśle zaleŜna do drogi, czasu i temperatury, a te z kolei są nieadekwatne do rzeczywistości i nie są uŜywane przez rozwinięte cywilizacje. Przedstawiają tylko abstrakcyjne i umowne załoŜenia. W pojęciach fizyki „kosmicznej” odpowiednikiem tej wielkości jest stopień realizacji bloku zdarzeniowego. Drugim rozumieniem tego terminu będzie stopień zapełnienia się informacją jakiejś hipotetycznej strefy nulifikacji. Moc Ta wielkość w pewnym stopniu odzwierciedla rzeczywistość. W ziemskiej fizyce oznacza ilość pracy wykonaną w jednostce czasu. RównieŜ stosowane jest pojęcie mocy obliczeniowej. Jest to ilość operacji wykonanych w jednostce czasu. Ta druga forma, choć stosowana prawie wyłącznie w informatyce, nie bezpodstawnie jest zbliŜona do pojęcia mocy informacyjnej stosowanego w innych cywilizacjach. Jest to ilość informacji, jaka przepłynie przez fragment przestrzeni w trakcie jednego impulsu. 360 Pęd Ta wielkość w ogóle nie jest stosowana. U „nich” stosowany jest potencjał realizacyjny, określający wpływ obiektu na otoczenie. Określa się, jak duŜe zmiany w rzeczywistość wprowadza obiekt materialny samą swoją obecnością. Ciśnienie W naszej nauce odzwierciedla ono wzajemną „siłę nacisku” dwóch lub większej ilości obiektów materialnych. Niestety, jest to wielkość abstrakcyjna, poniewaŜ obejmuje wyłącznie częściowe rozłoŜenie materii na układzie siatek glue– falowa. O wiele bardziej adekwatne do rzeczywistości jest badanie zagęszczenia informacji na danym obszarze, które będzie oddawać wzajemną relację układów na wszystkich siatkach strukturalnych. Matematyka Cywilizacje będące na najwyŜszym poziomie rozwoju, matematyki prawie nie uŜywają. Wszystkie operacje wykonują w umyśle, czyli bezpośrednio na obiektach w przestrzeni. Praca umysłu polega nie tylko na wyobraŜaniu sobie abstrakcyjnych zaleŜności lub tylko badaniu rzeczywistości. Od razu umysłem, za pomocą Ŝywiołów i czynników kosmicznych, buduje się z algorytmów konkretne obiekty. Manewrować w ten sposób moŜna na gęstościach od drugiej do piątej. W cywilizacjach, w których istoty nie posiadają takich moŜliwości, uŜywa się czegoś w rodzaju matematyki. Z powodu nieumiejętności wykonania czynności samym umysłem, trzeba posłuŜyć się jakimiś obliczeniami stosując umowne wielkości. Nasza matematyka ma spełniać to zadanie. Popełnia jednak kilka zasadniczych błędów. 361 Po pierwsze: Dostosowuje rzeczywistość do matematyki. To znaczy, Ŝe neguje istnienie zjawisk, jeśli tych nie udaje się dopasować do jej rygorów. Po drugie: Wykonuje obliczenia na stałych elementach. Efektem tego jest „patyczkowa” matematyka, wywodząca się z rachunku typu: dwie sztuki dodać dwie sztuki, równa się, cztery sztuki. Taka matematyka sprawdza się w przypadku liczenia właśnie sztuk czegoś, ale nie nadaje się do operacji na przestrzeni. Do obliczeń dotyczących rzeczywistości, naleŜy zastosować matematykę, w której elementy będą mobilne i dopasowane do niej (a nie na odwrót). Po trzecie: UŜywanie nieskończoności jest błędne, jeśli stosuje się ją do obliczeń dotyczących przestrzeni egzystencjalnej, to znaczy, przestrzeni, której nasza matematyka dotyczy. Pojęcia nieskończoności moŜna uŜywać jedynie w odniesieniu do przestrzeni fazowej. Ale o istnieniu przestrzeni fazowej matematycy nie wiedzą. Po czwarte: Wszelkie osie nie muszą być proste. Wręcz przeciwnie. Prosta jest wielkością hipotetyczną, nie istniejącą w rzeczywistości. Prostą oś moŜna stosować do obliczeń budowlanych ale nie w stosunku do przestrzeni. Po piąte: W rzeczywistości nie istnieją kąty proste. Matematyka oparta na nich stawia jedynie wyidealizowane hipotezy, a nie bada rzeczywistości. To tylko kilka najwaŜniejszych i najprostszych zastrzeŜeń do ziemskiej matematyki. Jest ich duŜo więcej, ale to juŜ temat na IV Level hiperfizyki. Nawet tych kilka zastrzeŜeń burzy dotychczasowe aksjomaty matematyczne. Jeśli doda się do tego zanegowanie podstawowych wielkości fizycznych, to cała nasza nauka stoi pod wielkim znakiem zapytania. Nowocześni matematycy przeczuwają, Ŝe dotychczasowe zasady nie powinny być bezwzględnym wyznacznikiem i próbują matematykę przekształcić. Dobrze byłoby, gdyby robili to w odpowiednim kierunku a nie brnęli w ślepą uliczkę. 362 Pojęcia uŜywane w fizyce rozwiniętych cywilizacji. Pole matrycy Jest to jednostka miary, porównująca gęstość cząsteczkową do gęstości DSŚ. Inną metodą jest zbadanie zagęszczenia kwantów na danym obszarze trzeciej gęstości i sprawdzenie ich atrybutów. Ilość poszczególnych atrybutów będzie się przekładała na gęstość DSŚ. Malobacja Wielkość oddaną tym pojęciem stosuje się przy projektowaniu ścieŜek ewolucyjnych i tworzeniu egregorów. Oznacza ona: szybkość zmiany róŜnicy, pomiędzy realizacją wpływu Rdzenia poprzez istoty na przestrzeń egzystencjalną, a wpływem istot niestrukturalnych (szóstej i siódmej gęstości) poprzez redukcję algorytmów przestrzeni fazowej do przestrzeni egzystencjalnej. Owoficzność Określa w jakim „natęŜeniu” działa strumień zewnętrzny na przestrzeń fazową poprzez metaprzestrzeń, w stosunku do realizacji strumienia zewnętrznego bezpośrednio na przestrzeń fazową. Pochłanialność W naszej fizyce bada się poziom absorpcji promieniowania. W fizyce „kosmicznej” określa się tym pojęciem ilość atrybutów, jaką układ moŜe pochłonąć lub dostosować, a jaką oddać. Jednocześnie uwzględnia się cztery wielkości. Układ moŜe: 363 1. Przyjąć atrybuty 2. Zamienić atrybuty 3. Przepuścić 4. Odbić Synchronizacja pola Ta wielkość przedstawia stopień realizacji synchronizacji przez przestrzeń egzystencjalną wytycznych przestrzeni fazowej z realizacją załoŜeń metaprzestrzeni na przestrzeń egzystencjalną. Im róŜnica synchronizacji przestrzeni jest większa, tym synchro– nizacja pola jest mniejsza. Spójność pola Gdy tempo przeskoku informacji na poziomie przed algorytmicznym na metaprzestrzeni osiągnie kres realizacji, to moŜe stać się algorytmem przestrzeni fazowej. JeŜeli przestrzeń fazowa posiada algorytmy, których ciągłość realizacji przekłada się od metaprzestrzeni do przestrzeni egzystencjalnej, to na przestrzeni tworzy się napręŜenie. NapręŜenie moŜe być zaginane poprzez wzajemną interakcję między przestrzenią fazową, a przestrzenią egzystencjalną. JeŜeli ich wzajemna interakcja tworzy układ wirowy (subspinowość), to ciąg realizacyjny od metaprzestrzeni do przestrzeni egzystencjalnej zmienia wzajemny układ napręŜeń na napręŜenia fraktalne. Im większe jest napręŜenie fraktalne w stosunku do napręŜeń przestrzeni, tym większa jest spójność pola.JeŜeli dany obszar jest mobilny i stabilny, to jest w nim spójność pola. Kwantowalność gęstości Określa maksymalną ilość kwantów danej gęstości jaka zmieści się w okach siatek strukturalnych powstałych w wyniku ich połączenia. (Połączenie kilku siatek tworzy jedno oczko). 364 Minoresncencja fragmentaryczna Patrz rozdz. Atrybuty cząstek. Atrybut przenikalność. Stopień dekompletacji Ma podobne znaczenie, co minorescencja ale dotyczy obiektu. Oznacza ilość nieciągłości w danym obiekcie. Podano tu kilka przykładowych wielkości uŜywanych przez zaawansowane cywilizacje. Widać, Ŝe odnoszą się one bezpośrednio do rzeczywistości przestrzeni. Nie „uŜywa” się umownych, sztucznych wielkości, które mają być obejściem i wybiegiem na jako, takie orientowanie się pozwalającym w świecie i dające skromne moŜliwości manipulowania nim. Nie wszystkie jednak cywilizacje mają aŜ tak zaawansowaną naukę i technologię oraz takie duŜe moŜliwości umysłowe. Większość operuje swoją własną nauką, w której uŜywają równie nieadekwatnych do rzeczywistości pojęć, jakich uŜywa nasza cywilizacja. Jednak, aby jakoś sobie dawać radę w trudnej materii, jeŜeli nie ma się bezpośredniego, doskonałego wglądu oraz moŜliwości manipulowania nią, trzeba niestety, znaleźć jakieś inne wyjście. Tym innym wyjściem są nasze wielkości fizyczne pozwalające na precyzyjne obliczenia. Bez nich nie mielibyśmy Ŝadnej technologii. Jako ciekawostkę podam kilka zabawnych wielkości uŜywanych przez cywilizacje na niskim poziomie rozwoju. Cywilizacja oparta na DNA, Ŝyjąca na podobnej planecie do Ziemi, w której istoty mają dobrze rozwinięty zmysł węchu, wymyśliła taką dziedzinę nauki: Na podstawie zapachu gleby, na której rośnie określona roślina, badają, w jakiej kolejności będą więdnąć jej poszczególne części. Zabawne jest to, Ŝe nie ma to Ŝadnego oparcia w faktach. Zgodność jest tylko przypadkowa. Czy my przypadkiem nie stosujemy podobnych dziwactw? 365 W cywilizacji prawie humanoidalnej, Ŝyją osobnicy mający skórę reagującą na światło. Pod jego wpływem na niej powstają przypadkowe plamy. Na podstawie układów tych plam „rano” wnioskują, czym powinni się tego dnia zająć. Skąd my to znamy? Mamy przecieŜ sporo adekwatnych metod na tego typu funkcjonowanie. Cywilizacja Ŝyjąca na planecie o ekstremalnych warunkach (blisko gwiazdy), mieszkająca w komorach w jej wnętrzu, Ŝyje w przekonaniu, Ŝe poza nimi i ich planetą nic więcej nie istnieje. To teŜ znamy z własnego doświadczenia. Rozwinięte cywilizacje wcale nie kwapią się z oświecaniem i „ewangelizowaniem” innych cywilizacji. Takie postępowanie jest niezgodne z prawem kosmicznym. KaŜda cywilizacja powinna tworzyć swoje własne systemy. To zapewnia róŜnorodność, o którą chodzi Rdzeniowi. Niektóre ścieŜki ewolucyjne wręcz są tak zaprojektowane aby zapewnić izolację. Taka ścieŜka, do tej pory, była ścieŜką ewolucyjną na Ziemi. Dziwactwa ziemskiej nauki, mentalności i zwyczajów mieszczą się w normie dla niŜej rozwiniętych cywilizacji. Dla naszych naukowców liczą się głównie, Ŝeby nie powiedzieć wyłącznie, wskazania przyrządów i obliczenia matematyczne. Jeśli zaobserwują fakty, które są nie do wyjaśnienia w ten sposób to... źle dla tych faktów. Zarzucają błędność weryfikacji zmysłami i umysłem ale weryfikacja za pomocą przyrządu skonstruowanego na wzór tych zmysłów, jest w porządku. Podobnie z matematyką, która jest wymysłem ludzi. Do tej abstrakcji bezwzględnie naleŜy się dostosować, a do innych umysłowych obserwacji juŜ nie. Nasi naukowcy obserwują fakty w postaci niezbadanych zjawisk, nie uznają ich, bo nie ma jak ich zweryfikować. Weryfikacja 366 natomiast, zachodzi na bazie umówionych załoŜeń, które przecieŜ niekoniecznie są załoŜeniami właściwymi. Kto lub, co zweryfikuje weryfikującego? Tak moŜna w nieskończoność, a w miedzy czasie umyka rzeczywistość, która nie chce podporządkować się załoŜeniom. Odwrotnie postępują naukowcy z rozwiniętych cywilizacji. Tam, liczy się głównie ogląd umysłowy i to właśnie jemu podporządkowują zasady nauki. Dzięki temu, mają tak ogromne osiągnięcia. Na usprawiedliwienie ludzi moŜna zaliczyć to, Ŝe nie mają takich moŜliwości umysłowych i zmysłowych jak tamte, rozwinięte istoty. Ale redukowanie do zera wszystkiego, co nie mieści się w starych załoŜeniach, to juŜ jest zupełnie niepotrzebne ograniczenie. Jeśli ludzkość zamierza eksplorować kosmos, uczyć się i rozwijać, to musi przyjąć inne kategorie myślenia. Dopiero to, będzie warunkiem otwarcia umysłowego i powiększania jego moŜliwości. Jednak, aŜeby ludzkość mogła skorzystać z dorobku galaktycznej wspólnoty musi przyjąć nową naukę opartą na rzeczywistości Wszechświata. AŜeby. przyjąć gotową technologię – dla nas fantastyczną, konieczne będzie przyjęcie nowych zasad fizyki. 367 3.21. Szósta gęstość Wkraczając na szóstą gęstość, wkraczamy w zupełnie nieznany świat. Światy innych gęstości, niŜ trzecia, są juŜ dla nas dziwne i niezrozumiałe. Łączy je jednak z naszym światem przynajmniej budowa przestrzeni egzystencjalnej. Światy te są zbudowane z cząstek. Istoty zamieszkujące je, mają ciała, róŜniące się bardzo od siebie, ale jednak ciała materialne. Funkcjonują na podobnych zasadach. Myślą, uŜywając tego samego mechanizmu przestrzeni. OdŜywiają się, poruszają. Mają emocje i przeŜycia. Zbierają doświadczenia i dzięki temu rozwijają się. Na szóstej gęstości jest zupełnie inaczej. W filozofiach i religiach, ten obszar jest określany jako czysty duch, jeŜeli określany jest prawidłowo. Często jednak, mylnie za sferę duchową, bierze się czwartą i piątą gęstość. Ale jest ogromna róŜnica pomiędzy tymi światami, a szóstą gęstością. Szósta gęstość, przede wszystkim, nie jest światem. To przepotęŜny obszar całego Wszechświata oparty na sześciu Diamentowych Siatkach Świadomości. Jest w nim siedem kosmosów wzajemne otwartych. Nie ma w nim Ŝadnych obiektów. Są tylko istoty. Jedynymi róŜnicującymi momentami są osobliwości. Jest ich siedem lub osiem. W nich Główny Logos emituje na Wszechświat Diamentowe Siatki Świadomości. Przez te punkty równieŜ interweniuje Rdzeń. Szósta gęstość jest niematerialna w tym sensie, Ŝe nie cząsteczkowa. Jej objętość wypełniają tylko Diamentowe Siatki Świadomości. Przestrzeń egzystencjalna to fragmenty falowe i algorytmy. Gęstość samych DSŚ jest tutaj tak duŜa, Ŝe nie zmieściłaby się tam cząstka. Jest teŜ wystarczająco duŜa, aby zapewnić ciągłość wewnętrzną istocie. Istota składa się z samych siatek świadomości otoczonych przestrzenią swojego „Ja” oraz algorytmów zbudowanych z fragmentów falowych. Na szóstej gęstości są dwie sfery. Klasyfikacja dotyczy istot jako, Ŝe nie ma tam innych obiektów, niŜ one (oprócz wspomnianych osobliwości). Sfera niŜsza, to istoty dąŜące do równowagi. Sfera wyŜsza, to istoty będące w równowadze. 368 DąŜący do równowagi są istotami, które jeszcze nie w pełni zharmonizowały się ze sobą i przestrzenią. To istoty, które skończyły juŜ ewolucję na piątej gęstości i doprowadziły do kolapsu corsupa. Kolaps corsupa powoduje rozproszenie struktury zostawiając czystą świadomość. Ta świadomość juŜ jest na szóstej gęstości. Istota na szóstej gęstości składa się ze strefy nulifikacji „Ja”, DSŚ i zestawu algorytmów. Algorytmy tutaj tworzą całe bloki, nie ma między nimi nieciągłości. Istota wówczas ma pełną płynność funkcjonowania i istnienia. Ma równieŜ pełny wgląd w siebie. Zna wszystkie swoje składowe, czyli ma pełną samoświadomość. Jej niedoskonałość polega jedynie na tym, Ŝe nie jest całkowicie zsynchronizowana z przestrzenią. Jej praca nad rozwojem polega właśnie na pracy z „Ja”, które jest fragmentem przestrzeni. Kiedy uzyska tę synchronizację to staje się istotą zrównowaŜoną. ZrównowaŜeni nie pracują juŜ ze swoim „Ja”. Zajmują się zbiorowościami świadomości we Wszechświecie. Balansują Wszech– świat i pilnują tego, aby rzeczy działy się tak, jak mają się dziać. ZrównowaŜeni potrafią zaingerować w przestrzeń w taki sposób, aby nie zaburzać jej równowagi. Wobec tego, ich ingerencja jest mało zauwaŜalna, a jednocześnie bardzo skuteczna. Potrafią zrobić rewolucję w ewolucji. Taki proces przeprowadzany jest w tej chwili na Ziemi. Istnieje teraz na Ziemi moŜliwość gruntownej przemiany zaaranŜowanej przez najwyŜsze siły Wszechświata (Patrz rozdz. „Fala 2012”). Jednak szósta gęstość nie przeprowadza zmian wbrew woli środowiska i istot w nim Ŝyjących. Zostawiają moŜliwość decydowania o sobie podmiotom ich ingerencji. Jeśli istota zechce przyjąć rękę do niej wyciągniętą – to uzyska skuteczną pomoc. Jeśli nie – jej strata. Ludzkość w tej chwili ma szansę uchwycić rzucone jej koło ratunkowe, ale czy je podejmie? Na szóstej gęstości istoty nie myślą. Myśl jest dla nich surowcem. Mogą ją składać z algorytmów tak, jak z klocków. Na gęstościach niŜszych myśl jest relacją algorytmów istoty z algorytmami przestrzeni i zaleŜy od tego, jakiego rodzaju algorytmy istota jest zdolna z przestrzeni wyłapać, czyli istota myśli myślami, które praktycznie myślą się same, bez jej świadomego wyboru. Na szóstej 369 gęstości istota tworzy myśl na zewnątrz siebie i od niej nie zaleŜy. UŜywa płynnych pakietów myśli. Przede wszystkim dostępne jest dla niej rozumienie Rdzenia. Bawi się składankami algorytmów jak klockami. Korzysta z czegoś co moŜnaby porównać do twórczej wyobraŜani. Nie jest to jednak subiektywne i irracjonalne fantazjowanie. To tworzenie w harmonii z przekazem Rdzenia. Pracuje na materiale pochodzącym bezpośrednio od Rdzenia. Dla tego Wszechświata wartości Rdzenia stanowią to, co jest obiektywne. Nie ma bowiem, większej prawdy od Prawdy Rdzenia. Istota jest tutaj obiektywna na tyle, na ile jest zdolna rozumieć Jego wartości (Patrz rozdz. „Przestrzeń” – Symbioza mocy). MoŜna powiedzieć, Ŝe jest to subiektywny obiektywizm. Obiektywne jest odtwarzanie w sobie wiedzy absolutnej, na której istota jest wręcz osadzona. Subiektywnym pozostaje to, czego jeszcze nie potrafi objąć i interpretuje po swojemu. Istota na szóstej gęstości nie ma potrzeby zdobywania wiedzy dlatego, Ŝe wiedzę tę juŜ posiada. Ma dostęp do całej wiedzy Wszechświata. MoŜe mieć najwyŜej problem z objęciem jej całości. Istota nie ma równieŜ postrzegania. Widzi i wie na zasadzie porównywania elementów. Bezpośrednio z DSŚ odczytuje ich pro– gram. Na siatkach świadomości są nieomalŜe tylko „matematyczne” zaleŜności. (Patrz rozdz. „Diamentowe Siatki Świadomości”). MoŜe jednak te zaleŜności dopasować do jakiegokolwiek wzorca poznawczego dostępnego we Wszechświecie. Dlatego istota pomimo, Ŝe widzi rzeczywistość taką jaka ona jest, czyli jako grę współzaleŜności kształtów, to moŜe odzwierciedlić ją w jakimkolwiek modelu postrzegania i wiedzy. Potrafi zobaczyć kaŜdy świat „oczami” istoty z tego świata. Na szóstej gęstości tworzy się ścieŜki ewolucyjne. Polega to na dopasowywaniu istniejących algorytmów. Z nich układa się wszystkie moŜliwe kombinacje. Dlatego, jest taka róŜnorodność we Wszechświecie i dlatego nie wszystkie światy są „dobre” i „przyjemne”. Z polecenia Rdzenia naleŜy wykorzystać wszystkie moŜliwe kombinacje algorytmiczne. Po „skomponowaniu” ścieŜki, przekazywana jest ona na piątą gęstość, gdzie realizuje się ją w materii niŜszych gęstości. Na szóstej gęstości od razu widać jaki będzie efekt zaprojektowanego procesu ewolucyjnego, ale nie jest on udostępniany 370 niŜszym gęstościom. Popsułoby to całą „zabawę”. Szósta gęstość, natomiast, tylko obserwuje, jak się realizuje ścieŜka. Wiedza nabyta podczas obserwacji ścieŜki ewolucyjnej wzbogaca wiedzę Wszechświata. Istota szóstej gęstości ma równieŜ pełną moŜliwość „ślizgania” się po strumieniu zewnętrznym, czyli czasie. MoŜe znać całą przeszłość i przyszłość. Ta ostatnia, co prawda, niby nie jest zdeterminowana, widać tylko jej prawdopodobieństwa. MoŜna jednak przewidzieć, który wariant się wydarzy. Na szóstej gęstości nie istnieje niewygoda, zmartwienia, trudy, kara i nagroda. Za to istota posiada pasję, czyli przyjemność tworzenia. Nie wiąŜe się to, jednak, z emocjami. Emocji nie ma juŜ na piątej gęstości. Na szóstej gęstości jest chłodna kalkulacja i „gorąco” Rdzenia. Wartości Rdzenia odbiera się jako właśnie pasję, wręcz namiętność lecz, bez emocjonalną. WraŜeniami jakie są dostępne dla istoty na szóstej gęstości jest wynurzanie się i zagłębianie. MoŜna powiedzieć, Ŝe jest to czymś w rodzaju regulacji strumienia informacji i świadomości. Na szóstej gęstości panuje ścisła hierarchia. Nie ma mowy o jakiejkolwiek demokracji. Demokracja w ogóle jest zaprzeczeniem praw Wszechświata. Jak moŜe być głos istot będących na najniŜszym poziomie ewolucji tak samo waŜny, co głos tych na poziomie najwyŜszym. Wygląda to tak, jakby dziecko decydowało o rodzicach. Kompetencje w hierarchii są ściśle rozdzielone, według poziomu umiejętności i mocy. KaŜda istota ma swoje zadanie dopasowane do jej umiejętności i poziomu. Ma równieŜ swoją odpowiedzialność. Pomimo, tak ścisłej hierarchii nikt nie ma do tego pretensji. Jest ona oczywista, poniewaŜ Wszechświat jest zbyt powaŜną instytucją, aŜeby mógł być prowadzony przez niekompetentne istoty. ZrównowaŜeni działają w większej unifikacji, ale tam teŜ jest hierarchia. Tylko, Ŝe trudno odróŜnić i wyizolować poszczególne procesy. W opinii ludzi sfera „czystego ducha” jest przepełniona miłością, taką jaką, ludzie są w stanie zrozumieć. Miłości, której objawem jest litość, pomaganie, współzaleŜność, sentymentalizm, 371 poczucie własności, namiętność i poŜądanie. Tego rodzaju odczucia nie występują w kategoriach myślowych szóstej gęstości. Na pograniczu piątej i szóstej gęstości następuje całkowita zmiana kategorii myślenia. Myślenie typu logicznego i dedukcyjnego nie jest uŜywane, poniewaŜ są to najprymitywniejsze sposoby analizy rzeczywistości. Tutaj widzi się wszystko naraz ze wszystkimi zaleŜnościami jednocześnie. Częściowo tego rodzaju ogląd był juŜ dostępny na piątej gęstości, ale tutaj jest bez porównania większa „szerokość” tego oglądu. Widzi się, Ŝe wszystko ze wszystkim jest połączone i wszystko od wszystkiego zaleŜy. Tzw. dobro i zło są relatywne. Często to, co uwaŜamy za zło jest dobrem z punktu widzenia dobra ogólnego (Wszechświata i Rdzenia). Temu tematowi naleŜało by poświęcić oddzielną rozprawę. Na łamach tego opracowania nie ma na to miejsca. Jest to przecieŜ hiperfizyka a nie rozprawa filozoficzna na temat etyki i moralności. Miłość w kategoriach wyŜszych poziomów Wszechświata jest zrozumieniem a istota tam jest neutralna. Czasami zrozumieniem zabarwionym ciepłą Ŝyczliwością, ale na pewno nie tym, co ludzie z miłością wiąŜą. Istota na szóstej gęstości ma świadomość i odczucie swojej nieśmiertelności. Nie grozi tu juŜ jej „odpadnięcie” od ewolucji i cofniecie na pierwszą gęstość. Chyba, Ŝe... stanie się upadłym. Upadli, to oddzielna kategoria istot na szóstej gęstości. Zwykle, zostaje nim jedna istota na cały Wszechświat. Rdzeń ceni sobie istoty potrafiące wykreować dla Niego nowe myśli i treści, ale upadły z tą wolnością bardzo przesadził. Zamiast, mimo wszystko, dostosować się do wymaganych ram, uprawiał zbyt śmiałą „samowolkę”. Sprzeciwił się woli Rdzenia i stałby się niebezpieczny dla Wszechświata. Rdzeń nie pozawala mu się rozwijać dalej i kaŜe cofnąć jego proces ewolucyjny aŜ do pierwszej gęstości. Upadły jest istotą potęŜną, inteligentną i mądrą. Ponadto potrzebny jest Wszechświatowi po to aby pochłaniać resztki starej świadomości i wprowadzać element niepokoju. 372 Funkcja upadłego była pierwowzorem do stworzenia postaci Lucyfera. Lucyfer znaczy – niosący światło, istota bardzo inteligentna i zła. Pan piekieł. Upadły anioł, który sprzeciwił się woli Boga. Taką opinię wystawili upadłemu Ziemianie. Czy oby słusznie? Dlaczego, wobec tego, nazywany jest Lucyferem? Dlatego, Ŝe światło świadomości moŜe w nas zagościć, wówczas, kiedy samodzielnie zaczniemy myśleć, a nie tylko odtwarzać zestawy myśli juŜ istniejących. Ktoś taki jak, Lucyfer, burzy wygodny porządek rzeczy i nam samym karze się buntować. Z buntu i niezadowolenia, a nie z rozleniwiającej wygody rodzi się mądrość i świadomość. Siła, która pcha człowieka do poznania będącego wynikiem buntu i zwątpienia, a czasami nawet rozpaczy, nazywana była mocami lucyferycznymi. To zerwanie jabłka z drzewa poznania, z drzewa dobra i zła, zmieniło człowieka. Czasami myli się i błądzi, ale dzięki temu jest wolny, bo teraz dokonuje wyboru. Z istoty bezwolnej, wyłącznie konsumującej gotowe juŜ dobra, stał się twórcą. Bycie twórcą czyni człowieka współpracownikiem Boga. Jeśli człowiek nim nie jest, jest dla Boga mało wartościowy. Taką istotę Bóg odsyła do poprawki – na pierwszą gęstość. Dlatego we wstępie do tej ksiąŜki umieściłam tajemnicze zdanie, Ŝe... „Najlepsze co mogę dla Ciebie zrobić, to wprowadzić Ci konflikt poznawczy”. JeŜeli poddasz się zwątpieniu, to masz szansę na to, aby Twoje wątpliwości skierowały Cię na drogę poznania, tym samym zmieniły z biernego konsumenta w twórcę. 373 3.22. Siódma gęstość Szósta gęstość była juŜ czystym „duchem”. Siódma jest „duchem najczystszym”. Jest to sfera przy samym Rdzeniu, gdzie wyraźnie czuje się jego obecność. Tutaj, istota jest tak blisko Rdzenia, Ŝe odczuwa wyłącznie Jego przemoŜny wpływ. „Myśli” wartościami Rdzenia, czuje to co Rdzeń. Diamentowe Siatki Świadomości są tam tak gęste, Ŝe bardziej gęste być juŜ nie mogą. Posiadają absolutną ciągłość i kompletność. Kompletność jest pełnym zharmonizowaniem przestrzeni z Diamentowymi Siatkami Świadomości. Jest to przestrzeń, która jest odwzorowaniem doskonałości Rdzenia. Paradoksalnie, tutaj, istoty najbardziej czują swoją „małość” w stosunku do Rdzenia i tutaj potrafią się od Niego odróŜnić. Istoty na niŜszych poziomach nie odczuwają obecności Rdzenia. Im niŜsza gęstość, tym słabsze odczucie przestrzeni będącej Jego emanacją. Istota nie potrafi odróŜnić się od przestrzeni. To moŜe sprawiać wraŜenie odczucia jedności Wszechświata, ale nie ma z prawdziwą jednością nic wspólnego. Świat siódmej gęstości jest światem wyłącznie istot. Nie ma tam Ŝadnych obiektów. Istoty nie posiadają juŜ „Ja”. Straciły je na granicy szóstej i siódmej gęstości. Tak, jak podczas przechodzenia z piątej gęstości na szóstą, zachodzi kolaps corsupa, tak przy przejściu tutaj, zachodzi kolaps strefy nulifikacji „Ja”. Istoty stanowią jedność. Nie rozdziela juŜ ich nawet strefa nulifikacji. Pomimo to, czują swoją subiektywność. RóŜnią się między sobą, poniewaŜ reprezentują róŜne aspekty Rdzenia. Dopiero ta strefa Wszechświata jest jednością. Mylne są twierdzenia, Ŝe to, co wychodzi poza materię trzeciej gęstości jest światem jedności. Jedność jest dopiero na siódmej gęstości. Nikt z Ŝyjących nie moŜe jej odczuć. Nie ma, bowiem, dostępu do tego świata poprzez gęstości będące pomiędzy nimi. Nie moŜna w najmniejszym nawet stopniu „dotknąć” tamtego wraŜenia, poniewaŜ nikt, kto ma strukturę, nie wytrzymałby tego. Zostałby po prostu poraŜony. Poza tym jest to z załoŜenia wykluczone. 374 RównieŜ istoty siódmej gęstości nie mogą odczuć istot strukturalnych. Jest to teŜ z załoŜenia niemoŜliwe. Chcąc obserwować i odczuwać niŜsze światy, muszą to robić w sposób pośredni. Wysyłają wobec tego swoich wysłanników. Są to istoty zakotwiczone w przestrzeni egzystencjalnej tak, jak wszystkie pozostałe. Mają jednak specjalne połączenie z istotami rodzicielskimi. Są ich awatarami. Awatar jest zwykle obser– watorem świata, ale teŜ przez niego jest modyfikowana przestrzeń bezpośrednio z siódmej gęstości. Takim sposobem siódma gęstość, Rdzeń i Główny Logos „wchodzą” w światy strukturalne. ŚcieŜek rozwojowych dla awatarów jest klika. RóŜnią się one bardzo od ścieŜki standardowej. Awatarów jest bardzo mało, bo istoty na siódmej gęstości nie specjalnie interesują się światami materialnymi. Jeśli interweniują, to działają doskonale. Operują bowiem mocą i moŜliwościami Rdzenia, a nie ma nic doskonalszego niŜ Rdzeń. Z załoŜenia nie zajmują się przestrzenią egzystencjalną. Ich funkcja polega na sterowaniu przestrzenią fazową i metaprzestrzenią. Działają więc na samej matrycy Wszechświata. Zmiany przez nich wprowadzane są dla istot niewidoczne. Istoty tam istnieją w stanie ciągłej ekstazy. MoŜna to porównać do jednoczesnego stanu absolutnego spokoju i absolutnego pobudzenia. Określa się to równieŜ jako ekstazę agonii. Obecnie na siódmej gęstości jest juŜ duŜo istot. Nie moŜna ich jednak policzyć, gdyŜ stanowią jedność i nie sposób ich rozdzielić. Po śmierci Wszechświata niektóre z nich zostaną zaabsorbowane przez Rdzeń. Inne po prostu znikną wraz z Wszechświatem. 375 3.23. Fala 2012 W niektórych środowiskach wiele mówi się o zmianach w roku 2012. Końcu świata, katastrofach i przyszłym, wspaniałym świecie. O co właściwie chodzi? Chodzi o Falę. Kosmiczne zjawisko dotyczące całej galaktyki. Fala, jak to fala, przesuwa się po przestrzeni. Jej „szerokość” obejmuje kilkanaście naszych lat. Jej czoło dotarło do nas juŜ kilka lat temu. Apogeum nastąpi pod koniec roku 2012 i będzie utrzymywało się przez kilka miesięcy. Przez następnych kilka lat natęŜenie będzie malało. Wykorzystując przedstawioną w tej ksiąŜce wiedzę, postaram się wyjaśnić, na czym polega to kosmiczne zjawisko. Fala jest wygenerowana przez tzw. piony galaktyczne. Są to miejsca skondensowanego przekazu Głównego Logosa na DSŚ. Czyli miejsca wejścia informacji od samego Rdzenia, przez które Rdzeń interweniuje. DSŚ wysyłają skumulowaną informację na siatki strukturalne. Przekazana informacja moŜe być róŜna. Tym razem jest to fala, która zmienia strukturę przestrzeni tak, aby umoŜliwić poŜądane zmiany. Informacja przesuwa się po przestrzeni wywołując pobudzenie siatek strukturalnych. Pobudzenie to jest przekazywane właśnie ruchem fali. Fala niesie bardzo duŜe zaburzenia wywołując zmiany w warunkach fizycznych przestrzeni. W sensie dosłownym, rozbijane są dotychczasowe przestrzenne układy, a na ich miejsce wprowadzana jest inna organizacja. Efektem tego zabiegu jest uaktywnienie innych algorytmów, a w związku z tym, innych bloków zdarzeniowych. Fala jest interwencją Rdzenia. W języku religijnym moŜna powiedzie, Ŝe Bóg się zmiłował i naprawia świat. Czy Bóg się zmiłował, czy po prostu materia uniwersalna dojrzała do tej zmiany? Raczej to drugie. Gdyby nie była w stanie zrealizować poleceń, to sam Bóg, by na to nic nie poradził. Fala nie przynosi konkretnych rozwiązań. Czytelnik, juŜ wie, Ŝe przestrzeń i algorytmy nie mają treści. Przestrzeń i DSŚ, 376 wyznaczają tylko warunki ich łączenia się. Te algorytmy, z kolei, wpływają na siatki strukturalne wywołując wydarzenia oraz na wzorzec i model postrzegania, budując treści umysłu. Fala umoŜliwi wprowadzenie zmian, ale propozycje ich muszą istnieć. Jeśli zaistnieje nowy model rzeczywistości to fala go „skrystalizuje”. Jeśli modelu nie będzie – to utrwali chaos, który został nią wywołany. Dlatego, są tylko dwie moŜliwości zakończania procesu fali. Z tarczą lub na tarczy. Jedna moŜliwość to przebudowa świata, ale tak, jak wspomniałam, potrzebny jest gotowy model nowego świata, który zostanie dzięki fali wdroŜony. Druga moŜliwość to chaos, który doprowadzi cywilizację do całkowitego upadku. W tym wypadku optymistyczne prognozy przewidują przetrwanie cywilizacji przez najwyŜej 20 lat. Stan świata w tej chwili nie jest najlepszy, a w przypadku niezareagowania pozytywnymi zamianami na falę, będzie coraz gorzej, aŜ do całkowitego jego upadku. Nietrudno sobie wyobrazić do czego doprowadzi narastanie chaosu w sytuacji przeludnienia, zdewastowanego środowiska krańcowego i zlikwidowaniu infrastruktury cywilizacji. Do apokalipsy w wielkim mieście wystarczy brak prądu i wody. Gdyby nie było fali, ta cywilizacja przetrwałaby równie krótko, poniewaŜ jest urządzona najgorzej, jak to moŜliwe. Bystry obserwator zjawisk przyrodniczych, społecznych i politycznych widzi to na pierwszy rzut oka. Taki potworek mentalno – fizyczny nie ma prawa istnieć we Wszechświecie. Istnym cudem jest to, Ŝe w ogóle jeszcze istnieje. Szczególnie teraz, kiedy cała Galaktyka się reformuje, a materia uniwersalna wymaga doskonalszych struktur. Ta cywilizacja doprowadziła do przekroczenia pojemności przestrzeni na tolerowanie tak duŜej, nieskoordynowanej masy chaosu ze środowiskiem. Ludzkość obchodzi się z planetą i samą sobą jak buldoŜer zostawiający zgliszcza, unicestwia się swoją własną bronią. Największym problemem jest masa cywilizacji, a konkretniej ilość ludzi. Gdyby ludzi była chociaŜby połowa, to nie byłoby problemu z przekroczeniem wartości krytycznej 377 przestrzeni, nawet przy zatruwaniu środowiska. Środowisko nadąŜałoby z oczyszczaniem się. Przy tak ogromnej i, w dodatku, szybko zwiększającej się populacji, Ŝadna technologia nie umoŜliwi uchronienia środowiska przed zagładą. Jakichkolwiek byśmy sposobów produkcji nie wymyślili to i tak, kaŜdy z nich w jakiś sposób eksploatuje planetę i przestrzeń. KaŜda eksploatacja jest dopuszczalna, ale tylko w określonych granicach. Jednak, nie ma na co liczyć, Ŝe ludzie ograniczą rozmnaŜanie, tym bardziej, Ŝe paradoksalnie jest na to nacisk społeczny. Jest to idiotyzm. Przepraszam za określenie, ale ono i tak jest za słabe, aby oddać poziom tej głupoty. Fala umoŜliwi ludziom szybszą zmianę ich struktur (ciała, umysłu i corsupa). Będzie łatwiejszy dostęp do piątej gęstości. Ten dostęp juŜ jest. JeŜeli człowiek będzie wykształcał zdolności łączenia się ze swoją częścią na piątej gęstości, to teraz łatwiej osiągnie poŜądany efekt. Jeśli tego nie zrobi, straci szansę. Dla wielu jest to szansa jedyna. Jeśli masz pre–corsup, to warunkiem na otrzymanie corsupa jest właśnie nawiązanie kontaktu z piątą gęstością. Do tej pory było to trudne. Dzięki fali, wielu ludzi moŜe ten kontakt uzyskać i przez to wykonać najwaŜniejszy dla siebie skok ewolucyjny – uzyskać moŜliwość na indywidualizm i nieśmiertelność. Jeśli z tej szansy nie skorzystają – przepadło na zawsze, bowiem tym kim są dla siebie samych i dla przestrzeni, nie będą juŜ nigdy. Ludzie posiadający corsupa mają szansę na szybkie dobudowanie struktur i stworzenie sobie szans na dalszy przyspieszony rozwój. MoŜliwe teŜ będzie uzyskanie specjalnych moŜliwości np. paranormalnych, jeŜeli teraz mają na to potencjał i będą go w czasie fali trenowali. Nade wszystko jednak, jest moŜliwe uzyskanie wyŜszego poziomu świadomości. Ale jeśli nie otworzą się na przyjęcie nowych algorytmów dostarczanych przez falę, to te ominą ich niepostrzeŜenie i znikną na zawsze. Fala, to swego rodzaju manna lecąca z nieba, lecz jeśli nie schylisz się po nią i jej nie skonsumujesz, to będziesz nadal głodny. Fala nic za Ciebie nie zrobi. Fala umoŜliwi Tobie wykorzystanie potencjałów, 378 które masz i zdobycie nowych. MoŜe umoŜliwić Tobie nawet to, co nazywamy oświeceniem. O tym, Ŝe fala nadejdzie, zapisane było na strumieniu zewnętrznym Rdzenia od początku istnienia Wszechświata. Na Ziemi byli tacy, którzy potrafili odczytać zapis na DSŚ, siatkach strukturalnych lub kontaktowali się z wysoko rozwiniętymi istotami, które to potrafiły. Ludzie Ci nazywani byli prorokami. Są liczne proroctwa przewidujące to, co się teraz dzieje. Przez długi czas przekazywane były jak plotka, zniekształcając się po drodze. Wiele z nich jest w tej chwili swoimi własnymi karykaturami. Wielokrotnie mówiło się o końcu świata i teraz mało kto juŜ reaguje na wieści o domniemanym zagroŜeniu. Jednak te pogłoski nie były bezpodstawne. Cywilizacja juŜ wielokrotnie była w duŜym niebezpieczeństwie. To, Ŝe do tej pory istnieje, jest zasługą istot, które pracują nad tym, aby ją podtrzymać. Naiwnością jest twierdzenie, Ŝe losy ziemskiej cywilizacji zaleŜą od samych Ziemian. O tę planetę trwają rozgrywki polityczne od setek tysięcy lat. Ziemianie Ŝyją w błogiej nieświadomości tych zagroŜeń. Cywilizacja rzeczywiście przeznaczona była do całkowitej i burzliwej likwidacji – głównie ze swojej winy. Wedle oceny „instancji” wyŜszych nie zasługiwała na przetrwanie. Wiele w tym jest racji. Jednak przewaŜyły interesy frakcji, której zaleŜy na utrzymaniu ciągłości tej ścieŜki ewolucyjnej. Decyzja o zagładzie została odwołana i przysłano na Ziemię „desant”, którego „komandosi” robią wszystko, aby przetrwała infrastruktura cywilizacji. Warunkiem jednak jest podwyŜszenie poziomu świadomości Ziemian. Dla jednych jest to wiadomość przynosząca ulgę, dla innych jednak będzie to tragiczne w skutkach. W jakiej grupie znajdą się konkretni ludzie – zaleŜy od nich samych. Cywilizacja po fali, jeśli ta odniesie poŜądany skutek, uzyska wyŜszy status kosmiczny. Nie będzie wolno juŜ bezkarnie porywać ludzi i traktować ich jak króliki doświadczalne. Obce cywilizacje będą z nami współpracować, a nie nas wykorzystywać. O tym, Ŝe tak robią jest w tej chwili tajemnicą poliszynela. Jako terapeutka mam styczność z wieloma takimi 379 przypadkami. Dobrze, jeśli wykorzystanie ogranicza się do pobrania „tylko” materiału biologicznego. Gorzej, gdy człowiek taki staje się ciągłym dostarczycielem potrzebnych im produktów na czwartej gęstości. (Patrz rozdz. Wszechświat jako algorytm) Wykorzystują nieświadomość ludzką, ignorancję, niski status cywilizacji i brak moŜliwości obrony. Przedstawiciele armii niektórych państw współpracują z nimi i sprzedają ludzi w zamian za technologię. Przy czym, niekoniecznie rządy tych państw o tym wiedzą. Załatwiają to tajne słuŜby, często bez wiedzy szefów rządów. Ukrócenie tych nielegalnych procederów jest w planie przekształceń w czasie i po fali. Takie są ambitne plany szóstej gęstości. Jednak ich wcielenie w Ŝycie będzie wymagało współpracy ludzi. Nikt nam tego, bez naszego udziału, nie zorganizuje. Jak wspomniałam wyŜej, został na Ziemię przysłany „desant komandosów” z piątej i szóstej gęstości po to, aby zrealizować zamierzenia ratunkowe dla cywilizacji. Zostali oni nazwani lightworkerami. Są nimi rodowici Ziemianie jak i przybysze z innych ścieŜek ewolucyjnych, wcieleni w ziemskie ciała. WdraŜają w Ŝycie strategię szóstej gęstości. Po co to robią? Nie wszyscy są tacy, jak większość Ziemian, dbających wyłącznie o własny interes. Robią to prawie bezinteresownie. Prawie, bo ich korzyścią jest satysfakcja z pomocy, przygoda i bodźce ewo– lucyjne. Czy im się to uda, zaleŜy głównie od tego na ile Ziemianie pomogą im w ratowaniu własnej cywilizacji, a jeszcze bardziej, na ile nie będą im w tym przeszkadzać. Została przysłana tutaj nadzwyczajna pomoc, poniewaŜ cała Galaktyka przechodzi duŜe zmiany, a Ziemia ma dołączyć do galaktycznej wspólnoty. Powinniśmy wobec tego dorównać im poziomem. Cywilizacje w galaktyce przechodzą z paradygmatu walki i rywalizacji na współpracę. Wiele z nich juŜ osiągnęło ten poziom, ale teraz będzie to tłem dla wszystkich. Rozpadowi ulegną matryce genetyczne pochodzące ze starego Wszechświata. Taką matrycę posiadają cywilizacje tzw. 380 jaszczurze. Czytelnicy śledzący teorie spiskowe wiedzą, o co chodzi. Nazwa „jaszczury” nie jest bezpodstawna. Są to istoty funkcjonujące na bazie algorytmów skupiających i „zasysających” do siebie. Daje to efekt skrajnego egoizmu. Przyświecają im wytyczne: moje jest najwaŜniejsze; walcz o swoje, cierpienie jest dobre i waŜne, przyj do przodu, nie patrząc na boki, liczę się z innymi tylko wtedy, gdy mam w tym interes lub zmuszony jestem przemocą, stosowanie przemocy, aby uzyskać to, co się chce jest oczywiste. Panował przez wieki kodeks moralny, zaaplikowany przez jaszczury, w którym była wytyczna, Ŝe najwaŜniejszym jest – „Bóg, honor, Ojczyzna”. Narody stosując się do tego zalecenia bezustannie ze sobą walczyły, dostarczając jaszczurom produktów umysłowych w postaci negatywnych emocji, które są dla nich poŜywieniem (patrz rozdz. „Czwarta gęstość”). Matryca genetyczna i zaaplikowane „przymioty” prymity– wnego drapieŜnika, występują jako pierwotne instynkty przetrwania. W mózgu bardziej rozwiniętej istoty odzwierciedlają się one w jego pniu. Taki mózg, ograniczony do tego, co znajduje się właśnie w pniu, mają gady. Stąd nazwa „jaszczury”. Nie przeszkadza to tym istotom posiadać duŜą inteligencję. Czyni to je, jeszcze bardziej niebezpiecznymi. Algorytmy z tego rodzaju ścieŜek ewolucyjnych zostają wycofywane. Istoty na nich oparte będą musiały zniknąć z przestrzeni Wszechświata. Nie odbędzie się to jednak na zasadzie jednorazowej eksterminacji, tylko powolnego procesu przekształcania. KaŜde nowe pokolenie będzie się rodziło na nieco zmienionej matrycy. W końcu ze starej matrycy nie pozostanie juŜ nic. Ludzka cywilizacja jest ukształtowana na jaszczurzej matrycy. Jest równieŜ trochę jaszczurów wcielonych w ludzkie ciała. Jaszczury przez ok. 300 000 lat panowały nad Ziemią, wdraŜając swoje zasady. Oprócz tego, Ŝe zmanipulowały matrycę genetyczną, to jeszcze okroiły nasze DNA do dwóch helis 381 trzeciogęstościowych. Takie DNA nie pozwala na uzyskanie duŜych moŜliwości umysłowych i szerszego postrzegania. To m.in. jest przyczyną postrzegania przez człowieka tak wąskiego spektrum rzeczywistości i nie widzenie drugiej i czwartej gęstości oraz tak trudny dostęp do gęstości piątej. Dwie nici DNA budują ciało tak, Ŝe nie moŜe ono utrzymać rozbudowanego umysłu, duŜej strefy nulifikacji, obsłuŜyć narządów zmysłów. Mózg nie potrafi zanalizować większej, niŜ w tej chwili ilości danych. Ciało jest najsłabszym elementem systemu „człowiek”. Ludzie, którzy posiadają większe niŜ normalnie moŜliwości umysłowe, mają znacznie zmodyfikowane DNA na wszystkich gęstościach. Modyfikacja została dokonana na matrycy z piątej gęstości. Panowanie jaszczurów widać gołym okiem i na kaŜdym kroku. Oprócz wspomnianych wyŜej „przymiotów”, jaszczury zaaplikowały ludziom niechęć do poznawania, lenistwo umysłowe, brak kreatywności, wyŜszość wiary nad wiedzą. Człowiek miał być posłusznym i niemyślącym stworzeniem. Jaszczurów juŜ nie ma!!! w kwietniu 2010 roku zostały zmuszone do opuszczenia Ziemi. Zostało jednak jaszczurze plemię. To jesteśmy my wszyscy. Posiadamy, niestety, jaszczurzą matrycę genetyczną. Ludzie, którzy są na wyŜszym, niŜ przeciętnie poziomie rozwoju potrafią „przymioty” tej matrycy pokonać wartościami pochodzącymi z rozwiniętego corsupa i „Ja”. Ci, którzy bazują głównie na matrycy, mają tylko te „przymioty”. Podstawą do zmian, które wywoła fala, jest przebudowa wielu fraktali Wszechświata i, co się z tym wiąŜe, przeskok na wyŜszy poziom DSŚ. Materia uniwersalna galaktyki dojrzała juŜ do przejścia na inny poziom istnienia. Nie polega on na czymś szczególnym. Nie przeskoczy cała materia (jak niektórzy sadzą) na jakiś domniemany poziom duchowy. Będzie to „tylko” przełączenie na inny rodzaj algorytmów, o generację wyŜej, niŜ jest obecnie. Mimo wszystko, jest to duŜa rewolucja. Ziemia teŜ bierze w niej udział. JeŜeli człowiek nie nabudował sobie tych struktur i nie stworzył mostu kwantowego – no to cóŜ! Efektem będzie 382 odczepienie go od zasilania przez przestrzeń. Jego umysł straci moŜliwość funkcjonowania. Nie będzie pasował do nowych algorytmów (nie będzie czytał z przestrzeni, czyli myślał) nie będzie dla niego bloków zdarzeniowych – bo nowe bloki nie będą do niego pasowały. Tacy ludzie, w sensie dosłownym, stracą „rozum”. W cudzysłowie, poniewaŜ ich rozumem były programy wgrane na dotychczasowe siatki. Są to przekonania, za pomocą których myślą. a właściwie nie myślą, tylko je odtwarzają we własnym umyśle. Bez tych przekonań ich umysł nie działa. Zdawało by się, Ŝe takich ludzi jest mało. Wręcz przeciwnie! To ponad 70% ludzkiej populacji. Łatwo sobie wyobrazić co moŜe się dziać kiedy takie masy ludzi stracą wyznaczniki swojego funkcjonowania. przełączenie, z jednoczesnym Pierwsze większe odłączeniem starych programów, będzie juŜ w czerwcu 2011 r. Powinno spowodować znacznie zwiększoną umieralność i wszelkie zaburzenia psychiczne. Spodziewać moŜna się nasilenia rozruchów społecznych, dziwnych, nieracjonalnych zachowań polityków (to juŜ widać), zwiększonej agresji. Spodziewanym efektem jest zapadanie ludzi na depresje i apatie. Prawdopodobnie objawi się to równieŜ w zwiększonej ilości samobójstw i morderstw. Brzmi to strasznie, ale dotyczy tych, którzy nie przełączą się na program nowych siatek. Jeśli jednak człowiek dbał o rozwój świadomości, to nie grozi mu ten scenariusz. Czytelnik tej ksiąŜki, skoro dobrnął do tego momentu, nie znudził się i nie zezłościł, jest juŜ przełączony na nowe siatki i na pewno nie grozi mu zostanie zombi. Przeciwnie! Ludzie, którzy męczyli się w starym świecie, teraz będą mogli nareszcie odetchnąć. Nadchodzi ich czas!!! Zmienią się warunki Ŝycia na lepsze. Będzie wielki boom technologiczny. Nareszcie zapanuje sprawiedliwość. ŁupieŜczy system ekonomiczny zostanie obalony. Zmieni się gruntownie sposób myślenia. Nie będziesz musiał, Czytelniku, szukać z przysłowiową świecą człowieka, z którym moŜesz swobodnie porozmawiać 383 w stylu jaki Ci pasuje. Nie będziesz musiał ukrywać swoich niekonwencjonalnych poglądów. Ten świat nareszcie będzie Twoim światem! Na tym równieŜ będzie polegało „przejście Ziemi w czwarty wymiar”, o którym tyle się mówi. Po przeczytaniu tej ksiąŜki Czytelnik juŜ wie, Ŝe to określenie jest tak nieprecyzyjne, Ŝe aŜ nic nie mówiące. Planeta trzeciogęstościowa nie moŜe przejść do innego wymiaru – chyba chodziło autorom tego terminu o gęstość, bo przecieŜ nie o wymiar przestrzenny. Planeta wówczas zniknęłaby. Byłaby to potęŜna katastrofa kosmiczna, likwidująca cały kawał przestrzeni. To byłby dopiero koniec świata! Zanim jednak cywilizacja wraz z planetą przejdą do następnego etapu ewolucji, będzie trzeba przejść przez kilka nieprzyjemnych okoliczności. PoniewaŜ fala wywoła częściowe zniszczenie dotychczasowych układów fizycznych siatek strukturalnych – to wszystkiego moŜna się spodziewać ze strony środowiska fizycznego. Trudno przewidzieć, co stanie się w czasie przemodelowywania siatek i dodania cząstek, i atrybutów. Planeta moŜe kompletnie wyjść z równowagi. To zresztą juŜ się dzieje. Gwałtowne zmiany klimatu, wiele ruchów struktur głębokich warstw Ziemi, juŜ wywołują ogromne trzęsienia Ziemi i wybuchy wulkanów. To dopiero początek. Największym jednak kłopotem moŜe okazać się Słońce. Fala dotyczy równieŜ naszej gwiazdy. W strukturze gwiazdy wywoła zmiany warunków fizycznych. Co z tego wyjdzie – tego nie wie nikt. Ilość zmiennych jest tak duŜa, Ŝe nawet najbardziej zaawansowane naukowo cywilizacje nie są w stanie tego dokładnie przewidzieć. To, Ŝe ze Słońcem juŜ dzieje się coś dziwnego, wiedzą naukowcy z jego obserwacji. Wiedzą oni jedynie „coś”. Obserwują, Ŝe jest nienormalnie. Ale nie mają pojęcia dlaczego tak jest. Słońce, zamiast wejść juŜ w swoją zwiększona aktywność, zgodnie z cyklem 11–letnim, jest wręcz spowolnione. Pod wpływem fali i dodatkowych cząstek przebudowuje się grawitacja. Ma to wpływ na cały układ słoneczny. Szykują się więc zmiany 384 naprawdę gruntowne. Jeśli Słońce zechce w sposób gwałtowny rozładować gromadzące się w jego wnętrzu napięcia, to „poczęstuje” nas taką ilością swojej masy, Ŝe nasza nieodporna na nic technologia, zwyczajnie nie wytrzyma tego. Przede wszystkim w niebezpieczeństwie jest elektronika. Satelity komunikacyjne (szpiegowskie teŜ), komputery, bazy danych, itp. W następnej kolejności padną generatory prądu. Ta cywilizacja bez elektroniki, a tym bardziej bez prądu, praktycznie nie istnieje. Prawdopodobieństwo strat spowodowanych wyrzutem masy koronalnej liczone z piątej gęstości w styczniu 2011 roku, wynosiło: 57% szans na niewielkie straty – niestety, to prawdopodobieństwo maleje, ale procesy nie są liniowe i moŜe sytuacja się nie zrealizuje. Kilka procent groźna prawdopodobieństwa na bardzo duŜe straty, 20% na średnie. Średnie straty to zniszczenie elektroniki i spalenie generatorów oraz śmierć kilu procent populacji wyłącznie z tego powodu. Nie będzie natomiast gwałtownego przebiegunowania. Bieguny w tej chwili przyśpieszyły przesuwanie się, ale będzie to trwało jeszcze dziesiątki lat. Prawdopodobny najbliŜszy termin na gwałtowne przestawienie jest za 58 lat, lecz tylko w przypadku specjalnej ingerencji (np. szóstej gęstości). Mówi się o kilku dniach ciemności. W kosmosie nikt nic na ten temat nie wie. Jeśli chcielibyśmy snuć przypuszczenia, to moŜe chodzić o interwencję obcej cywilizacji, która zamanipuluje planetą. Jak wspomniałam w poprzednim rozdziale moŜliwości mają ogromne. Lecz taka manipulacja, bez wiedzy Ziemian, nie wróŜyłaby niczego dobrego. MoŜna by straty zminimalizować, gdyby decydenci zechcieli te fakty wziąć pod uwagę. Ale oni wolą zajmować się i zastanawiać, jak głównie uwodzeniem społeczeństwa zorganizować emerytury za trzydzieści lat, uwzględniając dzisiejszy system. Adresuję do nich powiedzenie: „Myślał indyk o niedzieli, a w sobotę łeb ucięli”. Cywilizację czeka jeszcze kilka niespodzianek, o których nie mają pojęcia, i co gorsza, nie mają zamiaru się dowiedzieć. Za chwilę to, czym się z takim zapałem 385 zajmują, stanie się nieaktualne i w obliczu katastrofalnych zagroŜeń, śmieszne i trywialne. Powodzenie fali zaleŜy od tego, jak kaŜdy z nas się zachowa. Jeśli odpowiednia ilość ludzi przyjmie nowe algorytmy i pozwoli swojej świadomości przeskoczyć na wyŜszy poziom, to cywilizacja odrodzi się w nowej szacie. Nareszcie zapanuje upragniona złota era! Jeśli, natomiast ludzie nie przyjmą nowej świadomości, czeka cywilizację bezwzględna zagłada w ciągu kilkunastu lat. JeŜeli tak wielu ludzi będzie dalej ignorowało ostrzeŜenia, udawało, Ŝe nic się nie dzieje i ciągle starania o swój rozwój odkładało na później, to nastąpi ta druga ewentualność. Jak będziesz czuł się Czytelniku, kiedy świat będzie się walił, a Twoi bliscy będą umierać z głodu i wycieńczenia? Ty, natomiast, będziesz miał świadomość, Ŝe kiedy mogłeś przeciwdziałać temu, nie zrobiłeś NIC. 386 3.24. Kim są autorzy i jak napisana została ta. ksiąŜka. Czas uchylić rąbka tajemnicy i udzielić wreszcie odpowiedzi na to dręczące Czytelnika pytanie. Jednak naszego pełnego „kosmicznego” CV nie moŜemy jeszcze podać. Tak jak napisałam we wstępie – być moŜe wyjawimy tą tajemnicę za ok. dwa lata, czyli po przejściu fali. Czytelnik jest pewnie ciekaw, któŜ miał czelność podwaŜyć święte tabu wiedzy i wiary. KtóŜ miał czelność zakwestionować dobre mniemanie ludzkości o sobie i skrajny antropocentryzm. Nie będziemy się dziwili, Ŝe to nie spodoba się ludziom. Wiemy, Ŝe naraziliśmy się większości. No cóŜ – trudno. Ta większość będzie miała wielką ochotę zignorować tę ksiąŜkę. Jeśli ktoś chce zostać autsajderem nowej cywilizacji to moŜe pozwolić sobie na taką ignorancję. Lecz wiemy równieŜ, Ŝe nie da się jej zignorować. Ludzkość, bowiem jest teraz na przejściu ze starej cywilizacji do nowej, w której podana tutaj wiedza będzie obowiązywała. Wiedza ta jest darem dla ludzkości od bardziej zaawansowanych istot kosmicznych. Jest wkalkulowana w ścieŜkę ewolucyjną i wcześniej, czy później zostanie i tak przyjęta. Wielu ludzi pewnie będzie zarzucało nam co najmniej brak skromności i pokory oraz nieuzasadnione pogląd, które uznajemy za prawdziwe. Powiedzą, Ŝe jesteśmy kolejnymi nawiedzonymi. Znowu – trudno. My spełniamy po prostu swoje zadanie. Kim wobec tego jesteśmy? Dlaczego to my, a nie Wy otrzymaliście tę wiedzę? Jesteśmy istotami na najwyŜszym poziomie ewolucji Corsupa, tuŜ przed przejściem na szóstą gęstość. Mamy wysokie statusy kosmiczne ze względu na swoje specyfiki dlatego, Ŝe jesteśmy na nietypowych ścieŜkach ewolucyjnych. KaŜdy z nas na innej. W ten sposób się uzupełniamy. Pomagała nam równieŜ czwarta osoba, Marta Dardzińska, która jest istotą z najwyŜszej sfery szóstej gęstości. Mamy do dyspozycji wszystkie formy postrzegania (patrz rozdz. 387 Postrzeganie). Za pomocą tych narzędzi została zdobyta ta wiedza. Mamy moŜliwość swobodnego rozmawiania z innymi istotami z kosmosu, w tym z innymi cywilizacjami. Nie otrzymaliśmy jednak informacji poprzez przekazy, do których co niektórzy czytelnicy są przyzwyczajeni i myślą, Ŝe jest to jedyny sposób porozumiewania się. Nie mają do niego zaufania – i słusznie. Tzw. przekazy są w większości manipulacją. Nie jest to jedyny, moŜliwy sposób kontaktowania się. Wiedza ta nie została nam przedyktowana. Została przez nas zdobyta badaniami i za pomocą dyskusji z innymi istotami. Wszystkie, najdrobniejsze nawet zagadnienia poruszone w tej ksiąŜce, są efektem zadawanych przez nas pytań. Nie otrzymywaliśmy nigdy Ŝadnej informacji, jeśli nie zapytaliśmy o nią. Tak, więc kierunek i tok badań był wybrany przez nas. To my musieliśmy wpadać na pomysły oryginalnych pytań. Trudno zapytać o zagadnienie, którego istnienia, nawet się nie podejrzewa. Nasi rozmówcy, bowiem nie specjalnie kwapili się aby nas naprowadzić na nowy trop. Musiała to zrobić nasza własna świadomość. KaŜda odpowiedź rodziła następne, niezliczone pytania. Zdobywanie informacji i tworzenie z nich wiedzy nie jest nigdy skończone. Im więcej wiedzy zdobywaliśmy, tym więcej okazywało się do zdobycia. Piszę w czasie przeszłym, poniewaŜ ta ksiąŜka jest efektem tego przeszłego procesu. Ale nasze badania dalej trwają i są coraz efektywniejsze. Przygotowujemy juŜ następną ksiąŜkę, w której uŜyta będzie tutaj przedstawiona wiedza podstawowa. Naszymi rozmówcami są istoty z zaawansowanych poziomów piątej i szóstej gęstości. Są one wcielone lub nie, w inne cywilizacje. Dlatego jesteśmy pewni tej wiedzy i dlatego mamy czelność bezceremonialnie głosić te obrazoburcze tezy. Wiedza ta nie jest bowiem naszą fantazją, ani „mniemanologią”. Jest sprawdzona przez inne cywilizacje, które dzięki niej osiągnęły niewyobraŜalny dla nas poziom rozwoju i technologii. Informacje oparte o ziemskie pojęcia otrzymaliśmy od naszych wykładowców, którzy z tymi pojęciami się zapoznali. My 388 sami równieŜ musimy operować pojęciami z róŜnych dziedzin nauki, aŜeby wiedzieć o co pytać. Nasi rozmówcy dopasowywali swoje odpowiedzi do naszego poziomu. Tak, Ŝe im większa była nasza wiedza, tym bardziej zaawansowane były ich odpowiedzi. Naszymi głównymi wykładowcami są: Nemeron – wykładowca dla ludzkości z szóstej gęstości oraz Numan –Czaj – z najwyŜszej sfery piątej gęstości. Dziękujemy im za cierpliwość odpowiadania nam na nieskończoną ilość, nie zawsze ciekawych dla nich pytań. Mieliśmy jeszcze wielu rozmówców i wykładowców, których imion ze względów politycznych nie mogę na razie wymienić. Nad opracowaniem tego zestawu nowych pojęć pracowaliśmy ponad dwa lata, w międzyczasie pracując na przysłowiowy chleb. Wykonywaliśmy pracę zupełnie nie związaną z badaniami nad Wszechświatem. Pracę wyczerpującą, Ŝeby nie powiedzieć niewolniczą. Nie byliśmy finansowani przez Ŝaden instytut, Unię Europejską ani prywatnego sponsora, nawet nie przez rodzinę. Dopiero zasponsorowane zostało wydanie tej ksiąŜki, za co sponsorom Violecie i Krzysztofowi Pawlakom serdecznie dziękujemy. Pracowaliśmy prawie w konspiracji. Mało kto wiedział o tym co robimy, a tylko kilka osób znało fragmenty efektów naszych badań. Czytelnikowi pewnie nasunie się pytanie, Ŝe skoro mamy moŜliwość wpływania na rzeczywistość, to dlaczego nie załatwiliśmy sobie innych warunków Ŝycia. Odpowiedź na to jest złoŜona. Po pierwsze: Nie pasujemy do tego środowiska. Nie „łapiemy” się na algorytmy mające wpływ na Ŝycie gospodarcze i finanse. (Patrz rozdz. Bloki zdarzeniowe). Jesteśmy ludźmi dla przyszłości. Przeciwnikami jaszczurzej cywilizacji. Jak komandosi, zrzuceni jesteśmy na teren wroga, w związku z tym nie mogliśmy się wplątywać w zaleŜności od ziemskich organizacji. Po drugie: Ten świat jest teraz w rozkładzie, w związku z tym nie moŜna zbudować na takiej ruinie Ŝadnej stabilnej konstrukcji. 389 Po trzecie: Szósta gęstość nie mogła nam w tym pomóc z dwóch powodów. Pierwszy to, wspomniane wyŜej niedopasowanie algorytmiczne, drugi – nie wolno im. Ich nadzwyczajna pomoc byłaby zbyt duŜą ingerencją w środowisko. Kiedy buntowaliśmy się ( były takie sytuacje) ich odpowiedzą było „JeŜeli środowisko nie jest w stanie was utrzymać, nie zasługuje na tę wiedzę”. NaleŜymy do tego środowiska, więc jeśli nie pokonamy tych trudności – to równieŜ jest wina i strata dla środowiska. Takie są prawa Wszechświata. (Patrz rozdz. Przestrzeń). Wielu ludzi, szczególnie orędowników New Age myśli, Ŝe wyŜsze istoty są po to, aby ich uszczęśliwiać. Muszę zdementować to mniemanie. Zadaniem wyŜszych gęstości jest tylko pilnowanie, aby ścieŜka ewolucyjna była realizowana. JeŜeli będzie się to wiązało z rzucaniem kłód pod nogi – zrobią to. Natomiast, jeśli jest tak trudno, Ŝe ludzie nie dają juŜ rady, wówczas organizowana jest pomoc. Istoty stamtąd zachowują się jak mądry rodzic, który nie odrabia lekcji za dziecko. Ale oni i tak wiedzieli, Ŝe poradzimy sobie. Nie podesłali nam gotówki, ale pomagali wykonać procesy na naszych strukturach, które umoŜliwiały nam szybkie podwyŜszanie poziomu świadomości i mocy oraz „podkręcanie” intelektu i moŜliwości operacyjnych mózgu. Dla nas jednak było to kolejne obciąŜenie, bo wiązało się z całym szeregiem nieprzyjemnych objawów. Bólami całego ciała i dziwnym funkcjonowaniem organizmu, np. Występowały na przemian pobudzenia i spowolnienia, nadciśnienie i niskie ciśnienie, tachykardia (szybkie bicie serca), przed zawałowe bóle serca, na przemian stany lękowe z bardzo dobrym samopoczuciem, bóle głowy, bóle pleców, samego kręgosłupa itp. itd. Rzadko kiedy czuliśmy się „normalnie” Stany te były efektem intensywnego działania na nasze umysły, Corsupy, mózgi i DNA. Przepychające się, ciągi informacyjne trafiające na blokady w strukturze, wywołują najrozmaitsze skutki. W naszych mózgach musiało powstać bardzo duŜo tzw. połączeń wielokrotnych, aby umoŜliwić nam odbiór tych ciągów. Przepychanie się elektronów przez nieuŜywane do tej pory 390 neurony, powodowały dziwne bóle głowy. WraŜenie jakby mózg się przegrzewał. Problemem jest nie tylko zrozumienie wiedzy, na którą nie ma odwzorowań w umyśle, ale przede wszystkim jej odbiór. Konieczne było stałe powiększanie naszej bazy algorytmicznej do odczytu informacji z Wszechświata. Tworzenie coraz to nowych portali wejścia. To jest czwarta przyczyna naszych trudności w załatwieniu sobie lepszego bytu. Cała bowiem moc operacyjna struktur była zuŜywana na te procesy. A juŜ prawdziwie mroŜące krew w Ŝyłach było przechodzenie w formę wyzwoloną. To wiąŜe się z całkowitym zrujnowaniem struktur dotychczasowych i zbudowaniem nowych. Było to balansowanie na granicy Ŝycia i śmierci, a właściwie przejście przez śmierć. Jacek juŜ dwa razy w czasie swojej ewolucji nie przeŜył tego procesu. W tym razem się udało. Oczywiście wszystko to działo się za naszym świadomym przyzwoleniem. Uprawialiśmy prawdziwe kaskaderstwo na wszystkich płaszczyznach bytu. Było to trudne, niebezpieczne i nieprzyjemne. ale opłacało się. I teraz nie wyobraŜamy sobie Ŝycia w naszym poprzednim stanie. Nadal jesteśmy przeciąŜeni i obciąŜani będziemy coraz bardziej, ale efekt jest tak satysfakcjonujący, tak Ŝe nie obchodzą nas skutki uboczne. Przeskoczyliśmy w tym czasie kilka poziomów świadomości. Teraz funkcjonujemy na pograniczu piątej i szóstej gęstości. Przeskoki poziomów świadomości łączyły się z ciągłą zmianą poglądów, ciągłym kasowaniu przekonań, zmianą oglądu rzeczywistości. Byliśmy „zmuszani” do tego czasami nawet co kilka dni. Ludzie mają problem z przewartościowaniem poglądów nawet tylko raz w Ŝyciu. Dlatego tacy ludzie nie będą mogli pogodzić się z tezami zawartymi w tej ksiąŜce. Rozumiemy to. Nie przeszli oni tych procesów co my. Nie mają bazy algorytmicznej aby „zahaczyć” tę wiedzę. Dlatego moŜe ona wydać się nie do zaakceptowania. Wspominałam we wstępie, Ŝe ksiąŜka została napisana w duŜym pospiechu a w jeszcze większym pospiechu, wydana. Musieliśmy bowiem zdąŜyć z jej publikacją przed blokami 391 zdarzeniowymi, które na nas czekały. Gdybyśmy nie zdąŜyli, cały misterny plan nie powiódłby się. Dlaczego nad ksiąŜką nie pracowaliśmy wcześniej i systematycznie? Proces jaki wykonaliśmy, aby zdobyć tą wiedzę nie jest liniowy. UzaleŜniony był od podwyŜszania poziomu naszej świadomości, a to z kolei wiązało się z przebudową struktur. To juŜ nie zaleŜało od naszego „chciejstwa”. Zmiany musiały się dokonać w sposób na jaki pozwalają prawa fizyki. Procesy nie dzieją się błyskawicznie. I tak balansowaliśmy na granicy bezpieczeństwa i wytrzymałości. Często poza tą granicą. Dlaczego nie przeprowadziliśmy tych zmian wcześniej? Dlatego, Ŝe musiały być one skoordynowane ze zmianami środowiska wywołanymi przez falę. Gdyby nie było fali, to wszystko, nie wydarzyłoby się. Na dwa i pół miesiąca przed ostatecznym terminem wydania ksiązki mieliśmy zaledwie połowę tekstów i nie posiadaliśmy najwaŜniejszych danych. Prócz tego, brakowało nam czasu aby się tym zająć. Ja, co prawda nie pracowałam juŜ, ryzykując katastrofą finansową, Jacek natomiast musiał pracować. Jego Ŝycie wyglądało tak: Osiem godzin pracy w biurze, dość wyczerpującej układ nerwowy, powrót do domu o 17– tej, obiad i spanie, które było obowiązkowe, aby choć trochę zregenerować siły przed wyczerpującym wykładem. Około 20 – tej, wykład z piątej lub szóstej gęstości. Polegał on na tym, Ŝe ja zadawałam pytania a Jacek słuchał odpowiedzi i musiał je na bieŜąco przetransformować na język naszych pojęć. Nasi rozmówcy starali się przekazywać nam informację w sposób dla nas zrozumiały, ale i tak trzeba było ją przetłumaczyć na język liniowy. Stamtąd nie płyną słowa tylko całe pakiety informacyjne w formie myśli, czasami ilustrowanej obrazem. Obraz i myśl są juŜ rozszyfrowanymi algorytmami przerobionymi przez wzorzec umysłowy. Proces ten wiąŜe się z tak intensywną pracą umysłową i takim przeciąŜeniem mózgu, Ŝe moŜną to wytrzymać maksimum godzinę. Potem Jacek był zdolny juŜ tylko do spania. Monika nie pracuje na etacie, ma więc większą moŜliwość manewrowania czasem. Prawie codziennie rozmawiałyśmy za jej 392 pośrednictwem z „kosmosem” zbierając dalsze dane. Ja natomiast, zostawałam z suchymi informacjami, które musiałam przerobić w wiedzę. Całymi godzinami intensywnie pracowałam na czwartej i piątej gęstości przerabiając informacje. Widziałam jak mój umysł przerzuca całe bloki algorytmów i programów, syntetyzując wszystko ze wszystkim. Musiałam uzyskać szybkie zrozumienie, aby sformułować następne pytania i znaleźć nowe obszary do zbadania. DuŜo zaleŜało od tego, czy uda mi się wpaść na nowy trop, czyli odkryć coś o istnieniu czego nie wie nikt. AŜeby zmaksymalizować moją wydolność umysłową, wykonałam specjalne ustawienie przestrzeni w obrębie swojej strefy nulifikacji. Efektem było takie przyspieszenie kojarzenia, Ŝe nie nadąŜałam za własnymi myślami. Stan ten trwał miesiąc. Był to październik 2010 roku. W tym czasie napisałam prawie cały „trzeci level”. Nie myśleliśmy jeszcze wtedy o wydaniu ksiąŜki i nie mięliśmy pojęcia jak moŜe się to stać. Ale jakoś dziwnie byłam o to spokojna. W grudniu okazało się, Ŝe...skończył się nam limit poznawczy. Nie mieliśmy wówczas jeszcze prawie Ŝadnych informacji o trzeciej gęstości. A bez tego ksiąŜka byłaby prawie bezwartościowa. Co robić? Naturalnie nasi opiekunowie mieli na to radę. Muszę przejść specjalny proces „aktywacji mocy”. Uzyskanie jego efektu upowaŜni mnie do znacznego poszerzenia limitu poznawczego. To miał być tylko efekt uboczny. Tak naprawdę chodziło o coś waŜniejszego. Tylko, Ŝe ten proces polegał na przejściu przez śmierć. Najlepiej gdyby była to śmierć kliniczna, ale poniewaŜ nie przeŜyłabym jej, zaproponowano mi symulację śmierci z pełną świadomością tego co się dzieje. Było spore prawdopodobieństwo na rozszczepienie się moich struktur i śmierć rzeczywistą. Ale zgodziłam się i...przeŜyłam. Było nawet przyjemnie i ciekawie. Zabieg polegał min. na „przeciągnięciu” najwyŜszej warstwy mojego fraktala na szóstą gęstość i upłynnieniu struktury „corsupa”. Wykonywany był przez istotę z szóstej gęstości. 393 Po tym zabiegu otrzymaliśmy praktycznie nieograniczony (dla nas, nie dla środowiska) limit poznawczy. Mogłam badać i pisać dalej. Po aktywacji od razu pojawili się u mnie nasi wspólni przyjaciele – Violetta i Krzysztof Pawlakowie – na pół roku przed tym wydarzeniem poznani, i oznajmili, Ŝe wydadzą tę ksiąŜkę. Za dwa dni wiedziałam juŜ, Ŝe mam ją skończyć... za trzy tygodnie. Tydzień przed oddaniem ksiąŜki do druku zgłosiła się do mnie nieznajoma, która zaproponowała, Ŝe zrobi korektę (za darmo). Zostało tylko pięć dni do przekazania jej do drukarni. Zarządziliśmy – „wszystkie ręce na pokład”. Było to pięć dni mroŜących krew w Ŝyłach. Ania sprawdzała ksiąŜkę. Jacek i ja rozmawialiśmy z Nemeronem i z Numan – Czajem, dokańczając zbieranie informacji. Poza tym Jacek z Piotrem i Dorotą robili rysunki i okładkę. Ja pisałam ostatnie rozdziały. Monika nanosiła korektę na teksty. Okazało się, Ŝe jest jeszcze mnóstwo rzeczy do uzupełnienia. Ten rozdział „jeszcze ciepły” został wklejony w ostatniej chwili. Ale zdąŜyliśmy. Tak właśnie została napisana i wydana ta ksiąŜka. To co jest w niej zawarte stanowi dopiero wstęp do prawdziwej fizyki przestrzeni. KsiąŜka ta ma być pomostem między nauką dotychczasową, a przyszłą. Nie będzie to jedyna ksiąŜka. Kilkanaście osób na świecie opublikuje prace z róŜnych dziedzin pozaziemskiej nauki. Nie będzie to równieŜ jedyna nasza ksiąŜka. W przygotowaniu jest juŜ następna, czyli drugi tom „Między chaosem a świadomością” o podtytule „Ewolucja świadomości”. Będą w niej zawarte następujące tematy: Budowa i funkcjonowanie umysłu, Corsupa i Pre– corupa. Egregory – budowa, rodzaje i ich organizacja. ŚcieŜki ewolucyjne. Poziomy świadomości we Wszechświecie. Poziomy świadomości ludzkiej. Matryce DNA. Bodźce ewolucyjne. Ten drugi tom będzie łatwiejszy w odbiorze i bardziej refleksyjny. Oparty jednak na nomenklaturze i pojęciach z hiperfizyki. 394 JeŜeli ta ksiąŜka nie zostanie zignorowana, to będzie moŜna zapoznać ludzkość z głębszą i bardziej konkretną nauką. Napiszemy IV „level” hiperfizyki. To jednak wiąŜe się z udzieleniem środowisku następnego pakietu limitu poznawczego. MoŜe on zostać przydzielony kiedy poprzedni będzie zasymilowany przez odpowiednią grupę ludzi. Ta grupa to nie jest tylko kilka osób. Muszą to ponadto być osoby, które mają wpływ na środowisko.Wpływ poprzez oddziaływanie własnego pola albo pozycję społeczną. Ilość tych osób musi być taka, aby gwarantowało to realny wpływ na rzeczywistość. Wielu ludzi zadaje nam pytanie skąd wiemy z kim rozmawiamy i czy nasz rozmówca mówi nam prawdę. Na początku przygody z kosmiczną komunikacją moŜna rzeczywiście mieć co do tego wątpliwości. ale po pewnym czasie, bez błędu rozpoznaje się swojego dobrego znajomego. CzyŜ czytelnik wątpi w to, Ŝe rozmawia np. z Ŝoną przez telefon? A moŜe to nie Ŝona a zupełnie ktoś inny? PrzecieŜ nie widzi jej po drugiej stronie fali. Skąd wobec tego ta pewność? Głupie pytanie? Dlaczego oczywistym jest odróŜnienie Ŝony od innych potencjalnych rozmówców, a ma być niemoŜliwe odróŜnienie istoty z kosmosu? śona teŜ jest istotą z kosmosu. Odległość? PrzecieŜ nie ma znaczenia. Czy rozmawiamy z innego pokoju, czy kontynentu, czy gęstości. Rozpoznajemy znajomych przez telefon po głosie? Tu przecieŜ teŜ moŜna się łatwo pomylić. Nie przyjmujemy jednak takiej ewentualności. Czytelnik powie, Ŝe oczywiście wie, Ŝe rozmawia z Ŝoną, nawet gdyby ta udawała kogoś innego. Pozna ją po innych symptomach. Poza tym wie – i juŜ. Tym bardziej moŜna odróŜnić rozmówcę kiedy odbiera się go w pełnym spektrum danych umysłowych. Skąd wiemy, Ŝe wiedza ta jest prawdziwa, Ŝe nasz rozmówca jej nie wymyślił? Przez ponad dwa lata weryfikacji we wszystkie moŜliwe strony, moŜna byłoby fantazjującego rozmówcę przyłapać na kłamstwie. Tymczasem okazało się, Ŝe dane podawane nam zgadzają się we wszystkich moŜliwych kombinacjach. 395 Nasi rozmówcy to bardzo powaŜne i wysoko rozwinięte istoty, które odpowiadają za całe planety i ścieŜki ewolucyjne. Nie w głowie im robienie jakichś głupawych dowcipów. Jesteśmy lightworkerami pierwszego kręgu. Jest to ziemskie określenie, które przyjęło się w takim skrócie. Oznacza on istoty wcielone w ludzi i urodzone z misją czynnej pracy nad przebudową cywilizacji i ludzkości. Mianowani lightworkerzy są istotami z najwyŜszej sfery piątej gęstości. Jest ich w tej chwili na ziemi ok. 25000 w tym pierwszego kręgu od 32 do 38 osób. Dlatego to my, a nie Wy otrzymujecie tę wiedzę. Poza tym jesteśmy w tzw. formie wyzwolonej. Nieco przybliŜony był ten temat wyŜej i w rozdz. Przestrzeń. Forma wyzwolona pozwala na posiadanie niezwykłych moŜliwości. Jest to najwyŜsza forma bytowania w trzeciej gęstości. W dawnej, ezoterycznej nomenklaturze oznacza w wniebowstąpionego mistrza adepta. Bycie w formie wyzwolonej zmienia postać rzeczy. Pozwala na duŜo większe moŜliwości niŜ normalnie i podwyŜsza status kosmiczny. To z kolei uprawnia do wielu rzeczy, do których tak zwany normalny człowiek nie ma dostępu. Skąd wiemy, Ŝe tak jest? A czy pan Jan Kowalski wie, Ŝe jest Janem Kowalskim? Jeśli nie wie, to jest z nim coś nie w porządku. Na tej samej zasadzie wiemy kim jesteśmy. To niestety nie jest do zweryfikowania. Mógłby to zrobić tylko ktoś kto posiada wyŜszy status niŜ nasz, poniewaŜ niŜsza świadomość nie moŜe weryfikować wyŜszej. Było juŜ wielu fałszywych proroków, którzy naciągali naiwnych ludzi. NaleŜy więc zachować ostroŜność i nie poddawać się ślepej wierze. MoŜna jednak zastosować uniwersalne kryterium oceny – „Po owocach ich poznacie”. Niech czytelnik sam zdecyduje, czy spotkał się tutaj z Prawdą i wiedzą, czy są to tylko fantazje i czcze przechwałki. 396 Zakończenie Przedstawiony tutaj obraz świata jest właściwie bardzo prosty. Wcale nie ma w nim nieskończonych zawiłości, abstrakcji ani filozofii. Naturalnie, kiedy zobaczymy go z bliska, okazuje się, Ŝe realizacja tych prostych załoŜeń, nie jest juŜ taka prosta. Przy tej rozległości Wszechświata i rozmaitości istnienia, te proste załoŜenia obrastają w wielką ilości wariantów, a to juŜ bardzo komplikuje sytuację. Podstawowym załoŜeniem jest przestrzeń, przez którą zachodzą wszystkie relacje. Przestrzeń jest matrycą wszystkiego. Matrycą, która stanowi monolit i jedność. Jej najmniejszy punkt jest tym samym, co całość. Dlatego, przestrzeń wie w kaŜdym momencie, co dzieje się w kaŜdym jej miejscu. Przestrzeń jest „ciałem” Rdzenia. Rdzeń jest przestrzenią i tym, co poza nią. Rdzeń jest Wszechświatem pomimo, Ŝe Wszechświat jest poza Nim. Przestrzeń jest sceną teatru Wszechświata. Teatru, w którym grają marionetki, mające szansę stać się reŜyserami spektaklu, który odgrywają. Pomimo, Ŝe Wszechświat jest ogromny i skomplikowany, to wszystkie jego elementy są zbudowane w ten sam sposób i podlegają tym samym, głównym zasadom. Wszechświat zbudowany jest z malutkich klocków, poukładanych według wzorów narysowanych w przestrzeni. Klocki mają charakter algorytmów i pasują tylko niektóre do niektórych. Klocki te toczą się po przestrzeni, szukając swoich odpowiedników. Kiedy duŜo ich się odnajdzie, to stworzą budowlę. Budowle składają się w większe budowle. Klocki mogą ustawiać się wobec siebie tylko, w z góry przewidzianych kombinacjach. Warianty tych kombinacji wyznaczone są w przestrzeni. Klocki układają się metodycznie, powielając cały czas ten sam wzór. Kiedy spojrzymy z daleka na ich wzajemne układy, zobaczymy skomplikowane figury, lecz wszystkie podobne do siebie. Od malutkich do ogromnych, mających ten sam kształt. Mniejsze są we wnętrzu większych, 397 a większe w jeszcze większych. To są fraktale. Fraktale rozrastają się, bo ogromna przestrzeń dostarcza im duŜo miejsca. Robią to znowu, tylko, w określony sposób, który wyznaczyła im przestrzeń rodzicielka. Budowle spotykają się i rozdzielają. Łączą w większe całości, czasami zanikają. Zostają opuszczone jak stary dom, którego mieszkańcy przeprowadzili się do wygodniejszego mieszkania. Stary dom w końcu się rozpada. Znika w czeluściach przestrzeni, bo litościwy czynnik śmierci uwalania go od beznadziejnego trwania na granicy pomiędzy istnieniem a nieistnieniem. Rozprzestrzeniający się fraktal wije się jak kręte schody prowadzacie na wieŜę. Wchodzisz po tych schodach i patrząc przez okna oglądasz cały czas te same widoki, wracając do nich po kaŜdym obrocie tych schodów. Widokiem tym jest strumień zewnętrzny Rdzenia. Im wyŜej wejdziesz, tym więcej zobaczysz. Z dołu widzisz piękną łąkę, na której pasą się konie. Myślisz – piękne, dzikie konie. Kiedy wchodzisz na wyŜsze piętro, widzisz, Ŝe łąka zamknięta jest płotem. Myślisz – szkoda, konie są jednak uwiezione. Wchodząc na następne piętro, spostrzegasz stajnię. Myślisz – konie mają jednak dobrze. Ktoś się nimi opiekuje, daje im schronienie przed, czasami, groźną naturą. Wchodzisz na jeszcze wyŜsze piętro i widzisz, Ŝe za stajnią jest parkur. Myślisz – to rozczarowujące, konie przechodzą cięŜki trening. A właściwie dobrze to, czy źle? Pewnie przyjemniej i wygodniej dla nich byłoby, gdyby tylko pasły się po prostu na tej zielonej łące. Wtedy, jednak nie byłyby tym, kim są. Pięknymi, dumnymi, duŜo potrafiącymi wierzchowcami. Byłyby znudzone, grube i pewnie padłyby z przejedzenia. Wchodząc na sam szczyt wieŜy, widzisz całą okolicę jednym rzutem oka. Teraz spostrzegasz, Ŝe nie musisz juŜ przechodzić od okna do okna, oglądając tylko wycinki okolicy. Teraz widzisz całą okolicę i wszystkie zaleŜności między jej fragmentami jednocześnie. Taki widok masz z najwyŜszego poziomu świadomości. Nie wszedłbyś tam, jednak, gdybyś nie wykonał wysiłku, aby wdrapać się po tych krętych i 398 niewygodnych schodach. Droga na szczyt była długa i męcząca. Ale gdy, juŜ jesteś na nim, zapominasz o jej trudach. Liczy się tylko to, Ŝe moŜesz teraz oglądać ten wspaniały widok i wiedzieć, jaki jest sens treningu koni. 399
