Mini Przewodnik - Polska Niezwykła

Poznań - Pamiętajmy o... starym
Ogrodzie Zoologicznym
Dostałeś bezpłatny przewodnik z 7 atrakcjami. Chcesz więcej?
Za 2,46 zł otrzymasz wersję rozszerzoną z 21 miejscami. Kliknij w link:
http://www.polskaniezwykla.pl/miniprzewodnik/generate.aspx?lat=52,4088&lng=16,9031
Aby zobaczyć mapę miejsc zawartych w mini przewodniku kliknij lub skopiuj do przeglądarki poniższy link:
http://www.polskaniezwykla.pl/miniprzewodnik/map.aspx?lat=52.4088&lng=16.9031&pl=21
Poznań
Pamiętajmy o... starym Ogrodzie
Zoologicznym
Nowe poznańskie zoo znad Jeziora Maltańskiego to wielka
atrakcja Poznania. Warto pamiętać, że w samym centrum
miasta znajduje się jeszcze stary Ogród Zoologiczny,
założony w 1874 r. W Polsce starszy od niego jest tylko
ogród we Wrocławiu, powstały dziewięć lat wcześniej.
Po przeprowadzce części zwierzostanu na rozległe wybiegi
na Malcie, w zoo przy ul. Zwierzynieckiej w zabytkowych
pawilonach pozostał "drobiazg" - m.in. żółwie, lemury,
warany, małpy i ptaki. Zorganizowano także ciekawą
wystawę zatytułowaną "Świat gadów".
Podczas trwania komunizmu nie dbano o te budynki gdyż
wiadomo było że to budownictwo poniemieckie, na
szczęście po obaleniu systemu coraz więcej kamienic
zostaje odnowionych i prezentuje się nam pięknie. Niestety
część kamienic pomimo wspaniałych elementów
dekoracyjnych nadal czeka na odnowienie.
Jedną z takich kamienic jest kamienica narożna ulic
Kraszewskiego i Jackowskiego zbudowana w 1906 roku
przez Kazimierza Palacza a w 1910 roku została zakupiona
przez Hugo Dobrinera. Budynkowi przydałby się porządny
remont elewacji, który miejmy nadzieję w końcu nastąpi.
52°24'35"N 16°54'08"E | na mapie:B
Działa tu również Muzeum Wiedzy o Środowisku Polskiej
Akademii Nauk.
Kasy starego zoo są czynne: od kwietnia do września w
godz. 9.00-18.00, w marcu i październiku do 16.00, a zimą
do 15.00.
52°24'32"N 16°54'11"E | na mapie:A
Poznań
Kasyno oficerskie 6 Pułku
Grenadierów (pocz. XX w.)
Poznań
Kamienica Kazimierza Palacza
Spacerując po Poznaniu, zwłaszcza po Wildzie, Łazarzu czy
Jeżycach napotkamy na wiele przykładów wspaniałych
secesyjnych kamienic i i jeszcze wspanialszych detali.
Secesja to pewien rodzaju "buntu" nowego pokolenia
architektów w stosunku do prezentowanego dotychczas
sztampowego budownictwa. Jak na złość współczesnym
budowniczym zaczęto budować kamienice o fantazyjnych
kształtach i dowolnych tematach dekoracyjnych
umieszczonych na fasadzie, dzięki czemu możemy dzisiaj
podziwiać ten ich "bunt".
W czasie zaboru pruskiego Poznań stanowił jedną z twierdz
systemu militarnego Królestwa Prus. Na terenie miasta
stacjonowały różne jednostki armii, dla których wzniesiono
koszary wraz z budynkami towarzyszącymi. Przy ulicy
Arnolda Szylinga (u jej zbiegu z ulicą Bukowską), do 1919
r. noszącej niemiecką nazwę von Kleiststrasse, znajdowały
się budynki koszarowe 6 Pułku Grenadierów. Kadra
oficerska pułku posiadała swoje kasyno znajdujące się po
drugiej stronie ulicy.
Kasyno oficerskie 6 Pułku Grenadierów zbudowano na
początku XX w. Obszerny budynek w niewielkim parku
otrzymał secesyjną formę z odwołaniami do neobaroku. Po
przejęciu obiektu przez Wojsko Polskie mieściło się tutaj
Kasyno Wojskowe nr 416.
Reorganizacja struktur wojskowych w ostatnich latach
przyniosła sprzedaż obiektu prywatnemu inwestorowi. Dziś
budynek i teren pozostają ogrodzone, a jego nowe
przeznaczenie pozostaje na chwilę obecną nieznane.
2
52°24'27"N 16°54'07"E | na mapie:C
Poznań
Poznań
Dawne Gimnazjum Augusty Wiktorii
(1901-1903)
W okresie zaboru pruskiego na terenie Wielkopolski
prowadzona była intensywna polityka germanizacyjna
mająca na celu asymilację polskich mieszkańców. Dla
realizacji założonych celów w drugiej połowie XIX i na
początku XX w. zbudowano całą sieć nowych obiektów
oświatowych, od jednoklasowych szkół powszechnych, po
wielooddziałowe gimnazja, licea oraz seminaria.
W Poznaniu na rozwijającym się nowym osiedlu Jeżyce
wzniesiono na potrzeby kształcenia mieszkającej tam
młodzieży gmach Gimnazjum Augusty Wiktorii (niem.
Königliches Auguste-Victoria-Gymnasium). Budynek
powstał w latach 1901-1903 według projektu
opracowanego przez architekta Fusta, zleconego mu przez
Ministerstwo Robót Publicznych. Neogotycka szkoła,
dysponująca powierzchnią dydaktyczną liczącą 12 tys. m
kw., mieściła niemieckie gimnazjum do 1919 r. Po
odzyskaniu przez Polskę niepodległości budynek przy ulicy
Bukowskiej przejęły władze polskie, powołując w nim
Państwowe Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego.
Placówka ta, jako I Liceum Ogólnokształcące i Gimnazjum,
działa po dziś dzień. Wysoki poziom popularnego
"Marcinka" przyciąga do szkoły kolejne pokolenia młodych
mieszkańców Poznania i Wielkopolski.
52°24'25"N 16°54'13"E | na mapie:D
Kościół pw. Podwyższenia Krzyża
Świętego z XIX w.
Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego to ciekawe miejsce
na mapie Poznania. Neogotycka świątynia znajduje się przy
ul. Szamarzewskiego 3. Wzniesiono ją w latach 1892-1894
według projektu Ottona Hirta. Pierwotnie nosiła wezwanie
św. Łukasza Ewangelisty i należała do jeżyckiej gminy
ewangelicko-augsburskiej. W 1905 roku dobudowano
wieżę. W 1945 świątynię przejęli katolicy. Od 1982 jest ona
kościołem parafialnym.
Jest to jednonawowa, halowa świątynia z prostokątnym
prezbiterium przykrytym sklepieniem krzyżowo-żebrowym,
oddzielonym od nawy łukiem tęczowym. We wnętrzu warto
zobaczyć m.in. drewnianą wieszarową więźbę dachową
oraz drewniane empory. W prezbiterium, w ostrołukowej
niszy znajduje się krucyfiks i rzeźba Matki Bożej. W lewym
ołtarzu bocznym umieszczono kopię ikony Matki Boskiej
Nieustającej Pomocy podtrzymywanej przez rzeźby
aniołów, a ponad nią, w formie tryptyku, Matkę Boską
Ostrobramską z wizerunkami aniołów w skrzydłach. W
prawym ołtarzu można zobaczyć trzy rzeźby: w części
środkowej - Jezusa Chrystusa, po jego lewej - św. Józefa z
Dzieciątkiem Jezus, a po prawej - św. Tadeusza Judę. Na
ścianach rozmieszczono przedstawienie drogi krzyżowej z
1954 wykonane przez Józefa Żmijewskiego. Okna
wypełniają witraże z lat 1962-1964 według projektu
Wacława Tarnowskiego. Cztery największe przedstawiają
postacie ewangelistów.
Przed świątynią znajdują się: głaz z tablicą z 1995,
upamiętniającą żołnierzy i górników zmarłych w latach
1949-1959, popiersie Augustyna Szamarzewskiego
autorstwa Władysława Saletisa z 2001 roku oraz drewniany
krzyż misyjny.
52°24'39"N 16°54'07"E | na mapie:E
3
Poznań
Tablica Lecha Ryszkowskiego
Lech Ryszkowski (1931-2006) był profesorem Polskiej
Akademii Nauk, biologiem i ekologiem. W 1968 r. został
kierownikiem Zakładu Biologii Rolnej PAN w Turwi w
powiecie kościańskim. Jego doświadczenia zawodowe i
naukowe doprowadziły do rozwoju tej placówki. W 1975 r.
z jego inicjatywy placówka w Turwi połączyła się z
Poznańskim Oddziałem Instytutu Zoologii PAN. Stworzono
wówczas Zakład Biologii Rolnej i Leśnej, którego siedzibą
stał się budynek przy ulicy Bukowskiej. Profesor
Ryszkowski prowadził starania o przekształcenie zakładu w
instytut badawczy, które zakończyły się sukcesem po jego
śmierci.
Pamięci wybitnego uczonego, twórcy agroekologii w Polsce
oraz wieloletniego dyrektora Zakładu Biologii Rolnej i
Leśnej, poświęcona jest tablica na ścianie siedziby
Instytutu Środowiska Rolniczego i Leśnego PAN
ufundowana przez jego pracowników.
52°24'26"N 16°54'20"E | na mapie:F
Sprawdz na sklep.polskaniezwykla.pl
Poznań
Zajezdnia tramwajowa
Jest to najstarsza, założona pod koniec XIX w., działająca
zajezdnia na terenie Poznania. Początkowo zajezdnia
składała się z wozowni na 20 wagonów, stajni na 80 koni,
kuźni oraz budynku mieszkalnego, latryny i pompy.
Podczas elektryfikacji poznańskich tramwajów
wybudowano halę dla wozów i dla doczep, a następnie
budynek dyrekcji i nowe warsztaty. Na pocz. XX w.
powiększono zajezdnię m.in. o nową kuźnię, a pozostałe
istniejące hale połączono. W latach 20-tych XX w. zajezdnię
znowu powiększono o kolejne warsztaty oraz rtęciowy
prostownik, a także o garaż na 36 autobusów. W latach 30tych powstała odlewania i po raz kolejny poszerzono
zajezdnię do rozmiarów znanych do dzisiaj. Obecnie sprzed
zajezdni w okresie letnim wyrusza zabytkowy tramwaj
turystyczny linii "0", a także zabytkowy autobus linii "100".
52°24'34"N 16°54'24"E | na mapie:G
4
Poznań
Poznań
Koszary 6. Pułku Grenadierów przy
ulicy Szylinga
Willa Flora
W czasie zaboru pruskiego w Poznaniu stacjonowały różne
oddziału niemieckiej armii. Był wśród nich sformowany w
1772 r. 6 Pułk Grenadierów noszący imię grafa Kleista von
Nollendorfa (1 Zachodniopruski) wchodzący w skład V
Korpusu Armii. Do stolicy Wielkopolski trafił w 1860 r. w
sile dwóch batalionów grenadierów i jednego fizylierów. Na
jego potrzeby wzniesione zostały koszary przy ulicy
Szylinga.
Zespół budynków koszar grenadierów wzniesiono w 1880 r.
w typowym dla ówczesnego budownictwa wojskowego
stylu. Solidne obiekty służyły pruskim żołnierzom do
wybuchu powstania wielkopolskiego i przejęcia ich w
grudniu 1918 r. przez powstańców. W okresie
międzywojennym stacjonował w nich 57 Pułk Piechoty
Wielkopolskiej. W czasie II wojny światowej powrócili tutaj
Niemcy. Okres powojenny to stacjonowanie w koszarach
Pułku Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego LWP.
Później skoszarowani byli w nich m.in. słuchacze Szkoły
Podchorążych Rezerwy przy Wyższej Szkole Służb
Kwatermistrzowskich.
Zabytkowa, neorenesansowa willa z przysadzistą wieżą
zbudowana została pod koniec XIX w. Jest przykładem
obiektu z ogródkami rozrywkowymi i restauracjami, bardzo
popularnymi w Poznaniu na przełomie XIX i XX w.,
zwłaszcza podczas niedzielnych wycieczek Poznaniaków.
Na pocz. XX w. dobudowano do kompleksu salę
widowiskową oraz kort tenisowy, który zimą był
wykorzystywano jako lodowisko, w budynku działało także
Polskie Przedsiębiorstwo Filmowe POPFILM. Budynek był
uszkodzony podczas II wojny światowej, następnie został
zamieniony na biura, ogrody otaczające wille zostały
zdewastowane. Zlokalizowany jest przy ul. Grunwaldzkiej 3.
52°24'23"N 16°54'08"E | na mapie:I
Po opuszczeniu budynków koszar przez wojsko
przeznaczono je w 2007 r. dla Wojewódzkiej Komendy
Policji w Poznaniu. Po trzech latach remontów znalazła w
budynku przy ulicy Szylinga siedzibę Komenda Miejska.
52°24'25"N 16°54'03"E | na mapie:H
Poznań
Willa Adolfa Schuberta z 1906 r.
Secesyjne klimaty w architekturze dawnego Poznania mogą
być ciekawym tematem wycieczki po mieście. W czasie jej
trwania możemy zapoznać się z architektami
specjalizującymi się w tym stylu oraz ich dziełami.
5
Skarbnicą secesji można śmiało określić osiedle Jeżyce.
Secesyjne perełki spotkać tu można niemal przy każdej
ulicy.
Przy ulicy Gajowej 3, tuż obok zajezdni tramwajowej,
znajduje się jedna z najpiękniejszych poznańskich willi.
Budynek wzniesiony został w 1906 r. dla przedsiębiorcy i
właściciela tartaku Adolfa Schuberta. Schubert, budując
swój dom, wynajął jednego z najlepszych architektów
Poznania - Oskara Hoffmanna. Hoffmann, specjalista od
secesji, stworzył dom o ciekawej bryle i eleganckich
detalach. Willę poprzedził niewielki przedogródek. Całość
otoczyło murowano-metalowe ogrodzenie.
52°24'32"N 16°54'27"E | na mapie:J
Poznań
Pamięci poznańskich tramwajarzy
Poranek 28 czerwca 1956 r. w Poznaniu przyniósł wyjście
na ulice niezadowolonych pracowników zakładów miasta.
Trwające od pewnego czasu napięcie spowodowane
polityką komunistycznych władz osiągnęło swoje apogeum.
Zamknięte początkowo w murach przedsiębiorstw strajki
zamieniły się w otwarty protest, w którym wzięło udział
około 100 osób. Rankiem 28 czerwca 1956 r. na ulice
Poznania wyszli tramwajarze. Strajkujący w zajezdni
wyruszyli bramą na ulicy Gajowej i dołączyli do
pracowników innych zakładów. Naprzeciw protestantów
stanęły siły bezpieczeństwa oraz wojsko, które stłumiły
krwawo robotnicze wystąpienia. Padli polegli, a wielu
protestujących odniosło rany i zostało aresztowanych.
Poznań
Collegium Chemicum
Zabytkowy, neorenesansowy budynek zbudowany w latach
20-tych XX wi. wg projektu Rogera Sławskiego i Edwarda
Madurowicza z przeznaczeniem na obiekt Politechniki
Poznańskiej. Po proteście ministerstwa stał się Pałacem
Rządowym, następnie stał się siedzibą Uniwersytetu
Poznańskie, a po wojnie Uniwersytetu Adama Mickiewicza i
Uniwersytetu Medycznego.
52°24'23"N 16°54'16"E | na mapie:K
Poznaniacy nigdy nie zapomnieli o swoich bohaterach z
czerwca 1956 r. Jeden z pomników poświęconych tamtym
dniom stanął przed wejściem do zajezdni tramwajowej przy
ulicy Gajowej. Na szynach układających się w symbol
zwycięstwa, literę "V", umieszczono tablicę ze słowami
Kazimiery Iłłakowiczówny: "...lecz zbryzgano mózgiem bruk
i bruk się wzdyma powoli, krew nie płynie już, już tylko
skrzep. Rozstrzelano moje serce w Poznaniu". Okazją do
odsłonięcia pomnika była 25. rocznica poznańskiego
powstania 1956 r.
52°24'33"N 16°54'27"E | na mapie:L
6
Poznań
Poznań
Kamienica Maxa Bielego przy ul.
Słowackiego 40
Pomnik Tadeusza Kościuszki
Na przełomie XIX i XX w. tereny Jeżyc stały się modnym
miejscem inwestycji kapitałowych. Wznoszono tu
eleganckie domy dochodowe z mieszkaniami na wynajem.
Do ich zaprojektowania wynajmowano najlepsze pracownie
architektoniczne. Ciągi wspaniałych kamienic ulokowały się
między innymi przy ulicy Słowackiego noszącej w
początkach XX w. nazwę Karlstrasse. Przy owej Karlstrasse
od pierwszych lat dwudziestego stulecia sukcesywnie
wyrastały secesyjne kamienice.
W 1904 r. na posesji oznaczonej numerem 40 swój własny
dom zbudował architekt Max Biele, autor wielu ciekawych
realizacji w Poznaniu z okresu przypadającego przed
pierwszą wojną światową. Jego trzypiętrowa kamienica
Pomnik Tadeusza Kościuszki powstał wg projektu Zofii
Kamińskiej-Trzcińskiej, został odsłonięty w 1930 r. w 12
rocznicę wybuchu Powstania Wielkopolskiego. Został
zniszczony przez Niemców podczas II wojny światowej,
następnie odbudowany w 1967 r., za stop do odlania
pomnika posłużył materiał z dzwonu z wieży Zamku
Cesarskiego, który spadł podczas działań wojennych w
1945 r. Pomnik znajduje się u zbiegu ulic Grunwaldzkiej i
Bukowskiej..
52°24'25"N 16°54'24"E | na mapie:N
wyróżnia się niemal symetryczną fasadą, której
dominującym elementem jest duży ryzalit na całej
wysokości. Ryzalit ów wieńczy szczyt ozdobiony sztukaterią
z dużą twarzą. Z niego też wychodzi się na sześć balkonów
usytuowanych po jego obu stronach.
52°24'40"N 16°54'20"E | na mapie:M
7
Poznań
Muzeum Kazimiery Iłłakowiczówny
Poznań
Tablica pamięci leśników
W okresie II wojny światowej tragiczne losy dotknęły całe
społeczeństwo Polski. Gehenna wojenna objęła wszystkie
grupy zawodowe. Wśród nich znaleźli się również
pracownicy leśnictwa. Wielu z nich zginęło w wojnie
obronnej, walcząc w szeregach Wojska Polskiego, w
wyniku hitlerowskiej eksterminacji oraz uczestnicząc w
ruchu oporu.
W Poznaniu, na ścianie budynku Regionalnej Dyrekcji
Lasów Państwowych przy ulicy Gajowej w kwietniu 1969 r.
odsłonięto pamiątkową tablicę poświęconą leśnikom ofiarom ostatniej wojny. Okazją do jej ufundowania było
XXV-lecie powstania Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
52°24'27"N 16°54'27"E | na mapie:O
Kazimiera Iłłakowiczówna była jedną z najwybitniejszych
postaci polskiej literatury XX w. Urodziła się w 1892 r. w
Wilnie, ukończyła Uniwersytet Jagielloński w 1914. W
czasie I wojny światowej służyła jako sanitariuszka w armii
rosyjskiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w
okresie 1918-1939 pracowała w Ministerstwie Spraw
Zagranicznych z przerwą, gdy w latach 1926-1935 była
sekretarką marszałka Józefa Piłsudskiego. Wraz z pracą
zawodową kontynuowała działalność literacką, osiągając na
jej niwie spore sukcesy.
Po przetrwaniu II wojny światowej w Rumunii wróciła w
1947 r. do kraju. Na swoje miejsce zamieszkania wybrała
Poznań. W małym mieszkaniu przy ulicy Gajowej 4 spędziła
resztę życia, pisząc nowe utwory, tłumacząc z pięciu
języków obcą literaturę oraz nauczając języka angielskiego.
Zmarła 16 lutego 1983 r.
Po śmierci „Iłły” - jak nazywali Kazimierę
Iłłakowiczównę znajomi i bliscy - w Poznaniu utworzono
muzeum poetki. Na jego miejsce wybrano małe mieszkanie
numer 8 na trzecim piętrze kamienicy przy ulicy Gajowej 4,
które było jej domem. Dziś ekspozycja muzealna obejmuje
oryginalne wyposażenie mieszkania, rękopisy, druki i
książki oraz inne pamiątki.
Maleńkim muzeum, otwartym w pierwszą rocznicę śmierci
Kazimiery Iłłakowiczówny, opiekuje się poznańska
Biblioteka Raczyńskich. Na ścianie kamienicy znajdującej
się w sąsiedztwie zajezdni tramwajowej na ulicy Gajowej
widnieje dziś pamiątkowa tablica poświęcona Kazimierze
„Ille” Iłłakowiczównie.
52°24'32"N 16°54'28"E | na mapie:P
8
Poznań
Szkoła podstawowa nr 36
Najstarsza część szkoły pochodzi z roku 1895. Bardzo
szybki rozwój Jeżyc i związany z nim wzrost liczby dzieci
zmusił władze do rozbudowy szkoły już w roku 1910.
Budynek zaprojektowany przez Fritza Teubnera i Hermana
Klotha obejmował część z klasami oraz salę gimnastyczną.
Szkoła posiada wieżę zegarową górująca nad dzielnicą. w
jednej ze ścian umieszczono rzeźbę św. Michała, która
zdobiła rozebraną część fortecy Bramę Dębińską.
52°24'43"N 16°54'08"E | na mapie:R
Sprawdz na sklep.polskaniezwykla.pl
Poznań
Resursa Kupiecka z 1908 r.
Poznań
Jeżyckie wille
Zespół pięciu willi wzniesionych pod koniec lat 20-tych XX
w. Wszystkie utrzymane w stylu narodowym z kolumnami i
ogrodami z tyłu budynków. Szczególnym rozmachem
wyróżnia się willa nr 59 inżyniera Henryka Suchowiaka.
52°24'42"N 16°54'05"E | na mapie:Q
Ulica Zwierzyniecka położona jest w centrum Poznania.
Prowadzi od Ronda Kaponiera do ulicy Kraszewskiego.
Swoją nazwę zawdzięcza staremu Ogrodowi
Zoologicznemu, który zajmuje część południowej pierzei
ulicy. Dziś zabudowa arterii jest mieszaniną obiektów z
początków XX w. oraz powstałych po II wojnie światowej.
Wśród tych pierwszych jest kamienica pod numerem 13.
Budynek przy Tiergartenstrasse 13, bo tak do 1919 r.
nazywała się ulica Zwierzyniecka, powstał w 1908 dla Jana
Wielkińskiego. Secesyjny budynek, odwołujący się do
baroku, o ładnej elewacji, zwieńczony ciekawym dachem z
hełmem, stał się po pewnym czasie siedzibą poznańskiej
Izby Handlowej, a później Wielkopolskiego Zrzeszenia
Handlu i Usług. Ta ostatnia organizacja uruchomiła tu pod
koniec XX w. Wyższą Szkołę Handlu i Usług.
Kamienica Resursy Kupieckiej znajduje się od 15.10.2002 r.
w rejestrze zabytków pod pozycją A-472.
52°24'29"N 16°54'30"E | na mapie:S
9
52°24'30"N 16°54'30"E | na mapie:T
Poznań
Hotel Polonia
Poznań
Kamienica Oskara Bahlaua (1903)
Oskar Hoffmann (1850-1916), niemiecki architekt
działający w Poznaniu na przełomie XIX i XX w., był
jednym z najwybitniejszych twórców poznańskich budowli.
Miasto zawdzięcza mu wiele wspaniałych secesyjnych
kamienic zdobiących je po dziś dzień. Hoffmann
perfekcyjnie dopracowywał swoje projekty oraz z łatwością
łączył różne materiały dla osiągnięcia założonego celu.
Duże zainteresowanie jego pracami zaowocowało
stworzeniem na początku XX w. pracowni "Bureau für
Architektur und Bauleitung", w której szlify zdobywali
następcy architekta.
Zabytkowy hotel wybudowany w latach 20-tych XX w. wg
projektu Jerzego Tuszowskiego. Wnętrza budynku zostały
wykonane w stylu art deco, a narożnik budynku (narożnik
ulic Grunwaldzkiej i Stolarskiej) jest ozdobiony portykiem z
czterema kolumnami jońskimi. Hotel, będący w owym
czasie największym hotelem w Polsce pod względem liczby
łóżek, dość szybko przekształcono na budynek mieszkalny,
a po wojnie na szpital wojskowy, który jest tutaj do dziś.
Obiekt znajduje się przy ulicy Grunwaldzkiej 16/18.
52°24'20"N 16°54'06"E | na mapie:U
Jedną z najpiękniejszych kamienic autorstwa Oskara
Hoffmanna możemy zobaczyć przy ulicy Zwierzynieckiej 20.
Została ona wzniesiona dla poznańskiego radnego
miejskiego oraz kupca Oskara Bahlaua. Trzypiętrowy
budynek o asymetrycznej fasadzie otrzymał bogaty
wystrój. Do jego ozdoby Hoffmann wykorzystał okładziny z
piaskowca oraz sztukaterie z motywami figuralnymi i
roślinnymi. Na wysokości użytkowego poddasza
umieszczono detale z drewna. Dach, kryty ceramiczną
dachówką, zwieńczyła wieżyczka z latarnią i blaszanym
hełmem.
Kamienica Bahlaua użytkowana jest od wielu lat przez
Polską Akademię Nauk i mieści Poznańskie Centrum
Superkomputerowo-Sieciowe. Budynek figuruje od 6
listopada 1978 r. w rejestrze zabytków (poz. A-205).
Autorzy zdjęć (w kolejności): fot. Prosiaczek, marekpic,
zbyszekF60, zbyszekF60, theguru, zbyszekF60, marekpic,
zbyszekF60, marekpic, zbyszekF60, marekpic, zbyszekF60,
zbyszekF60, marekpic, zbyszekF60, zbyszekF60, theguru,
theguru, zbyszekF60, zbyszekF60, marekpic
Przewodnik wygenerowany w serwisie
10
www.polskaniezwykla.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
Żadna część ani całość Mini przewodnika nie może być
reprodukowana ani przetwarzana w sposób elektroniczny,
mechaniczny, fotograficzny i inny; nie może być użyta do
innej publikacji oraz przechowywana w jakiejkolwiek bazie
danych bez pisemnej zgody Administratora serwisu.
Copyright © 2007 Polska Niezwykła
Wygenerowano:
czwartek 02 marca 2017 07:04:26
11